Λούσιαν Τέηλορ Posted September 10, 2016 Share Posted September 10, 2016 Κι εγώ είμαι μεγάλος φαν της Λατινοαμερικάνικης Λογοτεχνίας και ιδιαίτερα του Μαγικού Ρεαλισμού... Πολυαγαπημένος συγγραφέας ο Χόρχε Λουις Μπόρχες και ακολουθεί κατά πόδας ο Ερνέστο Σάμπατο!!! Είδα στο συγκεκριμένο νήμα κάποιες βαθμολογίες και λέω να παραθέσω και τις δικές μου!!! - Η εφεύρεση του Μορέλ - Α.Μ. Κασάρες 5/5 απλά γιατί η ιδέα, η φιλοσοφία της και το νόημα της δεν θα μπορούσαν να αποτυπωθούν καλύτερα στο χαρτί -Τούνελ - Ε. Σάμπατο 5/5 διότι η αγάπη και η τέχνη δεν μπορούν να εξηγηθούν ή να μπουν σε καλούπι... τα έντονα συναισθήματα δεν μπορούν να τα αντέξουν όλοι... - Μυθοπλασίες - Χ.Λ. Μπόρχες 5/5 όταν η φιλοσοφία, ο μύθος και η τέχνη συνδυάζονται αρμονικά από τον μεγάλο Αργεντινό συγγραφέα... Κάθε ιστορία μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής ή ψηφιδωτό... - Πέδρο Πάραμο - Χ. Ρούλφο 5/5 κομψοτέχνημα... Σαν αρχαία τραγωδία!! Οι νεκροί και οι ζωντανοί ταξιδεύουν μαζί στο χρόνο... Οι ήρωες τραγικοί και καταραμένοι... - Διηγήματα έρωτα, τρέλας και θανάτου - Ο. Κιρόγα 5/5 για τις ιστορίες που συνδυάζουν τρόμο, λυρισμό και μυστήριο... 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted February 1, 2017 Author Share Posted February 1, 2017 Χούλιο Κορτάσαρ - Ο κυνηγός (El Perseguidor, 1959) Η μικρή αυτή νουβέλα αποτελεί την πρώτη μου επαφή με το έργο του Χούλιο Κορτάσαρ. Στην βιβλιοθήκη μου υπάρχουν εδώ και πολύ καιρό οι τρεις συλλογές διηγημάτων που βγήκαν από τις εκδόσεις Ύψιλον ("Όλες οι φωτιές η φωτιά", "Οκτάεδρο", "Ιστορίες των Κρονόπιο και των Φάμα"), καθώς και το εμβληματικό μυθιστόρημα "Το κουτσό", όμως αποφάσισα επιτέλους να γνωρίσω τον μεγάλο αυτό συγγραφέα, διαβάζοντας ένα βιβλιαράκι που αγόρασα σχετικά πρόσφατα. Λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία που αποτίει φόρο τιμής στον μεγάλο μουσικό της Τζαζ, Τσάρλι "Bird" Πάρκερ, που πρόσφερε τόσα πολλά στην μουσική σκηνή, αν και πέθανε ιδιαίτερα νέος λόγω καταχρήσεων. Αφηγητής της ιστορίας είναι κάποιος Μπρούνο Β., συγγραφέας της βιογραφίας του Τσάρλι Πάρκερ, που εδώ εμφανίζεται με το όνομα Τζόνι Κάρτερ. Τον... Τζόνι Κάρτερ, λοιπόν, τον βρίσκουμε στο Παρίσι, κατά την διάρκεια μιας περιοδείας του στην Ευρώπη. Τον βλέπουμε όπως ακριβώς ήταν: Μια μουσική διάνοια, ένας φτωχοδιάβολος, ένας άνθρωπος γεμάτος ανησυχίες για την ζωή, που δυστυχώς βρήκε ένα αποκούμπι στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Κατά κάποιον τρόπο, με το μικρό αυτό βιβλίο, γνωρίζουμε κάπως καλύτερα τον άνθρωπο Τσάρλι Πάρκερ. Η γραφή είναι σίγουρα πολύ καλή, σε σημεία χειμαρρώδης, βοηθάει στην γρήγορη ανάγνωση της ιστορίας. Η Τζαζ είναι ένα μουσικό είδος που σέβομαι και εκτιμώ, αν και παραδέχομαι ότι δεν έχω ακούσει και πάρα πολλά κομμάτια. Φυσικά δεν με έχουν πάρει και τα χρόνια και, άλλωστε, ποτέ δεν είναι αργά. Πάντως έχω ακούσει κάμποσο Τσάρλι Πάρκερ και μόνο θαυμασμό μπορώ να εκφράσω για τον μεγάλο αυτό μουσικό. Όσο για τον Κορτάσαρ, δεν με ξετρέλανε ακριβώς, με άφησε όμως ευχαριστημένο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα υπάρξει και συνέχεια με το έργο του, με τόσα δικά του βιβλία που έχω στην συλλογή μου. 8/10 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted February 2, 2017 Share Posted February 2, 2017 Ερνάν Νέιρα - Οι ναυαγοί (Ameland, 2004) Την μικρή αυτή νουβέλα την τσίμπησα από ένα παζάρι βιβλίου, κατά κύριο λόγο μόνο για την τιμή της, ίσως όμως λιγάκι και για την μικρή περίληψη που μου κίνησε το ενδιαφέρον, αλλά και για το σχόλιο του Λουίς Σεπούλβεδα στο οπισθόφυλλο. Ενάμισι ευρώ μου κόστισε. Μέτρια πράγματα, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα, αν και πιστεύω ότι είχε καλές προοπτικές με βάση το ξεκίνημα της ιστορίας. Η αλήθεια είναι ότι κάπου μετά την μέση τα πράγματα μπερδεύτηκαν κάπως (δίχως λόγο θα έλεγα), με αποτέλεσμα να χαθεί κατά κάποιο τρόπο το ενδιαφέρον μου για την συνέχεια. Φυσικά δεν είδα σαν αγγαρεία την ολοκλήρωση του βιβλίου, αλλά δεν ένιωσα και πολλά μόλις το τελείωσα. Μου άρεσε πάντως η όλη περίεργη ατμόσφαιρα, που θα την χαρακτήριζα κάπως σκοτεινή και κλειστοφοβική, κάποιες περιγραφές των τοπίων αλλά και μερικές σκηνές στις αρχές της ιστορίας. Δεν μου άρεσε έτσι όπως τελικά εξελίχτηκε η ιστορία και δεν μπορώ να πω ότι δέθηκα με κανέναν από τους χαρακτήρες. Λίγη ώρα κράτησε η ανάγνωση του βιβλίου και σίγουρα δεν μετανιώνω, αλλά νομίζω ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν καλύτερα. 6/10 Συμφωνώ, από τη μέση και μετά ο συγγραφέας φλυαρεί και δεν ένιωσα και πολλά πράγματα όταν το τελείωσα. Έχω να προσθέσω όμως ότι θα μου μείνουν αξέχαστες οι εικόνες αυτού του παράξενου τόπου και η αίσθηση της ερήμωσης και της αμφιβολίας για το κάθε τι, η τρέλα της απομόνωσης. Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι το νησί, για 'μένα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted March 21, 2017 Author Share Posted March 21, 2017 (edited) Χουάν Ρούλφο - Ο κάμπος στις φλόγες (El llano en llamas, 1953) Τον Μάιο του 2012 διάβασα την νουβέλα "Πέδρο Πάραμο" και μαγεύτηκα από την ατμόσφαιρα, την κοσμοπλασία και φυσικά την γραφή του Χουάν Ρούλφο. Ήταν, μάλιστα, μιας από τις πιο χαρακτηριστικές αναγνωστικές στιγμές εκείνης της χρονιάς για μένα. Τώρα διάβασα το έτερο βιβλίο του συγγραφέα, την συλλογή δεκαεπτά διηγημάτων του με την οποία ξεκίνησε το μικρό αλλά ιδιαίτερα σημαντικό έργο του, και δηλώνω ξανά ευχαριστημένος και σε μεγάλο βαθμό μαγεμένος. Ο Ρούλφο έγραψε πολύ λίγα πράγματα, αλλά κατάφερε να μπει στο πάνθεον της Λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας. Δεν είναι και λίγο αυτό... Ο Ρούλφο με τα δεκαεπτά διηγήματα της παρούσας συλλογής ασχολείται με πολλά και διάφορα θέματα, όπως η φτώχεια, η καθημερινή ζωή των χωρικών, η μοναξιά, ο συχνά βίαιος και ξαφνικός θάνατος, η μετανάστευση, ο εμφύλιος πόλεμος των Κριστέρος, η άγονη και εγκαταλελειμμένη γη, και πάει λέγοντας. Μέσω των αφηγήσεων και των περιγραφών δημιουργείται μια πλήρης και αρκετά κατατοπιστική εικόνα του Μεξικού στις αρχές του 20ου αιώνα, με τα προβλήματα λόγω της φτώχειας, της ανέχειας και των πολεμικών συγκρούσεων να ρίχνουν το ηθικό των απλών ανθρώπων της χώρας. Η γραφή του Ρούλφο είναι εξαιρετική, ταξιδεύει τον αναγνώστη σε μια άλλη χώρα και σε μια άλλη εποχή, ταυτόχρονα όμως με τις φοβερές και συχνά ποιητικές περιγραφές των τοπίων, των ανθρώπων και των σκέψεων των χαρακτήρων κάνει τον αναγνώστη να προβληματιστεί για ορισμένα ζητήματα και να σκεφτεί κάποια παραπάνω πράγματα για την ζωή. Όλες οι ιστορίες μου άρεσαν έστω και λίγο, όμως αν ήταν να διαλέξω τρεις που μου έκαναν την μεγαλύτερη εντύπωση, θα επέλεγα αυτές: "Είναι που είμαστε πολύ φτωχοί", "Ο άντρας" και "Ο κάμπος στις φλόγες". Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για μια από τις καλύτερες και πιο σκοτεινές συλλογές διηγημάτων που θα διαβάσετε ποτέ. 8.5/10 Edited December 21, 2017 by BladeRunner 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted April 3, 2017 Author Share Posted April 3, 2017 (edited) Χοσέ Εμίλιο Πατσέκο - Μάχες στην έρημο (Las batallas en el desierto, 1981) Πρόκειται για ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα και γνωστά βιβλία της Μεξικάνικης λογοτεχνίας, αν λάβει κανείς υπόψιν τις αξιολογήσεις στο Goodreads. Και δεν μιλάμε για μυθιστόρημα, αλλά για μια μικρή νουβέλα ή ένα μεγάλο διήγημα, ουσιαστικά. Τώρα, γιατί είναι τόσο γνωστό και αγαπημένο σαν βιβλίο; Τι το ξεχωριστό έχει; Χμ, απλά σε λίγες σελίδες ο συγγραφέας μας κάνει να γνωρίσουμε και να νιώσουμε το Μεξικό και τους ανθρώπους του, μας ταξιδεύει στο παρελθόν (και συγκεκριμένα στα τέλη της δεκαετίας του '40), βλέπουμε πως ήταν τότε τα πράγματα γύρω από την κοινωνία, την πολιτική, την οικονομία, τις αξίες και τα ήθη σε μια χώρα που έχει περάσει τόσα μα τόσα πολλά. Η πλοκή δεν έχει κάτι το καινούργιο ή το ιδιαίτερο να μας πει: Σε γενικές γραμμές, έχουμε ένα νεαρό αγόρι, ούτε από φτωχή οικογένεια αλλά ούτε από πλούσια, που ερωτεύεται την νέα και όμορφη μητέρα ενός φίλου του. Την διαφορά στο βιβλίο την κάνει η εξαιρετική γραφή του Πατσέκο, ο τρόπος που περιγράφει τα γεγονότα αλλά και τις σκέψεις του μικρού πρωταγωνιστή, ο τρόπος που μας παρουσιάζει τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες του Μεξικού εκείνης της εποχής (και ειδικότερα τις συνθήκες στην πρωτεύουσα, την Πόλη του Μεξικού). Η ιστορία σίγουρα μου άρεσε και μπορώ να πω ότι συμπάθησα ιδιαίτερα τον πρωταγωνιστή, όμως η αλήθεια είναι ότι αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο στο βιβλίο ήταν η γραφή του Πατσέκο και το συγγραφικό του ύφος. 8.5/10 Edited December 21, 2017 by BladeRunner 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted April 29, 2017 Author Share Posted April 29, 2017 (edited) Σαντιάγο Γκαμπόα - Νυχτερινές ικεσίες (Plegarias nocturnas, 2012) Ο Σαντιάγο Γκαμπόα είναι ο τρίτος Κολομβιανός συγγραφέας που διαβάζω, μετά τον Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκεζ ("Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν") και τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ("Χρονικόν ενός προαναγγελθέντος θανάτου"), και μπορώ να πω ότι με άφησε και αυτός ικανοποιημένο. Εδώ και κάτι χρόνια έχω στην κατοχή μου το άλλο του βιβλίο που έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, το "Το να χάνεις είναι ζήτημα μεθόδου" (το είχα βρει σε παλαιοβιβλιοπωλείο), όμως τελικά έτυχε να τον γνωρίσω με αυτό που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες από τις εκδόσεις Πόλις. Το βιβλίο δεν το αγόρασα με το που έσκασε μύτη στα βιβλιοπωλεία, γιατί από την μια μου φάνηκε ακριβό για το μέγεθος του και από την άλλη δεν είχα ξαναδιαβάσει τον συγγραφέα για να ξέρω αν μου ταιριάζει ή όχι. Τελικά, όμως, πείστηκα από κάποιες κριτικές, το εξώφυλλο εξακολουθούσε να με τραβάει, έτσι πριν λίγες μέρες αποφάσισα να το αγοράσω. Και πολύ καλά έκανα! Λοιπόν, σας έπρηξα. Με τι έχουμε να κάνουμε ακριβώς; Με ένα αστυνομικό θρίλερ; Με μια ιστορία αδελφικής αγάπης; Με μια καταγγελία της διαφθοράς και της βίας της σύγχρονης Κολομβίας; (Χα, έκανα και ομοιοκαταληξία με την τελευταία πρόταση). Θα έλεγα με κάτι απ'όλα. Μέσω της ιστορίας, ο Γκαμπόα θίγει διάφορα ζητήματα που αφορούν κυρίως την κοινωνική, οικονομική και πολιτική κατάσταση της Κολομβίας των προηγούμενων ετών και βλέπουμε που μπορεί να καταλήξουν δυο νέοι άνθρωποι εξαιτίας της κατάστασης της χώρας τους, αλλά και εξαιτίας της αγάπης του ενός για τον άλλο. Επίσης γίνονται μπόλικες αναφορές σε συγγραφείς, βιβλία και φιλοσόφους, έτσι εκτός από θρίλερ, κοινωνικό δράμα και ιστορία αγάπης, το βιβλίο είναι και άκρως βιβλιοφιλικό. Νομίζω την διαφορά στο βιβλίο την κάνει, φυσικά, η πολύ ωραία, άκρως ευκολοδιάβαστη και εθιστική γραφή του Γκαμπόα, αλλά και ο τρόπος αφήγησης της ιστορίας και... ξεδιπλώματος της πλοκής. Ουσιαστικά τρεις είναι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας και ανά κεφάλαιο αλλάζει αντίστοιχα και η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο. Επίσης ο συγγραφέας μας πηγαίνει από μέρος σε μέρος (πήρα μια εικόνα από την Μπογκοτά, το Δελχί, την Μπανγκόκ, την Τεχεράνη και το Τόκιο), καθώς και μπρος πίσω στον χρόνο. Να σας πω την αλήθεια, αυτό ήταν που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στο βιβλίο, και όχι τόσο η πλοκή. Από κει και πέρα, σίγουρα υπάρχουν αδυναμίες, κάποιες υπερβολικές και διδακτικές ίσως στιγμές κοινωνικής και πολιτικής κριτικής, ενώ σε κάποια σημεία η πλοκή κινείται πιο γρήγορα απ'όσο θα ήθελα. Πάντως πρόκειται για ένα πολύ καλογραμμένο και ενδιαφέρον μυθιστόρημα, μείγμα κοινωνικού δράματος, πολιτικής καταγγελίας και αστυνομικού θρίλερ, με μπόλικες βιβλιοφιλικές αναφορές. Υ.Γ. Περιττό να αναφέρω πόσο ωραία και προσεγμένη είναι η ελληνική έκδοση. Άλλωστε, μιλάμε για εκδόσεις Πόλις... 8.5/10 Edited December 21, 2017 by BladeRunner 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted June 11, 2017 Author Share Posted June 11, 2017 (edited) Χουάν Βιγιόρο - Οι ένοχοι (Los culpables, 2000) Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο του Χουάν Βιγιόρο που κυκλοφορεί στα ελληνικά, με τον συγγραφέα να είναι αρκετά γνωστός και πολυδιαβασμένος στο Μεξικό. Πρόκειται για μια συλλογή επτά διηγημάτων, με τα οποία μας δίνεται η δυνατότητα να γνωρίσουμε καλύτερα το Μεξικό και τους Μεξικανούς. Ένας απογοητευμένος Μαριάτσι που έχει σιχαθεί την δουλειά του, ένας Αμερικάνος δημοσιογράφος που θέλει να έρθει σε επαφή με την αυθεντικότητα της Μεξικάνικης πραγματικότητας, ένας ποδοσφαιριστής η καριέρα του οποίου έχει πάρει την κατιούσα και ένας πωλητής που χάνει επίτηδες τις πτήσεις του, είναι μερικοί από τους πρωταγωνιστές των ιστοριών που μπορεί να διαβάσει κανείς στο βιβλίο αυτό. Άλλοτε οι ιστορίες είναι πιο αστείες και άλλοτε πιο σοβαρές, άλλοτε σουρεαλιστικές και άλλοτε ωμά ρεαλιστικές, σίγουρα όλες τους είναι περίεργες και γραμμένες με ιδιαίτερο τρόπο. Η γραφή του Βιγιόρο είναι σε σημεία κάπως ιδιόρρυθμη, ίσως με ποιητική και φιλοσοφική διάθεση, πάντως μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Μου έκανε κλικ, τέλος πάντων. Και γενικά πέρασα πολύ καλά διαβάζοντας τις συγκεκριμένες ιστορίες. Αν επέλεγα τις τρεις καλύτερες, θα ήταν αυτές: "Το σφύριγμα", "Το λυκόφως των Μάγια" και "Μεξικανοί φίλοι". Υ.Γ. Τώρα είδα ότι κυκλοφόρησε στα ελληνικά και άλλο βιβλίο του συγγραφέα μέσα στον Ιούνιο, το "Ο ύφαλος" ("Arrecife" στο πρωτότυπο), από τις εκδόσεις Φιλύρα. Σίγουρα θα το αγοράσω και αυτό! 8/10 Edited December 21, 2017 by BladeRunner 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted June 13, 2017 Author Share Posted June 13, 2017 (edited) Πάκο Ιγκνάσιο Τάιμπο ΙΙ - Περαστικός (De paso, 1995) Τελευταία φορά που διάβασα βιβλίο του τρομερού Πάκο Ιγκνάσιο Τάιμπο ΙΙ, ήταν τον Φεβρουάριο του 2013, δηλαδή τέσσερα και βάλε χρόνια πριν. Τα αδιάβαστα βιβλία του στα ελληνικά που ανήκουν στην βιβλιοθήκη μου είναι πολύ λίγα (το "Περαστικός" είναι το δέκατο βιβλίο του που διαβάζω), οπότε πρέπει να είμαι αρκετά εγκρατής για να μην ξεμείνω, αλλά τόσος χρόνος... απεξάρτησης μου φαίνεται πολύς και βασανιστικός. Ο Τάιμπο ΙΙ είναι ένας από τους πιο ιδιαίτερους και αγαπημένους συγγραφείς που έχω την τύχη να γνωρίσω αναγνωστικά, και με το "Περαστικός" μου απέδειξε ακόμη μια φορά το γιατί. Τι είναι ακριβώς το "Περαστικός"; Μυθιστόρημα; Βιογραφία ενός αναρχικού επαναστάτη, δημιούργημα της φαντασίας του συγγραφέα; Υπήρξε ο Σεμπάστιαν Σαν Βισέντε, πέρασε από το Μεξικό, έμπλεξε σε απεργίες και συνδικάτα και τα έβαλε με τις διεφθαρμένες Αρχές; Έχει σημασία; Ο Τάιμπο ΙΙ ακολουθεί αυτόν τον Σαν Βισέντε μέσω επιστολών, αναφορών της αστυνομίας, άρθρων εφημερίδων, τηλεγραφημάτων και μαρτυριών, σκιαγραφώντας έτσι το πορτρέτο ενός στρατευμένου επαναστάτη, που όπως έτσι ξαφνικά εμφανίστηκε, άλλο τόσο ξαφνικά εξαφανίστηκε, χωρίς να αφήσει πίσω του φωτογραφίες ή χειροπιαστά ντοκουμέντα. Γιατί να διαβάσει κανείς το συγκεκριμένο βιβλίο; Πρώτον, γιατί το γράφει ο γαμάτος Πάκο Ιγκνάσιο Τάιμπο ΙΙ, που (ξανά)δίνει ρέστα με την απίθανη γραφή του, το μοναδικό του συγγραφικό ύφος, την μαύρη αίσθηση του χιούμορ του, τον απίθανο τρόπο που έχει να περιγράφει ωμά και ρεαλιστικά την ιστορία της πατρίδας του. Δεύτερον γιατί το ιδιαίτερο στιλ αφήγησης της ιστορίας σίγουρα θα τραβήξει το ενδιαφέρον αναγνωστών που λατρεύουν ιστορίες με (κάθε είδους) επαναστάτες ή/και που διαδραματίζονται στο σχετικά μακρινό και πολύπαθο παρελθόν του Μεξικού. Τρίτον... ε, τέλος πάντων, δεν χρειάζονται πολλά-πολλά, απλά διαβάστε το βιβλίο! 8.5/10 Edited December 21, 2017 by BladeRunner 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted July 10, 2017 Author Share Posted July 10, 2017 (edited) Λουίς Σεπούλβεδα - Το τέλος της ιστορίας (El fin de la historia, 2016) Τέταρτο βιβλίο του Λουίς Σεπούλβεδα που περνάει στην λίστα με τα διαβασμένα, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα κιόλας, από την άλλη όμως δηλώνω αρκετά ικανοποιημένος. Είναι το πιο πρόσφατο βιβλίο που έχει γράψει και σίγουρα περιέχει όλα τα συστατικά στοιχεία που τον διακρίνουν και τον έχουν κάνει αγαπητό σε πολλούς αναγνώστες: Είναι έντονα πολιτικοποιημένος και συνειδητοποιημένος για τον κόσμο γύρω του, ξέρει να γράφει με ένταση, χιούμορ και ειρωνεία, έχει πολλά πράγματα να πει και να θίξει μέσω των ιστοριών του. Ουσιαστικά το βιβλίο το αγόρασα στα τυφλά, μιας και πρώτη φορά έμαθα γι'αυτό, όταν το είδα μπροστά μου στον πάγκο με τις νέες κυκλοφορίες στην Πολιτεία. Ούτε που είχα διαβάσει κριτικές, ούτε που ήξερα τι ποιότητας βιβλίο είναι. Έχω αρκετά βιβλία του συγγραφέα στα αδιάβαστα, αλλά είπα να τον ξαναπιάσω στα χέρια μου με αυτό το (φρέσκο στα ελληνικά) καινούργιο μυθιστόρημα. Περίληψη δεν θα γράψω, μιας και ουσιαστικά δεν υπάρχει τέτοια ούτε στο οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης. Άρχισα την ιστορία μη έχοντας την παραμικρή ιδέα γι'αυτήν και σίγουρα πέρασα καλά. Έμαθα διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα ιστορικής/πολιτικής φύσεως για την Χιλή (και όχι μόνο), ενώ και τα λίγα κομμάτια με την δράση και τα όλα σκηνικά έντασης μου φάνηκαν αρκετά συναρπαστικά μέσα στην απλότητα και την γρήγορη εξέλιξη τους. Η γραφή είναι στα γνωστά επίπεδα που μας έχει συνηθίσει ο Σεπούλβεδα: Διεισδυτική, σε μερικά σημεία σκληρή και σε άλλα τρυφερή, γεμάτη ειρωνεία και όρεξη για μαύρο χιούμορ. Και φυσικά ευκολοδιάβαστη, βοηθάει πολύ στην γρήγορη ανάγνωση του βιβλίου. Η ιστορία είναι απλή αλλά δίνει την ευκαιρία στον συγγραφέα να θίξει ορισμένα ζητήματα που τον απασχολούν εδώ και χρόνια. Πάντως σίγουρα κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το (μάλλον απότομο) τέλος. Αυτά τα ολίγα είχα να πω για το βιβλίο. Όσο για την ελληνική έκδοση: Σαφώς εξαιρετική, με ωραίο εξώφυλλο, προσεγμένη μετάφραση και ένα πολύ χρήσιμο μίνι "λεξικό" στο τέλος. 7.5/10 Edited December 21, 2017 by BladeRunner 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted October 15, 2017 Author Share Posted October 15, 2017 Γκ. Γκ. Μάρκες - Ο συνταγματάρχης δεν έχει κανέναν να του γράψει (El coronel no tiene quien le escriba, 1961) Πέρυσι τον Απρίλιο διάβασα για πρώτη φορά βιβλίο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, την πολύ καλή και ιδιαίτερη νουβέλα "Χρονικόν ενός προαναγγελθέντος θανάτου". Και η δεύτερη επαφή μου με το έργο του μεγάλου αυτού Κολομβιανού συγγραφέα είναι με ακόμα μια νουβέλα, κάπως διαφορετική σε θεματολογία, αλλά εξίσου ενδιαφέρουσα και με τον τρόπο της καυστική. Βρισκόμαστε σ'ένα μικρό χωριό της Κολομβίας, που είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, και στο επίκεντρο έχουμε έναν ηλικιωμένο συνταγματάρχη και την γυναίκα του, οι οποίοι με το ζόρι έχουν τα ελάχιστα για να επιζήσουν. Ο συνταγματάρχης, που έδωσε τα πάντα για την πατρίδα και είδε τον γιο του να εκτελείται, περιμένει εδώ και δεκαπέντε χρόνια, κάθε αναθεματισμένη Παρασκευή, μπας και δει την ελάχιστη ανταπόδοση - μια πενιχρή σύνταξη. Η μόνη βάσιμη ελπίδα που έχει ο συνταγματάρχης για το μέλλον, όμως, είναι ένας κόκορας εκπαιδευμένος για κοκορομαχίες. Αυτός ο κόκορας είναι ένα σύμβολο αντίστασης απέναντι στην μιζέρια και την απόγνωση... Μέσα σε ενενήντα σελίδες ο Μάρκες καταφέρνει να ασκήσει κριτική στην κοινωνική και οικονομική κατάπτωση της πατρίδας του, να κάνει έμμεσες αναφορές στον πόλεμο και την αντίσταση και να αναδείξει με απλό αλλά συνάμα έντονο τρόπο την φτώχεια, την μιζέρια και την απόγνωση των πολιτών. Η γραφή είναι πάρα πολύ καλή, άνετη, σίγουρη και οξυδερκής, βοηθάει πολύ στην γρήγορη και ξεκούραστη ανάγνωση της ιστορίας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα προμηθευτώ και άλλα βιβλία του στο μέλλον... 8/10 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted December 15, 2017 Share Posted December 15, 2017 "Αντίσταση", Ερνέστο Σάμπατο Ένα υπέροχο βιβλιαράκι, που ξεκινάει κάπως σαν το παράπονο ενός ηλικιωμένου για την κατάντια του κόσμου, αλλά καταλήγει μία πηγή σοφίας και καλοσύνης. Το διάβασα από δανειστική βιβλιοθήκη και τώρα θέλω να το αγοράσω, γιατί δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα από τα λόγια του, κι ας διαφώνησα σε λίγα σημεία, δεν έχει καμιά σημασία. Ένα συγκινητικό ανάγνωσμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted December 21, 2017 Author Share Posted December 21, 2017 (edited) Ερνάν Ρονσίνο - Το τελευταίο τρένο από το Μπουένος Άιρες (Glaxo, 2009) Πριν λίγες μέρες έμαθα για την κυκλοφορία του συγκεκριμένου βιβλίου στα ελληνικά, το έψαξα στο Goodreads, διάβασα περίληψη και κριτικές, πείστηκα από αυτά που είδα και αποφάσισα να το αγοράσω. Χθες πέρασα από το βιβλιοπωλείο του εκδότη και το τσίμπησα. Σήμερα το ξεκίνησα και το τελείωσα στο άψε-σβήσε. Πολύ ωραία νουβέλα, μικρή σε μέγεθος αλλά μεγάλη σε νοήματα και εικόνες, με σφιχτοδεμένη πλοκή, κλιμακούμενη ένταση και αρκετά ιδιαίτερο τρόπο γραφής. Ουσιαστικά η νουβέλα χωρίζεται σε τέσσερα μέρη και σε κάθε μέρος αλλάζει τόσο ο αφηγητής όσο και το χρονικό πλαίσιο. Μπορεί να μην ξετρελάθηκα ιδιαίτερα από την ιστορία αυτή καθαυτή, όμως μου άρεσε πάρα πολύ το όλο στήσιμο της, το σκηνικό της μικρής πόλης σε κάποια πεδιάδα της Αργεντινής, οι διάφορες περιγραφές των τοπίων και των γεγονότων, καθώς και η φοβερή ατμόσφαιρα. Είναι μια νουβέλα ιδιαίτερη και ξεχωριστή, κυρίως χάρη στο χτίσιμο της πλοκής και το όλο αφηγηματικό στιλ. Μπορεί να χρειαστούν λίγες σελίδες μέχρι ο αναγνώστης να βυθιστεί για τα καλά στο κλειστοφοβικό σύμπαν της, αλλά στη συνέχεια δύσκολα θα ξεκολλήσει. 8/10 Edited December 21, 2017 by BladeRunner Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted February 27, 2018 Share Posted February 27, 2018 Λούις Σεπούλβεδα: "Η ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν Πιστό" Προειδοποίηση για όσους δεν θέλουν να διαβάζουν βιβλία με ζώα που τους κάνουν να λυπούνται: Αν δεν θέλετε να στενοχωρηθείτε, καλύτερα αφήστε το αυτό το βιβλιαράκι του Σεπούλβεδα. Εγώ το πήρα, έχοντας εμπιστοσύνη στον συγγραφέα ότι ποτέ δεν με στενοχωρεί. Έπεσα έξω. Αλλά το βιβλίο (ένα μικρό διήγημα είναι, ούτε ένας ολόκληρος καφές) είναι πολύ ωραίο, πολύ δυνατό μέσα από τη φαινομενική απλότητά του. Μιλάει για τους πραγματικούς ανθρώπους, τον πραγματικό κόσμο, τα δάση, τα ζώα, τα ποτάμια... και τους άλλους: τα κτήνη με τις μεταλλικές μηχανές που τρώνε και σκοτώνουν ό,τι υπάρχει μπροστά τους. Και μιλάει, (φυσικά, αφού αφηγείται ένας σκύλος), για τη φιλία. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted March 18, 2018 Author Share Posted March 18, 2018 Αλεχάντρο Σάμπρα - Τεστ δεξιοτήτων (Facsímil, 2014) Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο του Αλεχάντρο Σάμπρα που διαβάζω, ο οποίος είναι ένας συγγραφέας που έχει φτιάξει ένα κάποιο όνομα στον χώρο της Λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας, χάρη στα ιδιαίτερα βιβλία μικρού μεγέθους που έχει γράψει μέχρι στιγμής. Απ'όσα καταλαβαίνω, ο συγγραφέας αρέσκεται να πειραματίζεται, να αγγίζει ευαίσθητες χορδές, να προβληματίζεται αλλά και να προβληματίζει τον αναγνώστη. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι εντελώς διαφορετικό, μιας και είναι ένα βιβλίο με τη δομή του συστήματος εξετάσεων για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια που εφαρμόστηκε για πάρα πολλά χρόνια στη Χιλή. Διαγραφή λέξης, επιλογή πιο ταιριαστής/κατάλληλης σειράς προτάσεων, συμπλήρωση κενών, αφαίρεση φράσεων ή παραγράφων που δεν ταιριάζουν ή που περιττεύουν, καθώς και κατανόηση κειμένων, όπου δίδονται τρία κείμενα/διηγήματα και στο τέλος υπάρχουν ερωτήσεις. Υπάρχουν ενενήντα ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής, όπως ακριβώς στα τεστ. Όμως, η όλη εμπειρία είναι σαφώς πιο ευχάριστη, ψυχαγωγική και δημιουργική σε σχέση με ένα αληθινό τεστ (σχολείου ή πανεπιστημίου). Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, όλα μπορεί να είναι πιθανά. Με τις "ασκήσεις" που δίδονται, ο αναγνώστης δεν καλείται να βρει τη σωστή απάντηση, αλλά ίσως να λύσει κάποια ηθικά προβλήματα, ανάλογα με την οπτική και τον τρόπο σκέψης του. Και δεν είναι μόνο τα τρία κείμενα/διηγήματα που προσφέρουν εικόνες και συναισθήματα, αλλά ακόμα και οι διάφορες ασκήσεις συντακτικού που υπάρχουν, οι οποίες μπορεί να πει κανείς ότι αποτελούν και ένα είδος ποίησης. Πραγματικά, ο συγγραφέας κατάφερε να φτιάξει κάτι το μοναδικό, να δώσει μια άλλη διάσταση στη λογοτεχνία. 8/10 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted April 23, 2018 Share Posted April 23, 2018 Ερνέστο Σάμπατο, "Το Τούνελ" Ο Σάμπατο έχει αυτό το καυστικό χιούμορ που τρελαίνομαι. Αλλά αυτό από μόνο του δεν θα αρκούσε για να τον συμπαθήσω. Ευτυχώς, τα προτερήματά του είναι πολλά: δεν είναι κυνικός, είναι έξυπνος αλλά δεν γίνεται εξυπνάκιας, είναι ευαίσθητος και δεν πιστεύει ότι αυτό είναι μειονέκτημα, έχει ματιά σπάνια, ματιά που μόνο καλλιτέχνες και ποιητές έχουν, η γραφή του είναι πολύ ωραία, απλή αλλά γεμάτη. Όλα αυτά τα προτερήματα, όμως, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν τα εκμεταλλεύτηκε καλά, σ' αυτό το βιβλίο. Ήταν κάπως κρύο, κάπως βαρετό. Μόνο στο τέλος ανέβηκε λίγο η ένταση. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted May 14, 2018 Share Posted May 14, 2018 Ιζαμπέλ Αλλιέντε, "Το επουράνιο σχέδιο" Χλιαρό, αδιάφορο ανάγνωσμα. Οι χαρακτήρες θολοί σαν μουτζούρες. Η ιστορία νερουλή και σε σημεία σαχλή. Ο μόνος λόγος που το διάβασα είναι ότι μου αρέσει να διαβάζω για ανθρώπους διαφορετικούς από τους σημερινούς, αλλά και πάλι, δεν είμαι σίγουρη ότι δεν πήρα μία ωραιοποιημένη εκδοχή της βεβιασμένης φαντασίας της Αλλιέντε. Είχε και κάτι καλούτσικα σημεία. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted June 4, 2018 Author Share Posted June 4, 2018 (edited) Ρομπέρτο Μπολάνιο - Λούμπεν μυθιστορηματάκι (Una novelita lumpen, 2001) Στη βιβλιοθήκη μου υπάρχουν κάμποσα βιβλία του Ρομπέρτο Μπολάνιο που περιμένουν για χρόνια ολόκληρα να διαβαστούν από την αφεντιά μου, αλλά η πρώτη μου επαφή με το έργο του μεγάλου αυτού συγγραφέα έμελλε να είναι η συγκεκριμένη νουβέλα -το τελευταίο έργο που έγραψε πριν πεθάνει-, την οποία αγόρασα πριν δυο-τρεις μέρες. Ε, τα κάνουμε που και που κάτι τέτοια κουλά εμείς οι βιβλιοφάγοι. Λοιπόν, πρόκειται για μια πραγματικά πολύ καλογραμμένη και ενδιαφέρουσα νουβέλα, συνδυασμός κοινωνικού δράματος και ιστορίας ενηλικίωσης, με στοιχεία από το αστυνομικό είδος. Το δυνατό στοιχείο της νουβέλας είναι η όλη πρωτοπρόσωπη αφήγηση, την οποία θα χαρακτήριζα αρκετά χειμαρρώδη και ικανή να κρατήσει τον αναγνώστη στην τσίτα μέχρι την τελευταία σελίδα. Προσωπικά, ο τρόπος αφήγησης κατάφερε να με βυθίσει για τα καλά στο μελαγχολικό κόσμο της ιστορίας και να με κάνει ένα με τη νεαρή αφηγήτρια. Γενικά η γραφή είναι εξαιρετική, μπορεί να πει κανείς ακόμα και μεθυστική. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μέσα στη χρονιά θα διαβάσω και άλλα βιβλία του Μπολάνιο. 8/10 Edited June 4, 2018 by BladeRunner 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted July 2, 2018 Share Posted July 2, 2018 Gabriel Garcia Marquez, "Η απίστευτη και θλιβερή ιστορία της αθώας Ερέντιρα και της άσπλαχνης γιαγιάς της" Αριστούργημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted August 5, 2018 Author Share Posted August 5, 2018 Λουίς Σεπούλβεδα - Ο μουγκός Ουζμπέκος (El uzbeko mudo y otras historias clandestinas, 2015) Πέμπτο βιβλίο του Λουίς Σεπούλβεδα που διαβάζω, πρόκειται για μια πολύ ωραία και ενδιαφέρουσα συλλογή εννιά κωμικοτραγικών ιστοριών, οι περισσότερες εκ των οποίων πιθανότατα είναι βγαλμένες από τη ζωή ανθρώπων που γνώρισε ο συγγραφέας. Οι ιστορίες περιέχουν όλα αυτά τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον συγγραφέα: Από τη μια είναι αρκετά πολιτικοποιημένες και δίνουν στον αναγνώστη να καταλάβει στο περίπου πως ήταν τα πράγματα στη Χιλή των περασμένων δεκαετιών, από την άλλη όμως είναι γεμάτες μαύρο χιούμορ, τρελές σκηνές και ακόμα πιο τρελούς χαρακτήρες, που κάνουν τον αναγνώστη να γελάσει σε αρκετά σημεία, έστω και με ενοχές. Η γραφή είναι, φυσικά, πολύ καλή και άκρως ευκολοδιάβαστη, με μπόλικο κυνισμό. 8/10 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted August 8, 2018 Author Share Posted August 8, 2018 Γκ. Γκ. Μάρκες - Η απίστευτη και θλιβερή ιστορία της αθώας Ερέντιρα και της άσπλαχνης γιαγιάς της (La increíble y triste historia de la cándida Eréndira y de su abuela desalmada, 1972) Το μικρό αυτό βιβλιαράκι είναι το τρίτο του Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες που διαβάζω, μετά τα πολύ καλά "Χρονικόν ενός προαναγγελθέντος θανάτου" και "Ο συνταγματάρχης δεν έχει κανέναν να του γράψει" που διάβασα το 2016 και το 2017, αντίστοιχα. Όπως προσέξατε, μέχρι τώρα έχω διαβάσει μόνο νουβέλες, υποθέτω όμως ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που θα διαβάσω και κάποιο από τα μυθιστορήματά του. Ωραία και καλογραμμένη η ιστορία, αν και κάπως θλιβερή, αν σκεφτεί κανείς αυτά που έζησε η Ερέντιρα χάρη στην άσπλαχνη γιαγιά της. Είναι μια ιστορία με στοιχεία μαγικού ρεαλισμού και με μια ατμόσφαιρα σκοτεινού παραμυθιού ή λαϊκής παράδοσης, που διαβάζεται υπερβολικά εύκολα και γρήγορα, ενώ έχει και κάποια μηνύματα να περάσει. Προσωπικά μου άρεσε λιγότερο σε σχέση με τις άλλες δυο νουβέλες του συγγραφέα που απόλαυσα πέρσι και πρόπερσι, όμως χωρίς αμφιβολία πρόκειται για μια ιστορία που αξίζει να διαβάσει κανείς. 7.5/10 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted October 3, 2018 Author Share Posted October 3, 2018 Σέσαρ Άιρα - Συνέδριο λογοτεχνίας (El congreso de literatura, 1997) Πρώτη επαφή με το έργο του Σέσαρ Άιρα και δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα κιόλας. Το βιβλίο ξεκίνησε καλούτσικα, ενώ επίσης ένα μεγάλο κομμάτι στο τέλος ήταν σχεδόν απολαυστικό (δεν μπορώ να πω κάτι σχετικά, γιατί θα προδώσω στοιχεία της πλοκής), αλλά στο ενδιάμεσο θα έλεγα ότι κουράστηκα και βαρέθηκα ολίγον τι. Η αλήθεια είναι ότι το ύφος της γραφής δεν μου έκανε "κλικ", δεν με άγγιξε, αν και βέβαια παραδέχομαι ότι ο Άιρα έχει ένα κάποιο στιλ. Αλλά μάλλον όλα αυτά τα... φιλοσοφικά ερωτήματα περί πραγματικότητας/μη πραγματικότητας (;) και δεν συμμαζεύεται, όταν αφηγητής είναι ένας εστέτ της διανόησης με τις αναπόφευκτες δηθενιές του, απλά με αφήνουν αδιάφορο. Εντάξει, υποθέτω ότι σαν βιβλίο έχει το ενδιαφέρον του, καθώς και διάφορα μηνύματα περί τέχνης και πολιτισμού συμπυκνωμένα σε σχεδόν εκατό σελίδες, αλλά πιθανότατα δεν είναι για όλα τα γούστα. Στη βιβλιοθήκη μου έχω και το "Βαράμο" (το οποίο περιέχει δυο νουβέλες), οπότε σίγουρα τον συγγραφέα δεν τον ξεγράφω. 6.5/10 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted January 4, 2019 Author Share Posted January 4, 2019 Αλεχάντρο Σάμπρα - Μπονσάι (Bonsái, 2006) Πέρυσι τον Μάρτιο ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο του Αλεχάντρο Σάμπρα, διαβάζοντας το "Τεστ δεξιοτήτων", ένα ιδιαίτερα περίεργο και πρωτότυπο βιβλίο, ένα λογοτεχνικό έργο εντελώς διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Όσον αφορά το "Μπονσάι, που πιθανότατα είναι το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο του συγγραφέα, έχει και αυτό τις ιδιαιτερότητες τους ως προς τη δομή και την παρουσίαση της ιστορίας, η οποία μπορεί να είναι κοινή, αλλά ξεχωρίζει χάρη στις ιδιαιτερότητες του ύφους του συγγραφέα. Η μικρή αυτή νουβέλα μιλάει για τον έρωτα, τη λογοτεχνία και τη ζωή, με τρόπο λιτό και ελλειπτικό. Η γραφή είναι σχετικά απλή, αλλά πολλές προτάσεις και φράσεις κρύβουν συναισθήματα, ίσως και κάποια διφορούμενα νοήματα. Πάντως, οφείλω να παραδεχτώ ότι δεν δέθηκα απόλυτα με την ιστορία ή τους χαρακτήρες, ίσως γιατί δεν... πρόλαβα (λόγω του μεγέθους), ή ίσως γιατί τέτοιου είδους ιστορίες δεν είναι ακριβώς του γούστου μου. Όμως, ήταν μια μια ενδιαφέρουσα και ευχάριστη ανάγνωση. 7/10 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted April 26, 2019 Author Share Posted April 26, 2019 Ερνάν Ριβέρα Λετελιέρ - Η αφηγήτρια ταινιών (La contadora de películas, 2009) Η συγκεκριμένη νουβέλα μου κίνησε την προσοχή από τη στιγμή που έμαθα ότι θα κυκλοφορούσε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Αντίποδες, έτσι την αγόρασα με το που έσκασε μύτη στα βιβλιοπωλεία και δεν άργησα να την ξεκοκαλίσω. Αφηγήτρια της ιστορίας είναι ένα χαρισματικό κορίτσι, που απρόσμενα αποκτά τον ρόλο της αφηγήτριας ταινιών για τους κατοίκους που δεν έχουν τα μέσα ή την όρεξη για να πάνε στον κινηματογράφο του χωριού. Σε κάθε παράσταση που δίνει, το φτωχικό της σπίτι γεμίζει από ανθρώπους, που μέσα σε όλα τα άλλα προσπαθούν να ξεχάσουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στο χωριό και τα διπλανά ορυχεία νίτρου, στα οποία εργάζονται οι περισσότεροι από αυτούς. Πρόκειται για μια απίστευτα καλογραμμένη και ευκολοδιάβαστη ιστορία, με τον συγγραφέα να αποτυπώνει με γλαφυρό και ζωντανό τρόπο τη σκληρή ζωή σε μια άνυδρη περιοχή, όπως είναι αυτή της ερήμου Ατακάμα. Αν λάβει κανείς υπόψιν ότι ο συγγραφέας γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του σ'ένα χωριό εξόρυξης και επεξεργασίας νιτρικού καλίου, τότε οι περιγραφές του σίγουρα αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα. Η ελληνική έκδοση πολύ ωραία και προσεγμένη, με ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από την αυτοβιογραφία του Πάμπλο Νερούδα, που σχετίζεται με τα χωριά εξόρυξης νιτρικού καλίου και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι κάτοικοι και οι εργάτες. 8/10 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted May 25, 2019 Author Share Posted May 25, 2019 Ροδρίγο Ασμπούν - Δεσμοί στοργής (Los afectos, 2015) Μερικοί συγγραφείς προσπαθούν να πουν πολλά πράγματα με λίγες λέξεις, τολμούν να αποτυπώσουν μια ολόκληρη εποχή σε λίγες σελίδες, χωρίς να αναλώνονται σε ατελείωτες περιγραφές και κουραστικές λεπτομέρειες. Κάτι τέτοιο κατάφερε σε μεγάλο βαθμό και ο Βολιβιανός Ροδρίγο Ασμπούν, με τούτο το μικρό μυθιστόρημα, το οποίο κυκλοφόρησε στα ελληνικά πριν από λίγες μέρες από τις εκδόσεις Πατάκη, και το οποίο διάβασα εν ριπή οφθαλμού. Ο συγγραφέας συνδυάζει εξαιρετικά τη βιογραφία, τη μυθοπλασία και τα ιστορικά γεγονότα, καταφέρνοντας να δημιουργήσει ένα σχετικά συμπαγές χρονικό της οικογένειας Ερτλ από τη στιγμή που μετακόμισε στη Βολιβία, μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Χανς Ερτλ, παλιός εικονολήπτης της Λένι Ρίφενσταλ, αγαπημένος κάμεραμαν του Έρβιν Ρόμελ, αρκετά γνωστός ορειβάτης και λάτρης της περιπέτειας. Η Μόνικα Ερτλ, μια νεαρή κοπέλα με πολλές ανησυχίες και έντονη διάθεση για δράση, η οποία μπλέκει με τις επαναστατικές ομάδες της Λατινικής Αμερικής, παίρνει εκδίκηση για τη δολοφονία του Τσε Γκεβάρα και έχει ένα τραγικό τέλος. Οι άλλες δυο κόρες της οικογένειας, που ζουν μια απλή ζωή. Και η γυναίκα του Χανς, που ίσως δεν έζησε όπως θα ήθελε και έφυγε νωρίς. Η αλήθεια είναι ότι ο συγγραφέας κατάφερε να με βάλει στη διαδικασία να ψάξω για ώρες στο ίντερνετ διάφορες ιστορικές λεπτομέρειες για την οικογένεια Ερτλ και κατά συνέπεια για τους Ναζί, τις επαναστατικές ομάδες στη Λατινική Αμερική και όλες τις προσπάθειες τους για την αλλαγή των πραγμάτων, μέχρι που χάθηκα σε έναν κόσμο συναρπαστικό αλλά και παρανοϊκό. Πιστεύω ότι αυτό από μόνο του είναι ένα προσόν για το βιβλίο. Όσον αφορά τη γραφή, είναι πραγματικά πολύ ωραία, λιτή σε περιγραφές αλλά και αρκετά λυρική, με τον συγγραφέα να "παίζει" λιγάκι με το στιλ αφήγησης, εναλλάσσοντας συχνά τα αφηγηματικά πρόσωπα. Γενικά, πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον και καλογραμμένο βιβλίο, με τα προτερήματα και τα μειονεκτήματα των λιτών μυθιστορημάτων που ασχολούνται με κάποια μεγάλα και σημαντικά θέματα. 8/10 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted June 12, 2019 Author Share Posted June 12, 2019 Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες - Οι υπολήψεις (Las reputaciones, 2006) Τον Σεπτέμβριο του 2014 διάβασα το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο του Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες, το "Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν", ένα πολύ καλογραμμένο μυθιστόρημα που με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο. Στο μεταξύ, από τότε, μεταφράστηκαν στα ελληνικά άλλα δυο τουβλάκια του συγγραφέα, όμως δεν έτυχε να τα αγοράσω καν, πόσο μάλλον να τα διαβάσω. Αλλά αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε το "Οι υπολήψεις", και αυτή τη φορά δεν τον παραμέλησα, αγόρασα το βιβλίο και το διάβασα εν ριπή οφθαλμού. Λοιπόν, για δεύτερη φορά ο Βάσκες με εντυπωσίασε με τον ήρεμο αλλά διεισδυτικό και οξυδερκή τρόπο γραφής του, με τον τρόπο που βλέπει και παρουσιάζει τα πράγματα, με την άμεση και έμμεση κριτική που ασκεί στην πολιτική και τον Τύπο, καθώς επίσης και την ικανότητά του να βάζει τους χαρακτήρες να σκέφτονται τα πεπραγμένα τους και να αναθεωρούν όλα όσα είχαν δεδομένα. Η πλοκή αυτή καθαυτή μπορεί να μην λέει και πολλά πράγματα, αποτελεί όμως το όχημα για μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση χαρακτήρα και για έναν σοβαρό προβληματισμό γύρω από το πώς χρησιμοποιεί ένας άνθρωπος τη θέση ισχύος που του δίνεται, στη συγκεκριμένη περίπτωση μια καθημερινή στήλη πολιτικής γελοιογραφίας σε κάποια μεγάλη εφημερίδα, με φανατικό κοινό: Υπάρχουν όρια, και ποια είναι αυτά; Και, άραγε, μπορεί να αντισταθεί κανείς στη δυνατότητα να επηρεάζει συνειδήσεις και να θίγει υπολήψεις; Οπωσδήποτε πολύ ωραίο βιβλίο, το οποίο με έκανε να αποφασίσω να αγοράσω στο άμεσο μέλλον και τα άλλα δυο βιβλία του συγγραφέα. 8.5/10 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.