Λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία

[BladeRunner]

Χ. Γκ. Βάσκες - Τραγούδια για την πυρκαγιά (Canciones para el incendio, 2018)

Τρίτο βιβλίο του Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες που διαβάζω, μετά το εξαιρετικό "Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν" που διάβασα τον Σεπτέμβριο του 2014 και το πολύ καλό "Οι υπολήψεις" που διάβασα τον Ιούνιο του 2019, και δηλώνω ξανά ιδιαίτερα ικανοποιημένος, με τον συγγραφέα να αποδεικνύει ότι κατέχει άριστα και τη μικρότερη φόρμα. Πρόκειται για μια πολύ καλογραμμένη και ενδιαφέρουσα συλλογή διηγημάτων, η οποία προσφέρει κάθε είδους εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα, με τον Βάσκες να έχει πάντα κάτι να πει, κάτι να θίξει, δεν έχουμε να κάνουμε με απλές ιστοριούλες για να περάσει η ώρα. Όλα τα διηγήματα έχουν κάποιους ενδιαφέροντες χαρακτήρες και κάποιες αξιομνημόνευτες σκηνές, και το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα τους με καθήλωσαν. Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό δεν έχω διαβάσει και τόσες πολλές συλλογές διηγημάτων, πάντως η συγκεκριμένη είναι από τις πάρα πολύ καλές που έχω διαβάσει γενικά, ανεξαρτήτως θεματολογίας. Αν ήταν να επιλέξω τρία διηγήματα που μου έκαναν περισσότερη εντύπωση από τα συνολικά εννιά που περιέχει τούτο το βιβλίο (φυσικά όλα μου άρεσαν), θα ήταν μάλλον αυτά: "Τα βατράχια", "Τα παιδιά" και "Τα τραγούδια για την πυρκαγιά".

8.5/10

[BladeRunner]

Μαρία Φερνάντα Αμπουέρο - Κοκορομαχία (Pelea de gallos, 2018)

Πολύ δυνατή συλλογή διηγημάτων, και αρκετά... θυμωμένη θα έλεγα. Μπορεί να είναι ένα μικρό σε μέγεθος βιβλίο, με δεκατρία σχετικά μικρά διηγήματα, όμως διαθέτει πολλή δύναμη, πολύ θυμό και πάρα, μα πάρα πολλές σκληρές εικόνες στα όρια ή και πέρα από τα όρια του τρόμου. Η συγγραφέας αγγίζει πολλά θέματα σχετικά με την οικογένεια και τη θέση της γυναίκας σε αυτή (αλλά και γενικά στην κοινωνία), με όλη την κακοποίηση και τον πόνο που μπορεί να κρύβονται πίσω από κλειστές πόρτες, καταφέρνοντας με τον τρόπο γραφής και τις διάφορες σκηνές και εικόνες, να αναστατώσει κατά κάποιο τρόπο τους αναγνώστες, να τους κάνει να νιώσουν αρκετά περίεργα και άβολα με όλα όσα συμβαίνουν. Δεν είναι από τα βιβλία που απολαμβάνεις, που νιώθεις να περνάει ωραία και ευχάριστα η ώρα, όχι, είναι από τα βιβλία που σου δημιουργούν ποικίλα συναισθήματα και σε βάζουν σε διάφορες σκέψεις, αφού πρώτα σε αναστατώσουν λιγάκι.

8/10 

[BladeRunner]

Σαμάντα Σβέμπλιν - Επτά άδεια σπίτια (Siete casas vacías, 2015)

Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο της Σαμάντα Σβέμπλιν που διαβάζω, αφού πέρυσι τον Ιανουάριο διάβασα την πάρα πολύ καλή και δυνατή νουβέλα "Απόσταση ασφαλείας", η οποία έως έναν βαθμό με είχε αναστατώσει με την πλοκή της και τον τρόπο γραφής της. Τώρα, τούτη η συλλογή διηγημάτων μου άρεσε πολύ, και μπορεί να μην με... αναστάτωσε ιδιαίτερα αυτή τη φορά, αλλά σίγουρα σε κάποιες στιγμές με έκανε να νιώσω περίεργα με αυτά που διάβαζα, ενώ μου προσέφερε ορισμένες δυνατές εικόνες, με το ύφος της γραφής να είναι αρκετά λακωνικό και γεμάτο συμβολισμούς. Προσωπικά μου αρέσει πού και πού να διαβάζω τέτοιες μικρές συλλογές διηγημάτων που έχουν κάτι να πουν, με τρόπο διαφορετικό από τους συνηθισμένους, που με βάζουν σε σκέψεις και που καμιά φορά με κάνουν να νιώθω παράξενα. Αν ήταν να επιλέξω δυο διηγήματα που μου έκαναν την πιο έντονη εντύπωση, θα ήταν σίγουρα το μεγαλύτερο σε έκταση "Η σπηλαιώδης αναπνοή", καθώς και το "Οι γονείς μου και τα παιδιά μου". Αν και, βέβαια, όλα μου άρεσαν, όλα μου άφησαν το κατιτίς τους. Μακάρι να μεταφραστούν και άλλα βιβλία της Σβέμπλιν, σαν συγγραφέας έχει αυτό το κάτι που με τραβάει. 

8/10

Edited November 3, 2021 by BladeRunner

[BladeRunner]

Μπρέντα Ναβάρο - Άδεια σπίτια (Casas vacías, 2018)

Έχω παρατηρήσει ότι τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί μια λογοτεχνική σχολή γυναικών συγγραφέων από χώρες της Λατινικής και Κεντρικής Αμερικής, οι οποίες θίγουν ζητήματα που απασχολούν και ταλανίζουν την κοινωνία μας με τρόπο ωμό και αφόρητα ρεαλιστικό, χρησιμοποιώντας ορισμένες φορές ακόμα και στοιχεία τρόμου ή θρίλερ. Εδώ, για παράδειγμα, η Ναβάρο θίγει κάποια δύσκολα θέματα, όπως είναι η μητρότητα, η θέση της γυναίκας και η ενδοοικογενειακή και έμφυλη βία, με τη συγγραφέα να δημιουργεί μια εξαιρετικά κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και να μη διστάζει να χώσει το μαχαίρι στο κόκαλο. Δεν είναι από τα βιβλία που τα διαβάζεις για να περάσεις ευχάριστα και ψυχαγωγικά την ώρα σου, με όλα αυτά που συμβαίνουν και με τον πολλές φορές σκληρό τρόπο γραφής η Ναβάρο δημιουργεί ποικίλα συναισθήματα όπως είναι ο φόβος, η ντροπή ή ο θυμός, σίγουρα ξεβολεύει τον αναγνώστη και δεν του φέρεται με το γάντι. Μπορεί για δικούς μου λόγους να μην του βάζω πέντε αστεράκια, αλλά ήταν οπωσδήποτε μια αναγνωστική εμπειρία έντονη και άκρως ενδιαφέρουσα.

8.5/10

Edited December 11, 2021 by BladeRunner

[Steel Guardian]

  

Samanta Schweblin - Distancia de Rescate/Fever Dream/Απόσταση Ασφαλείας (Εκδόσεις Πατάκης)
Αυτό ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον, μικρό βιβλιαράκι. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να το κατατάξω εύκολα σε κάποια κατηγορία. Έχω δει να αναφέρεται ως επιστημονική φαντασία, τρόμος και μαγικός ρεαλισμός. Όντως έχει στοιχεία από όλα αυτά, αλλά μάλλον σε πολύ μικρές δόσεις.
Γενικά αυτό που διακρίνει το βιβλίο είναι μια αίσθηση αποπροσανατολισμού και κάτι που πάει απροσδιόριστα λάθος.
Μου άρεσε αρκετά, δεν ξετρελάθηκα, αλλά είναι πολύ ιδιαίτερο και διαφορετικό. Αξίζει το ασχοληθεί κανείς μαζί του.

Edited May 10, 2022 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα του βιβλίου.

[Steel Guardian]

  

Mariana Enriquez - Las Cosas que Perdimos en el Fuego/Things We Lost in the Fire/Όσα Χάσαμε στις Φλόγες (Εκδόσεις Πατάκης)
Μια πολύ δυνατή συλλογή διηγημάτων. Οι διάφορες ιστορίες ακροβατούν μεταξύ μαγικού ρεαλισμού, κανονικού ρεαλισμού και τρόμου. Όλες όμως είναι από λίγο (σπανίως) έως πολύ (συνήθως) μακάβριες ή/και νοσηρές. Είναι όλες σχετικά σύντομες και έχουν κάπως ανοικτό τέλος, που αφήνει πολλά πράγματα μετέωρα ή στη φαντασία του αναγνώστη. Αν και πολλές φορές είναι αρκετά εύκολο να υποθέσει κανείς τι θα συμβεί παρακάτω ή τι είναι αυτό που η Enriquez δεν λέει, αλλά υπονοεί.
Η γραφή της είναι πάρα πολύ καλή, σε όλες της ιστορίες. Είναι σχετικά απλή, αλλά έχει μια πολύ καλή ροή και δεν λείπουν και οι ωραίες, σύντομες, μα τρομερά αποτελεσματικές περιγραφές τόσο του χώρου, όσο και διάφορων καταστάσεων.
Κάτι που, συνήθως, συμβαίνει με τις συλλογές διηγημάτων είναι ότι υπάρχουν ιστορίες που ξεχωρίζουν αρκετά από τις υπόλοιπες, τόσο με θετικό όσο και με αρνητικό τρόπο. Εδώ νομίζω ότι αυτό δεν συμβαίνει. Είναι όλες σε πολύ κοντινό επίπεδο και με αρκετά όμοιο ύφος/στυλ, με αρκετές όμως διαφοροποιήσεις ώστε να μην νιώσω ούτε στιγμή ότι η συγγραφέας επαναλαμβάνεται ή ότι διαβάζω συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. Ίσα, ίσα θα έλεγα ότι για μια τόσο συμπαγή, από πλευράς ύφους, συλλογή διακρίνεται από αρκετή ποικιλία.
Άξιο αναφοράς, κατά τη γνώμη μου, είναι και το γεγονός ότι σε κάθε ιστορία η Enriquez κατάφερνε να με μπάσει στο κλίμα σε τρομερά σύντομο διάστημα. Λίγες μόνο προτάσεις (άντε το πολύ λίγες παράγραφοι σε κάποιες από τις ιστορίες) και ήμουν παραδομένος για τα καλά στη δύναμη της εκάστοτε ιστορίας.
Προτείνεται με κλειστά μάτια, σε όσους έχουν γερό στομάχι.

Edited May 10, 2022 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα του βιβλίου.

[BladeRunner]

Κλαούδια Πινιέιρο - Η Ελένα ξέρει (Elena sabe, 2007)

Άλλο ένα πολύ δυνατό και ενδιαφέρον μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Carnivora. Άλλο ένα πολύ δυνατό, έντονο και μάλλον καταθλιπτικό μυθιστόρημα δια χειρός γυναίκας συγγραφέως από κάποια χώρα της Λατινικής Αμερικής (εν προκειμένω, από την Αργεντινή). Δεν ξέρω, κάτι έχουν αυτές οι γυναίκες από τη Λατινική (αλλά και την Κεντρική) Αμερική, γράφουν για πολύ δύσκολα θέματα και αγγίζουν ποικίλα κοινωνικά ζητήματα της εποχής μας, πολλές φορές με αφόρητα ρεαλιστικό και ωμό τρόπο, ξεβολεύοντας ολίγον τι τους αναγνώστες, βάζοντάς τους σε διάφορες σκέψεις που δεν είναι πάντα βολικές. Τα τελευταία χρόνια έχω διαβάσει Μαριάνα Ενρίκες, Σαμάντα Σβέμπλιν, Μαρία Φερνάντα Αμπουέρο, Μπρέντα Ναβάρο, όλες τους με ιντρίγκαραν με τις ιστορίες τους, με ξεβόλεψαν με τον τρόπο που άγγιζαν διάφορα θέματα, αλλά και με εντυπωσίασαν με τη γραφή τους. Το ίδιο συνέβη και με το "Η Ελένα ξέρει" της Κλαούδια Πινιέιρο, ένα κοινωνικό δράμα με στοιχεία θρίλερ που με καθήλωσε από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, και που η αλήθεια είναι ότι με ψυχοπλάκωσε ολίγον τι. Προφανώς και δεν είναι ένα βιβλίο για να περάσει ευχάριστα η ώρα, δεν θα έλεγα ότι είναι από τα βιβλία που απολαμβάνεις (αν και μια απόλαυση λόγω της καταπληκτικής γραφής σίγουρα υπάρχει), αλλά είναι από αυτά που τα ζεις. Σίγουρα δυνατό και καθηλωτικό βιβλίο, με γραφή αιχμηρή και συνάμα συγκινητική, πιστεύω ότι θα το θυμάμαι για καιρό. Και μπορεί για δικούς μου λόγους να μην του βάζω πέντε αστεράκια, όμως οπωσδήποτε θα είναι μια από τις ιδιαίτερες και ξεχωριστές στιγμές της φετινής αναγνωστικής χρονιάς. Εύγε στις εκδόσεις Carnivora για την επιλογή του βιβλίου, για την άψογη μετάφραση και επιμέλεια, γενικά εύγε γιατί υπάρχουν και μας προσφέρουν τέτοια διαμαντάκια!

8.5/10

[BladeRunner]

Μαρία Γκάινσα - Το μαύρο φως (La luz negra, 2018)

Αν και έχω εδώ και αρκετό καιρό το πιο πολυδιαβασμένο και μάλλον καλύτερο βιβλίο της Μαρία Γκάινσα, το "Το οπτικό νεύρο", η πρώτη επαφή με το έργο της έμελλε να είναι με αυτό το αρκετά περίεργο και υβριδικό μυθιστόρημα, που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες στα ελληνικά από τις εκδόσεις Λέμβος. Η αλήθεια είναι ότι έχω κάπως αντιφατικά συναισθήματα για το ιδιαίτερο αυτό βιβλίο, όπως φαίνεται άλλωστε να έχουν και οι περισσότεροι που το διάβασαν (με βάση αυτά που βλέπω σε Goodreads και άλλες βιβλιοφιλικές ιστοσελίδες). Από τη μια κατάφερε να με... σαγηνεύσει και να με υπνωτίσει -αν μη τι άλλο διάβασα το βιβλίο με σχεδόν μια ανάσα-, από την άλλη όμως αισθάνθηκα ότι δεν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος στόχος, ένα συγκεκριμένο θέμα, το βρήκα λίγο all over the place (που λένε και στο χωριό μου), λίγο μπερδεμένο ως προς της προθέσεις του εδώ κι εκεί, τέλος πάντων δεν νιώθω ότι έπιασα τα πάντα. Υποθέτω ότι η συγγραφέας μιλάει για την τέχνη, την εξαπάτηση, τη μυθοπλασία, τι είναι αληθινό και τι όχι, γενικά ασχολείται με διάφορα πράγματα με αφορμή την τέχνη και ειδικότερα τη ζωγραφική και τον μικρόκοσμό της. Όπως είπα, υπνωτίστηκα από τη γραφή, από τη χειμαρρώδη αφήγηση, με δυσκολία το άφηνα κάτω, όμως δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα κάτι για την πλοκή ή τους χαρακτήρες, δεν δέθηκα με κάτι συγκεκριμένο δηλαδή. Με λίγα λόγια, είναι ένα βιβλίο που μου άρεσε, που μου έκανε μια κάποια εντύπωση με τη γραφή, την περίεργη δομή του και την ατμόσφαιρά του, όμως δεν με ξετρέλανε κιόλας. Σίγουρα δεν είναι για όλα τα γούστα.

7/10

[BladeRunner]

Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι - Η Αλμπίνα και τα αντρόσκυλα (Albina y los hombres-perro, 2001)

Στη συλλογή μου έχω τέσσερις ή πέντε ταινίες του Γιοντορόφσκι (χωρίς να έχω δει καμία μέχρι στιγμής) καθώς και κάμποσα κόμικς τα σενάρια των οποίων έγραψε (π.χ. Το Ινκάλ, Η τρελή της Σακρέ-Κερ, Screaming Planet, Son of the Gun, Bouncer), αλλά ουσιαστικά αυτή είναι η πρώτη μου επαφή με το πλούσιο και ιδιαίτερο έργο του, αν και βέβαια έχω διαβάσει το μικρό κόμικ "The Eyes of the Cat" που πάντως είχε ελάχιστο κείμενο. Λοιπόν, πρόκειται σαφώς για ένα παράξενο, περίεργο και σουρεαλιστικό μυθιστόρημα με έντονα στοιχεία φαντασίας, μαγικού ρεαλισμού, μυστικισμού και μύθου, που δεν χωράει σε μια κατηγορία και ουσιαστικά δεν μπορείς να το περιγράψεις με λόγια, μιας και όλα αυτά που συμβαίνουν στις σχετικά λίγες αλλά κατά τ' άλλα χορταστικές σελίδες του βιβλίου είναι τόσο σουρεαλιστικά και παράλογα και σκοτεινά και τρομερά, που μόνο υπό την επήρεια ψυχεδελικών θα μπορούσε να καταλάβει κανείς τι παίζει ακριβώς. Σίγουρα και ο συγγραφέας κάτι θα πήρε όταν έγραφε αυτό το μυθιστόρημα, δεν εξηγείται αλλιώς. Πάντως, εμένα μου άρεσε πολύ, η ανάγνωσή του ήταν μια τρόπον τινά ένοχη απόλαυση, και μάλιστα δεν χρειάστηκε να πάρω ψυχεδελικά ναρκωτικά για να το απολαύσω στον βαθμό που το απόλαυσα. Με βάση τη φήμη του συγγραφέα/σκηνοθέτη ήξερα τι να περιμένω κι έτσι ήμουν σχετικά έτοιμος, αν και βέβαια κανείς δεν είναι απόλυτα έτοιμος για ένα τέτοιο ανάγνωσμα. Μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα, το σκηνικό της ερήμου, οι περιγραφές των τοπίων και των διαφόρων τρελών καταστάσεων, καθώς επίσης και η γραφή που μου φάνηκε λυρική, γλαφυρή και ιδιαίτερα έντονη. Και τώρα μου άνοιξε η όρεξη για να δω επιτέλους κάποια ταινία του και ίσως να διαβάσω κάποιο από τα κόμικς που έχω, ενώ θα περιμένω με αγωνία την κυκλοφορία άλλων δυο βιβλίων του από τις εκδόσεις Bibliotheque.

8/10

[Spyrex]

 

Ωραία ιστοριούλα και σύντομη, μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος. Προσωπικά, δεν μου θύμησε κάτι άλλο, για μένα ήταν κάτι μοναδικό αυτό που διάβασα από την άποψη ότι δεν έχω ξαναδεί την ιδέα του χάρτινου σπιτιού. Καλογραμμένη ιστορία που μιλάει για έναν άνθρωπο που γίνεται εμμονικός με τα βιβλία.

[Spyrex]

Πάει καιρός που το διάβασα αυτό. Ωραίο βιβλίο, αλλά δεν ξετρελάθηκα. Βρήκα τις 60 πρώτες σελίδες φωτιά, μετά από αυτό το σημείο όμως μου φάνηκε ότι γίνεται πιο αδύναμο. Πέρασα καλά, όμως. Το ίδιο και η μάνα μου. Ήμουν στην σελ. 30 περίπου όταν πήγα στην κουζίνα όπου μαγείρευε και άρχισα να το διαβάζω μεγαλόφωνα ώστε να της κάνω παρέα αλλά και να μην με ενοχλεί με τα δικά της. Από εκείνη τη στιγμή και μετά δεν με άφηνε να το διαβάζω μόνος μου. Μου αρέσουν πάντως τα βιβλία που εκτυλίσσονται εκτός Ευρώπης/ ΗΠΑ. Μου προσφέρουν γνώσεις για πολιτικά φαινόμενα και γεγονότα που διαφορετικά δεν θα γνώριζα.

 

[Spyrex]

 

Πρώτη επαφή με τον Paco Ignacio Taibo II και μάλλον και τελευταία. Όχι ότι το βιβλίο είναι κακό. Αντιθέτως, έχει ωραία σκηνικά και η δράση είναι αμείωτη από την αρχή μέχρι το τέλος κάτι στο οποίο βοηθάει και το μικρό μέγεθος του βιβλίου. Απλά προσωπικά ούτε το γράψιμο του Τaibo με ενθουσίασε ιδιαίτερα και γενικά διαβάζοντας το βιβλίο σκεφτόμουν συνεχώς ότι όλα όσα διαβάζω κάπου τα έχω ξαναδεί. 

[Spyrex]

 

Η Ελένα ξέρει - Klaudia Pineiro

Είμαι λίγο διχασμένος. Από τη μία μου άρεσε το θέμα που πραγματεύεται η συγγραφέας με το συγκεκριμένο βιβλίο εννοώντας ότι

Spoiler

το να σε πείσει/εξαναγκάσει κάποιος να κάνεις κάτι που θεωρείς καλό (όπως το να κρατήσει η Ιζαμπέλ το παιδί που είχε στην κοιλιά της) δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχεις κάνει καλή πράξη, για τον άλλον μπορεί αυτό που θεωρείς εσύ καλό να είναι η καταστροφή του.

Μου άρεσε η δομή του βιβλίου που χωρίζεται σε μικρά κεφάλαια, το οποίο κάνει την ανάγνωση ευκολότερη, μου άρεσαν και οι διάλογοι, ειδικά ο διάλογος της Ελένα με τον ιερέα (κεφάλαιο 8 ) είναι αριστουργηματικός. Από την άλλη, τελειώνοντάς το αισθάνθηκα πως δεν θα έχανα και τίποτα αν δεν το διάβαζα, το γράψιμο δεν με ενθουσίασε και σε σημεία ήταν επαναληπτικό, δεν είναι ένα βιβλίο που θα θυμάμαι για καιρό ακόμα.

[Spyrex]

Εξαίσιο Πτώμα - Agustina Bazterrica

Οκ, ωραίο και ιντριγκαδόρικο το θέμα, δεν το έχω ξαναδεί κάπου αλλού. Αλλά έχουμε έναν πρωταγωνιστή που ενώ στην αρχή μας παρουσιάζεται σαν ο μόνος που του έχει απομείνει ένα ίχνος ενσυναίσθησης στη συνέχεια με κάποιο μαγικό τρόπο τη χάνει εντελώς και πράττει αλόγιστα και απερίσκεπτα. Eπίσης, δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα ποιο είναι το κύριο θέμα που θέλει να θίξει η συγγραφέας με το μυθιστόρημα. Είναι η επιρροή που έχουν τα ΜΜΕ στο λαό; Είναι ένα μυθιστόρημα για να σκεφτούμε ξανά το τί τρώμε; Θα ήθελα τη γνώμη κάποιου που θα το διαβάσει/ το έχει διαβάσει.

[BladeRunner]

Σαντιάγο Γκαμπόα - Η νύχτα θα είναι μεγάλη (Será larga la noche, 2019)

Δεύτερο βιβλίο του Σαντιάγο Γκαμπόα που διαβάζω, μετά το πολύ καλό "Νυχτερινές ικεσίες" που είχα διαβάσει τον Απρίλιο του 2017, μπορώ να πω ότι ήταν και αυτό με τη σειρά του ιδιαίτερα καλογραμμένο και ενδιαφέρον, σίγουρα ο συγγραφέας με την ευκολοδιάβαστη και εθιστική γραφή του, αλλά και με την ωραία πλοκή, με κράτησε στην τσίτα από την αρχή μέχρι το τέλος, έστω κι αν δεν με συγκλόνισε κιόλας. Η αλήθεια είναι ότι δεν το βρήκα και τόσο σκοτεινό σαν θρίλερ, ή όσο βίαιο το περίμενα (αν και υπάρχει μια κάποια δράση), ούτε με ιδιαίτερα υποβλητική ατμόσφαιρα, πάντως σαν ιστορία έχει να προσφέρει λίγη ένταση και λίγη αγωνία, σίγουρα υπάρχει ζουμί για όσους λατρεύουν τα λατινοαμερικάνικα θρίλερ, και όσο να 'ναι δίνεται η ευκαιρία στον αναγνώστη να έρθει σε επαφή με την κοινωνία μιας άλλης χώρας, να δει τι συμβαίνει και πώς είναι η ζωή και η καθημερινότητα σε μια χώρα όπως η Κολομβία, ενώ ο Γκαμπόα πιάνει και το θέμα με τις εκκλησίες και την οργανωμένη θρησκεία στην πατρίδα του, αλλά και με την εγκληματικότητα με τις συμμορίες και όλα αυτά. Ωραίο βιβλίο λοιπόν, ψυχαγωγικό, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες και πολύ καλή γραφή, έχει μπόλικα καλούδια να προσφέρει στους λάτρεις του είδους, έστω κι αν δεν εντυπωσιάζει και τόσο. Πρόσημο θετικό!

8/10

[BladeRunner]

Πάκο Ιγκνάσιο Τάιμπο ΙΙ - Μια εύκολη υπόθεση (Cosa Fácil, 1977)

Στις αρχές της... καριέρας μου σαν αναγνώστης (δηλαδή πριν δέκα και πλέον χρόνια) είχα διαβάσει πέντε μυθιστορήματα με πρωταγωνιστή τον Έκτορ Μπελασκοαράν Σάιν, και μετά πάπαλα. Τώρα, τόσα χρόνια μετά, επιτέλους διαβάζω ένα ακόμα μυθιστόρημα με πρωταγωνιστή αυτόν τον τύπο -που είχα ξεχάσει πόσο γαμάτος είναι-, στο οποίο μάλιστα κάνει μια από τις πρώτες εμφανίσεις του σαν λογοτεχνικός ήρωας. Λοιπόν, το βιβλίο ήταν ακριβώς όπως το περίμενα, με βάση αυτά που έχω διαβάσει από τον απίθανο Τάιμπο ΙΙ: Φοβερά καλογραμμένο και κάργα ατμοσφαιρικό, με πολύ ωραίο στιλ και εξαιρετικό χιούμορ, καθώς και με κάμποση τρέλα. Ο Μπελασκοαράν Σάιν στη συγκεκριμένη ιστορία ουσιαστικά αναλαμβάνει ταυτόχρονα τρεις υποθέσεις: Να ανακαλύψει ποιος και γιατί απειλεί τη ζωή της έφηβης κόρης μιας πρώην στάρλετ του κινηματογράφου, να λύσει την υπόθεση δολοφονίας ενός μηχανικού σε ένα εργοστάσιο όπου μαίνεται ένας πόλεμος ανάμεσα στην εργοδοσία και τους απεργούς εργάτες και να αναζητήσει τον λαϊκό ήρωα και ηγέτη της Μεξικάνικης Επανάστασης Εμιλιάνο Ζαπάτα, που φήμες λένε ότι δεν σκοτώθηκε αλλά αντίθετα κρύβεται σε μια σπηλιά έξω από την Πόλη του Μεξικού, όντας στα βαθιά γεράματα. Πολύ, πολύ ωραίο μυθιστόρημα, με μυστήριο, δράση και ένταση, βασικά προσόντα του οποίου είναι η απίθανη γραφή του Τάιμπο, με τον γνωστό κυνισμό και το υπέροχο χιούμορ του, καθώς επίσης ο χαρακτήρας του Μπελασκοαράν Σάιν και οι σχέσεις που έχει με τους υπόλοιπους χαρακτήρες, αλλά και τα διάφορα σκηνικά της Πόλης του Μεξικού. Πολύ μου άρεσε το βιβλίο, μπορώ να πω ότι το ευχαριστήθηκα στον απόλυτο βαθμό και ας μην του βάζω πέντε αστεράκια (θα ήμουν κομμάτι υπερβολικός). Το προτείνω με κλειστά μάτια στους λάτρεις των νουάρ και στους λάτρεις των λατινοαμερικάνικων ιστοριών μυστηρίου.

8.5/10

[BladeRunner]

Κλαούδια Πινιέιρο - Δικιά σου για πάντα (Tuya, 2005)

Πέρυσι τέτοια εποχή περίπου διάβασα το "Η Ελένα ξέρει", ένα δυνατό και αρκετά καταθλιπτικό μυθιστόρημα από τα κάμποσα που έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά τα τελευταία χρόνια από γυναίκες συγγραφείς από κάποια χώρα της Λατινικής Αμερικής. Το "Δικιά σου για πάντα" μου φάνηκε ένα σκαλοπάτι πιο κάτω από το προηγούμενο βιβλίο της Πινιέιρο, ίσως κάπως διαφορετικό ως προς το ύφος και τη θεματολογία, αλλά και πάλι μπορώ να πω ότι είναι ένα ιδιαίτερο μυθιστόρημα που θίγει με τον δικό του τρόπο κάποια σοβαρά κοινωνικά ζητήματα που έχουν να κάνουν με την οικογένεια, τις σχέσεις μεταξύ των συζύγων, την απιστία, τη θέση των γυναικών, και πάει λέγοντας. Και εγκλήματα έχουμε, και φόνους έχουμε, και διάφορες σκηνές που είναι να τραβάς τα μαλλιά σου, και μάλλον αντιπαθητικούς χαρακτήρες που αναδεικνύουν όσο να 'ναι τη σαπίλα και την υποκρισία που επικρατούν, γενικά είναι ένα κωμικοτραγικό μυθιστόρημα που διαβάζεται απνευστί και κρατάει στην τσίτα τον αναγνώστη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα διαβάσω και άλλα βιβλία της Πινιέιρο, αν και όταν μεταφραστούν.

7.5/10

Edited June 1, 2023 by BladeRunner

[BladeRunner]

Μαριάνα Ενρίκες - Οι κίνδυνοι του να καπνίζεις στο κρεβάτι (Los peligros de fumar en la cama, 2009)

Τον Δεκέμβριο του 2018 διάβασα την καταπληκτική συλλογή διηγημάτων "Όσα χάσαμε στις φλόγες", ένα βιβλίο που ακόμα θυμάμαι, ένα βιβλίο που με συντάραξε, με άγχωσε, με έκανε να ανατριχιάσω. Με τη δεύτερη συλλογή διηγημάτων της που διαβάζω (που όμως στην πατρίδα της κυκλοφόρησε πρώτη) δεν έγιναν ακριβώς έτσι τα πράγματα, δεν τη βρήκα το ίδιο συγκλονιστική, τρομακτική ή ανατριχιαστική, παρ' όλα αυτά όμως πρόκειται για μια δυνατή και ενδιαφέρουσα συλλογή, με διηγήματα που έχουν πράγματα να πουν και που είναι ικανά να αναστατώσουν τον αναγνώστη με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ή έστω να τον βάλουν σε διάφορες σκέψεις. Είναι προφανές ότι η Ενρίκες δεν είχε βρει ακόμα τα πατήματά της στα διηγήματα αυτά, όμως ήταν σε πάρα πολύ καλό δρόμο, πράγμα που απέδειξε περίτρανα με τη συλλογή "Όσα χάσαμε στις φλόγες", και μάλλον με το ογκώδες μυθιστόρημα "Nuestra parte de noche", που θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πατάκη. Γενικά, δηλώνω ικανοποιημένος, ήταν μια συλλογή διηγημάτων που με κράτησε, που μου πρόσφερε εικόνες και συναισθήματα, που με έβαλε σε σκέψεις, αλλά πάντως δεν με εντυπωσίασε κιόλας. Είναι σίγουρα ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί, που έχει πολλά ποιοτικά στοιχεία. Αν ήταν να επιλέξω τρία διηγήματα (από τα δώδεκα που υπάρχουν), θα επέλεγα αυτά: "Το πηγάδι", "Πού είσαι, καρδιά μου" και "Παιδιά που επιστρέφουν".

8/10

[BladeRunner]

Αλέχο Καρπεντιέρ - Η επί γης βασιλεία (El reino de este mundo, 1949)

Πρώτη επαφή με το έργο του Αλέχο Καρπεντιέ και δύσκολα θα μπορούσα να κάνω καλύτερη αρχή. Πολύ ωραία γραμμένη και δυνατή νουβέλα, στην οποία γινόμαστε μάρτυρες της Αϊτινής Επανάστασης, δηλαδή της εξέγερσης των απελευθερωμένων σκλάβων ενάντια στη Γαλλική κυριαρχία, καθώς και της αυταρχικής κυβέρνησης που ακολουθεί, μέσα από τα μάτια του Τι Νοέλ, ενός σκλάβου. Ο καημένος ο Τι Νοέλ, τόσο στα νιάτα του όσο και στα γηρατειά του αντιμετώπισε ένα σωρό δυσκολίες, όχι μόνο από τους λευκούς αφέντες, αλλά και από τους μαύρους που πήραν τη θέση τους. Εξαιρετικά καλογραμμένη νουβέλα, με εσάνς μαγικού ρεαλισμού, με τον συγγραφέα να δημιουργεί πολλές εικόνες και ποικίλα συναισθήματα μέσα σε λίγες σχετικά σελίδες. Είναι ένα κλασικό στο είδος του βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί τουλάχιστον μια φορά. Κρίμα που είναι εξαντλημένο, βιβλία σαν αυτό θα έπρεπε να είναι διαθέσιμα στα βιβλιοπωλεία ανά πάσα στιγμή.

8/10

[BladeRunner]

Χουάν Χοσέ Σάερ - Ο έκθετος (El entenado, 1983)

Πρώτη μου επαφή με το έργο του Χουάν Χοσέ Σάερ (έχω όλα τα βιβλία του που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά) και τα συναισθήματά μου γι' αυτό το βιβλίο είναι κάπως ανάμικτα, αν και η γενική εντύπωση είναι σίγουρα θετική. Απλώς υπήρξαν κάποια σημεία εδώ κι εκεί που ο συγγραφέας με έχανε λίγο με τη φιλοσοφική του διάθεση (και ειδικά προς το τέλος), η αλήθεια είναι ότι κάπου κάπου ξέφευγε ολίγον τι, το πήγαινε αλλού, πάντως αναμφισβήτητα πρόκειται για ένα δυνατό, ενδιαφέρον και ιδιαίτερο μυθιστόρημα που έχει πράγματα να πει, που προσφέρει δυνατές εικόνες που θα μείνουν για καιρό στο μυαλό του αναγνώστη, ενώ προσφέρει και τροφή για σκέψη. Ίσως να φταίω κι εγώ, που περίμενα ένα απλώς περιπετειώδες μυθιστόρημα όπου ο πρωταγωνιστής αιχμαλωτίστηκε από μια άγρια φυλή Ινδιάνων που κάθε τόσο ασκούσε την ανθρωποφαγία, ενώ το βιβλίο σίγουρα δεν είναι μόνο αυτό. Γενικά, πάντως, το βιβλίο μου άρεσε, όπως και σε πολύ μεγάλο βαθμό και η γραφή του συγγραφέα.

7.5/10

[yanni]

Οι ηλικίες της Λουλού - Almudena Grandes

Μου αρέσει η ερωτική λογοτεχνία καθώς σε πάει σε έναν ιδιαίτερο και κάπως παρεξηγημένο κόσμο. Η συγγραφέας έκανε καλή δουλειά, καθώς αυτός ο κόσμος σε κάνει να νιώσεις άνετα, παρόλο τις προχωρημένες σεξουαλικές προεκτάσεις του. Οι χαρακτήρες είναι καλά δομημένοι, ζουν στη σκοτεινή πλευρά των ενστίκτων τους. Ένα ιδιαίτερα προκλητικό βιβλίο που δεν είναι για όλους.

Edited August 26, 2023 by Ghost
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[yanni]

Το εγχειρίδιο των ιεροεξεταστών - Antonio Lobo Antunes

Το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω. Το στυλ γραφής μέχρι να πιάσεις το νόημα είναι δύσκολο και κουράζει, ωστόσο η γλώσσα και το ύφος σε κυριεύει. Ο συγγραφέας χρησιμοποίησε διαφορετικές φωνές για να αναφέρει το ίδιο γεγονός, ώστε να μας δείξει ότι κάθε άτομο αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα με το δικό του τρόπο. Η ιστορία μας δίνει μία εικόνα της πορτογαλικής κοινωνίας κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και αμέσως μετά την επανάσταση. Σίγουρα δεν είναι εύκολο ανάγνωσμα και δεν είναι για όλους, πιστεύω ότι σε όσους ταιριάξει θα το αγαπήσουν.

Edited August 26, 2023 by Ghost
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[BladeRunner]

Λεονάρδο Ογιόλα - Chamamé (Chamamé, 2007)

Οφείλω να πω ότι ούτε τον συγγραφέα γνώριζα, ούτε φυσικά το βιβλίο, αλλά από τη στιγμή που το είδα να κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Carnivora, κατάλαβα περί τίνος πρόκειται και το τσίμπησα. Και δεν άργησα πολύ να το πιάσω στα χέρια μου και να το ξεκοκαλίσω. Λοιπόν, πρόκειται για ένα παρανοϊκό και βίαιο νουάρ, όπου πρωταγωνιστούν διάφοροι τρελοί και βίαιοι τύπου που φυσικά κάνουν διάφορα τρελά και βίαια πράγματα, που θα έκαναν ακόμα και τον Ταραντίνο να γυρίσει από την άλλη. Μιλάμε για ένα σπιντάτο, ανελέητο μυθιστόρημα γεμάτο κάμποσες φοβερές σκηνές και εικόνες, γραμμένο θα έλεγε κανείς από κάποιον σε τρομερή υπερένταση που ήθελε να ξεδώσει, η όλη αφήγηση είναι κινηματογραφική, αρκετά χειμαρρώδης, δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα, η μια σκηνή τρέλας διαδέχεται την άλλη, και στο τέλος απλά αναφωνείς τι στο διάτανο ήταν αυτό που διάβασες και πού ήταν κρυμμένο τόσο καιρό; Σίγουρα δεν είναι για όλα τα γούστα, ούτε για όλα τα στομάχια, εδώ έχουμε άγριους ληστές, δολοφόνους, φυλακόβιους, συμμορίτες, ο κακός χαμός γίνεται, τα πράγματα ξεφεύγουν συνεχώς, γίνεται της ιεροδούλου το κιγκλίδωμα, με το ύφος γραφής να είναι ανάλογο. Προσωπικά το απόλαυσα γι' αυτό που ήταν, αν και φυσικά δεν μιλάμε και για υψηλή λογοτεχνία, έτσι; Διαβάστε το με δική σας ευθύνη!

8/10

[BladeRunner]

Μπαλδομέρο Λίγιο - Ο λάκκος του διαβόλου (Sub-Terra, 1904).

Δυόμισι χρόνια μετά την αγορά του, αποφάσισα επιτέλους να το διαβάσω. Ήθελα μια μικρή συλλογή διηγημάτων δια χειρός Λατινοαμερικάνου συγγραφέα (ο Λίγιο ήταν Χιλιανός), ίσως κάτι με μπόλικο ρεαλισμό και λίγο σκοτάδι. Ε, πιο σκοτάδι δεν έχει, μιας και με τη συγκεκριμένη συλλογή διηγημάτων ο Μπαλδομέρο Λίγιο μας μεταφέρει από πρώτο χέρι τις συνθήκες ζωής των ανθρακωρύχων κάπου στη Χιλή, τα παλιά τα χρόνια. Τα οχτώ διηγήματα που περιέχει ο παρών τόμος διαθέτουν μπόλικη μαυρίλα, απαισιοδοξία και βία, με όλα αυτά τα κλειστοφοβικά σκηνικά (ρεαλιστικά, αλλά και μεταφορικά μιλώντας), με τις απάνθρωπες συνθήκες, την καταπίεση, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, και όλα αυτά τα χαρούμενα πράγματα. Μου μαύρισε την ψυχή το βιβλίο αυτό και χάρη στις ιστορίες και τις γλαφυρές περιγραφές του συγγραφέα σχεδόν έζησα από πρώτο χέρι όλα αυτά που πέρασαν κάποτε οι ανθρακωρύχοι στη Χιλή (αν και φυσικά, πολλοί άνθρωποι, αυτή τη στιγμή, σε όλα τα σημεία του πλανήτη αντιμετωπίζουν καθημερινά όλα αυτά που περιγράφονται στο βιβλίο). Ο πατέρας του συγγραφέα ήταν ανθρακωρύχος (αρχικά είχε πάει στην Καλιφόρνια ελέω του Πυρετού του Χρυσού, γυρίζοντας όμως με άδειες τσέπες), οπότε ο Λίγιο έζησε από πρώτο χέρι όλα αυτά που περιγράφει στις ιστορίες του, όντας γιος ανθρακωρύχου αλλά και ο ίδιος ανθρακωρύχος (στα νιάτα του). Αξίζει μια ανάγνωση!

8/10

[BladeRunner]

Κανέκ Σάντσες Γκεβάρα - 33 στροφές (33 Revoluciones, 2016)

Ένα μικρό βιβλίο που το διάβασα εν ριπή οφθαλμού, κυρίως λόγου του μεγέθους του και όχι τόσο από ενδιαφέρον για την ιστορία, τον κεντρικό χαρακτήρα ή τη γραφή, γιατί η αλήθεια είναι ότι μέχρι να μπω στο κλίμα, το βιβλίο είχε τελειώσει! Είναι ένα αρκετά μελαγχολικό και καταθλιπτικό βιβλίο, με τον συγγραφέα να είναι εγγονός του Τσε Γκεβάρα αλλά παράλληλα φανερά αντίθετος με το καθεστώς του Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα και πώς κατάντησε τελικά η επανάσταση, και αυτό περνάει και στην ιστορία και τη γραφή του, όπου κυριαρχεί μια απογοήτευση, μια έλλειψη ελπίδας, μια μονοτονία... Καθόλου άσχημο βιβλίο, έχει ένα κάποιο στιλ, έχει πράγματα να πει, απλά το βρήκα ισχνό σε περιεχόμενο και εντέλει όχι και τόσο στιβαρό και ολοκληρωμένο σαν έργο. Μια ανάγνωση την αξίζει.

6.5/10