Ο Επισκέπτης

[green_leaf]

Όνομα Συγγραφέα: Grren leaf

Είδος: Τρόμου

Βία; όχι

Σεξ; όχι

Αριθμός Λέξεων:3993

Αυτοτελής; ναι

 

 

Επισκέπτης

Ημερολόγιο Νάρλαν Στόουκ κυβερνήτη πλοίου Σολάρις 7.

 

Το παρακάτω ημερολόγιο γράφτηκε κατά την διάρκεια ταξιδιού του Σολάρις 7 στην πρώτη διαστρική επανδρωμένη αποστολή του ανθρώπου. Πέρα από κάποια τεχνικά χαρακτηριστικά, λεπτομέρειες και αναφορές που θα θεωρηθούν άσχετες με το θέμα μας το ημερολόγιο δίνετε απαράλλακτο.

 

14 Αυγούστου 2145

 

Η δέκατη τέταρτη μέρα ενός εξαντλητικού μήνα, με δύσκολες μέρες και ακόμα πιο δύσκολες, αφόρητες νύχτες που δεν φέρνουν ξεκούραση παρά μόνο εφιάλτες. Ίσως να είναι φυσικό, όλο αυτό το άγχος και η τρέλα των δυο τελευταίων χρόνων απ’ όταν επιλέχτηκα ως κυβερνήτης του Σολάρις 7 να με έχουν καταβάλει, αυτό το ημερολόγιο θα με βοηθήσει να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά. Δεν πιστεύω ότι είναι τόσο η σκληρή προετοιμασία και η εκπαίδευση, αυτά τα περίμενα και δεν τα φοβόμουν, πως θα ήμουν άλλωστε σήμερα σε αυτή την θέση εάν δεν τα είχα συνηθίσει. Τα βλέμματα όμως των ανθρώπων στο δρόμο στη δουλειά στο σπίτι με τρελαίνουν, ίσως περιμένουν πολλά από μένα δεν ξέρω. Έχω κουραστεί απ’ όλες τις συνεντεύξεις και τον τρόπο που μου φέρονται, ανυπομονώ να αρχίσει το ταξίδι εκεί πάνω, μόνος μου θα ξαναβρώ τον εαυτό μου.

 

 

16 Αυγούστου 2145

 

Άλλες δυο ανυπόφορες μέρες που τις ακλουθούν ακόμα χειρότερες, φριχτές νύχτες αϋπνίας, αγωνίας και φόβου, ενός περίεργου φόβου που δεν έχω ξανανιώσει ποτέ. Ίσως είναι ο φόβος της αποτυχίας, ίσως κάτι άλλο δεν ξέρω. Το πρόσεξαν ακόμα και στο ινστιτούτο, έχω γίνει νευρικός και ευέξαπτος, μου συνέστησαν ξεκούραση. Μακάρι να την εύρισκα, αλλά πλέον τρέμω την νύχτα, τρέμω να κλείσω τα μάτια μου γιατί ξέρω ότι θα βυθιστώ πάλι σε έναν κόσμο τρέλας που δεν ήξερα ότι υπάρχει μέσα μου, τόσο αληθινό που έχω αρχίσει να αμφιβάλω για την ψυχική μου κατάσταση. Είναι αστείο αν σκεφτείς ότι προετοιμάζομαι να πάω σε έναν κόσμο όπου επικρατεί αιώνιο σκοτάδι, ίσως θα έπρεπε να παραιτηθώ από την αποστολή, αλλά όχι δεν γίνετε να κάνω πίσω τώρα, είναι πολύ αργά. Όλη αυτή η πίεση με έχει αλλάξει δεν είμαι ο ίδιος, δεν βρίσκω παρηγοριά πουθενά, έχω αποξενωθεί απ’ όλα, δυσκολεύομαι ακόμα και να αισθανθώ την αγάπη της οικογένειας μου.

 

 

29 Αυγούστου 2145

 

Τον τελευταίο καιρό δεν είχα τον χρόνο ή την όρεξη να γράψω τίποτα στο ημερολόγιο, ήμασταν όλοι πολύ απασχολημένοι με τις προετοιμασίες της τελευταίας στιγμής, που χρόνος για τίποτε άλλο. Όλοι αυτή η δουλειά μου έκανε καλό γιατί ήξερα ότι με την κάθε νύχτα που περνώ έρχομαι και πιο κοντά στην ημερομηνία της φυγής μου. Πλέον δεν θυμάμαι καν τον εαυτό μου ήρεμο ή χωρίς εφιάλτες τη νύχτα. Μέχρι τώρα επισκεπτόμουν την κόλαση κάθε νύχτα, αλλά όχι πια, σήμερα είναι η μέρα της αναχώρησης και ήδη αισθάνομαι καλύτερα. Κατάφερα να ξεκλέψω λίγο χρόνο γιατί αισθανόμουν ότι έπρεπε να γράψω κάτι στο ημερολόγιο μου την τελευταία μου μέρα πάνω στην Γη. Ελπίζω να ξαναδώ αυτόν τον ουρανό στο μέλλον.

 

Αργότερα.

 

Είδη αισθάνομαι μακριά από όλους παρόλο που είμαι μόνο λίγες ώρες στο σκάφος, μόλις τέλειωσα τους ελέγχους των μηχανών και των άλλων συστημάτων και βρήκα έτσι λίγο χρόνο να ξαναγράψω στο ημερολόγιο. Όλα φαίνονται καλά προς το παρών το πλήρωμα μου αποτελείτε από 15 άτομα, τον μηχανικό μας Μπράιαν Σκοτ, την γιατρό Ελίζα Σάουθ, τον φυσικό Σεμπάστιαν Γκρέυ, τον βιολόγο Λέστερ Κάμπ , τον ειδικό υπολογιστών Νέιλ Κόρβιν και τέλος άλλους 10 άντρες διάφορων κλάδων που θα αποτελούν το προσωπικό μου. Είναι όλοι τους εξαίρετα άτομα με τα οποία έχω ξανασυνεργαστεί άψογα και στο παρελθόν. Είμαστε έτοιμοι να φύγουμε, ώρα για τον μικρό μου λόγο στην τηλεόραση, πόσο σιχαίνομαι αυτό το θέατρο.

 

 

1 Σεπτεμβρίου 2145

 

Όλα προς το παρών βαίνουν καλώς, κανένα απρόοπτο. Η εκτόξευση ήταν επιτυχής, μπήκαμε στο Σολάρις 7 που μας περίμενε σε τροχιά και είμαστε έτυμοι για τον κρυογενετικό ύπνο. Υποθέτω δεν θα ξαναγράψω ξανά εδώ γα 2 χρόνια, έως ότου ξανά ξυπνήσω με δυο μέλη του πληρώματος για να ελέγξουμε αν όλα βαίνουν βάση σχεδίου, μετά από αυτό θα ξαναμπούμε σε λήθαργο για άλλα 7 χρόνια, προτού επιτέλους φτάσουμε στον προορισμό μας. Να θυμηθώ να ρωτήσω την γιατρό εάν βλέπουν όνειρα στον κρυογενετικό ύπνο. Τα λέμε σε δυο χρόνια λοιπόν.

 

 

8 Σεπτεμβρίου 2147

 

Τα δυο χρόνια πέρασαν. Οι δυο αξιωματικοί μου διενεργούν ελέγχους ρουτίνας καθώς βρήκα την ευκαιρία και γράφω στο ημερολόγιο μου, έχω επιτέλους τις αισθήσεις μου ξανά, αν και δεν μπορώ να πω ότι τις είχα χάσει ποτέ εντελώς. Με βασανίζουν αναμνήσεις από όνειρα τουλάχιστον αυτό ελπίζω να ήταν, όνειρα. Μου έρχονται συνεχώς σαν οράματα και δεν μπορώ να αναρωτηθώ παρά αν ήταν αλήθεια η όχι, ήταν λες και ενίοτε είχα τα μάτια μου ανοιχτά παρ’ ότι ήμουν σε κρυογενετικό λήθαργο και μέσα από μια θολούρα ένα πέπλο νάρκωσης ήμουν ακόμα ικανός να διακρίνω κάποιες σκιές να περιφέρονται στο πλοίο, χωρίς ποτέ να δω όμως κάτι καθαρά. Αυτά και όχι μόνο με βασάνιζαν καθώς ξύπνησα, αλλά δεν θα τολμήσω να γράψω άλλα, εκτός από ένα τελευταίο όνειρο τόσο αληθινό, λίγο πριν ξυπνήσω που και μόνο η σκέψη του μου προκαλεί ρίγη, παρ’ όλα αυτά νιώθω υποχρεωμένος να το αναφέρω εδώ. Ξύπνησα από τον κρυογενετικό λήθαργο και βγήκα από το θάλαμο μου με έναν απίστευτο πονοκέφαλο, πόνο στις κλειδώσεις και θολή όραση όλα μου φαίνονταν αληθινά, όλα ένιωθαν αληθινά κάτω από το άγγιγμα μου τόσο αληθινά που ούτε τώρα μπορώ να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν ήταν, αλλά ούτε και μπορώ να τον πείσω ότι και αυτή η φορά δεν είναι όνειρο. Κανείς από τους άλλους δεν είχε ξυπνήσει και έτσι φοβήθηκα πως κάποια βλάβη είχε συμβεί και ξύπνησα νωρίτερα. Τρόμαξα καθώς αναρωτιόμουν πόσο νωρίτερα, αλλά ησύχασα όταν είδα ότι η ημερομηνία ήταν σωστή, καθώς η όραση μου καθάριζε άρχισα σιγά σιγά να επανέρχομαι σε πλήρη συνείδηση. Όλα γύρω μου ήταν ίδια απ’ όταν ξύπνησα εκτός από την μυρωδιά, κάτι μύριζε πολύ άσχημα και δεν μπορούσα να φανταστώ τίποτε που θα μπορούσε να το προκαλεί αυτό. Εκείνη την στιγμή άκουσα έναν δυνατό μεταλλικό ήχο σαν κάτι να έπεσε, ερχόταν από το δωμάτιο πλοήγησης. Ήμουν ο μόνος ξύπνιος πάνω στο σκάφος και έτσι το μυαλό μου πήγε αμέσως στο χειρότερο, βλάβη στα συστήματα ελέγχου. Άρχισα να περπατώ προς τα εκεί με γρήγορο βήμα, μπήκα στο δωμάτιο το οποίο ήταν σκοτεινό πέρα από το φως που εξέπεμπαν οι διάφορες οθόνες και τα πλήκτρα, είχα φτάσει σχεδόν μέχρι την μέση όταν πρόσεξα κάτι ασυνήθιστο στα αριστερά μου, θεέ μου πως δεν το είδα, δεν περίμενα να δω άλλο άνθρωπο στο δωμάτιο πως άλλωστε να το περίμενα, και έτσι το μυαλό μου απλούστατα την αγνόησε, γύρισα έντρομος προς το μέρος της γυναικείας φιγούρας που στεκόταν εκεί και έκανα δυο βήματα πίσω σχεδόν έτυμος να πέσω. Ήταν μια νεαρή γυναίκα πολύ όμορφη με κοντό πυκνό μαλλί και απίστευτα ωχρό πρόσωπο, με κοιτούσε με ένα βλέμμα φόβου και οίκτου λες και μετάνιωνε για κάτι, ήθελα μόνο να τρέξω, τα μάτια της ήταν τόσο μαύρα ένιωθα λες και κοίταζε μέχρι μέσα στην ψυχή μου. Το αίμα μου είχε παγώσει, δεν σκεπτόμουν πια… και τότε μίλησε, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι τα χείλη της κουνήθηκαν με τον σωστό τρόπο, μου είπε ξεκάθαρα, -Σε περιμέναμε Μάικλ, καλώς ήρθες, και τα μάτια της έγιναν τόσο αποκρουστικά μαύρα, είχα πανικοβληθεί σχεδόν έχανα τις αισθήσεις μου, αυτή η απαίσια, μυρωδιά μακάρι να την ξέχναγα. Καθώς την αντίκριζα σχεδόν με απόγνωση με κοίταξε με έναν φριχτό τρόπο, έναν τρόπο που κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να σε κοιτάξει, και ένας βόμβος σαν ψίθυρος από πολλά στόματα, θολός και αδύναμος μέχρι τότε, άρχισε να δυναμώνει και να με τυλίγει, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει άνοιξα τα μάτια μου με δύναμη ήθελα να αναπνεύσω πνιγόμουν, είχα σταματήσει να βλέπω ή να ακούω δεν είχα επαφή με τον έξω κόσμο. Ένιωσα χέρια να με ακουμπάμε και να με σηκώνουν, ήταν οι δυο αξιωματικοί μου, με έβαλαν να κάτσω σε ένα κάθισμα και μου είπαν κάτι για λάθος με τα χημικά που θα με ξυπνούσαν, και πως όλα είναι εντάξει τώρα. Φυσικά δεν κατάλαβαν τίποτα από την ταραχή μου, και ούτε φυσικά θα μάθουν ποτέ. Θεέ μου τι μου συμβαίνει.

 

 

13 Σεπτεμβρίου 2147

 

Τα πάντα στο σκάφος φαίνονται εντάξει, ούτε και η παραμικρή βλάβη δεν έχει εμφανιστεί. Η επικοινωνία με την γη φυσικά είναι αδύνατη για μας τους ανθρώπους αλλά τα μηχανήματα επικοινωνούν αδιάκοπα μεταξύ τους, φαίνετε ότι και η πορεία μας είναι η σωστή λοιπόν. Οι αξιωματικοί μου είναι ευδιάθετοι και οι τελευταίες μέρες πέρασαν σχετικά ευχάριστα. Ήμουν ευδιάθετος και είχα ακμαίο ηθικό, σχεδόν είχα ξεχάσει κάθε άλλο που με απασχολούσε. Αν και πάντα μια σκιά με βάραινε, και φοβάμαι πως οι αξιωματικοί μου το είχαν καταλάβει, συζητούσαν πίσω από την πλάτη μου, το θέμα παρ’ όλα αυτά δεν πείρε άλλες διαστάσεις. Παρ’ ότι ούτε και στον εαυτό μου το παραδέχομαι, κάτι με βασανίζει ένα αδιόρατο αίσθημα φόβου και ανησυχίας, αισθανόμουν συνέχεια ότι κάτι είναι εκεί, ότι σε κάθε σκοτεινό δωμάτιο κάτι με περιμένει, ποιος ξέρει? όπως λένε αν κοιτάξεις την άβυσσο για πολύ τότε θα σε κοιτάξει και αυτή, και εγώ πέρασα πολύ καιρό κοιτώντας το διάστημα.

 

15 Σεπτεμβρίου 2147

 

Ήρθε η ώρα να ξαναμπούμε σε λήθαργο, δεν ξέρω αν πρέπει να ανυπομονώ ή να φοβάμαι, παρ’ ότι οι τελευταίες μέρες πέρασαν ήρεμα και ευχαρίστα, γνώρισα μάλιστα καλύτερα και τους δυο υφισταμένους μου, τον Χάλ και τον Ντιν. Πολύ καλά παιδιά, απορώ πως δεν είχαμε γνωριστεί καλύτερα τόσον καιρό, θα κάναμε καλή παρέα. Ώρα να φύγω θα μπω πρώτος σε λήθαργο, αλλά πρώτα θέλω να γράψω κάτι που με προβλημάτισε. Πιστεύω ότι δεν είμαι ο μόνος που έχει διαβάσει αυτό το ημερολόγιο, δεν τολμώ να σκεφτώ ότι κάποιος από τους αξιωματικούς μου το άνοιξε, αδύνατον… δεν θα τολμούσαν εκτός και αν πιστεύουν ότι όντος έχω αρχίσει να τρελαίνομε, τότε θα ήταν δικαιολογημένοι για το καλό της αποστολής, όμως δεν πιστεύω ότι ήταν αυτοί, δεν μπορώ να το δικαιολογήσω αλλά κάποιος έχει ανοίξει αυτό το ημερολόγιο εκτός από μένα. Για άλλη μια φορά ώρα για ύπνο, αυτή τη φορά θα κάνω πολύ καιρώ μέχρι να ξαναγράψω εδώ σχεδόν 8 χρόνια.

 

 

15 Δεκεμβρίου 2154

 

Επιτέλους η μέρα έφτασε όλοι είναι ξύπνιοι εκτός από τον Βιολόγο μας, τα συστήματα υποστήριξης ζωής δεν τον ξύπνησαν σωστά και έτσι είναι ακόμα σε λήθαργο, η γιατρός λέει ότι είναι μια χαρά, θα ξυπνήσει σε λίγο καιρό κανονικά. Ήταν αστείο να παρατηρώ τόσους στεριανούς επιστήμονες που δεν ήταν στο ελάχιστο μαθημένοι στην ζωή στο διάστημα να προσπαθούν να βρουν έναν ρυθμό μέσα στο σκάφος. Εδώ και 3 ώρες που είμαι ξύπνιος η τουλάχιστον ελπίζω να είμαι ξύπνος και όλα αυτά να είναι αληθινά, αν και τελευταία έχω αρχίσει να αμφιβάλω τι είναι αληθινό και τι όχι, όλα στο σκάφος πάνε κατ’ ευχήν, διαβάσαμε κάτι νέα που είχαμε λάβει από την γη, έκανα τους προκαθορισμένους ελέγχους, διαμοίρασα τα πόστα και τον φόρτο εργασίας, και αφού τους τακτοποίηση όλους βρήκα λίγο χρόνο να γράψω στο ημερολόγιο μου. Όλο ξεχνάω πως η τελευταία φορά που έγραψα εδώ ήταν πριν από 7 χρόνια και όχι πριν από λίγο, το ίδιο το χαρτί μου το θυμίζει αυτό δείχνοντας την ηλικία του. Από δω και περά είμαστε σε ξένο έδαφος, για το οποίο δεν ξέρουμε και πολλά, ο ήλιος στον οποίο κατευθυνόμαστε φαίνετε εύκολα δια γυμνού οφθαλμού να ξεχωρίζει από τους άλλους και να γίνετε μεγαλύτερος μέρα με την μέρα καθώς τον πλησιάζουμε. Όταν επιτέλους θα τον φτάσουμε δεν έχω ιδέα τι θα αντιμετωπίσουμε, αλλά έχω αφήσει πίσω μου όλη αυτή την κόλαση και το μυαλό μου είναι πιο καθαρό τώρα να σκεφτεί, ότι και να βρούμε εκεί πέρα είμαι σίγουρος ότι θα μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε, είμαστε μια επιστημονική αποστολή και έχουμε χρέος να παλέψουμε για την πρόοδο του ανθρώπου. Με καλούν στο ιατρείο κάτι συμβαίνει…..

 

Αργότερα

 

Επιτέλους βράδιασε, είμαι στο δωμάτιο μου και αποφάσισα να γράψω για το τι συνέβη αφ’ ότου με φώναξαν. Πήγα τρέχοντας προς τα κάτω τμήματα που ήταν το ιατρείο μας και έπεσα πάνω στον Μπράιαν Σκοτ, το πρόσωπο του ήταν κατάχλωμο και απέφυγε να με κοιτάξει. Καθώς πλησίαζα στο ιατρείο οι κραυγές από μέσα του γίνονταν ολοένα και δυνατότερες. Μπήκα σχεδόν τρέχοντας μέσα και είδα την γιατρό μαζί με άλλους δυο από το πλήρωμα να παλεύουν να κρατήσουν κάποιον σε ένα χειρουργικό κρεβάτι, ήταν ο βιολόγος μας, ούρλιαζε απίστευτα δυνατά, ήταν πραγματικά τρομακτικό και φρικτό θεέ μου αυτός ο ήχος δεν ήξερα ότι μπορούσε να τον βγάζει άνθρωπος. Προφανώς ήταν σε παραλήρημα, το σώμα του διαπερνούσαν βίαιοι σπασμοί, και αίμα έβγαινε από τα κατακόκκινα μάτια του, η γιατρός με κοίταξε με απόγνωση, του έκανε μια ένεση με κάποιο ισχυρό αναισθητικό και ο άνθρωπος επιτέλους ηρέμισε. Το πρόσωπο του είχε πάρει μια απίστευτη έκφραση τρόμου τόση ώρα και τώρα επιτέλους ηρέμισε, ήταν φανερό πως παραληρούσε ήταν άρρωστος και είχε παραισθήσεις. Η γιατρός δεν είχε τίποτα να μου πει δεν είχε ηδέα τι γινόταν, σωματικά είναι μια χαρά είπε. Όταν τον πλησίασα να δω καλύτερα μου άρπαξε βίαια το χέρι, δεν ήξερα ότι ήταν ξύπνιος και έτσι τρόμαξα, θεέ μου ήταν εντελώς ράκος πραγματικά τον λυπόμουν. Η λαβή του ήταν δυνατή σαν ενός ανθρώπου που πνίγετε και απελπισμένα πιάνετε από όπου μπορεί, με κοίταξε με μιαν απίστευτη έκφραση τρόμου και σχεδόν ικετευτικά μου φώναξε να φύγουμε όσο είναι ακόμα καιρός, πρέπει να φύγουμε έλεγε αμέσως. Ότι άλλο είπε δεν έβγαζε νόημα, παραληρούσε. Τα πρόσωπα των ανδρών μου ήταν τρομαγμένα, η αμφιβολία και ο φόβος είχαν είδη μπει μέσα τους, ήξερα ότι από δω και πέρα τα πράγματα δεν θα ήταν εύκολα. Το γεγονός αυτό με σόκαρε και μου ξαναθύμισε τους παλιούς μου φόβους, τι να σημαίνουν άραγε όλα αυτά. Μετά από αυτό τίποτε άλλο δεν συνέβη, αλλά η καχυποψία και ο φόβος είχε ριζώσει μέσα σε όλους, όλο το πλοίο είχε σωπάσει και κανείς δεν τολμούσε ούτε να μιλήσει, όλοι δούλευαν εντατικά. Ελπίζω να πάνε όλα καλά και να βγούμε σώοι από δω.

 

 

18 Δεκεμβρίου 2154

 

Ο Λέστερ είναι ακόμα σε κώμα, βλέπει εφιάλτες συνέχεια και δεν φαίνετε να καλυτερεύει. Η κατάσταση όμως στο πλοίο έχει καλυτερέψει είμαστε όλοι καλύτερα, η δουλειά μας βοηθάει και η προετοιμασίες για την τελική επίτευξη του στόχου της αποστολής μας καθώς πλησιάζουμε τον 3^ο πλανήτη αυτού του συστήματος, αυτόν που πιστεύουμε ότι είναι κατοικήσιμος, μας κρατά σε εγρήγορση και δεν σκαφτόμαστε τίποτε άλλο.

 

 

19 Δεκεμβρίου 2154

 

Ο πλανήτης Βαλχάλα όπως τον είχαμε ονομάσει είναι πλέον ορατός δια γυμνού οφθαλμού. Νιώθω κάπως περίεργα για τις επόμενες γραμμές που θα γράψω, είμαι ένας διοικητής διαστημοπλοίου και όχι άνθρωπος τον προλήψεων αλλά αν ήταν να ζουν κάπου οι δαίμονες της κόλασης, τότε εδώ είναι αυτό το μέρος. Ακούγετε χαζό αλλά το αισθάνομαι, αυτό το σύστημα δεν είναι σαν το δικό μας. Είναι σκοτεινό μάλλον όχι σκοτεινό, αλλά μαύρο, ίσως φταίει ο ήλιος του και το φως που εκπέμπει, δεν ξέρω αλλά δεν είναι ένα φιλόξενο σύστημα, μάλιστα δεν είμαι ο μόνος που το πιστεύει αυτό, και οι άνδρες μου δεν είναι καθόλου ήρεμοι τα νεύρα τους έχουν σπάσει, περίεργα γεγονότα συμβαίνουν τελευταία, αλλά πιστεύω ότι δεν πρέπει να πω τίποτα για αυτά ακόμα. Θεέ μου βοήθησε μας σε αυτήν την μακρινή γωνία, τόσο μακριά από το σπίτι.

 

 

21 Δεκεμβρίου 2154

 

Αν όντως υπάρχει κάτι εδώ ευχαριστώ το θεό που έχει βάλει το κενό του διαστήματος να μας χωρίζει. Πιστεύω πως δεν είμαστε έτοιμοι για αυτή την επαφή, ελπίζω να μην βρουν ποτέ τη γη. Ίσως να έχουμε αρχίσει να τρελαινόμαστε ποιος ξέρει, ίσως είναι κάποιο φυσικό επακόλουθο μετά απ’ όσα περάσαμε. Μπορεί να έχουμε όλοι τρελαθεί αλλά πλέον δεν είμαι σίγουρος δεν έχω κανένα μετρό να συγκρίνω, τίποτα σταθερό. Τι δύναμη έχουμε, είμαστε απλώς ένα τσούρμο μυρμήγκια μέσα σε ένα κουτί στη μέση του πουθενά, τόσο μακριά από το σπίτι. Όταν όλα είναι τόσο αφιλόξενα γύρω σου φοβάσαι. Ίσως δεν πρέπει να αφήσουμε ποτέ την γη.

 

 

22 Δεκεμβρίου 2154

 

Κάθε μέρα σχεδόν δέχομαι αναφορές και παράπονα από το πλήρωμα για περίεργα γεγονότα, ίσως πρέπει να αναφέρω κάποιες από αυτές εδώ. Πριν από δυο μέρες χτύπησε η πόρτα του γραφείου μου, ήταν ο Χάλ, φαινόταν νευρικός, του είπα να περάσει. Στην αρχή ήταν διστακτικός, δεν ήθελε να μου πει τι ακριβώς ήθελε, αλλά τον πίεσα, του είπα πως ήταν ανάγκη να λέμε την αλήθεια μεταξύ μας, έπρεπε να μείνουμε ενωμένοι ειδικά τώρα, να τι μου είπε. -Διοικητά αυτό που θέλω να σου πω θέλω να ξέρεις είναι απλά η γνώμη μου, δεν έχω αποδείξεις αλλά παρ’ όλα αυτά είναι σημαντικό πιστεύω να ξέρετε. Του είπα να μιλήσει ελεύθερα. -Τις προάλλες είχα κάτι δουλειές κάτω στο μηχανοστάσιο, άφησα λοιπόν την παρέα, βλέπαμε μια ταινία μέχρι τότε και αφού ντύθηκα, πήρα τα εργαλεία μου και πήγα κάτω. Δεν περίμενα να βρω κανέναν εκεί και έτσι μου έκανε έκπληξη που είδα μια σιλουέτα να αχνοφαίνεται στις σκιές, νόμιζα πως ήταν κάποιος από το πλήρωμα και έτσι τον χαιρέτισα και συνέχισα την δουλειά μου. ‘Οσοι ώρα δούλευα καθόταν εκεί και με κοίταζε, δεν μπορούσα παρά να διακρίνω την σιλουέτα του μόνο, του έλεγα κάθε τόσο καμιά λέξη αλλά δεν απαντούσε, έτσι κι’ αλλιώς ήμουν πολύ απασχολημένος με αυτό που έκανα και δεν του έδωσα σημασία. Το πρόσωπο του υπαξιωματικού είχε σφιχτεί, ήταν ιδρωμένος, τα έλεγε περισσότερο στον εαυτό του παρά σε μένα. -Δεν μου μιλούσε διοικητά, δεν μου μιλούσε, μόνο καθόταν και με κοίταζε στο σκοτάδι. Τρόμαξα θύμωσα δεν ξέρω, νόμιζα ότι ίσως ήταν ο Ντιν, που είχε πει ότι έχει πονοκέφαλο και δεν έμεινε μαζί μας, αλλά δεν ήταν αυτός είμαι σίγουρος. Κοίταζα τα εργαλεία μου και ένιωθα το βλέμμα του. Τελικά πήρα την απόφαση, χωρίς να το σκεφτώ, απότομα άρχισα να περπατώ προς το μέρος του. Δεν κουνιόταν καθόλου, σαν παγωμένη εικόνα, έπρεπε να το έβλεπες διοικητά τη να πω. Ξαφνικά έκανε δυο βήματα πίσω και χάθηκε τελείως στο σκοτάδι πίσω του. Σταμάτησα!, εκείνη την στιγμή η πόρτα πάνω από τις σκάλες άνοιξε, ήταν ο Νόραν, ο τεχνικός, ξέρετε. Δεν έχω μιλήσει σε κανέναν για αυτό αλλά έχω αρχίσει να ανησυχώ διοικητά, αυτό το μέρος δεν μ’ αρέσει. Τον καθησύχασα και του είπα πως θα ψάξω το θέμα, αλλά τι στ’ αλήθεια μπορώ να κάνω.

 

Άλλο ένα περιστατικό που μου αναφέρθηκε ήταν από την γιατρό, και πάνω κάτω μου είπε τα εξής. -Ήμουν στο ιατρείο και έγραφα στις σημειώσεις μου σχετικά με τον ασθενή μας όταν άρχισα να προσέχω έναν ηχώ που δεν είχα προσέξει μέχρι τότε, σαν μια συζήτηση σε πολύ ήρεμο τόνο, πάγωσα σχεδόν, υποτίθεται πως όλοι κοιμούνταν. Στο ιατρείο ήμουν μόνο εγώ και ο Λέστερ, μήπως ξύπνησε. Βγήκα έξω από το γραφείο μου για να δω τι συμβαίνει και είδα στο κρεβάτι του Λέστερ το φως ανοιχτό, η σκιά του σχηματιζόταν καθαρά πάνω στις κουρτίνες γύρω από το κρεβάτι. Στην αρχή πίστεψα πως ξύπνησε και πήγα να τρέξω προς το μέρος του, αλλά σταμάτησα, ήταν και άλλη μια σκιά εκεί, ίσως κάποιος από τους άλλους σκέφτηκα, αλλά δεν ήταν είμαι σίγουρη. Ξέρω πως ακούγετε αλλά έτσι είναι, έμεινα για λίγο να ακούσω και……Εδώ η γιατρός σταμάτησε, σηκώθηκε από την καρέκλα της μου ζήτησε συγγνώμη, και έφυγε σχεδόν τρέχοντας. Αυτά και άλλα που δεν έχω το θάρρος να γράψω. Θα σταματήσω εδώ.

 

 

24 Δεκεμβρίου 2154

 

Το πλοίο είναι πλέον σαν νεκρό, κανείς δεν μιλάει εκτός και αν χρειαστεί, ακόμα και τότε μιλάει λίγο. Τα φώτα είναι σχεδόν πάντα κλειστά, κανείς δεν κυκλοφορεί στους διαδρόμους. οι δουλειές γίνονται αλλά δεν βλέπω κανέναν πια, δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Είχα κάποιες αναφορές ότι μέλη του πληρώματος εξαφανίζονται και ξαναεμφανίζονται αργότερα χωρίς κανείς να ξέρει που πήγαν, άλλες φορές έχουμε αδικαιολόγητες απουσίες, δεν ξέρω πως τέτοια πράγματα μπορούν να συμβούν σε ένα πλοίο. Αύριο μπαίνουμε σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη.

 

 

25 Δεκεμβρίου 2154

 

Ο πλανήτης μοιάζει νεκρός, δεν μπορώ να το περιγράψω, ούτε ο Άρης έχει ζωή ή νερό αλλά δεν είναι έτσι. Τουλάχιστον επικοινωνούμε συχνά με την γη, τους στέλνουμε πληροφορίες και εικόνες και λαμβάνουμε καθημερινά νέα, λίγο παλιά βέβαια άλλα είναι ωραία να επικοινωνείς με το σπίτι.

 

 

27 Δεκεμβρίου 2154

 

Από πάνω ο πλανήτης έχει τρομακτική όψη, αλλά από την επιφάνεια του είναι ακόμα χειρότερος. Οι εικόνες που μας έδειχναν τα ρομπότ μας ήταν τρομακτικές, τι σοι πλάσματα ζούσαν εδώ, γιατί όντος κάποτε ζούσαν ζωντανά όντα εδώ, είμαστε πλέον σίγουροι γι’ αυτό. Δεν ξέρω γιατί καταστράφηκαν ή από τι, τουλάχιστον ελπίζω να καταστράφηκαν. Δεν μπορώ να βγάλω τις εικόνες από το μυαλό μου, όταν τα ρομπότ μας τις πρώτο έδειξαν όλοι νομίζαμε πως επρόκειτο για κάποιο κοσμικό αστείο, αυτός ο πλανήτης είναι ίδιος με αυτό που κάθε θρησκεία περιγράφει ως κόλαση, είναι λες και όσοι έγραφαν τα αρχαία κείμενα είχαν έρθει εδώ. Ποιος ξέρει όμως ίσως και να είχαν έρθει. Για τις επόμενες εβδομάδες θα μαζεύουμε στοιχειά και μετά θα φύγουμε από αυτό το καταραμένο μέρος. Ελπίζω ποτέ ξανά να μην έρθει κανείς εδώ, κάποια πράγματα πιστεύω δεν πρέπει να τα αντιμετωπίζει ο άνθρωπος.

 

 

29 Ιανουαρίου 2154

 

Ο θεός να μας βοηθήσει, τι κάναμε….

 

 

Τέλος ημερολογίου.

 

Αποσπάσματα από την εφημερίδα Καθημερινή Ηχώ

 

27 Δεκεμβρίου 2259

 

Και στα αξιοπερίεργα της ημέρας, έχουμε νέα για το μυστήριο σώμα που κατευθυνόταν προς τον ήλιο μας. Απ’ ότι φαίνετε το άγνωστο σώμα που κατευθυνόταν προς τα εμάς ήταν το Σολάρις 7, το διαστημόπλοιο που ανήκε στο σχέδιο αποικισμού Εδέμ, το οποίο εγκαταλείφτηκε μετά την εξαφάνιση του πλοίου. Έχει φτάσει μέχρι τον Κρόνο, από του οποίου την βαρύτητα αιχμαλωτίστηκε. Φαίνετε πως τα παιδιά ξεχαστήκαν λίγο εκεί πάνω και άργησαν μερικά χρονάκια. Θα σας ενημερώνουμε σχετικά καθώς η ιστορία εξελίσσετε.

 

 

28 Δεκεμβρίου 2259

 

Όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον περικλείει την υπόθεση του Σολάρις καθώς η κοινή γνώμη έχει στρέψει τα μάτια της πάνω του. Χιλιάδες υποθέσεις γίνονται, άλλες λογικές και άλλες όχι, μα και χιλιάδες είναι τα ερωτήματα του κόσμου. Που ήταν τόσο καιρό? Πως ήρθε τώρα? Και τι απέγινε το πλήρωμα?. Ας αρχίσουμε όμως από την αρχή, Το Σολάρις 7 ήταν το μόνο διαστημόπλοιο έως σήμερα που ήταν σχεδιασμένο για μεγάλα ταξίδια και συντήρηση ζωής για μεγάλες περιόδους. Σκοπός του ήταν οι επανδρωμένες αποστολές στο εξώτερο ηλιακό σύστημα αλλά και σε άλλους πλάνητες. Στάλθηκε πριν από έναν αιώνα περίπου για αναζήτηση ζωής σε ένα σύστημα οπού πιστεύετω πως ήταν κατοικημένο από κάποια μορφή ζωής. Από κει και πέρα όλα είναι άγνωστα καθώς μετά τον δεύτερο λήθαργο του ο Διοικητής του Μάικλ Νόρτον δεν επικοινώνησε ούτε μια φορά με την γη. Έτσι υποτέθηκε ότι κάποια μοιραία βλάβη είχε συμβεί, κάποια βλάβη που παρέσυρε στο θάνατο όλο το πλήρωμα. Μετά από αυτό το σχέδιο Εδέμ εγκαταλείφθηκε, και έως και σήμερα δεν έχει γίνει ποτέ κάποια αντίστοιχη προσπάθεια από τον άνθρωπο. Δεν μένει παρά να λύσουμε το μυστήριο του Σολάρις, καθώς θα σταλεί ένα σκάφος για να συλλέξει στοιχειά και να φέρει το σκάφος πίσω εάν αυτό γίνετε. Τέτοιες στιγμές θυμόμαστε την παλιά ιστορία με το Σολάρις και το υποτιθέμενο μήνυμα του προς τη γη. Ήταν ο καιρός που εάν όλα πήγαιναν καλά το Σολάρις θα ολοκλήρωνε την αποστολή του, όταν ένα κρυπτογραφημένο μήνυμα έφτασε στη γη. Ήταν απλά μια σύντομη ηχογραφημένη εκπομπή. Είμαι σίγουρος ότι όλοι το είχατε ακούσει και είχατε γελάσει με τις βλακείες που σκαρφίζονται μερικοί, το μήνυμα επίσημα θεωρήθηκε ως ψεύτικο και μια πολύ έξυπνη απάτη, όποιος το έκανε είχε μάλιστα λάβει υπ’ όψη του και την χρονική διαφορά, λόγο του χρόνου που θα έκανε το μήνυμα να διανύσει την απόσταση. Ήταν συνολικής διάρκειας λίγων δευτερολέπτων και το μόνο που ακουγόταν ήταν ένας απόκοσμος βόμβος, σαν μια τεράστια μηχανή σε λειτουργία η καλύτερα σαν κύμα που σκάει στον βράχο. Ήθελε κόπο να ακούσεις μια φωνή που έλεγαν πως θα έπρεπε να είναι του διοικητή του Σολάρις, να λέει «μην μας αναζητήσετε ποτέ, μην έρθετε ποτέ, είναι αργά γυρνά πίσω, θεέ μου», και με ακόμα περισσότερη προσπάθεια εάν επεξεργαζόσουν το μήνυμα και απομόνωνες τους άλλους ήχους άκουγες μια δεύτερη φωνή να λέει «Σας περιμέναμε». Με ενοχλεί όταν τέτοιες φάρσες παίρνουν διάσταση, αλλά όπως και να έχει θα μάθουμε την αλήθεια όταν το σκάφος έρθει πίσω στη γη, είναι υποχρέωση μας να το φέρουμε πίσω και να θάψουμε τους άντρες του στο χώμα όπως τους αξίζει. Πιστεύω πως ότι και αν είναι εκεί μέσα πρέπει να δει το φως του Ήλιου, αρκετό καιρό έμεινε στο σκοτάδι.

 

Edited September 27, 2010 by green_leaf

[Mesmer]

Γεια σου, green_leaf και καλωσόρισες στο φόρουμ.

 

Αρκετά ενδιαφέρουσα η πρώτη συνεισφορά σου στην Βιβλιοθήκη. Στην αρχή φοβήθηκα ότι θα με κούραζε η ανάγνωση ενός τέτοιου «κατεβατού», χωρίς διαλόγους και με μόνη δομή την αλλαγή των ημερομηνιών, αλλά έκανα λάθος. Το κείμενο με κράτησε και με το παραπάνω μάλιστα. Η ιστορία είναι καλή (μου θύμισε λιγάκι το "Event Horizon"), η εξέλιξη που παρουσιάζεται μέσα από τις καταχωρήσεις κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον, αν και υστερεί λίγο σε λεπτομέρειες, χωρίς να είναι κακό το τελευταίο. Αλλά...

 

Υπάρχουν αρκετά ορθογραφικά/γραμματικά λάθη στο κείμενο που κάνουν την ανάγνωση να σκοντάφτει. Επίσης, υπάρχει μια μεγάλη έλλειψη σημείων στίξης, που κάνουν τις προτάσεις ασαφείς και πρέπει ο αναγνώστης να καταλάβει πού τελειώνει κάτι και πού αρχίζει κάτι άλλο. Και κάτι άλλο, στα σημεία που δίνονται απευθείας τα λόγια των μελών του πληρώματος θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις εισαγωγικά, επειδή έτσι όπως τα δίνεις επικρατεί ένα μπέρδεμα στο ποιος μιλάει και ποιος γράφει.

 

Ο τρόπος γραφής είναι αρκετά καλός, αλλά χρειάζεται μια καλύτερη επιμέλεια του κειμένου.

 

Αυτά από εμένα. Περιμένω να δω διαβάσω κι άλλες ιστορίες σου.

 

 

[green_leaf]

Η Αληθεια είναι ........είμαι απίστευτα τσαπατσούλης..........πραγμα περίεργο μιας και είμαι editor αλλα και γράφω βιβλείο. Σαν απολογία όμως θα πώ πως απο βιασύνη δεν είδα καλλά το αρχείο και έστηλα αυτο χωρίς τις διορθωσεις. Το συντομότερο δυνατον θα το διορθώσω, συγνώμη για την ταλαιπωρια. ( και ναι οποτε μου 'ρθει χρησιμοποιω αυτο το συμβολάκι πάνω απο τις λέξεις.). Ευχαριστω πάντος για τα λόγια σου να είσαι σίγουρος βοήθησαν.

 

 

[Herc34es]

Καλέ με φίλε την επόμενη φορά ή να μου τα στέλνεις να σου κάνω τις ορθογραφικές/συντακτικές διορθώσεις ή να μην βιάζεσαι Όπως σου είπα και από κοντά καλή ιστορία.

[green_leaf]

Ok now i think its ok......i mean edited.

[TommyBoy]

Στην αρχή διαβάζοντας το θυμήθηκα μια ταινία που χα δει. Η υπόθεση ήταν πάνω κάτω το ίδιο. Ενα ερευνιτικό πλοίο κλπ κλπ, αν και δεν θυμάμαι τι πήγαινε να κάνει/βρει/ανακαλύψει θυμάμαι μόνο τι έγινε. Δεν γράφω τον τίτλο γιατί αν κάποιοσ την είδε μπορεί και να του άρεσε και κυρίως για να μην την δούνε όση δεν την είδαν... . Φίλε Green_Leaf η ταινία αν και ξεκίνησε καλά από την μέση περίπου και μετά σκεφτόμουνα πόσο ακόμα έμεινε για να τελειώσει. Συνεχίζοντας να διαβάζω το μυαλό μου έκανε σύγκριση της ταινίας και του κειμένου σου και φίλε μου, πραγματικά σου λέω, μακάρι να έβλεπα το κειμενό σου και τισ εικόνες σου στην ταινία αυτή. Κλάσης ανώτερο κατά την γνώμη μου.

 

Από την αρχή μου κέντρισε το ενδιαφέρον και κάθε 3ς και λίγο έκλεβα χρόνο για να συνεχίσω να το διαβάζω...

 

Πρώτη φορά μέσα στο forum που έχασα κάθε ήχο του περιβάλοντος μου και ήμουνα τόσο πρωσηλομένος σε ένα κείμενο και χαμένος μέσα στο Solaris.

 

Επίσης συμφωνώ με τον Mesmer όσο αφορά τις διορθώσεις.

 

Πολύ ωραίο!!!!

 

Να προσθέσω και κάτι που ξέχασα.... Μου άρεσαν και τα ονόματα των χαρακτήρων!

[green_leaf]

tommy file m eyxaristo...