Περικλής Μποζινάκης

[Adicto]

"Ο Περικλής Μποζινάκης γεννήθηκε το 1966 στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα με τη γυναίκα του και το μικρό τους γιο. Ασχολήθηκε από νωρίς με τις εκδόσεις, τις γραφικές τέχνες και τη ζωγραφική. Έκανε τον πωλητή βιβλίων και εργάζεται ακόμη σε ατελιέ γραφικών τεχνών. Για ένα μεγάλο διάστημα εργάστηκε ως μουσικός. Παρ' όλα αυτά, το γράψιμο ήταν πάντα η κύρια ασχολία του, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του πρώιμου υλικού του εγκαταλείφθηκε ή και καταστράφηκε από τον ίδιο. Τα τελευταία χρόνια αποφάσισε να ασχοληθεί πρωτίστως με τη λογοτεχνία, αναπτύσσοντας μια ιδιόρρυθμη, ανησυχητική φιλοσοφία που μυθοπλαστικά κινείται στο χώρο του φανταστικού, και ανιχνεύει σκοτεινές περιοχές της ανθρώπινης ύπαρξης - προς το παρόν με τη μορφή διηγημάτων. Έχει εκδώσει τις συλλογές διηγημάτων "Σκοτεινά ανέκδοτα και ιστορίες εφιαλτών" (2002) και "Στο λυκόφως, εκείνα" (2003) από τις εκδόσεις "Futura". Το 2007 εκδόθηκε η τρίτη συλλογή διηγημάτων του με τίτλο "Ζώνη ερήμωσης" από τις εκδόσεις Νεφέλη. Το 2008 κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα "Απόκρημνος χρόνος". "

 

Αυτή την εποχή διαβάζω το "Σκοτεινά Ανέκδοτα..." και έχω σκοπό να γράψω μερικά σχόλια όταν με το καλό το τελειώσω.

Είχα διαβάσει πριν λίγο καιρό και το " Απόκρημνος Χρόνος" αλλά ομολογώ ότι με είχε κουράσει και το τελείωσα αγκομαχώντας (δίχως όμως να παραγνωρίσω τα προτερήματα του βιβλίου).

Το αντίθετο συμβαίνει με τη συλλογή αυτή: η γλώσσα, το ύφος και ο ρυθμός που με έκαναν να κουραστώ στο μυθιστόρημά του, εδώ (στα διηγήματα δλδ) λειτουργούν άψογα, αλλά περισσότερα σε λίγες μέρες!

 

Εχει διαβάσει λοιπόν κανείς από εσάς τον εν λόγω κύριο; Απόψεις, κριτικές, θάψιμο, ύμνοι κλπ κλπ εδώ!

[DinMacXanthi]

Ο οποίος κ.Μποζινάκης είναι και φαν της σελίδας του SFF.GR στο facebook. Το θεωρώ τιμή, και ειδικά για εμάς που στάζουμε λίγη μελάνη τρόμου πάνω στα ψηφιακά χαρτιά μας, να εμφανίζονται και στο feed του.

(Αναρωτιέμαι πως θα νιώσει όταν δει το δικό του όνομα να πετάγεται στο feed παρεμπιπτόντως!)

Ξεκίνησα τα διηγήματα του μετά από προτροπή του Σταμάτη. Σύντομα περισσότερα.

[dagoncult]

Εγώ διάβασα το ''Στο Λυκόφως, Εκείνα'' (10 ιστορίες), αλλά δυστυχώς πάει μια πενταετία από τότε και δεν έχουν μείνει πολλές πληροφορίες σχετικά με τις εντυπώσεις μου. Θυμάμαι πάντως ότι το ύφος των ιστοριών πιθανώς θα μπορούσε να ικανοποιήσει κάποιους κάποιους Λιγκοτικούς/Μπαρκερικούς εδώ μέσα.

[Electroscribe]

Διάβασα πέρσι το "Στο λυκόφως, εκείνα" (πολύ πιασάρικος τίτλος) και εντυπωσιάστηκα από τη γραφή του. Το ύφος είναι στα τρία-τέσσερα από (εκδοθέντες) Έλληνες συγγραφείς του φανταστικού που ξεφεύγουν από το καλό και το πολύ καλό και είναι κατά τη γνώμη μου μοναδικά. Βέβαια, προτιμά να περιγράφει εικόνες και συναισθήματα, παρά σκέψεις και διαλόγους και συνήθως χάνεις τη μπάλα στην οργιώδη κορύφωση κάθε διηγήματος. Σαν να αποδομούνται τα κείμενά του όσο προχωράνε και μετά το όριο των δέκα σελίδων να έχει αυτός πρόβλημα να τα τιθασεύσει κι εσύ να τα παρακολουθήσεις. Απ' όσο μπόρεσα να καταλάβω είναι επιλογή του κι όχι συγγραφική αδυναμία, τάση που έχει επιλέξει να ακολουθήσει με τα χρόνια.

 

Φέτος διάβασα το πρώτο του, το "Σκοτεινά ανάκεδοτα και ιστορίες εφιαλτών" και το βρήκα όπως περίμενα να είναι πιο κοντά σε αυτό που θα ήθελα εγώ να διαβάσω. Το ευχαριστήθηκα τόσο ώστε αγόρασα και τα άλλα δύο του. Το ξέρω ότι θα είναι πιο κοντά "Στο λυκόφως" (πιθανότατα πιο δύσκολα), αλλά ευχαριστιέμαι την πένα του τόσο που είμαι προετοιμασμένος να ανεχθώ τις ιδιοτροπίες του. Βέβαια, δε μου φαίνεται ικανός να σώσει ένα μεγάλο κείμενο και για τη νουβέλα του δεν έχω ακούσει κανέναν ικανοποιημένο αναγνώστη, οπότε αν και είναι πολύ πιο εύκολο να τη βρει κανείς από τα άλλα βιβλία του, θα πρότεινα να ξεκινήσει κανείς από τις συλλογές.

[Adicto]

Dagon, συμφωνώ για το ότι η γραφή του θα τραβήξει περισσότερο τους Λιγγοτικούς αλλά η θεματολογία του είναι αρκετά διαφορετική. Οι τρόμοι του Μποζινάκη είναι πολύ συνυφασμένοι με το σώμα (τις μεταμορφώσεις του, τη φθορά του) και το Χρόνο. Εμένα αυτό που μου αρέσει πολύ είναι αυτό το γοητευτικό χάος που σπέρνει στα διηγήματά του, η σχεδόν παραισθησιακή και ηδονιστική γραφή του. Όπως λέει και ο Ελέκτρο, μετά από 10 σελίδες χάνεις την μπάλα και βρίσκεσαι βυθισμένος και παραιτημένος στον κόσμο του.

Και να προσθέσω και τα πολλά ερωτικά στοιχεία που βρίσκονται στις ιστορίες του.

Βέβαια, όλα αυτά σε ένα διηγημα είναι μια χαρά, στη νουβέλα του (Αποκρημνος Χρόνος) αγχομαχούσα να βγάλω το κείμενο.

 

 

[Electroscribe]

Οι τρόμοι του Μποζινάκη είναι πολύ συνυφασμένοι με το σώμα (τις μεταμορφώσεις του, τη φθορά του) και το Χρόνο.

 

[...]

 

Και να προσθέσω και τα πολλά ερωτικά στοιχεία που βρίσκονται στις ιστορίες του.

 

Ναι, αυτό ξέχασα να το πω. Είναι μέγας θαυμαστής του David Cronenberg και η πλοκή σε κάποια διηγήματα θυμίζει συγκεκριμένες ταινίες του εν λόγω σκηνοθέτη (το παραδέχεται ο ίδιος χωρίς δισταγμόα, έχω ακούσει). Το αναφέρω ακριβώς σε σχέση με την αισθητική και τη θεματολογία του

[Adicto]

Χτες ξεκίνησα να διαβάζω το "Στο Λυκοφως, εκείνα".

Δηλώνω μαγεμένος, για άλλη μια φορά.

 

 

[Nihilio]

Έχω διαβάσει (πέρα από τον Απόκρημνο Χρόνο) και τα "Ζώνη Ερήμωσης" και (πρόσφατα) το "Στο Λυκόφως εκείνα".

 

Ναι, έχει δεξιοτεχνική γραφή και ναι, οι ιστορίες του είναι σαν ο Ligotti να έκανε παιδάκι με τον Cronemberg, αλλά όχι, λίγες ιστορίες του μπορώ να ξεχωρίσω. Το "Στο λυκόφως εκείνα" είναι μάλλον η αγαπημένη μου ιστορία από αυτόν ενώ ξεχώρισα και την πρώτη και την τελευταία από τη "Ζώνη Ερήμωσης". Γενικά φλερτάρει σε σημεία αρκετά με το sci-fi/cyberpunk (στη Ζώνη ερήμωσης έχει και καθαρά ιστορίες ΕΦ) αλλά κάπου με χαλάει τόσο το "χάος" στις ιστορίες του όσο και στην εμμονή του συγγραφέα με ιδέες και ένα προσωπικό φιλοσοφικό ύφος που έχει.

 

Σίγουρα από τις καλύτερες και πιο ιδιαίτερες πένες στο Ελληνικό φανταστικό.

[BladeRunner]

Το Απόκρημνος Χρόνος είναι καλό;

[Adicto]

Kουραστικό το βρήκα Γιώργο... Θα προτεινα τις συλλογές του από εκδ Φουτούρα, ιδίως τα "Σκοτεινά ανέκδοτα..."

[Nihilio]

Ο Απόκρημνος Χρόνος έχει τα θεματάκια του, όπως τα θεματάκια τους έχουν και οι σύντομες ιστορίες. Προσωπικά με βρίσκω να θυμάμαι σκηνικά από τον Απόκρημνο Χρόνο, αλλά έχω σχεδόν ξεχάσει τις περισσότερες σύντομες ιστορίες του. Νομίζω είναι θέμα γούστου.

[Adicto]

Σίγουρα. Πάντως το διήγημα "Πάσχα" (που δεν θυμάμαι σε ποια συλλογή βρίσκεται) είναι ο πιο ακραίος Ελληνικός Τρόμος που έχω διαβάσει.

 

υγ Καμμία σχέση με Λιγγοτική ατμόσφαιρα

Edited December 27, 2011 by Adicto

[AlienBill]

Εχω διαβάσει όλο το μέχρι τώρα έργο του (σκοτεινά ανέκδοτα, στο λυκόφως Εκείνα, Ζώνη Ερήμωσης, Αποκρυμος χρόνος). Κατ' εμέ η πρώτη του συλλογή (σκοτεινά ανέκδοτα) ήταν και η καλύτερη σε επίπεδο ευρηματικότητας των ιδεών του. Πολύ χαρισματικός (ίσως όσοι προτιμούν την συμβατική αφήγιση να χρειαστεί να τον "συνηθήσουν" στην αρχή για να μπουν στο πνεύμα, όμως αυτό το καταλογίζω στα υπέρ ενός συγγραφέα που έχει το δικό του προσωπικό ύφος).

 

Υπάρχουν διηγήματά του που απαιτούν γερό στομάχι (για τα ελληνικά δεδομένα είναι πρωτοποριακό) και ένας προφητικός μηδενισμός σχετικά με το που οδηγείται η ανθρωπότητα έτσι όπως βαδίζει. Τον βρίσκω λίγο "βαρύ", τόσο όμως που όσο και να δυσκολεύει στην ανάγνωση, τελικά εμπνέει με τον λυρισμό του και σου δημιουργεί μια αίσθηση αγάπης προς λυρικό ύφος (που όπως το γοτθικό, δεν προωθείται τόσο στις μέρες μας).

[Electroscribe]

Υπάρχουν μερικά αντίτυπα από τα δυσεύρετα πλέον πρώτα βιβλία του συγγραφέα στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Ars Nocturna

[Nihilio]

Υπάρχουν μερικά αντίτυπα από τα δυσεύρετα πλέον πρώτα βιβλία του συγγραφέα στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Ars Nocturna

Από τα σκοτεινά ανέκδοτα υπάρχει ένα αντίτυπο λιγότερο

[Myyst]

Ζώνη Ερήμωσης

 

Μία πολύ όμορφη και ιδιαίτερη συλλογή 14 διηγημάτων τρόμου. Οι ιστορίες έχουν μερικά σημεία περίεργα, ή άλλα όπου η βία είναι ένα κλικ υπέρμετρη για τα γούστα μου, αλλά ως σύνολο, ο συγγραφέας έχει συλλάβει στο χάρτι εικόνες από μία εξαιρετικά οικεία μεγαλούπολη, την Αθήνα, εξερευνεί τα κομμάτια της που η ήδη κλειστοφοβική ανθρώπινη πόλη συνορεύει με μία άλλη πόλη, υπερφυσική, τρομερή, μη ανθρώπινη και τα σπρώχνει πέρα από εκείνα τα επίπλαστα όρια. Η γραφή είναι σε σημεία σουρεαλιστική, σε άλλα σημεία τελείως χαοτική. Αν και... Ακόμη και έτσι... Πού να μαζεύεις τα χίλια κομματάκια του κάθε ανθρώπου; (Ή της κάθε Εριέττας;)

 

Αγαπημένα διηγήματα: Ωστικό Κύμα & Η Εριέττα Κομματιασμένη

Edited August 29, 2014 by Myyst

[giorgos lagonas]

αντιγράφοντας από το blog μου, http://diethnis-kamariera.blogspot.gr/

 

 

Η Ελληνική λογοτεχνία του Φανταστικού έχει (πολύ) λιγότερους αναγνώστες από όσο της αξίζει. Αυτό είναι ένα αξίωμα που ίσχυε ανέκαθεν και σήμερα ισχύει περισσότερο από ποτέ, πλέον σε βαθμό κατάφωρης αδικίας, καθώς ποσοτικά, αλλά και ποιοτικά, το είδος χαρακτηρίζεται από τις πιο δυνατές και φιλόδοξες δουλειές που είχε ποτέ. Η κρίση, το πάγωμα της αγοράς, η άγνοια του κόσμου, αλλά και η (εν πολλοίς δικαιολογημένη) καχυποψία του απέναντι στους Έλληνες συγγραφείς του φανταστικού, συντηρεί μια εικόνα που συνοδεύει το είδος για πολλά χρόνια. Πλέον, το τοίχος αυτό είναι πιο έτοιμο από ποτέ να πέσει, καθώς εμφανίζονται δείγματα της εγχώριας παραγωγής που είναι τουλάχιστον ισάξια των ξενόγλωσσων best sellers. Και ένα από αυτά, είναι αναμφίβολα "Η Άβυσσος Πίσω απ' την Πόρτα" του Περικλή Μποζινάκη. 

 

Όσοι (λίγοι) που διαβάζουν Έλληνες συγγραφείς του φανταστικού, θα έπρεπε να γνωρίζουν τον Περικλή Μποζινάκη. Από τις πιο παλιές αλλά και συνεπείς πέννες του χώρου, μας έχει προσφέρει τέσσερα πολύ ιδιαίτερα και εξαιρετικά βιβλία. Τρεις συλλογές διηγημάτων (Σκοτεινά ανέκδοτα και ιστορίες Εφιαλτών, Στο Λυκόφως εκείνα, Ζώνη ερήμωσης από τις εκδόσεις Futura) και ένα μυθιστόρημα, ο "Απόκρημνος Χρόνος" από την Ars Nocturna. "Η Άβυσσος Πίσω απ' την Πόρτα" είναι το δεύτερό του μυθιστόρημα, συνολικά το πέμπτο του βιβλίο και κυκλοφορεί από την Ars Nocturna. 

 

Η γραφή του Μποζινάκη χαρακτηρίζεται από ένα πολύ ιδιαίτερο και "δικό του" ύφος, άμεσα αναγνωρίσιμο από όποιον έχει διαβάσει προγενέστερα κείμενά του. Λυρικό, ονειρικό, βαθιά ψυχολογικό, ενίοτε βουτηγμένο σε κατάμαυρη σάτιρα. Η θεματική του είναι (κυρίως) ένα αμάλγαμα πολύ σκοτεινής επιστημονικής φαντασίας (με την βιολογία να έχει εξίσου αν όχι σημαντικότερο ρόλο από την τεχνολογία) με στοιχεία τρόμου, δοσμένο μέσα από τη βασική γοτθική αρχιτεκτονική και ενισχυμένο με βαθιούς και πολύπλοκους ψυχολογικούς συμβολισμούς και εικόνες. Οι επιρροές του επίσης γνωστές, τις οποίες ανελλιπώς τιμά, πατώντας στις πλάτες των λογοτεχνικών γιγάντων που τον ανέθρεψαν, όχι για να τους αντιγράψει, αλλά για να τους τιμήσει και ενίοτε να τους ανατρέψει. Ενδεικτικά αναφέρω τους Borges, J.G.Ballard, W.Burroughs, E.A. Poe, αλλά και το έργο του σκηνοθέτη David Cronenberg. 

 

Το βιβλίο εντυπωσιάζει με την πρώτη επαφή. Το εξώφυλλο είναι το καλύτερο που έγινε σε Ελληνικό βιβλίο του φανταστικού τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο επειδή είναι πολύ αυθεντικό, σκοτεινό και εντυπωσιακό, αλλά επειδή επιτυγχάνει να εκφράσει εξαιρετικά το πνεύμα και τη θεματική του βιβλίου. Το δέσιμο είναι στιβαρό, η σελιδοποίηση στα γνωστά πολύ καλά πρότυπα που μας έχει συνηθίσει η Ars Nocturna. Το βιβλίο είναι αρκετά μεγαλύτερο από όσο αφήνουν να εννοηθεί οι μόλις 160 σελίδες του, καθώς είναι αρκετά πυκνογραμμένο και "πατικωμένο". Προσωπικά θα το προτιμούσα πιο "αεράτο", με μεγαλύτερη γραμματοσειρά και κενά, αλλά η επιλογή του εκδοτικού έχει σαν αποτέλεσμα πέραν των λιγότερων σελίδων και την σημαντικά μειωμένη τιμή (μόλις 10 ευρώ), επίτευγμα (δυστυχώς) πολύ σημαντικό στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε. 

 

Η Άβυσσος Πίσω απ' την Πόρτα είναι ένα πολύ γρήγορο, πολύ σκοτεινό και πολύ αγωνιώδες μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας (που όμως δεν έχει καμία σχέση με την ΕΦ όπως την ξέρετε ή την φαντάζεστε) και τρόμου. Ξεκινά εκρηκτικά, στο σημείο όπου ο υπόγειος πόλεμος μεταξύ φραξιών και μυστικών οργανώσεων μετατρέπεται σε ανοιχτό, εξελίσσεται ραγδαία και τελειώνει σε μια εξίσου εκρηκτική κορύφωση, αλλά και κάθαρση. Ο ήρωας, σοκαρισμένος από όσα του συμβαίνουν και από τις πολύ γρήγορες εξελίξεις (που κορυφώνονται σε μόλις λίγες μέρες) δεν προλαβαίνει να κατανοήσει πλήρως το σύνολο της ιστορίας και τις επιμέρους κινήσεις των "παικτών" του επικίνδυνου αυτού παιχνιδιού, που αφορά μεταξύ άλλων, τις διαστροφές της φύσης, αλλά και της επιστήμης, το ιατρικό, οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, και όλα αυτά στα πλαίσια μιας ιστορικής συγκυρίας όπου η κοινωνία δέχεται ανοιχτό (οικονομικό) πόλεμο από κέντρα ολοκληρωτικού ελέγχου και επιβολής, και που δεν είναι άλλο από τη σύγχρονη Ελλάδα της κρίσης!

 

Διαβάζοντάς το, ο αναγνώστης εντυπωσιάζεται από το πόσο φρέσκο, ζωντανό και επίκαιρο είναι το σκηνικό που περιγράφει. Και με αφορμή αυτό, ο συγγραφέας ξεδιπλώνει (κυρίως με τη φωνή του γιατρού Πολίτη) τις κοινωνικές και φιλοσοφικές του ευαισθησίες και απόψεις, με τρόπο όμως που ποτέ δεν γίνεται πιεστικός στον αναγνώστη, αποφεύγοντας τους πάσης φύσεως διδακτισμούς. Επιπλέον, (προσωπικά) εντυπωσιάστηκα από το πόσο (δίκαια) θυμωμένος είναι ο συγγραφέας για όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μας, γεγονός που φαίνεται σε κομμάτια όπως η περιγραφή του Γερμανού υπουργού οικονομικών και που δεν μπορώ να μην υποκύψω στον πειρασμό και να παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα:

 

"...ένα ανθρώπινο εξάμβλωμα, με ψεύτικα, μηχανικά πόδια, καθισμένο σε αναπηρικό κάθισμα με ρόδες, τελευταίας τεχνολογίας. Το ον, που απέπνεε την αίσθηση του σηπόμενου πτώματος, ήταν ντυμένο με ένα γελοίο κουστούμι που το έκανε να μοιάζει με σπασμένη κούκλα. Τα μυωπικά γυαλιά του μεγέθυναν δυο ξεπλυμένες γκρίζες τρύπες που δεν έκρυβαν τίποτα μέσα τους. Ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας κοιτούσε τον φακό σαν ζώο που γεννήθηκε παραμορφωμένο, με το γυάλινο βλέμμα του τέρατος που θέλει να καταβροχθίσει το δημιουργό του. Ο νευρολόγος εστίασε στα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του που πρόδιδαν κακοβουλία και κόμπλεξ και είπε με αργή φωνή ότι αυτό το συγκεκριμένο δείγμα εκφυλισμού συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά του όντος που πάσχει από την ψύχωση της θεοφαγίας: που θέλει δηλαδή να φάει ένα ον που θεωρεί ανώτερο, για να γίνει σαν κι αυτό..."

 

Δυσκολεύομαι να γράψω κάτι ουσιαστικά αρνητικό για το βιβλίο. Για χάρη πληρότητας και αντικειμενικότητας, θα εστιάσω σε λίγα πράγματα που προσωπικά θα προτιμούσα διαφορετικά, σύμφωνα με κριτήρια κυρίως υποκειμενικά. 

 

α) θα ήθελα να δω το κομμάτι που αφορά την επιστήμη πιο στέρεα χτισμένο. Σε προηγούμενες εποχές το concept του μυστικού, απαγορευμένου πειράματος και των συνεπειών απλώς και μόνο αναφέροντάς το επιγραμματικά, θα ήταν επαρκές. Πλέον το (ενημερωμένο) κοινό είναι πιο απαιτητικό. Θα ήθελα να δω περισσότερη λεπτομέρεια σχετικά με το πχ πως - πότε - με ποια μέθοδο δημιουργήθηκε η Μίνα (όπως και πώς - από βιολογικής άποψης - δικαιολογούνται οι αλλαγές στην ανατομία και στο μεταβολισμό της) και άλλα που αναφέρονται στο βιβλίο. 

 

β) κάποια κίνητρα δεν μου ήταν πολύ σαφή. Γιατί ακριβώς έγινε ό,τι έγινε στην αρχή, ποια είναι τα κίνητρα του Μαέστρου, πώς η δουλειά του Δρ Πολίτη θα χτυπούσε το ιατρικό (και κατ' επέκταση το πολιτικό και οικονομικό) κατεστημένο. Ποιοι κρύβονται πίσω από τον "Αμοντιλάδο" και τι παίζει με τα υπόλοιπα μέλη της λέσχης. Ποιοι είναι οι σκοποί τους; Μια πιο προσεκτική ανάγνωση αποκαλύπτει ότι οι απαντήσεις, όχι όλες, αλλά αυτές που πράγματι χρειάζονται στον αναγνώστη είναι εκεί. Αλλά πιστεύω ότι θα μπορούσαν να είναι λίγο πιο ξεκάθαρες. Βέβαια, από την άλλη, οι γρήγοροι ρυθμοί και το ξετύλιγμα των εξελίξεων δεν επιτρέπουν εις βάθος διερευνήσεις από τη μεριά των χαρακτήρων. Και αυτές οι μισο-απαντημένες ερωτήσεις και τα σκοτεινά υπονοούμενα που συσσωρεύονται, αν μη τι άλλο εντείνουν στον αναγνώστη την αγωνία που νιώθει και ο ίδιος ο ήρωας. 

 

γ) Γενικά, από το βιβλίο (και από τη γραφή του Μποζινάκη γενικώς) απουσιάζουν τα όμορφα και politically correct πράγματα που οι αναγνώστες έχουν μάθει να ζητάνε και οι συγγραφείς έχουμε μάθει να τους δίνουμε, για να μην τους χαλάσουμε το χατήρι. Ξεκάθαρα, υπερσαφή κίνητρα, character arc και development, συγκεκριμένα μοτίβα και σκελετοί πάνω στους οποίους χτίζεται ένα (εμπορικό) κείμενο, στην "Άβυσσο..." απουσιάζουν, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων, είναι ελάχιστη η ανάπτυξή τους. Αυτό δεν είναι αρνητικό στοιχείο, επ' ουδενί. Απεναντίας. Η αληθινή λογοτεχνία οφείλει να είναι άγρια, αναρχική, να μην υπακούει σε καλούπια και κανόνες, αλλά να δημιουργεί δικά της, μόνο και μόνο για να τα ανατρέψει και αυτά. Και η "Άβυσσος..." σίγουρα ανήκει σε αυτό το δύσκολο και τόσο σπάνιο είδος λογοτεχνίας. Αλλά φοβάμαι ότι αυτό θα στερήσει το βιβλίο από αναγνώστες που (αποτελούν την πλειοψηφία επειδή) έχουν ανατραφεί μόνο με "συμβατικά" αναγνώσματα και εύπεπτη, τυποποιημένη και μασημένη (λογοτεχνική) τροφή. 

 

Κλείνοντας, θα παρατηρήσω ότι αυτό είναι μακράν το πιο "εξωστρεφές" βιβλίο του Μποζινάκη. Η γραφή του, γενικά θεωρείται από τις σχετικά "δύσκολες και απαιτητικές" και σίγουρα είναι αντισυμβατική. Με την "Άβυσσο..." επιτυγχάνει τη χρυσή τομή. Και προσφέρει ένα βιβλίο με πολύ βάθος, αλλά εξίσου συναρπαστική επιφάνεια, για όσους δεν έχουν πολλή όρεξη για "σκάψιμο". Με άλλα λόγια, οι πιο "ψημένοι" αναγνώστες θα απολαύσουν το μυστήριο, τις λογοτεχνικές αναφορές, τις κοινωνικές, ψυχολογικές και φιλοσοφικές διερευνήσεις. Οι λιγότεροι απαιτητικοί, που απλώς επιθυμούν να απολαύσουν ένα πολύ γρήγορο και πολύ σκοτεινό ανάγνωσμα, αναμφίβολα θα ικανοποιηθούν και αυτοί, με μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι το σενάριο της καλύτερης ταινίας του (παλιού καλού) David Cronenberg, που (δεν) γυρίστηκε ποτέ. 

 

Συνοψίζοντας: ένα γρήγορο, αγωνιώδες, πολύ σκοτεινό και πολύ πρωτότυπο βιβλίο. Συνιστάται ανεπιφύλακτα στους φίλους του φανταστικού, αλλά και της λογοτεχνίας γενικότερα. 

 

Βαθμολογία: 9/10

 

[BladeRunner]

Όχι ότι χρειαζόμουν ιδιαίτερη παρακίνηση για να αγοράσω το βιβλίο, μιας και η περίληψη της ιστορίας και η χαμηλή τιμή με έπεισαν μια χαρά, μετά από αυτό το σχόλιο όμως η αγορά είναι επιβεβλημένη. Γυρίζοντας Αθήνα, το τσιμπάω σίγουρα! 

[BladeRunner]

Η Άβυσσος πίσω απ'την πόρτα

 

Η εκτενέστατη κριτική του Γιώργου Λαγκώνα που εκθείασε όσο δεν έπαιρνε το δεύτερο μυθιστόρημα του Περικλή Μποζινάκη, βοήθησε ώστε να αποφασίσω για την άμεση αγορά του βιβλίου. Θα το αγόραζα έτσι και αλλιώς, αλλά θα περνούσε λίγος καιρός. Λοιπόν, αυτή είναι η πρώτη μου επαφή με το έργο του συγγραφέα και, ω ναι, ξετρελάθηκα σε πολύ μεγάλο βαθμό με αυτό που διάβασα.

 

Περίληψη της πλοκής θα βρείτε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, οπότε μην σας ζαλίσω με μια δική μου. Πως έχουν τα πράγματα: Πρόκειται για ένα δυνατό, σκοτεινό, σκληρό μυθιστόρημα bio-punk τρόμου, η ιστορία του οποίου εκτυλίσσεται στην σύγχρονη Ελλάδα, με φόντο την οικονομική κρίση και την Παγκόσμια Οικονομική Δικτατορία. Η πλοκή δεν περιπλέκεται ιδιαίτερα, εύκολα παρακολουθείται, είναι άκρως ενδιαφέρουσα και ιντριγκαδόρικη, γεμάτη με δράση, σπλάτερ σκηνές και έντονες εικόνες. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες ο συγγραφέας πιάνει τον αναγνώστη από τον γιακά και δεν τον αφήνει παρά μέχρι το τέλος. 

 

Η γραφή είναι πραγματικά πολύ καλή, ατμοσφαιρική και κάπως σκοτεινή, με εξαιρετικά γλαφυρές και συναρπαστικές περιγραφές των σκηνών βίας και φυσικούς διαλόγους, με φιλοσοφικές ανησυχίες και έντονο θυμό για τα πολιτικά και οικονομικά τεκταινόμενα στην χώρα μας. Παράλληλα καταφέρνει να είναι ιδιαίτερα ευκολοδιάβαστη. Αρνητικά δεν μπορώ να πω ότι βρήκα τέτοια που να μου χαλάσουν την αναγνωστική απόλαυση, περισσότερο έχουν να κάνουν με κάποιες ασάφειες όσον αφορά τα ιατρικά πειράματα και τα αποτελέσματά τους και ίσως με την μικρή εκβάθυνση στους χαρακτήρες, που πάντως είχαν ενδιαφέρον.

 

Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα άκρως ιντριγκαδόρικο, συναρπαστικό και καλογραμμένο μυθιστόρημα που συνδυάζει το θρίλερ τρόμου με την επιστημονική φαντασία, έχοντας ως μεγάλο προσόν την καταιγιστική εξέλιξη της πλοκής, τις γραφικές σκηνές βίας και τις κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες. Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε πάρα πολύ, έζησα έντονες στιγμές διαβάζοντάς το. Μόνο που θα ήθελα να ήταν λιγάκι μεγαλύτερο.

 

8.5/10

[Mictantecutli]

Τα "Στο λυκόφως εκείνα" και "Ζώνη ερήμωσης" βρίσκονται ή έχουν εξαντληθεί;

[Nihilio]

Τα "Στο λυκόφως εκείνα" και "Ζώνη ερήμωσης" βρίσκονται ή έχουν εξαντληθεί;

Βρίσκονται πολύ δύσκολα. Ένα από τα δύο (νομίζω Ζώνη ερήμωσης) το είχε πάρει το μάτι μου κάπου, νομίζω Μοναστηράκι.

 

Επίσης θα μίλαγα με το βιβλιοπωλείο Αρς Νοκτούρνα, είναι οι πιο πιθανοί να στο βρούνε

[nquees]

Τα "Στο λυκόφως εκείνα" και "Ζώνη ερήμωσης" βρίσκονται ή έχουν εξαντληθεί;

 

Τη "Ζώνη ερήμωσης" την έχει σήμερα στο site της πολιτείας, στις προσφορές, και φαίνεται άμεσα διαθέσιμο με 3.73 ευρώ.

[Mictantecutli]

 

Τα "Στο λυκόφως εκείνα" και "Ζώνη ερήμωσης" βρίσκονται ή έχουν εξαντληθεί;

 

Τη "Ζώνη ερήμωσης" την έχει σήμερα στο site της πολιτείας, στις προσφορές, και φαίνεται άμεσα διαθέσιμο με 3.73 ευρώ.

 

Τα έκανα παραγγελία από την Πολιτεία προχθές(έλεγε "ανάλογα με την διαθεσιμότητα από τον προμηθευτή). Οπότε μάλλον υπάρχει και το έφεραν και για στοκ. Ευχαριστώ πάντως.

[Myyst]

Η Άβυσσος Πίσω από την Πόρτα

 

Η Άβυσσος Πίσω από την Πόρτα είναι ένα εφιαλτικό μυθιστόρημα που κινείται στα μονοπάτια του biopunk και του τρόμου με σκηνικό μια τρομακτική, αγνώριστη και, ταυτόχρονα, απολύτως γνώριμη Αθήνα ενός μελλοντικού, αλλά όχι πολύ μακρινού, χρόνου. Ο συγγραφέας, με τη σχεδόν λυρική του γραφή, μας αφηγείται μια ιστορία ανθρώπων που προσπαθούν να κάνουν κάτι στο περιβάλλον σήψης και σχεδόν υπερφυσικού, σε σημεία ακόμη και λαβκραφτικού, τρόμου που δένεται σχεδόν αρμονικά με την πραγματικότητα μιας κοινωνίας υπό το άτυπο καθεστώς της Παγκόσμιας Οικονομικής Δικτατορίας. Ένα εξαιρετικό βιβλίο από έναν από του πιο ενδιαφέροντες συγγραφείς του τρόμου και της επιστημονικής φαντασίας της χώρας μας.

[Nihilio]

που κινείται στα μονοπάτια του biopunk

O.T.	Όχι άλλο punk ρε παιδιά, ο όρος body horror υπάρχει από τα 80's και ειναι πολύ ταιριαστό στο ύφος του Μποζινακη