Οι Πόρνες του Καστελάν

[Solonor]

Ενδιαφέρουσα ιστορία. Το γράψιμο στα γνωστά υψηλά επίπεδα. Η αφήγηση του γέρου ειδικά με το διαφορετικό προφορικό ύφος, πολύ πετυχημένη και ατμοσφαιρική. Καλή και η δομή της ιστορίας, κατάλαβα τι παίζει παρά μόνο όταν ήταν αργά για μένα. Ωστόσο δεν απόλαυσα το τέλος εξαιτίας του μάκρους της αφήγησης του γέρου. Έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέμαι γιατί τα διαβάζω όλα αυτά, αρκετά αφού έπαψε να με πολυνοιάζει το τι είχε συμβεί. Με λίγη δίαιτα, πιστεύω πως η ιστορία θα γινόταν πιο δυνατή.

 

 

 

 

[Eroviana]

Βρίσκομαι σε ελαφρά αμηχανία. Κι αυτό γιατί, μετά την πρώτη μου επαφή με κείμενό σου "Χιροσίμα Μπαχαλάκι" ήμουν έτοιμη να δηλώσω φαν. Τώρα όμως; Δε με ικανοποίησε η ιστορία. Στο μόνο σημείο που μου άρεσε ήταν η αναπόληση από τον Καστελάν. Όλα τα άλλα τα βρήκα άχρηστα. Δε μου πρόσφεραν τίποτα, ούτε για να δεθώ συναισθηματικά αλλά ούτε και για να γελάσω. Και ξαναλέω ότι με το άλλο είχα λιώσει στα γέλια.

 

Πάμε παρακάτω. Σε κάποια σημεία η σύνταξή σου είναι περίεργη, σε σημείο που δεν καταλαβαίνω αν γίνεται επίτηδες ή όχι. Τείνω προς το όχι. Ιδού ένα παράδειγμα:

Εκείνη υπήρξε, φαντάζομαι, η δική μου μερίδα στο όνειρο που δικαιούται κάθε άνθρωπος. Ήταν γαμήσι ναι, το καλύτερο γαμήσι που άνθρωπος ίσως φανταστεί αλλά εγγυημένα δεν γνωρίσει, για μένα όμως ήταν ό,τι πλησιέστερο γνώρισα στον έρωτα.

Το "φαντάζομαι" δε χρειάζεται καθόλου. Φυσικά και το φαντάζεται ο ίδιος, το καταλαβαίνουμε. Στη θέση πιστεύω θα ταίριαζε καλύτερα "Εκείνη μάλλον υπήρξε".

"που άνθρωπος ίσως φανταστεί αλλά εγγυημένα δεν γνωρίσει": διάβασέ το φωναχτά και πες μου αν σε σένα λειτουργεί καλά αυτή η έκφραση. Δεν ακούγεται σωστά.

 

Έχεις κι άλλα παρόμοια, αλλά αυτό ήταν το πιο τρανταχτό, ας μην το ξεψυρίσω ολόκληρο. Επίσης ποτέ και πουθενά δε βάζεις δεύτερο τόνο εκεί που χρειάζεται. Λεπτομέρεια βέβαια, για πολλούς ασήμαντη.

 

Ειδικά μετά τα καλά σου λόγια για το δικό μου, αισθάνομαι άσχημα, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς . Γούστα γαρ.

[khar]

Πιασάρικη αρχή. Ωραία ατμόσφαιρα, μέχρι το σημείο που φτάνεις στη διήγηση, οπότε ξεκινάει μία επιπλέον ιστορία μέσα στην ιστορία. Εκεί νομίζω έχασες σε ρυθμό και ζωντάνια, αφού εγκατέλειψες τους αντιήρωες-αστυνομικούς που έδειχναν να έχουν πολύ ψωμί. Προς το τέλος το διήγημα μετατρέπεται σε χοντρή σάτιρα, κάτι που δεν ταίριαζε με την υπόλοιπη αφήγηση, και γι΄αυτό το λόγο το βρήκα υπερβολικό και ελαφρώς άστοχο.

 

 

[Sonya]

Χμου... λοιπόν.

 

Μου άρεσε το ύφος, η γραφή, η άνεση. Η ιδέα είχε αρκετό χαβαλέ, τον οποίο αφήνεις ανεκμετάλλευτο. Διάλεξε: θέλεις να πεις μια ιστορία νοσταλγική ή μια ιστορία αστεία; Γιατί η μίξη δεν λειτουργεί καλά. Θα την προτιμούσα αστεία. Έχει όλα τα φόντα να γίνει τέτοια, αλλά για κάποιο λόγο φαίνεται να φοβάσαι ν' αφεθείς στον χαβαλέ.

 

Νομίζω ότι η όλη ιστορία με το κυνηγητό και τους μπάτσους έγινε μόνο για την σούπερ ντούπερ κανονιά, αλλά θα μπορούσες να βρεις έναν πολύ καλύτερο τρόπο για να δείξεις τι μπορεί να κάνει ο παπούς.

[Lady Nina]

Αντίδραση κατά την πρώτη ανάγνωση: τί δουλειά έχουν οι αστυνομικοί και μια ανατίναξη με το σεξ; Στη συνέχεια όμως έχω να δηλώσω πως...

 

Λάτρεψα: Τον σκηνοθετικό τρόπο που είναι δομημένη η ιστορία. Κάποιες κορυφαίες ατάκες, όπως

«Τι πιστόλι, κανόνι» τον διόρθωσε ο επιθεωρητής.

Τα φιλοσοφικά ζητήματα που προκύπτουν από την φαινομενικά απλή ιστορία.

 

Με το ζόρι άντεξα: Από την άλλη βέβαια, η δομή της ιστορίας τής κλέβει κάποιους πόντους. Μόνο και μόνο επειδή αυτό που θέλουμε είναι ένα διήγημα, όχι ένα σενάριο. Κάποια εκφραστικά λάθη είναι απλά ψιλολόγια.

 

Ξεχώρισα: Την ιδιότυπη πηγή της έκρηξης!

 

Αν το διήγημα όριζα: Δεν ξέρω αν θα άλλαζα τα ονόματα των ηρώων – από τη μία ξενίζουν, αλλά από την άλλη έχουν πλάκα.

 

Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό, Ντίνο!

[Διγέλαδος]

Σε τεντομένο σχοινί είναι αυτό το δίηγημα

Τη μια έχουμε μια σοβαρή ιστορία με βάθος και την άλλη μια αστεία ιστορία. Μπερδεύτηκα γιατί εκεί που έπρεπε να νιώσω άσχημα για τον τύπο μετά είδα ότι έπρεπε να γελάσω! Παραλίγο να με κάνεις να γελάσω, αλλά έμεινα απλώς με ένα χαμόγελο. Άρα ίσως θα βοηθούσε αν διάλεγες. Την εσωτερική ιστορία του γέρου για κάτι μεγαλύτερο ή απλώς κόβεις κάποια πράγματα από την ιστορία του για να μείνει το κωμικο της υπόθεσης.

Εκτός κι αν ήθελες να την κάνεις κωμικοτραγική (τότε δεν βοήθησε αυτή η αστεία κατάληξη)

 

Κατά τα άλλα το ευχαριστήθηκα και το χάρηκα. Συμφωνώ με τα θετικά στοιχεία που επισήμαναν και οι προηγούμενοι.

 

Καλή τύχη!!

 

 

 

 

[Soul_walker]

Φανταστικό, απλά φανταστικό.

Ορεξάτο, με πολύ ιστορία, και κεφάτο ως τα άστρα.

Διασκεδαστικότατο.

[Drake Ramore]

Είχα την εντύπωση οτι είχα κάνει σχόλιο εδώ.Μιας και ήταν η πρώτη που διάβασα...τέλοσπάντων

 

Για εμένα λειτούργησαν και οι δύο ιστορίες αλλά ξεχωριστά. Λειτούργησε και η πίκρα του γέρου, αλλά και το κωμικό της υπόθεσης.

Δυστυχώς όμως βάζοντας τα μαζί δεν λειτουργούν τόσο καλα.

Δεν ξέρω πως διαβαζει ο κάθε αναγνώστης, αλλά εγώ κάθε φορά που διαβάζω κάτι, μετά τις πρώτες αράδες, διαμορφώνω μια αναγνωστική διάθεση απο το είδος που διαφαίνεται οτι θα ακολουθήσει. Ξεκίνησε σαν μια περιπέτεια με κωμικά στοιχεία, πέρασε ξυστα απο το δράμα (και ακούμπησε σε μερικά σημεία) και έκλεισε σαν διασκευή ταινίας τύπου American Pie με στοιχεία Ε.Φ.

 

Δεν θα πω ψέματα. Το απόλαυσα. Μάλιστα είναι σχετικά ψηλά στις προτιμήσεις μου. Αλλά θα μπορούσες να πας για την πρωτιά Ντίνο αν επέλεγες έναν απο τους δύο δρόμους.

 

Υ.Γ Προτιμώ την κωμική πλευρά της ιστορίας...ΚΑΜΠΟΥΜ-ΣΠΛΑΤΣ!

[mman]

ΟΚ, αυτό είχε πλάκα! Πολύ καλό το ύφος αφήγησης του γέρου. Κάποια ζητηματάκια αληθοφάνειας (τα οποία, σημειώνω, ουδεμία σχέση έχουν με το όπλο του εγκλήματος) μετριάζουν την καλή εντύπωση που μου άφησε, αλλά μερικές ατάκες (π.χ. «Λένια, Λένια»!) και η ταιριαστή γλώσσα αποζημιώνουν με το παραπάνω. Πάνω – κάτω ό,τι περίμενα από σένα.

[Naroualis]

Γενικά: Πρώτη φορά διαβάζω κάτι δικό σου που να είναι άψυχο. Δεν καταφέρνω να ταυτιστώ ούτε με το γέρο ούτε με κανέναν. Οι δε υπόλοιποι είναι μάλλον σκιές.

 

Μου άρεσε: Όταν έφτασα στην αποκάλυψη του όπλου, πήρα τα γέλια. «Ω, ρε φίλε!» σκέφτηκα, «αυτό θα πει ξεφτίλα θάνατος!» Λυπήθηκα τόσο πολύ τους Ρώσους που σχεδόν θα ήθελα να υπήρχε κι ένα δικό τους κομμάτι σ’ αυτήν την ιστορία, να υπάρχει κάτι που να με κάνει έστω να τους αντιπαθήσω αρκετά…

 

Δε μου άρεσε: Οι διάλογοι κι η αφήγηση... Ναι ξέρω, τώρα βγάζεις καπνούς από τ’ αυτιά, αλλά δε γίνεται να μην το πω. Άνοιξα το αρχείο μου χωρίς να κοιτάξω τον τίτλο και διαβάζοντας, νόμιζα αρχικά ότι ήταν κάποιος άλλος. Κι όταν έφτασε να αναφερθεί ο Κάστελαν, κατάπια τη γλώσσα μου. Δεν αναγνώρισα τη γραφή σου καν, που αν μη τι άλλο, συνήθως την αναγνωρίζω στην πρώτη παράγραφο. Ο διάλογος του Τσουτσέκη στην αρχή ήταν κάπως πιο λόγιος απ’ ότι θα περίμενα κι η αφήγηση του γέρου είναι εντελώς λόγια πια, κομψή και προσεγμένη. Αν ήταν σκαφτιάς του διαστήματος, έτσι θα μίλαγε;

Edited December 19, 2010 by Naroualis

[Dark desire]

Το λάτρεψα! Σχεδον εξελισσοταν σαν ταινια μπροστα μου ενω το διαβαζα, ενω εδωσε στην έκφραση "πήδημα που σου παιρνει το κεφαλι" μια πολυ ενδιαφερουσα διασταση...Ευγε, μικρο μου χοιριδιο!

 

"Με πήρε ο πούτσος μου και με’συρε στο κατόπι της σαν ερωτευμένο κουτάβι".....Θα σας φανει λιγακι ανωμαλο (πότε ομως η Σκοτεινη Κυρα των Ποθων ήταν 100% νορμαλ?) αλλα ειναι ό,τι πιο τρυφερο έχω διαβασει τελευταια (αν υπήρχε in real life ένα αρσενικο που να λεει τετοια ερωτολογα, μέχρι που θα παταγα και το στεφανι μου...)

[Andkand]

Χαριτωμένη ιστοριούλα. Μου άρεσαν περισσότερο οι «αστυνομικές της προεκτάσεις».

 

Για κάποιο λόγο όταν την διάβαζα μου ερχόντουσαν στο μυαλό εικόνες από βιβλίο με comics.