Μελανός Μεσσίας

[DinoHajiyorgi]

[Να θυμίσω την σκέψη πίσω από το θέμα του διαγωνισμού:

 

Ο θεματικός άξονας του διαγωνισμού αφορά την Τέχνη σε όλες τις εκφάνσεις.

Οι συμμετέχοντες θα πρέπει στην πλοκή του διηγήματος που θα συγγράψουν να συμπεριλάβουν τις ακόλουθες 7 λέξεις, που εκφράζουν αντίστοιχα τις βασικές μορφές τέχνης: Πένα – Καμβάς – Μάσκα – Βιολί – Άγαλμα – Κάμερα – Τανγκό.

 

Δεν υπήρχε δυνατότητα να κερδίσω.] Εδώ είναι η συμμετοχή μου, με 890 λέξεις (12η θέση τελικά):

 

Μελανός Μεσσίας του Ντίνου Χατζηγιώργη

 

Αυτή η τρομακτική στην εμφάνιση μάσκα που φορώ, δεν είμαι εγώ. Είναι ένα δραματικό προσωπείο, μια στιγμιαία επικάλυψη του τώρα, του ρόλου που μου έχει αναθέσει να παίξω το πεπρωμένο. Μόνο οι μικροί και οι ασήμαντοι μπορούν να το παρεξηγήσουν. Όλοι όσοι δηλαδή δεν με αφορούν. Με προστάζει ανώτερο κάλεσμα.

 

Στέκομαι στο στενό υπόγειο, με τόση γυμνή σάρκα γύρω μου να αχνίζει, σώματα αραδιασμένα σε ένα υπέροχο γλυπτό, η βία των κινήσεων τους παγωμένη στη στιγμή, στην αιωνιότητα. Στα πρόσωπα τους η γκρίζα απόγνωση, χαρακωμένη από κατάμαυρα δάκρυα, τα χέρια τους απλωμένα, να πασχίζουν μάταια να φτάσουν την χλομάδα του φεγγίτη. Και στην κατάληξη τους, στην κορυφή, μια υπέροχη Μαντόνα με το βρέφος της σφιχτά ακινητοποιημένο στο στήθος. Πανέμορφη. Τραβηγμένα χείλη στην απόχρωση του θανάτου, και από πίσω ένα τρομερό, αιώνιο χαμόγελο. Θαύμασε Μεγαλοδύναμε τον καμβά μου. Εγώ άπλωσα τα πινέλα μου και το ζωγράφισα αυτό, κι εσύ το επέτρεψες, δεν έκανες τίποτα για να με σταματήσεις.

 

Η ανάσα ενός καλλιτέχνη καίει πίσω από αυτή τη μάσκα και η έξαψη της πυρακτώνει καμίνια. Τα έργα μου με ορίζουν, με συνδέουν με το παρελθόν και το μέλλον, δεν έχω εποχή, είμαι παντοτινός, αθάνατος. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει γιατί τα πράττω; Θα ζήσω για πάντα. Θα είμαι δέος και παράδειγμα προς μίμηση για γενεές καλλιτεχνών μέχρι το τέλος των πάντων. Τα δημιουργήματα μου θα συζητηθούν και θα αντιγραφούν εσαεί. Οι κοντόφθαλμοι θα με συκοφαντήσουν, αλλά αυτό το τόσο συγκλονιστικό υλικό ήταν από πάντα εδώ, αναπόφευκτο. Σαν το άγαλμα που ζει μέσα στην πέτρα πριν την σπάσει ο γλύπτης, η πρόθεση, η ιδέα, το σχέδιο προϋπήρχε από τη μέρα της δημιουργίας και περίμενε εμένα, το βλέμμα μου. Εγώ το αναγνώρισα πρώτος, το πρόβλεψα, το υλοποίησα. Και όλες οι στιγμές που θα ακολουθήσουν θα το κουβαλούν σαν αγιάτρευτη πληγή, θα είναι το ίχνος μου.

 

Βγαίνω από το υπόγειο, μακριά από τα πικρά χνώτα των νεκρών και βγάζω το προσωπείο, ελευθερώνω το πρόσωπο, εισπνέω καθαρό αέρα. Με πλησιάζει ένας από τους μαθητευόμενους και μου προτείνει την αναφορά για να την υπογράψω. Είναι όλοι εκεί, οι υποτακτικοί, περιμένουν ζηλόφθονα να γκρεμίσουν το έργο, να το σβήσουν στις φλόγες. Άτολμοι, δειλοί, κενές στολές. Βγάζω την πένα μου και υπογράφω το κείμενο, βάζω το όνομα μου στην ιστορία. Αυτό δεν μπορούν να το καταλύσουν. Το δημιούργημα μου κρέμεται σήμερα σε μουσείο και άνθρωποι από όλον τον κόσμο έρχονται για να το δουν. Τα βλέμματα τους καίνε πάνω μου. Είμαι το πορτραίτο ενός θεού πάνω σε σύννεφα λευκής τέφρας. Με φοβούνται αλλά και με φθονούν. Με αποστρέφονται αλλά θα ήθελαν να είχαν υπάρξει στη θέση μου.

 

Η πρώτη ύλη με την οποία είμαι αναγκασμένος να δουλεύω, τραχιά, γκροτέσκα, κατώτερη, με αηδιάζει. Ταυτόχρονα με προκαλεί. Μεταμορφώνεται στα χέρια μου. Διατάζω να μου φέρουν πενήντα και να τους παρατάξουν στη σειρά, κάτω από τις αγχόνες. Με εκπλήσσει αυτή η μία περίπτωση, αυτή η αποστεωμένη κοπέλα, το ότι έχει καν ακουστά τον Μπαχ. Δίνω οδηγίες να την ανεβάσουν σε ένα βαρέλι και να της δώσουν ένα βιολί για να παίξει. Με κοιτάζει με τα τεράστια μάτια της και τουρτουρίζει. Της κάνω νόημα και ξεκινάει να παίζει. Chaconne σε ρε ελάσσονα του μεγάλου καλλιτέχνη. Τα καταφέρνει πανέμορφα. Έχει στηθεί και η κάμερα, τραβάει ενώ κλωτσούν τα σκαμνιά στη σειρά, με εκατό γυμνά πόδια ξαφνικά να κρέμονται, πολύ αδύναμα για να αντιδράσουν. Το φιλμ της επιλογής μου είναι ασπρόμαυρο. Αναδείχνει μαγικά την όμορφη μελαγχολία της βιολίστριας, καταγράφοντας ένα εξαίσιο πορτραίτο. Τα σώματα κρέμονται ακίνητα. Υπενθυμίζω να τραβηχτούν μερικά ακόμα κοντινά πλάνα της κοπέλας πάνω στο βαρέλι. Της ζητούμε να συνεχίζει να παίζει. Τα τραβηγμένα της χαρακτηριστικά δείχνουν διαστροφικά όμορφα, στο παρατημένο της βλέμμα, στα σιωπηλά της δάκρυα. Το αποτέλεσμα είναι πανέμορφο.

 

Το βράδυ με την Ελένα στη λέσχη, χορεύουμε ένα ταγκό. Δείχνει μελαγχολική. Ένα φλας αστράφτει πάνω μας, βλέπω φευγαλέα το χαμόγελο του φωτογράφου. Κι αυτό το πορτραίτο καταλήγει στο μουσείο.

«Είμαστε τέρατα» ψελλίζει η Ελένα ξέπνοα, «Θέλω να πάψουν να μας κοιτούν.»

Την βρίσκω χυδαία ανόητη. Κοντόφθαλμη. Είναι βαμμένη υπερβολικά, σαν παλιάτσος. Σκουπίζω τις μπογιές από το πρόσωπο της θιγμένος. Τραβάω τα μάγουλα της πίσω, γυμνώνω τα δόντια της, ψάχνω απεγνωσμένα ένα δείγμα Μαντόνας. Μάταια. Κλαίει. Αργότερα στο κρεβάτι, της φοράω ένα χλωμό προσωπείο και ονειρεύομαι την μικρή βιολίστρια.

 

Στα όνειρα μου επιστρέφω πάντα στο μουσείο. Είναι γεμάτο ασφυκτικά, ένας ωκεανός από βλέμματα που μου στερούν την ανάσα. Καταραμένοι, μιαροί κριτές, μικροί εφιάλτες, κατακλύζουν την πορεία μου σαν ζιζάνια. Κάθομαι στο σκονισμένο γραφείο μου, με την κάρα της βιολίστριας στα γόνατα, μια χούφτα θανάτου στο χέρι μου. Κοιτάζω εκείνες τις κενές κόγχες που μου επιστρέφουν το βλέμμα, και χρώματα αναδύονται στο σκοτάδι του. Νεκρά, παρακλητικά λόγια ψιθυρίζουν στο μυαλό μου μα δεν καταλαβαίνω τη σημασία τους. Δεν θυμάμαι την καταγωγή της, δεν έχει όμως σημασία. Ήταν άλλη μια ξένη. Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά και φέρνω την χούφτα στο στόμα, καταπίνω τον θάνατο. Ο όχλος στο μουσείο παρακολουθεί λαίμαργα το τέλος μου αλλά δεν πρόκειται για το τέλος.

 

Έχω κερδίσει την αθανασία. Είμαι ένας καταραμένος θεός στην αγκαλιά της μικρής βιολίστριας, το άγγιγμα της μέγγενη, η πνοή της φωτιά. Είναι η Μαντόνα μου, ο λερωμένος άγγελος μου, ω, μα πόσο την αγαπώ. Ψάχνω το βλέμμα της και χύνω δάκρυα, η αγάπη μου για εκείνη απύθμενη, ο έρωτας μου αιώνιο μαρτύριο. Μικρή μου βιολίστρια, δεν είχα άλλη επιλογή, με όριζαν οι μούσες μου, παίξε τώρα το βιολί σου, γλύκανε τα σωθικά μου που καίγονται.

Edited December 14, 2010 by DinoHajiyorgi

[Tattoman]

πολύ ωραία γλώσσα...θα την έλεγα "αισθησιακή¨, το δύσκολο του θέματος είναι πως πρέιπει να βγάλεις πλοκή μέσα σε λίγες λέξεις χρησημοποιώντας τις λέξεις που χαρακτιρίζουν η καθεμιά κάτι το διαφορετικό. Ωραίο όμως ήταν μου άρεσε, και πιο πολύ η γλώσσα.

[Mesmer]

Ο θεματικός άξονας του διαγωνισμού αφορά την Τέχνη σε όλες τις εκφάνσεις.

Φαντάζομαι ότι αυτή η έκφανση της Τέχνης, ούτε που θα τους είχε περάσει από το μυαλό

 

Καλογραμμένο και όμορφα μακάβριο.

Δύσκολη περίπτωση να χρησιμοποιηθούν όλες εκείνες οι παράταιρες λέξεις μέσα σε τόσο λίγο χώρο. Εγώ το είδα και το προσπέρασα :tongue:

[Big Fat Pig]

Νομίζω ότι η γλώσσα που επέλεξες να χρησιμοποιήσεις είναι αυτό που με κρατάει από το να δεχτώ το κείμενο αυτό.

Η εξομολόγηση του μεγαλοφυούς και καταραμένου καλλιτέχνη (αν και δεν μου 'ρχονται συγκεκριμένα παραδείγματα) δεν είναι κάτι το καινούριο στην τέχνη. Θα μου πεις, και τί είναι; Συμφωνώ. Τίποτα. Όλα έχουν ειπωθεί, ξανά και ξανά. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν ασχολείσαι. Ίσα-ίσα. Όμως, απ' αυτή τη σκοπιά, νομίζω ότι δε βοηθάει η η έκφραση του λόγου. Ελαφρώς στομφώδης, με άρωμα από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Το παρατηρώ ίσως παραπάνω γιατί δεν διέκρινα την υπόγεια ειρωνία που βλέπω σε πολλά από τα (χιουμοριστικά ή όχι) γραπτά σου και είναι αυτό που για μένα τα κάνει ιδιαίτερα.

 

Από την άλλη, η θεματική αυτή, έχει τόσο "βιαστεί" από τα διάφορα χολιγουντιανά τερατουργήματα...

 

Τα παραπάνω δεν σημαίνουν φυσικά ότι το κείμενο δεν είναι καλογραμμένο. Είναι και πολύ μάλιστα. Και μάλιστα με το γνήσιο της υπογραφής σου.

 

Μάλλον αυτό που εμμέσως προσπαθώ να πω είναι ότι θα προτιμούσα να διαβάσω το ίδιο πράγμα γραμμένο από σένα με τον "άλλο" σου τρόπο.

O.T.	Παρεπιπτόντως χρωστάω ένα τάμα στο thread της Χιροσίμα.

 

 

Κάτι που μάλλον σου ξέφυγε

θα συζητηθούν και θα αντιγραφούν εσαεί.

Νομίζω ότι έπρεπε να είναι "θα συζητούνται και θα αντιγράφονται".

 

 

 

Αυτά.

 

Υ.Γ. Προς θεού, δεν είναι πρόθεση να δικαιολογήσω την μη-επιλογή του κειμένου από τον εν λόγω διαγωνισμό.

O.T.	Αυτόν που επιλέγει τόσο ευάνταστες λέξεις όπως (διαλέγω στην τύχη) "πένα" και "μάσκα" για να τις αντιστοιχίσει με εκφράσεις της τέχνης. Τι λες τώρα! Τι - λες - τώρα!

 

Edit τυπογραφικό.

Edited December 14, 2010 by Big Fat Pig