Jump to content

Τόμας Λιγκότι (Thomas Ligotti)


Kafka
 Share

Recommended Posts

Συμφωνώ με την απάντηση του κου Λάγκωνα με μόνη διαφορά πως θα άλλαζα το όνομα Black Sabbath σε Manowar :-P Προσωπικά, τα πιο πολλά έργα του Ligotti που έχω διαβάσει περισσότερο παραπέμπουν σε φιλοσοφία παρά σε συμβατική λογοτεχνία τρόμου και πιστεύω πως με αυτό το πνεύμα θα έπρεπε να προσεγγίζονται.

 

Τώρα, εγώ πόσα λάικ να κάνω για τους Manowar? Whimps and posers, leave the hall!!!  :dwarf:  :dwarf:  :dwarf:

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Για μένα ο Λάβκραφτ είναι κάτι σαν τους Σκόρπιονς. Απαραίτητος για να ξεκινήσεις, αλλά αν μετά από δύο τρεις δεκαετίες παραμένει το νούμερο ένα σου, πάει να πει ότι έχεις πρόβλημα. Πάει να πει ότι δεν έχεις διαβάσει και πάρα πολλά πράγματα.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Τι να γράψω εγώ μετά το ποστ του Γιώργου; Με κάλυψε πλήρως. Τον Λιγγγοτι δεν τον διαβάζεις, τον Λιγγότι τον νιώθεις...

Link to comment
Share on other sites

Για μένα ο Λάβκραφτ είναι κάτι σαν τους Σκόρπιονς. Απαραίτητος για να ξεκινήσεις, αλλά αν μετά από δύο τρεις δεκαετίες παραμένει το νούμερο ένα σου, πάει να πει ότι έχεις πρόβλημα. Πάει να πει ότι δεν έχεις διαβάσει και πάρα πολλά πράγματα.

 

Για τον Λάβκραφτ ασχολίαστο, θα μας τραβήξουν και το αυτί οι μοντερέιτορς (και δίκιο θα'χουν)

 

Αλλά παραμένοντας στο ίδιο πνεύμα, τράβα πες τέτοιες εξυπνάδες σε φανς των Σκόρπιονς, θείε, και τα λέγαμε...

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Για μένα ο Λάβκραφτ είναι κάτι σαν τους Σκόρπιονς. Απαραίτητος για να ξεκινήσεις, αλλά αν μετά από δύο τρεις δεκαετίες παραμένει το νούμερο ένα σου, πάει να πει ότι έχεις πρόβλημα. Πάει να πει ότι δεν έχεις διαβάσει και πάρα πολλά πράγματα.

 

Τώρα η συζήτηση ξεφεύγει αλλά από περιέργεια, μπορείς να αναφέρεις κάποια παραδείγματα συγγραφέων/συγκροτήματων που η ανάγνωση/ακρόαση τους κάνουν κάποιον να ξεκολλήσει από Lovecraft/Scorpions αντίστοιχα;

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

 

Για μένα ο Λάβκραφτ είναι κάτι σαν τους Σκόρπιονς. Απαραίτητος για να ξεκινήσεις, αλλά αν μετά από δύο τρεις δεκαετίες παραμένει το νούμερο ένα σου, πάει να πει ότι έχεις πρόβλημα. Πάει να πει ότι δεν έχεις διαβάσει και πάρα πολλά πράγματα.

 

Για τον Λάβκραφτ ασχολίαστο, θα μας τραβήξουν και το αυτί οι μοντερέιτορς (και δίκιο θα'χουν)

 

Αλλά παραμένοντας στο ίδιο πνεύμα, τράβα πες τέτοιες εξυπνάδες σε φανς των Σκόρπιονς, θείε, και τα λέγαμε...

 

 

 

 

Για μένα ο Λάβκραφτ είναι κάτι σαν τους Σκόρπιονς. Απαραίτητος για να ξεκινήσεις, αλλά αν μετά από δύο τρεις δεκαετίες παραμένει το νούμερο ένα σου, πάει να πει ότι έχεις πρόβλημα. Πάει να πει ότι δεν έχεις διαβάσει και πάρα πολλά πράγματα.

 

Τώρα η συζήτηση ξεφεύγει αλλά από περιέργεια, μπορείς να αναφέρεις κάποια παραδείγματα συγγραφέων/συγκροτήματων που η ανάγνωση/ακρόαση τους κάνουν κάποιον να ξεκολλήσει από Lovecraft/Scorpions αντίστοιχα;

 

Αν απαντήσω διπλωματικά, δεν θα πω αυτά που θέλω. Αν πω αυτά που θέλω, μάλλον θα γίνει χαμός.

Το σταματώ εδώ. Κακώς έκανα το σχόλιο. Είναι από τα πράγματα που πρέπει να κρατάμε για πάρτη μας.

Link to comment
Share on other sites

Ρίξτο ωρέ να γίνει χαμός στο ίσωμα! Γι αυτό έχει "κρεμάσει" έτσι το ΣΦΦ, οι καλές αντιπαραθεσεις του λείπουν!!!

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Έτσι και αλλιώς ούτε ο Lovecraft είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας, ούτε οι Scorpions η αγαπημένη μου μπάντα. Ενημερωτικά ρωτάω.

Edited by tsathoggua
Link to comment
Share on other sites

Ε, παιδιά! Όμορφα! Δεν είμαι μοντεράτορας, αλλά μια που έγω το ξεκίνησα αυτό το ανακάτεμα, ας το κρατήσουμε αυστηρά στο λογοτεχνικό κομμάτι και με κόσμιο ύφος, παρακαλώ.

Ετοιμάζω κατωσέντονο ποστ απάντησης στον Γιώργο, προσπαθώντας να προλάβω to κατεβατό του Adicto. Μη σφαχτείτε στο μεταξύ!

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Ετοιμάζω κατωσέντονο ποστ απάντησης στον Γιώργο, προσπαθώντας να προλάβω to κατεβατό του Adicto. Μη σφαχτείτε στο μεταξύ!

 

Σε κατωσέντονα δεν απαντώ. Μόνο σε πανωσέντονα. Μην μας περάσετε και εξ όλης και προώλης!

 

ΥΓ: (ερώτηση με ύφος Γκιωνάκη όταν ρωτάει "από πορτοκάλια;") Δηλαδή, αν αν δεν προλάβεις το κατεβατό του Adicto, τι θα γίνει;

 

Τι να γράψω εγώ μετά το ποστ του Γιώργου; Με κάλυψε πλήρως. Τον Λιγγγοτι δεν τον διαβάζεις, τον Λιγγότι τον νιώθεις...

 

Χαμός και σφαγές αν γίνουν δεν ξέρω και πολύ αμφιβάλλω (μάλλον υπερτιμάτε τον εαυτό σας). 

Ωστόσο, αν το όλον ντιμπέιτ κατάφερε και έκανε τον Adicto

 

α) να επικοινωνήσει από το υπερπέραν

β) να γράψει (εν βρασμώ ψυχής;) τον Λιγγότι με τρία "γ"

 

ε, γαμώτο, αξίζει!

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

 

 

Για μένα ο Λάβκραφτ είναι κάτι σαν τους Σκόρπιονς. Απαραίτητος για να ξεκινήσεις, αλλά αν μετά από δύο τρεις δεκαετίες παραμένει το νούμερο ένα σου, πάει να πει ότι έχεις πρόβλημα. Πάει να πει ότι δεν έχεις διαβάσει και πάρα πολλά πράγματα.

 

Για τον Λάβκραφτ ασχολίαστο, θα μας τραβήξουν και το αυτί οι μοντερέιτορς (και δίκιο θα'χουν)

 

Αλλά παραμένοντας στο ίδιο πνεύμα, τράβα πες τέτοιες εξυπνάδες σε φανς των Σκόρπιονς, θείε, και τα λέγαμε...

 

 

 

 

Για μένα ο Λάβκραφτ είναι κάτι σαν τους Σκόρπιονς. Απαραίτητος για να ξεκινήσεις, αλλά αν μετά από δύο τρεις δεκαετίες παραμένει το νούμερο ένα σου, πάει να πει ότι έχεις πρόβλημα. Πάει να πει ότι δεν έχεις διαβάσει και πάρα πολλά πράγματα.

 

Τώρα η συζήτηση ξεφεύγει αλλά από περιέργεια, μπορείς να αναφέρεις κάποια παραδείγματα συγγραφέων/συγκροτήματων που η ανάγνωση/ακρόαση τους κάνουν κάποιον να ξεκολλήσει από Lovecraft/Scorpions αντίστοιχα;

 

Αν απαντήσω διπλωματικά, δεν θα πω αυτά που θέλω. Αν πω αυτά που θέλω, μάλλον θα γίνει χαμός.

Το σταματώ εδώ. Κακώς έκανα το σχόλιο. Είναι από τα πράγματα που πρέπει να κρατάμε για πάρτη μας.

 

Δώσε κάτι ενδιάμεσο, φαντάζομαι 2-3 πράγματα που μπορεί να θες να πεις, αλλά θα ήθελα πολύ να ακούσω το πλήρες σκεπτικό.

 

Άσε που χρειαζόμαστε ένα καλό τζέρτζελο γιατί έχουμε γίνει πολύ κυριλέ τώρα τελευταία :p

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

 

Ετοιμάζω κατωσέντονο ποστ απάντησης στον Γιώργο, προσπαθώντας να προλάβω to κατεβατό του Adicto. Μη σφαχτείτε στο μεταξύ!

 

1) Σε κατωσέντονα δεν απαντώ. Μόνο σε πανωσέντονα. Μην μας περάσετε και εξ όλης και προώλης!

 

2) ΥΓ: (ερώτηση με ύφος Γκιωνάκη όταν ρωτάει "από πορτοκάλια;") Δηλαδή, αν αν δεν προλάβεις το κατεβατό του Adicto, τι θα γίνει;

 

Τι να γράψω εγώ μετά το ποστ του Γιώργου; Με κάλυψε πλήρως. Τον Λιγγγοτι δεν τον διαβάζεις, τον Λιγγότι τον νιώθεις...

 

Χαμός και σφαγές αν γίνουν δεν ξέρω και πολύ αμφιβάλλω (μάλλον υπερτιμάτε τον εαυτό σας). 

3) Ωστόσο, αν το όλον ντιμπέιτ κατάφερε και έκανε τον Adicto

 

α) να επικοινωνήσει από το υπερπέραν

β) να γράψει (εν βρασμώ ψυχής;) τον Λιγγότι με τρία "γ"

 

ε, γαμώτο, αξίζει!

 

 

1) Πανωσέντονα, οκεύ. Έχεις δίκιο, δεν είμαστε για τέτοια τώρα. :-)

 

2) Τίποτα, απλώς η δουλειά μάλλον θα διπλασιαστεί και δεν θα προλαβαίνω.

 

3) Ναι, αυτό ήταν επιτυχία και την πιστώνομαι ευχαρίστως. :-)

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Μικρό disclaimer προς τρίτους και, ιδίως προς νέα μέλη:

Ο giorgos lagonas δεν έχει επιθετικό ή ειρωνικό ύφος. Είναι η από κοντά γνωριμία μας που του δίνει τη δυνατότητα να μου την μπαίνει έτσι. J Δεν το συνιστώ σε ανθρώπους που με ξέρουν λιγότερο, όμως.

 

 

Πρώτ’ απ’ όλα χαίρομαι που μας «ανακάτεψα»! Καιρό είχαμε να ζεσταθούμε, και η όλη φάση έχει λίγο από την αντίστοιχη με τον Stanley, ο οποίος είχε κάνει 26 posts την πρώτη μέρα που γράφτηκε στο φόρουμ και είχε εξοργίσει τους τρομολάγνους υποστηρίζοντας (και επιμένοντας!) ούτε λίγο ούτε πολύ ότι ο Πόε (και ο HPL, νομίζω) δεν γράφουν τρόμο… Φυσικά, η διαφωνία μας διαφέρει πολύ από εκείνη.

 

giorgos lagonas:

Κατ, αρχήν, Μανωλιέ, λίγα για τον Λάβκραφτ για να μη γίνουμε από δυο χωριά χωριάτες!

 
Πολλά λέγονται για τα (λογοτεχνικά) κουσούρια του Λάβκραφτ, (κάποια από αυτά όντως ευσταθούν). Για μένα η περίπτωσή του είναι η αντίστοιχη του Freud με όλους τους υπόλοιπους ψυχολόγους και ψυχιάτρους. Λατρεύουν να τον αποδομούν, αλλά αυτός εκεί, επιστρέφει, είναι αθάνατος ο κερατάς. Όπως λέει και ο Γιάλομ, "τον Φρόυντ κάθε χρόνια τον σκοτώνουν μόνο και μόνο για να αναστηθεί στον επόμενη". 
 
Μια μόδα που επανέρχεται; Η δραματοποίηση μιας φαντασίωσης τύπου "Θεοφαγίας", ή έστω, πατροκτονίας; Δεν ξέρω και δε με νοιάζει. 
 
Το φακτ: Δεν πας ΠΟΥΘΕΝΑ στον Τρόμο χωρίς να βρεις μπροστά σου τον Λάβκραφτ. Δεν μπορείς να τον προσπεράσεις, δεν μπορείς να τον αγνοήσεις. Μπορείς, αν θες, να προσπαθήσεις. Θα αποτύχεις και θα ξαναπέσεις πάνω του. Όπως ακριβώς δεν πας πουθενά στην ψυχολογία χωρίς να πέσεις πάνω στον Φρόυντ. Όπως δεν πας πουθενά στο μεταλ, αν δεν πέσεις στους Black Sabbath των τεσσάρων πρώτων δίσκων. Είτε σου αρέσουν, είτε όχι, είναι, απλά, θεμελιώδη.

 

mman:

Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα: Μου αρέσει ο Λάβκραφτ, που άλλωστε με εισήγαγε στον τρόμο. Εκτός από τον περίφημο Μύθο του, έχει πάντα τρομερή ατμόσφαιρα και, κυρίως (αντίθετα με όσο Λιγκότι διάβασα) έχει ιστορία. Φυσικά και δεν πας πουθενά στον τρόμο χωρίς να έχεις το βασικό δίπλωμα στον Λάβκραφτ, και οπωσδήποτε θα βλέπεις συνεχώς την επίδρασή του στους νεώτερους.

Αλλά, παιδιά, όπως είπα προσπαθώ να διαβάζω κείμενα και όχι ονόματα. Βάλτε ένα κείμενο του Λάβκραφτ στο μικροσκόπιο. Υπάρχουν δεκάδες συγγραφείς που γράφουν καλύτερα. Εξάλλου το λέει και ο ίδιος ο Λιγκότι στη συνέντευξη του 2013, και μάλιστα αναφέρει όχι τα επίθετα αλλά τα επιρρήματά του –ακόμα χειρότερα δηλαδή.

Η αποδόμηση δεν σημαίνει απαραίτητα απόρριψη και σίγουρα όχι στην περίπτωση του HPL. Δεν τον αγνοώ ούτε προσπαθώ να τον προσπεράσω. Δεν σημαίνει ότι τα όποια ελαττώματα του Λάβκραφτ τον κάνουν να μην διαβάζεται – ίσα ίσα. Επαναλαμβάνω, εξακολουθεί να μου αρέσει, απλώς έχω ένα θέμα με τους παλιότερους συγγραφείς, καθώς είμαι της άποψης ότι η λογοτεχνία έχει εξελιχθεί σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες από πλευράς τεχνικής, με αποτέλεσμα πολλά παλιότερα έργα που ακόμα θεωρούνται κορυφές να δείχνουν (στα δικά μου τουλάχιστον μάτια) γερασμένα.

 

 

giorgos lagonas:

Καλά κάνεις και πενθείς, η απώλεια είναι όλη δική σου. 

 

mman:

Με όλο τον σεβασμό, όχι. Η απώλεια είναι και του Λιγκότι, γιατί με τόσο εκλεπτυσμένο και γυαλισμένο γράψιμο θα μπορούσε να κατακτήσει τον κόσμο όλο, αν είχε να πει και ένα αξιοπρεπές παραμύθι, εκτός από την πολύ ωραία ατμόσφαιρα (θα επανέλθω παρακάτω). Προφανώς και είναι επιλογή του αυτό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χάνει ως συγγραφέας. Δες τον διάλογο μεταξύ Διγέλαδου και tsathoggua πιο πάνω και θα καταλάβεις ποια είναι η ζημιά.

 

giorgos lagonas:

Υπάρχει και ένα άλλο επίπεδο τέχνης (ανεξαρτήτως φόρμας), που μιλάει με συμβολισμό, συναίσθημα, που προσπαθεί να κουβεντιάσει με το υποσυνείδητο (και η εν λόγω κουβέντα, είναι κατά κανόνα σε διαφορετική γλώσσα από αυτήν που καταλαβαίνει το συνειδητό). Αν αυτή την τέχνη την προσεγγίσεις εγκεφαλικά, απλά έχασες. Αν πας να την προσεγγίσεις τεχνικά, (ψάχνοντας ίσως τις χαριτωμενιές που μαθαίνουμε στα σεμινάρια τύπου "πλοκή, ανάπτυξη χαρακτήρων" κλπ), συγχαρητήρια, πάλι έχασες.
 
Θες και παράδειγμα κοντινότερο στα δικά σου; Άντε να εφαρμόσεις όσα ξέρεις στα βιβλία του Μπάροουζ. Ή έστω σε κάποια του Dick. Ψάξε στο "Γυμνό Γεύμα", στο Ticket that exploded, στα Στίγματα του Πάλμερ Έλντριτζ στοιχεία και δομές συμβατικής γραφής που μαθαίνουμε στα σεμινάρια, και αν βρεις, σφύρα μου. Κι όμως, είναι αριστουργήματα. 
 
mman:

Δεν θα σε εκπλήξει που δεν μου αρέσει κανείς από τους Lynch, Μπάροουζ και Ντίκ. Για την ακρίβεια (και με την εξαίρεση μερικών διηγημάτων του τελευταίου) υποφέρω μαζί τους το ίδιο και περισσότερο απ’ ό,τι με τον Λιγκότι, γιατί τουλάχιστον αυτός είναι μάστερ στον χειρισμό της γλώσσας. Εξαίρεση αποτελεί ο Τρίερ. Έχω δει τα «Δαμάζοντας τα κύματα» και «Χορεύοντας στο σκοτάδι» και μου άρεσαν πάρα πολύ, αλλά, έι, δεν ξέρω αν είναι αντιπροσωπευτικά του, όμως αυτά έχουν στόρυ, λένε κάτι και το ολοκληρώνουν και είναι αξιόλογο σαν υπόθεση και πλοκή, χωρίς φυσικά να χάνουν σε ατμόσφαιρα ή μήνυμα.

Όμως ίσως το μεγαλύτερο κέρδος μας από αυτή τη διαφωνία είναι η ευκαιρία να ξανασυζητήσουμε τι είναι αριστούργημα και ποιος το ορίζει αυτό.

 

(Υπομονή, όλα έχουν σχέση με τον Λιγκότι.) Οι πωλήσεις και η πλατιά μάζα; Σίγουρα όχι, γιατί τότε στην κορυφή των σύγχρονων συγγραφέων της Γης θα είχε θρονιαστεί η E.L.James. Οι επαΐοντες; Χμμ. Προσωπικά τουλάχιστον, έχω μια έμφυτη επιφύλαξη (καμιά φορά και απέχθεια) για όσους προσπαθούν να μου φορέσουν με το ζόρι «αριστουργήματα». Κορυφή θεωρείται και ο Αγγελόπουλος, αλλά, όχι παιδιά, δεν μπορώ να δω Αγγελόπουλο, όπως δεν επίσης κοιμάμαι (κυριολεκτικά, όμως!) και στον Ταρκόφσκυ (βαράτε όσο θέλετε, αλλά χρειάστηκα δύο sessions για να δω το Solaris και δεν θα το τελείωνα αν δεν είχα να σχολιάσω ένα διήγημα μιας φίλης που βασιζόταν σ’ αυτό). Μήπως το «αριστούργημα» το ορίζει η διαχρονικότητα; Και πάλι έχω μεγάλες επιφυλάξεις, κυρίως γιατί ο κόσμος τείνει να συγχέει το επαναστατικό και το καινοτόμο με το αριστουργηματικό. Πιστεύω ότι η έννοια του αριστουργήματος θα έπρεπε να είναι χρονικά μεταβαλλόμενη. Το αν ένα έργο υπήρξε καινοτόμο είναι κάτι που παραμένει σταθερό στον χρόνο, αφού το παρελθόν δεν αλλάζει. Το αν παραμένει καλό, όμως, ακόμα και το αν διαβάζεται έξω από το πλαίσιο της φήμης που του έχει προσδώσει η καινοτόμος φύση του, δεν είναι καθόλου σίγουρο κάτω από το φως των νέων εξελίξεων στις τέχνες. Και, γενικά, υπάρχει ένα αξεπέραστο cognitive bias από τη συντριπτική πλειονότητα των αναγνωστών: είναι απρόθυμοι να παραδεχτούν σοβαρά μειονεκτήματα σε καθολικά αναγνωρισμένα έργα.

Όταν η Τριανταφύλλου μας προέτρεπε να πηδήξουμε αν χρειαστεί ακόμα και εκατό αδιάφορες και βαρετές σελίδες περιγραφής του Παρισιού στους «Άθλιους» για να πάμε παρακάτω, ε, τσίνησα. Σημαίνει ότι το έργο έχει γεράσει, και πολλοί από μας απλώς αρνούμαστε να το δεχτούμε.

Αριστούργημα για μένα είναι το βιβλίο που, αγνοώντας το όνομα του συγγραφέα του και τη φήμη του ίδιου του έργου (κάτι, φυσικά, εξαιρετικά δύσκολο) το διαβάζω σήμερα (και δεν το θυμάμαι από μια ανάγνωση είκοσι ή τριάντα χρόνια πριν) και πέφτω στα γόνατα και το λατρεύω. (Η Ιλιάδα για παράδειγμα είναι ένα από τα ελάχιστα τέτοια που διάβασα τα τελευταία χρόνια, και ίσως δεν είναι τυχαίο ότι πληροί και όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά: αναγνώριση από τους επαΐοντες, διαχρονικότητα κλπ.)

Οπότε αναγνωρίζω το δικαίωμά σου να χαρακτηρίζεις τα έργα των Lynch, Μπάρρουζ, Ντικ και Λιγκότι αριστουργήματα, εφόσον αναγνωρίζεις το δικό μου να τα χαρακτηρίζω μέτρια, κουραστικά και φλύαρα, καμιά φορά και ανάξια να ολοκληρώσω την ανάγνωσή τους.

 

Δεν μπορώ, κανείς μας δεν μπορεί να μην προσεγγίσει τη λογοτεχνία τεχνικά. Η τεχνική είναι το πώς βάζεις τη μια λεξούλα δίπλα στην άλλη. Το συναίσθημα στη λογοτεχνία (αλλά, νομίζω και σε όλες τις τέχνες) αναβλύζει μέσω της τεχνικής –απλώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Η διαφορά είναι ότι κάποιοι συγγραφείς χρησιμοποιούν ριζικά διαφορετική τεχνική. Ε, απλώς δεν μ’ αρέσει η τεχνική του Λιγκότι. Για την ακρίβεια, δεν πιάνει σ’ εμένα –και σε αρκετούς άλλους– δεν έχει το αποτέλεσμα που έχει σ’ εσάς και που σίγουρα επιθυμεί ο συγγραφέας.

Από κει όμως, μέχρι να χαρακτηρίζουμε την πλοκή και την ανάπτυξη χαρακτήρων «χαριτωμενιές» υπάρχει μια τεράστια απόσταση γεμάτη από έναν ωκεανό υπέροχων βιβλίων που έχουν γραφτεί μ’ αυτήν ακριβώς την τεχνική. Διάγραψε την πλοκή και την ανάπτυξη χαρακτήρων και θα εξαφανιστεί αμέσως το 90% (και ίσως λέω λίγο) της παγκόσμιας παραγωγής, παίρνοντας μαζί του και ισόποσο ποσοστό «αριστουργημάτων» –όπως κι αν ορίζονται αυτά.

 

giorgos lagonas:

Για μένα ο Λιγγότι είναι απλά ανεπανάληπτος, άπιαστος από όλους τους άλλους, αξεπέραστος. Και ανεκτός μόνο σε πολύ μικρές κάθε φορά δόσεις (δεν είναι τυχαίο εξάλλου που γράφει σχεδόν αποκλειστικά διηγήματα). Αλλά, αυτές οι δόσεις...

 

mman:

Πίσω στον Λιγκότι, λοιπόν, και επειδή επιτυχημένα χαρακτηρίστηκε «λιγωτικός», τον παρομοιάζω με ένα μεγάλο, σοροπιαστό και λαχταριστό ταψί μπακλαβά.
Ο μπακλαβάς είναι γλυκό, που σημαίνει έχει σούπερ γεύση και σε στέλνει στα ουράνια. Είναι εξαιρετικός ως επιδόρπιο, αφού όμως έχεις φάει ένα κανονικό πιάτο φαΐ να στανιάρεις. Δεν μπορείς να χορτάσεις, δεν μπορείς να αναπτυχθείς, δεν μπορείς να ζήσεις μόνο με γλυκό. Γι’ αυτό ακόμα κι εσύ λες ότι ο Λιγκότι είναι «ανεκτός σε πολύ μικρές δόσεις».
Ως αναγνώστης λοιπόν, λιώνω για λίγη καλή ατμόσφαιρα (ναι, και για μηνύματα που περνάνε υποσυνείδητα) και τρελαίνομαι όταν κάποιος συγγραφέας το πετυχαίνει τόσο καλά αυτό. Αλλά όχι μόνο ατμόσφαιρα. Θέλω και παραμύθι. Δεν γίνεται τίποτα χωρίς λίγη πλοκή, χωρίς καμία σχεδόν εξέλιξη. Δεν μπορώ να φάω όλο το ταψί μπακλαβά (=συνεχείς ατμοσφαιρικές σκηνές) και συμφωνώ ότι ίσως αυτός να είναι –έστω και υποσυνείδητα– ένας από τους λόγους που ο Λιγκότι επί της ουσίας γράφει μόνο διηγήματα.
 
Οι αναγνώστες έχουμε δικαιώματα. Με το που ανοίγω ένα βιβλίο, ένα άτυπο συμβόλαιο έχει υπογραφεί ανάμεσα στον συγγραφέα και σ’ εμένα. Εκείνος θα μου διηγηθεί ένα παραμύθι που θα είναι ψέματα, και το γνωρίζουμε και οι δύο. Εγώ δέχομαι να διαβάσω το παραμύθι του –τα ψέματά του– και, για όσο είμαι μέσα στο βιβλίο του, να προσπαθήσω να το πιστέψω, κι εκείνος πρέπει να προσπαθήσει να το κάνει όσο πιο ελκυστικό γίνεται, έτσι που η ανάγνωσή του να με κάνει να νοιώθω κερδισμένος.
Η στιγμή που ο συγγραφέας ξεχνά ότι μου έχει υποσχεθεί ένα ενδιαφέρον και αξιόλογο παραμύθι είναι η στιγμή που έχει χάσει τον συγγραφικό του προσανατολισμό και φλερτάρει επικίνδυνα με τον ναρκισσισμό.
 
Συνοψίζω, γιατί το ξεχείλωσα το πράγμα: Ο Λιγκότι είναι μεγάλος μάστορας σε τουλάχιστον έναν τομέα της λογοτεχνίας, αλλά αυτού του τομέα, κατά τη γνώμη μου, του έχει αλλάξει τα φώτα, με αποτέλεσμα τα έργα του να μην μπορούν να βρουν την ισορροπία που θα τα έκανε, όχι πιο εύπεπτα, αλλά πιο διατρητικά και εύστοχα όσον αφορά μια μεγάλη μερίδα αναγνωστών, η οποία θα ήταν πρόθυμη να γευτεί τη γλύκα, αν προηγουμένως είχε ανταμειφθεί με λίγη ουσία.
Edited by mman
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Μου αρέσει πάντως που οι φαν του Λιγκοτι ξεχνάμε το μοναδικό μυθιστόρημα που έγραψε ως μια "κακια στιγμή".

 

Κρίμα, γιατί το δεύτερο από τα διηγήματα που το συνόδευε μου είχε φανεί εξαιρετικό.

Edited by Nihilio
Link to comment
Share on other sites

ας ξεκαθαρίσω και εγώ κάτι, επειδή όταν συζητώ μαζί σου αναγκάζομαι να γίνομαι πολύ πιο καθαρολόγος απ' ότι θέλω και απ' ότι μου ταιριάζει. 

 

 

Το "μου αρέσει / δεν μου αρέσει ο ΧΦΛ, ο Λιγγότι" κλπ, δεν μου λέει τίποτα. Γούστο σου και καπέλο σου τι σου αρέσει και τι δε σου αρέσει. Ποσώς με ενδιαφέρει τι αρέσει στον καθένα. Δεν έχει νόημα να συζητήσω τις υποκειμενικές προτιμήσεις κανενός, γιατί, αυτό. Είναι υποκειμενικές. 

 

Το θέμα είναι κατά πόσο σωστό είναι να απορρίπτουμε πράγματα (ή αντίστοιχα να θεοποιούμε άλλα) απλά και μόνο επειδή δεν ταιριάζουν στο κρεβάτι του Προκρούστη που υπάρχει στο κεφάλι μας. Εσύ θέλεις σώνει και καλά πχ να διαβάζεις διαλόγους. Ο Τάδε συγγραφέας, δε γουστάρει, δεν του ταιριάζει, κρίνει τέλος πάντως ότι, ρε αδερφέ, δε θέλει να έχει διαλόγους στο κείμενό του. Αυτό σημαίνει ότι κλείνεις το βιβλίο για αυτό τον λόγο; 

 

Θα μου πεις, δικό σου είναι το βιβλίο, άμα θες το κάνεις κομπόστα και το τρως. 

Σωστό. Σημαίνει όμως ότι λες και ότι αυτός ο συγγραφέας / αυτό το βιβλίο δεν διαβάζεται; Όχι. Μπορεί να μην διαβάζεται για σένα. Αυτό, ναι, σεβαστό. 

 

Δεν ξέρω αν γίνομαι σαφής. Νομίζω ότι ένα από τα πιο κλασικά λάθη, είναι ότι συγχέουμε τις προσωπικές μας προτιμήσεις με την "αντικειμενική" (όσο μπορούμε να μιλάμε περί αντικειμενικότητας στην τέχνη) αξία ενός βιβλίου / ταινίας / whatever. 

 

Για να περάσω στη μουσική (όχι τίποτα άλλο, αλλά επειδή με κάποιους Κόμηδες μπορώ να συνεννοηθώ κυρίως χρησιμοποιώντας μουσικά παραδείγματα).

 

Ακούω διάφορα πράγματα, αλλά κυρίως ροκ / μέταλ. Απεχθάνομαι τους Pink Floyd. Αλήθεια. Τους σιχαίνομαι. 

Αλλά τους σέβομαι. Δεν λέω (πιθανώς και σε ανθρώπους που περιμένουν να μάθουν κάτι από μένα, ή έστω να ενημερωθούν) ότι οι Pink Floyd είναι άσχετοι / χάλι μαύρο / άμπαλοι. Λέω ότι προσωπικά δεν μου κάνουν, αλλά ότι πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο και σημαντικό συγκρότημα. 

 

...απλώς έχω ένα θέμα με τους παλιότερους συγγραφείς, καθώς είμαι της άποψης ότι η λογοτεχνία έχει εξελιχθεί σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες από πλευράς τεχνικής, με αποτέλεσμα πολλά παλιότερα έργα που ακόμα θεωρούνται κορυφές να δείχνουν (στα δικά μου τουλάχιστον μάτια) γερασμένα...

 

Φυσικά και δείχνουν. Η τέχνη δυστυχώς είναι (στη συντριπτική πλειοψηφία της) εφήμερη. Είναι φυσικό.

Αυτό όμως δεν αφαιρεί την αξία σε πράγματα που αν δεν υπήρχαν για να θέσουν το θεμέλιο, δεν θα υπήρχαν όλα όσα ξέρουμε τώρα. Πόσο μάλλον αν κάτι σε αυτά ακόμα είναι αξεπέραστο από τους μοντέρνους. πχ ο φίλος μας ο ΧΦΛ έχει ξεπεραστεί στα πάντα. Κι όμως. Ιστορίες σαν τις δικές του δεν γράφτηκαν ακόμα. Από κανέναν. Κι αν δεν είναι πια ο αγαπημένος μου συγγραφέας, κι αν το γράψιμό του είναι πλέον παράδειγμα προς αποφυγή, ακόμα, γαμώτη μου, διαβάζεις πχ το Rats in the Walls και σου κάνει αυτό το κάτι. Που το ψάχνεις, αλλά δεν το βρίσκεις πια. Και συνεχίζεις να διαβάζεις, επειδή (μεταξύ άλλων) ψάχνεις να ξαναζήσεις αυτό το συναίσθημα. 

 

...Η απώλεια είναι και του Λιγκότι,..

 

όχι, δεν είναι. Ο Λιγγότι, και ο κάθε Λιγγότι, ακολουθώντας το μονοπάτι αυτό έχει προοικονομίσει ότι δεν θα γίνει ποτέ δημοφιλής. Αν ήθελε να πουλήσει, δεν θα έγραφε αυτά που γράφει. Αυτό κάνει την τέχνη του πολύ πιο ειλικρινή πχ από του Masterton που το πιο αποτυχημένο του βιβλίο πιθανότατα έχει πουλήσει όσο και περισσότερο από όλα τα βιβλία του Λιγγότι μαζεμένα. 

 

Όμως ίσως το μεγαλύτερο κέρδος μας από αυτή τη διαφωνία είναι η ευκαιρία να ξανασυζητήσουμε τι είναι αριστούργημα και ποιος το ορίζει αυτό.

 

Αυτό δεν ξέρω αν μπορεί να οριστεί. Μου κάνει πολύ υποκειμενική σαν λέξη, για να σηκώσει κάποιον ορισμό. Ίσως δεν θα έπρεπε να τη χρησιμοποιήσω και να πω πχ "σημείο αναφοράς". Landmark. Millstone. whatever. Κάτι, που αν δεν ήταν αυτό, δεν θα ήταν και όλα όσα το ακολούθησαν. Όπως στην περίπτωση του φίλου μας, του ΧΦΛ. 

 

τα περί τεχνικής και οι «χαριτωμενιές» φυσικά γράφτηκαν εν τη ρίμη του λόγου. Μην τα παίρνεις τελείως literally. Φυσικά και δεν πας πολύ μακριά αν δεν έχεις χαρακτήρες κλπ. Απλά, να έχεις υπόψη ότι υπάρχει τέχνη και πέρα από τα καλούπια που γνωρίζεις. Κατά κάποιους, είναι καθήκον της τέχνης να σπάει αυτά τα καλούπια, αλλιώς δεν είναι αληθινή τέχνη. Δεν συμφωνώ ακριβώς με αυτήν την άποψη, αλλά, ναι, θέλω κάποιες φορές να δω κάτι καινούριο και επαναστατικό. Όχι συνέχεια, όχι κάθε μέρα. Αλλά κάποιες φορές, ναι. 

 

Πίσω στον Λιγκότι, λοιπόν...
 
Πίσω στον Λιγγότι, λοιπόν, ρε Μανωλιέ, υπερβάλλεις. Ναι, είναι βαρύς. Αλλά δεν θα τον έλεγα και ασήκωτο. Ανοίγω το βιβλίο που διάβασες και εσύ (Εργοστάσιο Εφιαλτών από ΟΞΥ), προκειμένου να έχουμε ακριβώς τα ίδια σημεία αναφοράς. 
 
α) προσωπικά δεν βρήκα καμία, μα καμία δυσκολία στην κατανόηση των παρακάτω. Αποτελούν κανονικότατες, πληρέστατες ιστορίες, με σαφή αρχή, μέση και τέλος:
 
το παιχνίδι
το όνειρο μιας κούκλας
το άσυλο του δόκτωρος Λόκριαν
η σέκτα του άνοου
η μικρή διάλεξη του καθηγητή...
σημειώσεις για τη συγγραφή τρόμου...
τεάτρο γκροτέσκο
κόκκινος πύργος
μυστικιστές του Μίλενμπέργκ
τα κουκούλια
η βιβλιοθήκη του Βυζαντίου
ο ίσκιος στον πυθμένα του κόσμου
 
β) στις παρακάτω, το πράμα κάπως δυσκολεύει (κυρίως λόγω της πρωτοτυπίας και της αντισυμβατικότητας του κειμένου), καταφέρνω όμως να παρακολουθήσω, χωρίς να χάσω τη μπάλα. Εναλλακτικά, κείμενο που κάπως με κουράζει, όχι όμως τόσο ώστε να σταματήσω την ανάγνωση.
 
η μεγαλύτερη γιορτή των μασκών
βασταριεν
Άνθη της Αβύσσου
Μέδουσα
σεβερίνι
 
γ) εντάξει, εδώ χάνομαι αρκετά ή με κουράζει
 
 
Les Fleurs

 

Νεδεσκέριαλ
η φωνή στα οστά
 
δ) προσωπικά μου είναι πολύ βαρύ για να το ολοκληρώσω μονοκοπανιά ή δεν καταλαβαίνω, ή βαριέμαι να το διαβάσω
τσαλάλ

 

Δεν θα κάτσω να χρησιμοποιήσω τίποτα διαγράμματα - εσύ είσαι ο εξπέρ σε αυτό. Θα έλεγα όμως ότι δεν τα πάει και τόσο άσχημα, ε;

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Δεν ξέρω αν γίνομαι σαφής. Νομίζω ότι ένα από τα πιο κλασικά λάθη, είναι ότι συγχέουμε τις προσωπικές μας προτιμήσεις με την "αντικειμενική" (όσο μπορούμε να μιλάμε περί αντικειμενικότητας στην τέχνη) αξία ενός βιβλίου / ταινίας / whatever. 

 

 

Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι η πηγή όλων των δεινών της λογοτεχνίας. Αδυνατώ να κατανοήσω το πώς ένας ζωγράφος έχει το δικαίωμα να είναι αφαιρετικός (ή για να το πω λιανά ότι έχει το δικαίωμα να κάνει μια σκέτη πινελιά σε έναν άδειο καμβά) αλλά στη συγγραφή να υπάρχουν ένας σκασμός κανόνες (ορισμένοι από ποιους, με βάση τι και γιατί;) από τους οποίους ο συγγραφέας δεν πρέπει να ξεφεύγει ούτε σε ένα σημείο στίξης.

 

Και το φαστ φουντ είναι νόστιμο, αλλά θες καποια στιγμή να φας και μαγειρευτό. Υπάρχουν κανόνες για φαστ-φουντ βιβλία, οπως υπάρχει και ο αυτοσχεδιασμός και η ανατρεπτικότητα που χαρακτηρίζει κάποια πιο "ιδιαίτερα". Και δεν αρέσουν σε όλους τα ίδια φαγητά.

 

Είναι τέτοια η αδικία που νιώθω να πνίγομαι από το μέγεθός της.....

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Ωραία, νομίζω τα βρίσκουμε σιγά-σιγά. Όχι σε όλα, βέβαια, αλλά έχουμε πρόοδο.

 

giorgos lagonas:

Το "μου αρέσει / δεν μου αρέσει ο ΧΦΛ, ο Λιγγότι" κλπ, δεν μου λέει τίποτα. Γούστο σου και καπέλο σου τι σου αρέσει και τι δε σου αρέσει. Ποσώς με ενδιαφέρει τι αρέσει στον καθένα. Δεν έχει νόημα να συζητήσω τις υποκειμενικές προτιμήσεις κανενός, γιατί, αυτό. Είναι υποκειμενικές.

 

mman:

Χμμ, είσαι λίγο φάουλ. Πρώτον, επειδή μου λες ότι δεν σε ενδιαφέρει η γνώμη μου, ενώ εκ των πραγμάτων ισχύει το αντίθετο, αφού (όπως κι εγώ) γράφεις κατεβατά για να την αντικρούσεις. Και, δεύτερον, επειδή οι προτιμήσεις όλων μας στην τέχνη είναι υποκειμενικές. Απλώς συμβαίνει για κάποιους δημιουργούς να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε περισσότερο. Δεν πρόκειται για μαθηματικά, οπότε κανείς μας δεν μπορεί να αποδείξει το δίκιο των προσωπικών του γούστων, μόνο να τα εξηγήσει. Άρα αναγκαστικά κάθεσαι και συζητάς την υποκειμενική γνώμη μου προτάσσοντας την (υποκειμενική, μην το ξεχνάς) δική σου.

 

giorgos lagonas:

Νομίζω ότι ένα από τα πιο κλασικά λάθη, είναι ότι συγχέουμε τις προσωπικές μας προτιμήσεις με την "αντικειμενική" (όσο μπορούμε να μιλάμε περί αντικειμενικότητας στην τέχνη) αξία ενός βιβλίου / ταινίας / whatever.

 

mman:  

Σωστά, λοιπόν, βάζεις την έννοια «αντικειμενική» σε εισαγωγικά, επειδή αυτό ακριβώς, πώς θα μιλήσουμε περί αντικειμενικότητας στην τέχνη; Δείξε μου ένα οποιοδήποτε βιβλίο και θα σου βρω ένα σημαντικότατο κομμάτι του αναγνωστικού κοινού που δεν το εκτιμά καθόλου και έχει και έγκυρα επιχειρήματα γι’ αυτό. Αυτό είναι φυσιολογικό και καλό να συμβαίνει, αλλιώς δεν θα ήταν τέχνη, θα ήταν αδιάσειστη αριθμητική, και τότε δεν θα είχε και τόση πλάκα.

 

giorgos lagonas:

Ακούω διάφορα πράγματα, αλλά κυρίως ροκ / μέταλ. Απεχθάνομαι τους Pink Floyd. Αλήθεια. Τους σιχαίνομαι. 

Αλλά τους σέβομαι. Δεν λέω (πιθανώς και σε ανθρώπους που περιμένουν να μάθουν κάτι από μένα, ή έστω να ενημερωθούν) ότι οι Pink Floyd είναι άσχετοι / χάλι μαύρο / άμπαλοι. Λέω ότι προσωπικά δεν μου κάνουν, αλλά ότι πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο και σημαντικό συγκρότημα.

 

mman:

Και πολύ καλά κάνεις. Το αυτό αισθάνομαι για τον Λιγκότι, και παράλειψή μου αν δεν έγινε σαφές. Πουθενά στα προηγούμενα ποστ μου δεν υπονόησα ότι είναι άσχετος ή οτιδήποτε άλλο παρεμφερές –αντίθετα, μάλιστα δεν έχασα ευκαιρία να εξάρω τα δυνατά του σημεία. Και εκτός από το αρχικό disclaimer, όπου αναφέρομαι στα μειονεκτήματά του δεν παραλείπω να σημειώνω ότι αυτή είναι προφανώς η προσωπική (και γι’ αυτό υποκειμενική) μου γνώμη. Σε καμία περίπτωση δεν διεκδίκησα οποιαδήποτε αυθεντία στο θέμα, και κατά τον ίδιο τρόπο δεν θα μπορούσα να δεχτώ τέτοια διεκδίκηση από άλλον.

 

giorgos lagonas:

Φυσικά και δείχνουν. Η τέχνη δυστυχώς είναι (στη συντριπτική πλειοψηφία της) εφήμερη. Είναι φυσικό.

Αυτό όμως δεν αφαιρεί την αξία σε πράγματα που αν δεν υπήρχαν για να θέσουν το θεμέλιο, δεν θα υπήρχαν όλα όσα ξέρουμε τώρα. Πόσο μάλλον αν κάτι σε αυτά ακόμα είναι αξεπέραστο από τους μοντέρνους

 

mman:

Συμφωνώ ότι η χρησιμότητά τους ως βάσεις και σκαλοπάτια πάνω στα οποία πατάνε οι νεότεροι παραμένει σταθερή και αναλλοίωτη στον χρόνο, και γι’ αυτό τους πρέπει σεβασμός και αναγνώριση. Όμως η καθεαυτή ποιότητα των έργων τους και η αντοχή τους στον χρόνο, κατά τη γνώμη μου πρέπει να επανεξετάζεται κάθε φορά που η τέχνη προχωράει «μπροστά».

 

giorgos lagonas:

...Η απώλεια είναι και του Λιγκότι,..

 

όχι, δεν είναι. Ο Λιγγότι, και ο κάθε Λιγγότι, ακολουθώντας το μονοπάτι αυτό έχει προοικονομίσει ότι δεν θα γίνει ποτέ δημοφιλής. Αν ήθελε να πουλήσει, δεν θα έγραφε αυτά που γράφει. Αυτό κάνει την τέχνη του πολύ πιο ειλικρινή πχ από του Masterton […]

 

mman:

Συμφωνώ απόλυτα για τα περί ειλικρίνειας. Θα πρόσθετα μάλιστα ότι ο Λιγκότι είναι εξαιρετικά αυθεντικός και ασυμβίβαστος. Η ζημιά όμως είναι εκεί όταν ένας συγγραφέας δεν καταφέρνει (για οποιουσδήποτε λόγους) να φτάσει σε ένα κομμάτι του κοινού. Σκέψου έναν Λιγκότι στον κύβο, στη δεκάτη. Θα ήταν τάξεις μεγέθους πιο λιγκοτικός (δεν λέω «καλύτερος») από αυτόν που θαυμάζεις, αλλά δυστυχώς θα απευθυνόταν μόνο σε μια ντουζίνα αναγνώστες στον κόσμο. Δεν θα σκεφτόσουν τότε, «τι κρίμα που δεν είναι λίγο διαφορετικός για να μου αρέσει κι εμένα;». Ε, αυτό σκέφτομαι εγώ τώρα.

 

giorgos lagonas:

Ανοίγω το βιβλίο που διάβασες και εσύ (Εργοστάσιο Εφιαλτών από ΟΞΥ), προκειμένου να έχουμε ακριβώς τα ίδια σημεία αναφοράς. 

 

mman:

Σου ζητώ να με συγχωρέσεις που

(α) δεν μπορώ να συζητήσω ένα προς ένα τα διηγήματα, γιατί

(β) χρειάστηκα ένα μήνα για να διαβάσω όσα διάβασα και είναι τόσο μπλεγμένα στο μυαλό μου που δεν τα ξεχωρίζω σχεδόν καθόλου.

 

Thx, και αυτό το τελευταίο ελπίζω να μην σε εξόργισε τόσο πολύ. J

 

 

AlienBill:

Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι η πηγή όλων των δεινών της λογοτεχνίας. Αδυνατώ να κατανοήσω το πώς ένας ζωγράφος έχει το δικαίωμα να είναι αφαιρετικός (ή για να το πω λιανά ότι έχει το δικαίωμα να κάνει μια σκέτη πινελιά σε έναν άδειο καμβά) αλλά στη συγγραφή να υπάρχουν ένας σκασμός κανόνες (ορισμένοι από ποιους, με βάση τι και γιατί;) από τους οποίους ο συγγραφέας δεν πρέπει να ξεφεύγει ούτε σε ένα σημείο στίξης.

 

[…]

 

Είναι τέτοια η αδικία που νιώθω να πνίγομαι από το μέγεθός της.....

 

mman:

Δεν θα έλεγα ότι στη συγγραφή υπάρχουν κανόνες. Υπάρχουν πράγματα που δουλεύουν πιο συχνά και άλλα που δουλεύουν πιο σπάνια. Απλώς για να βγει κανείς από την πεπατημένη πρέπει να είναι τόσο πιο μεγάλος μάστορας, όσο πιο σημαντικός ο «κανόνας» που σπάει.

Τα πράγματα στη ζωγραφική είναι σίγουρα κατά πολύ χειρότερα. Συμφωνώ μ’ αυτό που λες και έχω τα ίδια και μεγαλύτερα προβλήματα και ενστάσεις όταν βλέπω έργα όπως τα παρακάτω και μου τα σερβίρουν ως αριστουργήματα (Metropolitan Museum, Νέα Υόρκη).

 

post-1396-0-46250400-1440867502_thumb.jpgpost-1396-0-01644000-1440867525_thumb.jpg

 

post-1396-0-12033500-1440867540_thumb.jpgpost-1396-0-24170800-1440867554_thumb.jpg

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Αυτά δεν ήταν σε ένα επεισόδιο του "Κωνσταντίνου και Ελένης"; Με την κόκκινη επανάσταση που αχνοφαίνεται πίσω από ένα κατακόκκινο τετράγωνο;  :rofl:  :rofl:  :rofl:

Link to comment
Share on other sites

mman:

Δεν θα έλεγα ότι στη συγγραφή υπάρχουν κανόνες. Υπάρχουν πράγματα που δουλεύουν πιο συχνά και άλλα που δουλεύουν πιο σπάνια. Απλώς για να βγει κανείς από την πεπατημένη πρέπει να είναι τόσο πιο μεγάλος μάστορας, όσο πιο σημαντικός ο «κανόνας» που σπάει.

Τα πράγματα στη ζωγραφική είναι σίγουρα κατά πολύ χειρότερα. Συμφωνώ μ’ αυτό που λες και έχω τα ίδια και μεγαλύτερα προβλήματα και ενστάσεις όταν βλέπω έργα όπως τα παρακάτω και μου τα σερβίρουν ως αριστουργήματα (Metropolitan Museum, Νέα Υόρκη).

 

attachicon.gifDSCN1209.JPGattachicon.gifDSCN1211.JPG

 

attachicon.gifDSCN1212.JPGattachicon.gifDSCN1214.JPG

 

Υπάρχουν πράγματα που δουλεύουν πιο συχνά και άλλα που δουλεύουν πιο σπάνια αν ο στόχος είναι το έργο να τύχει όσο δυνατόν πιο ευρείας αποδοχής.

 

Όταν όμως το έργο εμφανίζει ιδιεταιρότητες έτσι ώστε να μην μπορεί να ικανοποιήσει τους πάντες, τότε ενδέχεται να ενθουσιάσει ακόμη περισσότερο αυτούς που τους αγγίζει. Γιατί μοιραία κάποια στοιχεία θα μείνουν απ' έξω και θα δωθούν έμφαση σε κάποια άλλα.

 

Επομένως σε αυτή την περίπτωση τα στοιχεία που θα δουλέψουν είναι αυτά που θα ενθουσιάσουν όσο δυνατόν περισσότερο το κοινό που θα τα ασπαστεί.

 

Δυστυχώς στον τρόμο συμβαίνει συχνά τα ποιο ευπώλητα έργα να υποπέφτουν σε πάρα πολλούς συμβιβασμούς και εκεί συμβαίνει εμείς οι αναγνώστες του είδους να έχουμε ανάγκη από έναν Λιγκότι ή έναν Λάβκραφτ να μας ξεκουράσει από τη μονοτονία. Υπάρχει και η αντίστροφη θεώρηση δηλαδή.

 

Εχει συμβεί να μην μπορώ να συντονιστώ καν με το ύφος που υιοθετεί ο συγγραφέας που διαβάζω, σε βαθμό που να παρατάω το βιβλίο (ευτυχώς σπάνια)

 

Εχει συμβεί να μην μπορώ να συντονιστώ με το ύφος του συγγραφέα και να διαπιστώνω υπερβολές που με κουράζουν, αλλά να είναι τέτοιου τύπου αυτές οι υπερβολές που να μου δημιουργούν μια ατμόσφαιρα έμπνευσης και να με ωθούν να γράψω αφού πρώτα τις φιλτράρω κατάλληλα.

 

Ε, λοιπόν στην περίπτωση του Λιγκότι συνέβη να έχω συντονιστεί σε τέτοιο βαθμό με αυτό που διαβάζω (πέρα από το εργοστάσιο έχω διαβάσει και 5 άλλα του διηγήματα στα αγγλικά) που σε καμία περίπτωση δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι  ήταν ιστορίες άνευ  ειρμού και δομής, ότι χρησιμοποιούνταν εντός τους αλληγορίες ή έβριθαν υπαρξιακών αναζητήσεων.

 

Μα την αλήθεια όλα αυτά τα συνειδητοποίησα διαβάζοντας τις συζητήσεις σε αυτό το νήμα. Δεν λέω ότι δεν ισχύουν όλα αυτά, απλώς λέω ότι ο τρόμος του Λιγκότι (όπως και του Λάβκραφτ) με έχει κερδίσει σε βαθμό που να θεωρώ ότι πρόκειται για εξαιρετικές λογοτεχνικές ιστορίες που με ενθουσιάζουν και τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο.

 

Και βέβαια θα υπάρχουν πάντα οι Laymon,  Masterton, King, Herbert που θα γεμίζουν άλλο κομμάτι της ψυχής μας. Δεν πρόκειται να εκλείψουν αυτοί γιατί υπάρχει ένας Λιγκότι. Επομένως δεν θα εκλείψουν και αν υπάρξουν ακόμη και δέκα Λιγκότι (δηλαδή αν επηρεαστουν κάποιοι άλλοι από το έργο του).

 

Μέχρι σήμερα θεωρώ πως ο Λιγκότι δεν απευθύνεται σε όλους μεν, αλλά σε καμία περίπτωση ότι απευθύνεται σε λίγους. Σίγουρα πάντως υπάρχουν κάποιοι στους οποίους δεν απευθύνεται.

Edited by AlienBill
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Εγώ δεν καταλαβαίνω πως από τον χαβαλέ φτάσατε (πολύ) κοντά στα όρια της παρεξήγησης μερικοί. Για βιβλία μιλάμε, δεν χρειαζεται να είστε τόσο μη μου άπτου.

 

Τώρα περί Λιγγότι, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα βασικά, που λέμε και στα εξωτικά Σεπόλια. Σε κάποιους αρέσει πολύ, άλλοι τον απεχθάνονται. Το να προσπαθήσει να πείσει μία ομάδα την άλλη, είναι λιγάκι χαμένος χρόνος κατ' εμέ. Είμαι από αυτούς που την λογοτεχνία την προσεγγίζω/κρίνω σαν "ψυχή" αν μου επιτρεπεται ο όρος και όχι σαν τεχνική. Κλείνοντας το βιβλίο κρατάω μονάχα το αν μου άρεσε ή όχι. Το γιατί μου άρεσε είναι δευτερεύον και μπορεί να είναι εξαιρετικά διαφορετικό από βιβλίο σε βιβλίο. Με πιο κρύα ματιά, έχω βάλει βιβλία που με έχουν "κουνήσει" στο μικροσκόπιο και έχω βρει κραυγαλέες ατέλειες (προχειρα, πρόχειρα: άπαντα Λαβκραφτ, Κουρδιστό Πουλί, 2666 to name a few). Την ώρα που τα διάβαζα όμως χάθηκα μέσα τους και το κυριότερο, έμειναν μαζί μου. Το αυτό και με τον Λιγγότι. Ναι, είναι πιο βαρύς και από Πασχαλινό τραπέζωμα σε άνθρωπο που μόλις έχει βγει από 3μηνη απεργία πείνας. Ναι, είναι πιο αργός και από σαλιγκάρι που του έχουν κάνει ένεση τσιμεντου στον ανήφορο. Ναι, ο Χιουι, ο Λιουι και ο Ντιούι σε σύγκριση με τους ήρωές του μοιάζουν με χαρακτήρες που έχουν βγει από σελίδες του Ντοστογιέφσκι. Ναι, πιθανόν το να προσπαθήσεις να κάνεις διάλογο με ημίτρελο τρόφιμο φρενοκομείου που έχει πιεί τρία λίτρα αψέντι στα Σλάβικα, να είναι πιο εύκολο από το να καταλάβεις καν τη ροή σε κάποιες από τις ιστορίες του

 

αλλά,

 

αυτός ο ηδονικός ζόφος που ξερνοβολάνε οι γραμμές του, αυτή η αριστουργηματική και συνειδητή χρήση της γλώσσας και των λέξεων, αυτό το παράλογο, διαταραγμένο, αλλόκοτο σύμπαν στο οποίο με χώνει (δίχως ΚΑΝ να πάρω χαμπάρι πως βρέθηκα εκεί) είναι απλά ανεπανάληπτα και με κάνουν να αδιαφορώ πλήρως (ΕΓΩ, ΣΑΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣ) για τα κουσούρια του.

 

Αυτά τα λίγα και μπερδεμένα σαν αρχή.

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

  • 4 months later...

Αποσπασμα από συνεντευξη του Λιγγοταρου, που ταιριάζει ισως και με την παραπάνω κουβέντα:

 

 

What first drove you to write horror stories? Have you attempted other forms of fiction?

I never attempted any writing other than horror in its most generic sense. In a way, I wish I could have done so, but I knew I didn’t belong there. I couldn’t have passed their tests, which are challenging in way I couldn’t handle. While some writers who are considered major literary figures are classified as restricting themselves to the tropes and traditions of horror, they aren’t considered real writers in the highest sense. They exist in a lower realm, underachievers who never challenged themselves with depicting the full extent of lived experience—human relations, the social sphere, even every-day, working-world life. In short, Dickens trumps Poe. In his work, the latter author highlighted, so to speak, only the shadows he saw cast over the business of being and didn’t survey the full spectrum of the world’s population. That’s me. I don’t know much about the world or its goings-on. I have only myself to draw upon for subject matter. My range of emotion is quite narrow. Inwardly, I sidle between the close walls of a dark alley, and, ultimately, that’s okay with me. It really is. Even in the genre of supernatural horror, I don’t aspire to levels and complexity of storytelling that others do. That’s also okay with me.

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

  • 7 months later...

Δε θελω να γινω αγενης, αλλα γιατι πρεπει ολα τα threads να καταληγουν σε προσωπικες αντιπαραθεσεις και συγκρούσεις γούστων και αποψεων. Ως γνωστόν δεν καταλήγουν πουθενα ολα αυτα. Εμενα μου αρεσει ο μουσακάς, εσενα το παστιτσιο και τσακωνομαστε για το ποιο ειναι το καλυτερο από τα δύο. Το αναφερω αυτό γιατι προσπαθω να σταχυολογησω πληροφορίες και ειδησεις για το συγκεκριμενο  συγγραφέα και καταληγω να διαβαζω για Scorpion και τη θεια μου τη Μαριγω. Ενταξει δε σ αρεσει ρε μαν το καταλαβαμε, παμε παρακατω. Γραψε για αλλα θεματα, δε θελω να διαβαζω 20 ποστ δικα σου με ειρωνιες γιατι δε σου αρεσε, και να μου λες τι θα επρεπε να διαβαζω για να θεωρουμε ωριμος αναγνωστης και να τι θα επρεπε να μου αρεσει. Αν μη τι αλλο γινεσαι κουραστικος και γραφικος.

 

Από τα 100 ποστ ζητημα τα 15 να ειναι εντος θεματος

 

Αυτη ειναι η παρανοια των ελληνικων forum που την εχω συναντησει και αλλου, δε μ αρεσει το ταδε συγκροτημα ή η ταδε ταινια, κατσε να παω στο αντιστοιχο θεμα και να γραψω 100 ποστ γιατι δε μου αρεσε και να κραξω οποιον του αρεσε. Και θεματα που αρχιζουν για την ταδε ταινια η σειρα, καταληγουν στο ποιο ειναι το πιο γρηγορο αμαξι 

Edited by Anwrimos23
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • Φάντασμα changed the title to Τόμας Λιγκότι (Thomas Ligotti)
  • 10 months later...

Teatro Grottesco

https://antipodes.gr/book/teatro-grottesco/

Νέα έκδοση διηγημάτων του σπουδαίου Thomas Ligotti, σε μετάφραση Χρυσόστομου Τσαπραΐλη (Παγανιστικές δοξασίες της Θεσσαλικής Επαρχίας).

Edited by Γιώργος77
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..