Τόμας Λιγκότι (Thomas Ligotti)

[Count Baltar]

Δικαιούσαι, λοιπόν, να κάνεις και κριτική για τη μετάφραση, έχοντας να κάνεις τη σύγκριση με το πρωτότυπο.

[Anwrimos23]

Από σήμερα είμαι πανευτυχής κάτοχος του αυθεντικού εξακοσαφευγασέλιδου Nightmare Factory. Έφτασε με το ταχυδρομείο από Ιρλανδία

 

 

Kωνσταντίνε πόσο το αγόρασες;;

[DinMacXanthi]

Ας πούμε απλώς πως, τώρα πια, η χαμηλότερη τιμή στα πιο στάνταρ e-stores (amazon,bookdepository κλπ) είναι 45 λίρες.

[Διγέλαδος]

Τελείωσα το πρώτο διήγημα του Ligotti στο βιβλίο Teatro Grottesco με το όνομα Purity. Μέχρι την μέση και λίγο πριν το τέλος, νόμιζα πως είχα καταλάβει κάποια πράγματα, αλλά το τέλος με μπέρδεψε πάρα πολύ. Αν κάποιος κατάλαβε κάτι παραπάνω θα το εκτιμούσα να μου έδινε τα φώτα του. Οι ερωτήσεις μου είναι.

1. Τελικά η μητέρα του τι πρόβλημα είχε με τον μικρό;

2. Είχε όντως συναντήσει η μητέρα του και η αδερφή του τον μπάτσο-δολοφόνο; ποια ήταν η σχέση τους μαζί του;

3. Περίπου κατάλαβα τι αφαιρεί ο μπαμπάς από το κεφάλι του μικρού, αλλά δεν κατάλαβα τι αφαιρεί από τον "πλασιέ" θρησκείας. Δεν είναι pure επειδή πιστεύει; Αν όντως ο τρίτος παράγοντας είναι η οικογένεια, τότε ούτε ο μπαμπάς είναι pure, σωστά;

 

Επίσης μου φαίνονται οι δυο ιστορίες (του μπαμπά και του νεαρού) πολύ χαλαρά συνδεδεμένες μέσα στο ίδιο διήγημα αν όχι καθόλου, αλλά δεν πειράζει. Όντως ο συγγραφέας το έχει με την γραφή ;)

 

Edited: Μόλις διάβασα στο φόρουμ του Ligotti ότι η μητέρα και η κόρη είχαν στείλει τον αστυνομικό να σκοτώσει τον γιο της; WTF!

Edited May 14, 2013 by Διγέλαδος

[Mr. R.Carter]

The Grimscribe's Puppets

 

 

Ανθολογια διηγηματων αφιερωμενη στον Ligotti.

 

Περιλαμβανει τα:

 

Livia Llewellyn “Furnace”

Daniel Mills “The Lord Came at Twilight”

Michael Cisco “The Secrets of the Universe”

Kaaron Warren “The Human Moth”

Joel Lane “Basement Angels”

Darrell Schweitzer “No Signal”

Robin Spriggs “THE XENAMBULIST: A Fable in Four Acts”

Nicole Cushing “The Company Town”

Cody Goodfellow “The Man Who Escaped This Story”

Michael Kelly “Pieces of Blackness”

Eddie M. Angerhuber “The Blue Star”

Jon Padgett “20 SIMPLE STEPS TO VENTRILOQUISM”

Robert M. Price “The Holiness of Desolation”

Mike Griffin “Diamond Dust”

Richard Gavin “After the Final”

Scott Nicolay “Eyes Exchange Bank”

Simon Strantzas “BY INVISIBLE HANDS”

Paul Tremblay “Where We Will All Be”

Ally Bird “Gailestis”

Jeff Thomas “The Prosthesis”

John Langan “Into the Darkness, Fearlessly”

Gemma Files “OUBLIETTE”

 

Θα κυκλοφορησει τελη Μαρτιου - αρχες Απριλιου.

 

Δεν ειναι διαθεσιμο για pre-order στο Amazon.co.uk ακομα.

 

Eχει αργησει η κυκλοφορια του, ουτε οι ιδιοι δεν ξερουν ακριβως ποτε θα ειναι διαθεσιμο.

 

Σημερα ομως υπηρξε μια εξελιξη αφου βγηκε για pre-order με 20$ στο site του εκδοτικου τους. Δεν συμφερει η παραγγελια απο αυτους μου ειπαν γιατι τα ταχυδρομικα θα διπλασιασουν την τιμη. Προτειναν να περιμενω να βγει στο Book Depository.

[Διγέλαδος]

Διάβασα το δίηγημά του Ligotti. "The Red Tower" που θεωρείται ότι είναι από τα καλύτερά του, αλλά δεν κατάλαβα τίποτα. Κάτι λένε έχει σχέση με τη δημιουργικότητα; Έχει κάποιος κάποια ιδέα;

[tsathoggua]

Διάβασα το δίηγημά του Ligotti. "The Red Tower" που θεωρείται ότι είναι από τα καλύτερά του, αλλά δεν κατάλαβα τίποτα. Κάτι λένε έχει σχέση με τη δημιουργικότητα; Έχει κάποιος κάποια ιδέα;

 

Θα έλεγα πως το διήγημα δεν προορίζεται για να γίνει κατανοητό αλλά για να δημιουργήσει μια ανησυχητική-εφιαλτική αίσθηση. Έτσι το θυμάμαι εγώ τουλάχιστον.

[Διγέλαδος]

 

Διάβασα το δίηγημά του Ligotti. "The Red Tower" που θεωρείται ότι είναι από τα καλύτερά του, αλλά δεν κατάλαβα τίποτα. Κάτι λένε έχει σχέση με τη δημιουργικότητα; Έχει κάποιος κάποια ιδέα;

 

Θα έλεγα πως το διήγημα δεν προορίζεται για να γίνει κατανοητό αλλά για να δημιουργήσει μια ανησυχητική-εφιαλτική αίσθηση. Έτσι το θυμάμαι εγώ τουλάχιστον.

 

Ναι, αλλά για ποιο πράγμα να φοβηθώ; ή να ανησυχήσω;

[tsathoggua]

 

 

Διάβασα το δίηγημά του Ligotti. "The Red Tower" που θεωρείται ότι είναι από τα καλύτερά του, αλλά δεν κατάλαβα τίποτα. Κάτι λένε έχει σχέση με τη δημιουργικότητα; Έχει κάποιος κάποια ιδέα;

 

Θα έλεγα πως το διήγημα δεν προορίζεται για να γίνει κατανοητό αλλά για να δημιουργήσει μια ανησυχητική-εφιαλτική αίσθηση. Έτσι το θυμάμαι εγώ τουλάχιστον.

 

Ναι, αλλά για ποιο πράγμα να φοβηθώ; ή να ανησυχήσω;

 

 

Σε αυτό δεν μπορώ να απαντήσω :-) Αυτό που θυμάμαι είναι πως όταν το είχα διαβάσει είχα νιώσει φρικαρισμένος, σαν να βυθίζομαι σε εφιάλτη. Από την άλλη, φίλοι που το διάβασαν δεν εντυπωσιάστηκαν καθόλου.

[Mr. R.Carter]

To "The Grimscribe's Puppets" ειναι πλεον διαθεσιμο στο Book Depository και στο αμερικανικο amazon για 15$. Οπου να'ναι σκαει μυτη και στο αγγλικο.

 

http://www.bookdepository.com/Grimscribes-Puppets-Joe-Pulver/9781937408015

 

 

 

• Paperback: 304 pages
• Publisher: Miskatonic River Press, LLC (June 1, 2013)
• Language: English
• ISBN-10: 1937408019
• ISBN-13: 978-1937408015
• Product Dimensions: 8.5 x 5.5 x 0.6 inches
• Shipping Weight: 12.5 ounces

Edited June 13, 2013 by Mr. R.Carter

[Mr. R.Carter]

Επιτελους στη βιβλιοθηκη μου.

 

Αντε μπας και συνελθει καποια στιγμη ο Thomas και επανελθει στη συγγραφη.

 

 

[northerain]

Κατι εγραψε τελευταια λεει...αντε να δουμε.

[Mr. R.Carter]

Κατι εγραψε τελευταια λεει...αντε να δουμε.

 

Λογικα θα διαβασαμε την ιδια συνεντευξη. Προσεξες για το ποσο λιγο ειναι αυτο το κατι που εχει γραψει. Δεν ειμαι αισιοδοξος, δειχνει να εχει πολλα ψυχολογικα.. 

[Adicto]

link?

[Mr. R.Carter]

link?

 

http://www.lore-online.com/index.php/features/96-lore-chats-with-thomas-ligotti

 

 

 

DREAMLAND: T.E. Grau Interviews Thomas Ligotti

Last Updated on Friday, 21 June 2013 20:52Written by T.E. Grau

PDF | Print | Email

Thomas Ligotti is simply one of the most masterful American writers alive today.Most would consider him an author of horror stories, but his work is unlike anything else being written in any genre. He has been favorably compared to both Edgar Allan Poe and H.P. Lovecraft, yet Ligotti's fiction, far from being merely derivative of any one writer, has a distinctiveness that is singular both in its voice and its quality. His latest collection, The Nightmare Factory, won both the 1997 Bram Stoker Award and the 1997 British Fantasy Award for best anthology/collection of the year; The Red Tower also won a Bram Stoker Award for best novella of the year. Ligotti's latest novella, My Work Is Not Yet Done, won both the International Horror Guild and Bram Stoker Awards (May and June '03 respectively).

(from Thomas Ligotti Online)

LORE: I know you are a great admirer of the classic writers of supernatural and fantastical fiction, such as Poe, Lovecraft, Blackwood, Machen, and others. Did the newly arrived authors of the '70s and '80s like King, Barker, Campbell, and T.E.D. Klein influence and/or inspire you to give horror writing a go, or did you always imagine you’d pursue writing?

T.L.: Campbell and Klein were inspirational to me because as short story and novella writers they set a standard for horror fiction that I found worth aspiring to.

LORE: As a writer of dark fiction, where a bleak outlook – and, indeed, outcome – aids in the effective expression of a horror story, do you think your real experiences with anhedonia have helped your fictional stories? Similarly, do you think a pessimistic worldview gives an individual a bit of an edge when writing dark literature?

 

T.L.: Anhedonia is a killer of imagination, so that was no advantage to me. It was my panic-anxiety disorder that made me a sensitive receptor of the ideas put forth by writers such as Lovecraft and Poe. They were sick people and so was I. That helped me understand their works, both conceptually and stylistically, in a way that a psychically healthy person might not be able to do. I don’t think that any particular worldview gives a horror writer an edge. Plenty of horror writers are optimistic people and will tell you so. If my pessimism has given me an edge, it’s only been with pessimist readers.

LORE: How did you feel when your debut short fiction collection Songs of a Dead Dreamer was first published in 1986? Was there a sense of accomplishment and satisfaction, or was it more a matter of this is just the first step in a longer journey?

T.L.: After Harry Morris published my first story in his magazine Nyctalops, I was pretty sure that he would publish a collection of mine if I wrote enough stories. Harry and I just connected to such an extent that I felt it was only reasonable to make that assumption. I really didn’t look past that first collection. I knew I wasn’t going to write novels and make a living as a novelist. I also knew that my temperament wasn’t suited to the commercial market.

LORE: As your work is often difficult to categorize, did you ever foresee the critical and commercial success it has received?  Do you think you have had an impact on writers of contemporary supernatural fiction? Do you see echoes of Ligottian concepts and prose in the works of those writers who have come after you?

T.L.: I never thought of my stories as anything but horror. I never considered writing in any genre but horror. While I’ve had critical success as a horror writer, so have a lot of other horror writers. And that success hasn’t extended beyond the horror community, which is fine with me. As for commercial success, I can’t say I’ve had the pleasure. But I never expected commercial success, though it’s not as if I have no use for money. I haven’t kept up with the horror scene for some years. Nevertheless, I know people who are well read in contemporary horror fiction, and they would have told me if there were any significant echoes of Ligottian concepts and prose style in the work of today’s horror writers. So I have to assume there isn’t.

LORE: Do you have a favorite - or favorites - of the stories you have written, that perfectly executed your initial goal for the piece from inception? If so, what are they?

T.L.: I’ve usually responded to this question by singling out “The Shadow at the Bottom of the World.” But when I revised the story for the Subterranean Press editions of my first three collections, I found it necessary to recast enough of the story to realize it wasn’t all that I thought it was, though I hope it is now. So I’ve returned to my original, rather tongue-in-cheek response to this question that the story of mine that I think is the best is the one I just finished writing, which is how a lot of writers feel, and probably the way they should feel.

This year I listened to a quite a number of online readings of horror stories, because reading either agitates me or makes me fall asleep now. Hearing a good reading of a horror tale can really attune one to the essence of a writer’s style and highlight the reasons for a given tale’s effectiveness. For instance, Lovecraft’s use of adverbs, especially in his late stories, is invariably embarrassing. They should all be removed from his stories, every one of them. And his later stories are also so dense with repetition of plot elements that it’s maddening. He also telegraphs what’s going to happen next in his stories so that you’re always about ten pages ahead of him. All that could have been fixed if he had just had a chance to edit his works or at least had a friend who could spot the structural problems in his works. At the same time, Lovecraft was still no less than the genius of cosmic vision of his reputation, and that comes across quite powerfully in good readings of his works, especially the earlier works beginning with “Nyarlothotep” and ending with “Call of Cthuluhu.” “The Rats in the Walls” is especially well done, since it has many of the elements of the later stories without any of the drawbacks. Among other classics of horror fiction, I also listened to Blackwood’s “The Willows,” which seemed both more impressive and less impressive than I remember. The character of The Swede flip-flops so radically from being initially described as a stolid character of little imagination to practically a psychic visionary, which facilitates the narrative of the story all too conveniently. As with a number of Lovecraft’s tales, the reading of “The Willows” gave me the sense of experiencing the power of the story for first time. Unfortunately, that hasn’t been the case with other stories by Blackwood . . . or even Edgar Poe. I spent several days both listening to and reading “The Fall of the House of Usher.” I have to conclude much of the attraction this story has for readers and critics is based on some demonstrable internal contradictions in the narrative. I’ve long thought this was the case with Henry James’s Turn of the Screw. In an excellent essay published in Weird Fiction Review, Michael Cisco really zeroes in on the conscious or unconscious flaws of James’s so-called masterpiece.

LORE: Tied to the previous question, with such a rich body of work, do you ever re-read your own work for pleasure, or possibly to remember or recapture the essence of what might have inspired a piece? I know you freshly edit stories when they are reprinted.

T.L.: I don’t re-read my stories unless it’s to revise them. On the occasions that I have re-read them, I squirm. I don’t think this experience is unique to me. No one is more sensitive to the shortcomings of a given page of prose than the person who wrote it. I feel very fortunate to have had the chance to revise my stories for the Subterranean Press editions of my first three collections. Now I’ll never have to squirm over those stories again.

LORE: What do you want to convey in your stories? Is there an over-arcing goal, or is the intent to just tell an unsettling tale?

 

T.L.: There are giveaways in stories that scream out, “I’m trying to be scary.” And those giveaways are in my stories. They’re in every horror writer’s stories. However, I can honestly say that I’ve never written a story for the sole purpose of scaring the reader. I’m the one who is scared. So it’s lucky that a genre exists in which I can express my nightmares. If I tried to write mainstream fiction, it would still come out grim and morbid. And I wouldn’t have any readers because that’s not how mainstream American authors write. To some people, it may seem that there are American authors with a “dark vision.” But that’s not the same thing as a grim and morbid vision. The literary police would come after any American author who wrote grim and morbid fiction.

LORE: Your stories are often set in blighted areas of urban decay. Did growing up in Detroit influence you to write about marginalized industrial areas?

T.L.: I didn’t actually grow up in Detroit. I grew up in an upper-class suburb neighboring on Detroit. But I’ve always been attracted to blighted, forlorn landscapes. They actually instill in me a sense of calm . . . as long as I don’t have to live there.

LORE: With more publishing avenues than ever (inexpensive self publishing, e-books, Internet publications, a proliferation of small presses and fan fiction outlets, etc.), combined with a seemingly shrinking pool of fiction readers, do you think it is easier to make a full time living as a writer these days, or less so? Do you think this has improved or lessened the publishing industry and literature in general?

T.L.: I never set out to be a professional writer, and I never became one. Writing horror stories has always been a maniacal avocation in my case. And it’s not something that ever came so easily to me that I could consider producing work on a yearly schedule or whatever. Plenty of the great figures in literature have had this facility. So it’s not a matter of the quality of your work, it’s just a matter of what kind of writer, or probably what kind of person you are, as well as what your circumstances happen to be as far as finances and inspiration are concerned.

LORE: What are your interests outside of writing? Have these interests changed over time, or from when you were at the height of your output to now?

T.L.: My only other interest outside of writing has been music. That interest has come and gone in the same way as my interest in writing, and the factor determining both interests has been the same—my psychopathologies. There are aspects of both disciplines that are so similar, such as theory and compositional structure, that the same answer is often given by writers. Maybe the fact that Lovecraft confessed an ignorance and disinterest in music had something to do with a certain awkwardness perceived by many readers in his works. That’s just a wild and no doubt uncalled-for guess on my part.

LORE: I know many people are wondering if you will ever return to writing fiction. Do you think the possibility exists of this happening in the future?

T.L.: I never abandoned fiction writing as a matter of principle or anything like that. My mental state just began to deteriorate after 2001. Then, within the space of a few minutes, my mood shot up and that lasted for about a month in late 2002. During that month, I wrote two stories. Afterward, my mood would usually improve late in each year. It was during those times that I worked on The Conspiracy against the Human Race beginning in 2003, because it hadn’t improved enough to write fiction, which takes a different sort of energy and motive, at least for me, than writing nonfiction. In 2005, I crashed completely and couldn’t even earn a living anymore as an editor. During upward mood swings, I continued to work on Conspiracy until it was finished in 2010. I apologize for giving this blow-by-blow account of my moods and literary production, but now that I’ve started I’m going to finish. In 2012, I suffered some severe physical traumas that had the effect of heightening my mood, and my imagination started to gradually make a comeback after dying in 2002. That’s the best way to explain it: After producing two stories in 2002, my imagination just died. Throughout 2012, the trauma I experienced kept elevating my mood and ambition. I wrote some new poems and started to compile a collection of my interviews. Matt Cardin will edit the interview book for publication by Subterranean Press and provide an introduction. In March 2013, my imagination resurrected itself for me to finish two new stories. I don’t know if I’ll write any more stories. I’ve always said that. But I really didn’t think I would think I would write again, since I haven’t been engage in anything like gainful employment since 2005. I want to write, because when I’m in the process of doing it feels as if there’s something standing between me and death. When I don’t have that, then I either suffer from death anxiety and panic attacks or my imagination is burned out by anhedonic bipolar depression and all I want to do is kill myself, which is a daunting proposition. The non-suicidal speak so cavalierly about suicide, as if anyone can do it anytime they want. But you really have to be in a very particular frame of mind to voluntarily attempt to die. More often, someone with the worst depression simply doesn’t feel good enough to kill himself. It just doesn’t seem like a solution. Anyway, after going under anesthesia three times in 2012, I realized that to be anesthetized to death is by far the best way to do it, like Edward G. Robinson in Soylent Green. A lot of anesthesiologists kill themselves, more than any other profession, or so I’ve read. I asked an assistant anesthesiologist about this, and she was very forthcoming about people in her profession having the know-how and access to the right drugs to die peacefully whenever they want. It seems so unfair that we all don’t have that advantage.

[Adicto]

Thanks bro! 

 

Διαβάζοντας τη συνεντευξη ένιωσα λύπη, είναι βαθιά βασανισμένος άνθρωπος ο Λιγγότι...

[Mr. R.Carter]

Ακουγεται καπως ο ορος αλλα ειναι πραγματικα true τυπος. Γνησιος οπαδος πρωτα απ'ολα και μετα συγγραφεας. 

[mman]

Ακολουθεί σεντόνι μεγέθους Champions League. Προσπεράστε ή φτιάξτε καφέ πριν συνεχίσετε.

Διάβασα όλο το τόπικ μέχρι εδώ.

Έχω το «Εργοστάσιο Εφιαλτών» των εκδόσεων Οξύ –δώρο ενός φίλου την Πρωτοχρονιά του 2001. Τράβηξα αυτό το βιβλίο από τη βιβλιοθήκη μου, όταν σε μια στιγμή απελπισίας, πριν από ένα μήνα, έπρεπε να μπω στο πλοίο και χρειαζόμουν ένα back up βιβλίο. Με έκπληξη διαπίστωσα τα εξής: (1) Δεν θυμόμουν, όχι κάποιο διήγημα του βιβλίου, αλλά ούτε καν αν το είχα διαβάσει (είχα την αμυδρή υποψία ότι το είχα διαβάσει και δεν μου άρεσε, αλλά δεν ήμουν σίγουρος επειδή το μπέρδευα με κάποιο άλλο) και τότε δεν συνήθιζα να αφήνω βιβλία αδιάβαστα για πολύ καιρό, και (2) Στο εξώφυλλο η συλλογή χαρακτηρίζεται ως «η πιο πολυβραβευμένη συλλογή διηγημάτων στην ιστορία της λογοτεχνίας του φανταστικού».

Wow στο τετράγωνο.

Χμμ. Οκέυ. Μια διευκρίνιση για όσους δεν με γνωρίζουν αναγνωστικά. Θέλω να περηφανεύομαι ότι διαβάζω κείμενα και όχι συγγραφείς ή βραβεία. Αν μου αρέσει κάτι πραγματικά, το μόνο που με ενδιαφέρει στο όνομα του συγγραφέα είναι να ψάξω και άλλα απ’ αυτόν, και το ίδιο συμβαίνει και στην αντίθετη περίπτωση: αν ένα βιβλίο το βρίσκω ανεπαρκές, δεν πα’ να ’χει τσεπώσει δέκα νόμπελ και σαράντα δύο Μπραμ Στόουκερ, εγώ θα το θάψω τόσο μέσα μου όσο και στους άλλους.

Οπότε ακούμπησα ένα πολύ μικρό καλάθι δίπλα μου πριν ανοίξω προσεκτικά το εξώφυλλο.

 

Φυσικά, αυτά που ακολουθούν δεν είναι παρά η προσωπική μου γνώμη, με τη διευκρίνιση μάλιστα ότι απέχω αρκετά από το να χαρακτηριστώ τρομολάγνος, οπότε είναι πιθανόν να μου λείπουν προσλαμβάνουσες από τη λογοτεχνία αυτού του είδους. Όμως έχω διαβάσει κάμποσο και πιστεύω ότι ξέρω τις βασικές συμβάσεις και κυρίως τους σκοπούς του είδους, οπότε νομίζω ότι μπορώ να καταθέσω τη δική μου οπτική.

 

Στα συν:

+Γράψιμο: Έτσι θα έγραφε ο Λάβκραφτ –αν ήξερε πώς να το κάνει.

(Ναι, κι εγώ δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ο Λάβκραφτ δεν ήξερε να γράφει καλά, αλλά διαβάζοντας πραγματικούς μάστορες κάποια στιγμή το καταλαβαίνεις. Πάντως ο Λάβκραφτ είχε ιδέες, πλοκές και κόσμο –δες παρακάτω. Και προχθές το βράδυ μου είπε φίλος ότι πέτυχε site που έδειχνε πώς θα ήταν το γράψιμο του Λάβκραφτ απαλλαγμένο από όλα εκείνα τα βαριά και ασήκωτα και επιτηδευμένα επίθετα και, διάβολε, ήταν πολύ καλό!)

Αυτός ο τύπος, αυτός ο Ligotti ο τόσο προβληματικός, όπως μαθαίνω, άνθρωπος είναι ένας τρομερός και φοβερός outlier στο διάγραμμα παραγωγικότητας – συγγραφικής δεινότητας. Ο χειρισμός της γλώσσας στην πένα του είναι πραγματικά απαράμιλλος. Από την πρώτη παράγραφο έχεις τη βεβαιότητα ότι όχι απλώς ξέρει τι κάνει, αλλά έχει απόλυτη επίγνωση ότι το κάνει τόσο μα τόσο διαφορετικά από όλους τους άλλους. Δεν μπορώ να φανταστώ έλλογο αναγνωστικό ον που να μην θαυμάσει την απόλυτη έλλειψη ασυνέχειας στις λέξεις και στις έννοιες στα κείμενά του. Γράψιμο χωρίς την παραμικρή ραφή. Βαθιά υπόκλιση, τρελή ζήλεια.

+Ατμόσφαιρα: Ευστοχία 100%. Θέλει αυτό, πετυχαίνει αυτό. Θέλει το άλλο, απλώνει το συγγραφικό χέρι του μέσα στο κεφάλι σου και ρυθμίζει το μυαλό σου καταπώς γουστάρει. Η ατμόσφαιρα είναι το δίχως άλλο ένα από τα αποτελεσματικότερα όπλα του. Πολλά μπράβο.

+Όνειρα: Σχεδόν πάντα βαριέμαι και ξενερώνω όταν διαβάζω περιγραφές ονείρων σε βιβλία, και προσπαθώ να τα ξεπετάξω όσο πιο γρήγορα μπορώ ακόμα κι αν γνωρίζω ότι έχουν ουσιώδη σημασία για τη συνέχεια. Ίσως είμαι υπερβολικός, αλλά καταρρέει αμέσως το suspension of disbelief μου, αφού μετά από όλη την προσπάθεια να μπω μέσα στον φανταστικό κόσμο του συγγραφέα, εκείνος, μέσα σε όλο εκείνο το ψέμα που προσπαθώ να πιστέψω, μου λέει «ξέρεις, τώρα θα σου παρουσιάσω κάτι ψεύτικο μέσα στο ψεύτικο». Στον Ligotti όμως, συνάντησα μερικά από τα πιο εντυπωσιακά και ατμοσφαιρικά όνειρα που έχω διαβάσει ποτέ. Πολύ δυνατές εικόνες, μεγάλο βάθος, εξαιρετικά έντονο μετείκασμα. Πολλά ευχαριστώ.

+ … Και, ξαφνικά, μου έχουν τελειώσει τα «συν»!

 

Ήρθε η ώρα της βρωμοδουλειάς, ε; Ας είναι.

 

Στα πλην, λοιπόν:

--Αυτό το υπέροχο γράψιμο είναι πηχτό και αδιαπέραστο σαν τσιμέντο έτοιμο να στερεοποιηθεί. Δεν προχωράει με τίποτα. Διαβάζω δυο παραγράφους και πέφτω τέζα –δεν μπορώ να βγάλω πάνω από δύο δεκασέλιδα διηγήματα την ημέρα. Είμαι της άποψης ότι ο αναγνώστης της λογοτεχνίας θα πρέπει να ψυχαγωγείται και λίγο (προσοχή: όχι απαραίτητα να διασκεδάζει). Αν θέλω να βγάλω τα μάτια μου ανάμεσα στις πυκνές έννοιες, δεν πιάνω καλύτερα ένα φιλοσοφικό δοκίμιο ή ένα paper κβαντομηχανικής μπας και ξεστραβωθώ κιόλας; Thomas, γράφεις πολύ κουραστικά για μένα –και ξέρω ότι δεν είμαι κανένας χθεσινός αναγνώστης ούτε κάποιος που δεν σιχαίνεται τη μασημένη λογοτεχνική τροφή. Όμως τα ’φτυσα, φίλε. Και το γράψιμό σου, με τις τρομερές δυνατότητες και το απογοητευτικό αποτέλεσμα είναι ο σημαντικότερος λόγος για την τελική έκβαση της ανάγνωσής μου.

--Διάλογοι. Ή μάλλον η έλλειψή τους. Είμαι της άποψης ότι μπορείς να μειώσεις δραστικά τους διαλόγους σου μόνο αν έχεις μια εξαιρετικά καλή επίδοση στις περιγραφές. Χμμ, ο Ligotti το έχει αυτό, οπότε η άποψή μου χρειάζεται αναθεώρηση: μόνο αν έχεις μια εξαιρετικά καλή επίδοση στις περιγραφές και το ύφος σου δεν κουράζει τον αναγνώστη. Μου έλειψαν πολύ οι διάλογοι, Thomas, με έσκασες χωρίς αυτούς. Με έκανες να συνειδητοποιήσω τον ρόλο τους ως οξυγόνο της ανάγνωσης όμως, και σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό. (Και στον Λάβκραφτ λείπουν οι διάλογοι, μέχρι να πέσεις πάνω σε έναν ακόμα πιο κακογραμμένο από τον προηγούμενο και να θυμηθείς ευτυχώς που είναι τόσο λίγοι.)

--Θεματολογία: Διάβασα μερικούς φίλους εδώ που λένε ότι τα διηγήματά του είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Ίσως λοιπόν να ήμουν άτυχος που έπιασα το βιβλίο από την αρχή, από τις ιστορίες της συλλογής “Songs of a dead dreamer”, γιατί (εχμ, δεν ξέρω πώς λέγεται αυτό, οπότε το πετάω ακατέργαστο) μου φάνηκαν όλα τα ίδια! Θα γράψω «σχεδόν όλα» για να μην το αδικήσω, επειδή απέτυχαν τόσο πολύ να μου τραβήξουν το ενδιαφέρον, που είναι πιθανόν να μην πρόσεξα κάποιο που διέφερε. Αλλά, αυτή η αίσθηση ότι η πραγματικότητα δεν είναι πραγματική και ότι αντιπροσωπεύει μια άλλη είναι διάχυτη σε τόσα πολλά διηγήματα που ήρθε και προστέθηκε πολύ άχαρα στο πρόβλημα της αδιαπέραστης (από μένα τουλάχιστον) γραφής. Αποκορύφωμα όταν είχα αφήσει το βιβλίο για καμιά βδομάδα (είπαμε, τα είχα φτύσει) και έπιασα ένα διήγημα το οποίο χρειάστηκε να φτάσω στη μέση για να συνειδητοποιήσω ότι το έχω ήδη διαβάσει… Και είναι τόσο κρίμα, γιατί μια τέτοια φοβερή και τρομερή πένα μού δίνει την εντύπωση ότι ενώ ψειρίζει με τους μήνες το πώς ακριβώς θα γράψει κάτι, δεν κάθισε ούτε μια ώρα που λέει ο λόγος να σκεφτεί τι θα γράψει. Απογοήτευση.

Για να σιγουρευτώ ότι ο Ligotti δεν μου ταιριάζει, διάβασα και άλλα τέσσερα διηγήματα από τις άλλες τρεις συλλογές, και δεν είδα ούτε ένα που να με ικανοποιεί ούτε στη ροή, ούτε στην πλοκή.

--Χαρακτήρες. Τα είπατε αναλυτικά, οπότε τι να προσθέσω; Μόνο ότι με εκφράζει απόλυτα το post #45 του dagoncult. Και ότι η (προφανώς συνειδητή και εννοείται σεβαστή) συγγραφική επιλογή της μη ανάπτυξης χαρακτήρων σ’ εμένα είχε το αποτέλεσμα να βλέπω τον εκάστοτε πρωταγωνιστή / αφηγητή μόνο ως μια κινούμενη κάμερα που σκοπό είχε να μου δείξει (με μεγάλη επιτυχία) αυτές τις τόσο ατμοσφαιρικές εικόνες και να μου περάσει (χωρίς μεγάλη επιτυχία) αυτά τα πένθιμα και σκοτεινά συναισθήματα.

--Τρόμος. Είχατε μια μεγάλη κουβέντα για το αν το είδος του Τρόμου οφείλει ή όχι να (προσπαθεί να) τρομάζει τον αναγνώστη και, ως λιγότερο σχετικός, θα καταθέσω μόνο το προσωπικό μου γούστο: Θέλω να τρομάζω, αλλά το παθαίνω εξαιρετικά δύσκολα και συνήθως μόνο σε τρόμο που δεν έχει να κάνει με φανταστικό στοιχείο. Ακόμα κι έτσι, μια ανατριχίλα πού και πού είναι πολύ ευπρόσδεκτη όταν την καταφέρνει ο συγγραφέας. Η τρομομεζούρα του Ligotti, όμως, σ’ εμένα ίσα που ξεκόλλησε από το  μηδέν σε μια σκηνή ονείρου, κι αυτό ήταν όλο. Και σίγουρα φταίει γι’ αυτό και η μηδενική ανάπτυξη χαρακτήρων που καθιστά την ταύτισή μου μαζί τους πρακτικά αδύνατη.

 

Αποτέλεσμα: Εγκατέλειψα το βιβλίο, έχοντας διαβάσει περίπου το μισό και έχοντας δώσει στον Ligotti μεγαλύτερο περιθώριο απ’ ό,τι σε άλλους συγγραφείς που τους παρατάω στο ένα τρίτο ή και νωρίτερα –γενικά, εγκαταλείπω το 15% των βιβλίων– βέβαιος πια ότι το είχα διαβάσει ολόκληρο στο παρελθόν και το είχα διαγράψει τελείως από τη μνήμη μου.

Μπορώ να κατανοήσω απόλυτα όσους πίνουν νερό στ’ όνομά του, πολύ πιο δύσκολα όσους λένε ότι τρομάζουν με τις ιστορίες του, αλλά ο συγγραφέας αυτός δεν είναι σε καμία περίπτωση για τον συγκεκριμένο αναγνώστη. Πενθώ γι’ αυτό.

 

Υ.Γ.: Ο Γιώργος Λαγκώνας μού έμαθε την άποψη του Ligotti για την Ε.Φ. και την βρήκα σωστή όσο και διασκεδαστική. J

Edited August 27, 2015 by mman

[DinMacXanthi]

Τα λες πολύ καλά, Μιχάλη, και συμφωνώ σχεδόν στα πάντα. Για να καταλάβεις τώρα γιατί νομίζω οι χοροράδες είμαστε τόσο φανς του.

Σε ρωτάω λοιπόν σαν συγγραφέα ΕΦ: υπάρχει κάποιος ΕΦ συγγραφέας τον οποίο διαβάζεις για λίγη ώρα κι αμέσως σου ανοίγει η όρεξη να γράψεις;

Αν υπάρχει, θα έπιασες αμέσως το νόημα. Αυτό λοιπόν παθαίνω εγώ με τον Λιγγότι. Διαβάζω 3,4 σελίδες και με βάζει τόσο πολύ σε mood που τον έχω δίπλα μου στο γραφείο που γράφω πια. Και είναι ο μόνος που το κάνει σε τέτοιο βαθμό. Το nightmare factory είναι ΒΙΒΛΟΣ.

[Count Baltar]

Εγώ, ως μη συγγραφέας, αλλά ως αναγνώστης, θα δηλώσω ότι συμφωνώ λέξη προς λέξη με το Μμάνιο ποστ*. Μα λέξη προς λέξη, λέμε. Να προσθέσω απλώς, ότι όχι μόνο του έδωσα δεύτερη ευκαιρία, αλλά και τρίτη και τέταρτη, όλες διαχρονικά, με αρκετά χρόνια απόσταση μεταξύ τους, ώστε στο μεταξύ να έχω αλλάξει και προσλαμβάνουσες, γούστα κ.λπ. Τίποτα, βρε τίποτα, λέμε! Ακούω έκπληκτος ανθρώπους που εκτιμώ ιδιαίτερα και γενικά και ως συγγραφείς να πίνουν νερό στο όνομά του, ξανακάνω μια προσπάθεια, αλλά, με τίποτα! Τίποτα! Ο κύριος Λιγκότι όχι απλώς με αφήνει παγερά αδιάφορο, αλλά τον βρίσκω έως και ενοχλητικό. Κτγμ, ίσως ό,τι πιο overrated έχει υπάρξει ποτέ.

 

*Σόρι μίστερ Λαγκώνας, που σου κάνω απιστία σήμερα. Τον τελευταίο καιρό είχες πάρει εργολαβία τον ρόλο του προσωπικού μου εκφραστή απόψεων.

[Nihilio]

Βαλτε με κι εμένα στο γκρουπ με τον μμαν και τον Κόμη. Κι εγώ βρίσκω τη γραφή του λιγωτικη.

[Adicto]

Λιγγότι τον λένε και όλα τα παιδάκια κλαίνε, 'nough said!

 

ΕΚΑΣ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ!!! Ο ΤΟΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΟΜΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ!!! 

 

 

 

 

υγ προφανώς θα γράψω εντός Σ/Κ ποστ-ποταμό για τον τιτάνα...

[giorgos lagonas]

...Έτσι θα έγραφε ο Λάβκραφτ –αν ήξερε πώς να το κάνει.

(Ναι, κι εγώ δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ο Λάβκραφτ δεν ήξερε να γράφει καλά,

 

Κατ, αρχήν, Μανωλιέ, λίγα για τον Λάβκραφτ για να μη γίνουμε από δυο χωριά χωριάτες!

 

Πολλά λέγονται για τα (λογοτεχνικά) κουσούρια του Λάβκραφτ, (κάποια από αυτά όντως ευσταθούν). Για μένα η περίπτωσή του είναι η αντίστοιχη του Freud με όλους τους υπόλοιπους ψυχολόγους και ψυχιάτρους. Λατρεύουν να τον αποδομούν, αλλά αυτός εκεί, επιστρέφει, είναι αθάνατος ο κερατάς. Όπως λέει και ο Γιάλομ, "τον Φρόυντ κάθε χρόνια τον σκοτώνουν μόνο και μόνο για να αναστηθεί στον επόμενη". 

 

Μια μόδα που επανέρχεται; Η δραματοποίηση μιας φαντασίωσης τύπου "Θεοφαγίας", ή έστω, πατροκτονίας; Δεν ξέρω και δε με νοιάζει. 

 

Το φακτ: Δεν πας ΠΟΥΘΕΝΑ στον Τρόμο χωρίς να βρεις μπροστά σου τον Λάβκραφτ. Δεν μπορείς να τον προσπεράσεις, δεν μπορείς να τον αγνοήσεις. Μπορείς, αν θες, να προσπαθήσεις. Θα αποτύχεις και θα ξαναπέσεις πάνω του. Όπως ακριβώς δεν πας πουθενά στην ψυχολογία χωρίς να πέσεις πάνω στον Φρόυντ. Όπως δεν πας πουθενά στο μεταλ, αν δεν πέσεις στους Black Sabbath των τεσσάρων πρώτων δίσκων. Είτε σου αρέσουν, είτε όχι, είναι, απλά, θεμελιώδη. 

 

...αλλά ο συγγραφέας αυτός δεν είναι σε καμία περίπτωση για τον συγκεκριμένο αναγνώστη. Πενθώ γι’ αυτό.

Εγώ πάλι θα πω ότι διαφωνώ σε κάθε, μα ΚΑΘΕ φράση του ποστ σου, εκτός από αυτήν την τελευταία. Καλά κάνεις και πενθείς, η απώλεια είναι όλη δική σου. 

 

Από εκεί και πέρα, ο Λιγγότι δεν κάνει κάτι (πολύ) διαφορετικό από αυτό που κάνει πχ με τις ταινίες του ο Τριέρ και o Lynch. Δεν μπορούν όλοι να είναι Zakk Snyder και Rolland Emmerich. Ευτυχώς.

 

Υπάρχει και ένα άλλο επίπεδο τέχνης (ανεξαρτήτως φόρμας), που μιλάει με συμβολισμό, συναίσθημα, που προσπαθεί να κουβεντιάσει με το υποσυνείδητο (και η εν λόγω κουβέντα, είναι κατά κανόνα σε διαφορετική γλώσσα από αυτήν που καταλαβαίνει το συνειδητό). Αν αυτή την τέχνη την προσεγγίσεις εγκεφαλικά, απλά έχασες. Αν πας να την προσεγγίσεις τεχνικά, (ψάχνοντας ίσως τις χαριτωμενιές που μαθαίνουμε στα σεμινάρια τύπου "πλοκή, ανάπτυξη χαρακτήρων" κλπ), συγχαρητήρια, πάλι έχασες.

 

Θες και παράδειγμα κοντινότερο στα δικά σου; Άντε να εφαρμόσεις όσα ξέρεις στα βιβλία του Μπάροουζ. Ή έστω σε κάποια του Dick. Ψάξε στο "Γυμνό Γεύμα", στο Ticket that exploded, στα Στίγματα του Πάλμερ Έλντριτζ στοιχεία και δομές συμβατικής γραφής που μαθαίνουμε στα σεμινάρια, και αν βρεις, σφύρα μου. Κι όμως, είναι αριστουργήματα. 

 

Από εκεί και πέρα, αυτό το είδος της τέχνης απευθύνεται ανέκαθεν στη μειοψηφία του κόσμου. Για μένα υπάρχουν οι εξής τρεις κατηγορίες κοινού:

 

α)Αυτοί που θέλουν μόνο κάτι συμβατικό, ξεκούραστο, διασκεδαστικό. Αποτελούν και τη συντριπτική πλειοψηφία, ανεξαρτήτως είδους τέχνης. Σεβαστή η επιλογή και η επιθυμία. Η ζωή μας είναι ήδη αρκετά δύσκολη και πολύπλοκη, δεν χρειάζεται να την κάνουμε δυσκολότερη. 

 

β)Αυτοί που θέλουν μονάχα αυτό το κάτι παραπάνω και το διαφορετικό. Επίσης σεβαστό, αν και υπερβολικά βασανιάρικο για την δική μου ψυχολογία και κοσμοθεωρία. 

 

γ)Αυτοί που θέλουν το καλύτερο και από τους δυο "κόσμους". Προσωπικά θεωρώ ότι ανήκω σε αυτήν την κατηγορία. Κάποιες στιγμές θέλω κάτι πιο εσωστρεφές και συμβολικό, και κάποιες άλλες (τις περισσότερες) απλά θέλω εκρήξεις, σεξ, ναρκωτικά και rock'n'roll. 

 

Για μένα ο Λιγγότι είναι απλά ανεπανάληπτος, άπιαστος από όλους τους άλλους, αξεπέραστος. Και ανεκτός μόνο σε πολύ μικρές κάθε φορά δόσεις (δεν είναι τυχαίο εξάλλου που γράφει σχεδόν αποκλειστικά διηγήματα). Αλλά, αυτές οι δόσεις...

[aScannerDarkly]

Μιας και μιλάμε για τον Λιγκότι, να κάτι δικό του.

https://www.youtube.com/watch?v=lxZpEFJhO6k

Edited August 28, 2015 by aScannerDarkly

[tsathoggua]

Συμφωνώ με την απάντηση του κου Λάγκωνα με μόνη διαφορά πως θα άλλαζα το όνομα Black Sabbath σε Manowar :-P Προσωπικά, τα πιο πολλά έργα του Ligotti που έχω διαβάσει περισσότερο παραπέμπουν σε φιλοσοφία παρά σε συμβατική λογοτεχνία τρόμου και πιστεύω πως με αυτό το πνεύμα θα έπρεπε να προσεγγίζονται.