Stanley Posted April 25, 2011 Share Posted April 25, 2011 Ένας φίλος, ή οτιδήποτε, που διαβάζει και σχολιάζει κείμενά σου είναι πολύ σημαντικός. Υπάρχει και ο λεγόμενος ιδανικός αναγνώστης, εκείνος που εμπιστεύεσαι παραπάνω από κάποιους άλλους, γιατί κρίνει και σκέφτεται με τρόπο που καλύπτει εσένα, οπότε μπορεί να σε βοηθήσει πάρα πολύ. Όποιος διαθέτει τέτοιον, είναι τυχερός. Είμαι τυχερός! Ο 'ιδανικός αναγνώστης' μου είναι η αδερφή μου, η TheSea IsBurned. Ο ένας τσεκάρει τα κείμενα του άλλου, με βάση κοινό όρκο απόλυτης συγγραφικής ειλικρίνειας. Όλοι στην οικογένεια ξέρουν ότι γράφουμε, οι γονείς, οι παππούδες και φυσικά τα πολλά μας αδέρφια. Τώρα το αν θα έδειχνα σκηνή sex στους γονείς μου είναι άλλο θέμα: φυσικά και όχι. Ωστόσο δεν τους κρύβω ούτε το λογοτεχνικό είδος με το οποίο ασχολούμε- αν ένας λογοτέχνης φοβάται να πει ότι ασχολείται με τη φαντασία (επιστημονική, τρόμο ή ότι άλλο), γιατί οι άλλοι τη θεωρούν παραλογοτεχνία, τότε τη θεωρεί και ο ίδιος- ούτε την πρόθεση μου να ασχοληθώ εντατικά με τη συγγραφή. Το γράψιμο δεν είναι ένοχο μυστικό. Μάλιστα νομίζω ότι με όσους περισσότερους το μοιράζεσαι τόσο το καλύτερο. Η ενθάρυνση από αγαπημένα πρόσωπα με ωθεί να συνεχίσω, πολύ περισσότερο από ότι το σχόλιο ενός άγνωστου τύπου σε ένα forum-χωρίς να θέλω να μειώσω την αξία τους. Υ.Γ.: Αν δεν έχετε έναν 'ιδανικό αναγνώστη', βρείτε. Βοηθάει απίστευτα πολύ. Φαντάζομαι ότι είναι ο ιδανικός σου αναγνώστης, όχι επειδή είναι η αδερφή σου αλλά επειδή σε νοιάζει η άποψή της σαν αναγνώστης. Π.χ μπορεί να πω εγώ μια γνώμη για ιστορία σου αλλά αν πιστεύεις ότι τα γούστα μου/κριτήρια/αισθητήρια/ οτιδήποτε, δεν καλουπώνουν πάνω στα γραφόμενά σου, να μην δίνεις και μεγάλη βάση. Αυτό είναι απολύτως λογικό και απαραίτητο, γιατί μόνο έτσι έχει νόημα και αξία η κριτική. Είναι σαν ένας Κινέζος να βαθμολογεί έκθεση γραμμένη στα Γερμανικά. Πρέπει και ο πομπός και ο δέκτης να έχουν ίδιους κώδικες και ίδια αναγνωστική γλώσσα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Howard Crease Posted May 2, 2011 Share Posted May 2, 2011 Eγώ με αυτά που γράφω είμαι επιφυλακτικός, αλλά μόνο προς τούς γονείς μου. Δεν ξέρω γιατί μού εμπνέουν αυτό τον φόβο του "μη μας δείξεις καμιά μαλακία σαν αυτά τα Χάρη Μπότεν"... Στον υπόλοιπο κόσμο όμως.... δίνω και δίνω και δίνω! Μ'αρέσει πάρα πολύ να ακούω τις γνώμες τους, ειδικά αν πρόκειται για φίλους μου, γιατί αυτοί είναι από τους λίγους που εμπιστεύομαι πραγματικά πως θα μου πουν την αλήθεια... Το μυθιστόρημα που ξεκίνησα το Νοέμβρη και τέλειωσα χθες, έχει περάσει από δεκάδες χέρια! Περίτρανη θέση σε αυτό το πλήθος έχει η κοπέλα μου, που για εμένα είναι ο ιδανικός αναγνώστης. Αυτό γιατί είναι γνήσια βιβλιοφάγος, και πολύ απλά, για να με κρατάει on motive, μού λέει για ό,τι τής δείχνω και είναι μισοτελειωμένο: "αν δεν το τελειώσεις, χωρίζουμε!" Και δε νομίζω πως κάνει πλάκα................. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
anysias Posted July 9, 2011 Share Posted July 9, 2011 Το πρόβλημα μου έχει να κάνει με το ότι οι γονείς μου δεν θέλουν να γράφω, το σιχαίνονται. Το ξέρω από την τρίτη λυκείου. Μέσα στο μάθημα έγραφα πάντα μικρές ιστορίες. Στα μαθηματικά κατεύθυνσης συγκεκριμένα, μια μέρα που πήγα να πασάρω μια ιστορία στην διπλανή μου ο καθηγητής την πήρε και την διάβασε στην τάξη και σαν να μην έφτανε αυτό με πήγε και στον διευθυντή. Την επόμενη μέρα οι γονείς μου ήταν στο γραφείο του και διάβαζαν την ιστορία. Το βλέμμα τους τα έλεγε όλα. Όπως και όσα μου είπαν εκείνη την μέρα. Αρκούσαν για να καταλάβω ότι αυτό έπρεπε να το κρατήσω κρυφό από εκείνους αφού δεν τους άρεσε. Θα μου πεις οκ φίλε και; 26 χρονών δεν είσαι; Κάνεις αυτό που θέλεις. Και θα έχει δίκιο φυσικά. Για αυτό εδώ και πολλά χρόνια όσο σπούδαζα κρατούσα κρυφό ότι έγραφα. Έτσι αφήνοντας τους να νομίζουν ότι είχε τελειώσει το θέμα εδώ και καιρό, δεν διέψευδα τις προσδοκίες που είχαν χτίσει για εμένα- και που και εγώ περίμενα από εμένα όσον αφορά το θέμα των σπουδών και της δουλειάς- και παράλληλα έκανα και αυτό που με γέμιζε και για το οποίο πάντα είχα χρόνο, να γράφω. Οι γονείς μου δεν είναι κακοί άνθρωποι φυσικά, θέλουν το καλύτερό μου και τους λατρεύω όσο τίποτα άλλο –αν και ποτέ δεν το δείχνω- όταν αποφάσισα να μετακομίσω ξανά στην πατρίδα μου λόγο οικονομικών προβλημάτων και έμενα ξανά στο πατρικό μου αυτός ο διχασμός άρχισε να με επηρεάζει καθώς η όλη μυστικότητα για τις δραστηριότητες συγγραφής και η προσπάθεια για έκδοση με έκαναν περισσότερο εσωστρεφή από ποτέ. Είμαι που είμαι αντικοινωνικός μέχρι αηδίας τώρα είχα γίνει και φοβερά μοναχικός καθώς μετά την δουλειά χανόμουν στο δωμάτιό μου και αυτό έβαζε υποψίες στους δικούς μου. Δεν είναι χαζοί ήξεραν τι έκανα όταν άκουγαν το πληκτρολόγιο για ώρες να χτυπάει… Θα πω με ωραίο τρόπο ότι έφτασα να κλειδώνω το δωμάτιό μου όταν έφευγα για να μην δει η μάνα μου τον τοίχο με τις σημειώσεις. Θα τα έπαιζε επιτόπου αν το έβλεπε αυτό. Πάντα πίστευα ότι κάποια στιγμή θα διάβαζαν μια ιστορία μου και βλέποντας πόσο προσεγμένο και δουλεμένο ήταν θα κατανοούσαν ότι δεν είναι κάτι που το παίρνω ελαφρά και σε συνδυασμό με το ότι είχα μια δουλειά και το πτυχίο μου δεν θα εξακολουθούσαν να πιστεύουν ότι αυτό με κρατούσε πίσω. Δεν τρέφω αυταπάτες ότι αυτό θα το έκανα επάγγελμα ή ότι θα έβγαζα λεφτά από τις ιστορίες, δεν ήταν ποτέ ο σκοπός μου αυτός άλλωστε. Πρέπει να πω ότι είχα γίνει φοβερά ανυπόφορος συγκάτοικος με όλη αυτή τη μυστικότητα. Πρόσφατα έλαβα αρνητική απάντηση ξανά από την τελευταία μου προσπάθεια για έκδοση. Είχα ζητήσει να μου στείλουν το χειρόγραφο πίσω. Το κακό με τις μικρές πόλεις είναι ότι όλοι ξέρουν όλους και ότι εύκολα μπορείς να παρακάμψεις κάποιες διαδικασίες. Ο πατέρας μου μόλις είχε γυρίσει από ταξίδι στο σπίτι μας και εγώ ήμουν στην δουλειά. Αυτός από το κούριερ ήταν γνωστός του και του έδωσε το δέμα. Φυσικά πάνω στο φάκελο υπήρχε το σήμα από τις εκδόσεις … Όταν γύρισα στο σπίτι ο πατέρας μου καθόταν αμίλητος στο σαλόνι και η μητέρα μου απέναντι στην κουζίνα βουρκωμένη. Στο τραπέζι ήταν ανοιχτό το χειρόγραφό μου. Εκείνη την στιγμή φυσικά ένιωσα θυμό και οργή αλλά μέσα μου είχε φύγει ένα βάρος γιατί επιτέλους θα έβλεπαν ότι αυτό δεν το έκανα για να καταστρέψω τον εαυτό μου και ότι ήταν κάτι που μετρούσε σαν προσπάθεια. Εννοείτε ότι δεν έγινε έτσι. Ο πόνος στο πρόσωπό της μητέρας μου και η ντροπή με την αμηχανία στο πρόσωπο του πατέρα μου με χάραξαν για πάντα. Το είχα ξαναδεί στο λύκειο αλλά το είχα ερμηνεύσει διαφορετικά. Ποτέ δεν το μισούσαν επειδή θα με κρατούσε πίσω στις σπουδές ή την δουλειά. Δεν ήταν μια αντίδραση ή μια στενομυαλιά. Το φοβούνταν. Με φοβούνταν. Το βλέπουν σαν μια ασθένεια, σαν κάτι που κάνω κακό σε εμένα και κάτι που οι άλλοι θα το δουν με τον ίδιο τρόπο. Ντρέπονται και ανησυχούν. Το ότι το είχα στείλει και αλλού και το είχαν διαβάσει μαζί με τα στοιχεία μου, αυτό για εκείνους φαινόταν κρίσιμο και όχι αξιέπαινο για την προσπάθειά μου. Φοβούνται για εμένα και την ψυχική μου υγεία. Πάντα ήμουν ιδιόμορφος και κλειστός αλλά όχι εξαιτίας της συγγραφής. Απλά έτσι είμαι. Πρέπει να πω ότι η συζήτηση ήταν άσχημη και έντονη και φυσικά με επηρέασε πολύ, δεν θέλω να πληγώνω τους γονείς μου έχουν κάνει τρομερές θυσίες για εμένα και δεν θέλω να τους βλέπω έτσι. Παρακολουθώντας την συμπεριφορά τους και ο ίδιος αναρωτιέμαι για πολλά πράγματα αν πραγματικά αξίζουν κάτι τέτοιο και ποιος ο λόγος. Το μυαλό μου είναι μπερδεμένο και νιώθω γελοίος που ζούσα σε δύο καταστάσεις με αυτό τον τρόπο για κάτι τέτοιο. Δεν μπορώ να τους υποσχεθώ ότι δεν θα ξαναγράψω όπως και δεν μπορώ να τους δείξω ότι δεν έχω κάποια ψυχική αρρώστια. Ο τοίχος μου είναι καθαρός τώρα και η πόρτα μου ξεκλείδωτη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DimitrisX Posted July 9, 2011 Share Posted July 9, 2011 Βασίλη ό,τι και να πω είναι λίγο για την ψυχραιμία και την υπομονή σου στο εν λόγω ζήτημα. ΕΝΝΟΕΙΤΕ ότι ΔΕΝ κάνεις κακό σε κανέναν επικοινωνώντας τις σκέψεις σου και όλο το είναι σου στο χαρτί (ή στον Η/Υ πλέον). Καταλαβαίνω το πώς αισθάνεσαι. Έχω παρόμοια εμπειρία (πολύ μικρότερης έντασης), αλλά όχι για τη συγγραφή, παρά για το θέατρο. Keep writing, keep being human. Respek Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted July 9, 2011 Share Posted July 9, 2011 Εγώ ένα έχω να πω: http://www.youtube.com/watch?v=lX3uCuFKlqw Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted July 9, 2011 Share Posted July 9, 2011 Τυχεροί εκείνοι που τους στηρίζουν αδέρφια, δεν έχω παράπονο από την αδερφή μου, είναι μάλλον περήφανη που είμαι συγγραφέας απλά το είδος δεν της αρέσει, άλλα πιο συνηθισμένα που γράφω της αρέσουν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted July 9, 2011 Share Posted July 9, 2011 (edited) @anysias: Πω πω, ρε παιδί, με ψυχοπλάκωσες! Έτσι όπως περιγράφεις τους γονείς σου μου δίνουν την εντύπωση ότι θεωρούν τους συγγραφείς κάτι λιγότερο από εγκληματίες. Γιατί αυτό; Μήπως δε διαβάζουν καθόλου οι ίδιοι και οι μόνοι συγγραφείς που έχουν ακουστά είναι τίποτα κολλημένοι που αυτοκτόνησαν ή κλείστηκαν σε τρελοκομείο; Μήπως δεν το έχουν ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται να αφήσεις την κανονική σου δουλειά για το γράψιμο και φοβούνται κάτι τέτοιο; Μήπως φοβούνται ειδικά τη λογοτεχνία του φανταστικού και νομίζουν ότι θα γίνεις σατανιστής ή κάτι τέτοιο; Τι να πω, δε μου φαίνεται δικαιολογημένη τέτοια προκατάληψη, τόσο έντονη. Στην τελική βρες και δώσ' τους να διαβάσουν κανένα άρθρο ψυχολογίας από αυτά που λένε ότι εκτονώνεται κανείς γράφοντας, έστω και ημερολόγιο, τα βγάζει από μέσα του και τα τακτοποιεί όλα αυτά που τον προβληματίζουν. Τι χόμπι θα προτιμούσαν να έχεις, δηλαδή, αντί για το γράψιμο; Την ηρωίνη; (ουφ! συγχύστηκα τώρα...) edit για να προσθέσω και κάτι άλλο: Από την πλευρά τη δική σου, να αρχίσεις να νοιάζεσαι λιγότερο για το τι απόψεις έχουν οι γονείς σου. Όχι να νοιάζεσαι λιγότερο για τους ίδιους, αυτό είναι άλλο. Να νοιάζεσαι λιγότερο για το αν θα σε εγκρίνουν και το αν έχετε τις ίδιες απόψεις. Edited July 9, 2011 by wordsmith Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted July 9, 2011 Share Posted July 9, 2011 1) μια μέρα που πήγα να πασάρω μια ιστορία στην διπλανή μου ο καθηγητής την πήρε και την διάβασε στην τάξη και σαν να μην έφτανε αυτό με πήγε και στον διευθυντή. 2) Αρκούσαν για να καταλάβω ότι αυτό έπρεπε να το κρατήσω κρυφό από εκείνους αφού δεν τους άρεσε. 3) Για αυτό εδώ και πολλά χρόνια όσο σπούδαζα κρατούσα κρυφό ότι έγραφα. 4) Οι γονείς μου δεν είναι κακοί άνθρωποι φυσικά, θέλουν το καλύτερό μου 5) Θα πω με ωραίο τρόπο ότι έφτασα να κλειδώνω το δωμάτιό μου όταν έφευγα για να μην δει η μάνα μου τον τοίχο με τις σημειώσεις. Θα τα έπαιζε επιτόπου αν το έβλεπε αυτό. 6) Στο τραπέζι ήταν ανοιχτό το χειρόγραφό μου. 7) Το βλέπουν σαν μια ασθένεια, σαν κάτι που κάνω κακό σε εμένα και κάτι που οι άλλοι θα το δουν με τον ίδιο τρόπο. Ντρέπονται και ανησυχούν. [...] Φοβούνται για εμένα και την ψυχική μου υγεία. 8) [...] δεν θέλω να πληγώνω τους γονείς μου έχουν κάνει τρομερές θυσίες για εμένα και δεν θέλω να τους βλέπω έτσι. 9) Ο τοίχος μου είναι καθαρός τώρα και η πόρτα μου ξεκλείδωτη. Κοίτα, anysia, δεν σε ξέρω, και με όλο το θάρρος, αλλά βλέπω πάρα πολλά σκληρά φάουλ σ' αυτό το ματς και είναι όλα για κάρτες. Με κόκκινο εχω σημειώσει προφανώς τις κόκκινες. Για το (4) τσέκαρε με προσοχή τους στίχους του "Mother" που έβαλε ο Stanley πιο πάνω. Δυστυχώς, υπάρχει σοβαρός λόγος που το τραγούδι αυτό είναι διαχρονικό. Για το (9), εννοείς ότι τώρα δεν γράφεις επειδή δεν τους αρέσει / δεν το εγκρίνουν; Θυμίζω ότι είσαι 26. Γενικά, για κάτσε και ξανασκέψου πού τελειώνει η αγάπη τους και πού αρχίζουν τα δικαιώματά σου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nirgal Posted July 9, 2011 Share Posted July 9, 2011 Μερικές φορές οι γονείς έχουν στο μυαλό τους πολύ συγκεκριμένη ιδέα για το ποιο είναι το ιδανικό μέλλον των παιδιών τους, έχουν πολύ συγκεκριμένη εικόνα για τη ζωή που θα ζήσουν τα παιδιά τους (ακόμα κι όταν οι ίδιοι δεν θα βρίσκονται εδώ γύρω) και δυστυχώς δεν το αλλάζουν με τίποτα. Πολλοί από εμάς ίσως να έχουμε αντιμετωπίσει κάτι ανάλογο, ίσως όχι τόσο έντονο όσο ο anysias (ίσως, όμως και σε χειρότερο βαθμό). Οι γονείς μας δεν είμαστε εμείς αν και δυστυχώς πολλοί γονείς έχουν την κακιά συνήθεια να απεικονίζουν επάνω μας τα δικά τους ανεκπλήρωτα όνειρα. Από τη δική τους πλευρά είναι κατανοητό, αφού η δικαιολογία πίσω από αυτήν την συμπεριφορά είναι "να μην περάσεις παιδί μου όσα πέρασα εγώ στη ζωή μου". Αυτή η δικαιολογία ίσως να είναι απολύτως ειλικρινής, ίσως, όμως και να πηγάζει και από μια ψιλοαρρωστημένη αίσθηση εξουσίας που χαρακτηρίζει κάποιους όσο αφορά τη συμπεριφορά τους απέναντι σε ανθρώπους που εξαρτώνται από αυτούς (δεν είναι όλοι οι γονείς φύλακες άγγελοι, υπάρχουν και διάολοι βασανιστές, όπως και χαρακτήρες με διαφορετικές αναλογίες αγγέλων και διαβόλων μέσα τους). Η λύση κατά τη δική μου γνώμη είναι η ακόλουθη: Από τη στιγμή που ενηλικιωνόμαστε έχουμε κάθε δικαίωμα να ακολουθήσουμε το δικό μας δρόμο. Τελεία και παύλα. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν έχουμε κηδεμόνες μετά την ενηλικίωση. Θεωρούμαστε αυτόνομα όντα και κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη των δικών μας πράξεων. Έχουμε μια ζωή και οι μπούρδες περί μετενσαρκώσεως, δευτέρας παρουσίας και μετά θάνατον καλοπέρασης, από τη στιγμή που είτε αργούν, είτε δεν είναι επιστημονικώς και ακλόνητα αποδεδειγμένες, δεν αρκούν. Αυτή τη ρημάδα ζωή έχουμε, σε αυτή πρέπει να παλέψουμε να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν. Αν κάποιοι γονείς δεν μπορούν να το καταλάβουν και κυρίως αν δεν μπορούν να αποδεχτούν ότι τα παιδιά τους βρίσκουν τη ψυχική τους ηρεμία και πλήρωση σε μέρη που οι ίδιοι δεν βρίσκουν τίποτα, αυτό πρέπει να είναι δικό τους πρόβλημα και όχι των παιδιών τους. Κατανοητό και κάποια παιδιά να μη θέλουν να στενοχωρήσουν τους γονείς τους. Στην τελική σε αυτούς χρωστάνε τουλάχιστον την ύπαρξή τους και σε αρκετές περιπτώσεις και πολλά εφόδια κατά την ανατροφή τους, με δική τους αυταπάρνηση. Αυτό, όμως, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι τους χρωστάνε ολόκληρη τη ζωή τους. Από κάποιο σημείο και μετά πρέπει, όλοι όσοι συμμετέχουν σε αυτό το πάρε-δώσε, να καταλάβουν ότι η μεταξύ τους σχέση εξαρτάται από τον αλληλοσεβασμό και στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης του καθενός. "Το ότι με γέννησες και με μεγάλωσες δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να πηγαίνω προς όποια κατεύθυνση εσύ μου καθορίζεις για όλη μου τη ζωή". Μερικοί γονείς φαίνεται να το ξεχνούν αυτό. Βέβαια, τίποτα δεν αποκτιέται χωρίς τίμημα και μερικές φορές μπορεί να είναι εξαιρετικά υψηλό. Το τι είναι ο καθένας διατεθειμένος να πληρώσει, έχει να κάνει με τα προσωπικά αποθέματα δυνάμεων και αντοχών, όπως και με τις προτεραιότητες που θέτει. Όπως, όμως έχει πει και κάποιος σκληρός και ανελέητος της ιστορίας (αν δεν κάνω λάθος ο Στάλιν), "αν δεν σπάσεις αυγά, ομελέτα δεν κάνεις". Όλα τα ανωτέρω ισχύουν όταν τηρείται ο βασικότερος, ίσως, κανόνας που θα πρέπει να διέπει τη ζωή του καθενός: Δεν κάνω ό,τι δεν θα ήθελα να κάνουν άλλοι σ' εμένα. Οι πράξεις μου και ο τρόπος ζωής μου δεν μειώνει άλλους ανθρώπους, δεν αφαιρεί βασικά δικαιώματα από άλλους ανθρώπους, δεν τους περιορίζει. Δε νομίζω ότι η συγγραφή συγκαταλέγεται σε οποιαδήποτε από τις προαναφερθείσες κατηγορίες (εκτός κι αν για να γράψει κάποιος τρόμο, θα πρέπει πρώτα να τον προκαλέσει ). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cyrano Posted July 9, 2011 Share Posted July 9, 2011 Anysia, συγγνώμη κι εγώ για το θάρρος, αλλά επειδή έχω περάσει από παρόμοιες καταστάσεις, θέλω να σου πω ότι συχνά, αυτό που φαντάζει και βιώνεται ως δράμα στη ζωή μας, δεν είναι παρά μια άλυτη παρεξήγηση. Αν ελπίζεις ότι με το να εκδώσεις ένα βιβλίο, θα κάνεις τους γονείς σου να συνειδητοποιήσουν την αξία αυτού που κάνεις, φοβάμαι ότι εσύ είσαι το βασικό θύμα αυτής της παρεξήγησης. Δεν είναι ότι οι γονείς σου δε θέλουν να καταλάβουν, είναι ότι οι άνθρωποι δε μπορούν. Ασφαλώς και θέλουν, επειδή (με τον τρόπο τους) σε αγαπούν, αλλά δε μπορούν (και δεν έχει ίσως πολύ σημασία γιατί). Δυστυχώς, μερικές φορές είναι τόσο σκληρά απλό. Κι είναι ακόμη σκληρότερο ότι ο μόνος τρόπος για να ξεφύγει κανείς από αυτόν τον φαύλο κύκλο, είναι ν' αποστασιοποιηθεί και ν' ακολουθήσει αυτό που πιστεύει. Και μη νομίσεις ότι αυτό επιφέρει αναγκαστικά ανεπανόρθωτες ρήξεις ή άρση της αγαπητικής σχέσης. Άνθρωποι εσωστρεφείς όπως εσύ, μόλις δείξουν λίγη αποφασιστικότητα, συχνά εκπλήσσονται με την αλλαγή στάσης των άλλων. Α, και κάτι άλλο. Πρόσεχε τις ενοχές σου. Οι θυσίες που κάνουν οι γονείς για τα παιδιά δεν είναι αυτό που φαντάζεσαι. Είναι εθελοντικές, γεμάτες χαρά και προσμονή και κυρίως στα παιδιά του ξεπληρώνει κάποιος αυτό που χρωστάει στους γονείς του. Εδώ το σύστημα δεν είναι άμεσα ανταποδοτικό, αλλά μια αλυσίδα αγάπης. Κι εγώ, όταν έγινα πατέρας το συνειδητοποίησα. Συγγνώμη αν ακούγομαι πολύ διδακτικός, αλλά νομίζω ότι καταλαβαίνω τα συναισθήματά σου και θεωρώ ότι είναι κρίμα να εγκλωβίζεσαι σε μια τέτοια κατάσταση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
anysias Posted July 9, 2011 Share Posted July 9, 2011 Wordismith: Η αλήθεια είναι ότι οι γονείς μου δεν είναι φαν του φανταστικού καθόλου. Ο πατέρας μου έχει αρκετές γνώσεις , βλέπει ντοκιμαντέρ, διαβάζει εγκυκλοπαίδειες και αφομοιώνει εύκολα πληροφορίες αλλά δεν του αρέσουν ο τρόμος ή το εφ ή το φ. Αν και μερικές φορές όταν μιλάει πάνω σε κάποια θέματα και κάνει κάποιες υποθέσεις αρκετοί θα τον θεωρούσατε τρελή πηγή έμπνευσης. Η μητέρα μου διαβάζει αρκετά βιβλία αλλά όχι φάντασι ούτε καν ταινίες, για τρόμο ούτε κατά διάνοια. Οπότε νομίζω ότι θεωρούν ότι αυτό που γράφω είναι η άποψη μου, ότι το πιστεύω πραγματικά. Αυτό μάλλον είναι τρομαχτικό και τους ανησυχεί. Αυτό που φοβούνται είναι η γνώμη που θα έχουν οι άλλοι για μένα και το ότι ίσως να με αποκαλέσουν φαντασιόπληκτο ή δεν ξέρω εγώ και τι άλλο. Η κοινωνία μου είναι μικρή. Dimitrix: Σε ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά λόγια. Αναρωτιέμαι που κατέληξε η δικιά σου εμπειρία Stanley: Σίγουρα ένα τραγούδι με πολύ νόημα και είμαι βέβαιος ότι κάθε μάνα κάνει το ίδιο στο όνομα της αγάπης πάντα. Τώρα που είμαι πάλι σπίτι μου νιώθω τόσο έντονα αυτό το διχασμό γιατί πριν είχα ανοίξει τα φτερά μου και έκανα αυτό που ήθελα, τώρα απλά πρέπει να το σερβίρω έτσι ώστε να είναι ευκολοχώνευτο ή απλά να συνεχίσω να παίζω κρυφτό. Mman: ( για το 4)αυτό με το ότι ο δάσκαλος το διάβασε στην τάξη ήταν χοντρό φάουλ. ( για το 7)Πιστεύω ότι επειδή οι γονείς μου ποτέ δεν διαβάζουν τρόμο, διαβάζοντας αποσπάσματα από αυτά που γράφω τους χτυπάει άσχημα. Μπορεί και να νομίζουν ότι τα ζω ή ότι τα πιστεύω… Αν το διάβαζαν από ένα άλλο συγγραφέα ίσως και να μην τους ενοχλούσε. Είχα γράψει σε μια τοπική εφημερίδα μια σειρά μυστηρίου με φόνους με ψευδώνυμο και αρκετές φορές διάβασαν κάποια μέρη. Δεν τους άρεσε αλλά δεν το σχολίασαν αρνητικά. Αν ήταν το όνομά μου όμως πιστεύω ότι θα τους ενοχλούσε πιο έντονα. Nirgal: Συμμερίζομαι αρκετά από αυτά που αναφέρεις αλλά κρατάω αυτό κυρίως «…τίποτα δεν αποκτιέται χωρίς τίμημα και μερικές φορές μπορεί να είναι εξαιρετικά υψηλό. Το τι είναι ο καθένας διατεθειμένος να πληρώσει, έχει να κάνει με τα προσωπικά αποθέματα δυνάμεων και αντοχών, όπως και με τις προτεραιότητες που θέτει. Όπως, όμως έχει πει και κάποιος σκληρός και ανελέητος της ιστορίας (αν δεν κάνω λάθος ο Στάλιν), "αν δεν σπάσεις αυγά, ομελέτα δεν κάνεις".» Cyrano: αυτό περί έκδοσης είναι μια δική μου προσωπική ματαιοδοξία. Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι αν έβλεπαν ότι υπάρχουν διαδικασίες αξιολόγησης από αναγνωρισμένους οίκους ίσως να καταλάβαιναν ότι αυτό δεν θεωρείται κάτι κακό ή ότι αυτοί που γράφουν τρόμου δεν είναι παλαβοί. Ότι είναι κάτι αναγνωρισμένο και συνηθισμένο. Δεν είναι κάτι που προκαλεί ντροπή. Για εμένα το έκανα αυτό άλλωστε εδώ και τρία με τέσσερα χρόνια που δεν ήξεραν απολύτως τίποτα. Δεν είναι ότι οι γονείς σου δε θέλουν να καταλάβουν, είναι ότι οι άνθρωποι δε μπορούν. Αυτό πιστεύω και εγώ. Δεν ακούγεσαι καθόλου διδακτικός ίσα-ίσα που για αυτό πόσταρα το τόπικ στην τελική για να ακούσω πράγματα και να πάρω και μιας και είσαι και γονέας ήταν ενδιαφέρον να ακούσω και την δική σου άποψη καθώς και τις συμβουλές σου. Ήταν τραβηγμένο να σας κουράσω με τις δικές μου σκοτούρες και εκτός αυτού εδώ είναι ένα φόρουμ δημιουργίας. Όμως είμαι άνθρωπος και είχα ανάγκη να μιλήσω και εδώ ήταν το μόνο μέρος να το κάνω, αν και δίσταζα, αφού μόνο εσείς ίσως να καταλαβαίνετε αρκετά που γράφετε επίσης. Έχασα λίγο τον έλεγχο ποστάροντας στάτους με μισόλογα και από εκεί μπορείς ,dimitrix, να καταλάβεις ότι δεν το χειρίζομαι και πολύ με υπομονή το θέμα, και πίστεψε με συνήθως είμαι τέρας με το να έχω τον έλεγχο μιας κατάστασης, αλλά με έπνιγε τόσο πολύ αυτό. Αυτή η διπλή- απανωτή απόρριψη με λύγισε και με κάνει να επανεξετάσω το πόσο σωστά έχω αξιολογήσει τον εαυτό μου σε κάποια πράγματα. Όσο για το αν θα ξαναγράψω,( το 9 του mman) είναι σίγουρο ότι θα ξαναγράψω. Όσο και αν συνεχίσουν να μου το απαξιώνουν, ακόμα και για μόνο τα δικά μου μάτια θα το κάνω. Απλά για τώρα ο τοίχος μου θα παραμείνει καθαρός από πολύχρωμα χαρτάκια ποστ-ιτ ή σχεδιαγράμματα. Το μυαλό μου έχει μπουκώσει και δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ την κατάσταση προς το παρόν. Σας ευχαριστώ όλους και συγνώμη που σας ζάλισα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted July 10, 2011 Share Posted July 10, 2011 α) δεν ζάλισες κανέναν. Εγώ είμαι λίγο ζαλισμένη, οκ, αλλά είναι απ' τις μπύρες. :Ρ β) έχεις δει τον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών, υποθέτω. Θυμάσαι πώς κατέληξε ένας υποσχόμενος ηθοποιός απ' την εμμονή του πατέρα του να τον κάνει γιατρό και να του κόψει το θέατρο με το στανιό. γ) βγάλε έξω τον πίνακα με τις σημειώσεις σου. Τώρα. Καρφίτσωνε κανονικά όποια ιδέα έχεις. Όποιος έχει πρόβλημα με αυτό, το πρόβλημα ανήκει στον ίδιο και όχι σε εσένα. Αυτό, αν θέλεις, μπορείς να επιχειρήσεις να το κάνεις και λιανά. Αλλά μπορείς να κάνεις και τον βούδα. δ) εγώ δεν θα σου πω να μπεις στον κόπο να μιλήσεις με τους γονείς σου, γιατί είμαι σίγουρη ότι το έχεις προσπαθήσει και έχεις αποτύχει. Θα δειχτώ σκληρή και σκυλοειδής και θα σου πω να τους αγνοήσεις. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Είσαι ενήλικος. Η ζωή σου είναι στο δικό σου χέρι, να την κάνεις ό,τι σου γουστάρει. Και το σωστό δικό σου και το λάθος δικό σου και ΚΑΝΕΝΟΣ ΑΛΛΟΥ. Σ' αυτό είμαι τίγκα απόλυτη, ανήκοντας στο είδος πεισμάτικους-πολέμικους. ε) νιώθω λίγο εξοργισμένη με τέτοιες συμπεριφορές. Γνωρίζω ότι η κατάσταση στην επαρχία είναι αρκετά σφιχτή και οι άνθρωποι λίγο πιο παραδοσιακοί, αλλά αυτό το σκάλωμα μου κάθεται δυο πόντους πάνω από την καρωτίδα. Τι έκανες, δηλαδή; Έκλεψες; Σκότωσες; Βίασες; Έλεος! Πού να μάθουν ότι μπαίνεις και στο ίντερνετ δηλαδή! Δε συνεχίζω, γιατί δεν θέλω να θίγω τους γονείς και τ' αγαπημένα πρόσωπα κανενός, αλλά οφείλεις στον εαυτό σου, στα θέλω σου και στην ζωή σου, να κάνεις αυτό που ΕΣΥ θέλεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted July 10, 2011 Share Posted July 10, 2011 Μερικά εμπόδια τα υπερπηδάς. Μερικά τα περνάς από κάτω. Μερικά τα αποφεύγεις. Και μερικά... περιμένεις να μεγαλώσεις, ώστε να μπορείς να τα υπερπηδήσεις. Για μένα ήταν ψυχολογικά πολύ απελευθερωτικό να δώσω στους γονείς μου να διαβάσουν π.χ. μια σκηνή βιασμού που έγραψα. Ναι, ΑΥΤΟΣ είμαι, από το δικό ΜΟΥ μυαλουδάκι βγήκε αυτή η σκηνή κι ΑΜΑ σας αρέσει (=αυτή ήταν η αίσθηση απελευθέρωσης). Έπρεπε όμως να αντέξω το ότι τους στενοχώρεσε, τους ανησύχησε, δεν τους άρεσε. Τι να κάνουμε; Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος δε γίνεται. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DimitrisX Posted July 10, 2011 Share Posted July 10, 2011 Dimitrix: Σε ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά λόγια. Αναρωτιέμαι που κατέληξε η δικιά σου εμπειρία. Τελείωσε πριν καν αρχίσει, συγκεκριμένα. Κατά τα σχολικά μου χρόνια μέχρι και το πανεπιστήμιο,είχαμε σοβαρά προβλήματα με άλλο μέλος της οικογένειας (πλέον δεν υφίστανται τα προβλήματα αυτά, ευτυχώς) και η σκέψη και μόνο να δημιουργήσω κι εγώ ακόμη ένα "πρόβλημα" (όπως βλέπεις ακόμη κι εγώ "πρόβλημα" το χαρακτηρίζω) με απωθούσε. Μοναδική παρηγοριά ήταν και παραμένει ότι η όποια ερμηνευτική ικανότητα κι αν έχω (όχι υποκριτική, αλλά ερμηνευτική, performing αν θες) αποτελεί κομμάτι του χαρακτήρα μου, οπότε το κουβαλάω μέσα μου και το εκφράζω όποτε και όπως μπορώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
anysias Posted July 10, 2011 Share Posted July 10, 2011 Dimitrisx: στην ουσία δηλαδή το καταπίεσες για να μην προκαλέσεις αλλά συνεχίζεις να εκφράζεσαι με το perfoming, για αυτό είπες ότι είχες παρόμοια εμπειρία; Έχει πάψει να σε βασανίζει όμως το θέμα η απλά το αγνοείς πια; Ή πρέπει να πάψεις να το σκέφτεσαι για να μη σε βασανίζει; Tetartos: όπως θα διάβασες στο ποστ μου πιο πάνω ανέφερα ότι όταν αντίκρισα την μάνα μου με το χειρόγραφο ανοιχτό μπροστά της, ένιωσα και ανακούφιση. Ήταν μια μορφή απελευθέρωσης αλλά πιο πολύ υπερίσχυε πιστεύω η οργή και ο θυμός μου για τον τρόπο που έγινε… Στο μυαλό μου ήθελα να τους το δείξω εγώ όταν έβρισκα το κουράγιο και όχι να το μάθουν ξαφνικά από καθαρή σύμπτωση των πραγμάτων με τέτοιο τρόπο. Έτσι ήταν σαν να επιβεβαιώνονταν οι υποψίες τους όλες, πως αφού το κρατούσα μυστικό το θεωρούσα και ο ίδιος ειδεχθές και τραβηγμένο. Κατά τα άλλα όμως πιστεύω ότι μάλλον είναι από το πρόβλημα που απλά δεν θα το καταλάβουν ποτέ, όπως είπε ο Cyrano, και μάλλον θα χρειαστεί να το περάσω από κάτω, γιατί είναι κάτι που δεν μπορώ να υποσχεθώ ότι δεν θα το ξανακάνω. Όλοι έχουν κάτι σαν χόμπι που να τους γεμίζει, εμένα το δικό μου είναι αυτό. Μπορεί να ασχολούμαι και με αρκετά άλλα, αυτό όμως είναι που σκέφτομαι διαρκώς, με γεμίζει πραγματικά και δεν ησυχάζω μέχρι να το κάνω. Σονυα: αυτά τα ερωτήματα είναι που κλωθογυρίζουν στο μυαλό μου συνέχεια «Τι έκανες, δηλαδή; Έκλεψες; Σκότωσες; Βίασες; Έλεος!» και έχεις απόλυτο δίκαιο ότι τώρα τουλάχιστον δεν υπάρχει περίπτωση να τους αλλάξω γνώμη, είναι κάτι που αδυνατούν να το κατανοήσουν και να το εκτιμήσουν όπως πρέπει και δεν βοηθάει φυσικά και ο χαρακτήρας μου καθόλου σε αυτό. Σε ευχαριστώ και εσένα για το σχόλιο, την κατανόηση και την ενέργεια που μου μεταβιβάζεις με τα λόγια αυτά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DimitrisX Posted July 10, 2011 Share Posted July 10, 2011 Dimitrisx: στην ουσία δηλαδή το καταπίεσες για να μην προκαλέσεις αλλά συνεχίζεις να εκφράζεσαι με το perfoming, για αυτό είπες ότι είχες παρόμοια εμπειρία; Έχει πάψει να σε βασανίζει όμως το θέμα η απλά το αγνοείς πια; Ή πρέπει να πάψεις να το σκέφτεσαι για να μη σε βασανίζει; Μετά από τόσο καιρό δεν με απασχολεί τόσο. Να φανταστείς, πέρσι είχα μια ευκαιρία να συμμετάσχω στη θεατρική ομάδα του Δήμου Καλλιθέας, αλλά δεν το έκανα τελικά. Ένιωσα ότι θα ήταν ένα πισω-γύρισμα. Ό,τι αποφάσισα τότε (έστω με λανθάνοντα τρόπο) αποτελεί τμήμα του παρελθόντος. Πάντως, δεν θα ξεχάσω ποτέ τις σποντο-κουβέντες που είχα με τους γονείς μου και κυρίως με τη μητέρα μου, οι οποίες δεν κλιμακώθηκαν ποτέ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cosmo Posted July 12, 2011 Share Posted July 12, 2011 Δημήτρη καλημέρα. Είμαι πια ηθοποιός 16 χρόνια τώρα και μπορώ να αναλογιστώ τις αποφάσεις που πήρα στη ζωή μου. Όταν το είπα στους γονείς μου, πως θα γίνω ηθοποιός (ήμουν 15 και ήδη έπαιζα σε ερασιτεχνικές ομάδες) η μάνα μου μου είπε να κάνω ότι θέλω αλλά να το κάνω καλά... Ο πατέρας μου (είναι χωρισμένοι οι γονείς μου) γέλαγε και μου είπε πως δεν είναι δουλειά αυτή και να μην σκέφτομαι τέτοια πράγματα. Έγραφα ήδη τότε αλλά τα πιο πολλά ήταν θεατρικά. Γέλαγε (ο πατέρας μου) με όλα αυτά που έγραφα, χωρίς να είναι κωμωδίες. Τότε ήταν που ξεχείλισε η σταγόνα από το ποτήρι και του είπα να αλλάξει δουλειά. Δεν μπορούσα να είμαι ο γιος ενός οδηγού τουριστικού λεωφορείου. (πούλμαν) Μπορεί να ακούγεται αστείο τώρα αλλά εκείνη τη στιγμή μίλαγα πάρα πολύ σοβαρά. Δεν το εννοούσα αλλά ήθελα να καταλάβει τι ακριβώς εννοώ. Τώρα συνεχίζει να αδιαφορεί και εγώ γράφω πιο πολύ. Με στηρίζει ψυχολογικά η μάνα μου (όσο αφορά τη συγγραφή) αλλά δεν θα αφήσω κανέναν, και εννοώ κανέναν, να μου πει ΠΟΤΕ θα γράφω και ΤΙ θα γράφω. Εκείνη στο κάτω κάτω μου έδωσε την καλύτερη συμβουλή. Κάνε ότι δουλειά θέλεις, αλλά να είσαι από τους καλύτερους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted July 12, 2011 Share Posted July 12, 2011 Οσον αφορα τη δουλεια καταλαβαινω τους γονεις με το "πως θα κανεις οικογενεια ως συγγραφεας,με τι λεφτα;" ας πουμε.Αλλα ως χομπι(που μπορει να αποφερει κι ενα μικρο εισοδημα) δεν καταλαβαινω γιατι εξαγριωνει μερικους.Σιγουρα φαινεται περιεργο αλλα ουτε επικινδυνο ειναι ουτε τιποτα.Απο εκει και περα εννοειται οτι σε ατομα που ουτε καν διαβαζουν-ποσο μαλλον να γραφουν- δεν καθεται καλα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted July 12, 2011 Share Posted July 12, 2011 (edited) Υπάρχουν γονείς που αν δουν ότι το παιδί τους γράφει κάτι άλλο εκτός από λίστα για τον μπακάλη νιώθουν πως ήρθε το τέλος του κόσμου. (Το ίδιο και αν ζωγραφίζει, παίζει θέατρο, μουσική, κάνει πολεμικές τέχνες ή χορό... με λίγα λόγια εκφράζει το χαρακτήρα του). Είναι πολύ απλό. Είναι άνθρωποι και οι ίδιοι καταπιεσμένοι από τους γονείς τους, την εργασία, τον περίγυρο και πάει λέγοντας. Η ζωή τους δεν είναι ιδιαίτερα καλή, και κάπου μέσα τους το ξέρουν. Φυσικά δεν υπάρχει το θέμα "τι θα πουν". Σε τίποτα. Μπορεί να υπάρχει η ανάγκη να μας αναγνωρίσουν, γονείς μας είναι, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα στη ζωή. Ας μην μας αναγνωρίσουν ποτέ, φτάνει εμείς να ξέρουμε ποιοι είμαστε ανά πάσα στιγμή. Πιστεύω πως μετά από κάποια ηλικία (30+ ; ) παύουμε να έχουμε ανάγκη την γονεϊκή αναγνώριση, και αυτό ίσως είναι το τελευταίο σκαλοπάτι προς την ενηλικίωση και την αυτονομία. Και για αν απαντήσω στο αρχικό ποστ: Ερώτημα για όσους γράφουν: Δείχνετε αυτά που γράφετε σε συγγενείς ή κοντινά πρόσωπα, ή φοβάστε μήπως θα σας παρεξηγήσουν; Αν μέσα στην ιστορία σας υπήρχε μια ερωτική σκηνή, θα αφήνατε ποτέ τη μαμά (ή τον μπαμπά, ή την αδελφή, ή το οποιοδήποτε κοντινό πρόσωπο) να διαβάσει την ιστορία αυτή; Αν μέσα στην ιστορία υπήρχε μεγάλη δόση βίας, ή μαγείας που κάποιος θα μπορούσε να πει "σατανιστική"; Ή, γενικά, αν υπήρχε κάτι ακραίο μέσα στην ιστορία σας; Το αν θα δείξω κάτι δεν καθορίζεται από το βαθμό συγγένειας, αλλά από το βαθμό συνενόησης με έναν άνθρωπο. Edited July 12, 2011 by Cassandra Gotha Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DimitrisX Posted July 12, 2011 Share Posted July 12, 2011 Μπορεί να υπάρχει η ανάγκη να μας αναγνωρίσουν, γονείς μας είναι, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα στη ζωή. Α Το αν θα δείξω κάτι δεν καθορίζεται από το βαθμό συγγένειας, αλλά από το βαθμό συνενόησης με έναν άνθρωπο. Νομίζω ότι τα είπες όλα με αυτές τις δύο προτάσεις, Cassandra. Επίσης, εξαιρετική η συμβουλή της μητέρας σου, Cosmo. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted July 12, 2011 Share Posted July 12, 2011 Πιστεύω πως μετά από κάποια ηλικία (30+ ; ) παύουμε να έχουμε ανάγκη την γονεϊκή αναγνώριση, και αυτό ίσως είναι το τελευταίο σκαλοπάτι προς την ενηλικίωση και την αυτονομία. 30+;!! Επιτέλους η ενηλικίωση;!!! Κατά τα ελληνικά δεδομένα, ε; Που πάμε βρε; Βρε που πάμε;!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted July 12, 2011 Share Posted July 12, 2011 Δεν είναι κατά τα ελληνικά δεδομένα, είναι κατά τα σύγχρονα δεδομένα (του ανεπτυγμένου κόσμου). Παλιά οι άνθρωποι είχαν κάνει τα παιδιά τους ως τα 25 και τα 50 ήταν γηρατειά. Τώρα λέμε ότι κάποιος στα 50 είναι νέος. Πες μου εσύ, αν η ζωή ενός είδους μεγαλώνει τόσο, αν το γήρας καθυστερεί, γίνεται να αποτελεί εξαίρεση η ενιλικίωση; Αλλά βγαίνουμε εκτός τώρα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted July 12, 2011 Share Posted July 12, 2011 Δεν είναι κατά τα ελληνικά δεδομένα, είναι κατά τα σύγχρονα δεδομένα (του ανεπτυγμένου κόσμου). Γιατί είχα την εντύπωση ότι για αμερικάνικα και ευρωπαϊκά δεδομένα, με το που έφευγε το παιδί για το κολέγιο/πανεπιστήμιο, αυτό ήταν πια, έφευγε από το σπίτι και έμπαινε στην αυτόνομη, ενήλικη ζωή; Εντάξει, όταν μαζευόταν ξανά η οικογένεια τα Χριστούγεννα, οι μεγάλοι έσπαγαν τα νεύρα των μικρών με τις συμβουλές και τις ασκήσεις ελέγχου. Σε έναν βαθμό που φυσιολογικά δεν σβήνει ποτέ. Αλλά μετά τα 20 δεν νοείται η εξάρτηση που βλέπουμε στην Ελλάδα. (Γνωρίζεις το κλασσικό ανέκδοτο του γιατί ο Ιησούς ήταν έλληνας κλπ.) Αυτό εννοούσα. Την απογοήτευση των δικών μου την έζησα από την εποχή που τους ανακοίνωσα τι ήθελα να σπουδάσω, μέχρι να φύγω για τις καθεαυτού σπουδές. Ο πατέρας μου ντρεπόταν να πει τι σπουδάζω όταν τον ρωτούσαν, κυρίως γιατί ήταν πικρά απογοητευμένος που δεν επέλεξα να δουλέψω δίπλα του και να μάθω τη δουλειά, ή που δεν σπούδαζα τουλάχιστο χημικός, όπου αργότερα θα μπορούσα να τον βοηθήσω στη δουλειά. (Είχαμε βιοτεχνία χρωμάτων.) Κατόπιν δεν υπήρξαν εμπόδια από τους γονείς μου στις ελάχιστες ευκαιρίες που παρουσιάζονταν, ήταν δε η ελληνική πραγματικότητα που με έκανε να δείχνω "Θανασάκης ο Πολιτευόμενος" με την μία απογοήτευση να διαδέχεται την άλλη. Οι ενοχές που αναπτύχθηκαν μέσα μου προς τους γονείς μου μεγάλες. Δεν στάθηκα άξιος να αγοράσω ένα πακέτο τσιγάρα στον πατέρα μου που λέει ο λόγος. Εντωμεταξύ, η γραμμή στο έδαφος που με χώρισε από το όνειρο του κινηματογράφου (σενάριο, σκηνοθεσία) χάθηκε από τα μάτια μου γρήγορα μόλις διάλεξα να ακολουθήσω την συγγραφή. Εκεί πίσω δεν έλειψα σε κανέναν. Κι εδώ; Η ίδια ιστορία. Είμαι καθώς φαίνεται καλός στην πεζογραφία όπως αποδείχτηκα και στο σενάριο, το όνειρο όμως δεν λέει να μου κάτσει. Ούτε για μια μπουκιά ψωμί. Δεν μετανιώνω για τη ζωή που έζησα και τις εμπειρίες που είχα. Υπάρχει όμως και μια άλλη ζωή που έχασα, εκείνη της δημιουργίας δικής μου οικογένειας, που απαιτεί άλλες θυσίες και παραχωρήσεις στην πραγματικότητα. Η μητέρα μου, τα τελευταία χρόνια, της άρεσε όποτε δημοσιευόμουν κάπου, και την άκουγα να το λέει στις φίλες της. Και δεν με πίεζε να βρω δουλειά όπως θα ήταν αναμενόμενο, προς έκπληξη μου. Ανησυχούσε βέβαια για το πως θα τα κατάφερνα αν έφευγε από τη ζωή, και είναι αυτό το θρίλερ που ακολουθώ αυτόν τον καιρό, περίεργος που θα με βγάλει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
anysias Posted July 12, 2011 Share Posted July 12, 2011 (edited) dino δε μπορώ παρά να θαυμάσω την επιμονή και την υπομονή σου στο να κυνηγήσεις το όνειρό σου. Είμαι σίγουρος ότι έχεις κότσια και γερό στομάχι για να το έχεις καταφέρει αυτό. Σου εύχομαι να πραγματοποιηθούν τα ονειρά σου Edited July 12, 2011 by anysias Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted July 12, 2011 Share Posted July 12, 2011 Απορώ πώς μπορείτε και ανοίγεστε τόσο εύκολα σε ένα δημόσιο τόπο. Δεν το λέω αρνητικά, ίσα ίσα. Απλώς με εκπλήσσει που παραθέτετε τέτοιες λεπτομέρειες. Εγώ το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι οι γονείς μου ξέρουν πως "γράφω" χωρίς να έχουν ιδέα τι είναι αυτό. Αν τους έδινα κάτι, μάλλον δεν θα μπορούσαν να το διαβάσουν (όχι για λόγους λογοτεχνικούς, προφανώς). Οπότε, αν τύχει να είμαι στο χωριό και να με βλέπουν να πληκτρολογώ στο λάπτοπ, θα ρωτήσουν τι κάνω, θα τους πω ότι γράφω και θα χαμογελάσουν συγκαταβατικά. Εντάξει, χαίρονται και με κάναν διαγωνισμό, αλλά χαίρονται όπως όταν έφερνα καλούς βαθμούς από το σχολείο. Τα παραπάνω που διάβασα από τον anysia, θεέ μου, μου ακούγονται αδιανόητα και θέλω να πιστεύω ότι διαστρεβλώνονται από το συναίσθημα και την φόρτισή του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.