Morlock Ambrosius series

[Naroualis]

Είχα υποσχεθεί από καιρό μια παρουσίαση του βιβλίου αυτού. Ο καιρός της τεμπελιάς γαρ περασμένος, ήρθε η ώρα να κρατήσω το λόγο μου.

 

Αλλά επιτρέψτε μου αυτή τη φορά να ξεκινήσω ανάποδα.

 

Αυτό είναι ένα βιβλίο όχι πολύ κακό, ούτε και τέλειο. Για την ακρίβεια είναι ένα βιβλίο που δεν ξέρεις αν σου αρέσει ή όχι, που δεν ξέρεις αν το βαριέσαι ή όχι, αν θες να σπάσεις τα μούτρα του ήρωα ή όχι κι αν τελικά κλαις τα λεφτά σου ή όχι.

 

Κι εξηγούμαι αναλυτικά:

 

Κατά καιρούς η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας γίνεται δύσκολη (το διάβασα στο πρωτότυπο, οπότε μπορώ να το επιβεβαιώσω). Οι διάλογοι μπορεί να είναι είτε εξαιρετικά αληθοφανείς, είτε (δυστυχώς τις περισσότερες φορές) πιο ξύλινοι κι από, τι να πω, κι από ένα δάσος με γιγάντιες σεκόγιες. Έχει δράση και τέλειες περιγραφές στις σκηνές μάχης, με πολύ ενδιαφέρουσες οπτικές γωνίες και ταυτόχρονα, περνάνε σελίδες και σελίδες με φλυαρίες και δήθεν ανάπτυξη. Οι χαρακτήρες, άλλο μανίκι αυτοί. Από τη μια οι πρωταγωνιστές είναι πραγματικά στέρεοι, τους ξεχωρίζεις χωρίς να χρειάζεται να ξέρεις τα ονόματά τους. Κι από την άλλη, κάνουν πράγματα που σίγουρα δε θα μας περνούσαν από το μυαλό. Η αίσθηση του χρόνου είναι κάπως διαστρεβλωμένη, τεντωμένη πάρα από απ’ όσο θα περίμενε κανείς. Δείχνει, ας πούμε,

τέσσερις ανθρώπους να επιζούν επί έξι μήνες (κάνοντας ταυτόχρονα και μαθήματα μαγείας και ξιφασκίας) μέσα στους μυστικούς διαδρόμους του παλατιού του εχθρού τους

. Γουάτ; Και την ίδια στιγμή έχει κάτι απίθανες ιδέες, κάτι φαντασμαγορικές εκρήξεις φαντασίας κι ένα λεπτότατο χιούμορ μέσα στη μαυρίλα που αναγκάζεσαι να διαβάσεις παρακάτω για να δεις τι άλλο έχει αυτός ο χριστιανός στο κεφάλι του μέσα. Όπως ας πούμε το

ότι ο μάγος ανεβάζει την αδελφή και το βοηθό του πάνω σ’ ένα κοινότατο άλογο κι ύστερα του βάζει στις οπλές μια ειδική αλοιφή. Η αλοιφή κάνει το άλογο να κάνει κάθε βήμα του διακόσια μέτρα ψηλό και κανένα χιλιόμετρο μακρύ. Κι όταν προσγειώνεται πρώτη φορά, το άλογο βγάζει μια τρομερή φρικτή κραυγή. «Τι έγινε;» ρωτάει η γυναίκα ανήσυχη. «Φοβάται τόσο πολύ που ουρλιάζει;» και λίγο μετά έρχεται η απάντησή της. «Μπα. Μου φαίνεται ότι το φχαριστιέται τόσο πολύ που ουρλιάζει.» Κι αμέσως εσυ ως αναγνώστης βάζεις στο νου σου μια εικόνα, με το άλογο να χλιμιντρίζει «γουίιιιιιιιι!» χαμογελώντας, λες και παίζει σε ταινία Λούκυ Λουκ

. Κι ενώ είναι το βιβλίο γεμάτο από τέτοια απίθανα ευρήματα, ταυτόχρονα έχει κάτι στιγμές που λες ότι θα βγάλεις τα μάτια σου με το πιρουνάκι του φρούτου, μόνο και μόνο για να σταματήσεις να διαβάζεις.

 

Η υπόθεση χοντρικά είναι η εξής: ο δωδεκάχρονος, όχι πολύ υψηλής ευφυΐας βασιλιάς Λάθμαρ φυγαδεύεται από την αυταρχική γιαγιά του, Αμπρόζια Βιβιάνα, για να γλιτώσει από τα νύχια του κηδεμόνα του που θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Δυστυχώς συλλαμβάνεται κι η γιαγιά του καταδικάζεται σε θάνατο για προδοσία. Λόγω του ότι είναι ευγενικής καταγωγής έχει δικαίωμα όμως, να κερδίσει την ζωή της, αν βρεθεί κάποιος να την υπερασπιστεί στην αρένα. Εμφανίζεται ο αδελφός της, ο Μόρλοκ Αμπρόσιους με το νάνο βοηθό του, τον Γουίρθ και τη σώζουν και μετά γίνεται της μουρλής, καθώς ο μικρός βασιλιάς αρχίζει να χρησιμοποιεί το μυαλό του, το σκάει και πάλι, ξαναπέφτει στα χέρια του κηδεμόνα του, καταφέρνουν τρεις άνθρωποι κι έναν νάνος να καταλάβουν το παλάτι και να ξωπετάξουν τον κηδεμόνα, ο οποίος όμως γυρνοβολάει απ’ έξω με τους δικούς του και τους κάνουν τη ζωή δύσκολη, μπλέκεται κι ένας νεκρομάντης, εμφανίζονται κάτι κοράκια, γκόλεμ, μεταλλικές αράχνες-παύλα-μεταφορικά μέσα που λειτουργούν με μαγεία, τέρατα και θηρία και ζόμπι και τελικά γίνεται το ένα να δεις και το στάσου ν’ ακούσεις. Δι χάπι έντ.

 

Κι εφόσον αυτή τη φορά έκανα την παρουσίαση από την ανάποδη, νομίζω είναι η ώρα,να σας πω (πέρα από τον τίτλο του τόπικ, έτσι; ) για ποιο βιβλίο μιλάω τόση ώρα. Είναι το Blood of Ambrose του James Enge, το πρώτο από μια σειρά βιβλίων με ήρωα τον Μόρλοκ Αμπρόσιους.

 

Edited January 4, 2011 by Naroualis

[D'Ailleurs]

o αδελφός της γιαγιας δεν θα είναι και αυτός παπούλης;

 

παντως εχει ωραίο εξώφυλλο!

[Naroualis]

Υποτίθεται ότι έχουν κάτι το αθάνατο στην οικογένεια, που με τις γενιές ξεφτίζει. Εξ ου κι ο πιτσιρίκος είναι "κανονικός", ενώ κάποια στιγμή που σκάει μύτη (όχι που δε θα έσκαγε) ο Μέρλιν, ο πατέρας του παππού και της γιαγιάς, φαίνεται να έχει περίπου την ίδια ηλικία μ' αυτούς, γύρω στα πενήντα με πενήντα πέντε.