Kafka Posted January 11, 2011 Share Posted January 11, 2011 Όνομα Συγγραφέα: Κυριάκος Χαλκόπουλος Είδος: Τρόμος Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 1566 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Το έγραψα πριν απο λίγες μέρες. Είναι μία επιστροφή σε ένα παλιότερο είδος κειμένου μου, όσον αφορά τη φύση του τρόμου. Μπορεί να το στείλω πουθενά. Θα αναμένω με μεγάλο ενδιαφέρον να διαβάσω πώς σας φάνηκε. Στην εξοχή Αγαπητέ μου γιατρέ, Νομίζω ότι έχω χάσει τη δυνατότητα να σας αποκαλώ «συνάδελφο». Αυτό καθώς, όπως σας ανακοίνωσα στο τηλέφωνο, έπαψα πλέον να βλέπω ασθενείς. Τώρα είναι, λοιπόν, η δική μου σειρά να βρεθώ στη θέση του ασθενούς, μία εξέλιξη που μάλλον άργησε να έρθει, αλλά ήρθε τελικά, και με πολύ μεγάλη σφοδρότητα. Οπωσδήποτε θα συνομιλήσουμε για όλα αυτά και όταν θα σας έχω απέναντί μου. Όμως θεώρησα σκόπιμο να τα καταγράψω πρώτα σε αυτό το κείμενο, διότι δε μπορώ να είμαι βέβαιος ότι με τον προφορικό λόγο θα καταφέρω τόσο να αποδώσω στο σωστό τους τόνο τα διάφορα συμβάντα και τις εντυπώσεις μου από αυτά, όσο και να σημειώσω αποτελεσματικά την ακολουθία των γεγονότων των τελευταίων ημερών, που με έφεραν τελικά σε αυτή τη κακή θέση. Δε θα μακρηγορήσω ωστόσο. Αυτό είναι θετικό και επόμενο επίσης, διότι δε σκοπεύω να αναφερθώ καν σε εικασίες μου για την πηγή από την οποία προήλθε αυτό που έπαθα. Τούτο θα πρέπει να εξεταστεί στη θεραπεία μου, που προμηνύεται, δυστυχώς, μακροσκελής. Αντίθετα θα περιοριστώ να περιγράψω μόνο την καθοριστική στιγμή στην οποία φανερώθηκε ότι εδώ υπάρχει κάποιο σημαντικό πρόβλημα, και θα το κάνω αυτό όσο και αν μου φαίνεται, ακόμα, τρομερή. Και μου φαίνεται τρομερή όχι μόνο για επιστημονικούς και νηφάλιους λόγους. Όχι μόνο, δηλαδή, καθώς ξαφνιάστηκα που έγινε κάτι τέτοιο σε εμένα, έναν που άσκησε για πάνω από μία δεκαετία, με αρκετή επιτυχία κατά τη γνώμη του, το δύσκολο επάγγελμα του παιδοψυχίατρου. Μου φαίνεται κυρίως τρομερή για έναν άλλο λόγο. Για έναν πολύ συγκεκριμένο. Εξ αιτίας του είδους του συναισθήματος που ένοιωσα το σημερινό πρωινό, σε εκείνο το ξέφωτο λίγο έξω από την πόλη, και που το συγκρατώ ακόμα, τόσο έντονα που δε θα σας κρύψω ότι καταβάλω σημαντικότατες προσπάθειες να το απωθώ από τη μνήμη μου, διότι με φοβίζει πολύ. Και με φοβίζει διότι ανησυχώ πως αν επανέλθει σε ολόκληρη την έντασή του τότε ίσως να επαναληφθεί το πρωινό επεισόδιο. Αλλά- και εδώ περιπλέκονται κάπως τα πράγματα- δε με φοβίζει μόνο γι αυτό, αλλά και για έναν λόγο που δεν είναι απλώς διάφορος του προαναφερθέντα, αλλά μάλιστα εντελώς αντιδιαμετρικός του: με φοβίζει διότι μπορεί τότε και να μην επαναληφθεί τίποτα τέτοιο. Να νοιώθω αφ ενός τεράστιο, υπαρκτό τρόμο, αλλά να μη συμβεί τίποτα. Και αυτό με φοβίζει για λόγους που θα γίνουν προφανείς στη συνέχεια. Όλα ξεκίνησαν από μία ασθενή μου, ένα κορίτσι εννιά χρονών, που έβλεπα για εδώ και σχεδόν μισό χρόνο. Αυτό το κορίτσι έπασχε από επαναλαμβανόμενους εφιάλτες, και από κάποια παγιωμένη φοβία. Θα ήθελα να πιστεύω πως, παρόλο που δεν πρόκειται να την ξαναδώ, δεν ενέτεινα εγώ αυτό της το φόβο. Αυτό καθώς το πρωινό διατήρησα, εξωτερικά- ούτε λόγος για εσωτερικά ας μη γίνει- την ψυχραιμία μου, θυμάμαι ότι με μία τεράστια προσπάθεια κράτησα ένα εντελώς προσποιητό χαμόγελο, και μόνο τη διέκοψα από την αφήγησή της, καθώς εκείνη την ώρα μου διάβαζε από το ημερολόγιό της. Ακολούθως την πήρα από το χέρι, και απομακρυνθήκαμε από το δέντρο όπου είχε καθίσει σε ένα χαμηλό του κλωνάρι, για να επιστρέψουμε στο μεγάλο σπίτι όπου έμενε, στην άκρη του οικισμού. Μόνο εγώ ξέρω πώς κατάφερα να μιλήσω έπειτα στους γονείς της, με πολύ μεγάλη προσοχή για να μη διακινδυνεύσω να με ακούσει αυτή, και να τους ανακοινώσω ότι θα εγκαταλείψω την εργασία μου για να αρχίσω μία απροσδιόριστου χρόνου περίοδο διακοπών. Δεν τους έδωσα μεγαλύτερες εξηγήσεις, παρά μόνο τους παραχώρησα τη διεύθυνση ενός καλού μου συναδέλφου, για να απευθυνθούν σε αυτόν για τη συνέχεια της θεραπείας της κόρης τους. Μετά έφυγα, όσο πιο ήρεμα μπορούσα όσο ακόμα με έβλεπαν- ή νόμιζα ότι θα μπορούσαν να με βλέπουν- και τρομακτικά πιο γρήγορα μόλις έστριψα πίσω από έναν τοίχο που εμπόδιζε τη θέασή μου από το σπίτι τους. Επέστρεψα στο δικό μου σπίτι. Στο δρόμο διαπίστωσα, δίχως να νοιώθω λύπη, πως ένα δάκρυ κυλούσε από το μάτι μου. Αληθινά τα νεύρα μου ήταν τελείως κλονισμένα. Η μικρή κοπέλα υπέφερε, όπως είπα, και από έναν έντονο φόβο, χρόνιο. Αυτός αφορούσε την ιδέα πως υπήρχε κάτι στο δάσος, αλλά δεν ήταν μόνο τόσο απλή. Για την ακρίβεια εκτιμούσε- αν και δε μπορούσε να θυμηθεί πότε σχημάτισε αυτή την βεβαιότητα- ότι κάτι ζούσε εκεί, και μάλιστα συνδεόταν μαζί της. Την είχα ρωτήσει, βέβαια, για να εξασφαλίσω τη γνώση από την πλευρά μου αν στην πάθησή της παρουσιαζόταν και παραισθησιακό υλικό, αν είχε ποτέ δει εκείνο το ον. Η απάντηση ήταν ανάμεικτη, αφ ενός το αρνούταν, αλλά επίσης ισχυριζόταν ότι ίσως και να είχε δει κάτι, αλλά πολύ παλιά, και πάντως δε θυμόταν πλέον τίποτα από αυτό. Αυτές οι εξηγήσεις μου έμοιαζαν ικανοποιητικές ως αρχή, όχι βέβαια διότι φανέρωναν κάτι σαφές, αλλά καθώς μπορούσα να έχω τις υποψίες μου για μερικές γενικές πιθανές καταβολές αυτού του φόβου της. Έτσι σκεφτόμουν, με τους γνωστούς τρόπους, τις συμβολικές σημασίες του δάσους, όπου τα ψηλά έλατα θα μπορούσαν πολύ καλά ασυνείδητα να γίνονται αντιληπτά ως το ανώνυμο και πολυάριθμο πλήθος των άγνωστων ανθρώπων που την περιέβαλε, και που θα περίμενε κανείς αρκετά συγγνωστά να φοβίσει το κάθε παιδί εκείνης της ηλικίας. Έκανα και πιο συγκεκριμένες εικασίες. Παρόλο που αρνούταν να παραδεχτεί πως υπήρχε κάποιος δεδομένος χώρος στο δάσος που τη φόβιζε, όπου θα γινόταν να έχει σημειωθεί η έλευση εκείνου του άγνωστου πλάσματος, έκρινα ότι το οποιοδήποτε μεμονωμένο δέντρο θα μπορούσε να αντιπροσωπεύσει κάποιον στην οικογένειά της, όπως κυρίαρχα τον πατέρα. Ακολούθως ένα πλάσμα που κατοικεί σε εκείνο το δέντρο θα σήμαινε αβίαστα κάποιο μεμονωμένο στοιχείο εκείνου του πατέρα. Αλλά προέτρεχα. Ποτέ δε μου έδωσε κάποια απάντηση που να με έκανε να ενισχύσω τις εκτιμήσεις μου αυτές. Το δέντρο όπου καθόταν το πρωί για να μου διαβάσει από το ημερολόγιό της ήταν ένα δέντρο μπροστά από το οποίο δεν είχα ξαναβρεθεί, και ίσως και αυτή να μην είχε ξανακαθίσει πάνω του. Το πλάσμα υποτίθεται ότι προερχόταν από το δάσος, αλλά δεν ήταν σαφές αν ζούσε σε ένα ή περισσότερα δέντρα, ή και καθόλου σε ένα δέντρο. Όμως μέχρι μια στιγμή, μια τόσο άσκημη στιγμή, δε διαλύονταν όλες αυτές οι πεποιθήσεις μου για την προέλευση του φόβου της. Αλλά ούτε και τώρα θέλω να εξανεμιστούν. Προτιμώ να πιστεύω το ορθό, και γι αυτό άλλωστε απευθύνομαι σε εσάς. Δυστυχώς ο δικός μου τρόμος για εκείνη τη στιγμή μείωσε σημαντικά και τη δυνατότητά μου να θυμηθώ καλά και οτιδήποτε άλλο έγινε εκείνη την ώρα, πριν από αυτήν. Έτσι δυστυχώς θυμάμαι ελάχιστα τι έλεγε το ημερολόγιό της. Νομίζω ότι ήταν μία απλή σημείωση, μία αναφορά σε μια ευχάριστη ώρα παιχνιδιού με την αγαπημένη της κούκλα. Από την άλλη- και ανατριχιάζω λιγάκι τώρα με αυτή τη μνήμη- νομίζω ότι θυμάμαι πως σε εκείνο το παιχνίδι η κούκλα είχε ένα μαύρο στίγμα στα μαλλιά της, ολόξανθα όπως και του κοριτσιού, και παιδευόταν να το βγάλει. Όλα αυτά, για λόγο τελείως άγνωστο σε εμένα, οδήγησαν στο επεισόδιό μου. Πάντα θεωρούσα, και σε ένα βαθμό εξακολουθώ να το εκτιμώ, πως αποτελώ έναν αρκετά ευφυή άνθρωπο, όμως αληθινά δεν είμαι σε θέση καν να αρχίσω να εξετάζω ποια είναι η προέλευση στην ψυχή μου εκείνου που τόσο με σάστισε. Η θεραπεία μου πρέπει να πάρει πολύ, πάρα πολύ χρόνο, αυτό νομίζω. Αλλά θα είναι μία λύτρωση για εμένα αυτή, όταν θα αρχίσει, και είναι σχεδόν μία πρώτη λύτρωση και πως γράφω αυτές τις γραμμές, διότι φαντάζομαι διαρκώς ότι έχουν ήδη φτάσει σε εσάς, τις διαβάζετε, και έτσι αποκτάτε μία γνώση για εμένα, και έτσι, για λίγο, παύω να νοιώθω τόσο μόνος και αβοήθητος! Δεν έχω να πω κάτι άλλο, παρά μονάχα κάτι ακόμα για εκείνο το πρωινό. Είχα σταθεί απέναντι από το κορίτσι, που όπως σημείωσα είχε καθίσει πάνω σε ένα μέρος του δέντρου. Χαμογελούσα. Άκουγα με προσοχή το διάβασμα του ημερολογίου. Σκέφτηκα- ω το θυμάμαι πολύ καλά, και ας έχει από τότε χωριστεί ο χρόνος στα δύο, σε ένα πριν και ένα μετά- πόσο όμορφα ήταν εκεί, εκείνη την ώρα, στην αρχή της εξοχής, πόσο χαριτωμένο ήταν εκείνο το μικρό κοριτσάκι, αν και απ ό,τι φαινόταν βυθισμένο μέσα σε σημαντικά προβλήματα. Ήθελα τόσο πολύ να το βοηθήσω, και πίστευα στις δυνάμεις μου, θα τα κατάφερνα! Και θυμάμαι ότι αναστέναξα, βαθιά. Άφησα το βλέμμα μου να πλανηθεί πάνω στο σώμα της, στα όμορφα της ρούχα, ήταν μία αγγελική εικόνα. Και κοίταξα και πιο ψηλά, στην αρχή του δέντρου πάνω από το κεφάλι της, και πιο ψηλά, εκεί όπου ένα μαυριδερό ον κουνούσε την ουρά του ολότελα ενταγμένο για μια στιγμή στην εικόνα σα να ήταν αυτή ένα μέρος εκκλησιαστικού διδακτικού έργου: το λευκό και αθώο και το μαύρο και ένοχο. Δεν πιστεύω στη θεολογία, αλλά δεν ξέρω πλέον τι να εκτιμήσω για αυτό που είδα, μόνο πως είχε ένα χαμόγελο, σχεδόν όπως το δικό μου, αλλά ταυτόχρονα ένα τόσο κακάσχημο σώμα, ένα τόσο βγαλμένο από τον εφιάλτη που με έβγαλε από το σχεδόν σαν πανέμορφο όνειρο πρωινό με ένα πανίσχυρο κτύπημα στα νεύρα μου που σχεδόν με έκανε να πέσω κάτω! Μορφή, μαύρη μορφή, δε θέλω να σε θυμηθώ, φύγε μακριά μου, επανεμφανίσου μόνο ως τα στοιχεία που οδήγησαν στο να σε φανταστώ, στην δική μου παραίσθηση, στο δικό μου φόβο, βγαλμένη από τη δική μου παιδική ηλικία και τα δικά μου σύμβολα! Μην εμφανιστείς ποτέ πλέον καθαρά στη σκέψη μου, διότι δε θα σε αντέξω. Μπορεί τότε να χαμογελούσα και εγώ, αλλά ο στόχος μου, ο μοναδικός μου στόχος, είναι να σε ξεριζώσω από μέσα μου. Αυτά είχα να σας γράψω, γιατρέ μου. Θα σας τα παραδώσω όταν συναντηθούμε και θα περιμένω με προσοχή να ακούσω τη γνώμη σας για όλα αυτά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oceanborn Posted January 12, 2011 Share Posted January 12, 2011 Όσο πιο πολύ διαβάζω τις ιστορίες σου, τόσο με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι έχεις τη δυνατότητα να χρησιμοποιείς όμορφες ακουστικά λέξεις. Αυτό προσωπικά, με κάνει να αναγνωρίζω πλέον το στιλ σου και να σε ξεχωρίζω. Η κλασσική αποστασιοποίηση φαίνεται και εδώ. Ο ήρωας παλεύει να αποδείξει ότι είναι απλά επηρεασμένος από το φόβο κάποιου άλλου. "Όχι δεν είναι ότι ταυτίζομαι με το κοριτσάκι, απλά με στεναχωρεί η κατάσταση" Ξέρεις τι θα θελα; Να υπήρχε κάποιος ήχος περίεργος...Μια πρόκληση ίσως, κάτι πιο έντονο για να αυξήσεις λίγο τη δράση... Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και έτσι δεν είναι καλό... Ο φόβος που συνδέεται και τρέφεται μέσα από τον κεντρικό ήρωα είναι ένα αρχέτυπο που πάντα με ενθουσίασε. Το έδωσες όμορφα και διακριτικά φορτισμένα... Θα μπορούσε να αποτελέσει το σκελετό για κάτι μεγαλύτερο.... Μπράβο Ιωάννη Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted January 12, 2011 Author Share Posted January 12, 2011 Ευχαριστώ πολύ Virginia Χάρηκα που σου άρεσε. Ναι, όπως σημείωσα με αφορμή μια ερώτησή σου αλλού, συνήθως έτσι γίνεται στα κείμενά μου: ο κεντρικός χαρακτήρας απλά δε θέλει να βουλιάξει περισσότερο στο φόβο, ή σε κάτι παράξενο, και έτσι προσπαθεί να πισωπατήσει όσο μπορεί, ακόμα και θυσιάζοντας την αναζήτηση της αλήθειας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oceanborn Posted January 12, 2011 Share Posted January 12, 2011 Πράγμα που εφαρμόζεται και εδώ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted January 12, 2011 Author Share Posted January 12, 2011 Ναι, ισχύει για μια σειρά κειμένων μου. Απλώς δε με εκφράζει να περιγράφω καταδύσεις σε καταστάσεις τρόμου, οπότε προτιμώ να αναφέρομαι σε δισταγμούς κανείς να βυθιστεί σε αυτές. Είναι και αυτό ένα όριο, ανάμεσα στον τρόμο και την ηρεμία, και τα όρια πάντα προσφέρονται για περιγραφές κατά τη γνώμη μου Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted January 12, 2011 Share Posted January 12, 2011 Όπως είπε και η Virginia πιο πάνω και σ' αυτήν την ιστορία διατηρείς το ίδιο στιλ με τις προηγούμενές σου. Φτιάχνεις ωραία ατμόσφαιρα, αναδεικνύεις καλά τους φόβους και τις ανησυχίες του ήρωα, μέχρι να φτάσεις, σταδιακά, στην αποκάλυψη. Γενικά, είναι ωραία ιστορία που σε τραβάει για να μάθεις τι ήταν αυτό που είχε συμβεί. Πάντως, εγώ, για ακόμα μία φορά, θα σου πρότεινα να γράψεις και κάτι διαφορετικό, έτσι για να δεις πώς θα σου βγει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kafka Posted January 13, 2011 Author Share Posted January 13, 2011 Ευχαριστώ, Άγγελε Είναι αλήθεια οτι διατηρώ αυτή τη μορφή σε πολλά κείμενά μου, και είναι η πιο συνηθισμένη σε αυτά. Καμιά φορά γράφω με διαφορετική δομή, και τότε, λόγω της μικρότερης εξοικείωσης με αυτήν, μπορεί είτε να βγει κάτι που μου αρέσει περισσότερο, ή κάτι που δε θα κρατηθεί. Θεωρώ οτι σε κείμενα τρόμου είναι καλό η κλιμάκωση να είναι στο τέλος, για να οδηγούν όλα σε αυτήν. Αν ήταν στην αρχή, το υπόλοιπο κείμενο θα ήταν απλώς ένα σχόλιο σε αυτήν, και ίσως να ατονούσε η εντύπωση- πέρα απο το γεγονός οτι καθώς τίποτε δε θα είχε οδηγήσει σε αυτήν, μάλλον θα είχε και απο μόνη της λιγότερη ένταση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.