Zagor

[DinoHajiyorgi]

 

Το Zagor είναι ένα ιταλικό κόμικ που δημιουργήθηκε από τον εκδότη και συγγραφέα Sergio Bonelli (ψευδώνυμο του Guido Nolitta) και τον εικονογράφο Gallieno Ferri. Εκδόθηκε για πρώτη φορά στην Ιταλία από τον οίκο Sergio Bonelli Editore το 1961.

 

Το αληθινό όνομα του Zagor ήταν Patrick Wilding. Ήταν ένας αμερικανός, και ζούσε στο φανταστικό δάσος με το όνομα Darkwood, κάπου στην Pennsylvania, βορειοανατολικά των Ηνωμένων Πολιτειών. Το όνομα Zagor είναι ινδιάνικο, και ολόκληρο διαβάζεται "Za-Gor Te-Nay", του οποίου η φανταστική ερμηνεία είναι «Το Πνεύμα που Κρατάει Τσεκούρι.»

 

Αν και οι σεναριογράφοι δεν αναφέρονται σε ημερομηνίες, η δράση λαβαίνει μέρος στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, στα 1825 με 1830. Ο ήρωας μάχεται να διατηρήσει την ειρήνη στην περιοχή του, να προστατεύει τις ινδιάνικες φυλές, και να κυνηγάει εγκληματίες.

 

Γιος ενός στρατιωτικού που αποσύρθηκε για να ζήσει ως πιονέρος και κυνηγός στα βορειοανατολικά δάση, ο Patrick Wilding γίνεται μάρτυρας της σφαγής των δικών του στα χέρια ινδιάνων Abenaki, με ηγέτη τους τον Salomon Kinsky. Υπό την προστασία ενός μεσήλικα κυνηγού με το παρατσούκλι «ο Περιπλανώμενος Fitzy», το αγόρι μεγαλώνει με μια σκέψη στο μυαλό του: εκδίκηση. Ο Fitzy το μαθαίνει πώς να φτιάξει ένα φονικό τσεκούρι και πως, όταν είναι αρκετά μεγάλος, να ακολουθήσει το πεπρωμένο του. Ο Patrick μαθαίνει ότι ο ίδιος ο πατέρας του είχε σκοτώσει στην εποχή του πολλούς ινδιάνους, και κατανοώντας την σχετικότητα στις έννοιες καλό, κακό, και δικαιοσύνη, τον ωθεί (με την βοήθεια των Sullivan, μια οικογένεια ακροβατών που δημιουργούν την εικόνα του ήρωα) να μεταμορφωθεί στον Za-Gor-Te-Nay, Zagor εν συντομία.

 

Είναι ένα είδος εκδικητή που πάντα βρίσκεται στο πλευρό των αδύναμων και καταπιεσμένων, όποιο χρώμα δέρματος και αν έχουν. Μεταφέρει την καλύβα του σε ένα νησάκι που βρίσκεται σε μια περιοχή του δάσους Darkwood, περικυκλωμένου από βάλτους και παγίδες κινούμενης άμμου. Από εκεί ξεκινάει την αποστολή του ως ειρηνοποιός.

 

 

Ο Zagor σίγουρα δεν είναι ο τυπικός δυτικός (western) χαρακτήρας. Οι περιπέτειες του έχουν μια έντονη μίξη από τρόμο και επιστημονική φαντασία, καθώς δεν ήταν λίγες οι φορές που αντιμετώπισε φαντάσματα, λυκάνθρωπους, βρικόλακες, μέχρι και εξωγήινους. Πηγή χιούμορ στα κόμικ αποτελεί πάντα ο σύντροφος του ήρωα, ο Chico, ένας κοντός, χοντρούλης Μεξικανός, που είναι και ο καλύτερος του φίλος. Το πλήρες όνομα του είναι "Don" Chico Felipe Cayetano Lopez Martinez y Gonzales.

 

 

Τα κόμικ με τα οποία μεγάλωσα μικρός, στις ηλικίες 6 με 10 (1969 με 1973), ήταν τα Ζαγκόρ, Μπλεκ, Τομ Μιξ, Φάντομ και Κάπταιν Μαρκ. Ιταλικής παραγωγής, κι ας μας μυούσαν σε περιπέτειες που λάβαιναν χώρα κάπου στον προηγούμενο αιώνα στην ήπειρο της Αμερικής, ήταν πολύ δημοφιλή σε Ελλάδα και Τουρκία στα τέλη της δεκαετίας του 60, αρχές δεκαετίας του 70.

 

 

Είχα το προνόμιο να τα γνωρίσω από την Τούρκικη πλευρά, και να εξηγήσω γιατί λέω «προνόμιο». Κυκλοφορούσαν ανελλιπώς κάθε εβδομάδα, σε τεύχη που ήταν δύο δάχτυλα παχιά σε αριθμό σελίδων, ασπρόμαυρο σκίτσο, και κάθε τεύχος δεν είχε τίποτα άλλο από το αντίστοιχο κόμικ από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Εκείνη την εποχή, τα καλοκαίρια κάναμε ταξίδια στην Ελλάδα. Τα Μπλεκ που κυκλοφορούσαν εδώ, το λιγότερο, με σόκαραν. Σήμερα στο ταχυδρομικό μου κουτί μου αφήνουν μενού από πιτσαρίες που δείχνουν να διαθέτουν περισσότερες σελίδες από εκείνα τα «φυλλάδια». Και όχι μόνο αυτό, αλλά κάθε ελληνικό Μπλεκ δεν είχε μόνο ελάχιστες σελίδες από τον ήρωα μέσα, είχε και κάποιο άλλο κόμικ σε συνέχειες μαζί του, συν κάποιες διαφημίσεις. Και ένα απαίσιο χρώμα σε αποχρώσεις του καφεκόκκινου.

 

 

Φυσικά δεν ζεστάθηκα καθόλου τις ελληνικές εκδόσεις, οι οποίες επίσης ήταν τραγικά πίσω σε σχέση με την εξέλιξη των ιστοριών που κυκλοφορούσαν στην Τουρκία. Στην αρχή βέβαια, μόνο για το διαφορετικό του πράγματος, είχα επιχειρήσει να μαζέψω μερικά. Απέτυχα παταγωδώς γιατί από πόλη σε πόλη, από περίπτερο σε περίπτερο, όλα ήταν ένας αχταρμάς, κάθε μαγαζί είχε στοίβες από αυτά, και κανείς δεν ήξερε να πει υπεύθυνα ποιο ήταν το τελευταίο, κι ούτε κατάφερνα να ακολουθήσω το κάθε πότε κυκλοφορούσε νέο τεύχος. Ήταν η εποχή πριν υπάρξουν μαγαζιά τύπου Solaris.

 

To Zagor, που ήταν το πιο αγαπημένο μου, ήταν τόσο δημοφιλή στην Τουρκία, που ο τούρκικος κινηματογράφος γύρισε τρεις ανεπίσημες ταινίες με τον ήρωα. Οι ταινίες είναι για γέλια φυσικά, είχαν όμως το θράσος να τις γυρίσουν (όπως και μια ταινία Κάπταιν Μαρκ.)

 

 

Όταν το 1973 εγκατασταθήκαμε μόνιμα στην Ελλάδα στερήθηκα όλους τους αγαπημένους μου ήρωες. Μιλώντας πάντα από την οπτική της πόλης της Χαλκίδας, δεν ξέρω πότε σταμάτησαν επίσημα να κυκλοφορούν εδώ, αλλά δεν μπορούσα να βρω τις συνέχειες που ήθελα. Τα μαγαζιά διέθεταν εκείνα τα ψιλά περιοδικά, που ήταν ήδη παλιές εκδόσεις. Κι ενώ έβλεπα αρκετούς τίτλους σε Μπλεκ και Μαρκ, δεν θυμάμαι να έβρισκα πουθενά το Ζαγκόρ.

 

 

Ενώ η περιπέτεια και η δράση χαρακτηρίζουν τις ιστορίες του Ζαγκόρ, τελείως απομακρυσμένη από την αμερικάνικη λογική των Marvel, οι σεναριογράφοι και σκιτσογράφοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα στο να αναπτύσσουν τις πλοκές τους με «υπομονή». Π.χ. θυμάμαι περιπτώσεις όπου για πέντε ή παραπάνω σελίδες, οι χαρακτήρες συζητούσαν κάτι γύρω από ένα τραπέζι ή γύρω από μια φωτιά, ένα σωρό δηλαδή καρέ γεμάτα μεγάλα μπαλόνια, φορτωμένα με διάλογο. Εκείνη την εποχή, του βιβλίου και του ραδιοφώνου, κάτι τέτοιο, εμένα τουλάχιστο δεν με ενοχλούσε. Δεν θα με ενοχλούσε ούτε σήμερα.

 

[Paradise Lost]

Πωωω....με τιποτε δεν περιμενα να δω τον Ζαγκορ εδω!Δεν ηξερα οτι τον ξερει κ κανεις στην ελλαδα.

Εχω φιλους Σερβους,αυτοι μου τον εμαθαν, κ εκει ειναι παρα πολυ δημοφιλης ακομη κ τωρα ο Ζαγκορ.

Τα κομιξ του συνεχιζουν να εκδιδωνται και να το διαβαζει κοσμος.