nikosal Posted February 3, 2011 Share Posted February 3, 2011 (edited) Θυμάστε τα «Διαπλανητικά»; Δεν είχα γεννηθεί όταν πρωτοκυκλοφόρησαν, αρχές δεκαετίας του '60, έπεφταν όμως αργότερα σποραδικά στα χέρια μου και τα ρουφούσα. Σχεδόν εξίσου μου άρεσαν τα Παράξενα, τα Εκπληκτικά, λιγότερο μάλλον τα Δυναμικά, καθώς δεν ήμουν πολύ φίλος των σουπερ-ηρώων. Πάντως και αυτά δεν έμεναν παραπονεμένα. Ό,τι περιείχε έστω και νύξη επιστημονικής φαντασίας, το κατάπινα. Τα Διαπλανητικά, όπως και τα άλλα τρία της σειράς, είχαν ξεκινήσει στις ΗΠΑ μια δεκαετία πριν με υπέροχο σχέδιο, σύμφωνο βέβαια με τα πρότυπα της εποχής, καλά σενάρια και κυρίως εκείνο το εισαγωγικό σκίτσο που σε τραβούσε σαν μαγνήτης: Ήταν κάτι σαν preview της ιστορίας, το πιο δυνατό της σημείο, που εκ πρώτης όψεως έμοιαζε αδύνατο και σε υποχρέωνε να διαβάσεις τη -σύντομη- ιστορία για να φτάσεις σε αυτό. Κάτι σαν ένα στιγμιαίο, φαντασμαγορικό «προσεχώς» της ταινίας. Τα θυμήθηκα πρόσφατα που αγόρασα ένα ασπρόμαυρο τόμο «strange adventures» που περιέχει ιστορίες από καμία 20αριά από τα πρωτότυπα τεύχη. Ίσως οι περισσότερες από αυτές να είχαν συμπεριληφθεί στα ελληνικά Παράξενα (και όχι στα Διαπλανητικά), πάντως είναι όλες εφ. Αυτός είναι ο τόμος που αγόρασα. Ξεκινά με μια πραγματικά «strange» ιστορία, ενός επιστήμονα που αναζητά «ενέργεια από τη γη» και τη βρίσκει σε μια ερημική περιοχή. Με τη βοήθεια επενδυτών χτίζει μια τεράστια εγκατάσταση και αρχίζει να αντλεί τη δωρεάν ενέργεια μέχρι που εμφανίζονται κάποια μυστήρια όντα που τρέπουν τους πάντες σε φυγή. Γρήγορα ο επιστήμονας επικοινωνεί μαζί τους και καταλαβαίνει ότι δεν τον απειλούν, θέλουν απλά να μάθει ότι η ενέργεια που αντλεί είναι για αυτά πηγή ζωής και συνεπώς ο υπόγειος πολιτισμός τους απειλείται. Στο τέλος ο επιστήμονας ακυρώνει το έργο και σκίζει την επιταγή της αμοιβής του, που μαζί με την αστείρευτη ενέργεια θα τον έκανε πλούσιο -δεν θα μπορούσε όμως ποτέ να ζήσει με το βάρος μιας τέτοιας απόφασης: «They are not human, yet they have a kind of life. Can I live comfortably with the knowledge I was responsible for the death of an intelligent civilization?». Γενικά μια δυνατή και καλογραμμένη, συνεκτική ιστορία, με ηθικό δίλημμα (πρωτόλειο βέβαια) και όμορφο σκίτσο. Ο τίτλος της ιστορίας είναι The electric man! και δημοσιεύθηκε στο τεύχος 54 των strange adventures, το Μάρτιο 1955. Σενάριο John Broome (1913-1999), σκίτσο Sy Barry. Tο εξώφυλλο ήταν του Murphy Anderson. Δείτε το για να πάρετε μια εικόνα των υπο-γήινων πλασμάτων. Μπείτε και στη θέση του τρομοκρατημένου εργάτη, που βλέπει ξαφνικά μπροστά του, ενώ σκαρφαλώνει, ένα τέτοιο αερικό. Edited February 6, 2011 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 4, 2011 Author Share Posted February 4, 2011 (edited) Στην επόμενη ιστορία ένας αδύνατος άνδρας αποκτά φαινομενικά τεράστια δύναμη (The World's Mightiest Weakling, 1955. Σενάριο Otto Binder, Σκίτσο Carmine Infantino) χάρη στην ειδική θεραπεία ενός επιστήμονα. Αυτό που στην πραγματικότητα έχει συμβεί είναι ότι μεγαλώνει η βαρύτητα του σώματός του. Μια παράξενα κωμική ιστορία, που δείχνει τις επιπτώσεις της «μεταμόρφωσης» του ήρωα, που ήθελε να γίνει δυνατός για να κερδίσει την αγαπημένη του, αλλά δεν είχε υπολογίσει ότι εκείνη τον ήθελε όπως ακριβώς ήταν πριν. Για επιστημονική ακρίβεια ούτε λόγος. Αν ο άνδρας ζύγιζε πράγματι πολύ περισσότερο από ένα ελέφαντα (όπως δείχνει η ιστορία) θα είχε συντριβεί κάτω από το βάρος του, όπως ακριβώς ένας κοινός άνθρωπος θα πάθει αν ξαφνικά βρεθεί σε πλανήτη με πολλαπλάσια μάζα. Edited February 4, 2011 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 4, 2011 Author Share Posted February 4, 2011 (edited) Η τρίτη ιστορία -μα τι σκέπτονταν οι άνθρωποι! Ένας περιπατητής ανακαλύπτει δίπλα στα συντρίμμια μικρού πυραύλου μια ασυνήθιστη φωτογραφική μηχανή που φωτογραφίζει... κατά βούληση. Όταν ο νέος της κάτοχος παίρνει κάποια παιδιά που παίζουν στο πάρκο, η τύπου πολαρόιντ μηχανή τυπώνει φωτογραφία με τρεις εξωγήινους! Όταν παίρνει τους κύκνους στη λίμνη, εμφανίζει ένα πλανήτη με τεράστιο ήλιο στον ουρανό. Με τη μηχανή ανά χείρας επισκέπτεται φίλο του επιστήμονα ο οποίος αμέσως αποφαίνεται: Η σκηνή με τον ήλιο έχει τραβηχτεί στον Ερμή. Και ακολουθεί ο διάλογος: -Professor, how can this film when exposed in earthly scenes show a world millions of miles away in space? -My guess is that the mercurian scientists send long-range photon-rays which expose the films only with their scenes. It's almost as if they are trying to tell us something! Ακολουθούν τρεις ακόμα φωτογραφήσεις, που δείχνουν και πάλι... άλλα για άλλα: Η Γη με ένα λαμπρό σημείο στο κέντρο της, μια λίμνη, πέντε φρούτα από τον Ερμή. Και ο επιστήμονας έχει την απάντηση: Μας υποδεικνύουν να ψάξουμε κάτι στις πέντε μεγάλες λίμνες της βόρειας Αμερικής. (Και όχι ας πούμε «αγαπητοί γήινοι, μια φρουτοσαλάτα την ημέρα και δέκα λεπτά κολύμπι θα σας κάνουν να λάμπετε»). Εξοπλισμένοι με σκάφανδρα και στολές, βρίσκουν αυτό το κάτι στον πυθμένα της λίμνης Huron: Μια καταστροφική βόμβα που πρέπει να απενεργοποιηθεί. Προφανώς οι φίλοι από τον Ερμή λόγω ζέστης τη βρίσκουν με τέτοια αστειάκια, αλλά δεδομένου ότι αν η μηχανή είχε πέσει στα χέρια του κυρ Τάσου του μανάβη η βόμβα θα είχε σκάσει, ήταν απλούστερο να έγραφαν κατευθείαν στον πύραυλο τις οδηγίες τους, αντί για αυτό το καταπληκτικό κουίζ. Άσε που δεν θα ήταν απαραίτητες και οι long-range photon-rays. Interplanetary camera, σενάριο Otto Binder, Σκίτσο Gil Kane Edited February 5, 2011 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 5, 2011 Author Share Posted February 5, 2011 Στην τρίτη ιστορία του Binder στο ίδιο τεύχος (54), ένα δολοφονικό ρομπότ διαφεύγει της δύναμης της αστυνομίας, του στρατού, του ναυτικού και της αεροπορίας, αλλά καταστρέφεται όταν παρασύρεται έξυπνα πίσω στο εργαστήριο που κατασκευάστηκε και αντί να φορτίσει τη μπαταρία του, τη δηλητηριάζει με «fission rays». Η παλιά ιστορία του ισχυρού, που λυγίζει μόνο όταν του στήνουν μια έξυπνη παγίδα. Ωραία η σκηνή ενός τόσο φθονερού ρομπότ να ταΐζει περιστέρια στο παγκάκι της πλατείας. The robot dragnet, Otto Binder σενάριο, Harry Sharp σκίτσο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 5, 2011 Share Posted February 5, 2011 Ζηλεύω το απόκτημα σου Νίκο. Η γλυκιά, η δικιά μου αγαπημένη επιστημονική φαντασία (ξέρεις, πριν έρθουν οι "έτσι"). Συνέχισε να γράφεις, εγώ σε διαβάζω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 5, 2011 Author Share Posted February 5, 2011 (edited) Είναι Απρίλιος 1955 στην Αμερική και τα μικρά (ή λίγο μεγαλύτερα, σαν εμάς) παιδιά τρέχουν στα stands να αγοράσουν το καινούργιο τεύχος των Strange Adventures, αρ. 55. Στο εξώφυλλο ένας γορίλας ντυμένος με γραβάτα και κουστούμι έτοιμος να «challenge the world». Ο επιστήμονας της ιστορίας (τα Strange Adventures ήταν γεμάτα επιστήμονες), ο Jonas Mills ανακαλύπτει το mutaton, το μαγικό φάρμακο που εξελίσσει σε λίγες ώρες δραστικά το μυαλό του ανθρώπου (ή του ζώου που το δοκιμάζει). Ο γορίλας στο κλουβί λοιπόν γίνεται ευφυής και -όπως είναι αναμενόμενο- βρίσκει τον τρόπο να κλείσει τον Dr. Mills στη θέση του, ενώ ο ίδιος συγκεντρώνει τα χημικά συστατικά του mutaton, σε ποσότητες που θα του επιτρέψουν να φτιάξει μια στρατιά από ευφυείς γορίλες και να κατακτήσει τον κόσμο. Στο τελευταίο καρεδάκι φεύγει κρυμμένος στο αμπάρι ενός πλοίου για την Αφρική και οι άνθρωποι αναρωτιούνται: Is he planning to challenge our human race for supremacy of this planet? Η απάντηση στο επόμενο τεύχος. The Gorilla who challenged the world. Σενάριο Edmond Hamilton, σκίτσο Sy Barry Στο ίντερνετ διαβάζω για αυτή την ιστορία και το τεύχος: "Smart Gorilla" stories were hugely popular in the 1950's, for reasons now lost in time. This story is mainly an excuse to put such a gorilla on the cover, which would be expected to increase sales. Να λοιπόν και το ωραίο -και δελεαστικό όπως μαθαίνουμε στην εποχή του- εξώφυλλο. Είναι του Murphy Anderson. Edited February 6, 2011 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 6, 2011 Author Share Posted February 6, 2011 Στην πιο διασκεδαστική, ως τώρα, ιστορία, οι Αρειανοί χρησιμοποιούν τη Γη ως σκηνικό για μια ταινία καταστροφών που γυρίζουν, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι μαζί καταστρέφουν τον πλανήτη και τους κατοίκους του. Ο Πύργος του Άιφελ κομματιάζεται, οι καταρράκτες του Νιαγάρα ξεραίνονται και λίγες μέρες μετά το Εμπάιαρ Στέιτ Μπίλντινγκ γίνεται χίλια κομμάτια από ένα ανεξήγητο τυφώνα, που αποδεικνύεται ότι οφείλεται σε μια σειρά από θεόρατες ανεμογεννήτριες τις οποίες ο εξωγήινος σκηνοθέτης έχει στήσει κάπου βόρεια. Αυτή τη φορά δεν βρίσκει επιστήμονας τη «λύση», αλλά ένας σκηνοθέτης του Χόλιγουντ. Ο κ. Μαρκ Ράνταλ φτιάχνει μινιατούρες σκηνικών ανοίγοντας τα μάτια στον συνάδελφό του από τον Άρη. «Δεν χρειάζεται να καταστρέφω αληθινά κτίρια, μνημεία και θαύματα της φύσης αφού μπορώ να φτιάξω ψεύτικα, σε μικρογραφία. Μας πώς δεν το είχα σκεφτεί»; Στο τελευταίο καρεδάκι το αρειανό κοινό απολαμβάνει την ταινία στα καθίσματα του κινηματογράφου ενώ εμείς διαβάζουμε τους τίτλους: «Solar System Peril Directed by Orbaj Quork. We gratefully acknowledge the technical assistance of Mark Randall of Earth!» Ευτυχώς που ο Ρόλαντ Έμεριχ δεν μαθήτευσε στα νιάτα του πλάι στον Orbaj Quork. Movie men from Mars! Σενάριο Edmond Hamilton, σκίτσο Harry Sharp. Κορυφαίο, όπως φαίνεται, δίδυμο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 6, 2011 Author Share Posted February 6, 2011 (edited) Σε μια άλλη ιστορία καταστροφής, ο ήλιος γίνεται τόσο καυτός που η θερμοκρασία στη Γη ανεβαίνει δραστικά και οι άνθρωποι βρίσκουν καταφύγιο σε refrigi-houses των 50,000 ατόμων, ενώ κάθε μορφή ζωής έξω από αυτά εξαφανίζεται. Οι επιστήμονες αναζητούν εξήγηση βγαίνοντας έξω σε ειδικές «slick suit» που τους προφυλάσσουν: «I am cool as a cucumber» λέει ένας από αυτούς -αλήθεια σας συνέβη ποτέ να δροσιστείτε εν μέσω καύσωνα αναφωνώντας «αααααα, αγκουράκι ένιωσα!» Τελικά ο καυτός ήλιος δεν είναι τόσο καυτός αφού η ζέστη οφείλεται στη σκόνη ενός ηφαιστείου που έχει απλωθεί σαν φιλμ σε όλο τον πλανήτη, προκαλώντας εκτεταμένο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Όχι κακή ιστορία, επικεντρώνεται όμως στις συνέπειες του φαινομένου στη Γη, χωρίς ιδιαίτερη δράση. The day the sun exploded! σενάριο John Broome, σκίτσο Gil Kane. Edited February 12, 2011 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 6, 2011 Author Share Posted February 6, 2011 Το τεύχος 55 κλείνει με μια αδύναμη ιστορία. Ο αστροναύτης Darrin Clure επιστρέφει από το διάστημα και κανείς δεν μπορεί να τον δει καθώς οι κοσμικές ακτίνες τον έχουν κάνει να «δονείται» με τρόπο που γίνεται αόρατος. Υποθέτω ότι η ιδέα πηγάζει από το φόβο των ανθρώπων της εποχής για τις άγνωστες πλευρές του ταξιδιού στο διάστημα και τις πιθανές επιπτώσεις του στον ανθρώπινο οργανισμό. Τελικά ο αστροναύτης ξαναγίνεται ορατός την ώρα που σώζει ένα μικρό κορίτσι που κινδυνεύει. Στο τελευταίο καρεδάκι διαβάζουμε: «We can neutralize the dangerous effects of cosmic rays by running a heavy electric current through every spaceship». Έξοχη ιδέα, είναι σίγουρο ότι θα προσελκύσει πολλούς αστροναύτες στο επάγγελμα. The invisible spaceman, σενάριο Sid Gerson, σκίτσο Murphy Anderson. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 8, 2011 Author Share Posted February 8, 2011 Πρωτύτερα, το #55 παρουσιάζει και μια εμβόλιμη δισέλιδη ιστορία, με αρκετό χιούμορ. Ο war chief του Άρη είναι στην αρχή συγκαταβατικός όταν μιλά στο βιντεόφωνο με τον supreme ruler του Δία: το trypston, πολύτιμο ορυκτό του πλανήτη Koron, φτάνει και για τους δυο μας. Ας τα βρούμε. Ο supreme όμως έχει διαφορετική γνώμη: «Ο πλανήτης είναι πιο κοντά στην τροχιά του Δία, το ορυκτό μας ανήκει». Θες πόλεμο; έρχεται η απάντηση από τον Άρη: Θα τον έχεις. Μέχρι που οι αμφίπλευροι βομβαρδισμοί διαλύουν τον Koron σε κομματάκια και το πολύτιμο trypston χάνεται και για τους δύο. Και η ιστορία καταλήγει: This example of total destruction can be duplicated here on earth. It could happen again. Θυμίζω βέβαια ότι μιλάμε για τη δεκαετία του '50, εποχή που ο ψυχρός πόλεμος μεσουρανούσε και η καταστροφή της Γης από ατομικά όπλα φαινόταν όχι απίθανη. A world destroyed! Σενάριο και σκίτσο Joe Kubert. Όλο το ζουμί της ιστορίας είναι ποιος είναι ο πλανήτης Koron, που καταστράφηκε. Ποιος λέτε; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 9, 2011 Author Share Posted February 9, 2011 Το Μάιο του 1955 η Αμερική διάβαζε στις εφημερίδες για την ίδρυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας -και στο ολόφρεσκο τεύχος 56 του Strange Adventures για τους εξωγήινους που «πύκνωναν» τον αέρα γύρω. Στο πανέμορφο εξώφυλλο, πρώτο πλάνο το παιδάκι απολαμβάνει το αναπάντεχο αερο-κολύμπι, ενώ ακόμα πιο διασκεδαστικός είναι ο κύριος που αιωρείται αμήχανα αριστερά του. Ειδικά αυτός στην κυρίως ιστορία αλλάζει πρόσωπο, ενώ κρατά το ύφος, τη χειρονομία και τη στάση του σώματος! Όλα αυτά συμβαίνουν στην πρώτη ιστορία του τεύχους, όπου ξαφνικά οι άνθρωποι «κολυμπάνε στον αέρα» που έχει αναπάντεχα πυκνώσει. Στην πραγματικότητα -υποθέτω- θα είχαν συντριβεί από το βάρος του αλλά αυτή η λεπτομέρεια δεν εμποδίζει το σεναριογράφο να γράψει άλλη μια ιστορία «τι θα συνέβαινε αν...», όπως πχ. είχε γίνει στο προηγούμενο τεύχος με την ξαφνική αύξηση της θερμοκρασίας στη Γη. Τελικά για τα πάντα φταίει μια ομάδα εξωγήινων που θέλει να κατακτήσει τη Νέα Υόρκη αλλά τρέπεται σε φυγή όταν οι γήινοι βρίσκουν και εξουδετερώνουν τη μηχανή που «αυξάνει την πυκνότητα του αέρα». Μια από τις πιο ωραίες ιστορίες του τόμου, με θαυμάσιο σκίτσο από την αρχή ως το τέλος. The fish-men of earth! σενάριο John Broome, σκίτσο Carmine Infantino, εξώφυλλο του ίδιου. Οπότε μου μένει η απορία γιατί ξανασχεδίασε και τροποποίησε τον κύριο αμήχανο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 10, 2011 Author Share Posted February 10, 2011 Στην επόμενη ιστορία, μια από εκείνες που απευθύνεται στους μικρότερους αναγνώστες που θέλουν να δουν τα όνειρά τους να βγαίνουν αληθινά, ένα μικρό παιδί κάποιας επαρχιακής πόλης «επισκέπτεται» μακρινούς και εξωτικούς κόσμους με τη βοήθεια των επιβατών ενός εξωγήινου σκάφους. Η ιστορία καθ' αυτή δεν είναι σπουδαία, αλλά στη θέση (σχεδόν...) αυτού του παιδιού έχω βρεθεί τόσες πολλές φορές που δεν μένω ασυγκίνητος. Πάντως και η ιδέα της τηλεόρασης που «απορροφά» τον μικρό είναι όμορφη και νομίζω -εξελιγμένη και προσαρμοσμένη βέβαια- την έχουμε διαβάσει σε νεότερες εκδόσεις σε αρκετά διηγήματα, ακόμα και πρόσφατα. Φαντάζομαι το 1955 θα ήταν πολύ-πολύ καινοτόμος. Ακόμα, στο τελευταίο καρεδάκι ο μικρός θριαμβεύει απέναντι στους καχύποπτους «μεγάλους» -άλλο ένα ωραίο σημείο. Δεν μπορώ να ξέρω βέβαια αν ισχύει στα αλήθεια, φαντάζομαι πάντως τον εκδότη να τηλεφωνεί στον Broome και να του λέει: «Άσε αυτά (...) και αυτά (...) τα εξυπνακίστικα που μου φέρνεις και φτιάξε μια ιστορία για ένα μικρό παιδί που ονειρεύεται ότι ταξιδεύει σε παράξενους πλανήτες, δεν καταλαβαίνεις διάολε ότι αυτό είναι το κοινό μας;;» Explorers of the crystal moon. Σενάριο John Broome, σκίτσο Harry Sharp. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 11, 2011 Author Share Posted February 11, 2011 Η τρίτη ιστορία του Broome στο τεύχος έχει την πιο ενδιαφέρουσα ιδέα: Ένας περιορισμένης απήχησης γλύπτης αντικρίζει ξαφνικά στο εργαστήριό του ένα υπερρεαλιστικό γλυπτό που βρίσκει αμέσως αγοραστή και κατακτά τους κριτικούς. Με την απροσδόκητη αναγνώριση και μερικές χιλιάδες δολάρια στην τσέπη, αλλά πάντα χωρίς έμπνευση, ο πρώην άφραγκος καλλιτέχνης αναρωτιέται πώς θα καλύψει τη ζήτηση όταν ακόμα ένα γλυπτό εμφανίζεται από το πουθενά -και κατόπιν περισσότερα. Λίγο μετά όμως καταφθάνει με τον ίδιο τρόπο και ο δημιουργός τους: Ένας επιστήμονας από τον 23ο αιώνα, που του αποκαλύπτει ότι τα «γλυπτά» είναι στην πραγματικότητα όπλα, απαραίτητα στη Γη για να αποκρούσει εξωγήινους εισβολείς. Ο καλλιτέχνης μας πρέπει τώρα να τα επιστρέψει και το κάνει δίχως δισταγμό. Το μόνο που δεν μας εξηγεί ο Broome είναι πού βρήκε τα λεφτά για να τα δώσει πίσω στους συλλέκτες και γιατί εκείνοι δέχτηκαν έτσι εύκολα το... refund, αλλά δεν πειράζει. O Gil Kane πρέπει να διασκέδασε πολύ όταν ζωγράφιζε τα «έργα τέχνης»: Θα έβγαλε το άχτι του με τη μοντέρνα γλυπτική της εποχής, τους κριτικούς που είναι έτοιμοι να εκθειάσουν ένα κανόνι (έστω του 2265) και τους συλλέκτες που βγάζουν κραυγούλες και ανοίγουν το πορτοφόλι τους. Το επεισόδιο επίσης παρουσιάζει ένα μηχανισμό τηλεμεταφοράς (teleporter τον ονομάζει), μέσω του οποίου τα όπλα μεταφέρονται (κατά λάθος) στην Αμερική του 1955. Η ιδέα πρέπει να ήταν διαδεδομένη, αφού ακριβώς έτσι την υιοθέτησε το star trek μια δεκαετία μετά: «The teleporter is a device for tranporting objects through space by disassembly and then reassembly of the molecules of the objects» λέει ο Broome! Μάλιστα teleporting κάνουν μόνο σε αντικείμενα και ο σχεδιαστής των όπλων παίρνει μεγάλο ρίσκο να μεταφερθεί ο ίδιος για να διαπιστώσει τι έχει πάει στραβά και τα όπλα δεν έφτασαν στον προορισμό τους. Μου άρεσε πολύ και η πρώτη φράση της ιστορίας: «For twenty years fame and fortune had eluded sculptor Paul Paxton». Είχαν έμπνευση. The sculptor who saved the World! Σενάριο John Broome, σκίτσο Gil Kane. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 16, 2011 Share Posted February 16, 2011 Στην επόμενη ιστορία ένας αδύνατος άνδρας αποκτά φαινομενικά τεράστια δύναμη (The World's Mightiest Weakling, 1955. Σενάριο Otto Binder, Σκίτσο Carmine Infantino) χάρη στην ειδική θεραπεία ενός επιστήμονα. Αυτό που στην πραγματικότητα έχει συμβεί είναι ότι μεγαλώνει η βαρύτητα του σώματός του. Μια παράξενα κωμική ιστορία, που δείχνει τις επιπτώσεις της «μεταμόρφωσης» του ήρωα, που ήθελε να γίνει δυνατός για να κερδίσει την αγαπημένη του, αλλά δεν είχε υπολογίσει ότι εκείνη τον ήθελε όπως ακριβώς ήταν πριν. Γέλιο. Ναι, ο αδύνατος Ρόντνεϊ έχει σχέση με την Γουίλμα, αλλά εκείνη δεν έχει καταλάβει την αληθινή φύση της δύναμης του, γεγονός που μαρτυρά ότι αυτοί οι δύο... δεν κάνουν σεξ! Α πα-πα! (Και λογικά πόσο χρόνο καλύπτουν τα πειράματα του επιστήμονα; ) Ενδεικτικό και το ότι είναι μόνος του στο κρεβάτι όταν αυτό σπάει κάτω από το βάρος του. Ξεκαρδιστικό και το φινάλε με το "Αγάπη μου, τα άκουσα όλα, σε συγχωρώ..." που συναντούμε τόσο σε έργα της Φίνος Φιλμ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 16, 2011 Author Share Posted February 16, 2011 γεγονός που μαρτυρά ότι αυτοί οι δύο... δεν κάνουν σεξ! χαχα δεν το είχα σκεφτεί Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 18, 2011 Author Share Posted February 18, 2011 Το τεύχος 56 κλείνει με τη δεύτερη συνέχεια του «The Gorilla who Challenged the World», από τους ίδιους συντελεστές. Ο γορίλας που έγινε ιδιοφυΐα χάρη στο mutaton, έχει εξαπολύσει μια στρατιά από άλλους ευφυείς γορίλες για να κατακτήσει το Γη. Αυτός εξάλλου ήταν ο στόχος του όταν στο τέλος της πρώτης συνέχειας το έσκασε στην Αφρική με πρώτες ύλες σε ποσότητες που αρκούν για τσουκάλια mutaton. Στην πραγματικότητα το έχει στο μεταξύ σκεφτεί... δυο φορές: Αν δώσει mutaton και αλλού, πολύ γρήγορα θα βρει μπροστά του ανταγωνιστές. Οι στρατιώτες του δεν είναι παρά γορίλες-ρομπότ, που ελέγχονται με τηλεχειρισμό. Το σχέδιό του φυσικά αποτυγχάνει και σύντομα (έχοντας εισπνεύσει αντί-mutaton που δολίως του πετά ο Jonas Mills*) επιστρέφει στη ζούγκλα ως άκακο ζώο. *βλ. πρώτο μέρος. The jungle emperor, σενάριο Edmond Hamilton, σκίτσο Sy Barry. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 18, 2011 Share Posted February 18, 2011 (edited) The sculptor who saved the World! Σενάριο John Broome, σκίτσο Gil Kane. Κάθε επιστήμονας από τον 23ο αιώνα που σέβαται τον εαυτό του κουβαλά πάνω του ένα σημειωματάριο και στυλό! The jungle emperor, σενάριο Edmond Hamilton, σκίτσο Sy Barry. Οι στρατιώτες του δεν είναι παρά γορίλες-ρομπότ, που ελέγχονται με τηλεχειρισμό. Το σχέδιό του φυσικά αποτυγχάνει και σύντομα (έχοντας εισπνεύσει αντί-mutaton που δολίως του πετά ο Jonas Mills*) επιστρέφει στη ζούγκλα ως άκακο ζώο. Μου αρέσει που τα αεροπλάνα με τους γορίλες δεν προσγειώνονται σε αεροδρόμια αλλά μπροστά στα αξιοθέατα των μεγάλων πόλεων! Και τι "σπίρτο" αυτός ο κύριος καθηγητής. Ήξερε ακριβώς τις συνθήκες κράτησης του (αλήθεια, γιατί δεν τον σκότωσαν αμέσως; ) και τα είχε σκεφτεί όλα. Άσε που θα καιγόταν και ο ίδιος σαν βλάκας, και εδώ δεν το είχε σκεφτεί μάλλον καθόλου ο σεναριογράφος και άρα: "I can break out" και καθαρίσαμε. Edited February 18, 2011 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 18, 2011 Author Share Posted February 18, 2011 (edited) Από πού έρχονται; Από πού έρχονται οι εισβολείς της αμερικανικής καθημερινότητας το 1955; Πόσες φορές είναι καλοί και πόσες κακοί; Καταμετρώ τα πρώτα τεύχη του τόμου. Από τον Ερμή -> Μια φορά και φυτεύουν βόμβα στο βυθό μιας λίμνης. Από την Αφροδίτη Από το Φεγγάρι -> Μια φορά και έρχονται να μας σώσουν Από τον Άρη -> Μια φορά και προκαλούν δεινά από λάθος -δεν είναι κακοί. Από το Δία Από τον Κρόνο -> Μια φορά και έρχονται να μας κατακτήσουν Από άλλο πλανητικό σύστημα -> Δυο φορές, τη μια είναι άκακοι, την άλλοι επιχειρούν να κατακτήσουν τη μελλοντική Γη. Υπομονή, στα επόμενα τεύχη έρχονται και από τους υπόλοιπους πλανήτες... Edited February 19, 2011 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 19, 2011 Author Share Posted February 19, 2011 (edited) Τον Ιούνιο 1955 κυκλοφορούσε στις ΗΠΑ το τεύχος 57 των Strange Adventures. Εξώφυλλο των Gil Kane & Bernard Sachs Στην πρώτη ιστορία, ο Kban-Tiri (μου αρέσει το όνομα!) είναι από τον Κρόνο και έρχεται στη Γη ως προφυλακή δύναμης εισβολής. Οι συμπατριώτες του υπερέχουν των Γήινων σε όλα τα επιστημονικά πεδία, πλην των ατομικών όπλων. Το σχέδιο λοιπόν είναι απλό: Ο Κ-Τ θα πάρει τη μορφή του κυριότερου γήινου πυρηνικού επιστήμονα και θα μάθει όλα τα μυστικά, προκειμένου οι Κρόνιοι να μην υστερούν στρατιωτικά. Η ιστορία είναι ωραία, με τις συνηθισμένες σεναριακές αδυναμίες των 6 σελίδων... Εκείνο που ίσως δεν αντιληφθεί εύκολα ο σημερινός αναγνώστης είναι ότι παραπέμπει άμεσα -και χοντροκομμένα- στην υπόθεση του ζεύγους Ρόζενταλ. Ο Τζούλιους και η Έθελ Ρόζενταλ εκτελέστηκαν στις ΗΠΑ στις 19 Ιουνίου 1953, δηλ. ακριβώς δύο χρόνια πριν την κυκλοφορία του περιοδικού. Επιστήμονες οι δυο τους, είχαν κατηγορηθεί ότι κατασκόπευαν το πυρηνικό πρόγραμμα των ΗΠΑ για λογαριασμό της Σοβιετικής Ένωσης. Η σύλληψη, δίκη και εκτέλεσή τους είχε προκαλέσει αναταράξεις στην Αμερική και μια τεράστια, για τα δεδομένα της εποχής, εκστρατεία συμπαράστασης. Σκηνοθέτες, συγγραφείς, συνδικαλιστές, ως και ο Πάπας είχαν ζητήσει -μάταια- να μην γίνει η εκτέλεση. Η ιστορία παίζει με το φόβο του κοινού ότι οποιοσδήποτε μπορεί να μην είναι αυτός που φαίνεται, αλλά ένας μασκαρεμένος κομμουνιστής που κάνει κατασκοπία ή άλλες πράξεις δολιοφθοράς... Τη λύση έρχεται να δώσει ένα σμήνος Β-52 (η ναυαρχίδα τότε της αμερικανικής αεροπορίας, αφού της εξασφάλιζε στρατηγικό πλεονέκτημα) με μια ατομική βόμβα το καθένα. The spy from Saturn, των John Broome και Sid Greene. Edited February 19, 2011 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 19, 2011 Author Share Posted February 19, 2011 (edited) H επόμενη ιστορία είναι υπέροχη: Ένας σεληνάνθρωπος έρχεται στη Γη για να ειδοποιήσει νιόγαμπρο ζευγάρι, ότι ο μικρός μετεωρίτης που παραλίγο να τους σκοτώσει πέφτοντας δεν είναι παρά βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Το ζεύγος (που δεν φαντάζεται την πραγματικότητα) αρνείται να πουλήσει τον τυχερό «μετεωρίτη» σε ένα επιστήμονα και ένα εκκεντρικό παραγωγό κινηματογράφου παρά ότι αυτοί προσφέρουν σημαντικά ποσά και αργότερα υποθέτει ότι και ο σεληνάνθρωπος που τους χτυπά την πόρτα είναι ηθοποιός σταλμένος από τον παραγωγό. Χιούμορ, ωραίο σκίτσο και έξυπνη τελική λύση. The moonman and the meteor, σενάριο Bill Finger, σκίτσο Sy Barry Edited February 19, 2011 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 20, 2011 Author Share Posted February 20, 2011 (edited) Στην τρίτη ιστορία του Binder στο ίδιο τεύχος (54), ένα δολοφονικό ρομπότ διαφεύγει της δύναμης της αστυνομίας, του στρατού, του ναυτικού και της αεροπορίας, αλλά καταστρέφεται όταν παρασύρεται έξυπνα πίσω στο εργαστήριο που κατασκευάστηκε και αντί να φορτίσει τη μπαταρία του, τη δηλητηριάζει με «fission rays». Η παλιά ιστορία του ισχυρού, που λυγίζει μόνο όταν του στήνουν μια έξυπνη παγίδα. Ωραία η σκηνή ενός τόσο φθονερού ρομπότ να ταΐζει περιστέρια στο παγκάκι της πλατείας. The robot dragnet, Otto Binder σενάριο, Harry Sharp σκίτσο. Γράφοντας τα παραπάνω, δεν ήξερα ότι ο Ότο Μπάιντερ αποτελούσε πηγή έμπνευσης για τον Ασίμοφ. Να λοιπόν τι μας ενημερώνει το λήμμα της wikipedia: Before Asimov began writing, the majority of artificial intelligence in fiction followed the Frankenstein pattern, one that Asimov found unbearably tedious: ...one of the stock plots of science fiction was... robots were created and destroyed by their creator. Knowledge has its dangers, yes, but is the response to be a retreat from knowledge? Or is knowledge to be used as itself a barrier to the dangers it brings? With all this in mind I began, in 1940, to write robot stories of my own – but robot stories of a new variety. Never, never, was one of my robots to turn stupidly on his creator for no purpose but to demonstrate, for one more weary time, the crime and punishment of Faust. This was not an inviolable rule. In December 1938 Lester del Rey published Helen O'Loy, the story of a robot that is so much like a person she falls in love with her creator and becomes his ideal wife. The next month Otto Binder published a short story I, Robot (σημείωση nikosal: !!!) featuring a sympathetic robot named Adam Link who was misunderstood and motivated by love and honor. This was the first of a series of ten stories; the next year Adam Link's Vengeance (1940) featured Adam thinking "A robot must never kill a human, of his own free will." On 7 May 1939 Asimov attended a meeting of the Queens Science Fiction Society where he met Binder whose story Asimov had admired. Three days later Asimov began writing "my own story of a sympathetic and noble robot", his 14th story. Βέβαια όλα αυτά το 1939. Προφανώς ο Μπάιντερ εξακολούθησε να γράφει και για ρομπότ που στρέφονται κατά της ανθρωπότητας, οπότε 16 χρόνια μετά προέκυψε το robot dragnet των strange adventures #54. Edited February 20, 2011 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 20, 2011 Author Share Posted February 20, 2011 Η επόμενη ιστορία είναι στα αλήθεια χαριτωμένη: O καθηγητής John Lloyd γυρνά σπίτι για να βρει το γιο του με ένα νέο κατοικίδιο, που δεν μοιάζει με κανένα ζώο στον κόσμο. Και αυτό γιατί -ακριβώς- δεν είναι από αυτό τον κόσμο. Πατέρας και γιος αναζητούν και βρίσκουν σε κοντινό δάσος το διαστημόπλοιο που το έφερε στη Γη, να έχει κάνει αναγκαστική προσγείωση. Στο εσωτερικό ένα ανθρωποειδές ον μοιάζει να έχει χάσει τα λογικά του -από το σοκ της προσγείωσης όπως αρχικά υποθέτουν. Θα πάρει λίγη ώρα, αλλά θα καταλάβουν την αλήθεια: Το ανθρωποειδές είναι το ζώο σύντροφος και το «κατοικίδιο» is the master, όπως είπε ο Gnut στο Farewell to the master (1940) του Harry Bates. Η επιρροή είναι φανερή... The Riddle of Animal "X", σενάριο Otto Binder, σκίτσο Gil Kane Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 23, 2011 Author Share Posted February 23, 2011 Η τελευταία ιστορία του τεύχους 57 έχει την πιο «μοντέρνα» (για την εποχή της) ιδέα. Ψάχνοντας για ουράνιο, ένας μηχανικός ανακαλύπτει θαμμένο στη Γη ένα διαστημόπλοιο. Στο εσωτερικό του τα πάντα μοιάζουν εξελιγμένα -αλλά λίγο μετά το σκάφος εκρήγνυται και εκείνος μόλις που κατορθώνει να γλιτώσει. Τον βοηθούν, εκεί κοντά, δυο επιστήμονες που κατασκευάζουν και εκείνοι ένα διαστημόπλοιο, το οποίο αποδεικνύεται ακριβές αντίγραφο του πρώτου. Ο αναγνώστης φαντάζεται ότι είναι αντίγραφο, αλλά όχι, ο ήρωάς μας καταλαβαίνει ότι πρόκειται για το ίδιο ακριβώς διαστημόπλοιο που πέφτει σε ένα time warp in space which projected it into our past! Δηλ. επιστρέφει και συντρίβεται στο παρελθόν της Γης, και για αυτό το βρίσκει στην αρχή της ιστορίας ο φίλος μας. Spaceship under the Earth, σενάριο John Broome, σκίτσο Carmine Infantino Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 23, 2011 Share Posted February 23, 2011 Ο αναγνώστης φαντάζεται ότι είναι αντίγραφο, αλλά όχι, ο ήρωάς μας καταλαβαίνει ότι πρόκειται για το ίδιο ακριβώς διαστημόπλοιο που πέφτει σε ένα time warp in space which projected it into our past! Δηλ. επιστρέφει και συντρίβεται στο παρελθόν της Γης, και για αυτό το βρίσκει στην αρχή της ιστορίας ο φίλος μας. Έχει κάτι από την "Σφαίρα" του Κράιτον, no? Μαζί με την προηγούμενη, αυτές οι δύο ήταν μέχρι στιγμής οι πιο καλές, και προχωρημένες, ιστορίες του βιβλίου. Μόνο που, τελείως αχρείαστα, βάραιναν την όλη πλοκή με τους δραπέτες της φυλακής. Είχαν ήδη μια πολύ καλή ιδέα που θα δούλευε από μόνη της χωρίς να προσθέσουν την αστυνομική πινελιά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 23, 2011 Author Share Posted February 23, 2011 Χεχε, όπως είδες στην περίληψη δεν ανάφερα καν τους δραπέτες. Δεν χρειαζόταν, πράγματι. Με την ευκαιρία: Προσπαθώ να κάνω τις περιλήψεις, άσκηση. Μικρές, να δίνουν την υπόθεση, να κινούν το ενδιαφέρον. Γράψε και συ καμία βρε! Έτσι και αλλιώς δικό μας είναι το τόπικ. Ούτε γράφει κανείς, ούτε... διαβάζει (αν κρίνω από τον αριθμό επισκέψεων). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.