nikosal Posted April 4, 2011 Author Share Posted April 4, 2011 Μας έμεινε άλλο ένα καρεδάκι για σεναριακό ρεζιλίκι. χαχαχα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 9, 2011 Share Posted April 9, 2011 «Ε, ψιτ, καλέ…» έκανε ο Άτλας προς τον Ηρακλή, «Έρχεσαι λίγο; Σήκωσε λίγο τον ώμο εδώ, κράτα λιγουλάκι, ουτ’ένα λεπτάκι, ίσα-ίσα να γυρίσω αυτή τη σελίδα από το “Flowers for Algernon”…» και Που Τον Είδατε τον Παναγή εεε, τον Άτλα εεε, τον Αλμπανόπουλο! Με άλλες δύο ιστορίες κλείνει τα περιεχόμενα του το 63ο τεύχος των Strange Adventures. Πρώτα το Strange Journey to Earth, σε σενάριο Jerry Coleman, και σκίτσο Gil Kane. Αινιγματικός εξωγήινος προσγειώνει το σκάφος του σε πλατεία μεγαλούπολης. Δεν κάνει καμία απολύτως προσπάθεια να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους, τους αγνοεί σαν να είναι ανύπαρκτα ζωύφια. Ανοίγει τρύπες στο τσιμέντο, ρίχνει μέσα σπόρους, γκρεμίζει τα γύρω κτίρια, φέρνει το χώμα στην επιφάνεια, εκτρέπει την ροή ενός ποταμού για να πλημμυρίσει το κέντρο της πόλης και άλλα τέτοια «περίεργα». Όταν οι Γήινοι επιχειρούν να έρθουν σε στενή επαφή μαζί του, τους ψεκάζει με αέρια ή εκπέμπει υπέρηχους εναντίων τους. Το σενάριο είναι κάπως πιο καλογραμμένο απ’ότι μας έχουν συνηθίσει, και κρατάει το ενδιαφέρον μας ως το τέλος. Όχι και άσχημη ιδέα, χωρίς όμως να απουσιάζουν οι θεσμικές σεναριακές τρικλοποδιές, βεβαίως-βεβαίως. Δάσκαλος χημείας ο πρωταγωνιστής (σε σχολείο που στεγάζεται στον 30ο όροφο ουρανοξύστη [what?], και ο οποίος είναι ο μόνος που καταλαβαίνει ότι ο εξωγήινος είναι αγρότης που ψάχνει για εύφορη γη. Οι άνθρωποι είναι ασήμαντα ζιζάνια που θα εξολοθρεύσει μόλις μείνει ευχαριστημένος από το έδαφος. Οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν, και εξακολουθούν να ξύνουν τα κεφάλια τους ακόμα και όταν ο εξωγήινος κατεβάζει από τον πύραυλο του κοπάδια για να βοσκήσουν. Έρχεται και ο στρατός, μην το ξεχάσω, ω ναι, του ρίχνουν κανονιές του εισβολέα, αλλά ο μπάρμπα-Στάθης από το διάστημα διαθέτη την κλασσική αόρατη ασπίδα προστασίας! Ο δασκαλάκος λεβεντιά λοιπόν, χημικός γαρ, με την βοήθεια επιστημόνων σκάβει τούνελ κάτω από το σημείο που οργώνει ο εξωγήινος, και με τα ανάλογα χημικά μετατρέπει το υπέδαφος σε άγονο χώμα, προς απογοήτευση του εισβολέα που μαζεύει την φάρμα του και φεύγει. Catastrophe County, U.S.A.! η επόμενη και τελευταία ιστορία, σε σενάριο Edmond Hamilton και σκίτσο του Sid Greene. Εδώ δεν έχουμε καθόλου εξωγήινους. Και ενδιαφέρον το teaser σκίτσο που ξεκινάει την ιστορία, με ένα κομμάτι ερήμου να το χτυπάνε ταυτόχρονα σεισμός, έκρηξη ηφαιστείου, καταιγίδα και πλημμύρα! Όλα είναι μέρος ενός πειράματος που στήνουν στρατός και επιστήμονες προκαλώντας επίτηδες αυτές τις καταστροφές (μία-μία φυσικά) με σκοπό να μελετήσουν τους καλύτερους τρόπους αντιμετώπισης τους. Ο κακός της υπόθεσης θέλει να αρπάξει για την πάρτη του τα μηχανήματα που είναι ικανά να προκαλέσουν αυτές τις καταστροφές, για δικούς του εκβιαστικούς σκοπούς; Θα καταφέρει ο πρωταγωνιστής επιστήμονας να αποτρέψει τα σχέδια του κακούργου; Ε, όχι και να κάνω spoiler τώρα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 10, 2011 Author Share Posted April 10, 2011 Το χειμωνιάτικο #63 δεν ήταν άσχημο -είχε μια από τις καλύτερες ιστορίες του τόμου («The sign language of Space») και μια από τις χειρότερες («Catastrophe County, USA!»). Στο I was the man in the moon χεχε πραγματικά η εξήγηση είναι εξωφρενική (οι σεληνίτες διαμορφώνουν την εποφάνεια του Φεγγαριού ώστε να... ενοχοποιήσουν ένα μηχανικό οχημάτων. Νομίζω είναι ο μεγαλύτερος κόπος που έχει γίνει ποτέ στην ιστορία του γνωστού σύμπαντος για το μικρότερο δυνατό αποτέλεσμα) αλλά η ιστορία έχει όμορφο τέλος (ερχόμαστε εν ειρήνη, τσάμπα και βερεσέ κάνατε όλο τον κόπο και τις καταστροφές). Στο Sign Language νομίζω ότι έχουμε μια από τις πιο πλήρεις 6σελιδες ιστορίες που έχουμε διαβάσει: Ο σεναριογράφος συμπυκνώνει υπέροχα τις δυσκολίες της πρώτης επαφής με την καχυποψία των γήινων -και βέβαια δεν μπορείς να περιμένεις νορμάλ τέλος, πάντα η λύση-από-μηχανής-θεός είναι η εύκολη και λειτουργική (γλυτώνεις χώρο!). Και στο κάτω κάτω είναι ωραίο καρεδάκι αυτό με τους υποβρύχιους ανεμιστήρες, συμφωνείς; Στο Strange Journey έχουμε άλλη μια ωραία ιστορία -εικαστικά με ενθουσίασε η φάτσα του μυστακοφόρου επιστήμονα μετά τον ψεκασμό! Έξυπνη η αναλογία με τον αγρότη, απαντά στην παλιά και γνώριμη ανησυχία του ανθρώπου, τι θα γίνει όταν φτάσουν οι εξωγήινοι που θα μας βλέπουν ως μικρόβια (έχουν γραφεί και ωραία μυθιστορήματα πάνω σε αυτό). Με το Catastrophe αγανάκτησα, σεναριακά είναι πιο κοντά σε Σκρουτζ - Ντόναλντ - Κύρος - Ρόμπαξ ιστορία και έχει και ανόητο τέλος. Υπομονή όμως: Το τεύχος του Ιανουαρίου θα μας αποζημιώσει με μια πολύ όμορφη ιστορία, στο επίπεδο του Sign Language και πάνω... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 12, 2011 Author Share Posted April 12, 2011 Οι Strange Adventures λένε στην Αμερική «καλωσήρθες 1956» με ένα υπέροχο εξώφυλλο που υπόσχεται πολλά! Cover artist Gil Kane Οι Gorillas in Space όμως (σενάριο Bill Finger, σκίτσο Carmine Infantino) δεν είναι αυτοί που φαίνονται, αλλά εξωγήινοι που ποζάρουν με στολές γορίλα προκειμένου να πείσουν τους γήινους να μην βγουν ποτέ στο διάστημα, κάτι που φοβούνται ότι θα τελειώσει τη δική τους κυριαρχία εκεί. Το τρικ είναι έξυπνο: «Και εμείς άνθρωποι ήμασταν που βγήκαμε στο διάστημα, εκεί όμως η ακτινοβολία μας έκανε να γυρίσουμε πίσω στα σκαλοπάτια της εξέλιξης, δεν θέλετε να το πάθετε και εσείς, ε;» Ευτυχώς ο ήρωας της ιστορίας είναι πιο έξυπνος και καταλαβαίνει ότι οι «γορίλες» δεν είναι γορίλες από το γεγονός ότι δεν ανοιγοκλείνουν ποτέ τα μάτια! Πανέξυπνο τίζερ, όμορφη ιστορία, ανατροπές και θαυμάσιο σκίτσο σε 6 σελίδες, ευχαριστήθηκα αυτή την ιστορία και ο Finger αναγορεύεται στον αγαπημένο μου σεναριογράφο. Στο Maze of Mars (σενάριο Otto Binder, σκίτσο Sid Greene) μαθαίνουμε ότι ένας εξαφανισμένος πια πολιτισμός στον Άρη έχει φτιάξει ένα τεράστιο λαβύρινθο (αυτό που στα τηλεσκόπια μοιάζει με κανάλια...) για να χαθούν μέσα του τυχόν κατακτητές, που -παντελώς ανόητοι- θα προσεδάφιζαν εκεί τις μεραρχίες τους και θα έλεγαν «δεν πάμε όλοι μαζί να ρίξουμε μια ματιά σε αυτόν το δαιδαλώδη ιστό από διαδρόμους»; Κάτι τέτοιο είπε και το ζευγάρι εξωγήινων εξερευνητών που έφτασε εκεί: Ο ένας χάθηκε στο εσωτερικό του, ο άλλος (τελείως βολικά) έχει τη δυνατότητα με την περίφημη... facsimile ray να φτιάξει ένα τέλειο αντίγραφο του λαβυρίνθου, αλλά δεν μπορεί να εντοπίσει το χαμένο σύντροφό του! Ζητά έτσι τη βοήθεια ενός γήινου που ανακαλύπτει ότι οι τριγωνικές πόρτες οδηγούν στην έξοδο (χεχε, πού να το σκέφτονταν αυτό οι μεραρχίες...) Στην επόμενη ιστορία όμως (The Man who Discovered the West Pole, σενάριο Otto Binder, σκίτσο Gil Kane) είναι που το περιοδικό σπάει το ρεκόρ τρελού σεναρίου: Στη Γη συμβαίνουν ξαφνικά παράξενα πράγματα (πχ. πόλεις βυθίζονται, η βροχή πάει ανάποδα, προς τον ουρανό) και ένας επιστήμονας αναρωτιέται: Λες η εξήγηση να βρίσκεται σε ένα αρχαίο αιγυπτιακό μύθο, ότι υπάρχει -εκτός από Βόρειος και Νότιος- Ανατολικός και Δυτικός Πόλος;» Χαχα, σαν να λέμε «όλα μου πάνε στραβά αυτή την εβδομάδα, ως και η καλή μου με χώρισε παρά τις υποσχέσεις για αιώνια αγάπη, λες να φταίει εκείνος ο αρχαίος κινέζικος μύθος ότι ένα πουλάκι έτρωγε, έτρωγε, έτρωγε ώσπου έσκασε»; Ο ήρωάς μας ταξιδεύει στη μέση της Αφρικής όπου με τη βοήθεια μερικών ιθαγενών που τον φωνάζουν... «Μπουάνα» ρίχνει λάστιχα πάνω στο Δυτικό Πόλο και σώζει τη Γη. Ρεσιτάλ. Δεν ξέρω τι σκεπτόταν ο εκδότης, αν το έκανε από χιούμορ, αλλά αφού δημοσίευσε αυτή την ιστορία μπορούσε πλέον να κάνει δεκτό ό,τι του έφερναν στο γραφείο του, αρκεί να δέχονταν την αμοιβή... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 12, 2011 Share Posted April 12, 2011 Gorillas in Space Πρόσεξες ότι οι διαστημικοί δορυφόροι ακολουθούν μια συμπαντική πατέντα; Το ακριβές αντίγραφο του σκίτσου στον τοίχο προγειώνεται και έξω από το εργαστήριο. Και το σενάριο βολικά αποφεύγει τους γορίλες να αναφαίρουν την Γήινη εθνικότητα τους. Θέλω να πω... αν ήταν αλήθεια η ιστορία τους, ποια ήταν η χώρα που θα έπρεπε να τους ψάχνει; "Ήμασταν κι εμείς άνθρωποι..." Ούτε ο Φώσκολος δεν τα έγραφε αυτά. Και το εξώφυλλο είναι ταυτόχρονα παραπλανητικό και αληθινό, με κάποιον εκνευριστικό τρόπο. Δεν έχω να πω κάτι παραπάνω για το The Maze of Mars. Δεν έχω διαβάσει ακόμα παρακάτω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 13, 2011 Share Posted April 13, 2011 Στην επόμενη ιστορία όμως (The Man who Discovered the West Pole, σενάριο Otto Binder, σκίτσο Gil Kane) είναι που το περιοδικό σπάει το ρεκόρ τρελού σεναρίου Κανένα απολύτως νόημα! Να τραβάς τα μαλλιά σου! Θα ήθελα να το έγραφα εγώ σήμερα, μόνο για να δώσω στους σκληρούς ε.φ.άδες του φόρουμ ένα εγκεφαλικό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 17, 2011 Author Share Posted April 17, 2011 Η επόμενη ιστορία έχει ωραίο σκίτσο και στηρίζεται σε καλή ιδέα: οι καλοί μας γείτονες από την Αφροδίτη έχουν στριμωχθεί στον πλανήτη τους και σκέπτονται, αντί να επιβάλλουν κάποιο birth control να επεκταθούν στα μέρη μας και συγκεκριμένα στον πυθμένα των ωκεανών που είναι like home. Μάλιστα για να έχουν μεγαλύτερη άπλα, θα προτιμούσαν να λιώσουν οι πάγοι των δύο πόλων ώστε να ανέβει η στάθμη της Γης (δεν περνάει από το μυαλό τους ότι η άνοδος της στάθμης πολύ λίγο θα μεγάλωνε τη συνολική επιφάνεια της θάλασσας...) Για το λιώσιμο αρκεί κάποιος να τοποθετήσει τρία μηχανάκια σε ισάριθμα στρατηγικά σημεία του πλανήτη, στις κορυφές δυο ψηλών βουνών (στις Άνδεις και στο Pikes Peak στο Κολοράντο) και... στην κορυφή του Πύργου του Άιφελ, χαχα υποθέτω απλά μια ευκαιρία στο σεναριογράφο να ταξιδέψει τους αναγνώστες του στο Παρίσι. The Earth Drowners! Σενάριο Joe Samachson, σκίτσο Jerry Grandenetti Υπομονή, έρχονται δύο σούπερ ιστορίες! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 25, 2011 Share Posted April 25, 2011 Υπομονή, έρχονται δύο σούπερ ιστορίες! Πόση υπομονή; Να δίνεις ημερομηνίες. Περίμενα-περίμενα, ε πια, είπα να το ξεκινήσω εγώ κι αυτό. Έχω μια ιδιαίτερη εκτίμηση για το τεύχος 65, Φεβρουάριος 1956, και ειδικά για την εναρκτήρια ιστορία «Ο Φυλακισμένος από τον Πλούτωνα» σε σενάριο Otto Binder, και σκίτσο Sid Greene. Τελικά, έχοντας καλύψει τον μισό τόμο, κατανοώ το κλίμα, και εκτιμώ πλέον τις ιστορίες που μοιράζουν τα πιο καλογραμμένα εγκεφαλικά. Και διαβάζοντας την συγκεκριμένη θα πρέπει να έσκασα πάνω από καμιά δεκαριά αιμοφόρα αγγεία στον εγκέφαλο μου. Η teaser έναρξη είναι εκπληκτική, πολύ καλύτερη και πιο πιασάρικη από το εξώφυλλο που διαλέχτηκε να εκπροσωπήσει την ιστορία. Ένας εξωγήινος από τον πλανήτη Πλούτωνα προσπαθεί να προειδοποιήσει τους Γήινους ότι άλλοι εξωγήινοι, από τον Κρόνο, ετοιμάζονται να κυριέψουν τη Γη. Οι Κρόνιοι μάλιστα έχουν ήδη προσεδαφιστεί και κρύβονται στον πυθμένα του Ατλαντικού. Ο Πλουτώνιος έχει την ικανότητα να μεταφέρει την προσωπικότητα του στον εγκέφαλο άλλων πλασμάτων, τηλεπαθητικά ή απτά, και με αυτή τη μέθοδο χρησιμοποιεί Γήινους για να διαδώσει το μήνυμα του. Ένας φημισμένος αστρονόμος, κατά τη διάρκεια διάλεξης, αρχίζει να μιλάει στο κοινό του για τους Κρόνιους στον βυθό του Ατλαντικού. Και δεν τον πιστεύουν! Είναι έτοιμοι να τον μαζέψουν στο τρελάδικο! Αυτά που λέει τα διαβάζεις μόνο σε διηγήματα επιστημονικής φαντασίας λένε! Εδώ σκάει η πρώτη φλέβα στο κεφάλι μου, από αμφιβολία και μόνο. Σωστή η αντίδραση, αλλά το Strange Adventures δεν διαβάζω; Στη συνέχεια, ένας υπαξιωματικός σε πολεμικό καράβι λέει στον καπετάνιο του για τους Κρόνιους στον βυθό και αυτόν τον στέλνουν σίγουρα στον γιατρό! Ο Πλουτώνιος, βλέποντας ότι με την δια τηλεπάθειας σύνδεση με τους Γήινους δεν καταφέρνει πολλά, αποφασίζει να κάνει νοητική εγκεφαλική ανταλλαγή με έναν δημοσιογράφο που λέει τις ειδήσεις στην τηλεόραση. Τον βλέπει όμως ένας υπάλληλος του σταθμού και αναφωνεί «Great Scott! Κοιτάξτε… Ένα πλάσμα από το Διάστημα! Σταματήστε το!» Σκάει δεύτερη φλέβα. Τον παίρνουν τον υπάλληλο για τρελό; Όχι καλέ. Ορμούν όλοι και αιχμαλωτίζουν τον Πλουτώνιο. «Πηγαίνετε τον στην αστυνομία!» φωνάζει κάποιος άλλος. Τρίτη φλέβα. Το κεφάλι μου κάνει τούμπες. [Ααα, εκείνες ήταν εποχές. Παραδεισένιο, αθώο 1956. Όλα τα κακά της Αμερικής, στρατός, FBI, CIA, κακοί επιστήμονες που ήθελαν να κάνουν τον Ε.Τ. φέτες, όλα αυτά ανήκαν στο κακούργο μέλλον. Αν δεν εμπιστευτείς πρώτα τον αστυνομικό της γειτονιάς σου, ποιον θα εμπιστευτείς;] Και ναι, σπρώχνουν τον Πλουτώνιο στο ίδιο κελί με έναν άλλο Γήινο κρατούμενο. Το σενάριο είναι πολύ προχώ, δύο δεκαετίες πριν την καντίνα του Πολέμου των Άστρων. Εδώ όμως, παραδέχομαι, το σενάριο εξελίσσεται σε μαμάτη δράση, καθώς ο εξωγήινος αποφασίζει να πάρει την διάσωση της Γης στα χέρια του. Ανταλλάσσει νόηση με τον συγκρατούμενο του, ο οποίος αποφυλακίζεται εκείνο το πρωί. Χρησιμοποιώντας το σώμα του Γήινου πάει σε μια παραλία και ανταλλάσσει νόηση με έναν γλάρο για να πετάξει προς τα ανοιχτά του ωκεανού. [Παρένθεση: Τώρα έχουμε έναν γήινο με μυαλό γλάρου να περιφέρεται στην ακτή. Μπορείτε να φανταστείτε πως νιώθει ο γλάρος; Την σαστιμάρα του; Τρελό σενάριο, αλλά δεν ανήκει δυστυχώς στην ιστορία μας.] Κάπου στα πολύ ανοιχτά, ο Πλουτώνιος με το σώμα γλάρου χαμηλώνει και ανταλλάσσει νόηση με μια φάλαινα! Βουτάει λοιπόν στον βυθό για να βρει τους Κρόνιους. [Παρένθεση2: Φάλαινα, ξαφνικά σε σώμα γλάρου! Φάλαινα σε σώμα γλάρου! Φάλαινα για ψυχίατρο! Ούτε τόσο δα σχόλιο περί αυτού στο σενάριο όμως. Ποπ-ποπ πάνε οι φλέβες, σε λίγο σκάει και το κεφάλι μου αλά-Σκάνερς!] Εντυπωσιακή σαν ιδέα, όχι τόσο σαν σκίτσο, η επίθεση της φάλαινας με το μυαλό του Πλουτώνιου στις εγκαταστάσεις των Κρονίων στον βυθό. Κοντολογίς, δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Και μετά… Τι κάνει το τέρας από τον Πλούτωνα; Επιστρέφει ως φάλαινα στην ακτή για να ξαναπάρει το ανθρώπινο σώμα του αποφυλακισμένου Γήινου! Δηλαδή, φυλακίζει για πάντα το μυαλό ενός γλάρου στο σώμα μιας φάλαινας! Ποπ! Μπουμ! ΚΑΙ Η ΦΑΛΑΙΝΑ;! ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΕΝΟΣ ΓΛΑΡΟΥ, ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΤΡΕΛΑΜΕΝΗ;!! Τι με νοιάζει η τελευταία σελίδα της ιστορίας; Μήπως μου έμεινε κεφάλι για να την εκτιμήσω; Σκέτη πλήξη, δεν συγκρίνεται με όσα προηγήθηκαν. Ο Πλουτώνιος επιστρέφει στη φυλακή, αποδεικνύει την αλήθεια στον Διευθυντή των φυλακών, παίρνει πίσω το Πλουτώνιο σώμα του, και επιστρέφει στον πλανήτη του. Τέλος. Και κάπου εκεί μακριά, ένας γλάρος κοιτάζει κάτω τον ωκεανό και κλαίει, ενώ μια φάλαινα προσπαθεί μάταια να αναδυθεί κουνώντας τα πτερύγια της. Ερώτηση: Στο σύμπαν των Strange Adventures, πόσες φορές εξωγήινοι προσπάθησαν να κατακτήσουν τη Γη; Απάντηση: Μία φορά. Κάθε φορά η επίθεση αποτελεί έκπληξη, αφού είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Τώρα, ξανά, σας αναμένω κύριε nikosal. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 25, 2011 Author Share Posted April 25, 2011 χαχαχα έκανες καταπληκτική περιγραφή φίλε. Λυπάμαι που λείπω από το σπίτι μου και δεν έχω τον τόμο μαζί, αυτό ακριβώς το αλαλούμ με - τον - ένα - στο - σώμα - του - άλλου ήθελα να περιγράψω -μα δεν είναι καταπληκτικό να δώσεις επιτέλους φτερά σε μια φάλαινα; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.