Η καινούργια διαθήκη του Σμου - Γιώργος Τυρίκος Εργάς

[Τυρίκος-Εργάς]

Του Δημήτρη Αργασταρά

Είναι πραγματικά πολύ ελπιδοφόρο, μέσα στην σημερινή συνθήκη της μελαγχολίας και της κατάπτωσης, που μας περιβάλλει όλους σαν αναπόδραστη ομίχλη, να συναντάς βιβλία που αποπνέουν μια άλλη ποιότητα, έναν αέρα αισιοδοξίας και δημιουργικότητας διαφορετικό, βιβλία όπου ο συγγραφέας τους πετυχαίνει μια ευτυχή καλλιτεχνική ανάπλαση της πραγματικότητας και ταυτόχρονα προτείνει μια καινούρια ματιά πάνω σε αυτήν. Ως έναν τέτοιο βιβλίο είδα και το εξαιρετικό πρώτο μυθιστόρημα του Γιώργου Τυρίκου-Εργά ''Η καινούρια διαθήκη του Σμου''.

Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Κάλυμνο, διδάκτορας λαογραφίας στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων όπου μελετά τις στοιχειωμένες ιστορίες (τα ‘‘γουλιάσματα’’ όπως είναι γνωστά στην λαϊκή παράδοση του νησιού του), έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί στα νησιά του ΝΑ Αιγαίου, ο Τυρίκος-Εργάς επινοεί ένα φανταστικό νησί, τον Σβίγγο, και το απομονωμένο από τον άλλο κόσμο ψαροχώρι του, το περίφημο Σμου. Παρόλο που το Σμου δεν διαφέρει πολύ από ένα τυπικό ψαροχώρι του Αιγαίου, με τους ψαράδες κατοίκους του και την απλή, τυποποιημένη καθημερινότητά τους, συνιστά ταυτόχρονα ένα μέρος όπου η λαϊκή μαγεία είναι πραγματική, ακόμη και θεσμοθετημένη, οι θρύλοι είναι ζωντανοί, τα ζώα έχουν την δική τους λαλιά και τον δικό τους χαρακτήρα. Έτσι, στο μυθιστόρημα αυτό, που στην ορολογία των ειδών κατατάσσεται στην λογοτεχνία του φανταστικού, η αφήγηση βυθίζεται στην περιοχή του μυθικού, πλάθοντας την ατμόσφαιρα μιας φανταστικής πολιτείας που ζει έξω από τα όρια του δεδομένου και του γνώριμου, με ταυτόχρονες όμως ρίζες στην διαχρονική πραγματικότητα της προφορικής παράδοσης όπου συναντούμε ονόματα και ήθη γνωστά της ελληνικής επαρχίας.

Αυτό που κινητοποιεί την υπόθεση είναι ένα συγκλονιστικό γεγονός: φαίνεται πως η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει, το Τέλος του Κόσμου επέρχεται, μια πελώρια σκάλα εμφανίζεται στον ουρανό, και Άγγελοι και Δαίμονες ξεχύνονται φτιάχνοντας τα δικά τους στρατόπεδα για την τελική αναμέτρηση. Τώρα ο καθένας θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του και να δείξει πού ανήκει…

Τα πρόσωπα του έργου είναι πολλά. Καταρχήν, η πιο διάσημη ατραξιόν του Σμου, ο... παμφάγος γλάρος Ιωνάς, ένα πουλί με χαρακτήρα και ανθρώπινη λαλιά. Ο γλάρος Ιωνάς θα διακρίνει πρώτος τις κοσμοϊστορικές απειλητικές αλλαγές που θα αρχίσουν να συμβαίνουν στο νησί, και μαζί με τις περίφημες κουρούνες του Εμπορικού Συλλόγου Κουρούνων Κόλπου Καλαμοχέρας (πτηνά που επίσης ομιλούν και διαθέτουν έντονο... εμπορικό δαιμόνιο) θα επιχειρήσουν πρώτοι να αναγνωρίσουν την απειλή και να διαπιστώσουν τα τρωτά της σημεία (αφού οποιαδήποτε εμπορική συνδιαλλαγή μαζί της θα αποδειχθεί καταδικασμένη). Έπειτα, με πολύ ενδιαφέρον τρόπο σκιαγραφείται το πρόσωπο του Σεβάσμιου, που είναι ο επίσημος Μάγος του Σμου, κάτι σαν την πολιτική αρχή στο νησί, κατά βάθος όμως ένας γερο-κατεργάρης καλοπερασάκιας. Ο Σεβάσμιος θα πρέπει τώρα να δραστηριοποιηθεί για να δει τι συμβαίνει και όλα έρχονται άνω-κάτω στο νησί τους. Μαζί με τον στοχαστικό Επίσκοπο, που δεν εγκαταλείπει το μοναστήρι της Παναγιάς της Σαρανταποδαρούσας, και τον πολέμαρχο Χαρκούτσο, τον αρχηγό των ξεπεσμένων πια Δραγουμάνων του Νόμου, αποτελούν τις επίσημες αρχές του Σμου. Επίσης, ρόλο κεντρικής ηρωίδας κατέχει η Ισιδώρα, μια νεαρή έφηβη με ιδιαίτερες ικανότητες και ταλέντο στην μαγεία, που θα βρεθεί στο επίκεντρο της διαμάχης Αγγέλων και Δαιμόνων. Η Ισιδώρα θέλει να είναι ελεύθερη, μακριά από απαρχαιωμένες υπαγορεύσεις και δεσμεύσεις, ικανή να ορίζει μόνη της την μοίρα της, αλλά σύντομα θα διαπιστώσει πόσο πολύ δύσκολο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο. Τους βασικούς χαρακτήρες πλαισιώνουν ακόμη αρκετοί άλλοι, ο παπα-Γιάννης, ο επιστάτης Νικόδημος, ο μετεωρολόγος Τραμουντάνης, η κυρά-Φουκάινα, ο Λάζαρος το Μουλάρι, ο μαστρο-Φίλιππας, ο Τυφλός Κίμωνας, κ.α.

Έτσι, στην ''Καινούρια Διαθήκη του Σμου'', μέσω μιας κεφάτης και οιστρηλατημένης φαντασίας, αναπλάθεται δημιουργικά η κοινότητα ενός μικρού ψαράδικου χωριού, με τους απλούς παραδοσιακούς τρόπους και τις παραξενιές του, και με την επιβλητική παρέλαση μιας πλειάδας από συμπαθητικές μορφές γερόντων, κυράδων, πολεμάρχων και παιδιών. Τα πρόσωπα του βιβλίου κινούνται ταυτόχρονα σε δύο αντίθετους κόσμους : στον κόσμο της καθημερινότητας και της πεζής εκδίπλωσης της ζωής, αλλά και στον κόσμο του απίθανου και του μαγικού. Και αυτό δίνει στον συγγραφέα την ευχέρεια να συνδυάσει το δραματικό με το ευτράπελο, το μυστηριακό με το χαριτωμένο, το βαθύ με το ελαφρύ, το μυθικό και το ψυχικό με το υλικό και το πραγματικό.

Αυτό που εντυπωσιάζει είναι πως ο Τυρίκος-Εργάς δείχνει να κατέχει τον τρόπο άλλοτε ν’ απεικονίζει ηρωικές διαθέσεις και καταστάσεις, άλλοτε να παίζει με το ανέμελο και το πρόσχαρο, και άλλοτε να δημιουργεί μια κατανυκτική υποβολή με προεκτάσεις στοχαστικές. Διαθέτει την ικανότητα να κινείται άνετα από την παιχνιδιάρικη διάθεση της φυγής προς την φαντασία ως την μυστική προέκταση της ζωής μπροστά στον θάνατο και την οριστική υποχώρηση της ηρεμίας μπροστά στην καταστροφή.

Όπως αναφέραμε, η ηθογραφική πλαισίωση της ιστορίας βασίζεται στην ζωή και στις παραδόσεις της ιδιαίτερης πατρίδας του συγγραφέα, έτσι ώστε η πραγματικότητα συμπλέκεται αξεδιάλυτα με τον θρύλο και η αλήθεια με το παραμύθι. Ο διάλογος είναι φυσικός, ζωντανός και άνετος, και όπου πρέπει στοχαστικός και εμπνευσμένος. Ο Τυρίκος-Εργάς αφηγείται την ιστορία του με κέφι, παρουσιάζει πολλά επιτυχημένα ευρήματα (πραγματικά μοιάζει να διαθέτει αμέτρητα στις αποσκευές του), και βρίσκει πολλές αφορμές για ειρωνεία και σαρκασμό.

Τελικά, με την χαριτωμένη διαγραφή των προσώπων, που γίνονται συμπαθητικά και ευχάριστα, τον έξυπνο και στοχαστικό διάλογο, και την ελεύθερη και απρόσκοπτη αφήγηση, η ''Καινούρια Διαθήκη του Σμου'' δίνει ένα ευτυχές αισθητικό αποτέλεσμα και αρκετές υποσχέσεις για το μέλλον ενός νέου και ταλαντούχου πεζογράφου.

 

Antonis Papatheodoulou

 

Μια και δεν ήρθε το τέλος του κόσμου, διαβάστε για το τέλος του ΣΜΟΥ!

Έχω πάθει πλάκα με αυτό το μυθιστόρημα.

Ένας ολόκληρος απολαυστικότατος, φανταστικός κόσμος, μαγειρεμένος με υλικά ξεχασμένα αλλά τρελά οικεία σε όλους μας. Μαγείες, θρησκείες, δεισιδαιμονίες & θρυλούμενα, τοπία & μυρωδιές ολόδικές μας, αρχαία μυστικά & φρεσκότατο χιούμορ άλλοτε ατακαριστό κι άλλοτε υπόγειο, αγκαλιασμένα όοοοο...λα και σφιχτοδεμένα σε τσεμπέρι γιαγιάς που σε κοιτάζει καθισμένη στο πεζούλι και χαμογελάει σιωπηλή, σα να τα έχει πει όλα!

Ό,τι κι αν λέτε "πατρίδα" φίλοι μου, δεν είναι παρά ένα παραμύθι... γι' αυτό δεν πεθαίνει! Και δεν το σκιάζει φοβέρα καμμιά όσο θεματοφύλακές του δεν είναι πολιτικάντηδες, εξυπνάκηδες & θερμοκέφαλοι αλλά άξιοι αληθινοί Παραμυθάδες (με κεφαλαίο "Π"), που όπως λέει ο Σαββόπουλος "έρχονται απ' το μέσα ταξίδι".

Όπως ο Γιώργος Τυρίκος-Εργάς.

Διαβάστε το, πάρτε το δώρο... δε θα το μετανιώσετε!

 

Υ.Γ. Υστερόγραφο για τους μη αναγνώστες φίλους μου που αδιαφορούν για τη λογοτεχνία: Αναρωτιέστε πώς θα ήταν το επόμενο expansion του World of Warcraft αν το έγραφαν Έλληνες; Ο κόσμος του ΣΜΟΥ είναι η απάντηση. Χωρίς πλάκα. Θα με θυμηθείτε!

[Nihilio]

Το βιβλίο αυτό με άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα. Είναι κάτι μεταξύ κωμικού φάνταζυ, λαογραφίας και σάτιρας, αλλά υπάρχουν κάποια σημεία που με προβλημάτισαν.

 

Για αρχή, αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι το βιβλίο κάνει το απόλυτο φάουλ για φάνταζυ μυθιστόρημα: αγνοεί κάθε έννοια συνέπειας. Συνεχώς παρατηρούσα μία σειρά από αναχρονισμούς, με ηλεκτρικές συσκευές και πυροβόλα να συνυπάρχουν με σπαθιά, παπάδες και μάγους. Και όχι πχ με τον τρόπο που συνυπάρχουν στα περισσότερα urban fantasy, αλλά άτακτα ερειμένα, ενώ ολόκληρα concept όπως η μαγεία αντιμετωπίζονται με εντελώς διαφορετικό τρόπο σε διαφορετικά σημεία του βιβλίου, σαν ο δημιουργός να πέταγε μάγους και paladins σε ένα σύγχρονο Ελληνικό νησί γιατί έτσι θεωρούσε ότι γινόταν φάνταζυ.

Όμως, και εδώ φαίνεται η μαγκιά του συγγραφέα, όλο αυτό δίνεται με τόση τσαχπινιά και ειληκρίνια που υπάρχουν (ελάχιστα) σημεία που όχι μόνο δεν ενοχλεί αλλά προσθέτει και χρώμα στο βιβλίο.

 

Σε γενικές γραμμές το γράψιμο ακολουθεί τη φόρμα του Terry Pratchett, με κωμικούς διαλόγους, παράδοξους χαρακτήρες και τραγελαφικές καταστάσεις. Όμως, σε αντίθεση με το θείο Τέρρυ, εδώ οι χαρακτήρες δε στηρίζουν το χιούμορ. Ο Σεβάσμιος δεν είναι Rincewind, ο Γλάρος δε συγκρίνεται με το κουτί και η Ισιδώρα δεν είναι Γιαγιά Weatherwax, τους λείπει η Προσωπικότητα για να εντυπωσιάσουν. Και οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι μια ιδέα πιο προσχηματικοί από ότι θα έπρεπε και η κωμικότητά τους πολλές φορές σκοντάφτει στην ανάγκη τους να είναι κωμικοί χαρακτήρες. Εξαίρεση αποτελούν οι κουρούνες, που είναι οι star του βιβλίου και που σε αρκετα σημεία βγάζουν προσωπικότητα και χιουμορ σχεδόν αβίαστα.

 

Η πλοκή επίσης κάπου με κούρασε, κάνει σε σημεία κοιλιές και καθυστερεί λίγο άσκοπα, ενώ πηδάει αρκετές φορές τριγύρω από το ίδιο σημείο ακολουθώντας δευτερεύοντες χαρακτήρες χωρίς να οδηγεί κάπου. Το δε σατιρικό κομμάτι με τους κακούς Αγγέλους έχει χρησιμοποιηθεί και στο παρελθόν με τον ίδιο τρόπο, αναιρόντας αυτό που στα ελληνικά ονομάζουμε novelty value του, χωρίς ταυτόχρονα να προσφέρει κάτι καινούριο.

 

 

Αρκετά όμως με το φτιάρισμα. Πέρα από τα αρνητικά το βιβλίοπ έχει και μία σειρά από αρετές που δεν μπορώ να μην αναφέρω.

Για αρχή, το γράψιμο είναι πολύ στρωτό και άνετο, δεν κουράζει και ρέει αβίαστα. Ο συγγραφέας ξέρει άψογα τη γλώσσα του και τη χρωματίζει με προφορικότητα και ιδιοματισμούς που δίνουν έναν προσωπικό τόνο στο βιβλίο.

Το δεύτερο μεγάλο συν απορρεει από την τριβή του συγγραφέα με τη λαογραφία: υπάρχουν εμπνεύσεις που όχι απλά είναι γεμάτες χρώμα Ελληνικό αλλά γεμίζουν με γκραφίτι και τις γύρω σελίδες. Η σκηνή πχ που η Ισιδώρα μιλάει με τους πεθαμένους είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ενώ το ξόρκι με το οποίο οι Κουρούνες πολεμούν τους σιδερανθρώπους είναι πανέξυπνο, για να αναφέρω δύο παραδείγματα. Επίσης εμπνευσμένοι μου φάνηκαν και οι διάφοροι δαίμονες που εμφανίζονται.

 

Συνολικά, Η καινούρια διαθήκη του Σμου μου φάνηκε ως ενα βιβλίο που καταρρέει κάτω από την ίδια τη φιλοδοξία του. Θέλει να πει και να είναι πολλά πράγματα ταυτόχρονα και κάπου αποτυγχάνει. Ταυτόχρονα όμως είναι βιβλίο ενός συγγραφέα με ικανότητα, ανησυχίες και γόνιμη φαντασία που ξέρει πως να κάνει τα δυνατά χαρτιά του έργου του να λάμψουν και να εντυπωσιάσουν.

Ελπίζω το επόμενο βιβλίο του Γιώργου Τυρίκου-Εργά να καταφέρει να αποδόσει το όραμα που έχει.