Write off #57 (Esteldor vs WILLIAM)

[wordsmith]

ΣΠΟΙΛΕΕΕΕΕΕΕΕΕΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ

 

Τι; Ποιος; Πού; Εγώ; Τι να καπακώσω από αυτά που έγραψα;

[dagoncult]

Edited March 14, 2011 by dagoncult

[Esteldor]

! ! ! ! !:eek:

 

(Βρε ουστ από κει, που θα μου τον κάνεις ομοφυλόφιλο! Καλή ιδέα πάντως για να δικαιολογήσεις τα της εισαγωγής, δε μπορώ να πω...)

 

Είναι απίστευτο πόσα πολλά μάντεψες από αυτά που έχω ήδη γράψει για τον Λότε και την Ίριμα! Κάτσε να ανεβάσει και ο άλλος την ιστορία του και θα τα πάρει το ποτάμι... Ελπίζω να μη σου έστειλε κανένας/καμία κανένα πμ με τη δική μου συνέχεια (Lady Nina;), γιατί θα τον δαγκώσω!

Λοιπόν, ως προς την ίδια την ιστορία, θα έλεγα πως έχει κάποιες φράσεις κλισέ, που θυμίζουν λιγάκι Άρλεκιν, αλλά όχι πολλές. Κατά τα άλλα νομίζω πως δε δίνεις αρκετές πληροφορίες για τη ζωή των χαρακτήρων, πχ πώς έγινε τέτοιος χαρακτήρας η Ίριμα; Πάντως πολύ ενδιαφέρον και πολύ πιο καλογραμμένο από ό,τι περίμενα και μπράβο, μικρέ.

Θα επανέλθω.

 

Δηλαδή εσένα σε πείραξε το ομοφυλόφιλος κι όχι η όλη ανωμαλία (αδερφός-αδερφή);

 

χαχαχαχαχαχα ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια ;)

όχι δεν έχω διαβάσει κάποια ιστορία σου με αυτο το θέμα wordsmith. Στείλε μου σε ένα πμ την ιστορία όμως. Θα χαρώ να τη διαβάσω

Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα σχόλια.

 

 

P.S. Για το Άρλεκιν δεν μπορώ να πω μιας και δεν έχω διαβάσει ποτέ (μόνο ένα βιβλίο που θύμιζε άρλεκιν έχω διαβάσει αλλά δεν είχε τέτοιες εκφράσεις μέσα. Μάλλον έχω ταλέντο στην ρομαντική λογοτεχνία, τι να πω... )

 

 

Edited March 15, 2011 by Esteldor

[Lady Nina]

! ! ! ! !:eek:

 

(Βρε ουστ από κει, που θα μου τον κάνεις ομοφυλόφιλο! Καλή ιδέα πάντως για να δικαιολογήσεις τα της εισαγωγής, δε μπορώ να πω...)

 

Είναι απίστευτο πόσα πολλά μάντεψες από αυτά που έχω ήδη γράψει για τον Λότε και την Ίριμα! Κάτσε να ανεβάσει και ο άλλος την ιστορία του και θα τα πάρει το ποτάμι... Ελπίζω να μη σου έστειλε κανένας/καμία κανένα πμ με τη δική μου συνέχεια (Lady Nina;), γιατί θα τον δαγκώσω!

Λοιπόν, ως προς την ίδια την ιστορία, θα έλεγα πως έχει κάποιες φράσεις κλισέ, που θυμίζουν λιγάκι Άρλεκιν, αλλά όχι πολλές. Κατά τα άλλα νομίζω πως δε δίνεις αρκετές πληροφορίες για τη ζωή των χαρακτήρων, πχ πώς έγινε τέτοιος χαρακτήρας η Ίριμα; Πάντως πολύ ενδιαφέρον και πολύ πιο καλογραμμένο από ό,τι περίμενα και μπράβο, μικρέ.

Θα επανέλθω.

 

Ααααα... Όλα κι όλα! Είμαι πολύ εχέμυθη -τίποτα από την ιστορία σου δεν άφησα να διαρρεύσει! Εκτός από...

το ότι είναι sci-fi.

[Keuthonymos]

 

Το τέλος είναι λίγο βασικό ένστικτο και η Ίριμα (σέξυ όνομα) έγινε Σάρον Στόουν χωρίς παγοκόφτη.

Όμορφη ιστορία και αρκετά και σοκαριστική!

Βρε ουστ από κει, που θα μου τον κάνεις ομοφυλόφιλο!

Φωτιά τσι πούστηδες χαχαχαχαχα

 

[WILLIAM]

Έχω ένα τεχνικό πρόβλημα και παρότι εδώ και ώρα προσπαθώ να ανεβάσω την ιστορία μου δεν μπορώ. Αναγκαστικά ζητώ μια παράταση για αύριο για να την ανεβάσω.

[wordsmith]

Οκ. Δοκίμασε να την ανεβάσεις ως attached file, δεν είναι ανάγκη να είναι ανοιχτή. Ή στείλ' τη μου εμένα να την ανεβάσω εγώ. Όπως βολεύεσαι.

 

Η προθεσμία παρατείνεται ως αύριο στις 11.59 μ.μ.

[WILLIAM]

Συγγραφέας William

Βία/Σεξ Τίποτα ακατάλληλο

 

 

 

Η Κατάρα Του Ζαγκάρθους

 

 

Η Ίριμα μισάνοιξε την πόρτα του δωματίου του Λότε, έχωσε το κεφάλι της και τον είδε ξαπλωμένο στην πολυθρόνα του γραφείου του, πεσμένο μάλλον, με τα χέρια στο πρόσωπο.

-Είσαι κουρασμένος; Να σου τρίψω την πλάτη;

-Ναι, αλλά…

-Ξέρω, να μην παίρνω αέρα.

Όσο πιο αθόρυβα μπορούσε, μήπως και η φασαρία τον έκανε να το μετανιώσει, μπήκε και άρχισε να του πατάει τους ώμους με τα χέρια της, προσεχτικά, να μη φανεί πόσο το απολάμβανε.

Πέρασαν κάμποσα λεπτά χωρίς να μιλήσει κανείς. Κάτω από το μαύρο πουκάμισο τον ένιωθε να χαλαρώνει σιγά σιγά, κάθε διάθεση να της αντισταθεί να τον εγκαταλείπει. Όταν κάποια στιγμή αναστέναξε, η Ίριμα φοβήθηκε ότι θα μιλούσε και θα την απομάκρυνε από το θέμα και βιάστηκε να πετάξει ξεκάρφωτα:

-Ξέρεις, όμως, Λότε, υπάρχουν πολλοί τρόποι για να κάνεις έρωτα.

Τρίβοντας τα μάτια του της αποκρίθηκε:

-Ναι, ειδικά τον τρόπο χωρίς παρτενέρ τον έχω παραμάθει καλά.

-Δεν εννοώ αυτό!

Η Ίριμα έκανε το γύρο της πολυθρόνας και κάθισε οκλαδόν στο πάτωμα μπροστά του, η μύτη της μια πιθαμή από τα ανοιχτά του γόνατα.

-Υπάρχουν τρόποι να το ευχαριστηθείς αλλιώς εσύ και αλλιώς η κοπέλα... Άκου που σου λέω...

Ο Λότε τεντώθηκε πάνω στην πολυθρόνα χωρίς να ανοίξει τα μάτια και έκανε ένα νεύμα που θα μπορούσε να θεωρηθεί καταφατικό.

Η Ίριμα τον πλησίασε κι άλλο και ακούμπησε μαλακά τα χέρια της στα πόδια του.

-Αν θέλεις, δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα εσύ... Άφησέ τα όλα σε μένα και μην το σκέφτεσαι…

Τον άκουσε να μουρμουρίζει με τα μάτια ακόμη κλειστά:

-Ξεχνάς μια λεπτομέρεια.

-Τι;

Ο Λότε ανακάθισε στην πολυθρόνα, έσπρωξε τα χέρια της από πάνω του και έσκυψε για να την καρφώσει με τα μάτια.

-Δε μ’ αρέσει να με λυπούνται!

Είδε τα καστανά μάτια της να γεμίζουν δάκρυα και κατέπνιξε την ανάγκη να την σφίξει στην αγκαλιά του. Έπρεπε να συνεχίσει έτσι, να την κρατάει σε απόσταση για το καλό της.

-Μπορείς να με αφήσεις μόνο μου;

Η Ίριμα σηκώθηκε από το δάπεδο και τον κοίταξε παρακλητικά. Ήταν λίγο πιο κοντή από το συνηθισμένο ύψος με ένα λεπτό σχεδόν αιθέριο σώμα. Τα μακριά της μαλλιά έπεφταν στους ώμους και κάτω στην πλάτη της, σωστός μεταξένιος χείμαρρος. Ξυπόλυτη όπως ήταν δεν έκανε κανέναν ήχο πηγαίνοντας στην πόρτα, εκεί στάθηκε και τον ξανακοίταξε. Μετά βγήκε. Ο Λότε ήξερε ότι θα πήγαινε να κλάψει κάπου μόνη, δεν ήθελε να την δουν να κλαίει, να μην την λυπηθούν. Πόσο μοιάζανε σ’ αυτό!

-Κατάρα! φώναξε και άρπαξε από το γραφείο μπροστά του ένα μικρό πορσελάνινο σύμπλεγμα. Το πέταξε στον τοίχο όπου διαλύθηκε σε δεκάδες μικροσκοπικά θραύσματα. Την επόμενη στιγμή ήταν και πάλι άθικτο στο γραφείο του.

Εικόνιζε έναν νέον άνδρα και μια κοπέλα, εκείνη στην αγκαλιά του, τα πρόσωπά τους να λάμπουν από ευτυχία. Ήταν μια διαρκής υπενθύμιση του τι δεν μπορούσε να έχει, τι είχε για πάντα απωλέσει. Και δεν μπορούσε να το καταστρέψει, ό,τι και να έκανε το άγαλματίδιο εμφανιζόταν και πάλι άθικτο στο γραφείο του. Μπορούσε να φανταστεί μόνο τη σαδιστική ευχαρίστιση του Ζαγκάρθους μ’ αυτό το βασανιστήριο που του επέβαλλε, σαν να μην ήταν αρκετή η κατάρα.

Αγαπούσε την Ίριμα, την είχε αγαπήσει από την πρώτη στιγμή που την είδε και ήταν αμοιβαίο το ήξερε. Αλλά δεν μπορούσε να την αφήσει να τον πλησιάσει, ούτε να προχωρήσει σε μια σχέση μαζί της. Αυτό θα σήμαινε θάνατο για εκείνη. Θυμόταν πολύ καλά την κατάρα του Ζαγκάρθους.

“Ποτέ με το γλυκό ποτό της αγάπης δεν θα μεθύσεις,

ποτέ ευτυχισμένα μαζί της δεν θα ζήσεις,

και αν ποτέ το επιχειρήσεις

τη ζωή της σύντομα θα στερήσεις.”

Η κατάρα είχε ειπωθεί πολλά χρόνια πριν και τότε δεν είχε καμία γυναίκα στη ζωή του αλλά ο μάγος την είχε διατυπώσει έτσι ώστε να μην υπάρχει τρόπος να την παρακάμψει, αν αγαπούσε μια κοπέλα και προχωρούσε μαζί της σε σχέση εκείνη θα πέθαινε.

Για ένα πολύ μεγάλο διάστημα είχε ζήσει αποκομμένος σαν ερημίτης στον πύργο του αποφεύγοντας κάθε συναναστροφή για να ξεφύγει από την κατάρα του σκοτεινού μάγου. Έβγαινε μόνο επικεφαλής των πολεμιστών του στις μάχες για την υπεράσπιση της Εσπέρια από εχθρικές δυνάμεις. Σε μια τέτοια εκστρατεία παρασύρθηκε να κοιμηθεί με μια γυναίκα από εκείνες που ακολουθούσαν τους στρατούς και μπορούσε ο καθένας να αποκτήσει με λίγα νομίσματα. Η γυναίκα δεν είχε πάθει τίποτα και ο Λότε είχε ανακαλύψει ότι η κατάρα κάλυπτε μόνο την αληθινή αγάπη, όχι την σεξουαλική πράξη. Έτσι μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες του χωρίς το φόβο ότι θα έφερνε το θάνατο σε κάποια γυναίκα ακόμα και αν ήταν πόρνη.

Είχε ζήσει σαν ερημίτης, με εναλλαγές σαν ένας από τους καλύτερους στρατηγούς του βασιλείου, ως που η Ίριμα ήρθε στον πύργο του Άκρεν. Είχε σχεδόν ξεχάσει την κατάρα έχοντας φτιάξει μια ζωή που την άφηνε έξω. Αλλά η Ίριμα ήταν τόσο ξεχωριστή που δεν μπορούσε να σταματήσει τον εαυτό του από το να την αγαπήσει. Η φωνή της, το γέλιο της, η γλυκύτητα του χαρακτήρα της και η καλλιεργειά της το έκαναν αναπόφευκτο, πολύ γρήγορα την αγάπησε και ήταν αμοιβαίο συναίσθημα μόνο που η Ίριμα δεν είχε λόγο να μην το εκφράζει και να μην το δείχνει. Φοβούμενος την ερωτική έλξη που ένιωθε για την Ίριμα θα έκαμπτε την αντίστασή του είχε εντρυφήσει πολύ στο τελετουργικό του Ζενιμάν, ένα αρχαίο τελετουργικό που επέτρεπε στον άνδρα να κατευνάσει τα ερωτικά σκιρτήματα και τον σεξουαλικό πόθο. “Κάτι σαν σεξουαλική συνεύρεση χωρίς σύντροφο,” το είχε αποκαλέσει ένας από τους δασκάλους του κάποτε.

Αλλά με την Ίριμα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, την αγαπούσε και ταυτόχρονα την ήθελε ερωτικά. Με κάθε μέρα που περνούσε γινόταν όλο και πιο δύσκολο και το μαρτύριό του μεγάλωνε. Δεν ήθελε να την βάλει σε κίνδυνο αλλά ούτε και άντεχε να τη διώξει, χώρια που η Ίριμα δεν θα έφευγε ούτως ή άλλως. Έτσι είχε κρατήσει μια στάση που έλπιζε ότι κάποια στιγμή θα πάγωνε την καρδιά της και, για το δικό της καλό, δεν θα νοιαζόταν γι’ αυτόν.

Ένα χτύπημα στην πόρτα ήρθε να διακόψει τις σκέψεις του και ο Λότε κάλεσε τον επισκέπτη να περάσει. Ήταν ένας από τους άνδρες της φρουράς.

-Η αρχόντισσα Ίριμα πήρε ένα άλογο και βγήκε από τον πύργο μόνη, σερ.

Ο Λότε τινάχθηκε όρθιος, δεν ήταν συνετό αυτό. Τις τελευταίες μέρες στην γύρω περιοχή είχε εμφανιστεί μια ληστοσυμμορία που είχε αποδειχθεί επικίνδυνη και ανηλεής. Βγήκε από το γραφείο του δίνοντας διαταγές για γρήγορες περιπόλους στην περιοχή να βρουν την κοπέλα. Ο ίδιος θα οδηγούσε μια από αυτές τις περιπόλους.

Βγήκαν από τον πύργο και πήραν το δρόμο για την Ατρέα που διέσχιζε το δάσος του Καρενός, αυτό ήταν το επικίνδυνο σημείο. Ο Λότε έλπιζε να μην έχει πάθει τίποτα η Ίριμα και ας ταξίδευε ως την Νούθια στην άλλη άκρη της Εσπέρια για να τη βρει. Δυστυχώς οι φόβοι του επαληθεύθηκαν σχεδόν αμέσως όταν μπήκαν στο δάσος. Άκουσαν μια γυναικεία φωνή να καλεί σε βοήθεια. Ο Λότε την αναγνώρισε αμέσως και προέτρεψε το άλογο του να καλπάσει ακόμα πιο γρήγορα ενώ οι πολεμιστές τον ακολούθησαν.

Ένα ξέφωτο ανοίχτηκε μπροστά τους ξαφνικά και η σκηνή που αντίκρισαν έστειλε ένα ρίγος να διατρέξει την σπονδυλική στήλη του Λότε. Στο κέντρο του, πάνω σε ένα παχύ στρώμα από χόρτο και πεσμένα φύλλα μια κοπέλα πάλευε με έναν πολύ πιο μεγαλόσωμο άνδρα. Ήταν με την πλάτη στο έδαφος και πάλευε να εμποδίσει τον άνδρα να παραμερίσει το μακρύ της φόρεμα, το μόνο πράγμα που τον εμπόδιζε να την κάνει με τη βία δική του.

-Άφηησέ τη! κραύγασε ο Λότε και ξεθηκάρωσε τη σπάθα του ορμώντας μπροστά χωρίς να δώσει καμία σημασία στους άνδρες που ένα γύρω ακουμπισμένοι στους κορμούς των αιωνόβιων δένδρων παρακολουθούσαν γελώντας τη σκηνή. Η φωνή του έκανε τον άνδρα να αφήσει την Ίριμα και να τραβήξει ένα μεγάλο σπαθί. Ο Λότε ξεπέζεψε και προχώρησε να τον αντιμετωπίσει ενώ οι υπόλοιποι πολεμιστές του εμπλέκονταν σε μάχη με τους ληστές.

Από τα πρώτα χτυπήματα που αντάλλαξε με τον αρχηγό της συμμορίας κατάλαβε πως είχε να κάνει με έναν καλό ξιφομάχο αλλά όχι τόσο καλό όσο ο ίδιος. Και αρκούσε ένα βλέμμα στην πεσμένη ακόμα κάτω Ίριμα, με το τρομαγμένο πρόσωπο και το σκισμένο φόρεμα για να τον κάνει να πολεμάει με μεγαλύτερη ακόμα ορμή.

Ο Λότε είχε τη φήμη του καλύτερου μονομάχου μετά τον θρυλικό Φένορ του Άκρεν και δεν την είχε χωρίς λόγο. Γρήγορα ο ληστής άρχισε να υποχωρεί και να απαντά σπασμωδικά στα χτυπήματά του. Τελικά σε ένα χτύπημα ο Λότε παραμέρισε τη λάμα του σπαθιού του και τον χτύπησε στο στήθος σωριάζοντάς τον νεκρό.

Έτρεξε κοντά στην Ίριμα ενώ οι υπόλοιποι ληστές τρέπονταν σε φυγή βλέποντας ότι ο αρχηγός τους ήταν νεκρός. Ο Λότε φώναξε στους άνδρες του:

-Καταδιώξτε τους! Όσοι παραδοθούν θα μεταφερούν στο Άκρεν για να δικαστούν.

Βοήθησε την κοπέλα να σηκωθεί και μετά να περπατήσουν ως το σημείο που περίμενε υπομονετικά το άλογό του. Η Ίριμα είχε χάσει το δικό της, είχε τρομάξει και είχε φύγει καλπάζοντας και χλιμιντρίζοντας όταν έπεσε στην ενέδρα των ληστών. Ο Λότε ανέβηκε στη σέλα και μετά τράβηξε την Ίριμα να καθίσει πίσω του.

-Γιατί έφυγες; είπε αυστηρά. Δεν ήξερες ότι είναι επικίνδυνο;

-Δεν με ένοιαζε, ήθελα να είμαι μόνη.

-Παραλίγο να πέθαινες μόνη.

-Εσένα τι σε νοιάζει;

Η άφιξή τους στον πύργο καθυστέρησε την απάντηση που ήθελε να της δώσει. Πέρασε την πύλη και έφερε το άλογό του στους στάβλους. Ξεπέζεψε και κατέβασε από το άλογο την κοπέλα που τον κοίταζε με μάτια που πετούσαν φλόγες.

-Με νοιάζει Ίριμα. Δεν θα ήθελα να πάθεις κακό. Θα ήταν....

-Τι θα ήταν; Αφού δε σε νοιαζει.

Την κοίταξε. Τα χλωμά συνήθως μάγουλά της ήταν τώρα κόκκινα από την ένταση, τα χείλη της μισάνοιχτα τον καλούσαν να τα φιλήσει. Και το έκανε. Είχε φοβηθεί τόσο πολύ ότι θα την έχανε που ξαφνικά δεν είχε τίποτα άλλο σημασία από το να τη διαβεβαιώσει ότι ήταν εδώ για εκείνη, δεν θα άφηνε να την βλάψει τίποτα και κανένας.

Τα χείλη της ήταν απαλά και ζεστά. Την έσφιξε στην αγκαλιά του και εκείνη κόλλησε το σώμα της στο δικό του ενώ ανταποκρινόταν στο φιλί του με πάθος. Την πήρε στα χέρια του και την ανέβασε στο δωμάτιό του. Εκεί την άφησε να πατήσει και πάλι κάτω ενώ έλυνε τη φαρδιά ζώνη που συγκρατούσε το φόρεμα. Την επόμενη στιγή ήταν ολόγυμνη μπροστά του, η ματιά του ταξίδεψε στο λεπτό αέρινο σώμα της, στα σφιχτά σχεδόν εφηβικά ακόμα στήθη της, στην επίπεδη κοιλιά της και στα καλίγραμμα πόδια της. Την τράβηξε στην αγκαλιά του και την φίλησε βαθιά, ερωτικά, σχεδόν άγρια. Τα συναισθήματα που και οι δυο ένιωθαν και η ερωτική επιθυμία τους συνεπήραν σε μια ένωση γεμάτη πάθος.

 

Ξύπνησε και τεντώθηκε νιωθοντας αναζωογονημένος και με ένα πρωτόγνωρο αίσθημα πληρότητας. Ανασηκώθηκε στο κρεβάτι του και κοίταξε δίπλα του την κοιμισμένη Ίριμα. Τα μαλλιά της απλώνονταν στους γυμνούς ώμους της και το μαξιλάρι και εκείνος αντιστάθηκε στην παρόρμηση να την χαϊδέψει για να μην την ξυπνήσει.

Η Ίριμα στο κρεβάτι του, δική του, παραδομένη σε έναν γαλήνιο ύπνο αφού είχαν κάνει έρωτα. Η συνειδητοποίηση τον γέμισε με έναν απτό πόνο, σχεδόν σαν να είχε μπηχτεί ένα ξίφος στο σώμα του. Τι είχε κάνει; Είχε καταδικάσει σε έναν φρικτό θάνατο εκείνη που αγαπούσε. Πήγε στο παράθυρο. Ακούμπησε το μέτωπό του στην παγωμένη πέτρα του αψιδωτού παραστάτη. Γιατί είχε αφεθεί; Γιατί δεν είχε απομακρυνθεί και να καταφύγει στην ανακούφιση του τελετουργικού του Ζενιμάν;

Ο ήχος της πύλης που άνοιγε τον απέσπασε από τις σκέψεις του και κοίταξε να δει ποιος ήταν που κατέφτανε τόσο πρωί και η φρουρά του απέδιδε μάλιστα τιμές. Αναγνώρισε αμέσως τον καβαλάρη με τα καστανά μαλλιά και την μαύρη στολή, ένας ζωντανός θρύλος της Ιπποσύνης, ο Φένορ του Άκρεν.

Ερχόταν πάνω στην ώρα. Εκείνος θα ήξερε τι μπορούσε να γίνει.

 

-Την αγαπάς;

Ο Φένορ στεκόταν κοντά στο παράθυρο ατενίζοντας το δάσος του Καρενός. Ο Λότε ήταν καθισμένος στην πολυθρόνα στο γραφείο του.

-Πιο πολύ και από τη ζωή μου. Θα πέθαινα ευχαρίστως για να ζήσει εκείνη αλλά η κατάρα δεν θα μου κάνει τη χάρη.

-Όχι, είπε ο Φενόρ, αλλά έχω μα ιδέα που μπορεί να βοηθήσει. Θα στείλω αμέσως ένα γεράκι με μήνυμα.

Άφησε το παράθυρο και στράφηκε στο εσωτερικό του δωματίου κοίταξε το μισητό σύμπλεγμα που υπενθύμιζε στον Λότε την απειλή που κρεμόταν πάνω από το κεφάλι του.

-Όσο γι' αυτό. είπε και ξεθηκάρωσε τη σπάθα που κρεμόταν στο πλευρό του, δεν χρειάζεται να το υφίστασαι.

Κατέβασε με ορμή τη σπάθα του πάνω στο σύμπλεγα διαλύοντάς το. Προς μεγάλη έκπληξη του Λότε παρέμεινε κομματιασμένο και δεν επανέκαμψε στο γραφείο.

-Πως.....

-Ευλογημένη λεπίδα, λύνει τέτοια ξόρκια.

-Και την κατάρα;

-Γι' αυτήν χρειάζεται κάτι πιο ισχυρό.

 

Ο Λότε τράβηξε τα χαλινάρια του μεγαλόσωμου μαύρου αλόγου που ίππευε. Γύρω του σταμάτησαν οι υπόλοιποι πολεμιστές που είχαν απαντήσει στην κλήση του για βοήθεια εναντίον του Ζαγκάρθους.

Μετά την άφιξη του Φένορ στον πύργο η Ίριμα είχε πέσει σε ένα βαθύ λήθαργο που φαινόταν να βαθαίνει με το πέρασμα του χρόνου. Άρχιζε να υποκύπτει στην κατάρα. Έπρεπε να βρουν τον μάγο και να τον αναγκάσουν να λύσει την κατάρα άμεσα. Στο χρόνο που διέθεταν ο Φένορ κάλεσε όσους Ιππότες βρίσκονταν κοντά και προλάβαιναν να βοηθήσουν όπως και ο Λότε είχε μαζέψει όσους πολεμιστές μπορούσε. Με τη μικρή τους δύναμη εκστράτευσαν εναντίον του Κουλ' Σα, του πύργου του μάγου. Εκείνος είχε βγει να τους αντιμετωπίσει.

Στην πεδιάδα μπροστά τους ήταν παρατεταγμένος ο στρατός των γκόμπλιν του μάγου. Ταγμένοι σε σειρές χτυπούσαν τα κοντά πριονωτά σπαθιά τους στις ασπίδες τους και προκαλούσαν τους έφιππους αντιπάλους τους που στέκονταν στην κορυφή του λόφου.

-Είναι πολλοί, κατά πολύ περισσότεροι από' μας, είπε ο Λότε κοιτώντας τον εχθρικό στρατό και αναζητώντας το μάγο.

-Ναι αλλά τους έφερε εκεί που θέλαμε, είπε ο Φένορ, θα νικήσουμε αν όλα πάνε κατά το σχέδιο.

-Το ελπίζω.

-Ό,τι και αν κάνουμε εμείς δικό σου μέλημα είναι να βρεις το μάγο και μόνο, είπε ο Φένορ και μετά ύψωσε το γαντοφορεμένο χέρι του.

Το κατέβασε και οι πολεμιστές ξεχύθηκαν σε μια γρήγρη κάθοδο προς τους αντιπάλους τους που ετοιμάστηκαν για σύγκρουση σφίγγοντας τα σπαθιά και τις ασπίδες τους με το κοράκι εν πτήση, το έμβλημα του Ζαγκάρθους. Στη μέση της κατάβασης οι τελευταίοι από τους Ιππότες στάθηκαν και ύψωσαν τα τόξα τους. Έριξαν ένα σύννεφο από βέλη που έπεσε στις πρώτες γραμμές των γκόμπλιν προκαλώντας χάος ακριβώς πριν καταφθάσουν οι επερχόμενοι επιτιθέμενοι. Δεν πρόλαβαν να ανασυνταχθούν και να κλείσουν τα κενά.

Η μάχη ξέσπασε έντονη γύρω του αλλά ο Λότε δεν έδινε σημασία, εκείνος είχε ξεπεζέψει και έψαχνε το μάγο. Δεν έδινε σημασία στη σκληρή μάχη γύρω του, στα σώματα που έπεφταν, στις κραυγές πόνου, ανθρώπων και μη, στους επιθανάτιους ρόγχους. Μαχόταν με κάποιον μόνο αν του επιτιθόταν και τον εμπόδιζε να προχωρήσει. Ακόμα και έτσι είχε σκοτώσει πολλούς όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Ζαγκάρθους. Ήταν ψηλός, ντυμένος με έναν μαύρο χιτώνα που κοσμούσαν μυστικιστικά σύμβολα κεντημένα με ασημένια ή κόκκινα νήματα. Γέλασε μοχθηρα καθώς ο Λότε επιτεθόταν με ορμή εναντίον του.

Μια πορφυρή ριπή ενέργειας τινάχθηκε από το κρυστάλλινο ραβδί που κρατούσε ο μάγος. Χτύπησε τη σπάθα του Λότε και την τίναξε από τα χέρια του. Ο αντίπαλός του γέλασε και προχώρησε μπροστά.

-Και τώρα θα πεθάνεις!

-Σκότωσέ με, είπε ο Λότε ήσυχα σαν να διαφωνούσαν σε ένα θέμα πρωτοκόλου και όχι για τη ζωή του, αλλά λυπήσου την Ίριμα.

-Θα αντάλλασες τη ζωή της με την ψυχή σου;

-Ναι, απάντησε χωρίς δισταγμό ο Λότε.

Ο Ζαγκάρθους γέλασε εκστασιασμένος.

-Η ψυχή ενός άρχοντα στην υπηρεσία μου, ψιθύρισε και μετά είπε δυνατά. Ωραία δέχομαι. Πέθανε!

Ύψωσε το ραβδί και ο Λότε έφερε στο μυαλό του το πρόσωπο της Ίριμα, ήθελε να είναι η τελευταία του ανάμνηση από την ζωή αυτή. Ο μάγος κατέβασε το ραβδί αλλά δεν έφτασε ποτέ στο στόχο του, το κεφάλι του Λότε. Συνετρίβη πάνω στη λάμα του όπλου του Φένορ.

-Εσύ! είπε έντρομος.

Ο Φένορ δεν μίλησε. Μόνο με μια ρευστή κίνηση χτύπησε. το κεφάλι του μάγου κύλισε στο χώμα.

-Ευχαριστώ, είπε ο Λότε. Έφτασες πάνω στην ώρα.

-Από καιρό ήθελε ο Ζαγκάρθους να αιχμαλωτίσει μια ψυχή, ειδικά μια που θα παραδινόταν οικειοθελώς και θα τον έκανε πανίσχυρο, και αυτό τον έκανε τυφλό σε άλλες παραμέτρους. Εμπρός, γύρισε κοντά στην όμορφη Ίριμα. Θα έχει ήδη συνέλθει.

-Θα σε καλέσουμε στο γάμο.

-Θα το περιμένω, είπε ο Φένορ με ένα χαμόγελο και στράφηκε να ανασυγκροτήσει τους άνδρες του που καταδίωκαν τους τελευταίους μαχητές του εχθρού. Είχε και έναν πύργο να καταστρέψει.

Edited March 20, 2011 by WILLIAM

[wordsmith]

Πολύ ωραίο, ρομαντικό, ταιριάζουν και τα ονόματα που είναι από την quenya, ο άλλος ο μικρός δεν το κατάλαβε, παρόλο που το ψευδώνυμό του είναι κι αυτό από την quenya. Ωραία ατμόσφαιρα παραμυθιού, εξαιρετική ιδέα το αγαλματάκι που δεν έσπαγε.

 

Ok, το έφτιαξα εγώ το poll. Αυτό είναι το καλό με τα write-off, κρατάνε λίγο και μπορείς να κάνεις edit στο αρχικό ποστ.

Νομίζω, αγαπητέ WILLIAM, ότι μια που ανέβασες κι εσύ την ιστορία σου, δεν υπάρχει λόγος να περιμένουμε μέχρι τα μεσάνυχτα για να αρχίσουμε να ψηφίζουμε.

Καλή επιτυχία!

Edited March 20, 2011 by wordsmith

[WILLIAM]

Φυσικά δεν υπάρχει θέμα αγαπητή wordsmith.

[Tiessa]

[...] δεν υπάρχει λόγος να περιμένουμε μέχρι τα μεσάνυχτα για να αρχίσουμε να ψηφίζουμε.

Καλή επιτυχία!

 

Εδώ, καλή μου κυρία, δεν περιμένατε καν να ανεβούν και οι δυο ιστορίες πριν αρχίσετε να σχολιάζετε!

Κάποιος είπε για νέφτι κάτι μερικά ποστς παραπάνω;

[wordsmith]

[...] δεν υπάρχει λόγος να περιμένουμε μέχρι τα μεσάνυχτα για να αρχίσουμε να ψηφίζουμε.

Καλή επιτυχία!

 

Εδώ, καλή μου κυρία, δεν περιμένατε καν να ανεβούν και οι δυο ιστορίες πριν αρχίσετε να σχολιάζετε!

Κάποιος είπε για νέφτι κάτι μερικά ποστς παραπάνω;

 

Εεε...ναι, έχεις δίκιο, Βάσω, αλλά είναι το πρώτο μου write-off και δεν το πολυέψαξα. Αλλά δεν είναι μεγάλος διαγωνισμός για να κρατιόμαστε να μη σχολιάσουμε. Ισχύει και για τα write-off αυτό;

 

Εν πάση περιπτώσει

 

ΨΗΦΙΣΤΕΕΕΕΕ!!!

[WILLIAM]

Ε εδώ υποβλήθηκαν όλες οι ιστορίες οπότε είμαστε εντάξει. Το νέφτι αναφερόταν σε' μενα που αργούσα αντίθετα με τον Esteldor που ήταν πολύ γρήγορος.

[DinoHajiyorgi]

Ψήφισα του Esteldor ενώ ήμουν σίγουρος, στην αρχή, ότι θα έπραττα το αντίθετο.

 

Δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποίησαν οι δύο ιστορίες. Διαβάζοντας την πρώτη, του Esteldor, είχα ανάγκη να καταλάβω, να νιώσω, το σκηνικό, το πλαίσιο, στο οποίο λαβαίνει χώρα αυτή η ιστορία, αυτό το ακραίο πάθος. Που ήμασταν; Στο εδώ; Στο τώρα; Ποιο ήταν δηλαδή το κυρίαρχο συστατικό του φανταστικού; Καταλαβαίνουμε ότι εκείνη έχει μια δουλειά (δεν είναι πριγκίπισσα ή εξωγήινη δηλαδή) και πως το σπίτι τους έχει ηλεκτρικό (διακόπτης και γλόμπος) … μετά:

 

«Κάθισε στις κερκίδες του άδειου γηπέδου και έκρυψε το πρόσωπό του στις ιδρωμένες του παλάμες.»

 

Αυτό το γήπεδο με μπέρδεψε προς στιγμή. Ποια η σημασία του; Είχε σημασία τελικά; Εξακολουθεί να μου προκαλεί περιέργεια.

 

Τελικά μόνο το «τρελό πάθος» της Ίριμα, και η πράξη της, κατατάσσει την ιστορία χαλαρά στον Τρόμο, πολύ χαλαρά όμως. Το διήγημα φλερτάρει άνετα, και θα ανήκε αδιαμαρτύρητα στις Διάφορες Ιστορίες, σχεδόν ακυρώνοντας την συμμετοχή του στο write-off. Παίρνει όμως την ψήφο μου ως δυνατότερη ιστορία, πιο καλογραμμένη, και πιο σφιχτοδεμένη στο θέμα που διαπραγματεύεται.

 

Το διήγημα του WILLIAM είναι καθαρά fantasy, ένα παραμύθι σχετικό με μια κατάρα. Ο συγγραφέας όμως δίνει την εντύπωση στον αναγνώστη, σε αυτόν τον αναγνώστη δηλαδή, ότι εφευρίσκει την κάθε επόμενη παράγραφο ενώ προχωράει στα τυφλά, πετώντας μας τον ένα από μηχανής θεό μετά τον άλλον. Το info του πως προέκυψε η κατάρα δεν είναι μεμπτό. Ως εκεί καλά.

 

Η Ίριμα βγαίνει από το κάστρο. Τώρα μαθαίνουμε γιατί αυτό είναι επικίνδυνο. Ακολουθεί η μάχη με τους ληστές λοιπόν. Μετά, τελείως λανθασμένα ο ήρωας κάνει το σφάλμα…αλλά η κατάρα μάγου σε fantasy δεν υλοποιείται το αμέσως επόμενο πρωινό; Γιατί; Γκουλπ, επειδή ο μάγος δεν το ξέρει ακόμα; Μήπως μπέρδεψα τη δράση αυτής της κατάρας με τις κατάρες που συναντούμε στον Τρόμο;

 

Τσουπ, η εισαγωγή νέου χαρακτήρα στα μισά του έργου, του Φένορ του Άκρεν! Με την μαγική σπάθα. Και ίσως μια λύση. Και εντωμεταξύ, εκεί που μετά το σεξ η Ίριμα ήταν «παραδομένη σε έναν γαλήνιο ύπνο», τώρα πέφτει «σε ένα βαθύ λήθαργο που φαινόταν να βαθαίνει με το πέρασμα του χρόνου»! Ε, εντάξει, θυμηθήκαμε έγκαιρα πως δουλεύουν τελικά οι κατάρες.

 

 

Και οι δύο φίλοι μαζεύουν στρατό και κάνουν επίθεση στον μάγο και τις στρατιές του. Κι αν αναρωτιέστε γιατί ακόμα δεν ολοκληρώθηκε η κατάρα, είναι γιατί ο μάγος μπορεί να δεχτεί στη θέση του πρώτου θύματος την ψυχή ενός άλλου, όπως προσφέρει ο Λότε τη δική του. Το ξέραμε αυτό; Όχι βέβαια. Το μαθαίνουμε τώρα, πάνω στη τελική σύγκρουση. Και… Καταφθάνει ο Φένορ και τσουπ κόβει το κεφάλι του μάγου, εξηγώντας ότι «Από καιρό ήθελε ο Ζαγκάρθους να αιχμαλωτίσει μια ψυχή, ειδικά μια που θα παραδινόταν οικειοθελώς και θα τον έκανε πανίσχυρο, και αυτό τον έκανε τυφλό σε άλλες παραμέτρους»! Το ξέραμε κι αυτό; Όχι, ούτε αυτό. Το μαθαίνουμε τώρα, παραμ-παμ-happy end.

Όχι, sorry WILLIAM, φάουλ, με έχεις χάσει.

Edited March 20, 2011 by DinoHajiyorgi

[WILLIAM]

Ίσως δεν το εξέφρασα κατανοητά. Ο Λότε ήξερε τι κατάρα έφερε και ότι η Ίριμα θα πέθαινε αν και τότε κοιμόταν μια χαρά εκείνη την ώρα. Οπότε ανησυχεί ήδη. Ε μετα έχει περάσει λίγος χρόνος.

[Mesmer]

Για την ιστορία τού Esteldor. Βασίλη, καταρχάς πρέπει να δώσεις μια μορφή στο κείμενό σου, να το χωρίσεις σε παραγράφους. Αυτό το κάθε πρόταση σ' άλλη σειρά μ' έκανε να χάνω τη ροή της ιστορίας σου.

 

Από εκεί και μετά, πιστεύω ότι έγραψες την ιστορία με σκοπό να σοκάρεις τον αναγνώστη, κάτι που για μένα λειτούργησε αρχικά και το είδα θετικά. Αλλά στη συνέχεια, ένιωσα πως προσπαθούσες να εκβιάσεις αυτό το συναίσθημα. Η συνεχής επανάληψη των λέξεων

αδερφός, αδερφή

δεν μου έκατσε καλά. Ίσως θα προτιμούσα να μας το άφηνες αυτό σαν μια αποκάλυψη για το τέλος, δίνοντας μικρά hints μέσα στο διήγημα. Επίσης, το μυστήριο της ιστορίας, αν και αποκαλύπτεται ομαλά, δεν είναι αρκετά κρυφό. Η τελετή στο τέλος είναι αυτή που δίνει λίγη ένταση στην ιστορία και ήταν αρκετά καλά δοσμένη.

 

Τέλος, να πω ότι έχοντας διαβάσει το Βροχή και θάλασσα σε ένα φόντο μουσικής, ξέρω ότι μπορείς να γράψεις πολύ καλύτερα, οπότε περιμένω να διαβάσω κι άλλες ιστορίες σου.

 

Για την Κατάρα τού Ζαγκάρθους. Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που ξεκίνησε, η κατάρα και το αγαλματίδιο που δρούσε ως υπενθύμισή της, ο τρόπος ζωής τού Λότε, οι προσπάθειές του να αποφύγει την κατάρα. Αλλά, μετά από εκεί, αλλάζεις εντελώς τη ροή της ιστορίας. Θέλεις να την κάνεις πιο περιπετειώδη, πιο περίπλοκη κι αυτό από τη μια σε κάνει βιαστικό, επειδή θέλεις να πεις πολλά, κι από την άλλη, καταφεύγεις σε πολλές εύκολες λύσεις. Ο Ντίνος, πιο πάνω, σου ανέφερε κάποιες από αυτές τις λεπτομέρειες. Θα μπορούσες να εστιάσεις την ιστορία σου στους τρεις βασικούς ήρωες, τον Λότε, την Ίριμα και το μάγο, και να φτιάξεις έναν πολύ ωραίο θρύλο για το πώς λύθηκαν τα μάγια.

 

Τελικά, θα ψηφίσω την ιστορία τού WILLIAM, επειδή με συγκίνησε περισσότερο η ταλαιπωρία τού Λότε από την κατάρα, παρά τα «οικογενειακά προβλήματα» του Λότε του Esteldor.

Edited March 20, 2011 by Mesmer

[Stanley]

Γενικά: η εισαγωγή δεν είχε κάποια ιδιαίτερη πρόκληση κι ήταν πολύ ανοιχτή. Δεν είχε δηλαδή κάποιο στοιχείο προς εκμετάλλευση αργότερα, κι έτσι οδηγηθήκαμε σε 2 πολύ διαφορετικές ιστορίες.

 

Esteldor:

 

+Ο σταδιακός τρόπος που αποκαλύπτονταν οι πληροφορίες για το παρελθόν του Λότε.

+Η γραφή, στρωτή και προσεγμένη.

+Ωραία αξιοποίηση της εισαγωγής.

+Συνολικά καλή ιστορία, την διάβασα ευχάριστα και με προσοχή.

 

-το τέλος: αν και δυνατό σαν σκηνή, δεν έχει λογική βάση. Θα μπορούσε να δικαιολογηθεί αν η Ίριμα παρουσίαζε σημάδια παράνοιας ή αναλόγως σκοτεινού παρελθόντος , τώρα είναι μια εύκολη κίνηση εντυπωσιασμού.

-Υπάρχουν και μερικές άλλες ευκολίες που βολεύουν το κείμενο: ο τρόπος που αντιδρά ο Λότε δεν είναι ρεαλιστικός( η αδερφή του είναι έτοιμη να τον βιάσει, όχι αστεία). Επίσης,η κοπελιά για παρθένα ξέρει πάρα πολλά, και εν πάσει περιπτώσει το ότι τον, εχμ, καβαλάει την πρώτη της φορά, θα έπρεπε να την πεθάνει. Γενικά, ένας τέτοιος πόθος δύσκολο να έμενε απαρατήρητος τόσα χρόνια, στο ίδιο σπίτι έμεναν οι άνθρωποι.

-Η δομή: κάθε πρόταση ήταν σχεδόν αυτόνομη παράγραφος. Αυτό με κούρασε και μου φάνηκε τεχνητό.

-Ασαφές περιβάλλον και μια αίσθηση ΄΄να βάλω τη μαχαιριά στο τέλος για να το κάνω τρόμο΄΄.

 

 

 

William:

Φίλε μου,λυπάμαι,αλλά έπεσες στην περίπτωση. Δεν είναι καθόλου του γούστου μου αυτές οι ιστορίες. Είχε καλή περιπέτεια και γραφή, αλλά θα συμφωνήσω με τον Ντίνο παραπάνω, ότι είχε πολλά άλματα ενώ και το happy end,χμ, παραείναι σφήνα και βολικό. Επίσης, το infodump για την κατάρα θα προτιμούσα να το δώσεις κάπως πιο ομαλά. Ο τρόπος που δικαιολόγησες την άρνηση του ήρωα για σεξ στην αρχή, μου άρεσε περισσότερο από τον αντίπαλό σου, όπως και το γεγονός ότι επλασες έναν ολόκληρο κόσμο και τα ονόματα που σου δόθηκαν ταίριαξαν καλύτερα-άσχετα που η ιστορία η ίδια δεν με ελκύει. Συγγνώμη που δεν μπορώ να κάνω περισσότερο εποικοδομητικά σχόλια.

 

 

Θα ψηφίσω τον Esteldor. Καλή επιτυχία και στους δύο.

Edited March 21, 2011 by Stanley

[Tiessa]

Για να μην μακρυγορώ, τελειώνοντας τις ιστορίες, κατέβηκα στα σχόλια και διαπίστωσα ότι ο DinoH είχε γράψει ό,τι σκεφτόμουνα κι εγώ αλλά πολύ αναλυτικότερα.

Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο με όσα είπε.

 

Ψήφισα Esteldor, παρόλο που διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις ως προς το φανταστικό στοιχείο της ιστορίας, κυρίως επειδή η ιστορία ήταν πιο ισχυρή ατμοσφαιρικά και συγκινησιακά.

Εχμ, ναι, δεν μπορώ να πω, πρωί-πρωί .

 

 

Edit: ένα ορθογραφικό.

Edited March 21, 2011 by Tiessa

[alkinem]

Ψηφισα Esteldor γιατί απλά η ιστορία ταίριαζε πιο πολύ στις προτιμήσεις μου.

25χρονη, ψυχωτική, παρθένα είναι ερωτευμένη με τον ομοφυλοφιλο αδερφό της. Ο έρωτας γίνεται πάθος, το πάθος αρρωστημένη εμμονή και την οδηγεί στο έγκλημα, αφου πρώτα τον ναρκώνει, του δίνει κάποιο αφροδισιακό και τον βιάζει.

Ε, όπως και να το κάνουμε, είναι σκέτη παράνοια.

 

Κια οι δύο ιστορίες ήταν σχετικά καλές, αλλά υπήρχαν μερικά κενά στη δομή τους. Τα περισσότερα τα παρατήρησα στην ιστορία του William(συν το γεγονός πως το happy end μου φάνηκε κάπως εξαναγκασμένο), αν και αυτή του Esteldor είχε κάποια(πχ γιατί περίμενε τόσα χρόνια η Ίριμα; Ήταν από την αρχή τρελή ή την τρέλανε η χρόνια εμμονή;)

Και πιστεύω πως θα ήταν πιο ολοκληρωμένη αν μετά το φόνο του αδερφού της, αυτοκτονούσε κι=αι αυτή με το ίδιο μαχαίρι

 

[Esteldor]

Ψήφισα του Esteldor ενώ ήμουν σίγουρος, στην αρχή, ότι θα έπραττα το αντίθετο.

 

Δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποίησαν οι δύο ιστορίες. Διαβάζοντας την πρώτη, του Esteldor, είχα ανάγκη να καταλάβω, να νιώσω, το σκηνικό, το πλαίσιο, στο οποίο λαβαίνει χώρα αυτή η ιστορία, αυτό το ακραίο πάθος. Που ήμασταν; Στο εδώ; Στο τώρα; Ποιο ήταν δηλαδή το κυρίαρχο συστατικό του φανταστικού; Καταλαβαίνουμε ότι εκείνη έχει μια δουλειά (δεν είναι πριγκίπισσα ή εξωγήινη δηλαδή) και πως το σπίτι τους έχει ηλεκτρικό (διακόπτης και γλόμπος) … μετά:

 

«Κάθισε στις κερκίδες του άδειου γηπέδου και έκρυψε το πρόσωπό του στις ιδρωμένες του παλάμες.»

 

Αυτό το γήπεδο με μπέρδεψε προς στιγμή. Ποια η σημασία του; Είχε σημασία τελικά; Εξακολουθεί να μου προκαλεί περιέργεια.

 

Τελικά μόνο το «τρελό πάθος» της Ίριμα, και η πράξη της, κατατάσσει την ιστορία χαλαρά στον Τρόμο, πολύ χαλαρά όμως. Το διήγημα φλερτάρει άνετα, και θα ανήκε αδιαμαρτύρητα στις Διάφορες Ιστορίες, σχεδόν ακυρώνοντας την συμμετοχή του στο write-off. Παίρνει όμως την ψήφο μου ως δυνατότερη ιστορία, πιο καλογραμμένη, και πιο σφιχτοδεμένη στο θέμα που διαπραγματεύεται.

 

Η αλήθεια είναι ότι δεν έγραψα φαντασία. Δεν είδα κάπου να είναι υποχρεωτικό, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι η wordsmith είπε ότι η εισαγωγή είναι φάντασυ. Θα αφήσω το θέμα σε εσάς, γιατί αν πράγματι έγραψα λανθασμένο είδος, τότε έχασα ;)

 

Το γήπεδο δεν είχε κάποια σπουδαία σημασία φίλε μου. Απλά είναι ένα μέρος που ο Λότε συνήθιζε να πηγαίνει για να είναι μόνος του.

 

 

Για την ιστορία τού Esteldor. Βασίλη, καταρχάς πρέπει να δώσεις μια μορφή στο κείμενό σου, να το χωρίσεις σε παραγράφους. Αυτό το κάθε πρόταση σ' άλλη σειρά μ' έκανε να χάνω τη ροή της ιστορίας σου.

 

Από εκεί και μετά, πιστεύω ότι έγραψες την ιστορία με σκοπό να σοκάρεις τον αναγνώστη, κάτι που για μένα λειτούργησε αρχικά και το είδα θετικά. Αλλά στη συνέχεια, ένιωσα πως προσπαθούσες να εκβιάσεις αυτό το συναίσθημα. Η συνεχής επανάληψη των λέξεων

αδερφός, αδερφή

δεν μου έκατσε καλά. Ίσως θα προτιμούσα να μας το άφηνες αυτό σαν μια αποκάλυψη για το τέλος, δίνοντας μικρά hints μέσα στο διήγημα. Επίσης, το μυστήριο της ιστορίας, αν και αποκαλύπτεται ομαλά, δεν είναι αρκετά κρυφό. Η τελετή στο τέλος είναι αυτή που δίνει λίγη ένταση στην ιστορία και ήταν αρκετά καλά δοσμένη.

 

Τέλος, να πω ότι έχοντας διαβάσει το Βροχή και θάλασσα σε ένα φόντο μουσικής, ξέρω ότι μπορείς να γράψεις πολύ καλύτερα, οπότε περιμένω να διαβάσω κι άλλες ιστορίες σου.

 

Mesmer, μέγα λάθος το ότι το έκανα copy paste από το word μου. Μου εμφανίζει αυτό το κενό στις οριζόντιες σειρές κάθε φορά που πατάω enter και δεν ξέρω γιατί... :/

 

 

 

 

Γενικά: η εισαγωγή δεν είχε κάποια ιδιαίτερη πρόκληση κι ήταν πολύ ανοιχτή. Δεν είχε δηλαδή κάποιο στοιχείο προς εκμετάλλευση αργότερα, κι έτσι οδηγηθήκαμε σε 2 πολύ διαφορετικές ιστορίες.

 

Esteldor:

 

+Ο σταδιακός τρόπος που αποκαλύπτονταν οι πληροφορίες για το παρελθόν του Λότε.

+Η γραφή, στρωτή και προσεγμένη.

+Ωραία αξιοποίηση της εισαγωγής.

+Συνολικά καλή ιστορία, την διάβασα ευχάριστα και με προσοχή.

 

-το τέλος: αν και δυνατό σαν σκηνή, δεν έχει λογική βάση. Θα μπορούσε να δικαιολογηθεί αν η Ίριμα παρουσίαζε σημάδια παράνοιας ή αναλόγως σκοτεινού παρελθόντος , τώρα είναι μια εύκολη κίνηση εντυπωσιασμού.

-Υπάρχουν και μερικές άλλες ευκολίες που βολεύουν το κείμενο: ο τρόπος που αντιδρά ο Λότε δεν είναι ρεαλιστικός( η αδερφή του είναι έτοιμη να τον βιάσει, όχι αστεία). Επίσης,η κοπελιά για παρθένα ξέρει πάρα πολλά, και εν πάσει περιπτώσει το ότι τον, εχμ, καβαλάει την πρώτη της φορά, θα έπρεπε να την πεθάνει. Γενικά, ένας τέτοιος πόθος δύσκολο να έμενε απαρατήρητος τόσα χρόνια, στο ίδιο σπίτι έμεναν οι άνθρωποι.

-Η δομή: κάθε πρόταση ήταν σχεδόν αυτόνομη παράγραφος. Αυτό με κούρασε και μου φάνηκε τεχνητό.

-Ασαφές περιβάλλον και μια αίσθηση ΄΄να βάλω τη μαχαιριά στο τέλος για να το κάνω τρόμο΄΄.

 

 

 

 

Πιστεύω ότι πολλές απορίες σου απαντήθηκαν στα προηγούμενα σχόλιά μου. Για τα υπόλοιπα, προφανώς έχεις δίκιο, δεν ήταν η καλύτερή μου ιστορία, αν και πιστεύω ότι ήταν καλή ιδέα.

 

 

Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, πιστεύω ότι μου ανοίξατε τα μάτια σε αρκετά από τα λάθη που δεν είχα ανακαλύψει μόνος μου.

 

 

Υ.Γ. wordsmith το Λότε, είναι γερμανικό όνομα γυναίκας... που να φανταστώ ότι έχει στενότερη σχέση με την quenya?

 

 

edit: Sry που σχολίασα τόσο νωρίς, αλλά δεν ξέρω πότε θα μπορέσω να ξαναεπισκεφτώ το φόρουμ. Είμαι λιγάκι πνιγμένος αυτή την εποχή.

Edited March 25, 2011 by Esteldor

[wordsmith]

Κάτσε να ψηφίσω κι εγώ, μη λήξει και το έχω ξεχάσει...

Λοιπόν, συμφωνώ με τον κο Τουίτι μας στα επιμέρους σχόλια: του Esteldor δεν είναι σαφές το περιβάλλον/η ατμοσφαιρα, ενώ ο WILLIAM βάζει, τη μια μετά την άλλη, λύσεις "από μηχανής", για τις οποίες δε μας έχει πει τίποτα μέχρι τη στιγμή που τις χρειάζεται. Επίσης, στην ιστορία του WILLIAM, η Ίριμα, ενώ στην εισαγωγή (μου) παίρνει πρωτοβουλία και φαίνεται πολύ δυναμικός χαρακτήρας, παρακάτω δεν ξανααναφέρεται σχεδόν καθόλου και παίζει την μη-μου-άπτου νεραϊδούλα που περιμένει τον πρίγκηπα να τη σώσει. Αλλά, επειδή προτιμώ το φάντασυ από τον τρόμο και επειδή στην ιστορία του Esteldor το ζήτημα είναι το σεξ, ενώ το άλλο διήγημα είναι πολύ πιο ρομαντικό, θα ψηφίσω τον WILLIAM. Με έκανε να τους συμπαθήσω περισσότερο και να ανησυχήσω για το αίσιο τέλος του λαβ στόρυ τους.

Γενικά και τα δύο διηγήματα ήταν πολύ πιο καλογραμμένα από ό,τι περίμενα, δε με πέταγαν έξω, τουλάχιστον γλωσσικά. Από περιεχόμενο και ιδέες δεν ήταν και πολύ πρωτότυπα, αλλά αυτό συμβαίνει και σε μεγάλους συγγραφείς.

Συγχαρητήρια, μικρά και αθώα μου αγοράκια, και ελπίζω να το διασκεδάσατε όσο εγώ την ώρα που φανταζόμουν τα μούτρα του Χατζηγιώργη όταν έγραφε το παρακάτω ποστ.

 

ΜΑ ΤΟ ΞΙΦΟΣ ΤΟΥ ΤΖΟΝ ΧΟΛΜΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΚΑΤΑΒΟΘΡΑ ΤΗΣ ΛΑΒΛΕΪΣ!!! Τι σκέφτεται η απαθής τραπεζική υπάλληλος την ώρα που μετράει συντάξεις στα γερόντια!

 

edit: Α, ναι! Esteldor, άλλη εισαγωγή είχα υπόψη μου όταν έγραφα ότι είναι φάντασυ. Αυτή που σας έβαλα τελικά είναι ανοιχτή σε όλα τα είδη. Εγώ την έχω συνεχίσει με εφ. Εσείς το πήγατε αλλού.

Edited March 25, 2011 by wordsmith

[DinoHajiyorgi]

ΜΑ ΤΟ ΞΙΦΟΣ ΤΟΥ ΤΖΟΝ ΧΟΛΜΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΚΑΤΑΒΟΘΡΑ ΤΗΣ ΛΑΒΛΕΪΣ!!! Τι σκέφτεται η απαθής τραπεζική υπάλληλος την ώρα που μετράει συντάξεις στα γερόντια!

Φαινομενικά "απαθής". Κανονική

[wordsmith]

ΜΑ ΤΟ ΞΙΦΟΣ ΤΟΥ ΤΖΟΝ ΧΟΛΜΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΚΑΤΑΒΟΘΡΑ ΤΗΣ ΛΑΒΛΕΪΣ!!! Τι σκέφτεται η απαθής τραπεζική υπάλληλος την ώρα που μετράει συντάξεις στα γερόντια!

Φαινομενικά "απαθής". Κανονική

 

Φταίω εγώ τώρα να βγάλω την προσκοπική

Απλώς αλλάξτε τα λόγια σε ΧΑ-ΤΖΗ-ΓΙΩΡΓΗΗΗΣ!

[Lady Nina]

Μπορώ να πω πως μου άρεσαν και τα δυο διηγήματα -το καθένα είχε την ομορφιά του.

 

Του μεν Esteldor είχε ατμόσφαιρα και πόνταρε εκεί κυρίως. Αισθησιακές περιγραφές, φαντασία που κυριολεκτικά οργιάζει, διαστραμμένη ηρωίδα που θυσιάζει την ευτυχία του αδερφού της, για να τον κάνει δικό της...

 

Του δε WILLIAM είχε μια συγκινητική ιστορία, σαν παραμύθι, όπου τα ονόματα δένουν με τον κόσμο και την υπόθεση. Το χαρούμενο τέλος, αν και έρχεται χωρίς ιδιαίτερη αγωνία λόγω του περιορισμού των λέξεων, είναι κάτι που ταιριάζει στο είδος -δε θα μπορούσα να το φανταστώ να λήγει διαφορετικά. Ιδιαίτερα μου άρεσε η ιδέα με το αγαλματάκι.

 

Παρ'όλο που είναι και τα δυο καλογραμμένα -αν και έχουν κάποια κενά- μπορώ να ψηφίσω μόνο ένα. Ψηφίζω, λοιπόν, τον Λότε του WILLIAM, γιατί μου άφησε μια ωραία γεύση το ευτυχισμένο τέλος... (Ναι, ψοφάω για happy end! )

[WILLIAM]

Λοιπόν ο διαγωνισμός μας έλαβε τέλος. Οφείλω να συγχαρώ τον άξιο αντίπαλό μου και να του ευχηθώ πάντα νίκες και κυρίως πολλές συγγραφικές εμπειρίες.

Ευχαριστώ όσους μας διάβασαν και ψήφισαν.