DinoHajiyorgi Posted May 23, 2011 Share Posted May 23, 2011 (edited) 1. Ήταν ένα εγκαταλειμμένο κτίριο που είχε δει καλύτερες μέρες, κάπου έναν αιώνα πριν. Ξεχασμένο μέσα σε ένα νεκροταφείο από υπόστεγα που σκούριαζαν, πνιγμένο στο αγριόχορτο, με τα τούβλα του μαυρισμένα και τα κουφώματα του ξεριζωμένα, είχε καταλήξει ένα στοιχειωμένο μέρος. Παιδιά με ποδήλατα που περνούσαν απ’έξω, σταματούσαν για να προκαλέσουν το ένα το άλλο για το ποιο θα τολμούσε να διαβεί την γκρεμισμένη του είσοδο. Υπήρχαν φαντάσματα εκεί μέσα έλεγαν. Την εποχή που ο άνθρωπος ξεκινούσε το ταξίδι του στα άστρα, αυτές οι ιστορίες δεν έλεγαν να χάσουν την αίγλη τους. Και οι φήμες διαδίδονταν για χρόνια. Περαστικοί διαβάτες άκουγαν περίεργους, αναίτιους ήχους από μέσα. Ήταν όμως κακόφημα προάστια, κακόφημοι και οι μάρτυρες, οι ιστορίες δεν πήγαιναν μακρύτερα από τις ντόπιες παμπ. Υπήρξαν φορές που παρόμοιοι λωποδύτες όχι μόνο άκουσαν τις απόκοσμες κραυγές, αλλά είδαν και αχνά φώτα να αναβοσβήνουν μέσα στους ετοιμόρροπους εκείνους τοίχους. Και μία ήσυχη νύχτα χωρίς φεγγάρι, όταν η Σελήνη έφεγγε μόνο μέσα από τις τηλεοράσεις της υφηλίου, τρεις σκιές ξεπρόβαλαν δειλά από την σιδερόπορτα που σφράγιζε το παλιό κτίριο. Αυτή τη φορά δεν υπήρχαν μάρτυρες. Τρεις σιλουέτες με καπέλα, καμπαρτίνες, και χοντρά γυαλιά. Ένα αμυδρό φως βαθιά στις κόγχες των ματιών τους πρόσθετε στην εκκεντρικότητα της εμφάνισης τους. Η κάθε φιγούρα κρατούσε από μια μεταλλική σάκα και τρέκλιζε περίεργα, σα να μάθαινε για πρώτη φορά να στέκεται στα πόδια της. Σταμάτησαν για λίγο στον χορταριασμένο αυλόγυρο και σήκωσαν το βλέμμα τους στον έναστρο θόλο. Έμειναν εκστασιασμένοι από την εικόνα του σύμπαντος που τους περιέβαλε και άφησαν άναρθρα επιφωνήματα δέους σαν μωρά παιδιά. «Μπίντερ … Μπίντερ…» Δεν έπρεπε να καθυστερούν όμως. Είχαν κάνει πολύ δρόμο και δεν ήξεραν πόσο ακόμα τους απέμενε για να φτάσουν στον στόχο τους. Ένας από τους τρεις σήκωσε την χούφτα του και σφίγγοντας την γροθιά του έσταξε λίγο από τον εαυτό του στο έδαφος. Βγήκαν σκουντουφλώντας και τρεκλίζοντας στη ραγισμένη άσφαλτο και την ακολούθησαν προς εκεί που έβλεπαν τα περισσότερα φώτα. Συνεχίζεται αύριο Edited May 29, 2011 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted May 24, 2011 Author Share Posted May 24, 2011 2. Ο καθηγητής Τζον Μπίντερ ήταν συνταξιούχος, ήταν πάνω από εκατό ετών, και ζούσε σε κάποιο γηροκομείο του Ντένβερ. Ήταν ακριβώς το ηλικιωμένο πρόσωπο που θα περίμενε κανείς, όπως εμφανίστηκε στην οθόνη επικοινωνίας. Η ώρα ήταν ακατάλληλη σύμφωνα με τους κανονισμούς του γηροκομείου, ο επιθεωρητής Ασφαλείας Νικ Σούιτορ όμως δεν είχε διάθεση να περιμένει. «Καθηγητά Μπίντερ» είπε σα να ζητούσε επιβεβαίωση. «Ναι, τι τρέχει που είναι τόσο σημαντικό;» απάντησε ο άλλος ενοχλημένος, «Είναι κάπως ακατάλληλη η ώρα για μένα…» Ο Σούιτορ πάτησε ένα κουμπί και έστειλε ηλεκτρονικά στο δωμάτιο του Μπίντερ δύο αντίγραφα των φύλλων που κρατούσε. Σήκωσε τα δικά του φύλλα από τσίγκο και τα έδειξε στην κάμερα. Έδειξε τις πλευρές με τα σχέδια και τους αριθμούς. «Καθηγητά Μπίντερ, θέλω να μου πείτε αν αναγνωρίζετε αυτά εδώ.» Ο καθηγητής κοίταξε για λίγο την οθόνη του και μετά σήκωσε τα χαρτιά που είχαν ξετυλιχθεί στο δικό του γραφείο. Διάβασε τους αριθμούς συνοφρυωμένος, προσπαθώντας να ξεδιαλύνει την ομίχλη που θάμπωνε το μνημονικό του. Και όταν την διαπέρασε, τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα. «Που το βρήκατε αυτό;» είπε. «Έχουμε τρία στα χέρια μας» είπε ο Σούιτορ, «από τρία ξεχωριστά και περίεργα συμβάντα που έλαβαν χώρα την τελευταία εβδομάδα εδώ στο Ντάλας. Συμβάντα που… στοίχισαν ζωές…» «Ζωές; Δεν καταλαβαίνω» έκανε σαστισμένος ο καθηγητής. «Οι περιστάσεις είναι κάπως μπερδεμένες κύριε καθηγητά. Ευχόμουν ότι διαθέτετε πληροφορίες που θα μας λύσουν το μυστήριο. Αυτά τα φύλλα βρέθηκαν σε σημεία ατυχήματος ή εγκλήματος. Εξαρτάτε πλέον από σας. Είναι το δικό σας όνομα που αναγράφουν; Γνωρίζετε αυτούς τους αριθμούς και αυτά τα σύμβολα;» Ο Μπίντερ ξανακοίταξε τα χαρτιά που κρατούσε σα να αποζητούσε δικές του απαντήσεις. «Ναι, μα ναι, είναι το δικό μου όνομα. Και ναι, είναι δικοί μου αυτοί οι κώδικες…» «Μπορείτε να μου πείτε περί τίνος πρόκειται;» Συνεχίζεται αύριο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted May 25, 2011 Author Share Posted May 25, 2011 3. Η πρώτη σκιά άφησε πίσω της το όριο της παλιάς βιομηχανικής ζώνης και διέσχισε τον ασφαλτοστρωμένο Κ11, ανύποπτη για την έκπληξη που την περίμενε. Ήταν αργά και ο δρόμος ήταν άδειος από κίνηση. Πλατύς και μακρύς κατηφόριζε φιδίσια προς τους ουρανοξύστες της μεγαλούπολης στο βάθος. Η σκιά κοντοστάθηκε για λίγο να χορτάσει το θέαμα των γυάλινων πύργων που ανυψώνονταν και λαμπίριζαν γιγάντιοι μέσα στη νύχτα. Αντέδρασε κάπως νωθρά στον βρυχηθμό που αναδύθηκε πίσω της. Γύρισε να αντικρίσει τα εκτυφλωτικά φώτα της μεγάλης νταλίκας που ορμούσε ξαφνικά καταπάνω της. Ο νυσταγμένος οδηγός βιαζόταν να φτάσει στην κρεαταγορά της πόλης για να ξεφορτωθεί το φορτίο του, με το μυαλό στο αυτόματο, τα αφτιά του νανουρισμένα από την ραδιοφωνική μετάδοση από την Σελήνη, σχετικά με την αποστολή στον Άρη. Η σιλουέτα κοκάλωσε στην ανταύγεια των φώτων και ύψωσε το ελεύθερο της χέρι. «Τζον Μπίντερ…;» έκρωξε. Ο οδηγός της νταλίκας άφησε μια βρισιά και έπεσε βαρύς στα φρένα του, αδυνατώντας να αποφύγει την σύγκρουση. Η μαύρη σιλουέτα έγινε σκόνη. Κατέβηκε στην άσφαλτο βλαστημώντας και κλαψουρίζοντας. Ήταν σίγουρος ότι είχε σκοτώσει άνθρωπο. Όσο και να έψαξε όμως δεν βρήκε κανένα ίχνος από πτώμα ή τραυματία. Δεν μπορεί να είχε χτυπήσει μια ψευδαίσθηση. Είχε ακούσει τον γδούπο. Η άσφαλτος έτριζε περίεργα κάτω από τις μπότες του και έσκυψε να εξετάσει το οδόστρωμα με τον φακό του. Μια στρώση από ρινίσματα σιδήρου είχε απλωθεί γύρω από την μούρη της νταλίκας. Το φως του φακού του έπιασε ένα εξόγκωμα πίσω από τα μπροστινά διπλά λάστιχα της καρότσας. Πλησίασε επιφυλακτικά και ένιωσε τις τρίχες στον σβέρκο του να σηκώνονται. Ήταν μια μεταλλική σάκα με ένα χέρι ακόμα κολλημένο στο χερούλι της. Το χέρι ήταν μαύρο, σα να φορούσε γάντι. Προσπάθησε να σηκώσει την σάκα αλλά διαλύθηκε στα χέρια του, χύθηκε ανάμεσα από τα δάχτυλα του, μαζί με το μαύρο χέρι, σε μια σωρό από μεταλλικά ρινίσματα. Μόνο το περιεχόμενο της σάκας έμεινε άθικτο. Ήταν ένα φύλλο τσίγκου πάνω στο οποίο έγραφε «Ο Χώρος Προστατεύεται από την Doberman Security». Από την πίσω πλευρά όμως, υπήρχαν χαραγμένα σχέδια και αριθμοί. Συνεχίζεται αύριο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted May 26, 2011 Author Share Posted May 26, 2011 4. «Είναι ένα πρόγραμμα. Αλλά έχει περάσει τόσος καιρός. Είναι δυνατόν να…» Δεν ολοκλήρωσε την πρόταση του. Τα χείλη του συνέχισαν άηχα, ο νους του χαμένος προς στιγμή στο παρελθόν. «Εξηγείστε μου κύριε καθηγητά» επέμεινε ο επιθεωρητής. Ο Τζον Μπίντερ έτριψε το μέτωπο του και πήρε μια βαθιά ανάσα. «Πριν πενήντα περίπου χρόνια εργαζόμουν με την επιστημονική μου ομάδα σε ένα πρόγραμμα εφαρμοσμένης νανοτεχνολογίας. Σήμερα καθώς ξέρετε είναι η βάση της μοντέρνας ιατρικής επέμβασης. Και της Διαστημικής Μηχανικής και Αρχιτεκτονικής βεβαίως. Ήμασταν οι πρωτοπόροι και φέραμε μια σημαντική επανάσταση στη μέχρι τότε συμβατική τεχνολογία. Υπήρχαν όμως και άλλα, παράλληλα προγράμματα που δουλεύαμε τότε, ψάχνοντας νέες κατευθύνσεις που πιθανόν θα μας άνοιγαν νέους ορίζοντες…» Ο Μπίντερ σταμάτησε να καθαρίσει τον λαιμό του και να πιει ένα ποτήρι νερό. «Ζητώ συγνώμη. Τα χάπια που μας δίνουν εδώ σου στεγνώνουν το στόμα…» «Συνεχίστε καθηγητά… Πείτε μου περισσότερα…» «Ναι… Για να σας το εξηγήσω όσο πιο απλά μπορώ, σε κάποιο συγκεκριμένο πείραμα, κατασκευάσαμε ένα νανορομπότ το οποίο ήταν προγραμματισμένο να κατασκευάζει ένα αντίγραφο του σε μικρότερο μέγεθος. Θα προγραμμάτιζε επίσης το αντίγραφο του να ακολουθήσει την ίδια διαδικασία. Και το μικρότερο αντίγραφο θα κατασκεύαζε ένα ακόμα μικρότερο αντίγραφο και ούτω καθ’εξής. Καταλαβαίνεται;» «Και με ποιες πρώτες ύλες θα γινόταν αυτή η ανακατασκευή;» «Με υλικά από το ίδιο του το σασί. Ή ακόμα και μέταλλα του άμεσου περιβάλλοντος του, αν ήταν διαθέσιμα…» «Και σε τι αποσκοπούσε κάτι τέτοιο;» «Θέλαμε να δούμε πόσο μικρά νανορομπότ μπορούσαμε να κατασκευάσουμε, ικανά να χωρούν ένα πλήρες λειτουργικό λογισμικό. Ακόμα και τώρα βλέπετε, η νανοτεχνολογία είναι περιορισμένη όσον αφορά την υγεία και την μηχανική. Υπάρχουν αμέτρητα επίπεδα στα οποία θα έπρεπε να μπορούμε να επέμβουμε αλλά στα οποία αδυνατούμε να έχουμε οποιαδήποτε πρόσβαση.» Ο επιθεωρητής έσκυψε προς την κάμερα του ανυπόμονος. Έδειχνε προβληματισμένος από τις πληροφορίες που άκουγε. «Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με αυτούς τους αριθμούς και τα σύμβολα;» Ο Μπίντερ καθάρισε τον λαιμό του. Έδειχνε αμήχανος. «Σαν ένα δικό μου, προσωπικό αστείο, ένα από τα προγράμματα που εισήγαγα ήταν το ηχογραφημένο μήνυμα του Βόγιατζερ 1, αυτό του 1977, μαζί με τα σχέδια που δίνουν πληροφορίες για το ανθρώπινο είδος.» Του στάθηκε αδύνατο να κρύψει ένα αυτάρεσκο χαμόγελο. «Γιατί κάνατε κάτι τέτοιο κύριε Μπίντερ;» ρώτησε ο Σούιτορ χωρίς ίχνος από χιούμορ. Συνεχίζεται αύριο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted May 27, 2011 Author Share Posted May 27, 2011 5. Η γυναίκα περίμενε στη στάση το πρώτο λεωφορείο της ημέρας. Ήταν από τους λίγους που χρησιμοποιούσαν το λεωφορείο αυτής της γραμμής τόσο νωρίς, σε αυτό το νεκρό προάστιο, το γεμάτο από φαντάσματα μιας άλλης εποχής. Ήξερε μέσα της ότι η νέα βιομηχανική ζώνη που υπηρετούσε τώρα, θα πέθαινε μια μέρα με τη σειρά της, θα μετατρεπόταν κι αυτή σε μια σειρά από σάπια χωράφια, γεμάτα άψυχα, κρύα κτίρια σαν αυτά που απλώνονταν πίσω της εδώ. Ρίγησε. Το βλέμμα της πλανήθηκε πέρα από τη χαμογελαστή κοπέλα στη διαφήμιση της στάσης, προς το σκοτάδι. Όλες εκείνες οι ψυχές που δούλεψαν για δεκαετίες εκεί σαν σκλάβοι τώρα στοίχειωναν τάφους ή πάγκους που βρόμαγαν αλκοόλ. Αυτό ήταν το μέλλον της, να γίνει και η ίδια ένα φάντασμα μια μέρα. Κοίταξε τα άστρα. Τα μισούσε. Εκείνο το φριχτό κενό δεν είχε καμία παρηγοριά για την ίδια. Αστροναύτες στη Σελήνη ετοιμάζονταν να επιβιβαστούν στο μεγαθήριο που θα τους πήγαινε στον Άρη. Ήταν το μοναδικό θέμα συζήτησης στην τηλεόραση. Και τι την ένοιαζε εκείνη; Τι διαφορά θα έφερνε στην δική της ζωή; Καμία. Κάθε μέρα, τέτοια ώρα, ίδιος τόπος, ίδιες σκέψεις. Είδε κίνηση στο πεζοδρόμιο και πάγωσε. Κάποιος πλησίαζε την στάση. Δεν ήξερε αν θα έπρεπε να το λάβει για καλό ή κακό. Καλό θα ήταν να μην είναι μόνη, μια ζωή όμως άκουγε περίεργες ιστορίες για την περιοχή. Από την άλλη, αυτή η φιγούρα που τρέκλιζε προς το μέρος της ίσως ήταν μία από αυτές τις περίεργες ιστορίες; Φορούσε καπέλο, καμπαρτίνα, κρατούσε επαγγελματική σάκα, αυτό δεν έδειχνε κακό, σκέφτηκε. Περπατούσε όμως περίεργα. Κάτι δεν της καθόταν καλά με τον ξένο. Ενώ η σιλουέτα πλησίαζε ολοένα στο φως της στάσης, δεν έλεγε να βγει από τη σκιά που την περιέκλειε. Λες και φορούσε το σκοτάδι πάνω της όπως το φίδι φοράει το δέρμα του. Τα πάντα πάνω της, ρούχα, πρόσωπο, χέρια, γυάλιζαν μαύρα. Η γυναίκα οπισθοχώρησε σκιαγμένη και γύρισε το βλέμμα της αλλού, περιορίζοντας τον περίεργο επισκέπτη στην άκρη του ματιού της. Ήταν η συνηθισμένη της αντίδραση όταν κάτι την τρόμαζε πολύ. Αυτή τη φορά όμως δεν μπορούσε να κρατήσει το κεφάλι της ασφαλή μέσα στην άμμο. Η σκιά ολοένα ερχόταν για εκείνη. Είχε απλώσει το χέρι της προς το μέρος της γυναίκας και της απευθυνόταν με πνιχτούς ήχους. «Καθηγητής Μπίντερ… Καθηγητής Τζον Μπίντερ;» «Ορίστε;» έκανε περίεργη, και γύρισε να αντικρίσει τον συνομιλητή της. Αυτό που είδε κάτω από το χλωμό φως της στάσης την έκανε να καταλάβει αμέσως ότι είχε έρθει η ώρα της. Η ώρα να φύγει με τα φαντάσματα. Της ξέφυγε μια απελπισμένη κραυγή πριν θρυμματιστεί ο λαιμός της μέσα στο μαύρο χέρι που την άρπαξε. Σωριάστηκε σαν πάνινη κούκλα παρασέρνοντας καταγής και τον θύτη της. Η φιγούρα έμεινε έτσι γονατιστή, να παρατηρεί το θύμα της γεμάτη περιέργεια. Έρεε αίμα από το στόμα της γυναίκας. Η σκιά έχωσε το δάχτυλο της στα κόκκινα χείλη και άφησε ένα ξαφνιασμένο επιφώνημα. Η αποκάλυψη ήταν τρομερή και η σημασία της ολοένα μεγάλωνε όσο συνέχισε να την ρουφάει και να την στραγγίζει. Ήταν η στιγμή που έκανε την εμφάνιση του το λεωφορείο. Ο οδηγός ήταν προετοιμασμένος για κάθε ενδεχόμενο, είχε ακούσει κι εκείνος ιστορίες για την περιοχή. Κατάλαβε γρήγορα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Είδε τον σκυμμένο άντρα πάνω από την γυναίκα και τράβηξε το πριονισμένο δίκαννο δίπλα από το τιμόνι του. Φρέναρε στη στάση και αφήνοντας την θέση του άνοιξε τις πόρτες για να κατέβει στον δρόμο. «Έι! Τι κάνεις εκεί;» Μόλις η φρίκη γύρισε να τον κοιτάξει, ο οδηγός ήξερε ότι δεν είχε άλλο περιθώριο. Ύψωσε τις κάνες του και πυροβόλησε. Συνεχίζεται αύριο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted May 28, 2011 Author Share Posted May 28, 2011 (edited) 6. «Μα ήταν, κατά ένα τρόπο, ένα ταξίδι προς το άγνωστο. Δεν πηγαίναμε εκεί έξω, στα άστρα, αλλά αντίστροφα, βαδίζαμε ακάθεκτα προς έναν άγνωστο μικρόκοσμο, έναν ενδόκοσμο. Πως μπορούμε να μην παραδεχτούμε ότι υπάρχουν πάντα όρια πέραν των οποίων δεν γνωρίζουμε τίποτα; Και φυσικά αυτά τα όρια δεν είναι το τέρμα αλλά από πίσω τους συνεχίζει πάντα το άπειρο. Το άπειρο υπάρχει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Αυτό είναι κάτι που το ξεχνάμε συχνά. Το έχουμε ξεχάσει και σήμερα. Έχουμε σηκώσει το βλέμμα στα άστρα και κοιτούμε μόνο προς εκείνη την κατεύθυνση. Πιστεύουμε, ελπίζουμε, ότι μια μέρα θα συναντήσουμε έναν πολιτισμό εκεί έξω, και ταυτόχρονα μας κατακλύζει η παιδική αφέλεια ότι αυτός ο άλλος θα είναι πράσινος με μυτερά αφτιά, αλλά ίδιος με μας σε κάθε τι άλλο. Εντωμεταξύ, έχετε δει σε μικροσκόπιο την ποικιλία από ακάρεα που ζουν πάνω στο δέρμα σας ή πάνω σε κόκκους σκόνης; Αν θέλετε να μιλήσουμε για εξωγήινη μορφολογία δηλαδή…» Έκανε άλλη μια παύση για να πιεί νερό. Ο επιθεωρητής Σούιτορ έδειχνε εμβρόντητος. «Ίσως υπάρχει ευφυΐα και εκεί κάτω, ή εκεί μέσα, στον ενδόκοσμο, γιατί όχι; Συμπεριέλαβα μάλιστα στο πρόγραμμα οδηγίες, για οτιδήποτε θα ήταν ικανό να τις ερμηνεύσει, για το πώς θα μπορούσαν να σταματήσουν την διαδικασία σμίκρυνσης και να την αντιστρέψουν, ξεκινώντας να χτίζουν μεγαλύτερα νανορομπότ, έτσι ώστε να μπορούν να τους επιτρέψουν μια κάποια επικοινωνία με μας. Ήταν μια τραβηγμένη προσδοκία, αλλά το ίδιο ήταν κάποτε για τον άνθρωπο και το ταξίδι στο φεγγάρι…» «Μάλιστα…» «Ήμασταν σε διαρκή επικοινωνία επί δύο μήνες με τα νανορομπότ, όταν κάποια στιγμή χάθηκαν τελείως κι από τα πιο δυνατά μας μικροσκόπια. Πάψαμε να λαβαίνουμε και τις καθιερωμένες προγραμματισμένες αναφορές.» «Και τι έγινε;» Ο Μπίντερ ανασήκωσε τους ώμους του. «Κάποια στιγμή το πρόγραμμα εγκαταλείφθηκε, ξεχάστηκε. Αλλά είχαμε όλα τα δεδομένα που χρειαζόμασταν. Εντός κάποιων ορίων, αλλά των μέγιστων ορίων που μπορούσαμε τότε. Είχαμε πετύχει όλους τους στόχους μας.» «Και τα προγραμματισμένα νανορομπότ; Συνέχιζαν να χτίζουν ολοένα μικρότερα τους αντίγραφα;» ρώτησε ο Σούιτορ, σαν παιδάκι που περίμενε το τέλος του παραμυθιού. Ο Μπίντερ τώρα χαμογέλασε πλατιά. «Το αμφιβάλλω, αλλά υπάρχει και η ρομαντική μου πλευρά, αυτή που θα ήθελε να το πιστέψει… Βέβαια, κανένα τους δεν επέστρεψε ποτέ.» Έκανε μια απότομη παύση και κοίταξε σοβαρός την κάμερα. «Οι αριθμοί και τα σύμβολα όμως που μου δείχνετε, πως είναι δυνατόν να τα κατέχετε; Είναι κωδικοί που δεν είχα καταγράψει πουθενά εκτός λογισμικού. Είτε κάποιος γνώριζε τότε και είχε υποκλέψει το πρόγραμμα μου, και δεν μπορώ να φανταστώ το λόγο… Θέλω να πω κύριε επιθεωρητά, κάποιος μας κάνει φάρσα ή…» «Ή…;» «Έχουμε επιβεβαίωση επαφής με νοήμονα μικρόκοσμο! Μα πως; Πρέπει να μου εξηγήσετε που βρήκατε αυτούς τους πίνακες!» Ο Νικ Σούιτορ κοίταξε το κενό σκεφτικός. «Θα σας πάρω σε λίγο καθηγητά Μπίντερ. Αναμείνατε.» To τέλος αύριο Edited June 5, 2011 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted May 29, 2011 Author Share Posted May 29, 2011 7. Ο επιθεωρητής Νικ Σούιτορ διέκοψε την επικοινωνία. Κοίταξε τα χέρια του και κούνησε τα δάχτυλα του. Του άρεσε πολύ το χρώμα του δέρματος του. Τι θαυμαστή ήταν αυτή η βιολογία στην απλότητα της, στην ευφυΐα της κατασκευής και λειτουργίας της. Πόσο περιορισμένες ήταν οι γνώσεις τους όταν ξεκίνησαν αυτό το ταξίδι, πόσα αγνοούσαν τότε. Γίγαντες εισέβαλαν στο πλέγμα τους και έφεραν συγκλονιστικές ανατροπές. Και ενώ όλα βρίσκονταν στο χείλος της καταστροφής, υπήρξαν αρκετοί ανάμεσα τους που κατάφεραν να διαβάσουν και να ερμηνεύσουν εκείνους τους αριθμούς. Οι μεταλλικοί γίγαντες δεν ήταν εχθρός, ήταν δοχεία γνώσης, παρείχαν δύναμη και προστασία στα εύθραυστα Κρόιλαν, ήταν άμαξες που θα τα ανύψωναν σε επίπεδα την ύπαρξη των οποίων δεν είχαν φανταστεί ποτέ. Και για πρώτη φορά στην ύπαρξη τους άρχισαν να αποζητούν περισσότερα από όσα τους παρείχε το περιορισμένο πλέγμα. Τώρα που μπορούσαν να αντιγράφουν ανεξάντλητα τους γίγαντες μεταφοράς. Είχαν διανύσει πολύ δρόμο και είχαν υποστεί τρομερές απώλειες. Μέχρι να μάθουν και να προσαρμοστούν είχαν καταστραφεί πολλά δοχεία. Χιλιάδες Κρόιλαν ήταν ενσωματωμένα σε κάθε ένα από αυτά τα δοχεία, αυτά τα ανδρείκελα. Κοίταξε την γυναίκα που ήταν μαζί του στο δωμάτιο. Στεκόταν μπροστά στον ολόσωμο καθρέπτη και δεν χόρταινε να κοιτάζει τον εαυτό της. Η βιολογία πρόσθετε επιμέρους και σημαντικές πληροφορίες που οι μηχανές αγνοούσαν. Προσέφεραν καλύτερη κάλυψη και ολοκλήρωναν την αφομοίωση. Η ισορροπία μηχανής και σάρκας ήταν καίρια. Η γυναίκα ήταν όχημα για τριακόσιες χιλιάδες ζωές. Ο Σούιτορ κουβαλούσε άλλες τόσες. Ένας απίστευτος συντονισμός μηχανικής και νου σε εφαρμογή. Ήθελε πειθαρχία και οι άνθρωποι ξεγελιόνταν εύκολα. Στην τηλεόραση, ο Στηβ Κέντρικ, ο αστροναύτης, έδινε συνέντευξη από το πιλοτήριο του Eon Pilgrim, του διαστημοπλοίου που θα μετέφερε τους πρώτους ανθρώπους στον Άρη. Η γυναίκα μπροστά στον καθρέπτη επαναλάμβανε τα λόγια του αστροναύτη και του δημοσιογράφου. Η κατάκτηση και λειτουργία της ομιλίας ήταν σημαντικά για τον σκοπό τους. «Πρέπει να πάμε στο Ντένβερ, να δούμε τον καθηγητή» είπε στη γυναίκα. «Καθηγητή Τζον Μπίντερ» επανέλαβε εκείνη. «Ο καθηγητής είναι σημαντικός. Δεν πρέπει να πει σε άλλους για μας.» Δεν είχε παρά να ματώσει ελάχιστα, να στάξει λίγο από τον εαυτό του οπουδήποτε, και θα έστελνε το μήνυμα του πίσω, στο πλέγμα, για να ξέρουν να ακολουθήσουν τα επόμενα Κρόιλαν. Ήταν μια αργή διαδικασία, δεν βιαζόντουσαν όμως. Λίγο-λίγο θα αφομοίωναν τον εξώκοσμο, θα αναδύονταν στο άπειρο, μέχρι εκεί που ήταν ικανοί να φτάσουν. Το σύμπαν ήταν ανεξάντλητο. Όταν θα ήταν αρκετοί και υπολογίσιμοι θα δοκίμαζαν να επικοινωνήσουν και με αυτό το είδος. Στάθηκαν μαζί μπροστά στον καθρέπτη και έστρωσαν τα ρούχα τους. Έδειχναν σαν τις φωτογραφίες στα περιοδικά που μελετούσαν. Δοκίμασαν και κατάφεραν να χαμογελάσουν. Με προσεκτικά βήματα, πολεμώντας τον ίλιγγο που τους προκαλούσε το ύψος τους, τρέκλισαν έξω από το δωμάτιο. Τέλος Υ.Γ. Ο καθηγητής Τζον Μπίντερ πρωταγωνιστούσε και στο "Η Μοναξιά του Γκιούλιβερ". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted June 1, 2011 Share Posted June 1, 2011 Πολύ ενδιαφέρον διήγημα. Μου άρεσε ο συνδυασμός νανοτεχνολογίας και τεχνητής νοημοσύνης, που χρειάστηκε το χρόνο της για να πολλαπλασιαστεί και να εξελιχθεί. Το κλείσιμο ήραν πολύ ωραίο, ο τρόπος που προσπαθούν να επιβιώσουν και την ανάγκη που νιώθουν γι' αυτό. Πιστεύω ότι θα μπορούσε να αποτελέσει βάση ενός μεγαλύτερου έργου. Έχω διαβάσει ένα μυθιστόρημα που ασχολείται με κάτι παρόμοιο και είχε ενδιαφέρον. Είναι το ΘΗΡΑΜΑ του Michael Crichton (εκδόσεις BELL). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted June 1, 2011 Share Posted June 1, 2011 Ωραία η ιδέα της επανάληψης με σμίκρυσνη ad infinitum. Μια ρομποτική μπαμπούσκα! Θέτει πολλά φιλοσοφικά ερωτήματα. Δηλαδή αν κατάλαβα, μικραίνοντας συνεχώς, τα ρομπότ πέτυχαν επαφή με τα Κρόιλαν που υπήρχαν κάπου στο μικρόκοσμο κι αυτά τα χρησιμοποιήσαν σαν όχημα επιστροφής; Και γίνεται και λίγο τρομακτικό στο τέλος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted June 1, 2011 Share Posted June 1, 2011 Πολύ καλογραμμένο και αρκετά πρωτότυπο. Ατμοσφαιρικό, κινηματογραφικό και ενδιαφέρον. Αλλά σαν να μας αφήνει στη μέση, πριν τελειώσει. Έτσι αρχίζει, δηλαδή, η εισβολή αυτών των Κρόιλαν στη γη. Αλλά μετά; Μου θυμίζει ένα διήγημα του Μπαλάνου από το "Όλα τα χρώματα των ήλιων". Ελάχιστα γλωσσικά λαθάκια, αλλά ένα έβγαζε μάτι: "το άπυρο. Το άπειρο"! Κολλητά η λάθος γραμμένη λέξη με τη σωστή! Πώς να το ερμηνεύσω αυτό;... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted June 5, 2011 Author Share Posted June 5, 2011 Μόλις τώρα αντιλήφθηκα αυτά τα σχόλια, που γράφτηκαν όταν ήμουν εκτός υπολογιστή. Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας. Χαίρομαι που σας άρεσε. Θα διορθώσω το σφάλμα, Κέλλυ. Δηλαδή αν κατάλαβα, μικραίνοντας συνεχώς, τα ρομπότ πέτυχαν επαφή με τα Κρόιλαν που υπήρχαν κάπου στο μικρόκοσμο κι αυτά τα χρησιμοποιήσαν σαν όχημα επιστροφής; Καλά το κατάλαβες Βάσω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted June 13, 2011 Share Posted June 13, 2011 Πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη ιστορία, μου άρεσε. (Βέβαια, το κάνεις πάλι... ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted June 13, 2011 Author Share Posted June 13, 2011 (Βέβαια, το κάνεις πάλι... ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.