Jump to content

Ταύτιση: απαραίτητη ή όχι;


Lady Nina
 Share

Recommended Posts

Μια και σήμερα, ήθελα δεν ήθελα, έθεσα επί τάπητος κάποιες ιδέες που μου ήρθαν τελευταία, ας θέσω και αυτόν εδώ τον προβληματισμό...

 

Θεωρείτε σημαντική την ταύτισή σας με τον ήρωα κάποιου βιβλίου ή όχι; Για να σας συνεπάρει το βιβλίο πρέπει οπωσδήποτε να μπείτε στο πετσί του πρωταγωνιστή; Δεν μπορούν να υπάρχουν άλλα στοιχεία σε αυτό, που θα σας κερδίσουν;

 

Αυτές και όποιες άλλες παρεμφερείς ερωτήσεις προκύψουν καλούμαστε να απαντήσουμε σε αυτό το τόπικ.

 

Ποια είναι η γνώμη σας, λοιπόν; :holiday:

Link to comment
Share on other sites

Θα 'θελα σε κάθε περίπτωση να είμαι η κολλητή του, ο άνθρωπός του. Εκείνος που ξέρει τι σκέφτεται και πώς πράττει και που τον αποδέχεται γι' αυτό που είναι. Δε θέλω να ζω η ίδια τις περιπέτειές του, αλλά να της μαθαίνω, να τον βοηθάω, αν μπορώ και να του συμπαραστέκομαι.

 

Αν αυτό είναι η ταύτιση, τότε, ναι, είναι πολύ σημαντική για μένα.

Link to comment
Share on other sites

Ταύτιση; Δεν ξέρω πια... Αναλογία μάλλον. Κάποια υπαρξιακά όνειρα, κάποιοι στοχευμένοι εφιάλτες, ένας μεγεθυντικός φακός. Ρωξάνες που προσπερνούν, ή που αναγκάζεται κανείς ν' αρνηθεί (για λόγους που ένας τρίτος δε μπορεί να καταλάβει).

Τα βιβλία (οι ήρωες) που δεν το κάνουν αυτό, με μαθαίνουν. Με βελτιώνουν. Τούς είμαι ευγνώμων για την ύπαρξή τους. Αλλά είναι εκείνοι οι άλλοι που φουσκώνουν τα πανιά του πλοίου.

Edited by Cyrano
Link to comment
Share on other sites

Προτιμώ να ταυτίζομαι με την ιστορία γενικότερα, παρά με κάποιον από τους ήρωες. Δηλαδή, θέλω να είμαι σε θέση να πω "fuck, και τι δε θα 'δινα για να ζήσω κάτι τέτοιο".

Link to comment
Share on other sites

Δύσκολα τα περί ταύτισης. Προτιμώ να με συνεπάρει η ιστορία. Στις περιπτώσεις των ηθικών διλημάτων, όμως, νιώθω περισσότερο κριτής παρά συμπαίκτης.

 

 

Link to comment
Share on other sites

Αν ταυτιστώ με τον ήρωα (ή έστω δω αναλογίες του με εμένα ή με βιώματά μου) σίγουρα θα κερδίσει πόντους για εμένα, η ταύτιση όμως δεν είναι απαραίτητη για να απολαύσω ένα βιβλίο.

 

Ως συγγραφέας τείνω να πιστέψω ότι παρουσιάζοντας καταστάσεις όσο πιο φυσικά γίνεται επιτυγχάνεις καλύτερα να νιώσει ο αναγνώστης πιο κοντά στους χαρακτήρες και στο έργο. Αλλά η ταύτιση δεν επιτυγχάνεται τόσο απλά.

Link to comment
Share on other sites

Αν ταυτιστώ με τον ήρωα (ή έστω δω αναλογίες του με εμένα ή με βιώματά μου) σίγουρα θα κερδίσει πόντους για εμένα, η ταύτιση όμως δεν είναι απαραίτητη για να απολαύσω ένα βιβλίο.

 

Το ίδιο και από μένα ως αναγνώστρια. Καλή η ταύτιση, αλλά όχι απαραίτητη - έχει και άλλους τρόπους να σε τραβήξει ένα βιβλίο. Αλλά θα με πετούσε ίσως τελείως έξω ένα βιβλίο που δε θα είχε πουθενά μέσα του κάποια άποψη που να μοιάζει με κάποια δική μου, που να μπορώ να μπω στη θέση συτού που την ενστερνίζεται, τέλος πάντων. Να μη μου είναι όλα εντελώς ξένα και κουφά ως απόψεις. Πιάνεται αυτό για ταύτιση;

 

Κατά τα άλλα, πριν μιλήσουμε για ταύτιση με κάποιον χαρακτήρα, πρέπει να προϋποθέσουμε ότι το βιβλίο/διήγημα είναι τέτοιο που βασίζεται στους χαρακτήρες και όχι, πχ, στην ιδέα ή στην κοσμοπλασία. Ο μέγας Orson Scott Card λέει ότι οι σφφ ιστορίες (και όχι μόνο)μπορούν να χωριστούν σε

1)Milieu stories (όπου το βάρος πέφτει στο σκηνικό/κόσμο)

2)Idea stories (όπου η ιδέα είναι το παν)

3)Character stories (όπου οι χαρακτήρες είναι φτιαγμένοι για να τραβήξουν το ενδιαφέρον)

4)Event stories (που βασίζονται στα γεγονότα)

 

Π.χ. στο Brave New World του Huxley (λατρεία!:wub:)μπορούμε να μιλήσουμε για ταύτιση με τους χαρακτήρες; Όχι ότι δεν υπάρχουν καθόλου ή ότι είναι προσχηματικοί ή κακοφτιαγμένοι, κάθε άλλο. Αλλά ο κόσμος, η κοινωνία όπου διαδραματίζεται η υπόθεση του βιβλίου είναι αυτό που σκοπεύει να τραβήξει την προσοχή και, νομίζω, όλα τα υπόλοιπα είναι φτιαγμένα έτσι ώστε να δίνουν στον αναγνώστη πληροφορίες για την κοινωνία αυτή. Για να μην αναφερθώ στο 1984(:wub: :wub:) του Όργουελ... Milieu stories.

Link to comment
Share on other sites

Ιστορίες σαν το Brave New World και το 1984 είναι πνευματική τροφή για μένα. Μέχρι εκεί (το οποίο "εκεί" είναι πολύ ψηλά, σίγουρα). Αλλά οι αγαπημένες μου είναι αυτές που θα με κάνουν να ταυτιστώ με κάποιον από τους ήρωες (όχι απαραίτητα τον πρωταγωνιστή). Αν δεν μιλάμε για πλήρη ταύτιση, τουλάχιστον να είμαι ένας δικός του άνθρωπος, όπως είπε κι η Naroualis. Τότε αγαπώ το βιβλίο που διαβάζω, γίνεται κομμάτι μου. Σπάνιο πράγμα βέβαια, αλλά με συνεπαίρνει όταν το βρίσκω.

 

Σπάνια με ενδιαφέρουν βιβλία με χαρακτήρες τελείως ξένους και ακατανόητους, αλλά έχει και αυτό την απόλαυση και χρησιμότητά του. Δεν είναι καλό να ζούμε μέσα στον μικρόκοσμό μας χωρίς να θέλουμε να κρυφοκοιτάμε πού και πού έξω από αυτόν.

Link to comment
Share on other sites

Επομένως, είναι σπάνια η ταύτιση, απ'ότι καταλαβαίνω. Μολαταύτα, για να λειτουργήσει κάποια ιστορία καλύτερα, θα πρέπει να περιλαμβάνει και κάποια στοιχεία (έστω ψήγματα) της πραγματικότητας. Να μη μας είναι εντελώς ξένο το setting. Με άλλα λόγια, η φαντασία να μην είναι τόσο ανεξέλεγκτη. Σωστά;

 

Προσπαθώ να καταλάβω, γιατί με έβαλε σε σκέψεις το σχόλιο της "νονάς" μου :p (και όχι μόνο) στο "Δαμάσκηνου Μυστικό" και μάλλον πρέπει να περιορίσω λίγο τη φαντασία μου...

Link to comment
Share on other sites

Αν θα μιλήσεις για έναν κόσμο όπου το χορτάρι θα είναι πορτοκαλί και θα φυτρώνει δυο μέτρα πάνω από το έδαφος, πάλι για χορτάρι θα μιλάς. Αν η πόλη σου θα έχει τείχη από φρουτόκρεμα και στέγες ζωντανές, που θυμίζουν τις μέδουσες και φωσφορίζουν στο σκοτάδι, μάντεψε: πάλι για πόλη, τείχη, στέγες και μέδουσες θα μιλάς.

Ναι, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τον κόσμο μας, γιατί κανείς δεν θα μας καταλαβαίνει (ούτε οι κύριοι με τα λευκά που θα μας ακούν τόσο προσεκτικά :tease:).

Edited by Cassandra Gotha
Link to comment
Share on other sites

Επομένως, είναι σπάνια η ταύτιση, απ'ότι καταλαβαίνω. Μολαταύτα, για να λειτουργήσει κάποια ιστορία καλύτερα, θα πρέπει να περιλαμβάνει και κάποια στοιχεία (έστω ψήγματα) της πραγματικότητας. Να μη μας είναι εντελώς ξένο το setting. Με άλλα λόγια, η φαντασία να μην είναι τόσο ανεξέλεγκτη. Σωστά;

Όχι απαραίτητα. Η συνέπεια είναι το παν και ο ως έναν βαθμό εξανθρωπισμός των χαρακτήρων ή καταστάσεων το ίδιο. Μπορείς πχ να γράψεις για έναν κόσμο που είναι ένας πελώριος δακτύλιος γύρω από έναν μικρό ήλιο και που η πάνω και η κάτω πλευρά του είναι σε πόλεμο για το πορτοκαλί γρασίδι που κινεί τα εργοστάσια των μεν και τις ψιονικές δυνάμεις των δε, αλλά μέσα από τα μάτια ενός απλού στρατιώτη ή ενός ατόμου που περνάει στην απέναντι πλευρά. Αν τα συναισθήματα και οι καταστάσεις φαίνονται οικείες τότε ίσως έχουμε την ταύτιση που χρειάζεται.

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Δεν υπάρχει λόγος για να ταυτιστείς ώστε να απολαύσεις το βιβλίο σαν αναγνώστης. Αυτό που πιστεύω ότι είναι σημαντικό είναι να ταυτιστείς ως συγγραφέας, ώστε να μπορείς να μεταφέρεις το συναίσθημα και τη σκηνή με ακρίβεια και να παρασύρεις τον αναγνώστη.

Link to comment
Share on other sites

Nαι μου είναι σημαντικό να μπορώ να ταυτιστώ με τους χαρακτήρες ενός βιβλίου (όχι μόνο με τον ήρωα ή την ηρωίδα). Αλλά και με όσους χαρακτήρες μπορώ να έχω μια "αντι-ταύτιση", δηλαδή συνήθως με τους "κακούς" (χρησιμοποιώντας έναν απλό όρο). Και η "αντι-ταύτιση" είναι ένα είδος ταύτισης που θα κάνει ένα βιβλίο πιο ενδιαφέρον για μένα. Όμως εξ ίσου σημαντικά μου είναι κι άλλα πράγματα που μπορεί να μην έχουν να κάνουν με τους χαρακτήρες. Ο κόσμος, οι ιδέες που αναπτύσσονται, οι εικόνες που περιγράφονται, κλπ.

Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...

Έχω παρατηρήσει πως όσες φορές διαβάζω κάτι και δε συμφωνώ ή δε καταλαβαίνω έστω τα κίνητρα του ήρωα ξεφυσάω και χολοσκάω...Βέβαια αυτό μπορεί να αλλάξει κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης αλλά αν ο χαρακτήρας μου βγάλει τον αδόξαστο δε θα το απολαύσω ιδιαίτερα

Link to comment
Share on other sites

Έχω να ταυτιστώ με ήρωα χρόνια.... Δε το θεωρώ απαραίτητο για να μου αρέσει ένα βιβλίο. Σίγουρα εαν συμβεί θα το ξεχωρίσω. Από την άλλη, νομίζω είναι ιδιαίτερα σημαντικό να σε γεμίζουν συναισθήματα και να μοιράζεσαι κοινές σκέψεις με κάποιον ήρωα βιβλίου και πάλι χωρίς να ταυτίζεσαι απόλυτα μαζί του.

Link to comment
Share on other sites

Για μένα προσωπικά δεν είναι απαραίτητη η ταύτιση με τον ήρωα για να μου αρέσει ένα βιβλίο. Σίγουρα προτιμώ να έχω κάποια κοινά σημεία (ή αν όχι αυτό τουλάχιστον να μου είναι ο ήρωας συμπαθής) αλλά δε με πειράζει αν αυτό δε συμβαίνει. Πιστεύω πως αν η υπόθεση και ο τρόπος γραφής μου αρέσουν τότε δε χρειάζεται και να ταυτιστώ με κάποιον για να μου αρέσει το βιβλίο.

Link to comment
Share on other sites

Όταν δημιουργώ έναν χαρακτήρα το μόνο που κάνω είναι να παίρνω κάποια στοιχεία του εαυτού μου και να τα χαρίζω στον χαρακτήρα.Τώρα με τίποτα δεν θα ήθελα να ταυτιστώ με κανέναν χαρακτήρα αλλά με την ιστορία.Αν και σαν αναγνώστης παραδέχομαι την αμαρτία μου ότι μια φορά ταυτίστηκα μερικώς με την Λίσμπετ Σαλάντερ.Ίσως γιατί είχαμε κάποια κοινά στοιχεία.

Link to comment
Share on other sites

Επομένως, είναι σπάνια η ταύτιση, απ'ότι καταλαβαίνω. Μολαταύτα, για να λειτουργήσει κάποια ιστορία καλύτερα, θα πρέπει να περιλαμβάνει και κάποια στοιχεία (έστω ψήγματα) της πραγματικότητας. Να μη μας είναι εντελώς ξένο το setting. Με άλλα λόγια, η φαντασία να μην είναι τόσο ανεξέλεγκτη. Σωστά;

 

Προσπαθώ να καταλάβω, γιατί με έβαλε σε σκέψεις το σχόλιο της "νονάς" μου :p (και όχι μόνο) στο "Δαμάσκηνου Μυστικό" και μάλλον πρέπει να περιορίσω λίγο τη φαντασία μου...

 

Αλήθεια, τι είναι η πραγματικότητα; Υπάρχει ανεξάρτητα από εμάς ή το πως είναι διαμορφωμένη οφείλεται απλώς στο τρόπο με τον οποίο εμείς την αντιλαμβανόμαστε; Πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την αλήθεια της μιας ή της άλλης άποψης; Θέλω να πω, τι πάει να πει "πρέπει να περιλαμβάνει στοιχεία της πραγματικότητας" ; Ποιος ορίζει την πραγματικότητα μέσα στα κείμενα σου; Εσύ. Κατά συνέπεια, όπως είπαν και οι άλλοι, η πραγματικότητα δεν είναι όσο πραγματική θες εσύ να είναι; Το θέμα δηλαδή δεν είναι τι στοιχεία θα βάλεις, αλλά πως θα τα δώσεις.

Τα όρια της φαντασίας σου(και της πραγματικότητας) είναι αυτά που εσύ η ίδια τοποθετείς... Διάβασα κάτι για ένα πορτοκαλί χορτάρι. Αν το δώσεις έτσι από μόνο του(το χορτάρι είναι πορτοκαλί γιατί είναι πορτοκαλί), φυσικά και δεν βγάζει νόημα...αν το ντύσεις όμως με μια ωραία εξήγηση(π.χ το χρώμα οφείλεται σε ένα σπάνιο μετάλλευμα που τους δίνει την συγκεκριμένη εμφάνιση ή ο αέρας περιέχει σωματίδια μιας ουσίας, τα οποία κλείνουν τους πόρους των φυλλωμάτων κλπ κλπ) τότε είναι απόλυτα πιστευτό. Εγώ προσωπικά παίζω με την αληθοφάνεια. Αν μπορείς να κάνεις κάτι να μοιάζει αληθινό(πραγματικό), τότε δεν χρειάζεται να είναι... Αλλά για να το κάνεις αυτό τι χρειάζεσαι; ΦΑΝΤΑΣΙΑ!!!! Ουσιαστικά αυτό που λέω είναι ότι δεν χρειάζεται να γράφεις πράγματα που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά να εντάξεις την φαντασία σου σε ένα "λογικά" αληθοφανές(και άρα πιστευτό) πλαίσιο...

 

 

Και για να απαντήσω και στο θέμα της ταύτισης:

Δεν την θεωρώ δυνατή σε απόλυτο επίπεδο. Οι ήρωες μας ζουν καταστάσεις που εμείς δεν μπορούμε να ζήσουμε(βιολογικά, γιατί πνευματικά όλοι τις ζούμε μαζί τους). Ακόμα δηλαδή και αν ξεκινώντας να γράφει κανείς, είναι ο ήρωας της ιστορίας, αυτό πιστεύω ότι γρήγορα θα αλλάξει, καθώς η υπόθεση προχωρά και οι ήρωες μας βιώνουν πράγματα που για τον χ ή ψ λόγο εμείς δεν μπορούμε να βιώσουμε, ενώ παράλληλα αποκτούν και μα δική τους ταυτότητα.

Θα το αποκαλούσα λοιπόν "ανάμνηση" και όχι ταύτιση. Διαβάζοντας( ή γράφοντας) σίγουρα θα αντιληφθούμε( ή θα προσθέσουμε) στοιχεία, τα οποία ανταποκρίνονται στον εαυτό μας( ή στα προσωπικά μας βιώματα). Τα στοιχεία αυτά δεν μας ταυτίζουν με τους ήρωες, αλλά μας θυμίζουν τους εαυτούς μας.

 

 

Συγνώμη αν σας μπέρδεψα...

Edited by GaiusJuliusCaesarAugustus
Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...

Δεν ξέρω αν είναι σημαντική ή όχι, όμως πάντα καταφέρνω και ταυτίζομαι με τον ήρωα μου, το χιούμορ του, οι ατάκες του, οι πράξεις του, οι φόβοι του τα πάντα είμαι εγώ. Και μου αρέσει! Γιατί έτσι το μυθιστόρημα μου βγαίνει πιο αληθοφανές! Και από τι έχω δει ως τώρα τουλάχιστον τραβάει και τον αναγνώστη.  

Link to comment
Share on other sites

  • 1 year later...

Μετά από τρία χρόνια, νομίζω πως έχω κατασταλάξει σε αυτό το θέμα.

Όταν γράφω μεγάλα κείμενα πρέπει να ταυτιστώ με τον πρωταγωνιστή μου. Αν δεν το επιτύχω αυτό, τότε απλά το βιβλίο δεν προχωράει. Ό,τι έχω παρατήσει ως τώρα το παράτησα επειδή έχασα την ταύτιση με τον ήρωα, ή δεν την είχα ποτέ. Μπορεί να με γοήτευε, αλλά τελικά αυτό δεν μου αρκεί.

 

Σε μικρά κείμενα, διηγήματα δηλαδή, μπορώ να γράψω -και έχω γράψει- για χαρακτήρες με τους οποίους μας χωρίζει μεγάλη απόσταση, αλλά και πάλι, νομίζω πως ποτέ δεν έγραψα για κάποιον που δεν μπόρεσα να ταυτιστώ έστω και για λίγο, για κάτι μικρό ή πολύ βαθύ και κρυφό, μαζί του.

 

Την έχω ανάγκη αυτή την επαφή όταν γράφω, πολύ περισσότερο από όταν διαβάζω.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..