Jump to content

Η Αλογόμυγα - Νίκος Παπαδόπουλος


Recommended Posts

  • Management

b152392.jpg

 

Η Αλογόμυγα - Νίκος Παπαδόπουλος () - Εκδόσεις ΔΙΑΥΛΟΣ

 

Η πλοκή διαδραματίζεται στην Αθηνα του 2018, η Naroualis το χαρακτήρισε ελαφρύ κυβερνοπάνκ και η Ελευθεροτυπία το πρότεινε στο ένθετο "9".

 

Ένα μυθιστόρημα με βία, σεξ, πολιτική και χιούμορ, που έχει για φόντο την Αθήνα του εγγύς μέλλοντος.

 

Η πορεία των τριών πρωταγωνιστών προς το σημείο συνάντησής τους, μια μέρα του Σεπτέμβρη του 2018, δίνει την αφορμή στον συγγραφέα, μέσα από τη δική του σαρκαστική ματιά, να μοιραστεί με τον αναγνώστη την αγωνία του για το αύριο και τη δυσοίωνη προοπτική του.

 

Θέματα και εικόνες της σημερινής καθημερινότητας, μέσα από έναν μεγεθυντικό φακό, προβάλλονται ως ένα ζοφερό ενδεχόμενο του μέλλοντός μας.

 

 

Παρουσίαση του συγγραφέα

 

Ο Νίκος Παπαδόπουλος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1955 και μένει μόνιμα στην Αθήνα απο το 1964. Είναι ναυπηγός και διευθύνει δικό του γραφείο μελετών στον Πειραιά. Η Αλογόμυγα ειναι το δεύτερο μυθιστόρημα που εκδίδει. Είναι παντρεμένος και έχει έναν γιό.

 

PREVIEW: alogomyga.pdf

[Δημοσίευση κατόπιν αδείας του συγγραφέα]

Link to comment
Share on other sites

Guest old#2065

post-1-0-90827900-1310218523_thumb.jpg

 

Η Αλογόμυγα - Νίκος Παπαδόπουλος () - Εκδόσεις ΔΙΑΥΛΟΣ

 

Η πλοκή διαδραματίζεται στην Αθηνα του 2018, η Narualis το χαρακτήρισε ελαφρύ κυβερνοπάνκ και η Ελευθεροτυπία το πρότεινε στο ένθετο "9".

 

Ένα μυθιστόρημα με βία, σεξ, πολιτική και χιούμορ, που έχει για φόντο την Αθήνα του εγγύς μέλλοντος.

 

Η πορεία των τριών πρωταγωνιστών προς το σημείο συνάντησής τους, μια μέρα του Σεπτέμβρη του 2018, δίνει την αφορμή στον συγγραφέα, μέσα από τη δική του σαρκαστική ματιά, να μοιραστεί με τον αναγνώστη την αγωνία του για το αύριο και τη δυσοίωνη προοπτική του.

 

Θέματα και εικόνες της σημερινής καθημερινότητας, μέσα από έναν μεγεθυντικό φακό, προβάλλονται ως ένα ζοφερό ενδεχόμενο του μέλλοντός μας.

 

 

Παρουσίαση του συγγραφέα

 

Ο Νίκος Παπαδόπουλος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1955 και μένει μόνιμα στην Αθήνα απο το 1964. Είναι ναυπηγός και διευθύνει δικό του γραφείο μελετών στον Πειραιά. Η Αλογόμυγα ειναι το δεύτερο μυθιστόρημα που εκδίδει. Είναι παντρεμένος και έχει έναν γιό.

 

PREVIEW: alogomyga.pdf

[Δημοσίευση κατόπιν αδείας του συγγραφέα]

Ευχαριστώ Στέφανε για την παρουσίαση, ευχαριστώ και όλους τους φίλους για τις ευχές.

Θέλω να τονίσω μόνο το ότι ανεξάρτητα από την ημερομηνία έκδοσης, το βιβλίο γράφτηκε τον Αύγουστο του 2008, με την προσθήκη τον Δεκέμβρη, της έμμεσης αναφοράς στη δολοφονία του Αλέξη, και η όποια "αξία¨ του έχει να κάνει με την΄'δικαίωση' των προβέψεων του.Ελπίζω όποιος το διαβάσει να βρεί έστω έναν κοινό τόπο με μένα,τότε θα θεωρήσω ότι η προσπάθειά μου άξιζε τον κόπο.

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Έχοντας τελειώσει το βιβλιαράκι μέσα σε μιάμιση ώρα, ας παραθέσω και την άποψή μου γι' αυτό: (disclaimer: έχω ήδη μιλήσει με τον Νίκο, και όσα γράφονται εδώ -και αρκετά ακόμα που δεν γράφονται εδώ- του τα έχω πει αυτοφώνως)

 

Καταρχάς, μιλάμε για ένα πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Υπόθεση που ρέει, και προσωπικά με έπεισε ότι διαβάζω τις παρεκτάσεις καταστάσεων που ζω καθημερινά στο κέντρο της Αθήνας. Διαρκώς έπιανα τον εαυτό μου να λέει, "Μα, δεν μπορεί, με δούλευε, δεν είναι δυνατόν να τα έγραψε το 2008 όλα αυτά". Το δε τέλος κατ' εμέ ευφυέστατο, επειδή είναι το λογικό τέλος στο οποίο θα μπορούσε να οδηγηθεί η υπόθεση, με βάση τον όλο κόσμο που έχει πλάσει ο συγγραφέας.

 

Η γλώσσα εξαιρετική και προσεγμένη. Χωρίς βερμπαλισμούς, χωρίς ασυνταξίες, χωρίς λάθη. Ένα δυο προβληματάκια τα επισήμανα στον ίδιο τηλεφωνικώς και δεν χρειάζεται να αναπαραχθούν εδώ.

 

Ένα μείον η υπερβολική κατ' εμέ χρήση λέξεων σε εισαγωγικά (τάση που, βέβαια, παρατηρείται γενικώς τον τελευταίο καιρό), η οποία ουσιαστικά ακυρώνει τη μεταφορική έννοια.

 

Επίσης, μερικές φορές δημιουργείται σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι θα έπρεπε η αίσθηση της "φιλικής κουβέντας". Η οποία μερικές φορές (ευτυχώς ελάχιστες) εκφυλίζεται σε ηθικολογικό κούνημα του δαχτύλου σε στυλ Λαζόπουλου (στο μη εμετικό, φυσικά).

 

Μια γενική παρατήρηση: ο Νίκος Παπαδόπουλος μπορεί να χαρακτηριστεί εξαιτίας αυτού του βιβλίου ρατσιστής και φασίστας. Δηλώνω ξεκάθαρα ότι όποιος τον χαρακτηρίσει έτσι απλώς θα αποδείξει περίτρανα ότι δεν διαθέτει την παραμικρή αίσθηση χιούμορ, και δεν ξέρει να διαβάζει. Όπως ακριβώς όταν λέμε ένα ρατσιστικό ανέκδοτο γελάνε πραγματικά οι αντιρατσιστές με χιούμορ (που καταλαβαίνουν ότι το ρατσιστικό ανέκδοτο έχει πραγματικό του στόχο τον ρατσιστή και τη νοοτροπία του) ενώ ο μεν κολλημένος ακτιβιστής λέει "είσαι φασίστας, ρε, που λες τέτοια ανέκδοτα", ο δε ρατσιστής-φασίστας κουνάει το κεφάλι με σοβαρό ύφος και λέει "σωστά τα λες, έτσι είναι".

 

Κοντολογίς, ένα βιβλίο που αν δεν το είχα κερδίσει στην κλήρωση δεν θα είχα κλάψει τα λεφτά μου αν το είχα αγοράσει - το αντίθετο, μάλιστα! Και σίγουρα θα το αγοράσω και θα το κάνω δώρο σε φίλους.

Edited by Count Baltar
Link to comment
Share on other sites

Το τελείωσα κι εγώ σε μιάμιση ώρα και συμφωνώ ότι είναι ένα πολύ διασκεδαστικό βιβλίο πολιτικής σάτιρας τοποθετημένο στην Αθήνα του 2018. Ο λόγος ρέει εύκολα και οι καταστάσεις στηρίζονται πετυχημένα στην εποχή μας και πάνε λίγο παραπέρα.

 

Μόνο αρνητικό που μπορώ να βρω είναι το πολύ μικρό μέγεθος - από την άλλη όμως το κείμενο δεν κάνει πουθενά κοιλιά και τελειώνει εκεί ακριβώς που πρέπει.

Link to comment
Share on other sites

Και εγώ ψήθηκα άσχημα να το αγοράσω. Είναι και σε πολύ δελεαστική τιμή.

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...
Guest old#2065

Έχοντας τελειώσει το βιβλιαράκι μέσα σε μιάμιση ώρα, ας παραθέσω και την άποψή μου γι' αυτό: (disclaimer: έχω ήδη μιλήσει με τον Νίκο, και όσα γράφονται εδώ -και αρκετά ακόμα που δεν γράφονται εδώ- του τα έχω πει αυτοφώνως)

 

Καταρχάς, μιλάμε για ένα πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Υπόθεση που ρέει, και προσωπικά με έπεισε ότι διαβάζω τις παρεκτάσεις καταστάσεων που ζω καθημερινά στο κέντρο της Αθήνας. Διαρκώς έπιανα τον εαυτό μου να λέει, "Μα, δεν μπορεί, με δούλευε, δεν είναι δυνατόν να τα έγραψε το 2008 όλα αυτά". Το δε τέλος κατ' εμέ ευφυέστατο, επειδή είναι το λογικό τέλος στο οποίο θα μπορούσε να οδηγηθεί η υπόθεση, με βάση τον όλο κόσμο που έχει πλάσει ο συγγραφέας.

 

Η γλώσσα εξαιρετική και προσεγμένη. Χωρίς βερμπαλισμούς, χωρίς ασυνταξίες, χωρίς λάθη. Ένα δυο προβληματάκια τα επισήμανα στον ίδιο τηλεφωνικώς και δεν χρειάζεται να αναπαραχθούν εδώ.

 

Ένα μείον η υπερβολική κατ' εμέ χρήση λέξεων σε εισαγωγικά (τάση που, βέβαια, παρατηρείται γενικώς τον τελευταίο καιρό), η οποία ουσιαστικά ακυρώνει τη μεταφορική έννοια.

 

Επίσης, μερικές φορές δημιουργείται σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι θα έπρεπε η αίσθηση της "φιλικής κουβέντας". Η οποία μερικές φορές (ευτυχώς ελάχιστες) εκφυλίζεται σε ηθικολογικό κούνημα του δαχτύλου σε στυλ Λαζόπουλου (στο μη εμετικό, φυσικά).

 

Μια γενική παρατήρηση: ο Νίκος Παπαδόπουλος μπορεί να χαρακτηριστεί εξαιτίας αυτού του βιβλίου ρατσιστής και φασίστας. Δηλώνω ξεκάθαρα ότι όποιος τον χαρακτηρίσει έτσι απλώς θα αποδείξει περίτρανα ότι δεν διαθέτει την παραμικρή αίσθηση χιούμορ, και δεν ξέρει να διαβάζει. Όπως ακριβώς όταν λέμε ένα ρατσιστικό ανέκδοτο γελάνε πραγματικά οι αντιρατσιστές με χιούμορ (που καταλαβαίνουν ότι το ρατσιστικό ανέκδοτο έχει πραγματικό του στόχο τον ρατσιστή και τη νοοτροπία του) ενώ ο μεν κολλημένος ακτιβιστής λέει "είσαι φασίστας, ρε, που λες τέτοια ανέκδοτα", ο δε ρατσιστής-φασίστας κουνάει το κεφάλι με σοβαρό ύφος και λέει "σωστά τα λες, έτσι είναι".

 

Κοντολογίς, ένα βιβλίο που αν δεν το είχα κερδίσει στην κλήρωση δεν θα είχα κλάψει τα λεφτά μου αν το είχα αγοράσει - το αντίθετο, μάλιστα! Και σίγουρα θα το αγοράσω και θα το κάνω δώρο σε φίλους.

Νίκο ευχαριστώ για τον σχολιασμό. Πάρα πολύ χρήσιμες οι επισημάνσεις σου.

Το ιδεολογικό κομμάτι ,που πολύ εύστοχα επισημαίνεις, ήταν και ο μεγαλύτερος προβληματισμός μου.

Έχοντας μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική πορεία πίσω μου, αποφάσισα να προχωρήσω διατειρώντας τις πολύ εύθραυστες ισοροπίες ελπίζοντας να μην πέσω απο το σκοινί.

Τα σχόλια τα δικά σου και άλλων φίλων μου έδειξαν ότι το πέτυχα.

Προσέξτε καλά, γιατί αν συνεχίσετε έτσι, μπορεί και να.....ξαναγράψω.:rolleyes:

Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Ο καλός μας npaps (Νίκος Παπαδόπουλος) μου έδωσε το βιβλίο του «Η Αλογόμυγα» (με αφιέρωση) και μου ζήτησε να το κρίνω αμείλικτα.

 

Και τι άλλο μπορώ να κάνω από το να το κρίνω αμείλικτα; Το ίδιο το κείμενο το κάνει τόσο εύκολο… στο να το αγαπήσεις.

 

Όντως, όπως είπαν και άλλοι, διαβάζεται μονορούφι, είναι επίκαιρο, μας κλείνει το μάτι σατυρικά και έξυπνα, χωρίς να είναι βαρύ ή στομφώδες.

 

«Η Αλογόμυγα» είναι μια μιλφέι επιστημονικής και πολιτικής φαντασίας. Ευφάνταστη, αστεία, σε μετρημένες δόσεις, και σίγουρα κερδίζει σε όλα τα επίπεδα.

 

Στον κινηματογράφο υπάρχει αυτό που λέμε σκηνοθετικό γκρέμισμα του τέταρτου τοίχου, δηλαδή, όταν κάποιος χαρακτήρας ξαφνικά στρέφεται προς το κοινό και αρχίζει να απευθύνεται προς αυτό. Εδώ, ο συγγραφέας αφηγητής κάνει αισθητή την παρουσία του μέσα στις σελίδες, για να επεξηγήσει και να σχολιάσει κάποιους ήρωες ή κάποιες καταστάσεις (μαζί με κωμικούς τίτλους στα κεφάλαια του βιβλίου) αλλά αυτό δεν ενοχλεί, ούτε βλάπτει την ιστορία του. Δίνει ένα ξεχωριστό, δικό του στυλ στο κείμενο, που είναι αστείο και γουστόζικο. Τουλάχιστο αυτή είναι η γνώμη εμού του αναγνώστη.

 

Μου άρεσε, χαίρομαι που το έχω στη βιβλιοθήκη μου, τιμή μου που γνωρίζω τον συγγραφέα.

Link to comment
Share on other sites

Guest old#2065

Σε ποιο βιβλιοπωλείο μπορώ να το βρω;;

Για να πω την αλήθεια ΕΣΥ θέλω να το διαβάσεις, για αυτό σου λέω οτι

1.Το παραγγέλνεις σε οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο (πχ στη γειτονιά σου) γιατι ο εκδοτικός οικος είναι γνωστός.

2.Το παραγγέλνεις από διάφορα σαιτ (Διαυλος,πρωτοπορία,ελευθερουδάκης,E-book,κλπ) η το κατεβάζεις στη μισή τιμή απο το myebooks.gr (πάντα συνιστώ το τυπωμένο βέβαια)

3.Σε κεντρικά βιβλιοπωλεία στη Σόλωνος-Ιπποκράτους και στον Κολωνό (Διαυλος)

4.Αν δεν το βρείς ζήτα το μου έχω ένα να στο στείλω.

 

Ο καλός μας npaps (Νίκος Παπαδόπουλος) μου έδωσε το βιβλίο του «Η Αλογόμυγα» (με αφιέρωση) και μου ζήτησε να το κρίνω αμείλικτα.

 

Και τι άλλο μπορώ να κάνω από το να το κρίνω αμείλικτα; Το ίδιο το κείμενο το κάνει τόσο εύκολο… στο να το αγαπήσεις.

 

Όντως, όπως είπαν και άλλοι, διαβάζεται μονορούφι, είναι επίκαιρο, μας κλείνει το μάτι σατυρικά και έξυπνα, χωρίς να είναι βαρύ ή στομφώδες.

 

«Η Αλογόμυγα» είναι μια μιλφέι επιστημονικής και πολιτικής φαντασίας. Ευφάνταστη, αστεία, σε μετρημένες δόσεις, και σίγουρα κερδίζει σε όλα τα επίπεδα.

 

Στον κινηματογράφο υπάρχει αυτό που λέμε σκηνοθετικό γκρέμισμα του τέταρτου τοίχου, δηλαδή, όταν κάποιος χαρακτήρας ξαφνικά στρέφεται προς το κοινό και αρχίζει να απευθύνεται προς αυτό. Εδώ, ο συγγραφέας αφηγητής κάνει αισθητή την παρουσία του μέσα στις σελίδες, για να επεξηγήσει και να σχολιάσει κάποιους ήρωες ή κάποιες καταστάσεις (μαζί με κωμικούς τίτλους στα κεφάλαια του βιβλίου) αλλά αυτό δεν ενοχλεί, ούτε βλάπτει την ιστορία του. Δίνει ένα ξεχωριστό, δικό του στυλ στο κείμενο, που είναι αστείο και γουστόζικο. Τουλάχιστο αυτή είναι η γνώμη εμού του αναγνώστη.

 

Μου άρεσε, χαίρομαι που το έχω στη βιβλιοθήκη μου, τιμή μου που γνωρίζω τον συγγραφέα.

Φίλε Ντίνο σχόλια σαν τα δικά σου με κάνουν να μην μετανιώνω που το έγραψα. Και το λέω αυτό γιατί γράφοντας αυτό το δυστοπικό διήγημα η δυστοπία με πήρε και με σήκωσε. Μου πήγαν όλα στραβά από τότε.

Εγινε όμως και αιτία να γνωρίσω την θαυμαστή παρέα του sff και αυτό είναι πολύτιμο.

Σε ευχαριστώ!

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Το διάβασα κι εγώ πριν 15 μέρες, αλλά δεν είχα ευκαιρήσει να γράψω κριτική. Ιδού, λοιπόν:

 

Το βιβλίο (ως αντικείμενο)

 

Συν: μικρό, βολικό, με εξώφυλλο από πλαστικοποιημένο χαρτί κι όχι τον πολτό που χρησιμοποιείται σε πολλά βιβλία και γίνεται χάλια μόλις ιδρώσουν λίγο τα χέρια του αναγνώστη

 

 

Πλην: Η παρδαλή μύγα στο εξώφυλλο είναι… κάπως. Μάλλον θα με απωθούσε αν έβλεπα το βιβλίο στο ράφι και δεν το είχα ακουστά. Προτιμότερο θα θεωρούσα να έμπαινε στο εξώφυλλο αυτό που δείχνει το πίσω «αυτί»: μια μικρότερη εκδοχή της μύγας να ίπταται μπρος στον Παρθενώνα. Χτυπάει κάπως άσχημα και το ότι δεν υπάρχει ούτε μία κενή σελίδα μετά το τέλος του κειμένου, αλλά αν προσέξει κανείς, απλώς έτσι βγήκαν τα δεκαεξασέλιδα.

 

Ο συγγραφέας

 

Έχει σαφώς ταλέντο και χιούμορ, είναι το είδος του ανθρώπου από τον οποίο θα καθόμουν να ακούσω ένα ανέκδοτο. Αλλά δεν έχει ξαναγράψει κι αυτό φαίνεται σε κάποια σημεία που δεν τα εξομάλυνε ούτε η επιμέλεια. Με λίγα λόγια, η γραφή του είναι πολύ ευχάριστη, είναι όμως και ακατέργαστη και σποραδικά σπάει η ροή της. Όχι σε ενοχλητικό βαθμό, απλά θα μπορούσε το ανάγνωσμα να είναι ακόμα πιο καλό κι είναι κρίμα.

 

Ο κύριος Παπαδόπουλος είναι επίσης αρκετά μεγαλύτερος από το μέσο όρο του πρωτοεμφανιζόμενου (ή του μέλους αυτού εδώ του φόρουμ) και είναι και παλιός αριστερός, όπως δηλώνει άμεσα μόλις συστηθεί. Ευτυχώς, δεν είναι και παλαιάς κοπής. Παραμένει νεότατος σε οπτική και ικανός να αντιληφθεί τη γελοιότητα και τον δηθενισμό των θεσμών (όπως οι ακαδημαϊκοί) ή των «θεσμών» (όπως το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα) της ελληνικής κοινωνίας. Βέβαια, παραμένουν και λιγοστά πράγματα που τα θεωρεί πολύ ιερά για να τους βάλει χέρι, άλλα άνθρωπος είναι. Όλοι είμαστε αναγκασμένοι να κρατηθούμε από κάπου.

 

Το κείμενο

 

Τρεις επίδοξοι επαναστάτες στη δυστοπική Ελλάδα του 2018 ξεκινούν να συναντηθούν για να συζητήσουν τα σχέδιά τους και βιώνουν καταστάσεις ανάμεσα στο γελοίο και το τραγικό (όπως ο δακτύλιος όπου κάθε λήγοντας πινακίδας επιτρέπει την είσοδο μία στις 10 μέρες). Στο τέλος καταφέρνουν να φτάσουν στο σημείο του ραντεβού και γίνεται η επανάσταση. Μετ’εμποδίων.

 

Η δεδηλωμένη πρόθεση του βιβλίου είναι να υπενθυμίσει κάποια πράγματα στον αναγνώστη, να τον ξυπνήσει σαν τσίμπημα αλογόμυγας και να τον κάνει να δει όσα είναι ακριβώς μπροστά του και έχει μάθει να τα αγνοεί. Και η μέθοδος είναι η σάτιρα.

 

Γι’ αυτό το λόγο, δεν ξέρω αν πρέπει να το αποκαλέσω ΕΦ ή όχι. Το 2018 είναι ο μη-χρόνος στον οποίο μπορεί ο συγγραφέας να ξεδιπλώσει τις ηθελημένες υπερβολές του, να μεγεθύνει τα κακώς κείμενα τόσο που να είναι ορατά ακόμα και στους πιο κοντόφθαλμους (με τον ίδιο τρόπο που οι κλασικοί του είδους χρησιμοποιούν έναν μη-τόπο όπου όλα είναι δυνατά, όπως η Νεφελοκοκκυγία ή η Λιλιπούτη). Από την άλλη, ο κύριος Παπαδόπουλος έχει δει τα Σταρ Τρεκ του,έχει διαβάσει ίσως και τα κλασικά βιβλία που έβγαζε ο Κάκτος, παρακολουθεί και τις τεχνολογικές εξελίξεις στα νέα – δεν είναι εντελώς απαίδευτος στο είδος. Όχι ότι το είδος στο οποίο ανήκει είναι ουσιώδες ζήτημα για την ποιότητα του έργου, αλλά το θεώρησα καλό να το θίξω.

 

Για να επιστρέψουμε στην ουσία, η τεχνική που χρησιμοποιείται είναι σταθερή: κάτι εντελώς ακραίο αναφέρεται ως συνηθισμένο. Κι όταν γελάσεις και σκεφτείς «καλά, δε θα φτάσουμε και ως εκεί», τότε σκέφτεσαι ότι αν συνεχίσουμε το Α ή το Β για άλλα δέκα χρόνια ανεξέλεγκτα, που αλλού μπορούμε να καταλήξουμε;

 

Για χαρακτήρες δε μπορούμε να μιλήσουμε, σάτιρα έχουμε και καρικατούρες. Η πλοκή αποτελεί απλή αφορμή για να φανούν όσα έχει αποφασίσει ο συγγραφέας να μας δείξει. Όταν προσπαθεί προς το τέλος να τη βάλει σε μια σειρά και να τη στρώσει, αρχίζει να έχει επαναλήψεις, φλυαρίες και άλλα προβλήματα. Ευτυχώς, αυτό κρατάει ελάχιστα κι ακολουθεί το φινάλε που είναι απολύτως ταιριαστό σε ότι έχει προηγηθεί και αποτελεί ένα πάρθιο βέλος για τον αναγνώστη, μια τελευταία ευκαιρία για σκέψη.

 

Αν έχει κάποιο γενικό ελάττωμα το βιβλίο, είναι πως στηρίζεται στην πεποίθηση πως «Ελλάδα είναι μόνο η Αθήνα». Καμία αναφορά στην καθημερινότητα του επαρχιώτη ή έστω σε κάποιες στοιχειώδεις αλλαγές στη ζωή του, καμία προσδοκία να συμμετάσχει κι αυτός οπουδήποτε, ενώ η γνώση του κέντρου της Αθήνας θεωρείται απαραίτητη για την κατανόηση του κειμένου.

 

Η ετυμηγορία

 

Η ανάγνωσή του δε θα σας πάρει περισσότερη ώρα από το να δείτε μια ταινία κι έχει πολύ περισσότερα και καλύτερα αστεία από τη μέση κωμωδία. Και σαφώς περισσότερο νόημα. Τι άλλο να πω;

Edited by Electroscribe
Link to comment
Share on other sites

Guest old#2065

Αγαπητέ Λευτέρη

Ευχαριστώ για την εύστοχη κριτική, και συμφωνώ μαζί σου σε όλα.

Να απολογηθώ μόνο για τον τίτλο και το εξώφυλλο. Ο αρχικός τίτλος του βιβλίου ήταν "Αθήνα 2018-Μπορεί και νωρίτερα", είχα μάλιστα ζητείσει απο έναν φίλο εξαιρετικό σκιτσογράφο και είχα έτοιμο εξώφυλλο με σκοτεινή εικόνα ενος άθλιου δρόμου και στο βάθος πέρα απο τις πολυκατοικίες η Ακρόπολη.Επικαλούμενος όμως την αίσθηση του μάρκετινγκ ο εκδότης πρότεινε τις αλλαγές σε τίτλο και εικόνα. Στο μέτρο που δεν μου ζήταγε τίποτε, έβαζε τα ωραία του λεφτά και δεν άλλαζε τίποτε στο κείμενο, δέχτηκα.

Χάρηκα που τελικά το διασκέδασες.

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Κινούμενος στα πλαίσια του καπιταλισμού, αλλά και παρακινούμενος από το θέμα του ίδιου του βιβλίου, δηλώνω ότι είναι πολύ ωραία να παίρνεις τη δουλειά των άλλων έτοιμη στο πιάτο::lol::devil2:

 

[...] με έπεισε ότι διαβάζω τις παρεκτάσεις καταστάσεων που ζω καθημερινά στο κέντρο της Αθήνας. [...] Το δε τέλος [...] είναι το λογικό τέλος στο οποίο θα μπορούσε να οδηγηθεί η υπόθεση, με βάση τον όλο κόσμο που έχει πλάσει ο συγγραφέας.

 

Η γλώσσα εξαιρετική και προσεγμένη. Χωρίς βερμπαλισμούς, χωρίς ασυνταξίες, χωρίς λάθη. [...]

 

Ένα μείον η υπερβολική κατ' εμέ χρήση λέξεων σε εισαγωγικά [...], η οποία ουσιαστικά ακυρώνει τη μεταφορική έννοια.

 

Επίσης, μερικές φορές δημιουργείται σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι θα έπρεπε η αίσθηση της "φιλικής κουβέντας". Η οποία μερικές φορές (ευτυχώς ελάχιστες) εκφυλίζεται σε ηθικολογικό κούνημα του δαχτύλου σε στυλ Λαζόπουλου (στο μη εμετικό, φυσικά).

 

[...] ένα πολύ διασκεδαστικό βιβλίο πολιτικής σάτιρας τοποθετημένο στην Αθήνα του 2018. [...]

 

[...] διαβάζεται μονορούφι, είναι επίκαιρο, μας κλείνει το μάτι σατυρικά και έξυπνα, χωρίς να είναι βαρύ ή στομφώδες.

 

Πλην: Η παρδαλή μύγα στο εξώφυλλο είναι… κάπως.

 

Ο συγγραφέας

 

Έχει σαφώς ταλέντο και χιούμορ, είναι το είδος του ανθρώπου από τον οποίο θα καθόμουν να ακούσω ένα ανέκδοτο. Αλλά δεν έχει ξαναγράψει κι αυτό φαίνεται σε κάποια σημεία που δεν τα εξομάλυνε ούτε η επιμέλεια. Με λίγα λόγια, η γραφή του είναι πολύ ευχάριστη, είναι όμως και ακατέργαστη και σποραδικά σπάει η ροή της. Όχι σε ενοχλητικό βαθμό, απλά θα μπορούσε το ανάγνωσμα να είναι ακόμα πιο καλό κι είναι κρίμα.

 

[...] είναι [...] αρκετά μεγαλύτερος από το μέσο όρο του πρωτοεμφανιζόμενου (ή του μέλους αυτού εδώ του φόρουμ) και είναι και παλιός αριστερός, όπως δηλώνει άμεσα μόλις συστηθεί. Ευτυχώς, δεν είναι και παλαιάς κοπής. Παραμένει νεότατος σε οπτική και ικανός να αντιληφθεί τη γελοιότητα και τον δηθενισμό των θεσμών (όπως οι ακαδημαϊκοί) ή των «θεσμών» (όπως το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα) της ελληνικής κοινωνίας. [...]

 

Το κείμενο

 

Για να επιστρέψουμε στην ουσία, η τεχνική που χρησιμοποιείται είναι σταθερή: κάτι εντελώς ακραίο αναφέρεται ως συνηθισμένο. Κι όταν γελάσεις και σκεφτείς «καλά, δε θα φτάσουμε και ως εκεί», τότε σκέφτεσαι ότι αν συνεχίσουμε το Α ή το Β για άλλα δέκα χρόνια ανεξέλεγκτα, που αλλού μπορούμε να καταλήξουμε;

 

Για χαρακτήρες δε μπορούμε να μιλήσουμε, σάτιρα έχουμε και καρικατούρες. Η πλοκή αποτελεί απλή αφορμή για να φανούν όσα έχει αποφασίσει ο συγγραφέας να μας δείξει. Όταν προσπαθεί προς το τέλος να τη βάλει σε μια σειρά και να τη στρώσει, αρχίζει να έχει επαναλήψεις, φλυαρίες και άλλα προβλήματα. Ευτυχώς, αυτό κρατάει ελάχιστα κι ακολουθεί το φινάλε που είναι απολύτως ταιριαστό σε ότι έχει προηγηθεί [...]

 

Η ετυμηγορία

 

Η ανάγνωσή του δε θα σας πάρει περισσότερη ώρα από το να δείτε μια ταινία κι έχει πολύ περισσότερα και καλύτερα αστεία από τη μέση κωμωδία. Και σαφώς περισσότερο νόημα. Τι άλλο να πω;

 

Thx, Νίκο! Πέρασα καλά διαβάζοντάς το!

Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...
Guest old#2065

Thx, Νίκο! Πέρασα καλά διαβάζοντάς το!

Ευχαριστώ Μιχάλη και εγώ απολαμβάνω το "Τέρας" σου.

Με αφορμή το σχόλιο για το εξώφυλλο, ανεβάζω την δική μου επιλογή του εξωφύλλου, όταν το μυθιστόρημα λεγόταν ακόμη "Αθήνα 2018-Μπορεί και νωρίτερα". Τα σκίτσα φιλοτέχνησε ο καλός φίλος μου Ανδρέας Γιοβάνος, αρχιτέκτονας και ερασιτέχνης σκιτσογράφος.

post-2065-0-58903600-1319480737_thumb.jpg

post-2065-0-43848600-1319480750_thumb.jpg

Link to comment
Share on other sites

Βρίσκω την ανάλυση του Λευτέρη πολύ ενδιαφέρουσα και χωρίς να έχω διαβάσει ακόμα μου θυμίζει ένα άλλο αγαπημένο μου βιβλίο για μια επανάσταση το "Η σκιά του εαυτού μας" του Λουίς Σεπούλβεδα. Ελπίζω να βρω σύντομα χρόνο να το πάρω και να το διαβάσω. Καλη συνέχεια. :good:

Link to comment
Share on other sites

Ευχαριστώ Μιχάλη και εγώ απολαμβάνω το "Τέρας" σου.

Με αφορμή το σχόλιο για το εξώφυλλο, ανεβάζω την δική μου επιλογή του εξωφύλλου, όταν το μυθιστόρημα λεγόταν ακόμη "Αθήνα 2018-Μπορεί και νωρίτερα". Τα σκίτσα φιλοτέχνησε ο καλός φίλος μου Ανδρέας Γιοβάνος, αρχιτέκτονας και ερασιτέχνης σκιτσογράφος.

 

Δεν ξέρω αν ίσως είναι αρκετά πολυσύνθετη εικόνα για να μπει σε εξώφυλλο, αλλά είναι περίπου 85 φορές καλύτερο από το παρδαλό μαμούνι.

Link to comment
Share on other sites

Μη σου πω και 86. Δηλαδή, είχαν τέτοιο εξώφυλλο και...:hmm: Πώς ακριβώς κατάφεραν να το κάνουν αυτό;:dazzled:

 

 

Link to comment
Share on other sites

Δεν ξέρω αν ίσως είναι αρκετά πολυσύνθετη εικόνα για να μπει σε εξώφυλλο[...]

Δεν είναι το "πολυσύνθετη" το πρόβλημα. Είναι λίγο φλύαρη για εξώφυλλο. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που το μαμούνι είναι περίπου 85 φορές καλύτερο για εξώφυλλο. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το σκίτσο είναι κακό. Ή ότι το μαμούνι είναι καλό. Απλά, η επιλογή εδώ, είναι εύκολη. Μαμούνι.

Αυτά, χωρίς να έχω διαβάσει ακόμα το βιβλίο.

 

 

Link to comment
Share on other sites

Ναι, θα συμφωνήσω με τον fat ότι αν και εξαιρετικό σκίτσο (μια ιστορία κόμιξ πχ. με τέτοια σκίτσα θα ήταν εκπληκτική) δεν κάνει για εξώφυλλο λογοτεχνικού βιβλίου.

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Ευχαριστώ πολύ τον Νίκο που μου έδωσε ένα αντίτυπο στο προηγούμενο meeting.

Είναι από τα βιβλία που ξεθάβεις τυχαία σε κάποιο βιβλιοπωλείο, και καθώς τα περιεργάζεσαι στο λεωφορείο για το σπίτι, καταλήγεις να τα διαβάζεις απνευστί.

Με τις δυστοπικές κοινωνίες έχω τεράστια αγάπη και έτσι δε μπορώ να είμαι αντικειμενικός.Θα ήθελα μονάχα να μην είχα γνωριστεί με τον Νίκο, να μη τον ήξερα ούτε διαδικτυακά μέχρι να το διαβάσω και να γράψω λίγα λόγια, ώστε να μη φαίνεται ένας κολακευτικός πανηγυρικός λόγος.

Ξεκινά με το αγαπημένο απόσπασμα από την Απολογία του Σωκράτη, του Πλάτωνα, όπου ο φιλόσοφος λέει στους συμπολίτες του πως χρειάζονται μια αλογόμυγα στην πόλη τους, να τους κεντρίζει και να τους κρατά σε εγρήγορση.

Το βιβλίο έτσι όπως εξελίσεται δίνει την εντύπωση πως η "αλογόμυγα" θα είναι μια πράξη των χαρακτήρων. Αυτό όμως που προκύπτει στη συνέχεια, τουλάχιστον για εμένα, είναι ότι το ίδιο το βιβλίο είναι η αλογόμυγα, που πετά αρχικά διακριτικά μα όσο προχωρά η ανάγνωση όλο και πιο μανιασμένα για να κεντρίσει εμάς και μονάχα εμάς. Σα μια κραυγή που έρχεται από το μέλλον, προσπαθώντας (μάταια;) να αλλάξει μια προδιαγεγραμμένη πορεία.

Παρόλο το μικρό του μέγεθος, καταφέρνει να περάσει τον κλειστοφοβικό χαρακτήρα του σκοτεινού μέλλοντος με έναν ιδιαίτερο τρόπο, μιας και το κλειστοφοβικό μέλλον, πολλές φορές είναι ήδη εδώ. Το χιούμορ είναι αιχμηρό και καυστικό.

Πραγματικά παραξενεύομαι που ένα τέτοιο βιβλίο δεν έχει μεγαλύτερη προώθηση. Ευχαριστώ τον Νίκο που μου το έδωσε, θα το περάσω με τη σειρά μου στον Στάνλευ και θα προμηθευτώ το δικό μου αντίτυπο για τη βιβλιοθήκη μου. Το νόημά του αποδίδεται με τόσο απλό τρόπο που μπορεί κάποιος να το προτίνει σε οποιονδήποτε ζει και κινείται σε αυτή τη χώρα.

 

 

Υ.Γ:Να μη ξεχάσω να αναφέρω την εμφάνιση ενδυματολογικών μοτίβων που όλοι έχουμε αγαπήσει και σε αυτό το έργο του κυρίου Παπαδόπουλου.;-)

Edited by Asgaroth
Link to comment
Share on other sites

Ένα μεγαλοπρεπέστατο +1 στον Άσγκα κι από μένα!

Αυτό το βιβλίο δεν το διάβασα, το... ρούφηξα! Κι ας λες, Νίκο, ότι είναι πιο πολύ για να το διαβάζουν αγόρια, σε διαψεύδω εδώ και τώρα! Δεν μπορούσα πραγματικά να το αφήσω κάτω κι ό,τι κι αν πω γι'αυτό, θα είναι λίγο. good.gif Οπότε σωπαίνω, αφού βέβαια σου ευχηθώ να είσαι καλά, για να μας δώσεις κι άλλα τέτοια βιβλία! friends.gif

Link to comment
Share on other sites

Το διάβασα κι εγώ, λοιπόν. Η νουβέλα αυτή συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά της γραφής αλλά και της προσωπικότητας του συγγραφέα: το χιούμορ και η σάτιρα που ασκεί είναι πραγματικά αιχμηρά και εύστοχα, παράλληλα με μια ζοφερή πρόβλεψη για το μέλλον. Αγαπημένη η αναφορά στο "πανηγύρι των Ολυμπιακών (Αγώνων)", μια από τις πολλές εύγλωττες και παραστατικότατες νύξεις που απολαμβάνει ο αναγνώστης.

 

Σε ορισμένες στιγμές κοιτούσα την ημερομηνία έκδοσης για να επιβεβαιωθώ, γιατί η επαλήθευση των προφητειών που παρατίθενται στις σελίδες του βιβλίου είναι τρομακτική.

 

Απλή και καθαρή γλώσσα που ταιριάζει απολύτως στο κείμενο.

 

Πράγματι, το βιβλίο είναι απολαυστικό αλλά και δυσάρεστο ταυτόχρονα, ένα σφηνάκι που αντικειμενικά έχει πολλά να πει και μπορεί να το διαβάσει ο καθένας. Χαίρομαι πολύ που είμαι φίλος με τον συγγραφέα.

 

ΥΓ: Το εξώφυλλο που είχε προταθεί στην αρχή, θα συμφωνήσω με τον κο Γουρούνη ότι ήταν πολύ περίπλοκο. Μια μύγα μικρότερου μεγέθους θα ήταν ιδανική. Ο τίτλος μου άρεσε πολύ και πιστεύω πως πολύ καλά έκανε και άλλαξε από τον αρχικό.

Link to comment
Share on other sites

Guest old#2065

Σπύρο, Έλενα και Χρήστο, σας ευχαριστώ.

Μου δίνει μεγάλη χαρά η θετική σας ανταπόκριση.

(Έχω φτάσει τα 9 σχόλια και το σκορ είναι 8-1):yahoo:

 

 

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
  • Upcoming Events

    • 0
      14 December 2024 05:00 PM
      Until 07:00 PM

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..