FFL #7 (npaps vs Sonya vs TheSea IsBurned vs Mesmer vs Naroualis vs Adicto vs niceguy0973 vs DinoHajiyorgi vs Zaratoth vs Nienor vs Eugenia Rose vs Drake Ramore vs Nirgal vs Lady Nina vs Soul_walker vs DinMacXanthi vs NIKANTHI vs Howard Crease)

[Oberon]

3 λεπτά ακόμα.

[Sonya]

TELOS. TO anebazw

 

Δεν έχεις ανεβάσει τίποτα. :Ρ

[Eugenia Rose]

Τα κενά μου είναι τραγικάαααααα. Μπορώ να τα φτιάξω τώρα η να το αφήσω έτσι?

Edited August 10, 2011 by Eugenia Rose

[Howard Crease]

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

 

 

 

Όταν ήρθε, είχα μόλις τελειώσει το ουίσκι μου.

Για όνομα του Θεού, το κουδούνι χτύπησε πριν την ώρα του -ήταν ακόμα εννιά- και εγώ πετάχτηκα από τον καναπέ σαν ένα αόρατο χέρι να είχε αρπάξει τα παγάκια από το ποτήρι και να τα γλίστρησε κατά μήκος της ραχοκοκκαλιάς μου. Δεν πρόλαβα ούτε να χαμηλώσω τη μουσική, ούτε να βεβαιωθώ για το λυτρωτικό αντικείμενο κάτω από το μαξιλάρι, ούτε να κοιταχτώ στον καθρέφτη του χολ... πρόλαβα μόνο να κρατήσω το μυαλό συνδεδεμένο με τα πόδια μου, για να κάνουν τα βήματα μέχρι την πόρτα. Ένα μέρος του μυαλού, τουλάχιστον.

Και το υπόλοιπο;

Το υπόλοιπο, ήταν δόντια. Κατάλευκα, λαμπερά δόντια τέλειου σχήματος, γυμνωμένα και περικυκλωμένα από χείλη που δε γνώριζαν κραγιόν, τόσο σαρκώδη από τη φύση τους και τόσο... τέλεια. Το τέλειο χαμόγελο, του οποίου η ιδιοκτήτρια με περίμενε να της ανοίξω, εκεί, πίσω από το ημιδιαφανές γυαλί, μέσα στην νύχτα, κάτω από την παλιά λάμπα που στόλιζε το κατώφλι μου.

Ένα βήμα ακόμα... αλλά ποιο βήμα; Με συνεπήρε μάλλον η σκέψη της, γιατί να, ανάσαινα εκατοστά μακριά από την πόρτα μου, με τα χνώτα μου να θολώνουν το μακρόστενο γυαλί όλο και περισσότερο, και -τι περίμενα ο ηλίθιος!

Κατέβασα το πόμολο με τόση δύναμη, λες και ήθελα να το σφηνώσω στο πάτωμα.

“Καλησπέρα, Δημήτρη”.

Κάτι άλλαξε στη βαρύτητα. Μόλις και μετά βίας πρόλαβα να μετατρέψω το ορθάνοιχτο στόμα μου σε κάτι πιο φιλικό.

“Γεια”, ψέλλισα, ή νόμισα πως ψέλλισα, αλλά τι σημασία είχε; Τα μαλλιά της Λίζας ανέμιζαν μπροστά μου, το στήθος της ανεβοκατέβαινε αργά, όμορφα, εκεί που πριν λίγο βρισκόταν μόνο το καταραμένο μέταλλο που μου την έκρυβε...

...και χαμογελούσε.

Έτσι. Απλά.

Με άνεση.

Με την ίδια άνεση που ένας τρελός θα σκόρπιζε ένα κιλό κοκαϊνης στον άνεμο, ή θα άδειαζε ένα τσουβάλι γεμάτο διαμάντια στο ποτάμι. Αλλά δε με πείραξε. Εδώ δεν ήταν όπως στη δουλειά. Εδώ εγώ ήμουν ο άνεμος, και εγώ το ποτάμι. Εδώ, ας χαμογελούσε όσο ήθελε. Ή τουλάχιστον, όσο έπρεπε. Πόσο πολύ ήθελα να πραγματοποιηθεί η τελευταία εκείνη ευχή...

“Το λατρεύω αυτό το συγκρότημα!”

Τη μια στιγμή άρθρωνε τις λέξεις, την επόμενη είχε ήδη περάσει από δίπλα μου -ή μήπως από μέσα μου;- και βάδιζε, αέρινη, στο διάδρομο, με το μισοσκόταδο να αγκαλιάζει το μαύρο τζιν της, να συμφωνεί με τα μάτια μου, να μη με αφήνει να δω τα οπίσθιά της που όχι, δεν τα λίκνιζε, δεν ήταν τέτοιας διαλογής.

Ας μην έβλεπα ποτέ τα οπίσθιά της.

Πόσο με καθυστερούσε ο νους μου! Είχε μόλις στρίψει προς το καθιστικό, και να που την έχασα και τώρα μάλλον θα καθόταν στον καναπέ και θα αναρωτιόταν αθώα τι έπινα, και θα κουνούσε χαρούμενη το κεφάλι της στο ρυθμό της μουσικής. Που να πάρει, ακόμα και η αιφνίδια άφιξή της έγινε με τέτοιον τρόπο έτσι ώστε να ρυθμιστούν όλα άθελά μου και υπέρ μου γιατί να, τελικά δεν είχε σημασία που δε χαμήλωσα τη μουσική, ούτε που δεν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη του χολ.

Ας μην πείραζε και που δεν έκανα τον γαμημένο τον έλεγχο της τελευταίας στιγμής.

Τη βρήκα να υπακούει στη φαντασία μου, στην καλύτερη πόζα που θα μπροούσε να έχει, και θέλησα να χαμογελάσω, όμως ποιος ήμουν εγώ για να χαμογελάσω πλάι σε τέτοιο πλάσμα; Προσπάθησα να παραστήσω την εισαγωγή του επόμενου τραγουδιού, που είχε μόλις αρχίσει να παίζει, με ένα ένοχο σφύριγμα, και αν είναι δυνατόν! Εξερράγη σε ένα γέλιο που μόνο από τα όνειρά μου θα μπορούσε να έχει κλέψει η πραγματικότητα.

Νομίζω πως κάπου εκεί ανατρίχιασα ολόκληρος, και τα μάτια μου έτσουξαν. Πόσο θα άντεχα ακόμα; Έκατσα στην απέναντι άκρη του καναπέ. Δηλαδή, αν θυμόμουν καλά, τη σωστή άκρη, με το σωστό μαξιλάρι να την πλαισιώνει, με το σωστό αντικείμενο να κρύβεται από κάτω.

Το ένα χέρι μου ακούμπησε στη ράχη του επίπλου, κρύβοντας το κάτω μισό του προσώπου μου. Το άλλο ψαχούλεψε, αδημονώντας πίσω από την πλάτη μου για εκείνο, και ακόμα αναρωτιέμαι πώς κατάφερα να κρατήσω την όποια ψυχραιμία μου όταν το ένιωσα να αντιστέκεται στην πίεση που άσκησα στο μαξιλάρι.

Η Λίζα με κοίταξε ξανά.

“Λοιπόν;”

Το είπε λίγο φωναχτά, για να ακουστεί πάνω από τη συνεχώς αυξανόμενη ένταση του κομματιού. Έλα, σκέφτηκα, ώρα να το πεις. Στο τέλος όμως ανασήκωσα, μόνο, τα φρύδια μου, τάχα απορημένος.

“Λοιπόν τι;” είπα και της φανέρωσα το σαγόνι μου. Σε λίγο. Υποσχέθηκα πως θα το έλεγα σε λίγο.

“Λοιπόν, που είναι εκείνα τα έγγραφα που σε προβληματίζουν, Δημήτρη;” είπε και χασκογέλασε, για να μπήξει άλλη μία σφαίρα τελειότητας στη ζωή μου. Τώρα είχε φωνάξει κανονικά, για να ξεπεράσει την ηλεκτρική κιθάρα που ακουγόταν από ένα άλλο σύμπαν, όχι από το δικό μας. Ίσως και να έπρεπε να σηκωθώ, να πάω ως το στερεοφωνικό και να χαμηλώσω τη μουσική, όμως αυτό δε γινόταν. Όχι τώρα.

Τώρα, μάγκα μου, είπε η πολύ πιο θαρραλέα συνείδησή μου. Απόκτησέ το τώρα.

Ναι. Είχε δίκιο. Η αναμονή ήταν παραπάνω από αρκετή. Έπρεπε να δράσω. Για το δικό μου το καλό. Για να μπορώ κάθε πρωί, ή μάλλον, κάθε στιγμή, να την έχω κοντά, χαμογελαστή, δική μου.

“Ξέρεις, Λίζα...”

Εκείνη βλεφάρισε. Ήταν τόσο απολαυστικό να προφέρω το όνομά της. Μακάρι να μπορούσα να το κρατήσω κι αυτό. Ίσως το έγραφα, με κάποιο μαύρο μαρκαδόρο, στο πίσω μέρος.

“...τα έγγραφα που με προβληματίζουν είναι...”

Υπνωτισμένα δάχτυλα παραμέρισαν το μαξιλάρι, άδραξαν το συμπαγές μέταλλο, πρήστηκαν από προσμονή.

“...ανύπαρκτα”.

Σ' ευχαριστώ, Θεέ, που έκανες να της αρέσει το χιούμορ μου.

Τα χείλη της Λίζας δε με πίστεψαν, υπέθεσαν πως απλά έπαιζα μαζί της, τεντώθηκαν και μου έδειξαν πάλι αυτό που τόσο πολύ αγαπούσα, και την ίδια στιγμή το αντικείμενο ξεπρόβαλλε στην ατμόσφαιρα του καθιστικού, οδηγούμενο από το χέρι μου που σχεδόν σπαρταρούσε, που ήθελε να την προλάβει πριν ξεσπάσει πάλι σε γέλια, όχι χαμόγελα, και ο δείκτης μου πίεσε επιτέλους το κουμπί, τη στιγμή που τη σημάδευα καταπρόσωπο και απέμενε στην έκφρασή της ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου πριν αλλάξει.

Εκτυφλωτικό φως βούτηξε καταπάνω της. Κάπου στον εγκέφαλο της φωτογραφικής μηχανής, της μηχανής που είχε θριαμβεύσει εκ μέρους μου, αποτυπωνόταν τώρα αυτό που μόνο ήθελα από τον κόσμο, και τίποτε άλλο.

Ήμουν ευτυχισμένος.

Και η Λίζα ούρλιαζε.

Και θα 'θελα τόσο, τόσο πολύ να το έκανε επειδή είχε απλά σαστίσει. Όλες τους σάστιζαν. Ήταν φυσιολογικό. Όμως η Λίζα ούρλιαζε γιατί καιγόταν ζωντανή.

Όλες τους καίγονταν ζωντανές.

Λίγο πριν γίνει σκόνη, απλή, κοινή σκόνη που λέρωνε τον καναπέ μου, την είδα πραγματικά, γυαλιστερή, με δύο κομψά φτερά και φολιδωτό δέρμα, με πράσινα μάτια σταλμένα από τα βάθη της ομορφότερης κόλασης.

Ηλίθιο φλας. Μου έδινε πάντα τα καλύτερα τρόπαια, παίρνοντάς μου, εν τέλει, τους μεγαλύτερους έρωτες.

Έσκυψα κάτω από τον καναπέ, και τώρα είχα δακρύσει σίγουρα. Τράβηξα το κουτί με τους υπόλοιπους θησαυρούς. Συν ένας, για να ομορφαίνει τα λυπημένα πρωινά μου.

Γεμάτος τέρατα ο κόσμος, ναι. Τουλάχιστον εγώ μπορούσα να απολαμβάνω την ομορφιά τους.

Edited August 10, 2011 by Howard Crease

[Nienor]

[DinMacXanthi]

TELOS. TO anebazw

 

Δεν έχεις ανεβάσει τίποτα. :Ρ

 

Ρε, μου έβγαλε not responding το word και έφαγα μια φρίκη (επειδή το netbookάκι καίει μαζούτ τα κάνει αυτά) αλλά 'ντάξει. Το στρωσα.

[Naroualis]

Ρε Κιάρα, ήμαρτον! Το ίδιο πράγμα γράψαμε; Δεν το έχω διαβάσει ακόμη, αλλά χυλό, γυναίκες που μαγειρεύουν...

[Oberon]

Ο χρόνος έληξε, ladies and gentlemen.

 

Περιμένουμε τον Mesmer να ανοίξει το πολλ, και μπράβο σε όλους και όλες. I'm proud of you!

 

 

[Nienor]

Ρε Κιάρα, ήμαρτον! Το ίδιο πράγμα γράψαμε; Δεν το έχω διαβάσει ακόμη, αλλά χυλό, γυναίκες που μαγειρεύουν...

 

Χαχαχα, αλήθεια???

Πάω να το διαβάσω επι τόπου

[niceguy0973]

Απλά μου έφυγε ο κώλος...

[Sonya]

Τι; Κάποιος έγραψε κάτι ίδιο με της Κιάρας και δεν ήμουνα εγώ;;;;

 

Τουλάχιστον ήταν η Ευθυμία, έμεινε εντός της Ερινυοτριάδας... :Ρ

[Adicto]

Ρε γράψαμε μπόλικοι τελικά! Μια χαρά!

[Oberon]

Φυσικά, μπορείτε να διαβάσετε τις ιστορίες και να τις σχολιάσετε από τώρα. Το πολλ είναι για να ψηφίσετε την καλύτερη ιστορία μόνο.

[Zaratoth]

Συγνώμη που ανοίγω θέμα τέτοια ώρα αλλά μόλις το πήρα πρέφα. Με τόσες πολλές συμμετοχές δεν είναι λίγο κάπως να ψηφίσουμε μόνο μια; Εξηγούμαι, με τόσες ιστορίες και με τόσα διαφορετικά γούστα παίζει να βγει καμιά ιστορία με 2 ψήφους ξέρω γω...

[Sonya]

Κάποιος καλός μοντεράτορας να κλείδωνε κιόλας το παρόν;

[dagoncult]

Συγχαρητήρια παίδες

[Nienor]

Αργκκκ, μα τη Μυστρα να μπορούσα να φτιάξω μόνο αυτό εδώ: "συνηδειτοποίησε"

 

Μόλις μου έβγαλα το μάτι

[Mesmer]

Κάποιος καλός μοντεράτορας να κλείδωνε κιόλας το παρόν;

Γιατί να κλειδώσει; Εδώ σχολιάζουμε, εδώ ψηφίζουμε.

Ετοιμάζω το πολλ.

[Lady Nina]

Πόσοι να γράψαμε άραγε...;

[Oberon]

Συγνώμη που ανοίγω θέμα τέτοια ώρα αλλά μόλις το πήρα πρέφα. Με τόσες πολλές συμμετοχές δεν είναι λίγο κάπως να ψηφίσουμε μόνο μια; Εξηγούμαι, με τόσες ιστορίες και με τόσα διαφορετικά γούστα παίζει να βγει καμιά ιστορία με 2 ψήφους ξέρω γω...

 

Όχι, είναι σίγουρα valid θέμα. Και γω το αναρωτιέμαι αυτό. Σε κάποιον παλιό FFL είχαμε πει να ψηφίζονται 3 ιστορίες αλλά υπήρξαν προβλήματα με φηφοφόρους που ψήφιζαν 4, 5 ή 2. Δεν ξέρω αν υπάρχει δυνατότητα να καθοριστεί συγκεκριμένος αριθμός επιλογών ή είναι μόνο 1 ψήφος ή multiple (που θα πει ΟΛΕΣ).

 

 

 

[Soul_walker]

Πολύ πλάκα είχε το όλο θέμα.

Ουφ...με την γλώσσα στο στόμα. Τρεχάλα...

[Sonya]

Βασικά, κλείδωνε για να μην μπορούν να πειράξουν τις ιστορίες οι συγγραφείς....

[Oberon]

Κάποιος καλός μοντεράτορας να κλείδωνε κιόλας το παρόν;

Γιατί να κλειδώσει; Εδώ σχολιάζουμε, εδώ ψηφίζουμε.

Ετοιμάζω το πολλ.

 

Aπλώς, παλιά κλείδωνε τυπικά για μερικά λεπτά ώσπου να ανοίξει το πολλ, για να μην γίνει κάποιο μπέρδεμα με συγγραφείς που ίσως έβαζαν την ιστορία τους πολύ εκτός του ορίου χρόνου. No big deal. Τυπικό ήταν.

 

Ναι, κι αυτό που είπε η Χριστίνα πιο πάνω.

 

 

 

Edited August 10, 2011 by Oberon

[Naroualis]

Μπα, false alert. Έχει πολλά ψωμιά να φάει η δικιά μυ, για να φτάσει της Κιάρας. Πάντως είχε πλάκα, όπως πάντα.

[Oberon]

Πόσοι να γράψαμε άραγε...;

 

Μετράω 18 συμμετοχές! Παίζει να είναι ο μεγαλύτερος FFL όλων των εποχών. Οπωσδήποτε από τους μεγαλύτερους!