FFL #7 (npaps vs Sonya vs TheSea IsBurned vs Mesmer vs Naroualis vs Adicto vs niceguy0973 vs DinoHajiyorgi vs Zaratoth vs Nienor vs Eugenia Rose vs Drake Ramore vs Nirgal vs Lady Nina vs Soul_walker vs DinMacXanthi vs NIKANTHI vs Howard Crease)

[Zaratoth]

Το χαμόγελο της σοφιτας - TheSea IsBurned

 

Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από εσένα. Ένα φλασοαριστούργημα τρόμου, με απίστευτα ζωντανές εικόνες, εμπνευσμένο μάλιστα από πραγματικά γεγονότα (όπως ξέρουμε καλά και οι δύο ).

 

Το χαμόγελο- Howard Crease

 

Πολύ καλό φλασάκι. Η ανατροπή ήταν εκπληκτική και μέχρι τελευταία στιγμή δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα γινεί. Σίγουρα στην πεντάδα μου.

 

Υ.Γ.: Ψήφος εστάλη.

 

 

 

 

Ελπίζω να έχουμε και οι υπόλοιποι σχόλια, έτσι;

[Zaratoth]

Έχω λάβει υπόψην μου ότι μιλώ για FFL διαγωνισμό (λίγη ώρα, βιαστικά κείμενα κλπ) οπότε δεν το αναφέρω συνέχεια σε όλα σαν ελαφρυντικό. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων.

 

 

O Lilian (npaps)

 

 

 

Δεν μπορώ να πω ότι με ξετρέλανε. Μου φάνηκε σαν κομμάτι πολύ μεγαλύτερης ιστορίας και όχι σαν ολοκληρωμένο κείμενο. Αν και η θεματολογία φαίνεται του γούστου μου δεν κατάφερε να με κερδίσει.

 

 

 

Το Χαμόγελο της Λακάνσυελ (Sonya)

 

 

 

Γιατί να πεθάνει; Γιατί, γιατί, γιατί, γιατί; Δίνει μεγάλη σφαλιάρα αλλά… γιατί; Αν το επεκτείνεις έχει τα φόντα να γίνει φοβερό.

 

 

 

Το Χαμόγελο της Σοφίτας (TheSeaIsBurned)

 

 

 

Περιέργως μου άρεσε πολύ αν και για μένα θα μπορούσε να εξελιχθεί καλύτερα από αυτό το τέλος,το οποίο εν μέρει δεν κατάλαβα (αν και δεν νομίζω να χρειάζεται να καταλάβω).Είναι πάντως πολύ καλή ιστορία. Μέσα στην πεντάδα μου.

 

 

 

Μόνο χαμογέλασέ μου (Mesmer)

 

 

 

Τέλειο! Απλά. Δενμπορώ να καταλάβω γιατί έδωσες αυτό το τέλος αλλά μου άρεσε πάρα πολύ! Μέσα στην πεντάδα!

 

 

 

Δυο σταγόνες ιδρώτα (Naroualis)

 

 

 

Αν αυτό το έγραψες σε μιάμιση ώρα, αν το δούλευες για να το τελειοποιήσεις πως θα έβγαινε; Σίγουρη ψήφος.

 

 

 

Αιρετικός (Adicto)

 

 

 

Μια φράση μου έφερε στο μυαλό η τελευταία σκηνή. «Why so serious?» Πολύ καλό κείμενο Σταμάτη! Μέσα στην πεντάδα και αυτή.

 

 

 

Το Χαμόγελο (niceguy0973)

 

 

 

Καλή ιστορία ανκαι αρκετά προβλέψιμη. Με λίγη δουλειά και παραπάνω άπλωμα με την κατάλληλη ατμόσφαιρα θα γίνει πολύ καλό το κείμενο.

 

 

 

Άτιτλο (DinoHajiyorgi)

 

 

 

Θα ήταν καλή ιδέα, αλλά σε φλασάκι χάνει πάρα πολύ. Ίσως αν αναπτυχθεί σωστά να γίνει καλύτερο. Και βρήκα κάπως άτοπες τις ατάκες σχετικά με τον αδερφό, ειδικά αυτή που κλείνει την ιστορία.

 

 

 

 

Ο Ερχομός του Θέρους (Nienor)

 

 

 

Πολύ ωραίο παραμύθι, αν και δεν μου άρεσε όσο θα περίμενα. Το τέλος μου φάνηκε λίγο τραβηγμένο. Για να πιάσει το ξόρκι χρειάζεται ένα χαμόγελο και αυτή χαμογέλασε αφού έπιασε.

 

 

 

Ονειροπαγίδα (Eugenia Rose)

 

 

 

Ωραία ιδέα, πολύ ωραία θα έλεγα, αλλά το τέλος δεν μου άρεσε καθόλου, μα καθόλου.

 

 

 

Μιχαήλ (Drake Ramore)

 

 

 

Έχω ξαναδιαβάσει ιστορίες τρόμου που αφήνουν κενά επίτηδες αλλά εδώ πιστεύω πως έγινε σε ένα βαθμό παραπάνω απ’όσο πρέπει. Αν διορθωθεί αυτό και μακρύνει λίγο η ιστορία πιστεύω θα γίνει πολύ καλή.

 

 

 

Οδυνηρές αναμνήσεις (Nirgal)

 

 

 

Σαν γενική ιδέα είναι καλή (με το χάπι και τις παρενέργειές του), αλλά το κείμενο ήταν τόσο μικρό που θύμιζε διαφημιστικό τηλεόρασης. Αν το αναπτύξεις πιο πολύ παίζει να βγει κάτι πραγματικά καλό.

 

 

 

Μάγος Ολεγόμαχ (Lady Nina)

 

 

 

Καλό παραμύθι,αλλά το τέλος έρχεται υπερβολικά εύκολα κατά τη γνώμη μου. Ούτε μια μονομαχία,κάτι.

 

 

 

Κλέφτης Τριγώνων (Soul_walker)

 

 

 

Κάτι έλειπε από εδώ. Καίριες λεπτομέρειες έλειπαν, καθώς και ορισμένες εξηγήσεις. Αν το αναπτύξεις παραπάνω έχει τα φόντα για καλή αστυνομική ιστορία τρόμου.

 

 

 

Ο Κόλπος των Ναυαγίων (DinMacXanthi)

 

 

 

Διεστραμμένη ιστορία με το τέλος που χρειαζόταν. Πολύ καλή! Μέσα στην πεντάδα μου.

 

 

 

Πέντε Λεπτά (NIKANTHI)

 

 

 

Αν και δομικά ήταν καλύτερο από το πρώτο (και μοναδικό) κείμενό σου που έχω διαβάσει, ταορθογραφικά έβγαζαν μάτι (αν και τα δικαιολογώ λόγω περιορισμένου χρόνου). Η ιστορία ήταν πολύ άρρωστη για τα γούστα μου και το υπερβολικά μικρό της μέγεθος δεν με βοήθησε να μπω στο κλίμα.

 

 

 

Το Χαμόγελο (Howard Crease)

 

 

 

Φτάνουμε στην τελευταία ιστορία. Από τεχνικό τομέα άριστο, ειδικά για φλασάκι. Η αρχή μουάρεσε και σκεφτόμουν μήπως είναι ένα ρομαντικό κείμενο με εξομολόγηση αν και πραγματικά δεν περίμενα κάτι τέτοιο από εσένα (). Το τέλος, αν και δεν με εξέπληξε λόγω των σκέψεων που ανέφερα, δεν μου άρεσε κιόλας. Φλας που καίει, ονειρική κοπέλα/τέρας… Πολλή μαυρίλα έχει η σημερινή νεολαία.

 

(edit για κενά)

 

 

Edited August 12, 2011 by Zaratoth

[Oberon]

Update: 10 άτομα έχουν ψηφίσει. Δύο ιστορίες ισοψηφούν στην πρώτη θέση. Κάμποσες άλλες κονταροχτυπιούνται. Όλα μπορούν να αλλάξουν. Αναμένουμε τις ψήφους σας.

[Eugenia Rose]

Ανεβάζω τις πρώτες που σχολίασα με την σειρά. Τις υπόλοιπες θα τις έχω αύριο.

 

Ο Lilian – npaps

 

Όμορφο και συγκινητικό φλασάκι. Κατάλαβα το τέλος του γιατί έχω γράψει ένα παρόμοιο φλασάκι εδώ. Αλλά δεν με πείραξε καθόλου και δεν μείωσε δραματική κορύφωση στο τέλος.

 

 

 

Το χαμόγελο της Λακάνσυελ - Sonya

 

Πολύ καλό! Μου θύμισε τόσο μα τόοοοοσο έντονα αυτό το τραγούδι από το Νέο Κύμα με το που ξεκίνησα να το διαβάζω που το είχα και έπαιζε μέχρι το τέλος του. Αν εξαιρέσεις το σημείο που η Λακ φεύγει για να τον κάνει μετά να χαμογελάσει που το βρίσκω κάπως βιαστικό δεν έχω κάτι άλλο να πω. Μου άρεσε!

 

 

 

Το χαμόγελο της σοφίτας – TheSeaIsBurned

 

Χεχεχε… πολύ καλή κοπελιά πραγματικά πολύ καλή. Μου θύμισε ότι ιστορία με μπαμπούλα είχα διαβάσει. Και εκεί που πήγε να με τρομάξει, (γιατί εγώ τα φοβάμαι αυτά… ), με την λάμπα και το τέρας στην σοφίτα, εκεί μου έδωσε μια κλωτσιά και με άφησε με ένα ειρωνικό χαμόγελο.

 

 

 

Μόνο χαμογέλασέ μου – Mesmer

 

Παράξενη και πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία θα έλεγα. Ξεκίνησε πιο γλυκιά και συναισθηματική και κατέληξε με μια δόση τρόμου. Έξυπνο και ωραίοι οι διάλογοι.

 

 

 

Δυο σταγόνες ιδρώτα – Naroualis

 

Πολύ καλή γλώσσα όπως πάντα και μου θύμισε και λαϊκό παραμύθι. Έχω παρατηρήσει ότι τα διηγήματά σου ξεκουράζουν αυτόν που τα διαβάζει για κάποιο λόγο. Το διασκεδάζουν σαν ταινία σε θερινό σινεμά. Ακόμα και σε φλασάκι δεν την έχασες αυτή την ιδιότητα. Επίσης φτιάχνεις απίθανα πλάσματα και κόσμους σε χρόνο dt. Μάλλον μάγισσα θα είσαι και θα ξέρεις. ;)

 

 

Αιρετικός –Adicto

 

Ωραία περιπέτεια με δυστοπία. Μου έδωσε την εντύπωση ότι θα μπορούσε να γίνει πολύ μεγαλύτερο διήγημα με δική του κοσμοπλασία.

 

 

 

Το χαμόγελο - niceguy0973

 

Ενδιαφέρον διήγημα. Αν είχες κρύψει λίγο καλύτερα το τέλος και ακολουθούσες έναν ρυθμό για να φτάσεις στην κορύφωση σίγουρα θα ήταν ανατριχιαστικό. Χρειάζεται επίσης περισσότερες επεξηγήσεις για κάποια πράγματα. Πχ. Η μάνα του, έκρυβε ίσως ότι ο πατέρας του ήταν ψυχασθενής; Γιατί θεωρώ λίγο αψυχολόγητη συμπεριφορά ακόμα και για κάποιον με ιστορικό βίας να έρθει μετά από χρόνια και να σκοτώσει με τέτοιο τρόπο τους συγγενείς του. Με μια καραμπίνα θα ήταν πιο λογικό και θα ήταν έγκλημα οργής. Αλλά άμα ήταν τρελός και του το κρύβανε τότε αλλάζει το πράγμα. Επίσης πως εμφανίζεται από το πουθενά στο δάσος και ενσωματώνεται με την παρέα; Κυρίως αυτό σε πρόδωσε, δεν υπήρχε προικονομία. Δούλεψε το και θα βγει πολύ καλύτερο.

 

 

 

 

 

[TheHunter-Writer]

Το χαμόγελο της σοφιτας - TheSea IsBurned

 

Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από εσένα. Ένα φλασοαριστούργημα τρόμου, με απίστευτα ζωντανές εικόνες, εμπνευσμένο μάλιστα από πραγματικά γεγονότα (όπως ξέρουμε καλά και οι δύο ).

 

Το χαμόγελο- Howard Crease

 

Πολύ καλό φλασάκι. Η ανατροπή ήταν εκπληκτική και μέχρι τελευταία στιγμή δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα γινεί. Σίγουρα στην πεντάδα μου.

 

Υ.Γ.: Ψήφος εστάλη.

 

 

 

 

Ελπίζω να έχουμε και οι υπόλοιποι σχόλια, έτσι;

 

Εχμ, όχι.

[Nirgal]

Ο Lilian - npaps

 

 

Καλή ιστορία με ανατριχιαστική τελευταία πρόταση. Η απορία για το είδος στο οποίο ανήκει ο αιχμάλωτος απαντήθηκε γρήγορα εξαιτίας της αναμενόμενης ανατροπής. Από την άλλη, αν ο Lilian αποδεικνυόταν άνθρωπος, τότε τα “κτήνη” θα δικαιολογούσαν τον τίτλο τους και το κείμενο θα κατέληγε ανθρωποκεντρικό. Ο χειρισμός της αποκάλυψης του είδους του ήρωα ήθελε λίγο καλύτερο χειρισμό, αλλά με τόσο λίγο χρόνο...

 

Το χαμόγελο αποτελεί ανάμνηση εν είδη παυσίπονου και ναρκωτικού ενάντια στην οδύνη.

 

 

 

 

 

 

Το χαμόγελο της Λακάνσυελ - Sonya

 

 

Συγκινητική και λυπηρή εξαιτίας του τέλους της, αλλά χωρίς αυτό το τέλος (δηλαδή με χάπι εντ) η ιστορία σίγουρα θα έχανε.

 

Το χαμόγελο παίζει σημαντικό ρόλο και στο τέλος του αποδίδεται ιδιαίτερη δύναμη και ένας υπέροχος συμβολισμός.

 

 

 

 

 

 

Το χαμόγελο της σοφίτας (ψήφος) - TheSeaIsBearned

 

Πολύ καλό, απολαυστικότατο.

 

Το χαμόγελο κρύβει τον τρόμο, ο οποίος, όμως διαβάζει κι αυτός την ιστορία πίσω και πάνω απ' τον ώμο του αναγνώστη.

 

 

 

 

 

 

 

Μόνο χαμογέλασέ μου (ψήφος) - Mesmer

 

Πρωτότυπο και πανέξυπνο.

 

 

Το 2ο “ευχαριστώ” του επαίτη μου αφήνει την εντύπωση ότι πίσω από το μήνυμα της πινακίδας κρύβεται κι ένα ακόμα. Κάτι σαν “μόνο ούρλιαξε, ειλικρινά ούρλιαξε από τρόμο”.

 

Μερικά πράγματα πρέπει να τα αφήνουμε όπως τα βλέπουμε την πρώτη φορά. Αν τα ψάξουμε παραπέρα μας περιμένουν εκπλήξεις, ίσως άσχημες.

 

Η περιέργεια σκοτώνει, όχι μόνο τη γάτα.

 

Το χαμόγελο αποτελεί την παγίδα στην οποία πιάνονται οι περίεργοι, επάνω στις πλάτες των οποίων ο επαίτης εφαρμόζει τη φάρσα του.

 

 

 

 

 

 

 

Δύο σταγόνες ιδρώτα (ψήφος) - Naroualis

 

Πολύ καλό. Όμορφη γλώσσα με πολύ ωραίες λεπτομέρειες. Για flash fiction είναι πολύ προσεγμένο. Η ιδέα πάρα πολύ καλή, από τις αγαπημένες μου σε αυτόν τον διαγωνισμό.

 

Το χαμόγελο αποκαλύπτει την πραγματικότητα που κρύβεται από πίσω του.

 

Έξυπνη εκμετάλλευση του θέματος.

 

 

 

 

 

 

 

Το χαμόγελο - niceguy0973

 

Δεν με εντυπωσίασε όσο άλλες ιστορίες.

 

 

Κυλάει γραμμικά και η προσπάθεια κορύφωσης στο τέλος δεν λειτουργεί καλά. Αν κάπου κρυβόταν μια αιτία για την επιστροφή και το αποτρόπαιο ξέσπασμα του πατέρα/κτήνους ή αν η μάνα είχε προσπαθήσει να ξεφύγει απ' τον πατέρα, αντί να τους εγκαταλείψει αυτός, ίσως η ιστορία να στεκόταν καλύτερα.

 

 

 

Το χαμόγελο του πατέρα, ψεύτικο, λειτουργεί σαν παγίδα.

 

Το χαμόγελο του γιου ειλικρινές, παίρνει την εκδίκησή του και ίσως αποτελεί ένδειξη μια παράνοιας που ξυπνάει στο γιο μετά απ' όλ' αυτά.

 

 

 

 

 

 

[Γμτ! Στον πανικό μου βγήκε mainstream] - DinoHajiyorgi

 

και άτιτλο...

 

Καλό, έξυπνο και

 

 

 

 

οι μασέλες το έκαναν mainstream, αλλά ταυτόχρονα και τόσο απολαυστικό και σαρκαστικό. Ο φανατισμός και ο παραλογισμός βρίσκουν τρόπους να κοροϊδεύουν τους ευκολόπιστους. Ευτυχώς όχι τους υπόλοιπους.

 

Οι δύο πρώτες παράγραφοι δίνουν πληροφορίες με πολύ ωραίο τρόπο, αλλά εξαιτίας τους

 

 

 

 

 

 

 

το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στις μασέλες. Αν το τέλος είχε παραφυσικά στοιχεία, ο mainstream χαρακτήρας θα έφευγε, αλλά ίσως η ιστορία να μην έβγαινε τόσο ξεχωριστή. Οι μασέλες ήταν αυτές που έκαναν τη διαφορά.

 

Είναι η πρώτη ιστορία που διαβάζω (δε νομίζω ότι έχει γραφτεί άλλη) όπου το χαμόγελο αποκαλύπτει τον δολοφόνο.

 

 

 

 

smile did it

 

 

 

 

 

 

 

Για ένα χαμόγελο - Zaratoth

 

Γραμμική, μελό ιστορία. Δεν με εντυπωσίασε, αλλά αυτό που είχε να πει το λέει χωρίς να κοροϊδεύει τον αναγνώστη. Αρχικά είχα ένα αίσθημα προσμονής (για κάποιο ανατρεπτικό στοιχείο)

 

 

 

 

αλλά σύντομα αυτό διαλύθηκε, διαβάζοντας απλώς μια ιστορία με χαρούμενο τέλος.

 

Το χαμόγελο αποτελεί το κίνητρο για το οποίο ο ήρωας θα κάνει τα πάντα.

 

 

 

 

 

 

Ο ερχομός του θέρους - Nienor

 

Όμορφη και συγκινητική ιστορία. Σε αυτήν και “το χαμόγελο της Λακάνσυελ” στο τέλος με πήραν τα ζουμιά (ευσυγκίνητος γαρ).

 

 

 

 

Κορυφαία ατάκα: “τα δάκρυά της θα χαλούσαν τη μαρμίτα και το ξόρκι θα έκοβε”.

 

Κατά τη γνώμη μου στην προτελευταία πρόταση θα έπρεπε να χαμογελά από χαρά και όχι από ανακούφιση. Η χαρά επιτέλους (και χωρίς να εκβιαστεί) την είχε βρει και είχε βγει από μέσα της.

 

 

 

 

 

 

Το χαμόγελο αποτελεί τον ανεπίτευκτο στόχο, ο οποίος στο τέλος επιτυγχάνεται και είναι νίκη και έπαθλο μαζί.

 

 

 

 

 

 

Ονειροπαγίδα (ψήφος) - Eugenia Rose

 

Τη διάβασα μονορούφι και με επηρέασε διαφορετικά από όλες τις άλλες ιστορίες.

 

 

 

Πικρή ιστορία και στενόχωρη.

 

Στην αρχή συμπάθησα τον Γιάννη κρίνοντάς τον λάθος, εξαιτίας του θάρρους με το οποίο πλησίασε τη Νατάσα. Πολύ γρήγορα τον αντιπάθησα και στο τέλος τον κατέταξα στους κομπλεξικούς, εγωκεντρικούς, γλοιώδεις μαλάκες.

 

Σημεία στα οποία διακρίνεται η “ασχήμια” του Γιάννη:

 

“...τα όνειρά του είχαν μια γεύση από σίδερο και σκουριά”.

 

“Στο κάτω κάτω κάποια από τα χαμόγελά της είναι δικά μου. Τα αξίζω”.

 

“Είμαστε διαφορετικοί, αλλά θα γίνουμε ίδιοι”. Αυτή η πρόταση λέει πολλά για αυτόν τον τύπο. Τα χαμόγελα άλλων προς το πρόσωπό σου όπως και ο σεβασμός δεν απαιτούνται, ούτε εξαγοράζονται, ούτε αλλάζουν κάτοχο. Κερδίζονται με πολύ κόπο και συντηρούνται με ακόμα περισσότερο.

 

“Δεν ήθελε να την αφήσει, ένας μεγάλος καταπιεστικός θυμός άρχισε να βράζει μέσα του”.

 

Και τέλος και περίτρανη απόδειξη του πόσο χαλασμένος είναι αυτός ο τύπος

 

“Ο Γιάννης είναι λίγο πιο χαρούμενος τώρα. Θέλει να την παντρευτεί”.

 

 

Το χαμόγελο αποτελεί την ένδειξη ότι κάτι κρύβεται από πίσω. Αυτό τουλάχιστον για τους καχύποπτους και τους κομπλεξικούς ανθρώπους. Αυτούς που λειτουργούν παρασιτικά και παίρνουν δύναμη από τη μιζέρια που προκαλούν στους άλλους. Αυτούς για τους οποίους τα πάντα γύρω τους θα πρέπει να λειτουργούν όπως αυτοί επιθυμούν και φαντάζονται.

 

 

 

 

 

 

 

Μάγος Ολεγόμαχ - Lady Nina

 

Όμορφο παραμύθι για παιδιά. Το χαμόγελο είναι ένα μαγικό όπλο.

 

 

 

 

 

Κλέφτης τριγώνων - Soul_walker

 

Η πιο αλλοπρόσαλλη ιστορία κυρίως εξαιτίας του απότομου τελειώματός της. Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω ούτε τα ερωτήματα που είχαν αρχίσει να δημιουργούνται κατά την ανάγνωση.

 

 

 

 

Τα χαμόγελα βρίσκονται σε μεγάλες ποσότητες, κρεμασμένα στους τοίχους ενός άσχετου δωματίου.

 

 

 

 

 

 

Ο κόλπος των Ναυαγίων - DinMacXanthi

 

Έχω την εντύπωση ότι ο Dean Koontz έγραψε στον flash fiction διαγωνισμό ινκόγκνιτο. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να πω κάτι άλλο.

 

 

 

 

Το ενοχλητικό και σαδιστικό χαμόγελο των άλλων πυροδοτεί τις τρομακτικές δυνάμεις του Έλιοτ.

 

 

 

 

 

 

Πέντε λεπτά - NIKANTHI

 

Σαν ιδέα δεν είναι άσχημη, αν και συχνή, αλλά θέλει δουλειά και στην γραφή και στην ανάπτυξή της.

 

 

 

 

Οι βρισιές του πρωταγωνιστή δεν λειτουργούν. Μου έδωσαν την εντύπωση ότι τις ανακάλυπτε εκείνη τη στιγμή. Σαν να τις έλεγε για πρώτη φορά και με αυτόν τον τρόπο προσπαθούσε να εκνευριστεί περισσότερο για να πάρει θάρρος ώστε να ολοκληρώσει την εκδίκησή του.

 

Το χαμόγελο αποτελεί την ένδειξη της δικαίωσης, αλλά τελικά αυτή χάνεται και το χαμόγελο δεν έρχεται ποτέ. Πρωτότυπη η χρήση του θέματος, ξεχωριστή.

 

 

 

 

 

 

Το χαμόγελο (ψήφος) - Howard Crease

 

Μια από τις αγαπημένες μου.

 

Αγωνία, προσμονή, ανάγνωση απνευστί, χωρίς κενά, χωρίς “εδώ θα μπορούσε να είναι καλύτερα” και

 

 

διπλή έκπληξη στο τέλος, διπλή ανατροπή ίσως και τριπλή: το όπλο που γίνεται φωτογραφική μηχανή που αποθανατίζει τη Λίζα, η οποία αποτεφρώνεται, η φωτογραφική είναι τελικά όπλο και η Λίζα είναι κάποια Λίλιθ και όχι κάποιο θύμα ενός τρελού (όπως αρχικά πάει να φανεί).

 

Το κομμάτι: “...και χαμογέλασε... η τελευταία εκείνη ευχή...”

 

είναι καταπληκτικό.

 

 

Το χαμόγελο είναι το τρόπαιο του κυνηγού διαβόλων.

 

 

 

 

 

 

Ο Αιρετικός - Adicto

 

 

 

Μου άρεσε πολύ εξαιτίας της παράνοιας στο τέλος. Εξάλλου ένας κόσμος που θα απαγορεύσει τα χαμόγελα εκεί θα καταλήξει.

 

Στο μυαλό μου συνδυάστηκε το “Όνομα του Ρόδου” και ο Joker του Batman. Παρανοϊκό κι αυτό σαν συνδυασμός.

 

Το χαμόγελο λείπει και καθώς ο ήρωας επιμένει να το αναζητά σε έναν κόσμο που τον τιμωρεί γι' αυτό, τελικά το χαμόγελο καταντάει παρανοϊκό.

 

 

 

 

 

 

Μιχαήλ - Drake Ramore

 

 

 

 

Γραφή πάρα πολύ καλή (ίσως αυτή που μου άρεσε περισσότερο σε αυτόν τον διαγωνισμό), εικόνες ολοζώντανες, ανάγνωση με όλο και αυξανόμενο ρυθμό, αλλά ο χρόνος μάλλον λίγος για μια τόσο καλή αρχή, η οποία όμως δεν οδηγεί παρά στο τέλος του πρώτου κεφαλαίου.

 

Το μπράβο είναι λίγο, αλλά για flash fiction είναι ατελής σαν ιστορία. Το τέλος κατάφερε να με κάνει να γυρίσω σελίδα (τυπωμένο το διάβασα) προσδοκώντας τη συνέχεια. Μακάρι να τη δούμε σύντομα.

 

Το χαμόγελο του αγγέλου-διαβόλου είναι η πύλη που οδηγεί στην κόλαση.

 

[Howard Crease]

Ο Lilian

 

Ωραίο φλασάκι, απλό, και με μια ανατρεπτική τελευταία πρόταση που με έκανε να το ξανασκεφτώ από την αρχή και να κουνήσω το κεφάλι μου καταφατικά. Πράγματι, σ' εμάς ταιριάζει τέτοια συμπεριφορά, και σε κανένα άλλο κτήνος. Το μόνο που με ενόχλησε ήταν τα εισαγωγικά, που λόγω προσωπικού γούστου δεν μπορώ να τα βλέπω πουθενά αλλού εκτός από διαλόγους. Και τέλος, υποψιάζομαι πως θα μπορούσε να έχει γραφτεί ακόμα και αν το θέμα ΔΕΝ ήταν το χαμόγελο.

 

Το Χαμόγελο της Λακάνσυελ

 

Χμμ, τώρα καταλαβαίνω γιατί σε φωνάζουν Ερινύα! Η ιστορία σου μού άρεσε πολύ, και δεν το βρήκα υπερβολικό που πέθανε η Λακάνσυελ -είναι ξεκάθαρο πως ταιριάζει γάντι στο είδος στο οποίο υπάγεται το συγκεκριμένο φλασάκι. Α, και όταν έφτασα στο τέλος, και φαντάστηκα την ιστορία των δύο αδερφών να επηρεάζει τον κόσμο μας, με αποτελείωσες -με την ΚΑΛΥΤΕΡΗ έννοια που υπάρχει! Great job!

 

To Xαμόγελο στη Σοφίτα

 

Σάντυ, αυτό το κείμενό σου είναι και το αγαπημένο μου από εσένα. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, γιατί δεν έχω κάτι να προσθέσω στην ομορφιά της ανάγνωσής του. Μπράβο.

 

Μόνο Χαμογέλασέ μου

 

Καλογραμμένο φλασάκι, με σωστό ρυθμό και ενδιαφέρουσα πλοκή. Ο τρόμος, στο τέλος, είναι η αλήθεια πως δεν περίμενα να έρθει, αλλά να που τελικά τα κατάφερε.

 

Δυο Σταγόνες Ιδρώτα

 

Η κοσμοπλασία σου είναι σχεδόν εξωπραγματική. Δεν ξέρω πως κατάφερες να τα χτίσεις όλα αυτά μέσα σε τόσο λίγο χρόνο. Και η γραφή σου κάνει το φλασάκι να διαβαστεί πανεύκολα, μάλλον γιατί μου φέρνει σε παραμύθι, παραμύθι πολύ προσεκτικά και άνετα γραμμένο. Παρ' όλα αυτά, βρήκα το τέλος φτωχό και καθόλου ισάξιο της φαντασίας που χρησιμοποίησες για να φτάσεις μέχρι εκεί.

 

Αιρετικός

 

Απλά γραμμένη, και πανίσχυρη. Από τις αγαπημένες μου. Μού άρεσε πολύ η φωνή του ήρωα, και οι αναφορές σου στις αντιδράσεις της κοινωνίας ύστερα από την επιβολή του Νόμου. Ωραίος!

 

Το Χαμόγελο

 

Η γραφή σου, ειδικά σε σημεία, είναι αρκετά καλή, και έχει τη δυνατότητα να γίνει υποδειγματική. Όμως η πλοκή, η ιστορία γενικά μου φάνηκε αδύναμη. Κατ' αρχάς, το χαμόγελο αποτελεί μόνο αναφορές. Δεν παίζει κάποιον ιδιαίτερο ρόλο στην ιστορία. Δεύτερον, το νόημα της πρώτης παραγράφου χάνεται σύντομα. Δεν είδα πουθενά κάποιον να αντιμετωπίζει -ή να ΜΗΝ αντιμετωπίζει- τη μέρα του με ένα χαμόγελο, και να του συμβαίνει κάτι, καλό ή άσχημο. Και τέλος, γιατί ο πατέρας του πρωταγωνιστή κοιμήθηκε στο σπίτι ενώ δεν είχε σιγουρευτεί πως ο γιος του ήταν νεκρός; Γιατί δεν του έκοψε και αυτού το -πάνω- κεφάλι, όπως έκανε και με τη σύζυγο και την κόρη του; Καταλαβαίνω βέβαια πως ο χρόνος ήταν λίγος, δε γίνεται να τα εξηγήσεις όλα αυτά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, θα μπορούσες όμως να έχεις κάνει τα πράγματα λίγο πιο απλά.

 

Άτιτλο

 

Σκληρός ο Χατζηγιώργης! Δε μου καίγεται καρφί που βγήκε mainstream, γιατί μου άρεσε πολύ! Και ξέρω πως αν δεν είχα διαβάσει κατά λάθος ένα σχόλιο για την ιστορία που αφορούσε τις μασέλες, θα είχα εκπλαγεί πολύ περισσότερο στο τέλος. Βέβαια, το ριψοκινδύνεψες πολύ να κάνεις την ιστορία κωμική με την πθευδο-ομιλία, αλλά κάτι που ήμουν αγουροξυπνημένος, κάτι η ωραία ατμόσφαιρα και η ντόμπρα, απλή γραφή, δε με ενόχλησε.

 

Για Ένα Χαμόγελο

 

Αν και τέτοιου είδους ιστορίες δεν είναι του γούστου μου, τη διάβασα ευχάριστα. Η γραφή σου βοήθησε σε αυτό. Δεν κουράζει καθόλου. Βέβαια, για κάποιο λόγο με ενόχλησε το πρώτο πρόσωπο αφήγησης. Νομίζω πως το τρίτο ενικό θα ταίριαζε καλύτερα. Χάρηκα που είχε happy end.

 

 

Προς στιγμήν, μέχρι εδώ έχω προλάβει να διαβάσω. Τα υπόλοιπα σχόλια -και η ψήφος- θα δοθούν τη Δευτέρα ή την Τρίτη, γιατί για άλλο ένα Σ/Κ πρέπει να μεταμορφωθώ σε γκαρσόνι. Καλή γεύση μου έχουν αφήσει οι ιστορίες ως τώρα! Πολλή ποιότητα! Α, να ευχαριστήσω θερμά και όσους έχουν σχολιάσει ή/και προτιμήσει την ιστορία μου, και να συγχαίρω τους dagoncult και Oberon για την έξοχη -αν και βιαστική- οργάνωση!

 

Peace!

[Drake Ramore]

 

Μιχαήλ - Drake Ramore

 

 

 

 

Γραφή πάρα πολύ καλή (ίσως αυτή που μου άρεσε περισσότερο σε αυτόν τον διαγωνισμό), εικόνες ολοζώντανες, ανάγνωση με όλο και αυξανόμενο ρυθμό, αλλά ο χρόνος μάλλον λίγος για μια τόσο καλή αρχή, η οποία όμως δεν οδηγεί παρά στο τέλος του πρώτου κεφαλαίου.

 

Το μπράβο είναι λίγο, αλλά για flash fiction είναι ατελής σαν ιστορία. Το τέλος κατάφερε να με κάνει να γυρίσω σελίδα (τυπωμένο το διάβασα) προσδοκώντας τη συνέχεια. Μακάρι να τη δούμε σύντομα.

 

Το χαμόγελο του αγγέλου-διαβόλου είναι η πύλη που οδηγεί στην κόλαση.

 

 

 

 

Μου έδωσες μια υπέροχη ιδεα, γι' αυτό και μετά το τέλος του διαγωνισμού σαν bonus track θα ακολουθήσει ...το δεύτερο κεφάλαιο!

Ευχαριστώ!

 

 

 

 

 

[Guest old#2065]

Ο Lilian

 

Ωραίο φλασάκι, απλό, και με μια ανατρεπτική τελευταία πρόταση που με έκανε να το ξανασκεφτώ από την αρχή και να κουνήσω το κεφάλι μου καταφατικά. Πράγματι, σ' εμάς ταιριάζει τέτοια συμπεριφορά, και σε κανένα άλλο κτήνος. Το μόνο που με ενόχλησε ήταν τα εισαγωγικά, που λόγω προσωπικού γούστου δεν μπορώ να τα βλέπω πουθενά αλλού εκτός από διαλόγους. Και τέλος, υποψιάζομαι πως θα μπορούσε να έχει γραφτεί ακόμα και αν το θέμα ΔΕΝ ήταν το χαμόγελο.

 

Το Χαμόγελο της Λακάνσυελ

 

Χμμ, τώρα καταλαβαίνω γιατί σε φωνάζουν Ερινύα! Η ιστορία σου μού άρεσε πολύ, και δεν το βρήκα υπερβολικό που πέθανε η Λακάνσυελ -είναι ξεκάθαρο πως ταιριάζει γάντι στο είδος στο οποίο υπάγεται το συγκεκριμένο φλασάκι. Α, και όταν έφτασα στο τέλος, και φαντάστηκα την ιστορία των δύο αδερφών να επηρεάζει τον κόσμο μας, με αποτελείωσες -με την ΚΑΛΥΤΕΡΗ έννοια που υπάρχει! Great job!

 

To Xαμόγελο στη Σοφίτα

 

Σάντυ, αυτό το κείμενό σου είναι και το αγαπημένο μου από εσένα. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, γιατί δεν έχω κάτι να προσθέσω στην ομορφιά της ανάγνωσής του. Μπράβο.

 

Μόνο Χαμογέλασέ μου

 

Καλογραμμένο φλασάκι, με σωστό ρυθμό και ενδιαφέρουσα πλοκή. Ο τρόμος, στο τέλος, είναι η αλήθεια πως δεν περίμενα να έρθει, αλλά να που τελικά τα κατάφερε.

 

Δυο Σταγόνες Ιδρώτα

 

Η κοσμοπλασία σου είναι σχεδόν εξωπραγματική. Δεν ξέρω πως κατάφερες να τα χτίσεις όλα αυτά μέσα σε τόσο λίγο χρόνο. Και η γραφή σου κάνει το φλασάκι να διαβαστεί πανεύκολα, μάλλον γιατί μου φέρνει σε παραμύθι, παραμύθι πολύ προσεκτικά και άνετα γραμμένο. Παρ' όλα αυτά, βρήκα το τέλος φτωχό και καθόλου ισάξιο της φαντασίας που χρησιμοποίησες για να φτάσεις μέχρι εκεί.

 

Αιρετικός

 

Απλά γραμμένη, και πανίσχυρη. Από τις αγαπημένες μου. Μού άρεσε πολύ η φωνή του ήρωα, και οι αναφορές σου στις αντιδράσεις της κοινωνίας ύστερα από την επιβολή του Νόμου. Ωραίος!

 

Το Χαμόγελο

 

Η γραφή σου, ειδικά σε σημεία, είναι αρκετά καλή, και έχει τη δυνατότητα να γίνει υποδειγματική. Όμως η πλοκή, η ιστορία γενικά μου φάνηκε αδύναμη. Κατ' αρχάς, το χαμόγελο αποτελεί μόνο αναφορές. Δεν παίζει κάποιον ιδιαίτερο ρόλο στην ιστορία. Δεύτερον, το νόημα της πρώτης παραγράφου χάνεται σύντομα. Δεν είδα πουθενά κάποιον να αντιμετωπίζει -ή να ΜΗΝ αντιμετωπίζει- τη μέρα του με ένα χαμόγελο, και να του συμβαίνει κάτι, καλό ή άσχημο. Και τέλος, γιατί ο πατέρας του πρωταγωνιστή κοιμήθηκε στο σπίτι ενώ δεν είχε σιγουρευτεί πως ο γιος του ήταν νεκρός; Γιατί δεν του έκοψε και αυτού το -πάνω- κεφάλι, όπως έκανε και με τη σύζυγο και την κόρη του; Καταλαβαίνω βέβαια πως ο χρόνος ήταν λίγος, δε γίνεται να τα εξηγήσεις όλα αυτά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, θα μπορούσες όμως να έχεις κάνει τα πράγματα λίγο πιο απλά.

 

Άτιτλο

 

Σκληρός ο Χατζηγιώργης! Δε μου καίγεται καρφί που βγήκε mainstream, γιατί μου άρεσε πολύ! Και ξέρω πως αν δεν είχα διαβάσει κατά λάθος ένα σχόλιο για την ιστορία που αφορούσε τις μασέλες, θα είχα εκπλαγεί πολύ περισσότερο στο τέλος. Βέβαια, το ριψοκινδύνεψες πολύ να κάνεις την ιστορία κωμική με την πθευδο-ομιλία, αλλά κάτι που ήμουν αγουροξυπνημένος, κάτι η ωραία ατμόσφαιρα και η ντόμπρα, απλή γραφή, δε με ενόχλησε.

 

Για Ένα Χαμόγελο

 

Αν και τέτοιου είδους ιστορίες δεν είναι του γούστου μου, τη διάβασα ευχάριστα. Η γραφή σου βοήθησε σε αυτό. Δεν κουράζει καθόλου. Βέβαια, για κάποιο λόγο με ενόχλησε το πρώτο πρόσωπο αφήγησης. Νομίζω πως το τρίτο ενικό θα ταίριαζε καλύτερα. Χάρηκα που είχε happy end.

 

 

Προς στιγμήν, μέχρι εδώ έχω προλάβει να διαβάσω. Τα υπόλοιπα σχόλια -και η ψήφος- θα δοθούν τη Δευτέρα ή την Τρίτη, γιατί για άλλο ένα Σ/Κ πρέπει να μεταμορφωθώ σε γκαρσόνι. Καλή γεύση μου έχουν αφήσει οι ιστορίες ως τώρα! Πολλή ποιότητα! Α, να ευχαριστήσω θερμά και όσους έχουν σχολιάσει ή/και προτιμήσει την ιστορία μου, και να συγχαίρω τους dagoncult και Oberon για την έξοχη -αν και βιαστική- οργάνωση!

 

Peace!

Ευχαριστώ ξανά όσους έκαναν τον κόπο να διαβάσουν και πολύ περισσότερο να σχολιάσουν το φλασάκι μου.

Να παραπονεθώ όμως για κάτι. Ε δεν νομίζω ότι ηταν το μόνο κείμενο που θα μπορούσε να υπάρξει και χωρίς το χαμόγελο. Εγώ μόνο 4-5 ιστορίες βρήκα να έχουν για πραγματικό κορμό το Χαμόγελο. Σε μερικές μάλιστα δεν υπάρχει δομική σχέση με την ιστορία και κάνει μπάμ οτι μπήκε σαν εισιτήριο για το διαγωνισμό.Τουλάχιστον στη δική μου καθορίζει την συναισθηματική ευαισθησία του ήρωα και προστατεύει το "μυστικό" μου μεχρι την ανατροπή του τέλους Αν επιμείνετε για διευκρινήσεις θα με στεναχωρέσετε γιατί αυτό που γράφω αφορά μια απο τις καλύτερες ιστορίες (και πιθανόν αυτην που θα κερδίσει).

[Lady Nina]

Αρχικά, ένα μεγάλο μπράβο σε όλους! Δεν υπήρξε ιστορία που να τη διάβασα και να μη μου έμεινε. Η καθεμιά όλο και κάτι είχε να μου δώσει. Πάμε, λοιπόν, στα σχόλια...

 

O Lilian - npaps

 

Ωραία ονόματα, σύντομη μα περιεκτική περιγραφή του κόσμου, αναπάντεχη ανατροπή στο τέλος. Μια μικρή ιστορία με αρκετές δυνατότητες.

 

Το χαμόγελο της Λακάνσυελ - Sonya

 

Απρόσμενο το τέλος και συγκινητική η κατάληξη της Λακάνσυελ με το πανέμορφο όνομα, αν και δε δικαιολογείται ιδιαίτερα. Παραμύθι έγραψες κι εσύ κι ας λες εμένα «Παραμυθού Νεράιδα»!

 

Το χαμόγελο της σοφίτας – TheSea IsBurned

 

Τώρα καταλαβαίνω γιατί με είχαν «κράξει» για τις μεγάλες μου προτάσεις όταν είχα πρωτομπεί στο φόρουμ. Έχεις αρκετές μεγάλες προτάσεις στην ιστορία σου που κουράζουν, ιδιαίτερα οι περιγραφικές, τις οποίες χρειάστηκε και να ξαναδιαβάσω. Μολαταύτα, μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα της ιστορίας, καθώς και η παρανοϊκή αυτή εξέλιξη, που δεν έχει καμία εξήγηση. Σαν να βγήκε από την Κρύπτη!

 

Μόνο χαμογέλασέ μου - Mesmer

 

Απλή και λιτή, η ιστορία σου. Απρόσμενη η περιγραφή αυτού που κρυβόταν πίσω απ’τα γυαλιά, αλλά τώρα που το σκέφτομαι ταιριάζει και με τα λόγια του γέρου! Για κάποιο λόγο πάντως, αντί να τρομάξω με ψιλοέπιασαν τα γέλια. Είμαι καλά, γιατρέ μου;

 

Δυο σταγόνες ιδρώτα - Naroualis

 

Απολαυστικότατη η ιστορία, κυρίως λόγω της γλώσσας και των ευφάνταστων ονομάτων. Να’σαι καλά, Ευθυμία!

 

Αιρετικός - Adicto

 

Δηκτική γραφή κι ένα τέλος παρανοϊκό, που ναι μεν δεν υποψιάστηκα, αλλά παραπέμπει στον Τζόκερ. Μου άρεσε; Ναι. Προσοχή μόνο στην απότομη αλλαγή του χρόνου, από παρελθοντικό σε ενεστώτα, όπως επίσης και στην ηλικία του ήρωα-αφηγητή. (Είναι δεκαέξι και μετά από τέσσερα χρόνια λες πως είναι δεκαεννιά.)

 

Το χαμόγελο – niceguy0973

 

Φρίκη αυτή η ιστορία, με έκανε να ανατριχιάσω. Με έκανε να νιώσω την αγωνία του ήρωα και να σκεφτώ πώς θα γινόταν να γυρίσει ο χρόνος λίγο πίσω, για να γλιτώσουν. Τις αρχικές πληροφορίες δεν τις θεωρώ περιττές, αλλά δοσμένες σιγά-σιγά στη ροή του κειμένου, πιστεύω, θα ήταν πιο ταιριαστές.

 

Άτιτλο - DinoHajiyorgi

 

Αρκετά αστείο, ειδικά σε ορισμένα σημεία. Στην αρχή πίστευα ότι θα το πήγαινες προς τρόμου, αλλά τελικά παρέμεινε όντως mainstream. Γρήγορη η λύση του μυστηρίου, αλλά δε θα είχες το περιθώριο για κάτι παραπάνω.

 

Για ένα χαμόγελο - Zaratoth

 

Απλή και όμορφη ιστορία, που φέρνει σε παραμύθι. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί είναι πολύ αγαπημένη και μου φέρνει στο μυαλό τα ρώσικα παραμύθια που διάβαζα μικρή. Όμως δεν παύω να αναρωτιέμαι γιατί δεν μπορούσαν να μετακομίσουν, εφ’όσον έβλεπαν ότι η Μιλένα δεν άντεχε το κρύο. Κι αν είχε τέτοιο πρόβλημα με το κρύο, όπως διέγνωσε ο σοφός, γιατί δεν είχε πάθει κάτι νωρίτερα;

 

Ο Ερχομός του Θέρους - Nienor

 

Τι υπέροχη ιστορία! Όμορφη γλώσσα που μας λέει ένα παραμύθι από τα λατρεμένα νησιά του κόσμου σου. Δεν έχω κάτι να πω, έχω μείνει άναυδη!

 

Ονειροπαγίδα – Eugenia Rose

 

Α, πόσο μ’αρέσουν οι ονειροπαγίδες! Η κατασκευή τους, το όνομά τους. Για να μην τα πολυλογώ, η ιστορία σου με τράβηξε. Ωραία η περιγραφή της μετάβασής του στο όνειρο της Νατάσας. Όμως, το τέλος δεν το πολυκατάλαβα για να πω την αλήθεια ή μάλλον κατάλαβα τι συνέβη απλά κάτι δε μου ταίριαζε. Σε αρκετά μεγάλο μέρος της ιστορίας φαινόταν σαν να είχε η κοπέλα το πρόβλημα, ενώ τελικά αποδείχτηκε ότι το είχε εκείνος. Τι χαζός! Σωστά κατάλαβα;

 

Μιχαήλ – Drake Ramore

 

Χμμ... Κάτι δεν κατάλαβα καλά εδώ. Τελικά ο Μιχαήλ με ποιά πλευρά ήταν; Τη «φωτεινή» ή τη «σκοτεινή»; Γιατί τα λεγόμενά του σαν να παρουσιάζουν αντίθεση –όχι πως έχει και ιδιαίτερη σημασία αυτό τελικά. Την αποκάλυψη πάντως και την κατάλαβα και μου άρεσε. Όπως επίσης μου άρεσε και η επίδραση που είχε το χαμόγελό του στον περιβάλλοντα χώρο.

 

Οδυνηρές αναμνήσεις - Nirgal

 

Νομίζω πως θα ήταν τρομακτικό αν συνέβαινε κάτι τέτοιο στ’αλήθεια. Καλογραμμένη η ιστορία σου και σύντομη όσο χρειαζόταν, κατά την άποψή μου. Βέβαια, θα μπορούσε άνετα να απλωθεί και να βγάλει κάτι πιο μεγάλο. Θα ήθελα επίσης να έκλεινε και το κενό του πώς και γιατί βρέθηκε γυμνός στο δρόμο την ημέρα που τον έκλεισαν στο ψυχιατρείο και γιατί έπαιρνε σε πρώτη φάση το φάρμακο.

 

Κλέφτης τριγώνων – Soul_walker

 

Η αρχή της ιστορίας είναι πολύ ελκυστική και μυστηριώδης. Όμως, για να πω την αλήθεια, ψιλομπερδεύτηκα στο τέλος. Επίσης, δε με έπεισε ακριβώς ο λόγος για τον οποίο ο Ανδρέας έμεινε ακουμπισμένος στον τοίχο της πολυκατοικίας, αντί να επιστρέψει στη σκηνή του εγκλήματος. Και τέλος, αναρωτιέμαι πώς βρήκε το αντικλείδι για το δωμάτιο και γιατί είχε ξεχάσει το γέλιο. Δε φαίνεται πουθενά αλλού στο κείμενο.

 

Ο Κόλπος των Ναυαγίων - DinMacXanthi

 

Ω, Ντιν, τα σέβη μου! Αν εξαιρέσεις τον ολίγον βιαστικό επίλογο, όλο το υπόλοιπο είχε μια θαυμαστή γραφή και μια εξ’ίσου ωραία υπόθεση. Και χαμόγελο σε πολλές , διαφορετικές εκφάνσεις...

 

Πέντε λεπτά - NIKANTHI

 

Να πώς μια καθημερινή ιστορία μετατρέπεται σε ιστορία τρόμου. Κάπως παραληματική η αφήγηση, ίδιον του πρώτου προσώπου, ειδικά όταν ο ήρωας βρίσκεται σε συναισθηματική φόρτιση. Ωραίο αυτό και να το κρατήσεις στις διορθώσεις που θα κάνεις, μόνο να προσέξεις τα σημεία της στίξης και κάποια ορθογραφικά, όπως το επανειλλημένως γραμμένο λάθος «τι». Το τέλος πάντως ήταν ανέλπιστο και έβγαζε γέλιο.

 

Το χαμόγελο – Howard Crease

 

Στην αρχή νόμιζα ότι θα της έκανε πρόταση γάμου, μετά νόμιζα πως θα έβγαζε μαχαίρι να τη μαχαιρώσει και μετά είδα τι πραγματικά έβγαλε και είπα «αυτό ήταν;», αλλά που’να ‘ξερα...; Πολύ καλή ιστορία με πρωτοπρόσωπη γραφή που τής πάει.

Edited August 13, 2011 by Lady Nina

[Drake Ramore]

Μιχαήλ – Drake Ramore

 

Χμμ... Κάτι δεν κατάλαβα καλά εδώ. Τελικά ο Μιχαήλ με ποιά πλευρά ήταν; Τη «φωτεινή» ή τη «σκοτεινή»; Γιατί τα λεγόμενά του σαν να παρουσιάζουν αντίθεση –όχι πως έχει και ιδιαίτερη σημασία αυτό τελικά. Την αποκάλυψη πάντως και την κατάλαβα και μου άρεσε. Όπως επίσης μου άρεσε και η επίδραση που είχε το χαμόγελό του στον περιβάλλοντα χώρο.

 

 

Κράτα το αυτό και θυμισε μου να το απαντήσω. Χαίρομαι που το διάβασες, αναρωτήθηκες, και δεν το πέρασες στα ψίλα το συγκεκριμένο σημείο. Είναι το ζουμί όλου του διηγήματος!

 

 

 

 

Ευχαριστώ ξανά όσους έκαναν τον κόπο να διαβάσουν και πολύ περισσότερο να σχολιάσουν το φλασάκι μου.

Να παραπονεθώ όμως για κάτι. Ε δεν νομίζω ότι ηταν το μόνο κείμενο που θα μπορούσε να υπάρξει και χωρίς το χαμόγελο. Εγώ μόνο 4-5 ιστορίες βρήκα να έχουν για πραγματικό κορμό το Χαμόγελο. Σε μερικές μάλιστα δεν υπάρχει δομική σχέση με την ιστορία και κάνει μπάμ οτι μπήκε σαν εισιτήριο για το διαγωνισμό.Τουλάχιστον στη δική μου καθορίζει την συναισθηματική ευαισθησία του ήρωα και προστατεύει το "μυστικό" μου μεχρι την ανατροπή του τέλους Αν επιμείνετε για διευκρινήσεις θα με στεναχωρέσετε γιατί αυτό που γράφω αφορά μια απο τις καλύτερες ιστορίες (και πιθανόν αυτην που θα κερδίσει).

 

 

Να μην παραπονεθείς.

Είναι σαν να προσπαθείς να μετρήσεις τα άστρα και να στεναχωριέσαι επειδή είναι τόσο πολλά ενώ θα έπρεπε να χαίρεσαι-μάλλον-.

Οι άνθρωποι που παραθέτουν σχολιασμούς είναι πολλοί και τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους που είναι δεδομένο να υπάρχουν όλων των ειδών τα σχόλια.

Είναι ένας διαγωνισμός που περιλαμβάνει 3 διαφορετικά είδη σε 19 ιστορίες, τις οποίες ο καθένας σχολιάζει σύμφωνα με τα δικά του κριτήρια (που απέχουν παρασάγγας).

 

Κάποιοι θα δώσουν βάρος στο θέμα. "Χαμόγελο" θα σου πούνε "που είναι κύριε μου το χαμόγελο;"Ενα χαμόγελάκι στην αρχή και ένα στο τέλος δεν συνιστούν οτι είσαι εντός θέματος" θα σκεφτούν και θα κρίνουν την ιστορία ως εκτός θέματος.

Μετα θα έρθουν κάποιοι άλλοι. "Πόσο περισσότερο χαμόγελο να είχε η ιστορία; Τον Λούλη τον Χαχανούλη θα γράψουμε;" και θα κρίνουν την ιστορία για την πλοκή της.

Επειτα κάποιοι θα πουν "Εντάξει με το χαμόγελο, και εντάξει με την πλοκή, αλλά τι να τα κάνω όλα αυτά που είναι σαν να διαβάζω διατριβή καθηγητη φιλοσοφίας στο τρίτο έτος; Δεν με ταξίδεψες, δεν με άγγιξαν οι λέξεις σου, δεν έζησα την ιστορία σου" και θα σε κρίνουν για την γραφή.

Επειτα κάποιοι θα σκεφτούν " Ο npaps έχει εκδώσει βιβλίο. Αυτή η ιστορία ήταν το καλύτερο που μπορεί να κάνει;" και θα σε κρίνουν σύμφωνα με το βάρος του "νικνέημ" σου εδω μέσα και σύμφωνα με προηγούμενα έργα σου.

Επειτα είναι και κάποιοι που θα περάσουν τις 19 ιστορίες μια ματιά, και θα ψηφίσουν τις πέντε που θα τους έρθουν πρώτες στο μυαλό (γιατί αυτές που είναι άξιες να τις θυμόμαστε είναι και οι καλύτερες συνηθως. Ε;). Αυτοί είτε θα δώσουν γενικά και στις 19 ιστορίες καλά σχόλια αλλά τελείως αόριστα.

 

Και ύστερα έρχονται και τα είδη. Εκει πλέον το μπλέξιμο στους σχολιασμούς είναι τόσο μεγάλο, που δεν έχω το κουράγιο να γράψω τι μπορεί να ειπωθεί απο κάποιον αναγνώστη ενός είδους σε ιστορία συγγραφέα κάποιου άλλου είδους.

 

Κοινώς, μην παραπονιέσαι.

 

 

 

 

[Guest old#2065]

Μιχαήλ – Drake Ramore

 

Χμμ... Κάτι δεν κατάλαβα καλά εδώ. Τελικά ο Μιχαήλ με ποιά πλευρά ήταν; Τη «φωτεινή» ή τη «σκοτεινή»; Γιατί τα λεγόμενά του σαν να παρουσιάζουν αντίθεση –όχι πως έχει και ιδιαίτερη σημασία αυτό τελικά. Την αποκάλυψη πάντως και την κατάλαβα και μου άρεσε. Όπως επίσης μου άρεσε και η επίδραση που είχε το χαμόγελό του στον περιβάλλοντα χώρο.

 

 

Κράτα το αυτό και θυμισε μου να το απαντήσω. Χαίρομαι που το διάβασες, αναρωτήθηκες, και δεν το πέρασες στα ψίλα το συγκεκριμένο σημείο. Είναι το ζουμί όλου του διηγήματος!

 

 

 

 

Ευχαριστώ ξανά όσους έκαναν τον κόπο να διαβάσουν και πολύ περισσότερο να σχολιάσουν το φλασάκι μου.

Να παραπονεθώ όμως για κάτι. Ε δεν νομίζω ότι ηταν το μόνο κείμενο που θα μπορούσε να υπάρξει και χωρίς το χαμόγελο. Εγώ μόνο 4-5 ιστορίες βρήκα να έχουν για πραγματικό κορμό το Χαμόγελο. Σε μερικές μάλιστα δεν υπάρχει δομική σχέση με την ιστορία και κάνει μπάμ οτι μπήκε σαν εισιτήριο για το διαγωνισμό.Τουλάχιστον στη δική μου καθορίζει την συναισθηματική ευαισθησία του ήρωα και προστατεύει το "μυστικό" μου μεχρι την ανατροπή του τέλους Αν επιμείνετε για διευκρινήσεις θα με στεναχωρέσετε γιατί αυτό που γράφω αφορά μια απο τις καλύτερες ιστορίες (και πιθανόν αυτην που θα κερδίσει).

 

 

Να μην παραπονεθείς.

Είναι σαν να προσπαθείς να μετρήσεις τα άστρα και να στεναχωριέσαι επειδή είναι τόσο πολλά ενώ θα έπρεπε να χαίρεσαι-μάλλον-.

Οι άνθρωποι που παραθέτουν σχολιασμούς είναι πολλοί και τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους που είναι δεδομένο να υπάρχουν όλων των ειδών τα σχόλια.

Είναι ένας διαγωνισμός που περιλαμβάνει 3 διαφορετικά είδη σε 19 ιστορίες, τις οποίες ο καθένας σχολιάζει σύμφωνα με τα δικά του κριτήρια (που απέχουν παρασάγγας).

 

Κάποιοι θα δώσουν βάρος στο θέμα. "Χαμόγελο" θα σου πούνε "που είναι κύριε μου το χαμόγελο;"Ενα χαμόγελάκι στην αρχή και ένα στο τέλος δεν συνιστούν οτι είσαι εντός θέματος" θα σκεφτούν και θα κρίνουν την ιστορία ως εκτός θέματος.

Μετα θα έρθουν κάποιοι άλλοι. "Πόσο περισσότερο χαμόγελο να είχε η ιστορία; Τον Λούλη τον Χαχανούλη θα γράψουμε;" και θα κρίνουν την ιστορία για την πλοκή της.

Επειτα κάποιοι θα πουν "Εντάξει με το χαμόγελο, και εντάξει με την πλοκή, αλλά τι να τα κάνω όλα αυτά που είναι σαν να διαβάζω διατριβή καθηγητη φιλοσοφίας στο τρίτο έτος; Δεν με ταξίδεψες, δεν με άγγιξαν οι λέξεις σου, δεν έζησα την ιστορία σου" και θα σε κρίνουν για την γραφή.

Επειτα κάποιοι θα σκεφτούν " Ο npaps έχει εκδώσει βιβλίο. Αυτή η ιστορία ήταν το καλύτερο που μπορεί να κάνει;" και θα σε κρίνουν σύμφωνα με το βάρος του "νικνέημ" σου εδω μέσα και σύμφωνα με προηγούμενα έργα σου.

Επειτα είναι και κάποιοι που θα περάσουν τις 19 ιστορίες μια ματιά, και θα ψηφίσουν τις πέντε που θα τους έρθουν πρώτες στο μυαλό (γιατί αυτές που είναι άξιες να τις θυμόμαστε είναι και οι καλύτερες συνηθως. Ε;). Αυτοί είτε θα δώσουν γενικά και στις 19 ιστορίες καλά σχόλια αλλά τελείως αόριστα.

 

Και ύστερα έρχονται και τα είδη. Εκει πλέον το μπλέξιμο στους σχολιασμούς είναι τόσο μεγάλο, που δεν έχω το κουράγιο να γράψω τι μπορεί να ειπωθεί απο κάποιον αναγνώστη ενός είδους σε ιστορία συγγραφέα κάποιου άλλου είδους.

 

Κοινώς, μην παραπονιέσαι.

 

 

 

 

Ρε συ Drake πραγματικά πολύ τη γουστάρω την απάντησή σου. Και ενώ είχα ψιλομετανοιώσει για τη γκρίνια μου, αναθεώρησα γιατί έγινε αφορμή για αυτό το χωρίς κολήματα διαυγές αγκάλιασμα αυτής της παρέας μας.Μια παρέα που η διαφορετικότητα της είναι και η νοστημιά της. Να είσαι καλά.

[Nienor]

Τις τελείωσα κι εγώ, αν και μάλλον θα δυσκολευτώ λίγο να αφαιρέσω για να γίνει πεντάδα.

 

Πριν από τα σχόλια όμως θέλω να σας πω κάτι για να μη σας στεναχωρήσω πολύ αργότερα. Έχω αυτό το εξής πρόβλημα με το σπλάτερ: Άμα το θέμα του και το κλείσιμο του δε γα&^%ει, με ενοχλεί αφόρητα να το διαβάζω. Δε μου αρέσει το είδος ρε παιδί μου, δεν ξέρω πως αλλιώς να το θέσω. Γούστα είναι αυτά. Και φυσικά σε μια τέτοια φάση, λαμβάνοντας υπόψη και τα 90 λεπτά μας όλα κι όλα, ε, δε μπορώ να είμαι και πολύ αυστηρή, απλά υπάρχουν κάποιες εκεί μέσα που μου χαλάσανε το στομάχι άδικα

 

Ο Lilian – npaps

 

Τι σου είχα γράψει πριν να διαβάσω τα σχόλια:

 

Καλό, πάρα πολύ κοντά στον ορισμό ενός φλας όπως το βλέπω. Όχι ιστορία, ένα μικρούλι (λέμε τώρα) συναίσθημα απλωμένο τόσο ώστε να χωράει την ανατροπή. Δυσάρεστο όσο δεν πάει. Με το που άρχισα να διαβάζω σκεφτόμουν τις διαφορές, τους λαούς για τους οποίους το χαμόγελο είναι απειλή. Όταν το ξαναδείς βγάλε εκείνη τη φρασούλα που λέει πως είναι γυναίκα του. Μπερδεύει βασικά, ίσως λίγο περισσότερο από όσο χρειάζεται. Επίσης, με χαλάει πολύ αυτό το πράγμα με τα ονόματα ρε παιδί μου, γιατί τα γράφεις με λατινικούς χαρακτήρες? Ήταν καλή ιστορία όμως και τα αγνόησα εύκολα.

 

Τι έχω να δηλώσω μετά την ανάγνωση των σχολίων:

 

Είμαι σχεδόν σίγουρη πως έχω διαβάσει άλλη ιστορία από αυτή που ήθελες να πεις. Και μου άρεσε γαμώτο

 

Στην ιστορία που είχα διαβάσει η σαύρα σου ήταν ερωτευμένη με την άνθρωπο που θα της έβγαζε τα μάτια, γι αυτό έγινε απρόσεκτη, για αυτό την έπιασαν κτλ Η ανατροπή μου ήταν διπλή και μου άρεσε τρελά…

 

Το χαμόγελο της Λακάνσυελ – Sonya

 

Το ότι στο συγκεκριμένο διαγωνισμό λες για μένα, αντιλαμβάνεσαι ότι είναι τουλάχιστον παράξενο ε? Εγώ δεν σε έβαλα να αγαπήσεις ένα χαρούμενο, στοργικό και ιδιαίτερο κοριτσάκι για να το καθαρίσω μετά! Εγώ δεν άφησα κανένανε μόνο του κυρία μου, όλα τελείωσαν καλά. Μάιστα. Κι έχεις την κυρία Σουηδέζα να έχει γράψει αυτό το τέλος, με αυτά τα απερίγραπτα χαμόγελα και να λέει εσένα υπέροχη μαγεύτρα. Ε, τι να πω εγώ τώρα???

 

(Σοβαρό mode on: μου θύμισε λίγο ένα αρχαίο σου περίεργο κι απίστευτα γλυκό κειμενάκι, με το Νιλακολάκι. Δεν έχω ιδέα γιατί…)

 

Το χαμόγελο της σοφίτας – TheSeaIsBurned

 

Τώρα εγώ δεν είμαι σίγουρη πως έχω διαβάσει κάτι άλλο δικό σου αλλά «ουάου». Να το ξαναπώ μία: «ουάου». Αν το διάβαζε ο κύριος Adinol (που δε μας επισκέπτεται και πάρα πολύ συχνά τελευταία , οπότε μάλλον θα τον στείλω να το δει μόλις μιλήσουμε) θα έλεγε πως δεν είναι τρόμου, αλλά φρίκης. Και πιστεύω κι εγώ πως αυτό ακριβώς είναι: ένα διήγημα φρίκης. Πολύ καλό, πράγματι.

 

Μόνο χαμογέλασέ μου – Mesmer

 

Εσύ εδώ παίζεις μόνος σου, είσαι αλλού Τι ήταν αυτό ρε συ??? Μοιάζει με την περιγραφή ενός παρανοϊκού εφιάλτη, από αυτούς που στο τέλος τους ξυπνάς έχοντας χώσει τα νύχια σου στα χέρια σου μπας και ξυπνήσεις αλλά μπα. Ωραίος. Δε μπορώ να στο ψειρίσω (σε φάση «γιατί αυτιά?» «ποιος νοιάζεται γιατί αυτιά!») γιατί το απόλαυσα.

 

Δυο σταγόνες ιδρώτα – Naroualis

 

Όχι απλά δεν ήταν ίδιο, είναι και κλάσεις ανώτερο. Πλήρες, με χιούμορ (όπως πάντα), με μια σταγόνα Ναρού κι άλλη μια Ευθυμία. Τέλειο. Κι εκείνη η ιδέα, η ιδρωμένη μάνα… τόσο απλά, μια εικόνα από γύρω σου για μια πανέμορφη ιστορία.

 

Αιρετικός –Adicto

 

Ναι οκ, σκέφτηκα το τζόκερ, ναι κάπως έπρεπε να το τελειώσεις, ναι παίζει να ήταν ιδέα του Σαμαράκη (γυρισμένη και φορεμένη ανάποδα ) ναι σε όλα… Αλλά ρε φίλε, είναι πάρα πολύ καλό, είναι καλογραμμένο, μεστό, με στέρεο σέτινγκ, ενδιαφέρον, με τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο, με τα όλα του τέλοσπάντων. Και είναι το δεύτερο στην προτίμησή μου από τα τόσα τρομοτέτοια του διαγωνισμού.

 

Το χαμόγελο - niceguy0973

 

Υπάρχει μια ταινία με τον Μελ Γκιμπσον, σχετικά καινούργια, η οποία αρχίζει με αυτόν να έχει ξαναβρεθεί με την κόρη του μόλις, τα λένε 5 λεπτά και του τη σκοτώνουνε. Μπαμ. Τελεία. Του την καθαρίζουνε. Και η πρώτη μου αίσθηση ήτανε πως «τι να το δω τώρα εγώ αυτό? Γιατί? Επειδή θα πάρει εκδίκηση? Χέστηκα για την εκδίκηση…»

 

Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τα κοινά που βρίσκω σε αυτό που αισθάνθηκα με το τέλος σου, δεν καταλαβαίνω ούτε στο ελάχιστο γιατί μπορεί να χαμογελάει, κι άρα δε μου λειτουργεί το κυκλικό σχήμα που οριοθετείς με την εισαγωγή. Ενδεχομένως να δούλευε σαν ιδέα αν με κάποιο τρόπο μας είχες προετοιμάσει περισσότερο για το τι είδους τέρας είναι ο πατέρας, για την εμμονή της μάνας να μην πει στα παιδιά της για να τα προστατέψει, με την εμμονή τη δική του να γνωρίσει τον πατέρα του και να νομίζει πως η μάνα του δεν τον θέλει να τον ξέρουν τα παιδιά της απλά από γινάτι. Δεν ξέρω πως ακριβώς τις χτίζεις αυτές τις ιστορίες για να σε βοηθήσω αποτελεσματικά είναι η αλήθεια, αλλά για μένα δε δούλεψε το κόνσεπτ ως έχει.

 

Άτιτλο – DinoHajiyorgi

 

Σιγά μωρέ που είναι mainstream… την ξέρεις αυτή την αίρεση να υπάρχει κάπου στ’ αλήθεια? Μοιάζει όντως σάτυρα (του στυλ από όνομα του ρόδου ή κάτι τέτοιο) αλλά έχει το αστυνομικό του και γενικά το βρήκα πολύ χαριτωμένο. Μου άρεσε η ιδέα με το πηγάδι και τα χαμογελαστά κρανία σε αντίθεση με το ψεύδισμα του μοναχού. Δεν είμαι σίγουρη για το γιατί έπρεπε να τον σκοτώσει (δηλαδή φανταζόμουν πως θα τον παρέδιδε ας πούμε) αν και ίσως ήταν πιο ταιριαστό το να πεθάνει. Γενικά, είναι από αυτές που μου άρεσαν πολύ.

 

Για ένα χαμόγελο – Zaratoth

 

Η ιστορία είναι όμορφα γραμμένη, εξαιρετικά όμορφα για τα 90 λεπτά της. Έχεις ένα ζευγάρι που σε λιγώνει με το πόσο αγαπιούνται και μια θυσία που θα μπορούσε να έχει αποδειχτεί η υπέρτατη θυσία. Ποτέ δε με χαλάει το «έρωτας» θέμα και σίγουρα όχι και η θυσίες. Όμως σκάλωσα στο γιατί απλώς δεν την έπαιρνε από τα χιόνια, σκάλωσα και μου χάλασε όλη την εξήγηση. Θα μπορούσες αν το ξαναπιάσεις κάποια στιγμή να το βάλεις σε έναν κόσμο παγωμένο ή να της βάλεις κάποιο άλλο πρόβλημα που να μη λύνεται έτσι απλά. Όμως πέρασα όμορφα μαζί του, το διάβαζα με ένα χαζούλι χαμογελάκι (που είναι και το θέμα μας J) και είχα γλυκαθεί άμα τελείωσε. Δεν πιστεύω πως είναι μελό.

 

Ονειροπαγίδα - Eugenia Rose

 

Κοπελιά αυτό εδώ το βρίσκω κάπως «ποιοτικά» καλό. Ξέρω ότι είναι χαζή σαν έκφραση αλλά δεν έχω μια καλύτερη για να το περιγράψω ρε γαμώτο. Αφήνει μια αίσθηση του ότι τα πράγματα έγιναν με τον τρόπο που έγιναν γιατί έτσι γίνεται στον κόσμο, γιατί απλά αυτή είναι η αλήθεια. Οκ, τον μισώ, οκ, δεν είμαι σίγουρη για το «γιατί σκουριά?» αλλά δείχνει σωστό το σκουριά να είναι το αντίθετο του χαμόγελου και δείχνει σωστή όλη αίσθηση που άφησε, χωρίς όμως να μπορώ να στην εξηγήσω ακριβώς. Μοιάζει λίγο με ποίηση ή κάτι ακόμα πιο αφηρημένο.

 

Μιχαήλ - Drake Ramore

 

Πολύ ωραίος ο λόγος, μεστές περιγραφές, εικόνες που τις βλέπεις μπροστά σου με εξερετική ευκολία. Με σκάλωσε λίγο ο ρυθμός του, με την έννοια του ότι αυτά που διάβαζα δε συμβάδιζαν με την ταχύτητα με την οποία γινόντουσαν τα πράγματα κι έμοιαζε κάπως να σκαλώνει. Δε μου πολυάρεσε σαν ιδέα πως ο δολοφόνος ήταν ο ίδιος, όπως και το ότι τα θεία τον έβαλαν. Ή ίσως να μου αρέσει αν τα εξελίξεις και υπάρχει κάτι πίσω τους που να αναδύεται σα νόημα, απλά ως έχει δεν το εντόπισα. Όμως σίγουρα ευχαριστήθηκα τις εικόνες σου και τις γλαφυρές περιγραφές.

 

Οδυνηρές αναμνήσεις – Nirgal

 

Μια εξαιρετική ιδέα εδώ, η οποία όμως θεωρώ ότι ήταν εξίσου εξαιρετικά δύσκολο το να χωρέσει σε 90 λεπτά σκέψης (όχι γραψίματος, το εννοώ: σκέψης). Είναι σαν να μας έχεις δώσει το προσεχώς της, σαν να μας έχεις πει για τι πράγμα θα μας μιλήσεις στο βιβλίο του οποίου διαβάσαμε το οπισθόφυλλο, κάπως έτσι. Όμως η αλήθεια είναι πως η γραφή σου είναι άρτια, το ύφος δεμένο, η δομή (γιατί εδώ υπάρχει δομή) στέρεη και η ιδέα άπαιχτη. Δε νομίζω πως με χαλάει και πολύ το ότι μοιάζει με προσεχώς, απλά ίσως θα ήθελα να το διαβάσω όταν θα έχει υπάρξει χρόνος να σκεφτείς επάνω του περισσότερο γι αυτό και το αναφέρω και γιατί θεωρώ πως θα είχε πολύυυ ζουμί.

Μάγος Ολεγόμαχ - Lady Nina

 

Νεραϊδάκι στα συγχωρώ όλα. Και το ότι ξέχασες τους γαμάτους γελωτοποιούς που έφτιαξες και το ότι κάτι εκεί στη φάση παππούς εγγόνι μάλλον έπρεπε να το αφήσεις γιατί δε χώραγες στο χρόνο και το ότι μάλλον δεν πρόλαβες να σκεφτείς αρκετά το ξόρκι με το οποίο τον νίκησε ο Χαμόγελος –το οποίο εμένα παρεμπιπτόντως μου αρέσει, απλά θεωρώ πως θέλει λίγο φτιάξιμο. Και το θέμα είναι ότι μπορώ να στα συγχωρήσω γιατί το παραμυθάκι σου είναι γλύκα, είναι τρισχαριτωμένο όπως κι εσύ κι είναι το είδος του παραμυθιού που θα έφτιαχνε ένα παιδί αν άφηνες απλά τη φαντασία του να οργιάζει για μιάμιση ώρα. Κι εύχομαι, με ό,τι δύναμη μπορεί να έχει μια ευχή, να μην το χάσεις αυτό όταν θα έχεις τελειοποιήσει την τεχνική σου, εύχομαι οι ιδέες σου να είναι πάντα έτσι τραγανές σαν καραμελωμένα αμύγδαλα.

 

Κλέφτης τριγώνων - Soul_walker

 

Δεν πολυξέρω τι να πω εδώ και κυρίως για σένα είναι η εισαγωγή μου. Παρότι έχεις έναν υποτυπώδη μύθο να διηγηθείς, εγώ θα προτιμούσα να μην είχα διαβάσει αυτή την ιστορία. Μου ανακάτεψε άδικα το στομάχι, για το δικά μου δεδομένα φυσικά, γιατί δε θεωρώ πως χρειαζόταν όλη αυτή η σπλατεριά για να πεις τη συγκεκριμένη ιστορία. Κάπου πρέπει να υπάρχει φως, να κάνει την αντίθεση, να με βάλεις κάπως ρε παιδί μου να με νοιάξει για αυτόν που τα άντερά του χυμένα στα χαλιά, έστω για αυτόν που τα βλέπει και σε λίγο θα είναι χυμένα τα δικά του. Ίσως πάλι δε θα έπρεπε κι απλά δε μπορώ πιάσω το είδος. Δεν ξέρω πως θα μπορούσα να βοηθήσω.

 

Ο Κόλπος των Ναυαγίων – DinMacXanthi

 

… συνέχεια στο προηγούμενο, όπως τα σκεφτόμουνα διαβάζοντας

 

Εδώ ας πούμε, έχω ένα πλάσμα που το πάω ρε παιδί μου, το πάω με τα χίλια και το καταλαβαίνω κι αυτό δε συμβαίνει λογικά επειδή είμαι διεστραμμένη (ελπίζω ) αλλά επειδή ο συγγραφέας του το πήγαινε και ο ίδιος, κάργα, αλλιώς δε θα μπορούσα να το συμπαθήσω, ούτε και να χαρώ σχεδόν που ξαναβρήκε την ησυχία του πετώντας ανθρώπινες μπάλες επάνω στα κτήρια της παραλίας. Πέρα από ότι θα μπορούσα να πως για τις ιδέες του Ντίνου (χαμογελαστός κόλπος, ναυάγια: τα αγαπώ κτλ) κυρίως γράφω ότι γράφω εδώ για τις άλλες σπλατεροέτσι φάσεις του διαγωνισμού, θεωρώντας πάντα πως μαθαίνουμε συγκρινόμενοι, κάνουμε τον απολογισμό μας και βλέπουμε τι χειριστήκαμε σωστά και τι όχι.

 

Πέντε λεπτά – ΝΙΚΑΝΤΗΙ

 

Και συνεχίζοντας την ίδια προηγούμενη παράγραφο: κι εδώ πάλι είμαστε από τη μεριά του τέρατος. Καλή φάση το παραλήρημα, δε λέω, αλλά δεν υπάρχει λόγος για αυτό. Δε με έχεις κάνει να θέλω να ξέρω πως σκέφτεται ο τύπος. Ίσως είμαι πολύ αυστηρή τελικά κι αυτό είναι απλά κάτι που δε γίνεται μέσα σε μιάμιση ώρα, αλλά δε βρίσκω το πώς η συγκεκριμένη ιδέα θα μπορούσε να δουλέψει και να βγάλει μια ολοκληρωμένη ιστορία.

 

Το χαμόγελο - Howard Crease

 

Μια σχεδόν ονειρική φάση, που σε οδηγεί, σου φτιάχνει το συναίσθημα, σε ταλαιπωρεί σχεδόν χτίζοντας το κομματάκι κομματάκι και σε αποζημιώνει τελικά ωραιότατα. Πολύ καλό φλασάκι. Δε με ενδιαφέρει καν που δεν ξέρω πολλά πράγματα που ενδεχομένως θα το εμπλούτιζαν. Ξέρω ότι ακριβώς χρειάζομαι.

 

 

 

 

 

Υ.Γ. 1 Σπλατεράδες και πάλι συγνώμη, δεν είχα καμία διάθεση να σας στενοχωρήσω (ασχέτως αν διαβάζοντας ήθελα να να τσιμπήσω για να μάθετε )

Υ.Γ. 2 Παίζει να πρέπει να τις κατατάξω κανονικά και απλά να στείλω τις 5 πρώτες... δεν ξέρω πως αλλιώς να το κάνω...

[Oberon]

Update: 13 άτομα έχουν ψηφίσει, εκ των οποίων 11 συγγραφείς και 2 αναγνώστες. Μια ιστορία είναι πρώτη αυτή τη στιγμή. Η δεύτερη με διαφορά μιας ψήφου πίσω της, ενώ κάμποσες άλλες είναι πολύ κοντά. Περιμένουμε τις ψήφους σας εναγωνίως.

[vinegrete]

Να πω γενικα οτι οι ιστοριες αυτου του διαγωνισμου μου αρεσαν περισσοτερο απο τις ιστοριες των δυο προηγουμενων (που παρακολουθησα και ψηφισα)

 

Ακολουθουν καποιες συντομες παρατηρησεις για καποιες ιστοριες

 

 

 

O Lilian

Ωραια ιστορια, μου αρεσε η εκπληξη που το κτηνος ηταν ενας ανθρωπος, ενω ο Lilian ηταν το σαυροειδες.

Να πω οτι το σκηνικο μου θυμισε καποια ταινια, το «ταξιδι στο κεντρο της γης» (μια παραλαγη της δηλ) οπου και εκει, υπηρχαν ανθρωποι και σαυροειδη

 

 

Άτιτλο

Καλη ιστορια και ας ηταν mainstream. Μου αρεσε η ατμοσφαιρα με το μοναστηρι και τα οσα μυστηρια συνεβαιναν εκει

 

 

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΣΟΦΙΤΑΣ

Μια απο τις ιστοριες που μου αρεσαν περισσοτερο, με το πλασμα στην σοφιτα. Ωραια ιδεα για ιστορια και ομορφα γραμμενη

 

 

 

Μάγος Ολεγόμαχ

Ενα παραμυθι για τον μαγο που κερδιζει την πριγκιπισσα. Καλα σε λενε νεραιδουλα Νινα, χρειαζονται και τα παραμυθι. Ομορφη και γλυκια ιστορια, ωστοσο θα μπορουσες να βγαλεις και κατι καλυτερο πιστευω

 

Ο Κόλπος των Ναυαγίων

Ισως αργησε να μπει το στοιχειο του φανταζυ στην ιστορια, και οταν μπηκε, ομολογω πως μπερδευτηκα αρκετα και το ξαναδιαβασα για να καταλαβω τι ακριβως εγινε. Ωραια ιστορια ομως

 

 

ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ

Να πω την μαυρη αληθεια, δεν μου αρεσε. Λιγο η ιστορια λιγο καποιες εκφρασεις (αν και δεν εχω θεμα γενικα, αλλα εδω μου χτυπησε λιγο), το αποτελεσμα δεν με ικανοποιησε

 

 

Το χαμόγελο

 

Δεν θα το ελεγα ακριβως τρομου.. οσο φρικη. Πραγματικα η καταληξη αυτης της ιστοριας για μενα δεν ηταν οτι καλυτερο.

 

 

Για ένα χαμόγελο

Το δευτερο παραμυθι του διαγωνισμου. Ομορφο (μου αρεσουν τα παραμυθια γενικα), αλλα το σημειο που δεν μου αρεσε ηταν το πως λυθηκαν τα μαγεια. Πιστευω πως μπορουσες και καλυτερα

 

 

Μόνο χαμογέλασέ μου

Ωραια ιδεα σαν ιστορια. Mainstream στο μεγαλυτερο μερος της, μεχρι την στιγμη που στριμωχνεις το στοιχειο του φανταστικου. Δεν μου κολλησε και τοσο καλα αυτο, αλλα στο συνολο μου αρεσε.

 

 

Ο Αιρετικός

Εμεινα με την απορια.. «Γιατι μου το εκοψες στην μεση;» Αυτο ειναι το συμπερασμα που εβγαλα, διαβαζοντας την. Σπαταλησες χρονο να περιγραψεις καταστασεις, αλλα θα ηθελα και λιγο απο την εφαρμογη του σχεδιου και ισως και λιγο ακομη.. αν ειχε αποτελεσμα

 

 

Δυο σταγόνες ιδρώτα

Ωραια ιστορια με τις συνταγες, αλλα δεν καταλαβα ακριβως το νοημα της.. Δηλ. Το αποτελεσμα. Με μπερδεψε και η γρια στο τελος που της ειχαν μεινει τα 6 δοντια..

 

ΟΝΕΙΡΟΠΑΓΙΔΑ

Ωραια η ιδεα της ιστοριας και την αποδιδεις αρκετα καλα (κατα την αποψη μου). Το ονειρο με το κοριτσακι δεν το καταλαβα πολυ καλα ομως, και γι’αυτο και δεν πολυκαταλαβα γιατι εχασε τελικα το χαμογελο της. Η αποφαση του Γιαννη.. αφηνει ενα πικρο χαμογελο παντως

Edited August 13, 2011 by vinegrete

[Howard Crease]

Oρίστε λίγα σχόλια ακόμα. Για τα συγκεκριμένα, θέλω να κάνω μια παράκληση προς τους συγγραφείς στους οποίους απευθύνομαι. Διάβασα τις ιστορίες σας μετά από μια δύσκολη μέρα, ίσως να βιάστηκα να τις κρίνω και να ξεπετάξω τα σχόλια. Γι αυτό και είμαι κάπως απότομοςσε σημεία. Παρ' όλα αυτά, όταν θα έρθει η ώρα να ψηφίσω δεσμεύομαι να το κάνω με πεντακαθαρό μυαλό, γιατί δε θέλω να αδικήσω κανέναν, όπως και δε θέλω να αδικηθώ. Κι εσείς, υπόλοιποι, παρακαλώ να μην επηρεαστείτε ιδιαίτερα από τις παρακάτω απόψεις. Ευχαριστώ.

Τα υπόλοιπα, με την πρώτη ευκαιρία.

O Eρχομός Του Θέρους

 

Παρά την στρωτή, περιγραφική γραφή το συγκεκριμένο φλασάκι δε με εντυπωσίασε λόγω προσωπικού γούστου. Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω.

 

Ονειροπαγίδα

 

Εδώ έχουμε μια ιστορία με ένα σωστό αντιήρωα για πρωταγωνιστή. Η πλοκή ήταν όσο εξελιγμένη της επέτρεπε ο χρόνος που βρισκόταν στη διάθεσή σου, αλλά το μίσος μου για τον Γιάννη δεν ήταν αρκετό για να με τραβήξει, ούτε εντυπωσιάστηκα με το όνειρο που τελικά έβλεπε η κοπέλα. Το τέλος, μάλλον αναμενόμενο.

 

Μιχαήλ

 

Δεν ξέρω ρε συ Drake, ίσως και να φταίει που διάβασα την ιστορία σου μετά από πολλές ώρες δουλειάς, και μες στη νύστα. Με ενόχλησε που η γραφή σου χρησιμοποιεί τόσες παρομοιώσεις. Για κάποιο λόγο μου θύμισε απομίμηση του Dan Brown. Όχι κακή, αλλά απομίμηση παρ' όλα αυτά. Και η πλοκή -γιατί αυτή με ενδιαφέρει πάνω απ' όλα- εντάξει, δεν θα μπορούσε να είναι κάτι το τέλειο, μιάμιση ώρα είχαμε όλοι στη διάθεσή μας, όμως θα προτιμούσα να είναι κάποιος άλλος εκτός από τον Μάικ που είχε κάνει τουςφόνους. Πολύ κλισέ.

 

Oδυνηρές Αναμνήσεις

 

Μου άρεσε το συγκεκριμένο φλασάκι. Γρήγορο, που περνάει το μήνυμα που θέλει να περάσει χωρίς πολλά-πολλά. Δε με πείραξε ο πολύ περιληπτικός τρόπος γραφής. Ίσα-ίσα, με έσπρωξε να το τελειώσω όσο πιο γρήγορα γίνεται -αν και με το δεδομένο μέγεθος, νομίζω ότι αυτό ήταν έτσι κι αλλιώς αναπόφευκτο. Ενδιαφέρουσα προσπάθεια, που αξίζει να την επεκτείνεις ως ιδέα.

Edited August 14, 2011 by Howard Crease

[Lady Nina]

Και όσο αναμένουμε σχόλια και αποτελέσματα, ένα ανάλαφρο ποιηματάκι για να μας θυμίσει την ομορφιά που έχει ένα απλό χαμόγελο...

[Eugenia Rose]

Να και οι υπόλοιπες κριτικέεεες

 

 

 

Άτιτλο – DinoHajiyorgi

 

Χαχαχαα εκθεραιτικά διαθκεδαθτικό! Δεν έχω να πω περιθθότερα. Εύχομαι μόνο να ήταν μεγαλύτερο για να είχε πιο πολλούθ διαλόγουθ με θθθθθθθ…..

 

 

 

Για ένα χαμόγελο – Zaratoth

 

Όμορφη ιστοριούλα σαν παραμύθι. Είναι από τις λίγες με καλό τέλος σε αυτό τον διαγωνισμό. Δεν έχω διαβάσει τον προηγούμενο κείμενο που πρωταγωνιστούσαν οι ιππότες τις Γαλάζιας Φλόγας. Μου φαίνεται ότι έχεις κατασκευάσει στο μυαλό σου έναν ενδιαφέροντα κόσμο και περιμένω να δω πως αλλιώς θα τον χρησιμοποιήσεις και από πόσες οπτικές γωνίες.

 

 

 

Ο Ερχομός του Θέρους – Nienor

 

Καλά πότε πρόλαβες και τα σκέφτηκες και τα έγραψες όλα αυτά; Φαίνεται ή ο χρόνος διαστέλλεται εκεί που είσαι ή απλά ουάου! Πολύ γλυκιά ιστορία πάντως ακριβώς σαν παραμύθι. Αλλά όχι ντόπιο. Σαν να έρχεται από κάποια άλλη χώρα πιο βόρεια. Μου άφησε μια γλυκιά γεύση.

 

 

 

Μιχαήλ – Drake Ramore

 

Λοιπόοοοον είχα καταλάβει από κάποιο σημείο και μετά, σχετικά νωρίς , ότι ο Μαικ ήταν ο δολοφόνος και νομίζω πως ήταν και αρκετά φανερή και η ταυτότητα του Μιχαήλ. Όμως το πώς εξελίχθηκε και ποια τα πιθανά αίτια που οδήγησαν τον Μαικ σε αυτό είναι αρκετά ευφάνταστα όπως και η χρήση του χαμόγελου φυσικά. Πολλά ανεξήγητα σημεία στο κείμενο δεν δημιουργούν κενά στην πλοκή αλλά μυστήριο, όπως η πλευρά του Μηχαήλ, καλό η κακό που μπορεί τελικά να είναι και ουδέτερη, μπορεί να είναι απλά μια δουλειά και αυτή. Σίγουρα ένα διήγημα που πρέπει να μεγαλώσει αρκετά γιατί το τέλος όπως το έχεις δώσει μοιάζει πολλά υποσχόμενο και κινεί την περιέργεια για να διαβάσεις την συνέχεια. Επίσης μου άρεσε πολύ και η ατμόσφαιρα νουάρ.

 

Οδυνηρές αναμνήσεις – Nirgal

 

Κρίμα που ήταν τόσο σύντομο και περιγραφικό σαν ημερολόγιο. Επίσης κρίμα που ήταν γι’ αυτό τον διαγωνισμό και δεν είχες πιο πολύ χρόνο. Θα μπορούσε να γίνει ένα πρώτης τάξεως συγκινητικότατο διήγημα. Πολύ ωραία ιδέα όμως.

 

 

 

Μάγος Ολεγόμαχ - Lady Nina

 

Αν σχεδίαζε τον κοντόχοντρο μάγο Υρκάδ θα τον έκανα με ένα κώνο στο κεφάλι να μοιάζει με δάκρυ και τον Ολεγόμαχ να γέρνει στο ένα πλάι παράξενα σαν μεγάλο και πλατύ χαμόγελο. Ναι μου ‘εφερε έντονα στο μυαλό παραμύθι αυτή η ιστορία. Ίσως αν δεν ήταν τόσο λίγος ο χρόνος να έβαζες τον Λεγόμαχ να παιδευτεί λίγο περισσότερο μέχρι να χαρίσει το γέλιο στην Χώρα του Γέλιου.

 

 

 

Κλέφτης τριγώνων - Soul_walker

 

Το τέλος το βρήκα εξαιρετικό σαν ιδέα. Θα ήθελα όμως να είχες περάσει μια πιο νουάρ ατμόσφαιρα σε όλο το προηγούμενο κείμενο που θα το δικαίωνε. Επίσης αφήνεις νύξεις μιας δυστοπίας όπου δεν υπάρχει/απαγορεύεται το χαμόγελο/γέλιο, χωρίς να μας αναφέρεις κάτι γι αυτήν την κατάσταση. Ίσως αυτό έχει τρελάνει το πλάσμα που κλέβει χαμόγελα. Γενικά με λίγο δούλεμα θα μπορούσε να γίνει αρκετά τρομακτικότερη η ιστορία πέρα από τις περιγραφές με τα διαμελισμένα πτώματα χρησιμοποιώντας το μυστήριο που καλύπτει εκείνο το πλάσμα. Μου θύμισε το jeppers creepers το οποίο προσωπικά είχα βρει αρκετά τρομακτική ταινία.

 

 

 

Ο Κόλπος των Ναυαγίων – DinMacXanthi

 

Πολύ καλό. Βγάζει την οργή του ήρωα. Την οργή του διαφορετικού, αυτού που καταλαβαίνει, αυτού που νιώθει ότι είναι ο μόνος που καταλαβαίνει, αυτού που νιώθει μόνος. Στην αρχή ταυτίστηκα με τον Έλιοτ λόγω δέρματος και μετά το τέλος με δικαίωσε. Μπορώ να πω ότι δεν τρόμαξα καθόλου.

 

 

 

ΝΙΚΑΝΤΗΙ- Πέντε λεπτά

 

Το βρίσκω καλύτερο από προηγούμενα σου. Παρόλαυτά το θέμα που διάλεξες και το πώς το παρουσίασες δεν είναι αρκετά τρομακτικά, βασικά σε μια στιγμή σκέφτηκα πως θα του χάρασσε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο με το νυστέρι πριν τον σκοτώσει και το ίδιο και στην γυναίκα του. Θα μπορούσες να εκμεταλλευτείς το σύμπλεγμα για κάτι πιο φρικιαστικό. Καλή προσπάθεια όμως.

 

 

 

Το χαμόγελο - Howard Crease

 

Έξυπνο και γεμάτο ανατροπές. Κάτσε να τις μετρήσω. Στην αρχή νόμιζα πρόκειται για γκομενοδουλειά, μετά εκεί που λέει για μεταλλικό αντικείμενο πίστεψα ότι είναι serial killer που σκοτώνει κοπέλες, μόλις έβγαλε την φωτογραφική λέω απλά creepy είναι ο τύπος... και μετά αυτή παίρνει φωτιά, και σαν να μην έφταναν όλα αυτά είναι και τέρας! Έχει πραγματικά πολύ πλάκα το πόσο έπαιξες με τις ανατροπές. Μου άρεσε.

Edited August 14, 2011 by Eugenia Rose

[Oberon]

Update: 16 άτομα έχουν ψηφίσει ως τώρα. Η 1η και η 2η θέση έχουν ξεχωρίσει αλλά με διαφορά μίας ψήφου αυτή τη στιγμή. Οι άλλες παίζουν ακόμα. Συνεχίζουμε να περιμένουμε τις ψήφους σας!

[dagoncult]

Κι άλλο update. 18 άτομα έχουν ψηφίσει (13εις συγγραφείς+5).

Οι δυο ιστορίες (οι μοναδικές ως τώρα με διψήφιο αριθμό ψήφων) στην κορυφή δίνουν τη δική τους μάχη σχεδόν από την αρχή. Μοιάζουν να μην μπορούν να ξεφύγουν μπροστά η μία από την άλλη παρά μόνο για μια ψήφο.

Από κοντά ακολουθούν 3εις ιστορίες. Αλλάζουν κι αυτές θέσεις μεταξύ τους κι αυτήν τη στιγμή έχουν στρογγυλοκάτσει η μια στον αριθμό ψήφων Χ κι οι άλλες δυο στον Χ+1.

Και κοντά σ' αυτές τις 3εις έχουν μαζευτεί άλλες δυο που φαίνεται να δίνουν τον δικό τους αγώνα.

Οι αποστάσεις είναι μικρές. Όλα μπορούν να αλλάξουν μέχρι το τέλος της ψηφοφορίας. (πρωτοτύπησα )

Εμπρός παλιά και, φυσικά, νέα μέλη του sff... οι ιστορίες είναι όλες σύντομες και ξεκούραστες. 18 εισιτήρια που περιμένουν να σας ταξιδέψουν, το καθένα στον δικό του φανταστικό προορισμό. Επιβιβαστήτε. Διαβάστε και ψηφίστε.

 

Τα σχόλια είναι σημαντικά για τους συγγραφείς. Θέλουν τη γνώμη σας για τις ιστορίες τους. Αν θέλετε, δείτε το σαν μια μικρή, όχι υποχρεωτική, ανταπόδοση για το ταξίδι που σας προσέφεραν.

[Oberon]

Κι άλλο update. 18 άτομα έχουν ψηφίσει (13εις συγγραφείς+5).

Οι δυο ιστορίες (οι μοναδικές ως τώρα με διψήφιο αριθμό ψήφων) στην κορυφή δίνουν τη δική τους μάχη σχεδόν από την αρχή. Μοιάζουν να μην μπορούν να ξεφύγουν μπροστά η μία από την άλλη παρά μόνο για μια ψήφο.

Από κοντά ακολουθούν 3εις ιστορίες. Αλλάζουν κι αυτές θέσεις μεταξύ τους κι αυτήν τη στιγμή έχουν στρογγυλοκάτσει η μια στον αριθμό ψήφων Χ κι οι άλλες δυο στον Χ+1.

Και κοντά σ' αυτές τις 3εις έχουν μαζευτεί άλλες δυο που φαίνεται να δίνουν τον δικό τους αγώνα.

Οι αποστάσεις είναι μικρές. Όλα μπορούν να αλλάξουν μέχρι το τέλος της ψηφοφορίας. (πρωτοτύπησα )

Εμπρός παλιά και, φυσικά, νέα μέλη του sff... οι ιστορίες είναι όλες σύντομες και ξεκούραστες. 18 εισιτήρια που περιμένουν να σας ταξιδέψουν, το καθένα στον δικό του φανταστικό προορισμό. Επιβιβαστήτε. Διαβάστε και ψηφίστε.

 

Τα σχόλια είναι σημαντικά για τους συγγραφείς. Θέλουν τη γνώμη σας για τις ιστορίες τους. Αν θέλετε, δείτε το σαν μια μικρή, όχι υποχρεωτική, ανταπόδοση για το ταξίδι που σας προσέφεραν.

 

+1 από μένα στον dagoncult.

 

 

 

[Lady Nina]

Και από εμένα ένα συν ένα.

[Guest old#2065]

Ο Lilian – npaps

 

Τι σου είχα γράψει πριν να διαβάσω τα σχόλια:

 

Καλό, πάρα πολύ κοντά στον ορισμό ενός φλας όπως το βλέπω. Όχι ιστορία, ένα μικρούλι (λέμε τώρα) συναίσθημα απλωμένο τόσο ώστε να χωράει την ανατροπή. Δυσάρεστο όσο δεν πάει. Με το που άρχισα να διαβάζω σκεφτόμουν τις διαφορές, τους λαούς για τους οποίους το χαμόγελο είναι απειλή. Όταν το ξαναδείς βγάλε εκείνη τη φρασούλα που λέει πως είναι γυναίκα του. Μπερδεύει βασικά, ίσως λίγο περισσότερο από όσο χρειάζεται. Επίσης, με χαλάει πολύ αυτό το πράγμα με τα ονόματα ρε παιδί μου, γιατί τα γράφεις με λατινικούς χαρακτήρες? Ήταν καλή ιστορία όμως και τα αγνόησα εύκολα.

 

Τι έχω να δηλώσω μετά την ανάγνωση των σχολίων:

 

Είμαι σχεδόν σίγουρη πως έχω διαβάσει άλλη ιστορία από αυτή που ήθελες να πεις. Και μου άρεσε γαμώτο

 

Στην ιστορία που είχα διαβάσει η σαύρα σου ήταν ερωτευμένη με την άνθρωπο που θα της έβγαζε τα μάτια, γι αυτό έγινε απρόσεκτη, για αυτό την έπιασαν κτλ Η ανατροπή μου ήταν διπλή και μου άρεσε τρελά…

 

Αγαπητή Κιάρα, πολύ ενδιαφέρουσα η κριτική και η προσέγγισή σου. Ομολογώ ότι τη σύνθετη διπλή ανατροπή που εισέπραξες δεν μπορούσα να τη διαχειριστώ στον σύντομο χρόνο του διαγωνισμού, ακόμη και αν ηταν στις προθέσεις μου. Τεχνικά είχα τρία προβλήματα. Ένα ήταν να γράψω σε ένα είδος που είμαι μόνο αναγνώστης του (και όχι φανατικός) το δεύτερο να μην προδώσω το τέλος αλλά και να μήν το κάνω κοροιδεύοντας τον αναγνώστη (με διφορούμενες λέξεις και μανιέρες). Και τρίτο να γράψω , να διορθώσω και να ποστάρω σε μη συμβατά μεταξύ τους προγράμματα.

Αυτό που με προβλημάτισε περισσότερο και προσπάθησα να εξηγήσω είναι η παρατήρησή σου για τα λατινικά ονόματα που το επεσήμαναν και άλλοι, και είναι σωστή.

Μου βγήκε αφθόρμητα χωρίς δεύτερη σκέψη, και το ερμηνεύω πιθανόν επειδή για μένα είναι σχετικά ένα ξένο είδος, και τα πρότυπά του είναι πάντα μεταφρασμένα κείμενα από άλλες γλώσσες, υποσυνείδητα να θέλησα να προσποιηθώ ότι γράφω κάτι που έρχεται μεταφρασμένο από άλλη κουλτούρα. Πιθανόν να σε μπέρδεψα περισσότερο με την εξήγηση, επειδή όμως θαωρώ δίκαιη και σωστή την παρατήρηση θέλησα να βρώ το γιατί μου βγήκε έτσι και μάλιστα χωρίς να το σκεφτώ καθόλου.

Συνεχίστε τα σχόλια, μόνο έτσι υπάρχει επικοινωνία

Edited August 15, 2011 by npaps

[Adicto]

Σήμερα το βράδυ θα τελειώσω με σχόλια/ψήφους και εγώ. Πάντως είναι ο καλύτερος φλας που έχω διαβάσει ως τώρα!

[Oberon]

Σήμερα το βράδυ θα τελειώσω με σχόλια/ψήφους και εγώ. Πάντως είναι ο καλύτερος φλας που έχω διαβάσει ως τώρα!

 

Ωραιότατα, Adicto. Περιμένουμε αμφότερα.