Το γράψιμο

[Kafka]

Όνομα Συγγραφέα: Χαλκόπουλος Κυριάκος

Είδος: Τρόμου

Βία: Ναι

Σεξ: Όχι

Αριθμός Λέξεων:2113

Αυτοτελής: Ναι

Σχόλια: Ένα πιο πρόσφατο κείμενό μου. Θα με ενδιέφερε να διαβάσω πώς σας φάνηκε. Είναι λιγάκι διαφορετικό απο τα άλλα που έχω ανεβάσει.

 

Το γράψιμο

 

 

 

Υποτίθεται ότι είμαι ένας λογικός άνθρωπος. Όχι, υποτίθεται ότι είμαι κάτι παραπάνω από αυτό: οι σπουδές μου στη φιλοσοφία από μόνες τους θα αρκούσαν ίσως για να αξιώνω να θεωρούμαι ως ένας άνθρωπος της σκέψης, όμως αυτές ήταν μια ασήμαντη συνεισφορά στη συνολική μου νοητική διαμόρφωση. Από πολύ μικρό παιδί ασχολούμουν επισταμένα με την ανάπτυξη της σκέψης μου.

 

Όμως όλα αυτά δε θα με βοηθήσουν τώρα. Τώρα μπορώ να βασιστώ για άλλη μια φορά στη λογική μου για να διακρίνω περιπτώσεις σε αυτό που έχει γίνει, ενδεχόμενα προς εξέταση, αλλά παραμένει το κύριο γεγονός, το αναντίρρητο γεγονός, που είναι πως έχω τρελαθεί.

 

Δεν υφίσταται απλώς μια άλλη εξήγηση, ή, πιο σωστά, καμία από τις ερμηνείες που είμαι σε θέση να δώσω στο νυκτερινό συμβάν δεν επιδέχεται την αναίρεση αυτής της τελικής συμπερασματικής διαπίστωσης, της έλευσης της τρέλας.

 

Τούτο δεν το ισχυρίζομαι από φόβο. Θα ήταν πολύ ευνοϊκά στ αλήθεια τα πράγματα αν ο φόβος αποτελούσε το κύριο ζήτημα τώρα. Πόσο θα ήθελα, πραγματικά, να μπορούσα να κρίνω ότι από φόβο, από φόβο για μία τιμωρία, επινόησα την εξήγηση της τρέλας! Βέβαια ίσως να επεκτείνεται η τρέλα μου πολύ περισσότερο από αυτό που κατανοώ, και σε μία τέτοια περίπτωση δεν αποκλείεται κατ ανάγκη ούτε μια τέτοια ερμηνεία, όμως αυτή είναι ακριβώς μια περίπτωση που υπάρχει δίχως να μπορεί να θεωρηθεί πιθανή, υπάρχει απλώς ως μια θεωρητική πιθανότητα, ίσης σημασίας με εκείνη σύμφωνα με την οποία όλα αυτά ήταν απλώς ένα όνειρο.

 

Και αληθινά πως όλα ήταν ένα όνειρο φυσικά το σκέφτηκα. Ταίριαζε τόσο πολύ αυτή η εξήγηση! Και όμως πόσο διαρκεί αυτό το όνειρο; Μήπως κάποτε κάποιος θα διαβάζει αυτό το κείμενο και εκείνος θα έχει τη βεβαιότητα ότι δεν επρόκειτο για όνειρο αφού φυσικά δε μπορεί κανείς να παραλάβει ένα γραπτό που δημιουργήθηκε μόνο σε ένα όνειρο;

 

Ναι, ένας τέτοιος αναγνώστης θα έχει τη σιγουριά να κρίνει ότι ήμουν άγρυπνος όταν έγιναν όλα αυτά. Εγώ έχω την καθοριστική υποψία, από την άλλη, ότι ήμουν άγρυπνος. Και αυτό παρόλο που ακόμα και όλες μου οι προσπάθειες δε μπορούν να μου υποδείξουν κάποια παραμόρφωση στην ανάμνηση της πορείας μου από το σπίτι των παιδικών μου χρόνων ως αυτό το χώρο όπου τώρα ζω μόνος μου. Αν ήταν ένα όνειρο δε θα ήταν πιθανό εκείνο το κομμάτι του να μην είναι και τόσο παραστατικό, ως δευτερεύουσας σημασίας, ή έστω ως δευτερεύουσας σημασίας όσον αφορά την κυριολεκτική του υπόσταση, δηλαδή της διαδρομής ως μίας διαδρομής στην πόλη, δίχως το βαρύ συμβολικό νόημα της αποστασιοποίησης από την πράξη μου στο σπίτι των παλιών μου ετών;

 

Και όμως θυμάμαι τα δέντρα, στη σειρά τους, όλους τους δρόμους και τα δρομάκια που αναγκάστηκα να πάρω για να γυρίσω εδώ, μερικούς νυσταγμένους διαβάτες, κάποιον που κοιμόταν σε ένα παγκάκι και τα περιστέρια που έτρωγαν αγχωμένα ολόγυρά του.

 

Ω, θα μπορούσε φυσικά και αυτό να ήταν μια συμβολική εικόνα. Όλα θα μπορούσαν να είναι συμβολικά, και δε χρειάζεται και τόση προσπάθεια για να επισημάνω μία από τις πολυάριθμες πιθανές τους ερμηνείες σε αυτή την περίπτωση. Μήπως δεν έμοιαζα και εγώ με εκείνα τα περιστέρια, και πλησίαζα τη δική μου τροφή, φοβισμένος από τον μεγάλο άνθρωπο; Ναι, αλλά το ίδιο το γεγονός ότι το κάθε τι μπορεί να νοηθεί ως σύμβολο δεν αναιρεί καθόλου και την πραγματική του υπόσταση ως καθ αυτό, κενό συμβολισμών αντικείμενο.

 

Έτσι μπορεί να είδα τα περιστέρια απλώς επειδή συνέβη να κοιτάξω εκείνη την ώρα, παραπονεμένα, προς εκείνο το μικρό πάρκο. Φυσικά πήγα από εκεί για να αποφύγω το φως. Αυτό πάλι με τη σειρά του δείχνει ότι τουλάχιστον εκείνη την ώρα καθόλου δεν εκτιμούσα ότι είμαι σε ένα όνειρο, ή έστω είχε ατονήσει καθοριστικά μια τέτοια πεποίθηση που υφίστατο σίγουρα λίγο νωρίτερα.

 

 

 

Μα τι μπερδεμένα που τα σημείωσα όμως όλα αυτά! Πώς μπορώ να ελπίζω ότι θα βοηθηθώ από τόσο ανάκατες σημειώσεις; Νομίζω ότι κανείς πρέπει να γράφει διαρκώς σα να όφειλε να εξηγήσει αποτελεσματικά το κάθε τι, ακόμα και όταν απευθύνεται στον εαυτό του, διότι μόνο έτσι εξασφαλίζεται όσο είναι δυνατό αυτό η ικανότητα να διατηρεί την συνειδητότητα του για το αχανές φαινόμενο της εσωτερικής του ζωής.

 

Φτάνει όμως! Τώρα θα ξεκινήσω την περιγραφή μου για το βράδυ αυτό, και φυσικά θα αρχίσω από το εύλογο σημείο, δηλαδή εκείνη την ξύλινη ντουλάπα στην ασυνήθιστη θέση, στο μπαλκόνι του υπνοδωματίου του πατέρα μου, στο παλιό σπίτι.

 

 

 

Αληθινά όλα έγιναν τόσο γρήγορα! Ήταν απρόσμενη η έλευσή μου στο παλιό μου σπίτι, στο σπίτι όπου τώρα ζούσε ο πατέρας με τη νέα του σύζυγο. Αύριο θα έφευγα με το τρένο για την μακρινή πόλη όπου σπουδάζω, και δυστυχώς συνέβη να χάσω το χαρτοφύλακά μου με τα χρήματα που μου είχε δώσει ο πατέρας για το ταξίδι το ίδιο και τον πρώτο μήνα της διαμονής μου εκεί. Οπότε τώρα όφειλα να προμηθευτώ το ίδιο ποσό ξανά, ή κάποιο συναφές. Ναι, μόνο που ήταν αργά, ο πατέρας δεν ήθελε να εγκαταλείψει το σπίτι του, με κάλεσε εκεί για να μου παραδώσει εκ νέου το σημαντικό χρηματικό ποσό.

 

Πόσο μικρή είναι η διαδρομή από εδώ όπου βρίσκομαι τώρα ως το σπίτι εκείνο, και όμως πόσο τεράστια είναι από άλλες απόψεις! Διότι εκείνο το σπίτι δεν υπήρξε για εμένα ένα απλό σπίτι αλλά ο κύριος χώρος στον οποίο ανέπτυξα τις σκέψεις μου ως παιδί. Τώρα μου φάνηκε πολύ μικρότερο από εκείνο που θυμόμουν, άλλωστε η τελευταία φορά που το είδα ήταν όταν πήγαινα στην πρώτη Γυμνασίου, πριν από εφτά έτη. Μου φάνηκε άδειο και σκυθρωπό, ενώ κάποτε ήταν ο αγαπημένος μου χώρος, ο μοναδικός μου αληθινός σύμμαχος στη τρομακτικά δύσκολη παιδική μου ηλικία.

 

Την ντουλάπα την είδα κατά τύχη. Γιατί άραγε την είχαν τοποθετήσει στο μπαλκόνι; Η θέση που άδειασε από αυτήν ακόμα ήταν προφανής, ανάμεσα σε δύο άλλα πανομοιότυπα, μόνο μικρότερα έπιπλα, οπότε θα έπρεπε να θεωρηθεί ότι σκόπευαν κάποτε να τη γυρίσουν εκεί. Δε ρώτησα όμως τον πατέρα γι αυτό. Είχα μονίμως το φόβο ότι αν έμενα περισσότερο θα επέστρεφε η νέα του γυναίκα, και ήθελα πάση θυσία να αποφύγω να τη δω.

 

Αναρωτιέμαι τώρα αν ευχήθηκα καθόλου μέσα μου - ή αν δεν το ευχήθηκα συνειδητά, αλλά έγινε αυτή η ευχή από κάτι άλλο – να βρισκόμουν σε εκείνη τη ντουλάπα. Φυσικά έχω σκεφτεί πολύ αυτό το ζήτημα. Μια μεγάλη ξύλινη ντουλάπα είναι ένα επιβλητικό έπιπλο, κάτι στο οποίο κανείς τοποθετεί χρήσιμα αντικείμενα και κυρίως ρούχα. Συμβολικά τα ρούχα όμως σημαίνουν υπό μία έννοια τις σκέψεις και τα συναισθήματα, που επενδύεται κανείς για την πορεία του σε αυτή τη ζωή. Και η ντουλάπα τι άλλο θα μπορούσε να είναι σε αυτή την περίπτωση παρά ολόκληρος ο εσωτερικός κόσμος;

 

Ή αν όχι ολόκληρος τότε ένα σημαντικό μέρος του, όπως για παράδειγμα ο πυρήνας της υπόστασης του ατόμου, το κέντρο της ύπαρξής του στον ψυχικό χώρο. Και εξάλλου η ντουλάπα εδώ είχε τοποθετηθεί έξω από το ζεστό δωμάτιο, στην κρύα νύχτα, κάτι που θα μπορούσε να υπομνήσει την αντίστοιχη έξωσή μου από το ίδιο το σπίτι εκείνο, και ταυτόχρονα την έξωση ενός σημαντικού κομματιού της ύπαρξής μου από το διαρκές φαινόμενο της βίωσης της ζωής μου, του κομματιού που περιείχε ακριβώς όλα τα πολύτιμα συναισθήματα, και τις αγαπητές σκέψεις.

 

Όλα αυτά δε μου φαίνονται υπερβολικά. Σκέφτομαι με αυτόν τον τρόπο. Σκεφτόμουν με αυτόν και πριν από τούτο το βράδυ. Δεν είναι το περίεργο να είχα ευχηθεί να βρεθώ στη ντουλάπα, και δε θα παραξενευόμουν καθόλου αν το έβλεπα αυτό στον ύπνο μου ακολούθως, αλλά όταν ξύπνησα μέσα σε αυτήν είχα ήδη την αίσθηση πως εδώ έχει συμβεί κάτι πολύ διαφορετικό.

 

 

 

Δε δυσκολεύτηκα να βγω έξω. Δεν ήταν κλειδωμένα τα φύλλα της. Αντικρίζοντας το μπαλκόνι δεν ένοιωσα την παραμικρή έκπληξη. Ήταν σα να είχα ονειρευθεί κάποτε ξανά κάτι τέτοιο, ή να είχε διατηρηθεί από ένα τέτοιο όνειρο ή κάτι σαν όνειρο ένα προαίσθημα πως θα βρισκόμουν μελλοντικά σε αυτήν ακριβώς τη θέση. Κοίταξα κάτω, την πράσινη αυλή μέσα στο σκοτάδι. Εκεί έτρεχα στα παιδικά μου χρόνια και σχημάτισα ένα χαμόγελο με αυτή την πολύτιμη ανάμνηση. Κατόπιν άνοιξα την μπαλκονόπορτα και πέρασα στο υπνοδωμάτιο.

 

Από τις δύο ξαπλωμένες μορφές στο κρεβάτι μπορούσα να ξεχωρίσω ουσιαστικά μόνο εκείνη του πατέρα. Πλάι του το σκέπασμα φούσκωνε κατά τέτοιον τρόπο που ήταν εύλογη η εικασία ότι ένα σώμα βρισκόταν από κάτω του, όμως είχε σκεπαστεί ολόκληρο, ίσως να φαινόταν μόνο τα μαλλιά της αν κανείς στεκόταν σε ένα αδύνατο να φταστεί σημείο πέρα από τον τοίχο, ή λοξά στο κρεβάτι και ψηλά σε αυτόν.

 

Τους προσπέρασα και πήγα στο μπάνιο, σα να ήταν όλα αυτά απλώς επόμενα.

 

 

 

Εκεί, όμως, σκέφτηκα κάτι άλλο.

 

Αληθινά τώρα είχα απομακρυνθεί από την αρχική μου εντύπωση, που όσο αυθαίρετη και αν ήταν άλλο τόσο είχε παρουσιαστεί πρώτα σαν μια απαρεγκλίτως ορθή, την εντύπωση δηλαδή ότι δεν ονειρευόμουν. Πώς ήταν δυνατό όμως να μην ονειρεύομαι και να έχω βρεθεί σε εκείνη την ντουλάπα, εγκαταλείποντας απλώς την άγρυπνη ζωή στο κρεβάτι μου στο δικό μου διαμέρισμα; Συνεπώς πρέπει να ήμουν σε ένα όνειρο, μάλιστα σε ένα στο οποίο είχα συνείδηση πως ήμουν σε όνειρο, και επιπρόσθετα σε κάποιο όπου ένοιωθα την επιθυμία να κάνω κάτι που μόνο σε ένα όνειρο θα κατόρθωνα να το κάνω δίχως να κινδυνεύσω. Επίσης ενδεχομένως μόνο σε ένα όνειρο θα ήταν τόσο απελευθερωμένη η εκδήλωση της θέλησης να το κάνω, όχι μόνο λόγω της ακύρωσης κάθε έγνοιας για μια τιμωρία, αλλά και καθώς η ανάγκη αυτή να γίνει τούτη η πράξη έμοιαζε να έχει γιγαντωθεί με την σκέψη- που την έκανα συνειδητά- πως παρόλο που ήμουν σε ένα όνειρο θα ήταν δυνατό να καταφέρω κάτι που θα είχε επίδραση και στην ζωή μου μετά από το τέλος του.

 

Όλα έγιναν πολύ εύκολα όμως, σα να ήταν όντως ένα όνειρο και αρκούσε να πάρω μια απόφαση για να μη με εμποδίσει τίποτα στην πραγματοποίησή της, και η λεπίδα του ξυραφιού βυθίστηκε στο λαιμό του πατέρα ο οποίος ξύπνησε παρευθύς μόνο που τώρα δε μπορούσε παρά να πιάνει απεγνωσμένα τη κόκκινη γραμμή στο λαιμό του, ανίκανος να παράγει έστω και έναν ήχο. Ωστόσο η ταραχή, οι κινήσεις στο κρεβάτι, ξύπνησαν τη γυναίκα του.

 

Βέβαια τώρα η εντύπωση αυτή έχει ατονήσει ιδιαίτερα, αλλά προς στιγμήν είχα εντυπωσιαστεί από την φυσική της ομορφιά. Δεν ήταν το ίδιο ευχάριστο να χαράξω το δικό της σώμα και το έκανα μισοκλείνοντας τα μάτια, αλλά ακόμα και έτσι μάντεψα το αίμα που θα πρέπει να εκτινάχτηκε και να με πιτσίλισε. Δεν ήθελα να βλέπω άλλο αυτό το θέαμα. Είχε σταματήσει να κινείται μάλλον και ο πατέρας, και ένοιωσα ότι οφείλω να φύγω από εκείνο το δωμάτιο, αλλά και το σπίτι. Και αληθινά περισσότερο αηδιασμένος αισθανόμουν παρά την οποιανδήποτε ικανοποίηση από την πράξη μου, και αυτό παρόλο που στο μπάνιο ακόμα, χαμογελώντας στον καθρέφτη κρατώντας το μεγάλο ξυράφι στο χέρι μου, την φανταζόμουν πολύ διαφορετική. Φανταζόμουν πως μέσα σε αυτό που έκρινα ότι είναι ένα όνειρο θα κομμάτιαζα τους ανθρώπους στο παλιό υπνοδωμάτιο των γονέων, όλο και πιο ελεύθερα θα κινούταν το χέρι μου με τη λεπίδα στην άκρη του πάνω στο πρόσωπο τους, ώσπου από αυτό θα έμενε μόνο ένας αδιευκρίνιστος κόκκινος πολτός. Αυτό όμως που έγινε ήταν πολύ διαφορετικό. Τούτο σκεφτόμουν καθώς γυρνούσα στο σπίτι μου, παρόλο που ήδη φτάνοντας έξω από την κύρια πόρτα του σπιτιού του πατέρα έκλεισα για λίγες στιγμές τα μάτια μου και ζήτησα το όνειρο να τελειώσει, αλλά αυτό ήταν μάταιο. Έπειτα όταν είδα τα περιστέρια γύρω από τον κοιμισμένο ζητιάνο μου ήρθε να κάνω εμετό καθώς τα φαντάστηκα σε μια στιγμή να δίνουν ένα τέλος στο τεράστιο άγχος τους πετώντας πάνω του και τσιμπώντας τον ταυτόχρονα στα μάτια.

 

 

 

Όταν έφτασα τελικά στο δικό μου διαμέρισμα έπεσα αμέσως στο κρεβάτι, εκτιμώντας πως αφού δεν κατάφερα να επιφέρω τη λήξη του ονείρου με κάποιον άλλο τρόπο θα γινόταν αυτό να τελειώσει- ή έστω να εξελιχθεί σε κάτι εντελώς άλλο- αν κοιμόμουν μέσα σε αυτό. Όταν ξυπνώντας, έχοντας μια αίσθηση τρομερής σωματικής κόπωσης, πήγα στο δικό μου μπάνιο, κοιτώντας καθώς άναψα το φως στον καθρέφτη είχα πάρει μια έκφραση τρόμου διότι παντού φαίνονταν κόκκινες κηλίδες στα ρούχα μου.

 

Ακολούθως επέστρεψα στο υπνοδωμάτιό μου. Έπεσα πάλι να κοιμηθώ. Έπρεπε να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης, και δοκίμαζα για δεύτερη φορά να προκαλέσω τη λήξη του με έναν τρόπο όμως που ήδη είχε αποδειχτεί επισφαλής ως προς τα αποτελέσματά του. Όταν τελικά ξαναξύπνησα, νοιώθοντας απαράλλακτη την κούραση, δεν άντεξα, παρόλο που έφτασα ως το μπάνιο, να ανάψω εκεί ξανά το φως. Τι θα συνέβαινε αν έβλεπα για άλλη μια φορά το ίδιο κόκκινο θέαμα; Γύρισα στο υπνοδωμάτιο, στο γραφείο μου κάθισα και από τότε γράφω αυτές τις σημειώσεις, μέσα στο σχεδόν απόλυτο σκοτάδι αφού μόνο η πανσέληνος φωτίζει ελάχιστα τις σελίδες. Η σκιά από το μολύβι μου πέφτει πάνω στο ακίνητο δεξί μου χέρι καθώς γράφω, και μοιάζει με μια σκουρόχρωμη λωρίδα. Ίσως γι αυτό να γράφω, διότι μπορώ να μου υποστηρίζω ότι αυτό είναι η σκιά του μολυβιού και όχι κάτι άλλο, όχι κάτι χειρότερο…

 

 

[odesseo]

Δεν θα σου πω αν μου άρεσε ή όχι, μόνο και μόνο για να μην σταθείς σε αυτό και παραβλέψεις όσα ακολουθούν.

 

Οπωσδήποτε ενδιαφέρουσα η αφήγηση, αλλά ακόμη πιο ενδιαφέρουσα είναι η γραφή, το συγγραφικό ιδίωμα που ακολουθείς. Το έχω συναντήσει και σε άλλα κείμενά σου, αλλά εδώ λειτουργεί πολύ αποτελεσματικά, καθώς μοιάζει να σκιαγραφεί την παράνοια του ήρωά σου (αν υποθέσουμε ότι δεν ταυτίζεσαι με τον ήρωα της ιστορίας, όπως, αντίθετα, συμβαίνει συχνά στα κείμενά σου). Η συνειδησιακή ροή με τον μακροπερίοδο λόγο, τις παρενθέσεις εντός παρενθέσεων, την απροσδόκητη σύνταξη, τη χρήση λόγιων τύπων μού αποκαλύπτει μια διάνοια σε σύγχυση, αναμφίβολα υψηλής ευφυΐας, αλλά οπωσδήποτε διαταραγμένη.

 

Τεχνικά, εάν τα παραπάνω ήταν μέσα στις προθέσεις σου, δεν έχω να επισημάνω τίποτε.

Γραμματικά, θα διόρθωνα μόνο το "επισταμένα" σε "επιστάμενα" ή "επισταμένως", καθώς και τη στίξη (εάν δεν ήταν στις προθέσεις σου να την παραβλέψεις, για να εντείνεις το συναίσθημα της σύγχυσης στη διάνοια του ήρωα/αφηγητή).

Edited September 2, 2011 by odesseo

[Kafka]

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια Παναγιώτη

 

 

 

 

Σωστή η επισήμανσή σου, άλλωστε είναι προφανές οτι ο αφηγητής δεν είναι πολύ αξιόπιστος

και μόνο οτι νομίζει πως κοιμήθηκε στο σπίτι του και ξύπνησε σε μια ντουλάπα σε εκείνο του πατέρα του αρκεί για να τον υποδείξει ως κάπως ασταθή ψυχικά

.

 

Ναι ήτν σαφώς στο στόχο μου να περάσω μια τέτοια ατμόσφαιρα διαταραχής, και χαίρομαι που την επισήμανες και εσύ ως αναγνώστης. Σίγουρα δεν ταυτίζομαι με αυτόν τον χαρακτήρα, παρά μόνο κατά σημεία, αλλά είναι συνηθισμένο κανείς να παρουσιάζει κάτι υπερβολικό και περίεργο σε διηγήματα τρόμου, αν και συνήθως το παρουσιάζω σε ένα δεύτερο πρόσωπο στο έργο

 

 

[Mesmer]

Η ιστορία ήταν ωραία και περίεργη.

 

Δεν έχω πολλά να παρατηρήσω, περά από το γνωστό τρόπο γραφής.

Ίσως να μην κατάλαβα πολύ καλά το πρώτο κομμάτι του διηγήματος, προτού φτάσει στο σπίτι. Ναι, από τη μία υπάρχει για να μας δείξει την παράνοια στην οποία πέφτει (ή έχει πέσει) ο ήρωας, από την άλλη, πρέπει να υπάρχουν κάποιοι συμβολισμοί που μάλλον δεν γίνονται κατανοητοί από όλους. Τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε.

 

Πολύ καλή η σκηνή βίας. Έρχεται ξαφνικά και είναι σύντομη και περιεκτική.

 

 

[Kafka]

Ευχαριστώ Άγγελε, χάρηκα που σου άρεσε.

 

 

 

 

Με το πρώτο κομμάτι ήθελα να δείξω οτι ο αφηγητής είναι ένα άτομο που μπερδεύει την πραγματικότητα με το συμβολισμό, και έτσι ζει σε έναν τελείως δικό του κόσμο. Ελπίζω οτι ακόμα και αν δεν έγινε αυτό σαφώς κατανοητό πάντως υπάρχει η αίσθηση όπως είπες οτι παρουσιάζει κάποιο πρόβλημα.

 

 

 

 

Στην πραγματικότητα δε μπορούμε να ξέρουμε τί έχει γίνει. Ίσως όντως να σκότωσε τον πατέρα του, ίσως και όχι. Πάντως σίγουρα κανείς δε θα πίστευε οτι βρέθηκε ξαφνικά σε εκείνη τη ντουλάπα στο μπαλκόνι ;)