Κώδικας Ηθικής. Υπόθεση Εστεμπάν Γκουτιέρεζ, Σεπτέμβριος 2069

[Guest old#2065]

Όνομα Συγγραφέα: npaps-Νίκος

Είδος: Επιστημονική Φαντασία

Σεξ; Όχι

Βία; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1.810

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Συμμετοχή για τον 27ο Διαγωνισμό με θέμα την εξέλιξη

Αρχείο: Κώδικας Ηθικής.doc

 

Κώδικας ηθικής

(Υπόθεση Εστεμπάν Γκουτιέρεζ, Σεπτέμβριος 2069)

 

 

 

 

«Να σηκωθεί ο κατηγορούμενος.»

 

Ο Εστεμπάν Γκουτιέρεζ, σηκώθηκε και κοίταξε γύρω-γύρω την αίθουσα του δικαστηρίου.

 

Ήταν γεμάτη. Ακόμη και στον εξώστη δεν έπεφτε καρφίτσα. Δημοσιογράφοι και συνεργεία παρακολουθούσαν όλες αυτές τις μέρες τη δίκη, και τώρα που είχε φτάσει η ώρα της ετυμηγορίας, όλοι τους, μαζί με εκατομμύρια τηλεθεατές, περίμεναν με αγωνία την απόφαση.

 

Ο κατηγορούμενος, όρθιος κοίταξε τον πρόεδρο που έδωσε την χειρόγραφη απόφαση για να εκφωνηθεί.

 

«Σήμερα την 24^η Σεπτεμβρίου του 2069, ενώπιον του δικαστηρίου κακουργημάτων εκδικάστηκε η υπόθεση Εστεμπάν Γκουτιέρεζ, διασώστη της Κρατικής Εταιρείας Φυσικών Πόρων, κατηγορούμενου για κακουργηματική απείθεια σε εντολές ανωτέρου με συνέπεια ανυπολόγιστο κόστος υλικής και ηθικής ζημίας της κοινωνίας.

 

Οι ένορκοι, μετά το τέλος της ακροαματικής διαδικασίας, αφού συσκεύτηκαν κατά το νόμο ανακοινώνουν την ετυμηγορία τους:

 

Ο κατηγορούμενος εκρίθη ένοχος παμψηφεί.»

 

 

 

Αφού συμβουλεύτηκε για λίγα λεπτά τους πάρεδρους, ο Πρόεδρος ανακοίνωσε την ποινή :

 

«Είκοσιδύο έτη καταναγκαστικής εργασίας, χωρίς δικαίωμα έφεσης η εξαγοράς.»

 

 

 

Ο Εστεμπάν Γκουτιέρεζ κοίταξε τον συνήγορό του, που τον χτύπησε στην πλάτη με ένα χαμόγελο. Είχαν πετύχει να γλυτώσει ο κατηγορούμενος από τις βαριές προβλεπόμενες ποινές της θανατικής καταδίκης και των ισοβίων, που απαιτούσαν τα μέσα ενημέρωσης, η κυβέρνηση και μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης

 

Δύο φύλακες του ξανάβαλαν χειροπέδες και τον οδήγησαν στις φυλακές υψίστης ασφαλείας.

 

Έξω από το δικαστικό μέγαρο, μια μικρή ομάδα γραφικών ακτιβιστών, διαδήλωνε με πλακάτ, την υποστήριξή της στον κατάδικο πλέον Εστεμπάν Γκουτιέρεζ.

 

 

 

 

 

 

 

Ο διευθυντής του εργοταξίου εξόρυξης ιονομάζας, της Κρατικής Εταιρείας Φυσικών Πόρων, πετάχτηκε από το κρεβάτι του με το που ακούστηκε η σειρήνα. Μόλις είχε προλάβει να φορέσει το παντελόνι του, όταν ο γραμματέας του χτύπησε την πόρτα για να του ανακοινώσει, ασθμαίνων:

 

-Κύριε διευθυντά, έχουμε κατάρρευση στο φρεάτιο 32.

 

Καθώς φόραγε βιαστικά τα παπούτσια του, ο διευθυντής ρώτησε με αγωνία:

 

-Απώλειες;

 

-Τη στιγμή της κατάρρευσης, ένας Βητα Ταυ συνάδελφος και ένας βοηθός εκτελούσαν επιθεώρηση. Το κακό είναι ότι υπάρχει ελεύθερη μόνο μια μικρή δίοδος και ο υπολογιστής εκτιμά ότι σύντομα θα επέλθει ολική κατάρρευση του συγκεκριμένου τμήματος της στοάς.

 

-Πρέπει να τον βγάλουμε οπωσδήποτε από εκεί, παίζεται η καριέρα όλων μας. Ειδοποίησες τους διασώστες;

 

-Μάλιστα κύριε, αναμένουν εντολές.

 

Επιβιβάστηκαν σε ένα τζιπ και σε λίγα λεπτά ήταν στο στόμιο του φρεατίου. Εκεί βρισκόταν το συνεργείο διάσωσης, ένας φορητός γερανός, προβολείς και τρείς αξιωματικοί ασφαλείας.

 

Ο προϊστάμενος των διασωστών, κρατώντας ένα σχεδιάγραμμα πλησίασε τον διευθυντή και αφού τον χαιρέτισε του είπε:

 

-Έχουμε τη δυνατότητα να ανεβάσουμε ένα άτομο, κατεβάζοντας από το άνοιγμα ένα διασώστη με συρματόσχοινο. Δυστυχώς δεν προλαβαίνουμε δεύτερη προσπάθεια.

 

Ο Βήτα Ταυ ήταν ένα βιοτεχνολογικό ρομπότ και βοηθός του ένας νεαρός ειδικευόμενος εργάτης, από τους πολλούς κάτοικους της περιοχής που έβρισκαν δουλειά στο εργοτάξιο.

 

-Ποιος θα κατέβει;

 

Ρώτησε ο διευθυντής.

 

Ο προϊστάμενος έδειξε έναν μελαχρινό άνδρα, με πλήρη εξοπλισμό σπηλαιολόγου.

 

-Εστεμπάν Γκουτιέρεζ.

 

Είπε ο άντρας και στάθηκε προσοχή.

 

-Κύριε Γκουτιέρεζ, κάνε αυτό που ξέρεις και φέρτον επάνω πάση θυσία.

 

Είπε ο διευθυντής, τονίζοντας τις δυο τελευταίες λέξεις.

 

 

 

Ο διασώστης αφού έδεσε τον ιμάντα που είχε στη μέση του, κρατήθηκε από το συρματόσχοινο και ο φορητός γερανός άρχισε να τον κατεβάζει σιγά-σιγά από το μικρό άνοιγμα μέχρι που χάθηκε στο βάθος του φρεατίου.

 

 

 

Εμπρός στην οθόνη που πρόβαλλε τις εικόνες από το κράνος του διασώστη, ο διευθυντής έβλεπε τα φωτισμένα από τον προβολέα της κάμερας πετρώματα, ακολουθώντας την καθοδική κίνηση του διασώστη, και άκουγαν την βαριά ανάσα του καθώς συναντούσε στενά περάσματα και έκανε προσπάθεια για να συνεχίσει.

 

Ξαφνικά οι ανάσες έγιναν έντονες και η οθόνη μετά από ένα απότομο ταρακούνημα έδειχνε σταθερά την ίδια εικόνα.

 

-Εστεμπάν, τι συμβαίνει;

 

Ρώτησε ο προϊστάμενος.

 

-Το κράνος, μούφυγε το κράνος από την άλλη μεριά, σε ένα στενό χώρο και σε βάθος που δεν το φτάνω.

 

-Ξέχνα το κράνος, συνέχισε τη δουλειά σου.

 

Ούρλιαξε ο διευθυντής.

 

-Μα το κράνος έχει και τον ενισχυτή σήματος, σε λίγο δεν θα έχουμε ούτε ήχο.

 

Παρατήρησε ο προϊστάμενος.

 

-Συνεχίστε.

 

Ξαναούρλιαξε ο διευθυντής.

 

Σε λίγο όλοι στεκόντουσαν μπροστά σε μια οθόνη που έδειχνε ένα φωτισμένο πέτρωμα και άκουγαν παράσιτα.

 

 

 

Είχε περάσει σχεδόν μισή ώρα όταν το συρματόσχοινο σταμάτησε να έχει τάση, ένδειξη ότι ό διασώστης πατούσε στον πυθμένα του φρεατίου. Σε λίγο παλμικά τραντάγματα του συρματόσχοινου έδιναν το σύνθημα για την ανέλκυση.

 

 

 

Με μεγάλη προσοχή και συχνά σταματήματα όταν υπήρχε αντίσταση, ο χειριστής του γερανού ανέβαζε σιγά-σιγά το πολύτιμο φορτίο του.

 

 

 

Την ώρα που το κεφάλι του διασώστη πρόβαλε από το άνοιγμα, ένας υπόκωφος θόρυβος και ένα τράνταγμα έδειχνε ότι η στοά δεν θα άντεχε για πολύ ακόμη.

 

Ο Εστεμπάν Γκουτιέρεζ, αγνώριστος από τη μουντζούρα και τον ιδρώτα, ακούμπησε μισολιπόθυμο, τον νεαρό εργάτη στο έδαφος.

 

-Ηλίθιε.

 

Ξεφώνισε έξαλλος ο διευθυντής.

 

Δυο διασώστες πήραν στα χέρια τον εξουθενωμένο νεαρό ενώ οι αξιωματικοί ασφαλείας οδηγούσαν τον Εστεμπάν Γκουτιέρεζ στο κρατητήριο. Όλοι έτρεχαν μιας και η στοά είχε αρχίσει να καταρρέει.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το τρισδιάστατο ολόγραμμα στη μέση του σαλονιού, είχε μόλις σταματήσει τη μετάδοση της πολύκροτης δίκης και έδειχνε διαφημίσεις.

 

Ο γκριζομάλλης άντρας με την προσεγμένη ρομπ ντε σαμπρ γύρισε προς την κόρη του :

 

-Μακάρι όταν πάρεις το πτυχίο σου και βρεθείς να δικάζεις κάτι αντίστοιχο, να του δώσεις να καταλάβει του μπάσταρδου.

 

Ο ίδιος ήταν έγκριτος δημοσιογράφος και δεν μπορούσε να χωνέψει τη χαλαρότητα με την οποία η δικαιοσύνη αντιμετώπιζε εγκλήματα κατά του συνόλου της κοινωνίας.

 

-Μα έσωσε έναν άνθρωπο.

 

Τόλμησε να ψελλίσει η κόρη του, που καθόταν με τα πόδια μαζεμένα πάνω στον καναπέ και κρατούσε ένα φλυτζάνι.

 

-Τι έκανε λέει; Έσωσε έναν άνθρωπο; Ξέρεις πόσο κοστίζει ένας Βήτα Ταυ στο κράτος ; Όσο χίλιοι άνθρωποι, όσο δέκα χιλιάδες άνθρωποι. Τι ανοησίες είναι αυτές που μου αραδιάζεις; Αυτά σας μαθαίνουνε στα πανεπιστήμια;

 

Φώναξε θυμωμένα ο άντρας και άρχισε να βηματίζει νευρικά μέσα στο δωμάτιο.

 

-Όμως αν ο καημένος ζούσε εκατό χρόνια πριν, ίσως να γινόταν και ήρωας.

 

Είπε η κοπέλα, σηκώνοντας το φλυτζάνι στο ύψος των ματιών της και τον κοίταξε κρυμένη πίσω απο αυτό περιμένοντας ένα πιθανό ξέσπασμα του.

 

Ο πατέρας της γύρισε προς το μέρος της και με σοβαρό αλλά ήρεμο ύφος της είπε:

 

-Άκουσε παιδί μου, η κοινωνία και ο πολιτισμός προχωράνε. Δεν ζούμε ούτε στο 1950 ούτεστο 2000.

 

Έχουν αλλάξει όλα από τότε. Για παράδειγμα, η ανθρωπότητα φοβισμένη από τη φρίκη του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, το 1948 εξέδωσε την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αναβιβάζοντας έτσι την ανθρώπινη ζωή σε ανεκτίμητη αξία. Πριν περάσουν πενήντα χρόνια οι ίδιοι οι άνθρωποι θεσπίζοντας νόμους ασφαλιστικής αποζημίωσης, άρχισαν να ορίζουν αντίτιμο για την απώλεια ανθρώπινης ζωής. Άρχισαν να μπαίνουν κριτήρια όπως ηλικία, εισόδημα, προστατευόμενα μέλη, νομιμότητα, παράπλευρες απώλειες κλπ. Θα τα κάνετε στο τρίτο έτος και θα δεις. Πάντως σου λέω ότι , την εποχή που αναφέρομαι, η ανθρώπινη ζωή κοστολογήθηκε από ελάχιστα μέχρι και τίποτε, μερικές φορές, από επίσημα δικαστήρια.

 

Η πρόοδος της βιοτεχνολογίας από την άλλη, έφερε τις θεμελιώδεις αλλαγές στους βασικούς νόμους της ρομποτικής. Τα πολύ εξελιγμένα ρομπότ, πρόγονοι των Βήτα Ταυ, άρχισαν να μπαίνουν σε όλες τις δραστηριότητες της κοινωνίας. Κομβικό σημείο των εξελίξεων είναι το περιστατικό στο Εμπορικό Κέντρο του Κιότο. Ένα εξελιγμένο ρομπότ φύλαξης χώρων, βρέθηκε σε ένα περιστατικό ομηρίας. Κάποιοςείχε πιάσει όμηρο μια γυναίκα και απειλούσε να τη σκοτώσει. Το ρομπότ ήταν πίσω του σε απόσταση ενός μέτρου αλλά ο κακοποιός δεν το είχε αντιληφθεί. Πολύ εύκολα το ρομπότ μπορούσε να τον θέσει εκτός μάχης, και παρόλα αυτά ξέρεις τι έκανε το ρομπότ;

 

-Τι;

 

Ρώτησε η κόρη με μια έκφραση απορίας.

 

-Αυτοανεφλέγει! Βρέθηκε εγκλωβισμένο στην αντίφαση του πρώτου νόμου της ρομποτικής. Δεν μπορούσε να βλάψει άνθρωπο και ταυτόχρονα με την μη παρέμβαση του, έβλαπτε άνθρωπο.

 

Με αφορμή το περιστατικό αυτό και καθώς τα ρομπότ άρχισαν να διεκδικούν ισότιμη αντιμετώπιση στις κοινωνίες, δημιουργήθηκε σιγά-σιγά το νομικό πλαίσιο που ισχύει σήμερα παγκόσμια.

 

Ιστορικές δικαστικές αποφάσεις που βοήθησαν να καταλήξουμε εδώ ήταν η υπόθεση του ρομπότ Λητώ, που μετά το θάνατο των γονιών του παιδιού του οποίου ήταν μπέημπυ σίττερ, πέτυχε να το υιοθετήσει και η υπόθεση καταδίκης ενός υπολογιστή που κατηγορήθηκε γιά κατασκοπία.

 

Μόλις τα ρομπότ άρχισαν να πλαισιώνουν το στρατό και τα σώματα ασφαλείας, ήταν θέμαχρόνου πια η δια παντός κατάργηση των τριών νόμων της ρομποτικής. Οι νόμοι αυτοί που ενώ ξεκίνησαν σαν μια άτυπη παραδοχή όχι μόνο εξελίχθηκαν σε απαράβατους κανόνες αλλά άντεξαν περίπου εκατό χρόνια. Η επίσημη κατάργησή τους ήρθε το 2034 με την σχετική Παγκόσμια Διακήρυξη, με αφορμή τον μεγάλο πόλεμο της Κριμαίας.

 

Από τότε ρομπότ και άνθρωποι υπόκεινται στους ίδιους νόμους, με την αρχή του «μείζονος οφέλους» της κοινωνίας να επικρατεί.

 

Σήμερα η υπέρτατη αξία είναι το συμφέρον του κράτους ως επέκταση του συμφέροντος της κοινωνίας.

 

Για αυτό και αν κλέψεις το κράτος η ποινή είναι θάνατος. Το ίδιο και αν κάποιος κριθεί υπεύθυνος για απώλεια πολύτιμης κρατικής περιουσίας. Και ένας Βήτα Ταυ, όπως ξέρεις, έχει αστρονομικό κόστος παραγωγής. Δεν νομίζω να θες την ίδια ποινή για την απώλεια μιας φτηνής ανθρώπινης ζωής. Αυτός ο βλάκας ο Γκουτιέρεζ τη γλύτωσε πολύ φτηνά.Τα Βήτα Ταυ είναι ανεκτίμητα, και οικονομικά και πρακτικά.

 

-Μα καλά και η ανθρώπινη ζωή δεν έχει πια καμιά αξία.

 

Ο πατέρας της σηκώθηκε,αφού βημάτισε νευρικά πάνω-κάτω, γιά λίγο, πήγε στη βιβλιοθήκη, έβγαλε ένα παλιό βιβλίο, της χαμογέλασε και της το έδωσε.

 

-Εδώ κάποιος πριν πολλά-πολλά χρόνια έδωσε μια απάντηση στο ερώτημά σου.

 

Η κοπέλα πήρε το βιβλίο και διάβασε στο εξώφυλλο:

 

“Τζακ Λόντον Ο Θαλασσόλυκος».

 

-Αν έχεις όρεξη, διάβασέ το. Για να δεις ότι ακόμη και την εποχή που κάποιοι, θεωρητικολογώντας, όριζαν ως ανεκτίμητη την αξία της ανθρώπινης ζωής, τι πίστευαν κάποιοι άλλοι για αυτό. Την άποψη αυτών των άλλων επιβεβαιώνουν όλες οι πληροφορίες που έχουμε για εκείνη την περίοδο. Μια περίοδος που η παγκόσμια καθημερινή πρακτική της, εκθέτει ως υποκριτικές όλες τις διακηρύξεις και φιλοσοφίες περί του ανεκτίμητου της ανθρώπινης ζωής.

 

 

 

 

 

Ο Εστεμπάν Γκουτιέρεζ, ξαπλωμένος στο κρεβάτι του κελιού του, κοίταζε τον άσπρο τοίχο και για άλλη μια φορά ξανάφερνε μπροστά του τη σκηνή στο τέρμα του φρεατίου, εκείνη την κρίσιμη νύχτα.

 

Σχεδόν κάθε μέρα, από τότε που τον έκλεισαν εδώ, έπαιζε αυτό το παιχνίδι με τον εαυτό του. Έκλεινε τα μάτια, σκεφτόταν έντονα, τις σκηνές στο κρατητήριο, στο δικαστήριο, τα είκοσι δύο χρόνια ποινής, τους δημοσιογράφους και τον κόσμο που ήθελαν να τον ξεσκίσουν και μετά άνοιγε τα μάτια του μέσα στο φρεάτιο. Κάτω από το φως που έδιναν ένας φορητός φανόςκαι οι φακοί στα κράνη των εγκλωβισμένων, τους ξαναέβλεπε, εκεί, στα σπλάχνα της Γής, εκεί που το καθήκον τον είχε στείλει. Ξανάβλεπε αριστερά του όρθιο, ατσαλάκωτο και ανέκφραστο τον πολύτιμο Βήτα Ταυ. Και αριστερά του καθισμένο στο έδαφος, μισολιπόθυμο και κάθιδρο τον νεαρό εργάτη.

 

Ο Εστεμπάν Γκουτιέρεζ που ήταν ένας έμπειρος και καλά εκπαιδευμένος διασώστης, που ήξερε τους κανόνες και τους νόμους που διέπουν αυτές τις επιχειρήσεις, καθώς και το τι ανέμεναν οι ανώτεροί του από αυτόν, χωρίς δεύτερη σκέψη, για μια ακόμη φορά τύλιγε τον ιμάντα ασφαλείας γύρω από τη μέση του νεαρού, και τον οδηγούσε στη σωτηρία.

 

Η ανάμνηση του βλέμματος του νεαρού, λίγο πριν αναπνεύσουν μαζί τον καθαρό αέρα της επιφάνειας, τον έκανε να χαμογελάσει.

Edited September 20, 2011 by Mesmer

[Eugenia Rose]

Πραγματικά πολύ καλή ιδέα. Προσεγγίζει την ιδέα της εξέλιξης περισσότερο κοινωνιολογικά θα έλεγα παρά βιολογικά. Είναι η εξέλιξη μιας κοινωνίας και όχι μιας μορφής ζωής.

Θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη αν εκεί στο τέλος που ο Γκουτιέρες φέρνει στο μυαλό του την σκηνή στο φρεάτιο μας έβαζες στην θέση του. Δηλαδή με την ηθική μας τώρα καταλαβαίνουμε ότι έπρεπε να σώσει τον άνθρωπο. Μας έδωσες και την εντύπωση εκείνης της κοινωνίας μέσω του πατέρα της κοπέλας. Δεν μας έδωσες όμως το δίλλημα του Γκουτιέρες.

Είχες χώρο να το κάνεις. Θα μου πεις γιατί να έχει δίλλημα. Γιατί στην κοινωνία που μεγάλωσε ακούγοντας αυτά που άκουγε θα είχε ένα δίλλημα. Γιατί ήξερε τις μετέπειτα συνέπειες και μπορεί να σκεφτόταν την ζωή του ως φυλακισμένο μετά από αυτό. Και στο τέλος για να νιώσουμε τον πρωταγωνιστή πιο οικείο σε εμάς και να μπούμε για τα καλά στην θέση. Θα το έκανες πιο «ανθρώπινο» no pun intended. Αν λοιπόν στο τέλος είχες μια πιο μεγάλη σκηνή με αυτόν να πηγαίνει να κάνει το αντίθετο από αυτό που κατέληξε να κάνει, και τα συναισθήματα η τα γεγονότα που τον οδήγησαν να αλλάξει, πιστεύω θα ήταν ακόμα πιο ολοκληρωμένο. Πολύ καλή γραφή επίσης. Καλή επιτυχία!

 

 

[alkinem]

Ωραία ιστοριούλα,

 

Θέτεις μερικά ενδιαφέροντα ερωτήματα, σχετικά με το τι αξία θα έχει στο μέλλον η ανθρώπινη ζωή. Βρίσκω λίγο απαισιόδοξη την πρόβλεψή σου, μα οι τωρινές εξελίξεις μάλλον μας οδηγούν σε αυτό το σημείο.

 

Ο λόγος σου έρεε αρκετά στρωτά, με εξαίρεση τις φράσεις που ακολουθούσαν τους διαλόγους.

 

Πχ -Όμως αν ο καημένος ζούσε εκατό χρόνια πριν, ίσως ναγινόταν και ήρωας.

 

Είπε η κοπέλα, σηκώνοντας το φλυτζάνι στο ύψος των ματιών της και τον κοίταξε κρυμένη πίσω απο αυτό περιμένοντας ένα πιθανό ξέσπασμα του.

 

Πολύ απότομο και, εκ πρώτης όψεως, ο αναγνώστης δε μπορεί να καταλάβει πως πρόκειταιγια περιγραφή της καταστάσεως του ατόμου που είπε αυτά τα λόγια.

 

Επίσης πρόσεξα και μερικά ορθογραφικά λαθάκια, που εύκολα θα μπορούσαν να είχαν αποφθεχθεί.

 

 

 

Γενικά καλό, αν και αγγίζεις ελαφρά το θέμα της εξέλιξης και προτιμάς να επικεντρωθείς στα ηθικά ζητήματα που θέτει η ιστορία σου.

 

[aScannerDarkly]

Κατ' αρχάς, δεν είμαι βέβαιος αν η ιστορία είναι εντός θέματος. Αν η εξέλιξη που πραγματεύεσαι είναι η εξέλιξη της ηθικής, ο ίδιος λες μέσα από τα λόγια του πατέρα ότι η ηθική έχει παραμείνει περίπου η ίδια σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας. Αν είναι η εξέλιξη των ανθρώπων σε βιορομπότ, είναι απλώς ένα στοιχείο της ιστορίας, που δε βρίσκεται όμως στο κέντρο του προβληματισμού.

 

Υπάρχουν επίσης μερικά λαθάκια. Τα περισσότερα τα βρίσκεις εύκολα, αλλά αυτό που επαναλαμβάνεται συνέχεια είναι του τύπου

 

- (....)

Είπε ο ...

 

Κατ' αρχάς, δεν υπάρχει λόγος να αλλάζει η σειρά και, κυρίως, πρέπει να συνεχίζεις με μικρό ("Τι μέρα κι αυτή!" είπε ο npaps).

 

Αυτό που με χάλασε πιο πολύ είναι το κομμάτι της ομιλίας του πατέρα. Αφ' ενός, εκεί που παρουσιάζεται σαν φανατισμένος, απόλυτος, που δε θέλει να ακούσει κουβέντα, ξαφνικά η συμπεριφορά του μαλακώνει κι αρχίζει να εξηγεί... Κι εδώ είναι το πιο μεγάλο πρόβλημα. Δεν μπορεί η κόρη να μην ξέρει τίποτε από όλα αυτά. Είναι το γνωστό μοτίβο, όπου ο χαρακτήρας εξηγεί κάτι γνωστό σε αυτόν και τους γύρω του, για να το μάθει ο αναγνώστης. Πρέπει αυτό να γίνει με πιο κομψό τρόπο. Και με σαφώς λιγότερο διδακτικό ύφος.

 

Καλή η αναφορά στους νόμους της ρομποτικής, στον προβληματισμό για τη θέση ενός υπερεξελιγμένου όντος στην ανθρώπινη κοινωνία, αλλά δεν την εκμεταλλεύεσαι αρκετά και το τέλος μου φάνηκε λίγο διακτικό και ηθικολογικό - που δε μου αρέσει.

[Guest old#2065]

Κατ' αρχάς, δεν είμαι βέβαιος αν η ιστορία είναι εντός θέματος. Αν η εξέλιξη που πραγματεύεσαι είναι η εξέλιξη της ηθικής, ο ίδιος λες μέσα από τα λόγια του πατέρα ότι η ηθική έχει παραμείνει περίπου η ίδια σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας. Αν είναι η εξέλιξη των ανθρώπων σε βιορομπότ, είναι απλώς ένα στοιχείο της ιστορίας, που δε βρίσκεται όμως στο κέντρο του προβληματισμού.

 

Απαντώ μόνο γιατί τίθεται θέμα νομότυπου της συμμετοχής.

Δεν είδα πουθενά στην προκύρηξη του διαγωνισμού να λέει ότι το θέμα είναι μόνο η βιολογική και τεχνολογική εξέλιξη αλλα οχι η εξέλιξη του νομικού μας πολιτισμού.

Edited September 25, 2011 by npaps

[DinoHajiyorgi]

Τυπικά, ο τρόπος παράθεσης των διαλόγων με αποσυντώνησε λίγο στην ανάγνωση.

 

Παλιομοδίτικη, pulp τύπου επιστημονική φαντασία. Από την στιγμή που ξέρουμε ότι δικάζεται, και μετά μας δίνονται οι επιλογές του ήρωα, ο αναγνώστης βάζει στη σειρά όλα τα στοιχεία πριν του τα δώσει ο συγγραφέας. Ίσως να μπορούσε να επωθεί η ίδια ιστορία από άλλη οπτική και με διαφορετική σειρά, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να έχει μια πιο φρέσκια προσέγγιση. Π.χ. να μας δικαιολογηθεί γιατί σε μια κοινωνία που έχει εξελιχτεί έτσι ώστε η μηχανή να θεωρείται πολυτιμότερη από την ανθρώπινη ζωή, ο ήρωας μας είναι διαφορετικός από τους σύγχρονους συνανθρώπους του. Ναι, εμείς τον κατανοούμε, γιατί σκέφτεται σαν εμάς. Γιατί όμως. Η ιστορία θα μπορούσε να έχει να κάνει μόνο με την επιλογή του, κι ας έμενε η τιμωρία στο φλου. Πως θα ήταν δηλαδή αν το παρόν διήγημα γραφόταν για το αναγνωστικό κοινό εκείνης της μελλοντικής κοινωνίας, αντί για εμάς;

[Guest old#2065]

 

 

. Πως θα ήταν δηλαδή αν το παρόν διήγημα γραφόταν για το αναγνωστικό κοινό εκείνης της μελλοντικής κοινωνίας, αντί για εμάς;

 

Πολύ ωραία προσέγγιση. Δεν την είχα σκεφτεί. Την κρατάω για μελλοντική χρήση, Ευχαριστώ Ντίνο.

Υ.Γ. Αμάν πια με το παλιομοδίτικη, 56 χρονών είμαι πως να είναι "νεομοδίτικη"

Edited September 25, 2011 by npaps

[aScannerDarkly]

Κατ' αρχάς, δεν είμαι βέβαιος αν η ιστορία είναι εντός θέματος. Αν η εξέλιξη που πραγματεύεσαι είναι η εξέλιξη της ηθικής, ο ίδιος λες μέσα από τα λόγια του πατέρα ότι η ηθική έχει παραμείνει περίπου η ίδια σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας. Αν είναι η εξέλιξη των ανθρώπων σε βιορομπότ, είναι απλώς ένα στοιχείο της ιστορίας, που δε βρίσκεται όμως στο κέντρο του προβληματισμού.

 

Απαντώ μόνο γιατί τίθεται θέμα νομότυπου της συμμετοχής.

Δεν είδα πουθενά στην προκύρηξη του διαγωνισμού να λέει ότι το θέμα είναι μόνο η βιολογική και τεχνολογική εξέλιξη αλλα οχι η εξέλιξη του νομικού μας πολιτισμού.

 

Δεν είπα ότι η εξέλιξη του νομικού πολιτισμού ή της ηθικής ή της μαγειρικής ή ότιδήποτε άλλο. Απλώς μου φαίνεται πως και οι δύο έννοιες της εξέλιξης που διακρίνω μέσα στο κείμενο βρίσκονται στο περιθώριο, κατά τη γνώμη μου.(Επίσης δεν έθεσα θέμα εγκυρότητας της συμμετοχής. Απλώς έκρινα την ιστορία στα πλαίσια του διαγωνισμούς. Θα τα πούμε σε λίγο και από κοντά).

Edited September 25, 2011 by aScannerDarkly

[Guest old#2065]

Κατ' αρχάς, δεν είμαι βέβαιος αν η ιστορία είναι εντός θέματος. Αν η εξέλιξη που πραγματεύεσαι είναι η εξέλιξη της ηθικής, ο ίδιος λες μέσα από τα λόγια του πατέρα ότι η ηθική έχει παραμείνει περίπου η ίδια σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας. Αν είναι η εξέλιξη των ανθρώπων σε βιορομπότ, είναι απλώς ένα στοιχείο της ιστορίας, που δε βρίσκεται όμως στο κέντρο του προβληματισμού.

 

Απαντώ μόνο γιατί τίθεται θέμα νομότυπου της συμμετοχής.

Δεν είδα πουθενά στην προκύρηξη του διαγωνισμού να λέει ότι το θέμα είναι μόνο η βιολογική και τεχνολογική εξέλιξη αλλα οχι η εξέλιξη του νομικού μας πολιτισμού.

 

Δεν είπα ότι η εξέλιξη του νομικού πολιτισμού ή της ηθικής ή της μαγειρικής ή ότιδήποτε άλλο.

Είσαι προκλητικός η εμένα μου φαίνεται;

Θα περιμένεις μέχρι τις 15 (για να τηρήσω τον κώδικα ηθικής που ζήτησε η Βάσω) και θα απαντήσω.

 

 

 

[aScannerDarkly]

Αλήθεια, δεν είπα τίποτα με κακή πρόθεση. Αν φάνηκε ότι ήμουν αγενής, ζητώ συγγνώμη, συζήτηση στο πλαίσιο του διαγωνισμού προσπαθώ να κάνω.

[Mesmer]

Πολύ ενδιαφέρων ο τρόπος με τον οποίο δίνεται η αλλαγή στην αντιμετώπιση των ανθρώπων και των ρομπότ, μέσα από την εξέλιξη της τεχνολογίας και τις «μονάδες χρησιμότητας» του καθενός. Αν και, ηθικολογικά, είμαι με το μέρος του Εστεμπάν, ποιος μας λέει ότι το μέλλον δεν μας επιφυλάσσει κάτι τέτοιο;

 

Το κομμάτι της ιστορικής αναδρομής με τον μπαμπά και την κόρη ήταν λιγάκι εγκυκλοπαιδικό, σαν να υπήρχε μόνο και μόνο για να πεις τι είχε γίνει κι άλλαξαν όλα.

 

 

[Cassandra Gotha]

Καλή ιστορία, με το αγαπημένο μου θέμα στην Επιστημονική Φαντασία. ( Ρομπότ και άνθρωποι).

 

Η ανθρωπιστική σκοπιά από την οποία βλέπεις τα πράγματα θα μπορούσα να πω ότι κάνει το κείμενό σου πρωτότυπο , αλλά δεν είμαι σίγουρη, καθώς έχω διαβάσει ελάχιστα βιβλία Ε.Φ. (Αλλά έχω δει αρκετές ταινίες, και δεν θυμάμαι καμιά με τη δική σου οπτική γωνία).

 

 

Έχω και μία μικρή πρόταση: η αρχή θα μπορούσε να λείπει. Αν ξεκινούσαμε κατευθείαν με την επιχείρηση διάσωσης και τα παρακολουθούσαμε όλα σε φυσική ροή, πηδώντας τη δίκη και βρίσκοντας στο τέλος τον Εστεμπάν στο κελί να χαμογελάει με το πρόσωπο του νεαρού, πιστεύω ότι θα ήταν πιο δυνατό το αποτέλεσμα.

 

Μία αξιοπρεπής συμμετοχή.

Edited September 25, 2011 by Cassandra Gotha

[niceguy0973]

Φίλε Νίκο, έξυπνη ιδέα, καλογραμμένη και με τέλος που μου αρέσει. Θα ήθελα να είναι πιο μεγάλη η ιστορία σου, πιο χορταστική. Και κάτι που θα πω σε όλους. Δεν έχω την πείρα να κρίνω την τεχνική, δεν έχω το δικαίωμα να κρίνω την ιδέα. Λέω την άποψή μου για αυτό που μου άφησε η ιστορία σαν απλός αναγνώστης. Κι αυτό που μου άφησε ήταν κάτι το θετικό. Καλή επιτυχία σου εύχομαι!

[Roland]

Μια αρκετα αξιοπρεπης ιστορια που στεκεται πολυ καλα στα πλαισια του διαγωνισμου..Μου αρεσε που ξεκινησες με την καταδικη του ηρωα και μετα εκανες την αναδρομη που οδηγησε σε αυτην του την καταδικη.Επισης μου αρεσε ο χαρακτηρας της υποθεσης γιατι σου εβγαζε κατι το ανθρωπινο που φαινεται να εχει ξεχαστει απο ολους τους υπολοιπους..Δεν μου αρεσε η σκηνη με τον πατερα της μικρης κοπελας γιατι μου φανηκε αδικαιολογητα σκληρος..Κατα τα αλλα ηταν μια ευκολοδιαβαστη ιστορια. Καλη επιτυχια

[mman]

Στα σχόλιά μου πιθανόν να επαναλαμβάνω προηγούμενα σχόλια άλλων. Το κάνω, αφενός για να μην ψάχνω τι να αφαιρέσω από τα ήδη έτοιμα σχόλιά μου και αφετέρου γιατί έτσι επιβεβαιώνω / ενισχύω αυτά που επαναλαμβάνω.

Υπερβολικά μεγάλος τίτλος και θα παρέλειπα οπωσδήποτε το «Κώδικας Ηθικής». Απλώς «Υπόθεση Γκουτιέρεζ»;

Η ιστορία αυτή ανήκει στο είδος των διηγημάτων που μου αρέσει πολύ να διαβάζω. Ο προβληματισμός που θέτεις είναι εξαιρετικά ενδιαφέρων, κατά τη γνώμη μου όμως, χάνει στον τρόπο διαχείρισης και παρουσίασής του.

Για μένα, η στιγμή της κορύφωσης θα έπρεπε οπωσδήποτε να είναι η στιγμή της κρίσιμης απόφασης του ποιον θα διασώσει. Οπότε μ’ αυτή τη σκηνή θα έπρεπε να κλείνει το διήγημα. Αυτό σημαίνει ότι όλη η σκηνή πάτερα-κόρης μπροστά στην τηλεόραση, όπου γίνεται όλη η άχαρη δουλειά των εξηγήσεων, θα έπρεπε (α) να μεταφερθεί νωρίτερα μέσα στο διήγημα, όταν η ένταση δεν έχει ακόμα φτάσει σε ψηλά επίπεδα και (β) να μετασχηματιστεί ώστε να διαχυθούν οι απαραίτητες πληροφορίες (που αποτελούν και το όλο ζουμί της ιστορίας) ομαλά μέσα στο διήγημα και να μην παρουσιάζονται από δύο άσχετους με την κυρίως υπόθεση χαρακτήρες που έχουν μπει εκεί εμφανώς γι’ αυτόν το σκοπό.

Επίσης, για να κάνεις το δίλημμα πιο ενδιαφέρον, θα πρέπει να ενισχύσεις αρκετά το επιχείρημα «σώσε το ρομπότ», λέγοντας π.χ. ότι η εργασία του έμμεσα ωφελεί / σώζει πάνω από έναν άνθρωπο ή ότι η ανθρώπινη ζωή έχει κι αυτή μία τιμή πάνω από την οποία μπορεί κάποιος ιθύνων να μπει σε έναν δικαιολογημένο πειρασμό να τη θυσιάσει (π.χ. με το ποσό που θα ξοδευτεί για μια ζωή μπορούν ίσως να σωθούν / ευημερήσουν δεκάδες άλλες). Αν ενίσχυες τέτοιους προβληματισμούς στον Γκουτιέρεζ, τότε το διήγημα θα ανέβαινε κλίμακα ενδιαφέροντος και ποιότητας.

[Stanley]

Πολύενδιαφέρουσα ιδέα, μόλις κατάλαβα τι παίζει ανακάθισα στον καναπέ μου. Ωστόσο,μου τα χάλασε όλο το μεσαίο κομμάτι. Θα μπορούσε η αφήγηση να μην είναι τόσομονοκόμματη και τόσο λεπτομερής, θα είχα μάθει για την αλλαγή της ηθικής καιπολύ πιο σύντομα, και σίγουρα ότι τόσα καραμπινάτα. Μια άλλη παρατήρηση: οιδιάλογοι, όπου ξεκινάς σε άλλο πρόταση την επεξήγηση, κι αυτό χαλάει κάπως τονρυθμό.

Ευκολοδιάβαστη και απλά γραμμένη, δεν μπορώ να πω ότι δεν με ικανοποίησε για αυτό που ήθελε να μου πει. Συμφωνώ με τον μμαν ότι η μεταφορά του πυρήνα της ιστορίας στο "δίλημμα" του ήρωα, θα έδινε άλλη πνοή.

Χιουμοριστικές παρατηρήσεις:

"Ο γκριζομάλλης άντρας μετην προσεγμένη ρομπ ντε σαμπρ γύρισε προς την κόρη του". Τι είναι τούτο; Δεν μπόρεσα να μην χαμογελάσω, πάντως!

Το όνομα του πρωταγωνιστή πώς το επέλεξες;

[Guest old#2065]

Χιουμοριστικές παρατηρήσεις:

"Ο γκριζομάλλης άντρας μετην προσεγμένη ρομπ ντε σαμπρ γύρισε προς την κόρη του". Τι είναι τούτο; Δεν μπόρεσα να μην χαμογελάσω, πάντως!

Το όνομα του πρωταγωνιστή πώς το επέλεξες;

Απο το πρόσφατο περιστατικό στο Μεξικό Χιλή (έχει δίκιο ο Alex).

 

Robe de chambre

Edited September 26, 2011 by npaps

[Διγέλαδος]

Ωραία ιδέα και μ' άρεσε η χρήση του πρόσφατου συμβάντος στη Χιλή. Νομίζω πως είσαι μέσα στο θέμα μια χαρά. Δεν θα ήθελα να είχε περισσότερη έκταση γιατί με κάλυψε μέχρι το τέλος. Δεν θα ήθελα η ιστορία με τον μπαμπά και την κόρη του να ήταν πιο πάνω, δηλαδή πιο πριν από τη διάσωση γιατί θα χαλούσε την μικρή ανατροπή / μικρό ξάφνιασμα στην αντίδραση του αφεντικού στη διάσωση.

 

 

[Ροη]

Aπάνθρωπη μελλοντική κοινωνία, που ίσως λόγω των περιορισμών του διαγωνισμού μας παρουσίασες πολύ γρήγορα μέσα απο την διάλεξη του πατέρα προς την κόρη. Θα ήθελα λίγη περισσότερη ανάλυση. Μου άρεσε η κεντρική ιδέα, της απόλυτα φυσιολογικής ανθρώπινης συμπεριφοράς που υπο απάνθρωπες συνθήκες θεωρείται κατακριτέα.

[Man_from_Earth]

Σίγουρα εντός θέματος γιατί αναφέρεται σε κοινωνικοπολιτικές μεταλλάξεις (που ποιός μας λέει οτι είναι λιγότερο σημαντικές πο τις γονιδιακές;)

 

Αν ο κόσμος αναρρωτιέται αν είσαι εντός η εκτός θέματος φίλε Νίκο να χαίρεσαι γιατί σημαίνει οτι πρωτοτύπησες...

 

Τώρα στα (-): Κι εγώ βρίσκω οτι στην επεξήγηση του πατέρα στην κόρη η αφήγηση χάνει πόντους. Επίσης Θα ήθελα μια καλύτερη σύνδεση ανάμεσα στα 4 σκηνικά της ιστορίας. Ανακατανομή της σειράς τους ίσως να βοηθούσε

 

Γενικά πολύ καλή ιδέα και αν κοιτάξεις μεμονωμένα τα σκηνικά πλην του επεξηγηματικού είναι όμορφα.Θαθελα ναμουν εκεί και στα 3

[dagoncult]

Ο αρκετά ομαλός λόγος (παρά τα κάποια μικρολαθάκια που διορθώνονται μ' ένα πέρασμα) έπαιξε (μαζί με το μικρό μέγεθος) ρόλο στο να πάει η ιστορία αρκετά γρήγορα για ’μένα.

Μου άρεσαν κάποια από τα περιστατικά που αναφέρονται σχετικά με τις ‘ιστορικές’ εξελίξεις στη συνύπαρξη ρομπότ-ανθρώπων.

Οι εξηγήσεις που δίνει ο πατέρας δεν λειτούργησαν. Μοιάζουν να έχουν μπει εκεί ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο (να εξηγήσουν). Δηλαδή τι... ξαφνικά τον πιάνει πρεμούρα να κάνει μάθημα ιστορίας στην κόρη του;

Το κλείσιμο μου άρεσε.

Σε σχέση με το θέμα Εξέλιξη μου φάνηκε έτσι κι έτσι.

Σκέφτηκα κι εγώ μ' αυτό που λέει η Cassandra Gotha, δηλαδή το να παρακολουθούσαμε την κατάβαση του Εστεμπάν.

Θα συμφωνήσω και με τον mman για τον τίτλο.

[Mindtwisted]

Λοιπόν, αυτά που ήθελα να πω έχουν ήδη αναφερθεί πιο πάνω. Ωραίο διήγημα για το πως θα μπορούσαμε να έχουμε καταλήξει σε μερικά χρόνια, αλλά νομίζω οτι έτσι όπως είναι δομημένο χαλάει την έκπληξη,

 

Όχι μόνο ξέρουμε τι θα συμβεί απ' την αρχή, αλλά στη μέση ακούμε και το λόγο, κύρηγμα - ιστορική αναδρομή του πατέρα προς την κόρη, που δεν μπορεί κάτι θα ήξερε κι αυτή, στο πανεπιστήμιο ήταν και δικηγόρος, (Δεν είχαν διδαχθεί ιστορία στο σχολείο;).

 

Επίσης:

Αυτά σας μαθαίνουνε στα πανεπιστήμια;

Δεν νομίζω να το έλεγε ένας άνθρωπος που έχει πάει και ο ίδιος πανεπιστήμιο, (Δημοσιογράφος είναι)

 

και:

Θα τα κάνετε στο τρίτο έτος και θα δεις

Από που κι ως που ξέρει αυτός τι θα κάνουν οι φοιτητές της νομικής στο τρίτο έτος. (και μιλάμε και για απλή ιστορία, σίγουρα τα έχει διδαχθεί.)

 

Επιπλέον, για έγκριτος δημοσιογράφος, ο πατέρας είναι πολύ απόλυτος και για φοιτήτρια του πρώτου ή δεύτερου έτους της νομικής η κορη του παραείναι φοβισμένη.

 

Είπε η κοπέλα, σηκώνοντας το φλυτζάνι στο ύψος των ματιών της και τον κοίταξε κρυμένη πίσω απο αυτό περιμένοντας ένα πιθανό ξέσπασμα του.

 

Εμένα τέτοια αντίδραση με κάνει να αναρρωτιέμαι πόσες φορές την έχει κάνει μαύρη στο ξύλο. Κι αυτή υποτίθεται οτι θα γίνει δικηγόρος, έπρεπε να έχει τα επιχειρήματα και το σθένος να τον αποστομώσει. Τι θα κάνει δηλαδή στο δικαστήριο, θα κρύβεται πίσω απ' το μπουκαλάκι με το νερό;

 

Γενικά νομίζω θα ήταν καλύτερα να αναλύσεις μέ άλλο τρόπο τις κοινωνικές συνθήκες, (θα μπορούσες να βάλεις τον Εστεμπάν να το συζητάει με κάποιον κατα την εκπαίδευσή του ως διασώστη), και να κλείσεις με την διάσωση και τις σκέψεις του Εστεμπάν, ώστε να συμπάσχουμε μαζί του και να μας επηρεάσει πιο πολύ η απόφαση του. (Και να μην αποπροσανατολίζομαι κι εγώ με τη σχέση - πατέρα κόρης)

 

Αυτά, αν δεν είχε τα τεχνικά προβλήματα θα μου άρεσε πολύ περισσότερο.

Καλή επιτυχία!!

[lizbeth_covenant]

Η ιστορία μου άρεσε, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της με χάλασε μάλλον...

 

Για να είμαι πιο ξεκάθαρη, θα προτιμούσα να γράψεις απ' την αρχή ως το τέλος για τον Γκουτιέρεζ, να δούμε μέσα απ' τα δικά του μάτια τι συνέβη και να περάσεις το μήνυμα που θέλεις να περάσεις, μέσα απο καταστάσεις και το συναίσθημα που θα έβγαζε ο ήρωάς σου!

 

Αυτή η σκηνή με τον πατέρα και την κόρη δε μου άρεσε. Ήταν σα να ήθελες να μου περάσεις το μήνυμά σου με το ζόρι. Τη βρήκα κάπως άκομψη! Θα μου άρεσε περισσότερο άμα έλειπε και είχες περισσότερο "Γκουτιερεζ" μέσα στην ιστορία! Το μήνυμα θα το περνούσες με πιο διακριτικό τρόπο, όπως είπα ήδη!

 

Ήταν μια καλή και έξυπνη ιδέα που εξοργίζει τον αναγνώστη για τον τρόπο που εξελίχθηκαν οι άνθρωποι! Απλά, πιστεύω, με μια άλλη ματιά θα ήταν πολύ πολύ καλύτερη!

 

Καλή επιτυχία απο μένα!!!

[TheTregorian]

Θέτεις ένα ενδιαφέρον ζήτημα, δηλαδή το πόσο ανήθικη μπορεί να γίνει μία κοινωνία προς χάριν του κέρδους. Μ' άρεσαν αυτοί οι ρομποτικοί βοηθοί καθώς και το περιβάλλον σ' αυτό τον αγωγό.

 

Ενώ όμως η ιστορία ξεκινά μ' ενδιαφέρον, καταλήγει κουραστική με την ανάλυση του δικηγόρου - πατέρα στην κόρη. Από 'κείνο το σημείο και μετά προσωπικά είχα χάσει το ενδιαφέρον βλέποντας τετριμμένα πράγματα (όπως οι τρεις νόμοι της ρομποτικής του Ασίμοφ, που δε διευκρινίζεις πουθενά ότι η κοινωνία σου το εμπνεύστηκε απ' αυτόν, οπότε το βλέπω σαν κακιά αντιγραφή), ισότητα ρομπότ ανθρώπων, εταιρίες που χρησιμοποιούν ρομπότ αντί ανθρώπων κτλ κτλ. Δε με πείθει η ύπαρξη μιας τέτοιας κοινωνίας προσωπικά, θεωρώ ότι είναι πολύ ουτοπικό να δεχτούμε ότι θα καταλήξει ποτέ ν' αξίζει ένα μηχάνημα περισσότερο από έναν άνθρωπο. Επίσης δεν μπορώ να κατανοήσω τον διασώστη σου, που ενώ τον παρουσιάζεις expert του είδους, τον βάζεις να κάνει ένα τέτοιο "λάθος" για να φανεί επαναστατικός. Ένας άνθρωπος που έχει καταφέρει να θεωρείται άψογος στη δουλειά του, ξέρει πολύ καλά τι περιμένει απ' αυτόν η εκάστοτε κοινωνία, οπότε θα έκανε την επιλογή που του επίτασσε η κοινωνία του. Τέλος, ο διάλογος πατέρα - κόρης ακολουθεί το κλασσικό μοτίβο info dumbing όπου αναλύουμε το τι έχει γίνει πριν μέσω μακροσκελών, μη ρεαλιστικών συζητήσεων. Η κόρη ήξερε σε τι κόσμο ζει, δεν ήταν πέντε χρονών. Ούτε εγώ είμαι δικηγόρος, αλλά ξέρω ότι αν γίνει ένα αεροπορικό δυστύχημα, το βάρος πέφτει στις ζωές κι όχι στο πανάκριβο αεροπλάνο. Μου φαίνεται αφελές μια φοιτήτρια να μη γνωρίζει τα περισσότερα απ' όσα της λέει ο πατέρας της κι ο τρόπος που μιλά ο πατέρας προσωπικά δε με πείθει απ' τη στιγμή που η συζήτηση πάει στους νόμους και στο τι έγινε στο παρελθόν, είναι πολύ αφύσικο.

 

Συνοψίζοντας, ωραία η ιδέα σου γενικά, αλλά ακολούθησες λάθος λογική θεωρώ. Προσπαθώντας να μεταδώσεις ηθικοπλαστικά νοήματα, έχασες το στόχο, που είναι μια πλήρης, μη κουραστική ιστορία. Όλα όσα ειπώθηκαν απ' τον πατέρα, θα μπορούσαν να φανούν μέσα από εικόνες και καταστάσεις της κοινωνίας.

 

Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό!

[mman]

[...] Δε με πείθει η ύπαρξη μιας τέτοιας κοινωνίας προσωπικά, θεωρώ ότι είναι πολύ ουτοπικό να δεχτούμε ότι θα καταλήξει ποτέ ν' αξίζει ένα μηχάνημα περισσότερο από έναν άνθρωπο. [...]

 

Είμαι στη δυσάρεστη θέση να αναφέρω ότι, από μια άποψη, ζούμε ήδη σε μια τέτοια κοινωνία. 'Οχι ότι θα τολμούσε κανείς σήμερα να προκρίνει ένα μηχάνημα για διάσωση, αλλά μία ανθρώπινη ζωή μπορεί και ήδη αποτιμάται (κανονικά, σε ευρώ) λιγότερο και από μία Porsche! Εξηγούμαι:

 

Έχω δει στη δουλειά μου μελέτη έγκριτου ελληνικού πανεπιστημίου η όποια επικαλείται στη βιβλιογραφία της πρωτογενείς μελέτες ξένων ιδρυμάτων, οι οποίες εκτιμούν το κόστος ανά άτομο και ασθένεια ή ανά θάνατο. Δηλαδή η βρογχοπνευμονία στοιχίζει Χ ευρώ ανά παθόντα, ο καρκίνος του πνεύμονα Ψ ευρώ ανά παθόντα κλπ. Δεν ξεχνάω ένα νούμερο: Ο θάνατος αποτιμάται στα € 50.000 το άτομο.

Αυτό είναι. Λιγότερο από μία Porsche.

Μία Lamborghini ή μία Rolls Royce στοιχίζει όσο δέκα άνθρωποι. Ούτε λόγος για ένα μαχητικό αεροσκάφος, ένα αεροπλανοφόρο, ένα διαστημόπολοιο.

Η μελέτη είχε σκοπό να εκτιμήσει κατά πόσο ήταν σκόπιμο να χρησιμοποιηθεί μια ακριβή τεχνολογία μειωμένων ρύπων σε συγκεκριμένες μηχανές. Το συμπεράσμα ήταν, αφού υπολογίστηκαν οι θάνατοι, οι καρκίνοι και οι λοιπές χρόνιες παθήσεις, ότι συνέφερε να μην χρησιμοποιηθεί η ακριβή τεχνολογία και να "πληρώσουμε" καλύτερα την υγεία κάποιων ανθρώπων. Ήταν φθηνότερο.

 

[Αν και το θεωρώ αυτονόητο, διευκρινίζω ότι € 50.000 ευρώ ήταν η εκτίμηση για τον μέσο άνθρωπο. Ένας πιλότος μαχητικού και ένας αστροναύτης δεν είναι ο μέσος άνθρωπος, κυρίως λόγω της εκπαίδευσης και των ποσών που έχουν επενδυθεί σ' αυτόν, που τον καθιστούν σπάνιο.]

 

Αυτά. Ελπίζω να μη σας μαύρισα (πολύ) την ψυχή, αλλά ήθελα να δείξω γιατί ο προβληματισμός του συγκεκριμένου διηγήματος είναι τόσο επίκαιρος.