Κώδικας Ηθικής. Υπόθεση Εστεμπάν Γκουτιέρεζ, Σεπτέμβριος 2069

[aScannerDarkly]

Επίσης, φίλος μου που έκανε διπλωματική πάνω στο ρίσκο στις θαλάσσιες μεταφορές, είχε βρει στη βιβλιογραφία εκτίμηση του πόσο στοιχίζει η απώλεια ανθρώπινης ζωής σε Joule. Ναι, σε Joule!

[TheTregorian]

Μιχάλη, αναφερόμουν περισσότερο στο πρακτικό κομμάτι, αυτό δηλαδή που άγγιξε η ιστορία. Το να μπορεί κάποιος να πάει έναν άνθρωπο στο δικαστήριο επειδή δεν έσωσε το ρομπότ του αλλά τον άνθρωπο - υπάλληλό του. Προφανώς και το κέρδος είναι πάνω απ' όλα πια, αλλά το νομικό κομμάτι είναι πολύ μακριά από κάτι τέτοιο νομίζω. Δε ζω στον Άρη, βλέπω ότι το κέρδος όντως κυβερνά τα πάντα και κλείνω για να μη σπαμάρουμε το τόπικ της ιστορίας. Ζητώ συγνώμη για την όποια παρανόηση.

[Guest old#2065]

Μιχάλη, αναφερόμουν περισσότερο στο πρακτικό κομμάτι, αυτό δηλαδή που άγγιξε η ιστορία. Το να μπορεί κάποιος να πάει έναν άνθρωπο στο δικαστήριο επειδή δεν έσωσε το ρομπότ του αλλά τον άνθρωπο - υπάλληλό του. Προφανώς και το κέρδος είναι πάνω απ' όλα πια, αλλά το νομικό κομμάτι είναι πολύ μακριά από κάτι τέτοιο νομίζω. Δε ζω στον Άρη, βλέπω ότι το κέρδος όντως κυβερνά τα πάντα και κλείνω για να μη σπαμάρουμε το τόπικ της ιστορίας. Ζητώ συγνώμη για την όποια παρανόηση.

Δεν σπαμάρετε καθόλου, συνεχίστε, μου ανεβάζετε τα βιούς

[dagoncult]

Επειδή το είπαν κι άλλοι, και μιας και το ξέχασα όταν έκανα το σχόλιό μου, αυτό το ζήτημα με τις παύλες και τα εισαγωγικά και την αλλαγή σειράς (στα σημεία των διαλόγων) ήταν και για 'μένα κάπως δυσλειτουργικό.

[khar]

Έχει ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα (η αξία της ανθρώπινης ζωής), ένα πολύ καλό τέλος και το περιστατικό με το φρεάτιο που δεν αξιοποιείς όσο θα μπορούσες. Έχει και αρκετές αδυναμίες, επειδη κυρίως μας δίνεις τις πληροφορίες μέσω επεξηγήσεων και όχι μέσα από τη φυσιολογική ροή του διηγήματος. Επίσης αλλάζεις συνεχώς ήρωες, ενώ θα ήταν προτιμότερο να μείνεις στον πρωταγωνιστή για να συμπάσχουμε περισσότερο μαζί του. Η έκταση του διηγήματος είναι πολύ μικρή για να συμπεριλάβει όσα θέλεις χωρίς να εκνευρίσεις τον αναγνώστη. Γενικά έχει πολύ πληροφορία και λίγη δράση και αυτό το κάνει κάπως αδύναμο. Έχει όμως τη δυναμική να γίνει πολύ καλύτερο.

 

 

 

[Cyrano]

Μια ιστορία με πολύ δυνατό θέμα, που όμως θεωρώ ότι δεν αξιοποιείται τεχνικά σωστά. Πρόκειται για ένα ηθικοπλαστικό διήγημα κι ως τέτοιο, θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να κρύβει καλύτερα τις προθέσεις του. Το πλέον ενδιαφέρων του στοιχείο είναι ο τρόπος που νομοθετείται η αξία της ανθρώπινης ζωής, γι αυτό και θα ήθελα να δω πως ακριβώς αυτό είναι γενικά αποδεκτό από την κοινωνία που περιγράφεται. Υπό αυτό το πρίσμα, ο λόγος του πατέρα (λόγος πατέρα προς κόρη) δε φαντάζει ιδιαίτερα πειστικός (ως λόγος που επικαλείται το προφανές για τον ίδιο).

 

Κατά τα άλλα συμφωνώ με όσα έχουν ήδη αναφερθεί και δε νομίζω ότι το θέμα της αξίας της ανθρώπινης ζωής διαφοροποιείται ιστορικά – τουλάχιστον οι περισσότεροι πόλεμοι αυτό δείχνουν.

 

Εκτός θέματος, αλλά θυμήθηκα μια ιστορία που μου είπε ένας παλιός ναυτικός. Πριν καμιά εξηνταριά χρόνια, ήταν σύνηθες για κάποιους έλληνες εφοπλιστές να βυθίζουν τα σαπιοκάραβά τους στη μέση του Ατλαντικού (επικαλούμενοι συνθήκες θαλασσοταραχής) για να παίρνουν τις αποζημιώσεις από τις ασφαλιστικές εταιρείες. Αυτές οι τελευταίες, βλέποντας ότι πάντοτε γλίτωνε άθικτο όλο το πλήρωμα, αντιλήφθηκαν την εξόφθαλμη απάτη, οπότε θέσπισαν στα ασφάλιστρα όρο που έλεγε ότι η αποζημίωση για κάθε βυθισμένο πλοίο στο οποίο δε θα υπάρχουν νεκροί ή αγνοούμενοι, έπεφτε στο μισό. Αναγκάστηκαν ν' αποσύρουν αυτόν τον όρο λίγο αργότερα, όταν συνειδητοποίησαν ότι οι πλοιοκτήτες, σε συνεργασία βέβαια με τον καπετάνιο και το πλήρωμα, βύθιζαν πλέον τα πλοία, αφού πρώτα είχαν κλειδώσει έναν φουκαρά αλλοδαπό ναύτη στο μηχανοστάσιο.

 

 

[Asgaroth]

Νίκο (αν μου επιτρέπεις τον ενικό,μιας και σε θεωρώ οικείο πρόσωπο) λιώσαμε στο ρομποτιλίκι όλοι σε αυτόν το διαγωνισμό ε; Και εμένα είναι από τα αγαπημένα μου θέματα και ειδικά αν υπάρχουν και διλήματα τέτοιου τύπου, απολαμβάνω πολύ μια ιστορία. Γέλασα τόσο με τη Ρομπ ντε Σαμπρ Σαντρ γουτέβερ, όσο γέλασα με την εικόνα του Στάνλει να ανακάθεται στον καναπέ του.

Το ανατριχιαστικό ήταν ότι μια από τις ιδέες που μου ήρθαν για το διαγωνισμό, ήταν αυτή μιας δίκης (ενός εξελιγμένου όντος όμως). Τα σημεία που έχω να παρατηρήσω είναι

το πως εισάγεις τις προτάσεις των χαρακτήρων σου, που μπερδεύει στην αναγνωση και το κομμάτι με το infodump του πατέρα που ήταν λίγο πολλά βαρύ (όσο κι ο πατέρας στη ρομπ ντε σαμπρ του...).

Πολύ πρωτότυπο θέμα και προβληματισμοί.

[Big Fat Pig]

Πολύ δυνατό θέμα. Ζήλεψα την ιδέα. Η αποστασιοποιημένη αφήγηση νομίζω ότι ταίριαζε και σίγουρα μου άρεσε. Όμως αυτή η ενδιάμεση σκηνή του πατέρα με την κόρη για μένα είναι περιττή. Καταλαβαίνω ότι μπήκε για να δώσει την εικόνα της κοινωνίας και να δώσει πληροφορίες αλλά εξακολουθώ να την βρίσκω περιττή. Και στιγμές στιγμές ένιωσα ότι καθοδηγούμαι. Δεν χρειαζόμαστε όλη αυτή την ανάλυση, ενώ και η αλλαγή χαρακτήρα δεν βοήθησε καθόλου.

 

Αντίθετα, αυτό:

Ο Εστεμπάν Γκουτιέρεζ, αγνώριστος από τη μουντζούρα και τον ιδρώτα, ακούμπησε μισολιπόθυμο, τον νεαρό εργάτη στο έδαφος.

-Ηλίθιε! Ξεφώνισε έξαλλος ο διευθυντής.

λέει πολλά περισσότερα, με πιο αποτελεσματικό και ενδιαφέροντα τρόπο. Κάπως έτσι το ήθελα όλο.

[Sonya]

H ιδέα που χρησιμοποιείς είναι καλή. Όχι ιδιαίτερα πρωτότυπη (μηχανές με αυτοσυνείδηση σε ανθρώπινη κοινωνία, μέχρι κι εγώ που είμαι ντιπ στούρνος στην ΕΦ έχω δει τουλάχιστον 10 ταινίες με τετοιο θέμα :Ρ), αλλά πιασμένη από μια ενδιαφέρουσα οπτική γωνία.

 

Η σύνταξη/παρουσίαση/μορφοποίηση έχει κάποια θεματάκια, κάποια κόμματα που δεν έχουν καμία θέση εκεί που είναι, το σχόλιο του εκάστοτε ομιλητή σε άλλη σειρά (το κανονικό θα ήταν "Ηλίθιε!" ούρλιαξε ο διευθυντής. Στην ίδια σειρά), αλλά τίποτα που να μην στρώνει μ' ένα χεράκι ξεσκόνισμα στα σοβατεπί.

 

Τώρα, η εκτέλεση: με χάλασε που πήρα μ' αυτόν τον τρόπο τις πληροφορίες. Η μισή ιστορία ήταν ένας μονόλογος που, ενώ υποστήριζε μια άποψη, φαινόταν ότι θέλει να με κάνει ν' ασπαστώ την ακριβώς αντίθετη. Ήταν αρκετά αναληθοφανές ότι η κόρη ενός τέτοιου ανθρώπου, όταν μάλιστα σπουδάζει και δη νομικά, δεν θα ξέρει τα στοιχειώδη για την ιστορία της ανθρωπότητας 100 χρόνια πίσω. Επίσης, δεν έχει κίνητρο ο Γκουτιέρεζ να φερθεί μ' αυτόν τον τρόπο. Θα προτιμούσα να είχες πιάσει την ιστορία απ' τον Γκουτιέρεζ, να του δώσεις έναν λόγο να αψηφίσει εκπαίδευση/εντολές/συνήθεια/νόμο και να σώσει τον άνθρωπο αντί για το ρομπότ. Μια ιστορία η οποία θα με έπειθε για την αναγκαιότητα να σωθεί το ρομπότ και μετά θα μου ερχόταν το δίλημμα ανάμεσα σ' αυτό και την ανθρώπινη ζωή, η ταύτιση με τον Εστέμπαν κάτω απ' το ετοιμόρροπο τούνελ κι η απόφασή του. Αυτό θα ήταν αριστουργηματικό.

 

Στο τέλος μόνο, στην τελευταία πρόταση υπάρχει συναίσθημα, νιώθω ότι αυτή η ιστορία αφορά "πραγματικούς ανθρώπους". Αλλά έρχεται σχεδόν από "κλισέ" φράση κι όχι από συναισθηματική προοικονομία.

 

Δε νομίζω ότι δούλεψε καλά για μένα η αλλαγή τριών σκηνικών/οπτικών γωνιών σε τόσο μικρή ιστορία. Δεν είχα χρόνο να δεθώ με κανέναν.

 

Αυτά. Δεν είχα διαβάσει άλλα σχόλια, οπότε σόρυ αν επαναλαμβάνω κάτι.

[Nihilio]

Η ιδέα πίσω από την ιστορία έχει ενδιαφέρον, η υλοποίηση όμως αφήνει πολλά περιθώρια βελτίωσης, ξεκινώντας από καθαρά τυπογραφικά θέματα (το πώς δίνονται οι μονόλογοι, το ότι δεν υπάρχει κάποιο τυπογραφικό σύμβολο στην αλλαγή σειράς κτλ) αλλά και συγγραφικά. Για παράδειγμα, μετά το εξαιρετικό "Ηλίθιε" έχεις έναν άσχετο χαρακτήρα να ρίχνει ένα λογύδριο για το πως άλλαξε η νομοθεσία και ο κόσμος. Αυτό θα μπορούσε να το κάνει πχ και ο εισαγγελέας στην ομιλία του ;)

Επίσης, με προβλημάτισε αρκετά το εξελιχτικό άλμα της ρομποτικής. Από αυτόματα που υπακούν στους 3 νόμους της ρομποτικής φτάνουμε σε οντότητες με αρκετή αυτοσυνείδηση που κάνουν συνδικαλισμό. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι, ακόμα και αν η τεχνολογία προχωρούσε τόσο, κάποιος θα έφτιαχνε τέτοια μηχανήματα ελαφρά τη καρδία.

Και δεν κατάλαβα γιατί κάποιος που ξέρει τις συνέπειες των πράξεών του και την άποψη της κοινωνίας κάνει αυτό που έκανε. Μήπως αυτή η άποψη δεν είναι καθολικά αποδεχτή παρά μόνο στην οικονομική ελίτ; Μήπως ο χαρακτήρας σου είχε προσωπικό λόγο που το έκανε;

 

Στα θετικά, η γραφή είναι στρωτή και άνετη και η ιδέα πολύ καλή.

 

Συνολικά, η ιστορία έχει πολύ ψωμί, αλλά στην τωρινή της μορφή αδικείται από την εκτέλεση. Αν ξαναδουλευτεί πιο προσεχτικά όμως έχει όλα τα φόντα να διακριθεί.

[Loch Moors]

Η ιστορία ξεκινάει πολύ ωραία και θέλεις σίγουρα να μάθεις τι γίνεται παρακάτω. Αυτό το ενδιαφέρον όμως νομίζω ότι "σκορπίζεται" λιγάκι με τις ιστορικές αναφορές που παρεμβάλλονται μετά. Βέβαια, είναι απαραίτητες για να καταλάβουμε την έκβαση της ιστορίας και την αρχική απόφαση του δικαστηρίου, αλλά ίσως να μπορούσαν να μπουν με κάποιον πιο ομαλό τρόπο στο όλο σενάριο.

 

Επίσης μου έλειψε λιγάκι το ότι ο κεντρικός χαρακτήρας έχει ουσιαστικά πολύ λίγο ρόλο, οπότε απλά ξέρουμε ότι εκτιμά την ανθρώπινη ζωή, χωρίς όμως να δημιουργείται κάποιο άλλο "δέσιμο" αναγνώστη-χαρακτήρα. Καταλαβαίνουμε καλύτερα την υφή του περίγυρου και του τεχνοκρατικού κόσμου μέσα στον οποίο κινείται ο άνθρωπος αυτός, αλλά λιγότερο τον ίδιο.

 

Πολύ ωραία ιδέα, πάρα πολύ καλή εισαγωγή, λιγάκι οι οπτικές γωνίες από τις οποίες μας φανερώνεται η ιστορία θέλουν ένα μικρό σιάξιμο.

 

Το μπράβο το αξίζεις όπως και να 'χει και καλή επιτυχία!

[RedAlf]

Πολύ λογικοφανές σενάριο και σίγουρα το σενάριο που κάνει την μεγαλύτερη κριτική στην σημερινή (και πιθανή μελλοντική) ανθρώπινη κοινωνία -κάτι με το οποίο συμφωνώ-. Το τοποθέτησες πολύ έξυπνα μέσα από τα μάτια ενός διασώστη που σκέφτηκε τον άνθρωπο και όχι το "κέρδος".

Το πρόβλημα του κειμένου νομίζω ότι εντοπίζεται στη γραφή (όπως είπαν και άλλοι). Π.χ. στο κομμάτι που ο δημοσιογράφος μιλάει στη κόρη του είναι λίγο "δασκαλίστικο" και νομίζω ότι θα απογειώσει το κείμενο να βρεις κάποιον άλλο τρόπο ο αναγνώστης να "ανακαλύπτει" αυτές τις πληροφορίες που θέλεις και να μην του της λένε έτσι χύμα. Ίσως βέβαια κάτι τέτοιο σε περιορισμένες λέξεις να είναι αδύνατο, αλλά αυτό νομίζω είναι η κύρια αδυναμία του κειμένου σου.

Καλή επιτυχία στον διαγωνισμό!

[deadend]

Κάθε κώδικας ηθικής θέτει ένα δίλλημα, εσύ, ο συγγραφέας, μας το πας σίγα-σιγά για να αποκαλύψεις στο τέλος την μορφή του. Αρκετά καλογραμμένο κείμενο, αλλά…

 

Δεν βρήκα την ιδέα τόσο συγκλονιστική. Η ιστορία το έχει ξαναπαίξει το ίδιο σενάριο στο παρελθόν. Νομίζω θα ήταν πιο ενδιαφέρον να μελετήσεις τα ελαφρυντικά της υπεράσπισης καθώς θα ήθελα και μια δεύτερη καταδίκη, την κοινωνική, τόσο του ήρωα σου όσο και του νεαρού εργάτη.

 

 

 

 

 

καλή επιτυχία

 

 

 

[wordsmith]

Συμφωνώ με τους προηγούμενους ότι, ενώ το θέμα/δίλημμα είναι πολύ ενδιαφέρον, η εκτέλεση μπορούσε να γίνει πιο λογοτεχνική, πιο show και οι πληροφορίες της σκηνής πατέρα-κόρης να δοθούν πιο πλάγια. Ίσως να διαβαζόταν στο δικαστήριο ο νόμος σύμφωνα με τον οποίο ο Γκουτιέρεζ παρανόμησε επιλέγοντας να σώσει τον άνθρωπο αντί για το ρομπότ. Σε πολλές ταινίες με θέμα μια δίκη έχω δει να ανακοινώνεται η ετυμηγορία μαζί με ένα δικαιολογητικό λογύδριο που αναλύει γιατί κατέληξαν εκεί. Απλώς μια πρόταση.

Μια ψείρα παρατήρηση που δεν έκανε κανείς: νομίζω πως στο όνομα Εστέμπαν ο τόνος πάει στο ε .

Ως προς τον ίδιο τον Γκουτιέρεζ δε συμφωνώ ότι θα έπρεπε να νιώθει εντονότερα το δίλημμα. Φτάνει που δεν αγανακτεί για την καταδίκη του για τέτοιο λόγο, όπως θα αγανακτούσε ένας σημερινός άνθρωπος. Εμένα, τουλάχιστον, μου αρκεί αυτό για να δείξει ότι και ο ίδιος είχε μεγαλώσει σε μια κοινωνία με τέτοιες αντιλήψεις και, παρόλο που τελικά τους εναντιώνεται, θεωρεί την καταδίκη του δικαιολογημένη και δε διαμαρτύρεται η κάτι τέτοιο.

Η σύγκριση της αξίας της ανθρωπινης ζωής με το όφελος του κοινωνικού συνόλου μου θύμισε τη φράση από το Brave New World: "Δεν υπάρχει παράπτωμα απεχθέστερο από την ανορθόδοξη συμπεριφορά. Η δολοφονία σκοτώνει μόνο ένα άτομο και, στο κάτω-κάτω, τι είναι ένα άτομο;".

 

Εκτός θέματος, αλλά θυμήθηκα μια ιστορία που μου είπε ένας παλιός ναυτικός. Πριν καμιά εξηνταριά χρόνια, ήταν σύνηθες για κάποιους έλληνες εφοπλιστές να βυθίζουν τα σαπιοκάραβά τους στη μέση του Ατλαντικού (επικαλούμενοι συνθήκες θαλασσοταραχής) για να παίρνουν τις αποζημιώσεις από τις ασφαλιστικές εταιρείες. Αυτές οι τελευταίες, βλέποντας ότι πάντοτε γλίτωνε άθικτο όλο το πλήρωμα, αντιλήφθηκαν την εξόφθαλμη απάτη, οπότε θέσπισαν στα ασφάλιστρα όρο που έλεγε ότι η αποζημίωση για κάθε βυθισμένο πλοίο στο οποίο δε θα υπάρχουν νεκροί ή αγνοούμενοι, έπεφτε στο μισό. Αναγκάστηκαν ν' αποσύρουν αυτόν τον όρο λίγο αργότερα, όταν συνειδητοποίησαν ότι οι πλοιοκτήτες, σε συνεργασία βέβαια με τον καπετάνιο και το πλήρωμα, βύθιζαν πλέον τα πλοία, αφού πρώτα είχαν κλειδώσει έναν φουκαρά αλλοδαπό ναύτη στο μηχανοστάσιο.

 

 

 

!! Η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία!!

[Tattoman]

Λοιπόν....ωραία η ιστορία σου και μου άρεσε πολύ το θέμα της ηθικής. Παρουσιαζεις πολύ ωραία την σχέση ανθρώπου- ρομποτ και τα συμβάντα. Είχα λίγο πρόβλημα στην πλοκή. Στην μέση κάπως άρχισα να περιμένω το τέλος και την κορυφωση. Ίσως είναι που δείνεις λεπτομερή στοιχεία και δεν εστιαζεις στο μαξιμουμ επι της εξέληξης της υπόθεσης. Μου άρεσε γενικά σαν ιστορία. Καλή επιτυχία!!!!!

[northerain]

Δεν είναι κακή ιδέα, αν και για κάποιο λόγο αντί να μας δείξεις τι συμβαίνει στο φρεάτιο μας δείχνεις τι πιστεύει ένας άσχετος δημοσιογράφος και η κόρη του για τα γεγονότα (ως προέκταση της κοινωνίας?). Έτσι κατακερματίζεις την δομή του διηγήματος, που δεν είναι αρκετά μεγάλο για να καλύψει όλα αυτά. Το infodump του δημοσιογράφου είναι πολύ άτσαλο και ''ξύλινο''. Θα έπρεπε οι πληροφορίες αυτές να δοθούν μέσα από διάλογο(μιας και μάλλον δεν προλάβαινες να το δείξεις αλλιώς), ντυμένες με την τρόπο ομιλίας του άντρα και όχι σαν να διαβάζει από εγκυκλοπαίδεια.

 

Λογικά, δεν καταλαβαίνω γιατί καταδικάζεται ο πρωταγωνιστής. Η μη-πράξη δεν είναι ποτέ καταδικαστέα (πχ κάποιος πέφτει στις ράγες του τραίνου, δεν τον βοηθάω, άρα είμαι υπεύθυνος για τον θάνατό του). Είναι λίγο γκρίζα ζώνη η κατάσταση βέβαια, αλλά για κάποιο λόγο δεν με έπεισε. Ίσως ήθελε μια διευκρίνιση, ποιο ακριβώς ήταν το έγκλημά του.

 

Ενδιαφέρον διήγημα κατά τα άλλα.

[Guest old#2065]

Δεν είναι κακή ιδέα, αν και για κάποιο λόγο αντί να μας δείξεις τι συμβαίνει στο φρεάτιο μας δείχνεις τι πιστεύει ένας άσχετος δημοσιογράφος και η κόρη του για τα γεγονότα (ως προέκταση της κοινωνίας?). Έτσι κατακερματίζεις την δομή του διηγήματος, που δεν είναι αρκετά μεγάλο για να καλύψει όλα αυτά. Το infodump του δημοσιογράφου είναι πολύ άτσαλο και ''ξύλινο''. Θα έπρεπε οι πληροφορίες αυτές να δοθούν μέσα από διάλογο(μιας και μάλλον δεν προλάβαινες να το δείξεις αλλιώς), ντυμένες με την τρόπο ομιλίας του άντρα και όχι σαν να διαβάζει από εγκυκλοπαίδεια.

 

Λογικά, δεν καταλαβαίνω γιατί καταδικάζεται ο πρωταγωνιστής. Η μη-πράξη δεν είναι ποτέ καταδικαστέα (πχ κάποιος πέφτει στις ράγες του τραίνου, δεν τον βοηθάω, άρα είμαι υπεύθυνος για τον θάνατό του). Είναι λίγο γκρίζα ζώνη η κατάσταση βέβαια, αλλά για κάποιο λόγο δεν με έπεισε. Ίσως ήθελε μια διευκρίνιση, ποιο ακριβώς ήταν το έγκλημά του.

 

Ενδιαφέρον διήγημα κατά τα άλλα.

Δεν ήταν καλύτερα που εγώ σούγραψα ανέκδοτο;

[northerain]

Could be.

[Tiessa]

Για την ιδέα:

 

Η ιστορία αυτή αγγίζει το θέμα από δυο πλευρές: Η μια είναι η (υποβοηθούμενη) τεχνολογική εξέλιξη των ρομπότ σε βιορομπότ και η άλλη η εξέλιξη της κοινωνίας, σε μια καθαρά και δίχως προσχήματα κερδοκεντρική δομή.

 

Γενικά:

 

Το έγραψες με μια φλασιά, εγώ θα το προτιμούσα λίγο πιο προσεγμένο σε μορφοποίηση και λεπτομέρειες. Τα έχουμε πει κι από κοντά, στο συγκεκριμένο θέμα έχουμε αντίθετες απόψεις.

 

Η ιστορία ξεκινάει με ενδιαφέροντα τρόπο, οι πληροφορίες που μου δίνονται είναι επαρκείς για να καταλάβω τι συμβαίνει, αλλά μου λείπει μια πιο συγκλονιστική σκηνή η οποία θα το απογείωνε. Θα ήθελα τον ήρωα να αντιμετωπίσει το δίλημμα ποιον θα σώσει και να μην έρχεται η απάντηση τόσο εύκολα. Τότε θα ένιωθα μεγαλύτερη συγκίνηση και θα ταυτιζόμουνα περισσότερο μαζί του. Εκεί θα έβγαινε αβίαστα και το δικό μου χαμόγελο μαζί με του Εστεμπάν στο τέλος.

 

Κι αυτό εδώ μετά τα σχόλια των άλλων: Θα συμφωνήσω ότι η σκηνή πατέρα –κόρης δεν ήταν η καλύτερη δυνατή για να πάρουμε τις πληροφορίες που χρειάζονται. Πιθανόν να λειτουργούσε καλύτερα μια σκηνή ανάμεσα σε έναν υπέρμαχο των ρομπότ και σε κάποιον υποστηρικτή της αξίας της ανθρώπινης ζωής, που να είχε σκοπό να διαμαρτυρηθεί στο δικαστήριο. Εκεί θα ήταν εύκολο να ανέβουν και πολύ γρήγορα οι τόνοι και να δούμε και μια «εξωτερική» σκηνή της κοινωνίας.

 

 

[Guest old#2065]

Συγχαρητήρια στον Κώστα για την πανάξια επικράτηση των Μεταλλέξεων .του, ήταν το διήγημα που είχα πρώτο στην λίστα μου.

 

Θέλω να ευχαριστήσω και να συγχαρώ τη Βάσω, τον Άγγελο τον Μιχάλη και τον Ντίνο, για την άψογη διεκπεραίωση του διαγωνισμού.Στη συνέχεια να ευχαριστήσω όλους όσους διάβασαν το διήγημά μου και με τίμησαν με τα σχόλιά η την κριτική τους.

 

Να διευκρινίσω ότι το κείμενο που ακολουθεί έχει σκοπό να τιμήσει απαντώντας σε όσους μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν και να σχολιάσουν το διήγημά μου και δεύτερο αναλύοντας το δικό μου σκεπτικό κυρίως σε θέματα δομής, τεχνικής και ιδεολογίας , να βοηθήσει από τα λάθη μου να διδαχθούμε όλοι και να βελτιωθούμε στο μέλλον. Δεν μπαίνει για να υποστηρίξει το ίδιο το κείμενο. Αν ένα κείμενο δεν μπορεί να σταθεί από μόνο του δεν το σώζουν τόμοι επιχειρημάτων.

 

Η κριτική αυτή αφορούσε κυρίως τα παρακάτω σημεία

.

1ο Ορθογραφία και στίξη. Κυρίως στους διαλόγους

 

Η άποψή μου. Μάλλον λίγα μου είπατε. Απόλυτα δικαιολογημένα. Η δικαιολογία μου; Μέχρι πριν έξι χρόνια έγραφα μόνο επαγγελματικές επιστολές. Άρχισα να γράφω όταν σχεδόν είχα σταματήσει πια να…..διαβάζω. Υπόσχομαι ότι με συμβουλές φίλων, και το χρήσιμο τόπικ του Λευτέρη, την επόμενη φορά θα είμαι καλύτερος.

 

2ο Αντίρρηση για την δομή και το κουραστικό μέρος με το κήρυγμα του πατέρα.

 

Και αυτό σωστό, όμως η μέθοδος που έχω ακολουθήσει μέχρι τώρα, και έχει αποδώσει αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο είναι περιγραφή ασύνδετων και ανεξάρτητων σκηνών, που στο τέλος δένουν για να βγει κάποιο αποτέλεσμα. Κάτι σαν comic strip η video clip. Διαπιστώνω ότι αυτό δεν λειτουργεί πάντα, και κυρίως όταν πρόκειται για σύντομο διήγημα. Το ίδιο έγινε και με το φλασάκι «Λίλιαν». Αντίθετα λειτούργησε στο μυθιστόρημα «Αλογόμυγα» και ίσως στο πολύ πρόσφατο φλασάκι τρόμου «Το όριο» και λιγότερο καλά στο μυθιστόρημα-βιογραφία «Τέσλα». (Δεν έχω γράψει δα και τίποτε άλλο).

 

Αυτό που θα διόρθωνα αν το ξαναέγραφα τώρα, μετά τα σχόλια των φίλων, θα ήταν: πιο ήπιο ύφος του πατέρα αλλά το ίδιο απόλυτος, μικρότερη η κόρη γιατί ως φοιτήτρια πράγματι, έστω και πρωτοετής δημιουργεί απορίες για την άγνοιά της, και η σκηνή ίσως σπασμένη στα δύο με ενδιάμεσα ένα φλας της σκηνής με την κρίσιμη απόφαση στο φρεάτιο.

 

Το 3ο δεν αφορά το σύνολο αλλά κάποιες κριτικές.

 

Αν είναι εντός του θέματος εξέλιξη (σχόλιο Scanner) και αν έχει θεωρητικό υπόβαθρο (σχόλιο Nihilio).

 

Πιστεύω απόλυτα ότι είναι στην καρδιά του θέματος , αφού πραγματεύεται την εξέλιξη του ηθικού και νομικού μας πολιτισμού. Το θέμα μάλιστα της ηθικής των μηχανών, και βέβαια αυτών που τις προγραμματίζουν είναι θέμα αιχμής σε αντίστοιχες πανεπιστημιακές και θεωρητικές κοινότητες. Γιατί το διήγημα εκτός από το κεντρικό ζήτημα της αξίας της ανθρώπινης ζωής, αναφέρεται παράλληλα και στο πολύ ενδιαφέρον θέμα της εξέλιξης ενός ηθικού κώδικα που αφορά τις μηχανές, καθώς αυτές εξελίσσονται με όλο και περισσότερες δυνατότητες λήψης αποφάσεων. Πιστεύω ότι σύντομα πολλοί από τους νέους φίλους μας που σήμερα σπουδάζουν, θα βρεθούν μπροστά στην επιλογή μιας σχετικής επιστημονικής εξειδίκευσης η έστω διδακτορικής διατριβής.

 

Για να δώσω αυτό το θεωρητικό κομμάτι στο μπλα-μπλα του πατέρα, χρησιμοποίησα, εκτός από τις προσωπικές μου απόψεις, μελέτες σύγχρονων επιστημόνων όπως Νόελ Σάρκι, καθηγητή Τεχνητής Νοημοσύνης και Ρομποτικής στο πανεπιστήμιο του Σέφιλντ, Τζιανμάρκο Βερούτζο, ειδικού του Ινστιτούτου Ευφυών Συστημάτων Αυτοματισμού στη Γένοβα και του καθηγητή Πατρικ Λιν του California Polytechnic State University.

 

Το 4ο σημείο είναι και το πιο σύνθετο.

Πολλοί φίλοι ήθελαν να δοθεί πιο πλάγια το κήρυγμα του πατέρα, να δοθεί έμφαση στις αντιλήψεις και στις απόψεις του ήρωα και στις εσωτερικές συγκρούσεις του.

 

Ε λοιπόν εκεί πήρα τα ρίσκα μου, όπως κάνω συνήθως όταν γράφω. Και εξηγούμαι. Συνηθίζω με δασκαλίστικο και αφελή πολλές φορές τρόπο, να παρουσιάζω το υπερβολικό σαν αυταπόδεικτη αλήθεια, ποντάροντας στην ανταπόκριση του αναγνώστη να γείρει προς την άλλη μεριά. Αν προσέξατε, κάποιοι καταλογίσατε στο κείμενο πρόθεση χειραγώγησης η καθοδήγησης, που όμως υπάρχει μόνο προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που βγάζει το διήγημα. Κανένας σε αυτό δεν βγάζει λόγο η δεν επιχειρηματολογεί υπέρ της αξίας της ανθρώπινης ζωής, ούτε καν ο ήρωας, και όμως στο τέλος, όλοι είμαστε μαζί του. Δεν αναφέρομαι καθόλου στο δίλλημα του Γκουτιέρεζ, άνθρωπος η ρομπότ, γιατί δεν υπάρχει δίλλημα. Ο Γκουτιέρεζ, δηλαδή ο μελλοντικός μέσος άνθρωπος , ανεξάρτητα από αυτά που του «δίδαξε» το επικρατών σύστημα, καθοδηγείται από τις διαχρονικές αξίες. Ελπίζω δηλαδή στην εκδοχή της διάδοσης μιας αυθόρμητης και υφέρπουσας ανυπακοής στην αλλοτρίωση που θα επιχειρηθεί να επιβληθεί.

 

Προφανώς λοιπόν το διήγημα υποστηρίζει ότι στο μέλλον, δηλαδή 60 χρόνια μετά, θα εξακολουθεί το νόμιμο και το ηθικό να μην ταυτίζονται. Αυτό είναι πολιτική και κοινωνική θέση, και πιστεύω ότι ακροθιγώς άπτεται και σύγχρονων αναλογιών, μικρότερης ίσως κλίμακας, υψηλής όμως επικαιρότητας. Και όσο θα προχωράμε σε πιο ολοκληρωτικά καθεστώτα, παγκοσμίως και ανεξάρτητα με την ονομασία των πολιτευμάτων, τόσο θα μεγαλώνει και η απόκλιση αυτών των δύο. Και η παρηγοριά έγκειται στο ότι ενώ ο χωμένος στο σύστημα πατέρας είναι αδιαπραγμάτευτα υπέρ του νόμου, το νεαρό κορίτσι και ένας τυχαίος άνθρωπος, ο Γκουτιέρεζ, είναι με τον άνθρωπο και τον κώδικα ηθικής της φύσης, που πηγάζει από την καρδιά και όχι από το μυαλό. Αυτό το σημείο πιστεύω ότι κάνει το διήγημα να αφήνει θετικά συναισθήματα και το διαφοροποιεί από την γενική απαισιόδοξη προοπτική, που όπως εντόπισε και κάποιος φίλος, διαπνέει τις περισσότερες συμμετοχές.

 

Στο φίλο Tregorian που λέει ότι η χρήση των τριών νόμων της ρομποτικής, χωρίς αναφορά στον Ασίμοβ, είναι απλά κακή αντιγραφή, τι να πω; Νομίζω ότι κάποια πράγματα με την πάροδο του χρόνου γίνονται στερεότυπα, μπαίνουν στην κουλτούρα ενός συγκεκριμένου χώρου και χρησιμοποιούνται σαν να είναι public domain. Σε διηγήματα η στο σινεμά συνάντησα δεκάδες φορές τη φράση «λες ψέματα, θα μεγαλώσει η μύτη σου» και ποτέ κανείς δεν το συνόδευσε με επεξηγηματική αναφορά στο Γκεπέτο και τον Πινόκιο.

 

Στη καλή φίλη Χριστίνα που λέει, καθ υπερβολή πιστεύω, ότι έχει δει τουλάχιστον δέκα ταινίες με παρόμοιο θέμα, θα απαντήσω με μια φράση κλισέ που γελάω όταν την ακούω, όμως σε ξελασπώνει τελικά «Μα δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη»

 

Στον Νόρθο που απορεί γιατί η μη δράση είναι καταδικαστέα, θα απαντήσω με την φράση του πατέρα, για το λόγο καταδίκης" Για αυτό και αν κλέψεις το κράτος η ποινή είναι θάνατος.Το ίδιο και αν κάποιος κριθεί υπεύθυνος για απώλεια πολύτιμης κρατικής περιουσίας. Και ένας Βήτα Ταυ, όπως ξέρεις, έχει αστρονομικό κόστος παραγωγής". Τι να κάνουμε «O tempora, o mores”

 

Και δύο σχόλια για τα αρνητικά που εντόπισα στον διαγωνισμό. Κάποιοι διαγωνιζόμενοι γέμισαν με +1 τις θετικές κριτικές τους και αυτό δεν το βρίσκω πολύ κομψό, πόσο μάλλον όταν γίνεται από άτομο που είναι υπέρμαχος του comme il faut.

 

Το δεύτερο . Υπάρχει η προκατάληψη της μικρής η μεγάλης πένας, η προκατάληψη της βαριάς συμμετοχής στα σχόλια κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας, (και αυτό δεν αφορά το σχόλιο της Βάσως αλλά μια γενικότερη στάση). Ένας τέτοιος ενθουσιασμός, αναφορικά με τη συμμετοχή είναι κατά κάποιον τρόπο θεμιτό και κατανοητό, όταν όμως διαφαίνεται αβαντάρισμα στην κριτική και τα σχόλια, ε τότε αυτό δεν είναι κομψό. Εκτός από άκομψο όμως είναι και αντιδεοντολογικό, αφού επηρεάζει την ψηφοφορία, εφόσον γίνεται πριν τη λήξη της.

 

Τελικά αν κατάφερα στα πλαίσια ενός διαγωνισμού να προβληματίσω κάποιους από σας, χωρίς να σας κουράσω, τότε θεωρώ ότι πέτυχα το μισό του στόχου μου. Το άλλο μισό, το λογοτεχνικό, θα προσπαθήσω να το πετύχω με τη βελτίωση δομής και τεχνικής σε μια μελλοντική προσπάθεια.

 

Σας ευχαριστώ όλους

 

.

Υ.Γ. Α και κάτι σχετικά με την παρατήρηση της Κέλλης για τον τονισμό του ονόματος Εστεμπάν. Αν λέγαμε ότι η μαμά του ήταν από τη Γαλλία; (και μη μου ζητήσεις το ίδιο και για το επίθετο γιατί ο μπαμπάς του δεν ήταν.)

 

 

 

 

 

[TheTregorian]

 

Στο φίλο Tregorian που λέει ότι η χρήση των τριών νόμων της ρομποτικής, χωρίς αναφορά στον Ασίμοβ, είναι απλά κακή αντιγραφή, τι να πω; Νομίζω ότι κάποια πράγματα με την πάροδο του χρόνου γίνονται στερεότυπα, μπαίνουν στην κουλτούρα ενός συγκεκριμένου χώρου και χρησιμοποιούνται σαν να είναι public domain. Σε διηγήματα η στο σινεμά συνάντησα δεκάδες φορές τη φράση «λες ψέματα, θα μεγαλώσει η μύτη σου» και ποτέ κανείς δεν το συνόδευσε με επεξηγηματική αναφορά στο Γκεπέτο και τον Πινόκιο.

 

Φίλε npaps θεώρησα απλά ότι ένα λογοτεχνικό έργο απέχει λίγο απ' την υιοθέτηση νονικών πλαισίων. Λυπάμαι αν φάνηκε προσβλητική η χρήση της λέξης "κακιά αντιγραφή", ίσως ήταν άκομψο εκ μέρους μου! Και πάλι θεωρώ ότι το παράδειγμα που θέτεις με τον πινόκιο απέχει απ' το συγκεκριμένο θέμα. Εδώ αναφέρεσαι σ' ένα θέμα καθημερινότητας, ενώ το διήγημα αφορούσε νόμους και θεσμούς μιας κοινωνίας.

 

Απλά μια διευκρίνηση του τι είπα για να μην δημιουργούνται χωρίς λόγο παρεξηγήσεις μεταξύ μας!

[Guest old#2065]

 

Στο φίλο Tregorian που λέει ότι η χρήση των τριών νόμων της ρομποτικής, χωρίς αναφορά στον Ασίμοβ, είναι απλά κακή αντιγραφή, τι να πω; Νομίζω ότι κάποια πράγματα με την πάροδο του χρόνου γίνονται στερεότυπα, μπαίνουν στην κουλτούρα ενός συγκεκριμένου χώρου και χρησιμοποιούνται σαν να είναι public domain. Σε διηγήματα η στο σινεμά συνάντησα δεκάδες φορές τη φράση «λες ψέματα, θα μεγαλώσει η μύτη σου» και ποτέ κανείς δεν το συνόδευσε με επεξηγηματική αναφορά στο Γκεπέτο και τον Πινόκιο.

 

Φίλε npaps θεώρησα απλά ότι ένα λογοτεχνικό έργο απέχει λίγο απ' την υιοθέτηση νονικών πλαισίων. Λυπάμαι αν φάνηκε προσβλητική η χρήση της λέξης "κακιά αντιγραφή", ίσως ήταν άκομψο εκ μέρους μου! Και πάλι θεωρώ ότι το παράδειγμα που θέτεις με τον πινόκιο απέχει απ' το συγκεκριμένο θέμα. Εδώ αναφέρεσαι σ' ένα θέμα καθημερινότητας, ενώ το διήγημα αφορούσε νόμους και θεσμούς μιας κοινωνίας.

 

Απλά μια διευκρίνηση του τι είπα για να μην δημιουργούνται χωρίς λόγο παρεξηγήσεις μεταξύ μας!

Σιγά τις παρεξηγήσεις ρε Γιώργο. Καμμία παρεξήγηση, απλώς είπα πως το σκέφτομαι εγώ το θέμα. Και ναι έχεις δίκιο, δεν θεώρησα ποτέ το έργο μου λογοτεχνικό. Συνήθως γράφω για αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε "τροφή για σκέψη¨. Θεωρώ πολύ χρήσιμες τις παρατηρήσεις σου και σε ευχαριστώ.

[DimitrisX]

Άλλαξε η χρονιά, οπότε είναι η σειρά μου να σχολιάσω.

Απλό στη γλώσσα και την περιγραφή διήγημα, στοιχείο που το κάνει άμεσο και κατανοητό αμέσως.

 

 

Οι διάλογοι έκαναν μια χαρά τη δουλειά τους. Αναμενόμενη η εξέλιξη της δίκης του Εστεμπάν, αλλά πολύ καλή η τελευταία εικόνα.

 

Το εν λόγω διήγημα βρίσκεται πολύ κοντά στα σύγχρονα χρηστά ήθη, άρα είναι σαφώς αλληγορικό, με την αλληγορία να αποτελεί στοιχείο αναπόσπαστο της ΕΦ.