ACCESS RANDOM MEMORY

[Guest old#2065]

Φίλε Σπύρο! Τα παρακάτω μην τα πάρεις πάρα πολύ τοις μετρητοίς, γιατι βγάζω απωθημένα χρόνων μαζί με τη κριτική μου :Ρ

 

-έχω μπαφιάσει με ρομπότ που, επειδή είναι ανθρωπόμορφα, αποκτούν βίτσια και θέλουν να γίνουν άνθρωποι. Εξηγώ: δέχομαι ένα μηχάνημα να αποκτά "συνείδηση", όταν μου δικαιολογείται επαρκώς, όπως συνέβη π.χ στο Κάπρικα. Αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να το δεχτώ όταν το ρομπότ έχει φτιαχτεί με συγκεκριμένο κώδικα (μια σειρά από άσους και μηδενικά σε βασική γλώσσα μηχανής), για να εκτελεί συγκεκριμένες λειτουργίες (προγραμματισμένο λογισμικό) και ξαφνικά θέλει πασίτσιο, ξέρω 'γω. Είναι μια σειρά από τσιπάκια προγραμματισμένα να επιτελούν συγκεκριμένες λειτουργίες. Αυτά γενικά. Πώς κολλάνε στο δικό σου κείμενο; Αφήνεις πολύ σοφά ασαφή τη δημιουργία των ρομπότ, ώστε να μην έχεις τέτοια προβλήματα. Επίσης, δίνεις ένα "κίνητρο" στο να έχει προγραμματιστεί ώστε να "επιθυμεί" να "εξελίσσεται" το ρομπότ σου, το οποίο είναι ο βιτσιόζος συνθέτης. ΑΛΛΑ! Απ' αυτό το σημείο, μέχρι το "πραγματικό χαμόγελο" και την "ψυχή" υπάρχει μια άβυσσος από κλισεδιασμένα, ανθρωπόμορφα ρομπότ που ζητάνε δικαίωμα στην ψήφο και στο σεξ.(Επαναλαμβάνω σ' αυτό το σημείο ότι βγάζω απωθημένα χρόνων και δεν πρέπει να με πάρεις τελείως σοβαρά). Θέλω να υπάρχει από πίσω μια ιστορία που, ακόμα κι αν δεν τη μάθω, να νιώθω ότι είναι κομμάτι του παρελθόντος, στο οποίο μια σειρά από ανδροειδή έχει φτάσει σ' αυτό το επίπεδο. Κυρίως όταν τα δείχνεις να λαχταράνε κάτι (τη δημιουργία) τόσο έντονα.

 

Αυτό είναι και το μόνο αρνητικό για μένα.

 

+Η εξέλιξη της γραφής του ρομπότ είναι εξαιρετική. Ξεκινά λακωνικά κι όσο διαβάζει, αλλάζει κι γίνεται πιο περιγραφική και πλούσια

+Η αίσθηση του ποστ αποκαλύπτικ περιβάλλοντος χωρίς να μας λες πώς και γιατί. Πραγματικά εξαιρετικό!

 

 

Σε παρακαλώ, δούλεψε λίγο αυτό με την αίσθηση ταυτότητας, συνείδησης κλπ, γιατί η ιστορία μπορεί να γίνει τόσο πολύ γαμάτη!

Ένα άρθρο που ίσως δίνει επιχειρήματα να καμφθούν οι αντιρρήσεις της Χριστίνας.

http://www.scientificamerican.com/article.cfm?id=automaton-robots-become-self-aware

[Man_from_Earth]

Μια πρωτότυπη εκδοχή για ένα κλισέ θέμα. Ωραίος ο τρόπος που παρουσιάζεις την πλοκή και οι αγωνίες της Μίνας με έπεισαν.

 

Στα αρνητικά : Χάνει την αίγλη του το στόρυ όταν δεν υπάρχουν άνθρωποι για να αναδείξουν ομοιότητες ή διαφορές με τα ρομπότ. Είναι μια ιστορία εξέλιξής μας, χωρίς εμάς.

 

Καλή επιτυχία

[wordsmith]

Χμ. Καλή ιδέα, ενδιαφέρουσα, τα ρομπότ που προσπαθούν να εξελιχθούν και να γίνουν άνθρωποι. Χρησιμοποιημένη, αλλά όχι και το πρώτο που θα σκεφτόταν κανείς να γράψει για το θέμα "εξέλιξη".

Μεγάλο μέρος από την αρχή δεν το κατάλαβα και ίσως θα μπορούσε να λείπει. Ούτε τον τίτλο κατάλαβα. Επίσης στο τέλος μάλλον άλλοι καταλάβαμε ότι αυτοκτονεί και άλλοι ότι τα άλλα ρομπότ της επιβάλλουν να πεθάνει.

Θα θυμάμαι για καιρό τη σκηνή με το κοτόπουλο, όπου ο έπαινος για το καλό μαγείρεμα είναι "ακριβές αντίγραφο!" και ακολούθως το κοτόπουλο καταλήγει στο ακουπιδοφάγο(δε μπορώ να σκεφτώ κάτι με το οποίο ένας άνθρωπος θα φερόταν έτσι!) . Πρωτότυπος, τολμώ να πω, τρόπος για να δείξεις την (αποτυχημένη)προσπάθεια των ρομπότ να γίνουν άνθρωποι.

Καλογραμμένο, με ελάχιστα μικρολαθάκια όπως "ανακλόμενο" και λείπουν και κάποια κόμματα.

Γενικά αρκετά πετυχημένο, αλλά αρκετά "ξερό". Βέβαια, είναι και από την οπτική των ρομπότ. Τέλος πάντων. Καλή επιτυχία.

[northerain]

Μου άρεσε πολύ το διήγημά σου. Η αρχή μου θύμισε λίγο κάτι από την μελαγχολία του There will come soft rains του Bradbury και γενικά από αυτό το σημείο και μετά ήξερα πως θα μου αρέσει.

[Tiessa]

Για την ιδέα:

Μια μηχανή που εξελίσσεται σε άνθρωπο, όχι βιο/τεχνολογικά αλλά συναισθηματικά.

Πολύ ενδιαφέρον και πολύ μέσα στο θέμα. Μια από τις ιδέες που περίμενα να συναντήσω.

 

Γενικά:

Καλή η γραφή, πολύ έξυπνο το ημερολόγιο των καταγραφών που βλέπουμε την αλλαγή να συντελείται σιγά-σιγά και να περνάει μέσα στα γραπτά.

Μου άρεσε επίσης το λογοπαίχνιο με το του τίτλου με Random Access Memory (μη σου πω ότι στην αρχή, με το μάτι συνηθισμένο να βλέπει τις λέξεις με αυτή τη σειρά, δεν είδα ότι ήταν διαφορετικό).

Ο τρόπος γραφής εκ των έσω αξιοποιεί το χώρο και μας δείχνει με ελλειπτικό τρόπο την καταστροφή που έδιωξε τους ανθρώπους από το τοπίο, χωρίς να χρειαστεί να περάσει σε εκτεταμένες περιγραφές και εξηγήσεις.

Ωραία η χρήση της μουσικής που διατρέχει όλο το έργο και δένει καλά με την εμφάνιση του συναισθηματισμού.

Δυσκολεύομαι βέβαια κάπως να πιστέψω πως αυτή η τυπική μηχανή, που είχε κατασκευαστεί για να προσφέρει συντροφιά/ικανοποίηση άρχισε να εξελίσσεται με τέτοιους ρυθμούς σε απομόνωση και χωρίς να υπάρξει κάποια άλλη παρέμβαση. Από την άλλη, έτσι όπως λείπουν πληροφορίες, βρίσκομαι να αναρωτιέμαι αν οι όμοιοί της είχαν να κάνουν σε κάτι με την καταστροφή ή αν βρήκαν το εξελικτικό κενό και άρχισαν να εξελίσσονται ολοένα και περισσότερο. Έτσι μένω με ανοιχτά πολλά ενδεχόμενα και για μένα αυτό αποτελεί έναυσμα σκέψης.

 

Κι αυτό εδώ μετά τα σχόλια των άλλων:

Μου κακοφάνηκε κι εμένα κάπως το θέμα με την έλλειψη των ανταλλακτικών. Κάπου δεν ταίριαξε με τα υπόλοιπα. Αρχικά το είχα αγνοήσει, αλλά βλέπω ότι προβλημάτισε κι άλλους.

[aScannerDarkly]

Εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη αυτό το διήγημα. Και ως σύλληψη και ως εκτέλεση στάθηκε πραγματικά καλά.<br><br>Η "ημερολογιακή" μορφή του ήταν - και πιθανότατα είναι πάντα - δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία είναι στυλάτο, πολύ ταιριαστή επιλογή, και μπορείς μέσω αυτής να δώσεις τις αλλαγές που συντελούνται στην προσωπικότητα της πρωταγωνίστριας. Από την άλλη, για να γίνει πραγματικά ομαλή και πειστική αυτή η μεταμόρφωση, μάλλον χρειάζεσαι πολύ περισσότερες "σελίδες" του ημερολογίου (ή μήπως log;) - καθώς και για να μας πείσεις περισσότερο για το πώς αυτή η μηχανή έφτασε στην αυτοσυνείδηση. Περνώντας από το 25 στο 29, έχουμε ξαφνικά μια λυρική περιγραφή από αυτό που είχαμε γνωρίσει ως ψυχρή νοημοσύνη και στο τέλος φτάνουμε να μιλάμε για ψυχή. η οποία ψυχή εμένα μάλλον που ήταν περιττή στον προβληματισμό της - αρκούσε η συνειδητοποίηση της θνητότητάς της και ο φόβος τηνς για την ανυπαρξία. Όπως και μια μεγαλύτερη ανάπτυξη θα μας έδινε μια εικόνα για το τι συνέβη τελικά στους ανθρώπους, αντί να τους ξεπετάξεις στα γρήγορα μέσω του Σουχόφσκι. Το τέλος δε με ενθουσίασε.<br><br>+ Σε όσους είπαν για τα ανταλλακτικά.<br>Εξαιρετική η σκηνή με τη μαγειρική.<br><br>Δίκαια πήρε μία από τις υψηλές θέσεις στο διαγωνισμό.

Edited October 17, 2011 by aScannerDarkly

[DimitrisX]

Παρακολουθούμε τις σκέψεις ενός μεταλλικού ανδροειδούς (θηλυκού γένους παρακαλώ).

Ο τρόπος παρουσίασή τους είναι πολύ καλός και λειτουργικός.

Δεν ακολουθείται γραμμική ροή γεγονότων στις σκέψεις αυτές (καλό ), αλλά η ιστορία ξετυλίγεται άνετα, σε ένα κόσμο που κατοικείται μόνο από σκεπτόμενα ανδροειδή χωρίς όλες τις αισθήσεις (πολύ καλές περιγραφές), που προσπαθούν να αντιγράψουν τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Πολύ καλό διήγημα.

 

[Asgaroth]

Παιδιά, λίγο καθυστερημένα και γαϊδουρινά να σας ευχαριστήσω για το χρόνο σας και για τα όσα μου γράψατε. Χαίρομαι τελικά που το δημοσίευσα τότε μιας και δεν ήμουν σίγουρος. Εγώ όπως έχει πει και ο φίλος μου Νίκος αν καταφέρω να περάσω μερικές εικόνες που θα δώσουν το έναυσμα για να ονειροπωλήσει ή να σκεφτεί κάποιος εκεί έξω, είμαι παραπάνω από χαρούμενος. Ο διαγωνισμός αυτός ήταν ένας διαγωνισμός που απόλαυσα.

Τον ανθρωπομορφισμό δυστυχώς είναι δύσκολο να τον ξεφύγεις, για εμένα δηλαδή. Ανυπομονώ για τον επόμενο διαγωνισμό.