Αντζέϊ Σαπκόφσκι - The Witcher (Andrzej Sapkowski - The Witcher)

[Nihilio]

Μετράει πολύ οι ήρωες να παρουσιάζονται ο καθένας ως διαφορετική οντότητα και να μην έχουν είδες αντιδράσεις όπως μπορεί να έχει στο μυαλό του ο συγγραφέας. Νομίζω ότι θα τα διαβάσω σύντομα!

Για να στο πω λιανά, Geralt, Dandelion και Zoltan ταξιδελυουν παρέα για πάνω από μισό βιβλίο.

[Cassandra Gotha]

Διάβασα κι εγώ το Baptism of Fire, το οποίο μου άρεσε πολύ. Έχει τον ίδιο περιπετειώδη χαρακτήρα των άλλων δύο μυθιστορημάτων (Blood of Elves και Times of Contempt), αλλά μοιάζει πιο πολύ στο πρώτο. Ο Geralt ταξιδεύει (έχοντας σοβαρό λόγο, βέβαια) γνωρίζοντας αξιοπρόσεκτους χαρακτήρες, (το λιγότερο που μπορούμε να πούμε), και όλοι μαζί κάνουν μια παρέα απολύτως ξεχωριστή. Ο φίλος του ο βάρδος πραγματικά δεν προσφέρει τίποτε άλλο εκτός από λόγους να τον "σύρεις στο δάσος, στραγγαλίσεις και θάψεις σε μια κουφάλα δέντρου κάτω από μια στοίβα φύλλα", και ο witcher κρατάει το σπαθί στη θήκη κατά το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού, πράγμα που εμφανώς τον εκνευρίζει όλο και πιο πολύ. Και εμάς μαζί του.

 

Το βιβλίο με κράτησε από την αρχή, με έξυπνους διαλόγους και καλοστημένες σκηνές δράσης, όπως πάντα στα βιβλία του Σαπκόφσκι, αλλά το τελευταίο κεφάλαιο ήταν το καλύτερο. Η καταδίωξη στο ποτάμι μου έκοψε την ανάσα πολλές φορές, και το φινάλε χαρακτηριστικό του ύφους του συγγραφέα. Ειρωνία, πικρία και μια αίσθηση κούρασης και ματαιότητας. Όλα μαζί δεμένα με καλό, διακριτικό χιούμορ και μια απέριττη ωμότητα.

 

Είναι αλήθεια ότι μου έχει λείψει ο (διαστρεβλωμένα) παραμυθένιος χαρακτήρας των διηγημάτων του Σαπκόφσκι, αλλά στα μυθιστορήματά του έχουμε να κάνουμε με προσωπικές υποθέσεις του Geralt, άρα τα πράγματα σκουραίνουν. Ξεκίνησα ήδη το επόμενο, περισσότερα όταν το διαβάσω.

[Nihilio]

Στο Baptism of Fire σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο ήθελα να φωνάξω: "Use the sign!"

Αλλά το βρήκα μάλλον το καλύτερο από τα ως τώρα τρία μυθιστορήματα.

[FrozenWithTheDawn]

από τα καλύτερα που έχω διάβαση και έχω παίξει μακάρι να βγει και το dragon age !!!!

[Cassandra Gotha]

Κάπου στο πέμπτο κεφάλαιο του Tower of the Swallows, ο Geralt λέει στην παρέα:

 

"The time of wandering at random, into the blue, just because there might be something in the blue, is gone. It’s time for concrete action. Time to cut throats. Because finally there is someone’s throat that we can cut."

 

Επιτέλους!

Edited September 16, 2012 by Cassandra Gotha

[Nihilio]

Κάπου στο πέμπτο κεφάλαιο του Tower of the Swallows, ο Geralt λέει στην παρέα:

 

"The time of wandering at random, into the blue, just because there might be something in the blue, is gone. It’s time for concrete action. Time to cut throats. Because finally there is someone’s throat that we can cut."

 

Επιτέλους!

Επειδή μιλάμε για Sapowski, είναι πιθανό να μην προλάβει καν να τον κόψει...

[Cassandra Gotha]

Η σειρά ολοκληρώθηκε!

 

http://en.thewitcher.com/forum/index.php?/topic/20967-our-community-fan-translations/page__pid__885865__st__540&do=findComment&comment=885865

[katakalwn]

ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΟΜΩΣ ΠΟΥ Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΡΓΗΣΕ ΤΟΣΟ. ΕΧΕΙ ΑΝΑΒΛΗΘΕΙ ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ Η ΑΓΓΛΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ ΤΟΥ BLOOD OF THE ELVES. ΠΩΣ ΤΑ ΚΑΝΑΝ ΕΤΣΙ;

[D'Ailleurs]

επειδή αρνούμαι να διαβάσω σε υπολογιστή ή άλλο παρεμφερές εργαλείο θα περιμένω να τα μεταφράσουν...

[Cassandra Gotha]

Τέλειωσα το Tower of the Swallows και είμαι πολύ ευχαριστημένη. Όπως όλα τα μυθιστορήματα της εν λόγω σειράς, είχε τα σημεία που απλά έκανα υπομονή να περάσουν (όπου παρακολουθούμε την ιστορία από πρόσωπα που δεν μας ενδιαφέρει η οπτική τους γωνία ή η γωνία του σπιτιού τους ή οποιαδήποτε άλλη γωνία τους), αλλά γενικά είναι πολύ ωραίο βιβλίο. Πραγματικά από το Baptism of Fire η σειρά απογειώθηκε. Το Tower of the Swallows έχει πιο πολλή δράση από τα προηγούμενα, από την αρχή μέχρι το τέλος (πολλή από την οποία την μαθαίνουμε μέσα από διαλόγους, κατόπιν εορτής, το κάνει συχνά). Είναι, επίσης, μέχρι στιγμής το πιο βίαιο βιβλίο της σειράς.

 

Ένα τεράστιο ταξίδι στον κόσμο μας (ο κόσμος του Σαπκόφσκι μας κλείνει το μάτι ειρωνικά, πανέξυπνα, ακόμη και μέσα από τα φανταστικά του πλάσματα και τις μαγικές καταστάσεις), όπου οι δυο κύριοι πρωταγωνιστές (Geralt-Ciri) μαθαίνουν πολλά για τον εαυτό τους.

 

Θα μου μείνει αξέχαστη η σκηνή στο ενδέκατο κεφάλαιο, στην παγωμένη λίμνη. Από τις καλύτερες σκηνές που έχω διαβάσει γενικά, όχι μόνο σε βιβλία φαντασίας.

 

Κάνω ένα διάλειμμα γιατί με κουράζει η ανάγνωση στην οθόνη, και σε μια-δυο βδομάδες αρχίζω το Lady of the Lake, το (δεν το πιστεύω! ) τελευταίο βιβλίο της σειράς The Witcher.

[tholin]

όσον αφορά τα δύο πρώτα βιβλία στα αγγλικά (The Last Wish & Blood of Elves) που έχω διαβάσει υπάρχουν σε δύο διαφορετικές εκδόσεις με διαφορετικά εξώφυλλα κλπ. Η πρώτη παρέπεμπε πιο πολύ στο βιντεοπαιχνίδι (είχε το σήμα του λύκου στο εξώφυλλο όπως αυτό παρουσιάστηκε στο παιχνίδι,κλπ) αλλά η νεότερη έχει αποδεσμευθεί απο αυτό και τα εξώδυλλα είναι εντελώς διαφορετικά. Το τρίτο βιβλίο (Time of Contempt) που θα βγει στα αγγλικα θα κυκλοφορήσει τον Ιούνιο του 13 οπότε ναι υπάρχουν μεγάλες καθυστερήσεις στην έκδοση.

 

Αν κάποιος ενδιαφέρετα πάντως (οι φανατικοί κυρίως γιατί η σκηνοθεσία δε λέει και πολλά) υπάρχει στο youtube η πολωνική τηλεοπτική σειρά Witcher (λέγεται Wiedzmin) με αγγλικούς υπότιτλους. Δεν έχω δει όλα τα επεισόδια οπότε δε ξέρω μέχρι πιο βιβλίο καλύπτει.

 

Το λινκ για το πρωτο επεισόδιο (ελπίζω να μην έκανα γκάφα που το βάζω εδω) : http://www.youtube.com/watch?v=dsuZqbI63bE

[Carolus Rex]

Έχοντας παίξει τα games (επικότατα) θέλω να αγοράσω τα βιβλία που έχουν κυκλοφορήσει στα αγγλικά και να περιμένω και την συνέχεια...

[Nihilio]

Είναι πολύ ελεύθερη διασκευή και καλύπτει τις δύο συλλογές με τις σύντομες ιστορίες. Ίσως και μέρος του Blood of the elves, αν και δεν κόβω το λαιμό μου...

[Cassandra Gotha]

Η σειρά είναι εμπνευσμένη (το ασφαλέστερο επίθετο που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, γιατί, αν και την απόλαυσα, δεν είναι αυτό που έγραψε ο Σαπκόφσκι) από τις δύο συλλογές διηγημάτων Last Wish και Sword of Destiny.

 

Πιο πολύ από όλες τις (περιττές, ανούσιες, παράλογες...) αλλαγές, μου χτυπάνε στα νεύρα οι χαρακτήρες του Geralt και της Yennefer: Ο Γκέραλτ είναι συνέχεια σοβαρός (μέχρι ηλιθιότητας) και η Γιέννεφερ σε μια σκηνή κλαίει και παρακαλά! (Χώρια που φοράει κόκκινο φόρεμα! Eκεί φαίνεται καθαρά ο κατακερματισμός των χαρακτήρων).

 

Πάντως έχει και καλές στιγμές, κάτι σκηνές θεατρικά στημένες ή που για άλλους λόγους είναι χάρμα οφθαλμών (αχ εκείνο το καντηλάκι με την αλυσίδα που γυρνάει όπως οι μπούκλες της Γιέννεφερ! ) και ακόμα καλύτερη μουσική.

[Naroualis]

Μάλλον λίγο οφφ-τόπικ, αλλά είδα σήμερα αναγγελία για το Times of Contempt στο Άμαζον. Το Sword of Destiny εξακολουθούμεν να το κάνουμε γαργάρα.

[Cassandra Gotha]

Μάλλον λίγο οφφ-τόπικ, αλλά είδα σήμερα αναγγελία για το Times of Contempt στο Άμαζον. Το Sword of Destiny εξακολουθούμεν να το κάνουμε γαργάρα.

 

Να πω κι εγώ κάτι τελείως οφ τόπικ; Ας μου το συγχωρήσετε, γιατί...

 

Μου συνέβη πριν δυο μέρες. Ας σημειωθεί ότι μου έχει λείψει ο ασπρομάλλης φίλος μου, έχω καιρό να τον δω (εκείνο το lady of the lake ακόμα με περιμένει, μάλλον θα πάει για χειμώνα πάλι).

Έπινα μια ωραία λεμονάδα και είπα ότι μου θύμισε τη λεμονάδα Τεμερίων. Και έκανα ώρα να ξεκολλήσω. (Όταν λες τα Τεμένια Τεμέρια, ναι, έχεις λίιιγο πρόβλημα ).

Edited April 30, 2013 by Cassandra Gotha

[Zaratoth]

Urgent. Χάζευα σήμερα τα fan translations (μετά από κάψιμο με το παιχνίδι) και είδα πως υπήρχαν σε μορφή mobi, που υποστηρίζονται στο kindle και χάρηκα άπειρα. Κατέβασα λοιπόν τα mobi και δούλευαν μια χαρά. Το Time of Contempt όμως δεν υπάρχει πλέον. Έχει σβηστεί ή κάτι τέτοιο. Παίζει να το έχει κανένας σας διαθέσιμο;

[Nihilio]

Urgent. Χάζευα σήμερα τα fan translations (μετά από κάψιμο με το παιχνίδι) και είδα πως υπήρχαν σε μορφή mobi, που υποστηρίζονται στο kindle και χάρηκα άπειρα. Κατέβασα λοιπόν τα mobi και δούλευαν μια χαρά. Το Time of Contempt όμως δεν υπάρχει πλέον. Έχει σβηστεί ή κάτι τέτοιο. Παίζει να το έχει κανένας σας διαθέσιμο;

 

Παίζει να το έχω εγώ ακόμα, αλλά όχι σε mobi. Στο Amazon έψαξες

[Zaratoth]

!!!! Βγήκε ο άσωτος υιός επιτέλους; Τι τιμή.

[Zaratoth]

Κάθομαι και διαβάζω το Sword of Destiny (δεύτερο βιβλίο διηγημάτων). Τολμώ να πω είναι εξίσου γαμάτο με το Last Wish. Δεν έχει μια κεντρική ιστορία που δρα ως αφορμή για παράλληλες, αλλά είναι αυτή τη φορά ένα χρονικό ιστοριών με τη σειρά, χωρίς δέσιμο ενιαίου βιβλίο, πηδώντας από ιστορία σε ιστορία. Είμαι στο 66% αυτή τη στιγμή και η ιστορία γενικά έχει να κάνει με το "ρομάντζο" του Geralt με τη Yennefer. Κάποιες από τις ιστορίες υπήρξαν και στη σειρά, όπως το πλάκωμα με ένα μάγο για τα μάτια της Yen και η ιστορία με τον doppleganger. Από άποψη αναφορών σε κλασικά παραμύθια, μέχρι στιγμής έχει δυο ιστορίες, η μια αφορά εμμέσως τη Βασίλισσα του Χιονιού και η άλλη είναι μια Witcher-ική εκδοχή της Μικρής Σειρήνας (και πολύ γαμάτη ιστορία μάλιστα). Θα δω πως θα τελειώσει και θα επανέλθω.

[Zaratoth]

Το τελείωσα. Άξιος συνεχιστής του Last Wish. Αναφέρει όλο το χρονικό ξεκινώντας από την ιστορία με το χρυσό δράκο και την επανένωση Geralt-Yennefer, περνάνε κάπου στα 2-3 χρόνια τα οποία αναφέρονται μέχρι και εκεί που έγραψα προηγουμένως με το ειδύλλιο Yennefer-Geralt (είτε live και με τους δυο, είτε χώρια) και μετά έχουν να κάνουν κυρίως με την Ciri και φτάνουμε στο τέλος όπου πρακτικά δρα και ως αρχή για το Blood of Elves, με τον Geralt και την Ciri να συναντιούνται και να πάνε προς Caer Morhen. Πολύ γαμάτο και με περισσότερο ρομάντζο και συναίσθημα από το Last Wish (δοσμένο witcherίστικα πάντα). Από παραμύθια είχαμε ένα ακόμα, μια επική αναφορά στην ιστορία "Οι άγριοι κύκνοι". Σε σπόιλερ η αναφορά για όποιον θέλει να τη δει, καθώς δεν μπορώ να μην την παραθέσω. Είναι τόσο γαμάτη.

 

“You're exaggerating.”

Freixenet turned his head.

“It's destiny,” he repeated. “It must have been written that we would meet again, witcher. And that once again, you'd save my skin. I remember that we spoke in Hamm after you freed me from the spell of that bird.”

“It's chance,” Geralt retorted coldly, “chance, Freixenet.”

“What chance? Hell, without you, I would still be a cormorant today.”

“You were a cormorant,” Ciri cried in excitement, “a real cormorant, a bird?”

“Yes,” replied the baron, clenching his teeth. “A... a whore... a bitch... for revenge.”

“You clearly didn't give her a fur stole,” Ciri said, wrinkling her nose, “or a muff.”

“There was another reason,” Freixenet continued, blushing slightly, “but what difference does it make to you, you dirty brat?”

Ciri, visibly annoyed, turned her head; Freixenet began to cough.

“Yes... me... You delivered me from a spell at Hamm. Without you, Geralt, I would be spending the rest of my life as a cormorant. I would fly over the lake and deposit my droppings on the branches of the trees, dressed in the shirt woven by my little sister with pine nettles, in her pigheaded determination to improve things, to liberate me from the spell. Hell, when I'm reminded of that shirt, I want to hit someone. What an idiot...”

“Don't talk like that,” said the witcher, laughing. “Her intentions were pure. She had been tricked, that's all. A number of nonsensical myths approach the question of disenchantment. You're lucky, Freixenet. She could have ordered that you be plunged into boiling milk. It has happened before. Dressing someone in a nettle shirt doesn't threaten their health, even if it doesn't help.”

“Hmm, perhaps so. Perhaps I expected too much of her. Elise has always been a fool, since she was a little girl: silly and pretty, perfect material for becoming the wife of a king.”

“What pretty material is that?” asked Ciri. “And why to become a wife?”

“I told you not to meddle in this, brat. Yes, Geralt, I was lucky that you appeared in Hamm and that the good brother of the king was inclined to spend the ducats to have you disenchant me.”

“You know, Freixenet,” responded the witcher, laughing more and more, “that the story has spread far and wide?”

“The real version?”

“Not quite. First, you've been decked out with ten brothers.”

“Oh no!” The baron raised himself on his elbows, coughing. “Including Elise, then we would be twelve? What dark idiocy! My mother was certainly not a rabbit!”

“That's not all. It was thought that a cormorant was not sufficiently romantic.”

“Indeed it isn't! There is nothing romantic about it!” The baron made a face, massaging his chest, which was bandaged by twigs and strips of bark. “And what then do they say I was transformed into?”

“A swan. More precisely, swans plural, because there were eleven of you, remember?”

“And how, I ask you, is a swan more romantic than a cormorant?”

“I don't know.”

“Me neither. But I am betting in this story, Elise delivers me from this fate with a damned shirt of nettles.”

“You've got it. By the way, how's Elise?”

“The poor thing is consumptive. She won't last much longer.”

“Yes,” Freixenet confirmed without emotion, looking away.

“To return to your enchantment...” Geralt leaned against the wall of braided, supple branches. “Do you still have any symptoms? Feathers growing on your body?”

“By the grace of the gods, no,” sighed the baron. “All is well. The only characteristic that remains from that time is a taste for fish. Nothing beats a good feast of fish. Sometimes I visit the fishermen in the morning on the harbor, and before they've caught even one more noble piece, I content myself first with the delectable taste of a handful of a dozen bleaks, still teeming in their holding tanks, some small loach straight, a dace or a chub... It's more pleasure than a real banquet.”

 

 

Το προτείνω, καθώς, όπως διάβασα από άλλα σχόλια, η συνέχεια του Blood of Elves δεν είναι τόσο γαμάτη όσο τα διηγήματα, οπότε για όσους δεν τα έχουν διαβάσει ακόμα, θα ξαναγουστάρουν άσχημα στιγμές Last Wish.

[Nihilio]

Το τελείωσα. Άξιος συνεχιστής του Last Wish. Αναφέρει όλο το χρονικό ξεκινώντας από την ιστορία με το χρυσό δράκο και την επανένωση Geralt-Yennefer, περνάνε κάπου στα 2-3 χρόνια τα οποία αναφέρονται μέχρι και εκεί που έγραψα προηγουμένως με το ειδύλλιο Yennefer-Geralt (είτε live και με τους δυο, είτε χώρια) και μετά έχουν να κάνουν κυρίως με την Ciri και φτάνουμε στο τέλος όπου πρακτικά δρα και ως αρχή για το Blood of Elves, με τον Geralt και την Ciri να συναντιούνται και να πάνε προς Caer Morhen. Πολύ γαμάτο και με περισσότερο ρομάντζο και συναίσθημα από το Last Wish (δοσμένο witcherίστικα πάντα). Από παραμύθια είχαμε ένα ακόμα, μια επική αναφορά στην ιστορία "Οι άγριοι κύκνοι". Σε σπόιλερ η αναφορά για όποιον θέλει να τη δει, καθώς δεν μπορώ να μην την παραθέσω. Είναι τόσο γαμάτη.

 

“You're exaggerating.”

Freixenet turned his head.

“It's destiny,” he repeated. “It must have been written that we would meet again, witcher. And that once again, you'd save my skin. I remember that we spoke in Hamm after you freed me from the spell of that bird.”

“It's chance,” Geralt retorted coldly, “chance, Freixenet.”

“What chance? Hell, without you, I would still be a cormorant today.”

“You were a cormorant,” Ciri cried in excitement, “a real cormorant, a bird?”

“Yes,” replied the baron, clenching his teeth. “A... a whore... a bitch... for revenge.”

“You clearly didn't give her a fur stole,” Ciri said, wrinkling her nose, “or a muff.”

“There was another reason,” Freixenet continued, blushing slightly, “but what difference does it make to you, you dirty brat?”

Ciri, visibly annoyed, turned her head; Freixenet began to cough.

“Yes... me... You delivered me from a spell at Hamm. Without you, Geralt, I would be spending the rest of my life as a cormorant. I would fly over the lake and deposit my droppings on the branches of the trees, dressed in the shirt woven by my little sister with pine nettles, in her pigheaded determination to improve things, to liberate me from the spell. Hell, when I'm reminded of that shirt, I want to hit someone. What an idiot...”

“Don't talk like that,” said the witcher, laughing. “Her intentions were pure. She had been tricked, that's all. A number of nonsensical myths approach the question of disenchantment. You're lucky, Freixenet. She could have ordered that you be plunged into boiling milk. It has happened before. Dressing someone in a nettle shirt doesn't threaten their health, even if it doesn't help.”

“Hmm, perhaps so. Perhaps I expected too much of her. Elise has always been a fool, since she was a little girl: silly and pretty, perfect material for becoming the wife of a king.”

“What pretty material is that?” asked Ciri. “And why to become a wife?”

“I told you not to meddle in this, brat. Yes, Geralt, I was lucky that you appeared in Hamm and that the good brother of the king was inclined to spend the ducats to have you disenchant me.”

“You know, Freixenet,” responded the witcher, laughing more and more, “that the story has spread far and wide?”

“The real version?”

“Not quite. First, you've been decked out with ten brothers.”

“Oh no!” The baron raised himself on his elbows, coughing. “Including Elise, then we would be twelve? What dark idiocy! My mother was certainly not a rabbit!”

“That's not all. It was thought that a cormorant was not sufficiently romantic.”

“Indeed it isn't! There is nothing romantic about it!” The baron made a face, massaging his chest, which was bandaged by twigs and strips of bark. “And what then do they say I was transformed into?”

“A swan. More precisely, swans plural, because there were eleven of you, remember?”

“And how, I ask you, is a swan more romantic than a cormorant?”

“I don't know.”

“Me neither. But I am betting in this story, Elise delivers me from this fate with a damned shirt of nettles.”

“You've got it. By the way, how's Elise?”

“The poor thing is consumptive. She won't last much longer.”

“Yes,” Freixenet confirmed without emotion, looking away.

“To return to your enchantment...” Geralt leaned against the wall of braided, supple branches. “Do you still have any symptoms? Feathers growing on your body?”

“By the grace of the gods, no,” sighed the baron. “All is well. The only characteristic that remains from that time is a taste for fish. Nothing beats a good feast of fish. Sometimes I visit the fishermen in the morning on the harbor, and before they've caught even one more noble piece, I content myself first with the delectable taste of a handful of a dozen bleaks, still teeming in their holding tanks, some small loach straight, a dace or a chub... It's more pleasure than a real banquet.”

 

 

Το προτείνω, καθώς, όπως διάβασα από άλλα σχόλια, η συνέχεια του Blood of Elves δεν είναι τόσο γαμάτη όσο τα διηγήματα, οπότε για όσους δεν τα έχουν διαβάσει ακόμα, θα ξαναγουστάρουν άσχημα στιγμές Last Wish.

To φυλάω για το τέλος. Και προχωράω ααααργααααά το Tower of the Shallows

[Zaratoth]

Τελείωσα πάλι και το Blood of Elves και θα ξεκινήσω το Times of Contempt. Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά, όσο και να μου αρέσουν πολύ τα τρία πρώτα βιβλία, μου βγάζουν ένα συναίσθημα πως όλα αφορούν ένα κεντρικό θέμα που συνοψίζεται σε μια ανείπωτη ατάκα: "You know nothing Geralt of Rivia".

[Zaratoth]

Τελείωσα σήμερα το Times of Contempt. Μου πήρε καιρό γιατί παράτησα το διάβασμα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Τολμώ να πω πως μου άρεσε το ίδιο πολύ με τα προηγούμενα. Σε αντίθεση με αυτά το βαθμολόγησα 4/5 επειδή δεν μου άρεσε το τελευταίο κομμάτι με την Ciri στην έρημο μέχρι και το τέλος του βιβλίου. Μου φάνηκε κάπως τραβηγμένο. Κατά τ'άλλα μου αρέσει πολύ ο τρόπος γραφής του Σαπκόφσκι, που χωρίζει σε ξεχωριστά κεφαλαιάκια την αφήγηση και που δεν κρατά τον Geralt μόνο σαν πρωταγωνιστή. Δεν εμφανίστηκε πολύ, αλλά ήταν σε κάποια σχετικά καίρια σημεία (αν και το αγαπημένο μου ήταν στο πάρτυ των μάγων, απλά θεϊκό, να τον λιγουρεύονται οι μισές μάγισσες). Τον Emhyr τον περίμενα πιο κουλ να πω την αλήθεια και όχι τόσο ξεκάθαρα κακό. Ίσως αλλάζει στα επόμενα βιβλία. Είδωμεν. Ξεκίνησα και το Baptism of Fire και ξεκίνησε σχετικά καλά (με την archer).

[Alucard]

Μόλις τελείωσα την 'Τελευταία Ευχή' από εκδόσεις Σελήνη. Για να είμαι ειλικρινής, απογοητεύτηκα. Πρώτα όμως τα θετικά:

Ωραία η ιδέα του μεταλλαγμένου κυνηγού τεράτων. Πάρα πολύ έξυπνος ο τρόπος με τον οποίο συνδέονται οι ιστορίες μεταξύ τους. Έξυπνο κλείσιμο του ματιού με την χρήση γνωστών παραμυθιών κάπως αλλιώς, πιο σκοτεινά, πιο ρεαλιστικά. Επίσης, ξεφεύγει από τα συνηθισμένα με τη μυθοπλασία του να κινείται σε πιο σλάβικα μονοπάτια.

Αυτό που με χάλασε αρκετά, είναι πως δεν κατάλαβα αν πρόκειται για 'σοβαρό' φάντασυ με κακό χιούμορ, ή για ελαφρά παρωδία τύπου Πράτσετ. Αν είναι το πρώτο, σίγουρα δεν θα διαβάσω κάτι άλλο. Αν πάλι ισχύει η δεύτερη περίπτωση, τότε θα του δώσω ακόμα μια ευκαιρία, καθώς η ομώνυμη ιστορία με έκανε να γελάσω, είχε πλάκα. Επίσης, πρώτη φορά είχα τόσες άγνωστες λέξεις σε ένα βιβλίο. Έχω την εντύπωση πως ο μεταφραστής (από τα πολωνικά) χρησιμοποίησε άπειρες φορές το λεξικό του για τα συνώνυμα και επέλεγε τα πιο περίεργα. Θα ήθελα να μου πείτε τις δικές σας απόψεις: φταίει η δική μου αίσθηση του χιούμορ, ή όντως πρόκειται για ελαφρά παρωδία;