wordsmith Posted December 17, 2011 Share Posted December 17, 2011 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Κέλλυ Θεοδωρακοπούλου Είδος: τρόμος(ελπίζω) Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 2943 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Πρώτη προσπάθεια να γράψω τρόμο. Δεν περιμένω οπωσδήποτε να σας τρομάξει, αλλά τουλάχιστον να είναι μέσα στο είδος. Τίτλο δεν κατάφερα να βρω καλύτερο, δέχομαι προτάσεις. . Κάτω απ' το χιόνι -Δε μπορώωωω... Με όση δύναμη είχε αφήσει η παγωνιά στο αριστερό του χέρι, ο Φου ανανέωσε τη λαβή του στο μπράτσο του Νίκου και συνέχισε να τον σέρνει πίσω του, στο μονοπάτι που άνοιγαν με κόπο τα βήματά του στο χιόνι. Τα δόντια του ήταν σφιγμένα, αλλά όχι για να μην κροταλίζουν από το κρύο. Δε ντρέπεσαι, ρε, τριανταεφτά χρονών γομάρι, δέκα χρόνια νεότερος από μένα και δεκαπέντε από τον Κώστα, να είσαι ο πρώτος που άρχισε να κλαψουρίζει επειδή χαθήκαμε στη θύελλα; Γιαλαντζόμαγκα! Να σε βάζουμε κάτω εγώ με την αναπηρική σύνταξη και ο Κώστας με το μπαϊπάς; Μόνο να κοκορεύεσαι ότι πίνεις δέκα μπύρες με τη μία και δε σε χτυπάνε στο κεφάλι, ξέρεις! Άντε να μη... Για ένα δευτερόλεπτο ο Φου κοντοστάθηκε, εξετάζοντας την πιθανότητα να μοιραστεί αυτή του τη σκέψη με τον Κώστα, που ακολουθούσε με κατεβασμένο το κεφάλι. Αλλά μέσα σ' αυτό το ψίχουλο χρόνου, το κρύο, σαν γύπας που εντοπίζει πεθαμένο, όρμηξε να του πετρώσει το αίμα κάτω από τα μάγουλα, ενώ ο άνεμος τον χαστούκισε με εκδικητική αγριότητα. Γύρισε ξανά το δεξιό του ώμο προς τα μπρος και συνέχισε να τοποθετεί το ένα του πόδι μπροστά από το άλλο. «Πιθανές νεφώσεις στα ορεινά» είχε αναγγείλει το μετεωρολογικό δελτίο πριν ξεκινήσουν και δεκαπέντε φορές το είχε σκυλοβρίσει ο Κώστας από τη στιγμή που είχαν πάψει να αναγνωρίζουν γύρω τους το δάσος. Αν και έρχονταν εδώ μια δυο φορές τη βδομάδα για τον περίπατό τους, τα δέντρα, τα βράχια και οι πλαγιές, τυλιγμένα τώρα με πυκνές στρώσεις βαμβακιού, δεν τους θύμιζαν τίποτα. Το χιόνι, που τους έφτανε ως τα γόνατα, είχε μουσκέψει τη χοντρή φόρμα του Κώστα, το τζιν παντελόνι του Νίκου και το στρατιωτικό του Φου σε σημείο που η επαφή με το σκληρό παγωμένο ύφασμα τούς πονούσε. Ο Φου ευχήθηκε να μην είχε διαβάσει εκείνο το άρθρο για το πώς παθαίνεις κρυοπαγήματα ή τουλάχιστον να μην το είχε διηγηθεί στους άλλους ίσα ίσα την περασμένη βδομάδα. Γενικώς ήταν κακή ιδέα να τους μιλάει για τα διαβάσματά του και τέτοια πράγματα. Έπρεπε να του είχε γίνει μάθημα όταν είχε αποκτήσει το παρατσούκλι του τη φορά που τους είχε πει ότι οι έμπειροι σκακιστές λένε τον αξιωματικό «φου» και είχαν σκάσει στα γέλια. Αλλά μετά το ατύχημα στο εργοστάσιο περνούσε μεγάλο μέρος της μέρας του σκαλίζοντας τις ξέχειλες βιβλιοθήκες του σπιτιού του. Και, εν πάση περιπτώσει, όλα αυτά που είχε μάθει διαβάζοντας δεν τον είχαν βοηθήσει να βρει το δρόμο τους μέσα στη χιονοθύελλα. Αν και αυτή η τόσο βαριά κακοκαιρία ήταν μυστήριο. Σίγουρα αν κατάφερναν να βγουν από κει ζωντανοί, την άλλη μέρα θα έβλεπαν όλα τα κανάλια και τις εφημερίδες να γεμίζουν θαυμαστικά με την πρωτοφανή, για το κλίμα της χώρας, σφοδρότητα αυτού του καιρικού φαινομένου. Άσε τα ατυχ... -Δε μπορώωω... Εεε, τώρα θα του την έριχνε την ξανάστροφη! Του άφησε το μπράτσο και σήκωσε το χέρι του, αλλά τον σταμάτησε ένα βραχνό γρύλισμα από τη μεριά του Κώστα: -Ένα σπίτι! Με την πρώτη ματιά, ο Φου, παρόλο που είχε σκουπίσει τα μάτια του από τη θαμπάδα του χιονιού, δεν παρατήρησε τίποτα και γύρισε προς τον Κώστα με απορία ανάμικτη με θυμό. Αλλά ο άλλος τον είχε ήδη προσπεράσει και, με ένα θόρυβο σαν να σχιζόταν βαμβάκι, τα βήματά του άνοιγαν ένα νέο μονοπάτι στο απάτητο χιόνι. Ο Φου χρειάστηκε λίγες στιγμές για να ξεκολλήσει το μυαλό του από τις ονειροπολήσεις, να πιάσει το Νίκο που κατέρρεε ξανά επάνω του και να ακολουθήσει. Το σπίτι ή αχυρώνας ή στάβλος ή ό,τι κι αν ήταν, έμοιαζε να φοράει έναν άσπρο σκούφο κατεβασμένο ως τα φρύδια και έναν άσπρο γούνινο γιακά παλτού ανεβασμένο ως τη μύτη. Ο Κώστας και ο Φου έπεσαν πάνω στη μαύρη τραχιά πόρτα από κορμούς και άρχισαν να την κοπανάνε με γροθιές σαν να τους κυνηγούσαν λύκοι και αρκούδες με την ανάσα τους ήδη στο σβέρκο τους. Δοκίμασαν να φωνάξουν κιόλας, «ανοίξτεεεε!», «βοήθειααα!», αλλά μετά από τόσες μουδιασμένες ώρες οι επιδόσεις τους στο ουρλιαχτό δεν τους ικανοποιούσαν. Την ώρα που αγκίδες έμπαιναν στα γάντια τους, ο Νίκος αφηνόταν να πέσει σαν άδειο τσουβάλι πάνω στον μαύρο τραχύ τοίχο, με το πλάι του προσώπου του να γδέρνεται και να ματώνει. Πάνω που είχαν αρχίσει να απελπίζονται και να σκέφτονται ότι οι ιδιοκτήτες δε θα ήταν τόσο βλάκες να έχουν έρθει στο εξοχικό τους με τέτοιο παλιόκαιρο, η πόρτα, διαμαρτυρόμενη με ένα δυνατό τρίξιμο, άνοιξε μια πιθαμή και λίγη λαχταριστή ζέστη χύθηκε έξω. Αμέσως μετά, έχοντας μείνει μόνο δευτερόλεπτα ανοιχτή και χωρίς τίποτα να έχει ακουστεί από μέσα, η μαύρη πόρτα άρχισε να ξανακλείνει. Αλλά οι δυο παγωμένοι ορειβάτες είχαν ήδη ορμήξει μέσα χωρίς άλλη σκέψη. Τελευταία στιγμή θυμήθηκε ο Φου να τραβήξει και το Νίκο από το μπουφάν. Θαμπό σκοτάδι τους υποδέχτηκε, σε τέλεια αντίθεση με την κοφτερή λευκότητα του τοπίου απέξω. Μόνο αφού πέρασαν λίγες στιγμές ένιωσαν την καυτή ανακούφιση της ζέστης στο δέρμα τους, τον πάγο να λιώνει και να στάζει από τα μάτια τους και μπόρεσαν να διακρίνουν τις φλόγες ενός τζακιού στο βάθος. Το μόνο που ακουγόταν, εκτός από τον άνεμο απέξω, ήταν το υπόκωφο τσιτσίρισμα των ξύλων που έσκαγαν καθώς η φωτιά εξάτμιζε τους χυμούς τους. Ο Κώστας και ο Φου δοκίμασαν να ξεβραχνιάσουν τις φωνές τους απευθύνοντας τις λέξεις «καλησπέρα» και «να 'στε καλά» προς κάμποσες κατευθύνσεις, αλλά αυτό που βγήκε δεν ήταν εντελώς έναρθρο και εγκατέλειψαν την προσπάθεια όταν αντιλήφθηκαν μια ορεκτική μυρωδιά. Πάνω σε ένα τραπέζι από κορμούς, τρεις μικρές ξύλινες γαβάθες άχνιζαν δίπλα σε τρία ξύλινα κουτάλια και, πριν το συνειδητοποιήσουν, ο Νίκος, ο Κώστας και ο Φου είχαν καθίσει σε έναν πάγκο και πηχτή χορτόσουπα ανακούφιζε τα παγωμένα τους λαρύγγια. Ο Φου ήταν ο πρώτος που σήκωσε το κεφάλι και έπιασε με μια ματιά την έκφραση του Νίκου, ο οποίος πάντα στραβομουτσούνιαζε μπροστά σε ένα πιάτο χωρίς κρέας. Κούνησε το κεφάλι του πέρα δώθε και κοίταξε γύρω. Τώρα μπόρεσε να προσέξει ότι οι σιλουέτες που τους φιλοξενούσαν ήταν αποκλειστικά γυναικείες, πολλές και τυλιγμένες με χοντρά σκούρα μάλλινα φορέματα, σαν προεκτάσεις όσου σκοταδιού δεν κατάφερναν να νικήσουν οι φλόγες του τζακιού και κάποιων λαδοκάντηλων. Τα μαλλιά τους ήταν κι αυτά σκούρα, σε κοτσίδες και κότσους, και τα πρόσωπα σαν σκαλισμένα σε ξύλο που το έχουν σκληρύνει στη φωτιά. Του φαίνονταν αόριστα γνωστά, σαν να τα είχε ξαναδεί, αλλά δε θυμόταν πού. Μόνο μία σε μια άκρη έμοιαζε αρκετά με τη γυναίκα του βενζινά του διπλανού χωριού, που άλλοι λέγανε ότι είχε εξαφανιστεί επειδή την έδερνε και άλλοι ότι ήταν επί μήνες στο νοσοκομείο. Μια γρια στη μέση με κεφαλομάντιλο, ακίνητη και τυλιγμένη με κουβέρτα ως το λαιμό, τραβούσε κάθε τόσο τις ερωτηματικές ματιές όλων των υπολοίπων. Ο Φου δε μπορούσε να μαντέψει πού ήταν τα χέρια της, γιατί κανένα σημείο της κουβέρτας δε φούσκωνε περισσότερο, και του πέρασε η ιδέα ότι θα ήταν αδύνατα και ζαρωμένα σαν ρίζες... Και ξαφνικά, χωρίς να καταλαβαίνει ούτε ο ίδιος γιατί, η διάθεση του γύρισε ανάποδα: Ενώ τόσες ώρες έβλεπε τις ελπίδες του να στροβιλίζονται στη θύελλα και συνέχιζε να περπατάει έστω και φοβισμένος, τώρα τον κυρίεψε απόλυτη σιγουριά ότι ζούσε την τελευταία του μέρα. Δε θα ξανάβλεπε το σπίτι του και τα βιβλία του, δε θα ξανάψαχνε στο ίντερνετ για τα πιο οικολογικά παυσίπονα. Κι αυτό, αντί να τον τρομάζει, τον γέμιζε με μια γαλήνη, σαν του ανθρώπου που έχει κάνει ό,τι μπορούσε και τώρα περιμένει το πόρισμα της μοίρας με σταυρωμένα χέρια. Η φωνή που τους μίλησε στη συνέχεια δεν κατάλαβαν σε ποια γυναίκα απ' όλες ανήκε. Παρόλο που το νόημα των λόγων της έμεινε στο μυαλό τους ξεκάθαρο, δε μπορούσαν με τίποτα να θυμηθούν τι λέξεις είχε χρησιμοποιήσει, αν ο τόνος ήταν γέρικος ή νεανικός, ο ήχος βαθύς ή ψιλός, η ένταση υψηλή ή χαμηλή. Ακόμα και το ότι τους είχε μιλήσει γυναίκα περισσότερο το συμπέραιναν παρά το θυμούνταν. -Τιιιιι είπε; Τι θέλουν να κάνουμε; Ο Κώστας είχε στενέψει τα μάτια του, είχε σουφρώσει το στόμα και, με τα χοντρά του μάγουλα και το σκουφί ακόμα κατεβασμένο, έμοιαζε με βάτραχο. -Να γαμήσουμε ένα απ' αυτά τα μουνιά, κι άμα δεν της αρέσει, θα μας ξαναπετάξουν έξω στα χιόνια! Ο Νίκος έφτυσε τις λέξεις αφού έγλειψε και την τελευταία σταγόνα της χορτόσουπας από τα χείλη του. Όσο κι αν αυτό ήταν το τελευταίο που θα περίμενε να ακούσει ο Φου σε ένα τέτοιο μέρος, ακριβώς το ίδιο είχε καταγράψει και το δικό του μυαλό: οι οικοδέσποινές τους έθεταν ως όρο της παραμονής τους στο σπίτι το αν θα κατάφερναν να ικανοποιήσουν ερωτικά μια συγκεκριμένη απ' αυτές! Περισσότερο για να τις υπερασπιστεί παρά για να σιγουρευτεί αν και οι άλλοι είχαν καταλάβει το ίδιο, ο Φου πρόσθεσε: -Είπαν και ότι δε χρειάζονται άντρες, οι άντρες τρώνε πολύ και κάνουν φασαρία και οι δουλειές που έχουν εκείνες είναι ράψιμο, πλέξιμο, μαγείρεμα, ξεχορτάριασμα, δουλειές που οι άντρες δεν τις καταδέχονται. Γι' αυτό... -Έχουμε να κάνουμε με παλαβές! Ο Κώστας κοπάνησε τη γροθιά του στο τραπέζι. Κάτσε να βγούμε από δω και θα τους κάνω εγώ μια μήνυση όλη δική τους! Τους έχει σαλέψει από το κρύο! -Κι από τον καιρό που έχουν να δουν άντρα, λέω εγώ... Ο Νίκος δοκίμασε να λοξοκοιτάξει κάποιες από τις γυναικείες σκιές, αλλά αυτές είχαν επιστρέψει στις δουλειές τους και δεν του έδωσαν καμία σημασία. -Δε μας κάλεσαν εκείνες... Ο Φου πήγε να μιλήσει, αλλά δεν τον άκουσαν και δεν ξαναπροσπάθησε. Το επόμενο μισάωρο πέρασε με αναμονή, γεμάτη με εκνευρισμένους ψιθύρους και περιφρονητικά σχόλια των δύο από τους τρεις. Καθισμένοι πάντα στον πάγκο, δίπλα από την κλειστή αλλά ξεκλείδωτη πόρτα που έφτανε η δύναμη μιας γυναίκας για να ανοίξει. Οι σκιές είχαν αποσυρθεί στα ενδότερα και τους είχαν αφήσει μόνους, σαν να περίμεναν να παρθεί κάποια απόφαση, αλλά ο Φου υποψιαζόταν ότι δεν ήταν η δική τους πλευρά που περίμενε την απέναντι. Ύστερα μια γυναίκα εμφανίστηκε μπροστά τους, όχι από τις πιο ηλικιωμένες, με μια έκφραση έντονη αλλά ανεξιχνίαστη πάνω σε ένα σκληρό σκαμμένο πρόσωπο και τα σκούρα καστανά της μαλλιά πλεγμένα πίσω. Τις λέξεις και πάλι δεν τους ήταν σαφές αν τις άκουσαν με τα αυτιά τους ή πληροφορήθηκαν το νόημά τους κατευθείαν στο μυαλό τους. Σίγουρα όμως κατάλαβαν τι εννοούσαν: -Εσύ. Έλα. Ο Νίκος σηκώθηκε την ίδια στιγμή, λες και ακριβώς γι' αυτό συζητούσαν μέχρι τώρα, και ακολούθησε τη γυναίκα. Μαζί του εκείνη ξαναχάθηκε στα έγκατα του σπιτιού χωρίς να κοιτάξει πίσω της. Ο Φου είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό και, όταν είδε την έκφραση του Κώστα, γούρλωσε και τα μάτια του: -Τι έγινε, ρε συ; Αυτός δεν τις έβριζε πριν λίγο; Τώρα πού πάει; Ο Κώστας, με τα χέρια δεμένα στο στήθος και τα χείλη σουφρωμένα, έμοιαζε με παιδί που μουτρώνει όταν του αρνούνται ένα γλυκό. Ανοιγόκλεισε αργά τα βατραχίσια του μάτια, λίγο πιο γουρλωτά τώρα από το κρύο, και τα κάρφωσε στον άλλον, με το ενοχλημένο ύφος του ανθρώπου που τον αναγκάζουν να εξηγεί τα αυτονόητα: -Τον έχεις για τύπο που θα του δίνανε μια γυναίκα στο πιάτο και θα έλεγε όχι; Σιωπή. Ο καθένας, χαμένος στις σκέψεις του, δεν υπολόγιζε πόση ώρα είχαν εκεί. Οι τοίχοι γύρω τους φαίνονταν μαύροι, φτιαγμένοι από σκούρους χοντροκομμένους κορμούς, χωρίς τίποτα να τους καλύπτει, ούτε κουρτίνα, ούτε στολίδι, ούτε έστω και ένα από εκείνα τα χωριάτικα πλεχτά κεντήματα που μοιάζουν με κουβέρτες. Σε κάποια σημεία ξεχώριζαν μέσα στο μισοσκόταδο γραμμές πάνω στο ξύλο, εκεί όπου μάλλον θα υπήρχαν παράθυρα. Αλλά ήταν όλα κλειστά και μαύρα, σαν αποκαΐδια μετά από κάποια καταστροφή. Η βουή του ανέμου απέξω δεν είχε χάσει καθόλου την απειλητική της χροιά. Ακουγόταν ακριβώς σαν δράκος, που ακόμα τους κυνηγάει, αλλά έχει στρίψει σε λάθος γωνία και δεν τους βλέπει προς το παρόν. Ο Φου αναστέναξε. Και πάλι εμφανίστηκε μια γυναίκα, αδύνατη, γεροδεμένη, με αιχμηρό πρόσωπο, αινιγματικό ύφος και σκούρα μαζεμένα μαλλιά. Και πάλι δεν πρόλαβαν να καταλάβουν αν είχε μιλήσει ή αν είχε στείλει άηχο μήνυμα στο μυαλό τους. Και πάλι έπιασαν ξεκάθαρα ποιον εννοούσε όταν τους έλεγε: -Εσύ. Έλα. Αυτή τη φορά ήταν ο Κώστας που χάθηκε μαζί της στα σκοτάδια, αλλά τώρα ο Φου δεν απόρησε. Είχε δει, όταν περνούσε από μπροστά του, τα πόδια του να τρέμουν. Μόνος. Ο Φου αφουγκράστηκε γι' άλλη μια φορά τη χιονοθύελλα, ξανακοίταξε όσα σχήματα του ξύλου τον άφηνε το σκοτάδι να δει, αλλά συνειδητοποίησε ότι με όλα αυτά προσπαθούσε να ξεφύγει από κάτι. Κι αυτό το κάτι ήταν ότι τώρα, χωρίς τους άλλους δύο δίπλα του, η γαλήνη μέσα του έμοιαζε πιο απόλυτη. Έδιωξε τη σκέψη, κούνησε ξανά το κεφάλι πέρα δώθε, έκλεισε τα μάτια και ακούμπησε το σαγόνι στα χέρια του, στα οποία είχε ξαναφορέσει τα γάντια. Κάτω από τα βλέφαρά του χώθηκαν μαύρα τσεμπέρια κατεβασμένα ως τα φρύδια, δάχτυλα στραβά, σκληρά και ζαρωμένα από το πλύσιμο στη σκάφη, κοτσίδες πλεγμένες τόσο σφιχτά που να πονάνε και δεμένες στην άκρη με σπάγκο, όχι κορδέλα, γιατί η ματαιοδοξία ήταν ένα από τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα, έλεγε ο παπάς... Τον ξύπνησαν οι δύο λέξεις που ακούστηκαν για τρίτη φορά στο μυαλό του: -Εσύ. Έλα. Τη γυναίκα που είχε έρθει να τον πάρει αυτή τη φορά δεν πρόλαβε να τη δει στο πρόσωπο. Σηκώθηκε και ακολούθησε την πλάτη της, που χωνόταν γρήγορα στα σκοτάδια. Ανέβηκαν μια στριφογυριστή σκάλα που έτριζε και φωτιζόταν μόνο στο σημείο που περνούσαν κάθε φορά εκείνοι, αλλά ο Φου δεν κατάφερε να δει αν η συνοδός του κρατούσε στα χέρια κάποιο λαδοκάντηλο. Χωρίς να τον ξαναντικρύσει και χωρίς να του απευθύνει άλλη λέξη, μόλις έφτασαν στο τέλος των σκαλοπατιών, του άνοιξε μια πόρτα φτιαγμένη κι αυτή από κορμούς και δε χρειάστηκε να του πει να περάσει. Σκοτάδι απόλυτο μόνο μπορούσε να δει ο Φου για μερικές στιγμές και συνειδητοποίησε ότι τόση ώρα η σκάλα έτριζε κάτω από τα βήματα ενός και μόνο ανθρώπου. Αλλά όταν γύρισε απότομα προς τα πίσω, δεν υπήρχε αρκετό φως για να διακρίνει ούτε την πόρτα. Συμπέρανε ότι θα ήταν κλειστή, μόνο και μόνο επειδή δεν ένιωθε κανένα ρεύμα αέρα. Το μόνο που διακρινόταν μέσα στο δωμάτιο, στη φλόγα ενός καντηλιού πάνω σε μια φέτα από κορμό, ήταν ένας όγκος τυλιγμένος με μαύρη πλεχτή κουβέρτα πάνω σε ένα κρεβάτι. Ως τώρα ο Φου δεν είχε αναρωτηθεί για ποιο λόγο η συγκεκριμένη γυναίκα είχε θεωρηθεί κατάλληλη για να περάσουν αυτοί από μια τέτοια δοκιμασία. Όταν μόνη της παραμέρισε την κουβέρτα η απορία αυτή δε λύθηκε: δέρμα στο χρώμα του βρεγμένου χώματος, χαρακτηριστικά αφρικάνικα, μαλλιά κουρεμένα σχεδόν σύρριζα, έκφραση ήρεμη, αλλά πάνω σε ένα πρόσωπο όπου ο θυμός είχε αφήσει ανεξίτηλα ίχνη. Το σώμα της, όπως φαινόταν κάτω από ένα καφέ μάλλινο φόρεμα, του θύμισε ένα δέντρο που έβλεπε στο δάσος εκείνο, κάθε φορά που έκαναν τον περίπατό τους: ψηλά δυο στρογγυλοί ρόζοι σχεδόν ενωμένοι, έμοιαζαν με μάγουλα. Παρακάτω άλλοι δύο, πιο μεγάλοι και σε απόσταση, στη θέση του στήθους. Και από την πίσω μεριά δυο ακόμη μεγαλύτεροι, πολύ χαμηλά και λίγο πιο κοντά μεταξύ τους. Ο Φου έπρεπε κάθε φορά να θυμάται να μη μεταφέρει στους άλλους τη σκέψη του για την ομοιότητα του κορμού εκείνου με γυναικείο σώμα, για να μην τον κοροϊδέψουν. Ένα υπόκωφο θρόισμα τον ειδοποίησε ότι εκείνη σήκωνε σιγά σιγά το φόρεμά της. Ευχήθηκε στο μισοσκόταδο να μη φαινόταν το δικό του κοκκίνισμα και κάθισε ήρεμα στο κρεβάτι. Είδε το σώμα της, νεανικό, δυνατό, να μένει μπροστά του εντελώς ακάλυπτο και ταυτόχρονα να ανατριχιάζει, αλλά κατάλαβε ότι δεν ήταν από το κρύο κι αυτό τον έκανε να απορήσει ακόμα περισσότερο και να το περιεργαστεί. Και είδε... Από το ατύχημα στο εργοστάσιο και ύστερα, ο Φου είχε βάλει πολλές φορές σε συσκευές αναζήτησης τη λέξη «ακρωτηριασμός». Ένα από τα άρθρα που είχε διαβάσει ως το τέλος είχε μέσα και την άγνωστή του μέχρι τότε λέξη «κλειτοριδεκτομή» και παρακάτω λεπτομέρειες και περιγραφές. Και ο Φου είχε βρεθεί στην κόλαση, μαζί με τα έξι χιλιάδες - έξι χιλιάδες! έξι χιλιάδες! - κοριτσάκια την ημέρα. Αλλά δεν είχε φανταστεί πώς θα φαινόταν κάτι τέτοιο από κοντά... -Ω Θε μου! Τα μάτια του έσταξαν πάνω στο σκούρο ανατριχιασμένο δέρμα. Και, για πρώτη φορά μετά το ατύχημα, ο Φου έβγαλε το δεξί του γάντι και άφησε ξέσκεπα τα τέσσερα κομμένα του δάχτυλα όχι για να τα δει γιατρός ή για να ικανοποιηθεί κάποιος επίμονος περίεργος, αλλά για να χαϊδέψει ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα. Η χιονοθύελλα εκείνη, που γέμισε για λίγες μέρες τα πρωτοσέλιδα, τα δελτία ειδήσεων και τα νοσοκομεία, κράτησε ακριβώς είκοσι τέσσερις ώρες. Όταν το χιόνι άρχισε να λιώνει, τα συνεργεία διάσωσης βρήκαν, εκατοντάδες μέτρα από το κοντινότερο σπίτι, τα πτώματα του Κώστα Μ., ετών 52, και του Νίκου Κ., ετών 37, με τα μάτια ανοιχτά και τα παντελόνια κατεβασμένα ως τους αστραγάλους. Από τον Άγγελο Δ., ετών 47, που ήταν ο μόνιμος σύντροφός τους στους περιπάτους, δε βρέθηκε κανένα ίχνος, ούτε μια σταγόνα αίμα. Η αστυνομία έψαξε όσο μπορούσε και ύστερα ανέβαλε τις έρευνες για αργότερα, όταν θα είχαν λιώσει τελείως τα χιόνια. Την επόμενη άνοιξη, ένα δημοτικό σχολείο μιας όχι και πολύ κοντινής περιοχής έκανε στο δάσος εκείνο μια εκδρομή. Τα παιδιά, που δεν είχαν ακούσει τίποτα για το δυστύχημα του χειμώνα ή για το μυστήριο με την εξαφάνιση του Φου, σκόρπισαν αλαλάζοντας ανάμεσα στις δροσερές φυλλωσιές. Ένα κοριτσάκι, που έψαχνε κάποιο κλαδί για να κρεμάσει το μπουφάν του, είδε σε μια άκρη ένα δέντρο που του φάνηκε περίεργο και κοντοστάθηκε. Οι χοντροί στρογγυλοί ρόζοι, δυο μικροί ψηλά, σχεδόν ενωμένοι, άλλοι δυο πιο χαμηλά και με κάποια απόσταση μεταξύ τους, δεν του θύμισαν τίποτα και ούτε πρόσεξε την πίσω μεριά και το τρίτο ζευγάρι ξύλινες στρογγυλάδες. Είδε όμως, στο πλάι του κορμού, ένα κλαδί που έμοιαζε με χέρι δεξί, να βγαίνει σαν να χαιρετούσε μέσα από μια ξύλινη κουρτίνα. Στο τελείωμά του πλάταινε και κατέληγε σε ένα μικρότερο που είχε το σχήμα του αντίχειρα και δίπλα σε άλλα τέσσερα στη σειρά, πολύ κοντά στο ύψος, σαν δάχτυλα κομμένα. Και στις άκρες τους είχαν φυτρώσει φυλλαράκια. Κέλλυ Θεοδωρακοπούλου, 16/12/2011 Κάτω απ\'το χιόνι.doc Edited December 17, 2011 by wordsmith Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest old#2065 Posted December 18, 2011 Share Posted December 18, 2011 Αγαπητή Κέλλυ, το διήγημα σου το διάβασα με ευχαρίστηση και περιέργεια μέχρι τέλους. Μου άρεσε συνολικά αλλά μου άφησε και ανάμικτα συναισθήματα. Στα σημεία που υποτίθεται ότι υπάρχει κάποια αγωνία και υποψία τρόμου, επικρατούσε στον αναγνώστη (εμένα) η περιέργεια που σε συνδυασμό με την φόρα παρτίδα φράση «-Να γαμήσουμε ένα απ' αυτά τα μουνιά» τον είχε ήδη βάλει σε άλλου είδους προσδοκίες. Και παρά τις προσεκτικά βαλμένες αναφορές στα σοβαρά κοινωνικά θέματα του ακρωτηριασμού, πίσω από τις λέξεις σαν να έβλεπα την Κέλλυ να ανθυπομειδιά, έτοιμη να το γυρίσει σε φάρσα. Αφου στο τέλος με το παιδάκι νόμιζα ότι θα κρέμαγε το μπουφάν του στο όρθιο τέτοιο του Φου, που θα είχε μεταμορφωθεί και αυτός σε δέντρο. Αυτό βέβαια μπορεί να είναι δικό μου πρόβλημα , γιατί δεν νομίζω ότι προκύπτει τέτοια πρόθεση, από την πραγματικά πολύ καλή γραφή σου. Πάντως τους δυο αδικοχαμένους δεν θα τους κλάψουμε γιατί δεν προλάβαμε να τους συμπαθήσουμε. Σχετικά με την κλειτοριδεκτομή, δεν ήξερα ότι είναι ορατή μετά από χρόνια (δεν εννοώ από γυναικολόγο, αλλά από απλό παρατηρητή και υπο το φως κεριού) Εγώ πάντως όπως σου είπα το διασκέδασα . Καλή επιτυχία . (Πολύ ωραίο σάουνττρακ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted December 18, 2011 Share Posted December 18, 2011 Βάλε σπόιλερ Νικόλα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest old#2065 Posted December 18, 2011 Share Posted December 18, 2011 (edited) Βάλε σπόιλερ Νικόλα! Αλήθεια Σταμάτη δεν μπορώ, μου τα βάζει όπου θέλει. Αν θέλουν οι μοντ ας το κάνουν εγώ μέχρι αυριο θα έχω ανεβάσει όλα τα σχόλια. (Αλλωστε πρώτα διαβάζεις κριτική και μετά αγοράζεις ένα βιβλίο η βλέπεις μια ταινία. Τί πειράζει λοιπόν.) Edited December 18, 2011 by npaps Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted December 18, 2011 Share Posted December 18, 2011 Απλά αν αποκαλύπτει πολλά, χάνεις ένα μέρος της μαγειας! υγ Η αλήθεια είναι πως και εγώ έχω θέμα με τα σπόιλερ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ayu Posted December 19, 2011 Share Posted December 19, 2011 (edited) Αυτή η ιστορία μου άρεσε πολύ. Η γλώσσα ρέει κι έχει χαρακτήρα. Στα συν και η ατμόσφαιρα. Νίκο, Σχετικά με την κλειτοριδεκτομή, δεν ήξερα ότι είναι ορατή μετά από χρόνια (δεν εννοώ από γυναικολόγο, αλλά από απλό παρατηρητή και υπο το φως κεριού) Στις περισσότερες περιπτώσεις κλειτοριδεκτομής, αφαιρούνται και τα χείλη του αιδοίου. Κάποιες λεπτομέρειες: “Συνέχισε να τοποθετεί το ένα πόδι μπροστά από το άλλο”: Αυτήν τη φράση την έχω διαβάσει τουλάχιστον 3 φορές σε ιστορίες στο φόρουμ και δεν καταλαβαίνω γιατί. Προσωπικά τη βρίσκω λίγο κλισαρισμένη. “να μην το είχε διηγηθεί στους άλλους ίσα ίσα την περασμένη βδομάδα”: εννοείς “μόλις” την περασμένη βδομάδα; Νομίζω ότι δε μας αφορά τι παντελόνι φοράει ο καθένας. “Κάτω από τα βλέφαρά του χώθηκαν μαύρα τσεμπέρια κατεβασμένα ως τα φρύδια, δάχτυλα στραβά, σκληρά και ζαρωμένα από το πλύσιμο στη σκάφη, κοτσίδες πλεγμένες τόσο σφιχτά που να πονάνε και δεμένες στην άκρη με σπάγκο, όχι κορδέλα, γιατί η ματαιοδοξία ήταν ένα από τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα, έλεγε ο παπάς…” Αυτό το σημείο μου άρεσε πολύ. Στο τέλος, από τη στιγμή που είπες ότι δε βρέθηκε το τρίτο πτώμα, ήξερα τι θα γίνει και παρόλο που μου άρεσε η ιδέα, βρήκα την περιγραφή των δέντρων ανεπαρκή. Και μια απορία: Ήθελες η μεταμόρφωση να είναι αρνητική; Εγώ σαν θετικό το εξέλαβα το τέλος. Overall, πολύ ωραία . Καλή επιτυχία Edit: Α! Και ο τίτλος εμένα μου φάνηκε μια χαρά. Edited December 19, 2011 by Ayu Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted December 19, 2011 Share Posted December 19, 2011 Κέλλυ, το διήγημα είναι καλογραμμένο,έχει στρωτή ροή, αλλά τρόμου δεν είναι. Θα έλεγα οτι είναι περισσότερο "Κοινωνικο νταρκ φάντασυ". Είναι πάντως εντός του θέματος μεταμορφώσεις/παραμορφώσεις, και πολλές φορές φορές το νταρκ φάντασυ μπορεί να εκληφθεί ως τρόμος (ανάλογα την σκοπιά που το βλέπει κανείς). Μια περιγραφή που μου άρεσε πολύ: Το σπίτι ή αχυρώνας ή στάβλος ή ό,τι κι αν ήταν, έμοιαζε να φοράει έναν άσπρο σκούφο κατεβασμένο ως τα φρύδια και έναν άσπρο γούνινο γιακά παλτού ανεβασμένο ως τη μύτη. Πολύ όμορφη παρομοίωση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alkinem Posted December 19, 2011 Share Posted December 19, 2011 Γενικά καλό, δεν έχω αντίρρηση σε αυτό, αλλά, όπως λένε, «μέλι πολύ κι από τηγανίτα τίποτε». Έλεγες, έλεγες, έλεγες κι όλο περίμενα να γίνει κάτι, αλλά δυστυχώς αυτό δεν έγινε. Πρώτη σου απόπειρα στον τρόμο βέβαια κι άμα θελήσεις να γράψεις κι άλλα σε αυτό το είδος, σίγουρα θα τα πας καλύτερα, αλλά αυτή την ιστορία δε μπορώ να την κρίνω θετικά για τα πλαίσια του διαγωνισμού. Καλή επιτυχία Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted December 19, 2011 Share Posted December 19, 2011 Από την αρχή μέχρι την μέση περίπου αυτή η ιστορία μου έβγαλε ένα είδος τρόμου. Κυρίως τον τρόμο του αγνώστου στην αρχή και ύστερα του αφύσικου στην περιγραφή των γυναικών. Στην συνέχεια γίνεται περισσότερο μελαγχολικό θα έλεγα, πράγμα που κρατάει μέχρι το τέλος του. Η γραφή είναι πολύ καλή και η ιστορία αρκετά παράξενη και πρωτότυπη με κοινωνικές προεκτάσεις. Μου άρεσε! Καλή επιτυχία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted December 19, 2011 Share Posted December 19, 2011 Ένας παγωμένος τίτλος κι ένα παγωμένο διήγημα από την Βασίλισσα του Χιονιού Λοιπόν, κι εγώ δεν θα το έλεγα τρόμου. Πολύ δύσκολα. Είναι πολύ καλογραμμένο, αλλά το ύφος δεν με γοήτευσε και δεν με τράβηξε, διάβασα βεβαίως εύκολα την ιστορία, αλλά χωρίς κάποια ιδιαίτερη αναγνωστική απόλαυση. Μου φάνηκε και λίγο φλύαρο μέχρι να μπει στο ζουμί, αφού ουσιαστικά επρόκειτο για μια σκηνή. Είναι αρκετά εντός θέματος, κι αυτό είναι θετικό. Καλή επιτυχία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted December 21, 2011 Share Posted December 21, 2011 Για πρώτη προσπάθεια στο τρόμο, είναι αξιοπρεπής. Αρκετά καλή η ατμόσφαιρα στο σύνολο της ιστορίας και ειδικότερα στην αρχή. Το πρώτο κομμάτι, μέχρι εκεί που συναντάμε τις γυναίκες, μου άρεσε αρκετά κι ήταν εκεί που άρχισε να δημιουργείται το μυστήριο. Από εκεί και μετά η ιστορία κάνει μια μεγάλη κοιλίτσα. Αρκετό «περίμενε» μέχρι να πάρουν όλους τους άντρες και να μείνει στο τέλος ο Φου, και σ’ αυτό το διάστημα υπήρχε μια στασιμότητα στην εξέλιξη. Στην τελική σκηνή του Φου με τη γυναίκα, περίμενα κάτι πιο φρικτό, πιο εξωπραγματικό, πιο… δεν ξέρω, κάτι διαφορετικό. Η βουή του ανέμου απέξω δεν είχε χάσει καθόλου την απειλητική της χροιά. Ακουγόταν ακριβώς σαν δράκος, που ακόμα τους κυνηγάει, αλλά έχει στρίψει σε λάθος γωνία και δεν τους βλέπει προς το παρόν. Όχι, δεν την έγραψες αυτήν την παρομοίωση! Λες και όλους μάς έχει κυνηγήσει ένας δράκος, σε κάποια φάση της ζωής μας. τον Άγγελο Δ. Τι δουλειά έχω εγώ στο διήγημά σου; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted December 22, 2011 Share Posted December 22, 2011 Από τη στιγμή που μπήκαν στην καλύβα η ιστορία κέρδισε σε ατμόσφαιρα. Αν ήθελα κάτι παραπάνω, αυτό θα ήταν να χρησιμοποιούσες τις 900 λέξεις που σου έμεναν για να προσθέσεις μια δυνατή τρομαχτική σκηνή (νομίζω μάλιστα πως η κατάλληλη θέση για μια τέτοια σκηνή είναι στη συνάντηση του Φου με τη γυναίκα) ώστε να κορυφωθεί η ένταση. Το θέμα της κλειτοριδεκτομής μού φάνηκε λίγο σαν προσθήκη της τελευταίας στιγμής. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted December 22, 2011 Share Posted December 22, 2011 Αν κατάλαβα καλά, η ιδέα είναι πως Της Γης οι καταπιεσμένες καραδοκούν κάπου στα ξερωγώ Βαρδούσια, χρησιμοποιώντας τον καιρό για να παγιδεύσουν άντρες, σε μία απέλπιδα αναζήτηση κάποιου είδους δικαίωσης. Κάτι μεταξύ 'δε φεύγω πριν γνωρίσω κι εγώ λίγη στοργή' και 'δεν μπορεί να είναι όλοι τέτοιοι'. Αν είναι έτσι, ως ιδέα έχει πολύ ενδιαφέρον. Στην εκτέλεση έχει προβληματάκια όμως. Δε βλέπω ας πούμε την ιστορία να οδεύει φυσικά και αναπόφευκτα προς την ολοκλήρωσή της. Το τέλος, όταν έρχεται, είναι μάλλον ξεκάρφωτο. Νομίζω ότι σπαταλήθηκε πολύς χρόνος για να γνωρίσουμε τους τρεις τύπους και τί φοράνε. Ίσως θα ήταν καλύτερο να βλέπαμε το ότι αφήνουν πίσω τους τα γνωστά και καθημερινά και μπαίνουν σε έναν κόσμο που ισχύουν άλλα. Γιατί όχι μέσα σε ένα δάσος από ζευγαρωμένα δέντρα, λέω εγώ τώρα. Η μεταμόρφωση στο τέλος δεν είχε κανένα λόγο να συμβεί. Γενικά ο ρόλος των δέντρων στο διήγημα ήταν κάπως αδικαιολόγητος. Προσωπικά δεν πείστηκα απόλυτα για την αναγκαιότητα του να συμβούν όλα έτσι όπως συνέβησαν. Κάτι που παρατήρησα: χρησιμοποιείς ένα σχήμα, πολύ συνηθισμένο στα παραδοσιακά παραμύθια. Ο ήρωας με τους δύο συντρόφους, που στην ουσία είναι εκεί μόνο για να αποτύχουν πριν από αυτόν. "Την πρώτη νύχτα φύλαξε σκοπιά ο μεγάλος γιος του βασιλιά αλλά τον πήρε ο ύπνος και την άλλη μέρα το πρωί είδαν ότι πάλι κάποιος είχε κλέψει τα μήλα. Τη δεύτερη ο δεύτερος γιος, πάλι τα ίδια. Την τρίτη παραφύλαξε ο Ιβάν και είδε το πουλί της φωτιάς να έρχεται πετώντας και να καταχλαπακιάζει το σύμπαν". Το ίδιο και με το τελετουργικό που επαναλαμβάνεται κάθε φορά ("εσύ έλα"). Αυτό νομίζω ότι θα μπορούσε να αξιοποιηθεί κάπως καλύτερα για τη δημιουργία συσσωρευμένης απειλής, ενώ τώρα απλά κάθεται και περιμένει. Αυτά σε γενικές γραμμές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oceanborn Posted December 22, 2011 Share Posted December 22, 2011 (edited) Είναι αρκετά καλή η ιστορία σου. Απρόβλεπτη και καλογραμμένη το δίχως άλλο. Όταν έφτασα στο τέλος είπα... άουτς... Έχει τύχει να διαβάσω για τη συγκεκριμένη περίπτωση. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω ότι είναι τρόμου. Το στοιχείο της μεταμόρφωσης-παραμόρφωσης υπάρχει και σε ρεαλιστικό επίπεδο ακρωτηριασμός και σε μεταφυσικό με το χέρι-δέντρο αλλά νομίζω δεν αρκεί για να με ενθουσιάσει. Θα μπορούσες να το κάνεις και σκοτεινότερο. Edited December 22, 2011 by Oceanborn Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted December 23, 2011 Share Posted December 23, 2011 Δε με ξετρέλανε γενικά το πως κύλησε η ιστορία, αν κι ήταν έξυπνη η ιδέα της μεταμόρφωσης. Ήταν λίγο στατική σαν ιστορία, οι ήρωες μου άφησαν κάτι το αδιάφορο, αν και φρόντισες να υπάρχει αρκετή αγωνία. Η γραφή ήταν καλή όπως πάντα, αν και νομίζω ότι έχω δει πολλά καλύτερά σου κείμενα. Αυτό νιώθω ότι σου βγήκε λίγο βεβιασμένα, δεν ξέρω πως να το εκφράσω, μπορεί να 'ναι και δικιά μου ιδέα. Πάντως είναι καλό που ήταν 100% εντός θέματος, γιατί σ' αυτό το διαγωνισμό δεν είναι και τρομερά αυτονόητο απ' όσα είδα μέχρι τώρα. Καλή επιτυχία, Κέλλυ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
anysias Posted December 23, 2011 Share Posted December 23, 2011 Η ιστορία έχει αυτή την αγωνία της επιβίωσης που σε τραβάει( στην αρχή) μετά μας βάζει σε ένα μυστήριο που σε ιντριγκάρει (στην μέση περίπου της ιστορίας), το τέλος με άφησε μετέωρο. Πάνω στο καλύτερο το έκλεισες και έβαλες επίλογο. Εγώ ήθελα εκείνη την στιγμή… Ο ψυχισμός του Φου είναι πολύ καλά δοσμένος και μας δίνεις μια καλή εικόνα του παρελθόντος του που τον καθόρισε μέχρι την στιγμή που διαβάζουμε τώρα( μιλάω για την αναπηρία, μαθαίνεις να ζεις υποθέτω με κάτι τέτοιο και σου αλλάζει την ζωή, σε κάνει να την αναθεωρήσεις και να προσαρμοστείς διαφορετικά). Είναι καλογραμμένη η ιστορία φυσικά. Ο τίτλος είναι πολύ ταιριαστός. Το μήνυμα του σεβασμού είναι έντονο στην ιστορίας σου. Του σεβασμού απέναντι στον άνθρωπο, τη φύση και στη γυναίκα. Εμένα αυτό μου έβγαζε έντονα Η αναφορά σου στο συγκεκριμένο ακρωτηριασμό της γυναίκας ήταν αρκετός για να δικαιολογήσει την όλη τιμωρία στους προηγούμενους δύο καθώς και γιατί επέλεξαν αυτή για να την ικανοποιήσουν –αν μπορούν- αλλά δεν ήταν αρκετή, γενικά στην σκηνή αυτή ήθελα συνέχεια. Δεν τρόμαξα πολύ, ήταν στο θέμα αρκετά κατά την γνώμη μου και πήρα πιστεύω αυτό που ήθελες να περάσεις στην ιστορία σου αλλά δεν με ενθουσίασε το τέλος. Καλή επιτυχία σου εύχομαι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ροη Posted December 24, 2011 Share Posted December 24, 2011 Πολύ ωραίες περιγραφές και ενδιαφέρον το θέμα. Το μυστήριο των γυναικών θα μπορούσε ίσως να ενισχυθεί με αναφορές σε θρύλους της τοπικής παράδοσης, ωστέ να ενισχυθεί η αίσθηση του αλλόκοσμου, που θα ερχόταν μετά σε έντονη αντιπαράθεση με τις πολύ πραγματικές, ακρωτηριασμένες τους μορφές. Έτσι και αλλιώς, ωραία ιστορία, με κοινωνιολογικές προεκτάσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted December 25, 2011 Share Posted December 25, 2011 Για μια ακομη φορα θα σχολιασω αρνητικα λεξεις οπως μουνια, πουτσοι κτλ σε κειμενα-δεν εχω συναντησει ουτε ενα κειμενο που να μου αρεσουν αυτες οι αναφορες... τις βρισκω πολυ δηθεν πραγματικα και δεν το λεω προσωπικα, κανω ενα γενικο σχολιο στο θεμα. Ασε που πραγματικα μεσα στο δικο σου κειμενο μου φανηκε τοσο ξενη η φραση "να γαμησουμε ενα απο αυτα τα μουνια"... σκεφτηκα καλα τωρα τα μουνια που κολανε? Κατα τ' αλλα συμφωνω εντελως με τα σχολια της Κελανω και δεν θα πω τα ιδια. Καλη επιτυχια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 26, 2011 Share Posted December 26, 2011 Αυτό που για μένα αφαίρεσε πολύ από την ιστορία ήταν η ψυχρή και απρόσωπη γραφή. Ξεκινάς πχ με 3 άντρες που παλεύουν με το χιονιά, αλλά μόνο την ένταση αυτής της επιβίωσης δεν ένιωσα, αντίθετα υπήρχαν φορές που το tell έκλεβε την παράσταση. Η γραφή ήθελε πολύ να είναι καλή, αλλά σε ένα σψρό φορές πέφτει στην παγίδα του να είναι εξεζητημένη δίχως λόγο - και συχνά βάζει τρικλοποδιά στον εαυτό της. Η ιστορία τώρα, μάλλον σε θέμα genre ανήκει στο είδος του mystery. Η ιδέα δεν είναι άσχημη, κι ας μην είναι πρωτότυπη. Όμως της λείπει το νεύρο, με τις συνεχείς (και άνευρες) αναμονές και την υποτονική κατάληξη - κι ας υπάρχει η αίσθηση μυστηρίου για το τι πραγματικά συμβαίνει. Συνολικά, συμπαθητική ιστορία αλλά θέλει δυνάμωμα η γραφή της. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted December 28, 2011 Share Posted December 28, 2011 Αυτή η ιστορία θα μπορούσε να είναι πολύ ατμοσφαιρική, θα μπορούσε να είναι ακόμη και τρομακτική (αν ήθελες να την κάνεις τρομακτική). Αλλά δεν είναι, κι αυτό γιατί ήταν σαν να φοβήθηκες να πλησιάσεις τον ίδιο σου τον ήρωα. Είναι ένας, κάποιος, ασήμαντος, δεν θα μου μείνει τίποτα από αυτόν μόλις βγω απ' το τόπικ. Και ένα λάθος που πρόσεξα: ο αγνοούμενος, ο Φου, ήταν 47 ετών, όχι 37; Μας λες στην αρχή ότι ήταν ο νεότερος και οι άλλοι τον έκραζαν που σερνόταν. Ώπα! Τώρα γύρισα πίσω και είδα ότι εγώ έκανα λάθος, και είναι ο Φου που τα λέει αυτά "σαν δεν ντρέπεσαι, 37 χρονών γομάρι..." Παρόλα αυτά, λέω να το αφήσω το σχόλιό μου, μήπως και σου φανεί χρήσιμο. Το ίδιο το περιβάλλον, αν και παρόν, δεν με τράβηξε μέσα του. Δεν κατάλαβα το ρόλο των δέντρων στην ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mindtwisted Posted December 28, 2011 Share Posted December 28, 2011 Λοιπόν, είναι μια ιστορία με κοινωνικό μήνυμα, αλλά δε μου έβγαλε τρόμο. Δεν ξέρω, αλλά η φράση που αναφέρει παραπάνω η laas μου ήρθε απότομα και με έκανε να γελάσω. Νομίζω οτι φταίει η γραφή, που ξεκινάει σ' ένα συγκεκριμένο τόνο και ξαφνικά αλλάζει απότομα και μετά ξαναλλάζει στα σωστά σημεία για να μου χαλάει την ατμόσφαιρα και να με πιάνουν τα γέλια. Επίσης, νομίζω πως η μεταμόρφωση μπήκε με το ζόρι για να είναι μέσα στο θέμα, δεν αποτελεί βασικό άξονα της υπόθεσης. Και μια ερώτηση, Γιατί βρέθηκε η μαύρη στη χιονοθύελλα; Δεν μπορούσε να πάει να στοιχειώνει σε καμιά έρημο, που είναι το ίδιο απόμερη από άποψη συνθηκών; Θέλει πολύ σουλούπωμα, αλλά ο πυρήνας έχει ζουμί. Καλή επιτυχία!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted January 2, 2012 Share Posted January 2, 2012 Σ' αυτή την ιστορία αναγνώρισα Κέλλυ μόνο σε ό,τι αφορούσε την παγωμενη αφήγηση. Κατά τα άλλα, ήταν πολύ πολύ κατώτερή σου. Και εκτός είδους. Και εκτός θέματος. Και γενικά με πολλά προβλήματα σκηνικά και αληφοθάνειας. ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να έχει πολύ ζουμί, αλλά κάτι πήγε πολύ λάθος. Ελπίζω οι επιμέρους παρατηρήσεις που σου έχω κάνει να σε βοηθήσουν. Καλή επιτυχία. Κάτω απ_\'το χιόνι.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted January 2, 2012 Share Posted January 2, 2012 Καλή γραφή, ηπίων τόνων η ιστορία. Δυνατό το κοινωνικό θέμα των ακρωτηριασμένων γυναικών κι έχω διαβάσει αρκετά πάνω σ' αυτό ώστε να με συγκινήσει. Από μόνη της η ιστορία μού άρεσε. Στα πλαίσια του διαγωνισμού είναι μάλλον υποτονικότερη απ' όσο πρέπει. Η σκηνή της αναμονής στο σπίτι είχε δυναμικό να γίνει σίγουρα πιο απειλητική ακόμα κι από το ίδιο το τέλος (το οποίο θα ήθελα να είχα δει λίγο εκτενέστερα). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted January 2, 2012 Author Share Posted January 2, 2012 (edited) Σ' αυτή την ιστορία αναγνώρισα Κέλλυ μόνο σε ό,τι αφορούσε την παγωμενη αφήγηση. Κατά τα άλλα, ήταν πολύ πολύ κατώτερή σου. Και εκτός είδους. Και εκτός θέματος. Και γενικά με πολλά προβλήματα σκηνικά και αληφοθάνειας. ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να έχει πολύ ζουμί, αλλά κάτι πήγε πολύ λάθος. Ελπίζω οι επιμέρους παρατηρήσεις που σου έχω κάνει να σε βοηθήσουν. Καλή επιτυχία. Κάτω απ_\'το χιόνι.doc Πέφτω από τα σύννεφα που τη θεωρείς κατώτερή μου, γιατί από άλλες σου κριτικές πρέπει να θεωρείς ότι γράφω χάλια. Δεν έγραψα όσο άσχημα περίμενες; Ως προς το εκτός είδους και θέματος δε θα απαντήσω σε σχέση με το διήγημα, αλλά θα πω μόνο ότι κι εγώ τη θεωρούσα άσχετη, μέχρι που είδα κάποιες άλλες συμμετοχές του διαγωνισμού. Εσύ τουλάχιστον μεροληπτείς όσο περίμενα... Edited January 2, 2012 by wordsmith Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted January 2, 2012 Share Posted January 2, 2012 Κατώτερη ως προς το ότι έχει σκηνικές και σεναριακές ατέλειες, Κέλλυ. Εσένα σε ξέρω να δίνεις πολλή προσοχή σ' αυτά τα πράγματα. Από 'κει και πέρα, το αν με ικανοποιεί το προσωπικό σου ύφος, αυτό είναι θέμα καθαρά γούστου. Ο τρόμος είναι ένα πολύ λεπτό συναίσθημα, οπότε το "εκτός είδους" εδώ είναι εν μέρει και υποκειμενικό. Εντούτοις δεν ήταν η δική σου ιστορί η μόνη που βρήκα να είναι (κατ' εμέ) εκτός είδους ή εκτός θέματος. Και όχι, δε θεωρώ ότι γράφεις χάλια. Άλλα κουσούρια προσάπτω στη γραφή σου. :Ρ Αλλά δεν είναι επί της παρούσης, το συζητάμε από κοντά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.