Νεκρό Δέρμα - Αβραάμ Κάουα

[Nihilio]

"Νεκρό Δέρμα", η συνέχεια του "Το Ασήμι που Ουρλιάζει".

 

Το βιβλίο το έχω διαβάσει κανένα μήνα τώρα και, εμ, μου άφησε μέτριες εντυπώσεις. Είναι κάτι σαν συλλογή με ιστορίες από τη ζωή της Πανδώρας Όρμοντ, όπως τη διηγούνται κάμποσοι τρόφιμοι ψυχιατρείου σε έναν ψυχίατρο λίγο μετά το τέλος του Ασημιού. Και, όπως πρέπει να γίνεται σε κάθε συλλογή τρόμου, σε κάθε ιστορία έχουμε και διαφορετικό θέμα και ύφος.

Η γραφή είναι σε υψηλά επίπεδα, οι ιδέες πολύ καλά δωσμένες και οι σκηνές μπρρρ και σπλαττεριάς όπως πρέπει. Όμως, όπως και στο ασήμι, πρόσεξα το πόσο οι ιστορίες ξεφουσκώνουν στο τρίτο ακτ τους και, ενώ έχει χτιστεί εξαιρετικά η ιστορία και έχει δωθεί έμφαση στη λεπτομέρεια, η κατάληξη δεν δίνει το κάτι παραπάνω που θα εντυπωσιάσει (εξαίρεση αποτελεί ίσως η ιστορία με τους Μπίτλς, αλλά κι εκεί το τέλος απλά επιπλέει), ενώ η κατάληξη της βασικής υπόθεσης δεν είναι η κούπα του τσαγιού μου και με χάλασε αρκετά.

Είναι κακό βιβλίο; Όχι, κάθε άλλο. Ισχύουν τα όσα είπα και για το Ασήμι, είναι εξαιρετική δουλειά και όχι μόνο για Ελληνικά δεδομένα. Αλλά δεν είναι και το αριστούργημα του χώρου.

 

Α, και αγαπημένη από τις ιστορίες μου ήταν το Shock Treatment. Εκεί ο Κάουα παίζει με την πολύ καλή γνώση του της ποπ κουλτούρας και σχεδόν σε πείθει ότι το συγκρότημα που σου περιγράφει υπάρχει πραγματικά.

Edited December 19, 2011 by Nihilio

[Adicto]

Εγώ λάτρεψα την ιστορία με τους Μπιτλς. Μου θύμισε και το αγαπημένο "Κραουτς Εντ"...

[Count Baltar]

Σοφά απείχα από κάθε κριτική για το Νεκρό Δέρμα ως τώρα. Κι αυτό γιατί περίμενα ότι κάποιος θα έγραφε όσα θα ήθελα να γράψω, αλλά με καλύτερο τρόπο, και θα με κάλυπτε. Με κάλυψε, λοιπόν, ο Νιχίλιο. Απόλυτα.

 

Η ιστορία με τους Μπιτλς με κατάμπλεψε, έχασα τον μπούσουλα και τελικά τη θεώρησα μακράν τη χειρότερη του βιβλίου.

[Nihilio]

Σοφά απείχα από κάθε κριτική για το Νεκρό Δέρμα ως τώρα. Κι αυτό γιατί περίμενα ότι κάποιος θα έγραφε όσα θα ήθελα να γράψω, αλλά με καλύτερο τρόπο, και θα με κάλυπτε. Με κάλυψε, λοιπόν, ο Νιχίλιο. Απόλυτα.

 

Η ιστορία με τους Μπιτλς με κατάμπλεψε, έχασα τον μπούσουλα και τελικά τη θεώρησα μακράν τη χειρότερη του βιβλίου.

Προσωπικά δε θα την έλεγα τη χειρότερη. Μάλλον χειρότερη θα έλεγα αυτή με το γάντι (παρά την άγρια σπλαττεριά στη μέση που ήταν ευχάριστη) αν δε μετρήσουμε την ιστορία που ενθυλακώνει όλες τις υπόλοιπες και είναι... όχι, την αναφέρω όμως επειδή σπάει την παράδοση με τα αδύναμα τέλη.

[Adicto]

Eμένα με απογοήτευσε η εναρκτήρια πάντως. Η αλήθεια είναι πως το πρώτο βιβλίο ήταν κατά πολύ δυνατότερο. Εδώ ένιωσα πως ο συγγραφέας ήθελε με κάθε τρόπο να ενώσει ως μυθιστόρημα μια σειρά διηγημάτων τα οποία γράφτηκαν στο άσχετο το ένα με το άλλο...

[mman]

Α, και αγαπημένη από τις ιστορίες μου ήταν το Shock Treatment. Εκεί ο Κάουα παίζει με την πολύ καλή γνώση του της ποπ κουλτούρας και σχεδόν σε πείθει ότι το συγκρότημα που σου περιγράφει υπάρχει πραγματικά.

Έχω διαβάσει μόνο τις δύο πρώτες, και για το Shock Treatment δεν μπορώ να συμφωνήσω περισσότερο, αφού άνοιξα google και wikipedia -και επέμεινα όταν δεν το βρήκα με την πρώτη...

Συνολική γνώμη όταν το τελειώσω.

Edited December 20, 2011 by mman

[Count Baltar]

Ok, να επανέλθω λίγο πιο διεξοδικά.

Η αλήθεια είναι ότι λάτρεψα την πρώτη ιστορία (δεν λέω με τι, χαχα), την ιστορία με το συγκρότημα (ΚΟΡΥΦΗ), την ιστορία με την... τσόντα, και την ιστορία με το γάντι. Η ιστορία με τον εξορκισμό με κούρασε και με δυσκόλεψε στην κατανόηση, για την ιστορία με το συγκρότημα, τα είπα.

Η ιστορία-συνδετικός ιστός ήταν για μένα το πιο αδύναμο κομμάτι.

 

Ωστόσο, η γραφή είναι εξαιρετική, και οι ιδέες του Κάουα ατελείωτες. Αν και το "Δέρμα" δεν με ικανοποίησε τόσο όσο το Ασήμι, το οποίο πραγματικά το ρούφηξα, σίγουρα με έκανε να θέλω να διαβάσω το επόμενο που θα βγάλει. Γκαραντί.

[BladeRunner]

Παιδιά, επειδή δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από το Ασήμι που ουρλιάζει, πρέπει να κάνω μια επανάληψη πριν διαβάσω το Νεκρό Δέρμα ή δεν πειράζει;

[Nihilio]

Δεν πειράζει

[BladeRunner]

Ωραία, άρχισα να το διαβάζω και 'γω. Φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον μέχρι στιγμής και είναι πολύ καλογραμμένο. Μέχρι αύριο θα το έχω τελειώσει.

[Nihilio]

Και κάποια παραλειπόμενα για το βιβλίο, μετά από την παρουσίαση (και μία συζήτηση που είχαμε μετά για το συγγραφέα).

 

Κάτι που δε σημείωσα στην αρχική παρουσίαση είναι ο χαρακτήρας της ηρωίδας στις ιστορίες ή, καλύτερα, η έλλειψή του. Πχ υπάρχει μία ιστορία που στο τέλος της θα έπρεπε η Πανδώρα να έβγαινε αλλαγμένη για πάντα (ναι, αυτή με την Ιταλία) αλλά αυτό όμως δε συμβαίνει. Σε όλο το βιβλίο φαίνεται ότι η ηρωίδα δεν είναι κάτι παραπάνω από εργαλείο για να πει ο συγγραφέας μια ιστορία, ένας portmanteau χαρακτήρας, και η ίδια η δομή του βιβλίου το επιτρέπει και το δικαιολογεί αυτό, ενώ ενισχύει αρκετά και το υποφόσκον θέμα της ταυτότητας που διατρέχει το "σπονδυλωτό μυθιστόρημα". (Ούτε και πρόκειται για κάτι νέο στη λογοτεχνία ΕΦ, κάτι αντίστοιχο έχουμε δει πχ με τον Jerry Cornelius του Moorcock)

 

Επίσης, για το τέλος. Ο ίδιος ο συγγραφέας είπε ότι ήθελε να έχει το βιβλίο ένα τέλος στα πρότυπα ταινιών όπως η Έβδομη Πύλη της Κολάσεως του Λούτσιο Φούλτσι (το οποίο παρεπιμπτόντως είναι ένα από τα καλύτερα τέλη ταινίας τρόμου όλων των εποχών). Για αυτό και τελειώνει

έτσι σουρεεαλιστικά και χωρίς να ξέρεις τι ακριβώς βλέπεις

 

[mman]

Ωραία, άρχισα να το διαβάζω και 'γω. Φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον μέχρι στιγμής και είναι πολύ καλογραμμένο. Μέχρι αύριο θα το έχω τελειώσει.

Και φυσικά το τελείωσε. Να και η κριτική του.

[mman]

bram, το κράνος.

 

Πριν πω τη γνώμη μου, πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι έχω τα εξής προσωπικά θεματάκια:

 

1.Δεν μ’ αρέσουν οι σπονδυλωτές ιστορίες. Τις θεωρώ ένα υβρίδιο μυθιστορήματος – διηγήματος και με χαλάει το ότι πρέπει να έχουμε πολλές ενδιάμεσες κορυφώσεις και τέλη ενώ τελικά περιμένουμε μια κορύφωση και ένα τέλος.

 

2.Δεν μ’ αρέσουν οι ήρωες που πρωταγωνιστούν σε διαφορετικές ιστορίες. Στραβώνω όταν στην κάθε μια εμφανίζονται λίγο ή πολύ ανεπηρέαστοι από τις προηγούμενες ιστορίες, σαν πρωταγωνιστές καθημερινών επεισοδίων τηλεοπτικής σειράς που ξεκινούν ξανά και ξανά σχεδόν απ’ το μηδέν –και, ναι, αυτός είναι και ένας από τους λόγους που δεν παρακολουθώ τέτοιες σειρές.

 

3.Όταν μια ιστορία είναι μέσα σε μια άλλη, δεν μ’ αρέσει η εσωτερική ιστορία να διαρκεί περισσότερο από την εξωτερική. Τείνω να θεωρώ την εξωτερική σαν την κυρίως ιστορία και με ξενίζει όταν το βάρος δίνεται στην εσωτερική.

 

Εννοείται ότι όλα τα παραπάνω είναι θέμα προσωπικού γούστου. Προφανώς υπάρχουν αριστουργήματα γραμμένα (ή γυρισμένα) μ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο.

 

Οπότε, γίνεται εύκολα κατανοητό ότι το «Νεκρό Δέρμα» θα μου άρεσε πολύ περισσότερο αν:

 

1.Δεν υπήρχε η εξωτερική ιστορία-ομπρέλα, δηλαδή αν ήταν μια «κανονική» συλλογή διηγημάτων,

 

και/ή (κατά προτίμηση «και»)

 

2.Αν δεν πρωταγωνιστούσε σε όλα τα διηγήματα η Πανδώρα.

 

 

Πάμε τώρα αναλυτικά στο βιβλίο:

 

 

Εξώφυλλο:

Κατώτερο του Ασημιού (θα ήταν πολύ δύσκολο να το ξεπερνούσε άλλωστε) αλλά μια χαρά και αρκετά σχετικό με το περιεχόμενο. Στα πλην το ρομποτικό εσωτερικό που παραπέμπει σε Ε.Φ.

 

Τίτλος:

Όχι άσχημος, αλλά κι αυτός πιο τυποποιημένος και λιγότερο ισχυρός από «Το Ασήμι που Ουρλιάζει» το οποίο αποτελεί εξαίρεση στο ότι (κατά τη γνώμη μου) τα ρήματα χαλάνε τους τίτλους.

 

Επιμέλεια:

Κοντά στο τέλειο. Πολλά μπράβο στον «Δημήτρη».

 

Ευχαριστίες:

Πολύ ωραία η προς τη Δέσποινα.

 

Τεχνική:

 

Χαρακτήρες:

Όπως έχω πει και στον συγγραφέα πριν ξεκινήσω το βιβλίο, δεν με τραβάει η Πανδώρα, οπότε αποτελεί ένα μικρό μυστήριο το πόσο μου άρεσε το Ασήμι. Προφανώς με ικανοποίησαν πολύ όλα τα υπόλοιπα. Στο «Νεκρό Δέρμα» ισχύουν λίγο πολύ τα ίδια, απλά συνειδητοποίησα περισσότερο γιατί δεν με τραβάει η Πανδώρα. Επειδή δεν την βλέπω από πολύ κοντά. Τα προβλήματά της δεν γίνονται δικά μου –με χαρακτηριστικότερο ότι δεν τη συμπόνεσα για τον χαμό του αδελφού της. Τη βλέπω πιο πολύ σαν ένα όχημα που φέρει τις ιστορίες του βιβλίου, έναν χαρακτήρα – κάμερα, παρά σαν έναν ζωντανό άνθρωπο στη θέση του οποίου θα μπορούσα να ήμουν εγώ. Από τεχνικής άποψης, νομίζω ότι ο χαμηλός αυτός βαθμός ταύτισης οφείλεται στη μικρή διείσδυση του εστιασμένου τριτοπρόσωπου παρατηρητή. Στα ελληνικά, η αφήγηση δεν μπαίνει πολύ μέσα στις σκέψεις και στις ανησυχίες των χαρακτήρων.

Από τους υπόλοιπους, μου αρέσουν όλοι. Τους θεωρώ πολύ καλούς για τον σκοπό που έχει ο καθένας (πολύ καλός ο τίτλος Το Κορίτσι του Μήνα) και έχω μια ελαφρά προτίμηση στον Ντορεμιέ, ίσως για τη μόνιμη δυσπιστία του, η οποία βοηθάει πάρα πολύ το suspension of disbelief του ίδιου του αναγνώστη –και καταλαβαίνετε πόσο αναγκαίο είναι αυτό σε ένα τέτοιο βιβλίο.

 

Γράψιμο:

Σε εξαιρετικά ψηλά επίπεδα. Άνετο, με άψογη χρήση της γλώσσας (εκφραστικές ανακρίβειες μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού και σε καμία περίπτωση σημαντικές) δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα σε κάθε σκηνή και, όπως ξέρουμε, η ατμόσφαιρα, ειδικά στον Τρόμο, είναι το Α και το Ω. Παρόλ’ αυτά, το γράψιμο μού φάνηκε λιγότερο εντυπωσιακό από το Ασήμι, αλλά αναγνωρίζω ότι αυτό πρέπει να οφείλεται από τη μία στην σπονδυλωτή μορφή του βιβλίου (προσωπικό αναγνωστικό βίτσιο) και από την άλλη στο ότι ήξερα τι να περιμένω και ο πήχης ήταν έτσι κι αλλιώς πολύ – πολύ ψηλά. Μάλλον είναι η ιδέα μου.

 

Διάλογοι:

Θεωρώ τους διαλόγους το δυσκολότερο μέρος της αφήγησης και τη μεγαλύτερη παγίδα για κάθε συγγραφέα. Μία λάθος ατάκα, μπορεί εύκολα να με ξενερώσει διαλύοντας με τη μία τη μαγεία της καλύτερης σκηνής. Αυτό δεν συμβαίνει στον Κάουα. Οι διάλογοι είναι ταιριαστοί, ώριμοι, με σύγκρουση, ουσία, πληροφορία. Είναι πολύ ανακουφιστικό να διαβάζεις έχοντας τη σιγουριά ότι όποτε ανοίξει το στόμα του χαρακτήρας, όχι μόνο δεν θα βγουν λογοτεχνικά βατράχια, αλλά θα κάνει την ιστορία ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Από τα πολύ δυνατά σημεία του βιβλίου. (Μόνο παράπονο ότι μου έλειψαν κάπως εκείνες οι χιουμοριστικές ατάκες – βόμβες του Ασημιού, αλλά καταλαβαίνω ότι δεν ταίριαζαν εδώ και η μικρή έκταση κάθε ιστορίας δεν βοηθούσε. Πάντως υπάρχουν λίγες.)

 

 

Διηγήματα:

 

 

Τελευταία Συνεδρία:

ΟΚ, είμαι προκατειλημμένος απέναντι στις συνδετικές ιστορίες της σπονδυλωτής μορφής, αλλά εδώ είχα και το επιπλέον πρόβλημα ότι έπρεπε να θυμάμαι πληροφορίες που είχαν σημασία για πολύ μετά (για το τέλος του βιβλίου) ενώ τη στιγμή που παρουσιάζονταν δεν έδειχναν σημαντικές και άξιες προσοχής, με αποτέλεσμα να χάσω κάποιες λεπτομέρειες όπως κατάλαβα στο τέλος. Γενικά, οι συνεδρίες έμοιαζαν να έχουν ως κύριο σκοπό τους να ενώσουν τα διηγήματα μεταξύ τους και μόλις το καταλαβαίνει αυτό ο αναγνώστης αρχίζει να χαλαρώνει την προσοχή του μέχρι το επόμενο διήγημα –τυπικό πρόβλημα με τα σπονδυλωτά, ΟΚ, σας κουράζω. Στα συν το τέλος, με την ευπρόσδεκτη και αληθινά αναπάντεχη ανατροπή του που δεν είχα προβλέψει. Καλή και η τελική σκηνή στο χειρουργείο. Δυνατές εικόνες.

 

Οικογενειακή Φωτογραφία:

Καλό. Δεν πολυστέκει από πλευράς αληθοφάνειας. Στην πραγματικότητα θα είχε γίνει της κόλασης, αφού δεν θα μπορούσε να μείνει κρυφό κάτι τέτοιο. Και η Σάρα δεν θα απευθυνόταν πρώτα στην Πανδώρα. Πολύ ωραίο το τέλος και, αν και χρησιμοποιημένο, μου άρεσε πολύ το εύρημα με τη φωτογραφία. Απ’ τις κορυφαίες στιγμές: «Πάρ’ τα, Στόουκερ. Πόντος στη Ράις.»

 

Vipers in a Hatbox:

Με διαφορά η πιο ζωντανή ιστορία. Νομίζεις ότι είσαι κι εσύ στη συναυλία! Δύο φορές σταμάτησα για να ψάξω στο Google για τους Shock Treatment. Ούτε το τραγούδι υπάρχει. Οι στίχοι είναι του Κάουα (το ρώτησα στην παρουσίαση του βιβλίου) και πιστεύω ότι είναι τόσο καλοί που στα χέρια ενός ικανού μουσικού θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα τρομερό τραγούδι ακριβώς αυτού του είδους. Πολύ ταιριαστή και η επιλογή των ονομάτων. Το τέλος δεν με ξετρέλανε, αν και η σκηνή

με τα μαλλόφιδα που πέφτουν

δεν ήταν καθόλου άσχημη, αλλά η ιδέα ήταν πραγματικά αξιόλογη και προσεγμένη στις λεπτομέρειες (ηθοποιός του βωβού κλπ.). Συνολικά πολύ καλό διήγημα.

 

Ο Πόθος Είναι ένα Δοχείο Γεμάτο Στάχτες (το διήγημα με τις τσόντες, ντε!):

Επιτυχημένα διεστραμμένος αισθησιασμός. Κι εδώ η κινηματογραφική εικόνα είναι πολύ ισχυρή. Στα πλην 1) Το ασθενές κίνητρο της Πανδώρας να πάει στην Ιταλία χωρίς ουσιαστικά να έχει υπόθεση (το άρωμα που απέπνεε η τεφροδόχος δεν μου φτάνει). 2) Το πολύ το πήγαιν’ έλα των χαρακτήρων. Αυτό ισχύει και για άλλες ιστορίες και με ξενίζει λίγο, αλλά αναγνωρίζω ότι κατά μεγάλο μέρος οφείλεται στον αστυνομικό χαρακτήρα των διηγημάτων. 3) Το ότι (όπως είπε και ο Nihilio)

η εγκυμοσύνη

θα έπρεπε να αλλάξει την Πανδώρα για πάντα, κάτι που δεν φαίνεται στις επόμενες ιστορίες.

Συνολικά όμως θετικό πρόσημο, και ένας επιπλέον λόγος είναι το εντυπωσιακό πραγματολογικό κομμάτι – αυτές οι τσόντες υπάρχουν, και στην παρουσίαση του βιβλίου το θέμα συζητήθηκε εκτενώς…

 

Το Γάντι:

Πολύ δυνατό στο σπλάττερ κομμάτι. Και οι δύο σκηνές

(του τραπεζιού και της γέννας)

είναι χάρμα ιδέσθαι. Καλό το εύρημα με την αριστεροχειρία, αλλά πολύ καλύτερη η απόγνωση του ήρωα (και του αναγνώστη – αυτή τη φορά με πέτυχες στα αχαμνά) όταν συνειδητοποιεί ότι είναι κατηγορούμενος

για παιδεραστία

. Στα συν και

η διφορούμενη νότα στο τέλος.

 

 

Ο Τάφος της Ντέηζι Χώκινς:

Το μοναδικό διήγημα που πραγματικά με κούρασε. Οι χαρακτήρες περιπλανώνται σε έναν εφιαλτικό κόσμο, αλλά από τη στιγμή που καταλαβαίνεις τι περίπου τρέχει (κι αυτό συμβαίνει αρκετά νωρίς) χάνεται το μεγαλύτερο μέρος του ενδιαφέροντος. Επίσης, η μουσική δεν είναι «ζωντανή» εδώ. Νομίζω ότι είναι το μοναδικό διήγημα του βιβλίου που δεν δικαιολογεί τη μεγάλη έκτασή του. Χωρίς φυσικά να είναι κακότεχνο, και χωρίς να του λείπουν οι αξιοπρεπείς σκηνές (όπως εκείνη στο σπίτι της Τζόαν) νομίζω ότι συνολικά ρίχνει τον μέσο όρο του Δέρματος.

 

In Heaven Everything Is Fine:

Για μένα το πιο ολοκληρωμένο διήγημα της συλλογής. Δράση, αγωνία, παρελθόν, κίνδυνος και ατμόσφαιρα χτυπάνε κόκκινο εδώ και ένας από τους κυριότερους λόγους γι’ αυτό είναι ότι σ’ αυτή την ιστορία, αντίθετα με άλλες φορές, έχουμε άμεση και βαθιά εμπλοκή της Πανδώρας. Υπέροχη η μικρή Σολιταίρ. Η κορύφωση έρχεται με ρυθμό τόσο εξαιρετικά ζυγισμένο που μυρίζει Ασήμι. Ίσως η καλύτερη στιγμή του βιβλίου.

 

 

Συνολική εντύπωση:

Ένα, κατά τη γνώμη μου, πολύ αξιόλογο βιβλίο. Η σύγκριση με το Ασήμι θα ήταν λίγο άδικη λόγω της διαφορετικής φόρμας των δύο βιβλίων –και με χαρά άκουσα στην παρουσίαση ότι ο Αβραάμ έχει ήδη έτοιμο το επόμενο και είναι μυθιστόρημα. Το σίγουρο είναι ότι το «Νεκρό Δέρμα» συγκαταλέγεται στα καλύτερα δείγματα του ελληνικού Φανταστικού, αυτά που μπορείς με περηφάνια να συστήνεις και σε ανθρώπους έξω από τον χώρο –αλλά όχι και πολύ έξω γιατί, ακριβώς επειδή είναι τόσο καλό, θα τους διώξει μια και καλή απ’ αυτόν...

 

Για τους φαν του είδους, οπωσδήποτε must. Για τους υπόλοιπους, υπάρχει η εγγύηση ποιότητας Κάουα.

[Adicto]

Τελικά εγώ θα είμαι ο αιρετικός της παρέας όσον αφορά στα διηγήματα. Το Vipers in a Hatbox μου άρεσε πολύ ως διήγημα αλλά καθόλου ως διήγημα ΤΡΟΜΟΥ. Να εξηγήσω τι εννοώ:

Ναι είναι καλογραμμένο, ναι τσίμπησα και εγώ και πίστεψα πραγματικά πως το γκρουπ είναι αληθινό. Ε, και τι να μου λένε αυτά τη στιγμή που δεν τρόμαξα καθόλου και ούτε μία τόση δα ανατριχίλα δεν ένιωσα; Αυτό δεν είναι το ζητούμενο στην προκειμενη περίπτωση; Αντιθέτως, λάτρεψα (και σε αντίθεση απ' ότι βλέπω με τους περισσότερους) τον Τάφο γιατί πέτυχε αυτό που ήθελα! Με ...έσκιαξε το ρημάδι, είχε αυτό το eerieness που θέλω να διαβάζω και εφιαλτικές σκηνές-εικόνες που ζήλεψα. Εύγε! Εδώ η τρίχα έγινε κάγκελο!

 

Από κει και πέρα θα συμφωνήσω με τον Μμαν. Αν μιλούσαμε για συλλογή διηγημάτων και όχι για σπονδυλωτές ιστορίες πιστευω πως το effect του βιβλίου θα ήταν δυνατότερο. Επίσης συμφωνώ πως η ταύτιση με τη Πανδώρα είναι πολύ χαμηλή, η ηρωίδα κάποιες στιγμές δείχνει πως απλώς υπάρχει για να κουβαλάει την αφήγηση. Αυτό σαν αίσθηση υπήρχε και στο Ασήμι, αλλά εδώ γίνεται πολύ πιο έντονο. Συνολικά, σε 2 βιβλία βλεπουμε να χάνει αδερφό, να σκοτώνει, να παίρνει μέρος σε όργια, να γκαστρωνεται, να, να, να και παρόλα αυτά δεν συμπάχουμε μαζί της. Και υπάρχουν και στιγμές που φτάνουμε να σκεφτούμε "ω έλα τώρα...τι άλλο θα πάθεις πια;". Επίσης, ήταν διάχυτη η αίσθηση πως οι ιστορίες αυτές θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί και με άλλο πρωταγωνιστή χωρίς να αλλάξει τίποτα επί της ουσίας. Δεν θα απορούσα αν ο συγγραφέας μας αποκάλυπτε πως κάποιες τις ελιχε συλλάβει/γράψει και πριν το Ασήμι, ίσως και με άλλους πρωταγωνιστές.

 

Αυτό που μου άρεσε στο Δέρμα είναι το γεγονός πως οι ιστορίες καλύπτουν τα πάντα όλα στο πεδίο του Τρόμου. Βαμπίρια, Βουντού, Giallo, Splatter, αρχαία τέρατα, weird, τρελοκομεία, εξορκισμοί απ΄ολα έχει ο χορταστικός μπαχτσές! Και σε όλα το επίπεδο είναι ΠΟΛΥ πάνω του μέσου όρου. Αναρωτιέμαι πόσοι συγγραφείς θα τσαλαβουτούσαν με τέτοια άνεση σε όλα τα παρακλάδια του χόρρορ...

 

Τα διηγήματα με τη σειρά που μου άρεσαν

 

Ο Τάφος της Ντέηζι Χώκινς

Το Γάντι (Έχει γραφτεί τίποτα πιο σκληρό στα Ελληνικά άραγε; Μόνο το Πάσχα, του Μποζινάκη με είχε σοκάρει έτσι αλλά εκείνο "τραβούσε" και άλλες χορδές. ΑΨΟΓΗ σπλατεριά το "Γάντι"!)

In Heaven Everything Is Fine

Ο Πόθος Είναι ένα Δοχείο Γεμάτο Στάχτες (Μάριο Μπάβα, Νταριο Αρζέντο κλπ κλπ Enough said! Πολύ καλό!)

Οικογενειακή Φωτογραφία (η φάση με τη φωτό ήταν πολύ οκ, όπως και η μελαγχολική "γεύση" που άφησε στο τέλος. Την ηρωιδα εδώ την λυπήθηκα, μπήκα στο πετσί της...)

Vipers in a Hatbox

Πάντως, το τελικό πρόσημο είναι σαφέστατα θετικό! Δεν θα το σύγκρινα με το Ασήμι, τα θεωρώ 2 τελείως διαφορετικά στημένα βιβλία (τα οποία απόλαυσα εξίσου)

υγ και εμένα το εξώφυλλο δεν μου άρεσε.

Edited December 30, 2011 by Adicto

[bram K]

Καλημέρα σε όλους και καλή χρονιά αν δεν τα είπαμε στη συζήτηση για το Ασήμι!

 

Σόρρυ αν δεν ειδοποιώ πριν μπω, αλλά μπαίνω πολύ αραιά. Μην ανησυχείτε πάντως, μπαίνω, η "πρηχτική" μέθοδος εγγραφής πιάνει!

 

Ευχαριστώ για άλλη μια φορά για καλά λόγια και κριτικές εξίσου. Θα βοηθήσουν πολύ σε επόμενα βιβλία και τα δύο! Το κράνος το φορούσα διαβάζοντας, αλλά νομίζω πως επιβιώνω μια χαρά. Να στε καλά, και καλά διαβάσματα σε όλους μας φέτος, μαζί με την ηρεμία ψυχής που χρειαζόμαστε για να τα κάνουμε!

 

Επί τη ευκαιρία, και χωρίς να ανοίγω τόπικ για αυτό, διαβάστε το "My Work Is Not Yet Done" του Thomas Ligotti αν το βρείτε. Το τελειώνω αυτές τις μέρες και θα το ονόμαζα χαλαρά "τρόμο για την εποχή της κρίσης"!

[Sonya]

Ω, τα κατφέρατε, τον φέρατε!

 

Καλώς ήρθες!

[Adicto]

Το "My Work Is Not Yet Done", το ζήτησα από Πολιτεία, αλλά δυστυχώς είναι εξαντλημένο...

[Nihilio]

Επί τη ευκαιρία, και χωρίς να ανοίγω τόπικ για αυτό, διαβάστε το "My Work Is Not Yet Done" του Thomas Ligotti αν το βρείτε. Το τελειώνω αυτές τις μέρες και θα το ονόμαζα χαλαρά "τρόμο για την εποχή της κρίσης"!

 

To έχουμε διαβάσει. Μέτριο κατά τη γνώμη μου αν και η πρώτη από τις δύο μικρές ιστορίες που το συνοδεύουν είναι καλη.

Edited January 5, 2012 by Nihilio

[Adicto]

Το "Τι τραγουδούσαν οι Σειρήνες" κυκλοφορεί ακόμα ή είναι εξαντλημένο;

[mman]

Το "Τι τραγουδούσαν οι Σειρήνες" κυκλοφορεί ακόμα ή είναι εξαντλημένο;

 

Έχω ακούσει ότι είναι εξαντλημένο και δεν το έχω δει πουθενά τόσα χρόνια.

[wordsmith]

Κριτική από τον Μ. Πανώριο(=πηδήξτε τις πρώτες τέσσερις παραγράφους).

[wordsmith]

Λοιπόν, το διάβασα κι εγώ και έχω να πω, ως μη φαν του τρόμου, ότι μου φάνηκε πολύ ωραίο, γεμάτο ιδέες και εικόνες, και πολύ ζωντανά γραμμένο. Ο μεσιέ bram έχει καταφέρει να γράφει χωρίς τον μπαλτά "show, don' t tell" πάνω από το κεφάλι του, να έχει φαν του τον γνωστό ψείρα mman και να είναι πολύ ευκολοδιάβαστα και κατανοητά τα κείμενά του. Ποιος είπε ότι το "show, don' t tell" είναι άσπρο-μαύρο, ή παιδεύω-τον-αναγνώστη-όσο-γίνεται-περισσότερο-με-show ή του-τα-λέω-όλα-στη-μούρη-σαν-να-είναι-καθυστερημένος; Όχι, εδώ μας λέει όσα δε θα καταλαβαίναμε μόνοι μας(κι ας είναι πολλά). Επίσης είναι μεγάλη ανακούφιση όταν συναντάω συγγραφέα που έχει πολλές γνώσεις πάνω στους χώρους-θέματα για τα οποία γράφει (και τις χρησιμοποιεί χωρίς να θυμίζει δοκίμιο/εγκυκλοπαίδεια/κήρυγμα/μάθημα), αντί για κάτι άλλους τεμπέληδες που προσπαθούν να καλύψουν τα κενά ιδεών με αφηγηματικά τεχνάσματα.

Τώρα, τα ίδια τα κεντρικά θέματα των διηγημάτων ομολογώ ότι δε με τράβηξαν και τόσο, δεν ήταν στα ενδιαφέροντά μου. Το "Οικογενειακή Φωτογραφία" μου ήταν κάπως αδιάφορο. Στο "Vipers in a Hatbox" με ξύπνησε η αναφορά σε ελληνική μυθολογία, που γενικά με ενδιαφέρει, αλλά η ατμόσφαιρα τέτοιων συναυλιών μου χαλάει τη διάθεση, όπως και η δεκαετία του '80 στο σύνολο, μη σας πω. Στο "Ο Πόθος είναι ένα δοχείο γεμάτο στάχτες" φχαριστήθηκα εικόνες και εκκεντρικούς τύπους που πεθαίνουν με περίεργους τρόπους και δε με ενόχλησε καθόλου το ότι δεν υπήρχε επαρκής λόγος να βρεθεί εκεί η Πανδώρα. Η σημασία/συμβολισμός της εγκυμοσύνης στο τέλος was lost on me, I'm afraid... Το "Γάντι" ήταν ενδιαφέρον, κυρίως επειδή συνέδεε μια πιο προσγειωμένη και καθημερινή πραγματικότητα με το στοιχείο υπερφυσικού τρόμου. Στον "Τάφο της Ντέηζι Χώκινς" η αναφορά στους Beatles δε μου έφτασε για να ενδιαφερθώ και δεν το πολυκατάλαβα. Και το "In Heaven everything is fine" είχε την ίδια δόση σπλατεριάς όπως και το "Γάντι", αλλά απλωμένη με άλλο τρόπο. Εδώ με ξεγέλασε λίγο ο συγγραφέας, που τον είχα ρωτήσει στη Θεσσαλονίκη και μου είχε πει ότι το νέο του βιβλίο ΔΕΝ έχει ζόμπι. Εντάξει, όντως δεν έχει, αλλά το τελευταίο διήγημα είναι the closest thing to it. Και η κεντρική ιστορία είχε πολλές ενδιαφέρουσες εικόνες και περιγραφές και ατμόσφαιρα και "πού τα βρίσκει όλα αυτά;".

Γενικά ψηφίζω γράψιμο/τεχνική περισσότερο από τα θέματα και περιμένω το επόμενο.

[DinMacXanthi]

Σειρά μου να κάνω κάποια σχόλια για το βιβλίο. Σύνοψη της γνώμης για όσους δεν το έχουν διαβάσει:

 

Όπως και στο Ασήμι που Ουρλίαζει, δεν ήθελα να τελειώσει. Κακά τα ψέμματα, δεν έχουμε πολύ Ελληνικό Τρόμο τέτοιας ποιότητας. Η γλώσσα είναι ισχυρή, οι εκφράσεις δεν επαναλαμβάνονται -μεγάλο ατού αυτό- και ο συγγραφέας ξέρει για αυτά που μιλάει. Ειδικά κάποια πράγματα -βλέπε, μουσικές και παραφυσικά- τα χειρίζεται σε τόσο καλό βαθμό, ώστε να τα περάσει μέσα στις ιστορίες, φυσικά και χωρίς να χαλάσει την αναγνωστική ροή. Ουσιαστικά, θα προτιμούσα να είναι συλλογή διηγημάτων (χωρίς την ανάγκη συγκεκριμένης ηρωίδας, θα απελευθερωνόταν ο συγγραφέας) αλλά κρίνω πετυχημένη την σπονδυλωτή σύνδεση των διηγημάτων σε ένα μυθιστόρημα. Αν λοιπόν σας αρέσει ο τρόμος, και ψάχνετε κάτι Ελληνικό του genre, το Νεκρό Δέρμα, όπως και το Ασήμι, προτείνονται ανεπιφύλακτα. Ο συγγραφέας δεν θα σας αφήσει παραπονεμένους, αντιθέτως σε πολλά σημεία θα μείνετε έκπληκτοι με τις συγγραφικές αρετές του.Το Ασήμι είναι αλήθεια πως μου άρεσε περισσότερο από το Δέρμα, όμως και αυτό είναι must-read για οποιονδήποτε φαν του είδους.

 

Ακολουθούν spoilers:

 

 

Όσον αφορά τα διηγήματα. Τα κρίνω με τα εξής κριτήρια: την ιδέα κατά κύριο λόγο, έπειτα τους χαρακτήρες -λόγω της ύπαρξης της Πανδώρας σε κάθεμία- και αφήνω τέλευταία την εκτέλεση γιατί πιστεύω πως παίρνει υψηλότατο βαθμό σε (σχεδόν) όλες, οπότε ας μην επαναλαμβάνομαι.

Με βάση αυτά λοιπόν, δυο διηγημάτα δεν μου άρεσαν, δυο μου άρεσαν πάρα πολύ, ενώ στα άλλα δυο ήμουν στο ανάμεσα, με θετικό όμως πρόσημο.

 

 

Ξεκινάω λοιπόν τον σχολιασμό, με τη σειρά του βιβλίου:

 

-Οικογενειακή φωτογραφία:

Είναι η ιστορία που δεν μου άρεσε, και ήρθε και πολύ νωρίς. Είχα θέμα με την ιδέα του διηγήματος: δεν με κέρδισε. Συγχρόνως όμως, βρήκα τις περιγραφές των χώρων πολύ ιδιαίτερες και σαν πρώτη ιστορία δίνει μια γεύση της τέχν(ικ)ης του συγγραφέα. Τέλειωσα την ιστορία, νιώθοντας πως ήταν μια "άκυρη εκκίνηση", αλλά συγχρόνως ανυπομονούσα για τη συνέχεια. Για τους χαρακτήρες, ούτε κρύο-ούτε ζέστη. Δυο-τρεις ανακρίβειες στα όπλα, που όμως είναι μάλλον ζήτημα επιμέλειας.

 

 

 

 

-Vipers in a Hatbox:

Μια από τις 2 ιστορίες που μου άρεσαν πολύ. Κατάλαβα από αρκετά νωρίς το "τερατάκι" της υπόθεσης, (και όντως, ήταν ηλίου φαεινότερο τι παίζει), με κέρδισε η ατμόσφαιρα της ιστορίας, και το πόσο φυσικά ταίριαζε η Πανδώρα μέσα της. Βρήκα το τέλος της ιστορίας πολύ πετυχημένο, η επιλογή του wipe-out δούλεψε, και το συγκρότημα έμοιαζε πραγματικά... πραγματικό. Διαβάζοντάς το, μου επανήλθε το mood του Ασημιού. Πολύ καλό.

 

 

-Ο Πόθος είναι ένα Δοχείο Στάχτες:

 

Δεν μου άρεσε. Αν είναι tribute σε εκείνα τα ιταλικά splatter των 70s που γουστάρει ο Νιχίλιο, από μένα πέρασε και δεν ακούμπησε. Να δεχτώ την ύπαρξη του charm από τα succubi αλλά πάρα-πήγαινε πάνω σε ράγες η χαρακτήρας. Τελείως κάμερα η Πανδώρα εδώ, που μάλλον την αδικεί σαν χαρακτήρα. Εδώ ένιωσα περισσότερο από κάθε άλλη πως η ηρωίδα μπήκε από το παράθυρο, για να χωρέσει στην ιστορία. Κάτι τελευταίο: ήταν ο αγαπημένος μου τίτλος διηγήματος.

 

 

 

-Το Γάντι.

Τα 'σπασε.

Μακράν το αγαπημένο μου διήγημα. Ο χαρακτήρας, οι σκηνές βίας, το αστυνομικό της υπόθεσης... Δεν έχω να προσάψω τίποτα αρνητικό και πολύ χαίρομαι γι'αυτό. Η Πανδώρα ήταν sidelined εδώ, ούτε καν χρειαζόταν είναι αλήθεια, αλλά η επικουρική ύπαρξη της προσθέτει κάτι στην ιστορία, και δεν αφαιρεί.

 

 

- Ο Τάφος της Ντέηζι Χώκινς.

Μου ήρθε στο νου -στο τέλος όμως- πως ο Κάουα γράφει τρόμο-tribute στο καρτούν του Yellow Submarine των Beatles. Η αρχή και η μέση δεν μοιάζουν να έχουν σχέση με την κατάληξη. Το διήγημα όντως δυναμώνει στο τελευταίο κομμάτι, όμως χάνει πολύ χρόνο. Εδώ είναι το 2ο διήγημα που η πανδώρα φαίνεται να μπήκε από το παράθυρο, για να χωρέσει στη συλλογή. Μπερδεύτηκε πολύ, και ίσως να μην χρειαζόταν καν. Έχω soft spot για τον surreal τρόμο, και γι'αυτό μου άρεσε το τέλος, και κατά συνέπεια και η ίδια η ιστορία, η αρχή όμως με κούρασε.

 

 

-In Heaven Everything is Fine:

 

Το πιο "Πανδώρα" από τα διηγήματα, οι χαρακτήρες δούλεψαν στο έπακρο, και αν και η ιδέα του Γαντιού και του Vipers μου άρεσε περισσότερο, η ιστορία ήταν αυτό που θα λέγαμε "αντικειμενικά πολύ καλή".

 

 

 

Οι Συνεδρίες: (Χωρίς spoilers.)

Με το τέλος του βιβλίου, μου έμεινε η ατμόσφαιρα του Άσυλου (το άσυλο υπάρχει παρεμπιπτόντως, και ονομάζεται Hellingly. Tο #4 στο link. Lovely place) Πολύ πετυχημένη δουλειά. Οι περιγραφές ήταν γενικά ποιοτικότατες σε όλο το βιβλίο, εδώ όμως βρίσκω πως έπεσε πολύ βάρος, με αποκορύφωμα το αμφιθέατρο του χειρουργείου . Μπράβο.

Το τέλος τώρα... Δεν ήταν Ασήμι. (Τι κατάρα αυτό το πράγμα...) Δίνει μια επαρκή εξήγηση της "φύσης" του βιβλίου, αλλά ως εκεί. Πάντως, κι αυτό παίρνει θετικό πρόσημο.

Edited May 26, 2012 by DinMacXanthi

[Nihilio]

Δεν μου άρεσε. Αν είναι tribute σε εκείνα τα ιταλικά splatter των 70s που γουστάρει ο Νιχίλιο, από μένα πέρασε και δεν ακούμπησε.

Επειδή ανέφερες το όνομά μου, το tribute σε Ευρωπαϊκά σπλάττερ (με λίγο από Clive Barker - αν και ο Barker έχει και αυτός αρκετές επιρροές από τις ταινίες του Fulci) είναι μάλλον "Το γάντι" (και, όπως λέγαμε με το συγγραφέα μετά την παρουσίαση, και το τέλος της κεντρικής ιστορίας).

Θα έλεγα ότι είναι tribute στα πορνογραφήματα στα οποία αναφέρεται η ιστορία, στα οποία το σεξ είναι τόσο παράλογο και βεβιασμένο, αλλά δεν το έχω μελετήσει το θέμα για να το πω με σιγουρία.

[DinMacXanthi]

O.T.

Δεν μου άρεσε. Αν είναι tribute σε εκείνα τα ιταλικά splatter των 70s που γουστάρει ο Νιχίλιο, από μένα πέρασε και δεν ακούμπησε. Επειδή ανέφερες το όνομά μου, το tribute σε Ευρωπαϊκά σπλάττερ (με λίγο από Clive Barker - αν και ο Barker έχει και αυτός αρκετές επιρροές από τις ταινίες του Fulci) είναι μάλλον "Το γάντι" (και, όπως λέγαμε με το συγγραφέα μετά την παρουσίαση, και το τέλος της κεντρικής ιστορίας). Θα έλεγα ότι είναι tribute στα πορνογραφήματα στα οποία αναφέρεται η ιστορία, στα οποία το σεξ είναι τόσο παράλογο και βεβιασμένο, αλλά δεν το έχω μελετήσει το θέμα για να το πω με σιγουρία.   Τότε έχω πολύ στρεβλή εικόνα αυτών που μου περιέγραφες -και ίσως να έφταιγε το Ιταλικό setting. Όταν κατέβω Αθήνα, you'll have to remedy that.