Νεκρό Δέρμα - Αβραάμ Κάουα

[Naroualis]

Το ξεκίνησα χτες το βράδυ κατά τις εννιά, το τελείωσα χτες το βράδυ κατά τις δύο.

 

Να σημειωθεί στα πρακτικά ότι μετά από ένα ολόκληρο άγρυπνο Σαββατοκύριακο στα 20 μου χρόνια, κατόπιν αναγνώσεως Λάβκραφτ για πρώτη φορά μετά τα μεσάνυχτα, έχω θέσει όρο στον εαυτό μου ότι δε θα διαβάζω τρόμο πέραν της δύσης του ηλίου.

 

Τώρα, συνδυάστε την πρώτη και τη δεύτερη παράγραφο, προσπαθώντας να καταλάβετε τι μου συνέβει χτες βράδυ και δε σταμάτησα να διαβάζω το Νεκρό Δέρμα. Enough said.

 

Όπως θα έλεγαν κι οι Αμερικάνοι, είναι, είναι τόσο καλό. Είναι καλό για μένα που δε διαβάζω πολύ τρόμο, αλλά δε θεωρώ κι ότι με επηρεάζουν πολύ οι σκληρές εικόνες. Βοήθησε πάρα πολύ και το ότι έχω δει σχετικά πρόσφατα δύο σπονδυλωτές ταινίες τρόμου, τύπου '60-'70 και τη Μούμια με τον Λη και τον Κάσινγκ. Ήμουν εξαρχής σε μια γνωστή ατμόσφαιρα, που ξέρω ότι είναι κάπως τρυφερή, κάπως νοσταλγική και ταυτόχρονα μπορεί να μου παρουσιάσει κάτι εξαιρετικά τρομακτικό.

 

 

 

 

Φυσικά, αν και με βόλεψε πάρα πολύ, δεν ήταν και ό,τι καλύτερο η κεντρική ιστορία. Έχω δει μόνο δύο ταινίες που της έμοιαζαν κι ήξερα ακριβώς τι θα συμβεί στο τέλος (ψέματα, στην αρχή νόμιζα ότι είναι κι ο Κούσινγκ νεκρός, ύστερα που το καλοσκέφτηκα, αναζητώντας του μη-χιλιοπαιγμένο τουίστ και τη θέση της Πανδώρας σε όλα αυτά, μάντεψα τελικά την τελική σκηνή). Βέβαια τα διηγήματα με αποζημίωσαν, σαν σύνολο όπως είπαν και τα παιδιά (καλύπτοντας μεγάλο μέρος των ειδών), αλλά και σαν ξεχωριστά κομμάτια.

 

Γλώσσα, τεχνική, επιλογές ατμόσφαιρας, εκείνο το τρομερό που κάνει ο Λάκραφτ (βάλε την ιδέα σου ανάμεσα σε πολλές μικρές αλήθειες κι ο αναγνώστης θα ξετρελαθεί ψάχνοντας τι είναι το αληθινό και τι το ψεύτικο), γνώση της ποπ κουλτούρας, παιχνίδι με τις λέξεις. όλα στη θέση τους, εκεί που πρέπει, ακόμη κι ο Μπαρόν Σαμντί.

 

Αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στα διηγήματα, ίσως δε θα διάλεγα την Νταίζη Χώκινς. Ήταν πολύ ακαταλαβίστικο για τα γούστα μου, ένα τριπάκι με τη Λούσι, που δεν την πολυχωνεύω. Το γάντι από την άλλη... με ζόρισε. Με ιντριγκάρισε. Είχε μια πλοκή καταπληκτική, καταπληκτικότερη κι από εκείνη της Σολιταίρ (τι ωραίο όνομα! τζεημςμποντικό, αλλά τόσο ωραίο!) Η οικογένεια και το fumetti ενδιαφέροντα, αλλά όχι του γούστου μου (ή ίσως όχι και με πολύ επιμονή γραμμένα). Οι οχιές με συγκίνησαν για λόγους που πιθανόν άπτονται της ηλικίας μου... κι ας μην είχαν σπλαττεριές, οι αδελφές που κρατούν σαν αγαπημένο ενθύμιο το κομμένο κεφάλι της αδελφής τους ήταν αρκετά φοβερή εικόνα για μένα.

 

 

 

Γενικά; Τι, κι άλλα παινέματα να λέμε τώρα;

[BlackCatGirl]

Σήμερα τελείωσα και εγώ το συγκεκριμένο βιβλίο. Βρέθηκε μπροστά μου τυχαία σε ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο και είπα να το πάρω, αφού πολλοί από εσάς το έχετε αναφέρει.

 

 

Εν ολίγοις ενθουσιάστηκα. Σίγουρα είχε τα πάνω του και τα κάτω του, όμως όταν η δράση (τρόμος) έπαιρνε μπρος, δεν σε άφηνε ασυγκίνητο.

Πολύ καλό γράψιμο, πράγμα σχετικά δυσεύρετο σε βιβλίο ελληνικού τρόμου, πολύ καλές και ανατριχιαστικές σκηνές, τρομερές ιδέες.

 

- Η οικογενειακή φωτογραφία μου θύμισε σε τρόπο γραφής, αλλά και σε σκηνές -από άποψη δομής του splatter- τον Edward Lee, στις Γυναίκες με τα μάυρα. Καλογραμμένο γενικά, αλλά όχι το αγαπημένο μου.

- Vipers in a hatbox : Πολύ καλά στημένοι χαρακτήρες, το συγκρότημα Shock Treatment νομίζεις ότι όντως υπάρχει, όπως πολύ σωστά είπε και ο Din.

- Ο πόθος είναι ένα δοχείο γεμάτο στάχτες : Εδώ μου άρεσαν πολύ οι συνδυασμοί των ερωτικών σκηνών με αίμα. Αρκετά underground ως ατμόσφαιρα.

- Το γάντι : Καταπληκτικό - ανατριχιαστικό...! Σε μερικές μάλιστα σκηνές, δε μπορείς να συνειδητοποιήσεις για πόσο φρίκη μπορεί να χωρέσει ακόμα σε αυτά που διαβάζεις. Ιδιαίτερα καλογραμμένη η σκηνή

της φρικιαστικής δολοφονίας της εγκύου Ρεβέκκας, της γυναίκας του Νηλ.

 

- Ο τάφος της Ντέηζι Χώκινς: Πραγματικά υπέροχη ατμόσφαιρα, εφιαλτικό, με πολλά αγαπημένα gothic ομιχλώδη σκηνικά και παράλληλους, αλλόκοτους, "τραγουδισμένους" κόσμους.

- In heaven everything is fine : Εδώ ουσιαστικά γίνεται το "ξεκαθάρισμα" των ηρώων και της πλοκής. Απαραίτητο για το στήσιμο του βιβλίου, χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο για μένα.

 

Συνοψίζοντας, το βιβλίο πρέπει να το διαβάσετε όσοι δε το έχετε κάνει, γιατί πραγματικά αξίζει. Τα διηγήματα που περιέχει, και που είναι χωρισμένα σε συνεδρίες, καλύπτουν αρκετά και διαφορετικά γούστα.

[AlienBill]

Το διάβασα κι εγώ.

 

Μπορεί να μην είχε τις πανέξυπνες αναφορές από το "ασήμι" (και καλά έκανε διότι αυτά τα πράγματα μόνο μια φορά γίνονται), όμως το βρήκα σε όλα του καλό ανάγνωσμα.

 

Στο νεκρό δέρμα, αισθάνθηκα ότι γνώρισα πραγματικά την Πανδώρα. Είδα πτυχές της προσωπικότητάς της που μ' έκαναν να τη συμπαθήσω (κυρίως με τον τρόπο που περιγράφεται η καθημερινότητά της στις 3 πρώτες ιστορίες). Αυτή τη φορά λοιπόν η ηρωίδα απέκτησε τρισδιάστατη υπόσταση. Επίσης αν και προτιμώ τον ατμοσφαιρικό τρόμο περισσότερο από τον ακραίο, υπήρχε σε όλες τις ιστορίες μια επαρκής δόση ατμόσφαιρας που εναλάσσονταν αρμονικά με τις ακραίες σκηνές. Καθώς είμαι λάτρης των short stories, δεν βρήκα τις επιμέρους ιστορίες ως άνισες και δεν μπορώ να πω ξεκάθαρα ότι κάποια από αυτές μου άρεσε λιγότερο από τις άλλες. Άλλωστε αυτές που υστερούσαν σε ιστορία, ανέπτυσσαν περισσότερο τον χαρακτήρα της Πανδώρας και επομένως δημιουργούνταν κάποια ισορροπία.

 

Η παρακάτω κατάταξη είναι περισσότερο τυπική με βάση την προτίμησή μου.

 

Ο τάφος της Ντέηζι Χώκινς > Το γάντι > In heaven everything is fine > vipers in a hatbox > οικογενειακή φωτογραφία > ο πόθος...

 

Θεωρώ όμως χρησιμα αυτά που κατέταξα στο τέλος, διότι σκιαγραφούν περισσότερο την Πανδώρα. Αν θα ήθελα να δω κάτι στο μέλλον είναι την Πανδώρα να πετυχαίνει πλήρως σε κάποια αποστολή της (υπάρχει βέβαια ο παραλληλισμός με την μυθική Πανδώρα που τον κατανοώ, όμως σε καμία περίπτωση δεν θα την έπαιρνα τηλέφωνο αν αντιμετώπιζα μεταφυσικό πρόβλημα, εφόσον αγαπώ τη ζωή μου). Νομίζω ότι μια επιτυχία της Πανδώρας είναι το καλύτερο επόμενο βήμα.

 

Σε γενικές γραμμές βίωσα την όλη φρίκη αρκετά επικοδομητικά και μου άρεσε πολύ το όλο σύνολο.

[WolfBack]

Δεν έχω διαβάσει ακόμη τίποτε από Κάουα... Το περίεργο όμως ήταν πως όποτε πήγαινα στο βιβλιοπωλείο, το μάτι μου κατέληγε σ'αυτόν και έβλεπα κάτι το γνώριμο στο όνομα του. Έσπαγα το κεφάλι μου για να θυμηθώ αν έχω διαβάσει κάτι απ'αυτόν, ή αν τον έχω συναντήσει κάπου στο παρελθόν...

Οπότε, βλέποντας μια παμπάλαια φωτογραφία με την τάξη μου, στο δημοτικό σχολείο μου, τον είδα εκεί.

Σαν συμμαθητές στο δημοτικό, θα ήθελα να διαβάσω κάτι δικό του. Να ξεκινήσω με το Ασήμι, ή με το Νεκρό Δέρμα;

Τι μου προτείνετε;

[DinMacXanthi]

Το Νεκρό Δέρμα ακολουθεί τα γεγονότα του Ασημιού, οπότε είναι σωστό να ξεκινήσεις με το Ασήμι, και να αφήσεις το Δέρμα για μετά. Καλή ανάγνωση!

[Count Baltar]

 

Οπότε, βλέποντας μια παμπάλαια φωτογραφία με την τάξη μου, στο δημοτικό σχολείο μου, τον είδα εκεί.

 

 

[Γέλια, γέλια, γέλια] Πάντως, φίλτατε, για να μη θυμάσαι με τη μία κάποιον ονόματι Αβραάμ Κάουα, αλλά να τον θυμάσαι με τη μία βλέποντας τη φάτσα του, πάει να πει ότι έχει μείνει ίδιος κι απαράλλαχτος από τότε που ήταν πιτσιρίκι. [Καινούργια γέλια] Και δεν λέω... έχει παιδική φατσούλα ο Αβραάμ, αλλά όχι και έτσι.

[WolfBack]

[Γέλια, γέλια, γέλια] Πάντως, φίλτατε, για να μη θυμάσαι με τη μία κάποιον ονόματι Αβραάμ Κάουα, αλλά να τον θυμάσαι με τη μία βλέποντας τη φάτσα του, πάει να πει ότι έχει μείνει ίδιος κι απαράλλαχτος από τότε που ήταν πιτσιρίκι. [Καινούργια γέλια] Και δεν λέω... έχει παιδική φατσούλα ο Αβραάμ, αλλά όχι και έτσι.

:D :D :D :D :D

Η αλήθεια είναι πως και το όνομα το θυμόμουν... αλλά βλέποντας το γραμμένο σε κάποια βιβλία (και ειδικά στην θεματολογία που με ενδιέφερε), φαντάστηκα πως πρόκειται για κάποιον ξένο συγγραφέα / λογοτέχνη. Βλέποντας εντωμεταξύ πως είναι γεννημένος το 1972 στην Αθήνα, άρχισα να κάνω συνειρμούς.

Απ'την άλλη τώρα, ίσως να μην θέλω να βλέπω τον ίδιο μου τον εαυτό να γερνάει, κοιτώντας αυτή την φωτογραφία. Πιστεύω (ή μάλλον, θα τολμούσα να πιστέψω) πως ακόμη μοιάζω μ'αυτό το παιδάκι που στέκει εκεί καμαρωτό...). Το ίδιο, μάλλον, βλέπω και τον Αβραάμ -συγκρίνοντας τον πάλι με τις φωτογραφίες που μπόρεσα να ξετρυπώσω απ'το internet-, σαν εκείνο το παιδάκι που παίζαμε κυνηγητό στην τάξη και στην αυλή του δημοτικού μας σχολείου (που ακόμη και το κτήριο του δεν υπάρχει πια).

Να είναι καλά όπου και να βρίσκεται, με ότι και να καταπιάνεται.

 

Εντούτοις, το "Ασήμι που ουρλιάζει" δεν μπόρεσα να το βρω πουθενά (και μιλώ για τα μεγάλα βιβλιοπωλεία της Αθήνας).

Θα δοκιμάσω πάλι την τύχη μου στο μαγαζί της εκδοτικής...

[Count Baltar]

Εντούτοις, το "Ασήμι που ουρλιάζει" δεν μπόρεσα να το βρω πουθενά (και μιλώ για τα μεγάλα βιβλιοπωλεία της Αθήνας).

Θα δοκιμάσω πάλι την τύχη μου στο μαγαζί της εκδοτικής...

 

Σιγουράκι, φίλτατε. Σίγουρα θα είναι εκεί, και σίγουρα θα τσιμπίσετε και κάποια εκπτωσούλα. (Κι έχει και τόόόόσο πράγμα εκεί για χάζεμα!0

[WolfBack]

Σιγουράκι, φίλτατε. Σίγουρα θα είναι εκεί, και σίγουρα θα τσιμπίσετε και κάποια εκπτωσούλα. (Κι έχει και τόόόόσο πράγμα εκεί για χάζεμα!0

Όντως, Νίκο.

Άδικα έτρεχα σε όλη την Αθήνα εχθές. Μια βόλτα στο υποκατάστημα της Καλλιθέας και το βρήκα δίχως κόπο.

Και με εκπτωσούλα περί του 40% της ονομαστικής τιμής του.

Και βέβαια, είχε πολύ πράγμα για χάζεμα. Τόσο, που ήθελα να μετακομίσω το μαγαζί στο σπίτι μου...

[aScannerDarkly]

Σήμερα ολοκλήρωσα κι εγώ την ανάγνωση του Δέρματος, και η εντύπωση που μου άφησε είναι παρόμοια με αυτήν που μου άφησε το Ασήμι. Μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια, που το βασικό της πλεονέκτημα είναι ότι κρύβει πολύ καλά την -κακώς εννοούμενη- ελληνικότητά της. Δεν είναι το βιβλίο που θα μου μείνει αξέχαστο, δεν είναι το βιβλίο που άλλαξε το πώς βλέπω τον τρόμο, είναι όμως ένα βιβλίο που διάβασα πολύ ευχάριστα, χωρίς να σκοντάφτω και να τραβάω τα μαλλιά μου κάθε λίγο και λιγάκι. Με λίγα λόγια, όχι μόνο σεβάστηκε τον αναγνωστικό μου χρόνο, αλλά με έκανε να χαρώ που του τον παραχώρησα.

 

Γενικά: Η γραφή είναι στο γνωστό, καλό επίπεδο. Ευέλικτη, αποφεύγει τις υπερβολές, της λείπει ίσως μια ισχυρότερη προσωπικότητα, αλλά σε γενικές γραμμές υπηρετεί αποτελεσματικά την ιστορία. Η γλώσσα σωστή, έχει βέβαια τους γνωστούς αγγλισμούς, που μάλλον όμως είναι συνειδητή επιλογή. Μόνο μια μικρή παρατήρηση, δεν μου πολυάρεσε η χρήση κάποιων ρηματικών τύπων της καθομιλουμένης, όπως "ήτανε" ή "κουραζόντουσαν", με την έννοια ότι δεν ήταν επιλογή για να χρωματίσει τη γλώσσα, αλλά μάλλον τυχαία, καθώς άλλωστε η χρήση τους δεν είναι συνεπής.

 

Το επίπεδο των ιστοριών ήταν λίγο-πολύ σταθερό, χωρίς καμία να υστερεί τόσο πολύ που να χαλάει το βιβλίο. Κάποιες, βέβαια, ξεχώριζαν. Η ιστορία-πλαίσιο δημιουργούσε την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να μας παρουσιάσει ο Αβραάμ τις ιστορίες του, ενώ το δέσιμο στο τέλος έκλεινε τα κενά και σε γενικές γραμμές κρίνεται πετυχημένο. Τα κακά νέα είναι ότι το Δέρμα έχει το ίδιο βασικό μειονέκτημα με το Ασήμι, που δεν είναι άλλο από την ίδια την Πανδώρα (συγγνώμη, Αβραάμ). Ο χαρακτήρας της είναι επίπεδος, δεν έχει τίποτα που να την κάνει στα μάτια μας όσο ξεχωριστή την έχει στον νου του ο συγγραφέας, ενώ περισσότερο δείχνει να της συμβαίνουν πράγματα, παρά να κάνει η ίδια κάτι για να τα προκαλέσει. Συμφωνώ και με την παρατήρηση που διάβασα παραπάνω ότι τα όσα της συμβαίνουν στα διάφορα διηγήματα δεν δείχνουν να την επηρεάζουν καθόλου στη συνέχεια, εκτός μόνο απ' το συμβάν του μακρινού της παρελθόντος στο τελευταίο διήγημα. Ίσως το πρόβλημα να είναι λιγότερο έντονο εδώ, λόγω της μορφής του βιβλίου, παραμένει όμως πρόβλημα. Ευτυχώς, όμως, ο Κάουα τα πάει πολύ καλά στα υπόλοιπα.

 

Αναλυτικά:

Οικογενειακή Φωτογραφία: Η λιγότερο ενδιαφέρουσα ιδέα απ' όλες. Σχετικά συνηθισμένη ιστορία, με κάποια μικρά προβλήματα αληθοφάνειας, που σώζεται όμως από το πολύ καλό γράψιμο και τις κινηματογραφικές εικόνες.

 

Vipers in a Hatbox: Αυτή ήταν τρομερή ιστορία, φόρος τιμής σε μουσικούς όπως η Siouxsie και το "υπέροχο κιτς" των 80s. Μπορεί το φινάλε της να μην ήταν ό,τι πιο απροσδόκητο, αλλά πολύ μικρή σημασία έχει, καθώς ο συγγραφέας έχει πλάσει έναν εξαιρετικά αληθοφανή μύθο πίσω απ' τα κεντρικά πρόσωπα της ιστορίας. Η αγαπημένη μου.

 

Ο Πόθος είναι ένα Δοχείο Γεμάτο Στάχτες: ΟΚ, εδώ ο συγγραφέας στέλνει την Πανδώρα στην Ιταλία χωρίς κανέναν σοβαρό λόγο, πέρα απ' το να κάνει ένα αφιέρωμα, έχω την εντύπωση, στο ιταλικό πορνό και τρόμο της δεκαετίας του 70. Λίγο κουράζει στο διάστημα που η Πανδώρα πρέπει

να πηδήξει όλο το σύμπαν

και η αποκάλυψη αναμενόμενη, αλλά το σύνολο είναι πολύ διασκεδαστικό. Εδώ ο συγγραφέας αρχίζει να δείχνει τις προθέσεις του να τσαλακώσει την ηρωίδα του χωρίς τύψεις.

 

Το Γάντι: Πολύ δυνατή ιστορία, με το σπλάτερ στοιχείο της απόλυτα ενταγμένο στην αφήγηση (και, γι' αυτό, πετυχημένο), ωραία εξήγηση, με κούρασε λιγάκι το κήρυγμα του Τζων, καθώς εξηγεί τη θεωρία του. Η δεύτερη αγαπημένη μου.

 

Ο Τάφος της Ντέηζι Χώκινς: Το πιο αδύναμο διήγημα. Ίσως να φταίει και που δεν έχω σε καμία εκτίμηση τους Μπιτλς, αλλά πολλά πράγματα μού φάνηκαν εντελώς ασύνδετα μεταξύ τους, με κυριότερο

την κθουλιά, που δεν προκύπτει από πουθενά.

Είναι βέβαια το σημείο όπου, σύμφωνα με τη ροή του βιβλίου, οι ιστορίες πρέπει όντως να αρχίσουν να γίνονται πιο παρανοϊκές, αλλά, κατά τη γνώμη μου, η συγκεκριμένη δεν στέκεται πολύ καλά ως αυτόνομο διήγημα.

 

In Heaven Everything is Fine: Για άλλη μια φορά ο Κάουα χρησιμοποιεί αγαπημένα του μουσικά κομμάτια, μόνο που εδώ το ομότιτλο τραγούδι δίνει την εντύπωση πως έχει χωθεί βεβιασμένα στο διήγημα. Κατά τα άλλα είναι ένα καλό διήγημα, λίγο πιο σύνθετο απ' ό,τι δείχνει με την πρώτη ματιά, το δεύτερο μετά το Γάντι που έχει τον ψυχισμό κάποιου ατόμου στο επίκεντρο. Ό,τι πρέπει για να οδηγήσει στο φινάλε.

 

Οι συνεδρίες, με εξαίρεση την πρώτη και την τελευταία, παίζουν απλώς τον ρόλο του συνδετικού κρίκου. Στο τέλος όμως, ο Κάουα μαζεύει τα διάφορα υπονοούμενα και τις ασάφειες που είχε σπείρει από δω κι από κει και κλείνει το βιβλίο ικανοποιητικά, με κάποιες δυνατές εικόνες, έστω κι αν τελικά ο δρόμος που χρησιμοποιεί είναι αρκετά περπατημένος. Η πρωτοτυπία όμως δεν νομίζω ότι αποτελεί πρωταρχικό στόχο του συγγραφέα, που κάνει ξεκάθαρο με κάθε του λέξη ότι θέλει να τιμήσει τους κινηματογραφικούς, λογοτεχνικούς και μουσικούς ήρωές του.

(ΥΓ: Ο συνειρμός του Κούσινγκ που τον οδηγεί στην αποκάλυψη της ταυτότητας του Ανσάτα είναι τουλάχιστον ακροβατικός).

 

 

Ευχαριστούμε, Αβραάμ, και περιμένουμε το επόμενο.

Edited August 12, 2013 by aScannerDarkly

[Λιμβρός]

Καλησπέρα, παιδιά. Διαβάζω το "Νεκρό Δέρμα" και παρατήρησα ότι λείπει ένα ολόκληρο κεφάλαιο από το βιβλίο· γίνεται άλμα από τη σελίδα 64 προς τη σελίδα 81. Είναι και στα δικά σας αντίτυπα έτσι ή μόνο στο δικό μου;

[DinMacXanthi]

Στο δικό μου υπάρχει κανονικά, άρα έπεσες σε κακέκτυπο. Στείλε ένα μήνυμα στον Λευτέρη Σταυριανό της Jemma press να στο αλλάξουν.

[Δημήτρης]

Μόλις το τελείωσα και απ' ότι κατάλαβα πρέπει να είμαι ο μόνος που του άρεσε περισσότερο από ''Το Ασήμι που Ουρλιάζει''.

Δεν περίμενα πολλά εξαιτίας του ασημιού που μου άρεσε μόνο το πρώτο μέρος. Αλλά ευτυχώς διαψεύστηκα. Ο τρόπος με τον οποίο ξετυλίγεται η ιστορία ωραίος και ατμοσφαιρικός. Των προσωπικών ιστοριών των τροφίμων στον επισκέπτη, ήταν κάτι που με κέρδισε. Οι ιστορίες στη συνέχεια αυτές καθαυτές. Αν και μου αρέσουν περισσότερο οι συλλογές, δεν με χαλούν ωστόσο καθόλου οι σπονδυλωτές, κάθε άλλο. Πιο αδύναμη μάλλον η πρώτη, καλύτερη το χυδαίο ''Το Γάντι''. Τελείωσε, πρέπει να βελτιώσω τα Αγγλικά μου για να μπορέσω να διαβάσω splatter .Η επίθεση στο σπίτι όλα τα λεφτά, αλλά και όταν διάβαζα για το βίντεο στο κινητό  είχα μείνει κάπως έτσι  Ωραίο και το twist στο τέλος. Ευτυχώς δεν δούλεψαν οι συνειρμοί οπότε και μπόρεσα να σοκαριστώ με την ησυχία μου  Η Πανδώρα ρηχή αλλά ok, ούτε κρύο ούτε ζέστη. 

Το δανείστηκα με την σκέψη ότι δεν θα μου άρεζε οπότε και δεν θα ήθελα να το έχω. Αμ δε. Γενικά δεν θέλω να τα στάζω για βιβλία που έχω ήδη διαβάσει, είναι κάτι που χαλάει. Στη προκειμένη όμως δεν πειράζει, χαλάλι. Ναι, γιατί πρόκειται για διαμάντι που αξίζει να έχει θέση σε κάθε βιβλιοθήκη. 

Edited January 14, 2018 by Δημήτρης