Electroscribe Posted October 1, 2012 Share Posted October 1, 2012 Τόμος 38 - Ιστορίες με ζωντανούς νεκρούς Τρόμος. Θα μπορούσε να είναι το "Παμπάλαιες Ιστορίες με βρικόλακες που άλλοι τις έχουν κατακλέψει" . Όλα τα κείμενα έχουν τις καλές στιγμές τους, αλλά εκτός αν σας ενδιαφέρει να αποκτήσετε υπόβαθρο στην ιστορία του φανταστικού, μπορείτε και να προσπεράσετε αυτόν τον τόμο. Ανώνυμος 19ου αιώνα - Ο μυστηριώδης άγνωστος (The Mysterious Stranger, 1823;) Μεταφράστηκε από τα γερμανικά στα αγγλικά το 1860. Γράφτηκε μάλλον το 1823 και αποτελεί τον χαμένο κρίκο μεταξύ του Πολιντόρι και του Στόουκερ. Όλα τα κλασικά στοιχεία: ταξιδιώτες που φτάνουν σε κάστρο στην ερημιά, μεσαιωνικός άρχοντας με σκοτεινή ιστορία (ακόμα και οι Τούρκοι αναφέρονται), παράξενος οικοδεσπότης που βγαίνει μόνο τη νύχτα και τρώει κόλλημα με τη γυναίκα της παρέας, αυτή ξυπνάει εξαντλημένη και χλωμή... Προβλέψιμο, μέτρια γραμμένο, αλλά τεράστιας ιστορικής αξίας. Και έχει κι έναν τύπο με μηχανικό χέρι! Θα το βρείτε στα αγγλικά εδώ Έντουαρντ Μπένσον (E. F. Benson) - Το δωμάτιο του πύργου (The Room in the Tower, 1912) Παλιομοδίτικο διήγημα με έναν τύπο που βλέπει συνεχώς τον ίδιο εφιάλτη, με ελαφρές παραλλαγές και κάποια στιγμή αρχίζει να του βγαίνει. Λογοτεχνικά μάλλον ξερό και μην περιμένετε καμιά συναρπαστική εξήγηση ή εξέλιξη, αλλά με είχε κάνει να ανατριχιάσω. Όγκαστ Ντέρλεθ (August Derleth, αρχικά με το ψευδώνυμο Stephen Grendon) - Το χιόνι που έπεφτε (The Drifting Snow, 1939) Τετριμμένη ιστορία με εκδικητικά φαντάσματα που σκοτώνουν ρουφώντας τη θέρμη του κορμιού, φυσικά σε κάποιο καταχιονισμένο μέρος. όχι κακή, αλλά θα έχετε συνεχώς την εντύπωση πως την έχετε ξαναδιαβάσει. Σίλερ Μίλερ (P. Schuyler Miller) - Πέρα από το ποτάμι (Over the River, 1941) Ξεπερασμένο κι αυτό και κάπως μακρόσυρτο. Ίσως το πρώτο κείμενο από την οπτική του νεκρού στην ιστορία της λογοτεχνίας, όμως. Διδάσκει πέντε πράγματα στο πώς να χειριστούμε ιδιαίτερες ΟΓ. Σαρλ Μπομόντ (Charles Beaumont) - Σημείο συνάντησης (Place of Meeting, 1953) Μια πολύ καλή ιδέα που δε θέλω να προδώσω και βαμπίρια που όχι μόνο δεν ακολουθούν κανένα γνωστό στερεότυπο (Ευρωπαίος αριστοκράτης, γόησσα, ψηλός μελαχρινός ξένος, ημιάγριος κτλ. κτλ.) αλλά και ξεφεύγουν από το λάθος που θέλει όλους τους βρικόλακες σε ένα κείμενο ίδιους μεταξύ τους. Παιδιά, γέροι, αμόρφωτοι και καθηγητές, όλοι χωράνε εδώ. Τσαρλς Γκραντ (Charles L. Grant) - Πεινασμένος για έρωτα (Love-Starved, 1979) Κάπως πιο σύγχρονη ιστορία, συνδέει την πείνα του βρικόλακα με τη σεξουαλική εμμονή και καταφέρνει να το κάνει χωρίς να γίνεται χυδαία. Και χωρίς να γίνει καν αισθησιακή, τολμώ να πω. Ενδιαφέρον. Θωμάς Μαστακούρης - Ο νεοφερμένος Η τελευταία ιστορία με τον Ιάσονα Δούκα είναι η πιο αδύναμη από τις τέσσερις. Τα αστεία είναι μάλλον φαρσικά, ενώ τα σοβαρά σημεία αναίτια βαρύγδουπα (υπάρχει Ελληνίδα τσιγγάνα που λέει τη λέξη "απέθαντος"). Αλλά η αθεόφοβη βασική ιδέα αξίζει πολλά: αν είναι λογικό ο αρχιβρικόλακας που εμφανίζεται στη Μεγάλη Βρετανία να είναι ο μεσαιωνικός εθνικός ήρωας των Ρουμάνων (=Δράκουλας), ποιος θα ήταν εδώ στην Ελλάδα; Μα, ο Σκεντέρμπεης, ο Αλβανός ήρωας της ίδιας περιόδου! Το όνομα δε λέγεται, αλλά το υπόβαθρο του Δράκουλα διακωμωδείται έξυπνα και παραπέμπει εκεί. Τη μακρινή εποχή που δημοσιεύτηκε, ο Αλβανός ήταν το σύμβολο του επικίνδυνου αλλά ασήμαντου ξένου, όπως σήμερα είναι ο Πακιστανός-Αφγανός, οπότε η επιλογή του Μαστακούρη ήταν θαρραλέα και κάθε άλλο παρά ρατσιστική. 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted October 2, 2012 Share Posted October 2, 2012 Τόμος 39 - Ιστορίες με εξωγήνους εισβολείς ΕΦ και μάλιστα καλή. Αν κι οι τόμοι φάνταζυ και Τρόμου της Ωρόρα εκείνη την περίοδο ήταν μάλλον αδύναμοι, οι τόμοι ΕΦ είχαν διηγήματα για όλα τα γούστα, με ένα τουλάχιστον να είναι καταπληκτικό. Αυτή τη φορά, τα κωμικά/ανάλαφρα ήταν έτσι κι έτσι, αλλά τα σοβαρά πετάνε φωτιές. Προτείνεται ο τόμος. Ραλφ Γουίλιαμς (Ralph Williams) - Οι Κεφαλοκυνηγοί (The Head Hunters, 1951) Ξεπερασμένο φλασάκι με έναν εξωγήινο συλλέκτη δειγμάτων πανίδας που βρίσκει το μπελά του όταν επιλέγει γήινο ως στόχο. Μάλλον ήθελε να είναι κωμικό/ειρωνικό, αλλά δεν του βγαίνει. Τσαρλς Μπέρκιν (Charles Birkin) - Τίποτα για την Μαίρη (No More for Mary, 1966) Κι αυτό δείχνει την ηλικία του ως ιδέα και στερείται πρωτοτυπίας πια, αλλά κατορθώνει να διαβάζεται ευχάριστα. Αλληλεπίδραση μικροσκοπικού εξωγήινου και συγγραφέα που έχει μια εντομολόγο αδερφή (και τον περνάει για έντομο). Κλοντ Βεγιό (Claude Veillot) - Οι Πρώτες Μέρες του Μάη (The First Days of May, 1960) Γαλλικό, μεταφρασμένο στα αγγλικά από τον πολύ Damon Knight. Ξεκινάει με τα συνηθισμένα, η Γη αδυνατεί να αντισταθεί στα εξωγήινα έντομα κι ο πρωταγωνιστής ψάχνει τη γυναίκα του με΄σα στο χαμό. Η συνέχεια είναι πραγματικά σκληρή κι ανατριχιαστική και μένει αξέχαστη. Από τις πιο δυνατές ιστορίες όλων των τόμων. Άρθουρ Πόρτζες (Arthur Porges) - Το Ρούουμ (The Ruum, 1953) Στις ερημιές του Καναδά, ο ήρωας βρίσκεται κυνηγημένος από άτρωτο εξωγήινο ρομπότ που μαζεύει δείγματα ζωής. Αντίθετα από τον παρόμοιας θεματικης πρώτο διήγημα του τόμου, εδώ έχουμε αριστοτεχνικό στήσιμο και έξυπνη επιστημονική λύση. Υπάρχουν και δυο συνέχειες. Μπράιαν Άλντις (Brian W. Aldiss) - Οι Αιρέσεις του Πελώριου Θεού (Heresies of the Huge God, 1966) Κορυφαίο φλασάκι που "καταγράφει" την ιστορική αλληλεπίδραση της ανθρωπότητας με ένα κυριολεκτικά κολοσσιαίο πράγμα που προσγειώνεται στη γη, ίσως είναι ζωντανό και καταλήγει να λατρεύεται ως θεός. Η αφήγηση είναι αφαιρετική (σκέτο tell) και προσεγγίζει το ύφος των αρχαίων/μεσαιωνικών χειρογράφων. Το διήγημα είχε εμφανιστεί και στο περιοδικό Nova (ως Αιρέσεις του Υπέρογκου Θεού). Αφιερώστε του λίγα λεπτά και δε θα χάσετε. Θα το βρείτε εδώ στην παλιότερη μετάφραση. Τσέτγουιντ Χέις (R. Chetwynd-Hayes) - Το Ναυάγιο (Shipwreck, 1975) Φυσικά, πέφτει ένα διαστημόπλοιο. Ο ναυαγός είναι μια ευφυής μπλε μάζα που μπορεί να τρώει πράγματα και να παίρνει τη μορφή τους. Οι αρχικές του επιλογές δεν είναι και πολύ επιτυχημένες, αλλά στο τέλος ανακαλύπτει και τους ανθρώπους. Συγκεκριμένα, έναν κακομοίρη, τη γυναίκα του και τη μοχθηρή πεθερά του. Πλάκα έχει σε κάποια σημεία, αλλά ως εκεί. Σίντνεϊ Μπάουντς (Sydney J. Bounds) - Οι Εμψυχωτές (The Animators, 1975) Ζόμπι στον Άρη. Μη φανταστείτε κάτι φτηνό. Καλοστημένο, καλογραμμένο και τρομακτικό. Γυρίζεται και ταινία φέτος. Θωμάς Μαστακούρης - Ο Άλλος Άνθρωπος Φλασάκι. Ο ήρωας βρίσκεται αντιμέτωπος με κακό σωσία του. Σε όλες τις ιστορίες τέτοιου τύπου, η ουσία είναι στην εξήγηση. Εδώ είναι ανατροπή για την ανατροπή. Θα μπορούσε και να λείπει από τον τόμο. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted October 2, 2012 Share Posted October 2, 2012 Τόμος 39 - Ιστορίες με εξωγήνους εισβολείς Μπράιαν Άλντις (Brian W. Aldiss) - Οι Αιρέσεις του Πελώριου Θεού (Heresies of the Huge God, 1966) Κορυφαίο φλασάκι που "καταγράφει" την ιστορική αλληλεπίδραση της ανθρωπότητας με ένα κυριολεκτικά κολοσσιαίο πράγμα που προσγειώνεται στη γη, ίσως είναι ζωντανό και καταλήγει να λατρεύεται ως θεός. Η αφήγηση είναι αφαιρετική (σκέτο tell) και προσεγγίζει το ύφος των αρχαίων/μεσαιωνικών χειρογράφων. Το διήγημα είχε εμφανιστεί και στο περιοδικό Nova (ως Αιρέσεις του Υπέρογκου Θεού). Αφιερώστε του λίγα λεπτά και δε θα χάσετε. Θα το βρείτε εδώ στην παλιότερη μετάφραση. ΦΟ-ΒΕ-ΡΟΟΟΟ διήγημα που το διάβασα στο τεύχος 37 του "9" και δε μου είχε φανεί καθόλου φλασάκι. Ανατριχιαστικό! Με έκανε να σκεφτώ ότι κάθε ιστορία εφ ενδεχομένως ασχολείται με άλλη επιστήμη. Σ' αυτό εδώ είναι η γεωγραφία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted October 3, 2012 Share Posted October 3, 2012 (edited) Τόμος 40 - Ιστορίες με Γυναίκες Πολεμίστριες Ο πιο άκυρος τίτλος σε όλη τη σειρά. Δηλαδή, θα μπορούσε να είναι "άντρες πολεμίστριες;" Κι από περιεχόμενο; Τάνιθ Λι; Κάθριν Λ. Μουρ; Οι κυρίες από το κύμα/μόδα του φεμινιστικού φάνταζυ της δεκαετίας του '80; Μπα. Ο Μαστακούρης, τέσσερις άντρες που στο παραπάνω κύμα έγραψαν αυτό που νόμιζαν πως θέλουν οι γυναίκες να διαβάσουν (κυρίως καλή, έξυπνη γυναίκα εναντίον κακού, βλάκα άντρα) και μια άγνωστη κυρά που το σύνολο του έργου της είναι 3-4 μετριότητες εκείνη την εποχή. Σε καμία περίπτωση φρικτός ο τόμος, αλλά περίμενα κάτι καλύτερο και σαφώς πιο γνήσια γυναικείο όταν τον αγόραζα. Γκλεν Κουκ (Glen Cook) - Κομμένα Κεφάλια (Severed Heads, 1984) Ο συγγραφέας του Black Company και η εμμονή του με τις δυναμικές γυναίκες ισλαμικής ανατροφής. Εδώ γράφει στον δικό μας κόσμο, αλλά με μαγεία, για ένα κορίτσι που αναγκάζεται με πολύ άσχημο τρόπο να μεγαλώσει γρήγορα. Αφού περνάει διάφορα, τελικά, για να σώσει το μωρό της αποφασίζει να γράψει στα παλιά της τα παπούτσια την ανδροκρατούμενη κοινωνία. Σκληρό, αλλά καλό. Το πιο άρτιο του τόμου (και το πιο προσιτό σε αναγνώστριες, πιστεύω). Μάικλ Γουόρντ (Michael Ward) - Ο Ντέιτον και τα Ψόφια Πράγματα (Daton and the Dead Things) Κωμική διασκευή της συνάντησης Πολύφημου-Οδυσσέα, με παμπόνηρο γκομενάκι στο ρόλο του ήρωα και μαγικές ιδιότητες στο τέρας. Πετυχημένα αστείο. Ρόμπιν Μπέιλεϊ (Robin Wayne Bailey) - To Παιδί του Όρκους (Child of Orcus, 1984) Στην παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, έριξαν και γυναίκες στην αρένα. Πρώην τέτοια κι η πρωταγωνίστρια, στέλνεται από την αυτοκράτειρα να ερευνήσει τις φήμες για μια αίρεση του θεού του θανάτου Όρκους, η οποία έχει βρει το μυστικό της αθανασίας. Το μυστικό είναι φυσικά σκοτεινό κι η ηρωίδα βρίσκεται να βάζει στοιχήματα με τον ίδιο τον Όρκους για να σωθεί. Κάποια ιστορική ακρίβεια, αλλά απλά συμπαθητική η ιστορία και μ' ένα μάλλον άκυρο τέλος. Στέφεν Μπερνς (Stephen L. Burns) - Κλέψε μια Καρδιά (Taking Heart, 1984) Απεχθής μάτσο κρετίνος κλέφτης δέχεται πρόταση συνεργασίας από πανέμορφη και πανέξυπνη κλέφτρα που φυσικά τον εκμεταλλεύεται και τον εξευτελίζει. Μου φάνηκαν τόσο καρικατούρες οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις ώστε δε μπόρεσα να ξεκαρδιστώ μ' αυτήν την έξυπνη κατά τα άλλα κωμωδία. Τζίλιαν Φιτζέραλντ (Gillian Fitzgerald) - Η Κόρη του Κορακιού (The Battle Crow's Daughter, 1982) Νερόβραστο άρλεκιν με την Ιρλανδή που αναγκάζεται με το ζόρι να παντρευτεί έναν κακό Βίκινγκ, αλλά τη βοηθά μια πατρογονική θεά να τον ξεφορτωθεί, ωφελώντας έτσι και την πατρίδα της. Τι σύμπτωση, έχει κι έναν καλό, ωραίο αδερφό ο σύζυγος. Με Δυο Ψυχές - Θωμάς Μαστακούρης Σύντομο science fantasy με πολύ περιορισμένη δράση. Καταπιεστική θρησκόληπτη κοινωνία μπλα-μπλα κοπελίτσα μπλα-μπλα κάνει την επανάσταση της μπλα-μπλα κάνει υπέρβαση και μεγάλη θυσία για να σωθεί και να σώσει τον ωραίο νέο μπλα-μπλα. Ο ανθολόγος συνέχιζε να είναι εκτός φόρμας. Edited October 3, 2012 by Electroscribe 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted October 3, 2012 Share Posted October 3, 2012 Με Δυο Ψυχές - Θωμάς Μαστακούρης Σύντομο science fantasy με πολύ περιορισμένη δράση. Καταπιεστική θρησκόληπτη κοινωνία μπλα-μπλα κοπελίτσα μπλα-μπλα κάνει την επανάσταση της μπλα-μπλα κάνει υπέρβαση και μεγάλη θυσία για να σωθεί και να σώσει τον ωραίο νέο μπλα-μπλα. Ο ανθολόγος συνέχιζε να είναι εκτός φόρμας. Εδώ νομίζω είχε και κείνη την καταπληκτική σκηνή: τύπος στα μπουντρούμια, κοπελίτσα τον σώζει (είχε και κάτι από τάφους του Ατουάν όλο αυτό), τύπος ρωτάει πώς τη λένε. Αρίτα,λέει αυτή, και τι απαντάει τότε ο γκρηκ καμακιέρο; ''όνομα όμορφο όπως εσύ'' Πολύ φοβάμαι ότι τον φαντάστηκα με το ανοιχτό πουκαμισο και τη χρυσή καδένα στο δασύτριχο, ηλιοκαμένο στήθος, να ανασηκώνει πονηρά το φρύδι, και κάπου εκεί σωριάστηκα στο παρκέ από τα γέλια... 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted October 3, 2012 Share Posted October 3, 2012 Με Δυο Ψυχές - Θωμάς Μαστακούρης Σύντομο science fantasy με πολύ περιορισμένη δράση. Καταπιεστική θρησκόληπτη κοινωνία μπλα-μπλα κοπελίτσα μπλα-μπλα κάνει την επανάσταση της μπλα-μπλα κάνει υπέρβαση και μεγάλη θυσία για να σωθεί και να σώσει τον ωραίο νέο μπλα-μπλα. Ο ανθολόγος συνέχιζε να είναι εκτός φόρμας. Εδώ νομίζω είχε και κείνη την καταπληκτική σκηνή: τύπος στα μπουντρούμια, κοπελίτσα τον σώζει (είχε και κάτι από τάφους του Ατουάν όλο αυτό), τύπος ρωτάει πώς τη λένε. Αρίτα,λέει αυτή, και τι απαντάει τότε ο γκρηκ καμακιέρο; ''όνομα όμορφο όπως εσύ'' Πολύ φοβάμαι ότι τον φαντάστηκα με το ανοιχτό πουκαμισο και τη χρυσή καδένα στο δασύτριχο, ηλιοκαμένο στήθος, να ανασηκώνει πονηρά το φρύδι, και κάπου εκεί σωριάστηκα στο παρκέ από τα γέλια... Πάει ο καφές, πάει και το πληκτρολόγιο, την οθόνη μόνο καταφέραμε και σώσαμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted October 3, 2012 Share Posted October 3, 2012 Ωραία αναθολογία το #38 (Ζωντανοί Νεκροί). Σχετικά με βρυκόλακες υπάρχει και αυτή η ανθολογία από τις εκδόσεις Terra Nova. Όσον αφορά στην επιλογή των διηγημάτων, ο Μαστακούρης τους έχει προλάβει στα περισσότερα με τις δύο δικές του βρυκολακοανθολογίες. Το #40 (Γυναίκες Πολεμίστριες) από τους κακούς τόμους της σειράς. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted October 3, 2012 Share Posted October 3, 2012 No 69, Iστορίες από το περιοδικό Weird Tales/2 Αυτό, σουφουφίται, σουφουφίτισσαι, το πήρα από τα μεταχειρισμένα της Πρωτοπορίας, προς 4,21 ευρώ. Και είναι και από τα καλά: 1)Άντονι Ραντ, Η γλίτσα: Πολύ ενδιαφέρον μίγμα γοτθικής ατμόσφαιρας με μια δόση εφ στοιχείου. 2)Κλαρκ Άστον Σμιθ, Οι μανδραγόρες: Μάγος και μάγισσα που κανείς δεν ξέρει με τι ασχολούνται και δεν ξέρω για ποιο λόγο το ξέχασα σχεδόν αμέσως. 3)Σίμπερι Κουίν, Παγωμένη καλλονή: Επίσης πολύ ενδιαφέρον θέμα, ένας (τρελός)επιστήμονας που έχει βρει τρόπο να κάνει έναν άνθρωπο να μοιάζει νεκρός και να τον ξαναζωντανεύει όταν ευνοήσουν οι συνθήκες. Ορίστε που την ιδέα της κρυογονικής, να βάζουν ασθενείς στην κατάψυξη μέχρι να ανακαλυφθεί η θεραπεία για την ασθένειά τους, την είχαν σκεφτεί και άλλοι, δεκαετίες πριν την ύπαρξη οποιασδήποτε τέτοιας τεχνολογίας. Αυτό είδικά το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον. 4)Ρόμπερτ Χάουαρντ, Μια μάγισσα θα γεννηθεί: Είχατε δίκιο όσοι χτυπιόσασταν εδώ μέσα ότι είναι από τα καλύτερα φάντασυ διηγήματα. Έχει κάποια δόση παλιομοδίτικου μελό λόγω ηλικίας, αλλά είναι πολύ ατμοσφαιρικό και συναρπαστικό, αρκετά για να χάσω τη στάση του τρένου όσο διάβαζα... Ο Κόναν απελευθερώνει μια πόλη που καταδυναστεύεται από μια κακιά μάγισσα. Δυνατή η σκηνή όπου ο Κόναν, καρφωμένος στο σταυρό, με τα όρνια να τον τριγυρνάνε, δαγκώνει ένα όρνιο ο ίδιος! 5)Χ. Φ. Λάβκραφτ, Οι άλλοι θεοί: Μια δόση ποιητικό-παραληρηματικό. Ωραία γραμμένο, αλλά όχι του γούστου μου. Γενικά το συστήνω. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted October 3, 2012 Share Posted October 3, 2012 4)Ρόμπερτ Χάουαρντ, Μια μάγισσα θα γεννηθεί: Είχατε δίκιο όσοι χτυπιόσασταν εδώ μέσα ότι είναι από τα καλύτερα φάντασυ διηγήματα. Έχει κάποια δόση παλιομοδίτικου μελό λόγω ηλικίας, αλλά είναι πολύ ατμοσφαιρικό και συναρπαστικό, αρκετά για να χάσω τη στάση του τρένου όσο διάβαζα... Ο Κόναν απελευθερώνει μια πόλη που καταδυναστεύεται από μια κακιά μάγισσα. Δυνατή η σκηνή όπου ο Κόναν, καρφωμένος στο σταυρό, με τα όρνια να τον τριγυρνάνε, δαγκώνει ένα όρνιο ο ίδιος! Όντως η σκηνή της σταύρωσης και του τρόπου που τον κατεβάζουν από το σταυρό είναι από τις πιο φοβερές στιγμές του REH. Καθαρός ύμνος στη Δύναμη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 3, 2012 Author Share Posted October 3, 2012 4)Ρόμπερτ Χάουαρντ, Μια μάγισσα θα γεννηθεί: Είχατε δίκιο όσοι χτυπιόσασταν εδώ μέσα ότι είναι από τα καλύτερα φάντασυ διηγήματα. Έχει κάποια δόση παλιομοδίτικου μελό λόγω ηλικίας, αλλά είναι πολύ ατμοσφαιρικό και συναρπαστικό, αρκετά για να χάσω τη στάση του τρένου όσο διάβαζα... Ο Κόναν απελευθερώνει μια πόλη που καταδυναστεύεται από μια κακιά μάγισσα. Δυνατή η σκηνή όπου ο Κόναν, καρφωμένος στο σταυρό, με τα όρνια να τον τριγυρνάνε, δαγκώνει ένα όρνιο ο ίδιος! Όντως η σκηνή της σταύρωσης και του τρόπου που τον κατεβάζουν από το σταυρό είναι από τις πιο φοβερές στιγμές του REH. Καθαρός ύμνος στη Δύναμη. Ναι. Εκεί που άλλοι ήρωες θα έκαναν κωλοτούμπες και θα έσφαζαν ορδές από αντιπάλους με γυμνά χέρια, ιστορίες όπως η συγκεκριμένη και η "Κόρη του Γίγαντα των Πάγων" είναι ύμνος στο πείσμα και την επιμονή του Ανθρώπου. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted October 4, 2012 Share Posted October 4, 2012 Τόμος 41 - Ιστορίες με Μούμιες Αναγκαστικά παλιές ιστορίες (οι μούμιες δεν είναι στη μόδα του Τρόμου εδώ και δεκαετίες). Η βασική ιδέα είναι πως κάποιος πειράζει μια μούμια κι αυτή στέλνει την κατάρα της να τον φάει, με τη μορφή κάποιου αιγυπτιακού ζώου. Μάλλον χλιαρά και προβλέψιμα περιεχόμενα. Τόμος προς αποφυγή. Ρόμπερτ Μπλοχ (Robert Bloch) - Το Μυστικό του Σεμπέκ (The Secret of Sebek, 1937) Αν και πρωτοτυπεί κάπως τοποθετώντας την πλοκή στη Νέα Ορλεάνη και το καρναβάλι της, έχει να κάνει με μια αίρεση του θεού κροκόδειλου που έκανε ανθρωποθυσίες και περιφερειακά αναφέρονται και κάποια στοιχεία της Μυθολογίας Κθούλου (κυρίως τα "Μυστήρια του Σκώληκα"). Σε τελική όμως δανείζεται υπερβολικά από τρία πολύ γνωστά διηγήματα και βέβαια δε θέλει πολλή φαντασία για να σκεφτεί κανείς τι παθαίνουν αυτοί που πάνε να ενοχλήσουν τη μούμια του αρχιερέα. Έχει και μια συνέχεια. Άρθουρ Κόναν Ντόιλ (Arthur Conan Doyle) - Το Έκθεμα Νο 249 (Lot No. 249, 1892) Η πρώτη ιστορία με μούμια, έχει μεταφερθεί και στην τηλεόραση δυο φορές. Θα ήταν ένα κάπως ενδιαφέρον μυστήριο εποχής με φοιτητές, αν δεν ήξερε ο αναγνώστης από την αρχή με τι έχει να κάνει η λύση. Οπότε, είναι μάλλον μεγάλο και αρκετά ξεπερασμένο. Και η τελική αναμέτρηση δεν έχει καθόλου σασπένς Ντόναλντ Βόλχαιμ (Donald A. Wollheim) - Κόκαλα (Bones, 1941) Πείραμα σε μουσείο για την ανάσταση μιας μούμιας. Φυσικά πάει στραβά. Τρώγεται. Σίμπουρι Κουίν (Seabury Quinn) - Ο Άνδρας της Οδού Κρέσεντ (The Man in Crescent Terrace, 1946) Μια από τις ιστορίες με τον Ζυλ ντε Γκραντέν, έναν από τους occult detectives (ερευνητές που λύνουν υπερφυσικά μυστήρια) της παλιάς κοπής. Δηλαδή, τα ξέρει όλα, λέει συνέχεια διάφορες αναφορές σε υποθέσεις και κατασκευασμένους όρους που δε σημαίνουν απολύτως τίποτα κοκ. Εδώ κυνηγά μια μούμια που καθαρίζει κόσμο με το δόρυ της. Μεγάλο και τόσο κακό που μοιάζει ακόμα μεγαλύτερο. Φριχτό, αλλά από λογοτεχνικής άποψης, όχι με την έννοια που μια ιστορία τρόμου πρέπει να είναι φριχτή. Έντουαρντ Μπένσον (E. F. Benson) - Πίθηκοι (Monkeys, 1933) Κι αυτό τρώγεται. Λίγο παλιομοδίτικο, με το αντικείμενο που αφαιρείται από τάφο και επιστρέφει μόνο του "ανεξήγητα από την επιστήμη" μετά τη φρικτή δολοφονία του κλέφτη. Αλλά πάει και συνδέει τη μούμια με ιατρικά πειράματα πάνω σε ζώα, οπότε έχει κάποιο ενδιαφέρον και ψυχολογικό υπόβαθρο. Τάρλετον Φισκ (Tarleton Fiske, ψευδώνυμο του Robert Bloch) - Σκαθάρια (Beetles, 1938) Δεύτερη ιστορία του Μπλοχ στην ίδια ανθολογία, αυτή εδώ δημοσιευμένη με ψευδώνυμο. Έγινε και αυτοτελές επεισόδιο σε τηλεοπτική σειρά. Τα γνωστά, επιστήμονας επιστρέφει από εξωτικό τόπο αλλαγμένος, άκεφος και με μια παράλογη φοβία (για σκαθάρια, προφανώς). Ο αφηγητής φίλος δεν τον πιστεύει, ώσπου να είναι αργά. Η τελική φρικαλέα σκηνή πάντως είναι αξιομνημόνευτη, την έχουν αντιγράψει πολλοί και υπονοεί ότι ίσως και να εξηγούνται όλα επιστημονικά με ενδιαφέροντα τρόπο. Θωμάς Μαστακούρης - Πράσινα Μάτια Μούμια πανέμορφης κοπέλας ζητάει τη βοήθεια του πρωταγωνιστή για να πάει στον αιγυπτιακό παράδεισο. Μέτριο. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted October 4, 2012 Share Posted October 4, 2012 Ενδιαφέρον το #41. Διαβάζεται ανώδυνα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
D'Ailleurs Posted October 4, 2012 Share Posted October 4, 2012 Με Δυο Ψυχές - Θωμάς Μαστακούρης Σύντομο science fantasy με πολύ περιορισμένη δράση. Καταπιεστική θρησκόληπτη κοινωνία μπλα-μπλα κοπελίτσα μπλα-μπλα κάνει την επανάσταση της μπλα-μπλα κάνει υπέρβαση και μεγάλη θυσία για να σωθεί και να σώσει τον ωραίο νέο μπλα-μπλα. Ο ανθολόγος συνέχιζε να είναι εκτός φόρμας. Εδώ νομίζω είχε και κείνη την καταπληκτική σκηνή: τύπος στα μπουντρούμια, κοπελίτσα τον σώζει (είχε και κάτι από τάφους του Ατουάν όλο αυτό), τύπος ρωτάει πώς τη λένε. Αρίτα,λέει αυτή, και τι απαντάει τότε ο γκρηκ καμακιέρο; ''όνομα όμορφο όπως εσύ'' Πολύ φοβάμαι ότι τον φαντάστηκα με το ανοιχτό πουκαμισο και τη χρυσή καδένα στο δασύτριχο, ηλιοκαμένο στήθος, να ανασηκώνει πονηρά το φρύδι, και κάπου εκεί σωριάστηκα στο παρκέ από τα γέλια... και καταγωγή απο το Ζεφείρι. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted October 6, 2012 Share Posted October 6, 2012 (edited) - ''Ιστορίες με Ναυαγούς του Διαστήματος'' ν. 25: - Όλιβερ Κρόουφορντ: ''Οι Επτά του Γαλιλαίου'': Ιστορία από το Σταρ Τρεκ. Δεν κατάλαβα αν είναι novelization επεισοδίου, ή αν επεισόδιο βασίστηκε σ' αυτή την ιστορία. Δεν μου πολυάρεσε πάντως γιατί αφενός δεν έχω παρακολουθήσει τίποτα από αυτή την σειρά, για να μπορούσα να μπω καλύτερα στο κλίμα της ιστορίας. Και αφετέρου με κούρασαν οι αρκετοί τεχνικοί όροι που υπήρχαν. Ωραίος πάντως ο Σποκ η διπλή καταγωγή του οποίου, τον έκανε να φέρεται περίεργα. - Ισαάκ Ασίμοφ: ''Ναυαγοί έξω από την Εστία'': Οι επιζώντες από το πλήρωμα ενός διαστημοπλοίου που επλήγη από ατύχημα, πρέπει να βρουν τρόπο να επιβιώσουν προτού αυτό γίνει παγίδα θανάτου. Ο κοντινότερος πλανήτης είναι αρκετά μακριά, και ο χρόνος πιέζει. Καλογραμμένο, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. - Τζορτζ Μάρτιν: ''Επτά Φορές να μη Σκοτώσετε Άνθρωπο'': Είναι κάποιες ιστορίες που απλά δεν κάνουν για ορισμένους αναγνώστες. Καταλαβαίνω ότι η συγκεκριμένη έχει μία ιδιαιτερότητα και ότι μπορεί να αρέσει, όχι όμως και σε μένα. Δεν μου άρεσε καθόλου. Βαρετή και περίεργη, δεν είχε και καμία σχέση με το θέμα της ανθολογίας. - Άρθουρ Κλαρκ: ''Καλοκαίρι στον Ίκαρο'': Ένας άνθρωπος θα ξεμείνει σ' έναν πλανήτη, και πρέπει να βρει τρόπο να τα βγάλει πέρα μέχρι τα σωστικά συνεργεία να αρχίσουν να τον αναζητούν. Ισχύει πάνω- κάτω ότι και με το διήγημα του Ασίμοφ, αν και εδώ μου άρεσε περισσότερο η φύση του κινδύνου που αντιμετώπιζε ο πρωταγωνιστής. - Θωμάς Μαστακούρης: ''Λευκός Πλανήτης'': Η ανθρωπότητα στο μέλλον έχει εμπλακεί σε πόλεμο μ' έναν άλλο πολιτισμό. Μία χούφτα γήινων ενώ συμμετέχει σε μία αποστολή που μπορεί να κρίνει την έκβαση του πολέμου, θα δεχτεί επίθεση και η μάχη για την επιβίωση θα αρχίσει. Καλούτσικο ήταν. Από τους μέτριους τόμους, δεν βρήκα ούτε μία ιστορία που να μου άρεσε πολύ. Οι μη fans της σειράς να τον αποφύγουν. Edited October 7, 2012 by Δημήτρης 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted October 9, 2012 Share Posted October 9, 2012 Τόμος #43 - Ιστορίες με Βάρβαρους Ήρωες Ο Ναός της Φρίκης, Ρόμπερτ Χάουαρντ. Εκεί που νομίζουν ότι έχουν να κάνουν με ναό των δρυιδών, συναντούν τραγοπόδαρους και άπατα πηγάδια. Δεν πρωταγωνιστεί ο Κόναν αλλά ένας από τους άλλους ήρωες του Χάουαρντ, ο Κόρμακ Μακ Αρτ. Υπόγεια Ρευματα, Καρλ Έντουαρντ Βάγκνερ Η πιο εκτεταμένη και μάλλον και η καλύτερη ιστορία της ανθολογίας. Έρωτας, σπαθί, απάτη και νεκρομαντεία συνθέτουν ένα ενδιαφέρον τοπίο παρακμής, απελπισίας αλλά και δύναμης. Μου άρεσε ιδιαίτερα. Θάνατος στο Τζουκούν, Τσαρλς Σόντερς Ασυνήθιστη για τα δεδομένα του sword and sorcery ιστορία, με το σκηνικό στην Αφρική. Ενδιαφέρουσα η σύνδεση του μάγου με ένα τερατώδες πλάσμα, καλό και ατμοσφαιρικό το λιγότερο γνωστό "τοπίο" των εθίμων και των δοξασιών μιας άλλης ηπείρου. Καλή ιστορία γενικά. Νεκρομαντεία στο Ναάτ, Κλαρκ Άστον Σμιθ Θαλασσινή περιπέτεια, που καταλήγει στο Ναάτ, το νησί των νεκρομαντών. Όλες οι επίγειες δυνάμεις του ήρωα δεν καταφέρνουν να τον κάνουν να υπερνικήσει τη δύναμη της οικογένειας των νεκρομαντών που τον συλλαμβάνει. Δαιμονικό Τραγούδι, Πολ Γουίλσον Πρωτότυπη και η μαγεία του Χάους και το σκηνικό της. Εξίσου πρωτότυπος ο κίνδυνος αλλά και η λύση που προσφέρεται. Καλή ιστορία. Απρόσκλητοι Επισκέπτες, Θωμάς Μαστακούρη Ο συγγραφέας και ανθολόγος έχει μελετήσει πολύ το Βορρά. Τον αγαπάει κι αυτό φαίνεται. Η ιστορία του αφορά μιας ομάδα Δανών (Βίκινγκ) που καταλήγουν σ' ένα περίεργο μοναστήρι την εποχή της διάδοσης του Χριστιανισμού στη Νορμανδία και βορειότερα. Τα πράγματα όμως είναι διαφορετικά απ' ό,τι φαίνονται. Μου άρεσε η κατάληξη. Από τις καλές ιστορίες του συγγραφέα. Η Ανθολογία θα μπορούσε να λέγεται και Σπαθί εναντίον Μαγείας. Σε όλες τις ιστορίες παραμονεύει υπερφυσικο κακό, μερικές φορές θεϊκών (ή δαιμονικών) διαστάσεων. Γενικά, καλός τόμος. 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
D'Ailleurs Posted October 10, 2012 Share Posted October 10, 2012 Τόμος #43 - Ιστορίες με Βάρβαρους Ήρωες Ο Ναός της Φρίκης, Ρόμπερτ Χάουαρντ. Εκεί που νομίζουν ότι έχουν να κάνουν με ναό των δρυιδών, συναντούν τραγοπόδαρους και άπατα πηγάδια. Δεν πρωταγωνιστεί ο Κόναν αλλά ένας από τους άλλους ήρωες του Χάουαρντ, ο Κόρμακ Μακ Αρτ. Υπόγεια Ρευματα, Καρλ Έντουαρντ Βάγκνερ Η πιο εκτεταμένη και μάλλον και η καλύτερη ιστορία της ανθολογίας. Έρωτας, σπαθί, απάτη και νεκρομαντεία συνθέτουν ένα ενδιαφέρον τοπίο παρακμής, απελπισίας αλλά και δύναμης. Μου άρεσε ιδιαίτερα. Θάνατος στο Τζουκούν, Τσαρλς Σόντερς Ασυνήθιστη για τα δεδομένα του sword and sorcery ιστορία, με το σκηνικό στην Αφρική. Ενδιαφέρουσα η σύνδεση του μάγου με ένα τερατώδες πλάσμα, καλό και ατμοσφαιρικό το λιγότερο γνωστό "τοπίο" των εθίμων και των δοξασιών μιας άλλης ηπείρου. Καλή ιστορία γενικά. Νεκρομαντεία στο Ναάτ, Κλαρκ Άστον Σμιθ Θαλασσινή περιπέτεια, που καταλήγει στο Ναάτ, το νησί των νεκρομαντών. Όλες οι επίγειες δυνάμεις του ήρωα δεν καταφέρνουν να τον κάνουν να υπερνικήσει τη δύναμη της οικογένειας των νεκρομαντών που τον συλλαμβάνει. Δαιμονικό Τραγούδι, Πολ Γουίλσον Πρωτότυπη και η μαγεία του Χάους και το σκηνικό της. Εξίσου πρωτότυπος ο κίνδυνος αλλά και η λύση που προσφέρεται. Καλή ιστορία. Απρόσκλητοι Επισκέπτες, Θωμάς Μαστακούρη Ο συγγραφέας και ανθολόγος έχει μελετήσει πολύ το Βορρά. Τον αγαπάει κι αυτό φαίνεται. Η ιστορία του αφορά μιας ομάδα Δανών (Βίκινγκ) που καταλήγουν σ' ένα περίεργο μοναστήρι την εποχή της διάδοσης του Χριστιανισμού στη Νορμανδία και βορειότερα. Τα πράγματα όμως είναι διαφορετικά απ' ό,τι φαίνονται. Μου άρεσε η κατάληξη. Από τις καλές ιστορίες του συγγραφέα. Η Ανθολογία θα μπορούσε να λέγεται και Σπαθί εναντίον Μαγείας. Σε όλες τις ιστορίες παραμονεύει υπερφυσικο κακό, μερικές φορές θεϊκών (ή δαιμονικών) διαστάσεων. Γενικά, καλός τόμος. o αγαπημένος μου τόμος!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted October 10, 2012 Share Posted October 10, 2012 Ο Ναός της Φρίκης, Ρόμπερτ Χάουαρντ. Εκεί που νομίζουν ότι έχουν να κάνουν με ναό των δρυιδών, συναντούν τραγοπόδαρους και άπατα πηγάδια. Δεν πρωταγωνιστεί ο Κόναν αλλά ένας από τους άλλους ήρωες του Χάουαρντ, ο Κόρμακ Μακ Αρτ. Υπόγεια Ρευματα, Καρλ Έντουαρντ Βάγκνερ Η πιο εκτεταμένη και μάλλον και η καλύτερη ιστορία της ανθολογίας. Έρωτας, σπαθί, απάτη και νεκρομαντεία συνθέτουν ένα ενδιαφέρον τοπίο παρακμής, απελπισίας αλλά και δύναμης. Μου άρεσε ιδιαίτερα. Τεράστια διηγήματα! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
D'Ailleurs Posted October 10, 2012 Share Posted October 10, 2012 Ο Ναός της Φρίκης, Ρόμπερτ Χάουαρντ. Εκεί που νομίζουν ότι έχουν να κάνουν με ναό των δρυιδών, συναντούν τραγοπόδαρους και άπατα πηγάδια. Δεν πρωταγωνιστεί ο Κόναν αλλά ένας από τους άλλους ήρωες του Χάουαρντ, ο Κόρμακ Μακ Αρτ. Υπόγεια Ρευματα, Καρλ Έντουαρντ Βάγκνερ Η πιο εκτεταμένη και μάλλον και η καλύτερη ιστορία της ανθολογίας. Έρωτας, σπαθί, απάτη και νεκρομαντεία συνθέτουν ένα ενδιαφέρον τοπίο παρακμής, απελπισίας αλλά και δύναμης. Μου άρεσε ιδιαίτερα. Τεράστια διηγήματα! όντως, ειδικά το δεύτερο που ήταν η γνωριμία μου με τον Βάγκνερ και εντελώς τυχαία ο βασικός του ήρωας ήταν ο κακός της υπόθεσης... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted October 27, 2012 Share Posted October 27, 2012 (edited) Ιστορίες με στοιχειωμένα αντικείμενα #44 Επιμέλεια: Θωμάς Μαστακούρης Μαντάμ Μπλαβάτσκι...........Το στοιχειωμένο βιολί Τζόζεφ Κόνραντ..................Το κτήνος Σάρλοτ Τζίλμαν...................Η κίτρινη ταπετσαρία Ρότζερ Ζελάζνι....................Ο τελευταίος άγριος Λέσλι Χάρτλεϊ......................Το περιπλανώνενο φέρετρο* Θωμάς Μαστακούρης.........Το ημερολόγιο *Το συγκεκριμένο διήγημα (όπως και πολλά άλλα κατά καιρούς) υπήρξε θύμα του δαίμονα του τυπογραφείου. Δεν αναγράφεται στα περιεχόμενα του οπισθόφυλλου. Δεν γνώριζα ότι η ιδρύτρια της θεοσοφικής εταιρείας (Ε.Μπλαβάτσκι) έγραφε διηγήματα. Πρόκειται για μια πολύ καλογραμμένη ιστορία με πολλά αληθινά στοιχεία. Κάποιος νεαρός παθαίνει ψύχωση με την μαεστρία του Παγγανίνι και θέλει να τον ξεπεράσει στην δεξιοτεχνία του βιολιού. Θρύλοι ζώνουν τον Γενοβέζο βιρτουόζο ότι έχει πουλήσει την ψυχή του στον διάβολο (οι φήμες υπήρχαν εκείνη την εποχή) και ο ήρωας της ιστορίας είναι διατεθιμένος να κάνει το ίδιο αλλά και χειρότερα πράγματα(όπως να βάλει ανθρώπινα έντερα αντί για χορδές). Τελικά έρχονται αντιμέτωποι σε μια μουσική μονομαχία με απρόσμενο τέλος. Το κτήνος, δεν το θυμάμαι καλά. Θαλασσινό, φανταστικό διήγημα με στοιχιωμένο καράβι. Το θεώρησα λίγο μακρύσυρτο, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Δεν μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Η κίτρινη ταπετσαρία, είναι πιστεύω διαμαντάκι. Ψυχοπαθής γυναίκα απομονώνεται με τον άντρα της(ο οποίος είναι γιατρός) και την υπηρέτρια σε εξοχικό στην επαρχία για να νιώσει καλύτερα. Περνά αμέτρητες ώρες μόνη της σε ένα δωμάτιο με μια κίτρινη ταπετσαρία, καταγράφωντας κρυφά,ένα ημερολόγιο με ότι ζει,σκέφτεται και φαντάζεται. Αυτό το ημερολόγιο διαβάζουμε εμείς. Δυνατό διήγημα. Ο τελευταίος άγριος είναι στην ουσία ένα Ε/Φ διήγημα που μιλά για ένα στοιχιωμένο αυτοκίνητο. Τελικά, το ''στοίχειωμα'' ωφειλόταν σε έναν ιό. Το διάβασα ευχάριστα. Το περιπλανώμενο φέρετρο δεν μ' άρεσε. Κυνικό διήγημα με αγγλικό χιούμορ. Δεν το θυμάμαι και καλά. Πολύ μέτριο. Και τέλος το ημερολόγιο του Μαστακούρη, μας μιλά για έναν τύπο που δέχεται μια επίσκεψη μέσα στην άγρια νύχτα από έναν παλιό του φίλο. Ο οποίος του ''φορτώνει'' ένα στοιχειωμένο ημερολόγιο του παππού του από την Κωνσταντινούπολη. Όποιος το έχει στην κατοχή του, αυτοκτονεί μυστηριωδώς.Στο τέλος, ο ήρωας στοιχειώνεται και αυτός και οδεύει προς την ίδια μοίρα. Είχαμε και καλύτερες στιγμές από τον Erekose... Ιδιαίτερο θέμα για την σειρά, με λίγα αξιόλογα διηγήματα. Πάντως την ατμόσφαιρα στην περνάει... Edited October 28, 2012 by abuno 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted November 19, 2012 Share Posted November 19, 2012 Τόμος 42 - Ιστορίες με Ταξίδια στο Χρόνο Άλλος ένας χλιαρός τόμος. Θεωρητικά ΕΦ, αλλά με πολύ ελαστικό ορισμό της. Κυρίως παλιατζούρες. Δεν περιέχει κανένα διήγημα που να είναι απαραίτητο ανάγνωσμα, εκτός από το φλασάκι του Μπράουν που θα το βρείτε εύκολα στο δίκτυο Λάρι Νίβεν (Larry Niven) - Ο Θάνατος σε Κλουβί (Death in a Cage, 1973) Το τελευταίο διήγημα με τον χρονοταξιδιώτη Σβετζ (υπάρχει και μια νοβελέτα γραμμένη 20 χρόνια μετά, αλλά δε βγήκε στα ελληνικά - για όσους ενδιαφέρονται, τον είχε βοηθήσει ο Πράτσετ στο αρχικό στήσιμό της). Εδώ ο ήρωας βλέπει κάτι σαν φάντασμα μέσ στον θάλαμο χρονοταξιδιών, μετά έναν σκελετό που θυμίζει Χάρο και τελικά αποδεικνύεται ότι είναι συνάδελφός του από άλλη πραγματικότητα. Και πάλι λίγο πιο σοβαρό και πιο αδύναμο από τα πρώτα. Μέρεϊ Λάινστερ (Murray Leinster) - Το Αιώνιο Τώρα (The Eternal Now, 1944) Οι πρωταγωνιστές κι ο κακός βρίσκονται να είναι οι μόνοι κινούμενοι σε μια Γη παγωμένη στο χρόνο. Έχει ενδιαφέρουσες εικόνες και ιδέες κι έναν πολύ ξύπνιο επίλογο, αλλά δείχνει την ηλικία του, ειδικά στο χολυγουντιανής έμπνευσης πρωταγωνιστικό ζεύγος. Γουίλμερ Σίρας (Wilmar H. Shiras) - Γύρνα Πίσω (Backward, Turn Backward, 1970) Μια γυναίκα λέει πως αν ήταν ξανά έφηβη θα είχε ζήσει αλλιώς τη νιότη της κι ο Καθηγητής την υπνωτίζει και τη στέλνει πίσω στο χρόνο. Όταν επιστρέφει κακήν-κακώς, ανακαλύπτει και μια μικρή αταίριαστη λεπτομέρεια που αποδεικνύει πως όντως πήγε πίσω και δεν το φαντάστηκε απλώς. Το αστείο είναι πως η μεγάλη της δυσκολία να ανταπεξέλθει, αυτό που την αναγκάζει να γυρίσει, είναι πως δε θυμάται τίποτα από τη σχολική ύλη και όλο δεν προλαβαίνει να διαβάσει με κάποια γελοία δικαιολογία. Πιο πολύ μου κάνει για ιστορία του 1870, παρά του 1970. Φρέντρικ Μπράουν (Fredric Brown) - Το Πείραμα (Experiment, 1954) Φλασάκι για χρονικό παράδοξο. Μετά από 60 χρόνια έχει χάσει κάπως σε πρωτοτυπία, αλλά παραμένει υπόδειγμα λογοτεχνικής οικονομίας. Άλφρεντ Μπάρατζ (A. M. Burrage) - Ανάμεσα στο Λεπτό και την Ώρα (Between the Minute and the Hour, 1922) Παλιομοδίτικο στήσιμο (σκληρόκαρδος καταστηματάρχης τρώει κατάρα από ζητιάνα) και παλιομοδίτικη γραφή, αλλά ενδιαφέρουσα εξέλιξη (ο τύπος αρχίζει να πηγαίνει μπρος-πίσω στο χρόνο) και ανάπτυξη. Τζέιμς Μπλις (James Blish) - Ζήτημα Ενέργειας (A Matter of Energy, 1955) Μετά από δυο εξαφανίσεις αστροναυτών σε πειραματικά ταξίδια με ταχύτητες άνω αυτής του φωτός, ο τρίτος ζει διάφορα παράδοξα: χρόνο που ταλαντώνεται (μια επιμηκύνεται, μια συρρικνώνεται) και συνάντηση με εντελώς παράξενης φύσης εξωγήινους, με τους οποίους είναι σχεδόν αδύνατη η συνεννόηση. Διήγημα πολύ "αλλού" για να αρέσει σε όλους. Θωμάς Μαστακούρης - Δέκα Δευτερόλεπτα Άνθρωπος που έχει το χάρισμα να γυρίζει το χρόνο πίσω και να διορθώνει τη ζωή του. Όχι πολύ πρωτότυπος ο τρόπος που εξελίσσονται τα πράγματα, αλλά ενδιαφέρων. άλλη μια ιστορία του ανθολόγου που ήθελε λίγο παραπάνω χώρο για να αναπνεύσει. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted November 20, 2012 Share Posted November 20, 2012 (edited) Τόμος 43 - Ιστορίες με βάρβαρους ήρωες Μετά από ατυχείς στιγμές, το φάνταζυ και ο Μαστακούρης ως συγγραφέας επιστρέφουν δυναμικά σ' έναν πολύ καλό τόμο. Προτείνεται. (Είναι φάνταζυ και δη sword & sorcery, αλλά χρειαζόταν να το διευκρινίσω;) Ρόμπερτ Χάουαρντ (Robert E. Howard) - Ο Ναός της Φρίκης (The Temple of Abomination, 1974) Ο ανθολόγος επιλέγει να πρωτοτυπήσει και παρά τον τίτλο να βάλει μια ιστορία με τον Κόρμακ ΜακΑρτ και όχι με τον Κόναν. Ο άγνωστος στην Ελλάδα αυτός ήρωας του Χάουαρντ είναι Ιρλανδός που κυκλοφορεί με Δανούς βίκινγκς. Εδώ τους οδηγεί από ξηράς για μια επίθεση. Συναντούν έναν ναό που τον περνούν για δρυιδικό, αλλά είναι γεμάτος σκοτεινά πλάσματα και πέφτει το αντίστοιχο ξύλο. Όπως πάντα, ο Χάουαρντ είναι εγγύηση κι εδώ έχει πολλή πλάκα ο τρόπος με τον οποίο περιγράφει μια ιστορικά ρεαλιστική έκδοση του Αρθούρου και του Λάνσελοτ. [Οι υπόλοιπες ιστορίες με τον ίδιο ήρωα είναι καθαρά ιστορικά διηγήματα χωρίς φανταστικά στοιχεία] Κάρλ Έντουαρντ Βάγκνερ (Karl Edward Wagner) - Υπόγεια Ρεύματα (Undertow, 1977) Ένα από τα καλύτερα διηγήματα με τον Κέην. Κρατά την ερωμένη του παρά τη θέλησή της κι αυτή ψάχνει κάποιον να τον σκοτώσει και να την απελευθερώσει. Βλέπουμε παράλληλα δυο προσπάθειες, μία από έναν βάρβαρο με μαγικό σπαθί και μία από έναν περισσότερο ρεαλιστικό παρά ηρωικό τυχοδιώκτη. Σπάνια το είδος βλέπει διηγήματα τόσο πρωτότυπα δομημένα, καλογραμμένα και ταυτόχρονα συναρπαστικά. Τσαρλς Σώντερς (Charles R. Saunders) - Θάνατος στο Τζούκουν (Death in Jukun, 1979) Άλλη μια ιστορία με τον μαύρο ήρωα Ιμάρο, δυστυχώς η τελευταία που εμφανίστηκε στην Ωρόρα. Δε διαφέρει και τόσο από την προηγούμενη, αλλά αξίζει και μόνο για το χρώμα και τη γραφή. Κλαρκ Άστον Σμιθ (Clark Ashton Smith) - Νεκρομαντεία στο Ναατ (Necromancy in Naat, 1936) Εδώ ο βάρβαρος φτάνει στο Νάατ, το νησί των νεκρομαντών, αναζητώντας την αγαπημένη του. Τη βρίσκει, αλλά η επανένωση δεν είναι όπως την περίμενε. Ακολουθούν εσωτερικές συγκρούσεις στην οικογένεια των μάγων που ελέγχει το νησί και ένα τέλος κατάμαυρο. Από τα κορυφαία διηγήματα του είδους. Εδώμπορείτε να το διαβάσετε στα αγγλικά Φ. Πολ Γουίλσον (F. Paul Wilson) - Δαιμονικό Τραγούδι (Demonsong, 1979) Ο καλός και ο κακός του The Keep σε μια από τις πρώτες τους αναμετρήσεις στο απώτερο παρελθόν της Γης, όταν υπήρχε ακόμα μαγεία. Έχει κάποια πρωτοτυπία μιας και η μαγική αναμέτρηση γίνεται μέσω μουσικής, αλλά η γραφή μου φάνηκε λίγο σαν αυτό που φαντάζεται ως φάνταζυ ένας εντελώς άσχετος με το είδος. Εδώ δωρεάν στα αγγλικά Θωμάς Μαστακούρης - Απρόσμενοι Επισκέπτες Και πάλι Βίκινγκς και κακοί παπάδες, αλλά σε μια σφιχτή πλοκή και ίσως με την πιο ώριμη γραφή που έχει παρουσιάσει ως τώρα ο Μαστακούρης. Καλύτερα να το διαβάσετε παρά να το περιγράψω. Edited December 14, 2012 by RObiN-HoOD posters' updates 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted November 20, 2012 Share Posted November 20, 2012 Ρόμπερτ Χάουαρντ (Robert E. Howard) - Ο Ναός της Φρίκης (The Temple of Abomination, 1974) Ο ανθολόγος επιλέγει να πρωτοτυπήσει και παρά τον τίτλο να βάλει μια ιστορία με τον Μπραν ΜακΜορν και όχι με τον Κόναν. Ο σχεδόν άγνωστος στην Ελλάδα αυτός ήρωας του Χάουαρντ είναι Πίκτης και εδώ οδηγεί Βίκινγκς στα μετόπισθεν του Αρθούρου σαν μέσο αντίστασης, αλλά πέφτουν πάνω σε ναό κακό δρυίδων κι ένα σογκόθ. Όπως πάντα, ο Χάουαρντ είναι εγγύηση κι εδώ έχει πολλή πλάκα ο τρόπος με τον οποίο περιγράφει μια ιστορικά ρεαλιστική έκδοση του Αρθούρου και του Λάνσελοτ. [Πολλές ιστορίες με τον ΜακΜορν έχουν αναφορές στη Μυθολογία Κθούλου κι ο Λάβκραφτ τον αναφέρει στο The Whisperer in Darkness] Κόρμακ Μακ Αρτ :-) 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted November 23, 2012 Share Posted November 23, 2012 Τόμος 44 - ιστορίες με Στοιχειωμένα αντικείμενα Συμπαθητικός τόμος, κυρίως τρόμος με μια ΕΦ παραφωνία. Όχι καταπληκτικός, αλλά όχι και χάσιμο χρόνου. Έλενα Μπλαβάτσκι (Helena P. Blavatsky) - Το Στοιχειωμένο Βιολί (The Ensouled Violin, 1892) Δεν ήξερα ότι η ιδρύτρια της Θεοσοφίας έγραφε και διηγήματα. Και δεν είναι τυχαίο που δεν το ήξερα, είναι πολύ παρωχημένη και μέτρια. Εδώ η ιστορία ενός τύπου που στοιχειώνει το βιολί του με την ψυχή τυο δασκάλου του για να μπορέσει να μπορέσει να ξεπεράσει τον μεγάλο Παγκανίνι που έλεγαν πως είχε συμβόλαιο με τον Διάβολο. Τζόζεφ Κόνραντ (Joseph Conrad) - Το Κτήνος (The Brute, 1906) Κλασικός Άγγλος συγγραφέας κι η ιστορία ενός σύγχρονου (τότε) πλοίου με την τάση να κάνει κακό. Βαρύ και κουραστικό κείμενο. Σαρλότ Γκίλμαν (Charlotte P. Gilman) - Η Κίτρινη Ταπετσαρία (The Yellow Wallpaper, 1892) Πολύ γνωστό διήγημα τρόμου, το ημερολόγιο μιας βικτωριανής γυναίκας κλειδωμένης σε ένα δωμάτιο για να "γίνουν καλά τα νεύρα της". Αρχίζει να βλέπει μια άλλη γυναίκα, φυλακισμένη μέσα στα σχέδια της κίτρινης ταπετσαρίας του δωματίου και σιγά-σιγά είτε παραφρονεί από την καταπίεση, είτε πέφτει θύμα ενός φαντάσματος (στην κρίση του αναγνώστη) Ρότζερ Ζελάζνι (Roger Zelazny) - Ο Τελευταίος των Αγρίων (The Last of the Wild Ones, 1981) Συνέχεια του Άγριου από τον τόμο 29. Εδώ τα πράγματα αντιστρέφονται και ο ήρωας κυνηγά το τελευταίο επαναστατημένο ευφυές αυτοκίνητο που είναι το παλιό δικό του με τη θηλυκή προσωπικότητα, ενώ τώρα ο ίδιος οδηγεί ένα "αρσενικό" . Πάντα ψυχαγωγικός και με εξαίρετη γραφή ο Ζελάζνι, απλά το συγκεκριμένο κείμενο χάνει πολύ αν δεν έχει διαβάσει κανείς πρώτα την αρχική ιστορία (και φυσικά δεν έχει το βάρος και το βάθος άλλων έργων του) Χ.Π. Χάρτλεϊ (H. P. Hartley) - Το Μετακινούμενο Φέρετρο (The Traveling Grave, 1948) Μακάβρια κωμωδία με πάρτυ στο σπίτι βικτωριανού κυρίου που κάνει συλλογή ειδών σχετικών με την ταφή. Διάφορα ανατριχιαστικά λέγονται με εντελώς ανάλαφρη διάθεση που άλλους θα τους "φτιάξει" κι άλλους θα τους αποξενώσει από το κείμενο Θωμάς Μαστακούρης - Το Ημερολόγιο Σε πρώτο πρόσωπο, ο ήρωας περιγράφει πως δέχεται την επίσκεψη ενός παλιού συμμαθητή του, μισοτρελαμμένου από την κατάρα που τον βασανίζει. Τετριμμένο το στήσιμο και ο ήρωας τόσο επιτηδευμένος που καταντά γραφικός, αλλά πολύ αξιόλογη και δουλεμένη η πηγή της κατάρας. Για άλλη μια φορά, ο Μαστακούρης γράφει πραγματικά ελληνικό φανταστικό 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted November 23, 2012 Share Posted November 23, 2012 Τόμος 44 - ιστορίες με Στοιχειωμένα αντικείμενα Τζόζεφ Κόνραντ (Joseph Conrad) - Το Κτήνος (The Brute, 1906) Κλασικός Άγγλος συγγραφέας κι η ιστορία ενός σύγχρονου (τότε) πλοίου με την τάση να κάνει κακό. Βαρύ και κουραστικό κείμενο. Έχοντας διαβάσει το Heart of Darkness(για τη σχολή, δυστυχώς), θα έλεγα ότι, όταν πρόκειται για τον Conrad, η φράση αυτή εννοείται without saying. Καλός όμως, δε λέω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted November 26, 2012 Share Posted November 26, 2012 Τόμος 45 - ιστορίες από το εφιαλτικό μέλλον Όχι τόσο απαισιόδοξη ΕΦ όσο υπόσχεται ο τίτλος, αλλά οι περισσότερες απ' αυτές τις χαμηλότονες ιστορίες είναι εξαιρετικές. Τόμος που προτείνεται. [Το διήγημα "Έτσι τους Δημιούργησε" δεν αναφέρεται στο οπισθόφυλλο] Τζον Βάρλεϊ (John Varley) - Το Φάντασμα του Κάνσας (The Phantom of Kansas, 1976) Ενώ η αθανασία έχει επιτευχθεί, κλωνοποιώντας κάποιον από αποθηκευμένα κύτταρα σε περίπτωση που πεθάνει από ατύχημα και εμφυτεύοντας του τις αναμνήσεις του, μια γυναίκα προσπαθεί να βρει ποιος και γιατί τη δολοφονεί συνεχώς. Δε θυμάται, φυσικά, το δολοφόνο αφού οι αναμνήσεις με τις οποίες ξεκινά κάθε φορά είναι αποθηκευμένες πριν το φόνο, κατά το περιοδικό backup που γίνεται. Με δυσκόλεψε λίγο ώσπου να μπω στο κλίμα, αλλά μου άρεσε πολύ από κάθε άποψη. Ντέιμον Νάιτ (Damon Knight) - Σε Βλέπω (I See You, 1976) Πώς θα άλλαζε ο κόσμος αν υπήρχε ένα μηχάνημα που θα επέτρεπε στον καθένα μας να δει οτιδήποτε συμβαίνει ή συνέβη ποτέ σε οποιοδήποτε μέρος; Δεν είμαι ικανοποιημένος από το πώς διαχειρίστηκε το θέμα ο συγγραφέας, αλλά είναι μια από τις ιδέες που σου διευρύνουν τη σκέψη. Ρέι Νέλσον (Ray Nelson) - 8 το Πρωί (Eight O' Clock in the Morning, 1963) Φλασάκι πάνω στο ποίο βασίστηκε η ταινία "They Live". Άνθρωπος ανακαλύπτει εξωγήινους που ζουν κρυμμένοι στη Γη κι αυτοί έχουν τον τρόπο τους να του κλείσουν το στόμα. Ενδιαφέρον Άλις Τζόουνς (Alice Eleanor Jones) - Έτσι τους Δημιούργησε (Created He Them, 1955) Υπόδειγμα συγγραφής διηγήματος. Συνήθως στις δυστοπικές/μεταποκαλυπτικές ιστορίες υπάρχει ένα διακύβευμα, μια επανάσταση, ένας κίνδυνος, μια προσπάθεια να βρεθεί καταφύγιο. Εδώ έχουμε το βάρος της καθημερινότητας και μάλιστα από την οπτική μιας νοικοκυράς. Μπορεί να μιλάει για τις πυρηνικές εμμονές της εποχής εκείνης, αλλά είναι διαχρονικό εξαιτίας του πόσο καλά σκιαγραφεί ένα ζευγάρι που το διαλύουν οι κοινωνικές συνθήκες. Γουορντ Μουρ (Ward Moore) - Λωτ (Lot, 1953) Λογικά δε θα είναι το πρώτο διήγημα που εστιάζει στο προσωπικό επίπεδο μιλώντας για μια καταστροφή, αλλά σίγουρα είναι το πρώτο που είπε ότι δε θα ήταν όλα ιδανικά και ότι όσες σχέσεις είναι συμβατικές, θα κατέρρεαν κάτω από την πίεση των συνθηκών. Ακόμα και οι σχέσεις αίματος. Τζέημς Μπάλαρντ (J.G. Ballard) - Υποσυνείδητα Μηνύματα (The Subliminal Man, 1963) Ο πρωταγωνιστης αρχίζει να συνειδητοποιεί πως οι παλαβομάρες ενός γνωστού του δεν είναι και τόσο παλαβές. Η κοινωνία στην οποία ζει του προσφέρει ένα σωρό πράγματα και τον υποχρεώνει να νομίζει πως τα χρειάζεται, οπότε και να δουλεύει για να μπορέσει να τα αποκτήσει. Γραμμένο σε μια εποχή που δεν ήταν κοινή γνώση πως αυτό μάς συμβαίνει κατά κόρον 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.