Electroscribe Posted December 14, 2012 Share Posted December 14, 2012 Τόμος 56 - Ιστορίες με Κατάρες Χλιαρός τρόμος πολύ παλαιάς κοπής και ένα ρεβιζιονιστικό φάνταζυ. Από τους πιο αδιάφορους τόμους σε όλη τη σειρά Μάριον Κρόφορντ (F. Marion Crawford) - Το χαμόγελο του νεκρού (The Dead Smile, 1899) Αφύσικες αντιδράσεις χαρακτήρων, προβλέψιμη εξήγηση για την κατάρα και γενικά ένα διήγημα σαφώς πιο παλιακό και κατώτερο από άλλα του Κρώφορντ που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά. Δεν το σώζει η αξιοπρεπής γραφή. Ντέρμοτ Σπενς (Dermot Chesson Spence) - Το σπίτι πλάι στον ποταμό Ράινεκ (The House on the Rynek, 1936) Όχι τόσο κακό όσο οι δυο πολύ παλιές ιστορίες του τόμου, αλλά όχι και πολύ καλύτερο. Σίγουρα δεν ανεβάζει το μέσο όρο του βιβλίου. Βίκτορ Ρουσό (Victor Rousseau) - Η κατάρα της Άμεν Ρα (The Curse of Amen-Ra, 1932) Συμπαθής ιστορία με αρχαίους εραστές που προσπαθούν να ξαναβρεθούν στη σύγχρονη εποχή. Έχει αρκετή δράση για να διαβάζεται εύκολα κι ευχάριστα, αλλά δεν είναι και να πάρετε τον τόμο ειδικά γι' αυτή. Γουίκι Κόλινς (Wilkie Collins) - Εννιά η Ώρα! (Nine O'Clock!, 1852) Μάλλον απογοητευτική ιστορία του παλιού δημοσιογραφικού στυλ ("δεν ήξερε όμως τι τον περίμενε..."), διαδραματιζόμενη στη Γαλλική Επανάσταση, με καρατομήσεις. Η κατάρα λέει ότι θα συμβεί το Χ και όντως συμβαίνει. Δατς ολ. Ιστορικής αξίας ο Κόλινς, αλλά φριχτά ξεπερασμένος σε ό,τι δικό του έχω διαβάσει. Τάνιθ Λι (Tanith Lee) - Αγκάθια (Thorns, 1972) Μετά την ΕΦ Πεντάμορφη και την Τρόμου Κοκκινοσκουφίτσα, η νταρκ φάνταζυ Ωραια Κοιμωμένη. Μόνο για τους οπαδούς της συγγραφέως 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted December 19, 2012 Share Posted December 19, 2012 Τόμος 57 - Ιστορίες με Ταξίδια στο Χρόνο / 2 Συμπαθητικός τόμος με slipstream(;), φάνταζυ, παλιομοδίτικη ΕΦ, κάπως σκληρή ΕΦ και ανθρωπιστική ΕΦ. Όλες οι ιστορίες είναι άνω του μετρίου, χωρίς καμία να είναι αριστούργημα. Όσοι θέλουν μόνο τους πολύ καλούς τόμους, ας προσπεράσουν. Οι υπόλοιποι δε θα απογοητευτούν. Παρεμπιπτόντως, ο πρώτος από τέσσερις τόμους στη σειρά με τίτλους που έχουν επαναληφθεί στο παρελθόν. Ρότζερ Ζελάζνι (Roger Zelazny) - Θεϊκή Τρέλα (Divine Madness, 1966) Ο τίτλος είναι αναφορά στην επιληψία που οι αρχαίοι τη θεωρούσαν "ιερά νόσο'. Εδώ, σε μια υποτιθέμενη σπάνια μορφή, ο γεμάτος τύψεις για το θάνατο της γυναίκας του ήρωας παθαίνει κρίσεις στις οποίες ο χρόνος γυρνά προς τα πίσω, οι πράξεις γίνονται με αντίστροφη σειρά, οι λέξεις στις φράσεις είναι ανάποδα κτλ. Το τέλος πολύ ανθρώπινο και ικανοποιητικό. Δάφνη Καστέλ (Daphne Castell) - Μεγάλη Μητέρα (Alma Mater, 1977) Ξεκινάει σαν τυπικό φάνταζυ με τυπικό πάρτυ in medias res. Μετά έρχεται το αδοκίμαστο μαγικό αντικείμενο και γίνεται ο κακός χαμός με αλλαγές σώματος και χρονικά άλματα. Αν αντιπαρέλθετε τη δυσκολία παρακολούθησης του ποιος-πότε, έχει χαβαλέ. Κρίστοφερ Πριστ (Christopher Priest) - Ατελείωτο Καλοκαίρι (An Infinite Summer, 1976) Πώς θα σας φαινόταν αν σας πάγωναν απροειδοποίητα για μερικές δεκαετίες; Δε θα ήταν σαν να ταξιδεύατε στο μέλλον χωρίς επιστροφή; Τι θα χάνατε; Και τι ευκαιρίες θα παρουσιάζονταν; Ενδιαφέρουσα και συγκινητική ιστορία. Τζον ΜακΝτόναλντ (John D. MacDonald) - Αμφίσκιος (Amphiskios, 1949) Σ' αυτή τη νοβελέτα, τέσσερις άνθρωποι εξαφανίζονταν τη στιγμή που θα πέθαιναν. Το πού πήγαν και γιατί, αποδεικνύεται αρκετά πρωτότυπο και για τα σημερινά δεδομένα και η όλη περιπέτειά τους είναι αρκούντως διασκεδαστική και καλογραμμένη. Ρίτσαρντ Κούπερ (Richard Cowper) - Το Χειρόγραφο της Συλλογής Χερτφορντ (The Hertford Manuscript, 1976) Η ιδιαιτερότητα του πρώτου λογοτεχνικού έργου που αναφέρεται σε ταξίδι στο χρόνο ("Η μηχανή του χρόνου" του H.G. Wells που ονόμασε και τη σχετική συσκευή) είναι πως ο ήρωας δεν ασχολείται να αλλάξει το παρελθόν. Αντίθετα, ορμάει να γνωρίσει το μέλλον. Εδώ ένας λιγότερο γνωστός συγγραφέας γράφει μια συνέχεια στην οποία ο ήρωας επισκέπτεται το Λονδίνο του 17ου αιώνα λόγω βλάβης στη μηχανή. Οι συνθήκες δεν είναι οι ιδανικές και η επισκευή αποδεικνύεται άθλος. Καλό, αλλά όχι καταπληκτικό. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted December 25, 2012 Share Posted December 25, 2012 Ωρόρα Νο 46, Ιστορίες με κολασμένους ήρωες Συνοπτικά, επειδή έχουν μιλήσει και άλλοι: -Μάικλ Μούρκοκ "Ο άρπαγας των ψυχών": Αυτά περίπου που περιμένει κανείς από τον Έλρικ: Περιπέτεια, σκοτωμός, προδοσία και κάποιος φίλος που θα πάει χαμένος. Δεν τον πολυπάω τον Έλρικ, επομένως αυτή του η εμφάνιση δεν αποτελεί εξαίρεση. -Λουίτζι Ντε Πασκουάλις "Ο πύργος": Καλό, αλλά όπως έχει αναφέρει και ο Nihilio κάποιες σελίδες πρωτύτερα, για μένα δουλεύει πολύ καλύτερα χωρίς τις αλληγορίες και τις εξηγήσεις του συγγραφέα. -Καρλ Έντουαρντ Βάγκνερ "Το τίμημα για τη Λινόρτις": Ο βασικός λόγος που διάβασα την ανθολογία (είχα ακούσει πολύ καλά λόγια από τους τους προηγούμενους). Χαίρομαι που επαληθεύτηκαν. Το διήγημα αυτό είναι καταπληκτικό και μαζί με κάποια παλιά κλασικά, μπήκε στη λίστα των διηγημάτων που θ' αρχίσω να συνιστώ σε ηρωική φαντασία με προβήματισμό. -Γκάλαντ Έλφλαντσον "Η κοιλάδα της θλίψης": Καθόλου ενδιαφέρον. Ούτε κατάλαβα γιατί είναι τόσο κολασμένος ο ήρωας που να αξίζει τον κόπο να μπει δίπλα στους "μεγάλους" κολασμένους, τον Έλρικ και τον Κέιν. -Θωμάς Μαστακούρης "Οι όρκοι": Καλό διήγημα. Μου αρέσουν και οι θρύλοι των Ιρλανδών, οπότε βρήκε πρόθυμη αναγνώστρια ο συγγραφέας. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted December 29, 2012 Share Posted December 29, 2012 Ωρόρα #49 : Ιστορίες Αίματος και Πάθους - Ρόμπερτ Χάουαρντ - Η Βασίλισσα της Μαύρης Ακτής : Περιπέτειες του Κόναν στο νότο με τη βασίλισσα της Μαύρης Ακτής, όπως λέει και ο τίτλος. Κάπως Λαβκράφτιες καταστάσεις μ' αυτή την πόλη που συναντούν μέσα στη ζούγκλα, αλλά σε μεγάλο βαθμό αυτό που περιμένει όποιος ξεκινάει να διαβάσει ιστορίες του Κόναν. Μάλλον από τις πιο καλές του κατά τη γνώμη μου. - Μάικλ Μούρκοκ - Βασιλιάδες στο σκοτάδι : Να και μια φορά που του πήγαν λίγο καλά τα πράγματα του Έλρικ, έτσι για αλλαγή. Καλή περιπέτεια, οι προφητείες (και ο τρόπος που εκπληρώνται) και η μάχη με τους ζωντανούς και τους νεκρούς ταυτόχρονα. - Ρέι Ράσελ - Sanguinarius : Ενδιαφέρουσα άποψη της ιστορίας της Λαίδη Μπάθορι. Είχα πολύ λίγα υπόψη μου, αλλά το διήγημα κύλησε γρήγορα και καλά δίνοντας μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία στο θέμα. - Χένρι Κάτνερ - Το Δρακοφέγγαρο : Πάρα πολύ ωραία ιστορία. Φοβερή ατμόσφαιρα από την αρχή μέχρι το τέλος. Στο νησί είχε τόσο όμορφες σκηνές που δεν ήθελα να προχωρήσω για να μην τις αφήσω πίσω μου Πολύ ξύλο, πολύ αίμα στις μάχες, πολλή μαγεία. Μπορεί κάποιος να πει ότι όλα τα μοτίβα των ιστοριών είναι κλισέ. Αν θυμηθούμε όμως πόσο παλιά γράφτηκαν, μάλλον θα συνειδητοποιήσουμε ότι ήταν τόσο καλά που γι αυτό τα μιμήθηκαν γενιές επόμενων και τα έκαναν τελικά κλισέ. Διαβάζοντας κάποια απ' αυτά (ειδικά το πρώτο και το τελευταίο) θυμήθηκα τι ήταν αυτό που με είχε τραβήξει τόσο πολύ στη φάντασι όταν πρωτογνώρισα αυτά τα παλιά έργα. 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted January 6, 2013 Share Posted January 6, 2013 (edited) ''Ιστορίες με Πλάσματα της Νύχτας'' ν. 27: - Ώγκαστ Ντέρλεθ: ''Το Μονοπάτι του Κθούλου'': Διήγημα που ανήκει στη σπονδυλωτή νουβέλα ''Το Μονοπάτι του Κθούλου''. Ο Ντέρλεθ μου αρέσει πολύ σαν συγγραφέας, και μία φορά παραπάνω αυτή η νουβέλα του. Οι ιστορίες που την απαρτίζουν πάντως πιστεύω ότι θα αρέσουν περισσότερο, αν διαβαστούν στα πλαίσια αυτής και όχι μόνες τους. - Νικολάι Γκόγκολ: ''Παραμονή του Αϊ Γιαννιού'': Μου επιβεβαίωσε αυτό που ξέρω εδώ και πολύ καιρό. Ότι δηλαδή δεν μου αρέσουν οι παλιές ιστορίες τρόμου. Οσό πιο πρόσφατες, τόσο το καλύτερο για μένα. Τουλάχιστον ήταν εύκολη και δεν κουράστηκα. - Γουίλιαμ Τζέικομπς: ''Το Χέρι της Μαϊμούς'': Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον προηγούμενο κανόνα. Απλή και όμως τόσο ωραία. Θεωρείται και είναι κλασσική στο είδος της. - Ζαν Ρέυ: ''Το Ψαλτήρι του Μαίνζ'': Αν όχι μέσα στις δέκα, τότε οπωσδήποτε μέσα στις είκοσι καλύτερες ιστορίες τρόμου που έχω διαβάσει στην ζωή μου. Συγκλονιστική πραγματικά με εφιαλτικό φόντο, μου έκανε το μυαλό μαρμελάδα. Θεωρώ ότι είναι κατά πολύ ανώτερη της φήμης της, όπως ακριβώς και ''Το Παλιό Σκοτάδι'' της Πάμελα Σάρτζεντ. Οι φίλοι του τρόμου να μην την χάσουν. - Γουίλιαμ Γιτς: ''Οι Μάγοι'': Έχοντας να κάνει με μαύρη μαγεία, είναι ωραία χωρίς να είναι τίποτα το τρόμερο. Θα μου άρεζε περισσότερο αν ήταν λίγο πιο μεγάλη. - Θωμας Μαστακούρης: ''Ξημέρωμα στην Εθνική'': Ο δαιμόνιος ντεντέκτιβ Ιάσωνας Δούκας θα μπλέξει σε άλλη μία εκπληκτική περιπέτεια, και θα φτάσει πιο κοντά στον θάνατο από ποτέ. Οι ικανότητες του όμως θα του επιτρέψουν να την σκαπουλάρει. Διαβάζεται απνευστί. Από τους καλούς τόμους της σειράς, αξίζει να διαβαστεί έστω και μόνο για την ιστορία του Ζαν Ρέυ. Edited January 6, 2013 by Δημήτρης 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted January 29, 2013 Share Posted January 29, 2013 Τόμος 58 - Ιστορίες με Λυκανθρώπους / 2 Εναλλακτικές ιστορίες με λυκάνθρωπους, όχι τα κλασικά κι αναμενόμενα. ΕΦ, φάνταζυ, αλλά και τρόμος έξω από το κλασικό "ποιος είναι που κάνει τους φόνους κάθε πανσέληνο;". Oι τέσσερις από τις πέντε ιστορίες είναι αρκετά άνω του μετρίου. Από τους τόμους που προτείνονται. Πίτερ Μπιγκλ (Peter S. Beagle) - O Φαρέλ και η Λίλα ο Λυκάνθρωπος (Farrell and Lila the Werewolf [ή Lila the Werewolf], 1969) Να που είχα διαβάσει και Μπιγκλ πριν χρόνια και δεν το ήξερα... Σπλατεροχαβαλεδιά με έναν τύπο που η κοπέλα του είναι λυκάνθρωπος. Λίγος χοντρά εκλαϊκευμένος Φρόιντ με συσχετίσεις για τον γυναικείο κύκλο και τον σεληνιακό κύκλο και τη μεταμόρφωση της γυναίκας με περίοδο ή σεξουαλική επιθυμία ή δεν ξέρω κι εγώ τι, αλλά ΟΚ, δεν ήταν αυτό το νόημα - μην κολλήσετε εκεί. Πόουλ Άντερσον (Poul Anderson) - Επιχείρηση Αφρίτ (Operation Afreet, 1956) Άκρως διασκεδαστική πολεμική ιστορία τοποθετημένη σε ένα μέλλον (μέλλον του 1950 που γράφτηκε) στο οποίο η μαγεία επέστρεψε στον κόσμο μας μετά από κάμποσους αιώνες και χρησιμοποιείται σε πολλά καθημερινά πράγματα, μεταξύ των οποίων κι ο πόλεμος. Εδώ, ένας λυκάνθρωπος και μια μάγισσα στέλνονται σε αποστολή αυτοκτονίας πίσω από τις γραμμές του εχθρού. Τζιν Γουλφ (Gene Wolfe) - Ο Ήρωας ως Λυκάνθρωπος (The Hero as Werwolf, 1975) Το μόνο κείμενο του Γουλφ που έχω διαβάσει. Εντυπωσιάστηκα από τη γραφή, τη δομή κτλ., αλλά δεν έπιασα εντελώς το νόημα. Σε ένα μέλλον ταυτόχρονα λαμπρό και εξαθλιωμένο, κάποιοι απόβλητοι επιβιώνουν με κανιβαλισμό των προνομιούχων. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας εξαιρετικά προικισμένος κυνηγός που έχει μάθει να μεταμφιέζεται σε προνομιούχο για να βρει θηράματα και γι' αυτό αποτελεί περιζήτητο γαμπρό. Έντγκαρ Πάνγκμπορν (Edgar Pangborn) - Ο Μακρυδόντης (Longtooth, 1970) Δυο άντρες συναντούν στα δάση του Μέην ένα πλάσμα αντίστοιχο με τον Μεγαλοπόδαρο και βρίσκονται κατηγορούμενοι για έναν θάνατο που οφείλεται σ' αυτό. Χαμηλότονη ιστορία χωρίς ρομάντζο και δράση, με προσγειωμένη προσέγγιση που ίσως κάποιους δεν τους ενθουσιάσει. Πάντως, διαδραματίζεται σε μετακαταστροφικό κόσμο και ήταν υποψήφιο για Χιούγκο, οπότε η ποιότητά του είναι δεδομένη. Τόμας Ντις (Thomas M. Disch) - Η Ίδια του η Ράτσα (His Own Kind, 1970) Ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να κρατήσει δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη, μια ζωή σαν κανονικός νοικοκύρης άνθρωπος και μια σαν κανονικός οικογενειάρχης λύκος. Ποια είναι η ράτσα του, τελικά; Καλή ιδέα, αναμενόμενη εκτέλεση που αδικεί τον γενικά ιδιοφυή Ντις (γι' αυτό είναι και από τα εντελώς άγνωστα έργα του). Α, και την ιστορία την αφηγείται μια "χαμαδρυάδα", δείγμα των δυσχερειών που περνούσε η ανθολογία 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted January 29, 2013 Share Posted January 29, 2013 Τόμος 58 - Ιστορίες με Λυκανθρώπους / 2 Εναλλακτικές ιστορίες με λυκάνθρωπους, όχι τα κλασικά κι αναμενόμενα. ΕΦ, φάνταζυ, αλλά και τρόμος έξω από το κλασικό "ποιος είναι που κάνει τους φόνους κάθε πανσέληνο;". Oι τέσσερις από τις πέντε ιστορίες είναι αρκετά άνω του μετρίου. Από τους τόμους που προτείνονται. Όντως, από τους καλούς τόμους της σειράς. Φοβερό το διήγημα του Anderson. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted February 1, 2013 Share Posted February 1, 2013 Νο 59, Ιστορίες με εξωγήινους εισβολείς /2 Μάλλον "ιστορίες με εξωγήινους /2", δεν έχει και πολλές εισβολές. ΕΦ, προφανώς, με δυο εξαιρετικές ιστορίες και τις υπόλοιπες απλά αξιοπρεπείς. Μεγάλο μέρος του βιβλίου καταλαμβάνεται από ιστορία που έχει μπει και σε παλιότερο τόμο. Για τους φίλους της ΕΦ, προτείνεται. Φριτς Λάιμπερ (Fritz Leiber) - Κύκλωπας (Cyclops, 1965) Αστροναύτες συζητούν πώς θα έπρεπε να είναι ένα πλάσμα για να ζει στο διαστρικό κενό. Και μετά συναντούν ακριβώς αυτό που φαντάστηκαν. Λίγες καλές τρομονότες προς το τέλος, αλλά γενικά είναι σύντομο και χλιαρό Χάουαρντ Κοχ (Howard Koch) - Εισβολή από τον Άρη (Invasion from Mars, 1938) Απομαγνητοφώνηση της γνωστής "φάρσας" του Όρσον Ουέλς (έκανε ένα ραδιοφωνικό θεατρικό βασισμένο στον "Πόλεμο των Κόσμων" του άλλου Ουέλς με τη μορφή έκτακτων δελτίων ειδήσεων και πολλοί νόμιζαν πως είναι αληθινά δελτία). Τα σχετικά με τον πανικό του κοινού είναι υπερβολές, ειδικά τα περί αυτοκτονιών. Καθαρά ιστορικής αξίας πλέον σαν κείμενο. Και μόνο. Ρόμπερτ Σίλβερμπεργκ (Robert Silverberg) - Ο χορός του ήλιου (Sundance, 1969) [ο τίτλος αναφέρεται σε ινδιάνικη τελετή] Πειραματικές τεχνικές αφήγησης σε μια ιστορία για έναν μελλοντικά Ινδιάνο που καλείται να εξαφανίσει ενοχλητικά ντόπια όντα σε μακρινό πλανήτη. Αρκετές σκέψεις πάνω στο θέμα της γενοκτονίας, της πολιτιστικής γενοκτονίας και της αρμονίας με τη φύση. Δυνατό διήγημα. Παρεμπιπτόντως ήταν υποψήφιο για ένα βραβείο μαζί με μια άλλη, πολύ πιο συμβατική ιστορία του Σίλβερμπεργκ. Τους είπε να κρατήσουν την άλλη και κέρδισε. Μίλντρεντ Κλίνγκερμαν (Mildred Clingerman) - Υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου (Minister Without Portfolio, 1952) Καλύτερη εντύπωση θα κάναμε στην Πρώτη Επαφή (με εξωγήινους) αν αντί για τους πολιτικούς/στρατιωτικούς/επιστήμονες μάς αντιπροσώπευε μια καλοκάγαθη γιαγιά που βλέπει τους πάντες θετικά και δεν καταλαβαίνει καν τι είδους "ξένοι" είναι. Ή έτσι λέει η συγγραφέας. Κείμενο μάλλον μόνο για τις κυρίες (παρεμπιπτόντως, παίζει ρόλο στην πλοκή η αχρωματοψία, η οποία είναι 15 φορές πιο συχνή στους άντρες απ' ότι στις γυναίκες και την οποία οι άρρενες κληρονομούν από τη μητέρα) Κλίφορντ Σάιμακ (Clifford Simak) - Αψιμαχία (Skirmish [ή Bathe Your Bearings in Blood!], 1950) Υπάρχει και στον τόμο 5 (μην ξαναλέω τα ίδια). Δεν ξέρω αν είναι νέα μετάφραση ή απλή αντιγραφή από την παλιά, αν ο μεταφραστής θεώρησε πως είχαν περάσει πια αρκετοί τόμοι στο μεταξύ ή αν ξέχασε ("ξέχασε";) την ύπαρξή της (δεν έδωσε κάποια εξήγηση όταν το έκανε). Επανέλαβε το ίδιο ατόπημα και αλλού, αν θυμάμαι καλά. Χένρι Φέλσεν (Henry Gregor Felsen) - Έρχεται ο εξωγήινος (The Spaceman Cometh, 1955) Κλασική παλιατσαρία στην οποία εξωγήινος σχολιάζει τα κακά της Γης, ώστε ο συγγραφέας να παρουσιάσει το πόσο παράλογοι θα φαινόμασταν σε έναν "εξωτερικό και αντικειμενικό" παρατηρητή. Έχει κάποια πλάκα, αλλά προσωπικά τέτοια κείμενα δεν τα πολυθεωρώ ΕΦ. Ρόμπερτ Αμπερνάθι (Robert Abernathy) - Η πυραμίδα (Pyramid, 1954) Εξωγήινοι με στιβαρή οικολογική συνείδηση προτιμούν να πάρουν μερικούς πρωτόγονους και περιορισμένης ευφυίας γήινους για να κυνηγάνε τα βλαβερά τρωκτικά, παρά να κάνουν μαντάρα το οικοσύστημά τους με χημικά. Το διήγημα έχει μεγάλο χρονικό ορίζοντα και θέμα το πώς μπορείς να δεις μια ιεραρχία: οι φανταστικοί εξωγήινοι με αγωνία για τις ευθύνες που έχουν προς όσους βρίσκονται πιο κάτω, Εμείς; Ήπιο αλλά εντυπωσιακό κείμενο. Θωμάς Μαστακούρης - 2.000 ΠΦΙ πολιτισμού Υποθέτω ντρέπεται που το έγραψε. Φλασάκι με "απρόοπτο" τέλος του τύπου "τελικά ο αφηγητής δεν είναι άνθρωπος αλλά μια κοινή μύγα". Και εξαιρετικά κακόγουστο. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted February 7, 2013 Share Posted February 7, 2013 Τόμος 60 - Ιστορίες με Θεούς και Δαίμονες / 2 Φάνταζυ, μισό ηρωικό και μισό όχι (τρεις στις έξι ιστορίες), μισό εξαιρετικό και μισό πραγματικά κακό (πάλι τρεις στις έξι). Πραγματικά δεν ξέρω αν πρέπει να προτείνω τον τόμο, ειδικά από τη στιγμή που δυο από τις τρεις καλές ιστορίες μπορείτε να τις βρείτε κι αλλού. Τάνιθ Λι (Tanith Lee) - Τα Παιδιά της Νύχτας (Children of the Night, 1987) Εδώ άρχισα να υποπτεύομαι ότι ο Μαστακούρης απεχθάνεται τη Λι όσο εγώ κι έχει βρει ένα πολύ σατανικό σχέδιο για να κάνει όλο το ελληνικό κοινό να τη μισήσει. Μετά τη διασκευή Άγκαθα Κρίστι, τη διασκευή "Κοκκινοσκουφίτσα", τη διασκευή "Πεντάμορφη και το Τέρας" και τη διασκευή "Ωραία Κοιμωμένη", έρχεται μια κάκιστη διασκευή Σαίξπηρ (μίξη "Δωδέκατη Νύχτα" και "Όνειρο Θερινής Νυχτός"). Ουδέν σχόλιον. Ρόμπερτ Χάουαρντ (Robert E. Howard) - Η Κόρη του Γίγαντα των Πάγων (The Frost-Giant's Daughter, 1932) Μια από τις πρώτες ιστορίες που έγραψε ο Χάουαρντ με τον Κόναν, παρουσιάζει τον ήρωα έφηβο. Ίσως το αρτιότερο διήγημά του που έχω διαβάσει. Σύντομο σφιχτό, χωρίς τις συνήθεις εμμονές του και τις μικρές κοιλιές που απαιτούσε το σπάσιμο των κειμένων σε συνέχειες για τη δημοσίευσή τους σε περιοδικό. Μια αριστουργηματικά ζωντανή και βαρβαρική βινιέτα που συνεπαίρνει. Κλαρκ Άστον Σμιθ (Clark Asthon Smith) - Το Σκοτεινό Είδωλο (The Dark Eidolon, 1935) Ένας μυστηριώδης και παντοδύναμος μάγος εμφανίζεται σε μια πόλη στην έρημο και χτίζει το παλάτι του μέσα σε μια νύχτα, απέναντι στο παλάτι του βασιλιά. Κάποτε αυτός ο μάγος ήταν ένα φτωχό αγόρι στην ίδια πόλη και τώρα έχει επιστρέψει για να πάρει εκδίκηση. Αλλά το παρατραβάει... Αν εξαιρέσει κανείς την κάπως ανόητη μορφή που παίρνει ο κοσμικός τρόμος (έστω κι αν ταιριάζει με το μοτίβο της εκδίκησης), είναι ένα από τα καλύτερα και πιο ανατριχιαστικά διηγήματα του Σμιθ. Λιν Κάρτερ (Lin Carter) - Η Κατατρόπωση του Ουμ (The Whelming of Oom, 1969) Ο Κάρτερ έχει δικαίως κακή φήμη για τα χλιαρά διηγήματα Κόναν που έγραψε και τις αντίστοιχες απομιμήσεις του. Εδώ μιμείται τον Ντάνσανυ, αλλά θα τον ζήλευε κι ο αληθινός Ντάνσανυ. Γκάρντνερ Φοξ (Gardner F. Fox) - Η Σκιά του Δαίμονα (Shadow of the Demon, 1976) Οι αμέτρητοι μιμητές του Ρόμπερτ Χάουαρντ θεωρούσαν πως για να είναι ο ήρωας τους βάρβαρος σαν τον Κόναν, έπρεπε να είναι και βλάκας ή κάφρος. Ο ήρωας αυτού του διηγήματος κατέχει ιδιαίτερη θέση ανάμεσά τους. Είναι μακράν ο πιο ηλίθιος απ' όλους, στα όρια της νοητικής υστέρησης. ΔΕΝ είναι παρωδία και δεν το κάνει για πλάκα ο συγγραφέας. Κάποια στιγμή είχα μαζέψει όλη τη σειρά για να τα διαβάζω και να γελάω. Άντεξα μόλις άλλο ένα εκτός απ' αυτό εδώ. Πραγματικά αποτελεί έγκλημα κατά της φανταστικής λογοτεχνίας. Και η μετάφρασή του σε άλλες γλώσσες το ίδιο. Α, να μην ξεχάσω να πω ότι το σπαθί του ήρωα λέγεται Bloodsucker - Αιματορουφήχτρα, κατά τη μετάφραση. Θωμάς Μαστακούρης - Στο Χλίντσκιαλφ Αφού ξενέρωσε από τα ξύδια που ήπιε στη Μύκονο και νόμιζε πως έβλεπε τον Ποσειδώνα, ο Μαστακούρης πιάνει τους μπάφους και βλέπει τον Όντιν. Όχι εκείνον τον Όντιν που έλεγε πως δικαιούσαι να ληστεύεις/σκοτώνεις/βιάζεις όποιον είναι πολύ φλώρος για να σου αντισταθεί, αλλά έναν μεταμοντέρνο Όντιν με οικολογικές και υπαρξιακές ανησυχίες. Ευτυχώς κάποιος πρέπει να βρέθηκε να του πει να σταματήσει να ξεφτιλίζεται κι αν δε βρίσκει χρόνο/όρεξη να γράψει, να μην το κάνει με το ζόρι μόνο και μόνο για να βάζει κάτι στις ανθολογίες και μετά από αυτό σταμάτησε για καιρό (πριν επανέρθει δριμύτερος - χωρίς καμιά ειρωνεία). 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted February 7, 2013 Share Posted February 7, 2013 Θωμάς Μαστακούρης - Στο Χλίντσκιαλφ Αφού ξενέρωσε από τα ξύδια που ήπιε στη Μύκονο και νόμιζε πως έβλεπε τον Ποσειδώνα, ο Μαστακούρης πιάνει τους μπάφους και βλέπει τον Όντιν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted February 7, 2013 Share Posted February 7, 2013 (edited) Τόμος 60 - Ιστορίες με Θεούς και Δαίμονες / 2 Θωμάς Μαστακούρης - Στο Χλίντσκιαλφ Αφού ξενέρωσε από τα ξύδια που ήπιε στη Μύκονο και νόμιζε πως έβλεπε τον Ποσειδώνα, ο Μαστακούρης πιάνει τους μπάφους και βλέπει τον Όντιν. Όχι εκείνον τον Όντιν που έλεγε πως δικαιούσαι να ληστεύεις/σκοτώνεις/βιάζεις όποιον είναι πολύ φλώρος για να σου αντισταθεί, αλλά έναν μεταμοντέρνο Όντιν με οικολογικές και υπαρξιακές ανησυχίες. Ευτυχώς κάποιος πρέπει να βρέθηκε να του πει να σταματήσει να ξεφτιλίζεται κι αν δε βρίσκει χρόνο/όρεξη να γράψει, να μην το κάνει με το ζόρι μόνο και μόνο για να βάζει κάτι στις ανθολογίες και μετά από αυτό σταμάτησε για καιρό (πριν επανέρθει δριμύτερος - χωρίς καμιά ειρωνεία). Τόσο πολύ δεν σου άρεσε αυτό; Χωρίς να είναι κάτι το τρομερό, θα έλεγα ότι ήταν καλό. Ανύπαρκτη πλοκή, αλλά ωραίο γράψιμο. Edited February 7, 2013 by Δημήτρης Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted February 8, 2013 Share Posted February 8, 2013 Τόσο πολύ δεν σου άρεσε αυτό; Χωρίς να είναι κάτι το τρομερό, θα έλεγα ότι ήταν καλό. Ανύπαρκτη πλοκή, αλλά ωραίο γράψιμο. (Προσπερνάω το γεγονός πως κανείς δε θα με ρωτούσε το ίδιο πράγμα αν ο Μαστακούρης είχε γράψει κατά λέξη το ίδιο κείμενο αλλά είχε δει το γέροντα Παΐσιο αντί για τον Όντιν) Εξαρτάται τι κριτήρια βάζεις. - Διαβαζόταν άνετα; Ναι - Ήταν ασύγκριτα καλύτερο από το έκτρωμα που είχε ο Μαστακούρης στον προηγούμενο τόμο; Οπωσδήποτε Αλλά - Είχα ξαναδιαβάσει την ίδια άνευ πλοκής και ουσίας σύλληψη, από τον ίδιο συγγραφέα, στην ίδια σειρά βιβλίων; Έδωσα και λινκ - Είχε κοντά τριάντα τόμους σερί ο ανθολόγος που έβαζε (με ελάχιστες εξαιρέσεις) αδιάφορες ή κακές δικές του ιστορίες κι αυτή που συζητάμε ήταν ακόμα μία ανάμεσά τους; Ναι, μπορεί να μην ήταν γραμμένη στο πόδι όπως πολλές άλλες, αλλά ήταν σχεδιασμένη στο πόδι Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted February 8, 2013 Share Posted February 8, 2013 (edited) Το κριτήριο που βάζω πρώτο εγώ, είναι πάντοτε το καλό γράψιμο. Εάν μου αρέσει ο τρόπος που γράφει κάποιος, τότε είμαι διατεθειμένος να παραβλέψω τις όποιες άλλες αδυναμίες του. Του Μαστακούρη μου αρέσει, οπότε δεν με πολυενοχλούν ιστορίες σαν και αυτή. Για την προηγούμενη που είπες θυμάμαι αμυδρά ότι είχε να κάνει με.. τουαλέτα και καζανάκι Ισχύει αυτό; Αν ναι, τότε όντως ήταν για γέλια. Edited February 8, 2013 by Δημήτρης Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted February 8, 2013 Share Posted February 8, 2013 Για την προηγούμενη που είπες θυμάμαι αμυδρά ότι είχε να κάνει με.. τουαλέτα και καζανάκι Ισχύει αυτό; Αν ναι, τότε όντως ήταν για γέλια. Ναι, αυτή ήταν... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted February 15, 2013 Share Posted February 15, 2013 (edited) ''Ιστορίες με Μάγους και Μάγισσες'' ν. 28: - Ρόμπερτ Χάουαρντ: ''Ο Πύργος του Ελέφαντα'': Ύστερα από πολλά χρόνια έχω ξαναπιάσει τον Κόναν από την αρχή. Από τις μισές περίπου ιστορίες που έχω διαβάσει μέχρι τώρα, κονταροχτυπιέται για την καλύτερη όλων με το ''Μία Μάγισσα θα Γεννηθεί''. Δεν νοείται φαντασάς που να μην την έχει διαβάσει. - Μάικλ Μούρκοκ: ''Η Κοιμισμένη Μάγισσα'': Όπως πολλάκις έχω πει, προσπερνάω τα Έλρικ που υπάρχουν στις Ωρόρες γιατί σκοπεύω να διαβάσω κάποια στιγμή όλη την πενταλογία. Και δεν θέλω να τα έχω πρόσφατα στο μυαλό μου όταν συμβεί αυτό. Οι περιπέτειες του Έλρικ από μόνες τους είναι μάλλον αδύναμες, η συγκεκριμένη όμως θυμάμαι ότι μου είχε αρέσει. - Κλαρκ Άστον Σμιθ: ''Ο Λαβύρινθος του Μάαλ Ντουέμπ'': Αντιπροσωπευτικό της ποιότητας του Σμιθ, ακολουθεί το σύνηθες μοτίβο των διηγημάτων του. Μέσω ποιοτικότατου γραψίματος και εικόνες μεγάλης ομορφιάς, ο συγγραφέας δεν τρέφει καμία απολύτως συμπάθεια για τους χαρακτήρες του. - Θωμάς Μαστακούρης: ''Η Βόλβα του Τρότελαγκ'': Δεύτερο μέρος της ''τριλογίας'', πρώτο μέρος της οποίας υπάρχει στο ν. 22 της σειράς. Με φόντο τους βόρειους λαούς και τις παραδόσεις τους, οι περιπέτειες του Θόρντις Ίβαρσον συνεχίζονται με αμείωτο ενδιαφέρον. Από τις αγαπημένες μου ιστορίες του Μαστακούρη, διαβάζεται απνευστί. Εκτός από αυτήν του Μαστακούρη, οι υπόλοιπες ιστορίες του τόμου σήμερα βρίσκονται εύκολα και σε άλλα βιβλία. Στις αρχές του '90 όμως που κυκλοφόρησε, αυτό δεν ίσχυε με αποτέλεσμα να θεωρείται δικαίως ως κειμήλιο. Από τους καλύτερους τόμους της σειράς. Edited February 15, 2013 by Δημήτρης 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
goa_soul Posted March 7, 2013 Share Posted March 7, 2013 Ωρόρα 14-Ιστορίες με τέρατα Μάικλ Ση-Η αυτοψία Ιατροδικαστής αναλαμβάνει να εξετάσει τον θάνατο 9 πτωμάτων από την έκρηξη σε ένα ορυχείο.Εκεί θα έρθει αντιμέτωπος με μια εξωγήινη απειλή που προσπαθεί να εισβάλει στον κόσμο μας μέσα από ανθρώπινα σώματα.Τελικά ο γιατρός θα καταφέρει να το αποτρέψει αυτό με μια αυτοθυσία.Πολύ ωραία ιστορία Τζόζεφ Πέην Μπρένναν-Ζωντανή μίξα Μίξα αμοιβαδοειδής μορφής καταλαμβάνει έναν βάλτο σκοτώνοντας ανθρώπους και ζώα.Η πολιτειακή θα καταφέρει με να την εξοντώσει με την βοήθεια του φωτισμού από φακούς και διάφορους προβολείς.Δεν μου άρεσε καθόλου. Μπόμπ Λέμαν-Το παράθυρο Το καλύτερο διήγημα της ανθολογίας κατά την άποψη μου.Επιστήμονες καταφέρνουν να φέρουν ένα κομμάτι ενός άλλου κόσμου στον δικό μας,το κομμάτι αυτού του κόσμου φαντάζει ιδανικό.'Ενας του καταφέρνει και περνάει μέσα σε αυτόν τον κόσμο και εκεί καταλαβαίνει πως είναι ένα κομμάτι στην τροφική αλυσίδα των κατοίκων της.Τρομερά ανατρεπτική ιστορία την λάτρεψα. Ντόρις Πισέρτσια-Καταφύγιο στο όνειρο Φουκαράς χάνει την ταυτότητα του και ξαφνικά βρίσκεται σε μια άλλη πραγματικότητα προσπαθώντας να καταλάβει ποιος είναι ο εφιάλτης και πια η πραγματικότητα.Τρομερή ιστοριούρα και αυτή μου θύμισε λίγο το Matrix. Ρόμπερτ Σέκλυ-Η βδέλλα. Εξωγήινη βδέλλα εισέρχεται στον κόσμο μας και όσο προσπαθεί ο στρατός να την σκτοτώσει τόσο αυτή απορροφά ενέργεια και την μετατρέπει σε μάζα.Πολύ κακή ιδέα το μόνο ωραίο σε αυτό το διήγημα ήταν ο ταξίαρχος του αμερικάνικου στρατού ο οποίος ήταν η κλασσική μορφή στρατηγού που βλέπουμε και στις ταινίες και γελάμε. Θόμπ ΜακΚλάσκυ-Η έρπουσα φρίκη Σε μια απομακρυσμένη φάρμα ένα ζευγάρι με την βοήθεια ενός γιατρού προσπαθούν να γλιτώσουν από μια αποκρουστική βλέννα.Ούτε αυτή η ιστορία μου άρεσε το μόνο ωραίο σ αυτήν ήταν η ατμόσφαιρά της. Σαν γενικό συμπέρασμα θα έλεγα ότι αυτός ο τόμος είναι η του ύψους η του βάθους,με πολύ κακές αλλά και με πολύ καλές ιστορίες. 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mr. R.Carter Posted March 7, 2013 Share Posted March 7, 2013 Ωρόρα 14-Ιστορίες με τέρατα Μάικλ Ση-Η αυτοψία Ιατροδικαστής αναλαμβάνει να εξετάσει τον θάνατο 9 πτωμάτων από την έκρηξη σε ένα ορυχείο.Εκεί θα έρθει αντιμέτωπος με μια εξωγήινη απειλή που προσπαθεί να εισβάλει στον κόσμο μας μέσα από ανθρώπινα σώματα.Τελικά ο γιατρός θα καταφέρει να το αποτρέψει αυτό με μια αυτοθυσία.Πολύ ωραία ιστορία Τζόζεφ Πέην Μπρένναν-Ζωντανή μίξα Μίξα αμοιβαδοειδής μορφής καταλαμβάνει έναν βάλτο σκοτώνοντας ανθρώπους και ζώα.Η πολιτειακή θα καταφέρει με να την εξοντώσει με την βοήθεια του φωτισμού από φακούς και διάφορους προβολείς.Δεν μου άρεσε καθόλου. Μπόμπ Λέμαν-Το παράθυρο Το καλύτερο διήγημα της ανθολογίας κατά την άποψη μου.Επιστήμονες καταφέρνουν να φέρουν ένα κομμάτι ενός άλλου κόσμου στον δικό μας,το κομμάτι αυτού του κόσμου φαντάζει ιδανικό.'Ενας του καταφέρνει και περνάει μέσα σε αυτόν τον κόσμο και εκεί καταλαβαίνει πως είναι ένα κομμάτι στην τροφική αλυσίδα των κατοίκων της.Τρομερά ανατρεπτική ιστορία την λάτρεψα. Ντόρις Πισέρτσια-Καταφύγιο στο όνειρο Φουκαράς χάνει την ταυτότητα του και ξαφνικά βρίσκεται σε μια άλλη πραγματικότητα προσπαθώντας να καταλάβει ποιος είναι ο εφιάλτης και πια η πραγματικότητα.Τρομερή ιστοριούρα και αυτή μου θύμισε λίγο το Matrix. Ρόμπερτ Σέκλυ-Η βδέλλα. Εξωγήινη βδέλλα εισέρχεται στον κόσμο μας και όσο προσπαθεί ο στρατός να την σκτοτώσει τόσο αυτή απορροφά ενέργεια και την μετατρέπει σε μάζα.Πολύ κακή ιδέα το μόνο ωραίο σε αυτό το διήγημα ήταν ο ταξίαρχος του αμερικάνικου στρατού ο οποίος ήταν η κλασσική μορφή στρατηγού που βλέπουμε και στις ταινίες και γελάμε. Θόμπ ΜακΚλάσκυ-Η έρπουσα φρίκη Σε μια απομακρυσμένη φάρμα ένα ζευγάρι με την βοήθεια ενός γιατρού προσπαθούν να γλιτώσουν από μια αποκρουστική βλέννα.Ούτε αυτή η ιστορία μου άρεσε το μόνο ωραίο σ αυτήν ήταν η ατμόσφαιρά της. Σαν γενικό συμπέρασμα θα έλεγα ότι αυτός ο τόμος είναι η του ύψους η του βάθους,με πολύ κακές αλλά και με πολύ καλές ιστορίες. Απο τους πιο απολαυστικους χαβαλοσοβαρους τομους. Αναγνωστηκε καλοκαιρακι μπροστα στα κυματα και δεν χαλασε καθολου το εφε του. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
goa_soul Posted March 7, 2013 Share Posted March 7, 2013 Carter μου φαίνεται ότι βρήκες την πιο κατάλληλη λέξη για αυτόν τον τόμο 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted March 12, 2013 Share Posted March 12, 2013 (edited) ''Ιστορίες από το Κοντινό Μέλλον'' ν. 29: - Ρότζερ Ζελάζνι: ''Το Δαιμονικό Αυτοκίνητο'': Στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον τα αυτοκίνητα έχουν αποκτήσει συνείδηση και έχουν επαναστατήσει κατά των ανθρώπων. Το γνωστό και κλασικό μοτίβο με τις εξεγερμένες μηχανές. Καλογραμμένο όπως κάθε τι του Ζελάζνι, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. - Θίοντορ Στάρτζεον: ''Ένας Δίσκος Γεμάτος Μοναξιά'': Διήγημα που μιλάει για ένα πολύ ευαίσθητο όσο και σημαντικό θέμα. Θέμα που λίγο- πολύ έχει αγγίξει όλους τους ανθρώπους κάποια στιγμή. Ωραίο μέσα στην απλότητα του. - Ισαάκ Ασίμοφ: ''Η Μπάλα του Μπιλιάρδου'': Δύο μεγάλοι επιστήμονες που λατρεύουν να μισούν ο ένας τον άλλον, κονταροχτυπιούνται για την επίλυση ενός μεγάλου επιστημονικού προβλήματος. Πολύ ωραίο το φόντο που στήνει ο Ασίμοφ για την τελική επίλυση των διαφορών τους. Θυμάμαι πάντως ότι όταν το είχα διαβάσει παλαιότερα, μου είχε αρέσει πιο πολύ. - Τανίθ Λι: ''Η Ωραία'': Σε μία μελλοντική Γη που κατοικείται και από εξωγήινους, διάφοροι άνθρωποι καλούνται κάποια στιγμή κατά την διάρκεια της ζωής τους να ζήσουν μαζί τους. Το κάνουν παρά την θέληση τους, και με την επίγνωση ότι κανείς ποτέ δεν γύρισε πίσω. Καταπληκτική ιστορία, διάβασα το δεύτερο μισό της χωρίς ανάσα. Δεν θα πάρει ποτέ θέση ανάμεσα στις αγαπημένες μου, είναι όμως ένα μικρό διαμάντι. Δεν κατάφερα πάντως να αναγνωρίσω τον μύθο που κρύβεται πίσω από αυτήν, όποιος κατάλαβε ας πει. - Θανάσης Βέμπος: ''Ποιος Πληρώνει τον Βαρκάρη'': Ένα πολύ όμορφο διήγημα cyberbunk από τον μετρ του είδους Θανάση Βέμπο. Για την ακρίβεια δεν γνωρίζω αν όντως είναι τέτοιος, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι το γράψιμο του μου αρέσει πολύ. Ο τόμος που έχει μόνο δικές του ιστορίες με είχε αφήσει με τις καλύτερες εντυπώσεις, και μου δημιούργησε καλό προαίσθημα για το συγκεκριμένο λογοτεχνικό κομμάτι. Με μία μικρή επιφύλαξη, πιστεύω ότι το cyberbunk θα μου αρέσει όταν με το καλό αποφασίσω να καταπιαστώ περισσότερο. Καλούτσικος τόμος, που δεν χάνει κανείς και τίποτα αν δεν τον διαβάσει. Τον προτείνω πάντως έστω και μόνο για το διήγημα της Τανίθ Λι. Edited March 12, 2013 by Δημήτρης 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted April 26, 2013 Share Posted April 26, 2013 (edited) ''Ιστορίες με Βρικόλακες'' ν. 30:- Αριστοτέλης Βαλαωρίτης: ''Ο Βρικόλακας'': Ωραίο ποίημα του 19ου αιώνα το οποίο δεν μπόρεσα να ευχαριστηθώ γιατί δεν μου αρέσει η ποίηση. - Που Σουνγκ Λινγκ: ''Το Πτώμα στο Πανδοχείο'': Τέσσερις έμποροι που θα περάσουν την νύχτα τους σ' ένα πανδοχείο, θα πάρουν την μεγαλύτερη τρομάρα της ζωής τους. Αδιάφορο δείγμα γραφής του 17ου αιώνα αυτή την φορά.- Τζον Πολιντόρι: ''Ο Βρικόλακας'': Από τις πιο γνωστές ιστορίες για τον θρύλο του βρικόλακα, αξίζει να διαβαστεί έστω και μόνο για το ιστορικό του θέματος. - Μάνλι Γουέλμαν: ''Στο Φως του Φεγγαριού'': Αυτή ήταν ωραία. Λογοτεχνικά δεν είναι τίποτα το τρομερό, αλλά η αξία της έγκειται στην πρωτοτυπία της. Μου άρεσε.- Φριτζ Λάιμπερ: ''Το Κορίτσι με τα Πεινασμένα Μάτια'': Ανήκει στην κατηγορία των διηγημάτων που τα διαβάζει κανείς όχι τόσο για την ποιότητα τους, όσο για την αίσθηση που σου αφήνουν. Από αυτή την άποψη αξίζει. - Ρέι Μπράντμπερι: ''Στήλη Φωτιάς'': Ένας από τους λίγους Μπράντμπερι που δεν μου άρεσε. Ένας άνθρωπος ''ξυπνά'' ύστερα από πολύ καιρό σ' έναν μελλοντικό κόσμο, για να ανακαλύψει ότι τα πάντα γύρω του έχουν αλλάξει. Αδιάφορο. - Θωμάς Μαστακούρης: ''Μαύρη Δαντέλα'': Η καλύτερη ιστορία του τόμου, συνιστά μία νέα περιπέτεια του δαιμόνιου ντέντεκτιβ Ιάσωνα Δούκα. Ή οποία θα είναι και η δυσκολότερη που θα συναντήσει ποτέ. Καλή ήταν, αλλά κατώτερη από τα ''prequel'' της. Από τους χειρότερους τόμους, να διαβαστεί μόνο από τους φαν της σειράς. Edited April 26, 2013 by Δημήτρης 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted May 28, 2013 Share Posted May 28, 2013 (edited) ''Ιστορίες Ελληνικής Φαντασίας 2'' ν. 31:- Αλέξανδρος Θεοφανίδης: ''Διαφορά Νοοτροπίας'': Ένα συνηθισμένο θέμα ειδωμένο από μία πρωτότυπη οπτική γωνία. Πολύ ωραία ιστορία. - Μαρία Σαββίδου: ''Ταξιδιώτες της Καταστροφής'': Ισχύει πάνω- κάτω ότι και με την προηγούμενη, αν και αυτή θα την ήθελα λίγο πιο μεγάλη. Έστω και έτσι όμως μου άρεσε. - Κωνσταντίνος Ρωμοσιός: ''Χαμένη Περίπολος'': Ένα ολιγομελές πλήρωμα θα ναυαγήσει σ' έναν εχθρικό πλανήτη και θα έρθει αντιμέτωπο με κάθε λογής κινδύνους. Είναι αλήθεια ότι η Κόλαση δεν είναι ίδια για όλους τους ανθρώπους, απλά παίρνει την μορφή που ταιριάζει στον καθένα για να μπορεί να τον βασανίζει όπως του αξίζει. Καταπληκτικό διήγημα. - Ανθίππη Φιαμού: ''Τα Στίγματα του Ανάμ'': Η συγκεκριμένη ιστορία αποδεικνύει περίτρανα ότι το φάντασυ δεν χρειάζεται σώνει και καλά να έχει δυνατούς ήρωες, μεγαλεπήβολες μάχες και ατελείωτες ίντριγκες για να είναι ποιοτικό. Μπορεί κάλλιστα να είναι τέτοιο και με μικρά, απλά, καθημερινά πράγματα. Την διάβασα με κομμένη την ανάσα και έγινε αμέσως μία από τις πολύ αγαπημένες μου.- Θανάσης Βέμπος: ''Δώστε στα Data στο Λαό'': Ένα δείγμα γραφής από τον Έλληνα Γκίμπσον που τοποθετείται στην Αθήνα του κοντινού μέλλοντος. Μου άρεσε, όχι όμως όσο άλλες ιστορίες του. Δεν με πείραξε τόσο το έντονο δείγμα ρομάντσου που είχε, όσο η έλλειψη του cyberpunk στοιχείου. Όπως και να 'χει όμως, περιμένω με ανυπομονησία να έρθει η σειρά του τόμου 35 που αποτελείται μόνο από δικές του ιστορίες. - Αλέξανδρος Θεοφανίδης: ''Suspandu'': Φλασάκι με θέμα έναν άνθρωπο που ήθελε να αποκτήσει την υπέρτατη γνώση. Καλό και αυτό. Πάνε περισσότερα από δέκα χρόνια που διάβασα την ανθολογία για πρώτη φορά, και τώρα που την ξανάπιασα αποδείχθηκε μία πολύ ευχάριστη έκπληξη. Δεν θυμόμουν ότι ήταν τόσο καλή. Την τελείωσα μέσα σ' ένα απόγευμα, πέρασα πολύ ωραία και την προτείνω ανεπιφύλακτα. Edited May 28, 2013 by Δημήτρης 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted July 13, 2013 Share Posted July 13, 2013 (edited) ''Ιστορίες σε Παράξενες Θάλασσες'' ν. 32:- Ανδρέας Καρκαβίτσας: ''Τελώνια'': Ο ιδιόμορφος και παράξενος τρόπος με τον οποίο είναι γραμμένη, δεν με άφησε να την ευχαριστηθώ όσο θα ήθελα. Όχι δηλαδή και ότι πολυκατάλαβα αυτά που διάβασα. - Πόουλ Άντερσον: ''Δαιμονικό Ταξίδι'': Ένας πειρατής πιάνεται αιχμάλωτος και το τίμημα που καλείται να πληρώσει για την ελευθερία του, είναι να συνοδέψει τους δεσμοφύλακες του σ' ένα επικίνδυνο ταξίδι. Σκόπος τους είναι να συνάψουν συμμαχία με μία διαμονική ράτσα πλασμάτων. Καταπληκτική περιπέτεια, στα πρότυπα αυτών του ανίκητου βάρβαρου.- Τάνιθ Λι: ''Τα Δέρματα μας είναι Ομορφότερα'': Μέσω ενός μοναχικού και δύστροπου ψαρά, η συγγραφέας καταπιάνεται με τον μύθο των Σίλκι, των Φωκανθρώπων των Βορείων Θαλασσών. Καλογραμμένο όπως κάθε τι της Λι, αποπνέει μία βαριά και μελαγχολική ατμόσφαιρα. - Τζέιμς Μπλις: ''Επιφανειακή Τάση'': Μία παράξενη μορφή ζωής, απόγονοι των ανθρώπων, αποφασίζει να κατανικήσει τους δισταγμούς της και βάζει πλώρη να ανακαλύψει τον εξωτερικό κόσμο που την περιβάλλει. Δεν μου άρεσε. Καλή η εκτέλεση, αλλά κακή η ιδέα. - Θωμάς Μαστακούρης: ''Μπροστά στο Βασιλιά της Θάλασσας'': Ωραία, σύντομη ιστορία με οικολογικές προεκτάσεις. Θα μπορούσε να ήταν και καλύτερη, αν ήταν τρεις- τέσσερις σελίδες μεγαλύτερη και ίσως λιγότερο απλοϊκή. Δεν είναι κακός τόμος, αλλά σαφώς και είναι από τους αδύναμους. Δεν χάνει κανείς και τίποτα αν δεν τον διαβάσει. Edited July 13, 2013 by Δημήτρης 7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted July 16, 2013 Share Posted July 16, 2013 ''Ιστορίες σε Παράξενες Θάλασσες'' ν. 32: - Πόουλ Άντερσον: ''Δαιμονικό Ταξίδι'': Ένας πειρατής πιάνεται αιχμάλωτος και το τίμημα που καλείται να πληρώσει για την ελευθερία του, είναι να συνοδέψει τους δεσμοφύλακες του σ' ένα επικίνδυνο ταξίδι. Σκόπος τους είναι να συνάψουν συμμαχία με μία διαμονική ράτσα πλασμάτων. Καταπληκτική περιπέτεια, στα πρότυπα αυτών του ανίκητου βάρβαρου. Πολύ καλή ιστορία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
D'Ailleurs Posted July 17, 2013 Share Posted July 17, 2013 Και αυτή από τις καλές ανθολογίες. Το Η Κοιλάδα του Σκώληκα αποτελεί το υπέρτατο βαρβαρικό έπος. Λι και Μούρκοκ σταθερά καλοί. Εξαιρετικό το διήγημα του Λάβκραφτ, του Μακντόναλντ δεν το θυμάμαι. Το Άπαρτο Κάστρο του Ντάνσανυ είναι κάπως περίεργο αλλά μου άρεσε. Σχετικό άσμα από τους Destiny's End εδώ Η "κοιλάδα του Σκώληκά" παραμένει μέχρι σήμερα μοναδική στο είδος της. Απίστευτο έπος! Καρλ Έντουαρντ Βάγκνερ - Υπόγεια Ρεύματα: ο Kane είναι ο κακός μάγος τον οποίο θα προσπαθήσει να ξεκάνει νεαρός βάρβαρος για χάρη της όμορφης Dessylyn. Φοβερή ιστορία! αναμφίβολα η καλύτερη στιγμή! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted August 3, 2013 Share Posted August 3, 2013 (edited) ''Ιστορίες με Τρελούς Επιστήμονες'' ν. 33:- Μπράιαν Στάπλφορντ: ''Ο Μηχανικός και ο Εκτελεστής'': Ένας επιστήμονας και το δημιούργημα του στο διάστημα, έχουν καταδικαστεί σε θάνατο ως επικίνδυνα να εισέλθουν στην Γη. Αυτός όμως δεν θα κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια. Δεν μου άρεσε. - Σύριλ Κόρνμπλαθ: ''Η Μικρή Μαύρη Τσάντα'': Υπέροχη ιστορία που θυμόμουν αρκετά καλά και ας πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που την διάβασα. Ένας πρώην γιατρός και νυν αλκοολικός, θα βρει την ευκαιρία να ξανασταθεί στα πόδια του ύστερα από ένα περίεργο καπρίτσιο της τύχης. Η απληστία όμως υπήρξε πάντοτε πολύ κακός σύμβουλος. Πρόκειται για ένα μικρό διαμάντι.- Θίοντορ Στάρτζεον: ''Ο Μικροκοσμικός Θεός'': Μία ιδιοφυία ζει απονωμένη σ' ένα νησί έχοντας κόψει επαφή σχεδόν μ' όλους τους ανθρώπους. Περνάει την ώρα του κάνοντας κάθε λογής απίστευτες και περίεργες ανακαλύψεις. Τα πράγματα όμως δεν θα συνεχίσουν να κυλούν ήρεμα για πολύ καιρό ακόμα. Μέτρια ήταν. - Φρέντρικ Μπράουν: ''Ο Αστροπόντικας'': Αυτή ήταν ωραία. Ένας μισότρελος επιστήμονας θα στείλει στο διάστημα για ερευνητικούς σκοπούς ένα... ποντίκι. Εκείνο θα συναντήσει και θα προσάψει σχέσεις μ' έναν άγνωστο πολιτισμό. Και τα ευτράπελα θα αρχίσουν να δίνουν και να πέρνουν. - Ρόμπερτ Μπλοχ: ''Τα Κτήνη του Μπαρζάκ'': Ένας αποτυχημένος θα δεχτεί την πρόσκληση ενός παλιού του φίλου να παρακολουθήσει τα πειράματα του στον πύργο όπου ζει. Πειράματα που προξενούν αποτροπιασμό και αηδία. Μία σκοτεινή και εφιαλτική ιστορία από τον μεγάλο αυτόν συγγραφέα του οποίου το κάθε τι που έχω διαβάσει, μου έχει αρέσει. - Θωμάς Μαστακούρης: ''Τα Ανταλλακτικά'': Το δεύτερο διήγημα που θυμόμουν πολύ καλά. Μου άρεσε πολύ το όλο φόντο και η κεντρική ιδέα. Και φυσικά δεν γίνεται να μην διαβάσεις τις δύο τελευταίες παραγράφους μ' ένα χαμόγελο στα χείλη. Νομίζω ότι έχει γίνει και κόμικ στο περιοδικό ''9''. Αν ναι, ας πει κάποιος τον αριθμό του τεύχους για να δω αν το έχω. Άνιση ανθολογία θα έλεγα. Μισές ιστορίες καλές και μισές αδιάφορες. Είναι στην κρίση του καθενός αν θα την διαβάσει. Edited August 3, 2013 by Δημήτρης 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.