Ιστορίες... Εκδόσεις Ωρόρα - Λίστα και σχολιασμός ανθολογιών

[Alucard]

Όσοι ψάχνετε κάποια Ωρόρα και μένετε Θεσσαλονίκη, πάτε μια βόλτα από το μεγάλο περίπτερο στην Παπαναστασίου με Μαρτίου. Πείτε στον Θανάση πως σας έστειλα εγώ.    Εγώ βρήκα μερικές στο TheComicCon και φυσικά τις τσίμπησα!

[Δημήτρης]

''Ιστορίες με Σκεπτόμενες Μηχανές'' ν. 54:

 

- Τζον Βάρλεϊ: ''Ανάληψη από την Τράπεζα Μνήμης'': Ένας φουκαράς με τις δυνατότητες που προσφέρει η τεχνολογία του μέλλοντος, θα κρατήσει την συνείδηση του αλλά θα μεταφερθεί στο σώμα ενός... λιονταριού. Για ένα ΣΚ που θα σπάσει την ρουτίνα. Τα πράγματα όμως θα στραβώσουν και θα αρχίσει να τρέχει και να μην προλαβαίνει. Καλούτσικο αλλά με ορολογία που το καθιστά δύσκολο στο να το παρακολουθήσει κανείς. 

 

- Φρανκ Χέρμπερτ: ''Το Ον Μηχανή'': Ένας νοικοκύρης θα προσπαθήσει να εξερευνήσει τα τι και τα πως του ευρύτερου περιβάλλοντος του που προσωποποιείται σε μία γιγάντια μηχανή που καταδυναστεύει τους ανθρώπους. Όχι για παραπάνω από μία φορά. 

 

- Τομ Μάντοξ: ''Φιδίσια Μάτια'': Το κατασκεύασμα που έχει ένας απόστρατος στο κεφάλι του τού έχει κάνει την ζωή πατίνι. Θα προσπαθήσει να απαλλαγεί από δαύτο προτού χάσει τελείως την μπάλα. Μία λαμακία και μισή, από ένα σημείο και μετά δεν καταλάβαινα αυτά που διάβαζα. 

 

- Ισαάκ Ασίμοφ: ''Ο Διακοσάχρονος Άνθρωπος'': Στο μέλλον τα ρομπότ ζουν πειθήνια και ειρηνικά με τους ανθρώπους. Χωρίς απαιτήσεις και δικαιώματα, μη κάνοντας τίποτα άλλο παρά μόνο να τους υπακούν. Και ενίοτε να ανέχονται και εξευτελισμούς. Ώσπου κάποια στιγμή αυτό θα αλλάξει. Όχι όμως με κάποια βίαιη εξέγερση όπως ίσως θα περίμενε κανείς, αλλά με διάλογο και επιχειρήματα. Βήμα- βήμα, όμορφα και πολιτισμένα   Μία πολύ ωραία ιστορία από έναν τιτάνα της επιστημονικής φαντασίας, έχει γίνει και (μάλλον μέτρια) ταινία με τον αξέχαστο Ρόμπιν Ουίλιαμς. 

 

Αδιάφορος τόμος, αν διαβαστεί να γίνει μόνο για το τελευταίο διήγημα. 

Edited May 29, 2016 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες σε Παράξενες Θάλασσες 2'' ν. 55:

 

- Τάσος Ρούσσος: ''Πυξίδες'': Μεγάλης έκτασης ποίημα με απαισιόδοξη νότα. Καλό ήταν αν και δεν μου αρέσει η ποίηση. Ή ίσως να μην μπορώ να την καταλάβω και άρα να την εκτιμήσω στο βαθμό που θα της άξιζε. 

 

- Ντέιβιντ Ντρέικ: ''Από τα Σκοτεινά Νερά'': Το πλήρωμα ενός μικρού σκάφους έρχεται σε κόντρα με τους μεγαλύτερους κυνηγούς της θάλασσας και των τεραστίων διαστάσεων αρχηγό τους. Αν και το αρχαιορωμαϊκό της φόντο μπορεί να ξενίσει, μου άρεσε. Ίσως επειδή έχει να κάνει με έναν μεγάλο μου φόβο, εκείνο του να βρεθώ σε πλοίο που ναυαγεί και να φαγωθώ από καρχαρία   

 

- Ρόμπλεϊ Γουίλσον: ''Διακοπές στην Ακροθαλασσιά'': Μία οικογένεια που απολαμβάνει τις διακοπές της θα παρατηρήσει ένα παράξενο φαινόμενο που θέλει την θάλασσα να έχει κυριολεκτικά εξαφανιστεί. Θα αρχίσει να ψάχνει τα τι και τα πως για να βρεθεί να τρέχει και να μην προλαβαίνει. Άθελα μου έκανα ένα hint.    

 

- Ράφαελ Λάφερτι: ''Η Θάλασσα είναι Άσχημη'': Ένας κακομοίρης που μόνο για ναυτικός δεν κάνει, θα αναγκαστεί να γίνει τέτοιος για να κερδίσει την καρδιά της αγαπημένης του. Αυτής ενός μικρού, κακομαθημένου παιδιού. Πρωτότυπο και κυνικό, με άφησε όμως αδιάφορο. 

 

- Ρόμπερτ Χάουαρντ: ''Σκιές στο Φεγγαρόφωτο'': Κόναν, όμορφη γυναίκα, τέρατα. Και φυσικά κοπρόσκυλα πάντα πρόθυμα να ταϊσουν το σπαθί του. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Όλα τα καλούδια της πετυχημένης συνταγής του αξέχαστου συγγραφέα είναι εδώ. Και αν και κάθε διήγημα του θα είναι πάντα μία μεθυστική εμπειρία, δεν μου φάνηκε ωστόσο να πολυσυνάδει με το όλο θέμα. 

 

- Μπάρινγκτον Μπέιλι: ''Το Πλοίο της Καταστροφής'': Ακολουθεί μοτίβο που υποψιάζομαι ότι παίζει πολύ σε θαλασσινές ιστορίες. Αυτό που θέλει πλοίο να έχει χάσει τον δρόμο του και να περιπλανιέται σε μυστηριώδη, αχαρτογράφητα νερά. Με ξωτικά, ανθρώπους και τρολ να δίνουν μία ξεχωριστή νότα. Ωραία και ατμοσφαιρική. 

 

- Θωμάς Μαστακούρης: ''Η Ιστορία του Γέρου Σφουγγαρά'': Άλλο ένα γνώριμο σκηνικό κάνει την παρουσία του, των γνωστών σε όλους μας σφουγγαράδων που πριν από πολλά χρόνια πάλευαν με την θάλασσα για τα ευ ζην. Αντιμέτωποι με τους βυθούς και τις συνεχείς προκλήσεις που τους έθεταν. Την θυμόμουν με νοσταλγία και περίμενα πως και πως να έρθει η σειρά της για να την ξαναπολαύσω. 

 

Ανθολογία που προσφέρεται σε όσους αγαπούν την θάλασσα. Και που μάλλον δεν προσφέρει αυτά που υπόσχεται. Χωρίς να την λες και κακή, μπορεί κανείς να προσπεράσει. 

Edited July 4, 2016 by Δημήτρης

[Alucard]

Ιστορίες από Ονειρικούς Κόσμους, ν. 9

 

Ο τόμος περιέχει τις εξής ιστορίες: 

1. Πήτερ Φίλλιπς: Τα όνειρα είναι κάτι το ιερό
2. Ουίλλιαμ Τεμπλ: Οι τρεις ήλιου της Αμάρα
3. Ρέυ Μπράντμπερυ: Ίσως και να ονειρευτείς
4. Ρόμπερτ Σέκλυ: Ο ονειρόκοσμος
5. Θήοντορ Στάρτζον: Δεν ήταν συζηγία
6. Χ.Φ. Λόβκραφτ: Σελεφαΐς
7. Ρότζερ Ζελανζύ: Ο άνθρωπος που αγάπησε μια Φαϊόλι
8. Φριτς Λάιμπερ: Μαριάνα

 

Ουδέτερος τόμος της καταπληκτικής και μυθικής αυτής σειράς. Ξεχώρισα σχετικά εύκολα τα "Οι τρεις ήλιοι της Αμάρα" -που καταλαμβάνει κάτι περισσότερο από το 1/3 όλου του βιβλίου, το "Δεν ήταν συζυγία" και το "Μαριάνα" του Λάιμπερ. Τα υπόλοιπα ήταν από μέτρια ως άσχημα.

[Δημήτρης]

''Ιστορίες με Κατάρες'' ν. 56: 

 

- Μάριον Κρόφορντ: ''Το Χαμόγελο του Νεκρού'': Ένας βαρόνος λίγο πριν από το κατώφλι του θανάτου, έχει την χαιρέκακη ικανοποίηση να βλέπει τους απογόνους του να τυραννιούνται για δικές του αμαρτίες. Φόντο ένας μουντός, καταθλιπτικός πύργος, κλασικό για τέτοιες καταστάσεις. Καλογραμμένη αλλά ο έμπειρος αναγνώστης θα καταλάβει τι γίνεται. Την είχα διαβάσει και παλαιότερα σε συλλογή του συγγραφέα και πάλι δεν μου είχε κάνει εντύπωση. 

 

- Ντέρμοτ Σπενς: ''Το Σπίτι πλάι στον Ποταμό Ράινεκ'': Ένα ζευγάρι με την βοήθεια ενός φιλοξενούμενου, θα προσπαθήσει με αδόκιμο τρόπο να απαλλαχθεί από την κατάρα που βαραίνει για πολλά χρόνια την οικογένεια. Αδιάφορο. 

 

- Βίκτορ Ρουσό: ''Η Κατάρα της Άμεν Ρα'': Τι πιο ταιριαστό υπόβαθρο για κατάρες από τον αρχαίο όσο και μυστηριώδη Αιγυπτιακό πολιτισμό; Που ξέρει με κάθε τρόπο να φυλάει καλά τα μυστικά του; Αλίμονο σε όποιον τολμήσει να βεβηλώσει τον τάφο ενός Φαραώ με την γνωστή σε όλο τον κόσμο συμφορά που χτύπησε τα μέλη της αποστολής που ανακάλυψε και άνοιξε τον τάφο του Τουταγχαμών. Για κάτι τέτοιο μιλάει πάνω- κάτω και αυτή η καταπληκτική περιπέτεια. Όπως πολύ εύστοχα αναφέρεται στον πρόλογο, θα μπορούσε να γίνει μία πολύ καλή b-movie παλαιότερων δεκαετιών. 

 

- Γουίλκι Κόλινς: ''Εννιά η Ώρα!'': Ένας μελλοθάνατος από συμφορές που έπληξαν μέλη της οικογένειας του, γνωρίζει με ακρίβεια την ώρα του θανάτου του. Ισχύει ότι και με την πρώτη, καλούτσικη με την κατάληξη όμως να κάνει μπαμ. 

 

- Τανίθ Λι: ''Αγκάθια'': Η ιστορία της Ωραίας Κοιμωμένης ιδωμένη από μία πιο σκοτεινή πλευρά. Δεν μου άρεσε. 

 

Δεν την ξεκίνησα με ενθουσιασμό γιατί δεν με τραβάει το θέμα. Για να επιβεβαιωθώ, εκτός από την πολύ καλή ιστορία του Βίκτορ Ρουσό. Αξίζει να διαβάσει κανείς την ανθολογία έστω και μόνο για αυτή. 

Edited July 24, 2016 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες με Ταξίδια στο Χρόνο 2'' ν. 57: 

 

- Ρότζερ Ζελάζνι: ''Θεϊκή Τρέλα'': Πόσες είναι άραγε οι φορές που παρακαλάμε να μπορούσαμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω; Για να αλλάξουμε μία κατάσταση; Να την χειριστούμε διαφορετικά; Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ή μόνο για λίγα λεπτά; Όλοι μας λίγο- πολύ το έχουμε σκεφτεί. Καλή όχι ως προς την ποιότητα, αλλά ως προς την αίσθηση που αφήνει.

 

- Δάφνη Καστέλ: ''Μεγάλη Μητέρα'': Τρεις τυχοδιώκτες σπεύδουν να απελευθερώσουν τον σύντροφο τους από μία σατανόγρια που συνιστά τον φόβο και τον τρόμο όσων έχουν την ατυχία να μπουν στο στόχαστρο της. Και θα τα καταφέρουν με τρόπο αδόκιμο. Φάντασυ διήγημα που στέκεται καλά σ' ένα κατεξοχήν ε.φ. setting.

 

- Κρίστοφερ Πριστ: ''Ατελείωτο Καλοκαίρι'': Καταγραφή των αδιάφορων μπρος πίσω στο χρόνο ενός τύπου στο ξεκίνημα του εικοστού αιώνα και καταμεσής του Β' Π.Π. Και παράλληλα των ερωτικών του περιπετειών με δύο νέες αδερφές. Με κούρασε. 

 

- Τζον Μακντόναλντ: ''Αμφίσκιος'': Αυτή ήταν ωραία. Τέσσερις άνθρωποι που βρίσκονται μία ανάσα από τον θάνατο, θα βρουν τους εαυτούς τους όχι να έχουν περάσει στην άλλη πλευρά του Αχέροντα όπως ήταν αναμενόμενο, αλλά να έχουν μεταφερθεί σε μία άλλη, απίστευτη πραγματικότητα. Όπου το χορτάρι είναι γαλάζιο, ο ήλιος κόκκινος και αρματωμένοι στρατιώτες προσπαθούν να τους πετσοκόψουν. Ξεπερνώντας το αρχικό σοκ, θα ξεκινήσουν τις προσπάθειες για επιβίωση και να πάρουν πρέφα τι ακριβώς έχει συμβεί. 

 

- Ρίτσαρντ Κόουπερ: ''Το Χειρόγραφο της Συλλογής Χέρτφορντ'': Εδώ έχουμε μία άτυπη συνέχεια του ''Η Μηχανή του Χρόνου'' του Χέρμπερτ Τζορτζ Γουέλς. Θυμάμαι ότι την είχα διαβάσει και δεν μου άρεσε, αν και θα ήθελα κάποια στιγμή να την ξαναθυμηθώ. Η παρούσα όμως ήταν καλή. Με φόντο την ρημαγμένη από την πανούκλα Ευρώπη του Μεσαίωνα, παρακολουθούμε τις περιπέτειες ενός φουκαρά που προσπαθεί να επιστρέψει στην εποχή του. Η όλη ιδέα δεν με πολυτραβάει και νόμιζα ότι δεν θα μου αρέσει. Ήταν όμως καλογραμμένη και έφυγε γρήγορα και ευχάριστα. 

 

Άνιση θα έλεγα ανθολογία. Αμφιταλαντεύομαι αν θα την πρότεινα ή όχι, αλλά τείνω προς το δεύτερο. Χωρίς να είναι κακή, με τέτοιο πιασιάρικο θέμα θα μπορούσε να ήταν καλύτερη. Ούτε κρύο ούτε ζέστη.

Edited August 13, 2016 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες με Λυκάνθρωπους 2'' ν. 58: 

 

- Πίτερ Μπιγκλ: ''Ο Φάρελ και η Λίλα'': Ένας τύπος ανακαλύπτει ότι η συμβία του είναι λυκάνθρωπος. Δεν θα λακίσει όμως όπως ίσως θα περίμενε κανείς και θα της συμπαρασταθεί. Τουλάχιστον αυτό, παρά μία καταπιεστική πεθερά   

 

- Πόουλ Άντερσον: ''Επιχείρηση Αφρίτ'': Μερικά χρόνια στο μέλλον οι πόλεμοι διεξάγονται με διαφορετικό τρόπο όντας με την χρήση μαγείας. Αλλά με τις ίδιες πετυχημένες τακτικές. Την θυμόμουν αμυδρά από παλαιότερα ότι μου είχε αρέσει και έτσι ήταν. Καλογραμμένη όπως κάθε τι του Άντερσον. 

 

- Τζιν Γουλφ: ''Ο Ήρωας ως Λυκάνθρωπος'': Πάλι μεταφερόμαστε στο μέλλον όπου τα πάντα είναι διαλυμένα με τους ανθρώπους να έχουν μετατραπεί σε κυνηγούς προς αναζήτηση τροφής. Από την στιγμή που δεν έχω διαβάσει Τζιν Γουλφ δεν ξέρω γιατί ισχύει αυτό, αλλά τον έχω σε μεγάλη εκτίμηση. Και διαψεύστηκα. Δεν ξέρω αν υπήρχαν hints που δεν έπιασα, μία φορά πάντως δεν μου άρεσε καθόλου. 

 

- Έντγκαρ Πάνγκμπορν: ''Ο Μακρυδόντης'': Κατεξοχήν φόντο για ιστορίες με λυκάνθρωπους θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι τα αιωνόβια, χιονισμένα δάση. Σε ένα τέτοιο λαμβάνει χώρα και η ωραία αυτή περιπέτεια με τον μονόχνοτο αγρότη να σπεύδει προς αναζήτηση της εξαφανισμένης συζύγου του. Καλή αλλά και πολύ μουντή, με κατέθλιψε η μελαγχολική της ατμόσφαιρα. 

 

- Τόμας Ντις: ''Η Ίδια του η Ράτσα'': Εδώ το σκηνικό είναι μάλλον ασυνήθιστο μιας και έχει να κάνει με την βρετανική εξοχή στα χρόνια των Δρυίδων. Καλογραμμένη αλλά και παράξενη, διαβάζεται ευχάριστα και ξεχνιέται γρήγορα.

 

Μάπα το καρπούζι, προσπεράστε. Για να πω την αλήθεια πάντως δεν περίμενα και τίποτα το διαφορετικό. Πολύ εξειδικευμένο θέμα με ελάχιστη ποιοτική βιβλιογραφία. Έστω και έτσι όμως έχει ιδιαίτερη συναισθηματική αξία όντας η δεύτερη χρονολογικά Ωρόρα που διάβασα πίσω στη δευτέρα Λυκείου. 

Edited September 2, 2016 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες με Εξωγήινους Εισβολείς 2'' ν. 59: 

 

- Φριτς Λάιμπερ: ''Κύκλωπας'': Υπαρξιακές ανησυχίες ενός πληρώματος που σπεύδει προς εύρεση μίας αποστολής που δεν έχει δώσει σημάδια ζωής. Δεν μου άρεσε. 

 

- Χάουαρντ Κοχ: ''Εισβολή από τον Άρη'': Το 1938 μία παράνοια άνευ προηγουμένου έπληξε την Αμερική που είχε να κάνει με υποτιθέμενη εισβολή εξωγήινων. Υπεύθυνος ο ηθοποιός Όρσον Γουέλς που διασκεύασε ραδιοφωνικά το ''Ο Πόλεμος των Κόσμων'' του Χέρμπερτ Τζορτζ Γουέλς. Το παρόν κείμενο συνιστά την απομαγνητοφώνηση της εκπομπής.

 

- Ρόμπερτ Σίλβερμπεργκ: ''Ο Χορός του Ήλιου'': Ένα πλήρωμα που θέλει να αποικίσει ένα πλανήτη προβαίνει στην εξολόθρευση της χλωρίδας του. Ένα μέλος του όμως απόγονος φυλής που έχει στο παρελθόν υποστεί γενοκτονία, υποψιάζεται ότι έχουν να κάνουν με νοήμον ζωή. Υποψίες που θα εγείρουν τις αμφιβολίες του για το όλο εγχείρημα. Καλή ήταν.

 

- Μίλντρεντ Κλίνγκερμαν: ''Υπουργός άνευ Χαρτοφυλακίου'': Τι θα μπορούσε άραγε να κάνει μία άκακη γιαγιά απέναντι σε μία χούφτα εισβολέων που κρατούν στα χέρια τους το μέλλον της Γης; Τι άλλο από το να τα καταφέρει περίφημα; Έξυπνη και κεφάτη.

 

- Κλίφφορντ Σάιμακ: ''Αψιμαχία'': Οι μηχανές της Γης θα αποφασίσουν να επαναστατήσουν και να διεκδικήσουν την ανεξαρτησία από τους ανθρώπινους δυνάστες τους. Απέναντι τους ένας φουκαράς που θα δει να πέφτει στους ώμους του η μοίρα όλης της ανθρωπότητας. Πολύ καλή, έχει όμως μεταφραστεί και στο ν. 5 της σειράς. 

 

- Χένρι Φέλσεν: ''Έρχεται ο Εξωγήινος'': Ένας εξωγήινος έρχεται στη Γη με αποστολή να την καταστρέψει. Θα ερωτευτεί όμως μία γήινη και θα κάνει οικογένεια μαζί της. Κοινώς θα δέσει τον γάιδαρο του. Οι επιτελείς όμως του μητρικού του πλανήτη δεν θα κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια και θα θέσουν σε δοκιμασία την ευτυχισμένη του ρουτίνα. Ωραία, διαβάζεται με ένα χαμόγελο στα χείλη. 

 

- Ρόμπερτ Άμπερναθι: ''Πυραμίδα'': Εδώ η οπτική γωνία που θέλει τον άνθρωπο ως το κυρίαρχο είδος αλλάζει περνώντας τον σε δεύτερη μοίρα. Οι κύριοι του ελαστικοί μεν, με ανώτερη τεχνολογία δε. Τι θα γίνει όμως όταν αρχίσει σιγά- σιγά να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της εξέλιξης και να γίνεται άπληστος; Καλογραμμένη και συνάμα η πιο απαιτητική. 

 

- Θωμάς Μαστακούρης: ''2.000 Πφι Πολιτισμού'': Αδιάφορο φλασάκι, πολύ κατώτερο σε ποιότητα από διάφορα αριστουργήματα που μας έχει προσφέρει κατά καιρούς. Ή και άλλα όχι τόσο καλά. Ξεπέτα, μου έδωσε την εντύπωση ότι βαριόταν όταν το έγραφε. 

 

Καλούτσικη και ανάλαφρη, μπορεί να προσφέρει μερικές ευχάριστες στιγμές. Τίποτα το ιδιαίτερο όμως, ζει κανείς άνετα και χωρίς αυτή. 

Edited October 9, 2016 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες με Θεούς και Δαίμονες 2'' ν. 60: 

 

- Τανίθ Λι: ''Τα Παιδιά της Νύχτας'': Νύφες που δεν θέλουν τους μελλοντικούς τους συζύγους, αλλά ελεύθερα και όμορφα παλικάρια. Πιστές υπηρέτριες που είναι πρόθυμες να τις βοηθήσουν και πανίσχυροι μάγοι. Μαγεμένα δάση και κακοποιά πνεύματα. Ακούγεται αχταρμάς αλλά δεν είναι μιας και όλα δένουν όμορφα μεταξύ τους. Όχι ακριβώς το στυλ μου, ήταν όμως καλογραμμένο και μου άρεσε.  

 

- Ρόμπερτ Χάουαρντ: ''Η Κόρη του Γίγαντα των Πάγων'': Ο Κόναν νέος ακόμη, άβγαλτος αλλά ανυποχώρητος στο να αποκτήσει αυτό που ποθεί. Αδιαφορώντας για το τίμημα, περιπλανώμενος στις παγωμένες ερημιές του βορρά. Δεν την χαρακτηρίζει κάποια σπουδαία πλοκή, βρίθει όμως εντυπωσιακών εικόνων. Ιστορία- ύμνος στην ανθρώπινη επιμονή και αντοχή. 

 

- Κλαρκ Άστον Σμιθ: ''Το Σκοτεινό Είδωλο'': Ένα χαμίνι θα ταπεινωθεί από έναν πρίγκηπα και πολλά χρόνια μετά ενώ έχει εντρυφήσει στις μαύρες τέχνες, θα επιστρέψει για εκδίκηση. Μεστό και στιβαρό γράψιμο όπως άλλωστε κάθε τι του μεγάλου αυτού συγγραφέα. Όχι από τις καλύτερες του αλλά σε κάθε περίπτωση δυνατή. 

 

- Λιν Κάρτερ: ''Η Κατατρόπωση του Ουμ'': Φλασάκι για την αδυσώπητη δύναμη του χρόνου, θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γραφτεί και από τον μετρ του είδους Λόρδο Ντάνσανυ. Σύντομο και ωραίο. 

 

- Γκάρντνερ Φοξ: ''Η Σκιά του Δαίμονα'': Ωραία περιπέτεια στα πλαίσια αυτών του διάσημου βάρβαρου. Δεν φτάνει τα επίπεδα τους, ήταν όμως καλογραμμένη και διαβάζεται άνετα. 

 

- Θωμάς Μαστακούρης: ''Στο Χλίντσκιαλφ'': Μία από τα ίδια με του Λιν Κάρτερ, έχοντας ως φόντο τον μεγάλο θεό της Σκανδιναβικής μυθολογίας Όντιν.

 

Αξιόλογη συνολικά, μόνο όμως για τους φίλους του φάντασυ. 

Edited December 4, 2016 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες με Στοιχειωμένα Σπίτια'' ν. 61: 

 

- Γουίλιαμ Γκουντ: ''Ένας από τους Νεκρούς'': Το ερωτικό τρίγωνο δύο ζευγαριών και μίας εκρηκτικής θηλυκιάς με φόντο ένα φρεσκοαγορασμένο σπίτι. Αδιάφορο. 

 

- Πίτερ Γκριν: ''Ψάχνοντας για Καινούργιο Σπίτι'':  Ένα ζευγάρι μικροαστών στα πρόθυρα του να πλακωθούν στις μπουνιές, σπεύδουν στη μέση του πουθενά προς εύρεση της νέας του κατοικίας. Καλούτσικο αλλά ως εκεί.  

 

- Ρίτσαρντ Μάθεσον: ''Ο Οίκος των Σλότερ'': Δύο αδέρφια αγνοούν τις προκαταλήψεις που θέλουν ένα παλιό σπίτι ως στοιχειωμένο και εγκαθίστανται ελπίζοντας πως θα αποτελέσει έμπνευση για τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες. Μέτριο και δαύτο. 

 

- Αντώνης Κρύσιλας: ''Το Τέρας'': Αυτό ήταν ωραίο. Αυτό ήταν πολύ ωραίο. Ανώνυμο χωριό στου διαόλου τη μάνα, ακατοίκητο ύστερα από μία ανεξήγητη συμφορά που το έπληξε. Παρέα εφήβων αντιμέτωποι ο καθένας με τα προβλήματα και τους δαίμονες του. Εχθρικό, κλειστοφοβικό περιβάλλον, νεύρα τεντωμένα, φονικές ατάκες και πισώπλατες μαχαιριές. Όταν όλα συνοδεύονται από μία εκτέλεση άκρως ικανοποιητική, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό τρομολάγνο. Εκπληκτικό, το θυμόμουν παρ' όλα τα χρόνια από την προηγούμενη φορά που το διάβασα και περίμενα πως και πως να έρθει η σειρά του τόμου για να το ξανααπολαύσω.  

 

Μάπα θα ήταν το καρπούζι και λόγω της χαμηλής ποιότητας των ιστοριών, αλλά και γιατί δεν με τραβάει το θέμα. Δεν συμβαίνει όμως εξαιτίας της τελευταίας που κατ' εμέ στέκεται ισάξια δίπλα σε άλλα πιο γνωστά διαμάντια του είδους. Όσοι δεν το έχετε διαβάσει κάντε το τώρα. 

Edited December 28, 2016 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες Φαντασίας από το Παρελθόν'' ν. 62:

 

- Πλάτων: ''Περιγραφή της Ατλαντίδας'' (από τον ''Κριτία''): Σύμφωνα με την εισαγωγή ο ''Κριτίας'' αποτελεί συνέχεια του Τίμαιου που δεν ολοκληρώθηκε. Το μεγαλύτερο μέρος του που εικάζεται ότι έφτασε στον Πλάτωνα από Αιγύπτιους ιερείς, περιγράφει το θρυλικό νησί που άκμασε σύμφωνα με τον συγγραφέα 9.000 χρόνια    πριν από την εποχή του. 

 

- Λουκιανός: ''Αληθής Ιστορία'': Μάλλον το πιο ξέφρενο απ' όλα, περιγράφει τις απίστευτες περιπέτειες ενός εραστή των ταξιδιών και του αγνώστου, και τα όσα περίεργα είδε ανά τις περιπλανήσεις του. Καλό ήταν, μόνο που δεν μπόρεσα να καταλάβω αν πρόκειται για την πλήρης ή κάποια συντομευμένη εκδοχή. 

 

- Σερ Τόμας Μουρ: ''Ουτοπία'': Πόσοι άραγε δεν έχουν ακούσει για το περίφημο αυτό βιβλίο του Τόμας Μουρ; Λίγοι. Ανεξάρτητα από το αν κανείς συμφωνεί ή όχι με τα όσα διαβάσει, θεωρώ ότι δεν μπορεί να αμφισβητηθεί πως επηρέασε πολλά μεταγενέστερα του είδους και έθεσε πρότυπα.    

 

- Φράνσις Μπέικον: ''Η Νέα Ατλαντίδα'': Άλλο ένα που δεν τελείωσε. Όχι ολοκληρώθηκε και δεν διασώθηκε, απλά ο συγγραφέας δεν το ολοκλήρωσε. Κρίμα γιατί μου άρεσε πολύ. 

 

- Συρανό ντε Μπερζεράκ: ''Ταξίδι στη Σελήνη'': Φέρει ομοιότητες με την ''Αληθής Ιστορία'' του Λουκιάνου ως προς το ότι αγνοεί βασικά επιστημονικά δεδομένα, ακόμη και της εποχής του. Ένα και το αυτό όμως και με τον κυνισμό του που σπάει κόκαλα. Όποιος το διαβάσει, ας έχει υπόψιν ότι ο Μπερζεράκ είχε μεγάλη μύτη. Ή τουλάχιστον έτσι παρουσιαζόταν στη βιογραφική ταινία με τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ   

 

- Τζόναθαν Σουίφτ: ''Το Ιπτάμενο Νησί'': Απόσπασμα του γνωστού σε όλα μας ''Τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ'' από το τρίτο μέρος του βιβλίου. Ωραίο αλλά πιστεύω ότι θα αρέσει περισσότερο αν διαβαστεί στα πλαίσια αυτού. Έχω μία έκδοση, πρέπει να βρω που την έχω καταχωνιάσει. 

 

- Βολτέρος: ''Μικρομέγας'': Το καλύτερο όλων και το πιο φιλοσοφημένο. Δύο όντα κολοσσιαίων διαστάσεων και ανώτερης ευφυίας θα επισκεφτούν τον πλανήτη μας και θα ανοίξουν παρτίδες με κάποια μικροσκοπικά πλάσματα που αποκαλούνται άνθρωποι. Καταπληκτικό, ήταν τόσο καλό όσο το θυμόμουν.

 

Η αξία της ανθολογίας δεν έγκειται τόσο στη δεδομένη ποιότητα της όσο στις προοπτικές που δημιουργεί. Ντρέπομαι που δεν έχω στη βιβλιοθήκη μου σχεδόν καθόλου αρχαίους Έλληνες (και όχι μόνο) συγγραφείς. Είναι ένα κενό που όλο λέω ότι πρέπει να αναπληρώσω και όλο δεν το κάνω. Πρέπει κάποια στιγμή επιτέλους να αρχίσω να αγοράζω/διαβάζω, ιδίως μάλιστα που τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να εμφανίζονται σωρηδόν στα διάφορα παζάρια. 

Edited January 1, 2017 by Δημήτρης

[Nihilio]

- Αντώνης Κρύσιλας: ''Το Τέρας'': Αυτό ήταν ωραίο. Αυτό ήταν πολύ ωραίο. Ανώνυμο χωριό στου διαόλου τη μάνα, ακατοίκητο ύστερα από μία ανεξήγητη συμφορά που το έπληξε. Παρέα εφήβων αντιμέτωποι ο καθένας με τα προβλήματα και τους δαίμονες του. Εχθρικό, κλειστοφοβικό περιβάλλον, νεύρα τεντωμένα, φονικές ατάκες και πισώπλατες μαχαιριές. Όταν όλα συνοδεύονται από μία εκτέλεση άκρως ικανοποιητική, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό τρομολάγνο. Εκπληκτικό, το θυμόμουν παρ' όλα τα χρόνια από την προηγούμενη φορά που το διάβασα και περίμενα πως και πως να έρθει η σειρά του τόμου για να το ξανααπολαύσω.

Ω ναι!

 

Το θυμάμαι από τη συλλογή που είχε βγάλει ο Κρύσιλας, κι εκεί ακόμα ξεχώριζε η συγκεκριμένη ιστορία.

[Δημήτρης]

''Ιστορίες με Κοσμικές Καταστροφές'' ν. 63:

 

- Τζορτζ Γουέλς: ''Το Άστρο'': Ακολουθεί το γνωστό και μη εξαιρετέο μοτίβο της καταστροφής της Γης από μετεωρίτη ή συναφή του. Καλό ήταν.  

 

- Έντγκαρ Άλαν Πόε: ''Συνομιλία Ήρωα και Χαρμίονα'': Ανούσιο παραλήρημα που συνιστά ένα από τα λίγα ε.φ. διηγήματα που έγραψε ο κατά τ' άλλα μεγάλος συγγραφέας. 

 

- Άρθουρ Κλαρκ: ''Το  Τελευταίο Πρωινό'': Μία ανώτερη εξωγήινη φυλή έχοντας προβλέψει την καταστροφή του πλανήτη μας θα επιχειρήσει επικοινωνία με άνθρωπο υψηλής νοημοσύνης για να την αποτρέψει. Έτσι και θα γίνει μόνο που θα αποδειχθεί τελικά ακατάλληλος για την περίσταση. Κεφάτο, διαβάζεται ευχάριστα. 

 

- Βίνσεντ Κινγκ: ''Μηχανισμός Άμυνας'': Αυτό ήταν ωραίο. Κάποια στιγμή στο ακαθόριστο μέλλον μία καταστροφή έχει ισοπεδώσει τα πάντα. Οι κοινωνίες είναι οργανωμένες σε ένα είδος επιπέδων με το καθένα να εχθρεύεται και να προσπαθεί σε κάθε ευκαιρία να εξολοθρεύσει το άλλο. Μία παρέα κυνηγών θα σπεύσει προς εξόντωση μερικών παρείσακτων με τον αρχηγό της να ανακαλύπτει ότι η αλήθεια ήταν πολύ διαφορετική απ' όσο νόμιζε μέχρι τώρα. Ωραία, αγωνιώδης περιπέτεια με πολεμική ατμόσφαιρα και υπαρξιακές ανησυχίες.  

 

- Γουόλτερ Κλαρκ: ''Ο Φορητός Φωνογράφος'': Ένας εκκεντρικός ερημίτης δεν λέει όχι στο να μοιραστεί τα πράγματα του με άτομα που δεν έχουν τίποτα να του προσφέρουν. Πράγματα που κάποτε ήταν δεδομένα και γι' αυτό αδιάφορα, πλέον όμως ζωτικής σημασίας. Μουντό σε μεγάλο βαθμό, σχεδόν καταθλιπτικό. 

 

- Ρέι Μπράντμπερι: ''Η Τελευταία Νύχτα του Κόσμου'': Ένα ζευγάρι αφού ξεπεράσει το σοκ της συνειδητοποίησης, αναρωτιέται για τον καλύτερο τρόπο για αυτό που μέλλει να είναι η τελευταία νύχτα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Στο γνωστό γλυκόπικρο ύφος του Ρέι Μπράντμπερι, θα άρεζε περισσότερο αν ο τίτλος δεν ήταν spoiler του κερατά. 

 

- Ναθάνιελ Χώθορν: ''Το Ολοκαύτωμα της Γης'': Νέο παραλήρημα που έχει να κάνει με πλήθη που ρίχνουν στη φωτιά αυτά που κάποτε υπήρξαν σύμβολα κύρους και εξουσίας. Σημαίες, βιβλία, θρησκευτικά κειμήλια...οινοπνευματώδη. Αδιάφορο, δεν το σώζει το καλό του γράψιμο.

 

- Θίοντορ Στάρτζεον: ''Κεραυνοί και Τριαντάφυλλα'': Ένας λοχίας και μία σταρ της μουσικής συναντιούνται υπό συνθήκες μάλλον αντίξοες. Κάτι πάει να πει στην αρχή αλλά στη συνέχεια με κούρασε. 

 

- Χαλ Ντρέιπερ: ''Μνμ σε μία Βιβλθκ'': Φλασάκι που αφηγείται μελλοντικές δυσκολίες που έχουν να κάνουν με εύρεση και ανάγνωση αρχείων βιβλιοθηκών. Που βρίσκονται στους πυθμένες των ωκεανών. Ή κάτι τέτοιο, δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα καλά.

 

Με εξαίρεση μία- δύο αξιόλογες ιστορίες, οι υπόλοιπες ήταν από μέτριες ως κακές. Δεν με τράβαγε εξαρχής το θέμα, ήρθε και η έλλειψη ποιότητας για να δέσει το γλυκό. Προσπεράστε. 

Edited March 2, 2017 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες με Αγγέλους και Διαβόλους'' ν. 64:

 

- Τζέιν Ιόλεν: ''Αγγελική'': Φλασάκι για έναν άγγελο που σώζει από τον θάνατο ένα πολύ ιδιαίτερο παιδί. Από τα δύο- τρία που θυμόμουν τι γίνεται. 

 

- Ρικ Χαουτάλα: ''Κολτ .24'': Ένα και το αυτό αλλά σε εντελώς διαφορετικό ύφος. Ακολουθεί τη γνωστή συνταγή μπαγαπόντη που συνάπτει συμφωνία για να αποσύρει την γυναίκα του. Προσοχή όμως στα ψιλά της γράμματα!

 

- Μακ Ρέινολτς: ''Ψυχή με Αντικαταβολή'': Άλλη μία συμφωνία με αντάλλαγμα ανέσεις και ευημερία. Μπορεί άραγε το τίμημα να μετριαστεί όταν δεν υπάρχει απληστία;

 

- Ρόμπερτ Σάμπσον: ''Μία Πληθώρα Αγγέλων'': Ένα σμήνος αγγέλων θα εισβάλλει σε μία μικρή πόλη και θα αναστατώσει τους κατοίκους της προσπαθώντας να τους φέρει στον ίσιο δρόμο. Αδιάφορο. 

 

- Ρόμπερτ Γιανγκ: ''Επιπλέον Κίνητρα'': Μερικοί συνάπτουν συμφωνίες στις προσπάθειες τους για πλούτη, δύναμη και εξουσία, και άλλοι για μικρά, απλά καθημερινά πράγματα. Τα μονοπάτια διαφορετικά, μόνο κοινό το εκάστοτε τίμημα. 

 

- Χάουαρντ Φαστ: ''Ο Στρατηγός κατέρριψε έναν Άγγελο'': Στρατιωτικού στυλ με έναν στρατηγό που έκανε αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος. Κατέρριψε έναν άγγελο. Δεν μου άρεσε.

 

- Φρέντρικ Μπράουν: ''Θρόισμα Φτερών'': Ένας παππούς δηλωμένος άθεος θα κληθεί να υπερασπιστεί τα πιστεύω του την ώρα της μεγάλης δοκιμασίας. Καλούτσικη σύντομη ιστορία, από έναν μάστορα του είδους. 

 

- Μπρους Κόβιλ: ''Το Κουτί'': Ένα παιδί από μικρή ηλικία, δεν θα αποχωριστεί στιγμή το θείο δώρο που του δόθηκε για όλη του την ζωή. Ωραίο, αφήνει μία γλυκόπικρη αίσθηση. 

 

- Ζαν Χρόλντα: ''Οι Οκτώ Ερωμένες'': Ένας τυχοδιώκτης καλείται να αποδειχθεί εξυπνότερος από τις ερωμένες του αν δεν θέλει να πατήσει την μπανανόφλουδα. Θα τα καταφέρει άραγε; Ευχάριστο και κυνικό. 

 

- Ισαάκ Ασίμωφ: ''Η Τελευταία Σάλπιγγα'': Οι μάταιες προσπάθειες ενός σεραφείμ να περισώσει ότι μπορεί από την Γη, πριν σαλπίσει η μεγάλη Μέρα της Κρίσης. Μάπα το καρπούζι. 

 

- Ρόμπερτ Σίλβερμπεργκ: ''Βασίλειος'': Ένας μοναχικός προγραμματιστής ζει μία δεύτερη ζωή ασχολούμενος συνεχώς με τα ψηφιακά του δημιουργήματα. Και θα αρχίσει σιγά- σιγά να χάνει την μπάλα. Μέτριο.

 

Το θέμα δεν προϊδεάζει για πολλά και οι ιστορίες αν και ως επί το πλείστο καλογραμμένες, επιβεβαιώνουν. Αποφύγετε, δεν έχετε να χάσετε τίποτα. 

Edited May 21, 2017 by Δημήτρης

[heiron]

Χμ, κάτι τέτοια μου αρέσουν αρκετά. Τα περισσότερα δεν τα έχω διαβάσει αλλά το Βασίλειος καλό μου φάνηκε. Πλησιάζει και στο στυλ μου κάπως ως ιδέα, αν και ο Σίλβερμπεργκ μου τη σπάει σε γενικές γραμμές. (Nevertheless, πρόσφατα πήρα ένα βιβλίο του που είχα στο μάτι πάνω από μια δεκαετία.)

[nikosal]

Θέλω να διαβάσω το διήγημα του Μπαλάνου στον τ. 10. Μπορεί κανείς να μου πει πού θα βρω να αγοράσω τον τόμο (αν υπάρχει σε κανένα παλαιοπωλείο, κατά προτίμηση στην Αθήνα) ή, αν τον έχει και μπορεί, να μου το σκανάρει και να μου το στείλει;

[Tiessa]

Θέλω να διαβάσω το διήγημα του Μπαλάνου στον τ. 10. Μπορεί κανείς να μου πει πού θα βρω να αγοράσω τον τόμο (αν υπάρχει σε κανένα παλαιοπωλείο, κατά προτίμηση στην Αθήνα) ή, αν τον έχει και μπορεί, να μου το σκανάρει και να μου το στείλει;

 

Έχουμε όλες τις Ωρόρες και μπορώ να σου σκανάρω ό,τι θέλεις, Νίκο. Όμως στον τόμο 10 δεν βλέπω διήγημα του Μπαλάνου. Μόνο τις μεταφράσεις του. Μιλάμε για το "Ιστορίες από Εφιαλτικούς Κόσμους", έτσι;

[tsathoggua]

 

Θέλω να διαβάσω το διήγημα του Μπαλάνου στον τ. 10. Μπορεί κανείς να μου πει πού θα βρω να αγοράσω τον τόμο (αν υπάρχει σε κανένα παλαιοπωλείο, κατά προτίμηση στην Αθήνα) ή, αν τον έχει και μπορεί, να μου το σκανάρει και να μου το στείλει;

 

Έχουμε όλες τις Ωρόρες και μπορώ να σου σκανάρω ό,τι θέλεις, Νίκο. Όμως στον τόμο 10 δεν βλέπω διήγημα του Μπαλάνου. Μόνο τις μεταφράσεις του. Μιλάμε για το "Ιστορίες από Εφιαλτικούς Κόσμους", έτσι;

 

 

Το διήγημα Τα Πράσινα Νερά το έχει γράψει ο Μπαλάνος με ψευδώνυμο.

[Tiessa]

 

 

Θέλω να διαβάσω το διήγημα του Μπαλάνου στον τ. 10. Μπορεί κανείς να μου πει πού θα βρω να αγοράσω τον τόμο (αν υπάρχει σε κανένα παλαιοπωλείο, κατά προτίμηση στην Αθήνα) ή, αν τον έχει και μπορεί, να μου το σκανάρει και να μου το στείλει;

 

Έχουμε όλες τις Ωρόρες και μπορώ να σου σκανάρω ό,τι θέλεις, Νίκο. Όμως στον τόμο 10 δεν βλέπω διήγημα του Μπαλάνου. Μόνο τις μεταφράσεις του. Μιλάμε για το "Ιστορίες από Εφιαλτικούς Κόσμους", έτσι;

 

 

Το διήγημα Τα Πράσινα Νερά το έχει γράψει ο Μπαλάνος με ψευδώνυμο.

 

 

ΟΚ.  Τότε, σκανάρω με την πρώτη ευκαιρία και το στέλνω

[nikosal]

Ωραία! Ευχαριστώ.

[Δημήτρης]

''Ιστορίες Ανθρώπινης Μοναξιάς'' ν. 65:

 

- Ροντ Σέρλινγκ: ''Που έχουν πάει όλοι;'': Νομίζω ότι σε όλους έχει περάσει κάποια στιγμή από το μυαλό η σκέψη να περιπλανιούνται σε μία άδεια, έρημη πόλη. Αναζητώντας μάταια έστω και το παραμικρό ίχνος ζωής. Πόσο άραγε μπορεί να αντέξει κανείς μέχρι να σπάσει; Ωραίο, βασίζεται σε επεισόδιο της περίφημης Ζώνης του Λυκόφωτος. 

 

- Τζοάνα Ρους: ''Διακόσμηση Βιτρίνας'': Οι περιπέτειες ενός αργόσχολου με μία κούκλα βιτρίνας. Αδιάφορο. 

 

- Ρότζερ Ζελάζνι: ''Μουσειακό Κομμάτι'': Ένας καλλιτέχνης απογοητευμένος από την συνεχή απόρριψη, θα αναζητήσει καταφύγιο στη μοναξιά ενός μουσείου. Κανένα μέρος όμως δεν είναι απίθανο για να συναντήσει κανείς μία αδελφή ψυχή. Το θυμόμουν και από άλλη ανθολογία, φάση είχε. 

 

- Τόμας Ντις: ''Το Κλουβί του Σκίουρου'': Λέγεται ότι το χειρότερο μαρτύριο που μπορεί να επιβληθεί σ' ένα φυλακισμένο είναι αυτό της απομόνωσης. Για κάτι τέτοιο μιλάει και αυτή η ιστορία. Ωραία ιδέα αλλά δεν μου άρεσε η εκτέλεση. 

 

- Τζον Κρος: ''Το Γυάλινο Μάτι'': Ως που μπορεί να φτάσει ένας μοναχικός άνθρωπος που αναζητά την ερωτική επαφή; Και είναι άραγε πρόθυμος να πληρώσει το τίμημα σε περίπτωση μη επιθυμητού αποτελέσματος; Καλό, ένα από τα δύο- τρία που θυμόμουν τι γίνεται. 

 

- Ρέι Μπράντμπερι: ''Ο Διαβάτης'': Μία αγαπημένη συνήθεια αυτών που δεν αποζητούν τις κοινωνικές συναναστροφές είναι το περπάτημα. Ακόμη καλύτερα αν είναι βράδυ και ο δρόμος άδειος, κάτι όμως που μπορεί να αποδειχθεί δίκοπο μαχαίρι σ' ένα μελλοντικό εχθρικό κόσμο. Στο γνωστό γλυκόπικρο ύφος του αγαπημένου μου αυτού συγγραφέα. 

 

- Τζέιμς Φέρνας: ''Το Σύμπλεγμα του Λαοκόοντα'': Ένας τύπος έχει την ατυχία να προκαλεί παρενέργειες όταν κάνει το μπάνιο του. Δεν μου άρεσε. 

 

- Φραντζ Κάφκα: ''Μπροστά στο Νόμο'': Και εδώ θυμόμουν τι παίζει παρά τα χρόνια που πέρασαν. Και πως να γινόταν διαφορετικά όταν έχει να κάνει με την αδυναμία που αισθάνεται κανείς απέναντι στο νόμο όταν ψάχνει να βρει το δίκιο του; Συγκλονιστικό, ντρέπομαι να ομολογήσω ότι είναι το μόνο του Κάφκα μέχρι σήμερα που έχω διαβάσει. 

 

- Τόμας Ντις: ''Ο Αριθμός που Καλέσατε'': Οι περιπέτειες ενός μοναχικού ανθρώπου που αδυνατεί να τα βάλει με τους δαίμονες του. Καλούτσικο, προσέξτε να μην σας καταθλίψει η μελαγχολική του ατμόσφαιρα. 

 

- Σίντνεϊ Κάρολ: ''Πλην Εμού'': Ένα γνωστό είδος εκούσιας μοναξιάς είναι αυτό των πλουσίων που έχουν επιλέξει να ζουν μέσα στο χρυσό τους κλουβί. Τι γίνεται όμως όταν κάποιος εκπληρώσει όλους του τους στόχους; Η παραφροσύνη μάλλον δεν είναι μακρυά. Καλό και δαύτο. 

 

Η μοναξιά νομίζω ότι είναι κάτι που λίγο- πολύ έχουν αισθανθεί όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή κατά την διάρκεια της ζωής τους. Θέμα πιασάρικο λοιπόν που υπόσχεται πολλά, αλλά μάλλον δεν τα προσφέρει. Τουλάχιστον όχι στο βαθμό που περίμενα. Την προτείνω πάντως, θα βρει κανείς σίγουρα μία- δύο ιστορίες που θα του αρέσουν. 

Edited June 11, 2017 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες από το Περιοδικό Weird Tales'' ν. 66:

 

- Ρόμπερτ Έργουιν Χάουαρντ: ''Το Μαύρο Σκυλί του Θανάτου'': Ένας τύπος περιπλανιέται νύχτα σ' ένα δάσος για να ειδοποιήσει έναν ερημίτη για τον θανάσιμο κίνδυνο που διατρέχει. Ο θάνατος όμως δεν θα μείνει άπραγος και θα βγει για κυνήγι. Κάπως διαφορετική από τα στάνταρ του Χάουαρντ στα πρότυπα του πολεμιστή που τα βάζει μ' ένα μάτσο τέρατα και σώζει την όμορφη αιχμάλωτη (αν και υπάρχει και εδώ χαχα). Δεν φτάνει τα ύψη της τελειότητας άλλων διηγημάτων του, είναι όμως σε κάθε περίπτωση ποιοτικό. Μου άρεσε πάντως περισσότερο ως προς το φόντο παρά σαν υπόθεση. 

 

- Κλαρκ Άστον Σμιθ: ''Ο Κήπος του Αντόμφα'': Ένας δυνάστης βασιλιάς και ο σατανικός του μάγος προσπαθούν να καταπολεμήσουν την ανία τους σ' ένα κήπο που μόνο συνηθισμένο δεν το λες. Ισχύει ότι και με από πάνω. Καλό, αλλά ο σπουδαίος Κλαρκ ας-Τον σαφώς και μας έχει προσφέρει πιο αξιόλογα πράγματα. 

 

- Χένρι Κάτνερ: ''Πέρα από τον Φοινίκα'': Άλλη μία περιπέτεια του Έλακ, του μαχητή της Ατλαντίδας που ενδέχεται να αποτέλεσε πρότυπο του Μάικλ Μούρκοκ για τον Έλρικ. Αυτή την φορά πρέπει να τα βάλει με μία νεκραναστημένη θεότητα. Φάση είχε. 

 

- Έρικ Φρανκ Ράσελ: ''Ο Εκτοπισμένος'': Φλασάκι που ακολουθεί το γνωστό μοτίβο δύο αγνώστων που συναντιούνται σε παγκάκι και πιάνουν κουβέντα. Ο έμπειρος αναγνώστης θα μαντέψει την κατάληξη. 

 

- Χάουαρντ Φίλλιπς Λάβκραφτ: ''Πέρα από τα Τείχη του Ύπνου'': Μία από τις λιγότερες γνωστές του ιστορίες και μάλλον δικαίως. Καλή, αλλά μου άρεσαν περισσότερο επί μέρους παράγραφοι παρά συνολικά. Διαβάζεται πάντως άνετα. 

 

- Θίοντορ Στάρτζεον: ''Ο Συγκρατούμενος'': Αυτή την θυμόμουν παρά τα χρόνια που πέρασαν. Ξέρουμε πάνω- κάτω πως έχουν τα πράγματα στα κελιά της φυλακής, ο παλιός κάνει κουμάντο. Όχι πάντως και στη προκειμένη με τον αρχαιότερο να βρίσκει τον μάστορα του σ' ένα φρικιό. Ας είναι και μία σταλιά, δεν πειράζει. 

 

- Νίκτζιν Ντιάλις: ''Η Καρδιά της Ατλαντάν'': Δύο φίλοι θα παραστούν μάρτυρες αρχαϊκού μεγαλείου και τρόμου σ' ένα κάλεσμα που ήρθε από μακρυά. Αδιάφορη. 

 

Τι μπορεί να πει άραγε κανείς για το Weird Tales και την καθοριστική επιρροή που άσκησε στο χώρο; Αν δεν έδινε βήμα σε άσημους στην αρχή συγγραφείς που ξεκινώντας από εκεί εξελίχθηκαν σε γίγαντες, ίσως η φανταστική λογοτεχνία να είχε σήμερα πολύ διαφορετική μορφή. Φλερτάροντας με την χρεωκοπία καθ' όλη την διάρκεια της ζωής του, αποτελεί πλέον μία από τις πολυτιμότερες συλλογές για τους συλλέκτες. Ίσως όμως αυτή να είναι και η μοίρα πολλών μεγάλων, να αναγνωρίζονται μετά θάνατον. Και αν και οι ιστορίες χωρίς να είναι κακές συνολικά δεν λένε και πολλά, ήταν ωστόσο μία ανθολογία-αφιέρωμα που έπρεπε να γίνει. Να διαβαστεί έστω και μόνο για το ιστορικό του θέματος. 

Edited July 21, 2017 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες από τον Κόκκινο Πλανήτη'' ν. 67:

 

- Ρέι Μπράντμπερι: ''Εγώ ο Άρης'': Ένας ηλικιωμένος έχει ξεμείνει στον Άρη παρέα μόνο με τις αναμνήσεις του. Για να τις δει κάποια στιγμή να ξυπνούν με τρόπο οδυνηρό. Σύντομο και καλό. 

 

- Γουίλι Ρέι: ''Περιπέτεια στον Άρη'':  Γραμμένο από Γερμανό επιστήμονα που αυτομόλησε στην Αμερική κατά τα χρόνια πριν από τον Β' Π.Π, δεν μπορεί παρά να έχει επηρεαστεί από τις πολιτικές εξελίξεις της εποχής του. Ενώ και πολλά επιστημονικά του δεδομένα έχουν πλέον διαψευστεί. Αυτό όμως δεν αναιρεί το ότι έχουμε να κάνουμε με μία ωραία περιπέτεια αλλά Τζέιμς Μποντ. 

 

- Χάουαρντ Φαστ: ''Κάτων ο Αρειανός'': Εξετάζει τις αντιδράσεις Αρειανών που θέλουν να προλάβουν πιθανή απόβαση Γήινων στο πλανήτη τους με τις όποιες επακόλουθες αρνητικές εξελίξεις. Αντιδράσεις μήπως εντελώς... ανθρώπινες; Κυνικό, φάση είχε. 

 

- Ρότζερ Ζελάζνι: ''Ένα Τριαντάφυλλο για τον Εκκλησιαστή'': Ένας ποιητής- γλωσσολόγος θα μπλέξει τα τσανάκια του στον Άρη με μία χορεύτρια και τα εκεί θρησκευτικά ήθη και έθιμα. Όχι τίποτα το τρομερό αλλά καλογραμμένο και έφυγε γρήγορα. Ωραία ιστορία από έναν πολύ γνωστό συγγραφέα που ομολογώ ότι εξακολουθεί να μου παραμένει άγνωστος. 

 

- Λέστερ ντελ Ρέι: ''Τα Χρόνια Περνούν'': Ένας κουρασμένος κοσμοναύτης υπομένει καρτερικά τον άχαρο του ρόλο του να περιμένει εξερευνητικές αποστολές. Μουντό και καταθλιπτικό. 

 

Όχι κακή ανθολογία, αλλά σίγουρα μέτρια. Μπορεί κανείς να προσπεράσει. 

Edited August 17, 2017 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

''Ιστορίες Γαλλικής Επιστημονικής Φαντασίας'' ν. 68:

 

- Αλέν Ντορεμιέ: ''Τα Βάνα'': Μία άγνωστη μορφή ζωής θα ανακαλυφθεί. Εξωγήινη μεν, με ομοιότητες με τον άνθρωπο δε. Τόσο σέξι που είναι ικανή να ξυπνήσει τα κοιμώμενα ένστικτα ενός εργένη. Ακόμη και αν θα χρειαστεί εκ μέρους του να ρισκάρει τα πάντα. Καλή ήταν. 

 

- Ναταλί Χένεμπεργκ: ''Οι μη Άνθρωποι'': Πολιτισμικό φάντασυ παραλήρημα με φόντο την Φλωρεντία της Αναγέννησης. Καλογραμμένο αλλά δεν μου άρεσε η κεντρική ιδέα. 

 

- Πιερ Μιλ: ''Μετά από Τριακόσια Χρόνια'': Δυστοπικό διήγημα με την γνωστή πληκτική συνταγή. Οι άνθρωποι προσπαθούν να ορθοποδήσουν ύστερα από μεγάλη ακαθόριστη καταστροφή που έλαβε χώρα στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Αδιάφορο. 

 

- Κλοντ Βεγιό: ''Λίγο ακόμη Χαβιάρι;'': Ακολουθεί φόρμουλα που μου αρέσει, αυτή του ξενιστή. Ικανοποιητική και η εκτέλεση, διαβάζεται άνετα.  

 

- Ενρί Νταμοντί: ''Ο Συμβολαιογράφος και η Συνωμοσία'': Ένας μεσήλικας θα προσπαθήσει να σπάσει την ρουτίνα της καθημερινότητας με αδόκιμο τρόπο. Έξυπνη και καλογραμμένη. 

 

- Κλοντ Σεϊνίς: ''Ζιλιέτ'': Οι περιπέτειες ενός τύπου με το αυτοκίνητο του. Μάπα το καρπούζι. 

 

- Μπορίς Βιάν: ''Ψόφια Ψάρια'': Ένας φουκαράς και ο καθημερινός Γολγοθάς που ανεβαίνει με τον κάθε τυχάρπαστο και το αφεντικό του. Ωραία ιστορία, δυσάρεστο θέμα. 

 

- Ζεράρ Κλιν: ''Το Τέρας'': Μία νοικοκυρά αγωνία στο άκουσμα της είδησης έλευσης εξωγήινων στη γειτονιά της. Για τον αντρούλη της που είχε την ατυχία να βρεθεί στο λάθος μέρος την λάθος ώρα. Και θα κάνει την επιλογή της. 

 

- Φρανσουά Ραμπελέ: ''Ο Γαργαντούας και Πανταγκρουέλ (Αποσπάσματα)'': Αυτό ήταν καλό. 7 σελίδες όλες κι όλες που μου άρεσαν όμως πολύ, όσο και την πρώτη φορά. Έγιναν η αιτία να αγοράσω το πλήρες κείμενο το οποίο παραπάνω από δέκα χρόνια μετά, δεν έχω δεήσει να διαβάσω ακόμη.  

 

Προσφέρει μία- δύο καλές ιστορίες αλλά ως εκεί. Τίποτα το ιδιαίτερο. 

Edited September 6, 2017 by Δημήτρης

[BladeRunner]

Τόμος 12: Ιστορίες ηρωικής φαντασίας

 

Αυτή είναι μόλις η έβδομη ανθολογία των εκδόσεων Ωρόρα που διαβάζω και σίγουρα μια από τις καλύτερες μέχρι στιγμής. Εδώ έχουμε να κάνουμε με καθαρόαιμο και καραμπινάτο Sword And Sorcery, ένα είδος φαντασίας που σιγά-σιγά μπαίνει ανάμεσα στα αγαπημένα μου λογοτεχνικά είδη. Ειδικά από την στιγμή που μπορεί να διαβάσει κανείς τόσο δυνατές ιστορίες, όσο αυτές που περιέχει η συγκεκριμένη γαμάτη ανθολογία. Ο τόμος περιέχει τις εξής πέντε ιστορίες, από πολύ καλά ονόματα του είδους:

 

Χέλσγκαρντ, της Κάθριν Λ. Μουρ: Το Χέλσγκαρντ είναι ένα τρομερό και στοιχειωμένο κάστρο, το οποίο εμφανίζεται μπροστά σου μόνο το ηλιοβασίλεμα. Μια γενναία πολεμίστρια φτάνει στο κάστρο λοιπόν, με σκοπό να αρπάξει έναν άγνωστο θησαυρό, για λογαριασμό ενός κακού ευγενή, που κρατάει αιχμαλώτους μερικούς συμπολεμιστές της. Όμως τα πράγματα είναι αρκετά πιο μπερδεμένα και επικίνδυνα... Φοβερή ιστορία, με το πιο δυνατό "χαρτί" της να είναι η απίστευτη ατμόσφαιρα, καθώς και οι τρομερές περιγραφές του σκοτεινού και τρομακτικού τοπίου, καθώς και των διαφόρων σκηνών δράσης και υπερφυσικού. Αλλά και η πλοκή μου φάνηκε μια χαρά και ενδιαφέρουσα από την αρχή μέχρι το τέλος. 9/10

 

Το κάστρο του σκότους, του Χένρι Κάτνερ: Κλασική και ίσως αρχετυπική ιστορία του είδους, μ'έναν πολεμιστή και τον βοηθό του να ζουν διάφορες περιπέτειες και ν'αντιμετωπίζουν σκληρούς αντιπάλους και μάγους, με σκοπό να σώσουν μια κοπέλα. Όχι και η πιο πρωτότυπη πλοκή, όμως η όλη ιστορία διαβάζεται ευχάριστα και με ενδιαφέρον, χάρη στις πολύ καλές περιγραφές και την δυνατή ατμόσφαιρα. Είναι μια ιστορία που δεν ενθουσιάζει, αλλά δύσκολα δεν θα περάσει κάποιος ψυχαγωγικά την ώρα του διαβάζοντάς την. 8/10

 

Οι φρύνοι του Γκρίμμερντεϊλ, της Αντρέ Νόρτον: Η μεγαλύτερη ιστορία της ανθολογίας και ίσως η πιο ωραία. Μια νεαρή γυναίκα από οικογένεια ευγενών, θα αναγκαστεί να συμμαχήσει με διάφορες σκοτεινές δυνάμεις, έτσι ώστε να εκδικηθεί τον άντρα που την βίασε και την άφησε έγκυο. Όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο... Φοβερή ιστορία, με ωραία πλοκή γεμάτη εκπληξούλες, δράση και υπερφυσικά στοιχεία. Οι περιγραφές των τοπίων και των διαφόρων γεγονότων εξαιρετικές και η ατμόσφαιρα φοβερή. Από τις καλύτερες ιστορίες του είδους που έχω διαβάσει. 9/10

 

Ο λαός του σκοταδιού, του Ρόμπερτ Χάουαρντ: Το πιο δυνατό όνομα της ανθολογίας αυτής, προσφέρει μια εξαιρετικά δυναμική και ενδιαφέρουσα ιστορία, με όλα τα καλούδια που συνήθως μας προσφέρει ο μεγάλος αυτός συγγραφέας. Ιστορία με αναδρομή σε προηγούμενη ζωή, μπόλικο ξύλο, λίγα τρομακτικά στοιχεία, φοβερές περιγραφές των τοπίων και των σκηνών βίας, απίθανη ατμόσφαιρα. Δεν μιλάμε για αριστούργημα, αλλά διαβάζεται νεράκι και θα ικανοποιήσει τους λάτρεις του είδους. 8.5/10

 

Πράξη πίστης, του Γκάλαντ Έλφλαντσον: Τον συγγραφέα ούτε που τον ήξερα, αλλά η ιστορία μου φάνηκε αρκετά καλή. Ας πούμε ότι η παλιά πίστη των Βίκινγκς συγκρούεται με την καινούργια πίστη (τον Χριστιανισμό), με φόντο τον φοβερό Σκανδιναβικό Βορρά. Πρόκειται για μια ιστορία εκδίκησης, που έχει να κάνει με τον βίαιο εκχριστιανισμό των Σκανδιναβών. Όπως είπα, καλή ιστορία, με δράση, κάποιες δυνατές σκηνές και ωραία ατμόσφαιρα, αλλά κατά την γνώμη μου η πιο αδύναμη της ανθολογίας. 7.5/10

 

Εν κατακλείδι, έχουμε να κάνουμε με μια εξαιρετική ανθολογία φαντασίας, που θα ικανοποιήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό όλους αυτούς που λατρεύουν τις ιστορίες με σκληρούς πολεμιστές, αρκετή μαγεία, τρομερά σκηνικά και πολλή δράση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα σας ταξιδέψει σε άλλους κόσμους, σκληρούς και συνάμα ενδιαφέροντες και συναρπαστικούς. Προτείνεται με κλειστά μάτια.

 

Γενική βαθμολογία: 8.5/10

Edited September 19, 2017 by BladeRunner