Nihilio Posted April 27, 2012 Author Share Posted April 27, 2012 ''Τα αιώνια σκοτάδια'' (NIGHTFALL)του Ασίμωφ, από τον πρώτο τόμο της σειράς, είναι όντως ένα διαμάντι της ε.φ.(μπορεί και το καλύτερο σύντομο διήγημα ever!) Από τις πρώτες ιστορίες που έχω διαβάσει και πραγματικά με σημάδεψε. Αυτό είναι το περίφημο Nightfall; Τι μαθαίνει κανείς... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted April 27, 2012 Share Posted April 27, 2012 Υπάρχει ένα διηγηματάκι, κάποιος το έχει βάλει με λινκ εδώ μέσα αλλά δε θυμάμαι πού, που έχει σαν θέμα το ότι το "Nightfall" είναι/θεωρείται το καλύτερο διήγημα εφ που γράφτηκε ποτέ. Δε συμφωνώ, αλλά σίγουρα είναι πολύ καλό. On topic: Να κάνω ένα γενικό σχόλιο για τις μεταφράσεις της Ωρόρα: Νομίζω ότι αυτά τα βιβλιαράκια αξίζουν κυρίως για την επιλογή των διηγημάτων και όχι για κάτι άλλο. Η έκδοση δεν είναι και τίποτα σπουδαίο(γι'αυτό και πάμφθηνα) και η μετάφραση, αν και δεν τα χαλάει, δεν είναι και για επαίνους. Ειδικά του Μαστακούρη είναι μετάφραση καλού αναγνώστη και όχι καλού μεταφραστή - κάποιου που διάβασε κάτι που του άρεσε και θέλει να το μοιραστεί με άλλους. Και συνεχίζω με το Νο 59, Ιστορίες με εξωγήινους εισβολείς/2 -Φριτς Λάιμπερ "Κύκλωπας": Ένα πολύ μικρό διήγημα για μια απλή επίθεση ενός περίεργου εξωγήινου τέρατος σε ένα διαστημόπλοιο, ανάμεσα σε σκέψεις των αστροναυτών που αναρωτιούνται πώς θα ήταν ένα είδος ζωής που θα είχε χημική κλπ βάση άλλα πράγματα και όχι αυτά που έχει η ζωή όπως την ξέρουμε. Για τρελούς επιστήμονες - εγώ προτιμώ να συμβαίνει και κάτι. -Χάουαρντ Κοχ "Εισβολή από τον Άρη": Αυτό, λέει ο Μαστακούρης στον πρόλογο, είναι μια "απομαγνητοφώνηση" εκείνης της ραδιοφωνικής εκπομπής που αποτελούσε διασκευή του "Πολέμου των κόσμων" του Χ.Τζ. Γουέλς και, όταν μεταδόθηκε, το 1938, έκανε πολλούς από όσους την άκουσαν να πιστέψουν ότι γίνεται πραγματικά εισβολή Αρειανών. Αν έχετε διαβάσει τον "Πόλεμο των κόσμων", δε χρειάζεται να διαβάσετε και αυτό. -Ρόμπερτ Σίλβερμπεργκ "Ο χορός του ήλιου": Αυτός είναι συγγραφέας και αυτό είναι διήγημα! Καλογραμμένο, ενδιαφέρον και σύγχρονο, τόσο σαν θέμα, όσο και σαν γράψιμο. Μια φυλή εξωγήινων ζώων εξοντώνεται από τους γήινους ως βλαβερή για τις καλλιέργειες σε εκείνον τον πλανήτη(κάτι τέτοιο), αλλά ένας γήινος ανακαλύπτει δείγματα ότι τα πλάσματα αυτά έχουν νοημοσύνη... Στο τέλος τα μπλέκει πάνω στο θέμα τι είναι και τι δεν είναι πραγματικότητα, αλλά γενικά πολύ καλό. -Μίλντρεντ Κλίνγκερμαν "Υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου": Άσχετος τίτλος. Μια "πρώτη επαφή" από την οπτική γωνία μιας γριούλας που δεν παίρνει χαμπάρι μέχρι το τέλος με ποιούς έχει να κάνει. Πολύ χαριτωμένο. -Κλίφορντ Σάιμακ "Αψιμαχία": Μα τι έχετε πάθει όλοι με αυτό το διήγημα και το θεωρείτε τόσο φοβερό; Οκ, καλογραμμένο, αλλά δε συμβαίνει και τίποτα πολύ ενδιαφέρον: οι οικιακές συσκευές αποκτούν νοημοσύνη και ζητάνε την ανεξαρτησία τους. Κάπως χαζή ιδέα και παλιομοδίτικη. Και νομίζω ότι υπάρχει και σε άλλη Ωρόρα, κάπου στην αρχή της αρίθμησης. -Χένρι Φέλσεν "Έρχεται ο εξωγήινος": Ένας εξωγήινος προσπαθεί να πείσει έναν άλλο ότι οι γήινοι είναι καλοί και ειρηνικοί... Παλιομοδίτικη κωμωδία, προβλέψιμη αλλά συμπαθητική. -Ρόμπερτ Αμπερνάθι "Η πυραμίδα": Ίσως το καλύτερο. Φυλή εξωγήινων που έχει σαν ιδανικό της την οικολογική ισορροπία και την οικολογική πυραμίδα των ειδών ζωής(από κει και ο τίτλος) μαζεύει από τη Γη ένα τσούρμο προϊστορικών ανθρώπων και τους πηγαίνει στον πλανήτη της για να ...κυνηγάνε τα ποντίκια. Παρακολουθούμε την εξέλιξη των ανθρώπων δίπλα στους εξωγήινους ανα τους αιώνες.Πάρα πολύ ενδιαφέρον, αν και από κάποιο σημείο και ύστερα καταλαβαίνεις πού το πάει. Συνιστώ να το διαβάσουν ο mman (ο οποίος φιλοδοξεί τα διηγήματά του να λένε κάτι για την ενθρώπινη φύση, λέει) και κυρίως ο Nirgal, γιατί είναι διήγημα του δικού του στυλ, απλώς η ιδέα έχει αναπτυχθεί υποδειγματικά και χωρίς τίποτα να λείπει ή να περισσεύει. -Θωμάς Μαστακούρης "2.000 ΠΦΙ πολιτισμού": Μια σαχλαμαρίτσα σαν κι αυτές που γράφουμε κι εμείς εδώ για να περάσει η ώρα μας, με ένα παιχνίδι πάνω στη σχετικότητα του μεγέθους και του χρόνου. και Νο 74, Ιστορίες καθημερινής τρέλας -Λούις Μπόρχες "Φούνες ο Μνήμων": Ναι, είναι όπως φαντάζεστε πως θα ήταν μια ιστορία φαντασίας του Μπόρχες. Μια περιγραφή ενός ανθρώπου με μια φοβερή μνήμη. Πολύ ασυνήθιστα γραμμένο(απλά δηλαδή), για σφφ διήγημα. Μήπως αυτό είναι ο "μαγικός ρεαλισμός"; -Τζέιμς Γκαν "Ο μισογύνης": Άλλο ένα διήγημα με το ούμπερ παλιομοδίτικο θέμα "γυναίκες-αυτά τα περίεργα πλάσματα που κανείς δεν τα καταλαβαίνει κλπ κλπ". Εδώ ένας θεωρεί τις γυναίκες εξωγήινους που έχουν έρθει για να κάνουν τους άντρες-ανθρώπους να εκλείψουν. Αδιάφορη ιδέα και μέτρια εκτέλεση. -Βίκτορ Κοντόσκι "Το γκαμπί του Φον Γκουμ": Ένα γκαμπί, ένας συνδυασμός κινήσεων στο σκάκι, δηλαδή, που, όταν το παίξει ένας τύπος(ο Φον Γκουμ), κάνει τον αντίπαλο να παθαίνει διάφορα(εκτός σκακιέρας). Απλό, αλλά οκ. -Τζον Κίνγκστον "Χειραγώγηση": Άλλο ένα διήγημα περί ενισχυμένης ευφυίας, μόνο που αυτός την έχει χωρίς καμία εξωτερική παρέμβαση. Τηλεκίνηση, τηλεπάθεια και κάτι τέτοια. Πάρα πολύ μπλα μπλα για το πώς νιώθει, πώς αντιλαμβάνεται τον κόσμο και τις δυνάμεις του κλπ κλπ. Πολύ μεγάλο και το βαρέθηκα. -Άλαν Νέλσον "Η σιωπή": Κι αυτό θα μπορούσαμε να το πούμε παλιομοδίτικο, αλλά πρωτότυπο. Ένας τύπος ανακαλύπτει έναν τρόπο να διαγράφει τους θορύβους γύρω του, για να τον αφήσουν όλοι ήσυχο. Αλλά κάποια στιγμή... Υποθέτω θα γράφτηκε στην αρχή της εποχής του βιομηχανικού θορύβου, από κανέναν που είχε μόλις έρθει από το χωριό του και θα κόντεψε να τρελαθεί από τη βαβούρα της πόλης. Καλούτσικη ιδέα, αν και πολύ μικρή και απλή. -Ρόμπερτ Μπλοχ "Μπορείς να με δεις;": Πολύ ενδιαφέρον και πρωτότυπο. Ένας τύπος ισχυρίζεται ότι είναι εξωγήινος και εξηγεί πώς η φυλή του έφτασε στο συμπέρασμα ότι η κυρίαρχη κοινωνική τάξη στη γη είναι η μαφιόζοι! -Όρτανς Κάλισερ "Καούρες": Ένας τύπος πηγαίνει στο γιατρό για να του πει ότι έχει κάτι μέσα στο στομάχι του που κουνιέται και ότι οι εξετάσεις που έκανε το επιβεβαιώνουν... Καλούτσικο, απλό, μάλλον αυτό που λέμε "slipstream". -Λάρυ Νίβεν "Ο άνθρωπος παζλ": Μεταμοσχεύσεις και θανατική ποινή. Αν οι νόμοι για το ένα επηρέαζαν τους νόμους για το άλλο; Ενδιαφέρον και πρωτότυπο, αλλά δεν το πάει και πολύ μακριά. Γενικά καλά και τα δύο, με τους εξωγήινους να υπερτερούν. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted April 27, 2012 Share Posted April 27, 2012 Η δική μου γνώμη είναι ότι η σειρά αυτή είναι πλέον cult. Και είναι cult, ακριβώς επειδή δεν είναι τόσο τέλεια και εμπορικά όλα (μεταφράσεις, εξώφυλλα, ακόμα και ορθογραφία καμιά φορά, κτλ...) Αλλά αυτό που είναι το πιο σημαντικό, είναι ότι, ήταν αυτή η σειρά που έκανε πολλούς από εμάς να μπουν στον κόσμο της ε.φ. και γενικά της λογοτεχνίας του φανταστικού. Και κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει να τις αξιολογούμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted April 27, 2012 Author Share Posted April 27, 2012 Νο 59, Ιστορίες με εξωγήινους εισβολείς/2 -Φριτς Λάιμπερ "Κύκλωπας": Ένα πολύ μικρό διήγημα για μια απλή επίθεση ενός περίεργου εξωγήινου τέρατος σε ένα διαστημόπλοιο, ανάμεσα σε σκέψεις των αστροναυτών που αναρωτιούνται πώς θα ήταν ένα είδος ζωής που θα είχε χημική κλπ βάση άλλα πράγματα και όχι αυτά που έχει η ζωή όπως την ξέρουμε. Για τρελούς επιστήμονες - εγώ προτιμώ να συμβαίνει και κάτι. -Χάουαρντ Κοχ "Εισβολή από τον Άρη": Αυτό, λέει ο Μαστακούρης στον πρόλογο, είναι μια "απομαγνητοφώνηση" εκείνης της ραδιοφωνικής εκπομπής που αποτελούσε διασκευή του "Πολέμου των κόσμων" του Χ.Τζ. Γουέλς και, όταν μεταδόθηκε, το 1938, έκανε πολλούς από όσους την άκουσαν να πιστέψουν ότι γίνεται πραγματικά εισβολή Αρειανών. Αν έχετε διαβάσει τον "Πόλεμο των κόσμων", δε χρειάζεται να διαβάσετε και αυτό. -Ρόμπερτ Σίλβερμπεργκ "Ο χορός του ήλιου": Αυτός είναι συγγραφέας και αυτό είναι διήγημα! Καλογραμμένο, ενδιαφέρον και σύγχρονο, τόσο σαν θέμα, όσο και σαν γράψιμο. Μια φυλή εξωγήινων ζώων εξοντώνεται από τους γήινους ως βλαβερή για τις καλλιέργειες σε εκείνον τον πλανήτη(κάτι τέτοιο), αλλά ένας γήινος ανακαλύπτει δείγματα ότι τα πλάσματα αυτά έχουν νοημοσύνη... Στο τέλος τα μπλέκει πάνω στο θέμα τι είναι και τι δεν είναι πραγματικότητα, αλλά γενικά πολύ καλό. -Μίλντρεντ Κλίνγκερμαν "Υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου": Άσχετος τίτλος. Μια "πρώτη επαφή" από την οπτική γωνία μιας γριούλας που δεν παίρνει χαμπάρι μέχρι το τέλος με ποιούς έχει να κάνει. Πολύ χαριτωμένο. -Κλίφορντ Σάιμακ "Αψιμαχία": Μα τι έχετε πάθει όλοι με αυτό το διήγημα και το θεωρείτε τόσο φοβερό; Οκ, καλογραμμένο, αλλά δε συμβαίνει και τίποτα πολύ ενδιαφέρον: οι οικιακές συσκευές αποκτούν νοημοσύνη και ζητάνε την ανεξαρτησία τους. Κάπως χαζή ιδέα και παλιομοδίτικη. Και νομίζω ότι υπάρχει και σε άλλη Ωρόρα, κάπου στην αρχή της αρίθμησης. -Χένρι Φέλσεν "Έρχεται ο εξωγήινος": Ένας εξωγήινος προσπαθεί να πείσει έναν άλλο ότι οι γήινοι είναι καλοί και ειρηνικοί... Παλιομοδίτικη κωμωδία, προβλέψιμη αλλά συμπαθητική. -Ρόμπερτ Αμπερνάθι "Η πυραμίδα": Ίσως το καλύτερο. Φυλή εξωγήινων που έχει σαν ιδανικό της την οικολογική ισορροπία και την οικολογική πυραμίδα των ειδών ζωής(από κει και ο τίτλος) μαζεύει από τη Γη ένα τσούρμο προϊστορικών ανθρώπων και τους πηγαίνει στον πλανήτη της για να ...κυνηγάνε τα ποντίκια. Παρακολουθούμε την εξέλιξη των ανθρώπων δίπλα στους εξωγήινους ανα τους αιώνες.Πάρα πολύ ενδιαφέρον, αν και από κάποιο σημείο και ύστερα καταλαβαίνεις πού το πάει. Συνιστώ να το διαβάσουν ο mman (ο οποίος φιλοδοξεί τα διηγήματά του να λένε κάτι για την ενθρώπινη φύση, λέει) και κυρίως ο Nirgal, γιατί είναι διήγημα του δικού του στυλ, απλώς η ιδέα έχει αναπτυχθεί υποδειγματικά και χωρίς τίποτα να λείπει ή να περισσεύει. -Θωμάς Μαστακούρης "2.000 ΠΦΙ πολιτισμού": Μια σαχλαμαρίτσα σαν κι αυτές που γράφουμε κι εμείς εδώ για να περάσει η ώρα μας, με ένα παιχνίδι πάνω στη σχετικότητα του μεγέθους και του χρόνου. Το είχα διαβάσει και εγώ αυτό, το μόνο σίγουρο είναι ότι μόνο εξωγηίνους εισβολείς δεν είχε... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
KELAINO Posted April 27, 2012 Share Posted April 27, 2012 (edited) Βιβλίο 17- Ιστορίες από τη μυθολογία Κθούλου Ανατριχίλες συγκινήσεως. Αυτή ήταν η πρώτη Ωρόρα που αγόρασα ποτέ. Μόλις είχε κυκλοφορήσει, κρεμόταν στα περίπτερα και με τράβηξε την προσοχή το ''κθούλου'', που αναγνώρισα από σχετικό τραγούδι των Μετάλλικα. Γιατί κατά τα άλλα δεν είχα ιδέα από μυθολογίες κθούλου τότε. Πιο πολύ με είχαν αρέσει οι ''αβυσσαίοι''. Edited April 27, 2012 by KELAINO Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted April 28, 2012 Share Posted April 28, 2012 (edited) Νο 59, Ιστορίες με εξωγήινους εισβολείς/2 Νο 74, Ιστορίες καθημερινής τρέλας Το πρώτο το θεωρώ από τις απλά συμπαθητικές ανθολογίες της σειράς. Το δεύτερο είναι ένα από τα 10 περίπου βιβλία της σειράς που δεν έχω διαβάσει. Να σημειώσω πως ο Μ. Β. που έχει επιμεληθεί τον τόμο Ιστορίες από Παράξενους Κόσμους δεν είναι άλλος από τον Μάριο Βερέττα. Edited April 28, 2012 by tsathoggua Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted April 29, 2012 Share Posted April 29, 2012 Νο 51, Ιστορίες Μελλοντικού Ερωτισμού Πολύ ενδιαφέρον θέμα, δε νομίζετε; Ένα σωρό ιδέες που δεν τις σκεφτήκαμε εμείς όταν γράφαμε για το σεξ. -Μπρους Μακάλιστερ "Όταν ο πατέρας φεύγει": Αστροναύτης επιστρέφει στη γυναίκα του και της λέει ότι έχει κάνει ένα παιδί με μια εξωγήινη και θα το φέρει να μείνει μαζί τους. Πολύ ωραία γραμμένο, αλλά πολύ σύντομα τα μπερδεύει τι είναι αλήθεια και τι ψέμα και είναι και πολύ μεγάλο και το βαρέθηκα κάπως. -Λάρυ Νίβεν "Άνδρας από ατσάλι, γυναίκα από τσιγαρόχαρτο": Αυτό δεν είναι διήγημα, είναι ένα άρθρο που εξετάζει τι τεχνικές δυσκολίες θα προέκυπταν αν ο Σούπερμαν προσπαθούσε να κάνει παιδί! Πολλή πλάκα! Δε θα το συνιστούσα στους superhero fans, γιατί τον γελοιοποιεί πολύ, αλλά είναι πολύ ωραίο. -Μανουέλ Βαν Λόγκεν "Ερωτικές Κούκλες": Σε έναν κόσμο όπου ο καθένας ζευγαρώνει μόνο με όσους έχουν αποδειχτεί κατόπιν αναλύσεων και εξετάσεων ταιριαστοί με το χαρακτήρα του και τα λοιπά του, κάποιοι δεν είναι ευχαριστημένοι ούτε με αυτό και καταφεύγουν στις ερωτικές κούκλες. Ανδροειδή ολόιδια με ανθρώπους, αλλά φτιαγμένα ειδικά για να γίνουν οι τέλειοι εραστές και ερωμένες. Και ένα ωραίο twist στο τέλος. Καλή και σοβαρή εφ, με προβληματισμό. -Πατ Κάντιγκαν "Οδική βοήθεια": Αυτό έχει την περισσότερη φαντασία απ'όλα: λιμουζίνα με οδηγό άνθρωπο και ιδιοκτήτη εξωγήινο, προσφέρεται να φτιάξει το αμάξι ενός τύπου που έχει μείνει, επειδή του εξωγήινου του αρέσει κάτι από τους γήινους, πολύ απλό, αλλά μόνο όταν τους βγαίνει αυθόρμητα. Μια αρκετά έξυπνη, πολύ πρωτότυπη και καθόλου σόκιν ιστορία. -Φρέντερικ Πολ "Εκατομμυριοστή ημέρα": Ένα διήγημα χωρίς υπόθεση, που απλώς περιγράφει τον τρόπο που συνάπτουν ερωτικές σχέσεις οι άνθρωποι του πολύ μακρινού μέλλοντος. Μάλλον αδιάφορο. -Τζιν Γουλφ "Είναι πολύ καθαρά": Νεαρός πηγαίνει για την πρώτη του φορά σε πορνείο με γυναίκες-ρομπότ. Εδώ το twist του τέλους είναι το ίδιο με το "Συνοδο επιπέδου 3" της Βάσως, αν το έχετε διαβάσει. Αρκετά καλό. -Νάνσι Κρες "Η κούφια γυναίκα του Μπορόφσκι": Μια διαστημική στολή με συνείδηση, προσωπικότητα, όνομα και ελεύθερη βούληση. Είναι καλύτερη από μια αληθινή γυναίκα; Πολύ σύγχρονα γραμμένο, αλλά και πολύ μεγάλο διήγημα για ένα τέτοιο θέμα. Δε μου αρέσει αυτή η συγγραφέας, κι από άλλα της που έχω διαβάσει - γράφει πολύ τεχνοκρατικά. -Ντέιβιντ Τζέρολντ "Ερωτική ιστορία σε τρεις πράξεις": Ενδιαφέρον και αρκετά πρωτότυπο. Μια συσκευή που τη συνδέεις πάνω σου πριν το σεξ και σου λέει μετά πόσο το ευχαριστήθηκες(;;;). Άλλη μία που, κατά τη διάρκεια, λέει στον ένα τι πρέπει να κάνει για να το ευχαριστηθεί ο άλλος και τούμπαλιν. Και ένα ξεκαρδιστικό twist στο τέλος. -Θωμάς Μαστακούρης "Γνωριμία στο διαδίκτυο": Αυτό που λέει ο τίτλος και τίποτα άλλο. Μια συνηθισμένη ιστορία από την οποία λείπει το εφ στοιχείο. Η ανατροπή της τελευταίας στιγμής είναι το μόνο που αξίζει, αλλά δε φτάνει για να τη σώσει. Το παραγέμισμα του τόμου. Γενικά έχει κάμποσα καλά διηγήματα, αν και το πάνε ελαφρά προς cyberpunk που δε μου αρέσει. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted May 2, 2012 Share Posted May 2, 2012 (edited) Ιστορίες με σκεπτόμενες μηχανές # 54 Επιμέλεια: Θωμάς Μαστακούρης Τζον Βάρλεϊ.............................................Ανάληψη από την τράπεζα μνήμης Φρανκ Χέρμπερτ...................................Το ον μηχανή Τομ Μάντοξ............................................Φιδίσια μάτια Ισαάκ Ασίμωφ........................................Ο διακοσάχρονος άνθρωπος Πολύ ξεχωριστός τόμος κατά τη γνώμη μου, με υπέροχο εξώφυλλο και τέσσερα μόνο, άλλα πραγματικά ένα και ένα, διηγήματα ε.φ. Στο πρώτο διήγημα ''Ανάληψη από την τράπεζα μνήμης'', ο Τζον Βάρλεϊ προβλέπει την δυνατότητα εισαγωγής ανθρώπινων δεδομένων σε έναν ηλ. υπολογιστή. Η ανθρώπινη διάνοια μέσα στον εικονικό κόσμο. ''Το ον μηχανή'' είναι ένα σπάνιο και πολύ ενδιαφέρον διήγημα για την υπέρτατη μηχανή,( που όμως της λείπει μια βασική λειτουργία) από τον πασίγνωστο δημιουργό του DUNE. ''Τα φιδίσια μάτια'' του Τομ Μάντοξ, συνδέουν άνθρωπο και μηχανή σε ένα πολύ κλασσικό διήγημα Κυβερνοπάνκ, της δεκαετίας του '80. Και τέλος, ο αξεπέραστος Ασίμωφ σε ένα αριστουργηματικό διήγημα που καλύπτει μια ιστορία δυο αιώνων. Από τους καλύτερους τόμους της σειράς. Edited May 2, 2012 by abuno 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted May 2, 2012 Share Posted May 2, 2012 Ιστορίες με σκεπτόμενες μηχανές # 54 Επιμέλεια: Θωμάς Μαστακούρης Τζον Βάρλεϊ.............................................Ανάληψη από την τράπεζα μνήμης Φρανκ Χέρμπερτ...................................Το ον μηχανή Τομ Μάντοξ............................................Φιδίσια μάτια Ισαάκ Ασίμωφ........................................Ο διακοσάχρονος άνθρωπος Πολύ ξεχωριστός τόμος κατά τη γνώμη μου, με υπέροχο εξώφυλλο και τέσσερα μόνο, άλλα πραγματικά ένα και ένα, διηγήματα ε.φ. Στο πρώτο διήγημα ''Ανάληψη από την τράπεζα μνήμης'', ο Τζον Βάρλεϊ προβλέπει την δυνατότητα εισαγωγής ανθρώπινων δεδομένων σε έναν ηλ. υπολογιστή. Η ανθρώπινη διάνοια μέσα στον εικονικό κόσμο. ''Το ον μηχανή'' είναι ένα σπάνιο και πολύ ενδιαφέρον διήγημα για την υπέρτατη μηχανή,( που όμως της λείπει μια βασική λειτουργία) από τον πασίγνωστο δημιουργό του DUNE. ''Τα φιδίσια μάτια'' του Τομ Μάντοξ, συνδέουν άνθρωπο και μηχανή σε ένα πολύ κλασσικό διήγημα Κυβερνοπάνκ, της δεκαετίας του '80. Και τέλος, ο αξεπέραστος Ασίμωφ σε ένα αριστουργηματικό διήγημα που καλύπτει μια ιστορία δυο αιώνων. Από τους καλύτερους τόμους της σειράς. Αυτό δεν το έχω αγοράσει διότι είχα την (φοβερή) ιστορία του Ασίμωφ σε μια παλιότερη συλλογή. Εννοείται πως αξίζει και μόνο για την ιστορία αυτή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted May 8, 2012 Share Posted May 8, 2012 No 50, Iστορίες από παράδοξες διαστάσεις. Κάτσε να τα γράψω γιατί αρχίζω να τα ξεχνάω. -Λούις Μπόρχες, "Η βιβλιοθήκη της Βαβέλ': Μπερδεμένο, αλλά ατμοσφαιρικό. Μια βιβλιοθήκη σε μορφή σύμπαντος ή ένα σύμπαν σε μορφή βιβλιοθήκης, όπου οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν κατά ποιο τρόπο είναι ταξινομημένα τα βιβλία στα ράφια, σε ποια γλώσσα είναι γραμμένα κλπ. Θα αρέσει στους μαθηματικούς. -Μπριτ Σβάιτσερ "Την ώρα του περιπάτου": Ένα από τα πιο παράξενα κείμενα που έχω διαβάσει ποτέ: η περιγραφή της προσπάθειας ενός κεφαλιού που έχει πέσει από το λαιμό στον οποίο ανήκει, να επιστρέψει εκεί χωρίς τη βοήθεια του σώματος. Κουφό! -Ντέιβιντ Ρεντ "Ένα ήρεμο είδος τρέλας": Εδώ δεν κατάλαβα πού κολλάει ο τίτλος, ούτε γιατί είναι φαντασίας αυτό. Μια γυναίκα που ζει μόνη στο βουνό, βρίσκει μέσα στα χιόνια ένα ζωάκι που μοιάζει με πολική αρκούδα, αλλά δεν είναι, και το προστατεύει από έναν γείτονα που της είναι αντιπαθητικός. Κάτι σημαντικό πρέπει να μου ξεφεύγει, αλλά βαριέμαι να το ξαναδιαβάσω. -Χάρι Χάρισον "Πλάι στους καταρράκτες": Από αυτό πρέπει να λείπουν σελίδες(ή βίδες από το μυαλό του συγγραφέα). Στην κορυφή των νερών του καταρράκτη δε μπορείς να δεις τι υπάρχει. Μήπως κρύβεται εκεί κάποιος άλλος κόσμος; -Ρόμπερτ Σέκλεϊ "Το μαγαζάκι των κόσμων": Αυτό νομίζω ότι υπάρχει και σε άλλη Ωρόρα και εγώ το είχα πρωτοδιαβάσει από ένα τεύχος του "9". Ο κος Γουέιν ετοιμάζεται να πληρώσει όλα του τα υπάρχοντα και δέκα χρόνια από τη ζωή του για μια σύντομη μεταφορά σε έναν άλλο κόσμο, ο οποίος όμως δεν είναι αυτός που φαντάζεται ο αναγνώστης. Μου θυμίζει κάπως αυτό. Πολύ καλό και υπάρχει και εδώ. -Τζέιμς Ο' Μπράιεν " Ο διαμαντένιος φακός": Ένα διήγημα του φανταστικού που έχει γραφτεί το 1883=δυο σελίδες υποσημειώσεις στο τέλος, που λένε ότι τότε η τηλεπάθεια λεγόταν βιολογία και ο χειριστής μικροσκοπίου "μικροσκοπιστής", γιατί δεν υπήρχαν μικροβιολόγοι κλπ. Είναι πιο ενδιαφέρον από όσο ακούγεται, αν και αργεί κάπως να μπει στο ψητό. Η ιδέα στην οποία καταλήγει μοιάζει λίγο με τον "άνθρωπο που ζάρωνε". -Ντέιμον Νάιτ "Είσαι ένας άλλος": Μια πραγματικά μοντέρνα ιδέα: ένας τύπος που όλος ο κόσμος φαίνεται να τον κατατρέχει, γκάφες και μικροατυχίες να τον κυνηγάνε αδιάκοπα, ανακαλύπτει πως όντως κάποιος, κάπου τον έχει βάλει στο σημάδι. Η δικαίωση ενός παρανοϊκού. -Θωμάς Μαστακούρης "Ιτιρικτάρι": Ο αξιότιμος κος ανθολόγος μάς αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι οι συγγραφικές του ικανότητες δεν ξεπερνούν το μέσο όρο των μελών του sff, με μια τάση προς τα κάτω. Μια σκέτη ιδέα χωρίς ανάπτυξη και με μέτρια δόση πρωτοτυπίας. Το παραγέμισμα του τόμου. Γενικά όχι και από τα πιο καλά ή τουλάχιστον όχι και πολύ του γούστου του δικού μου. Ιστορίες με σκεπτόμενες μηχανές # 54 Ισαάκ Ασίμωφ........................................Ο διακοσάχρονος άνθρωπος Και τέλος, ο αξεπέραστος Ασίμωφ σε ένα αριστουργηματικό διήγημα που καλύπτει μια ιστορία δυο αιώνων. Από τους καλύτερους τόμους της σειράς. Αυτό δεν το έχω αγοράσει διότι είχα την (φοβερή) ιστορία του Ασίμωφ σε μια παλιότερη συλλογή. Εννοείται πως αξίζει και μόνο για την ιστορία αυτή. Εδώ θα διαφωνήσω κάθετα: είδα πρώτα την ταινία με τον Ρόμπιν Γούλιαμς, τη βρήκα κάπως αφελή και μετά διάβασα και το διήγημα και μου φάνηκε ακόμη χειρότερο, απλοϊκό και απαρχαιωμένο. Εκτός αν το βλέπετε υπό το πρίσμα της εποχής που έχει γραφτεί και από την οποία έχει περάσει πολύς καιρός. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted May 11, 2012 Share Posted May 11, 2012 No 50, Iστορίες από παράδοξες διαστάσεις. Κάτσε να τα γράψω γιατί αρχίζω να τα ξεχνάω. -Λούις Μπόρχες, "Η βιβλιοθήκη της Βαβέλ': Μπερδεμένο, αλλά ατμοσφαιρικό. Μια βιβλιοθήκη σε μορφή σύμπαντος ή ένα σύμπαν σε μορφή βιβλιοθήκης, όπου οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν κατά ποιο τρόπο είναι ταξινομημένα τα βιβλία στα ράφια, σε ποια γλώσσα είναι γραμμένα κλπ. Θα αρέσει στους μαθηματικούς. Ιστορίες με σκεπτόμενες μηχανές # 54 Ισαάκ Ασίμωφ........................................Ο διακοσάχρονος άνθρωπος Και τέλος, ο αξεπέραστος Ασίμωφ σε ένα αριστουργηματικό διήγημα που καλύπτει μια ιστορία δυο αιώνων. Από τους καλύτερους τόμους της σειράς. Αυτό δεν το έχω αγοράσει διότι είχα την (φοβερή) ιστορία του Ασίμωφ σε μια παλιότερη συλλογή. Εννοείται πως αξίζει και μόνο για την ιστορία αυτή. Εδώ θα διαφωνήσω κάθετα: είδα πρώτα την ταινία με τον Ρόμπιν Γούλιαμς, τη βρήκα κάπως αφελή και μετά διάβασα και το διήγημα και μου φάνηκε ακόμη χειρότερο, απλοϊκό και απαρχαιωμένο. Εκτός αν το βλέπετε υπό το πρίσμα της εποχής που έχει γραφτεί και από την οποία έχει περάσει πολύς καιρός. Το #50 δεν το θυμάμαι καθόλου, με εξαίρεση την ιστορία του Μπόρχες που είναι από τις αγαπημένες μου. Το διήγημα του Ασίμωφ δεν μου είχε φανεί απλοϊκό ή απαρχαιωμένο. Το θεωρώ μια από τις πιο ωραίες και συγκινητικές ιστορίες ΕΦ που έχουν γραφτεί ποτέ. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ugh Posted May 15, 2012 Share Posted May 15, 2012 (edited) Βιβλίο 1- Ιστορίες από Παράξενους Κόσμους Επιμέλεια: Μ.Β. Περιεχόμενα: Ρόμπερτ Σέκλυ - Η Ουτοπία του Τρανάι Γήινος ταξιδεύει σε δυσπρόσιτο πλανήτη-ουτοπία, για να εκπλαγεί από τα παράδοξα έθιμά του. Ενδιαφέρουσα πολιτική σάτιρα ΕΦ. Άρθουρ Κλαρκ - Η Μέδουσα Ή, αλλιώς, εξερευνόντας το Δία με αερόστατο. Ενδιαφέρουσα η ιστορία, αλλά τόσο hard sci-fi, γεμάτη με μαθηματικά και αστροφυσική που, για εμένα, χάλαγε τη ροή της αφήγησης. Α. E. Βαν Βογκτ - Ο Βάρβαρος Η εισβολή του Ατίλλα και Ρωμαίοι στο διάστημα. Καλό, αλλά με χάλασε το απότομο τέλος Ισάακ Ασίμωφ - Τα αιώνια σκοτάδια Τι γίνεται αν σε έναν πλανήτη με έξι ήλιους συνέβαινε μια ολική έκλειψη ηλίου; Ίσως η καλύτερη ιστορία της ανθολογίας. Στάνλεϋ Ουάινμπάουμ - Οδύσσεια στον Άρη Space Opera με τα όλα της, με αστροναύτη που περιπλανιέται στον Άρη και συναντά διάφορες παράξενες μορφές ζωές. Θα σήκωνε ένα πιο δυνατό τέλος, αλλά εντάξει. Φίλιπ Ντικ - Η Δύναμη του Γουμπ Επίσης πολύ καλή ιστορία, όπου η νοήμονος εξωγηίνη ζωή έχει να αντιμετωπίσει την πείνα ενός λαίμαργου κυβερνήτη διαστημοπλοίου. Μικρή αλλά περιεκτικότατη ιστορία, επίσης από τις καλές στιγμές της ανθολογίας. Συνολική Εντύπωση: Δεν είμαι φαν της ΕΦ και έτσι έμεινα παραπονεμένος που εδώ υπήρχε μόνο ΕΦ. Οι ιστορίες μου φάνηκαν καλές, δε με ενθουσίασαν όμως. Νομίζω ότι όσοι δεν είναι φαν της ΕΦ μπορούν να το προσπεράσουν. μολις τελειωσα κι εγω τον τομο αγαπητε nihilio και μπορω να πω οτι συμφωνω γενικα με τα λεγομενα σου (αν και ειμαι σαφως περισσοτερο φαν της ΕΦ απο εσενα) παμε λοιπον: Βιβλίο 1- Ιστορίες από Παράξενους Κόσμους Ρόμπερτ Σέκλυ - Η Ουτοπία του Τρανάι : κλασσικος σατιρικος Σεκλυ (αυτος και ο Φρεντρικ Μπραουν ειναι οι γνωστοτεροι και καλυτεροι των "πλακατζηδων"). περισσοτερο κοινωνικη παρα πολιτικη σατιρα θα ελεγα, ειναι εξυπνα γραμμενο, με βασικο θεμα την διαφορετικες αποψεις που μπορει να υπαρχουν για το τι ειναι ουτοπικο και τι οχι και πως μπορει η ουτοπια του ενος να ειναι η δυστοπια του αλλου - ιδιαιτερα αν προκειται για διαφορετικους πολιτισμους - αρκετα καλο Άρθουρ Κλαρκ - Η Μέδουσα: ο Κλαρκ ειναι γνωστης της επιστημης της εξερευνησης του διαστηματος (μιας που συμμετειχε κι ο ιδιος απο διαφορα ποστα) και αυτο φαινεται σε αυτο το διηγημα σκληρης ΕΦ. τα τοπια της ατμοσφαιρας του Δια που περιγραφει ειναι θαυμασια ομως η ιδια η υποθεση ειναι μαλλον αδυναμη - βασικα ειναι περιγραφη των οντων που θα μπορουσαν να ζουν στις ακραιες συνθηκες της ατμοσφαιρας του πλανητικου γιγαντα - μαλλον μετριο Α. E. Βαν Βογκτ - Ο Βάρβαρος: ο Βαν Βογκτ παντα εστιαζε στους χαρακτηρες και ιδιαιτερα αυτους που ειχαν καποια εξαιρετικα πνευματικα χαρακτηριστικα χωρις παντως να ειναι και ο μετρ του ψυχισμου. συνηθως στα εργα του επικρατει αυτος που ειναι ανωτερος πνευματικα, ειδικα υπο αντιξοες συνθηκες - το περιγραφει τελεια ο nihilio σαν την εισβολη του Αττιλα στο διαστημα . ενδιαφερον Ισάακ Ασίμωφ - Τα αιώνια σκοτάδια: ενα απο τα γνωστοτερα (και καλυτερα) διηγηματα ΕΦ ολων των εποχων (και ανθολογιων). ο κοσμος του διηγηματος καταρρεει οταν συμβαινει κατι πρωτοφανες - τα αστρα και κυριως η απεραντοσυνη του συμπαντος κανουν την απροκαλυπτη εμφανιση τους μπροστα στα ματια της ανημπορης να το καταννοησει κοινωνιας, η οποια αντιδρα σπασμωδικα αυτοκαταστρεφομενη. θαυμασιο Στάνλεϋ Ουάινμπάουμ - Οδύσσεια στον Άρη: το πλεον φανταζυ της συλλογης, θα μπορουσε να ειναι ο ηπιος προπομπος του Τζων Καρτερ στον Αρη. περιγραφει την φιλια που αναπτυσσεται μεταξυ ενος γηινου και ενος στρουθοκαμηλοειδους αρειανου και τα ειδη ζωης που συναντουν κατα την διαδρομη τους προς το σκαφος των συντροφων του γηινου. ιδιαιτερη μνεια στον ωραιο τροπο που ο Γουεινμπαουμ δειχνει πως οι δυο τους βρισκουν τροπο να συνεννοηθουν παροτι δεν μιλουν την ιδια γλωσσα και ποσο "περιεργη" μοιαζει η φυσιολογικη συμπεριφορα του ενος στον αλλο. καλο Φίλιπ Ντικ - Η Δύναμη του Γουμπ: ο Ντικ γραφει εξαιρετικα διηγηματα ΕΦ, πολλα απο αυτα ειναι καλυτερα και απο βιβλια του και εχουν μεταφερθει σε πολλες ταινιες. το συγκεκριμενο παντως δεν με ενθουσιαζει, ειναι βασικα η ιστορια του πως καποιος (γηινος) μπορει να υποτιμησει καποιον αλλο (εξωγηινο) απο την εμφανιση ενω στην πραγματικοτητα η ευφυια του δευτερου αποδεικνυεται τελικως ανωτερη. μετριο Edited May 15, 2012 by Ugh 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ugh Posted May 16, 2012 Share Posted May 16, 2012 Νο 51, Ιστορίες Μελλοντικού Ερωτισμού -Λάρυ Νίβεν "Άνδρας από ατσάλι, γυναίκα από τσιγαρόχαρτο": Αυτό δεν είναι διήγημα, είναι ένα άρθρο που εξετάζει τι τεχνικές δυσκολίες θα προέκυπταν αν ο Σούπερμαν προσπαθούσε να κάνει παιδί! Πολλή πλάκα! Δε θα το συνιστούσα στους superhero fans, γιατί τον γελοιοποιεί πολύ, αλλά είναι πολύ ωραίο. χαχαχα, αυτο πραγματικα θα ηθελα να το διαβασω, ξερετε αν υπαρχει πουθενα στο δικτυο? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted May 16, 2012 Share Posted May 16, 2012 Νο 51, Ιστορίες Μελλοντικού Ερωτισμού -Λάρυ Νίβεν "Άνδρας από ατσάλι, γυναίκα από τσιγαρόχαρτο": Αυτό δεν είναι διήγημα, είναι ένα άρθρο που εξετάζει τι τεχνικές δυσκολίες θα προέκυπταν αν ο Σούπερμαν προσπαθούσε να κάνει παιδί! Πολλή πλάκα! Δε θα το συνιστούσα στους superhero fans, γιατί τον γελοιοποιεί πολύ, αλλά είναι πολύ ωραίο. χαχαχα, αυτο πραγματικα θα ηθελα να το διαβασω, ξερετε αν υπαρχει πουθενα στο δικτυο? Ούτε τον πρωτότυπο τίτλο δε βρίσκω. Αλλά αν μένεις Αθήνα, πέρνα από το Comicon (Σόλωνος 128), μήπως έχει μείνει κανένα αντίτυπο του τεύχους. Λοιπόν, on topic: Νο 46, Ιστορίες με κολασμένους ήρωες -Μάικλ Μούρκοκ "Ο άρπαγας των ψυχών": Δεν ξέρω γιατί δε με τραβάνε οι ιστορίες με τον Έλρικ. Είναι καλογραμμένες, ατμοσφαιρικές και όλα στη θέση τους. Ίσως επειδή ο Έλρικ είναι αιωνίως πονεμένος και καταραμένος για αδιευκρίνιστους λόγους(δε διευκρινίζονται σε κανένα από τα διηγήματα που έχω διαβάσει εγώ, τουλάχιστον). Ή επειδή μου θυμίζει τον Ντριτζτ που τον έχω βαρεθεί. Τέλος πάντων, καλό, αλλά όχι αρκετά του γούστου μου. -Λουίτζι Ντε Πασκουάλις "Ο πύργος": Ένα πολύ ενδιαφέρον έως διαμαντάκι διήγημα από έναν άγνωστο συγγραφέα. Σκοτεινιά, ονειρική ατμόσφαιρα και συμβολισμοί. Το συνιστώ. -Καρλ Έντουαρντ Βάγκνερ "Το τίμημα για τη Λινόρτις": Εξαιρετικό. Από τα καλύτερα που έχω διαβάσει και όχι μόνο από τα sff. Καταπληκτικά δοσμένο αντιπολεμικό μήνυμα. Οι "μισάνθρωποι" (=ο θάνατος δεν είναι το χειρότερο) που έχουν ξεχάσει ιδεολογίες και παρατάξεις, έχουν φιλιώσει και τιμούν τη μνήμη του άγνωστου προδότη, επειδή έφερε τη λήξη του πολέμου! Και ναι, είναι αυτός που νομίζετε. "Ρωτήστε τους νεκρούς ποια ήταν η πλευρά που κέρδισε τον πόλεμο" Σας εφιστώ την προσοχή στο ότι εδώ δεν υπάρχει υπερφυσικό στοιχείο, τουλάχιστον σε σημείο απαραίτητο για τη συνοχή/λειτουργία του διηγήματος. Πα να πει... είναι τυπικά mainstream. Ο συγγραφέας μάς την έφερε. Πολύ χαίρομαι! -Γκάλαντ Έλφλαντσον "Η κοιλάδα της θλίψης": Ένα αρκετά καλό διήγημα χωρίς υπόθεση. Δυο νεαροί πειρατές ξεβράζονται σε μια άγνωστη στεριά, περιπλανιούνται με κλεμμένα άλογα και φτάνουν σε κοιλάδα όπου δέχονται επίθεση από... Αν το γράφαμε εμείς αυτό σε διαγωνισμό, θα έπεφταν όλοι να μας φάνε ότι οι ήρωες δεν έχουν κίνητρα κλπ. Κατά τα άλλα καλογραμμένο. Θωμάς Μαστακούρης "Οι όρκοι": Καλύτερο από άλλα του Μαστακούρη σε άλλα τεύχη της σειράς, ίσως επειδή βασίζεται, λέει, σε αληθινό σκανδιναβικό θρύλο. Σε ένα πολύ επικό-βαρβάρικο περιβάλλον συμβαίνει ένα μάλλον υπερβολικά σαπουνοπερικό κλισέ. Καλούτσικο. Γενικά από τα καλά, απλώς και μόνο για τη Λινόρτις και τον Πύργο. Και όλο και κάτι άλλο από αυτά θα βρείτε του γούστου σας. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted May 16, 2012 Author Share Posted May 16, 2012 (edited) Σας εφιστώ την προσοχή στο ότι εδώ δεν υπάρχει υπερφυσικό στοιχείο, τουλάχιστον σε σημείο απαραίτητο για τη συνοχή/λειτουργία του διηγήματος. Νομίζω πως το ότι ο πρωταγωνιστής του διηγήματος είναι αθάνατος και ότι υπάρχουν μεταλλαγμένοι από τις αλχημιστικές βόμβες της πολιορκίας καλύπτουν το υπερφυσικό του θέματος και με το παραπάνω... Και για να παραφράσω και τον ορισμό του Analog, και τα δύο είναι απαραίτητα στοιχεία για να λειτουργήσει η ιστορία... Edited May 16, 2012 by Nihilio 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted May 16, 2012 Share Posted May 16, 2012 Σας εφιστώ την προσοχή στο ότι εδώ δεν υπάρχει υπερφυσικό στοιχείο, τουλάχιστον σε σημείο απαραίτητο για τη συνοχή/λειτουργία του διηγήματος. Νομίζω πως το ότι ο πρωταγωνιστής του διηγήματος είναι αθάνατος και ότι υπάρχουν μεταλλαγμένοι από τις αλχημιστικές βόμβες της πολιορκίας καλύπτουν το υπερφυσικό του θέματος και με το παραπάνω... Και για να παραφράσω και τον ορισμό του Analog, και τα δύο είναι απαραίτητα στοιχεία για να λειτουργήσει η ιστορία... Εγώ νομίζω ότι στέκεται και χωρίς αυτά, τουλάχιστον το σημείο που μου άρεσε εμένα(αυτό που περιγράφω με τους "μισάνθρωπους"). Απόδειξη ότι αυτά τα δύο δεν τα πρόσεξα. Γενικά το ότι ο Κάιν είναι αθάνατος δε θυμάμαι να παίζει σπουδαίο ρόλο ούτε σε άλλο διήγημα, γιατί αποφεύγει το θάνατο με τρόπους πιο ενδιαφέροντες. Θα ήταν εύκολη λύση από πλευράς του συγγραφέα να τον έβαζε να φτάνει στο αμήν να τον σκοτώσουν και να επιζεί μόνο και μόνο επειδή είναι αθάνατος. Όλα αυτά υπό την προϋπόθεση ότι θυμάμαι καλά, βεβαίως, το οποίο μην το δένετε και κόμπο... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted May 16, 2012 Author Share Posted May 16, 2012 Σας εφιστώ την προσοχή στο ότι εδώ δεν υπάρχει υπερφυσικό στοιχείο, τουλάχιστον σε σημείο απαραίτητο για τη συνοχή/λειτουργία του διηγήματος. Νομίζω πως το ότι ο πρωταγωνιστής του διηγήματος είναι αθάνατος και ότι υπάρχουν μεταλλαγμένοι από τις αλχημιστικές βόμβες της πολιορκίας καλύπτουν το υπερφυσικό του θέματος και με το παραπάνω... Και για να παραφράσω και τον ορισμό του Analog, και τα δύο είναι απαραίτητα στοιχεία για να λειτουργήσει η ιστορία... Εγώ νομίζω ότι στέκεται και χωρίς αυτά, τουλάχιστον το σημείο που μου άρεσε εμένα(αυτό που περιγράφω με τους "μισάνθρωπους"). Απόδειξη ότι αυτά τα δύο δεν τα πρόσεξα. Γενικά το ότι ο Κάιν είναι αθάνατος δε θυμάμαι να παίζει σπουδαίο ρόλο ούτε σε άλλο διήγημα, γιατί αποφεύγει το θάνατο με τρόπους πιο ενδιαφέροντες. Θα ήταν εύκολη λύση από πλευράς του συγγραφέα να τον έβαζε να φτάνει στο αμήν να τον σκοτώσουν και να επιζεί μόνο και μόνο επειδή είναι αθάνατος. Όλα αυτά υπό την προϋπόθεση ότι θυμάμαι καλά, βεβαίως, το οποίο μην το δένετε και κόμπο... Το ότι δεν έχει γεράσει μετά από τόσα χρόνια το σχολιάζουν πολλοί χαρακτήρες στην ιστορία. Και όχι, μπορεί να πεθάνει από τα πάντα εκτός από γηρατειά, για αυτό αποφεύγει το θάνατο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted May 17, 2012 Share Posted May 17, 2012 Λοιπόν, on topic: Νο 46, Ιστορίες με κολασμένους ήρωες -Καρλ Έντουαρντ Βάγκνερ "Το τίμημα για τη Λινόρτις": Εξαιρετικό. Από τα καλύτερα που έχω διαβάσει και όχι μόνο από τα sff. Καταπληκτικά δοσμένο αντιπολεμικό μήνυμα. Οι "μισάνθρωποι" (=ο θάνατος δεν είναι το χειρότερο) που έχουν ξεχάσει ιδεολογίες και παρατάξεις, έχουν φιλιώσει και τιμούν τη μνήμη του άγνωστου προδότη, επειδή έφερε τη λήξη του πολέμου! Και ναι, είναι αυτός που νομίζετε. "Ρωτήστε τους νεκρούς ποια ήταν η πλευρά που κέρδισε τον πόλεμο" Σας εφιστώ την προσοχή στο ότι εδώ δεν υπάρχει υπερφυσικό στοιχείο, τουλάχιστον σε σημείο απαραίτητο για τη συνοχή/λειτουργία του διηγήματος. Πα να πει... είναι τυπικά mainstream. Ο συγγραφέας μάς την έφερε. Πολύ χαίρομαι! Απλά τεράστια η ιστορία του Wagner. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted May 17, 2012 Share Posted May 17, 2012 (edited) ''Ιστορίες με Ουρλιαχτά και Ψιθύρους'' ν. 21: - 'Ωγκαστ Ντέρλεθ: ''Το Φαράγγι πέρα από το Σαλαπούνκο'': Είναι μέρος της σπoνδυλωτής νουβέλας ''Το Μονοπάτι του Κθούλου'' και ως μεγάλος φαν της Μυθολογίας Κθούλου, μου άρεσε πολύ. Όπως και όλες οι ιστορίες του Ντέρλεθ άλλω- στε. Προτιμώ να την διαβάζω μαζί με τις άλλες της νουβέλας, αλλά για κάποιον που δεν είναι συνηθισμένος με αυτό το είδος, είναι καλύτερο να διαβαστεί μόνη της για λόγους overdose. - Μάικλ Τζέιμς: ''Κόμης Μάγκνους'': Δεν είναι πολλές οι παλιές ιστορίες τρόμου που έχω βρει της αρεσκείας μου, αλλά η συ- γκεκριμένη ήταν εξαίρεση. Βοήθησαν σ' αυτό η καλή ατμόσφαιρα που υπήρχε και οι ωραίες περιγραφές. Αναρωτιέμαι πως θα μου φανεί ο Τζέιμς γενικά, μία συλλογή του οποίου θα είναι το επόμενο βιβλίο που θα πιάσω. - Φρέντερικ Μάριατ: ''Ο Λυκάνθρωπος'': Πάντα μου άρεσαν τα διηγήματα που έχουν σαν φόντο δάση, βουνά και κάθε λογής ερημιές. Η εξέλιξη της ιστορίας είναι απλή και εύκολα θα την καταλάβει κανείς, αλλά το ότι ήταν καλογραμμένη με βοήθησε να το παραβλέψω. Παρ' όλα αυτά μέσα στην απλότητα της, είχε αγωνία. - Θίοντορ Στάρτζεον: ''Το Αρκουδάκι του Καθηγητή'': Έδω έχουμε να κάνουμε με τα παράδοξα του χρόνου. Ιδωμένη αρχικά μέσα από τα μάτια ενός μικρού αγοριού, είναι ενδιαφέρουσα, χωρίς να είναι και τίποτα το τρομερό. - Πόουλ Άντερσον: ''Η Ιστορία του Χοκ'': Ιστορία που εξελίσσεται στην χώρα των Βίγκινγκς και αναφέρεται στη ζωή ενός πο- λεμιστή. Κατακτήσεις, έρωτες και ''ενδοοικογενειακές συγκρούσεις'' συνθέτουν ένα ενδιαφέρον σκηνικό. - Τζέιμς Πρίστλεϊ: ''Οι Γκρίζοι'': Η τελευταία φορά που διάβασα το βιβλίο ήταν πολλά χρόνια πριν, αλλά παρ' όλα αυτά θυμό- μουν τους Γκρίζους καλά. Και αυτό γιατί μου είχε αρέσει πολύ το θέμα της, έχει να κάνει με ψυχικούς βρικόλακες. Ωραία, έξυπνη και πρωτότυπη. - Θωμάς Μαστακούρης: ''Θανάσιμη Επιστολή'': Ήταν πολλές οι φορές εκείνες όπου οι ιστορίες του Μαστακούρη ήταν οι κα- λύτερες του τόμου. Πραγματικά είναι λίγες οι δικές του που δεν μου άρεσαν. Ο Ιάσωνας Δούκας είναι από τους αγαπημέ- νους μου χαρακτήρες του, μαζί με τον Θόρντις Ίβαρσον. Ως γενικό συμπέρασμα θα έλεγα ότι ο τόμος είναι καλός, αλλά μπορεί να ζήσει κανείς και χωρίς αυτόν. Edited May 17, 2012 by Δημήτρης 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted May 17, 2012 Share Posted May 17, 2012 (edited) Σχετικά με το ''Ιστορίες με Ουρλιαχτά και Ψιθύρους'' ν. 21: - 'Ωγκαστ Ντέρλεθ: ''Το Φαράγγι πέρα από το Σαλαπούνκο'': Όπως έγραψε και ο Δημήτρης είναι μέρος μιας σπονδυλωτής νουβέλας αλλά διαβάζεται και μόνο του. Το στυλ του Ντέρλεθ δεν έχει την παράνοια του Λάβκραφτ αλλά η ιστορία διαβάζεται ευχάριστα. - Μάικλ Τζέιμς: ''Κόμης Μάγκνους'': Απόλυτο έπος! Το θεωρώ μια από τις καλύτερες ιστορίες υπεφυσικού τρόμου που γράφτηκαν ποτέ. - Φρέντερικ Μάριατ: ''Ο Λυκάνθρωπος'': δυστυχώς δεν το θυμάμαι - Θίοντορ Στάρτζεον: ''Το Αρκουδάκι του Καθηγητή'': δεν το είχα πολυκαταλάβει όταν το είχα πρωτοδιαβάσει. Δυστυχώς και πάλι δεν θυμάμαι λεπτομέρειες. - Πόουλ Άντερσον: ''Η Ιστορία του Χοκ'': Περισσότερο ηρωικής φαντασίας παρά τρόμου. Πολεμιστής Βίκινγκ αντιμέτωπος με βρυκόλακα (αν θυμάμαι καλά). Καλό! - Τζέιμς Πρίστλεϊ: ''Οι Γκρίζοι'': ούτε αυτό το θυμάμαι - Θωμάς Μαστακούρης: ''Θανάσιμη Επιστολή'': Ωραία ιστορία του Μαστακούρη με θέμα μια επιστολή που όποιος την διαβάσει πεθαίνει. Η πρώτη του ιστορία που παρουσιάστηκε στη σειρά. Καλή ανθολογία, αν και κάπως άνιση. Το εξώφυλλο Frazetta υπεράνω κριτικής. Edited May 17, 2012 by tsathoggua 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted May 17, 2012 Share Posted May 17, 2012 (edited) - Φρέντερικ Μάριατ: ''Ο Λυκάνθρωπος'': δυστυχώς δεν το θυμάμαι - Θίοντορ Στάρτζεον: ''Το Αρκουδάκι του Καθηγητή'': δεν το είχα πολυκαταλάβει όταν το είχα πρωτοδιαβάσει. Δυστυχώς και πάλι δεν θυμάμαι λεπτομέρειες. - Τζέιμς Πρίστλεϊ: ''Οι Γκρίζοι'': ούτε αυτό το θυμάμαι ''Ο Λυκάνθρωπος'' έχει να κάνει με μία οικογένεια που ζει σε μία καλύβα στο δάσος. Πατέρας, κόρη και δύο γιοι. Σε ένα από τα κυνήγια του ο πατέρας συναντάει έναν άνδρα με την κόρη του και τους παίρνει στην καλύβα του, για να παντρευτεί αργότερα την κόρη. Οι δύο τους όμως είναι πνεύματα του βουνού που δένουν αυτόν και την οικογένεια του με μία κατάρα. ''Το Αρκουδάκι του Καθηγητή'' είναι η ιστορία ενός μικρού αγοριού που έχει σαν σύντροφο του στο κρεβάτι ένα αρκουδάκι που μιλάει. Ο αλλόκοτος φίλος του τον κάνει να βιώνει οράματα, που μεγαλώνοντας θα τα ζήσει στην πραγματικότητα. ''Οι Γκρίζοι'' είναι η αφήγηση ενός ασθενούς στον ψυχαναλυτή του. Όπου και του κάνει λόγο για μία σατανική οργάνωση πλασμάτων που πιστεύει ότι υπάρχει στον κόσμο. Πλάσματα εξωτερικά όμοια με τους ανθρώπους, αλλά απόλυτα εχθρικά προς αυτούς. Η μέθοδος που εφαρμόζουν είναι να στερούν από τον καθένα την ζωτικότητα, την δημιουργικότητα και το κέφι για την ζωή, κάνοντας τον έτσι να ζει μέσα στην μιζέρια. Edited May 17, 2012 by Δημήτρης 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted May 17, 2012 Share Posted May 17, 2012 - Φρέντερικ Μάριατ: ''Ο Λυκάνθρωπος'': δυστυχώς δεν το θυμάμαι - Θίοντορ Στάρτζεον: ''Το Αρκουδάκι του Καθηγητή'': δεν το είχα πολυκαταλάβει όταν το είχα πρωτοδιαβάσει. Δυστυχώς και πάλι δεν θυμάμαι λεπτομέρειες. - Τζέιμς Πρίστλεϊ: ''Οι Γκρίζοι'': ούτε αυτό το θυμάμαι ''Ο Λυκάνθρωπος'' έχει να κάνει με μία οικογένεια που ζει σε μία καλύβα στο δάσος. Πατέρας, κόρη και δύο γιοι. Σε ένα από τα κυνήγια του ο πατέρας συναντάει έναν άνδρα με την κόρη του και τους παίρνει στην καλύβα του, για να παντρευτεί αργότερα την κόρη. Οι δύο τους όμως είναι πνεύματα του βουνού που δένουν αυτόν και την οικογένεια του με μία κατάρα. ''Το Αρκουδάκι του Καθηγητή'' είναι η ιστορία ενός μικρού αγοριού που έχει σαν σύντροφο του στο κρεβάτι ένα αρκουδάκι που μιλάει. Ο αλλόκοτος φίλος του τον κάνει να βιώνει οράματα, που μεγαλώνοντας θα τα ζήσει στην πραγματικότητα. ''Οι Γκρίζοι'' είναι η αφήγηση ενός ασθενούς στον ψυχαναλητή του. Όπου και του κάνει λόγο για μία σατανική οργάνωση πλασμάτων που πιστεύει ότι υπάρχει στον κόσμο. Πλάσματα εξωτερικά όμοια με τους ανθρώπους, αλλά απόλυτα εχθρικά προς αυτούς. Η μέθοδος που εφαρμόζουν είναι να στερούν από τον καθένα την ζωτικότητα, την δημιουργικότητα και το κέφι για την ζωή, κάνοντας τον έτσι να ζει μέσα στην μιζέρια. Μάλιστα! Το δεύτερο και το τρίτο κάτι μου λένε. Το διήγημα του Μάριατ εξακολουθώ να μην το θυμάμαι. Μιλάμε βέβαια για ανθολογία που την είχα διαβάσει όταν είχε κυκλοφορήσει και πάνε πάρα πολλά χρόνια από τότε :-) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted May 17, 2012 Share Posted May 17, 2012 - Φρέντερικ Μάριατ: ''Ο Λυκάνθρωπος'': δυστυχώς δεν το θυμάμαι - Θίοντορ Στάρτζεον: ''Το Αρκουδάκι του Καθηγητή'': δεν το είχα πολυκαταλάβει όταν το είχα πρωτοδιαβάσει. Δυστυχώς και πάλι δεν θυμάμαι λεπτομέρειες. - Τζέιμς Πρίστλεϊ: ''Οι Γκρίζοι'': ούτε αυτό το θυμάμαι ''Ο Λυκάνθρωπος'' έχει να κάνει με μία οικογένεια που ζει σε μία καλύβα στο δάσος. Πατέρας, κόρη και δύο γιοι. Σε ένα από τα κυνήγια του ο πατέρας συναντάει έναν άνδρα με την κόρη του και τους παίρνει στην καλύβα του, για να παντρευτεί αργότερα την κόρη. Οι δύο τους όμως είναι πνεύματα του βουνού που δένουν αυτόν και την οικογένεια του με μία κατάρα. ''Το Αρκουδάκι του Καθηγητή'' είναι η ιστορία ενός μικρού αγοριού που έχει σαν σύντροφο του στο κρεβάτι ένα αρκουδάκι που μιλάει. Ο αλλόκοτος φίλος του τον κάνει να βιώνει οράματα, που μεγαλώνοντας θα τα ζήσει στην πραγματικότητα. ''Οι Γκρίζοι'' είναι η αφήγηση ενός ασθενούς στον ψυχαναλητή του. Όπου και του κάνει λόγο για μία σατανική οργάνωση πλασμάτων που πιστεύει ότι υπάρχει στον κόσμο. Πλάσματα εξωτερικά όμοια με τους ανθρώπους, αλλά απόλυτα εχθρικά προς αυτούς. Η μέθοδος που εφαρμόζουν είναι να στερούν από τον καθένα την ζωτικότητα, την δημιουργικότητα και το κέφι για την ζωή, κάνοντας τον έτσι να ζει μέσα στην μιζέρια. Μάλιστα! Το δεύτερο και το τρίτο κάτι μου λένε. Το διήγημα του Μάριατ εξακολουθώ να μην το θυμάμαι. Μιλάμε βέβαια για ανθολογία που την είχα διαβάσει όταν είχε κυκλοφορήσει και πάνε πάρα πολλά χρόνια από τότε :-) Ευκαιρία λοιπόν να την ξαναδιαβάσεις Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted May 18, 2012 Share Posted May 18, 2012 Ευκαιρία λοιπόν να την ξαναδιαβάσεις Που να βρεθεί χρόνος για επαναλήψεις; Δυστυχώς δεν είμαστε πια φοιτητές :-) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
abuno Posted May 18, 2012 Share Posted May 18, 2012 (edited) Ιστορίες με εξωγήινους #2 Επιμέλεια: Γιώργος Μπαλάνος Πόυλ Άντερσον..........................................Η κρυψώνα Φρέντρικ Μπράουν...................................Κουκλοθέατρο Έρικ Φρανκ Ράσσελ.................................Διαβολολογική Κλίφφορντ Σάιμακ....................................Λιποταξία Κορντγουέινερ Σμιθ..................................Ένας πλανήτης που λεγόταν Σαγιόλ Τσαντ Όλιβερ.............................................Ο περιθωριακός άνθρωπος Μαρκ Κλίφτον............................................Και τώρα τι ανθρωπάκο; Χορταστικός τόμος με πολύ όμορφα διηγήματα επιστημονικής φαντασίας. Η ''Κρυψώνα'' μας θέτει ''προβλήματα νοημοσύνης'' που συναντά το πλήρωμα ενός Γήινου διαστημόπλοιου. Αρκετά καλό διήγημα με έναν ιδιαίτερο ήρωα. Σαρκαστική διάθεση και χιούμορ, καθώς και μια διαφορετική άποψη για το πώς θα μοιάζουν τα ξένα πλάσματα που θα έρθουν μια μέρα στον πλανήτη μας, στο ''Κουκλοθέατρο''. Απολαυστικό. Η ''Διαβολολογική'' μας δείχνει με έξυπνο και τολμηρό τρόπο, πώς, μπορεί η ανθρώπινη πονηριά να ''νικήσει'' την ηθική και την τεχνολογία κάποιων εξωγήινων. Όμορφο κείμενο με αρκετές αναφορές σε παναθρώπινους ''άλυτους'' γρίφους. Η ''Λιποταξία'' ήταν ένα από τα διηγήματα που ξεχώρησα προσωπικά. Ωραίες οι περιγραφές του πλανήτη Δία, πολύ ζωντανές. Ατμοσφαιρικό και έξυπνο με απρόσμενο τέλος. Ο ''Πλανήτης Σαγιόλ'' είναι όπως αναφέρει και ο Μπαλάνος, συγκλονιστικό διήγημα. Σου αφήνει κάτι και μετά την ανάγνωσή του. Πολύ ''δυνατός'' και ο ''Περιθωριακός άνθρωπος''. Με φυσιολατρικές αναφορές και μια δόση μυστικισμού και παγανισμού. Και τέλος, το τελευταίο διήγημα, είναι μια σκληρή αλλά και πολύ αληθινή κριτική πάνω στο ανθρώπινο είδος και τις πραγματικές του προθέσεις και σκοπούς για την ανακάλυψη και εκμετάλευση νέων κόσμων. Πολύ καυστικό και εύστοχο διήγημα, που αν αφαιρέσεις το ε.φ. φόντο, μένει μια ανθρωποκεντρική ιστορία βίας που στο τέλος σε κάνει όντως να αναρωτηθείς ''Και τώρα τι ανθρωπάκο;'' Εξαιρετικός τόμος. Edited May 19, 2012 by abuno 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.