FFL #8 (Iwannhs vs abuno vs Adinol Doy vs northerain vs Neschreimax vs Cassandra Gotha vs Nihilio vs Lady Nina vs Nirgal vs DinMacXanthi)

[Eugenia Rose]

Παιδάκια βιαστείτε! Σε λίγο κλείνουμε! Μέχρι και πέντε παράταση για να ανεβάσετε.

[Nirgal]

Βουτιά σε σκοτεινά νερά

 

 

Η Δήμητρα έγειρε το κεφάλι της και το στήριξε στην κουπαστή της βάρκας. Έστειλε το βλέμμα της ψηλά επάνω από το κεφάλι της και μια απύθμενη μαυρίλα βούτηξε μέσα της.

 

Αλλιώς το φανταζόμουν, σκέφτηκε.

 

Η εικόνα, που είχε σχηματίσει από μικρή για το ταξίδι των νεκρών στα νερά του Αχέρωντα, ήταν ότι έπλεαν σε έναν υπόγειο ποταμό, βαθιά στα έγκατα της Γης. Γι' αυτό, περίμενε να αντικρίσει σταλακτίτες να κρέμονται απειλητικά, υποχρεώνοντας τον ταξιδευτή να χωθεί ακόμα πιο βαθιά στη βάρκα.

 

Χαζή ιδέα, μάλωσε κοροϊδευτικά τον εαυτό της. Τι είχε να φοβηθεί όποιος έκανε αυτό το ταξίδι; Οι νεκροί δεν πεθαίνουν.

 

Ούτε πεθαίνουν, ούτε τους νοιάζει ο χρόνος.

 

Ανασηκώθηκε και κοίταξε μπροστά. Η βάρκα συνέχιζε να σκίζει τα σκοτεινά νερά, ανάμεσα σε δύο όχθες, εξαφανισμένες κι αυτές μέσα στο σκοτάδι· λιμάνι πουθενά, ούτε καν κάποιο φως.

 

Γυρνώντας το κεφάλι της κοίταξε επάνω από τον ώμο της. Ο Χάρος ήταν εκεί. Αυτός τουλάχιστον ήταν όπως ακριβώς τον περιέγραφαν. Ένας σκουρόχρωμος μανδύας ψηλός και όρθιος, και στη θέση του κεφαλιού μια κουκούλα ριγμένη χαμηλά, να αφήνει ίσα-ίσα την υποψία ενός σαγονιού να διαγράφεται στις σκιές.

 

Δε θυμόταν πότε είχε ξεκινήσει το ταξίδι, δε θυμόταν πως είχε φτάσει εδώ, πως είχε επιβιβαστεί στη βάρκα. Θυμόταν, όμως, ότι είχε κοιτάξει άλλη μια φορά τον οδηγό της και είχε αποφασίσει να μην το ξανακάνει.

 

Δεν τον φοβόταν, εξάλλου τι είχε να φοβηθεί ένας νεκρός;

 

Απλώς, μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα, αυτή η φιγούρα ήταν η μόνη που της θύμιζε πού βρισκόταν, και η Δήμητρα ήθελε να ξεχάσει. Ένιωθε ότι κάποιος ή κάτι την είχε αδικήσει. Δεν ήθελε να βρίσκεται εδώ.

 

Το ταξίδι, όμως, φαινόταν να συνεχίζει για πάντα και η Δήμητρα είχε αρχίσει να αδημονεί για κάποιο τέλος, αν και αναρωτιόταν αν αυτή η ανυπομονησία της ήταν κάτι καλό. Πρέπει να βιάζομαι να φτάσω, αναρωτιόταν.

 

Ανασήκωσε τους ώμους της απαντώντας στον εαυτό της, και με μια απότομη κίνηση γύρισε το σώμα της και κάθισε με πλάτη στην πλώρη.

 

«Είναι μακριά;»

 

Ο Χάρος δε σάλεψε. Τα βαριά μανίκια του μανδύα του συνέχισαν να κρατάνε το πηδάλιο σταθερό, σε μια πορεία αχαρτογράφητη, αλλά με γνωστό προορισμό.

 

Η Δήμητρα κοίταξε γύρω της ακόμα μια φορά. Δεν περίμενε να δει κάτι, αλλά για κάποιο λόγο αντί να νιώθει φόβο ή θλίψη, ένιωθε μια ακατανόητη αμηχανία.

 

Σηκώθηκε όρθια και με το βλέμμα της μέτρησε το ανάστημά της μπροστά σε αυτό του βαρκάρη. Ακόμα και τώρα ήταν πιο ψηλός απ' αυτήν.

 

«Σίγουρα θα είσαι πιο ψηλός από κάθε έναν που ταξιδεύεις» του είπε σχεδόν περιπαικτικά.

 

Μάλλον τρελαίνομαι, σκέφτηκε. Χλευάζω το Χάρο.

 

Ο Χάρος συνέχισε να κοιτά μακριά σε κάποιον άφαντο ορίζοντα.

 

Η Δήμητρα κάθισε ξανά και έγειρε το σώμα της επάνω από την κουπαστή. Τα νερά ήταν κατάμαυρα και, παρ' όλο το σκοτάδι, μπορούσε να διακρίνει το ρυτιδιασμένο είδωλό της.

 

«Σου ξέφυγε ποτέ κανείς;» τον ρώτησε χαμογελώντας.

 

Μην περιμένοντας απάντηση ξανακοίταξε τα νερά και, αφήνοντας το χέρι της έξω από τη βάρκα, έσκισε το ποτάμι. Το άφησε να βυθιστεί και το ένιωσε να εξαφανίζεται. Όχι απλώς να βυθίζεται, αλλά να εξαφανίζεται. Σαν κάποιο τέρας, καλυμμένο από τη μαυρίλα του Αχέροντα, να είχε ανοίξει τα σαγόνια του και να το κατάπινε θέλοντας να την τραβήξει μαζί του στον άγνωστο πυθμένα.

 

Ένα παγωμένο κύμα ανέβηκε με ταχύτητα μέχρι τον ώμο της και η Δήμητρα τινάχτηκε όρθια τραβώντας το χέρι της. Μια ανατριχίλα τη διαπέρασε και κρατώντας το βρεγμένο χέρι της το κοίταξε καλά και το ανοιγόκλεισε. Ήταν σίγουρη ότι το είχε γλυτώσει την τελευταία στιγμή.

 

Σήκωσε ξανά το βλέμμα της στο βαρκάρη. Τώρα ο Χάρος δεν κοίταζε πέρα μακριά σε κάποιο σκοτεινό ορίζοντα. Αρχικά της φάνηκε ότι την κοιτούσε, αλλά όπως είχε γείρει η κουκούλα του και ακολουθώντας την πιθανή ευθεία, η Δήμητρα αντιλήφθηκε ότι κοιτούσε δίπλα από τη βάρκα και μέσα στα νερά.

 

Διστακτικά, η Δήμητρα έγειρε επάνω από την κουπαστή και κοίταξε κι αυτή.

 

Στην αρχή έκανε να τραβηχτεί. Τα νερά μέχρι πριν λίγο ήταν κατάμαυρα και τέρατα καιροφυλακτούσαν τους νεκρούς επιβάτες. Τώρα τα τέρατα αυτά είχαν πάρει μορφή.

 

Τα νερά παρέμεναν σκοτεινά, αλλά θαμπές μορφές αναδύονταν και έφταναν μέχρι την επιφάνεια. Εκεί ξεθώριαζαν, γίνονταν ένα με τα κύματα και χάνονταν.

 

Η Δήμητρα δεν ήταν σίγουρη ότι ήθελε να δει τι τέρατα κυκλοφορούσαν στο ποτάμι του Άδη. Αν μπορούσαν να κάνουν ακόμα και τους νεκρούς να αναριγήσουν από τρόμο, δεν ήθελε να περάσει στον άλλο κόσμο με αυτές τις εικόνες στο νου της. Αλλά ήταν ακόμα περίεργη και γι' αυτό έσκυψε λίγο ακόμα.

 

Και είδε.

 

Είδε πρόσωπα ανθρώπων. Είδε μονάχα πρόσωπα ανθρώπων. Άντρες, γυναίκες και παιδιά. Να κλαίνε, να γελάνε, να πονάνε. Να σκέφτονται, να ξεχνάνε. Να ντρέπονται, να κομπάζουν, να μισούν και ν' αγαπάνε, να ουρλιάζουν και να ηρεμούν. Είδε πρόσωπα θανάτου και τρόμου, είδε εκφράσεις προσπάθειας και αυτοθυσίας. Είδε την κόλαση και τον παράδεισο.

 

«Τι θέλεις να μου πεις;» ξεφώνισε. «Αυτός είναι ο θάνατος;» ρώτησε το Χάρο, «αυτό με περιμένει;»

 

Αυτή τη φορά ο Χάρος σήκωσε το χέρι του δείχνοντας πέρα από την πλώρη. Η Δήμητρα γύρισε και κοίταξε.

 

Ένα φως τρεμόπαιζε πέρα μακριά σηματοδοτώντας το τέλος του ταξιδιού.

 

«Μονάχα οι νεκροί γαληνεύουν».

 

Η Δήμητρα γύρισε απότομα στα λόγια του βαρκάρη και τον κοίταξε. «Τι εννοείς;», ψυθίρισε.

 

Ένιωθε το τέλος να πλησιάζει και την κυρίευσε ένα πείσμα. Δεν έπρεπε να είμαι εδώ, μάλωσε τον εαυτό της. Κοίταξε ακόμα μια φορά γύρω της. Τα πρόσωπα των ανθρώπων συνέχιζαν να αναδύονται μεταφέροντας συναισθήματα.

 

Μονάχα οι νεκροί γαληνεύουν, επανέλαβε τα λόγια του Χάροντα μέσα της.

 

Τον κοίταξε ακόμα μια φορά προσπαθώντας να διακρίνει κάποιο πρόσωπο μέσα από τη σκοτεινιά της κουκούλας. Κοίταξε προς το φως και το είδε πλέον καθαρά. Μια ξύλινη προβλήτα πλησίαζε.

 

Κοίταξε ξανά προς τον οδηγό της και του χαμογέλασε.

 

«Σου ξέφυγε ποτέ κανείς;» του φώναξε γελώντας και πατώντας γερά στην κουπαστή πήδηξε στα σκοτεινά νερά του Αχέρωντα.

 

 

 

 

Παγωμένος αέρας φούσκωσε το στήθος καίγοντάς το. Βήχας με γουργουρητό και ήχοι που δεν είχαν ξαναβγεί ποτέ από το λαρύγγι της. Μια αίσθηση αγωνίας και ένα φως να τυφλώνει όσο χίλιοι ήλιοι.

 

«Ήρεμα, ήρεμα, όλα καλά, είσαι καλά».

 

«Τι;»

 

Μορφές γύρω της, θαμπές και άγνωστες.

 

«Παραλίγο να σε χάσουμε, Δήμητρα. Ήσουν εκτός για λίγα λεπτά, αλλά επανήλθες».

 

Κάποιος έχει το χέρι της στο χέρι του.

 

«Είδε κάποιο όνειρο από τον άλλο κόσμο;»

 

«Αν είδα...;»

 

Οι μορφές αποκτούν χαρακτηριστικά. Ο αδερφός της, η μάνα της, κάποιοι άγνωστοι.

 

«Έκανα βουτιά σε σκοτεινά νερά».

 

Γέλια ανακούφισης.

 

 

 

 

 

 

 

 

[Eugenia Rose]

Παιδιά ο διαγωνισμός έληξε. Stop Writing Now!

[Kafka]

Καλή επιτυχία σε όλους μας

[DinMacXanthi]

εδω

9 λεπτά.doc

[Eugenia Rose]

Ένας μοντ να ανοίξει ένα πολλ και να βάλει τα διηγήματα παρακαλώ!

[Lady Nina]

Χαλαρά στην αρχή, το σπίνταρα στο τέλος. Για να δούμε... Καλή μας επιτυχία, παιδιά!

Αν μπορεί κάποιος μοντ, ας αφαιρέσει το πρώτο αρχείο από τα δύο. Και όποιος πρόλαβε να το κατεβάσει, ας κάνει τον κόπο να κατεβάσει το δεύτερο, μια και πρόσθεσα κάτι -τρεις λέξεις στο τέλος, όχι τίποτα τρομερό.

[Eugenia Rose]

Προτείνω να ψηφίζουμε τα τρία καλύτερα γι αυτούς διηγήματα και όποιος έχει τις πιο πολλές ψήφους κερδίζει. Οκ;

[Kafka]

Σχόλια πού γίνονται, εδώ ή σε άλλο νήμα;

[Eugenia Rose]

Σχόλια πού γίνονται, εδώ ή σε άλλο νήμα;

 

Εδώ και αυτά.

[Kafka]

Διάβασα το Συναπάντημα. Μου άρεσε αρκετά. Ιδίως

το γεγονός οτι το μίσος επιβιώνει του θανάτου, σα να είχαν γυρίσει ακριβώς επειδή το μίσος δεν είχε σβήσει ποτέ. Επίσης πολύ ωραίο βρήκα το στήσιμο που οδηγούσε δίχως να το προδικάζει, στην όμορφη τελική σκηνή.

Περισσότερα σχόλια στη συνέχεια

Edited April 27, 2012 by Iwannhs

[Nihilio]

Έτοιμο και το poll

[jjohn]

Θα προσπαθήσω να τις έχω διαβάσει και να έχω ψηφίσει μέχρι την Δευτέρα, αλλά

αξίζει από τώρα ένα μεγάλο συγχαρητήρια σε όλους.

 

εγώ προσωπικά τα παράτησα κάπου στην μία ώρα

[Nirgal]

Τις διάβασα όλες.

Πάρα πολύ καλές. Μπράβο σε όλους! Ειλικρινά.

Με κάποιες ξέφυγα απ' τα γέλια!!!

 

Ερώτηση: Λέμε ποιες τρεις ψηφίζουμε;

[Kafka]

Φαίνεται στο poll τί ψήφισες, οπότε μπορείς να το πεις

 

Πολύ καλή και η δική σου ιστορία, απο τις καλύτερες στο διαγωνισμό απο όσες έχω ως τώρα διαβάσει, και συμφωνώ οτι όλες είναι πολύ δυνατές.

[Zaratoth]

Ήταν προφανές το θέμα. Και εκτός του Όσιρι, μόνο στην ανάλυση του διηγήματος "Αμάρτημα της μητρός μου" του Βιζυηνού στη Λογοτεχνία κατεύθυνσης έχει μια παράγραφο για τις πεταλούδες/ψυχές.

[Nirgal]

Φαίνεται στο poll τί ψήφισες, οπότε μπορείς να το πεις

 

Πολύ καλή και η δική σου ιστορία, απο τις καλύτερες στο διαγωνισμό απο όσες έχω ως τώρα διαβάσει, και συμφωνώ οτι όλες είναι πολύ δυνατές.

 

Σ' ευχαριστώ.

 

Όσο για τη δική σου, μου φάνηκε περισσότερο σαν κάποια αληγορία, παρά σαν τρόμου.

 

 

Επίσης: έχω καταλήξει σε δύο ιστορίες που μου άρεσαν περισσότερο, αλλά για την τρίτη ψήφο θα παιδευτώ.

Edited April 27, 2012 by Nirgal

[Nirgal]

Λοιπόν, επειδή από αύριο δεν ξέρω πόσο χρόνο θα έχω, και μιας και διάβασα όλες τις ιστορίες, θα ψηφίσω τώρα, δίνοντας και λίγα σχόλια για κάθε ιστορία.

 

Iwannis - το πνεύμα

Όπως έγραψα και πιο πάνω, μου φάνηκε περισσότερο σαν αλληγορία, παρά σαν τρόμου. Ενδιαφέρουσα η ιδέα των σκέψεων ως ωκεανός στον οποίο πνίγεται το πνεύμα που ζητά βοήθεια. Αλλά η προσπάθεια να τρομάξει ο αναγνώστης παραμένει απλώς στην εμφάνιση του πνεύματος. Αν και η εικόνα ενός ανθρώπου να πνιγεί στις σκέψεις του, μπορεί να είναι υπό συνθήκες τρομακτική.

 

abuno - όλα εδώ πληρώνονται

Όταν έφτασα στο τέλος με έπιασαν τα γέλια (μη βιαστείτε να με παρεξηγήσετε). Το τέλος αυτής της ιστορίας χαρακτηρίζεται από έντονη ειρωνεία. Τουλάχιστον αυτό προκάλεσε σ' εμένα. Εκεί που περίμενα να διαβάσω τι ακριβώς ήταν αυτή η διαδικασία "Ανάσταση", ο λόρδος τα κακαρώνει! Αυθόρμητα μου βγήκε κάτι σαν "πάρ' τα ρε p0y5t!". Δεν ξέρω αν η ιστορία ήθελε να περάσει κάτι άλλο, αλλά η ατάκα τού επιστήμονα ΄΄Λυπούμαστε πολύ παιδί μου, είναι η πρώτη φορά που η διαδικασία απέτυχε. Ο πατέρας σου είναι νεκρός΄΄, με έκανε να βάλω τα γέλια. Ειλικρινά, το τέλος με αποζημίωσε (και εξήγησε και τον τίτλο).

 

adinol doy - συναπάντημα

Η ιστορία μου άρεσε. Παίζει σοβαρά για την τρίτη ψήφο μου, αφού ακόμα και τώρα που σχολιάζω, δεν έχω αποφασίσει σε ποια ιστορία θα τη δώσω. Απλή και γρήγορη, όπως θα έπρεπε να είναι μια flash ιστορία. Το μόνο που χάνω, είναι αν στην αρχή ο αφηγητής είναι ζωντανός ή νεκρός ή αν έχει αναστηθεί παλαιότερα και το γνωρίζει ήδη (σκέψη που έκανα στο τέλος της ιστορίας, όταν μας λέει:

"Γιὰ κάποιον ἀδιευκρίνιστο καὶ μυστηριώδη λόγο, μοῦ δόθηκε ἄλλη μιὰ εὐκαιρία νὰ ζήσω. Σὲ ἄλλον τόπο, βέβαια, καὶ μὲ ἄλλη ταυτότητα. Στὴν ἀρχὴ εἶχα σαστίσει, ὅπως ἦταν φυσικό, μοῦ ἦταν ἀδύνατον νὰ τὸ πιστέψω. Ὅμως ἀργότερα τὸ συνειδητοποίησα καὶ τὸ συνήθισα. Ὅπως συνηθίζουμε τὰ πάντα. Τὰ πάντα."

Στην αρχή καταλαβαίνουμε ότι ο αφηγητής είναι ζωντανός, αφού επιστρέφει από τη δουλειά του, αλλά μετά λέει:

"Αὐτὸ δὲν τὸ περίμενα. Δὲν θὰ μποροῦσα ποτὲ νὰ φανταστῶ ὅτι οἱ ζωντανοὶ μποροῦν νὰ μᾶς δοῦν. Ὕστερα τὸ σκέφτηκα καλά: δὲν εἴμαστε φαντάσματα, εἴμαστε κι οἱ δυὸ ζωντανοί. Ξανά. Ἄρα, γιατί νὰ μὴν μποροῦν νὰ μᾶς δοῦν;"

Εκτός από αυτά τα κάπως ασαφή (κατά τη γνώμη και αντίληψή μου) σημεία, η ιστορία είναι πολύ καλή και άμεση.

 

northerain - οι νεκροί δεν ζούνε πια εδώ

Αν αυτή η ιστορία δεν είχε αναφορές σε δαιμονισμένα βιβλία, θα έλεγα ότι διάβαζα κάποιο τεύχος από τη σειρά comic "The Walking Dead" της Image. Γρήγορη, με ξεκάθαρες εικόνες. Η γλώσσα άμεση, σε τοποθετεί μέσα στους χώρους (αυτοκίνητο, σπίτι), και δίνει τροφή για όλες τις αισθήσεις του αναγνώστη (στοιχείο απολύτως απαραίτητο σε όλες τις ιστορίες, αλλά κυρίως για τις τρόμου). Να πω την αμαρτία μου, δε μου άρεσε ο τίτλος.

Παίζει και αυτή για την τρίτη ψήφο μου.

 

Neschreimax - The Black Keys

Δεν έχω να πω πολλά... απλώς ότι μου άρεσε περισσότερο απ' όλες!

Πανέξυπνη ιδέα. Η scifi είναι η αδυναμία μου και μακάρι να είχα σκεφτεί κι εγώ να γράψω κάτι σε αυτό το είδος, αλλά το θέμα δε με ενέπνεε με τίποτα. Αυτή η ιστορία απέδειξε ότι αναστάσεις νεκρών μπορούμε να δούμε και σε έργα scifi.

Η τελική ατάκα: όλα τα λεφτά!

Η μία ψήφος μου πάει σε αυτήν την ιστορία.

 

Cassandra Gotha - Octapus Land

Ακόμα μία ιστορία που στο τέλος με έκανε να γελάσω. Απλά πράγματα: αν δεν μπορείς να το νικήσεις, αδιαφόρησε. Έχω διαβάσει και άλλες ιστορίες σου και η γλώσσα, όπως και το ύφος της γραφής σου, μου αρέσουν. Οπότε δεν έχω να πω κάτι για αυτά. Η ιστορία δεν ήταν πρωτότυπη, αλλά σίγουρα κερδίζει ακριβώς επειδή είναι flash.

 

Nihilio - The Brand

Δεν ξέρω να πω αν υπήρχαν λάθη στη χρήση της αγγλικής, αλλά σίγουρα η ιστορία έτρεχε σε πολύ καλούς ρυθμούς. Είχε ενδιαφέρον, είχε εικόνες και βέβαια, είχε μπόλικο gore. Δεν είμαι και τρελός φαν αυτού του είδους τρόμου, αλλά αν μη τι άλλο, η τελική σκηνή ήταν όλα τα λεφτά. Ο πρωταγωνιστής μαζόχας (αν δεν τον τιμωρούσε ο ώξαποδώ κάθε φορά, αμφιβάλλω αν θα έλεγε God τόσες φορές) και ερωτευμένος κάργα, μέχρι θανάτου.

Παίζει για την τρίτη ψήφο μου.

 

Lady Nina - Ανέστης Ανέστη

Ενδιαφέρουσα ιδέα και πολύ μαύρη. Πάρ' τα Ανέστη, θέλουμε τον προηγούμενο Ανέστη. Αυτό θα πει αγάπη των γονιών. Ας κάνουμε άλλο ένα να φέρουμε πίσω το προηγούμενο. Γλώσσα γρήγορη (αυτά τα flash διηγήματα τρέχουν γρήγορα, τα άτιμα), εξάλλου, όπως και με την Cassandra, έτσι και μ' εσένα, έχω διαβάσει ιστορίες σου και μ' αρέσουν. Το μόνο παραπάτημα σε αυτήν την ιστορία είναι ότι σχεδόν το περίμενα από την αρχή ότι κάτι τέτοιο θα παιζόταν, αν και μάλλον έφταιγε ότι το θέμα ήταν γνωστό. Θα μπορούσε, όμως, να δομηθεί η ιστορία λίγο διαφορετικά και έτσι το τέλος να γίνει λίγο πιο απρόσμενο.

Και αυτή παίζει για την τρίτη ψήφο μου.

Δεν ξέρω τι να κάνω με αυτήν την ψήφο...

 

DinMacXanthi - 9 λεπτά

Μετά το "The Black Keys", αυτή η ιστορία είναι η δεύτερη που λαμβάνει ψήφο από εμένα. Πείτε με φανατικό με τις scifi ιστορίες, πείτε με μεροληπτικό, πείτε με ό,τι θέλετε, η ιδέα της ανάστασης επ' άπειρο (ή τουλάχιστον μέχρι να τα παίξουν οι μηχανές ή να εισβάλουν στο εργαστήριο), και της ζωής μονάχα για εννέα λεπτά, μου άρεσε πάρα πολύ. Και σε αυτήν την ιστορία γέλασα με την ειρωνεία στο τέλος, και σε αυτήν είπα "πάρ' τα ρε p0y5t!", αλλά αυτή ήταν, κατά τη γνώμη μου, πιο καλογραμμένη. Σε αυτό ίσως κάποιοι διαφωνήσουν, αλλά προσωπικά, η ανάγνωση των πατιναρισμένων-οξειδωμένων σελίδων με έβαλε μέσα στο εργαστήριο.

 

 

Όσο για την τρίτη ψήφο μου...

 

Θα τη δώσω με μεγάλη δυσκολία στο Nihilio για το "The Brand".

Αν και το είδος δε μου αρέσει (όπως ήδη είπα), κάτι μου λέει ότι το χειρίστηκε καλά το θέμα.

 

 

Αυτά κυρίες και κύριοι από εμένα.

Και πάλι συγχαρητήρια σε όλους και όλες. Ήταν μια πολύ καλή, απολαυστική εμειρία.

Εις το επαναγράφειν.

[Stanley]

Προλαβαίνω;

[Ayu]

Εγώ έβλεπα το τρίτο όνειρο παιδιά την ώρα που ξεκινούσε ο διαγωνισμός. Έκανα μια φιλότιμη προσπάθεια με το ξυπνητήρι, αλλά νομίζω ούτε εσείς ούτε εγώ θα ήθελα να διαβάσω το αποτέλεσμα αν έγραφα ιστορία μέσα στη μαύρη νύστα που μ' έδερνε.

Μπράβο σε όσους συμμετείχαν, διάβασα όλες τις ιστορίες και θα ψηφίσω/σχολιάσω σύντομα

[laas7]

Εγω εχθες ειχα πονοκεφαλο... τελειωσα και 9 απο την δουλεια μεχρι να παω σπιτι και να κατσω λιγακι δεν προλαβαινα με τιποτα... ασε που δεν νομιζω να καταφερνα να γραψω κατι καλο...

Θα διαβασω και θα ψηφισω ομως!

Καλη επιτυχια σε ολους!

 

 

 

 

[abuno]

Ψήφισα.

Υποθέτω ότι δεν ψηφίζουμε τον εαυτό μας.

 

1. Octapus land

2. Συναπάντημα

3. Black keys

Edited April 28, 2012 by abuno

[alkinem]

Έριξα κι εγώ τη ψήφο μου. Πολύ δύσκολη η επιλογή και τελικά προτίμησα τις "οι νεκροί δε ζούνε πια εδώ", "The Black Keys" και "The Brand".

Πραγματικά όμως, όλες οι ιστορίες μου άρεσαν πάρα πολύ, η καθεμία με το δικό της τρόπο φυσικά, και άνετα θα μπορούσα να είχα ψηφίσει μια τελείως διαφορετική τριάδα.

Μπράβο στους συγγραφείς, όλοι τα πήγαν πολύ καλά.

[Mesmer]

Πολύ καλές όλες οι ιστορίες του διαγωνισμού. Λυπήθηκα που δεν μπόρεσα να συμμετάσχω, ή έστω να προσπαθήσω. Και μερικά σύντομα σχόλια, επειδή δεν ξέρω αν θα βρω χρόνο μες στη βδομάδα.

 

Το Πνεύμα – Iwannhs: Μια ιστορία που συγκρίνει τη ζωή και το θάνατο, μέσα από συμβολισμούς. Ενδιαφέρον, αλλά μου φάνηκε ότι μακρηγορούσε. Και γενικά, ήταν κάπως ασύνδετοι οι δυο σου χαρακτήρες.

 

Όλα εδώ πληρώνονται – abuno: Μου άφησε κάποιες απορίες, πχ το πόσο εύκολα μπήκε ο γιος στο δωμάτιο ή το γιατί έπρεπε να γίνει η «διαδικασία» εφόσον ο πατέρας ήταν ακόμα ζωντανός, αλλά γενικά η εντύπωση ήταν αρκετά καλή.

 

Συναπάντημα – Adinol Doy: Από την αρχή προκαλεί αγωνία και σφίξιμο για το τι ακριβώς συμβαίνει. Και μπορώ να πω πως το τέλος ανταμείβει. Το ευχαριστήθηκα. Καλή δουλειά.

 

Οι νεκροί δεν ζουν πια εδώ – northerain: Πολύ δυνατό τρομοφλασάκι που με έκανε να θέλω να μάθω πολύ περισσότερα για το βιβλίο και την ιστορία του. Δυνατή, αν και σύντομη, η σκηνή της «μάχης» με τα δίδυμα κοριτσάκια.

 

The black keys – Neschreimax: Ωραία ιστορία, μικρή, αλλά πετυχημένη στον τρόπο που παρουσιάζει τα γεγονότα. Μπορεί, βέβαια, να αναρωτήθηκα τι κάνουν μόνοι τους στο διάστημα, αλλά έχει πολύ λίγη σημασία. Μ’ άρεσε και η ατάκα στο τέλος.

 

Octopus land – Cassandra Gotha: Εύθυμη ιστοριούλα, που την ευχαριστήθηκα. Μ’ άρεσε αυτός ο συνδυασμός φάντασυ με φουτουριστικές προσομοιώσεις! Και το τέλος είχε το γούστο του.

 

The Brand – Nihilio: Σκοτεινή, ατμοσφαιρική και άγρια ιστορία. Ειδικά οι σκηνές μέσα στο άσυλο μού άρεσαν πολύ, όπως και η έξοδος των νεκρών. Ίσως να ήθελα μερικές πληροφορίες ακόμη γύρω από το the Brand, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μου έλειψε κάτι από την ιστορία.

 

Ανέστης Ανέστη – Lady Nina: Μια ιστορία που με ξάφνιασε λίγο, επειδή από το κάπως περιπαικτικό ύφος του τίτλου, την περίμενα πιο εύθυμη. Ήταν μια ενδιαφέρουσα έκπληξη μπορώ να πω. Αν και κάποια πράγματα μπορεί να μην ήταν τόσο ξεκάθαρα, η γενική αίσθηση που άφησε ήταν αρκετά καλή.

 

Βουτιά σε σκοτεινά νερά – Nirgal: Μ’ άρεσε αυτή η αναφορά και το σύντομο ταξίδι σ’ αυτό το κομμάτι της μυθολογίας. Νομίζω ότι δένει πολύ καλά με το θέμα. Μ’ άρεσε επίσης η βουτιά στα σκοτεινά νερά που έφερε το «θάνατο», αλλά και την «ανάσταση».

 

9 λεπτά – DinMacXanthi: Πολύ ωραία η ιδέα και επίσης πολύ πετυχημένη η εκτέλεση. Μ’ άρεσε ο γρήγορος ρυθμός του, ήταν σαν να ζούσαμε κι εμείς ταυτόχρονα, τα 9 λεπτά του. Καλό και το τέλος, στην αρχή μού είχε δώσει την εντύπωση αποστολής διάσωσης, αλλά αυτό άλλαξε προς το πολύ καλύτερο.

 

 

Δίνω τις ψήφους μου σε Adinol Doy, northerain και DinMacXanthi.

 

Καλή επιτυχία σε όλους και συγχαρητήρια για τις ωραίες ιστορίες.

Edited April 28, 2012 by Mesmer

[Mesmer]

Έβαλα τις ιστορίες στο αρχικό ποστ για να τις βρίσκετε πιο εύκολα. Αν βρείτε κανένα λάθος με τα links να μου το πείτε για να το διορθώσω.