Χρειαζόμαστε μια πιο αισιόδοξη επιστημονική φαντασία;

[Διγέλαδος]

Ο συγγραφέας Neal Stephenson πιστεύει πως ναι. Δηλαδή ότι η σύγχρονη λογοτεχνία επ. φαντασίας επικεντρώνεται στον μηδενισμό και σε σενάρια αποκάλυψης, ενώ μπορεί να χρειάζεται αυτή τη στιγμή ο κόσμος κάτι πιο αισιόδοξο.

 

Τα επιχειρήματα του είναι η αισιόδοξη επ. φαντασία θα εμπνεύσει επιστήμονες, μηχανικούς κι άλλους να βρουν λύσεις σε σύγχρονα προβλήματά μας, αλλά και να εφευρεθούν καινούριες τεχνολογίες (που έχουν σχέση με το διάστημα π.χ.). Αφού κάποτε υπήρχαν πολλά έργα (αισιόδοξης) επ. φαντασίας που αργότερα προκάλεσαν και μια άνθηση πρωτοποριακών εφευρέσεων (βλέπε Ιούλιο Βερν).

 

Για αυτόν τον σκοπό ο Stephenson ξεκίνησε το Hieroglyph project, όπου μαζεύει έργα συγγραφέων όπου δεν θα υπάρχουν ιστορίες δυστοπικού cyperpunk ή ολοκαυτώματος. Και θα εκδώσει μια ανθολόγια απ' αυτά το 2014.

 

Εσείς τι λέτε έχει δίκιο;

Όμως καλό θα ήταν πρώτα να διαβάσετε όλο το άρθρο του (και τα σχόλια) εδώ: http://blog.talkingphilosophy.com/?p=4955

[wordsmith]

Η αισιόδοξη εφ είναι όντως σπάνια και ίσως να ήταν καλή ιδέα να το βάλουμε για θέμα διαγωνισμού, πχ "γράψτε κάτι αισιόδοξο". Πάντως υπάρχει το "Έξι Δισεκατομμύρια Τρόποι Ζωής" του PiKei και επίσης αυτή εδώ η ανθολογία, που δεν την έχω διαβάσει, αλλά θα την τσιμπήσω κάποια στιγμή.

[Διγέλαδος]

Εδώ η ιστοσελίδα της ανθολογίας.

http://shineanthology.wordpress.com/

Φαίνεται να μαζεύει συνέχεια υλικό και μοιάζει πολύ με το project που ξεκινά ο Stephenson

[Mhtsos]

Νομίζω ότι οφείλεται στα εξής:

-Σήμερα η ανθρωπότητα έχει πολλαπλούς τρόπους να καταστρέψει τον εαυτό της άμεσα και έμμεσα.Τις χρυσές εποχές της αισιοδοξίας αυτό δεν ίσχυε(ή τουλάχιστον τόσο).

-Σήμερα έχουμε μια καλή ιδέα ποιες είναι οι επιπτώσεις στον πλανήτη της ύπαρξης 6Giga ανθρώπων.Δύσκολα φαντάζεσαι ένα ευοίωνο μέλλον με τέτοιες γνώσεις για το παρόν.

-Παλαιότερα(και ιδίως στην ύστερη Βικτωριανή εποχή) οι άνθρωποι φαντάζονταν ότι οτιδήποτε εκτός του Δυτικού πολιτισμού ήταν βάρβαρο και υπανάπτυκτο.Σήμερα ξέρουμε ότι ο Δυτικός πολιτισμός(και ο τρόπος ζωής που πρεσβεύει) εν δυνάμει μπορεί να καταστρέψει το είδος.

-Το κοινό σήμερα είναι περισσότερο δεκτικό σε θεωρίες καταστροφής από ότι ήταν στον προηγούμενο αιώνα.Αυτό νομίζω ότι οφείλεται στην διαδεδομένη γνώση των επιπτώσεων των ανθρώπων στον πλανήτη,στην γενικότερη κατάσταση της κοινωνίας που περισσότερο φοβάται τις απώλειες ενός εγχειρήματος παρά τα πιθανά οφέλη(βλέπε διαστημική προσπάθεια και το πόσο βάλτωσε τα τελευταία 30 χρόνια) και στο απλό γεγονός ότι το dystopian είναι μόδα πια.

[DimitrisX]

Χωρίς να έχω διαβάσει το υλικό που δημοσίευσαν ο Αλέξανδρος και η Κέλυ, η γνώμη μου ομοιάζει με εκείνη του συνονόματου (αν και πιο απλοϊκή από τη δική του).

Τη σημερινή εποχή, η ΕΦ -σε οποιαδήποτε μορφή της- υπάρχει καταρχήν για να προειδοποιεί και κατά δεύτερο λόγο για να εμπνέει.

Σίγουρα χρειάζεται μια νότα αισιοδοξίας πού και πού, αλλά κυρίως έχουμε ανάγκη -ως είδος- να τρομάξουμε μήπως και μάθουμε.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, όμως, ο άνθρωπος μόνο παθαίνοντας μαθαίνει.

[Διγέλαδος]

Νομίζω ότι οφείλεται στα εξής:

-Σήμερα η ανθρωπότητα έχει πολλαπλούς τρόπους να καταστρέψει τον εαυτό της άμεσα και έμμεσα.Τις χρυσές εποχές της αισιοδοξίας αυτό δεν ίσχυε(ή τουλάχιστον τόσο).

-Σήμερα έχουμε μια καλή ιδέα ποιες είναι οι επιπτώσεις στον πλανήτη της ύπαρξης 6Giga ανθρώπων.Δύσκολα φαντάζεσαι ένα ευοίωνο μέλλον με τέτοιες γνώσεις για το παρόν.

-Παλαιότερα(και ιδίως στην ύστερη Βικτωριανή εποχή) οι άνθρωποι φαντάζονταν ότι οτιδήποτε εκτός του Δυτικού πολιτισμού ήταν βάρβαρο και υπανάπτυκτο.Σήμερα ξέρουμε ότι ο Δυτικός πολιτισμός(και ο τρόπος ζωής που πρεσβεύει) εν δυνάμει μπορεί να καταστρέψει το είδος.

-Το κοινό σήμερα είναι περισσότερο δεκτικό σε θεωρίες καταστροφής από ότι ήταν στον προηγούμενο αιώνα.Αυτό νομίζω ότι οφείλεται στην διαδεδομένη γνώση των επιπτώσεων των ανθρώπων στον πλανήτη,στην γενικότερη κατάσταση της κοινωνίας που περισσότερο φοβάται τις απώλειες ενός εγχειρήματος παρά τα πιθανά οφέλη(βλέπε διαστημική προσπάθεια και το πόσο βάλτωσε τα τελευταία 30 χρόνια) και στο απλό γεγονός ότι το dystopian είναι μόδα πια.

 

Συμφωνώ με όλα, αλλά και για αυτούς τους λόγους πιστεύω ότι χρειαζόμαστε μια πιο αισιόδοξη επ, φαντασία, Επιχειρήματα:

 

1) Σήμερα έχουμε περισσότερες από ποτέ εφευρέσεις και ανάπτυξη σε πάρα πολλούς επιστημονικούς τομείς, Άρα όσο μπορούμε να καταστρέψουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο μας τόσο μπορούμε να τους γιατρέψουμε και τους βοηθήσουμε. Αφού ήδη πραγματοποιούνται επιτεύγματα για αυτόν τον σκοπό στην επιστήμη γιατί δεν δίνει μια κατεύθυνση η επ. φαντασία;

2) Εγώ θα συγκρίνω τον αριθμό των ανθρώπων στη Γη με τον αριθμό των νευρώνων στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Η επιστημονική φαντασία θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί αυτόν τον αριθμό ώστε να δημιουργήσει κάτι μεγάλο ειδικά με τη βοήθεια της παγκοσμιοποίησης όλοι μαζί θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι πολύ μεγάλο.

3) Αφού λοιπόν ο δυτικός πολιτισμός έχει και τα κακά του, με την αυτοκριτική θα μπορούσαμε μετά να περάσουμε σε έναν άλλο πιο εξελιγμένο πολιτισμό και η επ. φαντασία πάλι θα μπορούσε να είναι ο οδηγός για αυτήν την εξέλιξη,

4) Υπάρχει η ψυχολογική θεωρία ότι μας αρέσουν όλα αυτά τα καταστροφικά σενάρια γιατί αν νομίζουμε ότι θα καταστραφεί ο κόσμος έτσι κι αλλιώς τότε δεν θα έχουμε ενοχές που τον καταστρέφουμε σιγά-σιγά ατομικά. Κι εδώ θα είναι το πιο δύσκολο εγχείρημα της επ. φαντασίας. Να πείσει ότι περισσότερα οφέλη θα έχουμε αν δεν καταστραφούμε. Κοιτάξτε τι θα κερδίσουμε, κοιτάξτε σε τι κόσμο θα μπορούσαν να ζήσουν τα παιδιά σας,

 

Χωρίς να έχω διαβάσει το υλικό που δημοσίευσαν ο Αλέξανδρος και η Κέλυ, η γνώμη μου ομοιάζει με εκείνη του συνονόματου (αν και πιο απλοϊκή από τη δική του).

Τη σημερινή εποχή, η ΕΦ -σε οποιαδήποτε μορφή της- υπάρχει καταρχήν για να προειδοποιεί και κατά δεύτερο λόγο για να εμπνέει.

Σίγουρα χρειάζεται μια νότα αισιοδοξίας πού και πού, αλλά κυρίως έχουμε ανάγκη -ως είδος- να τρομάξουμε μήπως και μάθουμε.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, όμως, ο άνθρωπος μόνο παθαίνοντας μαθαίνει.

 

Στο άρθρο μιλάει για τον φόβο. Και ότι δεν βοηθάει τελικά τόσο όσο θα θέλαμε, γιατί απλώς μας περιορίζει δεν μας αλλάζει, Τι θα θελες; Έναν ηγέτη που καθοδηγεί το πλήθος με τη βοήθεια του φόβου ή με τη βοήθεια της έμπνευσης;

[mman]

Ναι, χρειαζόμαστε, ίσως περισσότερο από ποτέ. Γι' αυτό και όποιος μπορεί να γράψει τέτοιο πράγμα, ας το κάνει. Δυστυχώς όμως, είναι από τα δυσκολότερα στοιχήματα στο είδος, τόσο λόγω της επικράτησης της σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης φύσης στην πραγματικότητα, όσο και για δραματουργικούς λόγους -είναι πολύ πιο απαιτητικό να δημιουργήσει κανείς ενδιαφέρουσα διαδοχή εναύσματος - πλοκής - κορύφωσης - λύσης και όλο αυτό να είναι αισιόδοξο παρά απαισιόδοξο.

Όποιος τα καταφέρνει καλά σ' αυτό στις μέρες μας είναι μεγάλος τσίφτης και τον χρειαζόμαστε απελπισμένα.

Γι' αυτό και έχει ιδιαίτερη σημασία για την ελληνική Ε.Φ. το "Έξι Δισεκατομμύρια Τρόποι Ζωής".

[Tiessa]

Ξεκίνησα να διαβάζω ε.φ. με τα κλασικά της χρυσής εποχής και έγινε το αγαπημένο μου είδος τότε επειδή ήταν αισιόδοξη ε.φ.

Αργότερα έμαθα να διαβάζω τη μη αισιόδοξη, έμαθα να μη με κάνει κομμάτια όταν τη διαβάζω, αλλά για να πω την αλήθεια, όσο και αν την εκτιμώ, δεν την ευχαριστιέμαι.

Θα ήθελα πάρα πολύ να υπήρχε αξιοπρεπής αισιόδοξη ε.φ. η οποία να εκμεταλλευόταν τη θετική πλευρά των πραγμάτων, όπως αναφέρει για κάποιες εφευρέσεις ο Διγέλαδος παραπάνω. Για να αξίζει τον κόπο και να μη φαίνεται σαν παραμύθι, θα ήταν καλό να ήταν ισορροπημένη.

Νομίζω λοιπόν ότι αυτό που πρέπει να μπει ως στοίχημα δεν είναι το αισιόδοξη vs. απαισιόδοξη, αλλά το πόσο καλά κρατάει τις ισορροπίες ανάμεσα στα λαμπρά επιτύγματα της μιας εκδοχής και στον βούρκο και την κατάπτωση της άλλης.

Αυτό που μας χρειάζεται είναι αισιοδοξία με τις κατάλληλες δόσεις προβληματισμού.

 

Αλλά, για να πάμε και στο ίδιο το θέμα της συγγραφής, υπάρχει και το εξής: ένας μετακαταστροφικός κόσμος -κακά τα ψέματα- είναι σχετικά εύκολο πεδίο για τον συγγραφέα. Μπορεί να κρατήσει ό,τι τον βολεύει χωρίς πολλές δικαιολογίες, μπορεί να αλλάξει τα ήθη, τα έθιμα, τη βιολογία, την οικολογία, ακόμα και τον χάρτη, και να δουλέψει σχεδόν από το μηδέν. Έτσι μπορεί να εξερευνήσει με όποιο τρόπο θέλει το What if του.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, είναι αναγκασμένος να κινηθεί στον κόσμο που γνωρίζουμε και να δικαιολογεί με πολύ μεγαλύτερη λεπτομέρεια και αληθοφάνεια τις μεγάλες αποκλίσεις του από τα δεδομένα.

Edited June 2, 2012 by Tiessa

[wordsmith]

Υπάρχει η ψυχολογική θεωρία ότι μας αρέσουν όλα αυτά τα καταστροφικά σενάρια γιατί αν νομίζουμε ότι θα καταστραφεί ο κόσμος έτσι κι αλλιώς τότε δεν θα έχουμε ενοχές που τον καταστρέφουμε σιγά-σιγά ατομικά.

 

Πολύ ενδιαφέρον αυτό, δεν το ήξερα και μου θυμίζει ένα σχόλιο περί μετακαταστροφικής εφ, κάτσε να ξεχώσω το βιβλίο από το ράφι. Λοιπόν, λέει ότι ένας λόγος που μας αρέσουν τα μετακαταστροφικά είναι ότι μας αρέσει η ιδέα του ξαναρχίσματος του κόσμου από το μηδέν, αλλά με τις γνώσεις που έχουμε τώρα. Εγώ θα συμπλήρωνα ότι με τόση πολλή τεχνολογία ο άνθρωπος νιώθει πνιγμένος, το περιβάλλον του αρχίζει να του είναι ακατανόητο (πόσες από τις συσκευές του σπιτιού σας μπορείτε να περιγράψετε ακριβώς τι κάνουν και πώς λειτουργούν; ) και χαίρεται ίσως να διαβάζει ιστορίες όπου η τεχνολογία είναι η κακή της ιστορίας, βοηθάει τους καταπιεστές να αποκτήσουν περισσότερη εξουσία (θυμηθείτε τις telescreens στο 1984 του Όργουελ), επιτρέπει στον άνθρωπο να ελέγχει περισσότερο τη ζωή του (πχ βιοτεχνολογία) και του βάζει περισσότερα διλήμματα και άγχος ή δίνει τη δυνατότητα στους πλούσιους να αγοράσουν ακόμα περισσότερα από τους φτωχούς (από όργανα προς μεταμόσχευση μέχρι αναμνήσεις) και άρα το συμπέρασμα είναι "μην το παρακάνετε με την τεχνολογία, γιατί αν γίνει αυτοσκοπός προκαλούνται μεγαλύτερα προβλήματα από όσα λύνονται".

 

Να ρωτήσω επίσης κάτι πάνω στον ορισμό της απαισιόδοξης εφ: όταν το θέμα του έργου είναι ένα δίλημμα μεταξύ ηθικών αρχών και επιπλέον κέρδους που προσφέρει κάποια νέα τεχνολογία και η απόφαση που παίρνει ο ήρωας είναι υπέρ των ηθικών αρχών, τότε έχουμε απαισιόδοξη εφ ή όχι; Όπως ένα διήγημα του khar, δεν το βρίσκω τώρα, όπου πρέπει να αφήσουν ένα παιδί να ψήνεται στον πυρετό γιατί τα πολλά φάρμακα τού έχουν προκαλέσει ανοσία και πρέπει να την αφήσουν να εξαφανιστεί πριν του δώσουν κι άλλα, αν θυμάμαι καλά.

[Mhtsos]

Πολύ ενδιαφέρον αυτό, δεν το ήξερα και μου θυμίζει ένα σχόλιο περί μετακαταστροφικής εφ, κάτσε να ξεχώσω το βιβλίο από το ράφι. Λοιπόν, λέει ότι ένας λόγος που μας αρέσουν τα μετακαταστροφικά είναι ότι μας αρέσει η ιδέα του ξαναρχίσματος του κόσμου από το μηδέν, αλλά με τις γνώσεις που έχουμε τώρα. Εγώ θα συμπλήρωνα ότι με τόση πολλή τεχνολογία ο άνθρωπος νιώθει πνιγμένος, το περιβάλλον του αρχίζει να του είναι ακατανόητο (πόσες από τις συσκευές του σπιτιού σας μπορείτε να περιγράψετε ακριβώς τι κάνουν και πώς λειτουργούν; ) και χαίρεται ίσως να διαβάζει ιστορίες όπου η τεχνολογία είναι η κακή της ιστορίας, βοηθάει τους καταπιεστές να αποκτήσουν περισσότερη εξουσία (θυμηθείτε τις telescreens στο 1984 του Όργουελ), επιτρέπει στον άνθρωπο να ελέγχει περισσότερο τη ζωή του (πχ βιοτεχνολογία) και του βάζει περισσότερα διλήμματα και άγχος ή δίνει τη δυνατότητα στους πλούσιους να αγοράσουν ακόμα περισσότερα από τους φτωχούς (από όργανα προς μεταμόσχευση μέχρι αναμνήσεις) και άρα το συμπέρασμα είναι "μην το παρακάνετε με την τεχνολογία, γιατί αν γίνει αυτοσκοπός προκαλούνται μεγαλύτερα προβλήματα από όσα λύνονται".

 

Να ρωτήσω επίσης κάτι πάνω στον ορισμό της απαισιόδοξης εφ: όταν το θέμα του έργου είναι ένα δίλημμα μεταξύ ηθικών αρχών και επιπλέον κέρδους που προσφέρει κάποια νέα τεχνολογία και η απόφαση που παίρνει ο ήρωας είναι υπέρ των ηθικών αρχών, τότε έχουμε απαισιόδοξη εφ ή όχι; Όπως ένα διήγημα του khar, δεν το βρίσκω τώρα, όπου πρέπει να αφήσουν ένα παιδί να ψήνεται στον πυρετό γιατί τα πολλά φάρμακα τού έχουν προκαλέσει ανοσία και πρέπει να την αφήσουν να εξαφανιστεί πριν του δώσουν κι άλλα, αν θυμάμαι καλά.

 

Εδώ διαφωνούμε.

Η τεχνολογία ποτέ δεν ήταν καλή ή καλή.

Είναι ένα εργαλείο,ο χρήστης καθορίζει την χρήση και την "ηθική" υπόσταση της.Πολλά τα παραδείγματα,από το κλασσικό με το μαχαίρι/λεπίδα μέχρι τα λέιζερ και τα ραντάρ.

Η περισσότερη τεχνολογία δεν πρέπει να θεωρείται αναγκαία ως κακή.Μακροχρόνια είναι η μόνη ελπίδα για την επιβίωση του είδους.Το θέμα μας είναι η σωστή της χρήση και όχι η απάρνηση της.

 

Ιστορικά όσοι λαοί απαρνήθηκαν την τεχνολογία είτε εξαφανίστηκαν από άλλους που δεν είχαν τέτοια προβλήματα(βλέπε Μοριόρι) είτε βρέθηκαν σε πάρα πολύ μειονεκτική θέση σε σχέση με τους άλλους.

Ακόμη είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι όταν χάνεται μια τεχνολογία στην συντριπτική πλειοψηφία δεν ανακτάται(βλέπε Αβορίγινες/Τασμάνιους/Ίνουιτ).Έτσι το να κάνει η ανθρωπότητα ένα "νέο" ξεκίνημα μετά από μια καταστροφή διατηρώντας τα επίπεδα της σημερινής γνώσης είναι μάλλον φανταστικό σενάριο.

 

Στο θέμα των πλουσίων είναι πάλι θέμα ανθρώπινης φύσης και όχι τεχνολογίας.Όταν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι υπάρχει και οργάνωση.Από τις φαμίλιες πάμε στις φυλές κ.ο.κ.Έτσι αυξάνεται η πολυπλοκότητα της κοινωνίας και κατά συνέπεια κάποιοι είναι σίγουρο ότι θα είναι περισσότερο ίσοι από τους άλλους(ιστορικά παραδείγματα πολλά,όπως τους Πολυνήσιους,τους Παπούα και τους κατοίκους της νήσου του Πάσχα).

 

Γενικά πάντως είναι τελείως λανθασμένο να θεωρούμε τους λιγότερο τεχνολογικά ανεπτυγμένους ως περισσότερο χαρούμενους ανθρώπους που ζουν σε φιλήσυχες κοινωνίες.Αυτό το πρότυπο του καλοκάγαθου ιθαγενή(noble savage) είχε αναπτυχθεί την εποχή του Ρομαντισμού και αποδείχθηκε μετά από εκατονταετίες ανθρωπολογικών μελετών ως τελείως λανθασμένο.Έχει αποδειχθεί π.χ. ότι τα μέλη των lowlander Παπούα είχαν πολύ περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν από δολοφονία ή οργανωμένη βια παρά από τίποτα άλλο.Το ποσοστό αυτό δε είναι πολύ μεγαλύτερο από τον μέσο κάτοικο μεγαλούπολης(ακόμη και άτομα που μένουν σε γκέτο).

 

 

Για το θέμα της γνώσης των συσκευών το θεωρώ ως τελείως αδύναμο.

Ποτέ στην ιστορία δεν υπήρχε κοινωνία που τα άτομα της ήξεραν πως ακριβώς λειτουργούν/φτιάχνονται τα εργαλεία τους.Ήξεραν,όπως και ο σύγχρονος άνθρωπος,εμπειρικά να τα χρησιμοποιούν και 5-10 πράγματα γύρω από αυτά.Π.χ. ο μέσος μεσαιωνικός χωριάτης δεν ήξερε πως κατασκευάζεται ένας ανεμόμυλος,ήξερε να τον λειτουργεί αλλά δεν ήξερε ποιοι είναι οι φυσικοί νόμοι που κρύβονται πίσω από την "θαυματουργή" λειτουργία του.Το ίδιο ισχύει για όλα τα εργαλεία του(εκτός των πιο απλών).Γιατί άλλο είναι να κάνω ένα πήλινο βάζο όπως εμπειρικά οι πρόγονοι μου έμαθαν.Με την διαδικασία και τα υλικά μετά από χιλιετίες trial and error και άλλο να ξέρω την ακριβή χημική διαδικασία που λαμβάνει μέρος στα γνωστά υλικά.

Το ίδιο περίπου ισχύει και για τα περισσότερες σύγχρονες συσκευές.Μπορεί να μην ξέρουμε να τα κατασκευάσουμε(ή να μην μπορούμε) τα εργαλεία μας,αλλά πολύ περισσότεροι άνθρωποι σήμερα καταλαβαίνουν τις διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα και τους νόμους που διέπουν τις καθημερινές συσκευές παρά ποτέ πριν.

[Nirgal]

Πολύ ενδιαφέρον θέμα.

 

Κάπου είχα διαβάσει ότι κατά τη συγγραφή ιστοριών ο αναγνώστης πιστεύει πιο εύκολα μια ιστορία στην οποία οι χαρακτήρες (και ιδιαίτερα ο πρωταγωνιστής) βασανίζονται από συνεχείς/απανωτές κακοτυχίες, παρά μια ιστορία όπου πολλά καλά συμβαίνουν και διευκολύνουν τη ζωή του. Συνηθίζουμε να λέμε shit happens, αλλά δε νομίζω ότι υπάρχει αντίθετη έκφραση.

 

Θα ήταν αρκετά δύσκολο, λοιπόν, να γραφτεί μια ιστορία η οποία να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον των αναγνωστών, ενώ το περιβάλλον στο οποίο κινούνται οι ήρωες δεν τους θέτει προκλήσεις.

Πιστετεύω ότι θα ήταν πιο εύκολο να γραφτούν ιστορίες με αισιόδοξο τέλος (γράφονται. Στο μυαλό μού έρχεται τώρα "Ο Δρόμος" του Κόρμακ ΜακΚάρθι), οι οποίες ταλαιπωρούν τους ήρωες, αλλά στο τέλος οι προσπάθειές τους ανταμείβονται.

Επίσης, ας μη ξεχνάμε ότι όλες οι καλές ιστορίες (από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα) ταλαιπωρούν τους ήρωές τους.

 

Σίγουρα σημαντικό ρόλο παίζει και η ιστορική περίοδος στην οποία γράφεται ένα διήγημα. Το τι αποδέχεται ο αναγνώστης ως πιο πιστευτό, είναι άμεσα συδεδεμένο με την καθημερινότητά του. Ο Βερν έγραφε σε μια εποχή, και απευθυνόταν σε μια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη η οποία μπορούσε να διαβάσει βιβλία, όπου οι καθημερινότητά τους ήταν αρκετά ευκατάστατη, ενώ είτε αγνοούσαν τις συνθήκες που επικρατούσαν σε άλλα μέρη της Γης (λόγω της αργής μετάδοσης της πληροφορίας και επειδή η βιομηχανική επανάσταση δεν είχε καταστρέψει ακόμα την πλειονότητα του ανθρώπινου πληθυσμού), είτε θεωρούσαν πως άλλες ανθώπινες φυλές, που δε συμμερίζονταν την έννοια που έδιναν οι δυτικοί στον όρο πολιτισμός, αργά ή γρήγορα θα αποδέχονταν να εκπολιτιστούν.

 

Σήμερα ζούμε σε μια εποχή που δίνεται μεγαλύτερη σημασία σε όσα συμβαίνουν εντός του οίκου μας (της Γης). Είναι πολλοί αυτοί οι οποίοι θεωρούν ότι το μέλλον είναι ήδη εδώ, και πως όσα πραγματεύονται οι ιστορίες scifi θα παραμείνουν στο βασίλειο της φαντασίας. Είναι πολλοί αυτοί οι οποίοι θεωρούν ότι δεν έχει καμία σημασία αν θα φτάσουμε κάποτε σε άλλο πλανήτη, αφού αν δε λύσουμε όσα μας ταλαιπωρούν στο έδαφος, δε θα ασχοληθούμε ποτέ σοβαρά με κάτι πέρα από την ατμόσφαιρα.

[Esteldor]

Και τι γίνεται με την απομυθοποίηση του τρόμου;

Όταν κάτι παραμένει στη σφαίρα της ανθρώπινης φαντασίας (από τα πιο απλά πράγματα που φοβάται ένα παιδί μέχρι μία σουπερνόβα) το φοβόμαστε και το σεβόμαστε.

Όταν κάτι αποκτά υπόσταση όμως, είτε αυτό σημαίνει ότι το βλέπουμε σε ταινία ή ντοκιμαντέρ, είτε ότι διαβάζουμε για αυτό σε ένα άρθρο ή ένα μυθιστόρημα, το απομυθοποιούμε.

Και η απομυθοποίηση μειώνει το σεβασμό/φόβο μας ως προς αυτό.

 

Ναι κάνω το δικηγόρο του διαβόλου, αλλά κάποιος πρέπει να εκπροσωπήσει και τον ύψιστο.

[Nihilio]

Όταν μέρα με την ημέρα ο κόσμος μας έρχεται πιο κοντά σε μία cyberpunk δυστοπία και το Snowcrash του Stephenson δε διαφέρει και πάρα πολύ από ένα αστυνομικό/πολιτικό θρίλερ με έμφαση σε σύγχρονες τεχνολογίες, τότε το να μιλάμε για ουτοπική ΕΦ είναι μάλλον λίγο δύσκολο...

[Mors Planch]

Όταν μέρα με την ημέρα ο κόσμος μας έρχεται πιο κοντά σε μία cyberpunk δυστοπία και το Snowcrash του Stephenson δε διαφέρει και πάρα πολύ από ένα αστυνομικό/πολιτικό θρίλερ με έμφαση σε σύγχρονες τεχνολογίες, τότε το να μιλάμε για ουτοπική ΕΦ είναι μάλλον λίγο δύσκολο...

 

Και για να πάμε ένα βήμα πίσω τι ακριβώς ορίζουμε σαν ουτοπική ΕΦ; Η δυστοπία του ενός μπορεί άνετα να είναι η δυστοπία του άλλου και αντίστροφα...

[Διγέλαδος]

Υπάρχει η ψυχολογική θεωρία ότι μας αρέσουν όλα αυτά τα καταστροφικά σενάρια γιατί αν νομίζουμε ότι θα καταστραφεί ο κόσμος έτσι κι αλλιώς τότε δεν θα έχουμε ενοχές που τον καταστρέφουμε σιγά-σιγά ατομικά.

 

Πολύ ενδιαφέρον αυτό, δεν το ήξερα και μου θυμίζει ένα σχόλιο περί μετακαταστροφικής εφ,

Εδώ το είχα διαβάσει πρώτη φορά: http://www.enet.gr/?.../2010&id=124279

 

Να ρωτήσω επίσης κάτι πάνω στον ορισμό της απαισιόδοξης εφ: όταν το θέμα του έργου είναι ένα δίλημμα μεταξύ ηθικών αρχών και επιπλέον κέρδους που προσφέρει κάποια νέα τεχνολογία και η απόφαση που παίρνει ο ήρωας είναι υπέρ των ηθικών αρχών, τότε έχουμε απαισιόδοξη εφ ή όχι; Όπως ένα διήγημα του khar, δεν το βρίσκω τώρα, όπου πρέπει να αφήσουν ένα παιδί να ψήνεται στον πυρετό γιατί τα πολλά φάρμακα τού έχουν προκαλέσει ανοσία και πρέπει να την αφήσουν να εξαφανιστεί πριν του δώσουν κι άλλα, αν θυμάμαι καλά.

Αυτό είναι νομίζω ένα άλλο ζήτημα που μου θυμίζει το γενικότερο ηθικό δίλημμα: "Θα σκότωνες έναν άνθρωπο αν ήταν να σωθούν 1000 άνθρωποι;" Αυτό δεν νομίζω να έχει σχέση με την απαισιόδοξη ε.φ. ή με την αισιόδοξη, απλώς θα μπορούσε να ήταν κομμάτι της πλοκής, Αλλά το είδος της επ. φαντασίας μιλάει περισσότερο νομίζω για το περιβάλλον στο οποίο ζουν οι ήρωες και για την κατάληξη;

 

 

Πιστετεύω ότι θα ήταν πιο εύκολο να γραφτούν ιστορίες με αισιόδοξο τέλος (γράφονται. Στο μυαλό μού έρχεται τώρα "Ο Δρόμος" του Κόρμακ ΜακΚάρθι), οι οποίες ταλαιπωρούν τους ήρωες, αλλά στο τέλος οι προσπάθειές τους ανταμείβονται.

Ναι κι εγώ θα έλεγα ότι αυτές οι ιστορίες είναι αισιόδοξες.

 

αφού αν δε λύσουμε όσα μας ταλαιπωρούν στο έδαφος, δε θα ασχοληθούμε ποτέ σοβαρά με κάτι πέρα από την ατμόσφαιρα.

Συμφωνώ. Γι' αυτό θα ήταν σημαντικό να δοθούν προτάσεις και σε σχέση με την ίδια τη Γη μέσω της αισόδοξης επ. φαντασίας.

 

Και η απομυθοποίηση μειώνει το σεβασμό/φόβο μας ως προς αυτό.

Άρα θα χάσουμε το κίνητρο να αλλάξουμε το τρομακτικό μέλλον μας;

 

 

Όταν μέρα με την ημέρα ο κόσμος μας έρχεται πιο κοντά σε μία cyberpunk δυστοπία και το Snowcrash του Stephenson δε διαφέρει και πάρα πολύ από ένα αστυνομικό/πολιτικό θρίλερ με έμφαση σε σύγχρονες τεχνολογίες, τότε το να μιλάμε για ουτοπική ΕΦ είναι μάλλον λίγο δύσκολο...

 

Και για να πάμε ένα βήμα πίσω τι ακριβώς ορίζουμε σαν ουτοπική ΕΦ; Η δυστοπία του ενός μπορεί άνετα να είναι η δυστοπία του άλλου και αντίστροφα...

 

Προσοχή! Όταν μιλάμε για αισιόδοξη επιστημονική φαντασία δεν νομίζω ότι χρειάζεται να μιλάμε κατ' ανάγκην για ουτοπία. Απλώς κάπως πιο αισιόδοξη από ένα δυστοπικό μέλλον. Να έχουν εφαρμοστεί ας πούμε λύσεις για κάποια από τα σημαντικότερα προβλήματα της σύγχρονης ανθρωπότητας. Εκτός κι αν αυτό θεωρείται ουτοπία. Τό ότι όπως μπορεί να πλησιάζουμε σε ένα δυστοπικό cyberpunk (αν και νομίζω απέχουμε αρκετά από αυτό) τότε υπάρχει ακόμα περισσότερο η ανάγκη για αισιόδοξη επ. φαντασία ώστε να φανούν ότι υπάρχουν και άλλες επιλογές. Συμφωνώ με τον mors ότι η ουτοπία μπορεί να είναι η δυστοπία κάποιου άλλου, αλλά η αισιόδοξη επ. φαντασία θα μιλούσε για κάτι που θα χωρούσε όλους...;

[Esteldor]

Και η απομυθοποίηση μειώνει το σεβασμό/φόβο μας ως προς αυτό.

Άρα θα χάσουμε το κίνητρο να αλλάξουμε το τρομακτικό μέλλον μας;

Πιστεύω ότι το κίνητρο είναι 3/10 φιλοδοξία, 3/10 ανάγκη και 3/10 φόβος. Το 1/10 που περισσεύει πιστεύω ότι είναι θέληση, και είναι μεταβλητή από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Η φιλοδοξία τείνει να εκφυλίζεται με τον καιρό. Αλλάζει και γίνεται κακή φιλοδοξία ακόμα κι αν ξεκίνησε ως αγαθή. Η ανάγκη μπορεί να υπάρχει, αλλά συχνά δεν υπάρχουν τα μέσα για την ικανοποίησή της. Και ο φόβος υπάρχει αλλά είναι ένα τόσο αντίθετο συναίσθημα στη λογική του ανθρώπου, που συχνά οι άνθρωποι καθησυχάζουμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας ώστε να τον αδρανοποιήσουμε.

Έχω παρατηρήσει ότι κάθε φορά που η φαντασία του ανθρώπου γίνεται εικόνα, ο άνθρωπος παύει να νιώθει το δέος που του προκαλούσε το αντικείμενο της φαντασίας του. Δεν ξέρω αν θα χάσουμε το κίνητρο, ξέρω όμως ότι από τη στιγμή που στις ανθρώπινες σχέσεις υπάρχουν ιδέες πέραν του αλτρουισμού (διάφορα συμφέροντα κάθε είδους δηλαδή), όταν κάποιος προειδοποιεί την ανθρωπότητα σαν σύνολο, οι καλοθελητές που υπηρετούν διαφορετικά συμφέροντα από αυτά του συγγραφέα, ωχαδερφίζουν την προειδοποίηση χαρακτηρίζοντάς την ως ανάξια σεβασμού, δέους και προσοχής.

[Cyrano]

Το θεωρώ κι εγώ πολύπιο δύσκολο να γράψει κανείς αισιόδοξηεπιστημονική φαντασία σε σχέση με τονα γράψει απαισιόδοξη. Όχι μόνο γιατίείναι δραματουργικά δύσκολο όπως είπεκι ο mman, αλλά επειδή εύκολαμπορεί κανείς να εστιάσει κανείς σεκάτι αρνητικό για να γράψει απαισιόδοξαπάνω στην υπερβολή του, ενώ με το ναγράψεις αισιόδοξα σε κάτι αντίστοιχαεπικεντρωμένο, θα χαρακτηριστείς σχεδόνσίγουρα ως αφελής. Η ουτοπία πάλι (ακόμηκι αν αφορά εξωγήινους τους οποίουςεπισκεπτόμαστε – κάτι αντίστοιχο μετον Γκιούλιβερ στη χώρα των αλόγων),απαιτεί την δημιουργία ενός κόσμου πουκυριαρχεί όχι μια γενικώς έμφυτη ροπήπρος το αόριστα καλό (με την οποία δεμπορούμε να πολυταυτιστούμε), αλλά ενόςκόσμου με συνειδητοποιημένη βαθιάγνώση, χωρίς -ισμούς και ίσως χωρίςθεολογία (τουλάχιστον στις διαδεδομένεςμορφές της). Κάτι δηλαδή σαν αυτό πουοραματιζόταν π.χ. ο Σπινόζα (άντε να τονκαταλάβεις) δοσμένο στο πολύ πιο απλάδιατυπωμένο, διασκεδαστικό κι εύληπτο(άντε να το καταφέρεις). Δύσκολα πράγματαγια υλιστικές εποχές.

 

 

[Mors Planch]

Το θεωρώ κι εγώ πολύπιο δύσκολο να γράψει κανείς αισιόδοξηεπιστημονική φαντασία σε σχέση με τονα γράψει απαισιόδοξη. Όχι μόνο γιατίείναι δραματουργικά δύσκολο όπως είπεκι ο mman, αλλά επειδή εύκολαμπορεί κανείς να εστιάσει κανείς σεκάτι αρνητικό για να γράψει απαισιόδοξαπάνω στην υπερβολή του, ενώ με το ναγράψεις αισιόδοξα σε κάτι αντίστοιχαεπικεντρωμένο, θα χαρακτηριστείς σχεδόνσίγουρα ως αφελής. Η ουτοπία πάλι (ακόμηκι αν αφορά εξωγήινους τους οποίουςεπισκεπτόμαστε – κάτι αντίστοιχο μετον Γκιούλιβερ στη χώρα των αλόγων),απαιτεί την δημιουργία ενός κόσμου πουκυριαρχεί όχι μια γενικώς έμφυτη ροπήπρος το αόριστα καλό (με την οποία δεμπορούμε να πολυταυτιστούμε), αλλά ενόςκόσμου με συνειδητοποιημένη βαθιάγνώση, χωρίς -ισμούς και ίσως χωρίςθεολογία (τουλάχιστον στις διαδεδομένεςμορφές της). Κάτι δηλαδή σαν αυτό πουοραματιζόταν π.χ. ο Σπινόζα (άντε να τονκαταλάβεις) δοσμένο στο πολύ πιο απλάδιατυπωμένο, διασκεδαστικό κι εύληπτο(άντε να το καταφέρεις). Δύσκολα πράγματαγια υλιστικές εποχές.

 

 

 

Και ένας κομμουνιστής θα σου απαντούσε ότι η μια και μοναδική ουτοπία είναι ο πραγματικός κομμουνισμός... που προφανώς περιέχει -ισμο. Τολμώ να ισχυριστώ ότι θα υπάρχουν και τα αντιστοιχα Σοβιετικά και Κινεζικά βιβλία ΕΦ που περιγράγουν την ουτοπική αυτή κοινωνία.

 

Ή για να έρθουμε στα δικά μας ο Αλεξάτος την Πλατεία Μπελογιάννη σαν αισιόδοξη/ουτοπική εναλλακτική ιστορία την έγραψε κι ας προκαλεί αντιδράσεις από γέλιο ως ανατριχίλες σε ανθρώπους σαν εμένα.

 

 

Όταν μέρα με την ημέρα ο κόσμος μας έρχεται πιο κοντά σε μία cyberpunk δυστοπία και το Snowcrash του Stephenson δε διαφέρει και πάρα πολύ από ένα αστυνομικό/πολιτικό θρίλερ με έμφαση σε σύγχρονες τεχνολογίες, τότε το να μιλάμε για ουτοπική ΕΦ είναι μάλλον λίγο δύσκολο...

 

Και για να πάμε ένα βήμα πίσω τι ακριβώς ορίζουμε σαν ουτοπική ΕΦ; Η δυστοπία του ενός μπορεί άνετα να είναι η δυστοπία του άλλου και αντίστροφα...

 

Προσοχή! Όταν μιλάμε για αισιόδοξη επιστημονική φαντασία δεν νομίζω ότι χρειάζεται να μιλάμε κατ' ανάγκην για ουτοπία. Απλώς κάπως πιο αισιόδοξη από ένα δυστοπικό μέλλον. Να έχουν εφαρμοστεί ας πούμε λύσεις για κάποια από τα σημαντικότερα προβλήματα της σύγχρονης ανθρωπότητας. Εκτός κι αν αυτό θεωρείται ουτοπία. Τό ότι όπως μπορεί να πλησιάζουμε σε ένα δυστοπικό cyberpunk (αν και νομίζω απέχουμε αρκετά από αυτό) τότε υπάρχει ακόμα περισσότερο η ανάγκη για αισιόδοξη επ. φαντασία ώστε να φανούν ότι υπάρχουν και άλλες επιλογές. Συμφωνώ με τον mors ότι η ουτοπία μπορεί να είναι η δυστοπία κάποιου άλλου, αλλά η αισιόδοξη επ. φαντασία θα μιλούσε για κάτι που θα χωρούσε όλους...;

 

Μα εδώ δεν συμφωνούμε καλά καλά ούτε πια είναι αυτά τα προβλήματα... Γιια να το θέσουμε λίγο διαφορετικά. Το Mars Trilogy του Ρομπινσον είναι αισιόδοξη ή απαισιόδοξη ΕΦ;

[Διγέλαδος]

Έχω παρατηρήσει ότι κάθε φορά που η φαντασία του ανθρώπου γίνεται εικόνα, ο άνθρωπος παύει να νιώθει το δέος που του προκαλούσε το αντικείμενο της φαντασίας του.

 

Όταν λες γίνεται εικόνα, εννοείς όταν γίνεται βιβλίο ή ταινία; Γενικά να σου πω την αλήθεια

 

Δεν ξέρω αν θα χάσουμε το κίνητρο, ξέρω όμως ότι από τη στιγμή που στις ανθρώπινες σχέσεις υπάρχουν ιδέες πέραν του αλτρουισμού (διάφορα συμφέροντα κάθε είδους δηλαδή), όταν κάποιος προειδοποιεί την ανθρωπότητα σαν σύνολο, οι καλοθελητές που υπηρετούν διαφορετικά συμφέροντα από αυτά του συγγραφέα, ωχαδερφίζουν την προειδοποίηση χαρακτηρίζοντάς την ως ανάξια σεβασμού, δέους και προσοχής.

Δεν ξέρω αν συμφωνώ. Το έχεις δει σε βιβλία αυτό ε;

 

 

Μα εδώ δεν συμφωνούμε καλά καλά ούτε πια είναι αυτά τα προβλήματα... Γιια να το θέσουμε λίγο διαφορετικά. Το Mars Trilogy του Ρομπινσον είναι αισιόδοξη ή απαισιόδοξη ΕΦ;

 

Δυστυχώς δεν το κατάλαβα, αλλά είδα την παρουσίαση του βιβλίου του από τον Nirgal στο φεστιβάλ της Σύρου κι από αυτά που κατάλαβα θα έλεγα πως ναι.

Edited June 5, 2012 by Διγέλαδος

[Suss Kind]

Ο συγγραφέας του άρθρου στηρίζεται στην ανεπαρκώς επιχειρηματολογημένη άποψη ότι η επιστημονική φαντασία επηρεάζει την τεχνολογική ανάπτυξη.

 

Έχοντας προσωπική εμπειρία πάνω σε θέματα που αφορούν χρηματοδότηση έρευνας στο εξωτερικό, πιστεύω ότι είναι άτοπο να πιστεύουμε ότι η επιστημονική φαντασία έχει την παραμικρή επιρροή πάνω στην επιστημονική έρευνα, καθώς ο εμπνευστής της οποιαδήποτε καινοτόμας τεχνολογίας είναι ο τελευταίος που θα έχει λόγο για την υλοποίηση της έρευνας πάνω σε αυτήν. Φυσικά, ο εκάστοτε ερευνητής μπορεί να αγάπησε την επιστήμη του μέσα από έργα επιστημονικής φαντασίας, όμως ένας μόνος του δεν έχει τα μέσα για να πραγματοποιήσει την έρευνα και για να τα αποκτήσει πρέπει να πείσει κάποιον να του τα δωρίσει ή να τον πείσει ότι θα έχει κέρδος επενδύοντας σε αυτά.

 

Εν ολίγοις, η τεχνολογία είναι θέμα πολιτικό και το λέω αυτό με πλήρη επίγνωση ότι είναι μία δήλωση τόσο αμφιλεγόμενη όσο το ίδιο το επιστημονικό πεδίο της πολιτικής οικονομίας.

 

Από την άλλη, ο ίδιος ο συγγραφέας Ε.Φ. είναι ένα μέσον όπου καθρεφτίζεται η τεχνολογική ανάπτυξη καθώς δεν μπορείς να γράψεις επιτυχημένα έργα αυτής εάν δεν κάνεις πρώτα επαρκή συγγραφική έρευνα πάνω στον επιλεγμένο τομέα. Πρέπει, λοιπόν, να εξετάσει κανείς τις συνθήκες που επικρατούσαν τον καιρό όπου υπήρχε πληθώρα αισιόδοξης Ε.Φ. Μήπως ήταν μία εποχή όπου η τεχνολογία υποσχόταν μία πιο εύκολη ζωή; Μήπως κάποιοι συγγραφείς, στο πνεύμα της εξύμνησης της τεχνολογικής ανάπτυξης και κάπου εκεί στα χρόνια του ψυχρού πολέμου, ευνοήθηκαν; Αλλά και για τους μη συνομοσιολογικούς (όπως κι εγώ), μήπως οι συγκεκριμένοι συγγραφείς έζησαν απλά σε μία εποχή όπου επικρατούσε η αισιοδοξία που συνόδευε την καινούργια ροπή της τεχνολογίας, ή τα χρόνια της ανάπτυξης του συγκεκριμένου κοινωνικού μοντέλου;

 

Για μένα ο πρόεδρος του Arizona State University προσπαθεί να δώσει μία αισιόδοξη χροιά στην παρακμάζουσα έρευνα. Γιατί είναι γεγονός ότι η έρευνα παρακμάζει (και όχι μόνο στην Ελλάδα) και πιστέψτε με, δεν είναι λόγω έλλειψης φαντασίας ή τεχνοφοβίας.

 

 

[Esteldor]

Έχω παρατηρήσει ότι κάθε φορά που η φαντασία του ανθρώπου γίνεται εικόνα, ο άνθρωπος παύει να νιώθει το δέος που του προκαλούσε το αντικείμενο της φαντασίας του.

 

Όταν λες γίνεται εικόνα, εννοείς όταν γίνεται βιβλίο ή ταινία; Γενικά να σου πω την αλήθεια

Ναι. Βιβλίο ή ταινία.

 

 

Δεν ξέρω αν θα χάσουμε το κίνητρο, ξέρω όμως ότι από τη στιγμή που στις ανθρώπινες σχέσεις υπάρχουν ιδέες πέραν του αλτρουισμού (διάφορα συμφέροντα κάθε είδους δηλαδή), όταν κάποιος προειδοποιεί την ανθρωπότητα σαν σύνολο, οι καλοθελητές που υπηρετούν διαφορετικά συμφέροντα από αυτά του συγγραφέα, ωχαδερφίζουν την προειδοποίηση χαρακτηρίζοντάς την ως ανάξια σεβασμού, δέους και προσοχής.

Δεν ξέρω αν συμφωνώ. Το έχεις δει σε βιβλία αυτό ε;

Όχι. Το έχω δει γύρω μου. Διαβάζεις ένα βιβλίο φαντασίας ή επιστημονικής φαντασίας και άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με το πεδίο σε σνομπάρουν και συχνά το θεωρούν άνευ ουσίας ένα τέτοιο ανάγνωσμα.

Όταν διάβασα το 1984, για παράδειγμα, και προσπάθησα να εξηγήσω το σενάριο μίας τέτοιας πιθανής μελλοντικής πραγματικότητας σε ένα φίλο, η απάντησή του ήταν: Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.

Το να του εξηγήσω το real life παράδειγμα της βόρειας Κορέας μου φάνηκε χαμένη προσπάθεια εξ'αρχής κι έτσι δεν συνέχισα τη συζήτηση.

Θα μου πεις, ποιο είναι το συμφέρον ενός απλού ανθρώπου; Η ψυχική του ηρεμία και η γαλήνη που επιβάλει στον εαυτό του καταπιέζοντας το ανήσυχο πνεύμα που υπάρχει σε κάθε άνθρωπο.

Αν δεν δεχτούμε το μήνυμα ενός μακάβριου μέλλοντος, δεν θα μπορέσουμε να γράψουμε για ένα καλύτερο μέλλον.

 

 

 

 

Edited June 5, 2012 by Esteldor

[Διγέλαδος]

Suss Kind καλώς ήρθες στο φόρουμ. Θέλω να διαφωνήσω με κάποια πράγματα που γράφεις παρόλο που δεν είμαι γνώστης γιατί θα ήθελα να ακούσω κι άλλα πράγματα από σένα.

 

πιστεύω ότι είναι άτοπο να πιστεύουμε ότι η επιστημονική φαντασία έχει την παραμικρή επιρροή πάνω στην επιστημονική έρευνα, καθώς ο εμπνευστής της οποιαδήποτε καινοτόμας τεχνολογίας είναι ο τελευταίος που θα έχει λόγο για την υλοποίηση της έρευνας πάνω σε αυτήν.

 

Παρόλο που δεν είμαι στην αμερικάνικη/ρώσικη κυβέρνηση για να ξέρω, θα πω πως δεν συμφωνώ σύμφωνα με αυτά που διαβάζω στις ειδήσεις. Απ' ότι ξέρω στην τελευταία κυβέρνηση, αλλά και στην κυβέρνηση Ομπάμα ανάμεσα στους επιστημονικούς συμβούλους που έχουν είναι και συγγραφείς επ. φαντασίας. Η τελευταία είδηση που είχα διαβάσει ήταν η παρακάτω: Sci-fi writers join war on terror

 

Φυσικά, ο εκάστοτε ερευνητής μπορεί να αγάπησε την επιστήμη του μέσα από έργα επιστημονικής φαντασίας, όμως ένας μόνος του δεν έχει τα μέσα για να πραγματοποιήσει την έρευνα και για να τα αποκτήσει πρέπει να πείσει κάποιον να του τα δωρίσει ή να τον πείσει ότι θα έχει κέρδος επενδύοντας σε αυτά.

Μα νόμιζα ότι η NASA ήταν άμεσα επηρεασμένη από τον Ιούλιο Βερν. Δες το άρθρο "The Disney-Von Braun Collaboration and Its Influence on Space Exploration" στο οποίο γράφει ότι ο ένας από τους επικεφαλής της NASA είχε επηρεαστεί από τα βιβλία του Ιούλιου Βερν. Αλλά θα συμφωνήσω ότι βοήθησε το γεγονός ότι υπήρξε και ένας δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, αλλά και ο ψυχρός πόλεμος, αλλιώς μπορεί να μην τον προσλαμβάνανε ποτέ. Αλλά νομίζω ότι θα μπορέσουν να βγουν θετικά πράγματα ακόμα και τώρα που δεν είμαστε σε περίοδο πραγματικού πολέμου όπως η εξερεύνηση του Άρη.

 

 

Από την άλλη, ο ίδιος ο συγγραφέας Ε.Φ. είναι ένα μέσον όπου καθρεφτίζεται η τεχνολογική ανάπτυξη καθώς δεν μπορείς να γράψεις επιτυχημένα έργα αυτής εάν δεν κάνεις πρώτα επαρκή συγγραφική έρευνα πάνω στον επιλεγμένο τομέα. Πρέπει, λοιπόν, να εξετάσει κανείς τις συνθήκες που επικρατούσαν τον καιρό όπου υπήρχε πληθώρα αισιόδοξης Ε.Φ. Μήπως ήταν μία εποχή όπου η τεχνολογία υποσχόταν μία πιο εύκολη ζωή; Μήπως κάποιοι συγγραφείς, στο πνεύμα της εξύμνησης της τεχνολογικής ανάπτυξης και κάπου εκεί στα χρόνια του ψυχρού πολέμου, ευνοήθηκαν; Αλλά και για τους μη συνομοσιολογικούς (όπως κι εγώ), μήπως οι συγκεκριμένοι συγγραφείς έζησαν απλά σε μία εποχή όπου επικρατούσε η αισιοδοξία που συνόδευε την καινούργια ροπή της τεχνολογίας, ή τα χρόνια της ανάπτυξης του συγκεκριμένου κοινωνικού μοντέλου;

 

Συμφωνώ πολύ, αλλά γιατί να μη συμβεί και τώρα αυτό;

 

 

Για μένα ο πρόεδρος του Arizona State University προσπαθεί να δώσει μία αισιόδοξη χροιά στην παρακμάζουσα έρευνα. Γιατί είναι γεγονός ότι η έρευνα παρακμάζει (και όχι μόνο στην Ελλάδα) και πιστέψτε με, δεν είναι λόγω έλλειψης φαντασίας ή τεχνοφοβίας.

 

Ποιος είναι ο πρόεδρος του Arizona State University; Πώς προσπαθεί να δώσει μία αισιόδοξη χροιά στην παρακμάζουσα έρευνα;

[abuno]

Πώς σας φαίνεται ο όρος : Ευτοπία;

[Διγέλαδος]

Όχι. Το έχω δει γύρω μου. Διαβάζεις ένα βιβλίο φαντασίας ή επιστημονικής φαντασίας και άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με το πεδίο σε σνομπάρουν και συχνά το θεωρούν άνευ ουσίας ένα τέτοιο ανάγνωσμα.

Όταν διάβασα το 1984, για παράδειγμα, και προσπάθησα να εξηγήσω το σενάριο μίας τέτοιας πιθανής μελλοντικής πραγματικότητας σε ένα φίλο, η απάντησή του ήταν: Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.

Το να του εξηγήσω το real life παράδειγμα της βόρειας Κορέας μου φάνηκε χαμένη προσπάθεια εξ'αρχής κι έτσι δεν συνέχισα τη συζήτηση.

Θα μου πεις, ποιο είναι το συμφέρον ενός απλού ανθρώπου; Η ψυχική του ηρεμία και η γαλήνη που επιβάλει στον εαυτό του καταπιέζοντας το ανήσυχο πνεύμα που υπάρχει σε κάθε άνθρωπο.

Αν δεν δεχτούμε το μήνυμα ενός μακάβριου μέλλοντος, δεν θα μπορέσουμε να γράψουμε για ένα καλύτερο μέλλον.

 

Συμφωνώ ότι κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν να ξυπνήσουν με τίποτα ή να ξεβολευτούν από τον καναπέ της δικού τους κόσμου. Αλλά έτσι κι αλλιώς αυτοί διαβάζουν επιστημονική φαντασία;

 

Πώς σας φαίνεται ο όρος : Ευτοπία;

 

Πολύ μ' αρέσει!

[Esteldor]

Συμφωνώ ότι κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν να ξυπνήσουν με τίποτα ή να ξεβολευτούν από τον καναπέ της δικού τους κόσμου. Αλλά έτσι κι αλλιώς αυτοί διαβάζουν επιστημονική φαντασία;

 

To μήνυμα που έχουν κάποια βιβλία δεν είναι μόνο για αυτούς που τα διαβάζουν όμως, φίλε μου. Αυτοί που τα διαβάζουν βλέπουν τις ιδέες του συγγραφέα και μπορούν κάλλιστα να τις μεταφέρουν. Εγώ ας πούμε, δεν διαβάζω τόσο πολύ εφ.

Έχω καθίσει κι έχω ακούσει όμως αρκετές ιδέες αρκετών βιβλίων.