Παράθυρα (για τον 4ο Διαγωνισμό Ποίησης)

[Lady Nina]

Όνομα Συγγραφέα: Lady Nina

Είδος ποιήματος: Φανταζ-αλληγορικό δεκαπεντασύλλαβο (κλασικά) με ομοιοκαταληξία αυτή τη φορά

Αριθμός Στίχων: 68

Σχόλια: Μετά από πολύ καιρό αποφάσισα να δοκιμάσω να ξαναγράψω με ρίμα και ιδού τα αποτελέσματα! Με χτένισμα 10% αυτού που θα έκανα υπό κανονικές συνθήκες, σας παρουσιάζω τα "Παράθυρα". Ανοίξτε τα! Με προσοχή όμως...

Αρχείο: Παράθυρα.doc

 

 

Παράθυρα

 

 

Σε τούνελ κρύο, σκοτεινό, που κλείν’ ολόγυρά μου,

μερόνυχτα ολόκληρα μετρώ τα βήματά μου.

Σκοτάδι είν’ ο κόσμος μου, τσιμέντο η αφή μου,

σφυρί στο χέρι μου κρατώ, την πένα ενός ασήμου.

Μια νύχτα ξάφνου σταματώ –μην είναι ίσως μέρα;-

τα πόδια μου στυλώνουνε, δεν πάνε παραπέρα.

Απελπισία κυβερνά, μ’αρπάζει τα πνευμόνια,

το σώμα μου τρυπάει σαν χίλια δυο βελόνια.

Γιατί όσο κι αν περπάτησα, όσο μπροστά κι αν πάω,

σκοτάδι μαύρο και πηχτό, χωρίς χρυσό, κεντάω.

Φως δεν υπάρχει πουθενά μπροστά ούτε και πίσω

και το ταξίδι σκέφτομαι εδώ να σταματήσω.

Γιατί δε βρίσκω νόημα και στόχο πια κανένα·

τα όνειρά μου πούλησα, δεν έμειν’ ούτε ένα.

Σε χώμα κάθομαι υγρό, η πλάτη μου στον τοίχο·

τα υλικά του ψηλαφώ, γεννώντας έναν στίχο.

Λίγο τσιμέντο στη δομή και χώμα για τη ρίμα

και υγρασία μπόλικη για να χτιστεί το ποίημα.

Και τότε ξάφνου ξεπηδά μια λάμψη, μια αχτίδα·

διήρκεσε για μια στιγμή, μα σίγουρα την είδα.

Ξανά γυρεύω να τη δω, το βλέμμα μου το στρέφω

ολόγυρα και στην καρδιά ελπίδες πάλι τρέφω.

Απ’την ελπίδα πιάνομαι κι αφήνω ένα δάκρυ,

κι αυτό κυλάει στην ψυχή, τη λιώνει απ’άκρη σ’άκρη.

Το λίπασμα ειν’ έτοιμο το ψίχουλο να θρέψει

ενός ονείρου τοσοδά που σώθηκε στη σκέψη.

Μεγάλωσε και θέριεψε κι ας ήτανε μια στάλα,

και τρόπο ψάχνει για να βγει απ’του μυαλού τη γυάλα.

Τον βρίσκει σύντομα εκεί, στο ύψος των ματιών μου,

και πλημμυρίζ’ η σύραγγα με φως των σκέψεών μου.

Φωτίζει τότ’ ο δρόμος μου, οι τοίχοι λάμψεις βγάζουν,

ελπίδα φέρνοντας ξανά, που όνειρα μου τάζουν.

Γερά κρατώντας το σφυρί, τη λατρεμένη πένα,

σκαλίζω συναισθήματα παλιά κι αγαπημένα.

Τ’ανακατεύω τρεις φορές και ύστερα τ’απλώνω,

στους τοίχους γύρω μου να μπει αέρας κι οξυγόνο.

Μπροστά μου ξάφνου ανοίγεται παράθυρο μεγάλο,

εκεί που ήτανε πιο πριν οι τοίχοι -τίποτ’ άλλο.

Το πλησιάζω σιγανά, φοβάμαι πως θα φύγει,

πως το σκοτάδι στην καρδιά ξανά θα με τυλίγει.

Μ’αυτό τη θέση του κρατά, με προσκαλεί σιμά του,

ν’ανακαλύψω τη ζωή που ζει στα σωθικά του.

Παρθένο δάσος σε νησί, νεράιδα που κρύβει,

και αμμουδιά μαγευτική με άνετο καλύβι.

Γοργόνα βλέπω πιο μετά στην αγκαλιά μιας λίμνης

που λούζεται στη σιγαλιά, στο φως της νιας σελήνης.

Ξεχνιέμαι τότε και πηδώ στο παραθύρι πίσω,

στο νέο κόσμο περπατώ να τον εξερευνήσω.

Με τη νεράιδα μαζί χορό στο δάσος στήνω

και της γοργόνας το φιλί βαθιά μου μέσα κλείνω.

Αλλά μια μέρα ξαφνικά, χλωμά μου μοιάζουν όλα,

ξεθωριασμένα και θολά, σαν σε παλιά κονσόλα.

Το διαισθάνετ’ η καρδιά πως τέλειωσεν ο χρόνος,

που είχε για τον κόσμο αυτό, και την αδράχν’ ο πόνος.

Πώς να γυρίσω πίσω πια στου σκοταδιού το τούνελ,

ν’αφήσω πίσω μου το φως κι αυτές που μ’αγαπούνε;

Περνώ για μια στερνή φορά απ’την καλύβα που’χα

κι από το δάσος το πυκνό που μπαίνεις δίχως ρούχα.

Χορό αποχαιρετισμού χαρίζ’ η ανεράδα

και η γοργόνα δυο φιλιά γεμάτα τρυφεράδα.

Χορτάτος μέλι ξεγλιστρώ, στο τούνελ μέσα μπαίνω,

μα δε μου μοιάζει κρύο πια και ζοφερό και ξένο.

Γεμάτο λάμψη τώρα ‘ναι, με ζεστασιά κι ελπίδα,

γιατί στο βάθος πρόλαβα, στους τοίχους λάμψεις είδα.

Αυτό σημαίνει πως θα βρω καινούργια παραθύρια,

με νέους κόσμους μαγικούς και με κορίτσια μύρια.

Κι ακόμα κι αν της σύραγγας το τέλος δεν το φτάσω,

το ξέρω πως στη διαδρομή ωραία θα περάσω.

 

Edited November 8, 2012 by Mesmer

[Nienor]

Άραγε στο 'χω ξαναπεί;

Φουντώνει το μυαλό

κι ανθίζουνε τα μάτια.

 

Γιατί από κείνη τη στιγμή,

που το αρχείο ανοίγει,

με ρίμα πάω για καφέ,

με ρίμα και να φάω.

 

Μ' έναν ρυθμό γλυκό και σιωπηλό

τις σκέψεις κουμαντάρω.

 

Υ.Γ. και σε περίπτωση που δεν έγινε απόλυτα κατανοητό: πολύ μου αρέσει τούτο δω

[abuno]

Γλυκό ποίημα, ονειρικό, σαν παιδικό τραγουδάκι.

Η τεχνική άψογη και η ρίμα αν και επιτηδευμένη, δεν είναι καθόλου παράταιρη.

Το ποίημα μου μετέδωσε μια στασιμότητα όμως. Σκέψεις, όνειρα, παραισθήσεις και όχι ταξίδι, κίνηση, ζωντάνια.

Μερικές εικόνες είναι πολύ όμορφες, αλλά πιστεύω πως κάπου στο πάντρεμα λυρισμού-λαϊκής παράδοσης η συνταγή χάλασε.

Είναι εμφανής και ο λίγος χρόνος που αφιέρωσες, όπως είπες στο χτένισμα.

Η ικανότητά σου και η αξία σου είναι δεδομένη, άρα δεν χρειάζεσαι ευχές για καλή συνέχεια...

 

Καλή επιτυχία Έλενα.

Edited November 6, 2012 by abuno

[deadend]

Αυτοναφορικό ποιήμα για την ποίηση και την φαντασία γεμάτο γλύκες ρίμες που σε χορταίνουν μέλι. Το πρώτο μέρος θρηνιτικό και το δεύτερο νοσταλγικό.

Ο τίτλος μου φαίνεται γι’ αυτό το λόγο λίγο αταίριαστος γιατί το θέμα είναι όχι τα παράθυρα της φαντασίας αλλά το ταξίδι στη φαντασία. Θα μου άρεσε να είναι ο τίτλος της λατρεμένης πένας το κλειδί.

[mpousoulas]

γλυκόπικρη υπαρξιακή διαδρομή που το τέλος της δεν έχει καμία σημασία.

όμορφο ποίημα.

[Cassandra Gotha]

Έλενα, γεια.

 

Αυτό μου έδωσε την αίσθηση του βεβιασμένου. Ότι δηλαδή δεν σου έβγαινε με τίποτα, δεν είχες έμπνευση, αλλά κάθισες πεισματικά να γράψεις ένα ποίημα.

 

Έλενα, γεια.

 

 

Συγνώμη, αλλά δεν έχω κάτι ακόμα, κάτι ίσως χρήσιμο να σου πω. Εϊναι εδώ που ο Ντινοχατζηγιώργης θα αρχίσει να μου λέει για το νερό που πίνω.

 

[Mesmer]

Ένας διαφορετικός τρόπος για να δείξει κανείς τη σκοτεινιά που μπορεί να κρύβεται μέσα στο μυαλό κάποιου και τους τρόπους (μια πένα ίσως;) με τους οποίους μπορεί να βγει από αυτήν. Μ' άρεσε η ιδέα και η εκτέλεση ήταν ευχάριστη και ζωντανή.

[laas7]

Τελευταια μερα σχολιασμων και ψηφοφοριας και καποια... καποια λεω γκουχ γκουχ... κανει την τελευταια στιγμη ολη την δουλεια τσ τσ τσ ... ποιητιες...

 

Εμενα μου αρεσε γιατι καποιοι στιχοι ειδικα ειναι πολυ πολυ ζωντανοι αλλα θα το προτιμουσα λιγο μικροτερο σε εκταση και μια αλλη παρουσιαση γιατι ετσι νομιζω πως μπουχτιζει λιγο το ματι. Μου αρεσε επισης το φανταστικο στοιχειο που εχεις προσθεσει αν και υποψιαζομαι πως θα μπορουσε να λειπει χωρις να χασει τιποτα το ποιημα.

[Tiessa]

Ευχάριστο το τέλος. Γνωστό και το θέμα του δίχως έμπνευση καλλιτέχνη που νιώθει πολύ ευτυχισμένος όταν τελικά ξεκινήσει τη διαδρομή κι ας μην ξέρει πού βρίσκεται ο προορισμός.

Από την άλλη, χωρίς να θέλω να κρίνω την τεχνική επειδή δεν ασχολούμαι με την ποίηση και δεν γνωρίζω κάποια πράγματα, σου λέω με τη διαίσθηση του αναγνώστη και μόνο ότι αυτού του τύπου η ομοιοκαταληξία, ενώ διατηρεί το ρυθμό και κάνει την ανάγνωση ταχύτερη, με έβαλε λίγο στο τριπάκι του παιδικού γιατί μου θύμισε ποίηματα σε αναγνωστικά.

Στα συν, οι εικόνες που δημιουργεί και το γεγονός ότι είναι πλήρως κατανοητό και δεν χρειάζεται να κάνεις πολλές αναγνώσεις για να μαντέψεις τι κρύβεται κάτω από κάθε λέξη.

[khar]

Ο μεγάλος στίχος με την ομοιοκαταληξία μου θύμισε τεχνοτροπία παλαιότερων ποιημάτων. Παρ' όλα αυτά είχε όμορφες εικόνες και μια γλυκιά μελαγχολία στο τέλος, που σε αποζημίωνε. Νομίζω ότι κάποια πράγματα επαναλαμβάνονται ή είναι περιττά για αυτό που θέλεις να πεις, όπως και η επιλογή μερικών λέξεων μπορεί να γίνει καλύτερη.

Edited November 16, 2012 by khar