Jump to content

Τζο Αμπερκρόμπι (Joe Abercrombie)


Carolus Rex

Recommended Posts

  • 4 months later...

Μόλις τελείωσα με το The Blade Itself και συνεχίζω με το Before They Are Hanged.

 

Καλό είναι, δεν μπορώ να πω ότι αισθάνομαι έτοιμη να ξεσπάσω σε εκστασιασμένους διθυράμβους, αλλά διαβάζεται υπερευχάριστα.

 

Εκτός από κάτι βαρετές μονομαχίες και κάτι φτυάρια που εμφανίζονται με μαγικό τρόπο στις ερημιές όταν οι ήρωες θέλουν να θάψουν τους συντρόφους τους (ένα φτυάρι εμφανίστηκε για τη Φέρρο και ένα ακόμα στην παρέα των βόρειων), α ναι, και ένα σπαθί που έπεσε από το χέρι του Τζέζαλ και μάλλον έκανε γκελ στο πάτωμα και ξαναβρέθηκε στη χούφτα του, δεν έχει και πάρα πολλά αρνητικά.

 

Βασικά, του βρήκα ένα τεράστιο κουσούρι, αλλά ντρέπομαι να το ομολογησω δημοσίως :bag:

Link to comment
Share on other sites

Δεν έχει φίκι-φίκι;

Αυτό λες να είναι το κουσούρι; Ναι, απ' ό,τι θυμάμαι, το πρώτο βιβλίο δν έχει, ούτε πλησιάζει.

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Το έπιασα πρίν λίγες μέρες. Νομίζω ότι είναι πολύ καλό. Αν και με ξένισε στην αρχή με κάτι, ας το πω απροσδιόριστο, σύντομα δεν ήθελα να το αφήσω. Μάγοι, κακίες, επιβίωση, ιεροξεταστής φαφούτης αλλά μυαλό ξουράφι (από τους πιο κυνικούς χαραχτήρες που έχω διαβάσει)...όλα τα έχει μέχρι στιγμής, ελπίζω σε ανάλογη συνέχεια. 

Link to comment
Share on other sites

Πριν λίγο καιρό τελείωσα την τριλογία του.

Το πρώτο βιβλίο ήταν πολύ ωραίο,το δεύτερο καλό και το τρίτο απλά μέτριο.

Οι χαρακτήρες είναι εξαιρετικοί,η πλοκή πολύ λιγότερο.

Ιδίως στο τρίτο βιβλίο μετά το 50% άρχισαν τα πολλά WTF και έδειχνε ότι απλά προσπαθούσε να γράψει κάτι να γεμίσει σελίδες.

Ο κόσμος και η μυθολογία αυτού είναι στην καλύτερη μέτριος.Δηλαδή έχει λίγες και γενικές μόνο πληροφορίες πως είναι τα πράγματα από άποψη μαγείας-ιστορίας.

Σε πολλά σημεία οι ικανότητες(μαγικές)των χαρακτήρων δεν κολλάνε με αυτά που είχε πει σε παλαιότερα βιβλία,άλλες φορές αρχίζει να υπονοεί κάτι επάνω στο υπερφυσικό του κόσμου εκείνου και μετά το παρατάει και αφηγείται κάτι άλλο.

 

Οι μάχες είναι sub-par και μοιάζουν με απλές αψιμαχίες άνευ σημασίας και γενικά δεν το έχει πολύ στην αφήγηση μαχών.

 

Θα έλεγα ότι είχε μια πολύ ωραία ιδέα για 1-2 βιβλία και είπε να το κάνει τριλογία.

Προσωπικά το θεωρώ λάθος γιατί σαν σύνολο μου άφησε μέτριες εντυπώσεις.Εξαιρετική αρχή και μέτρια έως πολύ μέτρια συνέχεια.

Έπρεπε να αναλύσει καλύτερα τον κόσμο που λειτουργούν και ζουν οι εξαιρετικά ενδιαφέροντες χαρακτήρες του.

Το τέλος το θεωρώ αρκετά γελοίο και "τσαπατσούλικο".

 

Μάλλον θα αργήσω να διαβάσω τα άλλα 2 stand alone βιβλία του.

Link to comment
Share on other sites

Το κάλεσμα του ξίφους - Abercrombie Joe

 

Για το βιβλίο αυτό είχα διαβάσει και ακούσει, πολλές αντικρουόμενες απόψεις. Φυσικά αν δεν το διάβαζα δεν θα μπορούσα να πάρω θέση. Έτσι, προσωπικά το πρώτο βιβλίο της τριλογίας μου φάνηκε πάρα πολύ καλό! Οι χαραχτήρες είναι πιστευτοί και ο ψυχικός τους κόσμος πανταχού παρών. Ζουν σε έναν βίαιο κόσμο που η επιβίωση έχει να κάνει με την καταγωγή του καθενός. Σκιές πολέμου πέφτουν παντού και γενικά στο πρώτο αυτό βιβλίο βλέπουμε τις προετοιμασίες του πολέμου. Η ιστορία εναλλάσεται χωρίς να επικεντρώνεται πολύ σε μια υπόθεση. Αυτό είναι και το μυστικό της επιτυχίας του για μένα, μαζί με την ίντριγκα της πόλης Άντουα. Ενώ λοιπόν έχουμε την περιπέτεια του Εννιαδάκτυλου, μετά γνωρίζουμε τον πανούργο (και πανέξυπνο) ιεροεξεταστή Γκλόκτα, μετά τον Πρώτο των μάγων και πάει λέγοντας. Μπορεί να μην έχει πολλές μάχες αλλά έχει πολύ καλή περιγραφή και σπουδαίους χαραχτήρες, καθώς και μια υποβόσκουσα ίντριγκα. Επίσης, επικεντρώνεται πολύ στο να παρουσιάζει με όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορεί, το μέρος που διαδραματίζεται το μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας, την Άντουα. Αυτό ενισχύει βέβαια την κοσμοπλασία της ιστορίας. Όσον αφορά την μαγεία, μας περιγράφει κάποιες όμορφες εικόνες, ίσως όχι τόσο τετριμμένες όσο θα έχετε συνηθίσει όσοι διαβάζεται βιβλία φαντασίας. Σε γενικές γραμμές πάντως ήταν μια πολύ γρήγορη ανάγνωση που άξιζε τα λεφτά της και το 2014 θα συνεχίσω με το δεύτερο βιβλίο της σειράς. 

 

ΥΓ.1 Εγώ πάντα έβρισκα την γεύση του αίματος "μεταλλική", για κάποιον περίεργο λόγο οι ήρωες του Abrecrombie την βρίσκουν αλμυρή...duh! 

 

Edited by Airbourne
Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Μόλις τελείωσα το Before They Are Hanged. Οι διακόσιες πρώτες σελίδες βγήκαν με τα χίλια ζόρια. Ήμουν ένα συνεχές ωχ-α-φιού, παφ, πουφ, αμάν, οϊμέ και why am I doing this, δεν τράβαγε το ρημάδι λέμε. Οι μέρες περνούσαν, γινόταν εβδομάδες, πέρασε ένας μήνας και ξαφνικά μετά τη σελίδα 200κάτι, δεν ξέρω τι έγινε και άρχισε να κυλάει νεράκι. Σε δύο μέρες το είχα τελειώσει.
Ένα μυστήριο.
 
Για αρχή να πω ότι δε συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό του φορουμικού κοινού για τον Γκλόκτα. Λέει μερικά πετυχημένα, αλλά πέραν τούτου η τύχη του με αφήνει παγερά αδιάφορη. Πιο πολύ με νοιάζει τι θα απογίνει ο Φροστ ο πράκτικαλ, ας πούμε.
Ίσως να φταίει η ατελείωτη μίρλα του. Εντάξει, το κατάλαβα, πονάς κι έχεις κράμπες, πάρε ένα ντεπόν ρε άθρωπα.
Απορία: δεν έχουνε ντεπόν σε αυτόν τον κόσμο; Δεν έχουν ανακαλύψει κανένα είδους σκονάκι, καταπότι, βότανο, βελονισμό, σιάτσου, ρεΐκι, κρυσταλοθεραπεία, χήλινγκ, έστω βδέλες, που να ισχυριζεται ότι ανακουφίζει τον πόνο;
 
Άλλος αδιαφορότατος χαρακτήρας είναι ο Μπαγιάζ. Αφού κάθε φορά που μιλούσε σκεφτόμουν «α ναι, είναι κι αυτός εκεί».
 
Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είχαν ενδιαφέρον, νομίζω κορυφαία στιγμή είναι η φάση με Λούγκεν και Φέρρο στη Μόρια σε κείνη την αρχαία ερειπωμένη πόλη.
 
Όταν γινόταν κάποια μάχη απλά την πηδούσα και πήγαινα παρακάτω. Εκτός αυτού

κάθε φορά που η συντροφιά του Μπαγιάζ στριμωχνόταν, ή που θα έκανε κάποιο καπαβούμ ο Μάγος, ή που θα μπερζέρκιαζε ο Λούγκεν. Στο τέλος κατήντησε ελαφρώς σούπα.

(εκτός από μία φορά, εντάξει, οκέι, το ξέρω)

Και μιας κι ανοίξαμε το σπόιλερ: τι ηλίθιος ο τρόπος που σκοτώθηκε η Κάθιλ. Τι ξενέρωμα. Τι χάλι και εντελώς ανάξιο.

 

 

 

Ρε, τον απρέντις του Μπαγιάζ τον λένε Μαλάκους Κουά; Λίγο ανώριμο εκ μέρους μου να το κάνω θέμα, αλλά, τον λένε Μαλάκους, ρε σεις.

 

Ένιγουέη, μ' άρεσε πάρα πολύ το τέλος, η φάση σε κείνο το νησάκι. Ακόμα κι ο τρόπος που κλείνει όλες τις ιστορίες, αφήνοντάς τες ταυτόχρονα ανοιχτές για το τρίτο μέρος.

 

Ο τρόπος γραφής του σε μερικά σημεία με εκνευρίζει, αλλού μ' αρέσει. Σε αρκετά σημεία έσκασα στα γέλια και αυτό μετράει πολύ στην τελική θετική βαθμολογία.

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...

Και τελειώνοντας το Last Argument of Kings, δεν ξέρω τι να ισχυριστώ. Μ' άρεσε; Δεν μ' άρεσε;

 

Ειλικρινά, δεν ξέρω. Το τέλος με άφησε μπερδεμένη. Στην ουσία πρόκειται για ένα έξτρα ξομπλιασμένο

a wizzard dit it

δηλαδή το χειρότερο είδος τέλους μετά το «και τότε ξύπνησε και ηταν όλα ένα όνειρο». Όμως! Αν υπαινύσσεται κάτι για τον πραγματικό μας κόσμο, τότε θέλω πίσω τις αναγνωστοώρες μου. Δεν γουστάρω ντιπ την στρατευμένη τέχνη. Νοτ κουλ, μίστερ Αμπερκρόμπια, νοτ κουλ ετ ολ.

 

Η τελική μάχη είχε την πλάκα της. Μπορεί να μην τελείωνε ποτέ, αλλά ήταν τόσο πίτα στο ειδικό εφφέ, εκρήξεις, καπνοί, λέηζερ, που στο τέλος απλά χαλάρωσα και χάζευα την Άντουα να γίνεται φύλλο και φτερό.

Εκείνες δε οι φάσεις με τα ανθρωποφάγα δαιμόνια ήταν λες και έβλεπα άνιμε. Αφού άκουγα και τη χαρακτηριστική μουσική στο μπαγκράουντ και, το ορκίζομαι, μιλούσαν γιαπωνέζικα.

 

Από τεχνικής πλευράς, νομίζω ότι έχει αρκετά θεματάκια. Πολλές φορές επαναλαμβάνονται σκηνικά, όπως αυτό που ανέφερα ήδη σε προηγούμενο ποστ, ή οι ανακρίσεις του Γκλόκτα. Επίσης έχω την εντύπωση ότι πηδάει σπασμωδικά από επεισόδιο σε επεισόδιο, χωρίς να κυλάει αβίαστα. Πολλά από τα οποία επεισόδια εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω τι ρόλο βαράνε και γιατί έπρεπε να τα δούμε να συμβαίνουν.

 

Μ' άρεσε πάρα πολύ το ότι η μαγεία ήταν επιστήμη. Και το ότι εκείνο το συμπράγκαλο ήταν ραδιενεργό. Θα προτιμούσα να μείνει εκεί, όμως, δεν κατάλαβα τον λόγο που έπρεπε να υπάρχουν δαίμονεςκαι διαόλοι. Εκτός αν με ξεφεύγει κάτι.

 

Α, και το

κοτρώνι που τελικά δεν ήταν στην άκρη του κόσμου αλλά μέσα στα πόδια τους, τι σαχλαμάρα. Κι ο τρόπος που πάνε να το πάρουν. Εκεί που κάθονται, ξαφνικά «ρε συ Γιουλβέι, δε πα να ρίξουμε κάνα βλέφαρο μπας και είναι εδώ;»

 

 

 

Οπότε δεν ξέρω. Νομίζω ότι θα διαβάσω και το Best Served Cold που έχω, λέω να τον δώσω μια ευκαιρία ακόμα. Το παρήγορο είναι ότι τα πήρα και τα τέσσερα για δύο ευρώ συνολικά από το παλιατζήδικο, αλλιώς μάλλον θα τα ψιλοέκλαιγα τα λεφτά μου τώρα.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Και μόλις τελείωσα το Kill Bill Best Served Cold, το οποίο, δεν θα το μαντέψετε ΠΟΤΕ από τον τίτλο, είναι μια ιστορία εκδίκησης, συνέχεια της τριλογίας αλλά ανεξάρτητη.

 

Ήμουν 50-50 για το αν θα το διάβασα, και ευτυχώς το τόλμησα. Εκείνο που με έσπρωξε ελαφρώς στο «ναι» ήταν οι ανιμέ φάσεις μάχης στο τέλος του τρίτου βιβλίου, είχαν πλάκα κι ήθελα κι άλλα τέτοια.

Και μπορώ να πω ότι πολύ καλώς έπραξα και το διάβασα. Είναι γαμάτο και αυτή τη στιγμή γράφω από κάτι ροζ αναγνωστικά σύννεφα στα οποία αιωρούμαι απαλά.

 

Καμία σχέση με τα προηγούμενα.

 

Πάνε όλα εκείνα τα γεωπολιτικά, τα κοσμοϊστορικά και τα προαιώνια, πάνε οι καραφλοί γκάνταλφ που κάνουν κα-πάου κάθε τρεις και λίγο.

Έχουμε ένα σορντ εντ σόρσερυ χωρίς σχεδόν καθόλου σόρσερυ. Το πρώτο ανθυποΐχνος κάπως υπερφυσικού εμφανίζεται στη σελίδα 322!

Μέχρι τα τέσσερα έκτα περίπου το ρούφηξα χωρίς ανάσα, απολαμβάνοντας χαρακτήρες, ανατροπές, το γενικό μπάχαλο, μετά κάτι συμβαίνει. Τα «ιστορικά γεγονότα» περνάνε στο προσκήνιο, από εκεί που ήταν στο φόντο και δεν ενοχλούσαν κανέναν. Γίνεται μια μάχη για την Όσπρια, κατά την διάρκει της οποίας πιο πολύ με απασχολούσε το αγωνιώδες ερώτημα «αλήθεια, γιατί δεν κάνω πιο συχνά φάβα;» παρά η έκβασή της.

Μετά, για καμιά κατοστή σελίδες φάνηκε να χάνεται κάπως, οι ήρωες το ρίξανε στην ενδοσκόπηση, τη μίρλα, τα ηθικολογικά, τα υπαρξιακά και τα «τι είναι ο άνθρωπος, Αντωνάκη μου; Ένα τίποτα» κι άρχισα να αναρρωτιέμαι αν βιάστηκα να κατενθουσιαστώ, μήπως τελικά δεν είναι ό,τι πιο γαμάτο έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια; Μήπως με απογοητέψει οικτρά;

 

Αλλά όχι, παιδιά, μετά σιάζει και το τέλος είναι καταπληκτικό και διαβάστε το, θα έλεγα.

 

Βρήκα κάτι κουσούρια, αλλά δεν με νοιάζει, το βιβλίο είναι καταπληκτικό λέμε.

  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

like για τη φάβα (από το όνομα "Όσπρια", φαντάζομαι, ο συνειρμός) και για τον Αντωνάκη :rofl2:

Link to comment
Share on other sites

Μόλις μπήκε στα αναγνωστικά σχέδια της δεκαετίας (τι; έχω πολλά).

 

μόλις τελείωσα το Kill Bill Best Served Cold, το οποίο, δεν θα το μαντέψετε ΠΟΤΕ από τον τίτλο, είναι μια ιστορία εκδίκησης, συνέχεια της τριλογίας αλλά ανεξάρτητη.

 

Ε! Spoiler! Εγώ νόμισα ότι μιλούσε για τη φάβα. 

 

Ήμουν 50-50 για το αν θα το διάβασα,

 

Εδώ μπορείς να χρησιμοποιήσεις το ζ.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Και μόλις τελείωσα το Kill Bill Best Served Cold, το οποίο, δεν θα το μαντέψετε ΠΟΤΕ από τον τίτλο, είναι μια ιστορία εκδίκησης, συνέχεια της τριλογίας αλλά ανεξάρτητη.

 

Ήμουν 50-50 για το αν θα το διάβασα, και ευτυχώς το τόλμησα. Εκείνο που με έσπρωξε ελαφρώς στο «ναι» ήταν οι ανιμέ φάσεις μάχης στο τέλος του τρίτου βιβλίου, είχαν πλάκα κι ήθελα κι άλλα τέτοια.

Και μπορώ να πω ότι πολύ καλώς έπραξα και το διάβασα. Είναι γαμάτο και αυτή τη στιγμή γράφω από κάτι ροζ αναγνωστικά σύννεφα στα οποία αιωρούμαι απαλά.

 

Καμία σχέση με τα προηγούμενα.

 

Πάνε όλα εκείνα τα γεωπολιτικά, τα κοσμοϊστορικά και τα προαιώνια, πάνε οι καραφλοί γκάνταλφ που κάνουν κα-πάου κάθε τρεις και λίγο.

Έχουμε ένα σορντ εντ σόρσερυ χωρίς σχεδόν καθόλου σόρσερυ. Το πρώτο ανθυποΐχνος κάπως υπερφυσικού εμφανίζεται στη σελίδα 322!

Μέχρι τα τέσσερα έκτα περίπου το ρούφηξα χωρίς ανάσα, απολαμβάνοντας χαρακτήρες, ανατροπές, το γενικό μπάχαλο, μετά κάτι συμβαίνει. Τα «ιστορικά γεγονότα» περνάνε στο προσκήνιο, από εκεί που ήταν στο φόντο και δεν ενοχλούσαν κανέναν. Γίνεται μια μάχη για την Όσπρια, κατά την διάρκει της οποίας πιο πολύ με απασχολούσε το αγωνιώδες ερώτημα «αλήθεια, γιατί δεν κάνω πιο συχνά φάβα;» παρά η έκβασή της.

Μετά, για καμιά κατοστή σελίδες φάνηκε να χάνεται κάπως, οι ήρωες το ρίξανε στην ενδοσκόπηση, τη μίρλα, τα ηθικολογικά, τα υπαρξιακά και τα «τι είναι ο άνθρωπος, Αντωνάκη μου; Ένα τίποτα» κι άρχισα να αναρρωτιέμαι αν βιάστηκα να κατενθουσιαστώ, μήπως τελικά δεν είναι ό,τι πιο γαμάτο έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια; Μήπως με απογοητέψει οικτρά;

 

Αλλά όχι, παιδιά, μετά σιάζει και το τέλος είναι καταπληκτικό και διαβάστε το, θα έλεγα.

 

Βρήκα κάτι κουσούρια, αλλά δεν με νοιάζει, το βιβλίο είναι καταπληκτικό λέμε.

Το σκεφτόμουν να το αγοράσω, καθώς μου είχε αρέσει η τριλογία. Τώρα με έπεισες στα σίγουρα. Thx!

Link to comment
Share on other sites

 

Ήμουν 50-50 για το αν θα το διάβασα,

 

Εδώ μπορείς να χρησιμοποιήσεις το ζ.

 

Mπορώ, αλλά μέσα στο γενικό ενθουσιασμό πού μυαλά για ζ.

 

Ρε σεις, πραγματικά θεαματική διαφορά με την τριλογία. (Σχεδόν) όλα όσα με ενοχλούσαν εκεί, ξαφνικά εξαφανίστηκαν (σχεδόν). Ακόμα είμαι σε αναγνωστικό hangover.

 

Παρατήρηση: Στον κόσμο αυτόν, έχουν επινοήσει την τυπογραφία, τα ρολόγια με εκκρεμές, το κλειδοκύμβαλο, αλλά για κάποιον δυσεξήγητο λόγο δεν έχουν κανόνια και στις πολιορκίες τη βγάζουν με κάτι καταπέλτες και τέτοια. Φάνταζυ, τι να πει κανείς...

Link to comment
Share on other sites

Μόλις τελείωσα κι εγώ το 2ο, το "Πριν την αγχόνη". Δε θυμόμουν και πολλά από το πρώτο, το είχα διαβάσει το 2012. Τέλος πάντων, μου φάνηκε αρκετά αργοκίνητο, με υποθέσεις αδιάφορες και υπαρξιακά μπλα μπλα κακής ποιότητας. Ίσως είναι και η μετάφραση που πέφτει με τα μούτρα στους αγγλισμούς. Εδώ τουλάχιστον έχουμε αρκετά σημαντικά γεγονότα, μάχες πολύ ρεαλιστικές, τον Γκλόκτα να αποδομεί τα πάντα και κάποια ανάπτυξη χαρακτήρων. Τεράστιο φάουλ, κατά τη γνώμη μου, το μεταξύ Φέρο και Λόγκεν: πάνω που έλεγα "να ένας συγγραφέας που θα πρωτοτυπήσει και ΔΕ θα το πάει ΚΑΙ αυτός εκεί", το πήγε. Αρχίζω να συμπαθώ τον Γουεστ, που βρέθηκε, ο κακομοίρης, να είναι ο μόνος λογικός ανάμεσα σε τρελούς και βλάκες, και να εκνευρίζομαι με τον Γκλόκτα που μας θυμίζει τόοοσο συχνά όλα τα σημεία που πονάει. Μου έρχεται να τον πιάσω από το σβέρκο και να σφουγγαρίσω με αυτόν το πάτωμα. Και στη μετάφραση όλο και πληθαίνουν οι αγγλισμοί, με χειρότερο το "έκαναν τα πράγματα καταραμένα δύσκολα για εμάς" (bloody difficult, φαντάζομαι).

Link to comment
Share on other sites

  • 3 months later...

Λοιπόν τελείωσα το Best Served Cold.

Μικτά αισθήματα.

Από την μια ήταν ένα ευκολοδιάβαστο βιβλίο που ομολογουμένως αφήνει καλή εντύπωση.

Από την άλλη είναι φανερό ότι το χάνει στα μεγάλα βιβλία και κάνει κοιλιές και πατσές σε αρκετά σημεία μετά την μέση.

Έχει καλό γράψιμο και μπορώ να πω ότι οι χαρακτήρες,αν και λιγότερο "καλοί" από της τριλογίας ήταν πάνω του μετρίου.

Κάποιες φορές τους βάζει και κάνουν πράγματα που δεν συνάδουν με το γενικότερο feeling που έχουν στο βιβλίο,αλλά είναι περιορισμένες.

Ένα κακό που έχει είναι ότι δεν μπορεί να βάλει την ροή της ιστορίας σε σωστή ρώτα μετά από μια χ σελίδα.Το παρατήρησα και στην τριλογία του.

Δεν ξέρω,βαριέται αγχώνεται,αλλά είναι σαν μεθυσμένος οδηγός που προσπαθεί να μείνει στο δρόμο.

Τεσπα,τίποτα τρομερό,αλλά σε κάνει και χάνεις τον ειρμό σου.

Επίσης έχει δύο-τρεις τελείως τζοντοσκηνές που πετάγονται στο τελείως άσχετο στην πλοκή.Μιλάμε κανονική τσόντα,όχι τα softcore/peeping της τριλογίας.

Μάλλον κάποιος εκδότης(ή όποιος τον συμβουλεύει τέλος πάντων)τον είπε να χώσει αρκετό βάτεμα ώστε να πουλήσει.Πολύ στο άσχετο τα ρίχνει(να πεις ότι κολλάν κάπου στην ιστορία) και χτυπάει άσχημα σε ένα βιβλίο που έχει καθαρά άλλο στόχο.

 

Τελικά θα έλεγα ότι του πάει περισσότερο να γράφει "αυτόνομα" για το Σύμπαν που έπλασε.Τα μεγάλα βιβλία τον αποσυντονίζουν και χάνει την μπάλα,να μην μιλήσουμε για τα πολύτομα έπη που εκεί κάθε βιβλίο του είναι χειρότερο από το προηγούμενο και μειώνει την αξία της ιστορίας φάσκοντας και αντιφάσκοντας καταστρέφοντας χαρακτήρες και πλοκή.

 

edit:Ξέχασα να πω κάτι:Κάνε κράτει μεγάλε στο Deus ex machina,είπαμε καλό χρυσό και επιθυμητό, αλλά εσύ το παρά..κανες.

Edited by Mhtsos
Link to comment
Share on other sites

Το λεπόν:

Τελείωσα το:The Heroes χθες και μπορώ να πω ότι είναι το καλύτερο του βιβλίο μέχρι τούδε.

Έχει αποδειχτεί(τουλάχιστον στα μάτια μου)ότι ο τύπος αποδίδει καλύτερα όταν κρατάει την ιστορία σφικτή,περιορισμένη σε αριθμό σελίδων και με ορισμένο στόχο στην πλοκή.

Σε τούτο το βιβλίο η πλοκή ήταν γύρω από ένα μόνο γεγονός(μια μάχη) και πολλούς πρωταγωνιστές με διαφορετική οτπική της μάχης.

Από την αρχή μέχρι το τέλος(με μια εξαίρεση) το βιβλίο ήταν εξαιρετικά ευκολοδιάβαστο και κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη.

Οι χαρακτήρες ήταν πολύπλοκοι και είχαν ο καθένας τα δικά του χαρακτηριστικά και συμπεριφορά που είτε έμενε σταθερή είτε άλλαζε ρεαλιστικά ανάλογα με τις καταστάσεις.

Πολύ καλό αυτό.

Η περιγραφή της μάχης είναι μέτρια,όπως άλλωστε όλες στα βιβλία του,δεν το έχει στον τομέα.Αν και πρέπει να πω ότι βελτιώθηκε από τα προηγούμενα βιβλία και δεν το θεωρώ,τουλάχιστον σε τούτο το βιβλίο,σαν μειονέκτημα της γραφής του.

 

Το κακό είναι ότι σε ένα σημείο,προς το τέλος, που προσπάθησε να βάλει αυτό το "...the plot thickens..." αποτυγχάνει πανηγυρικά και μοιάζει με απέλπιδα προσπάθεια να δώσει βάρος στο κείμενο αφού έχει γραφεί,πετώντας στο ψιλοάσχετο τον γνωστό άγνωστο "great schemer" του κόσμου του να πει το κλασσικό "as intended".

Είναι κάτι που έχει κάνει σε όλα τα προηγούμενα βιβλία του,χαλώντας εδώ κατά τα άλλα ένα αξιόλογο έως πολύ καλό βιβλίο.

 

Χαίρομαι που επιτέλους διάβασα κάτι από αυτόν που έχει περισσότερα θετικά από αρνητικά.Φαίνεται ότι σιγά σιγά βρίσκει την ροή του.

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Λοιπόν τελείωσα και το Red Country(ή ο Λούκυ Λουκ και ο θησαυρός των Δράκων).

Αρκετά μέτριο έως κακό βιβλίο,σίγουρα πολύ κατώτερο του προηγούμενου του και ελπίζω να μην ξαναχρησιμοποιήσει αυτήν την συνταγή πλοκής.

Δυστυχώς δεν γίνεται να το αναλύσω δίχως να αποκαλύψω την πλοκή του.

 

 

Ο τύπος ουσιαστικά πήρε ιστορίες της άγριας δύσης,αρκετά από πυρετό του χρυσού στo Κλοντάικ και μερικά στοιχεία από steampunk εδώ και εκεί και έριξε τους κατηραμένους και βλογιοκομένους ήρωες του.

Σε πάρα πολλά σημεία η αντιγραφή γουέστερν είναι τέτοια που νομίζεις ότι θα πεταχτεί ο Τζόν Γουέην με τόξο και βέλη(δεν έχει περίστροφα ευτυχώς)και ο Λούκυ λουκ.

Μιλάμε για καταστάσεις με καραβάνια εποίκων,γελάδια, πολλά γελάδια,ινδιάνους(όχι στο όνομα,αλλά στα όλα τα υπόλοιπα),πόλεις φαντάσματα που γίνονται αστικά κέντρα και τούμπαλιν,σαλούν με τροτέζες,τζόγο και τραγούδια όχι και τόσο τίμιους prospectors.

Από την άλλη η λάσπη και οι περιγραφές των ορυχείων στα χιονισμένα βουνά είναι σαν να περιγράφει φωτογραφίες από το Ντόσον στον Καναδά.

Λείπει μόνο ο Σκρουντζ μακ ντακ με τα ρούχα του prospector.

Προς στο τέλος ρίχνει και μια(δύο ουσιαστικά)σκηνές από μηχανής θεού και μας αποτελειώνει.

Βέβαια δεν θα ήταν άγρια δύση εάν ο καημπόης δεν έφευγε στο ηλιοβασίλεμα για νέες περιπέτειες,το οποίο ο αθεόφοβος περιγράφει στις τελευταίες γραμμές.

 

Οι νέοι ήρωες του είναι αχυράνθρωποι και κάθε κεφάλαιο κάνουν πράγματα που δεν συνάδουν με αυτό που θα περίμενες να κάμουν.Είτε προς το καλό,είτε προς το κακό.Οι κινήσεις τους-διάλογοι κάποιες φορές δεν βγάζουν νόημα.

 

Το άλλο περίεργο είναι ότι από την μια στιγμή στην άλλη(10+10 περίπου χρόνια)περιγράφει μια τεράστια αναβάθμιση της τεχνολογίας στον κόσμο του.

Από καθαρά Μεσαιωνικό κόσμο το πάει στην πρώιμη βιομηχανική επανάσταση με ένα τεράστιο quantum leap.

Φαίνεται ότι δεν ξέρει,ή δεν έχει καθίσει να μάθει,του πως φτάσαμε από το "ο αέρας έχει βάρος-υπόσταση και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για παιχνίδια-πειράματα" στο "τούτη η ατμομηχανή πιστονιών μπορεί να δώσει κίνηση στην γραμμή παραγωγής"(τα οποία και υπονοεί-περιγράφει),τα οποία στην πραγματικότητα είναι τεράστια άλματα λογικής και μηχανικής που χρειάζονται δεκαετίες-εκατονταετίες ανακαλύψεων και πειραματισμών.

Δεν κολλάνε πουθενά και απορώ γιατί τα έβαλε σε ένα κόσμο που δεν χρειάζεται το steampunk(έχει σαν υπόβαθρο την αρχαία μαγεία). 

 

 

Link to comment
Share on other sites

Πρέπει να πω ότι θαυμάζω την ακούραστη επιμονή σου, Μήτσε. Προσωπικά κατάφερα να μ' αρέσει το Μερικοί το Προτιμούν Κρύο καταβάλλοντας σκληρή συνειδητή προσπάθεια, μόνο και μόνο επειδή οι πρώτες 400 σελίδες με φάνηκαν πραγματικά γαμάτες και επειδή πλέον η έλλειψη καλού καινούργιου φάνταζυ αρχίζει να θυμίζει την έλλειψη βροχής στην έρημο Ατακάμα. Αλλά δεν σκοπεύω να ξανασχοληθώ με δαύτονε.

Κρίμα κρίμα.

*αναστεναγμός*

Link to comment
Share on other sites

Πρέπει να πω ότι θαυμάζω την ακούραστη επιμονή σου, Μήτσε. Προσωπικά κατάφερα να μ' αρέσει το Μερικοί το Προτιμούν Κρύο καταβάλλοντας σκληρή συνειδητή προσπάθεια, μόνο και μόνο επειδή οι πρώτες 400 σελίδες με φάνηκαν πραγματικά γαμάτες και επειδή πλέον η έλλειψη καλού καινούργιου φάνταζυ αρχίζει να θυμίζει την έλλειψη βροχής στην έρημο Ατακάμα. Αλλά δεν σκοπεύω να ξανασχοληθώ με δαύτονε.

Κρίμα κρίμα.

*αναστεναγμός*

Κοίτα είχα τα βιβλία του στο reader,βαριέμαι αφάνταστα να περνάω καινούργιο υλικό.

Τι πιο λογικό από το να τα διάβαζα;

Η βαρεμάρα πήρε τα ηνία και για αυτό τελείωσα τα βιβλία του.

Το βιβλίο που διάβασες είναι μέτριο(έως κακό) σε σχέση με το επόμενο(προσωπικά πάντα).

Από εκεί και πέρα δεν αξίζει να ασχοληθείς παραπάνω.Μόνο το Heroes είναι καλό βιβλίο από όλα που έχει γράψει.

Η τριλογία είναι μέτρια και τα λοιπά δεν αξίζουν με τίποτα.

Ο τύπος δεν αξίζει για συγγραφέας σειρών-μεγάλης παραγωγής.Τα βιβλία του δείχνουν ότι δεν του έρχεται η έμπνευση όσο συχνά θα ήθελε και σίγουρα δεν είναι κάποιος που μπορεί να βγάλει πολλά και ποιοτικά βιβλία.Πιστεύω καλύτερα θα ήταν να έγραφε 2-3 καλά βιβλία με τις καλές ιδέες που έχει που και πού παρά 6 με τα 4 να είναι μέτρια έως πίπες.

Τεσπα,ένα άλλο παιδί του internetz hype και αυτός,όπως πάρα πολλοί πριν από αυτόν και άλλοι τόσοι που θα βγουν στο μέλλον.

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Μόλις τελείωσα το Πριν την Αγχόνη. 

 

Ενφίν, επιτρέψετέ μοι να αναφωνήσω...

Το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας του Πρώτου Νόμου είναι γεμάτο με εμμονές, επαναλήψεις, χαριτωμενιές και σημαδάκια που τάχα θα κάνουν την ανατροπή, αλλά τελικά δεν ξεγελάνε κανέναν. Ο Γκλόκτα, αν είναι δυνατόν, καταντάει βαρετός, ο Λούθαρ βλέπει το φως το αληθινό, ο Γουέστ σώζει every f#cking ανώτατο στρατιωτικό που βρίσκει στο δρόμο του και στο τέλος, το μόνο που σώθηκε ήταν ο καημένος ο Σκυλοδόντης.

Η μόνη στιγμή που πραγματικά δεν την περίμενα ήταν η τύχη του πρώτου απεσταλμένου των Γκουρκουλιανών.

Κοντολογίς, βαρέθηκα τη ζωή μου. Με τι καρδιά να διαβάσω το τρίτο τώρα;

Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

Ερώτηση προς τους φίλτατους αναγνώστες του συγγραφέα:

 

Το Best Served Cold θεωρείτε ότι πρέπει να διαβαστεί μετά την τριλογία ή μπορώ να ξεκινήσω από αυτό, να δω αν μου κάνει κλικ ο συγγραφέας και ο κόσμος του και μετά να αποφασίσω αν θα προβώ στην αγορά της τριλογίας; Γιατί το έχω πετύχει σε προσφορά το συγκεκριμένο αλλά όχι την τριλογία.

Link to comment
Share on other sites

Ερώτηση προς τους φίλτατους αναγνώστες του συγγραφέα:

 

Το Best Served Cold θεωρείτε ότι πρέπει να διαβαστεί μετά την τριλογία ή μπορώ να ξεκινήσω από αυτό, να δω αν μου κάνει κλικ ο συγγραφέας και ο κόσμος του και μετά να αποφασίσω αν θα προβώ στην αγορά της τριλογίας; Γιατί το έχω πετύχει σε προσφορά το συγκεκριμένο αλλά όχι την τριλογία.

Κοίτα μπορείς να το διαβάσεις γιατί τα εξηγεί στο βιβλίο το τι και το πως.Βέβαια δεν θα πιάσεις τα hint που πετάει για τους ήρωες της τριλογίας σε όλη την διάρκεια του βιβλίου,αλλά δεν θα σε αποτρέψει να καταλάβεις την συντριπτική πλειοψηφία αυτών που γράφει.

Από άποψη βιβλιοιστορίας πάει: Τριλογία->Σέρβντ Κόλντ->Χέροους->Άγρια Δύση(ή Ρεντ Κάντρυ).Δηλαδή τα γεγονότα που θα διαβάσεις στο Κόλντ είναι έπειτα(νομίζω αρκετά χρόνια και έπειτα στα βιβλία φτάνει και δεκαετία εάν θυμάμαι καλά)από αυτά που έγιναν στην τριλογία.

 

Πάντως προσωπικά πιστεύω ότι εάν είναι να πάρεις(ή "πάρεις")ένα βιβλίο του μόνο, αυτό είναι το Heroes που είναι πολύ καλύτερο από όλα τα άλλα του.

Τα υπόλοιπα και να μην τα διαβάσεις δεν χάνεις τίποτα ιδιαίτερο,βαρετά είναι(εκτός ίσως από το πρώτο της τριλογίας)και γενικά δεν φεύγει ποτέ από την μετριότητα στην συντριπτική πλειοψηφία των βιβλίων του.

Άλλη καλή ιδέα είναι να κατεβάσεις το πρώτο της τριλογίας(από τα γνωστά μέρη)και να του ρίξεις μια ματιά στα πρώτα κεφάλαια για να δεις εάν σε αρέσει ο τρόπος γραφής(με επιφύλαξη ότι είναι πολύ καλύτερο από τα υπόλοιπα).

Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...
Και επιτέλους, μετά κόπων χιλίων και βασάνων, τελείωσα το Τελευταίο Επιχείρημα.

 

Τι απερίγραπτη βαρεμάρα ήταν αυτή. Τι απερίγραπτη ανία και βαρεμάρα. Τα πτώματα να πέφτουν βροχή, οι ανατροπές να κατσικώνονται η μία πάνω στην άλλη, καταστροφές κοσμικών διατάσεων, μαγεία κοσμικοτέρων έτι, αίμα και κριτσανισμένο κόκκαλο και πόνος κι αηδία κι εγώ, αχούμ-χουμ, να χασμίομαι διακριτικώς.

 

Σημαντικά φάουλ η ιδιαιτερότητα της Τερέζ και η ταυτότητα της κυρίας Γκλόκτα. Θετική η κατάληξη, κερδίζει ο ισχυρότερος κι όχι ο δικαιότερος ή πιο συμπαθής εις το κοινό.

 

Από όλη την τριλογία κρατάω την τέλεια υπακοή στους όρους του grim and grit, τους άψογους χαρακτήρες και τις σωστές περιγραφές επικών ξορκιών. Α, και τον Γκλόκτα. Αν όλα τα άλλα χαθούν στο κεφάλι μου, ο Γκλόκτα θα είναι πάντα στην καρδιά μου. <3

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..