Camera Obscura - Σταμάτης Λαδικός

[Fan-tasy]

το ολοκλήρωσα πριν λίγες μέρες! και εγώ να ευχαριστήσω ξανά με τη σειρά μου όλο το team!

όλα τα διηγήματα λιγότερο ή περισσότερο είχαν το ενδιαφέρον τους. ξεχώρισα λίγο παραπάνω το vice versa και το απλά περαστικός που είχαν δυνατές σκηνές και τη μάσκα που έχει κάμποσα ιδιαίτερα στοιχεία.

μετά τα πρώτα 2-3 διηγήματα σκέφτηκα ότι το βιβλίο αποτελείται από ένα ασύνδετο μίγμα του είδους των ιστοριών, αλλά όσο προχωρούσα αυτό δεν με ενόχλησε καθόλου. έχει πρωτότυπες ιδέες, ωραίο λεξιλόγιο (3η δέσμη; ) και επίσης αξιολογότατη ποικιλία στα διαφορετικού είδους σενάρια.

 

κάτι που δεν μου άρεσε, όχι για συγκεκριμένο λόγο, απλά έτσι μου βγήκε, είναι αυτό το

σ---

-τ--

--υ-

---λ

 

συνολικά φυσικά και μου άρεσε!

και μια απορία:

στο vice versa αρχικά γνωρίζουμε έναν λοχαγό το 1943, στη σελίδα 151 είναι λοχίας το 1942, αλλά στην 160 είναι πάλι λοχαγός το 1942. τι ισχύει;

[Mesmer]

Κατάφερα κι εγώ, επιτέλους, να πιάσω στα χέρια μου το βιβλίο του Σταμάτη. Κι αν το πιάσεις είναι πολύ δύσκολο να το αφήσεις.

 

Τον Σταμάτη τον γνώρισα, συγγραφικά, όπως οι περισσότεροι από εμάς νομίζω, μέσα από το φόρουμ και από την αρχή αναγνώρισα την αξία του, τη δύναμη των λέξεών του, τον τρόπο που έχει να σε κάνει νιώθεις νύχια να σέρνονται στο σβέρκο σου. Δεν περίμενα και τίποτα λιγότερο απ' αυτή τη συλλογή διηγημάτων. Διηγήματα που πρωτοδιάβασα και λάτρεψα στη Βιβλιοθήκη του φόρουμ, όπως Το Στοίχειωμα, Το Ξέφωτο, Ο Άνθρωπος που σκότωσε το Χρόνο, αλλά και ιστορίες που συνάντησα για πρώτη φορά. Αν και είναι μικρά σε έκταση έχουν πολλά να αναδείξουν, να σε κάνουν να φοβηθείς, να νοιαστείς, να μισήσεις. Κι αυτό πιστεύω ότι είναι το δυνατό σημείο αυτών των διηγημάτων (και του Σταμάτη, ως εκ τούτου): το ότι σε βάζει απευθείας μέσα στην ψυχή και το μυαλό των ηρώων του, είτε είναι παρανοϊκοί, είτε δολοφόνοι, είτε φαντάσματα.

 

Δεν έχω να πω κάτι αρνητικό, απλά θα αναφερθώ στο διήγημα που μου άρεσε λιγότερο, επειδή το βρήκα κάπως «παράταιρο» από τα υπόλοιπα, κι αυτό είναι: Το Όνειρο του Κρόνου. Καταρχάς να πω ότι μου άρεσε πολύ η ιδέα. Το ότι η ΕΦ λειτουργεί σαν ενισχύτρια της μαγείας και της δίνει υπόσταση. Ήταν ένα ιδανικό πάντρεμα των δύο ειδών. Κατά τα άλλα, όμως, μου φάνηκε ότι ξέφευγε λίγο απ' τον ψυχολογικό τρόμο και γινόταν τρόμος καταστάσεων. (Όχι ότι αυτό είναι κάτι που δεν μου αρέσει, απλά, όπως είπα, ήταν διαφορετικό απ' τα υπόλοιπα διηγήματα). Εδώ, δεν γνωρίζουμε καλά τους χαρακτήρες. Ίσως επειδή είναι πολλοί. Κι επειδή μας είναι σχετικά άγνωστοι, η εξέλιξη έρχεται κάπως απότομα. Η λύση για το τι συμβαίνει, μου φάνηκε ότι ήρθε εύκολα, κι αυτό λόγω όσων ανάφερα νωρίτερα. Γενικά, λοιπόν, μια πολύ καλή ιδέα, που πιστεύω ότι ήθελε λίγο περισσότερο χώρο για να αναδειχτεί καλύτερα.

 

Αυτά τα λίγα κι από μένα.

 

Σταμάτη, συγχαρητήρια γι' αυτήν την πρώτη, πολύ καλή έκδοση. Είμαι σίγουρος ότι θα ακολουθήσουν πολλές ακόμη.

Και για ακόμη μία φορά, ευχαριστούμε για τα βιβλία που διέθεσες στο φόρουμ, κι έτσι έφτασαν στα χέρια μερικών τυχερών από εμάς. Όχι ότι δεν θα έφταναν έτσι κι αλλιώς

[Adicto]

Παιδιά, για άλλη μία φορά πολλά ευχαριστώ για τα σχόλιά σας σας και τα καλά σας λόγια. Και φυσικά πολλά ευχαριστώ για όλες τις παρατηρήσεις σας (όπως του Γιώργου παραπάνω). Περιττό να αναφέρω πως τις έχω σημειώσει όλες και στην επόμενη έκδοση του βιβλίου με βάση αυτές θα γίνουν και οι κατάλληλες διορθώσεις. Κάποια στιγμή, αφού τελειώσουν και οι διακοπές ,  θα απαντήσω και σε επιμέρους σχόλια/απορίες/κλπ του παρόντος τοπικίου. Απλώς περίμενα να μαζευτούν πριν το κάνω!

 

Ευχαριστώ και πάλι!

[Adicto]

Σήμερα στις 6.30 στις συχνότητες του "Στο Κόκκινο", 105.5, η φίλτατη Αγγέλα Γαβρίλη (της Book Agency με την οποία συνεργάζομαι) συνομιλεί με τον Βαγγέλη Ραπτόπουλο για την Λογοτεχνία Τρόμου. Αναφορά θα γίνει και στην "Καμερα Ομπσκούρα" όπως και στο "Εκείνος που Ψιθυρίζει..." του Γιώργου Γιώτσα.

 

[DinMacXanthi]

Σήμερα το απόγευμα στις 6.30 , στην εκπομπή του Βαγγέλη Ραπτόπουλου ''Και λίγα λέω'', στο 105,5 Στο Κόκκινο, μια μικρή κουβέντα για τη σύγχρονη λογοτεχνία τρόμου και μία παρουσίαση δύο εξαιρετικών συλλογών του είδους, της ''Camera Obscura'' του Σταμάτη Λαδικού και ''Εκείνος που Ψιθυρίζει πάνω από τα Βουνά'' του Γιώργου Γιώτσα, από τις εκδόσεις Momentum.

το link του σταθμού εδώ

[Διγέλαδος]

Σήμερα το απόγευμα στις 6.30 , στην εκπομπή του Βαγγέλη Ραπτόπουλου ''Και λίγα λέω'', στο 105,5 Στο Κόκκινο, μια μικρή κουβέντα για τη σύγχρονη λογοτεχνία τρόμου και μία παρουσίαση δύο εξαιρετικών συλλογών του είδους, της ''Camera Obscura'' του Σταμάτη Λαδικού και ''Εκείνος που Ψιθυρίζει πάνω από τα Βουνά'' του Γιώργου Γιώτσα, από τις εκδόσεις Momentum.

 

το link του σταθμού εδώ

Μόλις την άκουσα. Πάρα πολύ καλά λόγια και για τους δυο. Έγινε αναφορά για τα πολύ καλά ελληνικά του Σταμάτη.

Όμως γιατί έπρεπε ο Ραπτόπουλος να πολιτικοποιήσει την λογοτεχνία του φανταστικού; ...

[wordsmith]

 

Σήμερα το απόγευμα στις 6.30 , στην εκπομπή του Βαγγέλη Ραπτόπουλου ''Και λίγα λέω'', στο 105,5 Στο Κόκκινο, μια μικρή κουβέντα για τη σύγχρονη λογοτεχνία τρόμου και μία παρουσίαση δύο εξαιρετικών συλλογών του είδους, της ''Camera Obscura'' του Σταμάτη Λαδικού και ''Εκείνος που Ψιθυρίζει πάνω από τα Βουνά'' του Γιώργου Γιώτσα, από τις εκδόσεις Momentum.

 

το link του σταθμού εδώ

Μόλις την άκουσα. Πάρα πολύ καλά λόγια και για τους δυο. Έγινε αναφορά για τα πολύ καλά ελληνικά του Σταμάτη.

Όμως γιατί έπρεπε ο Ραπτόπουλος να πολιτικοποιήσει την λογοτεχνία του φανταστικού; ...

 

 

Άμα δεν την θάψουν και λίγο, πώς θα πειστεί ο κόσμος ότι είναι σοβαροί άνθρωποι;

Κι εγώ την άκουσα και ευτυχώς φάνηκε να το έχουν όντως διαβάσει το βιβλίο και τέλος πάντων να ξέρουν τι λένε. Αλλά το λινκ εδώ από πάνω δε λειτουργεί από το δικό μου pc, το άκουσα από το κανονικό ραδιόφωνο.

[Διγέλαδος]

 

 

Σήμερα το απόγευμα στις 6.30 , στην εκπομπή του Βαγγέλη Ραπτόπουλου ''Και λίγα λέω'', στο 105,5 Στο Κόκκινο, μια μικρή κουβέντα για τη σύγχρονη λογοτεχνία τρόμου και μία παρουσίαση δύο εξαιρετικών συλλογών του είδους, της ''Camera Obscura'' του Σταμάτη Λαδικού και ''Εκείνος που Ψιθυρίζει πάνω από τα Βουνά'' του Γιώργου Γιώτσα, από τις εκδόσεις Momentum.

 

το link του σταθμού εδώ

Μόλις την άκουσα. Πάρα πολύ καλά λόγια και για τους δυο. Έγινε αναφορά για τα πολύ καλά ελληνικά του Σταμάτη.

Όμως γιατί έπρεπε ο Ραπτόπουλος να πολιτικοποιήσει την λογοτεχνία του φανταστικού; ...

 

 

Άμα δεν την θάψουν και λίγο, πώς θα πειστεί ο κόσμος ότι είναι σοβαροί άνθρωποι;

Κι εγώ την άκουσα και ευτυχώς φάνηκε να το έχουν όντως διαβάσει το βιβλίο και τέλος πάντων να ξέρουν τι λένε. Αλλά το λινκ εδώ από πάνω δε λειτουργεί από το δικό μου pc, το άκουσα από το κανονικό ραδιόφωνο.

 

Δεν την έθαψαν, ίσα-ίσα. Απλώς την ανέλυσαν με μια πολιτικοποιημένη προσέγγιση.

[Andkand]

Είναι πολύ όμορφο (και συγκινιτικό) να βλέπεις άτομα από αυτό το forum να προχωρούν, να εξελίσσονται και να μας χαρίζουν εκδομένες, πλέον, τις δουλειές τους…

 

Τα διηγήματα του Σταμάτη Λαδικού μου άρεσαν πολύ. Η ιδιόρρυθμη λυρική γραφή, οι ατμοσφαιρικές ιστορίες  και οι πολύ καλές ιδέες συνθέτουν ένα βιβλίο που θα σύστηνα σε κάθε λάτρη του είδους. Μερικά από τα διηγήματα έχουν και προεκτάσεις επιστημονικής φαντασίας. Στα θετικά οι χρησιμοποίηση ιστορικών προσώπων στα διηγήματα.

 

Αγαπημένα μου διηγήματα από το συγκεκριμένο βιβλίο είναι: Το όνειρο του Κρόνου και το Ωχρά Σπειροχαίτη (κυρίως για την ιδέα και την πλοκή τους) αλλά και το Στοίχειωμα . Ως πιο αδύνατο θεωρώ το The Babalon Working.

(Μια μικρή επισήμανση: Στο Vice Versa χρησιμοποιούνται τα ονόματα Γκόραν και Ζλάταν τα οποία αποδίδονται σε μουσουλμάνους ενώ – αν δεν κάνω λάθος - πρόκειται για Σλαβικά – χριστιανικά ονόματα…).

 

Σίγουρα θα παρακολουθώ τη δουλειά του Σταμάτη και θα περιμένω την επόμενη δουλειά του η οποία είναι σίγουρος ότι θα είναι ακόμα καλύτερη!

[DinMacXanthi]

Ένα χρόνο μετά την έκδοση του βιβλίου, η έκδοση Β' του Camera Obscura στα βιβλιοπωλεία

 

Μπράβο, Σταμ!

[Παρατηρητής]

Μπράβο βρε Σταμάτη, άξιος όπως πάντα!

Και μπράβο και στις εκδόσεις Momentum που πέρασαν στη δεύτερη έκδοση. Τέτοιες κινήσεις θέλουμε από τους εκδότες.

[Adicto]

Σήμερα στο περιοδικό "Φαινόμενα" του Ελευθερου Τύπου η Ράνια Ιωάννου παρουσιάζει την Camera Obscura σε μία ολοσέλιδη δημοσιευση

[Ρασκόλνικωφ]

Τελείωσα κι εγώ το βιβλίο του Σταμάτη και περιμένω πως και πως το επόμενο.Πολλά συγχαρητήρια,οι ιστορίες που μου άρεσαν λιγότερο είναι η μάσκα και το Babalon working

Edited February 23, 2014 by Ρασκόλνικωφ

[Natasha]

Μόλις το τελείωσα κι εγώ κι έχω πολλά μπράβο να πω και βγάζω το καπέλο μου    Το βιβλίο, σαν πρώτο βιβλίο, παίρνει 5 στα 5 για μένα. Πολύ ωραίες ιδέες δοσμένες με τη λυρική γραφή για την οποία μιλάνε, και αξίζει να μιλάνε, όλοι. Να πω ότι φαίνεται ο άνθρωπος που έχει διαβάσει πολύ και από πολλά είδη και ότι αυτό μόνο προσθέτει στο γράψιμό του. Είμαι σίγουρη ότι ο Σταμάτης θα ξεπεράσει τον εαυτό του στην επόμενη δουλειά του (ήδη πιστεύω ότι σημερινά του γραψίματα είναι ακόμη πιο ώριμα και δεμένα). Είναι μία δουλειά την οποία θα προτείνω όπου βρεθώ και όπου σταθώ από εδώ και μπρος σε φίλους του τρόμου και σε φίλους των καλών βιβλίων γενικότερα.

 

Αγαπημένα μου είναι το "Camera Obscura", το "Ξέφωτο", το "Στοίχειωμα", το "Γεννηθήτω το θέλημά σου" και το "Απλά περαστικός".

[BladeRunner]

Κάτι παραπάνω από δυο χρόνια μετά την πρώτη της κυκλοφορία, επιτέλους πέφτει στα χέρια μου η δυνατή αυτή συλλογή διηγημάτων του Σταμάτη. Εννοείται πως είναι και η πρώτη μου επαφή με το έργο του, μιας και δεν έχω διαβάσει κάτι δικό του από την Βιβλιοθήκη του sff (θα το θυμόμουν!). 

 

Τα είπαν πολύ ωραία οι προηγούμενοι, οπότε τα πολλά λόγια είναι περιττά. Μιλάμε για μια πάρα πολύ καλή και ξεχωριστή συλλογή δώδεκα ιστοριών που θα ικανοποιήσει όχι μόνο τους φαν του τρόμου, αλλά ακόμα και τους λάτρεις της καλής λογοτεχνίας. Δηλαδή, εντάξει, όλα τα διηγήματα έχουν λιγότερο ή περισσότερο τρόμο, λιγότερη ή περισσότερη ανατριχίλα, αλλά η γραφή σε όλα τους είναι τρομερή, στιβαρή, ξεχωρίζει από χιλιόμετρα η ικανότητα του συγγραφέα να περιγράφει με το δικό του ιδιαίτερο στιλ ανθρώπους και καταστάσεις, να δημιουργεί ατμόσφαιρα, σκοτεινή, υποβλητική και σε σημεία ζοφερή. Και δεν φοβάται να πειραματιστεί και λίγο παραπάνω, να ξεφύγει από την πεπατημένη. 

 

Δεν έχω και πολύ χρόνο για να αναλύσω το κάθε διήγημα ξεχωριστά, άλλωστε το έχουν κάνει αρκετοί πριν από μένα, οπότε μια γενική εικόνα την έχετε. Όλα τα διηγήματα μου άρεσαν, άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο, τα τέσσερα διηγήματα που πραγματικά με ξετρέλαναν περισσότερο από τα υπόλοιπα είναι τα Camera Obscura, Το Ξέφωτο, Το Στοίχειωμα και το The Babalon Working. Δυο διηγήματα που δεν με έκαναν και τόσο να δεθώ μαζί τους είναι τα Ripper's Ballad και Ο Άνθρωπος που σκότωσε τον Χρόνο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είχαν κάτι να πουν ή ότι δεν θα ξετρελάνουν κάποιον άλλο, απλώς μου φάνηκαν αρκετά παράξενα και απαιτητικά. Ίσως με περισσότερες αναγνώσεις πάντως να τα δω με άλλο μάτι. 

 

Αυτά τα ολίγα είχα να πω. Έμεινα ιδιαίτερα ευχαριστημένος από την συλλογή, δεν απόλαυσα μόνο το βιβλίο για τις ιδέες, τον τρόμο και τις ανατριχίλες που μου προσέφερε, αλλά το απόλαυσα και για την πολύ δυνατή και ιδιαίτερη γραφή. Προτείνεται σε όλους τους τρομολάγνους. Ελπίζω λίαν συντόμως να δούμε και το δεύτερο βιβλίο του Σταμάτη, είτε πάλι συλλογή διηγημάτων είτε μυθιστόρημα. Άντε ντε!

 

8/10

Edited January 13, 2015 by BladeRunner

[elgalla]

Το έχω αγοράσει από καιρό το βιβλίο, αλλά τώρα αξιώθηκα να το διαβάσω. Και, πραγματικά, στεναχωρήθηκα τρομερά γιατί ήθελα να μου αρέσει και, βασικά, δεν μου άρεσε. Αυτό οφείλεται κατά ένα 80% σε ζητήματα τα οποία σχετίζονται με προσωπική αρέσκεια και δεν λένε απολύτως τίποτα για την ποιότητα του βιβλίου καθεαυτή. Καταρχήν, ο υπερφυσικός τρόμος δεν με τρομάζει. Πάντα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου ένα "αυτό δεν παίζει να συμβεί", το οποίο με καθησυχάζει και δεν με αφήνει να νιώσω φόβο ή αγωνία. Τουλάχιστον, στα βιβλία γιατί με ταινίες τρομάζω πανεύκολα. Βέβαια, υπάρχουν βιβλία που με έχουν κερδίσει με άλλους τρόπους (ατμόσφαιρα, γραφή, χαρακτήρες, για παράδειγμα), σε βαθμό να αγνοήσω το γεγονός ότι διαβάζω για κάτι το οποίο δεν θα μπορούσε να συμβεί. Εξ ου και λατρεύω την Caitlin R. Kiernan. Περιπτώσεις, βέβαια, όπως η Kiernan είναι σπάνιες γιατί η γυναίκα γράφει τόσο καλά που έκανε την καρδιά μου κυριολεκτικά να πονέσει την πρώτη φορά που διάβασα βιβλίο της. Κατά δεύτερον, δεν μου αρέσει ο Λάβκραφτ. Βασικά, απεχθάνομαι τον Λάβκραφτ. Δεν μου αρέσει ο τρόμος του και, πάνω απ' όλα, δεν μου αρέσει τίποτα μα τίποτα σχετικό με τη γραφή του και, δυστυχώς, το Camera Obscura μου τον έφερε πολύ έντονα στο μυαλό. Από αντικειμενικής άποψης, το βιβλίο είναι καλογραμμένο και σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να πω το αντίθετο, όμως αυτό το συγκεκριμένο ύφος γραφής, το κάπως παλιακό, κάπως πομπώδες δεν με κερδίζει συνήθως και δεν με κέρδισε ούτε εδώ. Κι ενώ δεν έχω κανένα πρόβλημα να διαβάσω μια ιστορία του 1800 που να είναι γραμμένη στο στυλ της εποχής της, με χαλάει απίστευτα να διαβάζω ιστορίες του 2000βάλε που είναι γραμμένες επίτηδες ώστε να μυρίζουν παλιό. Τέλος με το 80%, λοιπόν. Πάμε στο υπόλοιπο 20%. Η συντριπτική πλειοψηφία των διηγημάτων είναι στιγμιότυπα και όχι ιστορίες και πάρα πολλά απ' αυτά δεν έχουν καν τέλος. Αυτό, ενώ μπορεί να λειτουργήσει σε ένα-δύο διηγήματα μέσα σε μια συλλογή, όταν γίνεται κανόνας είναι και κουραστικό και δίνει την εντύπωση ότι οι ιστορίες θα μπορούσαν να έχουν δουλευτεί παραπάνω. 

 

Όσον αφορά τα διηγήματα καθεαυτά, τώρα:

 

Camera Obscura: Καλή αρχή, καλή ιστορία, κάπου προς το τέλος μπερδεύονται οι χρόνοι ανάμεσα σε αόριστο και ενεστώτα και επικρατεί μια σύγχυση για λίγο. Θα ήθελα είτε ένα πιο κλειστό τέλος είτε κάποιο λόγο για τον οποίο η συγκεκριμένη γυναίκα τα ξεκίνησε όλα, όμως, για να νιώσω πως ήταν ολοκληρωμένο.

 

Το ξέφωτο: Εδώ ένιωσα λίγο σαν να περιμένει το διήγημα από τον αναγνώστη να συμπληρώσει τα κενά της ιστορίας, τα οποία είναι πολλά και, γενικά, ανοίγουν περισσότερα ερωτήματα απ' όσα κλείνουν.

 

Το Όνειρο του Κρόνου: Μου άρεσε πολύ σαν ιδέα, μου θύμισε κι εμένα κάτι, ένα από τα διηγήματα που είχαν δημοσιευτεί στα πρώτα τεύχη του 9, με ένα ζευγάρι κι ένα ναρκωτικό που σε έκανε να βλέπεις τον κόσμο σαν να βρισκόσουν σε πίνακες ζωγράφων. Εδώ, το ανοιχτό τέλος λειτούργησε καλά, αν και γενικά το έπαιρνε άνετα να είναι πιο μεγάλο. 

 

Ripper's Ballad: Κοίτα να δεις τώρα τι γίνεται. Για λόγους που δεν είναι καθόλου της παρούσης, έχω ασχοληθεί πάρα πολύ με το Λονδίνο του Αντεροβγάλτη κι ήταν φρικτό μέρος, ο τρόμος ο ίδιος από μόνο του. Αυτό, λοιπόν, δεν μου το πέρασε η συγκεκριμένη ιστορία καθόλου. Από την άλλη, ούτε η πρωτοπρόσωπη αφήγησή του με έπεισε ιδιαίτερα. Πιο πολύ μου φάνηκε σαν την ιδέα που θα είχε για το πώς σκεφτόταν ο Αντεροβγάλτης κάποιος που βλέπει Criminal Minds, παρά οτιδήποτε άλλο.

 

Η Μάσκα:  Μου άρεσαν οι εικόνες του, αλλά ανάθεμα κι αν κατάλαβα τι στο καλό συνέβαινε. 

 

Το Στοίχειωμα: Το αγαπημένο μου. Μου άρεσε και με συγκίνησε πολύ. Φορεμένη ιδέα, όμως θαυμάσια και σπαρακτική η εκτέλεσή της. Το διαμάντι του βιβλίο, για μένα. 

 

Απλά Περαστικός: Αδύναμο και από τις στιγμές στη συλλογή που φαίνεται πιο έντονα αυτό που έγραψα παραπάνω - ότι, δηλαδή, πρόκειται για στιγμιότυπα και όχι για ιστορίες.

 

Γεννηθήτω το Θέλημά Σου: Κλισέ σε μεγάλο βαθμό, αλλά το απογειώνει η τελευταία παράγραφος. 

 

Ο Άνθρωπος Που Σκότωσε το Χρόνο: Μάλλον αδιάφορο μου φάνηκε το συγκεκριμένο, ούτε μου άρεσε ούτε δεν μου άρεσε.

 

Ωχρά Σπειροχαίτη: Μου άρεσε κι αυτό, αν και είχα ορισμένες επιστημονικής φύσεως ενστάσεις, το suspention of disbelief μου λειτούργησε αρκετά καλά εν προκειμένω και μπόρεσα να απολαύσω την ιστορία. 

 

Vice Versa: Αυτό ήταν και αδύναμο και κλισέ, ένιωσα πως δεν είχε τίποτα να μου πει και πως κάθε τι που συνέβαινε το είχα ήδη προβλέψει από την αρχή του διηγήματος. 

 

The Babalon Working: Πάντα μ' αρέσει να διαβάζω για μυστικιστές και οι παράλληλες αφηγήσεις ήταν λειτουργικότατες. Το τέλος ήταν κάπως αναμενόμενο, αλλά γενικά ήταν μάλλον η πιο ολοκληρωμένη από όλες τις ιστορίες. 

 

 

Η πλάκα είναι πως θα πρότεινα αυτή τη συλλογή σε πολλούς γνωστούς μου και είμαι βέβαιη πως θα τους άρεσε. Δυστυχώς, όμως, δεν ήταν και τόσο κατάλληλη για μένα. 

[GeorgeDamtsios]

Μόλις ολοκλήρωσα το Camera Obscura και δηλώνω ότι το βρήκα εξαιρετικό!

 

Εντυπωσιάστηκα κυρίως από την ποικιλία των ιστοριών, οι οποίες παρότι είναι όλες τρόμου έχουν πολύ μεγάλες διαφορές αναμεταξύ τους, τόσο στη δομή όσο και στην ανάπτυξη, κάτι που μαρτυρά ότι ο συγγραφέας του έχει πάμπολλα και διαφορετικά ερεθίσματα. Σε γενικές γραμμές πάντως φέρνει κάπως περισσότερο σε παλιομοδίτη παραμυθά τρόμου (που για μένα είναι καλό), με μια ιδιαίτερη συμπάθεια στον Lovecraft, (επίσης καλό). Όσο για το λεξιλόγιο του; Πλουσιότατο και δυνατό. Είχα καιρό να τσεκάρω το λεξικό μου τέσσερις φορές όσο διάβαζα το ίδιο βιβλίο (και είναι και μικρό!).

 

Το μόνο αρνητικό που βρήκα είναι ότι κάποιες στιγμές τα ανωτέρω πλεονεκτήματα μεταμορφώνονταν σε μειονεκτήματα. Υπήρξαν φορές που χάθηκα μέσα στις ιστορίες επειδή ήταν υπερβολικά ψαγμένες, ενώ και το εντυπωσιακό λεξιλόγιο μού καθόταν λιγάκι βαρύ και ειδικά σε σημεία που η πλοκή έτρεχε.

 

Γενικώς πάντως, εντυπωσιάστηκα. Πολύ καλό βιβλίο.        

Edited June 5, 2015 by GeorgeDamtsios

[dagoncult]

 Πολύ ιδιαίτερη δουλειά. Τρόμος παραισθητικός και (όπως έχουν αναφέρει κι άλλοι) λυρικός. Για μένα δύο ήταν τα μεγαλύτερα ατού του βιβλίου: α)το ονειρικό, ρευστό ύφος που είναι παρόν σχεδόν σε όλες τις ιστορίες (με μόνη εξαίρεση, κατά τη γνώμη μου, το Απλά Περαστικός) και β)η ποικιλία των θεμάτων με τα οποία καταπιάνονται τα 12 διηγήματα του Camera Obscura.

Για την ποικιλία δεν έχω να πω πολλά, απλά διαβάστε το βιβλίο και θα δείτε. Για το ύφος θα πρέπει να αναφέρω ότι με κράτησε σε ένα τέτοιο επίπεδο, ώστε να με κάνει να αισθάνομαι πως ανά πάσα στιγμή ο εφιάλτης θα μπορούσε να ανακατευτεί με την πραγματικότητα της ιστορίας. Γράφω 'εφιάλτης' κι όχι 'όνειρο', γιατί, ευτυχώς, νιώθω ότι στα περισσότερα διηγήματα ο Σταμάτης θέλει να μας τρομάξει. Ίσως σε κάποια σημεία ο λόγος να έκανε το συγκεκριμένο ύφος κάπως βαρύ, αλλά η προσωπική μου γνώμη είναι πως στο σύνολό του ήταν πραγματικά πολύ ρευστό και γι' αυτό ξεχωριστό.

 

Στις ιστορίες:

Στα σίγουρα πολύ δυνατό το Camera Obscura. Μια ανατριχιαστική, νοσηρή ιδέα για ξεκίνημα. Το δεύτερο στη σειρά προτίμησής μου και μάλλον το πιο τρομακτικό απ' όλα (για εμένα).

Το Ξέφωτο δεν με έπιασε από την αρχή, αλλά η ατμόσφαιρά του σταδιακά γινόταν όλο και πιο τρομακτική. Μία από τις ελάχιστες ιστορίες στις οποίες το φινάλε δεν είχε τη δύναμη που θα ήθελα. Χάιλαϊτ: η περιγραφή του ονείρου του πρωταγωνιστή.

Το Όνειρο του Κρόνου: Γερή δόση φαντασίας, πολύ πρωτότυπη ιδέα κι ο Κρόνος φοβιστικός ως το κόκαλο. Το φινάλε ίσως ήταν ένα τσικ απότομο, όμως από την άλλη είναι μαύρο και δυσοίωνο, αφήνοντας τη φαντασία του αναγνώστη εγκλωβισμένη μέσα σ' εκείνη την αίθουσα... μπρρρ!

Ripper's ballad: Η λιγότερο αγαπημένη μου ιστορία. Μάλλον ήταν πολύ βαρύ το στυλ της για τα γούστα μου.

Η Μάσκα απλώς ξεχειλίζει από πρωτοτυπία και γι' αυτό ευθύνονται το Άνθος, τα νεκρά πουλιά έξω από το παράθυρο και τα στάχυα κάτω από το κρεβάτι. Α, και να μην ξεχάσω να αναφέρω πως, σ' εκείνη την μυστηριώδη Πόλη, γίνεται πραγματικά ο κακός χαμός.

Το Στοίχειωμα είναι τρομακτικό (ειδικά όταν η ιστορία γυρνάει στην ΟΓ του πατέρα). Στο φινάλε της ιστορίας μπορεί και να ανακαλύψεις ότι το ρίγος του φόβου ανακατεύεται μέσα σου με κάποιο περίεργο είδος συμπόνοιας.

Απλά Περαστικός: Μου άρεσε. Διαφορετικό. Όπως το βλέπω, είναι πιο γειωμένο από τα υπόλοιπα, τόσο από άποψη λόγου, όσο κι εσωτερικής δομής. Για κάποιον λόγο νομίζω θα μου άρεσε αν ήταν και μεγαλύτερο.

Γεννηθήτω το Θέλημά σου: Δεύτερο πρόσωπο, όχι και τόσο στιβαρή πλοκή, όμως (για μένα) το κλείσιμό του ήταν από τα δύο καλύτερα του βιβλίου.

Και πάω στις δυο εκπλήξεις. Ο Άνθρωπος που σκότωσε τον Χρόνο και Ωχρά Σπειροχαίτη. Το πρώτο είναι ΕΦ, κι όχι τρόμου. Μπερδεμένο, αλλά ευχαριστήθηκα την ανάγνωσή του από την αρχή ως το τέλος. Με τη σειρά της, η Ωχρά Σπειροχαίτη προέκυψε να είναι η προτίμησή μου από τις δώδεκα ιστορίες. Πολύ σκοτεινό διήγημα. ΥΓ: Εκείνο το κατηφορικό 'βυθίζεται' έγραψε για τα καλά.

Vice versa: Ζόρικο, σκληρό κείμενο. Ο τρόμος είναι ωμός σε σημεία. Μάλλον το πιο σκληρό διήγημα απ' όλα.

The Babalon Working: Δεν με σημάδεψε. Αυτό μάλλον έχει να κάνει με τα πήγαινε-έλα που αυτήν τη φορά δεν λειτούργησαν και πολύ καλά για μένα. Υπάρχει όμως κι ένα 'αλλά' στην όλη υπόθεση, κι αυτό το 'αλλά' δεν είναι άλλο από το φοβερό και τρομερό τέλος της ιστορίας. Είναι μια γραμμή, εφτά λέξεις, αλλά σπέρνει από εδώ ως το βασίλειο της Babalon!

 

Συνολικά: Δυνατή συλλογή. Δεν υπάρχει απολύτως καμία αμφιβολία ότι αποτελεί κάτι το ξεχωριστό για την ελληνική λογοτεχνία τρόμου. Απλώς δεν γίνεται να μην το αισθανθείς αυτό καθώς γυρνάς τις σελίδες. Υπάρχει κάτι που μου έλειψε; Ναι: Περισσότερες ιστορίες. Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας αυτά τα Χριστούγεννα, όσοι τρομίτες δεν έχετε γνωρίσει τους σκοτεινούς κόσμους που δημιουργεί ο κύριος Λαδικός (ο δικός μας Adicto, εδώ στο φόρουμ). Η πένα του θα σας εκπλήξει ευχάριστα (ή, αν προτιμάτε, μιας και μιλάμε για ιστορίες τρόμου, δυσάρεστα :) ).

[DinMacXanthi]

 Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας αυτά τα Χριστούγεννα, όσοι τρομίτες δεν έχετε γνωρίσει τους σκοτεινούς κόσμους που δημιουργεί ο κύριος Λαδικός (ο δικός μας Adicto, εδώ στο φόρουμ). Η πένα του θα σας εκπλήξει ευχάριστα (ή, αν προτιμάτε, μιας και μιλάμε για ιστορίες τρόμου, δυσάρεστα :) ).

Ευχάριστα, καλά το είπες! Ένα πολύ ξεχωριστό ντεμπούτο και μέσα στα 3 βιβλία τρόμου που πάντα προτείνω σε όποιον θέλει να διαβάσει Έλληνες (τα άλλα 2 είναι το Ασήμι που ουρλιάζει του Κάουα και η Νύχτα της λευκής παπαρούνας του Μίσσιου). Μακάρι ο συγγραφέας να βρει το χρόνο να μας δώσει και συνέχεια.

Το "εκείνη" που ανέβηκε πρόσφατα στη βιβλιοθήκη τρόμου είναι μια καλή εικόνα του τι συνέχεια να περιμένουμε.

 

[mariosdimitriadis]

 

Καταπληκτικό! 12 δυνατές ιστορίες τρόμου ξεδιπλώνονται ύπουλα με μεστό λόγο, πολύ ιδιαίτερο λεξιλόγιο, εξαίσιο ύφος και λυρισμό, αφήνοντας τον τρόμο να ξεχυθεί άφθονος. Από την πρώτη κιόλας ιστορία κατάλαβα ότι πρόκειται να διαβάσω κάτι πολύ δυνατό και ιδιαίτερο. Δεν το κρύβω...το camera obscura με ενθουσίασε και αναμένω με ανυπομονησία το επόμενό του Σταμάτη.

[Adicto]

Eπ! Ευχάριστη έκπληξη τα φρέσκα αυτά reviews! Να ειστε καλά, παιδιά για το χρόνο που αφιερώσατε στο βιβλίο.

 

Δαγωνα, το χάρηκα το παρακάτω:

 

"Δεν υπάρχει απολύτως καμία αμφιβολία ότι αποτελεί κάτι το ξεχωριστό για την ελληνική λογοτεχνία τρόμου. Απλώς δεν γίνεται να μην το αισθανθείς αυτό καθώς γυρνάς τις σελίδες".