SymphonyX13 Posted January 14, 2016 Share Posted January 14, 2016 Μόλις δανείστηκα το βιβλίο που έκανα δώρο στον ανηψιό μου τα χριστούγεννα και αρχίζω διάβασμα. "Νεκρή Γραμμή" του Κωνσταντίνου Κέλλη... 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WolfBack Posted January 14, 2016 Share Posted January 14, 2016 Μόλις δανείστηκα το βιβλίο που έκανα δώρο στον ανηψιό μου τα χριστούγεννα και αρχίζω διάβασμα. "Νεκρή Γραμμή" του Κωνσταντίνου Κέλλη... Και πολύ καλά κάνεις! Θα το φχαριστηθείς τα μάλα! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted January 14, 2016 Share Posted January 14, 2016 (edited) Ευχαριστώ πολύ και τους δυο σας για την επιλογή αν το τελειώσετε, αφήστε παρακαλώ μια άποψη στο τόπικ του βιβλίο http://community.sff.gr/topic/15987-νεκρή-γραμμή-κωνσταντίνος-κέλλης/ Για το on-topic του θέματος, εγώ διαβάζω το Ζώνη Ερήμωσης του Περικλή Μποζινάκη. Edited January 14, 2016 by DinMacXanthi 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 26, 2016 Author Share Posted January 26, 2016 The ruins του Scott Smith: Λοιπόν αυτό το είχα δει σε ταινία και μου είχε φανεί θριλεράκι του σωρού. Είναι τύπου "η καλύβα στο δάσος", μόνο που εδώ ως δολοφόνος λειτουργεί ένας πελώριος κισσός που καλύπτει έναν λόφο με ερείπια. Στον λόφο είναι παγιδευμένη μια παρέα από teens ενώ γύρω-γύρω οπλισμένοι ιθαγενείς δεν τους αφήνουν να ξεφύγουν. Σίγουρα διαβάζεται πιο ευχάριστα σε βιβλίο απ' ότι βλέπεται σε ταινία, αλλά οι 400 σελίδες που διήρκησε ήταν υπερβολικά πολλές. Παρά το γεγονός ότι οι χαρακτήρες είναι πολλοί αριθμητικά, οι διάλογοι δεν είναι τόσο πολλοί όσο θα έπρεπε και κάπου κουράζει με character development που εγώ το εξέλαβα ως telling διότι σε εντελώς άκυρες στιγμές οι ήρωες θυμούνται γεγονότα από το παρελθόν τους "έτσι για να γίνεται ανάπτυξη χαρακτήρα". Σε γενικές γραμμές: Θα ήταν πολύ καλύτερο αν ήταν πιο ολιγοσέλιδο. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 30, 2016 Author Share Posted January 30, 2016 (edited) Διάβασα το 4 short stories του H.P. Lovecraft και του C.M. Eddy. Το Ashes το είχα διαβάσει στο παρελθόν, αλλά τελικά ο λόγος που πείσμωσα για να βρω αυτό το ebook είναι ο εξής: Ενώ όλες οι "συνεργασίες" του δασκάλου Lovecraft υπάρχουν δωρεάν στο ίντερνετ, είχε εμφανιστεί για κάποιο διάστημα ο εγγονός του Eddy και είπε "απαγορεύω την ελεύθερη δημοσίευση αυτών των 4 ιστοριών γιατί ανήκουν στον παππού μου". Ίσως αυτό το "εμπάργκο" να υπάρχει και σήμερα, δεν το έχω ψάξει. Πάντως ήταν αυτό το γεγονός -ότι ήταν δυσεύρετες για κάποιο διάστημα- που με πείσμωσε να τις βρω. Το loved dead είναι μια ιστορία ενώς νεκρόφιλου, που δεν αρκέστηκε στο να κάνει σεξ με πτώματα, αλλά έγινε επιπλέον και serial killer. Μιλάμε για πολύ "μαυρίλα" σε μια κλασική ιστορία του είδους. Από το Deaf, Dumb and Blind είχα διαβάσει ένα απόσπασμα στο βιβλίο του Γιανουλάκη "Αυτοί που κρύβονται στο σκοτάδι" και επιτέλους το βρήκα ολοκληρωμένο. Είναι με έναν τυφλό που διαισθάνεται την σατανιστική ιστορία ενός σπιτιού όπου στο παρελθόν γινόντουσαν τελετές και όργια. Το The Ghost Eater είναι ίσος η μοναδική ιστορία που δεν γέρασε σωστά και πλέον μοιάζει παρωχημένη. Το Ashes ήταν συμπαθητικό και καλούλι. Αφορούσε έναν επιστήμονα που έχει βρει τον τρόπο να μετατρέπει οτιδήποτε σε στάχτη. Την θεωρώ ως την ιστορία με την πιο μεγάλη συλλεκτική αξία της συλλογής, διότι είναι η πρώτη φορά που ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές του Lovecraft είναι γυναίκα και επιπλέον έχει και σεξ ("love-making" όπως το γράφει ο δάσκαλος). Όχι ότι το αναλύει σοβαρά, αλλά και μόνο το γεγονός ότι αναφέρει πως έγινε, είναι πρωτότυπο. Βέβαια εννοείται ότι αυτή η καινοτομία για τα Λαβκραφτικά δεδομένα οφείλεται μάλλον στον Eddy. Edited January 30, 2016 by AlienBill 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted January 30, 2016 Share Posted January 30, 2016 Το "Οι αγαπημένοι νεκροί" το είχα πρωτοδιαβάσει σε μια ανθολογία του Μπαλάνου πριν πάρα πολλά χρόνια. Πολύ μπροστά για την εποχή της η ιστορία, στέκεται ανετότατα και σήμερα. Υποθέτω πως το shock value οταν κυκλοφόρησε θα ηταν πολύ μεγάλο (νομίζω πως είχε "φάει" και απαγόρευση κυκλοφορίας τότε). Δεν ήξερα πως είχε βάλει το χερακι του και ο ΧΦΛ στην συγγραφή της... 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted January 31, 2016 Share Posted January 31, 2016 Η Ζώνη Ερήμωσης του Περικλή Μποζινάκη. Είμαι στα μισά, και εδώ αποδεικνύεται -μαζί με το στο λυκόφως εκείνα- οτι είναι ξεκάθαρα συγγραφέας weird fiction (new weird για την ακρίβεια) και όχι τυπικού τρόμου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 31, 2016 Author Share Posted January 31, 2016 Η Ζώνη Ερήμωσης του Περικλή Μποζινάκη. Είμαι στα μισά, και εδώ αποδεικνύεται -μαζί με το στο λυκόφως εκείνα- οτι είναι ξεκάθαρα συγγραφέας weird fiction (new weird για την ακρίβεια) και όχι τυπικού τρόμου. Ποια είναι η διαφορά αυτών των ειδών όπως εσύ την αντιλαμβάνεσαι; Κάτι έχω υπόψη μου αλλά με ενδιαφέρει η οπτική σου. Για τα συγκεκριμένα θα έλεγα ότι πράγματι, η "ζώνη ερήμωσης" ξεφεύγει κάπως περισσότερο και τα sci-fi στοιχεία υπερέχουν σε κάποιες από τις ιστορίες. Το "στο λυκόφως, εκείνα" δεν θυμάμαι να ξεφεύγει τόσο. Το αγαπημένο μου του Μποζινάκη πάντως (χωρίς να έχω διαβάσει το τελευταίο του) είναι το πρώτο του "σκοτεινά ανέκδοτα και ιστορίες εφιαλτών". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted January 31, 2016 Share Posted January 31, 2016 Οι ιστορίες που ανήκουν στο new weird έχουν περισσότερο σκοπό να θέσουν ερωτήματα και να προβληματίσουν τον αναγνώστη με την ολοκλήρωση της ιστορίας, παρά να τα απαντήσουν. Το είδος δεν έχει αυτοσκοπό να τρομάξει, αν και έχει τη δυνατότητα να σε creepιάσει και παίζει με τα συναισθήματα του αναγνώστη. Ξεκινάει από μια ρεαλιστική βάση, συνήθως σε ένα αστικό setting και γλιστράει στο μη οικείο, χρησιμοποιώντας στοιχεία φάντασι, επιστημονικής φαντασίας και τρόμου.Από τη στιγμή που συγγραφείς τρόμου γράφουν new weird, είναι φυσιολογικό να παίζει και με τις σκοτεινές χορδές του αναγνώστη. Ένα τρανό παράδειγμα, ο Λιγκότι. Αλλά δεν γράφουν μόνο χοροράδες new weird.Ας πούμε, ο Mieville έχει την στάμπα του Φαντασά, όμως ακόμα και τα καθαρά φάντασυ κείμενά του ανήκουν άνετα στο new weird. Το Perdido Street Station είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα.Ο Jeff VanderMeer έχει το Southern Reach trilogy που έχει sci-fi υλικό, και πολύ το ονομάζουν και επιστημονική φαντασία, αλλά δεν χρειάζεται κανείς παρά κανα δυο κεφάλαια, για να καταλάβει πως... κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει εδώ, και δεν είναι μόνο στις σελίδες αλλά και στο μυαλό του αναγνώστη όσο αναλογίζεται τι διαβάζει. Οι ταμπέλες είναι πολλές φορές χρήσιμες, άλλες φορές όχι. Στο τέλος, έχει να κάνει με το ίδιο το κείμενο και τι αποτέλεσμα είχε. Όμως πιστεύω πως αν πιάσει κανείς τον Μποζινάκη -σε αυτές τις δυο δουλειές έστω- για να τρομάξει, μάλλον έχασε. Έχει τις στιγμές του, φυσικά, αλλά δεν είναι ο σκοπός του κειμένου αυτός. Έτσι τον καταλαβαίνω εγώ, και με αυτό το σκεπτικό τον διαβάζω τώρα. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 31, 2016 Author Share Posted January 31, 2016 (edited) ^ Πολύ συμπίπτουν οι απόψεις μας, Ντινο, αν και νομίζω προς το τέλος της "Ζώνης ερήμωσης" υπάρχει μια ιστορία απ' ότι θυμάμαι που την θεώρησα αρκετά τρομακτική. Όπως και μερικές από το "λυκόφως" (παρόλο που ήταν σαν σύνολο κάπως πιο προσωπικό σε σχέση με το "σκοτεινά ανέκδοτα") Edited January 31, 2016 by AlienBill Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted January 31, 2016 Share Posted January 31, 2016 Η Ζώνη Ερήμωσης του Περικλή Μποζινάκη. Είμαι στα μισά, και εδώ αποδεικνύεται -μαζί με το στο λυκόφως εκείνα- οτι είναι ξεκάθαρα συγγραφέας weird fiction (new weird για την ακρίβεια) και όχι τυπικού τρόμου. Ποια είναι η διαφορά αυτών των ειδών όπως εσύ την αντιλαμβάνεσαι; Κάτι έχω υπόψη μου αλλά με ενδιαφέρει η οπτική σου. Για τα συγκεκριμένα θα έλεγα ότι πράγματι, η "ζώνη ερήμωσης" ξεφεύγει κάπως περισσότερο και τα sci-fi στοιχεία υπερέχουν σε κάποιες από τις ιστορίες. Το "στο λυκόφως, εκείνα" δεν θυμάμαι να ξεφεύγει τόσο. Το αγαπημένο μου του Μποζινάκη πάντως (χωρίς να έχω διαβάσει το τελευταίο του) είναι το πρώτο του "σκοτεινά ανέκδοτα και ιστορίες εφιαλτών". To "Σκοτεινά Ανέκδοτα" είναι εξαιρετικό βιβλίο τρόμου, ίσως ό,τι πιο βατό έχει κάνει ο Μποζινάκης. Αλλά ωραίο-βατό, με ιστορίες που έχουν αρχή-μέση-τέλος και παίζουν πιο κοντά σε παραδοσιακό τρόμο (βασικά weird tale θα το έλεγα). Αν θυμάμαι καλά, το "Στο λυκόφως" ήταν πιο body horror (biopunk που λέει και η πιτσιρικαρία) και το "Ζώνη ερήμωσης" μπόρείς να το πεις και new weird, όπως new weird λες άνετα και το "Απόκρημνος χρόνος". Όσο για το τελευταίο του, είναι το βιβλίο που μπαίνει σφήνα μεταξύ "Σκοτεινών ανεκδότων" και του "Στο λυκόφως" ως προς το περιεχόμενο και στυλ 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted February 3, 2016 Share Posted February 3, 2016 Τζεφ Λονγκ - Η Κατάβαση Πριν δώδεκα μέρες έχασα τον πατέρα μου, έτσι χρειάστηκε αρκετός καιρός (για τα δικά μου δεδομένα) μέχρι να τελειώσω τελικά το βιβλίο, έχοντας εννοείται μειωμένη όρεξη για οτιδήποτε. Οφείλω να ομολογήσω πάντως ότι σε αρκετές στιγμές το βιβλίο με συνεπήρε και μ'έκανε να ξεχάσω, έστω και για λίγο και όσο αυτό είναι δυνατό, την τραγική αυτή απώλεια. Ο τίτλος του βιβλίου τα λέει όλα, έχουμε να κάνουμε με την κατάβαση των ανθρώπων στα έγκατα της Γης, στον απέραντο λαβυρινθώδες υπόγειο κόσμο, όπου κατοικεί μια άλλη φυλή, η οποία αποτελείται από τρομακτικά πλάσματα που τα συναντούσε κανείς μόνο σε μύθους και ιστορίες τρόμου. Μετά την ανακάλυψη του τεράστιου υπόγειου κόσμου, κυβερνήσεις, οργανισμοί και επιχειρήσεις, έθεσαν ως στόχο την κατάκτησή του. Έτσι, παρακολουθούμε τις προσπάθειες των ανθρώπων να εξερευνήσουν τον τεράστιο και σκοτεινό αυτό κόσμο, καθώς και να κατανοήσουν τον τρόπο δημιουργίας του και τις σχέσεις του με τον δικό μας κόσμο. Α, και φυσικά να δουν αν υπάρχει Σατανάς... Το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας διαδραματίζεται σε υπόγειους λαβυρίνθους και σε αχανή τοπία χιλιάδες μέτρα κάτω από τα πόδια μας και νομίζω πως ο συγγραφέας κατάφερε με τις ωραίες και παραστατικές του περιγραφές να μας δείξει πως είναι ένας τέτοιος κόσμος. Η πλοκή είναι γεμάτη με αγωνία και σασπένς, ενώ και η δράση είναι φυσικά πάρα πολλή και χορταστική και οι δυνατές σκηνές βίας και τρόμου δεν λείπουν από το μενού. Η γραφή μου φάνηκε αρκετά καλή και ευκολοδιάβαστη, σίγουρα εθιστική, αν και κάποιοι διάλογοι δεν δούλεψαν και πολύ καλά. Όσον αφορά τους χαρακτήρες, δεν δέθηκα ιδιαίτερα με κάποιον, πάντως νομίζω πως έκαναν καλά την δουλειά τους. Γενικά πρόκειται για ένα συναρπαστικό και ενδιαφέρον περιπετειώδες βιβλίο τρόμου, γεμάτο ένταση, δράση, δυνατές εικόνες και ωραίες περιγραφές, ό,τι πρέπει για να περάσει ψυχαγωγικά η ώρα. Δυστυχώς δεν το απόλαυσα στον βαθμό που θα ήθελα, όμως μ'έκανε να ξεχαστώ λιγάκι από την απώλειά μου. Το προτείνω στους λάτρεις των περιπετειών. 8.5/10 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
joker-godfather Posted February 3, 2016 Share Posted February 3, 2016 Ξεκινησα τους δαιμονες της Νορμανδιας του Masterton και εχω φτασει λιγο πριν τη μεση θα συνεχισει μεχρι το τελος να μου θυμιζει b-movie; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted February 3, 2016 Author Share Posted February 3, 2016 Ξεκινησα τους δαιμονες της Νορμανδιας του Masterton και εχω φτασει λιγο πριν τη μεση θα συνεχισει μεχρι το τελος να μου θυμιζει b-movie; Απ' ότι θυμάμαι ναι.... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eric Draven Posted February 4, 2016 Share Posted February 4, 2016 Αφανισμός - Η τριλογία της Νοτιας Ζώνης του Τζεφ Βαρντεμιερ (βραβείο Nebula 2014). Holy shit! Λαβκραφτικός creepy καθαρόαιμος τρόμος με εξαιρετική πλούσια γραφή. Επιτέλους κάτι αναδύθηκε από την ξεραϊλα. Ανυπομονώ για τα επόμενα και το συστύνω στους φίλους του είδους. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted February 4, 2016 Share Posted February 4, 2016 Αφανισμός - Η τριλογία της Νοτιας Ζώνης του Τζεφ Βαρντεμιερ (βραβείο Nebula 2014). Holy shit! Λαβκραφτικός creepy καθαρόαιμος τρόμος με εξαιρετική πλούσια γραφή. Επιτέλους κάτι αναδύθηκε από την ξεραϊλα. Ανυπομονώ για τα επόμενα και το συστύνω στους φίλους του είδους. Τόσο καλός πια ο Αφανισμός; Όχι ότι δεν του το είχα του Vandermeer. Θέλω να το διαβάσω, αλλά κάτι μου λέει ότι θα προτιμήσω το πρωτότυπο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eric Draven Posted February 4, 2016 Share Posted February 4, 2016 MΜόλις έμαθα και από το συγγραφέα πως ο Alex Garland πήρε τα κινηματογραφικά δικαιωματα, έχει γράψει το σενάριο κ φέτος ξεκινά τα γυρίσματα. Ο Alex Garland του Ex Machina! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted February 12, 2016 Share Posted February 12, 2016 Τζακ Γουίλιαμσον - Οι λύκοι του σκότους Δεύτερο βιβλιαράκι του Τζακ Γουίλιαμσον που διαβάζω, μετά το παλιομοδίτικο αλλά ψυχαγωγικό space opera μυθιστόρημα "Η λεγεώνα του διαστήματος" που διάβασα το 2011. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια νουβέλα τρόμου με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, γραμμένη το μακρινό 1932, τότε που ο συγγραφέας ήταν εικοσιτεσσάρων χρονών! Ο αφηγητής της ιστορίας μας, ένας νεαρός επιστήμονας ονόματι Κλόβις ΜακΛόριν, δέχεται ένα παράξενο τηλεγράφημα από τον πατέρα του. Έτσι, θ'αφήσει την Νέα Υόρκη και θα ταξιδέψει στο απομακρυσμένο ράντσο του επιστήμονα πατέρα του, κάπου στο Τέξας, μέσα στο καταχείμωνο και με ένα κάρο χιόνι. Εκεί θα βρεθεί αντιμέτωπος με τρομακτικά, αλλόκοτα πλάσματα, που μακελεύουν την περιοχή. Και θα καταλάβει ότι κάτι το διαβολικό έχει εισβάλλει σ'αυτό το κομμάτι της χώρας, κάπου από το Υπερπέραν, μετά από ένα πείραμα του πατέρα του. Μόνος του, θα πρέπει να αναλάβει δράση, πριν να είναι αργά για όλη την ανθρωπότητα... Η ιστορία γράφτηκε πριν από ογδόντα και πλέον χρόνια, οπότε είναι λογικό να δείχνει τα χρονάκια της από άποψη γραφής και επιστημονικών λεπτομερειών. Όμως χωρίς αμφιβολία πρόκειται για μια αρκετά συναρπαστική, ενδιαφέρουσα και άκρως ατμοσφαιρική ιστορία τρόμου. Και η γραφή δεν είναι καθόλου κακή, απλά ίσως λιγάκι παλιομοδίτικη. Διαβάζεται γρήγορα και ευχάριστα και οι περιγραφές τοπίων και καταστάσεων είναι πολύ καλές. Γενικά έχουμε να κάνουμε με μια ωραία ιστορία τρόμου με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, ό,τι πρέπει για να περάσει γρήγορα και ευχάριστα η ώρα. Προσφέρει δράση και ανατριχίλες, ενώ το κλίμα της ιστορίας θυμίζει λιγάκι Χ. Φ. Λάβκραφτ. 7.5/10 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted February 15, 2016 Author Share Posted February 15, 2016 City of the dead του Brian Keene: Πρόκειται για το sequel του the rising και ξεκινάει από εκεί που μας άφησε το προηγούμενο βιβλίο. Η ομάδα των επιζώντων σώζουν τον γιο του πρωταγωνιστή και μετά από πολλές περιπέτειες, κατλήγουν στον ουρανοξύστη ενός μεγιστάνα, που είναι και το τελευταίο καταφυγιο των ζωντανών. Εντωμεταξύ μαθαίνουμε περισσότερα για τα ζόμπι: Πρόκειται για δαιμονικά πνεύματα που κυριεύουν τα πτώματα των ανθρώπων και των ζώων με στόχο να αφανίσουν όλους τους ζωντανούς και να προκαλέσουν την αποκάλυψη. Ο Keene ξέρει πώς να σκιαγραφεί καλά τους ήρωές του και να προσφέρει ατέλειωτο σασπένς σε συνδυασμό με υψηλής ποιότητας δράμα. Υπάρχουν και σκηνές φρίκης μέσα που είναι για γερό στομάχι. Νομίζω ότι αξίζει τη φήμη του αυτό το μυθιστόρημα... 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted February 23, 2016 Author Share Posted February 23, 2016 Όσο ήμουν στην Αθήνα διάβασα το backwoods της Sara Reinke Στην ιστορία αυτή ένας δασολόγος που ανέλαβε να καταμετρήσει τα δέντρα σε μία δασική έκταση, παθαίνει ένα δυστύχημα με το τζιπ του και καταλήγει σε μία απόρρητη στρατιωτική εγκατάσταση, όπου διεξάγονται πειράματα σε ανθρώπους και δημιουργούνται κάποια τέρατα που ονομάζονται screamers. Τα 2/3 του βιβλίου είναι πολύ καλή ανάπτυξη των χαρακτήρων και των ερωτικών τριγώνων που προκύπτουν, όπως επίσης και του όλου setting. Το τελευταίο 1/3 περιλαμβάνει ατέλειωτη και άκρως ενδιαφέρουσα δράση. Πρωτότυπη ιστορία που με κράτησε μέχρι το τέλος.... 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted February 23, 2016 Share Posted February 23, 2016 Διαβάζω το He who walks in Shadows του Brett Talley.Δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός, ούτε στην πρώτη γραμμή των μοντέρνων αγγλόφωνων horror writers, αλλά οι φανς του cthulhu mythos (και των επιτραπέζιων της fantasy flight στυλ Mansions of Madness, Eldritch horror κλπ που πρέπει να τα έχει τιμήσει κι ο ίδιος) μάλλον θα τον συμπαθήσουν πολύ.Ουσιαστικά το βιβλίο είναι το sequel του πρώτου βιβλίου του (στο shortlist για το bram stoker πριν λίγα χρόνια) The thing that should not be. Είναι αυτό που καταλαβαίνω πως ήθελε να κάνει ο Derleth κάποτε, να συνενώσει το mythos σε ένα "campaign" σε αντίθεση με τα "one-offs" του ΧΦΛ, αλλά η μάλλον μέτρια συγγραφική του ικανότητα δεν του το επέτρεψε. Ο Talley είναι καλός σ'αυτό, προσφέροντας ένα πραγματικό Lovecraftian pulp, εύπεπτο και χαλαρωτικό. Ό,τι πρέπει αν είσαι άρρωστος και δεν θες παραπάνω ζαλούρα.Τα προτείνω και τα 2, καθώς και το The Void από τον ίδιο, sci-fi κοσμικός τρόμος (όχι Λαβκραφτικός) στο στυλ του Event Horizon. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Natasha Posted February 27, 2016 Share Posted February 27, 2016 Διαβάζω το She walks in Shadows, ανθολογία επιμελημένη από τη Silvia Moreno-Garcia και την Paula R. Stiles. Έχουν κάνει καταπληκτική δουλειά στην επιλογή των κειμένων (που είναι εμπνευσμένα από το Κθούλου μύθος) και την αντίστοιχη εικονογράφηση. Όλες οι συμμετοχές είναι από γυναίκες δημιουργούς. Μου μένουν μονάχα δυο ιστορίες για να την τελειώσω οπότε μπορώ από τώρα να σας την προτείνω ανεπιφύλακτα 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted March 13, 2016 Author Share Posted March 13, 2016 (edited) Διάβασα το Brain cheese buffet του Edward Lee: Με βάση όσα έχω διαβάσει ως τώρα από τον συγγραφέα, είχα σχηματίσει την άποψη ότι ξέρει να παντρεύει τον λυρισμό με την καφρίλα του σπλάτερ. Η συγκεκριμένη όμως ανθολογία αγγίζει τα όρια της κακογουστιάς και σε πολλά σημεία τα ξεπερνάει κιόλας. Ντρέπομαι απλά και μόνο να αναφέρω με τι ασχολείται το κάθε διήγημα που την απαρτίζει. Γνωρίζω ότι ο λεγόμενος "ακραίος τρόμος" περιλαμβάνει κι αυτές τις εκφάνσεις, αλλά το υποκειμενικό μου γούστο δεν φτάνει μέχρι εκεί. Ενα παράδειγμα: Σε μία από τις ιστορίες, ένας πλούσιος έχει το φετίχ να τρώει... φλέματα. Δηλαδή χλέπες. Πάει σε μια ψυχολόγο για να θεραπεύσει το πρόβλημά του και τελικά καταλήγει να την ερωτευτεί γιατί αυτή έχει το φετίχ να τρώει εμετο. Σε αυτό το πνευμα κυμαίνονται όλες οι ιστορίες. Η ανθολογία ξεκινάει με τα περιβόητα "Mr Torso" και "Mrs Torso", τα οποία όμως δεν μπόρεσα να τα διαβάσω. Αυτό συνέβη γιατί αυτά τα δύο διηγήματα ήταν γραμμένα σε αμερικάνικη αργκό και τα αγγλικά μου δεν φτάνουν σε αυτό το επίπεδο. Θέλω να πιστεύω ότι το carnal surgery που το έχω στα υπόψη για αργότερα, θα περιλαμβάνει πιο ενδιαφέρουσες και λιγότερο κακόγουστες ιστορίες. Εννοείται ότι τα μυθιστορήματα του Edward Lee είναι σαφώς καλύτερα και πολύ πιο ψυχαγωγικά, όπως και οι ανθολογίες που έκανε μαζί με τον Ketchum. Απλά η συγκεκριμένη δεν μου άρεσε... Edited March 13, 2016 by AlienBill 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
deadstamalive Posted March 14, 2016 Share Posted March 14, 2016 Διάβασα το Brain cheese buffet του Edward Lee: Με βάση όσα έχω διαβάσει ως τώρα από τον συγγραφέα, είχα σχηματίσει την άποψη ότι ξέρει να παντρεύει τον λυρισμό με την καφρίλα του σπλάτερ. Η συγκεκριμένη όμως ανθολογία αγγίζει τα όρια της κακογουστιάς και σε πολλά σημεία τα ξεπερνάει κιόλας. Ντρέπομαι απλά και μόνο να αναφέρω με τι ασχολείται το κάθε διήγημα που την απαρτίζει. Γνωρίζω ότι ο λεγόμενος "ακραίος τρόμος" περιλαμβάνει κι αυτές τις εκφάνσεις, αλλά το υποκειμενικό μου γούστο δεν φτάνει μέχρι εκεί. Ενα παράδειγμα: Σε μία από τις ιστορίες, ένας πλούσιος έχει το φετίχ να τρώει... φλέματα. Δηλαδή χλέπες. Πάει σε μια ψυχολόγο για να θεραπεύσει το πρόβλημά του και τελικά καταλήγει να την ερωτευτεί γιατί αυτή έχει το φετίχ να τρώει εμετο. Σε αυτό το πνευμα κυμαίνονται όλες οι ιστορίες. Η ανθολογία ξεκινάει με τα περιβόητα "Mr Torso" και "Mrs Torso", τα οποία όμως δεν μπόρεσα να τα διαβάσω. Αυτό συνέβη γιατί αυτά τα δύο διηγήματα ήταν γραμμένα σε αμερικάνικη αργκό και τα αγγλικά μου δεν φτάνουν σε αυτό το επίπεδο. Θέλω να πιστεύω ότι το carnal surgery που το έχω στα υπόψη για αργότερα, θα περιλαμβάνει πιο ενδιαφέρουσες και λιγότερο κακόγουστες ιστορίες. Εννοείται ότι τα μυθιστορήματα του Edward Lee είναι σαφώς καλύτερα και πολύ πιο ψυχαγωγικά, όπως και οι ανθολογίες που έκανε μαζί με τον Ketchum. Απλά η συγκεκριμένη δεν μου άρεσε... Αυτο διαβαζω τωρα! Η ιστορια με τις χλεπες πωπω...ειδικα εκει με την τροφαντουλα αστεγη κ το δοντι.. Το μακακ δεν με τρελανε αν κ προς το τελος εφτιαχνε. Το crub girl in the prison of dead women μ' αρεσε αρκετα. Το μιστερ τορσο ειναι πολυ ζορι κ αφου το χω στα ελληνικα το παρελειψα. Το μισις ειναι πολυ πιο ευκολο. Κ μ αρεσε κιολας. Τωρα ξεκινησα το mother. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted March 14, 2016 Author Share Posted March 14, 2016 Και το "baby" είναι ασ' τα να πάνε. Είχε μια σκηνή που μου ήρθε να κάνω εμετό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.