Τι διαβάζετε από τρόμο;

[AlienBill]

Harvest Home του Thomas Tryon: Ενα εξαιρετικό μυθιστόρημα από τα 70s. Κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά με την ταινία the wicker man και η υπόθεσή του είναι τόσο παρόμοια με αυτή, που μάλλον την ενέπνευσε. Μια οικογένεια αποτελούμενη από τον πρωταγωνιστή, την γυναίκα του και τη μικρή τους κόρη, αποφασίζουν να εγκατασταθούν σε ένα απόμερο χωριό της αμερικανικής υπαίθρου. Οι κάτοικοι είναι γεωργοί, αλλά αρνούνται να καλλιεργήσουν τα καλαμπόκια τους με σύγχρονα μηχανήματα όπως τα τρακτέρ. Χρησιμοποιούν παραδοσιακά μέσα. Επίσης τα ήθη και τα έθιμά τους περιστρέφονται γύρω από αυτό που αποκαλούν "παλιούς τρόπους" και έχουν παγανιστικά χαρακτηριστικά που σχετίζονται με τα ελευσίνια μυστήρια. Το θέμα είναι ότι όποιος έχει αρνηθεί μέχρι στιγμής τους "παλιούς τρόπους" έχει πεθάνει από δήθεν ατύχημα, ενώ όποιος άντρας έχει αντικρίσει με τα μάτια του την ανώτερη από όλες τις τελετές που ονομάζεται Harvest Home, έχει χάσει την όρασή του. Κάτι πολύ παράξενο συμβαίνει με την τελετή αυτή. Αυτό καθίσταται ολοένα και πιο εμφανές καθώς όσο προχωράει η ανάγνωση, όλο και πιο παγανιστικά/τρομακτικά γίνονται τα ήθη και τα έθιμα του χωριού. Το βιβλίο είναι γύρω στις 500 σελίδες, εκ των οποίων στις 300 η πλοκή προχωράει απελπιστικά αργά σε σημείο που να θέλω να το παρατήσω. Ήταν όμως οι τελευταίες 200 που ξελάσπωσαν καθώς οι ανακαλύψεις διαδέχονται η μία τη άλλη και τα ένοχα μυστικά του χωριού έρχονται στο φως, μέχρι το φινάλε που αποκαλύπτεται η φριχτή αλήθεια σε όλο το τραγικό και φεμινιστικό της μεγαλείο.... Το αγάπησα αυτό το μυθιστόρημα, άσχετα με το αν θα μπορούσε να ήταν και πιο σύντομο. Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όσους είναι οπαδοι του the wicker man και της θεματολογίας με την οποία καταπιάνεται....

Edited March 18, 2016 by AlienBill

[AlienBill]

The puffin book of horror stories:  Μια ανθολογία διηγημάτων που διαρκεί μόλις 80 σελίδες αλλά είναι περιεκτική. Όλες οι ιστορίες είναι επιλεγμένες από τον Anthony Horowitz αν και -για να πω του στραβού το δίκιο- υστερεί σαν σύνολο σε σχέση με τα διηγήματα που γράφει ο ίδιος, σαν συγγραφέας, κυρίως επειδή εδώ με τις επιλογές που κάνει, εστιάζει περισσότερο στην πρωτοτυπία παρά στον τρόμο. Στο Secret terror του Pete Jonson μαθαίνουμε για μια κοπέλα που κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να αντιμετωπίσει την φοβία που έχει για τις αράχνες. Στο Battleground του Stephen King, μια ομάδα από στρατιώτες-μινιατούρες τα βάζει με έναν αδίστακτο δολοφόνο και τον παίζουν στα ίσα. To the vacancy του Robert Westall είναι μια όμορφη ιστορία επιστημονικής φαντασίας. Το The twich του Guy de Maupassant είναι μια κλασική αφήγηση ενός πατέρα προς κάποιον που εργάζεται σε spa, σχετικά με το πώς έπαθε ένα ενοχλητικό τικ που έχει στα χέρια, όταν ήρθε αντιμέτωπος με το περιστατικό της νεκροφάνειας της κόρης του. Στο freebies του Laurence Staig, μια κοπέλα που έχει το συνήθειο να συλλέγει προιόντα δωρεάν προσφορών, αποκτά μια συσκευή που ξυπνάει τους νεκρούς. Στο Man from the south του Roald Dahl (ίσως το καλύτερο της συλλογής) ένας νάνος βάζει στοίχημα με έναν νεαρό και του λέει ότι αν ο αναπτήρας του ανάψει 10 φορές συνεχόμενες, τότε θα του χαρίσει τη λιμουζίνα του. Αν όχι, θα του κόψει το δάχτυλο. Στο the werewolf mask του Kenneth Ireland, ένα παιδί μεταμφιέζεται σε λυκάνθρωπο και τρομάζει τον κόσμο, μέχρι που γνωρίζει έναν πραγματικό λυκάνθρωπο. Στο Eels του John Gordon, μια αδίστακτη γυναίκα που έδωσε κάποτε την κόρη της για ιυοθεσία, σκοτώνει την εγγονή της και ρίχνει το πτώμα στη λίμνη να το φάνε τα χέλια. Καλύτερα να μην πω τι γίνεται τελικά. Και η ανθολογία κλείνει με το Jonathan Marker 's Journal του Bram Stoker, μια βαμπιρική ιστορία.

Edited March 19, 2016 by AlienBill

[AlienBill]

Επί της ουσίας, διάβασα το the horror megapack: 25 stories of terror. Επειδή όμως ανάμεσα σε αυτές υπήρχαν και πολλές του Lovecraft (που τις έχω διαβάσει άπειρες φορές), αντικατέστησα τις εν λόγω ιστορίες, με ιστορίες του Thomas Ligotti που δεν έτυχε να διαβάσω ως τώρα. Η κριτική που ακολουθεί αφορά τις καλύτερες ιστορίες του βιβλίου (πλην του Lovecraft όπως είπα που έτσι κι αλλιώς είναι άριστες) συν, τα έξτρα διηγήματα του Ligotti.

 

Να πω καταρχήν ότι η ανθολογία ανακατεύει κλασικά με σύγχρονα tales και ότι πολλά από τα κλασικά δεν έχουν αντέξει στον χρόνο (θυμίζουν περισσότερο ιστορίες αγάπης). Θα αναφερθώ σε αυτά που ξεχώρισα από τα υπόλοιπα: By moonlight,του John Gregory Betancourt, με κάποιον που μετατρέπεται σε βαμπίρ κατά τη διάρκεια του β παγκοσμίου πολέμου.Fear, του Achmed Abdullah. Μια ιστορία εκδίκησης πέρα από τον τάφο. Pennies from hell του Darrell Schweitzer. Ενας σκιτσογράφος έχει το συνήθειο να μαζεύει κερματα που βρίσκει στον δρόμο. Οσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο πολλά κέρματα βρίσκει, μέχρι που η προσωπική του ζωή πάει κατά διαόλου και στο τέλος πνίγεται μέσα σε ένα βουνό από κέρματα. LUCIFER, by John D. Swain. Από τις καλύτερες ιστορίες της συλλογής. Κάποιος έχει ένα παιδί παράλυτο και παραμορφωμένο. Ζητάει τη βοήθεια ενός σατανιστή να το κάνει καλά και εκείνος όντως το κάνει, αλλά με βαρύ τίμημα. Small world του William F. Nolan. Σε ένα μετα-αποκαλυπτικό σκηνικό, ο τελευταίος άνθρωπος της Γης παλεύει να επιβιώσει, αποφεύγοντας τους εξωγήινους που έχουν εξοντώσει τους υπόλοιπους. The corpse on the grating του Hugh B. Cave: Αλλη μια καταπληκτική ιστορία, με έναν σκεπτικιστή που έρχεται αντιμέτωπος με έναν νεκροζώντανο κάτω από πολύ πρωτότυπες συνθήκες. Τέλος, στο the man who collected knives του John Gregory Betancourt, κάποιος που έχει εμμονή να συλλέγει μαχαίρια, αρχίζει να διαπράτει φόνους υπό την καθοδήγηση ενός φανταστικού τέρατος. Υπήρξε και μία από τις κλασικές που μου άρεσε και ήταν το The gateway of the monster του William Hope Hodgson, με κάποιον ερευνητή που καλείται να δόσει εξήγηση σχετικά με ένα στοιχειωμένο δωμάτιο, αλλά ανακαλύπτει ότι αποτελεί είσοδο ενός αόρατου τέτατος που έρχεται από άλλες διαστάσεις.

 

Και περνάμε στις ιστορίες του Ligotti:

 

The spectecles in the drawer: Θέλοντας να εξολοθρεύσει τον ιδιότροπο φίλο του που του ζητάει διαρκώς παράξενα αντικείμενα όταν γυρνάει από τα ταξίδια του, ο πρωταγωνιστής του δωρίζει ένα ζευγάρι γυαλιά, που έχουν την ιδιότητα να κάνουν όποιον τα φοράει να αντιλαμβάνεται μια εναλλακτική πραγματικότητα στο ίδιο του το αίμα. Αριστούργημα στη σύλληψη και στη γραφή του.

 

The puppets in the park: Κάποιος κάνει μια βόλτα στο πάρκο της γειτονιάς του κατά τη διάρκεια μιας νύχτας και εκεί βλέπει να έχει στηθεί μια παράσταση κουκλοθεάτρου με θεατές κάποια ακατανόμαστα πλάσματα. Όταν τα πλάσματα αντιλαμβάνονται την παρουσία του, αυτός συνειδητοποιεί ότι το θέαμα είναι απαγορευμένο για τα μάτια του και φεύγει. Από εκεί και πέρα υφίσταται την τιμωρία να βλέπει διαρκώς φριχτά οράματα. Ο κοσμικός τρόμος σε όλο του το μεγαλείο.

 

The lost art of twillight: Από τις πιο πρωτότυπες βαμπιρικές αφηγήσεις που έχω διαβάσει ποτέ.

 

Our temporary supervisor: Η πιο αριστουργηματική απ' όλες. Σε ένα εργοστάσιο που οι εργαζόμενοι συναρμολογούν κάποια παράξενα εξαρτήματα, ο προιστάμενος αντικαθίσταται από κάποιον άλλον, που κανείς δεν τον βλέπει αλλά σίγουρα δεν φαινεται να είναι και πολύ... άνθρωπος. Η παραγωγικότητά τους αυξάνεται με τη βοήθεια ενός νέου εργαζόμενου που είναι βαλτός από την Quin corporation, την πολυεθνική που ελέγχει τα πάντα σε αυτό τον σκοτεινό κόσμο και τα ψυχοφάρμακα που παίρνουν κάθε βράδυ προκειμένου να αντιμετωπίσουν της παρενέργειες της υπερκόπωσης, αυξάνονται διαρκώς.

 

My case of retributive action: Αποτελεί κατά κάποιο τρόπο συνέχεια της προηγούμενης, εφόσον αφορά τον κόσμο που ελέγχει η Quin corporation. Τα ψυχοφάρμακα που διανέμει στους εργαζόμενους εμφανίζουν φριχτές παρενέργειες (ή μήπως δεν είναι παρενέργειες;) και τα καψόνια που κάνει η εταιρία στους απείθαρχους εργαζομένους αγγίζουν τα όρια των βασανιστηρίων. Αξίζει να σημειωθεί ότι όποιος εργαζόμενος θελήσει να παραιτηθεί από την εργασία του, υφίσταται σοβαρές επιπτώσεις που μακροπρόθεσμα έχουν το αποτέλεσμα να επιστρέψει σε αυτή.

Edited March 22, 2016 by AlienBill

[AlienBill]

Μου αρέσει να διαβάζω λεπτά βιβλία μετά από τούβλα, έτσι συνέχισα με τη νουβέλα

 

In Night 's shadows του Steve K Smy: Μια βαμπιρική ιστορία, με τον πρωταγωνιστή να γυρεύει εκδίκηση από τη γυναίκα που τον μετέτρεψε σε βρικόλακα. Ήταν ατμοσφαιρική, είχε ανατροπές, είχε και καλή δράση στο τέλος. Καλό κέρασμα...

[AlienBill]

Terror in the modern vein edited by Donald Wollheim: Αυτή η ανθολογία είναι συλλεκτική για δύο λόγους. 1ον είχε εκδοθεί το 1953, όταν δηλαδή ο τρόμος περνούσε μια κάπως άσχημη φάση (η οποία συνεχίστηκε και στη δεκαετία του 60, μέχρι που ανέκαμψε στα 70s). Όσοι έχουμε ασχοληθεί με τον τρόμο της εποχής, γνωρίζουμε ότι αυτός είχε περάσει εκείνο το διάστημα από τη λογοτεχνία στα κόμιξ  (τα golden age comics), με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν πολλές ιστορίες. Να λοιπόν γιατί η εν λόγω συλλογή είναι σπάνια. 2ον: Διαβάζοντάς την, διαπιστώνουμε ότι αυτό που πουλούσε τότε, ήταν οι ιστορίες που περιστρέφονταν γύρω από το πώς αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος την πραγματικότητα και το πόσο υποκειμενική είναι η αντίληψη αυτή. Ας πούμε έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση μανίας καταδίωξης στην πρώτη ιστορία, όπου πρωταγωνιστής είναι κάποιος που πιστεύει ότι ο κόσμος ολόκληρος συνομωτεί εναντίον του και ότι είναι ψεύτικος. Υπάρχει μια άλλη ιστορία με ένα μοντέλο που δεν επιτρέπει κανέναν να το  δει ζωντανά, παρά μόνο τον φωτογράφο του. Το "He" του Lovecraft που κι αυτό με τέτοια ζητήματα καταπιάνεται. Σε ένα άλλο διήγημα, ένας επιστήμονας έχει βαλθεί να ανακαλύψει την φόρμουλα που κάνει τους ανθρώπους αόρατους. Η παρέα του, του σκαρώνει ένα αστείο καθώς όλοι παριστάνουν ότι δεν μπορούν να τον δουν, αλλά σύντομα ανακαλύπτουν ότι έχει γίνει αόρατος πραγματικά. Με εξαίρεση την ιστορία του Lovecraft και μία ακόμη, οι υπολοιπες δεν προσπαθούν να τρομάξουν τον αναγνώστη και περισσότερο αποτελούν weird tales. Σίγουρα όμως προβληματίζουν και αποτελούν τροφή για σκέψη.

 

Edited March 23, 2016 by AlienBill

[AlienBill]

Horrors! Rarely-reprinted classic tales of terror, επιλεγμένες από Jean Marie Stine και JL Hill: Όπως λέει και ο τίτλος, γι ακόμη μια φορά έχουμε να κάνουμε με δυσεύρετες κλασικές ιστορίες και από αυτή την άποψη η συλλογή έχει συλλεκτική αξία. Ξεκινάμε με το Meshes of Doom, μια ιστορία με ένα τερατώδες φυτό που από τη στιγμή που το φυτεύει ο πρωταγωνιστής, δεν σταματάει να μεγαλώνει και να τον απειλεί διαρκώς. Καταπληκτική γραφή από τον Neville Kilvington. Ακολουθεί το Unburied Bane από τον N. Dennet, ίσως η καλύτερη της ανθολογίας. Αφορά ένα ζευγάρι που έχει εγκατασταθεί σε ένα παλιό σπίτι όπου κατοικεί μαζί τους μια φριχτή γριά και ένα κρανίο που ανήκε σε μια νεκρή μάγισσα. Εξαιρετικό. Από εκεί και πέρα η αρχική εντύπωση μετριάζεται κάπως με τα the execution of Damiens του Η.Η. Ewers (με έναν ενδιαφέρον αν και απαράδεκτο λόγο που σε κάποιον δεν αρέσουν οι όμορφες και αριστοκρατικές γυναίκες) και το The Whistling Room του William Hope Hodgson (όχι κάτι που δεν μας έχει συνηθήσει ως τώρα ο συγγραφέας αυτός). Ακολουθούν κάποιες αδιάφορες ιστορίες, το The Caretaker's Story του Edith Olivier και το Nightmare Jacκ που δεν μπόρεσα να το καταλάβω γιατί ήταν γραμμένο σε αργκό. Τέλος, έχουμε ένα συμπαθητικό διήγημα με μία καταραμένη σεάνς από τον Sir Arthur Conan Doyle. Οπως καταλάβατε, ήταν κυρίως οι δυο πρώτες αφηγήσεις που με ενθουσίασαν.

[BladeRunner]

Γουίτλι Στρίμπερ - Επικοινωνία (Communion: A True Story, 1987)

 

Τρίτο βιβλίο του Γουίτλι Στρίμπερ που διαβάζω, μετά το καλογραμμένο και άκρως ενδιαφέρον "Οι λυκάνθρωποι" και το ψυχαγωγικό μεν αλλά προβληματικό "2012: Ο πόλεμος για τις ψυχές", τα οποία διάβασα το 2014. Τα δυο προηγούμενα βιβλία ήταν μυθιστορήματα, αυτό που μόλις τελείωσα υποτίθεται ότι είναι αληθινή ιστορία, με τον συγγραφέα να περιγράφει τις εμπειρίες του από τις επαφές του με άγνωστα και παράξενα όντα, εξωγήινης προέλευσης. Ο Στρίμπερ αναλύει όλες τις παράξενες συναντήσεις του με το Άγνωστο, με περίεργα πλάσματα αλλά και αντικείμενα, συνομιλεί με ειδικούς και ψυχιάτρους για το θέμα αυτό, μέσω ύπνωσης επιστρέφει στο παρελθόν και θυμάται γεγονότα, ενώ παράλληλα προσπαθεί να κατανοήσει τις επαφές του με τα άγνωστα όντα και τους λόγους για τους οποίους τον πλησίασαν.

 

Αμφιβάλλω πολύ αν όλα όσα περιγράφει ο Στρίμπερ είναι αληθινά, αν και προσωπικά είμαι αρκετά δεκτικός ως προς την ύπαρξη των εξωγήινων και την πιθανή επαφή τους με κάποιους ανθρώπους. Πάντως όσα περιγράφονται έχουν το ενδιαφέρον τους, είτε είναι πραγματικά είτε όχι, κάποιες περιγραφές των "εμπειριών" του συγγραφέα μου πρόσφεραν αρκετές ανατριχίλες. Όμως κουράστηκα λιγάκι από την μονοτονία της όλης ιστορίας, τα μπρος πίσω στον χρόνο και ορισμένες μπερδεμένες καταστάσεις. Και ειδικά προς το τέλος με την όλη "τριαδικότητα", τις διάφορες αναφορές και τις φιλοσοφικές του προσπάθειες, μ'έκανε να βαρεθώ σε μεγάλο βαθμό. Μάλιστα κάποιες σελίδες τις ξεπέταξα τσάκα τσάκα, διαβάζοντάς τες διαγωνίως. Η γραφή δεν ξεχωρίζει ιδιαίτερα, σίγουρα είναι ευκολοδιάβαστη, αλλά μου φάνηκε κάπως επίπεδη και με έλλειψη συναισθημάτων. 

 

Σαν βιβλίο έχει το ενδιαφέρον του, αν δεν πιστεύετε ότι οι εμπειρίες που περιγράφει ο Στρίμπερ είναι αληθινές, μπορείτε κάλλιστα να το διαβάσετε σαν ένα μυθιστόρημα του Φανταστικού, με στοιχεία τρόμου και επιστημονικής φαντασίας. Να σας πω την αλήθεια, εγώ ως τέτοιο το διάβασα. Όσον αφορά τον συγγραφέα, έχει γράψει αρκετά ενδιαφέροντα μυθιστορήματα τρόμου και επιστημονικής φαντασίας (εκτός από αυτά που διάβασα, υπάρχουν και τα The Hunger, Warday, The Grays, Nature's End, Majestic και άλλα πολλά) και είναι κρίμα που κάποια από αυτά δεν έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά.

 

7/10

[Anwrimos23]

Γουίτλι Στρίμπερ - Επικοινωνία (Communion: A True Story, 1987)

 

Τρίτο βιβλίο του Γουίτλι Στρίμπερ που διαβάζω, μετά το καλογραμμένο και άκρως ενδιαφέρον "Οι λυκάνθρωποι" και το ψυχαγωγικό μεν αλλά προβληματικό "2012: Ο πόλεμος για τις ψυχές", τα οποία διάβασα το 2014. Τα δυο προηγούμενα βιβλία ήταν μυθιστορήματα, αυτό που μόλις τελείωσα υποτίθεται ότι είναι αληθινή ιστορία, με τον συγγραφέα να περιγράφει τις εμπειρίες του από τις επαφές του με άγνωστα και παράξενα όντα, εξωγήινης προέλευσης. Ο Στρίμπερ αναλύει όλες τις παράξενες συναντήσεις του με το Άγνωστο, με περίεργα πλάσματα αλλά και αντικείμενα, συνομιλεί με ειδικούς και ψυχιάτρους για το θέμα αυτό, μέσω ύπνωσης επιστρέφει στο παρελθόν και θυμάται γεγονότα, ενώ παράλληλα προσπαθεί να κατανοήσει τις επαφές του με τα άγνωστα όντα και τους λόγους για τους οποίους τον πλησίασαν.

 

Αμφιβάλλω πολύ αν όλα όσα περιγράφει ο Στρίμπερ είναι αληθινά, αν και προσωπικά είμαι αρκετά δεκτικός ως προς την ύπαρξη των εξωγήινων και την πιθανή επαφή τους με κάποιους ανθρώπους. Πάντως όσα περιγράφονται έχουν το ενδιαφέρον τους, είτε είναι πραγματικά είτε όχι, κάποιες περιγραφές των "εμπειριών" του συγγραφέα μου πρόσφεραν αρκετές ανατριχίλες. Όμως κουράστηκα λιγάκι από την μονοτονία της όλης ιστορίας, τα μπρος πίσω στον χρόνο και ορισμένες μπερδεμένες καταστάσεις. Και ειδικά προς το τέλος με την όλη "τριαδικότητα", τις διάφορες αναφορές και τις φιλοσοφικές του προσπάθειες, μ'έκανε να βαρεθώ σε μεγάλο βαθμό. Μάλιστα κάποιες σελίδες τις ξεπέταξα τσάκα τσάκα, διαβάζοντάς τες διαγωνίως. Η γραφή δεν ξεχωρίζει ιδιαίτερα, σίγουρα είναι ευκολοδιάβαστη, αλλά μου φάνηκε κάπως επίπεδη και με έλλειψη συναισθημάτων. 

 

Σαν βιβλίο έχει το ενδιαφέρον του, αν δεν πιστεύετε ότι οι εμπειρίες που περιγράφει ο Στρίμπερ είναι αληθινές, μπορείτε κάλλιστα να το διαβάσετε σαν ένα μυθιστόρημα του Φανταστικού, με στοιχεία τρόμου και επιστημονικής φαντασίας. Να σας πω την αλήθεια, εγώ ως τέτοιο το διάβασα. Όσον αφορά τον συγγραφέα, έχει γράψει αρκετά ενδιαφέροντα μυθιστορήματα τρόμου και επιστημονικής φαντασίας (εκτός από αυτά που διάβασα, υπάρχουν και τα The Hunger, Warday, The Grays, Nature's End, Majestic και άλλα πολλά) και είναι κρίμα που κάποια από αυτά δεν έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά.

 

7/10

Καλό φαίνεται ξερεις μηπως αν κυκλοφορεί και στα ελληνικά; γιατι δεν μ αρέσει να διαβάζω στα αγγλικα παρα μονο για δουλεια

Εχει παντως αρκετο ενδιαφέρον ως θεματολογία

Edited April 6, 2016 by Anwrimos23

[BladeRunner]

 

 

Καλό φαίνεται ξερεις μηπως αν κυκλοφορεί και στα ελληνικά; γιατι δεν μ αρέσει να διαβάζω στα αγγλικα παρα μονο για δουλεια

Εχει παντως αρκετο ενδιαφέρον ως θεματολογία

 

 

Στα ελληνικά το διάβασα. Έχει κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Νέα Σύνορα-Λιβάνη. Έκδοση τσέπης του 1988. Φυσικά είναι εξαντλημένο και το βρίσκεις μόνο σε παλαιοβιβλιοπωλεία πλέον.

[Glokta]

Διαβάζω το Night Shift του Stephen King. : Σε γενικές γραμμές ενδιαφέρον αν και δεν με "κράτησαν" όλες οι ιστορίες του. Μέχρι τώρα ,για μένα, δύο απο τις ιστορίες έκαναν την διαφορά. To The Ledge και το I Am the Doorway, είναι διηγήματα που δύσκολα θα ξεχάσω!  

Edited April 20, 2016 by Glokta

[Spyrex]

Διάβασα το "Ο εξορικστής"  του William Peter Blatty. Εννοείται ότι μου άρεσε και το θεωρώ must για όποιον του αρέσει ο τρόμος, αλλά θα ήθελα μία καλύτερη ανάλυση των χαρακτήρων. Το τέλος το είχα προβλέψει αλλά μάλλον ήταν πρωτοποριακό για την εποχή που γράφτηκε. Σίγουρα περιλαμβάνει εικόνες που δύσκολα ξεχνιούνται. Το έχει διαβάσει κανείς άλλος, να μας πει μία άποψη;

Edited May 14, 2016 by Spyrex

[yanni]

Διάβασα το "Ο εξορικστής" του William Peter Blatty. Εννοείται ότι μου άρεσε και το θεωρώ must για όποιον του αρέσει ο τρόμος, αλλά θα ήθελα μία καλύτερη ανάλυση των χαρακτήρων. Το τέλος το είχα προβλέψει αλλά μάλλον ήταν πρωτοποριακό για την εποχή που γράφτηκε. Σίγουρα περιλαμβάνει εικόνες που δύσκολα ξεχνιούνται. Το έχει διαβάσει κανείς άλλος, να μας πει μία άποψη;

Το διάβασα σχετικά πρόσφατα. Για την εποχή του ηταν απίστευτα καλό και πιστεύω οτι το βοήθησε να γινει ευρυτερα γνωστό και η ομόνυμη ταινία που κυκλοφόρησε η οποία ηταν άκρως επιτυχημένη και θεωρείται πλέον κλασική του είδους. Δεν νοείται αναγνώστης που λατρεύει τον τρόμο να μην το έχει διαβάσει.

Απο την αλλη παλι στην εποχή μας υπαρχουν αρκετοί μεταγενέστεροι συγγραφείς του είδους οι οποίοι κανουν πολύ καλά τη δουλειά τους και μας έχουν προσφέρει με το τσουβαλι αξιόλογα έργα.

[Lich King]

Διάβασα το Κλασικές ιστορίες τρόμου απ' όλο τον κόσμο,αν αυτό είναι από όλο των κόσμο εγώ είμαι ο superman. To βιβλίο θα μπορούσε να ήταν άλλες τόσες σελίδες και να είχε ιστορίες και από άλλες χώρες. 

 Γενικά απογοητευτηκα από της ιστορίες που έχει πρώτον γιατί της ιστορίες ο Αθηνόδωρος και το φάντασμα και η οικογένεια του βουρδουλιακα της ήξερα είδει την πρώτη την είχα διαβάσει από το internet ποιο παλιά(είναι μια ιστορία που μπορείς να την βρεις ποιο εύκολα) και την δεύτερη την είχα δει στην ταινία black sabbath(ήταν λίγο αλλαγμένη αλλά ήταν αυτή) και δεύτερων οι υπόλοιπες  ιστορίες ήταν εντελώς αδιάφορες(για μένα) ίσως λίγο της κινας να άξιζε,είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσε να έβρισκε  καλύτερες και ποιο ενδιαφέρουσες ιστορίες. 

 

Μήπως ξέρει κάποιος γιατί το ποίημα ο βρυκόλακας που είναι η ιστορία της Ελλάδας ξεκινάει από των στίχο(; αν κάνω λάθος διορθώστε με) Δ΄ και όχι από των Α΄ ;

[Anwrimos23]

Διαβάσα τον Κερασφόρο- Τζο Χιλ

 

Λιγα πραγματα που μου εκαναν εντυπωση. Καταρχάς καταλαβαίνει κανεις από τα βιβλία του συγγραφέα οτι του αρεσει να δημιουργει αντιήρωες. Αφού σε όλα τα βιβλία του οι πρωταγωνιστες δεν ειναι ιδιαίτερα αγαπητοί. Αυτό ίσως το επιδιώκει για να έρθει σε αντιθεση με τον πατέρα του και να δημιουργήσει μια βασανιστική ατμόσφαιρα. όλο το βιβλίο είναι σαν ενας εφιαλτης, από τον οποίο περιμενεις να ξυπνησει ο πρωταγωνιστης. Ενώ ιδιαίτερη βαρυτητα δίνεται στη σκιαγραφηση του βασικού κακού της ιστορίας- ίσως περισσότερη και από τον ιδιο τον πρωταγωνιστη, ο οποίος είναι σαν χαμένος στο μεγαλύτερο μερος του βιβλίου. Ενώ το βιβλιο παίζει με ιδιαίτερα  ενοχλητικά και ψυχοφθόρα θέματα, όπως ο βιασμός, η απιστία, η προδοσία, ανθρωπινη κακία, η υποκρισια των ανθρωπων.

 

Θα σε κανει να περάσεις ευχαριστα το συγκεκριμένο βιβλίο; Εξαρτάται, αλλα θα ελεγα μαλλον όχι. Ωστόσο σαν θρίλερ και δραμα, δημιουργει συγκινησεις, οποτε μαλλον πετυχαινει το στοχο του.

 

Σε γενικες γραμμες πολυ ενδιαφέρον και συναρπαστικό βιβλίο, το προτεινω μονο σε οσους εχουν γερο στομαχι 8,5/10

Edited June 3, 2016 by Anwrimos23

[AlienBill]

Διάβασα το "ΑΑΑΙΙΙΕΕΕ!!!" (αυτός είναι ο τίτλος του) του Jeffrey Thomas. Πρόκειται για μία ανθολογία διηγημάτων από όλο το φάσμα του τρόμου που αποδεικνύει ότι ο συγγραφέας δεν αρκείται μόνο στο ψυχολογικό θρίλερ όπως έχει συστηθεί στην χώρα μας. Τα περισσότερα διηγήματα είναι απολαυστικά. Ο μόνος λόγος που δεν μπορώ να κάνω αναφορα στο καθένα χωριστά είναι ότι είναι παρα πολλά (ξεπερνούν τα 20 στο σύνολο). Αξίζει πάντως να διαβαστεί.

 

Επίσης διάβασα τις ιστορίες του Thomas Ligotti που δεν είχα διαβάσει ως τώρα. Επιβεβαιώνεται ότι πρόκειται για έναν από τους καλύτερους σύγχρονους συγγραφείς τρόμου. Και πάλι δεν μπορώ να αναφερθώ σε κάθε ιστορία μεμονωμένα γιατί είναι πάρα πολλές, θα πω μονάχα ότι το "εργοστάσιο εφιαλτών" που κυκλοφόρησε από ΟΞΥ είναι μονάχα η κορυφή του παγόβουνου. Στην πραγματικότητα υπάρχει μια ολόκληρη κοσμοπλασία που κρύβεται πίσω από αυτόν, η οποία έχει να κάνει με έναν κόσμο νοσηρό. Με ένα κόσμο στον οποίο προβάλλονται οι απόψεις των επιμέρους πρωταγωνιστών των ιστοριών. Βέβαια αυτό ενέχει και το τίμημα ότι στον βωμό του να συνδέσει ο συγγραφέας τις ιστορίες του σε ένα ενιαίο πλαίσιο, πολλές από αυτές καταλήγουν "διαδικαστικές". Υπάρχουν όμως και πολλές από αυτές που μπορώ να πω ότι αποτελούν "διαμαντάκια φρίκης". Επίσης δεν θέλω να ακούσω ξανα ότι ο Ligotti δεν χρησιμοποιεί διάλογο. Η αλήθεια είναι ότι τον χρησιμοποιεί αρκετά, απλώς για κάποιο λόγο επέλεξε να στείλει στην ΟΞΥ τις ιστορίες του που τον περιέχουν λιγότερο. Υπάρχουν πολλές ιστορίες του Ligotti με διάλογο. Σίγουρα η πάθησή του (ανηδονία) παίζει συμαντικό ρόλο ως προς τον πεσιμισμό που διέπει το σύμπαν που δημιουργεί, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν παραμερίζει καθόλου το βασικό συστατικό του τρόμου, που είναι απαραίτητο για το είδος που διαπραγματεύεται.

[BladeRunner]

Μάικλ Σκοτ - Οι φύλακες της πύλης (The Hallows, 1995)

 

Ο συγγραφέας είναι γνωστός στο κοινό του Φανταστικού, χάρη στην εφηβική σειρά φαντασίας "Τα μυστικά του αθάνατου Νίκολας Φλαμέλ", που γενικά είναι από τις πιο γνωστές και πολυδιαβασμένες του είδους της. Το συγκεκριμένο βιβλίο, πάντως, απευθύνεται κατά κύριο λόγο σε ενήλικους, χάρη στην γραφική βία που υπάρχει. Και, βέβαια, δεν είναι εξίσου γνωστό. Έχει ελάχιστες αξιολογήσεις στο Goodreads, ενώ γέρνει πάρα πολύ προς την παλπ λογοτεχνία. Γενικά είναι ένα μάλλον μέτριο βιβλίο, που διαβάζεται όμως εύκολα και αρκετά ευχάριστα. Σίγουρα δεν πέρασα άσχημα.

 

Η ιστορία διαδραματίζεται στην Μεγάλη Βρετανία. Διάφοροι ηλικιωμένοι άνθρωποι (τόσο γυναίκες όσο και άντρες) αρχίζουν να δολοφονούνται με πραγματικά άγριο τρόπο. Γιατί; Γιατί έχουν στην κατοχή τους από ένα μαγικό κειμήλιο, όντας "Φύλακες". Τα μαγικά κειμήλια είναι δεκατρία και όποιος τα αποκτήσει, θα μπορέσει να ανοίξει μια πύλη. Ένας νεαρός, ο Γκρεγκ Μάθιους, του οποίου η οικογένεια θα σφαγιαστεί, θα μπλεχτεί στην όλη ιστορία, όταν ένα τέτοιο κειμήλιο έρθει άθελά του στην κατοχή του. Η συνέχεια θα είναι γεμάτη με κυνηγητά, δεκάδες πτώματα, αίμα, βία και λίγο υπερφυσικό...

 

Αυτά σε γενικές γραμμές. Όπως είπα, πρόκειται για ένα παλπ μυθιστόρημα του Φανταστικού, το οποίο συνδυάζει το θρίλερ, την φαντασία και τον τρόμο. Η πλοκή έχει το ενδιαφέρον της, αλλά είναι γεμάτη με υπερβολές, ευκολίες και κάποιες χρήσιμες συμπτώσεις. Δεν πείστηκα απόλυτα από κάποια συγκεκριμένα πράγματα. Επίσης οι χαρακτήρες μου φάνηκαν μονοδιάστατοι και μάλλον αδιάφοροι. Η γραφή δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, πάντως είναι ευκολοδιάβαστη και κάνει την δουλειά της. Γενικά πέρασα καλά, χάρη στην όλη δράση, την βία και την ατμόσφαιρα της ιστορίας, πάντως χωρίς αμφιβολία πρόκειται για ένα εύπεπτο και παλπ μυθιστόρημα, κάτι σαν αναγνωστικό φαστ φουντ.

 

6.5/10

[BladeRunner]

Μόνικα Τζ. Ο'Ρουρκ - Μαρτύρια της σάρκας

 

"Μαρτύρια της σάρκας" ο τίτλος του βιβλίου, αναγνωστικό μαρτύριο για μένα. Εντάξει, δεν λέω όχι που και που σε βρόμικες σπλατεριές, έτσι, για να ξεφύγουν λίγο τα αίματα. Αρκεί, βέβαια, να έχουν μια καλή ιστορία να πουν, να είναι καλογραμμένες και, φυσικά, να μην ξεφεύγουν από κάποια όρια. Όμως αυτό που μόλις διάβασα ήταν πέρα από τα δικά μου όρια. Σιχασιά. Αυτό ένιωσα. Ειλικρινά δεν κατάλαβα τον λόγο ύπαρξης του συγκεκριμένου βιβλίου.

 

Η πλοκή πιο απλοϊκή και από... χαρτοπετσέτα, γεμάτη υπερβολές και αηδία, οι χαρακτήρες μονοδιάστατοι και αδιάφοροι (δεν ένιωσα τίποτα για τα αίσχη που πέρναγε η βασική πρωταγωνίστρια, ονόματι Ζόι), οι διάφορες περιγραφές των σεξουαλικών βασανιστηρίων ωμές και έντονες, αλλά μοναδικός τους σκοπός να προκαλέσουν αηδία και νεύρα στον αναγνώστη και όχι συναισθήματα συμπόνιας για τα θύματα... Η γραφή, επίσης, δεν μου έκανε καμία εντύπωση, ευκολοδιάβαστη και ξεκούραστη μεν, αλλά γενικά αδιάφορη δε. Η ατμόσφαιρα σαφώς σκοτεινή.

 

Γενικά δεν. Κάτω του μετρίου ιστορία, αλλά έτσι και αλλιώς τέτοιου είδους ιστορίες δεν είναι καθόλου του γούστου μου. Αν θέλετε να σιχαθείτε σε κάποιο βαθμό, διαβάστε την. Εγώ δεν την προτείνω πάντως. Ευτυχώς που το βιβλίο δεν μου κόστισε πάνω από τέσσερα ευρώ. Από εκδόσεις Λογείον προτείνω όλα του Κέτσαμ (που είναι άκρως ποιοτικά μέσα στις σπλατεριές και την βία τους), αλλά και το "Αντικλείδι" του Ρ. Φρέντερικ Χάμιλτον, που ναι μεν είναι κάπως βρόμικο, αλλά αρκετά ευρηματικό για το είδος του. 

 

Υ.Γ. Η ελληνική έκδοση περιέχει και ένα μικρό διήγημα, με τον τίτλο "Γιασεμί και σκόρδο", που είναι περίπου της ίδιας θεματολογίας. Και εδώ έχουμε σεξουαλικά βασανιστήρια, αλλά είναι σαφώς πιο σύντομα. Επίσης η γραφή μου φάνηκε καλύτερη. Και πάλι, όμως, δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε.

 

4/10

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''The Book of Iod'' του Χένρι Κάτνερ.

 

Από τους πιο γνωστούς συγγραφείς του στενού Λαβκραφτικού κύκλου, διατήρησε σύντομη αλληλογραφία με τον μεγάλο δάσκαλο του τρόμου μέχρι τον θάνατο του. Φυσικό επακόλουθο να επηρεαστεί συνεισφέροντας στη γνωστή σε όλους μας Μυθολογία Κθούλου. Η παρούσα συλλογή συνιστά μερικά από τα Κθουλικά του πονήματα. Ίσως και όλα, δεν είμαι σίγουρος. Στο ''The Salem Horror'' ένας ερημίτης ψάχνει το ιδανικό ησυχαστήριο για να αφοσιωθεί στη συγγραφή του καινούργιου του βιβλίου. Και θα το βρει σ' ένα κακόφημο σπίτι. Ωραία, έχει μεταφραστεί και στην εκπληκτική ανθολογία ''Σκιές: Ιστορίες Φρίκης''. Στο ''Spawn of Dagon'' ο Έλακ, τυχοδιώκτης πολεμιστής, πρέπει να αποτρέψει μία βατραχοειδή ορδή τεράτων από το να ανακτήσει την χαμένη της κυριαρχία στον κόσμο και να σπείρει τον όλεθρο. Καλή και δαύτη, κυνική και σε πιο φάντασυ στυλ από τις υπόλοιπες. Στο ''The Invaders'' η ματαιοδοξία ενός συγγραφέα θα τον φτάσει πολύ πιο μακρυά από εκεί που θα ήθελε, ενώ στο ''The Hunt'' ένας απατεώνας θα πληρώσει τίμημα πολύ ακριβό για την απληστία του. Αυτή θα έλεγα ότι ήταν και η καλύτερη, όντας ένα μικρό διαμάντι.

 

Καλούτσικες σε γενικές γραμμές χωρίς όμως καμία να φτάνει το φοβερό και τρομερό ''Οι Αρουραίοι του Νεκροταφείου'' που δεν περιλαμβάνεται εδώ. Έχει γίνει μάλιστα και μέρος σπονδυλωτής ταινίας την οποία είχα δει πολύ παλιά. Και όντας ακόμη άπειρος, θυμάμαι ότι είχα αναγκαστεί να κλείσω τα μάτια μου στην επίμαχη σκηνή. Και τώρα όμως να την έβλεπα, δεν νομίζω να κατάφερνα να τα κρατήσω ανοιχτά  Σφηνάκι νοσηρό όσο λίγα, μην το χάσετε αν το πετύχετε πουθενά. 

Edited October 28, 2016 by Δημήτρης

[bvasilia]

Καλημέρα παιδιά και συγχαρητήρια για το site. Με έχει εξυπηρετήσει αφάνταστα το γεγονός ότι βρίσκω τόσους πολλούς τίτλους μαζεμένους με πολλές πληροφορίες και καλή κριτική. Μου έχει κεντράρει το ενδιαφέρον το βιβλίο, " Το στοίχειωμα" του R. Matheson. Η " Πολιτεία" το έχει δηλωμένο ως εξαντλημένο. Καμία ίδεα του που μπορώ να το βρω;

Σας ευχαριστώ πολύ και συγχαρητήρια ξανά για την προσπάθεια σας.

[Oceanborn]

Διαβάζω το "Φαντάσματα του 20ού αιώνα" του Joe Hill εκδόσεις Bell. Αποτελεί μία συλλογή διηγημάτων τρόμου και φαντασίας. Αρκετές από τις ιστορίες έχουν ενδιαφέρον, άλλες απορώ που τις συμπεριέλαβαν. Ανάμεικτα τα συναισθήματα και σίγουρα δεν το λες καθηλωτικό. 

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Ξεσκαρτάρισμα'' των Τζακ Κέτσαμ, Ρίτσαρντ Λέιμον, Έντουαρντ Λι. 

 

Πραγματεύεται θέμα που όλοι μας έχουμε επιθυμήσει διακαώς. Παρασκευή μεσημέρι, λίγο πριν έρθει η ώρα του σχολάσματος. Όχι όμως και με τη προκειμένη εξέλιξη μιας και ψυχοπαθής μπουκάρει με όπλο και αρχίζει να γαζώνει ότι βλέπει μπροστά του. Με αυτή την κεντρική ιδέα τρεις γίγαντες του χώρου ξεκινούν και πλάθουν την δική τους εκδοχή. Καλύτερη όλων αυτή του Ρίτσαρντ Λέιμον που μάλλον ακολουθεί και πιο πιστά τα πρότυπα του είδους. Μία τύπισσα βλέπει να γίνονται φύλλο και φτερό συνάδελφοι, πελάτες και αφεντικά, και πρέπει να βάλει φτερά στα πόδια για να την σκαπουλάρει. Έτσι και θα γίνει και το κυνηγητό θα αρχίσει. Αγωνιώδης και δυνατή, με κάνει να θέλω να διαβάσω ολοένα και περισσότερο σπλάτερ. Σε εντελώς διαφορετικό ύφος η εκτέλεση του Έντουαρντ Λι που μας μεταφέρει στο διάστημα μερικά χρόνια στο μέλλον. Τα πράγματα όπως είναι αναμενόμενο έχουν αλλάξει κατά πολύ με σημαντικές αποστολές και μεγάλες τρομοκρατικές απειλές να βρίσκονται στο προσκήνιο. Τίποτα δεν είναι αυτό που δείχνει και κανείς δεν μπορεί να εμπιστεύεται τον διπλανό του. Καλή ήταν, φάση είχε. Δυνατό το σημείο με τα όνειρα με την κόλαση, ήθελα περισσότερα τέτοια. Τελευταίος ο Τζακ Κέτσαμ με το χιούμορ και τον κυνισμό του. Ένας μοναχικός φουκαράς βλέπει την ζωή του να έχει πάρει την κάτω βόλτα. Για τα καλά. Εάν τον τσιγκλάνε και από πάνω, δεν θέλει και πολύ για να μετατραπεί σε ωρολογιακή βόμβα.

 

Καλή ανθολογία, δυνατή. Μακάρι η Jemma Press να μεταφράσει και άλλους από τους τρεις και όχι μόνο. Μακάρι γιατί αν και έχω διαβάσει ελάχιστα, το σπλάτερ έχει αρχίσει να μου αρέσει πολύ.  

Edited August 17, 2017 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Ο Εξορκιστής'' του Γουίλιαμ Πίτερ Μπλάτι.

Η ιστορία λίγο- πολύ γνωστή. Ένα κοριτσάκι που ζει με την μητέρα του θα παραπονεθεί για το κρεβάτι της που κουνιέται ανεξήγητα, και για έπιπλα που βρίσκονται σε λάθος θέση. Αυτό όμως θα αποδειχθεί μόνο η αρχή της κατάδυσης στον εφιάλτη. Μη βρίσκοντας λύση σε γιατρούς και ψυχιάτρους, η μητέρα θα απευθυνθεί σε ιερέα. Είναι άραγε δυνατόν η κόρη της να έχει καταληφθεί από δαίμονα; Συμβαίνουν τέτοια πράγματα στις μέρες μας;

Είχα δει την ταινία (και το αδιάφορο sequel) αλλά ευτυχώς αρκετά παλαιότερα με αποτέλεσμα να μην θυμάμαι παρά την κεντρική ιδέα. Ωραίο θρίλερ, καλό. Όχι αριστούργημα αλλά υποθέτω ανάγνωσμα απαραίτητο για τρομολάγνο. Εκτός από την κύρια, ενδιαφέρουσες και οι προσωπικές ιστορίες των χαρακτήρων που κουβαλούν και αυτοί τους δαίμονες τους. Παπάς και υπηρέτης, συνάδοντας έτσι με το όλο μουντό κλίμα. Δυνατή και η εισαγωγή και ιδίως προς το τέλος. Προτείνεται όχι τόσο για την δεδομένη του ποιότητα, όσο για την creepy αίσθηση που αφήνει. Ενώ φυσικά θα αρέσει μία φορά παραπάνω αν διαβαστεί στην ενδεδειγμένη ηλικία, εκεί, γύρω στα 15-16 

Edited November 20, 2017 by Δημήτρης

[Spyrex]

Διαβάζω το "Αυτοί που ποτέ δεν κοιμούνται" από Μάστερτον. 

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Η Ιστορία του Τρόμου'' του Πολ Νιούμαν.

Ο συγγραφέας καταπιάνεται με το αίσθημα του φόβου διαμέσου των αιώνων. Με εκφάνσεις πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Επικλήσεις και καταπολέμηση των δαιμόνων στα μεσαιωνικά χρόνια. Σέκτα των Καθαρών που έδρασε στη Γαλλία του 13ου αιώνα. Με ιδέες που συγκρούονταν με τα δόγματα της Καθολικής ορθόδοξης εκκλησίας για τις οποίες τράβηξαν τα πάνδεινα. Σταυροφορίες και εκτελέσεις μαγισσών στη  πυρά (στήνονταν και πάγκοι με φαγητό και αναμνηστικά για όσους έσπευδαν να τις παρακολουθήσουν, αν είναι δυνατόν) και αναφορές στα διαβόητα Σάμπαθ. Αυτό μου έκανε κλικ όσο λίγα. Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδιαβάσει κάτι σχετικό, ίσως μόνο κάνα άρθρο στο Strange. Ήταν μικρό, ήθελα και άλλο. Λέπρα και πανώλη επίσης, τα πυρηνικά ολοκαυτώματα της εποχής τους. 

Στη συνέχεια γίνεται αναφορά σε ιστορικές προσωπικότητες και τον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο ο καθένας σόκαρε τα πλήθη. Τζων Ντη, Μαρκήσιος ντε Σαντ, Άλιστερ Κρόουλι, Τζόζεφ Μακάρθυ, Ντέιβιντ Κορές και λοιπά φρούτα. Ρομαντικοί ποιητές και συγγραφείς αλλοτινών αιώνων, και καταστάσεις που υλοποιούν τους πιο μύχιους φόβους του δικού μας. Ρίψεις ατομικής βόμβας, λιμοί, γενοκτονίες και UFOS. 

Καλή έρευνα και οικονομικό βιβλίο, για το μικρό του μέγεθος αναφέρει πολλά. Αυτό όμως είχε και το μειονέκτημα του να καταπιάνεται με πολλές πτυχές που δεν με ενδιέφεραν όλες, με αποτέλεσμα κατά διαστήματα να με κουράσει. Σε γενικές γραμμές όμως ικανοποιημένος. 

Edited February 10, 2018 by Δημήτρης

[Steel Guardian]

Ira Levin - Rosemary's Baby/Το Μωρό της Ρόζμαρι (Εκδόσεις Anubis): 8.0/10

Πολύ δυνατό βιβλίο, ειδικά το δεύτερο μισό. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν ήξερα κάποια πράγματα για την υπόθεση το πρώτο μέρος θα με είχε κάνει να βαρεθώ λίγο, καθώς μόνο έχτιζε για τα πράγματα που θα έρχονταν μετά. Παρά το μειονέκτημα αυτό όμως, είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο, με πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση και ένα φινάλε δυναμίτη (ειδικά για τους τυχερούς που δεν έχουν δει από πριν την ταινία/δεν ξέρουν την υπόθεση) και το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσους αρέσει ο (αργός) ψυχολογικός τρόμος.