Τι διαβάζετε από τρόμο;

[AlienBill]

Restless Shades του Paul Melniczek:

Αλλη μια ανθολογία, αυτή τη φορά από ένα συγγραφέα που έχει ειδικότητα στα τέρατα. Τα περισσότερα βασίζονται σε αστικούς μύθους και τα τοποθετεί σε διάφορα σκηνικά. Ενα από αυτά χαχανίζει παρανοικά στο δάσος. Αλλο απαγάγει τους ήρωες σε μια εναλλακτική διάσταση όπου έχει παγιδευτεί το σπίτι τους και επικρατεί το απόλυτο σκοτάδι. Η Baba Yanga κάνει μια εμφάνιση στο φαρ ουέστ. Ένας μοχθηρός νάνος γεμάτος ρυτίδες και στόμα με σουβλερά δόντια, υπνωτίζει κόσμο και τους βάζει να κάνουν ό,τι επιθυμεί. Gargoyles ζωντανεύουν μέσα σε μια έπαυλη που "ρουφάει κόσμο". Και άλλα τέτοια ωραία. Εμένα μου άρεσε.

[AlienBill]

JA Konrath Horror Stories, τις περισσότερες τις εξέδωσε με το ψευδώνυμο Jack Killborn.

Είναι πάρα πολλές για να τις θυμηθώ όλες: Αναφέρω ενδεικτικά μία που ο Βαν Χελσινγκ δαγκώθηκε από τον δράκουλα και έγινε βαμπίρ παλουκωμένος και παγιδευμένος σε ένα σπίτι, όπου τον βρήκαν στην εποχή μας κάτι ναρκομανείς που πήγαν να κλέψουν. Κάποιος επιθυμεί να χάσει βάρος για να σπάσει το ρεκόρ στις κάμψεις και καταφεύγει σε έναν χειρουργό για να του κόψει τα πόδια (και όχι μόνο) ώστε να χάσει βάρος. Γυναίκα κακοποιείται απ' όλους τους άντρες που έχει συναντήσει με τους πιο ανατριχιαστικούς τρόπους, τους τιμωρεί με τιμωρία αντίστοιχη του εγκλήματος και βοηθά άλλες γυναίκες να κάνουν το ίδιο στους κακοποιητές τους. Μία λέσχη "ανώνυμων θηριανθρώπων" (κατά το "ανώνυμοι αλκοολικοί") τα βάζει με τον Άγιο Βασίλη και τους βοηθούς του, ο οποίος είναι ορκισμένος εχθρός των λυκανθρώπων και των θηριανθρώπων γενικότερα. Κάποιος χάνει μια παρτίδα πόκερ με έναν μαφιόζο και για να αποζημιώσει, τιμωρείται με το να βάλει το χέρι του σε μία πυρωμένη σόμπα για περισσότερο από είκοσι δευτερόλεπτα (σκεφτείτε τι έπαθε το χέρι). Μια οικογένεια καταφεύγει στον αυτο-κανιβαλισμό μελών του σώματός της προκειμένου να συντηρηθεί στη ζωή γιατί είναι κλεισμένη στο υπόγειο του σπιτιού της μετά από πυρηνική καταστροφή και το τραγικό είναι ότι πυρηνική καταστροφή δεν έγινε, απλώς είναι οικογένεια ψυχοπαθών. Σε γενικές γραμμές η ανθολογία είναι εξαιρετική, γιατί συνδυάζει ιστορίες πολύ ακραίου τρόμου, με άλλες που έχουν πιο κλασικό στυλ και άλλες που έχουν χιούμορ. Δηλαδή έχει απ' όλα. Με κέρδισε ο συγγραφέας.

Edited June 28, 2023 by AlienBill

[AlienBill]

The Guild of Fallen Clowns, του Francis Xavier:

 

Ενα μυθιστόρημα τρόμου με κακούς (και καλούς) κλόουν. Ο πρωταγωνιστής εργάζεται ντελιβεράς σε πιτσαρία το πρωί και ως κλόουν στο τοπικό λούνα παρκ το βράδυ. Στο "σπίτι με τους καθρέφτες" που είναι η ατραξιόν του λούνα-παρκ, έρχεται αντιμέτωπος με έναν δαιμονικό κλόουν, τον οποίο αναγνωρίζει από ένα video game που είχε παίξει κάποτε. Ο κλόουν-φάντασμα του υπόσχεται ότι μπορεί να βοηθήσει τον ίδιο και τους γνωστούς τους να απαλλαγούν από τις φοβίες τους, αρκεί να δημιουργήσει γλυπτά που αποτελούν ομοιώματα του ιδίου και των υποτακτικών του. Με αυτό το τρόπο, θα επιστρέψουν στη ζωή τα μέλη του "άντρου των έκπτωτων κλόουν". Πράγματι, ο ήρωας δημιουργεί ομοιώματα των κλόουν και τα μοιράζει σε φίλους, συγγενείς, εχθρούς κλπ. ωστόσο όταν αυτά ζωντανεύουν, δεν έχουν καλές προθέσεις. Το βασικό πρόβλημα που εντόπισα στην ιστορία είναι ότι γύρω στα 2/3 αυτής, ο κακός κλόουν κάνει όντως αυτό που υποσχέθηκε (δηλαδή φέρνει αντιμέτωπους όσους έχουν τα ομοιώματα του με τους φόβους τους, ενίοτε με σκοτεινούς τρόπους), ωστόσο δεν τους σκοτώνει. Στο τελευταίο 1/3 του βιβλίου γίνεται πραγματικά "δολοφονικός κλόουν" όπως του αξίζει, ωστόσο σκοτώνει χαρακτήρες που δεν είναι κεντρικοί. Θα προτιμούσα να είναι εξαρχής δολοφόνος. Αλλά σε γενικές γραμμές η ιστορία μου άρεσε, πέρασα καλά και οι χαρακτήρες ήταν πολύ καλά δοσμένοι.

 

Edited July 3, 2023 by AlienBill

[AlienBill]

All Hallows e (μπορεί να λέγεται και all hallows eve γιατί πρόκειται για ebook που τροποποίησα από άλλο format). Πρόκειται για μια ανθολογία ιστοριών τρόμου από κλασικούς και νέους συγγραφείς, με θέμα το halloween. Δεν μπόρεσα να βρω εξώφυλλο στο ίντερνετ. Στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλές ανθολογίες με τίτλο all hallows eve, αλλά ΔΕΝ είναι η συγκεκριμένη. Από αυτή ξεχώρισα την πρώτη ιστορία, το the October game του Ray Bradburry, όπου κατά τη διάρκεια του halloween ένας σαλεμένος πατέρας μοιράζει τα κομμάτια της κόρης του στα παιδιά που έχουν έρθει στο σπίτι, μέσα σε ένα θεοσκότεινο υπόγειο, λέγοντάς τους ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι. Επίσης ξεχώρισα τη δεύτερη ιστορία, το the november game του Colin Wilson, η οποία αποτελεί σίκουελ της προηγούμενης. Σε αυτή έχουν κλείσει τον φονιά της κόρης του στη φυλακή και κάθε φορά που του φέρνουν φαγητό, αυτός νομίζει ότι βάζουν και κομμάτια από την κόρη του μέσα και δεν το τρώει. Αν εξαιρέσουμε αυτές τις κλασικές ιστορίες, οι υπόλοιπες της ανθολογίας (που είναι και πιο σύγχρονες) δεν αξίζουν ιδιαίτερα. Πέφτουν στην παγίδα  επειδή περιλαμβάνουν παιδιά (διότι το θέμα είναι το Halloween), ο τρόμος τους καταλήγει να είναι κάπως "παιδικός". Θυμίζει τις ανατριχίλες. Πολύ ωραία επίσης η νουβέλα του Peter Straub στο τέλος, αν και πολύ αργόσυρτη, γεμάτη με περιττές πληροφορίες που κουράζουν τον αναγνώστη.

Edited July 7, 2023 by AlienBill

[AlienBill]

San Diego 2014: The Last Stand of the California Browncoats  της Mira Grant

Εδώ τα πράγματα είναι αυτά. Το 2014, στο comic-con του San Diego, ξεσπάει το Zombie apocalypse. 30 Χρόνια μετά, η μοναδική επιζήσασα του συμβάντος, αφηγείται τα γεγονότα σε έναν δημοσιογράφο. Στην αρχή γνωρίζουμε τους ήρωες οταν εισέρχονται στο κτήριο, κάπου προς τη μέση ξεσπάνε τα πρώτα κρούσματα και από εκεί και πέρα έχουμε δράση και ανθρώπινες στιγμές.

 

[AlienBill]

The first orbit book of horror stories

Αλλη μια ανθολογία όπου διαμάντια συνυπάρχουν μαζί λιγότερο καλές ιστορίες. Η μόνη διαφορά είναι ότι σε αυτή την περίπτωση οι λιγότερο καλές, δεν μου άρεσαν καθόλου. Αυτές που ξεχώρισα είναι το The Whimper of Whipped Dogs" του Harlan Ellison, το πιο αριστουργηματικό απ' όλα, όπου καταπιάνεται με τον αστικό τρόμο, την αστυφιλία, το γεγονός ότι οι μεγαλουπόλεις διαφθείρουν συνειδήσεις και θυμίζει σε κάποια σημεία το "μωρό της Ροζμαρί", απλώς εδώ δεν υπάρχει μωρό.

Ξεχώρισα επίσης το "Wake Up Dead" του Tim Stout, με ένα μηχάνημα που προβάλει σε οθόνη τα όνειρα ενός κρατουμένου εγκληματία, ο οποίος έχει ψυχολογικά προβλήματα και στον ύπνο του τρέχει να ξεφύγει από κάτι πολύ τρομαχτικό.

Αξίζει να σημειωθεί ότι τις παραπάνω ιστορίες τις θεωρώ πολύ πιο λαβκραφτικές ως προς τη γραφή και τη θεματολογία τους από το "The House of Cthulhu" του Brian Lumley, που δεν μου άρεσε γιατί το βρήκα υπερβολικά προβλέψιμο και καθόλου πρωτότυπο ως προς τη σύλληψη.

Υπήρχε ένα συμπαθητικό από Ramsey Campbell με μία υπόγεια διάβαση όπου υπάρχει ζωγραφισμένος με γκράφιτι ένας αζτέκος που ζωντανεύει. Το "Burger Creature" του Steve Chapman το ξεχώρισα λόγω της παλαβομάρας και του σουρεαλισμού του. Στο τέλος υπήρχαν δυο συμπαθέστατα φλασάκια. Ολα τα υπόλοιπα δε λένε. Στήνουν μία πλοκή πετώντας διάφορα στοιχεία που δεν αξιοποιούνται και το τέλος μοιάζει ξεκούδουνο.

 

Edited July 12, 2023 by AlienBill

[AlienBill]

Afterlife του Douglas Clegg

Είναι η ιστορία μιας γυναίκας, της οποίας ο άντρας σκοτώθηκε από κάποιον κατά συρροή δολοφόνο. Κάθε βράδυ βλέπει στον ύπνο της πως κάνει σεξ με το φάντασμά του. Η κόρη της έχει ψυχικά χαρίσματα και βλέπει ένα φάντασμα να τριγυρίζει στο σπίτι. Ο θετός γιος της έχει βίαια ξεσπάσματα, κρύβει ένα παράξενο μυστικό και έχει καταγράψει με την κάμερά του πλάνα που συνθέτουν ένα αίνιγμα. Η πρώην γυναίκα του μακαρίτη, νοσηλεύεται σε ψυχιατρείο γιατί κι αυτή το έχει χάσει από γεγονότα του παρελθόντος που καλούνται να έρθουν στο φως. Κάπου εμπλέκεται και ένα κέντρο μεταφυσικών ερευνών που υπήρχε κάποτε  για να φιλοξενεί παιδιά με ψυχικά χαρίσματα, το οποίο έκλεισε. Τα 2/3 του βιβλίου είναι τυπική μπεστσελερίστικη αφήγηση με το κεντρικό μυστήριο να τρέχει και να προκαλεί φούντωση της περιέργειας. Εκεί που κατά τη γνώμη μου απογειώνεται, είναι στο τελευταίο 1/3 όπου η ιστορία αποκτά μια πολύ σκοτεινή τροπή με τις αποκαλύψεις, ακόμη και για τα μπεστσελερίστικα δεδομένα. Επίσης στο φινάλε, όπου δίνει χώρο στην ελπίδα, προκαλεί ένα κάποιο ψυχοπλάκωμα. Το λάτρεψα!

 

Edited July 15, 2023 by AlienBill

[AlienBill]

When the wind blows του John Saul

 

Πολύ ωραίο κι αυτό, αν και ίσως το έκρινα πιο αυστηρά στην περίπτωση που δεν έκανα binge reading. Αφορά έναν ινδιάνικο θρύλο, ο οποίος ξεκίνησε όταν μια έκρηξη σε ένα ορυχείο, το πλημμύρισε με νερά που προέρχονταν από μια γειτονική σπηλιά, τη σπηλιά των "χαμένων μωρών του νερού", τα οποία ουσιαστικά είναι τα πνεύματα των μωρών που έχουν γεννηθεί νεκρά. Από τότε, στην ευρύτερη περιοχή, κάθε φορά που φυσάει ο άνεμος, συνοδεύεται από των ήχο των "χαμένων μωρών". Η πρωταγωνίστρια είναι ένα εννιάχρονο κορίτσι του οποίου ο πατέρας σκοτώθηκε στο ορυχείο. Το υιοθετεί η θεία του, η οποία κατοικεί σε ένα σπίτι μαζί με την αντιπαθητική και καταπιεστική γριά μητέρα της. Η γριά φαίνεται να μη συμπαθεί το κορίτσι, ενώ η θεία εμφανίζει μια αλλόκοτη συμπεριφορά. Συμπεριφέρεται στο κορίτσι σαν να είναι μωρό και δείχνει να το λατρεύει, όμως κάθε φορά που φυσάει ο άνεμος, γίνεται βίαιη και το χτυπάει. Το μυθιστόρημα είναι slow burner, η πλοκή χτίζεται πολύ αργά, ωστόσο στο τέλος υπάρχουν σκηνές έντονου και πολυσέλιδου σασπένς, που αποζημιώνουν για την αναμονή. Εκδόθηκε το 1981, όταν ακόμη δεν είχε κατασταλάξει η "φόρμουλα", επομένως μπορεί να διαβαστεί και σαν κάτι διαφορετικό από τα συνήθη. Θετικό βρήκα επίσης το γεγονός ότι ο συγγραφέας δεν κάνει καμία προσπάθεια να κρύψει τη λύση του μυστηρίου, εφόσον έτσι κι αλλιώς θα το καταλαβαίναμε εμείς που το διαβάζαμε. Αντ' αυτού, επιλέγει την καλοδοσμένη δράση και την αγωνία στο τέλος, ώστε να μας μείνει μια καλή αίσθηση μετά το πέρας της ανάγνωσης. Μπράβο Saul.

Edited July 17, 2023 by AlienBill

[AlienBill]

The Mammoth Book of Best New Horror Vol 20

Βρετανικές ιστορίες επιλεγμένες από τον Stephen Jones. Επειδή συμβαίνει να έχω στην κατοχή μου το νούμερο 23 της σειράς σε φυσική (όχι ηλεκτρονική) μορφή, θα κάνω κάποιες γενικές παρατηρήσεις για τη σειρά. Πρώτα απ' όλα, κάθε τόμος είναι ογκώδης. Περισσότερες από 600 σελίδες. Αυτό είναι καλό, ωστόσο οι πρώτες 100 και οι τελευταίες 100 αφορούν άλλα πράγματα και όχι τα διηγήματα καθεαυτά (είναι πρόλογοι κλπ). Το κακό επίσης είναι ότι η γραμματοσειρά είναι πολύ μικρή, με αποτέλεσμα να μην τελειώνει εύκολα η κάθε σελίδα κατά την ανάγνωση. Από αυτή την άποψη, συμφέρει περισσότερο το ebook όπου μεγεθύνεις τη γραμματοσειρά όσο θες. Τέλος, δεν νομίζω ότι έχει νόημα να απαριθμείται ο κάθε τόμος (στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για τον εικοστό). Πιο καλό θα ήταν να αναφέρεται το εκάστοτε έτος. Π.χ. στον 20ο τόμο, υπήρχαν διηγήματα και νουβέλες από το έτος 2008. Πάμε τώρα στο περιεχόμενο: Δεν μπόρεσα να διαβάσω το διήγημα του Tim Lebbon, αλλά ούτε και το μικρό μυθιστόρημα που υπήρχε μέσα, κυρίως γιατί όπως έχω πει πολλές φορές, υπάρχουν Βρετανοί που γράφουν τόσο δυσνόητα, που ένα proficiency δεν αρκεί για να τους καταλάβεις. Συνεχίζω με αυτά που μου άρεσαν και ξεχώρισα: It Runs Beneath the Surface • (2008) • short story by Simon Strantzas -> Πολύ ωραίος αστικός τρόμος. These Things We Have Always Known • (2008) • short story by Lynda E. Rucker -> Εδώ έχουμε ένα χωριό στο οποίο οι κάτοικοι εμφανίζουν μια περίεργη συμπεριφορά. Οι τοπικές επιχειρήσεις στέλνουν e-mail σε τοποθεσίες που δεν υπάρχουν πουθενά στον χάρτη. Ο πρωταγωνιστής φτιάχνει ξυλόγλυπτα πουλιά, τα οποία έχει τη δυνατότητα να τα φέρνει στη ζωή,

Spoiler

ενώ ετοιμάζει μια νέα συλλογή με περίεργα, ακαθόριστα πλάσματα (που καλύτερα να μη τα φέρει στη ζωή). Ο αδελφός του πήγε να εγκατασταθεί στην οικογένειά του, είχε καρκίνο, και ο καρκίνος χειροτέρεψε. Η κόρη έφυγε δίχως προειδοποίηση και αργότερα επικοινώνησε μέσω μέηλ.

Ετσι καλά και όμορφα περνούσε η ζωή εκεί. Καλό ε; The Camping Wainwrights • (2008) • novelette by Ian R. MacLeod -> Αυτό το ξεχώρισα γιατί ενώ στην αρχή ήταν αργό (αφορούσε μια οικογένεια που συνέχεια κάνει κάμπινγκ), κάποια στιγμή παίρνει μια πολύ wtf τροπή. Η πιο δυνατή όμως ιστορία της ανθολογίας λάμβανε χώρα στην Ελλάδα, η συγγραφέας δείχνει ότι γνωρίζει πολύ καλά τα ελληνικά νησιά και την ελληνική μυθολογία. Δυστυχώς δεν συγκράτησα τον τίτλο. Ουσιαστικά έμοιαζε με μυθολογία Κθούλου, με τη διαφορά που αντί για τη μυθολογία του Λάβκραφτ ασχολούνταν με το μύθο της Περσεφόνης. Α! Υπάρχει και μία ακόμη: The Beginnings of Sorrow • (2008) • novelette by Pinckney Benedict . Πρόκειται για μια ιστορία που αφορά έναν σκύλο που σταδιακά μεταμορφώνεται σε άνθρωπο. Σύντομα η αφεντικίνα του μαθαίνει ότι ουσιαστικά το κατοικίδιό της είναι επιπλέον και δαίμονας, που θέλει να τη βιάσει,

Spoiler

ενώ τριγύρω ξεσπάει το zombie apocalypse και μαζί με τους άλλους νεκρούς, ανασταίνεται και ο πεθερός της (που κι αυτός στο παρελθόν ήθελε να τη βιάσει). Ο δε άντρας της, από κάποιο σημείο κι έπειτα, έχει αποσυρθεί και κοιμάται συνέχεια (ίσως είναι κι αυτό μια επίδραση της Αποκάλυψης). Ίσως ο σκύλος είναι ο Αντίχριστος, δεν μας το διευκρινίζει (και καλά κάνει, ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του).

 

 

Υπήρχε και κάτι που με ενόχλησε: Οπως κάθε ανθολογία, έτσι κι εδώ υπήρχαν πιο αδύναμες ιστορίες (σιγά το νέο). Το κακό όμως εδώ, είναι ότι οι κλισεδιάρικες, βαρετές και γενικά κατώτερες ιστορίες, επιχειρούν να "αντισταθμίζουν" την αδυναμία τους, με μια γραφή "υψηλής λογοτεχνικής αξίας". Κάποιες επιστρατεύουν τη βρετανική λαογραφία, άλλες επιστρατεύουν τους υπαινιγμούς όπως αυτή τoυ Ramsey Campbell (ναι, τον αγαπώ, αλλά αυτή τη φορά δεν με ενθουσίασε).

Ο λόγος που λέω ότι αυτή η τεχνική δεν μου αρέσει, είναι ότι προτιμώ χίλιες φορές μια αδύναμη ιστορία να αποδίδεται με κάπως πιο εύπεπτο παλπ ύφος, όπως αυτό των αμερικάνικων παλπ διηγημάτων των 70s και των 80s γιατί με αυτό τον τρόπο δείχνουν ότι έχουν το γνώθι σαυτόν, έχουν επίγνωση δηλαδή ότι είναι κλισεδιάρικες. Άρα ο Stephen Jones που κάνει την επιλογή, δίνει πολλές φορές έμφαση στη γραφή και όχι στο περιεχόμενο.

Τα αρνητικά δεν με πτοούν. Ήδη θα συνεχίσω με το 17ο τόμο της σειράς και σκοπεύω να τους διαβάσω όλους μακροπρόθεσμα. Απλώς, γνωρίζω πλέον τι να περιμένω.

Edited July 26, 2023 by AlienBill

[AlienBill]

The mammoth book of best new horror Vol 17

 

Κάπως πιο ισορροπημένη η κατάσταση εδώ. Δεν υπήρχαν πολλές σούπερ-ντούπερ ιστορίες, όμως ήταν περισσότερες αυτές που ήταν άνω του μετρίου. Παρατηρώ ότι κάποια μοτίβα είναι σταθερά. π.χ. στο Νο 20 υπάρχει ιστορία που διαδραματίζεται στην Ελλάδα, εδώ υπάρχει μια καλή που διαδραματίζεται στην Πράγα. Στο 20 υπάρχει ιστορία με σκυλί που είναι ο Αντίχριστος, εδώ υπάρχει ιστορία με γουρούνι που είναι σίριαλ κίλλερ. Στιγμές μεγαλείου χαρίζει ο Clive Barker με το  Haeckel 's tale, το οποίο το είχα δει για πρώτη φορά ως επεισόδιο στην τηλεοπτική σειρά masters of horror. Ισως το πιο καλό του βιβλίου. I Live with You and You Don't Know It • (2005) • short story by  Carol Emshwiller  Επίσης μου άρεσε. Είναι με κάποια που είναι τόσο αόρατη, ώστε να ζει στο σπίτι μιας άλλης και να τη σκαρώνει από φάρσες μέχρι προξενιά. The Ball Room • (2005) • short story by Emma Bircham and China Miéville^? and Max Schaefer . Ανατριχιαστικό ghost story όπου στο δωμάτιο με τα μπαλάκια ενός παιδοτόπου, σκάει κάθε τόσο μύτη ένα κορίτσι-φάντασμα. Πολύ ωραίο επίσης το Glyphotech του Mark samuels που πάνω που θα το χαρακτήριζα "λιγκοτικό" βλέπω ότι χαρακτηρίζεται κι επίσημα λιγκοτικό. Εντωμεταξύ υπάρχει ολόκληρη "λιγκοτική λογοτεχνία". Θα την τιμήσω. The Decorations • (2005) • short story by Ramsey Campbell . Αυτό είναι ένα από τα τρία του Cambell που περιέχει ο τόμος και σε αντίθεση με τα άλλα δύο, εδώ καταλάβαινα τι διάβαζα και μου άρεσε πολύ. Ενας μικρός βλέπει οράματα λόγω της παιδικής του φαντασίας. Τα ίδια οράματα βλέπει και η γιαγιά του η οποία έχει ξεμωραθεί. Είναι αληθινά άραγε, ή ο μικρός έχει μαγική φαντασία και η γριά έχει ξεμωραθεί; Υπάρχει και ένα κθουλικό του Brian Lumley, αλλά κάπου έχει κουράσει το κλισέ που κάποιοι ερευνούνε τους αβυσσαίους μέχρι να καταλάβουν ότι και οι ίδιοι είναι τέτοιοι. Αν και στο τέλος έχει μια καινοτομία που μου άρεσε. Ωραίο επίσης και το Best New Horror • (2005) • του  Joe Hil το οποίο αφορά τον εκδότη αυτής της ανθολογίας. Τέλος υπήρχε μια ιστορία που με ενθουσίασε και αφορά μια γυναίκα που κάθε τόσο συναντά βότσαλα με λέξεις γραμμένες πάνω τους και θεωρεί ότι τα γράφει το φάντασμα της νεκρής αδελφής της που είχε πέσει στο πηγάδι. Δεν θυμάμαι πώς λέγεται και είναι τεχνικά δύσκολο να το ψάξω στο ebook, χώρια που οι λίστες που βρίσκω δεν έχουν τον κατάλογο με τη σειρά εμφάνισης. Υπάρχουν και πολλές άλλες ιστορίες μέσα και νομίζω ότι με 2-3 εξαιρέσεις, καμία δεν ήταν πραγματικά κακή.

 

Edited July 30, 2023 by AlienBill

[AlienBill]

Pyrate Cthulhu: Tales of the Cthulhu Mythos, Volume 2

 

Περιλαμβάνει ιστορίες από την εποχή που ζούσε ακόμη ο αείμνηστος, μέχρι τη σύγχρονη εποχή. Οι ιστορίες είναι τοποθετημένες όπως έχουν γραφτεί χρονολογικά. Δηλαδή ξεκινάνε από τη δεκαετία του 30 και σταδιακά φτάνουμε μέχρι το 2007 και λίγο αργότερα. Μέσα στις σελίδες του γνωρίζουμε τη σύνδεση μου έχει το Mythos με τα μυθολογικά τζίνι, διαβάζουμε μία ιστορία του Ντέρλεθ που είναι αρκετά πρωτότυπη για τα δεδομένα του Ντέρλεθ, ένα ριβίζιον (συνεργασία) του Lovecraft, μια ιστορία για μια συγκεκριμένη περιοχή της θάλασσας όπου είναι γεμάτη βυθισμένα πλοία, μία άλλη πιο νουάρ, μία πολύ δυνατή όπου ένας προγραμματιστής video game αναπαριστά σε game την ανέγερση της Ρ'λυε αλλά αυτή συμβαίνει παράλληλα με το game. Τα πιο πρόσφατα διηγήματα είναι αρκετά δυνατά. Μαθαίνουμε για κάποιον που τον έσυραν στο γκέτο για να γίνει μάρτυρας σε μία κθουλική κατάσταση. Υπάρχει επίσης ένα που συνδέει το γνωστό μύθο που λέει ότι κάποιοι ταλαντούχοι μουσικοί έχουν πουλήσει τη ψυχή τους στον διάβολο, αλλά στο συγκεκριμένο την πουλάνε στον Νυαρλαθοτέπ. Αυτό κατά τη γνώμη μου ήταν το πιο δυνατό της ανθολογίας. Υπήρχε και ένα απαράδεκτο γιατί καταντούσε λίγο παρωδία, αλλά σε γενικές γραμμές είμαι ευχαριστημένος. Το μόνο κακό είναι ότι η μυθολογία κθούλου ασχολείται περισσότερο μόνο με τον Κθούλου και τον Νυαρλαθοτέπ, ενώ θα προτιμούσα να αφιερώνεται μελάνι και για τους άλλους Παλαιούς (καλά, ο αγαπημένος μου Αζαθόθ, είναι μονίμως στην απέξω και η βιβλιογραφία που είναι αφιερωμένη σε αυτόν, είναι ελάχιστη).

Edited August 4, 2023 by AlienBill

[Δημήτρης]

10 hours ago, AlienBill said:

Pyrate Cthulhu: Tales of the Cthulhu Mythos, Volume 2

 

Περιλαμβάνει ιστορίες από την εποχή που ζούσε ακόμη ο αείμνηστος, μέχρι τη σύγχρονη εποχή. Οι ιστορίες είναι τοποθετημένες όπως έχουν γραφτεί χρονολογικά. Δηλαδή ξεκινάνε από τη δεκαετία του 30 και σταδιακά φτάνουμε μέχρι το 2007 και λίγο αργότερα. Μέσα στις σελίδες του γνωρίζουμε τη σύνδεση μου έχει το Mythos με τα μυθολογικά τζίνι, διαβάζουμε μία ιστορία του Ντέρλεθ που είναι αρκετά πρωτότυπη για τα δεδομένα του Ντέρλεθ, ένα ριβίζιον (συνεργασία) του Lovecraft, μια ιστορία για μια συγκεκριμένη περιοχή της θάλασσας όπου είναι γεμάτη βυθισμένα πλοία, μία άλλη πιο νουάρ, μία πολύ δυνατή όπου ένας προγραμματιστής video game αναπαριστά σε game την ανέγερση της Ρ'λυε αλλά αυτή συμβαίνει παράλληλα με το game. Τα πιο πρόσφατα διηγήματα είναι αρκετά δυνατά. Μαθαίνουμε για κάποιον που τον έσυραν στο γκέτο για να γίνει μάρτυρας σε μία κθουλική κατάσταση. Υπάρχει επίσης ένα που συνδέει το γνωστό μύθο που λέει ότι κάποιοι ταλαντούχοι μουσικοί έχουν πουλήσει τη ψυχή τους στον διάβολο, αλλά στο συγκεκριμένο την πουλάνε στον Νυαρλαθοτέπ. Αυτό κατά τη γνώμη μου ήταν το πιο δυνατό της ανθολογίας. Υπήρχε και ένα απαράδεκτο γιατί καταντούσε λίγο παρωδία, αλλά σε γενικές γραμμές είμαι ευχαριστημένος. Το μόνο κακό είναι ότι η μυθολογία κθούλου ασχολείται περισσότερο μόνο με τον Κθούλου και τον Νυαρλαθοτέπ, ενώ θα προτιμούσα να αφιερώνεται μελάνι και για τους άλλους Παλαιούς (καλά, ο αγαπημένος μου Αζαθόθ, είναι μονίμως στην απέξω και η βιβλιογραφία που είναι αφιερωμένη σε αυτόν, είναι ελάχιστη).

Συγχαρητήρια για τα υπέροχα, νοσηρά σφηνάκια που μας προσφέρεις  Με κάνεις να ζηλεύω που δεν μπορώ να διαβάσω στο πρωτότυπο. Και αν δεν έχεις αυτό, μπορώ να στο δανείσω. 

Διάβασα πρόσφατα και το ''Σκιές θανάτου'' του Τζον Σολ, ξέχασα να το σχολιάσω. Πως ακριβώς έχει η υπόθεση; Έχουμε να κάνουμε με ευφυή παιδιά, που δεν ''κάνουν'' για τα συνηθισμένα σχολεία. Παρά μόνο για εξειδικευμένες ακαδημίες όπου και θα μπορούν να ξεδιπλώσουν απρόσκοπτα το ταλέντο τους, όπως στη προκειμένη. Τουλάχιστον επιφανειακά γιατί τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως δείχνουν. Παιδιά εξαφανίζονται ή ακόμη και αυτοκτονούν. Κάτι ανάλογο θα συμβεί και με μία παρέα που μόλις έχει γνωριστεί οπότε και γίνεται το έλα να δεις. Καλό ήταν, είχε αγωνία. Κάποιες καταστάσεις ίσως να μην πείθουν απόλυτα, χωρίς όμως να σημαίνει ότι δεν ήταν και ανατριχιαστικές. Τον σκοπό τους λοιπόν μία φορά τον πέτυχαν. Ενδιαφέρουσα περίπτωση αν μη τι άλλο, μακάρι να μεταφράζονταν και άλλα του. 

Edited August 4, 2023 by Δημήτρης

[AlienBill]

On 8/4/2023 at 5:06 PM, Δημήτρης said:

Συγχαρητήρια για τα υπέροχα, νοσηρά σφηνάκια που μας προσφέρεις  Με κάνεις να ζηλεύω που δεν μπορώ να διαβάσω στο πρωτότυπο. Και αν δεν έχεις αυτό, μπορώ να στο δανείσω. 

 

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια, Δημήτρη. Να ξέρεις ότι αυτό από Chaosium που έχεις, είναι από τις ελάχιστες λογοτεχνικές εμφανίσεις του αγαπημένου μου Παλαιού. Και που δεν είναι σενάρια για το RPG ή κάτι που απλώς χρησιμοποιεί το όνομα του Αζαθόθ. Θα στο ζητήσω κάποια στιγμή. Προσωπικά έχω κολλήσει με τον συγκεκριμένο από το διήγημα "η σέχτα του άνοου" του Λιγκότι.

 

Να ένα άλλο καλό που διάβασα:

 

The dark and hollow places της Carrie Ryan

 

Πρόκειται για μία ιστορία που διαδραματίζεται σε μία παρακμιακή μεγαλούπολη, τη Dark City, όταν σχεδόν ολόκληρος ο πλανήτης βρίσκεται στο έλεος των νεκροζώντανων Unconsecrated. Οι Unconsecrated είναι επικίνδυνα ζόμπι-βαμπιρ, που όποιον δαγκώνουν γίνεται κι αυτός, ένα άβουλο ζόμπι-βαμπίρ. Η Dark City είναι πολύ σκοτεινή, ατμοσφαιρική, νεο-γοτθική και με τη βοήθεια της λογοτεχνικής δεινότητας της συγγραφέως, μπορεί να την πλάσει ο καθένας στη φαντασία του όπως επιθυμεί. Αυτά αγαπώ στη λογοτεχνία. Από αυτή την άποψη, έκανα πολύ καλά και δε διάβασα τα δύο προηγούμενα της τριλογίας (αυτό είναι το τρίτο μέρος), έτσι κι αλλιώς σε βάζει στο κλίμα πολύ καλά. Στη Dark City ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού είναι οι Recruitors, αυταρχικοί και σχεδόν αποκτηνωμένοι στρατιώτες που επιβάλλουν το νόμο, αλλά αποδεικνύονται πιο επικίνδυνοι σε πολλές περιπτώσεις από τους νεκροζώντανους. Από χαρακτήρες έχουμε την πρωταγωνίστρια, τη δίδυμη αδελφή της την οποία έψαχνε από παλιά γιατί την είχε χάσει, τον πρώην της που είναι Recruitor και πλέον έχει δεσμό με την αδελφή της, καθώς επίσης και τον Crasher, ο οποίος έχει μεν δαγκωθεί από Unconsecrated, αλλά εξαιτίας μιας μετάλλαξης που διαθέτει, έχει μετατραπεί στον κλασικό βαμπίρ-αγαπητικό. Οι πρώτες 50-60 σελίδες, είναι ό,τι πιο ατμοσφαιρικό και νεογοτθικό έχω διαβάσει τελευταία. Στη συνέχεια η ιστορία παίρνει μια πιο dark fantasy και Urban Fantasy τρόπη με το ερωτικό τετράγωνο (που δε με χάλασε ιδιαίτερα) και στις τελευταίες 60 σελίδες, έχουμε πάλι, πολύ καλή ατμοσφαιρική δράση.

 

Το συνιστώ στο κοινό του Urban Fantasy που επιθυμεί να γνωρίσει ένα πιο horror και μετα-αποκαλυπτικό setting. Δε χρειάζεται να έχετε διαβάσει τα προηγούμενα.

Edited August 6, 2023 by AlienBill

[AlienBill]

Διάβασα το Necro Files: Two Decades of Extreme Horror και όπως είναι αναμενόμενο, κόντεψαν να μου βγουν τα... μάτια, σε κάποια σημεία. (κάνω και λογοπαίγνιο με τα "μάτια")

 

Στην εναρκτήρια ιστορία του George R.R. Martin - "Meathouse Man", ένας φουτουριστικός εργάτης πηγαίνει σε πορνεία με ζόμπι όταν είναι μικρός (βασικά είναι πτώματα που τα έχουν βάλει μια συσκευή), αλλά μετά προβαίνει σε δύο φυσιολογικά λαβ στόρι (ε, φαντάζομαι ότι το "ακραίο" της υπόθεσης ήταν ότι μπόρεσε να έχει φυσιολογική ερωτική ζωή μετά τα καμώματα των νιάτων του). Στο Joe R. Lansdale - "Night They Missed the Horror Show", κάποιοι ρατσισταράδες, δολοφονούν εν ψυχρώ τον μαύρο σε μία παρέα νεαρών, αλλά κατά τ' άλλα τους τιμωρούν γιατί έσερναν με το αυτοκίνητο το κουφάρι ενός σκύλου και σου λέει "δεν κάνεις τέτοια πράγματα σε ένα πλάσμα του θεού". Στο Ronald Kelly - "Diary" διαβάζουμε το ημερολόγιο ενός κατά συρροή δολοφόνου, ο οποίος έχει κάνει... αυτά που περιμένει κανείς ότι θα δει διαβάζοντας μια τέτοια ανθολογία. Στο Elizabeth Massie - "Abed", μια γριά βάζει τη νύφη της να ζευγαρώσει με το ζόμπι του γιου της γιατί θέλει να δει εγγόνια. Edward Lee - "Xipe". Πολύ ωραίο αυτό. Το μόνο "ακραίο" της υπόθεσης είναι ότι ο πρωταγωνιστής-θύμα δουλεύει σε μία εταιρία που φτιάχνει snuf films. Ray Garton - "Bait". Εδώ μαθαίνουμε τι γίνονται τα παιδιά που εξαφανίζονται και που η φωτογραφία τους τυπώνεται σε κουτιά γάλακτος στις ΗΠΑ (γίνονται δόλωμα για καρχαρίες). Gerard Houarner - "Painfreak". Κάποιος ακολουθεί την πρώην του σε ένα ακραίο κλαμπ όπου κι αυτός έχει περάσει τα νιάτα του και έπαθε AIDS. Εδώ γίνονται πολλά ακραία πράγματα (σώπα!).  Monica J. O'Rourke - "An Experiment in Human Nature". Κάποιοι φοιτητές Ιατρικής υποβάλλουν έναν συμφοιτητή τους σε ένα "πείραμα" για να διαπιστώσουν τα όρια του πόνου. Graham Masterton - "The Burgers of Calais".  Ιστορία που βασίζεται σε μία άκρως αηδιαστική προέλευση των χάμπουργκερ. Τη διαβάζεις και δεν ξανατρώς χάμπουργκερ. Bentley Little - "Pop Star in the Ugly Bar". Μια ποπ στάρ μπαίνει στο λάθος μπαρ και υφίσταται μαζικό βιασμό και άλλα πολλά. Wrath James White - "The Sooner They Learn". Ένας βλαμμένος γέρος τιμωρεί τα παιδιά που βιάζονται να μεγαλώσουν. J.F. Gonzalez - "Addict". Ο πρωταγωνιστής εδώ είναι εθισμένος σε ακραίο, απάνθρωπο πορνό.

 

Δεν τις αναφέρω όλες παραπάνω, αλλά μόνο όσες έχω συγκρατήσει. Ολες οι ιστορίες είναι 20. Σε μία εποχή που ακούμε ότι "διορθώνουν" βιβλία του παρελθόντος για να τα "εκσυγχρονίσουν", αυτό το είδος τρόμου θα δοκιμαστεί και ίσως έχει χειρότερη μοίρα. Μόνο από αυτή την άποψη το εκτιμώ, γιατί κατά τ' άλλα προτιμώ περισσότερη "ατμόσφαιρα" στις ιστορίες που διαβάζω.

[AlienBill]

Διάβασα άλλα δύο.

Stories in the white room της Jinni B. Allen.

Βιβλίο-φλασάκι, μόλις 16 σελίδες, που περιέχει μέσα 5 διηγήματα-φλασάκια. Από αυτά συγκράτησα μια ιστορία με ένα πάρτι όπου εξαφανίζονταν ένας προς έναν οι προσκεκλημένοι και οι άλλοι τους ψάχνανε.

Επίσης διάβασα το The Long Night of the Grave toy Charles L. Grant.

Σε μία επαρχιακή πόλη, ένας αρχαίος αιγυπτιακός ιερέας ζωντανεύει, έχοντας τη μορφή ενός πλάσματος-ίσκιου που προκαλεί μια γενική αναστάτωση και φόνους. Πρόκειται για μια απόπειρα μεταφοράς της ατμόσφαιρας των ταινιών της Hammer στο 1986 που γράφτηκε αυτή η παλπιά. Τον Grant τον έχω γνωρίσει μέσα από τα μυθιστορήματα που έγραψε για τα X-files. Αυτό ήταν κάπως μέτριο γιατί ενώ θα μπορούσε να γίνει ένα καλό διήγημα, το "τράβηξε" με περιγραφές τοπίων και διαλόγους που δεν είχαν νόημα ύπαρξης, ώστε να φτάσει τις 113 σελίδες. Ωστόσο θα διαβάσω κι άλλα από αυτόν, γιατί μου άρεσαν αυτά που έγραψε για τα X-files.

 

 

Edited August 10, 2023 by AlienBill

[AlienBill]

Διάβασα το τhe Year’s Best Horror Stories Series XI, edited by Karl Edward Wagner

Εντυπωσιακή ανθολογία, με την έννοια ότι όλες οι ιστορίες ήταν πολύ καλές. Το αντίστοιχο "mammoth book of best new horror" θα μπορούσε να είναι της ίδιας ποιότητας, ίσως αν γινόταν μια καλύτερη επιλογή και από τις 400 σελίδες "συμπιεζόταν" στις 225 όπως αυτό. Εδώ λοιπόν έχουμε Ramsey Campbell σε δυο διηγήματα-δυναμίτες. Στο πρώτο "The Show Goes On (1982)" ο πρωταγωνιστής παγιδεύεται σε ένα έρημο κινηματογράφο που σε κάθε του γωνία παραμονεύουν φριχτά υπαινικτικά πράγματα. Στο δεύτερο "The Depths (1982), by Ramsey Campbell" ένας συγγραφέας φριχτών φόνων, ανακαλύπτει ότι αν δεν τους γράφει, τότε συμβαίνουν στα αλήθεια. The Grab (1982), by Richard Laymon. Κάποιοι βάζουν το χέρι σε ένα κουτί με ένα κομμένο κεφάλι για να πάρουν ένα δαχτυλίδι, αλλά το κεφάλι ανήκει σε κανίβαλο και είναι ζωντανό. The Smell of Cherries (1982), by Jeffrey Goddin. Κάποιος είναι φύλακας σε μια περιοχή όπου παλιά οι επιστήμονες χρησιμοποιούσαν... αέριο νεύρων, όμως μυρίζει και ο ίδιος το αέριο στο παρόν και βλέπει διάφορα φευγάτα πράγματα. Come, Follow! (1982), by Sheila Hodgson. Αυτό είναι η μία από τις δύο απόπειρες της ανθολογίας να μιμηθούν το ύφος του M.R. James. Αυτή ήταν εξαιρετική και έχει μια κθουλοειδή απειλή (χωρίς πλοκάμια). Η άλλη, δεν άξιζε τόσο. Mrs. Halfbooger's Basement (1982), by Lawrence C. Connolly. Ενας πιτσιρικάς εγκλωβίζεται στο σπίτι μιας γριάς που σκοτώνει παιδιά και τρώει τη φρίκη της ζωής του. Spare the Child (1982), by Thomas F. Monteleone. Εχε το νου σου στο παιδί, που λέει και το άσμα. Είναι το σύστημα που μπορεί να γίνει κάποιος θετός γιος σε ένα παιδάκι της Αφρικής αναλαμβάνοντας τα έξοδα της ανατροφής του. Ετσι έκανε και ο πρωταγωνιστής, αλλά μετά όταν άλλαξε γνώμη και κόπηκε το χαρτζηλίκι, το παιδάκι τον τιμώρησε... εξ' αποστάσεως, με όνειρα, βουντού και οπτασίες. The New Rays (1982), by M. John Harrison. ΜΑΚΡΑΝ το καλύτερο της ανθολογίας, με ένα άτομο που πάσχει από μία ανίατη ασθένεια και υφίσταται μια πολύ επώδυνη θεραπεία που περιλαμβάνει κάποιες περίεργες ακτίνες και κάτι ζωντανά ομοιώματα ανθρώπων που δεν είναι ακριβώς άνθρωποι. Σουρεάλ, λιγκοτικό και λεβέντικο το συγκεκριμένο. Deathtracks (1982), by Dennis Etchison. Αυτό λέει κάτι που λίγοι το έχουμε σκεφτεί: Τα χειροκροτήματα και τα γέλια που χρησιμοποιούνται στα sitcom και στις κωμικές σειρές, είχαν ηχογραφηθεί πολύ παλιά και πλέον ανήκουν σε άτομα που έχουν πεθάνει. Δηλαδή η κονσέρβα γέλιου που χρησιμοποιείται στις κωμωδίες, αποτελείται από γέλιο νεκρών. Εχει και άλλα καλούδια ο τόμος. Πρόκειται για ιστορίες που γράφτηκαν το 1982 και τυπώθηκε το 1983. Αν το δείτε πουθενά (σε κανα Αμαζον π.χ.) , αξίζει τα λεφτά του.

Edited August 14, 2023 by AlienBill

[AlienBill]

Διάβασα το the Year’s Best Horror Stories Series VI, edited by  Gerald W. Page

Ωφ-ωφ! Γιατί τέτοιο χάλι εδω; Μετά τον ένατο τόμο που όπως είπα ήταν ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει τελευταία σε ανθολογία, ήρθε αυτή η μαύρη απογοήτευση. Μόνο "τα παιδιά του καλαμποκιού" του "βασιλιά" Stefen αξίζει, γυαλίζοντας σαν κόσμημα. Αφήνω κατά μέρους τα τρία υβρίδια με το fantasy (που fantasy είναι στο φινάλε και κακώς βρέθηκαν εδώ). Ας πάρουμε ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα του τόμου: Within the Walls of Tyre (1978), by Michael Bishop. Τα 5/6 της ιστορίας είναι κοινωνική νουβέλα με ψήγματα από λαβ στόρι, όπου ούτε καν ψυλλιάζεσαι αν θα το γυρίσει (ποτέ) στον τρόμο, αλλά ούτε αν σε ενθουσιάσει ο τρόμος την ώρα που θα "σκάσει". Και ναι μεν αποδεικνύεται (ας πούμε) συμπαθητικός, αλλά τι να το κάνω εγώ που έχω ήδη διαβάσει 70 σελίδες για "υγρά καλτσόν που τροποποιούνται όπως επιθυμεί η χρήστρια", για λιθόπαιδα και για επιχειρήσεις μόδας. Δηλαδή, να το βράσω. Κάπως έτσι είναι τα περισσότερα. Πολλές σελίδες, που δεν ξέρεις αν στο τέλος καταλήξουν κάπου καλά. Και συνήθως δεν καταλήγουν. Ξεχώρισα επίσης το πρώτο: At the Bottom of the Garden (1975), by David Campton, ίσως και κάπως το τελευταίο: There's a Long, Long Trail A-Winding (1976), by Russell Kirk. Ούτε ο Campbell ήταν αυτή τη φορά καλός, ούτε ο Grant. Children of the Corn (1977), by Stephen King, μακράν το καλύτερο, κατά τ' άλλα δεν αξίζει ούτε τον χρόνο, ούτε την υπομονή.

 

Νεότερο edit. Τελικά το μυστήριο λύθηκε. Στον τόμο δεν έκανε την επιλογή ο Karl Edward Wagner, αλλά ο Gerald W. Page. (το διόρθωσα και παραπάνω). Δεν είμαι σίγουρος ότι τις είχε διαβάσει ολόκληρες πριν τις επιλέξει. Ο Wagner αναλαμβάνει από το 8 και μετά.

Edited August 16, 2023 by AlienBill

[AlienBill]

Διάβασα το Dark Whispers an Anthology in Terror επιλογή από Ivan S. Graves

Να και μια πιο σύγχρονη ανθολογία. Περιέχει μέσα τρεις ιστορίες-δυναμίτες: 265 And Heaven by Douglas Clegg: Σε ένα παρακμιακό διαμέρισμα της πόλης, ένας αστυνομικός ανακαλύπτει μία πύλη προς τον παράδεισο, που του δίνει τη δυνατότητα να ξαναβρεί τη νεκρή του αδερφή. Δυστυχώς, η κάθε επίσκεψη, απαιτεί και μια ανθρωποθυσία. The ice Cream Man by Sean Logan. Ο παγωτατζής περνάει από μία γειτονιά στις 2 τη νύχτα. Οι γονείς συνοδεύουν τα παιδιά τους για παγωτό με τις πιτζάμες και μαζί με το παγωτό παίρνουν κάτι σύριγγες γεμάτες με ένα παράξενο υγρό. Ο πρωταγωνιστής τα βλέπει αυτά και αποφασίζει να λύσει το μυστήριο. Και ένα Λιγκοτικό-Λεβέντικο: Iphigenia by A. Braunbeck. Εδώ ένας νεαρός διαπραγματεύεται τον χαμό της μικρής του αδερφής που ποδοπατήθηκε από ένα πλήθος, βλέποντας οράματα σε μία συναυλία, όπου και πάλι, το πλήθος είναι ανήσυχο. Τα λόγια είναι περιττά γι αυτό το διαμάντι. Υπάρχουν επίσης δύο ιστορίες με ζόμπι (στη μία χρησιμοποιούν τα ζόμπι σε πολέμους, ενώ στην άλλη τα χρησιμοποιούν ως υποκατάστατα προσώπων που χάθηκαν). Υπάρχουν επίσης δύο ιστορίες με κακοποιηθήσες γυναίκες που παίρνουν εκδίκηση. Μία ιστορία με έναν μισογύνη που όταν η γυναίκα του τον προδίδει, αρχίζει να εκπαιδεύει τον γιό του για να γίνει κατά συρροή δολοφόνος γυναικών. Μία ιστορία για έναν κατά συρροή δολοφόνο που θεωρεί ότι πράττει το σωστό. Υπάρχουν δύο ιστορίες όπου το σεξ είναι ουσιαστικής σημασίας και από αυτή την άποψη δεν μου άρεσαν. Σε γενικές γραμμές είναι αυτό που περιμένει κανείς από μία ανθολογία τρόμου και σκοτεινής φαντασίας. Κάποιες εξαιρετικές ιστορίες, κάποιες συμπαθητικές και κάποιες άλλες που είναι για περίεργα γούστα..

 

 

Edited August 17, 2023 by AlienBill

[AlienBill]

Διάβασα The Year's Best Horror Stories: Series επιλογή από Richard Davis (Editor)

Είναι η πρώτη ανθολογία που κυκλοφόρησε από τη σειρά και περιλαμβάνει ιστορίες τρόμου από τα έτη 1969 και 1970. Σε γενικές γραμμές είναι συμπαθητική, δεν φτάνει την ποιότητα που είχε η σειρά όταν ανέλαβε ο Karl Edward Wagner, αλλά ούτε είναι τόσο χάλια όπως ο 6ος τόμος όταν τις ιστορίες επέλεγε ο Gerald W. Page. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στον τόμο, είναι η απουσία αναφορών στο πόλεμο του Βιετνάμ που ακόμη μαινόταν τότε, ίσως γιατί ήταν τόσο πρόσφατος ή τα νέα από το μέτωπο δεν είχαν φτάσει ακόμη. Ξεκινά με μία εξαιρετική ιστορία Double Lamby (1970), by Robert Bloch με κάποιον που δουλεύει σε τσίρκο και πέφτει θύμα μιας γύφτικης κατάρας. Ακολουθεί μία του Brian Lumley με το κλισέ του τύπου που ανακαλύπτει ότι ανήκει στη ράτσα του Ινσμουθ και που έτσι και το ξαναπετύχω δεν πρόκειται να διαβάσω την ιστορία. Κάπου έλεος δηλαδή με αυτή την καραμέλα. When Morning Cums (1969), by Elizabeth Fancett. Πολύ ωραίο, με έναν γερουσιαστή που ήθελε να καταστήσει υποχρεωτική την έκτρωση των εμβρύων που πρόκειται να γεννηθούν ελαττωματικά. Είναι ένα δείγμα του πώς σκέφτονταν η κοινή γνώμη τότε που το θέμα ήταν ακόμη φρέσκο. Σήμερα οι περισσότεροι διαφωνούμε με την προσέγγιση, ωστόσο έχει ενδιαφέρον να δούμε την αντίθετη άποψη όπως εκφραζόταν τότε. Ξεχώρισα επίσης το Problem Child by Peter Oldale με ένα μωρό που έχει τηλεπαθητικές και όχι μόνο ικανότητες. The Scarf (1969), by Ramsey Campbell. Αυτό ενδέχεται να είναι το καλύτερο του τόμου. Αφορά μια εμφάνιση του σωσία του πρωταγωνιστή στην πόλη, έναν σωσία που είναι δαιμονικός και έχει κακές προθέσεις. Δυστυχώς ο Campbell γράφει στη δυσνόητη Βρετανική διάλεκτο και δεν μπόρεσα να το καταλάβω πλήρως. Γι' αυτό και λέω ότι ενδέχεται να είναι το καλύτερο, αλλά δεν είμαι σίγουρος. Time Warp (1968), by Ralph Norton. Κάποιος βρίσκει ένα δαχτυλίδι που του δίνει τη δυνατότητα να πηγαίνει τον χρόνο πίσω κατά 15 δευτερόλεπτα, γεγονός που το χρησιμοποιεί προς όφελός του, αλλά κάποια στιγμή του βγαίνει σε κακό. After Nightfall by David Riley. Αυτό είναι το καλύτερο κατά τη γνώμη μου και επίσης σε αντίθεση με του Campbell είναι κατανοητό. Σε κάποιο παραδοσιακό χωριό, ο πρωταγωνιστής που είναι επισκέπτης, προσπαθεί να ανακαλύψει γιατί οι κάτοικοι ταμπουρώνονται στα σπίτια τους κατά τη διάρκεια της νύχτας. Υπάρχουν κι άλλες ιστορίες μέσα, ωστόσο αυτές ήταν που ξεχώρισα και που μου μείνανε.

Edited August 19, 2023 by AlienBill

[AlienBill]

The Year’s Best Horror Stories XIV, editor Karl Edward Wagner, 1986.

Αυτό πάλι, ναι μεν δεν είναι κακό, αλλά από την άλλη με έκανε να βαρεθώ, γιατί δεν μπορώ να το πω τρόμο έχοντας το χέρι στην καρδιά. Με την ευρεία έννοια ίσως. Οι περισσότερες ιστορίες αφορούν έρωτες με φαντάσματα, αγαπημένα πρόσωπα που πεθάνανε αλλά επιστρέφουν, αγαπημένα πρόσωπα που πεθαίνουν μαζί και γενικά υπάρχει μία διάχυτη μελαγχολία, όχι με την έννοια τη λιγκοτική, τη μηδενιστική, αλλά κάπως... μελό. Υπάρχουν βέβαια και διαμάντια αμιγούς φρίκης όπως το Dead Men's Fingers (1985), by Phillip C. Heath με έναν που τον θάψανε στον τάφο του μαζί με τη λιμουζίνα και έγινε και ζόμπι από πάνω και το Red Christmas (1985), by David Garnett με έναν χριστουγενιάτικο δολοφόνο. Οι περισσότερες ιστορίες είναι από το 1986 και όπως προείπα, είναι κάπως μελό.

Edited August 21, 2023 by AlienBill

[AlienBill]

The Year’s Best Horror Stories XV, editor Karl Edward Wagner, 1987.

 

Προηγουμένως είχα διαβάσει το "νούμερο 14" της σειράς που δεν με ενθουσίασε. Αυτό όμως, το νούμερο 15, είναι καλό. Οι περισσότερες ιστορίες είναι καλές. Στο "The Yougoslaves" by Robert Bloch ο πρωταγωνιστής τα βάζει με τα χαμίνια του Παρισιού τα οποία του κλέψανε το πορτοφόλι, αλλά μέσα έχει ένα κειμήλιο που του δίνει τη δυνατότητα να καλέσει έναν δαίμονα. Στο "Tight Little Stitches In A Dead Man's Back" by Joe R. Lansdale μεταφερόμαστε σε μια εποχή μετά από πυρηνικό ολοκαύτωμα όπου οι ήρωες αντιμετωπίζουν μεταλλαγμένα φυτά, τα οποία εισβάλουν στους οργανισμούς τους και τους κάνουν ζόμπι-φυτά. Στο "Apples" by Ramsey Campbell μια παρέα παιδιών κλέβει τα μήλα από το διπλανό οικόπεδο, μέχρι που στην προσπάθειά του ιδιοκτήτης να τα καταδιώξει, βρίσκει φριχτό θάνατο. Στο "Dead White Women" by William F. Wu ο πρωταγωνιστής έχει την ατυχία να πεθαίνουν όλες οι γυναίκες της ζωής του. Στο "Crystal" by Charles L. Grant το νεανικό πορτρέτο μιας γριας ζωντανευει και σκοτώνει. Στο "Bird in a Wrought Iron Cage" by John Alfred Taylor, ένα κομμένο χέρι μέσα σε ένα κλουβί, γράφει τα μελλούμενα. Στο "Red Light" by David J. Schow, οι φωτογραφήσεις έχουν βαμπιρική επίδραση πάνω σε μία γυναίκα-μοντέλο. Στο "Necros" by Brian Lumley, μία γυναίκα "ρουφάει τα νιάτα" από όποιον σχετίζεται μαζί του. Στο "Tattoos" by Jack Dann μαθαίνουμε για έναν τατουατζή που έχει τη δυνατότητα να ρουφά το κακό παρελθόν απ' όποιον όποιον κάνει τατουάζ. Στο "Acquiring A Family" by R. Chetwynd-Hayes μαθαίνουμε για μια γυναίκα που υιοθετεί τα παιδιά-φαντάσματα του σπιτιού της. Υπήρχε μέσα και μία που δεν έχω συγκρατήσει τον τίτλο, που περιλαμβάνει ένα παρακμιακό βιομηχανικό τοπίο και τα προβλήματα υγείας που δημιουργεί. Καλή κι αυτή. Εχει κι άλλες, αλλά αυτές ξεχώρισα.

[AlienBill]

Διάβασα το The collected horrors of Tim Wellman

https://www.goodreads.com/book/show/21781014-the-collected-horrors-of-tim-wellman

Πρόκειται για έναν συγγραφέα στου οποίου τη συλλογή, οι περισσότερες ιστορίες είναι με creepy μικρά κορίτσια. Υπάρχει μια ιστορία με έναν παραφυσικό ερευνητή που αντιμετωπίζει τους Παλαιούς μαζί με ένα κορίτσι-φάντασμα. Μία με ένα κορίτσι που το στοιχειώνει ένας δαιμονικός γέρος. Μία ιστορία με κλέφτες τάφων που τους κυνηγάει ένα κορίτσι μεταφυσικού τύπου. Υπάρχει μέσα μία νουβέλα με δύο κορίτσια που τα διεκδικεί ο δαιμονικός παππούς τους και κάνει ανω-κάτω όλη τη πόλη, ένα κορίτσι που είναι τέρας και τα αδέρφια του θέλουν να το ξεφορτωθούν χωρίς να χάσουν τη ζωή τους... κλπ. Υπάρχουν και κάποιες που δεν είναι με μικρά κορίτσια, αλλά με μεγάλα. Οπως αυτό που ερωτεύτηκε ο ντέντεκτιβ και το είδε να πηδάει μια γέφυρα κυνηγημένο από ένα τέρας, ενώ προηγουμένως, το είχε δει ένας άστεγος να μπαίνει μέσα σε ένα βανάκι γεμάτο τέρατα.

Σε γενικές γραμμές οι περισσότερες ιστορίες είναι εξαιρετικές και μου θύμισαν το στιλ του Steve Niles (τον διάσημο σεναριογράφο των κόμιξ τρόμου). Το συνιστώ στο κοινό του Steve Niles ή στο κοινό των creepy girls.

[AlienBill]

Διάβασα το The Sound of His Horn του John William Wall

Ενα θρίλερ εναλλακτικής ιστορίας, με έναν τύπο στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, που ήταν αιχμάλωτος σε στρατόπεδο κράτησης στην Κρήτη, δραπέτευσε, αλλά βρέθηκε κατά λάθος σε μία εναλλακτική διάσταση, όπου η Γερμανία κέρδισε τον πόλεμο. Γνωρίζει έναν Κόμη, ο οποίος κάθε τόσο διοργανώνει κυνήγι όπου αντί για θηράματα, κυνηγάνε ανθρώπους που τους ντύνουνε σαν ζώα. Αν και έχει σασπένς και κάποιες τρομακτικές περιγραφές, κατατάσσεται περισσότερο στην επιστημονική φαντασία. Προσωπικά ψάρωσα από τη δήλωση του πρωταγωνιστή στην αρχή, ότι τίποτα δεν συγκρίνεται με τον ακατονόμαστο τρόμο. Εννοείται ότι κάποιος που το έχει ζήσει όλο αυτό, το βρίσκει τρομακτικό. Αλλά κατά τ' άλλα πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα περιπέτεια εναλλακτικής ιστορίας.

[AlienBill]

Shadows 3 by Charles L. Grant

Ιστορίες από το σωτήριο έτος 1980. Λίγα πράγματα αξίζουν εδώ. Αναφέρω μόνο αυτά που αξίζουν. "The Brown Recluse" Davis Grubb  Μία γυναίκα που έχει ένα ψεύτικο πόδι, διεκδικεί την παντόφλα του Arthur Conan Doyle που δίδεται ως τρόπαιο σε έναν διαγωνισμό μυστηρίου και διαπράττει φόνο, ώστε να ενοχοποιήσει τον εαυτό της και να λύσει το μυστήριο. Καλό ε; "The Ghost Who Limped" R. Chetwynd-Hayes. Ενα κορίτσι ερωτεύεται ένα κουτσό φάντασμα, μέχρι που σκάει μια ανατροπή που δεν με κουράζει όποτε τη βλέπω.  "The Partnership" William F. Nolan. Το καλύτερο της ανθολογίας. Υπάλληλος στο "σπιτάκι του τρόμου" του λούνα-παρκ, συνεργάζεται με ένα τέρας που κατοικεί στο υπέδαφος και του στέλνει θύματα από μία καταπακτή στο σπιτάκι. "Wish Hound" Pat Murphy. Μικρό παιδί θυμώνει που η μάνα του δεν του πήρε σκυλί και γι' αυτό ανασταίνει έναν "κέρβερο" σε ένα νεκροταφείο, για να της τον στείλει.

 

Τα άλλα ήταν αδύναμα, με ξεκάρφωτο τέλος και γενικά δεν με ενθουσίασαν.

 

Edited August 31, 2023 by AlienBill

[AlienBill]

Διάβασα The Best Horror of the Year: Volume Two (ISBN 978-1-59780-173-7) is a horror fiction anthology edited by Ellen Datlow

Εχει κάποιες πολύ καλές ιστορίες εδώ μέσα, που έχουν εκδοθεί το 2009.

Steve Eller: "The End of Everything" Ενας μαχαιροβγάλτης υιοθετεί ένα άστεγο κορίτσι ενώ μαίνεται το zombie apocalypse. Σκοταδίλα και πεσιμισμός. Reggie Oliver: "Mrs. Midnight" Το καλύτερο της ανθολογίας. Ενας ντραγκ κουήν κάνει ένα σόου που πάει στραβά και πολλά χρόνια αργότερα, ένας ερευνητής έχει ανακαλύψει ότι κρύβεται πίσω από φόνους όπου διαπράττεται ζωοφαγία (δηλαδή τρώει ζωντανά ζώα, ανθρώπους και λοιπά όντα). Gemma Files & Stephen J. Barringer: "each thing i show you is a piece of my death". Ενας άγνωστος τύπος βιντεοσκοπεί την αυτοκτονία του και μετά η κασέτα δείχνει σε γρήγορη κίνηση το πτώμα να σαπίζει, ενώ αργότεραν εμφανίζεται ο ίδιος στο συγκεντρωμένο πλήθος που παίρνει μέρος σε ταινίες, σειρές κλπ. Michael Marshall Smith: "What Happens When You Wake Up in the Night". Μία οικογένεια ξυπνάει στο απόλυτο σκοτάδι και τα μέλη της ανακαλύπτουν ότι δεν βρίσκονται στα δωμάτιά τους. Dale Bailey & Nathan Ballingrud: "The Crevasse". Ένας παγετώνας υποχωρεί σχηματίζοντας ένα πελώριο χάσμα, ενώ ένας επιστήμονας από μια ομάδα με έλκηθρα που σώθηκε στο παρατσάφ, διαπιστώνει ότι υπάρχει μια σκάλα στο τοίχωμά του που κατεβαίνει κάτω. Εκεί υπάρχουν διάφορα παραφυσικά όντα. Steve Duffy: "The Lion's Den. Σε έναν ζωολογικό κήπο, ένας νεαρός μπαίνει στο κλουβί με τα λιοντάρια και αμέσως μετά εξαφανίζεται. Τις επόμενες μέρες τα ζώα αποκτούν μια περίεργη συμπεριφορά. Laird Barron: "Strappado". Ενα γκέι ζεύγος παρακολουθεί μία έκθεση τέχνης από έναν κατάσκοπο, ο οποίος τους δείχνει κάτι που έχουν αποβάλλει από τη μνήμη τους και περιλαμβάνει βασανισμούς. Nina Allan: "The Lammas Worm". Τα μέλη ενός θιάσου, περιμαζεύουν ένα κορίτσι με παράξενα χαρακτηριστικά (προιόν αιμομιξίας όπως ανακαλύπτουν παρακάτω), ο νάνος της ομάδας την ερωτεύεται, το ίδιο και ο πρωταγωνιστής, ο οποίος αργότερα μαθαίνει το τρομακτικό παρελθόν της, σε συνδυασμό με μία φευγαλέα αναφορά για μία αίρεση που απαγάγει κορίτσια και τα βάζει να ζευγαρώσουν με σκουλικόμορφα πλάσματα.

 

Αυτά ξεχώρισα και είναι περισσότερα απ' όσα δεν ξεχώρισα, επομένως το συνολικό πρόσημο είναι θετικό.

Edited September 2, 2023 by AlienBill