Τι διαβάζετε από τρόμο;

[BladeRunner]

Κλασικές ιστορίες φαντασμάτων από τη Βικτωριανή Εποχή

Μετά τις πολύ ωραίες και ατμοσφαιρικές ιστορίες φαντασμάτων του Μ. Ρ. Τζέιμς, αποφάσισα να διαβάσω και μια ανθολογία με παρόμοιες ιστορίες από κλασικούς συγγραφείς, μιας και είχα ακόμα αυτή την όρεξη. Λοιπόν, πολύ ωραία ανθολογία με ενδιαφέροντα, καλογραμμένα και άκρως ατμοσφαιρικά διηγήματα, που με άφησαν απόλυτα ικανοποιημένο και χορτασμένο. Απόλαυσα σκηνικά, λίγες ανατριχίλες, λίγο μυστήριο, όλη αυτή την υπέροχη ατμόσφαιρα που αποπνέουν οι παλιομοδίτικες (με την καλή έννοια πάντα) ιστορίες της Βικτωριανής Εποχής, και γενικά απόλαυσα όλο αυτό το ταξίδι στον χρόνο και τον χώρο. Εντάξει, ίσως να μην τρόμαξα κιόλας, άλλωστε δύσκολα πλέον τρομάζει πραγματικά κάποιος διαβάζοντας μια ιστορία, αλλά πέρασα εξαιρετικά την ώρα μου, αποσπάστηκα τελείως από την πεζή πραγματικότητα και ξέχασα προσωρινά τα όποια προβλήματα με ταλανίζουν, και αυτό έχει σημασία. Και πραγματικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω εύκολα κάποια από τις ιστορίες (η γενικά αρκετά καλή αλλά πάντως η πιο αδύναμη είναι αυτή του Μεριμέ, λόγω και του μικρού μεγέθους της), όμως η ιστορία του Μίντλετον "Το πλοίο φάντασμα" είχε κάτι το διαφορετικό για το είδος, μου άρεσε πολύ η παιχνιδιάρικη διάθεσή της. Οι λάτρεις των κλασικών και ολίγον τι παλιομοδίτικων ιστοριών με φαντάσματα και τα τοιαύτα, θαρρώ ότι θα περάσουν εξαιρετικά την ώρα τους.

8/10

[BladeRunner]

Φ. Μάριον Κρόφορντ - Γιατί το αίμα είναι η ζωή

Μια πολύ ωραία και άκρως ψυχαγωγική συλλογή πέντε διηγημάτων τρόμου, από έναν άγνωστο σε μένα συγγραφέα. Το βιβλίο, που είναι σε μετάφραση Γιώργου Μπαλάνου (ωραία μετάφραση όπως πάντα, αλλά με προβληματάκια επιμέλειας), περιέχει πέντε από τα πιο γνωστά διηγήματα τρόμου του συγγραφέα, που όλα τους λίγο έως πολύ μου άρεσαν ("Το νεκρό χαμόγελο", "Η πάνω κουκέτα", "Το κρανίο που ουρλιάζει", "Άνθρωπος στη θάλασσα!" και "Γιατί το αίμα είναι η ζωή"). Ωραία σκηνικά, φοβερή ατμόσφαιρα, ενδιαφέρουσες ιδέες και ευκολοδιάβαστη και σε σημεία γλαφυρή γραφή, είναι μερικά από τα θετικά στοιχεία των ιστοριών του βιβλίου, αν και αντικειμενικά σαν ιστορίες δεν έχουν κάτι το φοβερό και το τρομερό. Γενικά, προτείνεται στους λάτρεις των κλασικών και κάπως παλιομοδίτικων ιστοριών τρόμου με φαντάσματα, πνεύματα και τα τοιαύτα. 

8/10

[BladeRunner]

Τζέρεμι Ρόμπερτ Τζόνσον - Τα άνθη της εντροπίας (Entropy in Bloom, 2017)

Δεύτερο βιβλίο του Τζέρεμι Ρόμπερτ Τζόνσον που κυκλοφορεί στα ελληνικά μετά την εξαιρετική μετά-αποκαλυπτική νουβέλα "Ημερολόγιο αφανισμού", είναι και το δεύτερο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω. Πρόκειται για μια πολύ δυνατή συλλογή ιστοριών τρόμου, με ένα σωρό τρελές ιδέες και εικόνες, που πιστεύω ότι θα κάνουν μια κάποια αίσθηση στους λάτρεις των σκοτεινών ιστοριών τρόμου. Και σπλάτερ έχουμε και βία και μαύρο χιούμορ και τρέλα και παράνοια και δράμα, τα πάντα όλα. Το καλό είναι ότι οι ιστορίες διαφέρουν αρκετά σε θεματολογία και πολλές φορές σε ύφος, αν μη τι άλλο υπάρχει μια ποικιλία στις ιδέες και τις πλοκές, πάντα η επομένη ιστορία έχει να προσφέρει κάτι το διαφορετικό σε σχέση με την προηγούμενη. Και αυτό δεν είναι πάντα εύκολο όταν μιλάμε για συλλογές διηγημάτων. Όσον αφορά τη γραφή, γενικά είναι πολύ καλή, άμεση, γλαφυρή, σκληρή όπου χρειάζεται, σίγουρα ο συγγραφέας με τις περιγραφές του προσφέρει κάμποσες δυνατές εικόνες που μένουν στο μυαλό του αναγνώστη. Τώρα, αν ήταν να επιλέξω πέντε ιστορίες που για τον έναν ή τον άλλο λόγο μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση (αν και όλες μου άρεσαν από πολύ έως πάρα πολύ), θα έλεγα ότι είναι αυτές: "Το κυνήγι της αντοχής", "Παραλλαγή σκανδάλης", "Όταν ο Σούσουρος στριφογυρίζει", "Γυάλινες πολιτείες" και "Ο ύπνος των δικαστών" (αυτή η τελευταία μάλιστα έχει το μέγεθος μικρής νουβέλας). Πολύ καλό υλικό κατά τη γνώμη μου.

9/10

[Δημήτρης]

Διάβασα τα παρακάτω, δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν να εκληφθούν ως τρόμου, ιδίως το δεύτερο. Αλλά είπαμε, ταμπέλες είναι αυτά, μουχαμπέτι να γίνεται  

- Τζον Λάνγκαν: ''Το σπίτι με τα παράθυρα'': Η ιστορία ξετυλίγεται μέσα από την αφήγηση της Βερόνικα σε γνωστό της, σχετικά με το που μπορεί να βρίσκεται ο εξαφανισμένος της σύζυγος. Ο οποίος βίωσε την τραγωδία να χάσει τον στρατιώτη γιο του από τον πρώτο του γάμο, ενώ βρισκόταν σε επιχείρηση στο εξωτερικό. Κάτι φαίνεται όμως να μην πηγαίνει καλά με το σπίτι που μένει, όσο και με το παρελθόν τους. Άπλυτα θα αρχίσουν να βγαίνουν στη φόρα, που μόνο συνηθισμένα δεν τα λέει κανείς. Ενώ παράλληλα ο άνδρας της είχε αρχίσει να αναπτύσσει εμμονή σχετικά με τις συνθήκες θανάτου του παιδιού του. Και θα συμπαρασύρει και την ίδια. 

Καλό ήταν αλλά λίγο φλύαρο. 500 πυκνογραμμένες σελίδες, δεν θα έχανε πιστεύω αν ήταν 200 λιγότερες. Το έσωζε πάντως το καλό γράψιμο, δεν ήταν αναγνωστικός ανήφορος. Πέρασα καλά αλλά ως εκεί, δεν είναι κάτι που θα μου μείνει. 

- Σκοτ Σμιθ: ''Ένα απλό σχέδιο'': Δεύτερο που διαβάζω μέσα στη χρονιά ύστερα από ''Τα ερείπια''. Είχα καλό ένστικτο επειδή μου άρεσε το θέμα και επιβεβαιώθηκα. Δύο αδερφοί και ο φίλος τους, από καπρίτσιο της τύχης θα βρουν σάκο με λεφτά. Πολλά, από μικρό αεροπλάνο που συνετρίβη σε ερημικό σημείο σε δάσος. Δεν θα μπορέσουν -φυσικά- να αντισταθούν στον πειρασμό και τα προβλήματα θα αρχίσουν. Πως θα γίνει η μοιρασιά και πότε θα είναι το κατάλληλο timing. Αν τα στόματα θα παραμείνουν κλειστά ή θα αρχίσει κάποιος να κελαηδάει. Ή να σπάσει όταν έρθουν ανεπιθύμητες ερωτήσεις. Προς στιγμή πήγα να απογοητευτώ λίγο νομίζοντας ότι θα έμεναν στις προσωπικές τους έριδες που ok, ήταν εύλογες. Αναμένεται σε μία τέτοια λανθάνουσα κατάσταση το πράμα να ξεφύγει. Δεν άργησε όμως να απογειωθεί όταν εμφανίστηκε ο κακός. Αν και με όλα όσα έγιναν, είναι δύσκολο να πει κανείς σε ποιον ταιριάζει καλύτερα ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός.

Και εδώ θα έλεγα ότι έγκειται και η αξία του, που το καθιστά άκρως τρομακτικό με τον τρόπο του. Το ότι όταν πάρει κάποιος μονοπάτι χωρίς επιστροφή, να ανακαλύπτει ότι έχει ''δυνάμεις'' που δεν ήξερε. Να πάρει αποφάσεις και να προβεί σε ενέργειες που του αλλάζουν για πάντα την ζωή. Έχοντας επίγνωση ότι το τίμημα θα είναι βαρύ. 

Ανώτερο της φήμης του, το διάβασα με κομμένη την ανάσα. Θα δω σύντομα και την ταινία, ελπίζω να είναι το ίδιο καλή. 

Edited November 18 by Δημήτρης