Ο Άνδρας στο Μεγάλο Νησί

[Drake Ramore]

Όνομα Συγγραφέα:Απόστολος
Είδος ποιήματος:Αλληγορικός Τρόμος
Αριθμός Στίχων: 24
Σχόλια:Για  τον 5ο διαγωνισμό Ποίησης
 

 

Το Κορίτσι Χωρίς Πρόσωπο, μου ανακοίνωσε:

«Είμαι ο Συνάκτης και ο Τρυγητής. Ήρθα να πάρω την γλώσσα σου»

Την έκοψα, τη στράγγισα, στεγνή της την παρέδωσα, ένα πετσί

Σ' ένα κλουβί την κρέμασε με μία παραμάνα

Μια λίρα μου έδωσε χρυσή, που έλαμπε σαν αγάπη

 

Μήνες πέρασαν, χρόνια, αιώνες, στιγμές περάσαν. Το Κορίτσι ήρθε ξανά

«Ήρθα να πάρω τα μάτια σου»

Με το χρυσό κουτάλι που έτρωγα τα έβγαλα

Αδέξια σε ένα βαζάκι τα έβαλα, σφιχτά έκλεισα το καπάκι και το έδωσα

Με μαύρο πανί το τύλιξε, μήτε καν από κει μέσα να κοιτάζουν 

Πέτρες στο χέρι μου έβαλε, διαμάντια είπε πως είναι, πολύτιμα

Τα χάιδευα, τα μέτραγα, τα 'νιωθα να γυαλίζουν

 

Θάλασσες στέρεψαν, αστέρια έσβησαν, κι εγώ σε έναν βελούδινο καναπέ, μουγκός, τυφλός και πλούσιος, χάιδευα το φαλλό μου

Το Κορίτσι ήρθε και πάλι, σύρθηκε κοντά μου

Η διχαλωτή της γλώσσα γαργάλησε τον λοβό του αυτιού μου, ενώ μου ψιθύρισε:

«Ήρθα να πάρω τα αυτιά σου»

Τα ξερίζωσα, με σακοράφα τα τρύπησα, τα έδεσα με σπάγκο και έφτιαξα κολιέ

Το πέρασα στον λαιμό της

Στα χέρια μου, τίποτα να αφήνει δεν ένιωσα

 

«Τι θα μου δώσεις;» σκέφτηκα, «τώρα που όλα τα πήρες;»

«Θα σου δώσω θάνατο» ψιθύρισε, «επειδή σ' αυτόν μόνο έμεινε να νιώσεις ευτυχία»

Έφυγε, σέρνοντας πίσω της τα κουφάρια όλων των μουγκών, τυφλών και κωφών του κόσμου

 

Έκανε λάθος, να ζήσω ήθελα, έστω ως τέτοιος

Όταν ζύγωσε ο Λυτρωτής , απ' όλα μόνο η γλώσσα μου ΄λειψε,

να καταφέρω για την άθλια ζωή μου να εκλιπαρήσω

Edited April 6, 2013 by Drake Ramore

[Mesmer]

Μου άρεσε. Πολύ δυνατές και σκοτεινές οι εικόνες του ποιήματος. Αλλά και πολύ σωστά τα μηνύματα που περνάει μέσα από αυτό το αργό και βασανιστικό φονικό.

[Myyst]

Σκοτεινό και δυσοίωνο το ποίημά σου.

[deadend]

Αμφίσημες εικόνες για την μοίρα που τρυγά τα δώρα της ζωής. Η ιδέα του φόνου αποδυναμώνεται από την περιγραφή της αρπαγής. Είναι ένα ωραίο ποίημα με σκληρή γλώσσα και έντονη ειρωνική διάθεση.

Εύγε!

[KELAINO]

ΟΥΑΑΑΑΟΥ!!!

[abuno]

Εντός θέματος, εντός φανταστικού, ωραίος λόγος και δομή, δυνατές εικόνες, ρυθμός...

Όλα καλά.

Αυτό που μου έλειψε όμως, ήταν μια αιτία, ένας λόγος που συμβαίνουν όλα αυτά τα τρομερά. Έστω και σαν υπαινιγμός.

Έτσι, μου άφησε αυτή τη δυσάρεστη αίσθηση του ανολοκλήρωτου.

 

Καλή τύχη και σε εσένα.

[laas7]

Οι πρωτοι δυο στιχοι με αφησαν με το στομα ανοιχτο και την μουρη κολλημενη στη οθονη!

Ειναι δυνατο ποιημα και εμπεριεκτικο, αλλα επειδη δειχνει να εχει αυτο το βαθος που μου αρεσει τοσο στην ποιηση (ενα δευτερο επιπεδο πισω απο το προφανες) συμφωνω με τον abuno πως θα ηθελα και εγω μια αιτια, εναν λογο υπαρξης ολου αυτου σαν υπαινιγμο, κατι να με γραπωσει και να με αφησει και εμενα χωρις γλωσσα, ματια, αυτια-με πραγματικα "νεκρωμενες" τις αισθησεις και ενα εσωτερικο μουδιασμα. Τωρα βρισκεται στην κοψη, εγω θα ηθελα να γινει η κοψη γιατι πιστευω πως "το εχει".

Καλη επιτυχια!

[Nienor]

Άουτς, αυτό πόνεσε. Πολύ ωραίο, πολύ γκοθιά, πολύ μεθυστικό.

 

Εμένα ίσως μου λείπει αυτό που υποψιάζομαι ανάμεσα στους τελευταίους στίχους: αντί για το τι σέρνει πίσω της εκείνη, ίσως την αλήθεια για αυτόν που δεν έζησε πραγματικά ποτέ. Ίσως και να μη μου λείπει τίποτα, αφού έτσι κι αλλιώς με πήγες μέχρι εκεί και μπόρεσα να το φανταστώ μόνη μου. 

[Διγέλαδος]

Δυνατό! κάπου δεν μου θύμιζε ποίημα (ειδικά στις μεγάλες προτάσεις) αλλά ο λυρισμός ήταν διάχυτος σε όλο το κείμενο. Το τέλος ήταν για μένα το καλύτερο αποκορύφωμα.