Το Φως Μέσα μου - Κωνσταντίνος Κέλλης

[wordsmith]

Like για τα περί γλώσσας. Κι εγώ τα λέω, αλλά δε με ακούτε.

[Nihilio]

Για το Lights Out θα συμφωνήσω 100% αγαπητέ Κόμη. Το είχα διαβάσει άλλες τρεις φορές σε (μάλλον) ισάρριθμες εκδοχές, αλλά πρώτη φορά στο βιβλίο το κατάλαβα και ένιωσα στο πετσί μου...

[mman]

Η ουσία είναι μία: διάβασα ένα εξαιρετικό βιβλίο, το οποίο συστήνω ανεπιφύλακτα.

 

Βρε! Λίγο ακόμα και θα με πείσεις να το διαβάσω!

[BladeRunner]

Αρχικά πρέπει να τονίσω ότι είναι η πρώτη φορά που διαβάζω κάτι από τον Κωνσταντίνο Κέλλη, οπότε πέραν των σχολίων για το συγκεκριμένο βιβλίο, δεν ήξερα τι ακριβώς να περιμένω από αυτό. Καλύτερα έτσι όμως, γιατί ήταν μεγαλύτερη η έκπληξη που μου επιφύλασσε η συλλογή διηγημάτων, που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από άλλες συλλογές διηγημάτων γραμμένες από τους μαιτρ του είδους. Πριν γράψω ένα μικρό σχόλιο για την κάθε ιστορία ξεχωριστά, πρέπει να αναφέρω ότι η γραφή σε όλα τα διηγήματα είναι τρομερή, ευκολοδιάβαστη, με περιγραφές και εικόνες που μένουν στο μυαλό του αναγνώστη. 

 

Φτυάρι: Όπως σωστά είπε και ο Nihilio, θα μπορούσε κάλλιστα αυτό το διήγημα να είναι σε μια από τις συλλογές του Κινγκ. Η υπόθεση είναι αρκετά απλή, αλλά η αίσθηση εγκλωβισμού και η ατμόσφαιρα ήταν το κάτι άλλο. Δεν μου πήρε πάνω από δέκα λεπτά για να το διαβάσω, αλλά όσο κράτησε ήμουν κάπως αγχωμένος. 8.5/10

Ο Γέρος των Κοράκων: Πολύ σκοτεινή και ιδιαίτερα τρομακτική, μια ιστορία που αγχώνει. 8.5/10
Τάλιθα Κούμι: Δεν είναι το πιο τρομακτικό διήγημα της συλλογής, η κατάληξη όμως είναι φρικιαστική και οι δυο κεντρικοί χαρακτήρες πολύ ενδιαφέροντες και πειστικοί. 8.5/10

Θέλω να δω: Διαβάζοντας για πεταλούδες, λουλούδια και γάργαρο νερό, ήθελα να δω που θα καταλήξει. Και το τέλος πραγματικά τραγικό και σίγουρα δεν το περίμενα. Ήμουν σίγουρος βέβαια ότι σκοτάδι θα κρυβόταν πίσω από το παραμυθένιο τοπίο, αλλά όχι κι έτσι! 8/10

Η ψυχή του Φιλ Ο'Ντόνοβαν: Διαφορετική από τις υπόλοιπες ιστορίες, πιο ευχάριστη και χιουμοριστική, αν και ο πρωταγωνιστής της ιστορίας σίγουρα θα έχει διαφορετική άποψη. 8.5/10
Lights Out: Τι να πω; Εφιαλτική, ασφυκτική, σκοτεινή, κλειστοφοβική, καφκική. Αυτές οι λέξεις αρκούν νομίζω για να περιγράψουν την ατμόσφαιρα και την αίσθηση που μου άφησε η ιστορία. 9/10

Το φως μέσα μου: Πραγματικά απίστευτη ιστορία, κατά την γνώμη μου η καλύτερη της συλλογής και σίγουρα η αγαπημένη μου. Σιγά-σιγά πλέκεται μια ιστορία που δεν ξέρεις που θα καταλήξει, ξέρεις όμως ότι θα είναι κάτι το συγκλονιστικό - και είναι. 9.5/10

Για την Ελίζα: Απίστευτα φρικιαστική ιστορία που σε κρατάει στην τσίτα. Σ'αυτό βοηθάει φυσικά και το απομονωμένο σπίτι. 8.5/10

Περπατάει ανάμεσα στα δέντρα: Δεν φτάνει το επίπεδο των άλλων ιστοριών, διαβάστηκε γρήγορα και ευχάριστα, αλλά δεν θα την θυμάμαι και για καιρό. 7/10

Ο κόλπος των ναυαγίων: Η μικρότερη ιστορία του βιβλίου, αλλά πολύ περίεργη και πρωτότυπη. 7.5/10

Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας: Ο nihilio την περιέγραψε τέλεια, συνδυασμός Ιερώνυμου Μπος και Ντάγκλας Άνταμς. Θεόμουρλη ιστορία και πολλές οι εικόνες που σου μένουν στο μυαλό. 8.5/10

Με τα μάτια ανοιχτά, ονειρεύτηκα φωτιά: Περισσότερο μαγικού ρεαλισμού παρά τρόμου, οπωσδήποτε πολύ ωραία και έξυπνη. 8.5/10
Ένα Νέο Σκοτάδι: Κατά την γνώμη μου η πιο αδύναμη ιστορία της συλλογής, όχι όμως και ανέμπνευστη. 7/10

 

Εν κατακλείδι, μιλάμε για μια ιδιαίτερα καλογραμμένη και μοναδική συλλογή διηγημάτων, με δυνατές ιδέες και τρομερές εικόνες, που προσφέρει σε ικανοποιητικές ποσότητες τρόμο και ρίγος. Περιμένω πως και πως την επόμενη δουλειά του Κωνσταντίνου.

Edited January 7, 2014 by BladeRunner

[Dark desire]

Μολις το τελειωσα κι εγω! Και το τελικο συμπερασμα εκφραζεται με μια λεξη: ΕΡΩΤΑΣ! Ναι, ειμαι ερωτευμενη με αυτο το βιβλιο. Το φλερτ μας ξεκινησε εδω και τρεις μερες, 7μιση προ μεσημβριας στο 39 (καθ' οδν για τα δικαστηρια)συνεχιστηκε με μερικες συντομες πλην παθιασμενες συνευρεσεις στην αιθουσα δικαστων κατα τη μεσημβρινη διακοπη (κι ενα menage a trois με καπουτσινο)κι ολοκληρωθηκε τπριν λιγο με εναν εκρηκτικο screaming οργασμο. Και θελω να το ξαναπιασω ΑΜΕΣΩΣ, να διαβασω πισω απο τις γραμμες, να βυθστω στον ονειρικα εφιαλτικο (ή εφιαλτικα ονειρικο) κοσμο του. Για πολυ καιρο θα ειναι χωμενο μεσα στο χαρτοφυλακα μου η κατω απο το μαξιλαρι μου

Μεγαλο-μεγαλο συν: Οι περιγραφες! Λεπτομερειες που κανουν τη σκηνη να προβαλλεται κατευθειαν στα ματια του αναγνωστη (πολυ αποτελεσματικο και ανατριχιαστικο, ιδιως στο Φως Μεσα μου, το Lights out και το Δεν υπαρχει λογος ανησυχιας)

Επιμερους σχολια:

Φτυαρι: Δεν ξερω γιατι, αλλα διαβαζοντας το μου ηρθε στο μυαλο το "κεκλεισμενων των θυρων" του Σαρτρ. Η κολαση που δεν εχει σχεση με καζανια, διαβολια και τριβολια, αλλα με μια πνιγηρη αισθηση εγκλωβισμου, ενα δυσοιωνο αδιεξοδο. Ενιωσα την απελπισια του Φλοιντ, τη δυστυχια του για την ταλαιπωρια των παιδιων του, ιδιως της μικρουλας Αντζι, την θλιψη του για το θανατο της γυναικας του Αληθεια, αυτος τη σκοτωσε? η καταδικη του σε ποιο αμαρτημα οφειλεται? Και τα μικρα για ποιο λογο τραβηχτηκαν μαζι του? Αναπαντητα ερωτηματα κι ενα φιναλε σκληρο και συγκινητικο παραλληλα

Ο Γερος των Κορακων: Ενα απλο σκοτεινο παραμυθι, τρομακτικο κι ευστοχο

Ταλιθα Κουμι: Φρικιαστικο,αγωνιωδες στην υπο-ιστορια του Γουιλιαμ, αστειο στις σκηνες με το ζευγαρι των εφηβων (αυτο το κολπακι με το παγωτο ηταν πολυ ενδιαφερον)

Θελω να δω: Οχι ακριβως τρομος. Μαλλον λογοτεχνικη αποτυπωση της αναγκης να γυρνουμε πισω σε ευτυχισμενες μερες οταν τα πραγματα ειναι ζορικα. Αιφνιδιαστικο τελος

Η ψυχη του Φιλ ο' Ντονοβαν: Μια ξεκαρδιστικα σκοτεινη ιστορια , με ατακες που με επνιξαν στο γελιο ("μωρε δεν παει να ειναι κι ο Οσιος Τσιουαουα?", "βρε αει π... κι εσυ και τα βουβαλια του Σατανα!" και κυριως το "μπινγκλι μπινγκλι μπιπ!"- θα το χρησιμοποιησω για βρισια in real life)

Lights out: Τρομαξα τοσο που δυο μερες κοιμαμαι με αναμμενο φως. Αυτα

Το φως μεσα μου. Διαμαντι, και λιγα λεω. Υ%περοχες περιγραφες, μια στρωτη ιστορια που διαβαζεται απνευστι, συγκινηση και σκοταδι σε σοφα ισομοιρασμενες μεριδες...

Για την Ελιζα: Εκανα το λαθος να το διαβασω μασουλωντας...Not for the feeble hearted!

Περπαταει αναμεσα στα δεντρα:Ισως η πιο τρομακτικη ιστορια του βιβλιου. Και σιγουρα ο πιο τρομακτικος ψυχολογος μετα τον ακροατη-συμμετεχοντα στον κατα Κινγκ Μπαμπουλα

Ο κολπος των ναυαγιων: Μικρο αριστουργημα. Δυνατο και αιφνιδιαστικο (σαν μπουνια στα μουτρα). Μεχρι τη μεση πιστευα πως ο ηρωας ηταν κανενας μιζερος βρωμογερος, αλλα μετα...

Δεν υπαρχει λογος ανησυχιας: Οι πιο δυνατες περιγραφες της συλλογης. Το επιβαλλει κι η φυση της ιστοριας (εχει να κανει με την εικονα εξαλλου). Το μηνυμα ειναι απλο "Βγες απο το μυαλο σου και δες"

Με τα ματια ανοιχτα ονειρευτηκα φωτια: Εκλαιγα στο τελος. Η φρικη κι η ανοησια του πολεμου σε συνεχειες. Κι ενας ανθρωπος καταδικασμενος να ζει την φρικη και την ανοησια ξανα και ξανα και ξνα και ξανα μεχρι να την συνειδητοποιησει και να λυτρωθει (το παιδακι ειναι αγγελος? ετσι μου φανηκε)

Ενα νεο σκοταδι: Οχι η αγαπημενη μου, αλλα καλογραμμενη, τρομακτικη κι αποτελεσματικη

Ντινο κανονισε παρουσιαση στη Θεσσαλονικη-θα σου κουβαλησω το μισο δικαστικο σωμα (πολλοι που αναρωτιουνταν "τι διαβαζω στα διαλειμματα" το προμηθευτηκαν και δηλωνουν ενθουσιασμενοι)

[DinoHajiyorgi]

Φτυάρι Η δεύτερη ή η τρίτη φορά που διάβασα αυτή την ιστορία. Την εκτίμησα ακόμα περισσότερο στο χαρτί. Τι χρώμα, τι ήχοι, τι οσμές, τι εικόνες! Τι μαεστρία στις περιγραφές και τι κέντημα σε λεπτομέρειες που τόσοι άλλοι συγγραφείς θα αγνοούσαν. Το διαβάζεις και δεν το πιστεύεις που το διαβάζεις. Θέλεις ένα διάλειμμα μετά για να το σκεφτείς. Κλασσικό με την πρώτη.

 

Ο Γέρος των Κοράκων Το αγαπημένο μου. Έχω την αίσθηση ότι με αυτό «πρωτογνώρισα» τον Ντίνο. Και όπως είχα πει και τότε, γουστάρω τα σκιάχτρα. Και ναι, είναι από τα πιο «ξένα» του, αλλά και τι μ’αυτό. Ο Ντίνος το κατέχει το αντικείμενο και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από πολλούς ξένους συγγραφείς. Κι αυτή η ιστορία βγαίνει πετυχημένη σε όλα τα επίπεδα.

 

Τάλιθα Κούμι Αυτό το διάβασα εδώ πρώτη φορά. Διήγημα σαν εξερεύνηση στα μονοπάτια του τρόμου. Ή σα να εξερευνούσε ο συγγραφέας τη γραφή του. Με έκανε να νιώσω παράξενα. Το δάσος ήταν μια περίεργη ιδέα και γέμιζε σιγά-σιγά σαν από χαρακτήρες βγαλμένους από τον Στήβεν Κινγκ. Ο Κέβιν και η Σιβόν και η έντονη σεξουαλικότητα που χαρακτηρίζει τη σχέση τους μου θύμισε τον «βασιλιά».

 

Θέλω να δω Αξέχαστο. Κυριολεκτώ. Είχα ξεχάσει ότι το έχει γράψει ο Ντίνος (το πιο ε.φ. διήγημα του) αλλά θυμόμουν πάντα αυτή την ιστορία. Για άλλη μια φορά ο συγγραφέας ζωγραφίζει. Αυτόματα ένα από τα κλασικά του και φυσικά συγκινητικό.

 

Η ψυχή του Φιλ Ο’Ντόνοβαν Ακροβατεί ανάμεσα στον απελπιστικό τρόμο και την κωμωδία. Σαν ιδέα είχε το ρίσκο της, αλλά ο συγγραφέας το έσωσε γιατί, ναι, πήρε το διήγημα στα σοβαρά, ως άρμοζε. Μου θύμισε μια ιστορία που είχε γράψει κάποιος άλλος για μια εταιρεία που σε βοηθούσε να κόψεις το κάπνισμα.

 

Lights Out Ένα Κθουλικό διαμάντι, ονειρικό και εφιαλτικό ταυτόχρονα. Πρέπει να εκδοθεί ταξιδιωτική προειδοποίηση για τέτοια μέρη. Πειστικό, δυνατό, σαν αναγνώστης θέλεις να αρχίσεις να ουρλιάζεις μαζί με τον ήρωα. Σοβαρά, νόμιζα ότι είχα πρόβλημα στο δικό μου νύχι. Τόσο ατμοσφαιρικό που σε διαποτίζει. Φοβάσαι να κοιτάξεις και έξω από το παράθυρο σου.

 

Το φως μέσα μου Το διήγημα που δίνει τον τίτλο του στο βιβλίο, δεν θα το έλεγα ως καλύτερο της ανθολογίας. Είναι λίγο ήπιο ως τρόμος, αλλά καλύπτει περισσότερο έδαφος στη φάνταζυ πλευρά. Ενώ έχει φάρο, ένα από τα αγαπημένα μου σκηνικά για τρόμο, και πνιγμένους νεκρούς που επιστρέφουν, αλά The Fog, το «εσωτερικό φως» λειτουργεί ως μαγικό εφέ προς άλλη κατεύθυνση. Βλέπω τις επιρροές του Κίνγκ, γονείς – παιδιά, αμαρτήματα, ένα μυστικό και μια κάποια λύτρωση.

 

Για την Ελίζα Εξαίρετο. Είναι ένα αριστούργημα τρόμου που με περνάει μέσα από τα σαράντα κύματα. Νιώθω την παγωνιά στο σπίτι, ταυτόχρονα μου ανοίγει την όρεξη με τη μαγειρική του γέρου, ξεγελιέμαι με το στομάχι μου γεμάτο και ζεστό, και μετά… έρχεται κρύος και εμετικός ο τρόμος. Κι εδώ θα ήθελα να τονίσω ότι υπάρχουν φορές που και στο δικό μου το κεφάλι θα σχηματιστεί μια αηδιαστική εικόνα, την οποία θα αποφύγω να αποτυπώσω στη γραφή μου, κι αυτό γιατί θα είναι σαν να χώνω το δάχτυλο μου στη βάση της γλώσσας μου. Ο Ντίνος δεν έχει τέτοιο πρόβλημα. Ο Ντίνος δεν έχει ιερό και όσιο. Ο Ντίνος δεν μας χαρίζεται. Γι αυτό και βγαίνει νικητής.

 

Περπατάει ανάμεσα στα δέντρα Έξυπνο. Μα αλήθεια. Τόσο απλό. Ένιωσα να υπνωτίζομαι και να ακολουθώ τις οδηγίες της φωνής μέχρι να αντιληφθώ και την Λαβκραφτική λεπτομέρεια, δηλαδή το δόλωμα. Και ήμουν μέσα στη φάκα του συγγραφέα.

 

Ο κόλπος των ναυαγίων Άλλη μια ιστορία που κατάλαβα καλύτερα πάνω στο χαρτί. Θα το έλεγα Μπαρκερικό, παίρνει ρίσκα αλλά ξανά, για άλλη μια φορά παραδίδει τα καλούδια (ουπς, είδατε τι έκανα; ) Δυνατό στις περιγραφές, κερδίζει στις εντυπώσεις.

 

Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας! Η μόνη ιστορία που με κούρασε κάπως. Ο συγγραφέας είχε έμπνευση, είχε όρεξη, και είχε βαλθεί να ζωγραφίσει έναν τεράστιο πίνακα του Ιερώνυμου Μπος. Το διάβαζα και περίμενα και έλπιζα να καταλήξει κάπου, να έχει κάπου «ιστορία» το διήγημα. Αλλά τελικά δεν είχε. Ρωτούσα «μα γιατί δεν τελειώνει» και ο λόγος ήταν γιατί ο ζωγράφος δεν είχε γεμίσει ακόμα τον καμβά του.

 

Με τα μάτια ανοιχτά, ονειρεύτηκα φωτιά Το δίδαγμα ξεκινάει οσάν να είναι ολοφάνερο, οι περιγραφές ραπίζουν σαν καταγγελίες, δεν είμαι όμως σίγουρος για την ουσία όλων των πεδίων που επιλέχτηκαν για την ιστορία. Κάποιες από αυτές τις συγκρούσεις έφεραν ποθητά θετικές αλλαγές στην ανθρωπότητα (απελευθέρωση των σκλάβων στις ΗΠΑ, το σταμάτημα του φασισμού στην Ευρώπη) κάτι που ο άνθρωπος αδυνατεί να επιφέρει χωρίς να χύσει αίμα. Το υπερφυσικό στοιχείο όμως δεν εστιάζει εκεί. Καταγγέλλει απλά τη βία. Την όποια βία. Και ο βομβαρδισμός της Δρέσδης, εδώ περνάει σαν ένας οποιοσδήποτε βομβαρδισμός, που δεν ήταν. Ίσως τελικά περίμενα να δω στο τέλος τι ήθελε να πει ο ποιητής, επακριβώς, και έμεινα κρεμάμενος και αβέβαιος.

 

Ένα Νέο Σκοτάδι Μία ακόμα από τις ιστορίες του βιβλίου που ζηλεύω. Σαφώς και λόγω άλλων ενδιαφερόντων, δεν έχω αναγνώσει το είδος και τον όγκο των βιβλίων που έχει καταναλώσει ο Κωνσταντίνος, αλλά εδώ, σε σύντομες περιγραφές, βλέπω το σύμπαν μέσα στο οποίο ζει και αναπνέει η φαντασία του. Μόνο έτσι θα μπορούσε να δημιουργήσει αυτό το υπέροχο διαμαντάκι. Μου άρεσε πολύ η μηχανή και η δημιουργία της, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο γίνεται το σφάλμα.

[mman]

[...] Ο Ντίνος δεν έχει ιερό και όσιο. Ο Ντίνος δεν μας χαρίζεται. [...]

 

Από τα καλύτερα σχόλια που μπορεί να κάνει κανείς για έναν συγγραφέα. Ειδικά αν αυτός γράφει τρόμο.

 

Edit: Είχατε δεν είχατε, με τη ΛΑΦ τον Φεβρουάριο, θα το διαβάσω τελικά το βιβλίο... :-)

Edited January 20, 2014 by mman

[wordsmith]

Η ψυχή του Φιλ Ο’Ντόνοβαν Ακροβατεί ανάμεσα στον απελπιστικό τρόμο και την κωμωδία. Σαν ιδέα είχε το ρίσκο της, αλλά ο συγγραφέας το έσωσε γιατί, ναι, πήρε το διήγημα στα σοβαρά, ως άρμοζε. Μου θύμισε μια ιστορία που είχε γράψει κάποιος άλλος για μια εταιρεία που σε βοηθούσε να κόψεις το κάπνισμα.

 

 

Μήπως το "Αντικαπνιστική Α.Ε." του Στίβεν Κινγκ;

[DinMacXanthi]

Με την ευκαιρία της παρουσίασης του βιβλίου που γίνεται στην Ξάνθη το Σάββατο, αύριο το μεσημέρι στις 15:00 θα είμαι ζωντανά στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΞΑΝΘΗΣ στους 89,9 FM με τον Γιάννη Στεφανίδη στην εκπομπή του 'ΠΑΓΩΤΟ ΣΟΚΟΛΑΤΑ'. Στο link ο σταθμός ηλεκτρονικά.
Α, και θα υπάρξει κλήρωση για αντίτυπο της συλλογής

[Count Baltar]

γμτ, εκείνη την ώρα θα λείπω, θα δω αν μπορεί να ηχογραφηθεί!

[Mr. R.Carter]

Το Σαββατο που μας περασε πραγματοποιηθηκε η παρουσιαση του βιβλιου στην Ξανθη, παρουσια πολλων συγγενων και φιλων του Ντινου, οι οποιοι γεμισαν την αιθουσα της ΦΕΞ, που μας φιλοξενησε. Η πολυ ομορφη "δρακουλιαρικη" ατμοσφαιρα, οσον αφορα το στησιμο του χωρου, ηταν ιδανικη και μπορω να πω πως ξεπερασε τις προσδοκιες μας. Θα το δειτε και απο τις φωτογραφιες που θα ανεβασει ο Ντινος. Καταπληκτικος χωρος το Λαογραφικο Μουσειο, ωραιο και το κρασακι. Κεντρικος ομιλητης ηταν ο Ξανθιωτης ποιητης Μουσοπουλος Θανασης και παραδιπλα του η αρχοντια μου να ανακρινει τον Ντινο....

 

Εγω δεν ειμαι για τετοια, τρεμω μπροστα στον κοσμο, πιο πολυ και απο πρωταγωνιστη του Λαβκραφτ οταν ξαπλωνει το βραδυ σε πανδοχειο στο Ινσμουθ. Μετα την αρχικη ταχυπαλμια και αφου η φωνη μου απαλλαχτηκε απο το ενοχλητικο vibrato, καταφερα να ολοκληρωσω το θεαρεστο εργο μου μπροστα σε ενα κοινο το οποιο ειχε τοση σχεση με Τρομο, οση και η Μαστροκωστα με την υποκριτικη.

 

Εκει ειναι που εντοπιζεται το μοναδικο αρνητικο της βραδιας, αλλα αυτο λιγο πολυ ηταν αναμενομενο, αφου η παρουσιαση δεν εγινε σε ουδετερο τοπο, αλλα εγινε στην πατριδα του συγγραφεα, μπροστα σε ενα κοινο μεγαλο κομματι του οποιου ηρθε να καμαρωσει τον Ντινο και οχι να παρακολουθησει μια αναλυση περι π.χ. υπερφυσικου τρομου vs Κετσαμ. Αυτο ομως καμια σημασια δεν ειχε για τον κοσμο που ηταν εκει, αφου η βραδια εκλεισε με πολλα χαμογελα και πολλα υπογεγραμμενα βιβλια.

 

Edit: Να μην ξεχασω και τον χειροποιητο φαρο του εξωφυλλου...

Edited February 3, 2014 by Mr. R.Carter

[mman]

Αξιώθηκα να (ξανα)διαβάσω αυτά τα διηγήματα, πολύ χαρούμενος και περήφανος που μπορώ πλέον να το κάνω στη μορφή που τους πρέπει.

 

Το Φτυάρι

Έχω πει ξανά και ξανά πόσο θαυμάζω αυτό το διήγημα για τη ζωντάνια και την ωριμότητά του. Ας επαναληφθώ: Είναι ένα από τα καλύτερα διηγήματα ελληνικού φανταστικού που έχω διαβάσει.

 

Ο Γέρος των Κοράκων

Χρησιμοποιημένη ιδέα, αλλά υποδειγματική εκτέλεση και, προφανώς, εκεί ποντάρει η ιστορία. Ατμόσφαιρα και εικόνες για σεμινάριο. Μαζί με το «Φτυάρι» συνθέτουν ένα από τα πιο δυνατά ξεκινήματα από όσες ελληνικές συλλογές διηγημάτων έχουν πέσει στα χέρια μου.

 

Τάλιθα Κούμι

Μπρρρ, σε όλη τη σκηνή του δάσους. Κατ’ εμέ, το διήγημα αυτό διαθέτει τον πιο φυσικό χαρακτήρα όλου του βιβλίου, τον νεαρό Κέβιν, που ναι, κάνει ότι μπορεί ο άνθρωπος για να πηδήξει. Παρά το μέγεθός της, η ιστορία φεύγει νερό. Εξαιρετική όλη η σκηνή στη σκηνή μεταξύ του ζευγαριού.

 

Θέλω να δω

Οι πρώτες (αναγνωστικές) αγάπες δεν ξεχνιούνται. Ανησύχησα λίγο από σχόλια συμφορουμιτών, αλλά όλα εντάξει. Κατά τη γνώμη μου, οι ψιλογλυκερές περιγραφές δεν χαλάνε την ιστορία, αποτελούν τα θεμέλιά της. Εξάλλου ξέρεις από την αρχή ότι δεν διαβάζεις παραμύθι ή Άρλεκιν, οπότε έχεις κάτι άλλο να περιμένεις για να σε αποζημιώσει. Εξακολουθώ να το βρίσκω υπέροχο.

 

Η ψυχή του Φιλ Ο’ Ντόνοβαν

Δεν ήταν από τα αγαπημένα μου. Έγινε, για το χωρίς ορατές ραφές γάζωμα του τρόμου με το χιούμορ και τη σάτιρα και για μερικές ξεκαρδιστικές ατάκες. Ένα από τα πολύ καλά καρυκεύματα της συλλογής.

 

[Σ’ αυτό το σημείο (ακριβώς επειδή νόμιζα ότι αυτό το διήγημα δεν θα μου άρεσε τόσο) γυρνάω πίσω στα περιεχόμενα και βλέπω ότι ο συγγραφέας έχει 5 στα 5 καλά, κάτι σίγουρα καθόλου τυχαίο. Ήξερα ότι δεν θα γίνει 13 στα 13, αλλά και πάλι εντυπωσιακό.]

 

Lights Out

Διατηρώ την ένστασή μου για τον αχρείαστα ξενόγλωσσο τίτλο, ωστόσο είναι  λεπτομέρεια. Επίσης, μου έπεσαν κάπως πολλά τα πήγαιν’ έλα από σπίτι σε σπίτι. Η ιδέα όμως, αν και φαντάζομαι ότι δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, είναι εξαιρετική, και η ατμόσφαιρα με όλες τις λεπτομέρειες, για μια ακόμα φορά χτυπάει διάνα. Πολύ δυνατό τέλος, μου θύμισε Κλαρκ Άστον Σμιθ.

 

Το Φως μέσα μου

Εντάξει, νομίζω ότι αυτό το αγκωνάρι τοποθετήθηκε στρατηγικά στη μέση του βιβλίου για να λιώσει εκείνους τους λίγους αναγνώστες που θεωρούσαν ‘χαλαρή’ ή αδιάφορη έστω και μια από τις ιστορίες μέχρι εδώ. Πέφτει πάνω σου και σου θυμίζει ότι ο συγγραφέας ξέρει τι κάνει. Δεν γνωρίζει μόνο να γράφει το είδος, ξέρει να γράφει τελεία. Γιατί το διήγημα που χαρίζει τον τίτλο του στη συλλογή, συναγωνίζεται –και μάλλον ξεπερνάει– σε ωριμότητα έκφρασης το «Φτυάρι».

Προσωπικό μπόνους: Από τη μία και μοναδική φορά που το είχα διαβάσει στα αγγλικά, είχα ξεχάσει

την ανατροπή! Ε, ρε γκολάρα που έφαγα και το φχαριστήθηκε η ψυχή μου! Οκέυ, μετά την «Έκτη Αίσθηση» έχει φορεθεί αρκετά, αλλά πετυχαίνει πάντα, πάντα, αν ο συγγραφέας το κάνει καλά. Και ο Ντίνος, τι έκπληξη, το εκτελεί άψογα.

 

 

Για την Ελίζα

Πιο κλασσικό στη δομή του, κάπως αναμενόμενο τέλος από τις εξελίξεις, και μια μικρή, προφανώς ηθελημένη, ασάφεια του πώς δουλεύει το πράγμα με τη νεκρή κόρη. Για μια στιγμή ανησύχησα ότι

η αφηγήτρια θα τη γλιτώσει (το είχα διαβάσει επίσης μόνο μια φορά, εδώ). Μετά χαλάρωσα γεμάτος εμπιστοσύνη και, φυσικά, δεν διαπράχθηκε καμία ιεροσυλία.

Τρομερές οι εικόνες του γέρου εν δράσει.

 

Περπατάει ανάμεσα στα δέντρα

(Το ρήμα δεν δουλεύει καλά σ’ αυτόν τον τίτλο.) «Επιτέλους», μετά από 8 στα 8, ο συγγραφέας γλιστράει με κάτι μέτριο. Ένα διήγημα που βασίζεται κυρίως στην ιδέα του τέλους και δεν με άγγιξε. Εννοείται, φυσικά, ότι η γραφή παραμένει στα γνωστά υψηλά επίπεδα, οπότε αυτό που εδώ λέμε μέτριο, κάπου αλλού μπορεί να χτύπαγε ταβάνι.

 

Ο κόλπος των ναυαγίων

Κάθε συγγραφέας τρόμου που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να προκαλέσει ανατριχίλες και ρίγη μέρα μεσημέρι. Ε, ο Ντίνος, ως Έλληνας, σιγουρεύεται ότι θα το κάνει the Greek way: μέρα, ντάλα μεσημέρι, καλοκαίρι, στην παραλία, σε μια σκηνή χαράς και ξενοιασιάς. Μπαρκερικό σφηνάκι με πλούσια εικόνα χωρίς τσιγκουνιές και εκπτώσεις. Το βλέπεις να ’ρχεται, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα και σχεδόν χαίρεσαι γι’ αυτό.

 

Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας!

Ω, ρε φίλε! Θυμόμουν ότι εδώ χάνει η μάνα το παιδί, αλλά οι εικόνες (και ειδικά η εικόνα) σε κάνουν να απορείς για τον συγγραφέα: Τι παίρνει τούτος δω και δεν μας δίνει; Λοιπόν, ο Ντίνος δεν πίνει τίποτα περίεργο, δεν καπνίζει, δεν σουτάρει. Καμιά μπυρίτσα πού και πού, αλλά καμία μπυρίτσα δεν αρκεί για να γράψεις αυτό.

 

Με τα μάτια ανοιχτά, ονειρεύτηκα φωτιά

(Επίσης αδύναμος τίτλος) Η μεγαλύτερή μου ένσταση σε όλο το βιβλίο. Μόλις καταλάβεις πώς λειτουργεί το διήγημα γίνεται πολύ προβλέψιμο και η μεγάλη του έκταση, σε συνδυασμό με μερικά ίχνη αντιπολεμικού διδακτισμού, επιδεινώνει την κατάσταση. Όσο ανταγωνιστική κι αν είναι η γραφή του, καταλήγει να κουράζει. Η μοναδική ιστορία η οποία ξεκάθαρα θα ήθελα να είχε μείνει έξω από τη συλλογή.

 

Ένα Νέο Σκοτάδι

Διήγημα βγαλμένο λες από τη δεκαετία του ’50, αλλά γυαλισμένο με την τεχνοτροπία του 21^ου αιώνα. Καλή, ιδιαίτερα αγωνιώδης περιγραφή που σχεδόν το σώζει, αλλά δεν μ’ ενθουσίασε κιόλας. Νομίζω ότι είναι από εκείνα που ρίχνουν τον μέσο όρο της συλλογής.

 

Συνολικά: Συστήνεται ανεπιφύλακτα!

Οι ανθολογίες και οι συλλογές διηγημάτων είναι σαν τα άλμπουμ μουσικής: Δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να σου αρέσουν όλα τα κομμάτια. Για να θεωρήσω επιτυχημένη μια ανθολογία διηγημάτων συνήθως αρκεί να μου αρέσουν οι μισές ιστορίες. Για τις συλλογές, όπου ο συγγραφέας είναι ένας, μου φτάνει και το ένα τρίτο των ιστοριών. Λοιπόν, εδώ μετράω τέσσερα διαμάντια (Φτυάρι, Γέρος, Θέλω να Δω, Το φως μέσα μου) τρία εξαιρετικά (Τάλιθα Κούμι, Η Ψυχή και Lights Out) και ακόμα τρία καλά διηγήματα (Ελίζα, Κόλπος, Ανησυχία) συνολικά ένα εντυπωσιακό 10 στα 13, που με το δικό μου προσωπικό κριτήριο καθιστούν αυτή τη συλλογή μία από τις καλύτερες ελληνικού φανταστικού που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ και μία από τις ελάχιστες ελληνικές που μπορούν να κοιτάνε στα μάτια εκείνες των επαγγελματιών φτασμένων ξένων στα ράφια της βιβλιοθήκης μου.

 

Να πάρει, είχατε δίκιο. Αλήθεια μου άρεσε!

 

[DinMacXanthi]

Επειδή επίκειται μεγάλο ταξίδι στο τέλος της εβδομάδας που ήθελε προετοιμασία, άργησα λίγο αλλά να 'μαι

 

Λοιπόν, το μουσείο της Ξάνθης ήταν πραγματικά βγαλμένο από τις σελίδες βιβλίου του είδους! Ένας χώρος υποβλητικός μέσα στο μισοσκόταδο, φωτισμένος από τους πολυέλαιους και τα κεριά. Ήταν το κάτι άλλο, πραγματικά. Η βραδιά οργανώθηκε από την Φιλοπρόοδη Ένωση Ξάνθης (ΦΕΞ) και το βιβλιοπωλείο Πυργελή, τους οποίους και ευχαριστώ κι απο εδώ.

Η βραδιά είχε ανα πάσα στιγμή γύρω στα 80 άτομα. Η αίθουσα χωρούσε γύρω στα πενήντα και γι'αυτό γέμισε και η διπλανή αίθουσα του διαδρόμου με όρθιο κόσμο. Όπως είπε ο Δημήτρης, μεγάλο κομμάτι του κοινού ήταν γνωστοί μου, αλλά είδαν μια πλευρά μου που δεν γνώριζαν. Και μαζί γνώρισαν και το βιβλίο. Όμως κοιτάζω τώρα τις φωτογραφίες του κοινού και βλέπω πρόσωπα άγνωστα, κάπου ένα στα τρια. Αυτό εννοώ όταν λέω ότι μπορεί γενικά να μην υπάρχουν πολλοί πιστοί αναγνώστες του είδους, αλλά υπάρχουν πολλοί ανοιχτόμυαλοι αναγνώστες, και θα δοκιμάσουν και το κάτι διαφορετικό από τα τυπικά αναγνώσματά τους.

 

Οι 2 ομιλητές ήταν ο κύριος Θανάσης Μουσόπουλος και ο (δικός μας) κύριος Κάρτερ-Δημήτρης Μερόπουλος. Ο πρώτος ήταν πρόεδρος της ΦΕΞ όταν εγώ δεν ήμουν καν (κοινώς, πριν το σωτήριο έτος 1985) και η τοποθέτησή του ήταν κυρίως για τους νέους λογοτέχνες, τη νέα γενιά βιβλίων, το φανταστικό που μπαίνει στη λογοτεχνία μας και άλλα τέτοια. Έκρινε το βιβλίο σαν άνθρωπος των γραμμάτων, σαν συγγραφέας/ποιητής και αναγνώστης διαφορετικών ειδών λογοτεχνίας, και ώθησε τον κόσμο να δώσει την ευκαιρία στο βιβλίο. Κρίνοντας από τον όγκο βιβλίων που έφυγαν -και εκείνο το βράδυ αλλά και όλες αυτές τις ημέρες-, εισακούστηκε.

 

Ο κύριος Κάρτερ που, υποτίθεται είχε τρακ, ΧΑ!, έθεσε το βιβλίο στο πλαίσιο των βιβλίων του φανταστικού, μίλησε με τα καλύτερα λόγια για το εδώ σπίτι μας, και άρχισε τις ερωτήσεις για το βιβλίο, πιάνοντας μάλιστα κουβέντα με το κοινό. Ώθησε τον κόσμο να κάνει ερωτήσεις, και γενικά έμεινε μια πολύ καλή αίσθηση στο κοινό που, μπορεί να μην ήταν το αφοσιωμένο στο είδος κοινό, αλλά είχε ειλικρινείς ερωτήσεις που δεν είχα ξανακούσει και θα ήθελα πολύ να ακούσω απαντήσεις κι από άλλους συγγραφείς του είδους.

Στο τέλος της βραδιάς, είχα ευκαιρία να μιλήσω με κόσμο που το είχε ήδη διαβάσει και ήρθε για υπογραφές, χάρηκα που μου τόνιζαν πως τους άρεσε και θα ψάξουν κι άλλους Έλληνες του φανταστικού. Συνολικά, νομίζω πως η παρουσίαση πέτυχε απόλυτα τον σκοπό της -ενημέρωση και για το βιβλίο και για την Ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού σε μια μικρή πόλη όπως η Ξάνθη- και έφυγαν όλοι ευχαριστημένοι.

Edited February 7, 2014 by DinMacXanthi

[Διγέλαδος]

Τώρα πια όταν διαβάζω ένα βιβλίο θέλω να μαθαίνω για τις ανησυχίες του συγγραφέα μέσα από τους ήρωες του. Αυτό που παρατήρησα από το πρώτο διήγημα στο βιβλίο του Ντίνου ήταν ότι οι ήρωες βίωναν τον τρομακτικό τους κύκλο ή επανάληψη.

 

Πιο συγκεκριμένα:

Στα "Το Φτυάρι", "Θέλω να δω", "Με τα μάτια ανοιχτά, ονειρεύτηκα φωτιά" ο ήρωας βρίσκεται ήδη σε έναν τρομακτικό κύκλο. Μια επανάληψη προσωπικών βιωμάτων από τον οποίο προσπαθεί να αποδράσει με κάθε προσπάθεια.

 

Στα "Ο Γέρος των Κοράκων", "Τάλιθα Κούμι", "Η ψυχή του Φιλ Ο’ Ντόνοβαν", "Lights Out", "Για την Ελίζα" ο ήρωας ξαφνικά συναντά και μπαίνει μέσα σε έναν υπερφυσικό κύκλο. Μια επανάληψη δηλαδή που υπήρχε ήδη και στην οποία έμπαιναν άλλες ψυχές. Εμείς γνωρίζουμε τις μαρτυρίες των συγκεκριμένων ηρώων.

 

Στο "Φως μέσα μου" ο ήρωας βρίσκεται σε έναν κύκλο που προσπάθησε να το σπάσει, χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει ακριβώς και μάλιστα η προσπάθειά του αυτή είχε τέτοιες συνέπειες που ο ήρωας κατάλαβε ότι έπρεπε να επιστρέψει στον κύκλο. Ίσως για αυτόν το λόγο αυτό το διήγημα φαίνεται να είναι πιο μεγάλο από τα υπόλοιπα (ειδικά σε συναισθήματα).

 

Το διαφορετικό με το 'Ο κόλπος των ναυαγίων' είναι ότι ο συγγραφέας για μια φορά μας δείχνει τον τρομακτικό κύκλο μέσα από τα μάτια του τέρατος που το δημιούργησε.

 

Η επαγγελματική γραφή με έκανε να βιώνω κι εγώ αυτές τις επαναλήψεις και να με φέρνει αντιμέτωπο με τον δικό μου φόβο για το σπάσιμο του κύκλου. Μετά από κάποιες εβδομάδες που άφησα το βιβλίο να πω ότι μου άφησαν περισσότερη αίσθηση οι ήρωες οι οποίοι είχαν κάποιες αδυναμίες στον χαρακτήρα τους κι έτσι φάνηκαν πιο ανθρώπινοι και "προσωπικοί". Για παράδειγμα το αγόρι που θέλει να πει ψέμματα στο "Τάλιθα Κούμι" αλλά και ο ήρωας στο "Η ψυχή του Φιλ Ο’ Ντόνοβαν".

 

Να πω ότι το διήγημα που με τρόμαξε περισσότερο ήταν: "Ο Γέρος των Κοράκων"

Το διήγημα που μου προκάλεσε περισσότερη αγωνία για το τι θα γίνει ήταν: "Lights Out"

Το διήγημα που είχα το περισσότερο "WTF" moment ήταν το "Το Φτυάρι" και το "Για την Ελίζα"

Διασκέδασα περισσότερο με το "Η ψυχή του Φιλ Ο’ Ντόνοβαν" και το 'Ο κόλπος των ναυαγίων'

Αηδίασα και συγχρόνως φτιάχτηκα περισσότερο στο "Τάλιθα Κούμι"

 

Τέλος να δώσω τα εύσημα για την ελληνικότητα του 'Ο κόλπος των ναυαγίων',

για τον πειραματισμό στο "Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας!".

και για το στοιχείο της επ. φαντασίας στο "Θέλω να δω"

Αυτά τα τρία πρόσθεσαν το κάτι παραπάνω στην ποικιλία των ιστοριών.

 

Περιμένω με ανυπομονησία την επόμενη δουλειά του Ντίνου

Edited February 19, 2014 by Διγέλαδος

[Myyst]

Οι σελίδες αυτής της όμορφης συλλογής διηγημάτων είναι διαποτισμένες από τις αισθήσεις που κυριαρχούν στην ανθρώπινη σκέψη πέρα από τα όρια της λογικής. Μία εξερεύνηση της ύπαρξης κάτω από την επιφάνεια -το κομμάτι της ύπαρξης που γνωρίζουμε δηλαδή.- Και σε αυτά -τα πιο βαθιά μέρη του κόσμου- ανακαλύπτουμε φως εκτός από σκοτάδι -και το φως σε αυτά τα μέρη του κόσμου είναι εξ' ίσου ανοίκειο στον άνθρωπο με το σκοτάδι.-

 

Το βιβλίο ακολουθεί τα βήματα μίας βαθιάς παράδοσης προηγούμενων εξερευνητών αυτών των τόπων τρόμου. Σε αυτό το -πολύ θετικό- στοιχείο βρίσκονται τα δύο (κατά τη γνώμη μου) μειονεκτήματα του βιβλίου. Νομίζω ότι δεν διαφαίνεται αρκετά καθαρά το -πολύ ενδιαφέρον- προσωπικό στυλ του συγγραφέα, ενώ ανάμεσα στις πολύ καλές επιρροές, διακρίνω στοιχεία από ρεύματα της λογοτεχνίας τρόμου που (προσωπικά νομίζω ότι) προσπαθούν να εξερευνήσουν τη ζούγκλα της ανθρώπινης συνείδησης διασχίζοντας τη με ηλεκτρικά πριόνια και βόμβες νάπαλμ -γκουχ Stephen King γκουχ μη βαράτε!- Το διήγημα "Τάλιθα Κούμι" για παράδειγμα που πολλοί και πολλές περιλαμβάνουν ανάμεσα στα αγαπημένα τους από τη συλλογή -και καταλαβαίνω γιατί- έμενα δεν μου άρεσε καθόλου. Επίσης διακρίνω μία (σχετική) ανισομέρεια στην κατανομή των διηγημάτων στο βιβλίο. Όλα τα αγαπημένα μου -και κυρίως όλα τα πιο δυνατά- διηγήματα βρίσκονται στο πρώτο μισό του βιβλίου με αποκορύφωμα την υπέροχη ιστορία που μοιράστηκε τον τίτλο της με ολόκληρη τη συλλογή "Το φως μέσα μου," χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι η ποιότητα της γραφής και των ιδεών των διηγημάτων του δεύτερου μισού του βιβλίου είναι μικρότερη από την ποιότητα των διηγημάτων του πρώτου μισού.

 

Η ατμόσφαιρα και το ιδιαίτερο χρώμα του κάθε διηγήματος είναι από τα πολύ δυνατά στοιχεία του βιβλίου και υποβάλλουν τον αναγνώστη στην κατάλληλη διάθεση από τις πρώτες σελίδες της συλλογής. Πολύ έντονα διαπνέει το βιβλίο εκτός του τρόμου, η επιστημονική φαντασία, εκείνοι οι νέοι τρόμοι που παραμονεύουν στις σκοτεινές γωνίες που δημιουργούνται ανάμεσα στα φώτα της επιστήμης.

 

Αγαπημένα διηγήματα: "Ο γέρος των κοράκων," "Θέλω να δω" και "Το φως μέσα μου."

Edited February 24, 2014 by Myyst

[Mesmer]

Γνωρίζουμε πολύ καλά την ικανότητα του Ντίνου να δημιουργεί εφιάλτες. Είναι κάτι που το αποδεικνύει και σ' αυτήν την πρώτη του συλλογή. Πολλά από τα διηγήματα μού ήταν γνωστά, αλλά το ότι μου έρχονταν ξανά οι εικόνες με το που ξεκινούσα κάποιο αυτά δείχνει το ποσό καλή ήταν η πρώτη εντύπωση που μου είχαν κάνει.

 

Δυο λόγια και για καθένα απ' τα διηγήματα. (Μπορεί να υπάρχουν spoilers!):

 

Φτυάρι: Ένας πραγματικός εφιάλτης ή μια προσωπική κόλαση, η διαφορά μπορεί να είναι πολύ μικρή. Άγρια η ομορφιά και σκληρές οι εικόνες αυτού του διηγήματος. Νιώθεις τη ζέστη τη και τη σκόνη της ερήμου να σε πνίγει. Και μετά έρχεται το τέλος και σε αποτελειώνει.

 

Ο Γέρος των Κοράκων: Ένας σκοτεινός θρύλος που θα κάνει τα βράδια σας ανατριχιαστικά. Εκείνη η σκηνή με το παράθυρο είναι απ' αυτές που μου έχουν αποτυπωθεί για τα καλά στο μυαλό. Πολύ καλό το ξεδίπλωμα του θρύλου, οι ανησυχίες και τα πείσματα που οδήγησαν σ' ό,τι έγινε.

 

Τάλιθα Κούμι: Ένα από τα διηγήματα που διάβασα για πρώτη φορά. Ίσως το διήγημα που προοικονομεί από πολύ νωρίς το κακό που θα γίνει (όχι ότι περιμένουμε και τίποτα καλύτερα στα άλλα) περισσότερο από τα υπόλοιπα. Ο Ντίνος πιάνει την ψυχολογία για τις ανησυχίες των εφήβων σε πολλά επίπεδα. Εξαιρετικοί οι χαρακτήρες, τους ακολουθείς με κομμένη την ανάσα.

 

Θέλω να δω: Πολύ γλυκό μέσα σ' όλη την αγωνία και την απόγνωση που βγάζει στο τέλος. Κι επίσης, μια πολύ ζωντανή σχέση ανάμεσα σε άνθρωπο και μηχανή.

 

Η ψυχή του Φιλ Ο' Ντόνοβαν: Μια ιστορία γεμάτη με μαύρο χιούμορ για όλα αυτά που μπορούν να πάνε στραβά και το πόσο εύκολο είναι αυτό. Απολαυστική με τον τρόπο της.

 

Lights Out: Σκοτεινό, εφιαλτικό και κι όσο χαώδες χρειάζεται. Από τα πιο τρομακτικά διηγήματα της συλλογής. Η ατμόσφαιρά του σε παρασύρει και σε χώνει σε σκοτάδια απ' τα οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις.

 

Το φως μέσα μου: Από τις πιο όμορφες και πρωτότυπες ιδέες της συλλογής. Αν και ο τρόμος του κινούνταν σε πιο χαμηλά επίπεδα, είχε μια γοητεία που σε κάνει να ακολουθείς με προσήλωση τους ήρωες του. Πολύ όμορφο το τέλος με την ανακάλυψη του φωτός.

 

Για την Ελίζα: Ήμουν κι εγώ σε κείνον το διαγωνισμό. Τα ίδια συναισθήματα αναδύθηκαν και σ' αυτήν την ανάγνωση. Ίσως καταλαβαίνεις από την αρχή ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά οι αχνιστές σούπες, οι μυρωδιές, σε κάνουν να το προσπεράσεις. Και μετά έρχεται ο τρόμος. Εξαιρετική η σκηνή με το γέρο στην κουζίνα. Δένει το στομάχι κόμπο.

 

Περπατάει ανάμεσα στα δέντρα: Καμιά φορά δεν είναι και πολύ καλό να χώνεσαι στα άδυτα του μυαλού σου, ακόμη κι αν το κάνεις με καθοδήγηση. Σκοτεινή ατμόσφαιρα, ωραίες περιγραφές κι ένα τέλος που σου έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις.

 

Ο κόλπος των ναυαγίων: Αν νομίζεις ότι το να κάθεσαι αραχτός στην παραλία με το φραπέ στο χέρι είναι σκέτη απόλαυση, σκέψου το ξανά. Είναι πολύ δύσκολο να δημιουργηθεί τρόμος σ' ένα μέρος τόσο ανοιχτό και γεμάτο κόσμο. Αλλά ο Ντίνος τα καταφέρνει εξαιρετικά. Από τις πιο εντυπωσιακές (σε διαστάσεις) σκηνές του βιβλίου. Ίσως είναι λιγάκι υπερβολικές, αλλά δεν σε νοιάζει. Θέλεις να είναι έτσι.

 

Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας!: Αυτό είναι το μόνο διήγημα της συλλογής που δεν ταιριάζει στις αναγνωστικές μου προτιμήσεις. Ένας σουρεαλιστικός εφιάλτης όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν, όπως φαίνεται στις σελίδες του. Απίστευτες εικόνες, απρόβλεπτες εξελίξεις ανατριχιαστικές οι λεπτομέρειές του.

 

Με τα μάτια ανοιχτά, ονειρεύτηκα φωτιά: Αυτό το βρήκα λίγο πιο μεγάλο απ' όσο έπρεπε, ίσως επειδή από κάποιο σημείο και μετά ήξερα τι θα ακολουθούσε. Ίσως και γι' αυτό το τέλος του δεν μ' έπιασε τόσο απροετοίμαστο. Πολύ ζωντανές οι περιγραφές του. Σε βάζει στο κλίμα τόσο του πολέμου, όσο και της κάθε εποχής του.

 

Ένα Νέο Σκοτάδι: Δύσκολο το πάντρεμα ΕΦ και τρόμου, αλλά ο Ντίνος δείχνει ότι τα καταφέρνει και σε αυτό. Μικρό, γρήγορο, αλλά οι συνέπειές του κατακλυσμιαίες. Το μόνο αρνητικό είναι ότι, σε σχέση με τα υπόλοιπα διηγήματα, βρίσκεται πιο χαμηλά επίπεδα και ίσως να μην έπρεπε να κλείνει μια, συνολικά, εξαιρετική συλλογή.

 

Γενικά, ήταν ένα βιβλίο που το απόλαυσα και όλοι οι λάτρεις το τρόμου πρέπει να το πιάσουν στα χέρια τους.

 

Ντίνος, εύχομαι να ακολουθήσουν πολλά περισσότερα βιβλία.

Edited March 8, 2014 by Mesmer

[Drake Ramore]

Τελείωσα και εγώ το βιβλίο του Ντίνου. Τα περισσότερα τα είχα διαβάσει παλιότερα μιας και παρακολουθώ οτιδήποτε γράφεται από τρόμο εδώ μέσα, και έτσι νόμιζα ότι τα γνώριζα ήδη. Πόσο έξω έπεφτα! Τα διηγήματα έχουν αλλάξει εκ βάθρων σε γραφή και σε ρυθμό. Ήταν σίγουρα αξιολογότατα όταν αναρτήθηκαν εδώ στο φόρουμ, αλλά τέτοιο επίπεδο επιμέλειας δεν έχω συναντήσει ξανά σε άλλο Ελληνικό βιβλίο φαντασίας. Δεν γνωρίζω αν οφείλεται στον ίδιο τον Ντίνο που κάθισε πάνω από τα διηγήματα και έβγαλε όλα εκείνα τα χορταράκια που δεν είχαν θέση στον κήπο του, ή αν επαγγελματίας επιμελητής έβαλε το χέρι του. Τείνω να πιστέψω την πρώτη περίπτωση επειδή δεν νομίζω ότι ένας επιμελητής θα έδενε τόσο σφιχτά τις πλοκές χωρίς να τις χαλάσει στο ελάχιστο. Είναι κάποια πράγματα που μόνο ο συγγραφέας γνωρίζει πως πρέπει να αποδοθούν. Μπράβο λοιπόν και ξανά μπράβο για το τελικό αποτέλεσμα.

 

Στα της γραφής τώρα. Θεωρώ ότι είναι η ιδανική μίξη καθημερινού σύγχρονου λόγου με στρατηγικά τοποθετημένα καλολογικά στοιχεία. Υπάρχουν συγγραφείς που γράφουν σε ποιο γρήγορο ρυθμό και πιο κοφτά. Άλλοι που πλατειάζουν με περιγραφές και στολίσματα. Κάποιοι χρησιμοποιούν βαριά γραφή σε διηγήματα τρόμου και άλλοι ανάλαφρη γραφή που δεν ταιριάζει στο είδος. Ο Ντίνος καταφέρνει να κρατά μια λεπτή ισορροπία που θα ικανοποιήσει τον αναγνώστη σε όποια συγγραφική σχολή του τρόμου και αν αρέσκεται να διαβάζει.

 

Διάβαζα παραπάνω ποια διηγήματα άρεσαν στον καθένα και ποια άρεσαν λιγότερο και πραγματικά δεν μπορώ να αδικήσω κανέναν για τις απόψεις του. Ακριβώς επειδή ο Ντίνος τα παρουσίασε όλα στον κόσμο αξιοπρεπώς ντυμένα και περιποιημένα, μένει μόνο η προσωπική επιλογή σε θέματα ύφους και θεματολογίας για να αγαπήσεις κάποια λιγότερο ή περισσότερο. Επειδή αντικειμενικά όλα είναι άρτια. Οπότε καθαρά λόγω προσωπικού γούστου βάζω ποια μου άρεσαν περισσότερο και ποια λιγότερο.

 

Μου άρεσαν περισσότερο:

-Φτυάρι

-Ο Γέρος των Κοράκων

-Θέλω να δω

-Το φως μέσα μου

-Ταλιθα Κούμι

 

Μου άρεσαν λιγότερο (καθαρά λόγω προσωπικού γούστου χωρίς να μειώνεται η αξία τους στο ελάχιστο)

- Η ψυχή του Φιλ Ο' Ντόνοβαν

- Ο κόλπος των ναυαγών

- Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας

 

Είναι ένα βιβλίο που προτείνω ανεπιφύλακτα στους λάτρεις του είδους.

Edited March 10, 2014 by Drake Ramore

[DinMacXanthi]

Στην εκδήλωση της ΑΛΕΦ μέσα στον Απρίλιο, O Νίκος "Count Baltar" Ρούσσος παρουσίασε τη συλλογή στο Έναστρον, και εδώ μπορείτε να την ακούσετε 

 

1ο μέρος. 1 Roussos To fws mesa mou.mp3

2ο μέρος. 2 Roussos to fws mesa mou.mp3

[Λιμβρός]

Όπως είπα και στο Goodreads:

Εξαιρετικός ο Ντίνος. Μια συλλογή που περιέχει μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά έργα του. Γενικά, κάθε ιστορία είχε κάτι διαφορετικό να προσφέρει στη συλλογή, οδηγώντας σιγά σιγά στην τελική θετική εντύπωση, αλλά με υποκειμενικά κριτήρια ξεχώρισα τις ακόλουθες:

Φτυάρι (για τις λεπτομερείς εικόνες)
Θέλω να δω (για την ανατροπή)
Lights Out (εξαιτίας της μανίας μου με τη λαογραφία των Βαλκανίων)
Το φως μέσα μου (γιατί έτσι)

Εις το επανιδείν.  

[elgalla]

Έγραψα κι εγώ κάτι ψιλά στο Goodreads, σίγουρα θα γράψω ένα χορταστικό review στο blog μέσα στις επόμενες μέρες, αλλά ήθελα να αφήσω κι ένα πρώτο σχόλιο εδώ. Σε γενικές γραμμές, το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ, τόσο για την πρωτοτυπία των περισσότερων ιστοριών όσο και για τη στρωτή, όμορφη γραφή. Πολύ υψηλό επίπεδο τόσο ποιότητας όσο και έκδοσης - γενικά, ένα βιβλίο που χαίρεσαι να έχεις στη βιβλιοθήκη σου, να πιάνεις στα χέρια σου, να αγοράζεις δώρο σε φίλους σου κτλ. Το κλείσιμο της συλλογής δεν ήταν εξίσου δυνατό με το ξεκίνημά της, μία-δυο ιστορίες με άφησαν με μια αίσθηση ότι ήθελα κάτι παραπάνω, κάτι λίγο, όχι πολύ, για να τις νιώσω απόλυτα ολοκληρωμένες. Βέβαια, αυτά τα θεωρώ τόσο ασήμαντα, πραγματικά χαίρομαι που υπάρχει αυτή η συλλογή στο ελληνικό scene. 

[Naroualis]

Διστάζω να μιλήσω για το βιβλίο. Το τελείωσα το μεσημέρι και… Ας το πάμε ανάποδα αυτή τη φορά. Ας δούμε πρώτα τα διηγήματα ένα-ένα.

 

Φτυάρι: Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των συφφορουμιτών, δεν είχα διαβάσει ποτέ το Φτυάρι. Μ’ έκανε να χαμογελάσω. Αλήθεια. Ήταν κάτι αναμενόμενο, κάτι που λειτούργησε πάνω σε γνωστές τροχιές.

 

Ο Γέρος των Κοράκων Ο Γέρος είναι παλιός μου γνώριμος. Τον είχα λατρέψει τότε. Τώρα μου φαίνεται απλά καλός.

 

Τάλιθα Κούμι: Αργεί κάπως να πάρει μπρος, αργείς να μας δείξεις την ηρωίδα σου κι επίσης αργείς να ξεκινήσεις τη δράση. Έξυπνη και καλογραμμένη η ψυχογραφία του Κέβιν. Καημένε Κέβιν, θα ήθελα να προσθέσω.

 

Θέλω να δω: Επίσης αργό, αλλά, χέι. Μου άρεσε  πολύ.

 

Η ψυχή του Φιλ Ο’Ντόνοβαν: Μαύρη σπλατεροκωμωδία. Έχω μπουχτίσει από κακούς θρησκευτικούς ηγέτες, αλλά αυτός εδώ έχει μια πολύ εμπνευσμένη αντίδραση στο κακό.

 

Lights Out: Το διάβασα κάπως σπαστά, οπότε πιθανόν να έχασα μέρος από τη γοητεία του. Να ομολογήσω ότι ούτε κι εμένα μου αρέσει ο αγγλικός τίτλος, νομίζω ότι αδικεί το περιεχόμενο.

 

Το φως μέσα μου: Επίσης κάτι που δεν είχα διαβάσει και που θυμίζει το είδος του τρόμου που αγαπώ. Δεν είμαι σίγουρη ότι δε μάντεψα εξαρχής περί τίνος πρόκειται, αλλά γενικά well-done, mate.

 

Για την Ελίζα: Η ξινίλα του εμετού είναι πολύ μεγάλο πράγμα.

 

Περπατάει ανάμεσα στα δέντρα: Από τα διηγήματα που δούλεψαν λιγότερο για μένα. Βιαστικό μου φάνηκε και βεβιασμένο επίσης.

 

Ο κόλπος των ναυαγίων: Εξακολουθεί να μου αρέσει πολύ, παρά το ότι πλέον δεν υπάρχει κάποιο υπόβαθρο για το χαρακτήρα σου και το πώς βρέθηκε εκεί.

 

Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας! ??? Θα ήταν η μόνη μου αντίδραση σε κάτι τέτοιο. Μοιάζεις να προσπαθείς να επαναλάβεις το μοτίβο του Φιλ Ο’ Ντόνοβαν, αλλά το θέμα σου δε σε βοηθάει. Ακόμη και το αλλόκοτο είναι απλά wtf εδώ κι όχι σημείο να σταθείς και να χαμογελάσεις.

 

Με τα μάτια ανοιχτά, ονειρεύτηκα φωτιά Ελαφρά στρατευμένο και δεν είναι καλή η άποψή μου για τη στράτευση. Δεν είναι γραμμικό, αλλά όπως είπε κι η Βάσω οι εικόνες της μάχης είναι καλύτερες από το αναμενόμενο.

 

Ένα Νέο Σκοτάδι Ούτε κι αυτή δούλεψε. Δεν τρόμαξα, δεν αναρωτήθηκα.

 

 

Αυτά τα ειδικά. Γενικά… γενικά μου άρεσε πολύ περισσότερο απ’ όσο φαίνεται να μου άρεσε (έλεος, δηλαδή, σε όλα κάτι μου ξίνιζε). Αλλά κάποια πράγματα που τα ξέραμε όλοι ότι ήταν θέματα στη γραφή σου εξακολουθείς να τα παρουσιάζεις, τους αγγλισμούς, τις αργές αρχές, το ζορισμένο σκηνικό. Άρχισα ν’ αναγνωρίζω και πατέντες διήγησης, πχ και στο lights out και στην Ελίζα όλο το κείμενο είναι από την ΟΓ του νεαρού και η τελευταία μισή σελίδα από την ΟΓ του «κακού» ή του «αδιάφορου». Το ίδιο και ο Φίλ Ο’Ντόνοβαν. Το ίδιο κιο ο Γέρος των Κοράκων.

[wordsmith]

Μεταφέρω εδώ την κριτική που είχα γράψει όταν το διάβασα (και τώρα πήρα χαμπάρι ότι δεν την είχα βάλει εδώ, αλλά στο "50 βιβλία για το 2014").

 

1. Το Φως μέσα μου, Κωνσταντίνος Κέλλης, Momentum. Καλό. Κυρίως ατμοσφαιρικό και ωραίο γράψιμο. Δε μπορώ να πω ότι μου έμειναν χαρακτήρες ή υποθέσεις (καθώς άλλωστε μερικά διηγήματα δεν έχουν ακριβώς υπόθεση), αλλά είναι αρκετά ωραίες οι περιγραφές, η ατμοσφαιρα, η γλώσσα, για να μη με πειράζει αυτό. Κυρίως η γλώσσα, με πλούσιο λεξιλόγιο (μπαγιονέτα=ξιφολόγχη btw), πολλές ωραίες ιδέες για παρομοιώσεις και αποφεύγει προσεχτικά τους αγγλισμούς. Παρόλο που σε γενικές γραμμές τα κατάλαβα όλα τα διηγήματα, νομίζω ότι είναι αρκετά αυτά όπου αργούμε πολύ να μπούμε στο ψητό, τι προσπαθεί να κάνει εδώ ο ήρωας, τι ακριβώς ακολουθούμε και για ποιο λόγο λέμε αυτή την ιστορία. Εντάξει, μερικές φορές αρκεί σαν "διακύβευμα" (που λέει και ο mman) το "κάτι περίεργο συμβαίνει εδώ και ψάχνουμε να βρούμε τι", αλλά όχι πάντα. Η ψήφος μου στην "Ψυχή του Φιλ Ο'Ντόνοβαν". Το "Φτυάρι" μού θύμισε το (ΦΟ-ΒΕ-ΡΟ και Nebula-winner) "Morning Child" του Gardner Dozois (το έχεις διαβάσει, Ντίνο; ). Πιο τρομαχτικό η "Ελίζα", ίσως επειδή ήταν πιο εύκολο να φανταστώ το μέρος κλπ. Γενική εντύπωση όχι κάτω από 8/10.

[elgalla]

Να'μαι κι εγώ λίγο πιο αναλυτικά, κοπιάρω από το blog:

 

 

Φτυάρι

Ένας άντρας και ο γιος του, παγιδευμένοι σε μια ατέρμονη αλληλουχία γεγονότων, από τα οποία δεν υπάρχει διαφυγή. Δεν ξέρω αν η Κόλαση είναι οι άλλοι, πάντως, στην ιστορία αυτή, σίγουρα η Κόλαση είναι ο εαυτός μας. 

 

Πολύ δυνατό ξεκίνημα, καλογραμμένη, σύντομη ιστορία με έντονες εικόνες και συναρπαστική ατμόσφαιρα. 

 

 

Ο Γέρος Των Κοράκων

Ένα παιδί πρέπει να φροντίσει το σκιάχτρο τους να αποκτήσει καινούριο πρόσωπο και ρούχα, προτού οι συνέπειες της αμέλειας του πατέρα και του θείου του αποδειχτούν καταστροφικές. 

 

Μία από τις αγαπημένες μου, προσωπικά, ιστορίες, αγωνιώδης, σκοτεινή και αριστοτεχνικά, σχεδόν κινηματογραφικά γραμμένη. 

 

 

Τάλιθα Κούμι

Ένα ζεύγος εφήβων καταφεύγει σε ένα δάσος διάσημο για τους αυτόχειρες που έχει κατά καιρούς φιλοξενήσει, προκειμένου...ας πούμε πως οι στόχοι είναι λίγο διαφορετικοί για κάθε έναν από τους δύο πρωταγωνιστές μας. 

 

Δεν ξέρω τι ακριβώς με χάλασε στο διήγημα αυτό. Είναι πολύ καλογραμμένο και η φρίκη που περιγράφει κορυφώνεται διαρκώς, αλλά κάπου εκεί στο σημείο όπου η έφηβη γκοθού ήξερε να μεταφράσει εβραϊκά χωρίς κάποια πειστική εξήγηση για το πώς μπορεί να κατείχε τέτοια γνώση...με πέταξε εκτός κλίματος. Ασήμαντο, θα πει κανείς, ο σκοπός είναι ο τρόμος και αυτός επετεύχθη και με το παραπάνω. Αλλά, για κάποιο λόγο, δεν λειτούργησε όπως θα έπρεπε, για μένα. 

 

 

Θέλω Να Δω

Ένα κοριτσάκι παίζει ανέμελο στον προσωπικό του μικρόκοσμο, θυμάται και ξεχνάει, ακούγοντας μονάχα τη στοργική φωνή του μπαμπά του. 

 

Άλλη μία από τις αγαπημένες μου ιστορίες, ίσως επειδή μου θύμισε αμυδρά το Kaleidoscope του Ray Bradbury, από το βιβλίο, The Illustrated Man. Λυρική γραφή, όμορφες περιγραφές και σπαρακτικό, ανατρεπτικό τέλος. 

 

 

Η Ψυχή του Φιλ Ο'Ντόνοβαν

Μια χιουμοριστική, στη βάση της, ιστορία για έναν αδαή τύπο που πούλησε την ψυχή του σε κάτι περίεργους εκπροσώπους της Εκκλησίας, οι οποίοι υπόσχονται να την κρατήσουν αγνή. 

 

Ένα ευπρόσδεκτο διάλειμμα από τις προηγούμενες ιστορίες, διασκεδαστική και με χιούμορ, χωρίς όμως, ταυτόχρονα, να χάνει το στόχο και να γίνεται σαχλή ή παράταιρη με την ατμόσφαιρα του υπόλοιπου βιβλίου.

 

 

Lights Out

Σκοτάδι καλύπτει την πόλη κι ο έρμος πρωταγωνιστής μας παλεύει να βγάλει άκρη σε μια ξένη χώρα, μόνος, με ανθρώπους τριγύρω του που δεν καταλαβαίνει. 

 

Ήταν κι αυτή μια από τις ιστορίες που δεν με άγγιξαν ιδιαίτερα. Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να προσδιορίσω, με άφησε ανικανοποίητη, δεν ένιωσα τον τρόμο της. Καλογραμμένη, βέβαια, όπως όλα τα διηγήματα της συλλογής, όχι του γούστου μου, όμως. 

 

 

Το Φως Μέσα Μου

Ένας άντρας και η κόρη του ταξιδεύουν προς το φάρο που, για χρόνια, αποτελούσε κληρονομιά της οικογένειάς του. 

 

Εξαιρετικά γραμμένη και δοσμένη ιστορία, με θαυμάσια ατμόσφαιρα και πολύ καλοστημένη. Πραγματικά, αδυνατώ να βρω έστω και ένα ψεγάδι στο διήγημα αυτό, από τον τίτλο μέχρι το τέλος, είναι ένα διαμάντι. 

 

 

Για την Ελίζα

Νεαρή κοπέλα μετακομίζει στο διαμέρισμα που νοικιάζει ένας παράξενος γέρος και αναγκάζεται να συμβιώσει με κούκλες και πορτρέτα της νεκρής του κόρης. 

 

Κλασσικό θέμα, από τις λιγότερο πρωτότυπες ιστορίες του βιβλίου, κατάφερε παρόλα αυτά να με κερδίσει από τις πρώτες γραμμές. Είναι τόσο καλογραμμένη και ατμοσφαιρική και ο γέρος και η κοπέλα είναι τόσο πειστικοί χαρακτήρες που, πραγματικά, σε κάνουν να αδιαφορείς παντελώς που αυτό κάπου το έχεις ξαναδιαβάσει. 

 

 

Περπατάει Ανάμεσα Στα Δέντρα

Ένας άντρας δοκιμάζει ύπνωση στο γραφείο συναδέλφου. 

 

Αδύναμη ιστορία, όμορφα γραμμένη και με ανατρεπτικό τέλος - το πρόβλημα είναι ότι χωρίς αυτό, όμως, δεν θα λειτουργούσε. Χρειαζόταν, πιστεύω, κάτι παραπάνω για να λάμψει πραγματικά. 

 

 

Ο Κόλπος Των Ναυαγίων

Ένας μισάνθρωπος χτίζει κάστρα στην παραλία και οι αναιδείς λουόμενοι επιμένουν να του τα χαλάνε. 

 

Ξεκαρδιστική ιστορία, που πιάνει τη μυθολογία Κθούλου και της αλλάζει τον αδόξαστο. Απολαυστικότατη και, πολύ σοφά, μικρή σε μέγεθος. 

 

 

Δεν Υπάρχει Λόγος Ανησυχίας!

Ένας άντρας σπάει το κεφάλι του και, σε όλη την υπόλοιπη ιστορία, σπάμε εμείς το δικό μας για να καταλάβουμε τι συμβαίνει.

 

Φανταστικές εικόνες, βγαλμένες από τα έργα του Έσερ και μπόλικο μαύρο χιούμορ, αλλά μένει περισσότερο στο μυαλό σαν κολάζ ασύνδετων στιγμιοτύπων παρά σαν ιστορία. 

 

 

Με Τα Μάτια Ανοιχτά, Ονειρεύτηκα Φωτιά

Ένας στρατιώτης ονειρεύεται (;) τον εαυτό του σε διάφορες ιστορικές μάχες. 

 

Ε, λοιπόν, πραγματικά ήθελα να μου αρέσει η ιστορία αυτή γιατί τον τίτλο της τον ερωτεύτηκα και γιατί μου θύμισε λίγο ένα από τα αγαπημένα μου επεισόδια του The Hunger, το Fly by Night, βασισμένο σε διήγημα της Gemma Files. Η γνώμη μου είναι ότι θα μπορούσε να ήταν μικρότερο σε μέγεθος, μιας και το ίδιο το θέμα του το καθιστά κουραστικό και μονότονο από ένα σημείο και μετά. Παρόλα αυτά, καλογραμμένο και με ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα. 

 

 

Ένα Νέο Σκοτάδι

Τρελός επιστήμονας, πειράματα και πλάσματα φτιαγμένα από σκοτάδι. 

 

Σίγουρα η λιγότερο αγαπημένη μου και αδύναμο κλείσιμο για μια τόσο υψηλού επιπέδου συλλογή. Όχι κακή, γιατί η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν κακές ιστορίες στο Φως Μέσα Μου, αλλά αρκετά κατώτερη των υπολοίπων, τόσο σαν ιδέα όσο και σαν εκτέλεση. 

 

 

Τελικός απολογισμός; Είναι ευτύχημα η ύπαρξη μιας τέτοιας ποιοτικής συλλογής στην ελληνική σκηνή και, αντικειμενικά, θα μπορούσε κάλλιστα να σταθεί σε οποιοδήποτε ράφι βιβλιοπωλείου στο εξωτερικό. Δεν είναι, δηλαδή, "καλό βιβλίο για τα ελληνικά δεδομένα", είναι καλό βιβλίο γενικότερα, τέλος. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. 

[Morfeas]

Πολύ όμορφη συλλογή, με δυνατές ιστορίες, εκ των οποίων κάποιες εξαιρετικές!

Με 13 ιστορίες, εκ των οποίων οι 3 μάλλον νουβέλες, θα ‘λεγα και αρκετά χορταστική.

 

Γενικότερα Σχόλια για τη Συλλογή:

 

Ο Κωνσταντίνος γνωρίζει πώς να μεταφέρει τον τρόμο στον αναγνώστη, χωρίς να δείχνει την προσπάθεια. Απλώς αφήνει τα πασπαλίσματα τρόμου ή φρίκης στα διηγήματά του κι αφήνει εκείνα να κάνουν τη δουλειά τους. Και κάπως έτσι υποθέτω περνάνε στον αναγνώστη: υπόγεια, χωρίς να το καταλαβαίνει.

 

Κι η γλώσσα είναι ένα από τα χαρτιά που ο συγγραφέας ξέρει να χειρίζεται εξαιρετικά, στήνει τις λέξεις με πρωτότυπο τρόπο, τις συντάσσει ώστε να υπηρετούν το σκοπό του: ατμόσφαιρα, αγωνία, θλίψη, φόβος.

Το μόνο μου θέμα με το παραπάνω, είναι ότι σε πολλά σημεία ένιωθα να μένω στις λέξεις ή στις όμορφες εικόνες, να θαυμάζω τη σύνθεση των φράσεων, και να αφαιρούμαι από την ιστορία. Αυτό κυρίως συνέβη σε ορισμένες ιστορίες, σε σημεία που σχεδόν μπούκωνα, στις πρώτες σελίδες. Βέβαια συνήθως στο τέλος, κατέληγα – με ανάγκαζε μάλλον – να παρακολουθώ χωρίς να μπορώ να ξεφύγω.

 

Και ένα προς ένα τα διηγήματα:

 

Φτυάρι: Τι ατμόσφαιρα! Ήταν από εκείνα που εγώ άργησα να πάρω μπρος – μέχρι να συνηθίσω και τη γραφή μάλλον – αλλά σίγουρα εκείνο που μου ‘μεινε πιο έντονα. Υπέροχες εικόνες, έμπαινες μες στην ιστορία. Σχεδόν φιλοσοφική προσέγγιση της κόλασης. Αν σε κάποια ιστορία της συλλογής ταιριάζει ο ύψιστος χαρακτηρισμός, τότε η ιστορία είναι αυτή: Αριστούργημα! Για να δείξω πόσο με επηρέασε (το οποίο ίσως να είναι και πιο σημαντικό από το Μου άρεσε) θα πω μόνο αυτό: Αν μου ζητούσε κανείς το διάστημα μετά την ανάγνωση να του περιγράψω την κόλαση, θα τον παρέπεμπα στο συγκεκριμένο διήγημά. Κατάφερες να με πείσεις ότι αν υπάρχει κόλαση, είναι ο κόσμος που περιγράφεις!

 

Ο γέρος των Κοράκων: Ατμοσφαιρικό, σε πιο κλασικά μονοπάτια, νιώθεις τον παγετό. Ό,τι πρέπει για να δροσιστείς μες στον καύσωνα. Στα ίδια σχεδόν επίπεδα η γραφή, μη λέμε συνέχεια τα ίδια. Από την αρχή βέβαια μέχρι το τέλος, αφήνει την αίσθηση του οικείου, είτε αυτού που έχεις ξαναδεί είτε εκείνου που είναι τόσο αρχετυπικό και το ‘χεις ήδη μέσα σου. Δεν έχω καταλήξει ακόμα. Μου άρεσε, αλλά δεν κατάφερε να με ενθουσιάσει.

 

Τάλιθα Κούμι: Το πιο αγωνιώδες διήγημα (ή για την ακρίβεια νουβέλα) της συλλογής. Αυτή τη φορά είχες το χρόνο και το χώρο να δεθείς με τους χαρακτήρες, να μπεις βαθιά μες στην ομιχλώδη ατμόσφαιρα. Με κράτησε από την πρώτη γραμμή μέχρι την τελευταία. Εξαιρετικό!

 

Θέλω να δω: Συναισθηματικό και γλυκό. Ίσως και το πιο συναισθηματικό (μαζί με την ομώνυμη νουβέλα), αλλά παραδόξως στο πλαίσιο της συγκεκριμένης συλλογής δε με κέρδισε. Σε κάποια άλλη συλλογή βέβαια (διαφορετικής θεματολογίας ή είδους – π.χ. sf) ίσως και να είχε ξαφνιάσει ή και ενθουσιάσει.

 

Η Ψυχή του Φιλ Ο’Ντόνοβαν: Διασκεδαστική ιστορία, έξυπνη και καλογραμμένη, με χιούμορ. Μου άρεσε το concept της και το χειρίστηκε κι ο δημιουργός καλά.

 

Lights Out: Είχε ενδιαφέροντα σημεία, spooky εικόνες. Για κάποιο λόγο δεν την απόλαυσα τόσο όταν τη διάβασα – έμενα σε σημεία κι έχανα το σύνολο – και δε μου έχει μείνει κι ιδιαιτέρως, πέραν ορισμένων λεπτομερειών. Αλλά στο γνωστό υψηλό τεχνικό επίπεδο.

 

Το Φως μέσα μου: Εντάξει αυτό άνετα γίνεται ταινία – Κωνσταντίνε άρχισε να ψάχνεις παραγωγούς. Ολοκληρωμένη ιστορία, έξυπνο concept, ατμοσφαιρική γραφή. Και το σημαντικότερο: ο τρόμος εδώ δεν πηγάζει απλώς από ανατριχιαστικές εικόνες που επιδρούν παραλυτικά στον εγκέφαλο. Είναι κάτι παραπάνω. Είναι ο τρόμος που βιώνεις όταν έχεις δεθεί με τους χαρακτήρες συναισθηματικά. Αγαπημένο.

 

Για την Ελίζα: Ιστορία για Καλή Όρεξη! Είναι κι αυτό από εκείνα τα διηγήματα που σε χώνουν από τις πρώτες τους σελίδες στον κόσμο τους. Κάτι δεν πάει καλά. Ψυλλιάζεσαι τι, δε χρειάζεται να χεις και IQ 180 άλλωστε για να το κάνεις. Αλλά όταν φτάνει στην περιγραφή… Από τις πιο στοιχειωτικές εικόνες της συλλογής.

 

Περπατάει ανάμεσα στα δέντρα: Έχει λίγο από Θέλω να δω, μια ψυχεδέλεια να την πω; Μου άρεσε ως κόνσεπτ αλλά και ως υλοποίηση, αν και σε σημεία πάλι αφαιρούμουν - θα μου πείτε με σύνδρομο ελλειματικής προσοχής πας να κάνεις και κριτική; Και για να μην ξεφεύγω, έχει ένα εντυπωσιακό, το πιο ανατρεπτικό ίσως φινάλε. Όταν το τελείωσα θεώρησα ότι ήταν στο τοπ 5 των ιστοριών. Το αρνητικό: για κάποιον περίεργο λόγο, την επόμενη μέρα την είχα ξεχάσει. Αλλά γενικά καλή ιστορία.

 

Ο Κόλπος των Ναυαγίων: Αυτή η ιστορία δε δούλεψε και τόσο καλά για μένα. Ίσως να μην κατάλαβα και βασικά πράγματα (καθόλου εξοικειωμένος με μυθολογία Κθούλου, αν έχει κάποια σχέση). Κι ενώ είχα από νωρίς ψυλλιαστεί πώς θα καταλήξει, το τέλος το ένιωσα ξαφνικό.

 

Δεν υπάρχει Λόγος Ανησυχίας: Εξαιρετικές περιγραφές, ονειρική ατμόσφαιρα, από τα κείμενα με ρέουσα γραφή. Το μόνο του μειονέκτημα ότι δεν έχει ξεκάθαρη πλοκή. Αλλά αυτό δε με πείραξε καθόλου!

 

Με τα Μάτια Ανοιχτά, Ονειρεύτηκα Φωτιά: Ξεκίνησε δυνατά, έκανε μια κοιλίτσα κάπου στη μέση όμως. Ωραίες αλλά πολλές για τα δικά μου γούστα περιγραφές. Δηλαδή από ένα σημείο και μετά ήθελα απλώς να φύγουν οι περιγραφές και να πάμε κατευθείαν στους αναμενόμενους διαλόγους. Μου άφησε όμως ωραία γεύση. Δεν κατάλαβα γιατί

η ψυχή (ή μήπως δεν ήταν μία ψυχή αλλά διαφορετικές;) πήγαινε σε άντρες, των οποίων οι γονείς αποφάσιζαν να ονομάζουν τα τέκνα τους Τζούλιαν; Το ‘χανε τάμα;

 

 

Ένα Νέο Σκοτάδι: Λόγω γούστου, δε μου είπε και πολλά. Μαζί με τον Κόλπο, από τις λιγότερο αγαπημένες μου. Αυτό όμως που για μένα θα είχε ενδιαφέρον, θα ήταν μια νουβέλα που θα ξεκινούσε από το τέλος του διηγήματος. Μέχρι και μυθιστόρημα θα μπορούσε να γράψει για τις συνέπειες του τέλους και θα είχε και το χώρο να χτίσει και χαρακτήρες κι ατμόσφαιρα, όπως έκανε πολύ πετυχημένα στις μεγαλύτερες νουβέλες του! Να το έχει στα υπόψη του αν κάποτε ξεμείνει από έμπνευση - οκέι, αυτό δε νομίζω να γίνει οπότε σταματάω...

 

 

 

Συνεπώς Nice Job! Με ελάχιστες εξαιρέσεις, από πολύ καλά και πάνω!

Τα αγαπημένα μου είναι το Φτυάρι, το Τάλιθα Κούμι και το Φως Μέσα μου, ενώ από κοντά ακολουθούν το Για την Ελίζα και το Δεν υπάρχει Λόγος Ανησυχίας.

 

Ανυπομονώ για την επόμενη δουλειά του Κωνσταντίνου, το οποίο θα είναι και μυθιστόρημα (και στα οποία έχω συνήθως μεγαλύτερη αδυναμία από τα διηγήματα)!

[DinMacXanthi]

Ένα fan art σκίτσο για την ιστορία "Ο γέρος των κοράκων" από την Νατάσα Παυλίτσεβιτς στο Deviantart