Το Φως Μέσα μου - Κωνσταντίνος Κέλλης

[Μάρβιν ΑΑΠ]

καλέ, κρατήστε καμιά καριόκα και για όσους αργοπορήσουν! : ))

[wordsmith]

Να φέρουμε και ντομάτες για τους ομιλητές;

[Count Baltar]

Καριό... πώς είπατε; Καριό... τι;

[Mr. R.Carter]

   

 

Καριο - ΚΑ ...

[dagoncult]

καριό - κα...

 

 

[Naroualis]

Κώστα, λυπάμαι που δεν τα κατάφερα. Το μεν πνεύμα πρόθυμο, η δε σαρξ κουρέλι και απαιτητική. Εύχομαι να πήγαν όλα καλά.

[DinMacXanthi]

Τώρα τι λέμε εδώ... Ευχαριστώ από καρδιάς όλους εσάς που ήρθατε και ζήσαμε παρέα το χθεσινό event.

Έφτασα κι εγώ μες στην καλή χαρά στην Πανόρμου, είδα φιλαράκια που είχα να δω μήνες και χρόνια, έπιασα και το βιβλίο στα χέρια μου για πρώτη φορά, έρχεται η ώρα και καθόμαστε στο πάνελ. Έχω στα φτερά ολόκληρο Μιχάλη και Σταμάτη Βάσω (ήταν μια από τις εκπλήξεις της βραδιάς, μιας και η δουλειά κράτησε τον Σταμάτη στα εξωτερικά, ανέλαβε δράση η Πρόεδρος) έχει έρθει ο καλός ο κόσμος και εγώ παραμένω χαλαρός και αραχτός...
 

Και μετά άρχισε να μιλάει ο Μιχάλης. 

 

Όταν σταμάτησε να μιλάει, εγώ τα είχα χαμένα. Δηλαδή, είδα ένα μικρόφωνο μπροστά μου και να σκέφτομαι... "τώρα, τι, πρέπει να διαβάσω μετά από αυτό;"     αλλά, οκέι, κάτι κατάφερα να ψελλίσω κι εγώ.

 

Τις ερωτήσεις πάντως δεν τις φοβόμουν γιατί ήξερα ότι η Βάσω θα με λυπηθεί και δεν θα προσπαθήσει να με κάνει να κρυφτώ κάτω από το τραπέζι. Κάτι πήγε να γίνει στο τέλος με τις στοχευμένες ερωτήσεις περί αληθινής λογοτεχνίας, αλλά all in good humor  

 

Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορούσε να πάει καλύτερα η χθεσινή βραδιά. Να 'στε όλοι καλά και ευχαριστώ πραγματικά για όλα 

[Μάρβιν ΑΑΠ]

ναι! ήταν πολύ ωραία χτες! καλοτάξιδο αυτό και ούριος άνεμος για τα επόμενα! : ))

[Nienor]

Ντίνο, το φως μέσα σου, εχτές το βράδυ, κατάφερε να ζεστάνει καμιά 50αριά άτομα στην παγωνιά

[mman]

Ναι, ήταν πολύ ωραία και ειδικά η ατμόσφαιρα που ήταν πολύ ζεστή και "δική μας". Άψογη η φιλοξενία του οίκου Μπατσιούλα, ενώ πρέπει να πω ότι οι προσεκτικοί παρατήρησαν πως τα αμυγδαλωτά μάτια και το τούτο του συγγραφέα προσέλκυσαν μια ενδιαφέρουσα και εμφανίσιμη ανομοιογενή ομάδα κοινού που δεν εμφανίζεται σε άλλες ανάλογες εκδηλώσεις. Ξεκινήσαμε κάπως αργά (ας όψεται η τρελή κίνηση) αλλά είχαμε ζεσταθεί για τα καλά.

Ο Σταμάτης Λαδικός είχε υποστεί τις παρενέργειες (της νέας τεχνολογίας) της τηλεμεταφοράς του από τη Γαλλία. Είχε φτάσει ως Βάσω Χρήστου, και το ωραίο ήταν ότι τα έλεγε ως Βάσω Χρήστου.

Άρχισα με λίγα spoiler που (όπως έμαθα αργότερα) μάλλον θορύβησαν μερικούς, μέχρι να σιγουρευτούν ότι δεν ήταν πραγματικά. Θέλοντας να ξέρει ο κόσμος με τι έχει να κάνει, φρόντισα να ξεμπροστιάσω τον συγγραφέα σχετικά με το σπλάττερ, τον τρόμο και τη βία. Μετά συνέχισα θάβοντας τον όσο πιο μεθοδικά μπορούσα, χωρίς να καταλαβαίνω όμως, ότι με όσο ζήλο κι αν προσπαθούσα, αρκετοί τα εκλάμβαναν ως κομπλιμέντα. Άκουσα μέχρι και ισχυρισμούς ότι είπα καλά λόγια για το βιβλίο, ενώ διατύπωσα ξεκάθαρα τη γνώμη ότι είναι "για το τζάκι" και ξεκαθάρισα εμπεριστατωμένα ότι δεν το συστήνω ούτε στους "φυσιολογικούς" αναγνώστες, ούτε στους φανατικούς τρομολάγνους. Το κοινό όμως δεν έλεγε να καταλάβει. Μάλιστα καλοντυμένη κορασίς της πρώτης σειράς συγκινήθηκε και κόντεψε, κατά δική της δήλωση, να ανοίξει τις βρύσες. Άβυσσος.

Μετά ο συγγραφέας διάβασε ένα μικρό απόσπασμα από το "Τάλιθα Κούμι", απλώς και μόνο για να με δικαιώσει σε όλα όσα είχα πει -όπως κι αν τα δει κανείς. Ήταν πολύ άνετος για το ξύλο που είχε φάει -του το αναγνωρίζω αυτό- και παρέμεινε έτσι και στις ερωτήσεις που του έγιναν από τη Βάσω Tiessa, η οποία ήταν η ευγενική χειρουργός με το γνωστό "μ'-αρέσει-τόσο-που-περνάω-καλά" χαμόγελο. Τον έκοβε κομμάτι-κομμάτι, χωρίς να παραλείπει κάθε λίγο να ζητάει τη βοήθεια του μοβόρου κοινού που ανταποκρίθηκε με την προθυμία όχλου σε λιθοβολισμό.

Αλλά αυτός ο τύπος... Αυτός ο τύπος που έχει γράψει "Το Φως μέσα μου" έχει τον αψόφηγγο. Παρέμεινε άνετος κι ωραίος, υποκύπτοντας μόνο στον πειρασμό μιας ντρίμπλας στην τελευταία και πιο δύσκολη ερώτηση.

 

Κάπου τριάντα(!) άτομα πήραν μέρος στο μυτίγκιο που ακολούθησε, με ελάχιστες -απολύτως δικαιολογημένες- απώλειες λόγω του τσουχτερού κρύου. Καθίσαμε έξω ("οι μουρλοί!") σε μαγαζί της Πανόρμου με μόνο μία σόμπα αλλά πολλά κέφια. Στις μία που την κάναμε, ο σκληρός πυρήνας έμεινε να φυλάττει αλκοολικές Θερμοπύλες.

 

Πολύ ωραία βραδιά, ναι. Να είχα γίνει κατανοητός κιόλας... :-)

 

 

[Oceanborn]

Περάσαμε Υ-ΠΕ-ΡΟ-ΧΑ! 

 

Ντίνο μου συγχαρητήρια και από εδώ. Το βιβλίο ήδη το ξεκίνησα Κάθε επιτυχία εύχομαι! 

 

Μιχάλη εγώ σε κατάλαβα! (Δε νομίζω να σε παρηγορεί πολύ αυτό) και Βάσω μου έχω να πω ότι οι ερωτήσεις ήταν πολύ εύστοχες αλλά δεν τον φέρατε σε αρκετά δύσκολη θέση... Τέλος πάντων, γιορτές έρχονται... Επίσης να πω χάρηκα πολύ που ξαναείδα πολλά γνωστά πρόσωπα, δεν περίμενα να με θυμάστε (!) μετά από τόσον καιρό απουσίας. 

[RObiN-HoOD]

No facebook uploads please!!!

 

 

ΥΓ. Το humor μου είναι σαν τον καιρό, κρύο! Deal with it!

[Adicto]

Έγω τώρα τι να πω γ@μτ τη δουλειά μου;! Ντίνο μου, κάθε επιτυχία εύχομαι (και είμαι σίγουρος γι' αυτή, το βιβλίο σπέρνει)! Και απ'ότι μαθαίνω η παρουσίαση του Μμαν άφησε εποχή, οπότε 2 φορές γ@μτ τη δουλειά μου... 

[melkiades]

Και λίγες φωτογραφίες

 

http://community.sff.gr/gallery/album/138-%CF%84%CE%BF-%CF%86%CF%89%CF%82-%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%B1-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CF%82/

[Tiessa]

Πολύ-πολύ αργοπορημένα, αλλά δεν φταίω εγώ -ήταν εκείνη η τηλεμεταφορά που με έκανε Σταμάτη-adicto και τούμπαλιν - να πω κι εγώ πόσο όμορφη και ζεστή ήταν η εκδήλωση και πόσο ωραία εξελίχθηκε η βραδιά. 

Αλλά πάλι, τι να λέμε; Με τόσο ωραίο βιβλίο, θα ήταν περίεργο να γίνει διαφορετικά.

 

Χαρά μου και τιμή μου που βρέθηκα στο πάνελ και έκανα τη δημοσιογράφο για λίγα λεπτά στον Ντίνο που απαντούσε άνετα και αβίαστα σε όσα ερωτήθηκε.

Χαρά μου που έβλεπα τόσο κόσμο απέναντι να κρατάει το βιβλίο ενός καλού φίλου στα χέρια του.

Ακόμα μεγαλύτερη χαρά που κρατάω το αντίτυπο με την αφιέρωσή του στα δικά μου χέρια.

Καλοτάξιδο, Ντίνο!

 

Θα επανέλθω όταν θα ξαναδιαβάσω όσα κείμενα ήξερα και να γνωριστώ με όσα δεν ήξερα.

[Nihilio]

Δέκα από τις δεκατρείς ιστορίες τις είχα διαβάσει και παλαιότερα και έτσι μπόρεσα να περάσω στα γρήγορα τη συλλογή (όταν δεν έκανα παύση για να πω στον εαυτό μου "μα καλά, πόσο την έχει αλλάξει πια αυτή την ιστορία;") παρόλα αυτά είμαι ΑΠΟΛΥΤΑ ευχαριστημένος. Όποιος έχει διαβάσει τις ιστορίες στο sff οφείλει στον εαυτό του να τις διαβάσει και εδώ, είναι τόσο καλά γυαλισμένες που τυφλώνουν (ενδεικτικά θα αναφέρω ότι το Lights out ήταν η 6η φορά που το διάβαζα και ήταν η πρώτη φορά που το "ένιωσα" πραγματικά)

 

Κύρια θεματολογία είναι τα φαντάσματα κα οι κατάρες, θέματα κλασσικά, σχεδόν γοτθικά σε έμπνευση αλλά με μία καθαρά σύγχρονη και πλουραλιστική γραφή. Έτσι για παράδειγμα, ενώ "Το φτυάρι" θα μπορούσε να βρίσκεται σε μία συλλογή διηγημάτων του Stephen King, το "Talitha Cumi" θα υπήρχε άνετα στα βιβλία του αίματος (αν ο Μπάρκερ μπορούσε να βάλει χαλινάρι στη γραφή του) και ο "Γέρος των κοράκων" δεν ξεφεύγει μακριά από τον best selling τρόμο όσο αφηγείται μία ιστορία βικτωριανής έμπνευσης, το Lights Out είναι έτοιμο για σενάριο Ιαπωνικής ταινίας τρόμου και το "Περπατάει ανάμεσα στα δέντρα" θα μπορούσε να είχε βγει από τα γραπτά του Ρόμπερτ Μπλοχ.
Δεν είναι όμως όλες οι ιστορίες καθαρά τρόμου. Το "Η Ψυχή του Φιλ Ο Ντόνοβαν" είναι σαν τον Τέρρυ Πράτσετ να γράφει ιστορίες απο την Κρύπτη και το "Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας" σαν τον Douglas Addams να μας περιγράφει ένα σύγχρονο αστικό τοπίο από το χέρι του Ιερώνυμου Μπος. Υπάρχει και μία ιστορία Επιστημονικής Φαντασίας (Θέλω να δω) και μία μαγικού ρεαλισμού (Με τα μάτια ανοιχτά ονειρεύτηκα φωτιά) για να δέσει η σάλτσα.
Κύριο χαρακτηριστικό της γραφής του Ντίνου Κέλλη είναι ο πλούτος σε εικόνες (αλλά σιγά μην περιμένατε εμένα να σας το πω). Κάθε ιστορία έχει τουλάχιστον μία εικόνα που θα σημαδέψει τον αναγνώστη, ενώ σειρά παρά σειρά θα συναντήσει ο αναγνώστης έναν λόγο λυρικό και πλούσιο σε μεταφορές και παρομοιώσεις. Η γραφή όμως, παρ' ό,τι θα περιμενε κανείς από την παραπάνω περιγραφή, δεν είναι πλαδαρή. Ο συγγραφέας έχει δουλέψει προσεχτικά τις ιστορίες του, έχει αφαιρέσει το λίπος αφήνοντας κείμενα σμιλεμένα με μεράκι, που θα τα παρομοίαζε κανείς με αρχαίο κούρο.
Και ο τρόμος είναι εκεί. Ακόμα και οι ιστορίες που δεν είναι καθαρά τρόμου ξέρουν πως να σε χτυπήσουν εκεί που πονάει, πως να σε κάνουν να αντικρίσεις κάθε φορά και από ένα νέο σκοτάδι, μία νέα σκοτεινή πλευρά του εαυτού σου.
Ιδιαίτερη μνεία να δωθεί και στη διαρύθμιση του βιβλίου, με τις ιστορίες σωστα τοποθετημένες σε αυτό, με μικρές μπουκές να έρχονται μετά από μακρυνάρια και χιουμοριστικές πινελιές να σπάνε τη γοτθική μαυριλα.

Στα αρνητικά... χμ, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι το συγκεκριμένο (και αυτό τα λέει όλα νομίζω), πέρα από το ότι λείπει η ιστορία-σούπερσταρ που θα σου καρφωθεί στο κεφάλι. Νομίζω ότι κάθε αναγνώστης σκοτεινών ιστοριών θα βρει κάποια που θα λατρέψει, κάποια που θα μισήσει και κάποια που θα τον αφήσει αδιάφορο αλλά αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα (για εμένα ήταν ο Φιλ Ο Ντόνοβαν, το "Με τα μάτια ανοιχτά..." και το "Ένα νέο σκοτάδι" αντίστοιχα).

Συνολικά, πρόκειται για μία πολύ αξιόλογη πρώτη δουλειά που αφήνει πολλές ελπίδες για το επόμενο βιβλίο του συγγραφέα. Αλλά σιγά μην περιμένατε από εμένα να σας το πω. (9/10)

[Raven]

Άργησα λίγο, αλλά θέλω κι εγώ να πω ότι η παρούσιαση ήταν καταπληκτική, όπως είναι άλλωστε και το βιβλίο!
Πραγματικά, δεν μπορούσα να το αφήσω κάτω! Όλες οι ιστορίες ήταν πολύ καλές!

 

Αγαπημένες μου:
Το φως μέσα μου (φυσικά): Ήταν όντως σαν να έβγαινε ένα φως από αυτή την ιστορία. Οι εικόνες της ήταν τόσο όμορφες!
Lights Out: Η πιο τρομαχτική κατά τη γνώμη μου. Για λίγη ώρα καθόμουν και κοίταζα έξω απ' το παράθυρο να δω αν θα γίνει κάτι
Ο Γέρος των Κοράκων: Που τη θυμόμουν τώρα, ακόμα και πέντε χρόνια μετά από τότε που την πρωτοδιάβασα.
Για την Ελίζα: Επειδή απλά ΜΙΣΩ τις κούκλες!
Φτυάρι: Το διάβασα βράδυ και μετά έβλεπα όλο σκυλιά στον ύπνο μου.
Η Ψυχή του Φιλ Ο 'Ντόνοβαν: Είχε τόση πλάκα!
Περπατάει ανάμεσα στα δέντρα: Απίστευτες εικόνες! Και τώρα δεν υπάρχει περίπτωση να πάω ποτέ σε ψυχολόγο! ΠΟΤΕ!
Τάλιθα Κούμι: Γιατί δεν θα μπορούσα με τίποτα να προβλέψω το τέλος.
 

... Μήπως είπα λίγο πολλές τελικά; Μήπως μου άρεσε όλο το βιβλίο;

[mman]

Μια χαρακτηριστική σειρά φωτογραφιών (της Raven από πάνω) που δίνει μια καλή ιδέα του πώς πήγε η παρουσίαση:

 

Στάδιο 1: Ο συγγραφέας συνειδητοποιεί την κατάσταση και γέρνει απελπισμένος προς τον ώμο της Tiessa.

 

Στάδιο 2: OMG! Κάθε αξιοπρεπής παρουσίαση πρέπει να περιλαμβάνει τουλάχιστον ένα γεμάτο palmface.

 

Στάδιο 3: Ο συγγραφέας διασκεδάζει τα άκρα του πάνελ (και το κοινό) στην προσπάθειά του να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.

 

Στάδιο 4: Η Βάσω Tiessa αφήνει τα προσχήματα και ξεσπάει. Προσέξτε την πρόοδο του "μα-τι-χάλια-που-περνάω" προσώπου της στη σειρά των φωτογραφιών. 

 

Αααυτά.

[wordsmith]

Σε όλες τις φωτογραφίες χαιρέκακο ύφος ομιλητή +απελπισμένο Ντίνου +ευτυχισμένο Βάσως .

[aScannerDarkly]

Χτες τελείωσα κι εγώ το "Φως μέσα μου".

 

Ο συνολικός απολογισμός είναι -προφανώς- θετικότατος. Ένα βιβλίο που ανήκει κατά μεγάλο ποσοστό στον τρόμο, με πινελιές από άλλα είδη,από έναν άνθρωπο που ξέρει τόσο το είδος, όσο και το πώς να γράφει γενικότερα. Τα 13 διηγήματα κυμαίνονται από πολύ μικρά («Ο κόλπος των ναυαγίων») έως νοβελέτες («Lights out», «Με τα μάτια ανοιχτά»). Ο Ντίνος δείχνει ότι γνωρίζει πολύ καλά τη σύντομη φόρμα, και οι ιστορίες έχουν γενικά σωστό ρυθμό και εξέλιξη της πλοκής, με το στοιχείο του τρόμου να εντάσσεται ομαλότατα στις ιστορίες. Το γράψιμο είναι καλό (είπαμε, είναι ένας άνθρωπος που ξέρει πώς να γράφει, γι' αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία) και δημιουργεί πολύ ωραία ατμόσφαιρα, δεν κουράζει, ενώ όπου οι χαρακτήρες χρειάζονται μια παραπάνω εμβάθυνση («Η ψυχή του Φιλ Ο' Ντόνοβαν, Τάλιθα κούμι»), ο συγγραφέας παίρνει εξαιρετικό βαθμό (επειδή μιλάμε για τρόμο, υπάρχουν πάντα και ιστορίες όπου ο χαρακτήρας δεν παίζει και πολύ μεγάλο ρόλο, οπότε οι λιγότερο ανεπτυγμένοι χαρακτήρες δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση πρόβλημα).

 

Τα κύρια παράπονά μου είναι δύο:

 

Υπάρχουν αρκετούτσικα λάθη στο βιβλίο, τόσο λάθη που απλώς ξέφυγαν από τις διορθώσεις (πχ, υπάρχει κάπου ένα «έχει πέρασε» ή κάτι ανάλογο), όσο και κάποια γραμματικά, στίξης και λανθασμένης χρήσης λέξεων. Κι επειδή ακριβώς πρόκειται για βιβλίο αξιώσεων, τα λάθη αυτά ενοχλούν. Να σημειώσω επίσης ότι εμφανίζονται σποραδικά κάποιες λέξεις που είναι αρκετά λόγιες σε σχέση με το υπόλοιπο ύφος, που προσωπικά με έκαναν αρκετές φορές να σκαλώσω.

 

Επίσης, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, το βιβλίο πέφτει πολύ μετά την έβδομη ιστορία. Φαντάζομαι ότι ο Ντίνος δεν ήθελε να αφήσει έξω κάποια διηγήματα, και καλά έκανε εφόσον τα πιστεύει, αλλά ίσως η σειρά εμφάνισης θα μπορούσε να τα μοιράσει καλύτερα.

 

Τα διηγήματα που ξεχώρισα είναι:

 

«Το φτυάρι», που ενώ έχει μια πολύ απλή ιδέα και υπόθεση, η σκονισμένη του ατμόσφαιρα και η αίσθηση εγκλωβισμού που δημιουργεί το κάνουν το ένα από τα δύο αγαπημένα μου μέσα στο βιβλίο. Για την ακρίβεια, πρόκειται για ένα από τα καλύτερα ελληνικά sffh διηγήματα που έχω διαβάσει.

 

«Τάλθα κούμι», το δεύτερο αγαπημένο μου. Μια εξαιρετική ιστορία teenage angst (κάποιος πιο κυνικός θα το ονόμαζε «τι κάνει ο άνθρωπος για να πηδήξει», αλλά δεν είναι έτσι), με δύο εξαιρετικούς βασικούς χαρακτήρες, με διαφορά τους πιο πλήρεις και πιο ενδιαφέροντες του βιβλίου και την, κατά τη γνώμη μου, πιο φρικιαστική κατάληξη απ' όλα - έστω κι αν το συγκεκριμένο διήγημα δε φιλοδοξεί να είναι το πιο τρομακτικό. Εξαιρετικό το κομμάτι όπου η Σιβόν θυμάται την αυτοκτονία της αδελφής της, μοναδική μου ένσταση είναι ότι βρίσκω τα κομμάτια της αφήγησης μέσω του Γουίλιαμ μάλλον περιττά.

 

«Θέλω να δω». Απλό, γλυκό και με τραγικό φινάλε. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

 

«Η ψυχή του Φιλ Ο' Ντόνοβαν». Εντάξει, όχι ακριβώς του γούστου μου, αλλά αυτό που κάνει το κάνει απολύτως πετυχημένα, και ο Φιλ είναι πολύ πειστικός χαραμοφάης.

 

«Lights out». ΟΚ, ομολογώ ότι βρίσκω τον αγγλικό τίτλο αδικαιολόγητο. Θα μπορούσε εύκολα να λέγεται, πχ, «Φώτα σβηστά». Κατά τα άλλα, όντως η πιο τρόμου από τις ιστορίες τρόμου, με τρομερή την ιδέα του δωματίου.

 

Πρώτο εκδοτικό βήμα λοιπόν επιτυχημένο. Ένα βιβλίο που στέκεται με αξιώσεις στα ράφια και διαβάζεται με ευχαρίστηση. Δεν είναι «καλό για ελληνικό», είναι ένα καλό βιβλίο. Περιμένω ακόμα περισσότερα στο επόμενο βήμα.

[Nihilio]

«Τάλθα κούμι», το δεύτερο αγαπημένο μου. Μια εξαιρετική ιστορία teenage angst (κάποιος πιο κυνικός θα το ονόμαζε «τι κάνει ο άνθρωπος για να πηδήξει»,

Μήπως παρακολουθείς το skype μου;

[Count Baltar]

 

«Τάλθα κούμι», το δεύτερο αγαπημένο μου. Μια εξαιρετική ιστορία teenage angst (κάποιος πιο κυνικός θα το ονόμαζε «τι κάνει ο άνθρωπος για να πηδήξει»,

Μήπως παρακολουθείς το skype μου;

 

Πάω στοίχημα ότι καμιά 20αριά άτομα που διαβάζουν το βιβλίο και θέλουν να γράψουν κριτική βλαστημήσανε ξανά και ξανά που πρόλαβε και έκλεψε την ατάκα ο Σκάνερ.

[Nihilio]

 

 

«Τάλθα κούμι», το δεύτερο αγαπημένο μου. Μια εξαιρετική ιστορία teenage angst (κάποιος πιο κυνικός θα το ονόμαζε «τι κάνει ο άνθρωπος για να πηδήξει»,

Μήπως παρακολουθείς το skype μου;

 

Πάω στοίχημα ότι καμιά 20αριά άτομα που διαβάζουν το βιβλίο και θέλουν να γράψουν κριτική βλαστημήσανε ξανά και ξανά που πρόλαβε και έκλεψε την ατάκα ο Σκάνερ.

 

2010 κόμη μου... 2010...

[Tiessa]

Καλά ήταν στις παρουσιάσεις -φάνηκε, ε; .

Αλλά... φωτογραφίες, αστειάκια, γελάκια τέλος! Κάποια στιγμή έπρεπε να διαβαστεί και το βιβλίο.

Ολόκληρο το βιβλίο, από την αρχή μέχρι το τέλος, κανονικό, τυπωμένο, όπως του έπρεπε.

Και διαβάστηκε. Πολύ εύκολα. Όπως και πολύ εύκολα θα μπει μέσα στα αγαπημένα μου βιβλία για το 2013.

 

Δεν θα μιλήσω για τις υποθέσεις των ιστοριών, επειδή δεν θέλω να κάνω (πολλά) spoilers.

Θα πω ωστόσο μερικά πράγματα για τις πιο αγαπημένες μου ιστορίες:

-- Ο Γέρος των Κοράκων. Με τρόμαξε δυο φορές τέτοιες μέρες, πέντε χρόνια πριν, όταν έτρεχε ο διαγωνισμός με θέμα "Η Τελευταία Νύχτα". Παρόλο που δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να με τρομάξει και τρίτη, ποίησα άριστα που το άφησα για να το διαβάσω μέρα. (Εξακολουθεί να είναι τρομακτικό).

-- Το Φτυάρι. Όποιος δεν το έχει διαβάσει, δεν ξέρει τι πάει να πει Κόλαση.

-- Lights Out. Εφιαλτικό, ασφυκτικό, σκοτεινό - και φωτεινό ταυτόχρονα. Οι δυο όψεις στο φως και στο σκοτάδι.

-- Για την Ελίζα. Επειδή όταν το καλοσκεφτεί κανείς, είναι απίστευτα τρομακτικό. Ο Ντίνος εκμεταλλεύεται στο έπακρον την ιδέα του μέσα στο παγερό, κλειστοφοβικό περιβάλλον του απομονωμένου σπιτιού.

-- Τάλιθα Κούμι. Επειδή το φανταστικό και το πραγματικό σμίγουν τόσο τρομακτικά στο τέλος της διαδρομής.

-- Θέλω να δω. (Because)

 

Και, φυσικά, η μικρή νουβελίτσα που δίνει το όνομά της στη συλλογή: -- Το Φως μέσα μου. Για όλη την ατμόσφαιρα. Γι' αυτό που πλέκεται σιγά-σιγά στις σελίδες και δεν καταλαβαίνεις τι είναι, δεν ξέρεις τι να περιμένεις, αλλά ξέρεις ότι πρέπει να περιμένεις κάτι συγκλονιστικό. Στο μαρτυράει κάθε λέξη, κάθε φωτοσκίαση, κάθε τρίξιμο του παλιού μηχανισμού του φάρου. Κι όταν τελικά το φως βγαίνει από μέσα του, αυτό που φωτίζει φέρνει γνήσιες ανατριχίλες. Και μόνο για την αξέχαστη τελική σκηνή του, αυτή η ιστορία αξίζει να βρίσκεται σε ένα βιβλίο. (Και τι χαρά! Βρίσκεται!)

 

Ποια ιστορία με φρίκαρε περισσότερο; Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, ειδικά επειδή κάπου αναφέρεται ότι είχε πλάκα, Η Ψυχή του Φιλ Ο'Ντόνοβαν ήταν ένα διήγημα που με τάραξε. Ίσως επειδή ό,τι και να κάνω, δυσκολεύομαι ακόμα να απαλλαγώ από τους παιδικούς φόβους ότι κάποιος θεός παραμονεύει και καταμετράει τις αμαρτίες μου και ασχολείται με την ψυχή μου.

 

Κάθε ιστορία είχε το στυλ της, καθεμιά είχε και την πρωτοτυπία της. Θα μείνω σε ένα ακόμα σημείο που μου έκανε εντύπωση.

 

 

Προς το τέλος της ιστορίας Με τα μάτια ανοιχτά, ονειρεύτηκα φωτιά υπάρχει η εντυπωσιακή στον χειρισμό των εικόνων περιγραφή του βομβαρδισμού της Δρέσδης. Ένα γεγονός που ξέρουμε από την ιστορία πόσο φρικτό ήταν, το βλέπουμε (έστω και περιορισμένα) να ξετυλίγεται με μια γλώσσα ποιητική, να ξεκινάει μ' ένα πελώριο χρυσάνθεμο φωτιάς. Φρίκη σε ένα πανέμορφο πακέτο.

 

 

Θεωρώ ότι κάτι τέτοιο χρειάζεται πραγματική μαεστρία για να το καταφέρει κανείς. Ε, και ο συγγραφέας το κατάφερε.

 

 

 

[Count Baltar]

Χτες το απόγευμα άφησα από τα χέρια μου το βιβλίο του Ντίνου Κέλλη «Το φως μέσα μου». Ήταν μία από εκείνες τις φορές που άφησα βιβλίο απόλυτα ικανοποιημένος – και όχι μόνο για αναγνωστικούς λόγους.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Πριν από δυόμισι περίπου χρόνια δέχθηκα στενό μαρκάρισμα από διαφόρους σουφουφίτες για να διαβάσω τη δουλειά ενός τύπου τον οποίο δεν γνώριζα, για τον οποίο όμως άκουγα. Πράγματι, μου εστάλη ένα ηλεκτρονικό πακέτο αρχείων το οποίο σύντομα, χάρη σε μια πρόσβαση που είχα τότε σε βιομηχανικών προδιαγραφών εκτυπωτή, μετατράπηκε σε πακέτο εκτυπώσεων. Και η ανάγνωση άρχισε.
Ήταν σαφές ότι υπήρχαν πολλές δυνατότητες σε αυτά που διάβαζα, αλλά… Δυο τρία ήταν εξαιρετικά, καταπληκτικές ιδέες και καλή ανάπτυξη, σχεδόν έτοιμα για έκδοση. Τα περισσότερα, όμως, ενώ περιείχαν εξαιρετικές ιδέες, στην τελική με άφηναν εντελώς ανικανοποίητο, για διάφορους λόγους. Τέλος, υπήρχαν και κάποιες ιστορίες που με άφησαν παντελώς αδιάφορο, ακόμα και θεματικά.
Όμως ήταν σαφές. Εδώ υπήρχε ένα διαμάντι, μόνο που έπρεπε να δουλευτεί. Φόρεσα τη μάσκα του κακού και ασυγκίνητου Κόμη και έδωσα την ετυμηγορία μου: δεν είσαι έτοιμος για έκδοση, οι ιστορίες χρειάζονται αρκετή δουλειά ακόμα. Συνέχισε έτσι.
Ο σύλλογος των αναγνωστών επιδοκίμασε. Έγνεψα καταφατικά δηλώνοντας ότι είχα κάνει το καθήκον μου. Η ψυχούλα μου το ήξερε. Για να λέμε την αλήθεια, για αρκετό καιρό μετά ένιωθα αρκετά άσχημα.
Όμως αποδείχτηκε ότι είχα απόλυτο δίκιο.
Στο βιβλίο που μόλις τελείωσα διάβασα κάποιες ιστορίες που μου είχαν ήδη αρέσει – ήταν ακόμα καλύτερες. Διάβασα κάποιες ιστορίες που δεν είχα ξαναδιαβάσει – και ήταν εξαιρετικές. Διάβασα κάποιες ιστορίες που είχα θεωρήσει ότι χρειάζονταν δούλεμα – και πράγματι, είχαν δουλευτεί σε εξαιρετικό βαθμό, ενθουσιάζοντάς με. Όμως το σημαντικότερο και πραγματικά εκπληκτικό ήταν ότι κάποιες ιστορίες τις οποίες είχα θεωρήσει «για πέταμα» (τέλος πάντων, όχι για πέταμα, αλλά είχα δηλώσει ευθέως «αυτή κι αυτή όχι») διαβάζονταν πλέον νερό, από αρχή μέχρι τέλος, κρατώντας με κολλημένο στις σελίδες! Σε τουλάχιστον δύο ιστορίες παρακαλούσα από μέσα μου να έχει πράγματι ρίξει πολλή δουλειά ο συγγραφέας για να τις αλλάξει, ειδάλλως θα ένιωθα πολύ μαλάκας.
Ο Κέλλης ξέρει να γράφει τρόμο. Νοιαζόμαστε για τους χαρακτήρες του, μας τρομάζει το περιβάλλον του, μας προκαλούν φρίκη οι καταστάσεις του.
Και δεν είναι μόνο οι εξαιρετικές ιδέες, η ατμόσφαιρα, οι χαρακτήρες (σημαντικό στοιχείο που έχει δουλευτεί πάρα πολύ, κάνοντας μας να συμπάσχουμε με πολλούς από τους ήρωες των διηγημάτων) – ο Κέλλης γράφει εξαιρετικά ελληνικά. Γράφει ελληνικά, τελεία και παύλα. Γράφει τόσο καλά ελληνικά, που σε κάνει να αγνοείς το γεγονός ότι οι περισσότερες ιστορίες του διαδραματίζονται σε φόντο εξωτερικού. Θα μπορούσαν να διαδραματίζονται παντού – από κάποια στιγμή κι έπειτα παύει να έχει σημασία, επειδή ο συγγραφέας μιλά για αυτό που ξέρει, σε μια γλώσσα που ξέρει. Και έτσι πρέπει: όταν υπηρετείς σωστά τη γλώσσα σου, θα μπορέσουν κι οι μεταφραστές (πόσω μάλλον όταν αυτό τον ρόλο τον επιτελείς εσύ ο ίδιος) να δουλέψουν το κείμενό σου και να παραδώσουν κάτι άρτιο σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα.
Λάτρεψα το «Τάλιθα Κούμι», το «Με τα μάτια ανοιχτά ονειρεύτηκα φωτιά» και, έκπληξη-έκπληξη (μιας και ανήκε σε αυτά που είχα καταδικάσει σε μαύρο σκοτάδι πρωτοδιαβάζοντάς το), το «Lights out» (του οποίου, παρεμπιπτόντως, ο ξενικός τίτλος δεν με πείραξε, λόγω της ιδιαιτερότητας του όλου setting). Απόλαυσα για μία ακόμα φορά την «Ψυχή του Φιλ O’ Ντόνοβαν» και για πρώτη φορά το ομώνυμο. Είδα να απογειώνεται ο «Γέρος των κοράκων» και ένιωσα την απίστευτη φρίκη τού «Για την Ελίζα».
Η συλλογή, βέβαια, έχει και μια κατ’ εμέ αδύνατη στιγμή, και αυτή είναι το «Θέλω να δω». Γλυκερές περιγραφές, ωραίες πεταλούδες, πραγματικά αφόρητο μέχρι να αποκαλυφθεί το στοιχείο της ζοφερής πραγματικότητας – και πάλι η τελική εντύπωση δεν σώνεται. Το λογοτεχνίζον ύφος που αποκαλώ «παιδική ασθένεια» του λογοτέχνη. Δεν ξέρω αν θα το βοηθούσαν περιστασιακές παρεισφρήσεις ζόφου σε διάφορα σημεία. Όμως ως έχει, με ταλαιπώρησε απίστευτα. Ντίνο, οκέι, το έκανες, το είδαμε, τέρμα πληζ.
Επίσης, το διήγημα που κλείνει το βιβλίο, το «Ένα νέο σκοτάδι» μου θύμισε έντονα τελευταίο τραγούδι δεύτερης πλευράς σε δίσκο βινυλίου: κάτι σαν γέμισμα. Γραμμένο με μαεστρία βέβαια. Από την άλλη, ας μην γκρινιάζω: το «It’s the end of the world as we know it» των REM ήταν τελευταίο της δεύτερης πλευράς του Document.
Υπάρχουν μικροπροβλήματα επιμέλειας, όπως αναφέρθηκε αλλού; Ναι, υπάρχουν. Αλλά δεν μειώνουν σε καμία περίπτωση την αναγνωστική απόλαυση, ενώ είναι ολοφάνερο ότι, με λίγη προσοχή, στην επόμενη προσπάθεια θα έχουν εξαφανιστεί – κάποιοι πυροβολημένοι μονομανείς έχουν ήδη φροντίσει να τα επισημάνουν όλα στους ενδιαφερόμενους.
Η ουσία είναι μία: διάβασα ένα εξαιρετικό βιβλίο, το οποίο συστήνω ανεπιφύλακτα. Και δεν βλέπω την ώρα να διαβάσω το επόμενο πράγμα που θα μας παρουσιάσει ο Ντίνος Κέλλης.