Witching Hour Riot

[Myyst]

Όνομα Συγγραφέα: Myyst
Είδος: βλάσφημο ανοσιούργημα
Βία; Χμμ...
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 2.089
Αυτοτελής; Ναι

 

 

 

"Witching Hour Riot"

 

 

 

---

 

 

 

Στη βιβλιοθήκη

 

Η Μαίρη διακόπτει τη πληκτρολόγηση του μητρώου και κοιτά το ρολόι της οθόνης της. 7:52. Σπρώχνει πίσω τη καρέκλα της, σηκώνεται και παρ' ότι φορά τακούνια βαδίζει αθόρυβα προς τη γυναίκα με τα μακριά μαύρα μαλλιά που είναι κομμένα σε μία επικίνδυνη αφέλεια και τα ασυνήθη περίτεχνα ρούχα που είναι η μοναδική που χρησιμοποιεί αυτή τη στιγμή το αναγνωστήριο.

“Με συγχωρείτε δεσποινίς Άννα, σε πέντε λεπτά κλείνουμε” λέει και εκείνη κάνει το πιο παράξενο πράγμα. Βυθίζεται ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου που διάβαζε – δηλαδή χτυπά μ' ένα γδούπο το βιβλίο της στο πρόσωπό της.

“Δεσποινίς Άννα!” αναφωνεί η Μαίρη σοκαρισμένη, “χτυπήσατε;”

Εκείνη τη κοιτά πλαγιαστά πάνω από τα τυπογραφημένα γράμματα και τα μάτια της λένε σαφώς μην ασχολείσαι· με την έννοια είμαι καλά, μην ανησυχείς, αλλά μη με εκνευρίζεις κιόλας.

“Όχι” απαντά και κλείνει το βιβλίο. Το δίνει στη νεαρότερη βιβλιοθηκάριο, σηκώνεται απο τη πολυθρόνα της, φορά το γκρίζο της παλτό με το παράξενο κόψιμο που μοιάζει να ανήκει περισσότερο στο διάδρομο κάποιας πασαρέλας παρά στη καθημερινότητα, παίρνει την ομπρέλα της και τη πανάκριβη τσάντα της και κατευθύνεται προς την έξοδο του τμήματος λογοτεχνίας της βιβλιοθήκης.

Η Μαίρη απομένει να παρατηρεί την επιβλητική γυναίκα να βαδίζει αργά, προσελκύοντας κάθε βλέμμα στην αίθουσα -το δικό της δηλαδή.- Η κοπέλα αισθάνεται την ακαταμάχητη παρόρμηση να τη πιάσει από τους ώμους και να τη ταρακουνήσει.

Πού πάει με κοντή φούστα στη βροχή;

Η πόρτα κλείνει πίσω από τη γυναίκα και η Μαίρη ανασαίνει βαθιά, κάτι που δε πρέπει να είχε κάνει αρκετά τα προηγούμενα δευτερόλεπτα. Κοιτάζει το βιβλίο που κρατά. Η Μηχανή του Χρόνου. Το τοποθετεί στο ράφι “ΞΛ-ΓΟΥ” και πηγαίνει να κλείσει τη πόρτα, αναρωτιόμενη τι να βρίσκει η στυλάτη -αν και ελαφρώς ρετρό- πρώην τραγουδίστρια του -τα σκαθάρια να το κάνουν- ροκ συγκροτήματος Witching Hour Riot, Άννα Λίτσι στις σελίδες των βιβλίων επιστημονικής φαντασίας, τα ράφια της οποίας έχει ρημάξει τελευταία.

 

 

 

Η αναζήτηση

 

Η Άννα έχει ανοίξει την μεγάλη της ομπρέλα και περπατά στους έρημους λόγω της δυνατής βροχής δρόμους. Και αν βραχεί λίγο; Δεν υπάρχουν άνθρωποι να κινούνται στους δρόμους· ο κόσμος σταματά να τη δει να περνά με το ρυθμικό υπόκωφο χτύπο της μπότας της στο βρεγμένο κράσπεδο. Το μόνο που την εκνευρίζει είναι ότι και ο Γουέλς, όπως ο Νόβικοβ, ο Αϊνστάιν, η Λ' Ενγκλ και ένα σωρό άλλοι λαμπροί σύμφωνα με τις πληροφορίες της στοχαστές στάθηκαν ανίκανοι να τη βοηθήσουν.

Όλα μόνη της θα πρέπει να τα κάνει πάλι. Με ξαφνική βιασύνη βγάζει το μαγικό της ραβδί και με λίγες σιγανές λέξεις, εξαφανίζεται από το δρόμο για να εμφανιστεί μέσα από τη πόρτα του σπιτιού της. Κλείνει την ομπρέλα της, τη τοποθετεί στην ομπρελοθήκη, βγάζει το παλτό της, το τοποθετεί στη κρεμάστρα, ρυθμίζει το τζάκι ώστε να ανάψει και κάνει το τελευταίο πράγμα που ήθελε να κάνει. Ρωτά τις μαγεμένες της αίσθησεις που εκμεταλλεύονται την αδυναμία της ξεχυνώμενες ελεύθερες στο σπίτι ουρλιάζωντας σαν λύκοι στη πανσέληνο, αγνοώντας το πόθο της μάγισσάς της να μάθει. Ύστερα από λίγη ώρα και αφού έχει δημιουργήθει μία μικρή εστία φωτιάς στο υπνοδωμάτιο, σχηματίζεται ένα ανθρώπινο πρόσωπο που θα έμοιαζε πολύ σε εκείνο της Άννας εάν τα χαρακτηριστικά του δεν ήταν τόσο τραβηγμένα.

“Να πας στη Ρ'λύε!” λέει και χάνεται αφήνοντας την Άννα με τη προφανή απορία. Πώς πηγαίνει στη Ρ'λύε;

“Να ρωτήσεις τον αρχιερέα του Λενγκ!” απαντά η φωνή καθώς ορμά να βγει από το παράθυρο. Η Άννα καλεί την ιπτάμενή της σκούπα, με μερικές συγχυσμένες διαταγές σβήνει τη φωτιά του υπνοδωματίου, εξαφανίζει το μικρό παγετώνα της τουαλέτας και προλαβαίνει να εξαφανίσει το παράθυρο μόλις πριν πέσει πάνω του κρατώντας με τα ακροδάχτυλά της τις μαγεμένες της αισθήσεις που όρμουν σε περιοχές άγνωστες στην Άννα (και κάθε άλλο άνθρωπο πιθανότατα) με ταχύτητα φωτός ώσπου συγκρούονται με το βραχώδες έδαφος δημιουργώτας ένα κρατήρα.

Η Άννα τρίβει το πονεμένο της κεφάλι και κοιτά γύρω της. Μονάχα δυο-τρεις από τις μαγεμένες τις αισθήσεις υποκρίνονται τους ψόφιους κοριούς γύρω της, κατά τ' αλλά παντού ερημιά και εκείνη η απόμακρη μουσική στον άνεμο. Ένας παράξενος συνδυασμός φλογέρων κι ενός άλλου ήχου -σαν κάτι να χτυπά παρατατεμένα.- Δεν είναι κακό. Ανασηκώνεται ευχόμενη να είχε προλάβει να πάρει το παλτό της και να μη βρισκόταν με το κατακόκκινο φόρεμα της στη μέση ενός παγωμένου γκρίζου κόσμου. Αν δεν ήταν μάγισσα πιθανότατα δεν θα άντεχε πολύ το ψύχος που τσακίζει κόκαλα. Μαζεύει τις μαγεμένες της αισθήσεις που δεν είχαν συμμαζευτεί μόνες τους και ακολουθεί τη κατεύθυνση της μουσικής.

Μονάχοι, στη σιωπή μίας παράξενης μουσικής, στη σκιά ενός ανύπαρκτου ήλιου και στο κρύο ενός απόμακρου κόσμου υψώνονται οι αλλόκοτοι βράχοι ενός κοντόχοντρου, χωρίς παράθυρα οικοδομήμηατος ανάμεσα σε ένα κύκλο ακατανόητα αρχαίων ακατέργαστων μονόλιθων. Μετά από λίγα λεπτά μονότονου πετάγματος στη μαγική της σκούπα, η Άννα δε διστάζει στιγμή. Μπαίνει πετώντας στο στοιχειωμένο μοναστήρι. Ακολουθεί τις αλλόκοτες στροφές και τις παράλογες ευθείες που οδηγούν σταθερά κάπου δυσοίωνα συλλογιζόμενη ότι όποιος έφτιαξε αυτό το μέρος είναι άσχετος με το φενγκ σούι. Σχεδόν λυπάται όσους μένουν εδώ. Το τσι τους πρέπει να βρίσκεται σε άθλια επίπεδα. Όσο για τις τοιχογραφίες που μία μικρή κινούμενη λάμπα φώτιζε φευγαλέα αγκομαχώντας να ακολουθήσει το ρυθμό της σκούπας της είναι απόλυτα φριχτές. Ανοσιουργήματα μοντέρνας τέχνης σε ύφος που κανένας άλλος ατάλαντος τύπος με καλλιτεχνικές ευαισθησίες δεν έχει πιθανότητα να φτάσει. Τύποι με κέρατα και οπλές, παράδοξα πρόσωπα, χορεύουν σε λησμονημένες διαβολικές πόλεις ή πολεμούν περισσότερο ανθρώπινα τέρατα. Ή εκείνα τα άθλια μαύρα ψαροκάϊκα που ήρθαν από το διάστημα μεταφέροντας τον Ε.Τ.. Μέχρι που έφτασε στα ιπτάμενα ζόμπι των απλησίαστα ψηλών σπηλιών. Εκεί σταματά παραφρονημένη.

Παρατηρεί προσεχτικά τη ρευστή αβυσσαλέα αρχαία εικόνα. Τέρατα με στριφτά κέρατα και αγκαθωτές ουρές, αρπακτικά πέλματα και ελαστικά σώματα που υπονοούν φρίκη ακατανόητη. Σιωπηλά, αρπαχτικά ζόμπι. Ούτε οι υπερρεαλιστικες τερατωδίες του φίλου της, του Μάσιμο δε φτάνουν σε τέτοια επίπεδα καταστροφής του ζεν. Θα πρέπει να τον φέρει κάποια φορά εδώ. Θα βρει απύθμενα βάθη καλλιτεχνικής έμπνευσης. Ή μάλλον θα τον στείλει μόνο του. Αυτή δεν ξανάρχετε σ' αυτό το άθλιο μέρος. Ανεβαίνει ξανά στη σκούπα της και πετά. Μουρμουρίζει και ένα ξόρκι να φωτίσει τον τρομερό διάδρομο και το βαθύ, άζωο σκοτάδι τρέχει να κρυφτεί στις απαίσιες γωνίες γιατί η παράλογη σφαίρα έχει καταρρεύσει ξέπνοη δίπλα στη τοιχογραφία με τα ζόμπι. Άχρηστα αρχαία πράγματα.

Μπαίνει σε ένα μεγάλο θολωτό μέρος, στολισμένο με ημιανάγλυφα. Στο κέντρο του υπάρχει ένα βαθουλό στρογγυλό άνοιγμα όπου έχει καταφύγτι το ανοίκειο σκότος και ολόγυρά του έξι δυσοίωνα λεκιασμένοι βωμοί. Στην απέναντι άκρη υπάρχει ένα λεπτό πέτρινο βάθρο με πέντε σκαλοπάτια. Και εκεί, πάνω σε ένα χρυσό θρόνο, κάθεται μία κακόγουστη μορφή. Φορά κίτρινη ρόμπα με κόκκινη διακόσμηση και κίτρινη μάσκα στο πρόσωπο. Όλα από μετάξι.

“Για τη Ρ'λύε καλά πηγαίνω;”

Ο κρυμμένος στο άπλετο φως σηκώνει στα μεταξοκαλυμμένα άκρα του μία φλογέρα από ελεφαντόδοντο με αηδιαστικά σκαλίσματα. Μ' αυτή σφυρίζει κάποιους ήχους μέσα απ' τη κίτρινη μάσκα του. Η Άννα ανανέει βαθιά προσπαθώντας να αυτοσυγκρατηθεί.

Τα αποτελέσματα της έλλειψης τσι που λέγαμε.

Ο βλάσφημα κακόγουστος αρχιερέας μετατοπίζει ανάλαφρα το ένα γκριζόλευκο άκρο του και η Άννα κατανοεί τι φρίκη είναι ο τρελός ιερέας. Συγκλονισμένη αρπάζει τη μαγική της σκούπα και αφήνει τις τρομοκρατημένες μαγεμένες της αισθήσεις να τη καθοδηγήσουν μακριά από εκείνη τη συστρεφόμενη, μεταξοντυμένη, ατάλαντη τερατωδία. Το μέρος έμοιαζε χειρότερο από συλλογή έργων αφαιρετικού εξπρεσσιονισμού. Πετά πάνω από στεριές., κόκκινους ήλιους, απύθμενους ωκεανούς, μαύρα βουνά κυνηγημένη από την ανάμνηση καλλιτεχνικών τερατωδιών και αφού περνά μερικές σχετικά ήρεμες θάλασσες που της θυμίζουν της θάλασσες της γης, καταλήγει σε ένα μικρό νησί όπου δεσπόζει ένα υπερβολικά ψηλό βουνό. Εκεί οι μαγεμένες της αισθήσεις την αφήνουν. Ξανά. Μερικές ιδιαίτερα προβληματικές πηγαίνουν να παίξουν με τα κύματα.

 

 

 

Η ερώτηση στο Κθούλου

 

Η Άννα αποφασίζει ότι δεν πρόκειται να ξαναεμπιστευτεί τις μαγεμένες της αισθήσεις όσο και αν απειλείται από δυσθεώρητα απειλητικές υπάρξεις η καλλιτεχνική της αντίληψη. Παρατηρεί προσεχτικά το νησί. Είναι ολόκληρο ένα κολοσσιαίο βουνό απροσδιόριστου βαλτώδους χρώματος με μία κορυφή στεφανώμενη με μονόλιθους. Μία μεγαλειώδης υγρή Βαβυλώνα Αρχέγονων Δαιμόνων που αναδύθηκε από τα κύματα.

“Σκούπα!” φωνάζει απλώνοντας το ένα της χέρι.

Η γεωμετρία του χώρου μοιάζει αφύσικη, τελείως λάθος, σαν η γεωμετρία της στο λύκειο να απλώνεται ως εκεί που φτάνει το μάτι. Της έρχεται στο νου η κυρία Ελένη, η δασκάλα της να της λέει “το τετράγωνο σου είναι τελείως λάθος” στο μάθημα της γεωμετρίας με εκείνο το συνηθισμένο της επιτιμητικό ύφος. Χρόνια είχε να τη θυμηθεί. Ογκόλιθοι πράσινοι ακατανόμαστου ύψους τη κυκλώνουν σε μία πνιγερή αγκαλιά. Αλλά εκείνα τα τερατώδη σκαλιά... Ποιος άθλιος αρχτιέκτονας έφτιαξε εκείνα τα διαστροφικά τιτάνια σκαλιά που σίγουρα δεν είναι φτιαγμένα για ανθρώπους, αλλά γίγαντες.

Δεν υπάρχει περίπτωση να λερώσει τις αγαπημένες της μαύρες μπότες και τις δαντέλες της κόκκινής της φούστας στην αηδιαστική πράσινη βλέννα που γλιστρά κατά κύματα από τα αφύσικα σκαλιά, έτσι ανεβαίνει στη σκούπα της και ανάμεσα σε ιλιγγιώδη αγάλματα και βλάσφημα ανάγλυφα πετά προς τη κορυφή. Ο ήλιος, παραμορφωμένος μέσα από το διαθλαστικό μίασμα που αναδύει αυτή η πολεοδομική διαστροφή που δίπλα της Αθήνα μοιάζει καλοσχεδιασμένη πόλη, ρίχνει τις παγερές του ακτίνες στις πιο ακατάλληλες στροφές και γωνίες για να φωτίσει τις πιο ακαλαίσθητες τερατωδίες του σίγουρα φτιαγμένου μακριά από αυτή τη γη όγκου που βγήκε από τη θαλάσσα. Απειλές και τρόμοι παρομονεύουν διαβολικά το πέρασμα της Άννας σε τρελά ασύλληπτες γωνίες του σκαλισμένου από τερατώδη εργαλεία βράχου ψιθυρίζοντας για το ιπτάμενο χάος που ήρθε από κάποιο απροσδιόριστο μέρος. Πριν ακόμη δει οτιδήποτε άλλο εκτός από πέτρες, γλίτσα και φύκια κατακλύζει τις μαγεμένες της αισθήσεις που πηδούν από μέσα της για να χαθούν σε φρικιαστικές κοιλότητες που θυμίζουν κυρτότητες και ανάμεσα σε παράλογες γωνίες που θυμίζουν οξείες, αλλά συμπεριφέρονται σαν αμβλείες.

Η Άννα φτάνει στη στεφανωμένη με πράσινους πέτρινους ογκόλιθους κορυφή που δίνει τη χαριστική βολή σε κάθε αίσθηση καλού γούστου. Η μάγισσα αισθάνεται τα ατελείωτα χρόνια που διέθεσε στην υπηρεσία της καλής τέχνης να έχουν πάει χαμένα μπροστά σε αυτή τη τερατώδικη σκαλιστή πύλη μεγέθους μερικών χιλιάδων μέτρων που μοιάζει να βρίσκεται σε επίπεδο λάθος κατά τις ευθείες της θάλασσας, που εξ' άλλου είναι λάθος. Στη κορυφή της πυλής διακρίνει ένα ανάγλυφο από κάτι που θυμίζει ταυτόχρονα δράκο, κράκεν και ανθρωπόμορφο τέρας. Μέσα στη πύλη κρύβεται το ίδιο εκείνο άλογο βαθύ σκοτάδι που της είναι γνώριμο πια.

Η Άννα βγάζει το ραβδί της, μουρμουρίζει μερικές μαγικές λέξεις καλώντας μία υπερβολική φωτιά που διώχνει το σκότος ακόμη πιο βαθιά. Το βλέμμα της τραβά ο ουρανός, όπου πάνω από το καμμένο κόκκινο ήλιο το διάστημα απλώνεται σε ολόκληρο το ατρεμάμενο μεγαλείο του και τα πιο λαμπερά άστρα σχηματίζουν μία διακριτή τεθλασμένη γραμμή· σα να βρίσκονται στις σωστές τους θέσεις.

Το σκοτάδι μαζεύεται σε κάτι ακατανόμαστο· σε κάτι σχεδόν υλικό που έρχεται από τα πιο τρομακτικά βάθη των αιώνων δημιουργώντας μία φαντασίωση πρισματικής αλλοίωσης που σπάει τη λογική συνέχεια του τόπου και του χρόνου και έχει τη μορφή ενός υπερβατικού ανθρωπόμορφου δράκου με πλοκάμια που τυλίγουν το σύμπαν που αποκτά υπερπραγματικές διαστάσεις στο κόσμο που σίγουρα δεν είναι πλέον η γη.

Και το Μεγάλο Τέρας που ολοφάνερα ξύπνησε ύστερα από ατελείωτους αιώνες πεθαμένων αβυσσαλέων ονείρων κοιτά τη κατακόκκινα μάγισσα. Εκείνη κατεβαίνει από το σκουπόξυλό της και υποκλινόμενη κοφτά, ρωτά.

“Άρχοντα της Ρ'λύε, ξέρεις πώς μπορώ να ταξιδέψω σε ταχύτητα μεγαλύτερη από εκείνη του φωτός;”

Και ο Μεγάλος Κθούλου ορμά να τιμωρήσει σε αιώνιο τρόμο το μηδαμινό πλάσμα που βρίσκεται κάτω από τα πόδια του. Καθώς οι μαγεμένες της αισθήσεις την εγκαταλείπουν πηδώντας από τους κολοσσιαίους κατάμαυρους γκρεμούς και η Άννα αγχωμένη κατευθύνει τη Μεγάλη της Φωτιά πάνω στη Βλάσφημη Οντότητα που Δεν Έπρεπε να Υπάρχει, το σκότος καταπίνει τη φωτιά σα να ήταν απλό φως ήλιου και η μάγισσα αρπάζει τη σκούπα της βρίζοντας και σπεύδει να εξαφανιστεί σχίζοντας τα κύματα με τη τρομερή της ταχύτητα, μαζευόντας τις μαγεμένες τις αισθήσεις που θαλασσοπνίγονται.

Πίσω της το Αρχέγονο Τέρας βουτά στα κύματαα ακολουθώντας τη με τρελαμένη ταχύτητα κάτω από τα άστρα που βρίσκονται στη σωστή τους θέση Μία ακόμη από τις ανόητές της αισθήσεις παλεύει με τα κύματα μπροστά της. Η Άννα δελεάζεται να την αφήσει εκεί ύστερα από το ψέμα που της είπαν, καθώς η ερώτησή της ήταν τόσο προσεχτικά διατυπωμένη, αλλά τελικά τη μαζεύει.

 

 

 

Επίλογος

 

Μπροστά από το αναμμένο τζάκι της η μάγισσα κάθεται σε μία πολυθρόνα έχοντας απλώσει τα πόδια της σε ένα τραπεζάκι.

“Θα μου εξηγήσετε γιατί δεν μπορώ να ταξιδέψω πιο γρήγορα από το φως τελικά; Η εξίσωση του Άινσταϊν είναι σαφής. Αν καταφέρω να ταξιδέψω πιο γρήγορα από το φως, το ταξίδι στο χρόνο είναι εφικτό.”

“Μας έχεις πρήξει με το ταξίδι στο χρόνο” απαντά μία από τις μαγεμένες της αισθήσεις εν μέσω μίας μίκρης καταστροφής του χαλιού, “είναι θέμα χωροχρονικού παράδοξου και δεν έχεις καν λόγω να κάνεις ένα τέτοιο ταξίδι. - Μέχρι τουλάχιστον να φτάσει εδώ ο αρχαίος Κθούλου.”

[Turambar]

Είχε πλάκα! Μου άρεσε πολύ η απεικόνηση της new age μάγισσας.

 

Γενικά το κείμενο έχει ενα πολύ υποχθόνιο είδος χιούμορ, που ακόμη κι αν δε σε κάνει να γελάσεις, σε αναγκάζει να παραδεχτείς ότι ήταν έξυπνο.

Εμεινα σε μία συγκεκριμένη πρόταση. Την κοίταξα, την ξανακοίταξα και μετά απλώς άρχισα να γελάω:

 

Εκεί οι μαγεμένες της αισθήσεις την αφήνουν. Ξανά. Μερικές ιδιαίτερα προβληματικές πηγαίνουν να παίξουν με τα κύματα.

 

Σαν να διαβάζω Terry Pratchett!

[Mesmer]

Πολύ μου άρεσε αυτό εδώ. Ένα διήγημα που καταφέρνει να συνδυάσει μικρές δόσεις σουρεαλισμού, σκοτεινή ατμόσφαιρα, χιούμορ, μια ενδιαφέρουσα και παράξενη ηρωίδα, ενώ ταυτόχρονα είναι ανάλαφρο και ευχάριστο στην ανάγνωση.

 

Πολύ πετυχημένη και η σκιαγράφηση του χαρακτήρα της Άννας, που φτάνει μέχρι και τα άδυτα των κόσμων για να βρει απάντηση σε κάτι που της τριβελίζει το μυαλό. Μάλλον φταίνε κι αυτές οι αισθήσεις της, που οι πρωτοβουλίες και η αφέλειά τους την τρελαίνουν.

 

Αγαπημένη φράση:

 

 

“Για τη Ρ'λύε καλά πηγαίνω;”

 

 

 

Υπάρχει ένα μικρό θεματάκι με τα τελικά «ν». Σχεδόν παντού φαίνεται να ακολουθείς τον κανόνα: πριν από φωνήεντα βάζουμε τελικό «ν», πριν από σύμφωνα όχι. Κάτι που είναι λάθος. Είναι εύκολο να το διορθώσεις. Ρίξε μια ματιά εδώ για τους κανόνες.

 

Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω. Είναι ένα διήγημα που το ευχαριστήθηκα με το παραπάνω.

 

Καλή επιτυχία!

Edited December 4, 2013 by Mesmer

[Cassandra Gotha]

Μου άρεσε το ύφος του αλλά, χμ, δεν είχε πλοκή, Μύστη. Μηδέν. Εντάξει, έκανε αυτό που έκανε, είχε τουςλόγους της να το κάνει, αλλά σε όλο το διήγημα διάβαζα απλά για τις κακόγουστες εικόνες τριγύρω (υπερβολικά τονισμένες), και γνώριζα το χαρακτήρα της. Αλλά δεν έγινε τίποτα μέχρι το τέλος.

 

Πιο συγκεκριμένα,

 

το ύφος: κατά τη γνώμη μου, θέλει λίγο μάζεμα γιατί ξεχυλώνει σε σημεία. Για παράδειγμα, εκεί που γράφεις για τους πίνακες και τα κακόγουστα έργα τέχνης με τα ζόμπι, τους δαίμονες κλπ, επαναλαμβάνεις τις απαξιωτικές της σκέψεις με διαφορετικά λόγια επί μία παράγραφο, όπου δεν συμβαίνει τίποτα άλλο. Θα αρκούσε μία μόνο δυνατή φράση (που ίσως να συνοδευόταν με μία κίνηση για να τονίσει τα αισθήματα αποστροφής της ντίβας), και να φεύγαμε από 'κει.

 

και

 

η πλοκή: Δεν υπάρχουν εμπόδια στη διαδρομή της, όλα γίνονται απλά, περνάει και φεύγει. Δεν ξέρουμε γιατί κάνει αυτό το ταξίδι. Πότε της ήρθε; Πόσα χρόνια ψάχνει τον τρόπο; Τι άλλο συμβαίνει στη ζωή της; Το ότι είναι μάγισσα στη σύγχρονη εποχή είναι πολύ ενδιαφέρον και περνάμε όλο το διήγημα στη διαδρομή για τη Ρ'λύε.  Στην ουσία έγραψες τα κομμάτια που απαιτούνταν για να καλύψεις τις τρεις επιλογές, και όχι κάτι ολοκληρωμένο.

 

Μου άρεσαν οι μαγεμένες της αισθήσεις.

 

Αγαπημένη φράση:

“Για τη Ρ'λύε καλά πηγαίνω;”

[Διγέλαδος]

Το χιούμορ στον μύθο του Κθούλου πιστεύω ότι το πέτυχες μια χαρά. Και μάλιστα ο συνδυασμός γυναίκας ηρωίδας με χιούμορ σε κάτι τόσο σοβαρό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και σε ένα επιτυχημένο βιβλίο. Ναι, ακόμα και η ίδια ιστορία που έγραψες έχει κι άλλα περιθώρια βελτίωσης, κυρίως στα θέματα που λέει και η Cassandra. Αν όντως το παρελθόν της είναι ένα απλό σχολείο ας πούμε της Ελλάδας τότε θα ήθελα οι περιγραφές να αντιστοιχούσαν περισσότερο στον χαρακτήρα της παρά να ήταν τόσο βαρύγδουπες και λαβκραφτιανές. Για παράδειγμα το χειρίστηκες ωραία εκεί με τις γωνίες και το τετράγωνο που δεν μπορούσε να σχηματίσει στο σχολείο. Στις περιγραφές μάλιστα με την αντίθεση της καταγωγής της θα μπορούσε να μπει περισσότερο χιούμορ. Η αρχή και το τέλος είναι όλα τα λεφτά

 

Καλή τύχη!

[Elli Sketo]

Στέφανε τη γνώμη μου για τις ατελείωτες προτάσεις σου, τον άθλιο ψευτο-λυρισμό, τους μονότονους χαρακτήρες χωρίς κίνητρο και λόγο ύπαρξης, τις παιδικές επιλογές των ηρώων σου και τις ανόητες, βαρετές και ρηχές πλοκές που συνήθως συνθέτεις την γνωρίζεις. (Είδες που και εμείς μπορούμε να δημιουργήσουμε πονοκέφαλο με ανούσια τεράστιες προτάσεις; )
Αυτό το διηγηματάκι μου ζήτησες να το διαβάσω και να είμαι επιεικής γιατί, μου είπες, πως δεν πρόλαβες να το περάσεις αρκετά χέρια.
Δυστυχώς για εσένα θα είμαι όπως πάντα ειλικρινής με τη γνώμη μου, όσο και να σε πειράζει αυτό.
Κάψε ότι έχεις γράψει μέχρι τώρα και γράψε τα ξανά, αφού έχεις πρώτα καπνίσει ότι ήταν αυτό που κάπνιζες όταν έγραφες το Witching Hour Riot.   
Τι να πω για την Άννα που είναι η πρώτη πραγματικά θεοπάλαβη μάγισσα που έχεις κατεβάσει από το κεφάλι σου (όχι σα μερικές μερικές που το όνομά τους ξεκινά από Ίρυ και τελειώνει σε αν)
Τι να πω για τις περιγραφές σου που για πρώτη φορά μένουν στα πράγματα που βλέπει ο χαρακτήρας σου και δεν τα μπλέκεις όλα μαζί: αισθήσεις, αισθήματα, αναμνήσεις και οπτικό πεδίο, σε μια σαλάτα που μας σερβίρεις και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Τι να πω για τον Κθούλου σου εκτός από ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ; Τους Deep ones ρε;!;!
Με έκανες να χαμογελάσω και για πρώτη φορά δεν ένιωσα πως σφίγγεσαι πίσω από τις λέξεις για να με πείσεις για κάτι. Η ιστορία είχε αρχή, μέση και τέλος ανάλογα του ύφους που διατήρησες, χωρίς να χάνει κάτι από την ελαφρότητα της αφήγησης και την απλότητα της πρωταγωνίστριας σου.
Ξετρελάθηκα που από όλη τη Θεωρία της Σχετικότητας, η Άννα κράτησε αυτό:
 

“Θα μου εξηγήσετε γιατί δεν μπορώ να ταξιδέψω πιο γρήγορα από το φως τελικά; Η εξίσωση του Άινσταϊν είναι σαφής. Αν καταφέρω να ταξιδέψω πιο γρήγορα από το φως, το ταξίδι στο χρόνο είναι εφικτό.”

 
Κάτι τελευταίο:
Δε θέλω να το πάρεις βαριά, αλλά η ιστορία σου δε με τρόμαξε, δεν μπορεί να με τρομάξει, ακόμη και αν μου τη διαβάσεις στα σκοτεινά με δυσοίωνη φωνή και φακό κάτω από τα μούτρα σου και δεν θα καταφέρει να τρομάξει ποτέ κανένα για κανένα λόγο. Κάνε μας λοιπών τη χάρη και πήγαινέ τη σε καμιά βιβλιοθήκη που κολλάει περισσότερο όπως, I don’t know… φαντασία ίσως;
Καλή επιτυχία!

[Myyst]

Ευχαριστώ για την ανάγνωση και τα σχόλια. 

 

Είχε πλάκα! Μου άρεσε πολύ η απεικόνηση της new age μάγισσας.

 

Γενικά το κείμενο έχει ενα πολύ υποχθόνιο είδος χιούμορ, που ακόμη κι αν δε σε κάνει να γελάσεις, σε αναγκάζει να παραδεχτείς ότι ήταν έξυπνο.

Εμεινα σε μία συγκεκριμένη πρόταση. Την κοίταξα, την ξανακοίταξα και μετά απλώς άρχισα να γελάω:

 

Εκεί οι μαγεμένες της αισθήσεις την αφήνουν. Ξανά. Μερικές ιδιαίτερα προβληματικές πηγαίνουν να παίξουν με τα κύματα.

 

Σαν να διαβάζω Terry Pratchett!

 

Βλάσφημε!   (Γράφω και 'γω για βλασφημίες!) 

 

Δεν έπεσε πουθενά φωτιά από τον ουρανό έ; 

 

 

Υπάρχει ένα μικρό θεματάκι με τα τελικά «ν». Σχεδόν παντού φαίνεται να ακολουθείς τον κανόνα: πριν από φωνήεντα βάζουμε τελικό «ν», πριν από σύμφωνα όχι. Κάτι που είναι λάθος. Είναι εύκολο να το διορθώσεις. Ρίξε μια ματιά εδώ για τους κανόνες.

 

Τα τελικά -ν είναι ο δικός μου μεγαλύτερος εφιάλτης. 

 

 

Μου άρεσε το ύφος του αλλά, χμ, δεν είχε πλοκή, Μύστη. Μηδέν. Εντάξει, έκανε αυτό που έκανε, είχε τουςλόγους της να το κάνει, αλλά σε όλο το διήγημα διάβαζα απλά για τις κακόγουστες εικόνες τριγύρω (υπερβολικά τονισμένες), και γνώριζα το χαρακτήρα της. Αλλά δεν έγινε τίποτα μέχρι το τέλος.

 

Πιο συγκεκριμένα,

 

το ύφος: κατά τη γνώμη μου, θέλει λίγο μάζεμα γιατί ξεχυλώνει σε σημεία. Για παράδειγμα, εκεί που γράφεις για τους πίνακες και τα κακόγουστα έργα τέχνης με τα ζόμπι, τους δαίμονες κλπ, επαναλαμβάνεις τις απαξιωτικές της σκέψεις με διαφορετικά λόγια επί μία παράγραφο, όπου δεν συμβαίνει τίποτα άλλο. Θα αρκούσε μία μόνο δυνατή φράση (που ίσως να συνοδευόταν με μία κίνηση για να τονίσει τα αισθήματα αποστροφής της ντίβας), και να φεύγαμε από 'κει.

 

και

 

η πλοκή: Δεν υπάρχουν εμπόδια στη διαδρομή της, όλα γίνονται απλά, περνάει και φεύγει. Δεν ξέρουμε γιατί κάνει αυτό το ταξίδι. Πότε της ήρθε; Πόσα χρόνια ψάχνει τον τρόπο; Τι άλλο συμβαίνει στη ζωή της; Το ότι είναι μάγισσα στη σύγχρονη εποχή είναι πολύ ενδιαφέρον και περνάμε όλο το διήγημα στη διαδρομή για τη Ρ'λύε.  Στην ουσία έγραψες τα κομμάτια που απαιτούνταν για να καλύψεις τις τρεις επιλογές, και όχι κάτι ολοκληρωμένο.

 

Δεν είχε πλοκή κάποιο δικό μου διήγημα; Λάθος θα κάνεις. Αφού είναι γνωστό ότι οι ήρωες μου έχουν λογικά κίνητρα και βάθος, ενώ οι ιστορίες μου γεμάτες ανατροπές. 

 

Όσο για το ύφος, είμαι που είμαι επηρρεασμένος από τον Lovecraft, καθώς βρήκα ευκαιρία μιας και ήμουν στο Μύθο, μάλλον του έδωσα και κατάλαβε. 

 

 

Το χιούμορ στον μύθο του Κθούλου πιστεύω ότι το πέτυχες μια χαρά. Και μάλιστα ο συνδυασμός γυναίκας ηρωίδας με χιούμορ σε κάτι τόσο σοβαρό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και σε ένα επιτυχημένο βιβλίο. Ναι, ακόμα και η ίδια ιστορία που έγραψες έχει κι άλλα περιθώρια βελτίωσης, κυρίως στα θέματα που λέει και η Cassandra. Αν όντως το παρελθόν της είναι ένα απλό σχολείο ας πούμε της Ελλάδας τότε θα ήθελα οι περιγραφές να αντιστοιχούσαν περισσότερο στον χαρακτήρα της παρά να ήταν τόσο βαρύγδουπες και λαβκραφτιανές. Για παράδειγμα το χειρίστηκες ωραία εκεί με τις γωνίες και το τετράγωνο που δεν μπορούσε να σχηματίσει στο σχολείο. Στις περιγραφές μάλιστα με την αντίθεση της καταγωγής της θα μπορούσε να μπει περισσότερο χιούμορ. Η αρχή και το τέλος είναι όλα τα λεφτά 

 

Πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα αυτή με την αντίθεση! Ίσως όντως να λειτουργούσε καλά.

 

 

Κάψε ότι έχεις γράψει μέχρι τώρα και γράψε τα ξανά, αφού έχεις πρώτα καπνίσει ότι ήταν αυτό που κάπνιζες όταν έγραφες το Witching Hour Riot.    
Τι να πω για την Άννα που είναι η πρώτη πραγματικά θεοπάλαβη μάγισσα που έχεις κατεβάσει από το κεφάλι σου (όχι σα μερικές μερικές που το όνομά τους ξεκινά από Ίρυ και τελειώνει σε αν)
Τι να πω για τις περιγραφές σου που για πρώτη φορά μένουν στα πράγματα που βλέπει ο χαρακτήρας σου και δεν τα μπλέκεις όλα μαζί: αισθήσεις, αισθήματα, αναμνήσεις και οπτικό πεδίο, σε μια σαλάτα που μας σερβίρεις και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Τι να πω για τον Κθούλου σου εκτός από ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ; Τους Deep ones ρε;!;!
Με έκανες να χαμογελάσω και για πρώτη φορά δεν ένιωσα πως σφίγγεσαι πίσω από τις λέξεις για να με πείσεις για κάτι. Η ιστορία είχε αρχή, μέση και τέλος ανάλογα του ύφους που διατήρησες, χωρίς να χάνει κάτι από την ελαφρότητα της αφήγησης και την απλότητα της πρωταγωνίστριας σου.

 

Μπορεί να μου πήρε έξι χρόνια, αλλά σιγά-σιγά κερδίζω τους αναγνώστες μου. 

 

 

Κάτι τελευταίο:

Δε θέλω να το πάρεις βαριά, αλλά η ιστορία σου δε με τρόμαξε, δεν μπορεί να με τρομάξει, ακόμη και αν μου τη διαβάσεις στα σκοτεινά με δυσοίωνη φωνή και φακό κάτω από τα μούτρα σου και δεν θα καταφέρει να τρομάξει ποτέ κανένα για κανένα λόγο. Κάνε μας λοιπών τη χάρη και πήγαινέ τη σε καμιά βιβλιοθήκη που κολλάει περισσότερο όπως, I don’t know… φαντασία ίσως;

 

Η ιστορία έχει τον Κθούλου να κυνηγάει μία γυναίκα. Είναι ο υπέρτατος Λαβκραφτιανός τρόμος. 

 

Μένει στη βιβλιοθήκη τρόμου, ως η ανόσια βλάσφημη τερατωδία που είναι. 

Edited December 16, 2013 by Myyst