kgeo Posted January 27, 2014 Share Posted January 27, 2014 Και εμένα μου αρέσει αυτός ο ρυθμός. Πέρα από αυτά τα διηγήματα έχω και να διαβάσω βιβλία, περιοδικά, κόμικς... οπότε καλά είμαστε. Περίμεναν δεκαετίες να τα διαβάσουμε, δεν πιστεύω να πειράζουν λίγες μέρες! :-) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted January 28, 2014 Share Posted January 28, 2014 Thunder and roses Διαβάζοντας το διήγημα, συνειρμικά «έπαιζε» στο μυαλό μου το τραγούδι της παλιάς αγαπημένης, Αφροδίτης Μάνου: «Γης μαδιάμ». Εκεί ακούγονται οι στίχοι: «Ν’ ακούσω ένα ωραίο μπαμ/να γίνουν όλα γης μαδιάμ/ να μείνουν μόνο τα λουλούδια/ οι θάλασσες και κάνα δυο τραγούδια…». Γνωρίζω πως είναι να διαβάζει κανείς, ειδικά ένα SF έργο σχεδόν 7 δεκαετίες μετά, και συμφωνώ για την αίσθηση που περιέγραψαν οι «προλαλήσαντες». Παρά ταύτα ακόμη κι έτσι μπορούμε να διακρίνουμε τους πολύτιμους λίθους κάτω από τις αράχνες και τη σκόνη του χρόνου. Διακρίνουμε τα «σημεία» της ΕΦ ανάλυσης (κατά το σημειολογική ανάλυση), ως μυθοποίηση κάποιων καινοφανών συσκευών (μετρητές Γκάιγκερ, οθόνες μετάδοσης τηλεοπτικού σήματος) ή προϊόντα προφητικής μυθοπλασίας του συγγραφέα (συσκευές αποθήκευσης και αναπαραγωγής “Audiovid”, τηλεενεργοποίηση συσκευών κ.λπ.). Αν θέσουμε το ιστορικό πλαίσιο της εποχής, η θεματολογία της πυρηνικής καταστροφής εμφανίζεται σχετικά πρώιμα στο παρόν διήγημα δεδομένου ότι αυτό γράφτηκε το 1947. (Αντιστοίχως το περίφημο «Το φεγγάρι είναι πράσινο» του Φριτς Λάιμπερ γράφτηκε ευλόγως το 1952). Μη ξεχνάμε ότι μόλις τον Αύγουστο του 1949 απέκτησε ατομικά όπλα το αντίπαλο δέος που αντιπροσώπευε η Σοβιετική Ένωση και πολλά χρόνια αργότερα την ικανότητα για μαζικό πυρηνικό πλήγμα. Οι δοκιμές και η χρήση των πυρηνικών όπλων ήταν όμως φυσικό να ερεθίσουν περισσότερο τις πιο γόνιμες και ευαίσθητες φαντασίες, δηλαδή των συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας και ήταν φυσικά και ο αντίκτυπος της αναφοράς περί ατομικών όπλων, “One World or None” στους New York Times το 1946, των επιστημόνων μεταξύ των οποίων οι Νίλς Μπορ, Άινσταϊν και Οπενχάιμερ, που συνοψιζόταν στο συμπέρασμα: There is No Defense! Ήδη οι μαθητευόμενοι μάγοι, οι αγνώμονες αδαείς, οι εγκληματικά υπερόπτες, οι ματαιόδοξοι που γεύτηκαν μια σταγόνα αλμυρό νερό και πίστεψαν πως δοκίμασαν όλον τον ωκεανό, έπραξαν το αδιανόητο. Τώρα πια «…the world was a place of light…», όπου ο θάνατος εμφανίζεται με ένα από τα δόλια προσωπεία του: «…blue light, flickering in the contaminating air». Το μόνο φως είναι η απώλεια! «Thunder and roses – Twisted, sick, non-survival roses, killing themselves with their own thorns». Τα άνθη του κακού! Όμως το θέμα της ιστορίας ίσως να ήταν μόνο η αφορμή για να τεθεί ένα κοσμικών διαστάσεων δίλημμα που έριχνε το τυφλό βάρος του στις φαινομενικά αδύναμες πλάτες ενός απλού λοχία. Ο τελευταίος και μόνον αυτός, καλούνταν να αποφασίσει αν η νόμιμη ανταπάντηση ήταν ταυτοχρόνως και ηθική. Σε ένα momentum όπου η πρόσληψη του δόγματος της Παλαιάς Διαθήκης του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» ήταν η κυρίαρχη λογική και το στρατιωτικό δόγμα της εποχής δεν απέρριπτε το πρώτο ή καλύτερα το προληπτικό πλήγμα (όπως και ο ίδιος ο Θεός στα Σόδομα και Γόμορα), επί εντρόμω ηρωισμώ ο ήρωας έπρεπε να φτάσει στη μεγαλοθυμία του «ραπισθείς στρέψε και την άλλη παρειά σου» της Καινής Διαθήκης. Ο ήρωας σε μια αταλάντευτη θυμική διαύγεια έπρεπε να συλλάβει ηθικά μηνύματα που τον υπερβαίνουν, έπρεπε να ταυτίσει συνειρμικά την ανθρωπιά του με την ανθρωπότητα, έπρεπε να αντιληφθεί τον εαυτό του ως πολίτη του κόσμου εκτός κρατικών και εθνικών μορφωμάτων• και το έκανε… Διέπραξε μια βαριά αμαρτία, σκοτώνοντας τον ένοχο μόνο άγνοιας αθώο συνάδελφο και φίλο του για να αποφύγει δια παραλείψεως ένα άπειρα βαρύτερο αμάρτημα, στο οποίο κανένα άτομο, καμιά συλλογική βούληση, καμιά ιστορική αναγκαιότητα δεν είχε δικαιοδοσία πέραν ίσως μόνο του Θεϊκού σχεδίου. “You’ll have your chance”, he said into the far future. “And, by Heaven, you’d better make good”. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted January 28, 2014 Share Posted January 28, 2014 Το διήγημα είναι μια πολύ καλογραμμένη μαρτυρία μιας εποχής που ζούσε κάτω από τον τρόμο του πυρηνικού πολέμου. Συμφωνώ ότι ξεκινά λίγο αργοκίνητα, και δεν έχει κάτι το τρομερά ή αναπάντεχο να παρουσιάσει, νομίζω όμως ότι κερδίζει το παιχνίδι το πολύ ωραίο γράψιμο. Εύσημα για το ότι καταφέρνει, με τέτοιο θέμα και τέτοιο φινάλε, να μη φανεί καθόλου ηθικοπλαστικό. Συνολικά, αξιόλογο ανάγνωσμα, αλλά με το ίδιο θέμα έχω διαβάσει κι άλλα που τα προτιμώ (όπως αυτό Το Φεγγάρι του Λάιμπερ, που αναφέρθηκε παραπάνω). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted January 29, 2014 Share Posted January 29, 2014 (edited) Το "Thunder and Roses" είνα εξαιρετικό. Η σκόνη του χρόνου ανάμεσα στις γραμμές του μας αφήνει την αίσθηση ενός τρομακτικού εφιάλτη της αυγής της ατομικής εποχής. Η γραφή είναι πολύ καλή και η ιστορία όσο και να την προβλέπεις, δεν μπορεί παρά να την ακολουθήσεις ως το τέλος. Δεν με χάλασε καθόλου και η αργή ανάπτυξη καθώς δημιουργεί ατμόσφαιρα. Εκείνο το "from the east and from the west" που επαναλαμβάνεται σαν τοτέμ στο διήγημα τι ακριβώς σημαίνει; Από που περίμεναν οι Αμερικάνοι να έρθουν οι βόμβες; (Εκτός από τη Σοβιετική Ένωση;) / 5 Edited January 29, 2014 by Myyst Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted January 29, 2014 Share Posted January 29, 2014 Απ' την Κίνα (φαντάζομαι). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted January 29, 2014 Share Posted January 29, 2014 Εγώ θα έλεγα από την Ιαπωνία, που είχε λόγους, αν και δε θα είχε ακόμα την τεχνολογία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted January 29, 2014 Share Posted January 29, 2014 Κίνα ή Ιαπωνία ε; Ναι θα μπορούσε να αναφέρεται σε μία από αυτές τις χώρες. Ενδιαφέρον. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted January 29, 2014 Author Share Posted January 29, 2014 (edited) What has happened to us, said Starr abruptly, impersonally, is simple too. It doesn't matter who did it—do you understand that? It doesn't matter. We were attacked. We were struck from the east and from the west. Most of the bombs were atomic—there were blast-bombs and there were dust-bombs. We were hit by about five hundred and thirty bombs altogether, and it has killed us. Χωρίς να είμαι ειδικός, η ΕΣΣΔ θα επιτίθετο στις ΗΠΑ με βαλλιστικούς πυραύλους και από τις δυο πλευρές της ηπείρου, από τη δυτική και την ανατολική ακτή. Μάλλον αυτό θα εννοεί. Και μάλλον δεν εκφράζεται κυριολεκτικά, αλλά λέει περίπου «μας χτύπησαν από παντού». Οι ΗΠΑ είναι τόσο μεγάλη χώρα, που ίσως στο κοινό της εποχής να υπήρχε η αίσθηση ότι ένα χτύπημα εδώ, ένα εκεί, δεν θα την κατέστρεφε ολοκληρωτικά. Είχε προηγηθεί ένας παγκόσμιος πόλεμος, στη διάρκεια του οποίου δεν είχε πέσει βόμβα στις continental ΗΠΑ. Με την έμφαση που δίνει ο Στάρτζον τονίζει την ολοκληρωτική καταστροφή... Edited January 29, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted January 29, 2014 Author Share Posted January 29, 2014 (edited) Διήγημα 2/71 «The country of the kind» (1956) του Damon Knight (1922-2002) Ο Knight είναι ένας από τους μεγάλους της εφ, κριτικός και συγγραφέας. Έγραψε περισσότερα από 15 μυθιστορήματα και δεκάδες διηγήματα. Ίδρυσε την SFWA (Science Fiction and Fantasy Writers of America), συνδικαλιστικό όργανο των συγγραφέων που παραμένει σήμερα εξαιρετικά ενεργό (με πολύ καλή ιστοσελίδα μάλιστα) ενώ ξεκίνησε και σεμινάρια για συγγραφείς (από τα οποία ο Γιώργος Γούλας εμπνεύστηκε τα της ΑΛΕΦ). Γνωστός έμεινε και από ένα επεισόδιο του The Twilight Zone, το To Serve Man. Η υπόθεσή του, γιατί αξίζει: Aliens have landed on earth. They are peaceful. To prove this, they present scientists with a book, only the title of which can be read, To Serve Man. People assume this means that the aliens want to serve man, as servants. A group of people agree to travel to the alien's home planet. As one of the scientits (played by Lloyd Bochner) is to get on the ship, his secretary comes running up. They've finally translated the rest of the book. It's a cookbook! Bochner tries to get off the ship, but too late. (to serve: να εξυπηρετούν και... να σερβίρουν). O Knight ήταν σύζυγος της Kate Wilhelm. H SFWA έχει ονομάσει το ετήσιο βραβείο του «Grand Master της εφ» που απονέμει, «Damon Knight Memorial Grand Master Award» (για την ιστορία, φέτος απονεμήθηκε στον Delany, πέρσι στον Wolfe, το 2012 στην Willis). Στη φωτογραφία, ο Νάιτ δεξιά, η σύζυγός του αριστερά, στο κέντρο ο Robinson, από τη συμμετοχή τους σε σεμινάριο του 1988. Το διήγημά μας δημοσιεύθηκε στο τεύχος Φεβρουαρίου 1956 του Magazine of Fantasy and Science Fiction. Θεωρείται κλασικό. Έχει ανθολογηθεί περισσότερες από 15 φορές. Πρόχειρα το βρήκα εδώ. Το διαβάζουμε και το σχολιάζουμε ως το Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014. Edited January 29, 2014 by nikosal 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted January 29, 2014 Share Posted January 29, 2014 Επιτέλους! Aααα, έχει πεθάνει! Εγώ νόμιζα ότι ζει... Μπα; Δεν το 'ξερα αυτό για τα της ΑΛΕΦ. Σε καμιά Ωρόρα μήπως υπάρχει το διήγημα; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted January 29, 2014 Author Share Posted January 29, 2014 Δεν ξέρω αν υπάρχει σε Ωρόρα, ρίξε μια ματιά σε ένα τόπικ που υπάρχει κάπου στο φόρουμ. Ότι δεν ήξερες για το πώς ξεκίνησαν τα εργαστήρια της ΑΛΕΦ μαρτυρά ότι δεν διαβάζεις το wiki μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted January 29, 2014 Share Posted January 29, 2014 O.T. Ναι, δεν το διαβάζω, αλλά είναι δικά μου εκείνα τα πόδια με το μαύρο τζιν άκρη αριστερά στη φωτογραφία. Αν επιτρέπεται μια διόρθωση, σε αυτό http://wiki.redworlds.gr/tiki-index.php?page=%CE%92%CE%AC%CF%83%CF%89+%CE%A7%CF%81%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85 το λήμμα θα έπρεπε να αναφερθεί ότι το "Μια ωραία πεταλούδα" είναι το ίδιο με το "Στα γαλάζια της φτερά", αλλά με άλλο τίτλο. Να που κι εσύ δεν έχεις διαβάσει τις "ΕΦΦάνταστες Ιστορίες". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 3, 2014 Share Posted February 3, 2014 Χρμπμφ. Δεν με έπεισε. Η ποινή έχει ενδιαφέρον, αλλά δεν με έπεισε για την υποτιθέμενη ελευθερία που του δίνει. Το κοινωνικό και ψυχολογικό κόστος θα ήταν πολύ μεγαλύτερο, τόσο που δεν νομίζω ότι θα δρούσε με τόση ενεργητικότητα και κέφι που τον παρουσιάζει. Η προσπάθειά του να προσκαλέσει και άλλους να το κάνουν (ώστε να έχει παρέα, φαντάζομαι) είναι λογική, αλλά θα σκόνταφτε σε κάτι άλλο: Το ότι η κοινωνία έχει επιλέξει να σε αγνοήσει ως άτομο δεν σημαίνει ότι θα αγνοήσει και τις πράξεις σου. Για παράδειγμα, μια τέτοια κοινωνία δεν θα άφηνε γλυπτά που προπαγανδίζουν τη βία, έργα του μοναδικού δολοφόνου της. Επίσης, δεν εξερευνήθηκε η δυνατότητά του να προκαλέσει νέους θανάτους ή τραυματισμούς χωρίς τη χρήση βίας (π.χ. δολιοφθορά, δηλητήριο κλπ.). Συνολικά, όχι άσχημη ιστορία (είχε πολύ ζωντανά σκηνικά) αλλά θα την ήθελα πιο δουλεμένη όσον αφορά την ιδέα της. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kgeo Posted February 3, 2014 Share Posted February 3, 2014 Ούτε εγώ τρελάθηκα. Μάλιστα, οι σκηνές μου φάνηκαν αρκετά μπερδεμένες. Η καλύτερη ιστορία της "απόλυτα" καλή κοινωνίας είναι του Λεμ, μέρος των "The Star Diaries". Και εδώ που τα λέμε: γιατί δεν υπάρχει ούτε μια ιστορία του Λεμ στα τοπ 50; Χμ, τα αμερικανάκια μόνο αμερικανάκια διαβάζουν. 'Άντε και κανέναν Άγγλο. Κρίμα, αλλά αυτή χάνουν, γιατί ο Λεμ είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας ΕΦ. Next. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted February 7, 2014 Share Posted February 7, 2014 (edited) The Country of the Kind Συμφωνώ με τους kgeo και mman παραπάνω. Το διήγημα μοιάζει λιγάκι ατελές και σχετικά πλημμελώς δουλεμένο για κάποιο που καταλαμβάνει το Νο 49 της λίστας των 50 καλύτερων διηγημάτων του 20ου αιώνα. Η ιδέα (της δυστοπικής μελλοντικής κοινωνίας που εφαρμόζει ψυχολογική τιμωρία προς σωφρονισμό) πάντως είναι καλή και ενδιαφέρουσα. Επί της ουσίας και του περιεχομένου τώρα, ο παραβάτης, ο άσωτος υιός, φαίνεται αρχικά να κρίνεται με δυσανάλογη επιείκεια σε σχέση με το είδος της εγκληματικής του συμπεριφοράς. Καθίσταται «αποσυνάγωγος» και με την πάροδο του χρόνου η τιμωρία αποδεικνύεται αρκούντως σκληρή ώστε να προξενεί αισθήματα συμπάθειας από τον αναγνώστη. Είναι συγκινητικό να βλέπει κανείς τον αρνητικό ήρωα να προσπαθεί να επικοινωνήσει μέσω της τέχνης. Θυμόμαστε ότι πάντα η τέχνη ήταν «λιμήν εν ταις δυστυχίαις». Αυτό δεν συμβαίνει εδώ. Η τέχνη δεν απωθεί τον πόνο, ούτε καν παράγει Αισθητική. Απέναντι στον καταδικασμένα μοναχικό ήρωα, στέκεται ένα εγγενώς απαθές κοινό, απαθές στην εγκληματική παρακίνηση αλλά και σε οποιαδήποτε μήνυμα, με αποτέλεσμα ούτε καν η τέχνη να έχει επίδραση, οπότε αυτή καθίσταται ανούσια και (ενθυμούμενοι τον Αντόρνο), χωρίς νόημα ύπαρξης αφού παύει να είναι «επικίνδυνη». Στο κλείσιμο συναντάμε ένα συνηθισμένο τέχνασμα σε ιστορίες δυστοπίας. Βλέπουμε την κορύφωση της απόγνωσης, μια συναισθηματική έκρηξη, μια κραυγή αγωνίας και μια απελπισμένη έκκληση για βοήθεια έναντι της απόλυτης μοναξιάς, του χειρότερου είδους, του μοναχικού εν μέσω του πλήθους. Έχουμε τελικά, όχι έναν αφηρημένο, αλλά τον άμεσο εξπρεσιονισμό του «βοώντος εν τη ερήμω». Edited February 7, 2014 by hombre 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 8, 2014 Author Share Posted February 8, 2014 (edited) Καλό το διήγημα του Knight. Γραμμένο, υποθέτω, μια εποχή που το έγκλημα και οι μέθοδοι σωφρονισμού θα προβλημάτιζαν και θα συζητιόνταν σε πολλούς κύκλους: Σκληρότητα των φυλακών, κατάργηση της θανατικής ποινής, εκ νέου κοινωνικοποίηση των φυλακισμένων, ουτοπική κοινωνία χωρίς έγκλημα. Δεν μου φάνηκε ατελές, το είδα πλήρες και φυσικά καλογραμμένο, στο ύφος της δεκαετίας του '50. Σύμφωνοι, δεν εξερευνά κάθε δυνατότητα, αλλά ας κάνουμε και τις αφαιρέσεις μας, δεν θα ήταν επίσης ο μόνος δολοφόνος στον πλανήτη. :rose: Edited February 8, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted February 8, 2014 Share Posted February 8, 2014 Εγώ βρήκα το διήγημα καλογραμμένο (για την εποχή) και νομίζω ότι η ανάπτυξη του ήταν καλή. Μπορούσε μεν να εξερευνήσει περισσότερες προοπτικές ή να μας δώσει κι άλλα στοιχεία, αλλά νομίζω ότι ήταν σχετικά καλό. Από την άλλη δεν με έπεισε. Όχι τόσο ως δυστοπία (πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσω εκείνο το Κουρδιστό Πορτοκάλι τώρα που τελείωσα το Φαρενάιτ 451) αλλά ως ανάπτυξη του κύριου χαρακτήρα. Τα στοιχεία της αρχής δεν με πείθουν ότι θα οδηγηθεί στο συγκεκριμένο έγκλημα. Από την τιμωρία και μέχρι το τέλος μπορώ να το ακολουθήσω και είναι μία ενδιαφέρουσα ιστορία (σε σημεία τραβηγμένη, αλλά προσπαθόντας να δείξει πράγματα) με αποκορύφωμα το τέλος που είναι πολύ δυνατό. Νομίζω ότι το τέλος σε συνδυασμό με την κοσμοπλασία της δυστοπίας που πρώτον επισκίασε την προβληματική ανάπτυξη και δεύτερον αφήνει μία αίσθηση ότι θέλει να πει κάτι περισσότερο από αυτό που είναι γραμμένο πήρε και την 49η θέση στη λίστα. Γενική εντύπωση: Προβληματικό αλλά πολύ ενδιαφέρον διήγημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted February 8, 2014 Share Posted February 8, 2014 Συμφωνώ με όσους είπαν ότι η ιδέα δεν αναπτύσσεται πλήρως και δε βλέπουμε όλα όσα θα μπορούσε να κάνει ο αφηγητής, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες. Διαφωνώ με τον κο νικοσάλ ότι είναι γραμμένο σε στυλ '50ς: εμένα μου φάνηκε αρκετά σύγχρονο ως γράψιμο. Η ιδέα είναι πολύ ενδιαφέρουσα (η μέθοδος σωφρονισμού), αλλά δε μπορώ να πω ότι έχει ακριβώς υπόθεση το διήγημα, πέρα από την παρουσίαση αυτής της ιδέας. Δε με έκανε καθόλου να τον λυπηθώ αυτόν για τη μοναξιά του ή για το ότι θεωρεί καταπιεστική αυτή την κοινωνία και πράξη απελευθέρωσης τη βία. Το σημείο όπου λέει ότι πήγαν να τον τιμωρήσουν, αλλά τον άφησαν και έτσι συμπέρανε ότι είναι "the king of the world" μού φαίνεται σαν δείγμα παραχαϊδέματος παιδιού που ακριβώς γι' αυτό αργότερα κατέληξε εγκληματίας. Δε μου άρεσε που το διήγημα αργεί σχετικά να μπει στο ψητό (τι το ιδιαίτερο έχει αυτός σε σχέση με τους άλλους και φέρεται έτσι), αλλά μου άρεσε που δίνεται έτσι τελικά η πληροφορία (με το φυλλάδιο). Οπωσδήποτε κάργα πολιτικό-ιδεολογικό, αν και αυτό που διηγείται είναι πολύ απλό, κι αυτός ο συνδυασμός φτάνει και με το παραπάνω για να θεωρείται από τα καλύτερα του αιώνα. Neeext! Α, ναι: νομίζω, κε νικοσάλ, ότι το ότι φτιάχτηκε φυλλάδιο ειδικά γι' αυτόν δείχνει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι ήταν ο μόνος δολοφόνος, τουλάχιστον στα μέρη όπου κυκλοφορούσε εκείνο το φυλλάδιο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted February 8, 2014 Share Posted February 8, 2014 Ούτε εγώ τρελάθηκα. Μάλιστα, οι σκηνές μου φάνηκαν αρκετά μπερδεμένες. Η καλύτερη ιστορία της "απόλυτα" καλή κοινωνίας είναι του Λεμ, μέρος των "The Star Diaries". Ποιο από τα κεφάλαια-διηγήματα των "Ημερολογίων των άστρων" αναφέρεται σε "απόλυτα" καλή κοινωνία; Το έχω διαβάσει αλλά αυτό το συγκεκριμένο δεν το θυμάμαι τώρα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 9, 2014 Author Share Posted February 9, 2014 (edited) Διήγημα 3/71 «What I Didn't See» (2002) της Karen Joy Fowler (γεν. 1950) Να το πρώτο μας διήγημα από τον 21ο αιώνα. Μάλιστα, από σύμπτωση, δύο διηγήματα της Fowler ισοβάθμησαν στην 20η θέση της κατάταξης, οπότε έχουμε να διαβάσουμε ένα ακόμα δικό της τον επόμενο μήνα. Γεννήθηκε στην Ινδιάνα και μεγάλωσε στην Καλιφόρνια. Έγινε γνωστή με το πρώτο της κιόλας μυθιστόρημα, το Sarah Canary (1991) που έχει κυκλοφορήσει στη νέα SF Masterworks σειρά. Το εξέδωσε λοιπόν στα 41 της χρόνια, αφού είχε αφιερώσει τα προηγούμενα στις σπουδές, στην ανατροφή του παιδιού της και... στο χορό. Ώστε μπορεί να ξεκινήσει κανείς και στα 41 του, έτσι; Όλοι οι συγγραφείς έχουν δικαίωμα στην ελπίδα! Πιο γνωστό της έργο σήμερα, το The Jane Austen Book Club (2004), που έχει γυριστεί και ταινία. Με τη φίλη της, Pat Murphy, ίδρυσαν το James Tiptree Award, που δίδεται σε έργα που εξερευνούν το ρόλο των φύλων. Το 2003 κέρδισε το Nebula με το διήγημα που διαβάζουμε. Υπάρχει μια ιστορία πίσω από το διήγημα και το βραβείο (βλ. wikipedia), την οποία αφήνω αμετάφραστη αφού οι συμμετέχοντες εδώ διαβάζουν όλοι αγγλικά: However, the genre content of her stories has at times been controversial, most especially in the case of the Nebula Award winning «What I Didn't See». The Nebula Award is given to best novel, novella, novelette, and short story eligible in the year. The work had to fit in a genre either related to science fiction or fantasy. The Nebula panel concluded Fowler satisfied these requirements and awarded her the Nebula Award for Best Short Story in 2003 on her work «What I Didn’t See» despite controversy over whether the story fit within the genre. The story is set in 1920s Africa and has no overtly fantastical elements; it is a feminist response to the pulp magazines and James Tiptree's story, «The Women Men Don't See». Editor David Truesdale has been especially vocal in opposition to the story being considered as science fiction or fantasy in any way or form. Fowler was inspired to write “What I Didn’t See” after doing research about chimpanzees for her book The Jane Austen Book Club. During her research, Fowler came across an essay by Donna Haraway which discusses a 1920 expedition that was carried out by the curator of the New York National Museum of History. One of the men on the expedition wanted a woman in the group to kill a gorilla in order to ultimately protect these species. He reasoned that if women could carry out this action, gorillas would no longer be seen as a fearsome animal, and the thrill of killing them would be gone. Fowler’s reaction was one of appalled interest, and she was inspired to write «What I Didn’t See» by these findings. Εδώ είναι η ιστοσελίδα της συγγραφέως. To διήγημα μπορείτε να το βρείτε εδώ. Μπορείτε με λιγότερα από 5€ να αγοράσετε όλη τη συλλογή που το περιείχε, από το weightless, ένα βιβλιοπωλείο που πουλάει μόνο «ξεκλείδωτα» βιβλία (είμαι τακτικός πελάτης του). Τέλος, εδώ μια καλή συνέντευξη της συγγραφέως. Στην αρχή επικεντρώνεται στο τελευταίο της βιβλίο, στη συνέχεια σε άλλα θέματα. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «what I didn't see» ως την Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014. Σημείωση: Όσοι δεν έχουν ακόμα διαβάσει / σχολιάσει το προηγούμενο διήγημα, μπορούν να το κάνουν ελεύθερα τις επόμενες μέρες. Edited February 9, 2014 by nikosal 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted February 9, 2014 Share Posted February 9, 2014 One of the men on the expedition wanted a woman in the group to kill a gorilla in order to ultimately protect these species. He reasoned that if women could carry out this action, gorillas would no longer be seen as a fearsome animal, and the thrill of killing them would be gone. Φοβερό!! Κι εγώ appalled, σαν την κυρία συγγραφέα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted February 11, 2014 Share Posted February 11, 2014 Gorillas in the mist, ή είναι Locos του Locus οι αναγνώστες. Αν αυτό είναι το Νο 20 της λίστας, τότε το 120 το έχουν γράψει μαϊμούδες, ή γορίλες! Οκ, υπερβάλλουμε λιγάκι, είναι η πρώτη ανάγνωση και κρατάμε ως θετικό τον αφηγηματικό ρυθμό. Θα διαβάσουμε ανάμεσα από τις λέξεις, θα ανατρέξουμε στα αρχέτυπα του Γιουγκ, στην Ιστορία της Σεξουαλικότητας του Μισέλ Φουκώ και θα επανέλθουμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kgeo Posted February 13, 2014 Share Posted February 13, 2014 Ούτε εγώ τρελάθηκα. Μάλιστα, οι σκηνές μου φάνηκαν αρκετά μπερδεμένες. Η καλύτερη ιστορία της "απόλυτα" καλή κοινωνίας είναι του Λεμ, μέρος των "The Star Diaries". Ποιο από τα κεφάλαια-διηγήματα των "Ημερολογίων των άστρων" αναφέρεται σε "απόλυτα" καλή κοινωνία; Το έχω διαβάσει αλλά αυτό το συγκεκριμένο δεν το θυμάμαι τώρα. Λες να μην ήταν τα "Ημερολόγια των άστρων"; Πάντως Ijon Tichy ήταν σίγουρα. Για να γκουγκλάρω λίγο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 14, 2014 Share Posted February 14, 2014 Εδώ είναι η ιστοσελίδα της συγγραφέως. To διήγημα μπορείτε να το βρείτε εδώ. Δεν δουλεύει το link. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 14, 2014 Author Share Posted February 14, 2014 Ναι. Μέχρι και χτες δούλευε. Αν δεν το βρείτε πουθενά και δεν μπορείτε να το αγοράσετε, μου λέτε με πι-μι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.