mman Posted April 16, 2014 Share Posted April 16, 2014 Ε, ότι εγώ δεν κάνω για τον Wolfe. Δηλαδή, αναγνωρίζω ότι για να πίνει τόσος κόσμος νερό στ' όνομά του, πιθανόν να μην μπορώ εγώ να αντιληφθώ τη μεγαλοσύνη του (ή πιθανότατα να μην έχω την υπομονή να την αποκρυπτογραφήσω). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 22, 2014 Author Share Posted April 22, 2014 The island (...) Εκνευριστικά κουραστικό... Είμαι εκτός βάσης και με φορητή συσκευή, οπότε δεν βλέπω τα τριανταφυλλάκια να αρπάξω ένα! Θα μείνουμε και λίγες μέρες πίσω... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted April 24, 2014 Share Posted April 24, 2014 The island of Doctor Death and other stories Είδατε που σας έλεγα; Δεν μπορεί, εκεί στο Locus έχει στηθεί "παράγκα". Σέβομαι την ηλικία του Wolfe και θα είμαι όσο το δυνατόν επιεικής. (Πάντως μέχρι στιγμής το διήγημα του Silverberg είναι πασιφανώς το καλύτερο). Συμπαθέστατο παιδί ο Τάκη(ς), κουκλάρα η μάμα του, καλή η λογοτεχνία φυγής αλλά μέχρι εκεί. Θαρρώ πως έχω διαβάσει (και έχω δει στον κινηματογράφο) παραλλαγές της ιστορίας άπειρες φορές και δεν μου έκανε αίσθηση η ανάγνωσή της, παρά κάποιες αρετές της γραφής. Τα στερεότυπα πολλά: η απουσία του πατέρα, η μαμά παίρνει ναρκωτικά (αλλιώς θα ήταν αλκοολική), επομένως το εκ των πραγμάτων μοναχικό παιδί δεν έχει άλλη διέξοδο από τη "φαντασιακή φυγή". Δεν είχα διάθεση να ψάξω για συμβολισμούς και συνειρμούς, δεν αντιστέκομαι, όμως, στον πειρασμό να σημειώσω ότι δεν αναδεικνύεται, όπως θα περίμενε κανείς, το οφθαλμοφανές στοιχείο του οιδιπόδειου συμπλέγματος. Στο κείμενο ο Τακ(μαν)ούλης, πολλάκις αναφέρεται στην εκθαμβωτική ομορφιά της μαμάς του, αλλά, η αναμενόμενη εχθρότητα προς τον εραστή της, ή τον εν δυνάμει εραστή της ή σύζυγο είναι αν όχι ανύπαρκτη, τουλάχιστον ανεκδήλωτη και βουβή. Επίσης, προσέξτε το στερεότυπο: ο καλός είναι κάπταιν (ναυτικός, άνθρωπος της περιπέτειας αλλά ενδεχομένως και στρατιωτικός) και ο κακός (ή ο μετρίως κακός) είναι δόκτωρ. Δεν αρνούμαστε, βεβαίως, ότι μερικές φορές η ανθρωπότητα κινδυνεύει περισσότερο από δόκτωρες παρά από καπεταναίους (...και τόσους άλλους, λοστρόμους, ναύτες, μηχανικούς... για όσους θυμούνται το τραγούδι)! Προτείνω ως βαθμολογία: τριαντάφυλλο ένα (και άοσμο)! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 25, 2014 Author Share Posted April 25, 2014 «The island of Doctor Death and other stories» Να πω τη μαύρη, κατάμαυρη αλήθεια μου, νόμιζα ότι ο mman υπερέβαλλε λίγο... Όχι, καθόλου. Είναι ένα διήγημα που δεν κατορθώνει να γίνει ελκυστικό, να σε κάνει να πεις σε οποιοδήποτε σημείο του «με ενδιαφέρει». Έπιανα τον εαυτό μου διαρκώς να αφαιρείται και σε κάποια σημεία γύρισα τέσσερις και πέντε φορές για να τα «πιάσω». Οκ, μπορεί να έφταιγε και η διάθεσή μου, ωστόσο... ...ωστόσο, ένα το τριανταφυλλάκι, όπως είχα αναγγείλει. Σας έχω σύντομα το επόμενο διήγημα και κάτι ακόμα που -ίσως- σας αρέσει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 25, 2014 Author Share Posted April 25, 2014 (edited) + 7 Ok καλά μου παιδιά, παίρνω την πρωτοβουλία να διευρύνουμε ελαφρώς τα διηγήματα: Προσθέτω ελάχιστα (μόλις 7), που κέρδισαν Nebula από την αρχή του θεσμού (1966) ως το 1980. Ίσως αργότερα (πολύ αργότερα, για να προχωρήσουμε...) δούμε και τις επόμενες δύο δεκαετίες. Τα περισσότερα διηγήματα υπήρχαν ήδη στον πίνακα του Locus, θεώρησα όμως ότι θα συμφωνήσετε να ρίξουμε μια ματιά και σε αυτά τα 7 που έλειπαν, και να γνωρίσουμε έτσι τρεις συγγραφείς που απουσιάζουν τελείως από τον αρχικό μας σχεδιασμό (McKenna, Grant, Bryant). Ούτως ή άλλως, χρόνο έχουμε, έτσι; Τα διηγήματα: 1966, Repent, Harlequin!' said the Ticktockman, Harlan Ellison (δηλ. υπήρχε ήδη στον αρχικό μας πίνακα) 1967, The secret place, Richard McKenna 1968, Aye, and Gomorrah, Samuel R. Delany 1969, The Planners, Kate Wilhelm 1970, Passengers, Robert Silverberg 1971, Δεν δόθηκε βραβείο 1972, Good News from the Vatican, Robert Silverberg 1973, When It Changed, Joanna Russ 1974, Love Is the Plan the Plan Is Death, James Tiptree, Jr. 1975, The Day Before the Revolution, Ursula K. Le Guin 1976, Catch That Zeppelin!, Fritz Leiber 1977, A Crowd of Shadows, Charles L. Grant 1978, Jeffty Is Five", Harlan Ellison 1979, Stone, Edward Bryant 1980, giANTS, Edward Bryant Το βραδάκι ή αύριο θα αναρτήσω το επόμενο διήγημα που παίρνει σειρά. Edited April 25, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted April 25, 2014 Share Posted April 25, 2014 The island of Doctor Death and other stories Δεν είναι και τοοόσο κακό... Αλλά πραγματικά δεν μ' άρεσε. Πολύ κουραστικό και πολύ μπερδεμένο για πολύ μικρό νόημα. Οι δύο ιστορίες (η πραγματική και η φανταστική) μπλέκονται η μία στην άλλη και η γραφή είναι, το λιγότερο, μέτρια. Στη δεύτερη ανάγνωση δεν μου έκανε καθόλου περισσότερη εντύπωση. Το πρώτο διήγημα που αναρωτιέμαι πως βρέθηκε στη λίστα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 26, 2014 Author Share Posted April 26, 2014 (edited) Ας δούμε πώς διαμορφώνεται ο πίνακας με τα 78 διηγήματα -το όνομα του project δεν αλλάζει! 50. Theodore Sturgeon, Thunder and Roses (1947)49. Damon Knight, The Country of the Kind (1956)20. Karen Joy Fowler, What I Didn't See (2002)48. Ray Bradbury, All Summer in a Day (1954)47. J. G. Ballard, The Terminal Beach (1964)45. Fritz Leiber, Coming Attraction (1950)20. Karen Joy Fowler, The Pelican Bar (2009)45. Robert Silverberg, Passengers (1968)44. Gene Wolfe, The Island of Doctor Death and Other Stories (1970)19. Kij Johnson, Ponies (2010)43. Neil Gaiman, Troll Bridge (1993)42. Greg Egan, Learning to Be Me (1990)18. Harlan Ellison, How Interesting: A Tiny Man (2010)41. Isaac Asimov, Liar! (1941)40. Alfred Bester, The Men Who Murdered Mohammed (1958)Πρώτο καλοκαιρινό ιντερλούδιο Νέμπιουλα, 1966-1980 1967: Richard McKenna, The secret place 1969: Kate Wilhelm, The Planners 1972: Robert Silverberg, Good News from the Vatican 1976: Fritz Leiber, Catch That Zeppelin! 1977: Charles L. Grant, A Crowd of Shadows 1979: Edward Bryant, Stone, 1980: Edward Bryant, giANTS 17. Will McIntosh, Bridesicle39. Neil Gaiman, A Midsummer Night's Dream (1990)38. George R. R. Martin, With Morning Comes Mistfall (1973)16. Charles Stross, Rogue Farm (2003) 37. Orson Scott Card, Unaccompanied Sonata (1979)35. Avram Davidson, Or All the Seas with Oysters (1958)15. Elizabeth Bear, Tideline (2007)35. Eric Frank Russell, Allamagoosa (1955)34. Theodore Sturgeon, Saucer of Loneliness (1953)33. Fritz Leiber, A Pail of Air (1951)14. Jeffrey Ford, Creation (2002)30. Ray Bradbury, The Million Year Picnic (1946)30. Connie Willis, Even the Queen (1992)13. Mike Resnick, Travels with My Cats (2004)30.Theodore Sturgeon, The Man Who Lost the Sea (1959)29. Isaac Asimov, Robbie (1940)12. Neil Gaiman, October in the Chair (2002)28. Octavia E. Butler, Speech Sounds27. Terry Bisson, Bears Discover Fire (1990)26. Ursula K. Le Guin, The Day Before the Revolution (1974)11. Ken Liu, The Paper Menagerie (2011)25. John Varley, Air Raid (1977)24. Ray Bradbury, The Veldt (1950) 9. Alastair Reynolds, Zima Blue (2005)23. Jerome Bixby, It's a Good Life (1953)22. Samuel R. Delany, Aye, and Gomorrah (1967) 9. Kij Johnson, Spar (2009)21. James Tiptree Jr., Love Is the Plan the Plan Is Death (1973)20. Joanna Russ, When It Changed 8. Daniel Abraham, The Cambist and Lord Iron (2007)19. Arthur C. Clarke, The Sentinel (1951)18. Harlan Ellison, Jeffty Is Five (1977)17. Frederik Pohl, Day Million (1966) 7. Kij Johnson, 26 Monkeys, Also the Abyss16. Cordwainer Smith, The Game of Rat and Dragon (1955)15. Robert A. Heinlein, The Green Hills of Earth (1947) 5. Ursula K. Le Guin, The Bones of the Earth (2001)14. Kurt Vonnegut, Harrison Bergeron (1961)13. Bob Shaw, Light of Other Days (1966)12. Isaac Asimov, The Last Question (1956) 5. Michael Swanwick, The Dog Said Bow-Wow (2001)11. Ray Bradbury, There Will Come Soft Rains (1950)10. Shirley Jackson, The Lottery (1948) 4. Peter Watts, The Things (2010) 9. James Tiptree Jr., The Screwfly Solution (1977) 8. William Gibson, Johnny Mnemonic (1981) 7. Robert A. Heinlein, All You Zombies-- (1959) 3. Neil Gaiman, How to Talk to Girls at Parties (2006) 6. Ray Bradbury, A Sound of Thunder (1952) 5. Arthur C. Clarke, The Star (1955) 2. Margo Lanagan, Singing My Sister Down (2004) 4. Harlan Ellison, I Have No Mouth, and I Must Scream (1967) 3.Harlan Ellison, 'Repent, Harlequin!' said the Ticktockman (1965) 2. Ursula K. Le Guin, The Ones Who Walk Away from Omelas (1973) 1. Ted Chiang, Exhalation (2008) 1. Arthur C. Clarke, The Nine Billion Names of God (1953) Edited April 26, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 26, 2014 Author Share Posted April 26, 2014 (edited) Διήγημα 10 / 78 Kij Johnson (γεν. 1960), «Ponnies» (2010) Η Kij Johnson υιοθέτησε το μικρό της όνομα από τα αρχικά του πλήρους ονόματός της: Katherine Irenae Johnson. Γεννήθηκε στην Αιόβα το 1960 και έχει εργαστεί σε πολλές θέσεις που σχετίζονται με εκδόσεις εφ και φάνταζι, ενώ επίσης διευθύνει το Κέντρο Μελέτης της εφ στο Πανεπιστήμιο του Κάνσας. Με το διήγημα που θα διαβάσουμε αυτή την εβδομάδα έχει κερδίσει Νέμπιουλα, όπως επίσης έχει βραβευτεί με Nebula & Hugo με άλλα έργα της. Δύο ακόμα διηγήματά της θα συναντήσουμε το 2015, ψηλά, στις θέσεις 7 & 9 του 21ου αιώνα. Διατηρεί εδώ μια προσωπική ιστοσελίδα (χμ, όχι πολύ ενημερωμένη). Το «Ponnies» μας το προσφέρει ελεύθερο εδώ, αφού έχει δημοσιευθεί στο «ανοιχτό» περιοδικό (site) της εφ, tor.com: ...και ακολουθούν τρία ακόμα σύγχρονα διηγήματα, δημοσιευμένα από το 1990 και μετά: Neil Gaiman, Greg Egan, Harlan Ellison! Καθώς το «Ponnies» είναι πολύ μικρό και έχουμε μείνει και λίγες μέρες πίσω το Πάσχα, το διαβάζουμε ως την Πέμπτη 1 Μαΐου 2014. Τι λέτε, θα τα καταφέρουμε; Υπενθυμίζω ότι μπορείτε πάντα να σχολιάζετε τα παλιότερα διηγήματα, αν τα διαβάζετε καθυστερημένα. Edited April 26, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted April 26, 2014 Share Posted April 26, 2014 Το είχα διαβάσει παλιά και είχα εντυπωσιασθεί! Θα επανέλθω... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 3, 2014 Author Share Posted May 3, 2014 «Ponnies» της Kij Johnson Όμορφη ιστορία: Αλληγορικό παραμύθι θα την έλεγε κανείς; Αστική φαντασία; Δεν έχω μεγάλη εμπειρία σε αυτά τα είδη (δεν είναι εφ φυσικά). Μου αρέσουν όμως αυτές οι ιστορίες που δείχνουν ευφυΐα και αντισυμβατική φαντασία. Συγκινητικό επίσης. Μια πολύ μικρή επιφύλαξη για το τέλος: Θα προτιμούσα να μην έχει τόσο φανερό (τουλάχιστον όπως τη διάβασα εγώ) διδακτικό χαρακτήρα. :rose: Και τώρα θα εμφανιστεί ο Χόμπρε με μια περίτεχνη ανάλυση, κράζοντάς με που έβαλα μόνο τρία τριαντάφυλλα... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 3, 2014 Author Share Posted May 3, 2014 (edited) Διήγημα 11/78 «Troll bridge» (1993) του Neil Gaiman (γεν. 1960) Ο Νιλ Γκέιμν (σημείωση από την ιστοσελίδα του: How do you pronounce your last name? Is it gay-man or guy-man or something else? It's Gaym'n) γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αγγλία. Οι γονείς του ήταν πολωνικής - εβραϊκής καταγωγής. Ο προ-πάππους του μετανάστευσε στην Αγγλία πριν το 1914. Παιδί και έφηβος διάβαζε C. S. Lewis, J. R. R. Tolkien, Lewis Carroll, James Branch Cabell, Edgar Allan Poe, Michael Moorcock, Ursula K. Le Guin, Harlan Ellison, Rudyard Kipling, Lord Dunsany και G. K. Chesterton. Έχει γράψει από όλα: φάνταζι, μυθολογία, τηλεόραση, κόμικς, παιδική λογοτεχνία, εφ... Έχει κάνει δύο γάμους, έχει τρία παιδιά, ζει στις ΗΠΑ. Περισσότερα για τον Gaiman μπορείτε φυσικά να διαβάσετε στην ιστοσελίδα του. To διήγημα που διαβάζουμε δημοσιεύθηκε στο Snow White, Blood Red το 1993 και έκτοτε σε πολλές συλλογές. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «Troll bridge» ως τη Δευτέρα 12 Μαΐου 2014. Και ως συνήθως: Ρίξτε μια ματιά δεξιά-αριστερά και αν δεν το βρείτε, θα σας προσφέρω λόγια συμπόνιας με ένα pm. Edited May 3, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted May 3, 2014 Share Posted May 3, 2014 (edited) Ponnies Πολύ όμορφο διήγημα. Από την άλλη επιστημονική φαντασία; Αφήνει περισσότερο την αίσθηση της επιστημονικής φαντασίας παρά του fantasy ή άλλου είδους, αλλά δύσκολα θα το χαρακτήριζα έτσι. Αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία - μόνο ως θετικό το χαρακτηρίζω. Το ιδιαίτερα μικρό διήγημα είναι ένα μικρό αναγνωστικό σοκ. Τα παιδιά φορούν τα πιο ροζ και ζαχαρένια τους ρούχα και η παιδική ηλικία μας παρουσιάζεται με τα πιο μελανά της χρώματα. Ο συνδυσμός λειτουργεί άψογα και το η συγγραφέας μας προσφέρει ένα από τα πιο πρωτότυπα διηγήματα που έχω διαβάσει πρόσφατα. Τρία είναι τα παράπονά μου: το διήγημα είναι πολύ μικρό, θα προτιμούσα να λείπει ένα κλικ αρχετυπικότητας και δεν είναι ένα νέο 'All Summer in a Day.' pink is the new black Edited May 3, 2014 by Myyst 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 3, 2014 Author Share Posted May 3, 2014 (edited) θα προτιμούσα να λείπει ένα κλικ αρχετυπικότητας και δεν είναι ένα νέο 'All Summer in a Day.' Αν θέλεις εξήγησε λίγο αυτά τα δύο. Προς τους υπόλοιπους: Έχετε 10 μέρες για να διαβάσετε τον Gaiman, να συμπληρώσετε τις ελλείψεις σας από προηγούμενα διηγήματα και να ετοιμαστείτε ψυχολογικά για τέσσερα σπουδαία ονόματα που θα διαβάσουμε τον υπόλοιπο Μάιο και τον Ιούνιο: Greg Egan, Harlan Ellison, Isaac Asimov, Alfred Bester! Edited May 3, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted May 3, 2014 Share Posted May 3, 2014 θα προτιμούσα να λείπει ένα κλικ αρχετυπικότητας και δεν είναι ένα νέο 'All Summer in a Day.' Αν θέλεις εξήγησε λίγο αυτά τα δύο. Προς τους υπόλοιπους: Έχετε 10 μέρες για να διαβάσετε τον Gaiman, να συμπληρώσετε τις ελλείψεις σας από προηγούμενα διηγήματα και να ετοιμαστείτε ψυχολογικά για τέσσερα σπουδαία ονόματα που θα διαβάσουμε τον υπόλοιπο Μάιο και τον Ιούνιο: Greg Egan, Harlan Ellison, Isaac Asimov, Alfred Bester! Με την αρχετυπικότητα αναφέρομαι σε στοιχεία όπως τα ονόματα των κοριτσιών ή της ομάδας τους (αλλά και στων πόνυ,) σε εκείνα που τα πόνυ αναγκάζονται να αφήσουν να κοπούν (φτερά, κέρατο, ομιλία - ένα ιδιαίτερα αρχετυπικό τρίπτυχο,) στις κινήσεις που γίνονται και στα λόγια που ανταλλάζονται και στην ανάπτυξη της ιστορίας (που είναι όμως άψογη) Τα παραπάνω στοιχεία δεν μ' ενοχλούν - το αντίθετο. Νομίζω όμως ότι σαν σύνολο θα ήθελα ένα κλικ λιγότερο από κάποιο απ' αυτά. Με την αντιπαραβολή με το 'All Summer in a Day' αναφερόμουν σε μία από τις κοινές τους θεματικές, αυτήν της απομόνωσης ενός παιδιού από μία ομάδα και στο ότι νομίζω πως το 'Ponnies' είναι σχεδόν εξίσου καλό και ιδιαίτερο με το διήγημα του Ray Bradbury, αλλά όχι ακριβώς. Αυτή ήταν μία μάλλον ατυχής σύνδεση τώρα που το σκέφτομαι λίγο καλύτερα, αλλά αυτό ήθελα να εκφράσω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 3, 2014 Author Share Posted May 3, 2014 Καλά έκανες. Σε κατάλαβα τώρα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted May 4, 2014 Share Posted May 4, 2014 «Ponnies» της Kij Johnson Όμορφη ιστορία: Αλληγορικό παραμύθι θα την έλεγε κανείς; Αστική φαντασία; Δεν έχω μεγάλη εμπειρία σε αυτά τα είδη (δεν είναι εφ φυσικά). Μου αρέσουν όμως αυτές οι ιστορίες που δείχνουν ευφυΐα και αντισυμβατική φαντασία. Συγκινητικό επίσης. Μια πολύ μικρή επιφύλαξη για το τέλος: Θα προτιμούσα να μην έχει τόσο φανερό (τουλάχιστον όπως τη διάβασα εγώ) διδακτικό χαρακτήρα. Με βρίσκεις πολύ σύμφωνο. Σκληρό και δυνατό. Παραμύθι όμως. Δεν θα το κατέτασσα ούτε στο Φάνταζυ. Άξιο ανάγνωσης πάντως, παρά τον όποιο (μικρό) διδακτισμό του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted May 5, 2014 Share Posted May 5, 2014 (edited) Ponies Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που το είχα διαβάσει (εκτιμούμε τη γενναιοδωρία της συγγραφέως να έχει «ελεύθερο» στον ιστότοπό της ένα άρτι βραβευθέν έργο της), είχα συγκλονιστεί. Αναφέρομαι σ’ εκείνο τον αποστασιοποιημένο συγκλονισμό του έμπειρου αναγνώστη που το αισθητήριό του έχει αμβλυνθεί και σκληρυνθεί ως ουλώδης ιστός από πλείστα αιχμηρά αναγνώσματα. Για να νιώσεις και να βιώσεις έντονα συναισθήματα πρέπει να αφεθείς στην ενσυναίσθηση της πλασματικής παραμυθίας όπως αυτού του γλυκού (και ουχί γλυκερού) αναγνώσματος. Ενός αναγνώσματος – παραμυθιού που κρύβει λύκο και λύκους, αλλά διαφοροποιείται ως προς το αποτέλεσμα με το δυστυχές για τον αδύναμο τέλος, στο δράμα της ολέθριας αθωότητας. Η κατάταξη του αφηγήματος σε είδος δεν είναι το ζητούμενο. Αντί για ενσαρκωμένα πλάσματα της φαντασίας, τα πόνυ θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι απείρως εξελιγμένα ρομπότ, ολοκληρωμένες τεχνητές νοημοσύνες. Βέβαια, το πόνυ της Μπάρμπαρα παρουσιάζεται ως αυτόνομη προσωπικότητα, ως πρόσωπο που έχει την αξία του ανεπανάληπτου. Έχει όνομα, έχει και φύλο. Αυτό καθιστά ακόμη πιο αδιανόητη τη μοίρα του χαριτόβρυτου πλάσματος, απαύγασμα χαριτωμενιάς (cuteness). Υπήρξαν σχόλια για την (μικρή) έκταση του παρά ταύτα μεστού αφηγήματος. Μικρά, αυτόνομα κείμενα δύσκολα αποδομούνται, όμως η έκταση του παρόντος μας επιτρέπει να διακρίνουμε με την υποκειμενική μας οπτική γωνία, εικόνες, ενδείκτες, σύμβολα και συμβολισμούς, «ασύνδετα σπαράγματα ονειρικών εικόνων και αναμνήσεων» και ελεύθερους συνειρμούς. (Χμμ... να θυμηθώ να μη γράφω όταν έχω πιει ή το αντίστροφο). Επειδή η έκταση των σχολίων είναι καλό να μην υπερβαίνει αυτή του κειμένου, θα αναφέρουμε μόνο τον ευκρινώς αναγνωρίσιμο συμβολισμό της θυσίας του πόνυ που ταυτίζεται με τη θυσία της αθωότητας, το τέλος της παιδικής ηλικίας, μια άνιση ανταλλαγή εντός του κόσμου σκληρών και ενίοτε υποκριτικών εφήβων. Υπογραμμίζουμε τα «σημεία» TheOtherGirls (εύρημα η απουσία κενών ανάμεσα στις λέξεις) και κυρίως το OneOfUs, που αναδεικνύει τον ψυχαναγκασμό του «ανήκειν», τα ενστικτώδη δεσμά του «συναγελάζεσθαι». Αυτή η ενστικτώδης ροπή του ανθρώπου ως κοινωνικού όντος προσφέρει στην «ιδιοκτήτρια» του πόνυ (μαζί με την απειρία της) το ελαφρυντικό του μειωμένου καταλογισμού σε ότι ακολουθήσει. Όμως, (ας μου επιτραπεί μια εξπρεσιονιστική έκρηξη), δε θα δικαιολογήσουμε την ανάξια ηρωίδα η οποία «Μηδίζει» λόγω κατωτέρας φύσεως. Δε σπάει το δεσμό της αντινομίας ατόμου και είδους, παραδίδεται άνευ όρων στο συστηματικό εκμαυλισμό του μιμητισμού που οργανώνει την κοινότητα. Θέλει να γίνει πειθήνια δεσμώτης της αγέλης, μέλος της ατάλαντης μυρμηγκιάς, έρμαιο της χάσκουσας κενοδοξίας της. Επιθυμεί να γίνει ομοιούσιος και ομοούσιος της εριτίμου αδελφότητας με δυσανάλογο και άτιμο αντίτιμο. Είναι εξοργιστικό γιατί η Μπάρμπαρα επιλέγει και επιχειρεί να γίνει OneOfUs αντί να ενταχθεί π.χ. στην DanceTeam όπου κορίτσια και πόνυ θα χόρευαν κάτω από το ουράνιο τόξο. Είναι εξοργιστικό που ο γερμανός έφηβος την εποχή του Χίτλερ επέλεξε να γίνει ΈναςΑπόΑυτούς και όχι ΈναςΑδιάφορος, έστω. Η ομάδα ομοειδών, όμως, απαιτούσε την απαρέγκλιτη μετατροπή της ιδιομορφίας σε απογοητευτική ομοιότητα. Η αγέλη, μάζωξη ενόρκων που δε φείδονται καταδικαστικών αποφάσεων, εμφορούμενη από τραυματισμένη αδυναμία, δε συγχωρεί. Υποβάλλει το αθώο πλάσμα, που ζει το εκούσιο πάθος, στο μαρτύριο και την ταπείνωση του ακρωτηριασμού ως μέρος μιας αποτρόπαιης χορογραφίας. Ακόμη περαιτέρω, σε μια επίδειξη ακραίας σκληρότητας, επιδιώκει τη μετατροπή του Έλλογου αλόγου, σε Άλογο μέσω της αφαίρεσης της ικανότητας του λόγου. Πριν σβήσει (οριστικά και ολοκληρωτικά) ο θρήνος του αδικημένου, η εκουσίως υποκύψασα σε καταδυναστευτικές υπαγορεύσεις πρωταγωνίστρια του δράματος, υποβάλλεται σε αρχετυπική τιμωρία. Βιώνει την τραγωδία της άσκοπης θυσίας! «Τζίτζι» στο διήγημα. Υ.Γ: Γιατί τόση τσιγκουνιά, nicosal; Ρίξε τριαντάφυλλα στην πίστα...!!! Edited May 5, 2014 by hombre 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted May 5, 2014 Share Posted May 5, 2014 Ponies [...] επιδιώκει τη μετατροπή του Έλλογου αλόγου, σε Άλογο μέσω της αφαίρεσης της ικανότητας του λόγου. Είμαι βέβαιος ότι η συγγραφέας ούτε στ' όνειρό της δεν θα μπορούσε να φανταστεί τέτοιο ταιριαστό λογοπαίγνιο! Λογιώτατε, έγραψες! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted May 5, 2014 Share Posted May 5, 2014 Είδα κι εγώ τόσα σχόλια, ήταν και μικρό και το διάβασα. Και . Πολύ ζόρικο, να πάρει η ευχή. Χαίρομαι που το διάβασα, αλλά μακάρι να μπορούσα να το ξεχάσω... To like στον Myyst γι' αυτό. Ponnies pink is the new black Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 6, 2014 Author Share Posted May 6, 2014 (edited) Μέχρι σήμερα: Μια σύντομη αποτίμηση Theodore Sturgeon, Thunder and Roses 8 (7-1) Damon Knight, The Country of the Kind 6 (2-4)Karen Joy Fowler, What I Didn't See 3 (1-2) Ray Bradbury, All Summer in a Day 5 (5-0) J. G. Ballard, The Terminal Beach 5 (3-2) Fritz Leiber, Coming Attraction 4 (4-0)Karen Joy Fowler, The Pelican Bar 4 (4-0)Robert Silverberg, Passengers 4 (3-1)Gene Wolfe, The Island of Doctor Death and Other Stories 4 (0-4)Kij Johnson, Ponies 5 (5-0) Υπόμνημα: αναγνώσεις (θετικές - αρνητικές κριτικές) Βέβαια οι κριτικές δεν ήταν πάντα τελείως αρνητικές ή θετικές, οπότε έκανα μια προσέγγιση με βάση τη γενικότερη αίσθηση που άφηναν. Edited May 6, 2014 by nikosal 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted May 9, 2014 Share Posted May 9, 2014 Troll bridge Ζουν ανάμεσά μας.... Το φάντασυ και το παραμύθι έχει διεισδύσει παντού! Επειγόντως μια space opera να έρθω στα ίσια μου.... Θα επανέλθω... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 11, 2014 Author Share Posted May 11, 2014 (edited) «Troll Bridge» Καλογραμμένο και συμπαθητικό το διήγημα του Gaiman (χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο) -αλλά... πότε επιτέλους θα διαβάσουμε λίγη δυνατή εφ; Ναι, έχω και εγώ την ίδια απορία. :rose: Edited May 11, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 12, 2014 Author Share Posted May 12, 2014 (edited) Διήγημα 12 / 78 «Learning to Be Me» (1990) του Greg Egan (γεν. 1961) Ο Γκρεγκ Ίγκαν γεννήθηκε και ζει στην Αυστραλία. Σπούδασε μαθηματικά και αγαπά την hard science fiction. Δεν φωτογραφίζεται, δεν συμμετέχει σε εκδηλώσεις και δεν υπογράφει βιβλία του. Διαβάζω ότι δεν υπάρχει φωτογραφία του στο δίκτυο, αν και συχνά δημοσιεύονται δεξιά-αριστερά διάφορες που υποτίθεται (λανθασμένα) ότι τον απεικονίζουν. Για να ενισχύσω λοιπόν το κομφούζιο (και να μπερδέψω το google και τους αναγνώστες του...) δημοσιεύω παρακάτω μια φωτογραφία του συγγραφέα: Science fiction author Greg Egan is pictured here outside his home in North Canada, 2011. I took this pic myself, so don't believe rumors (spread by the author) that this is not actually him. Διατηρεί πάντως μια πλούσια ιστοσελίδα εδώ και έχει εκφράσει την άποψή του, κατά της τακτικής της χώρας του που κρατά για χρόνια σε στρατόπεδα τους πρόσφυγες που επιδιώκουν να εισέλθουν χωρίς χαρτιά στην Αυστραλία. To «Learning to be me» δημοσιεύθηκε στο Interzone τ. 37, 1990... ...και αργότερα περιλήφθηκε στη συλλογή διηγημάτων του συγγραφέα, Axiomatic. Το διαβάζουμε και το σχολιάζουμε ως την Τετάρτη 21 Μαΐου 2014, μαζί με άλλα διηγήματα που έχετε αμελήσει να σχολιάσετε ως τώρα. Edited May 12, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted May 13, 2014 Share Posted May 13, 2014 Troll bridge «Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,αν δεν τους κουβαλείς μες στην ψυχή σου,αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου» Τα λόγια του ποιητή θα μπορούσαν να είναι η επιτομή της ερμηνείας του αφηγήματος του αξιότιμου και αξιότατου Neil Gaiman. Αν δούμε τη ζωή του ήρωα της διήγησης, στο μάκρος της και ως ενότητα, δε θα βρούμε κάποια άξια του εαυτού της ωρίμανση, ή αντάξια των ευκαιριών στάση. Η εποχή της πλάνης και της ζωτικής απειρίας δεν αποτελούν δικαιολογίες στην αναμέτρηση με τη ζωή. Ο ήρωας τελικά βρίσκει την ταυτότητά του όχι στην φρόνηση της πείρας, αλλά αναπολώντας και μετανοώντας γίνεται ο ίδιος το άχρονο, μα φθαρτό, πλάσμα της φαντασίας που δεν είναι τελικά τόσο τρομερό και γκροτέσκο όσο φάνταζε αρχικά. Το ανάγνωσμα είναι ευχάριστο με τα γνωστά ωραία αγγλικά του συγγραφέα. (Φυσικά βοήθησε τα μάλα και η εξαιρετική νοητική μετάφραση του γράφοντος). Υπάρχουν οι στερεότυποι αλλά ενδιαφέροντες συμβολισμοί, οι αναφορές για τα πολυφορεμένα αδιέξοδα της ζωής, ακόμη και πολιτικές νύξεις: (...the omnipresent NF of the National Front). To NF, (ακροδεξιό Βρετανικό κόμμα με κεντρικό σύνθημα whites only), ιδρύθηκε το 1967 και είχε μέτρια επιτυχία μέχρι που οι ψηφοφόροι του καλύφθηκαν από την ιδεολογική ομπρέλλα της Θάτσερ. (Έτσι κι αλλιώς οι Βρετανοί παραείναι λευκοί...) Μένουμε τελικά με την προσμονή να διαβάσουμε αυθεντική ΕΦ, αλλά όχι με την απογοήτευση διότι πρώτα από όλα είμαστε αναγνώστες και δεν απορρίπτουμε την καλή γραφή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted May 17, 2014 Share Posted May 17, 2014 Neil Gaiman - Troll Bridge Ok, ιεροσυλία alert: Αν διάβαζα αυτό το διήγημα στο παρόν φόρουμ (απαλλαγμένο δηλαδή από την αίγλη ενός τεράστιου ονόματος του χώρου, και του context "καλύτερα διηγήματα φανταστικού του αιώνα" -πιστεύω πολύ στην διαστρέβλωση της αναγνωστικής γνώμης πολλών από τέτοια στοιχεία) θα σκεφτόμουν "Kοίτα, ένα καλογραμμένο urban fantasy με μια συμπαθητική αλλά χρησιμοποιημένη ιδέα. Ποιος το έγραψε; Ο Τάδε. Ας τον έχω υπόψη μου να διαβάσω και άλλα του διηγήματα. Έχει τις δυνατότητες να γράψει κάτι πραγματικά καλό." Λοιπόν, δεν το διάβασα στο φόρουμ και σκέφτηκα "Kοίτα, ένα καλογραμμένο urban fantasy με μια συμπαθητική αλλά χρησιμοποιημένη ιδέα. Ποιος το έγραψε; Ο Gaiman. Ας τον έχω υπόψη μου να διαβάσω και άλλα του διηγήματα. Έχει τις δυνατότητες να γράψει κάτι πραγματικά καλό." Εντάξει, λοιπόν, βαράτε: Εξηγήστε μου τι δεν πιάνω. Τι κάνει αυτό το διήγημα τόσο υπέροχο και σημαντικό για να είναι σ' αυτή τη λίστα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.