nikosal Posted March 11, 2014 Author Share Posted March 11, 2014 Πολύ καλό λινκ, όλο το διήγημα βρίσκεται εκεί. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted March 14, 2014 Share Posted March 14, 2014 Διήγημα 6/71 «Coming attraction» (1950) του Fritz Leiber (1910-1992) Δεν θυμόμουν τον τίτλο, αλλά πρέπει να το έχω ξαναδιαβάσει, και μάλιστα δυο φορές, και στο πρωτότυπο και στον Απαγορευμένο Πλανήτη. Πολύ καλή κοσμοπλασία για το μέγεθός του. Διαφωνώντας εν μέρει με τον πρόλογο του link, δεν νομίζω ότι η έμφαση δίνεται τόσο στη μόδα ή στον φετιχισμό, όσο στο κοινωνικό κομμάτι και στις σχέσεις ανισότητας των δύο φύλων. Ενδιαφέροντες προβληματισμοί σε κάθε περίπτωση, σίγουρα ένα διήγημα που δεν γερνάει θεματολογικά. Εκτός κι αν μου διέφυγε κάτι, μερικά πραγματάκια (όπως οι μικτοί αγώνες) δεν μου φάνηκε ότι ήταν τόσο ταιριαστά, αλλά δεν μου χάλασαν και τη γενική πολύ καλή εντύπωση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted March 19, 2014 Share Posted March 19, 2014 The Terminal Beach Το 'The Terminal Beach' είναι τό πρώτο διήγημα του Ballard που διαβάζω και έχω μείνει εντυπωσιασμένος. Η γραφή του είναι αριστοτεχνική. Αρχικά δυσκολεύτηκα να ακολουθήσω την πορεία του διηγήματος, αλλά όταν άρχισα να αισθάνομαι ότι θυμάμαι τις σκιές των βομβαρδιστικών να περνάνε για να αφήσουν τις ατομικές τους βόμβες απλώς παραδόθηκα. Ο συνδυασμός σουρεαλισμού και επιστημονικής φαντασίας καταλαβαίνω ότι ξενίζει πολλούς, αλλά για 'μένα το 'The Terminal Beach' είναι ένα αριστουργηματάκι κι ας είναι εξαιρετικά απλή η πλοκή του. :rose: :rose: Coming Attraction Το 'Coming Attraction' είναι ένα όμορφο διήγημα με εξαιρετική κοσμοπλασία και μερικές ενδιαφέρουσες δυστοπικές ιδέες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της ιστορίας έχουν κλειστεί στον εαυτό τους φοβισμένες -από το φεγγάρι όπως αναφέρεται σε μία ιδιαίτερα επιτυχημένη πραγματική απειλή στο πλαίσιο του κόσμου του διηγήματος.- Η ίδια η πλοκή δεν νομίζω ότι έχει κάτι ιδιαίτερο να δώσει, ενώ εκείνοι οι περίεργοι μεικτοί αγώνες με ξένισαν λίγο, αλλά νομίζω ότι το διήγημα είναι αρκετά καλό. :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 20, 2014 Author Share Posted March 20, 2014 Coming Attraction Καλή ιδέα, ωραία ατμόσφαιρα. Οι εικόνες του γυναικείου πληθυσμού με τις μάσκες είναι δυο μέρες τώρα στο μυαλό μου! :rose: :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 20, 2014 Author Share Posted March 20, 2014 Διήγημα 7/71 «The Pelican Bar» (2009) της Karen Joy Fowler (γεν. 1950) Στοιχεία για τη συγγραφέα παραθέσαμε νωρίτερα, αφού αυτό είναι το 2ο διήγημά της στον πίνακα. To «Pelican bar» είναι από την ίδια συλλογή που διαβάσαμε το «What I didn't see». Από ό,τι βλέπω πρόχειρα, μπορείτε να το διαβάσετε εδώ αλλά ακόμα καλύτερα μπορείτε να αγοράσετε ολόκληρη τη συλλογή eclipse three που το συμπεριέλαβε για 75 λεπτά του ευρώ (ebook). Διαβάζουμε το Μπαρ ως το Σάββατο 29 Μαρτίου τα μεσάνυχτα. Λίγο πριν αλλάξει η ώρα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted March 20, 2014 Share Posted March 20, 2014 (edited) Coming Attraction Ουπς, μου διέφυγε η ημερομηνία. Ωραίος ο Λάιμπερ... (γενικώς). Η kinky ατμόσφαιρα, διανθίζεται από τον περιρρέοντα φόβο (και ο φόβος είναι ερωτογενής) για τον κίνδυνο (και την κινδυνολογία) για τη ραδιενέργεια, φυσικό απότοκο του αντίκτυπου που προκάλεσε την εποχή εκείνη η δοκιμή της βόμβας υδρογόνου εν μέσω έξερσης του ψυχρού πολέμου. Ο συγγραφέας είχε διαβλέψει την επίσκεψη της ανθρωπότητας στη Σελήνη,έστω για στρατιωτικούς σκοπούς. Στοιχεία του μέλλοντος που προείδε ο Λάιμπερ είναι μεταξύ άλλων: η πλήρης επικράτηση της τηλεόρασης, η χρήση φορητών τηλεοπτικών δεκτών σε αυτοκίνητο και το σύστημα τηλεπαραγγελίας και τηλεπαράδοσης στο τραπέζι του εστιατορίου. (Θυμάστε πως έπαιρνε το τσάι του ο κάπταιν Πικάρ στο Star Trek N.G. ;) Τι εύρημα: στριπτήζ μέχρι τη μάσκα! Όλα αυτά μου θυμίζουν περισσότερο την πολύχρωμη ατμόσφαιρα και την κουλτούρα της Μεξικάνικης ελευθέρας πάλης (Lucha Libre), παρά τον αυτστηρό κώδικα γυναικείας ενδυματολογίας της μουσουλμανικής παράδοσης. Μου άρεσε! Απολαμβάνω πάντα τη λεπτή αίσθηση χιούμορ και την ανεπαίσθητη ειρωνία του Λάιμπερ. Edited March 20, 2014 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted March 22, 2014 Share Posted March 22, 2014 Coming Attraction: Κι αυτο κάτι μου θυμίζει. Εφόσον το έχω σε βιβλίο, μπορεί να το είχα ξαναδιαβάσει και να μην το θυμόμουν. Πολύ ενδιαφέρον το ότι το εφ στοιχείο είναι κάποιες αλλαγές στην κοινωνία και στον τρόπο ζωής, ένδυσης και διασκέδασης, έστω κάποιες που προκαλούνται από το φόβο για τη ραδιενέργεια, και όχι κάποια καινούρια hard τεχνολογία στην οποία πρέπει να προσαρμοστεί ο κόσμος. Πολύ πειστική η ατμόσφαιρα, αρκετές καλές ιδέες, έστω και πολύ τρελές για να συμβούν στην πραγματικότητα, όπως η μικτή πάλη και η ορχήστρα που αυτοσχεδιάζει πάνω σε ένα μηχανικό ρυθμό αντί να παίζει κανονικά τραγούδια. Και συμφωνώ ότι το θέμα είναι η ισότητα των φύλων και το πώς πάνε όλα κατά διαόλου σε αυτόν τον τομέα όταν παρουσιαστεί κάποιος κίνδυνος πιο μεγάλος. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted March 23, 2014 Share Posted March 23, 2014 The Pelican Bar Καλά, τι πίνουν οι locos του Locous, και δε μας δίνουν. Ζορίζομαι να ανακαλύψω το στοιχείο ΕΦ ή φανταστικού στο κείμενο. Θα επανέλθουμε... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 24, 2014 Author Share Posted March 24, 2014 (edited) Ωχ, μη μου πεις ότι και το δεύτερο δικό της δεν είναι εφ! Δεν το έχω διαβάσει ακόμα... Υπομονή. Βδομάδα βγαίνει, βδομάδα μπαίνει, ανεβαίνουμε θέσεις στην 70άδα! Edited March 24, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted March 26, 2014 Share Posted March 26, 2014 Karen Joy Fowler - The Pelican Bar Πολύ δυνατό! [Αλλά καμία, μα καμία σχέση με Ε.Φ. και Φανταστικό γενικότερα. Αδυνατώ να καταλάβω ακόμα και το πώς κάποιος, υποτίθεται απολύτως σχετικός με το είδος, μπορεί να έστω και να σκεφτεί για μια στιγμή ότι ένα τέτοιο έργο είναι Ε.Φ. Είναι σαν να λέμε ότι μια από τις καλύτερες ταινίες Ε.Φ. όλων των εποχών είναι η "Φωλιά του Κούκου".] Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted March 28, 2014 Share Posted March 28, 2014 (edited) The Pelican Bar (συνέχεια) Δεν γίνεται να το κρίνουμε ως αφήγημα ΕΦ ή φανταστικού, αφού δεν είχε (τουλάχιστον εμφανή) τέτοια στοιχεία, αλλά, θα επιχειρήσουμε μια ανάλυση. Ο ρυθμός της γραφής της Fowler (μήπως είναι θεία της Amy Farrah Fowler του Sheldon;) μου αρέσει. Η αίσθηση εκγλωβισμού - εγκλεισμού ανάλογη της "Φωλιάς του Κούκου". Αυτή η αίσθηση παγίδευσης που προανέφερα υπάρχει στο μέγιστο βαθμό σε διήγημα ΕΦ για το οποίο δε θυμάμαι τον τίτλο ή τον συγγραφέα (σουφουφίτες, βοήθεια!) και όπου ο αυθεντικός Ναπολέων Βοναπάρτης έχει ανεξήγητα μεταφερθεί στο μέλλον. Έχει αυτοσυνείδηση και έχει ενσαρκωθεί στο σώμα ενός ρεπόρτερ της σύγχρονης εποχής, ο οποίος για λόγους δημοσιογραφικής έρευνας κλείνεται σε ψυχιατρείο παριστάνοντας τον σχιζοφρενή που νομίζει ότι είναι ο Ναπολέων. Μη μπορώντας να αρνηθεί αληθοφανώς ότι δεν είναι ο Βοναπάρτης, θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής του στο κολαστήριο του ψυχιατρείου. Επανερχόμενοι στο Pelican bar, το ζοφερό περιβάλλον του ιδρύματος επιτείνεται από το γεγονός ότι κόλαση έχουν μετατραπεί "οι άλλοι". Όλα αυτά προϋποθέτουν, βέβαια, ότι θα υπάρχει ένα προσωπικό (όπως στο ίδρυμα αυτό) που θα δείχνει υπερβάλλοντα ζήλο στην άσκηση των θεωρούμενων ως καθηκόντων του, αντί αδιαφορώντας να αφήσουν τους τρόφιμους στη μοίρα τους. (Ίσως αυτό είναι το σημείο του φανταστικού που ψάχναμε!). Επίσης, η πλήρης αδιαφορία των γονέων αποτελεί το ανοίκειο στοιχείο. Η νεαρή ηρωίδα του αφηγήματος, συγκρατείται από μια φωτεινή ιδανική εικόνα που πλάθει στο μυαλό της, το τελειότερο μέρος του κόσμου, ως αντιστάθμισμα του χειροπιαστού ζόφου (πικρής σκλαβιάς χειροπιαστό σκοτάδι, που λέει κι ο ποιητής). Τα βάσανα τελειώνουν ξαφνικά, με την ενηλικίωση. Αυτή σηματοδοτείται με την πλημμυρική έμμηνο ρήση της ηρωίδας. (Σημειώνουμε ότι το θέμα της εμμήνου ρήσεως έπαιζε ρόλο και στο προηγούμενο της λίστας αφήγημα της συγγραφέως, What I Didn't See). Είναι λες και τα βάσανα της εφηβικής ηλικίας ταυτίζονται με εγκλεισμό σε τιμωρητικό - σωφρονιστικό ίδρυμα. Μια περίοδο της ζωής όπου και οι γονείς είναι εχθροί και θέλουν -άθελα- το κακό του εφήβου. Το τέλος των δύσκολων χρόνων, η απογαλάκτιση από την οικογένεια, ή ότι αναπαριστά την οικογένεια (όπως το ίδρυμα), ισοδυναμούν με απελευθέρωση από φυλακή και επίσκεψη στο πιο ωραίο μέρος του κόσμου. Δύστυχη, Karen Joy (Fowler), φαντάζομαι τι un-Joy παιδική - εφηβική ηλικία πέρασες! (Αρχίσαμε τα ψυχαναλυτικά μας τώρα...). Edited March 28, 2014 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 29, 2014 Author Share Posted March 29, 2014 (edited) «The pelican bar» Ωραίο διήγημα. Ένα σχόλιο για το στοιχείο του φανταστικού. Χωρίς να θέλω να σας «τη βγω από αριστερά», που λένε, και κατανοώντας τις ενστάσεις σας, μπορώ ωστόσο να σκεφτώ πολλά στοιχεία που θα το κατέτασσαν τουλάχιστον σε ένα είδος dystopian φάνταζι (ατμοσφαιρικά, μου θύμισε μάλιστα λίγο Never let me go μετά την έξοδο από το ίδρυμα): Σε μια σύγχρονη Αμερική, με facebook κλπ. μπορεί να υπάρχει πράγματι ένα τέτοιο ίδρυμα, πλάι στην τουριστική παραλία μάλιστα; Χωρίς κανένα έλεγχο από υπηρεσίες; Μπορεί να υπάρχουν τέτοιοι γονείς; Ναι, ασφαλώς υπάρχουν και χειρότεροι, αλλά η αλλαγή τους από τη μέρα των γενεθλίων στην επόμενη ήταν αφύσικη. Είχαν ήδη συμφωνήσει ενώ γιόρταζαν... (για αυτό, υποθέτω, θύμωσε η γιαγιά). Και η επιστροφή των ρούχων; Οι διακοπές; Τρίτον, η κυρία-δυνατή είναι non human, όπως την ακούσαμε δυο τρεις φορές να λέει... Ίσως (τονίζω το ίσως) αυτό είναι το πιο καθοριστικό σημείο: Μη-άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας... Χμ, τελικά περισσότερο εφ από το άλλο της Fowler που διαβάσαμε. Κατά τα άλλα, η αλλαγή της ηρωίδας, που ταυτίζεται με αυτό που θεωρούσε ξένο, μου φάνηκε κάπως στυλιζαρισμένη. Η πένα της Fowler πάντως, δυνατή. Νομίζω θα διαβάσω ένα μυθιστόρημά της που έχω στη σειρά Masterworks, σύντομα. :rose: :rose: Edited March 29, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 30, 2014 Author Share Posted March 30, 2014 (edited) Τρεις μόνο διαβάσαμε το «pelican bar»; Αξίζει να το διαβάσετε και φυσικά έχετε χρόνο όλοι οι υπόλοιποι, ακόμα και τώρα που ξεκινάμε το επόμενο διήγημα. Διήγημα 8/71 Robert Silverberg (γεν. Μπρούκλιν, 1935), «Passengers» (1968) Ο Σίλβερμπεργκ κέρδισε το πρώτο του Hugo το μακρινό 1956 (πάνε 58 χρόνια...) ως «καλύτερος νέος συγγραφέας» και έκτοτε γράφει, άλλοτε μανιωδώς, άλλοτε με διακοπές που (όπως διαβάζω) οφείλονται σε διάφορους προσωπικούς λόγους. Το 1958 είχε ήδη δημοσιεύσει 80 διηγήματα (!) και μέχρι σήμερα 70 (!!) μυθιστορήματα. Τα παραγωγικά του χρόνια κέρδισε τόσα Hugo και Nebula που έχασα το μέτρημα στην πρώτη ανάγνωση του λήμματός του στη wikipedia (χεχε με μια δεύτερη ανάγνωση, εννιά βραβεία συνολικά και άλλα από την SFWA). Το «passengers» είναι βραβευμένο με Νέμπιουλα. Θα το βρείτε ελεύθερα εδώ όπου μπορείτε όχι μόνο να το διαβάσετε, αλλά να το ακούσετε κιόλας (από το πολύ καλό escape pod). Μην ανησυχείτε για την αρχική φωνή, είναι μόνο η εισαγωγή, ο πραγματικός αναγνώστης είναι πολύ πιο ευκρινής. Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο Orbit 4 του Damon Knight. Διαβάζουμε το passengers ως το βράδυ της Τρίτης 8 Απριλίου. Edited March 30, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted March 30, 2014 Share Posted March 30, 2014 (edited) Το διήγημα του Σίλβερμπεργκ βλέπω ότι έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά και υπάρχει στην ανθολογία Nebula Βραβευμένες ιστορίες των εκδόσεων Parsec, με τον τίτλο "Επιβάτες". Μετάφραση: Τάσος Αλεπάκος. Edited March 30, 2014 by BladeRunner Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted April 2, 2014 Share Posted April 2, 2014 (edited) The Pelican Bar Το 'The Pelican Bar' ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον διήγημα που αν και δεν μπορώ να χαρακτηρίσω επιστημονική φαντασία, προέρχεται ξεκάθαρα από δυστοπίες όπως 'το Κουρδιστό Πορτοκάλι' προκαλώντας ένα μπέρδεμα για το αν ανήκει στο είδος ή όχι. Πολύ ενδιαφέρον εύρημα είναι οι 'μη άνθρωποι' που ζουν ανάμεσα μας, που κινείται επίσης στα όρια της επιστημονικης φαντασίας. Και ποιοι είναι εκείνοι οι μη άνθρωποι τελικά; Εμείς; Οι άλλοι; Η αφήγηση είναι εξαιρετική περιγράφοντας την εφηβεία ενός κοριτσιού σε συνθήκες ακραίας ψυχολογικής πίεσης σε ένα ιδρυματικό σύστημα-σχολείο. Οι χαρακτήρες της Karen Joy Fowler είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντες -άνθρωποι που δείχνουν ότι ενδιαφέρονται, γονείς που θέλουν το καλό του παιδιού τους,- άλλα όταν τα γεγονότα τους ξεπερνούν επιλέγουν μία κατάσταση βολικής αναισθησίας (comfortably numb.) Πολύ (μη) όμορφο διήγημα. Αν και δεν θα το χαρακτήριζα εφ, αλλά επηρρεασμένο κυρίως από εφ. Να δοκιμάσω να το χαρακτηρίσω μετα-επιστημονική φαντασία; :rose: :rose: Edited April 2, 2014 by Myyst Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 9, 2014 Author Share Posted April 9, 2014 Passengers Πολύ καλή ιδέα, δοσμένη με εξαιρετικό τρόπο, μέσα σε τόσο λίγο χώρο! Και ταυτόχρονα, ιδέα και γραφή σύγχρονες, θα έλεγες ότι αυτό το διήγημα γράφτηκε την περασμένη δεκαετία και όχι το 1968. Αν κάτι προδίδει την ηλικία του είναι το περιορισμένο μέγεθός του, σήμερα θα ήταν πολύ πλατύτερο! Χάρηκα που το διάβασα (και το άκουσα ταυτόχρονα, από το λινκ που σας έδωσα παραπάνω). Σας προτείνω να το διαβάσετε με τον ίδιο τρόπο, αξίζει (αν και προς το τέλος έτρεξα λίγο την ανάγνωσή μου!) Άνετα (που λένε) το καλύτερο διήγημα ως τώρα. :rose: :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted April 10, 2014 Share Posted April 10, 2014 Passengers 1) Πολύ καλή ιδέα, δοσμένη με εξαιρετικό τρόπο, μέσα σε τόσο λίγο χώρο! Και ταυτόχρονα, ιδέα και γραφή σύγχρονες, θα έλεγες ότι αυτό το διήγημα γράφτηκε την περασμένη δεκαετία και όχι το 1968. Αν κάτι προδίδει την ηλικία του είναι το περιορισμένο μέγεθός του, σήμερα θα ήταν πολύ πλατύτερο! 2) Άνετα (που λένε) το καλύτερο διήγημα ως τώρα. 1) Συμφωνώ. 2) Δεν ενθουσιάστηκα, αλλά δεν ήταν καθόλου άσχημο, κυρίως για το αγέραστο ύφος του. Μου έλειψε πάντως μια εξήγηση για τους ίδιους τους Επιβάτες, γιατί το έκαναν όλο αυτό -όχι, δεν είναι προφανές. Δεν τη θεωρώ αναγκαία, αφού το μήνυμα περνάει και χωρίς αυτήν, όμως για μένα θα έδινε πολλή περισσότερη στιβαρότητα στην ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted April 10, 2014 Share Posted April 10, 2014 (edited) Passengers Δεν ήταν κακό διήγημα, δεν μου άρεσε ιδιαίτερα όμως. Η γραφή είναι καλή, η ιστορία είναι εξελίσσεται ενδιαφέρουσα, αλλά οι εξωγήινοι δεν με πείθουν καθόλου. Διαβάζοντας το διήγημα καταλαβαίνω από που εμπνεύστηκε η Meyer την καταπληκτική εκείνη ιδέα του 'The Host,' ενός από τα χειρότερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ. Η σύγκριση αδικεί λίγο -πολύ για να είμαστε ακριβείς- το Passengers, άλλα αν και η γραφή είναι ιδιαίτερα καλή, ενώ οι δύο χαρακτήρες πολύ ενδιαφέροντες, η κεντρική ιδέα με ξενίζει πολύ. :rose: Edited April 10, 2014 by Myyst Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 10, 2014 Author Share Posted April 10, 2014 (edited) Διήγημα 8/71 Gene Wolfe (γεν. 1931), «The island of Doctor Death and other stories» (1970) Φωτογραφία του 2002, με τον Neil Gaiman. Σπουδαία μορφή της εφ ο Γουλφ, γεννήθηκε στη ΝΥ, πολέμησε στην Κορέα και σπούδασε plant engineer (το κοντινότερο στα δικά μας, είναι το «χημικός μηχανικός») στο Πανεπιστήμιο του Χιούστον. Διατέλεσε μάλιστα για πολλά χρόνια editor στο διεθνές περιοδικό του κλάδου. Η πιο γνωστή επαγγελματική του συνεισφορά, ήταν στο μηχάνημα που κάνει τα... πατατάκια Pringles. Δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα το 1970 (Operation Ares) και το επόμενο, The fifth head of Cerberus που έχει συμπεριληφθεί στη σειρά SF Masterworks δύο χρόνια μετά. Τα πιο γνωστά του έργα βέβαια είναι το Book of the new sun και όσα το ακολούθησαν (Long & Short sun). Προσοχή: Το διήγημα που διαβάζουμε αυτή τη φορά δεν είναι το «The death of Doctor Island» (αντίστροφο του δικού μας) που πήρε Nebula και Locus το 1974. Αυτό το δεύτερο («The death...») γράφηκε πράγματι ως αντίστροφο (mirror) του «The island...» (που διαβάζουμε). Όπως και το προηγούμενο (το «Passengers» του Silverberg) δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στη συλλογή του Damon Knight, Orbit (στον τόμο 7). Ήταν συνυποψήφιο με 6 ακόμα διηγήματα για nebula, αλλά εκείνη τη χρονιά δεν κέρδισε κανένα τους. Κάποια πράγματα για αυτό μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Ίσως φανούν χρήσιμα, αφού ο Γουλφ μερικές φορές είναι δύσκολος (όχι στο New sun, σίγουρα πάντως στο Fifth head... και άλλα έργα του). Το ίδιο το διήγημα μπορείτε να το ακούσετε εδώ. Αν δεν είστε ακουστικοί τύποι θα πρέπει να το ψάξετε λίγο στο δίκτυο και ως συνήθως, εφόσον δεν μπορείτε με κανένα τρόπο να το βρείτε, στείλτε μου ένα π-μ να σας στείλω ευχές και συμπάθεια. Φάγαμε μια μέρα παραπάνω με το «Passengers», οπότε το «The island...» το διαβάζουμε ως τις 18 Απριλίου τα μεσάνυχτα. Για να το έχετε καλύτερα στο νου, μιλάμε για τη Μεγάλη Παρασκευή. Και όσοι δεν έχετε διαβάσει τα τελευταία 2-3 διηγήματά μας, μπορείτε πάντα να το κάνετε τώρα και να τα σχολιάσετε. Edited April 10, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted April 11, 2014 Share Posted April 11, 2014 (edited) Passengers Συμμεριζόμαστε την αγωνία σας και κατανοούμε με πόση ανυπομονησία αναμένατε, ω αδημονούντες συναναγνώστες, όμως, αλλότριες ενασχολήσεις με απέτρεψαν από το να αποστείλω εγκαίρως την έγκυρη άποψή μου για το εξαιρετικά ενδιαφέρον και παιγνιώδες αφήγημα του πανεκτίμητου Ροβέρτου Σίλβερμπεργκ. Ευρηματική είναι η ιδέα που πραγματεύεται. Έχουμε κατάληψη ατόμων, κάτι σαν προσωρινό «δαιμονισμό», αλλά, ιδωμένο από τη σκοπιά της ΕΦ και όχι της μεταφυσικής. Έτσι, οι αόρατοι καταληψίες δεν είναι δαίμονες με μόνο σκοπό το κακό, αλλά φιλοπερίεργες (και ελαφρώς kinky) εξωγήινες οντότητες που ενδιαφέρονται κυρίως να εξερευνήσουν (και να βιώσουν ποικιλοτρόπως) τη λίμπιντο των ανθρώπων. Δεν χρειάζεται καν εξορκισμός για να απελεύσουν, αλλά φεύγουν όποτε αυτές κρίνουν σκόπιμο, και αυτό είναι εκνευριστικό. Οι κυρίαρχες οντότητες δεν εξαναγκάζουν τον ξενιστή τους να αιωρείται, να στρέφει την κεφαλή του σε απίστευτες γωνίες και να κάνουν εμετό επάνω σε σεβάσμιους ιερείς, αλλά τους στρέφουν σε άλλα πράγματα, μερικές φορές και ευχάριστα. Το πρόβλημα είναι ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων, (εξαιρείται ο με οξυμένες αισθήσεις μνήμων ήρωας), το θύμα δεν θυμάται και δεν βιώνει ουσιαστικά τίποτα. Αυτό σε κάποιες περιπτώσεις είναι καλό ενώ σε άλλες μας θυμίζει συνειρμικά την τελευταία (αυτόχειρα) πόντια πόρνη, η οποία διέπραξε το απονενοημένο όταν διαπίστωσε ότι οι άλλες πληρώνονταν κιόλας. Η ιστορία εξελίσσεται στο απώτερο μέλλον, τη μαγική χρονιά του 1988 (μη ξεχνάμε ότι η ιστορία γράφτηκε το 1968). Στοιχεία ΕΦ που θα διακρίνει ο παρατηρητικός και ενδελεχής αναγνώστης (όπως η ημετέρα μετριότης), είναι μεταξύ άλλων ο κεντρικός υπολογιστής σε τηλεφωνικό δίκτυο που τροφοδοτεί με πληροφορίες, τροφή και φάρμακα τους συνδεδεμένους πολίτες και η χρήση ενός πρώιμου είδους πιστωτικής – χρεωστικής κάρτας (Credit Central). Το ιδεολογικό κομμάτι του αφηγήματος έχει να κάνει με την ψευδαίσθηση της ελευθερίας, τη διαμάχη μεταξύ ελεύθερης βούλησης και ντετερμινισμού. Στο τεχνικό κομμάτι, ο ήρωας προσπαθεί να κατακτήσει το κορίτσι (κάστρο ήδη αλωμένο), αλλά αυτή τη φορά στην πραγματική ζωή. Τα ονόματά τους, Charles Roth και Helen Martin, τυπικά επιλεγμένα, εύηχα στο αυτί του αναγνώστη, αγγλοσαξονικά ονόματα. Ως προς τη στρατηγική, ο ατυχής ήρωας κατατρύχεται από την παράγοντα του bad timing. Ενώ στο πρώτο ραντεβού - συνάντηση το κορίτσι είχε πιει ήδη δύο ποτά, αυτός επιλέγει τη λάθος τακτική των τριών ραντεβού. Αν συναντά προβλήματα με την εν δυνάμει ερωμένη του ελαφρώς μεθυσμένη, φανταστείτε πως θα τα καταφέρει όταν αυτή θα είναι νηφάλια! Μάλιστα, στο τρίτο ραντεβού (στα σκαλάκια της βιβλιοθήκης· τι ρομαντικό!) τον πιάνουν τα ηθικά του διλήμματα και «στήνει» το κορίτσι. Μεγαλειώδες! Μετά, στο τέταρτο (και φαρμακερό υποτίθεται) ραντεβού, έχει εκτεθεί ανεπανόρθωτα στους κανόνες της μη γραμμικότητας. Τώρα πια βρίσκεται στη δικαιοδοσία του νόμου του Μέρφυ και λειτουργεί ο νόμος του ποδοσφαίρου: όταν χάνεις ευκαιρίες τρως γκολ. Και τι γκολ...! Edited April 11, 2014 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 11, 2014 Author Share Posted April 11, 2014 Εντάξει... Θα αρχίσω να βάζω τριανταφυλλάκια και στις κριτικές σου! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted April 12, 2014 Share Posted April 12, 2014 Εντάξει... Θα αρχίσω να βάζω τριανταφυλλάκια και στις κριτικές σου! Τέσσερα Τριαντάφυλλα...!!! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted April 14, 2014 Share Posted April 14, 2014 Μπορείται να κατεβάσετε το: The island of Doctor... από εδώ: https://www.dropbox.com/s/wlq7ao5axes6ao7/Tackie.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted April 15, 2014 Share Posted April 15, 2014 Διήγημα 8/71 Gene Wolfe (γεν. 1931), «The island of Doctor Death and other stories» (1970) Αυτό το έπιασα: One overall interpretation of the story as a whole: it is a positive view of what is negatively called "escapist" literature. To put it more bluntly, 'The Island...' dramatizes (by externalizing) the ways in which pulpish fantasies can help young people to deal with an otherwise-intolerable situation. The characters in the internal story, even the evil Doctor Death, are all ultimately Tackie's friends, in that they all help him to survive what is happening in his home. Από κει και πέρα, δεν με τραβάνε (καθόλου όμως!) οι θεωρίες για το τι μπορεί να σημαίνει το ένα και το άλλο σε συμβολικοψυχολογικό επίπεδο σε μια ιστορία. Δηλαδή, συγνώμη κιόλας, αλλά πόσως μ' ενδιαφέρει αν το καπέλο-ψάρι στο κεφάλι της θείας του παραπέμπει στα ψάρια που τρώει ο Gollum επειδή η θεία αυτή αντιστοιχεί στον Golo του βιβλίου! Έλεος! Μήπως το παρατραβάμε απλώς και μόνο για να μπορούμε να λέμε πόσο έξυπνοι είμαστε στο να πιάνουμε τους συμβολισμούς και τα υποτιθέμενα κρυφά νοήματα; Τις περισσότερες φορές ο συγγραφέας (ακόμα και κάποιος που γράφει με τόση κρυψίνοια όπως ο Wolfe) δεν έχει καθίσει ποτέ να σκεφτεί τέτοιους συσχετισμούς. Κάτω απ' αυτό το πρίσμα επιβεβαιώνω (μετά το πρώτο βιβλίο του Ήλιου) ότι ο Gene Wolfe δεν κάνει για μένα (ή/και το αντίθετο). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 15, 2014 Author Share Posted April 15, 2014 (edited) Από κει και πέρα, δεν με τραβάνε (καθόλου όμως!) οι θεωρίες για το τι μπορεί να σημαίνει το ένα και το άλλο σε συμβολικοψυχολογικό επίπεδο σε μια ιστορία. χεχε δεν πειράζει... Τραβάνε τον hombre! (...) επιβεβαιώνω ότι ο Gene Wolfe δεν κάνει για μένα (ή/και το αντίθετο). ...που είναι; Edited April 15, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.