FFL #10 (Airbourne vs Mesmer vs Myyst vs Nienor vs Nihilio vs Διγέλαδος vs Natasha)

[Cassandra Gotha]

Ε, ας πέσει και η δικιά μου η λυπητερή: δεν τα κατάφερα, παιδιά.

(Ω, έχουμε τουλάχιστον δύο! Μπράβο ρε θηρία).

Edited February 21, 2014 by Cassandra Gotha

[Myyst]

 Ο Λυσίων σκουπίζει προσεχτικά τα χέρια του σε ένα παλιό πανί γνέφοντας επιδοκιμαστικά στο κορίτσι με το βαμμένο από αυτόν πρόσωπο που ενθουσιασμένο -αν και κάπως ανήσυχο, μιας και η ημέρα είναι ξεχωριστή- ανασηκώνεται και τρέχει να καθρεφτίστει στο μικρό ποτάμι που κυλά πίσω τους. Ο Λυσίων δεν αναγνωρίζει το γελάστο εκείνο προσωπάκι με τα πυρόξανθα μαλλιά, αλλά έλειπε για τόσο πολλές εποχές από τα φιλόξενα μαγεμένα δάση των παιδικών του χρόνων που μερικές φορές συλλογίζεται ότι μόνο οι αρχαίες βελανιδιές έχουν παραμείνει οι ίδιες.

Ανάμεσα στα ψηλά δέντρα και τα βράχια απ' όπου αναβλύζει η Ρυς, η ιερή πηγή του μικρού δρυϊδικού άλσους, παιδιά -ή, μάλλον, νεαρές και νεαροί, πόσο τελικά αλλάζει την οπτική σου γωνία ο πόλεμος- που ντύνονται με παράξενα ρούχα, φορούν φύλλα και κλαδιά στο κεφάλι τους και βάφουν ό,τι περισσεύει σε σχέδια παράξενα για να διασκεδάσουν ανάμεσα στις πρώτες ανεμώνες του κύκλου των εποχών. Και μία ανοίκεια αίσθηση τον κυριεύει· σαν αυτή η γιορτή να μην είναι η γιορτή των παιδικών του χρόνων. Μία ιδέα πιο σκοτεινή, μία σκιά από την οποία το δάσος δεν μπορεί να ξεφύγει, παρά το άφθονο κρασί και τα αγαπημένα πρόσωπα που τόσο καιρό είχε να δει, δεν μπορεί να ξεφύγει το δάσος ή αυτός.

Η δρυΐδισσα τότε, με τα πολύχρωμά της ρούχα, σε καθρεφτισμό της φύσης, σημαίνει την έναρξη της γιορτής, βυθίζοντας τελετουργικά τα βήματα της στο νερό της Ρυς και καλώντας τις νεράιδες και τα στοιχειά να χορέψουν μαζί μας. Δεν της δώθηκε ιδιαίτερη σημασία, αλλά δεν έχει ούτως ή άλλως σημασία, γιατί ανάμεσα στους ομιχλώδεις χορούς και τα παράξενα τραγούδια, η δρυΐδισσα δεν πρωτοστάτησε σε κάποια έναρξη, παρά μονάχα κήρυξε την συνέχεια από κάτι που δεν άρχισε εκείνη.

Περίεργο που βρέθηκε αντικρυστά της, να κοιτά τα γαλάνα της μάτια, μέσα τους φωλιάζει εκείνο το λευκό, του χειμώνα, του καπνού, του θανάτου, ο Λυσίων το αναγνωρίζει αυτό το λευκό ανάμεσα στο μπλε των ζυγωματικών της και το μαύρο των μαλλιών της. Και εκείνη αναγνωρίζει το δικό του λευκό ανάμεσα στα γυριστά του κέρατα και το κόκκινο των χεριών του. Σε μία στιγμή συνειδητοποίησης ο Λυσίων διακρινεί γύρω του εκείνο το λευκό -ακόμη και στα μάτια εκείνου του κοριτσιού με τα γενναιόδωρα χαμόγελα και τα πυρόξανθα μαλλιά. Τότε συμβαίνει κάτι ιδιαίτερα ξένο και ταυτόχρονα απρόσμενα οικείο. Οι δρυάδες δεν χορεύουν χορούς για τα φύλλα που θροϊζουν στο φύσημα του ανοιξιάτικου ανέμου, αλλά χορούς πολεμικούς,να σχηματίζουν πομπές νίκης -ή ήττας καθώς δεν μοιάζουν να έχουν διαφορά,- και οι νεράιδες δεν τραγουδούν τραγούδια για βότσαλα που κατρακυλούν και τον έρωτα, αλλά παιάνες για τους γενναίους πολεμιστές που πηγαίνουν στη μάχη με λαμπρά σιδερένια σπαθιά και ξαφνικά ο Λυσίων αισθάνεται ότι γύρισε σπίτι του ανάμεσα στο λευκό της χαμόγελο και τα παράδοξα καμώματα που έζησε στα ατελείωτα χρόνια ενός πολέμου που δεν επιδίωξε ποτέ να πολεμήσει.

Edited February 21, 2014 by Myyst

[Nienor]

Γιατί δεν πρέπει να γράφουμε ιστορίες μέσα σε μιαμισή ώρα!!!

 

Τα φύλλα θα θροΐζανε, έξω από το παράθυρο της, τα βότσαλα στην παραλία θα κατρακυλούσανε, κι εκείνη θα τους έλεγε λέει για τα ζόμπι που βγαίνουν από τη θάλασσα μέσα στην ομίχλη. Τα φύλλα των δέντρων θα θροΐζανε λέει για να κρύψουνε τον κόσμο που κούρνιαζε πίσω τους κάθε βράδυ, ενώ ταυτόχρονα αναδύανε εκείνη τη μυρουδιά –απαίσια ήτανε αλλά οι άνθρωποι ήτανε μαθημένοι σε αυτήν- που έκανε τα πλάσματα από το βυθό της θάλασσας να κάνουν μεταβολή σαν έφταναν κοντά στα φυλλώματα και να γυρνάνε πίσω στον νερένιο τάφο τους. Τα βότσαλα θα κατρακυλούσανε ακόμα μια φορά στην παραλία καθώς τα άψυχα βήματά τους θα τα τάραζαν και ύστερα οι άνθρωποι θα μπορούσανε να κοιμηθούν.

Καλούτσικο το σέτινγκ, κι άντε τώρα να βάλει μέσα του ιστορία. Θα ήτανε λέει εκείνη η τύπισσα που τα καλλιεργούσε εκείνα τα δέντρα και θα είχε αρνηθεί γάμο στον ίδιο το βασιλιά. Και θα πήγαινε ένας τυχοδιώκτης να τη βρει και να του την πάει για να τον σκεπάσει με χρυσάφι. Μα εκείνος θα έβλεπε πως η κοπέλα χρειαζότανε πολύ εκεί στους ανθρώπους και; Και τι; Δε θα ήθελε πια το χρυσάφι;

Μετά, ήτανε εκείνη η μάγισσα η τυφλή που άκουγε το θρόισμα των φύλλων και το κατρακύλημα των βότσαλων και ήξερε πως τα ζόμπι ήτανε εκεί. Τότε ανέβαινε σε ένα δέντρο για να γλυτώσει –στο ίδιο κάθε βράδυ- άσχετα που ήτανε μάγισσα, δεν πετούσε μπάλες φωτιάς. Ήτανε κάπου εκεί κι ένας πολεμιστής που στάθηκε να τα πολεμήσει και να πεθάνει προσπαθώντας –γιατί; Γιατί ζόμπι είναι αυτά όλο και κάτι θα απειλούσανε- μα εκείνη είπε να μην τον αφήσει να πεθάνει. Με τα πολλά, πάει κι αυτό αφού μέχρι τις 11:06 δεν είχε τέλος.

Και τώρα φυσικά δεν έχει τέλος τούτο εδώ: είναι απλά αυτή που προσπαθεί να πει μια ιστορία, που δεν την ξέρει, για τα φύλλα που θροΐζουν –να είναι η ιδέα της ή θροΐζουν τώρα δα- και τα βότσαλα κάτω στην παραλία που –Παναγιά μου! Το χάνω; Βήματα στα βότσαλα δεν ήτανε τούτα;

11:11, ευχή, φιλί στο ακροδάχτυλο που έπειτα το κολλάει στο κινητό εκεί που γράφει την ώρα. Τραβάει την κουρτίνα και η καρδιά της χτυπάει σαν ταμπούρλο. Τώρα είναι σίγουρη, τούτο δω ήτανε θρόισμα, εκείνο ήτανε ροβόλημα πάνω στα βότσαλα. Να κλείσει όλα τα φώτα; Είναι αργά; Να κρυφτεί στα δέντρα όπως οι ηρωίδες της;

11:13 Παναγιά μου! Η ομίχλη. Απλώνεται σαν σεντόνι καθώς το ροβόλημα πληθαίνει. Παίρνει στα γρήγορα ένα σάλι, βγαίνει στα δέντρα της αυλής, και άτσαλα σκαρφαλώνει στο μεγαλύτερο. Τα φύλλα του θροΐζουν. Δεν είναι σίγουρη πως οφείλεται η ίδια για αυτό.

11:16 γράφει το κινητό. Το κινητό! Κλείνει τα μάτια κι αφουγκράζεται, βγάζει το χέρι της ανάμεσα στα φύλλα και με όλη της τη δύναμη το πετά μακριά. Η ομίχλη αρχίζει να καλύπτει το δρόμο ανάμεσα στην παραλία και τον κήπο. Δεν βλέπει μέσα της, μα ξέρει.

Δεν ξέρει πια τι ώρα είναι, μονάχα εκεί, κουρνιασμένη στο κλαδί ακούει τα νεκρά βήματα και τα μουγκανίσματα μέσα από την ομίχλη που τώρα την έχει καλύψει. Ούτε τη μύτη της δεν βλέπει. Κρατάει τα μάτια της κλειστά. Εύχεται να πιάνανε οι ευχές που κάνεις όταν βλέπεις ίδιους αριθμούς. Να έρθει ο τυχοδιώκτης –και να φάνε αυτόν; Όχι, όχι, Παναγιά μου, όχι! Ας μην φάνε κανέναν απόψε- ή ο πολεμιστής. Μα εκείνη δε μπορεί να τον σώσει. Δεν είναι τυφλή, δεν είναι μάγισσα, δεν είναι τίποτα. Είναι μονάχα αυτιά και ελεγχόμενη ανάσα. Εισπνοή άηχα, όσο πιο άηχα μπορεί, εκπνοή εξίσου άηχα, και συγκεντρώνεται εκεί μην έχοντας τι άλλο να κάνει. Τα φύλλα θροΐζουν και την κρύβουν. Τώρα πιάνει μια ανεπαίσθητη μυρουδιά, περίεργη, σαν θαλασσινά φρεσκοψαρεμένα. Πίστευε πως τα ζόμπι θα βρωμούσαν, μα αυτό που φτάνει στα ρουθούνια της μόνο μπόχα δεν είναι. Κουρνιάζει εκεί. Εισπνοή, εκπνοή.

Κι άξαφνα η ανάσα της σταματά γιατί κοιτάζοντας κάτω βλέπει ένα παπαριασμένο από το νερό πρόσωπο, με μάτια χωρίς κόρες, ένα αυτί και μισή μύτη να την κοιτάζει. Ένα χέρι απλώνεται προς το μέρος της, ένα δεύτερο της πιάνει το παπούτσι. Κάνει να φωνάξει μα φωνή δε βγαίνει από το λαρύγγι της. Και λιποθυμά.

[Nihilio]

Το Φθινόπωρο δεν ήρθε μόνο του, έφερε μαζί του και τη φθορά του αδηφάγου χρόνου. Το δασάκι είχε ρίξει για τα καλά τα φύλλα του, ήταν πια μέσα Οκτώβρη. Αυτό όμως δεν εμπόδιζε τους διάφορους ραχάτηδες να τριγυρνούν σε αυτό ή στη γειτονική παραλία με τα περιβόητα βότσαλά της.

Ένας από αυτούς ήταν και ο Νικήτας. Τα καλοκαίρια βάραγε δωδεκάωρα με δεκαεξάωρα στη γειτονική καντίνα και με τα μεροκάματα έβγαζε όλον τον υπόλοιπο χρόνο, διακοπάροντας όταν όλοι οι υπόλοιποι δούλευαν. Αλλά έτσι είχαν τα πράγματα.

Συχνά-πυκνά ερχόταν ως εδώ για να κάνει ένα τσιγάρο και να ατενίσει έρημη τον άλλοτε κατάμεστο τόπο εργασίας του. Και, στο πίσω μέρος του μυαλού του, έλπιζε να συναντήσει και το Πνεύμα που όλοι έλεγαν ότι στοίχειωνε την παραλία. Οι πιο πολλοί κούναγαν το κεφάλι και έλεγαν για μεθυσμένους Άγγλους που έβγαλαν από το μυαλό τοθυς νεραϊδικά π΄΄ιτα στο μεθύσι και στους μπάφους. Ο Νικήτας όμως θυμόταν πολύ καλά τον τρόμο στο βλέμμα ενός Ολανδού που είχε αντικρίσει Εκείνο το προπερασμένο καλοκαίρι και το πόσο νηφάλιος ήταν κατά τα άλλα. Είχε πιει μόνο μια κοκακόλα αλλά τραύλιζε και έλεγε για νεραϊδοφωτιές και περίεργους ήχους. Από τότε η ανάμνηση είχε στοιχειώσει τον τριαντάχρονο πλέον Νικήτα και ο μπαμπούλας του σύδεντρου τον έδενε με τα δεσμά της μακάβριας περιέργειας, σαν δυστύχημα στην εθνική.

Η Εικοστή Ογδόη πλησίαζε και ο άντρας σκεφτόταν τις μαθητριούλες με τα πολύ κοντά μίνι να κάνουν την καθιερωμένη παρέλαση-οφθαλμόλουτρο, όταν άκουσε για πρώτη φορά το θόρυβο από τα φύλλα που έτριζαν πίσω του. Προσπάθησε να γυρίσει να κοιτάξει, αλλά ο τρόμος τον πάγωσε, τον κάρφωσε σα μαχαίρι στη ράχη

Αυτό είναι, σκέφτηκε.

Και ύστερα το θόρυβο των φύλλων το διαδέχτηκε ο θόρυβος των βοτσάλων, καθώς αόρατα πόδια έτρεχαν πάνω τους, κάνοντάς τα να χτυπάνε το ένα πάνω στο άλλο.

Γύρισε να κοπιτάξει, αλλά αυτό που αντίκρυσε δεν ήταν αυτό που περίμενε...

 

ΥΓ: 308 λέξεις. Έφτασα σπίτι 11:20, το είχα ξεχάσει

Edited February 21, 2014 by Nihilio

[Naroualis]

Να κλείσω;

[Nienor]

Τραλαλάλα

[Διγέλαδος]

Ήταν πάντα εκεί. Ξεχασμένη. Αρχικά η ανάμνηση της ύπαρξής της ήταν διασκορπισμένη όπως η άμμος πάνω της. Αλλά οι αμμόλοφοι κινούνται και πολλές φορές εξανεμίζονται για να δώσουν στη θέση τους άλλους τόπους. Τόπους για ζωή. Σε ανθρώπους που ήρθαν από μακριά. Τους ίδιους που την είχαν δημιουργήσει. Τώρα τους ακούει χωρίς να το ξέρουν. Ένας άντρας και μια γυναίκα περπατούν στις όχθες του ποταμιού της. Αυτοί; Το ξέρουν; Φύλλα που θροΐζουν, προσπαθούν να τους πουν. Ξαπλώνουν πάνω της. Ο ήλιος έχει σταματήσει να ζεσταίνει από αυτήν την πλευρά. Τους αισθάνεται να σμίγουν. Κουλουριάζονται. Βότσαλα που κατρακυλούν. Παρασέρνονται στο ποτάμι. Γελάνε. Τα κεφάλια τους είναι απ' έξω. Το νερό της ακολουθεί τα χάδια τους. Τα σώματά τους είναι πιο θερμά τώρα. Δεν έχει ανάγκη πια τον ήλιο. Οι χτύποι των καρδιών τους πάλλονται γρήγορα. Σχεδόν συντονίζονται. Η ροή του νερού γίνεται εξίσου γρήγορη. Ακολουθεί. Βγάζουν τα ρούχα τους και τα πετάνε πίσω στις πέτρες. Σκεπάζεται. Τους ακούει να βγάζουν κραυγές. Διαφορετικές από αυτές που ακούει όταν τα ζώα κινδυνεύουν. Το νερό της τους έχει αγκαλιάσει. Τα δάχτυλά τους αγγίζουν τις πιο κρυφές πτυχές τους. Κι αυτή μαζί τους. Οι γλώσσες τους γνωρίζουν η μια την άλλη. Θέλει να μοιραστεί τα φιλιά τους. Ο άντρας έχει πιάσει τη γυναίκα από τη μέση. Τη σφίγγει πάνω του. Ένα κομμάτι του μπαίνει μέσα της. Η γυναίκα συσπάται. Το νερό τραντάζεται. Τη σπρώχνει. Το σώμα της ανεβαίνει πάνω κάτω ρυθμικά προκαλώντας μικρά κύματα γύρω της. Τα ψάρια έχουν αποπροσανατολιστεί και πηγαίνουν πέρα δώθε ζαλισμένα. Τα οδηγεί μακριά τους. Ο ρυθμός τους αυξάνεται κι αυτή συστέλλεται και διαστέλλεται. Οι φωνές τους γίνονται πιο δυνατές όπως και η ροή της. Τον νιώθει να προσπαθεί να κρατηθεί από κάπου πέρα από τη γυναίκα. Όμως δεν μπορεί να συγκρατηθεί. Φτάνει στο όριό του. Όπως κι εκείνη. Όπως και το ποτάμι της. Αφήνει έναν οριζόντιο καταρράκτη να βγει από μέσα της και τους παίρνει μακριά από τις όχθες. Η ορμή της τους εμποδίζει να πιαστούν από κάπου. Κουνούν πέρα δώθε τα χέρια τους απελπισμένα. Δεν το ήθελε.

[Naroualis]

Άιντε, κλείνω.

 

Κυρίες μου και κύριοι κι αγαπητά παιδιά, το έργο μας έλαβε τέλος. Ευχαριστιόμαστε που σας σκεφτήκατε και γράψατε, και λυπούμαστε που δε μπορέσαμε να το οργανώσουμε λίγο καλύτερα.

 

Πάω να φτιάξω το αρχικό ποστ και και συνεννοηθώ κάποιος καλός μοντ να μας φτιάξει και το πολλ μας.

[Nienor]

Τώρα μπορούμε να γελάσουμε; Δηλαδή εννοώ όλοι μαζί γιατί γελάω μόνη μου πολύ ώρα κι έχω αρχίσει να νιώθω μοναξιά :P

 

Edit: Ααααα, το χάνω. Κι αυτή τη φορά είναι κατάφαση, το χάνω εντελώς! Δεν έχω ιδέα γιατί το σήκωσα, μάλλον από κεκτημένη ταχύτητα, δεν πρόλαβα να το σκεφτώ (Ναρού, ειλικρινά μπορείς να το βγάλεις εκτός άμα θέλεις, θα έχεις όλα τα δίκια του κόσμου) αλλά νομίζω πως οποιοσδήποτε έχει προσπαθήσει να γράψει flash θα γελάσει δυνατά διαβάζοντάς το. Όχι φυσικά με το κείμενο, μαζί μου

Edited February 21, 2014 by Nienor

[Myyst]

να πάρει, αυτό ήταν ένα από τα πιο αγχωτικά πράγματα που έχω κάνει ποτέ μου 

[Mesmer]

Έτοιμο το poll, αλλά μην ψηφίσει ακόμα κανένας, μέχρι να μας πει η Ευθυμία από πόσες ψήφους δικαιούται ο καθένας.

[Myyst]

Τώρα μπορούμε να γελάσουμε; Δηλαδή εννοώ όλοι μαζί γιατί γελάω μόνη μου πολύ ώρα κι έχω αρχίσει να νιώθω μοναξιά :p:P

 

ω μην νιώθεις καθόλου μόνη σ' αυτο! και 'γω αυτό κάνω τόση ώρα  

[Natasha]

Παιδιά, λόγω τεχνικών προβλημάτων άργησα στο δεκάλεπτο, αν θέλετε πάντως να ρίξετε μια ματιά, ορίστε και το δικό μου

η ιστορια των γιγαντων.doc

[Naroualis]

Οκέι. Σύμφωνα με τους κανόνες, ψηφίζετε τις τρεις καλύτερες ιστορίες.

[Mesmer]

Να παίξει η Νατάσα, ε; Να παίξει;

[Naroualis]

Ε, ας παίξει μωρέ, τι, να την αφήσουμε εκεί μοναχούλα της; Ντροπής πράμματα. 

[Mesmer]

Μπήκε και στο poll.

 

Καλώς μας ήρθες, Natasha!

[Natasha]

Ευχαριστώ πολύ που με βάζετε, μα την αλήθεια, διέγραψα το έγγραφο κατά λάθος και έπρεπε να το ανακτήσω. Η ατυχία της πρωτάρας!

[Drake Ramore]

Καλωσήρθες Νατάσα, μου άρεσε το παραμύθι σου.

[Nihilio]

Ευχαριστώ πολύ που με βάζετε, μα την αλήθεια, διέγραψα το έγγραφο κατά λάθος και έπρεπε να το ανακτήσω. Η ατυχία της πρωτάρας!

Συμβάινει και σε έμπειρους

[Nienor]

Ω! Και είναι και όμορφο Καλωσόρισες

[Naroualis]

Καλώς την κι από μένα, αν και καθυστερημένα.

 

Να υπενθυμίσω ότι διαβάζουμε και ψηφίζουμε μέχρι την άλλη Παρασκευή, 28 Φεβρουαρίου. Επειδή μπορεί να υπάρξει κάποια ανάγκη εκείνη τη μέρα και να μην είμαι σε υπολογιστή στις 12, προτείνω να ανακηρύξουμε νικητή το πρωί του Σαββάτου,με την πρωτομηνιά.

[Drake Ramore]

Έχω διαβάσει κι εγώ τα φλασάκια και έχω καταλήξει στην τριάδα μου, πρώτα όμως μια δύο σκέψεις για τον διαγωνισμό.

 

Θα προτείνω την επόμενη φορά σε διαγωνισμό FFL το θέμα να είναι μια λέξη. Θεωρώ ότι ήταν πολύ δεσμευτική η πρόταση του θέματος. Πιστεύω ότι έτσι θα υπήρχαν και περισσότερες συμμετοχές, αν κρίνω ότι συνομιλούσαμε 3 άτομα στο facebook εκείνη την ώρα που είχαμε λάβει θέσεις στην γραμμή εκκίνησης και με την ανακοίνωση του θέματος σηκωθήκαμε και πήραμε τον δρόμο για τα αποδυτήρια, απογοητευμένοι. Γενικά στα θέματα διαγωνισμών, όσο πιο εξειδικευμένα δίνονται, τόσο πιο περιοριστικά είναι. Αυτό είναι περιοριστικό και για τις συμμετοχές, εκτός και αν δεν είναι στις βλέψεις του διοργανωτή να έχει πολλές συμμετοχές.

 

Δεύτερον, για λόγους καθαρά fair play θα πρότεινα η 1,5 ώρα να γινόταν 2 ώρες. Κάποιοι γράφουν εξαιρετικά αργά και ίσως να μην προλαβαίνουν. 

 

Επ' ουδενί οι παραπάνω προτάσεις δεν είναι μομφές προς την διοργανώτρια. Απλώς σημεία/προτάσεις που μπορεί να πάρει υπόψιν ο επόμενος που θα διοργανώσει έναν τέτοιο διαγωνισμό.

 

Στα του διαγωνισμού τώρα.

Πολύ ωραίες ιστορίες σε γενικές γραμμές όλες. Σε κάποιες φαινόταν το αδιέξοδο του συγγραφέα να δομήσει μια καλή ιστορία και σε κάποιες φαινόταν η έλλειψη χρόνου για να στηθούν σωστά. 

Παρότι όλες ήταν απο αξιόλογες και πάνω, ξεχώρισα τρεις που με τα δικά μου στανταρ πήραν τις ψήφους μου. Τις αναφέρω με σειρά εμφάνισης.

 

 Βλάντισλαβ Μανίσοβιτς - Airbourne: Πολύ μεγάλη η βελτίωση του airbourne σαν συγγραφέα και καλή δόμηση. Έξτρα πόντοι επειδή πήρε ένα θέμα που φώναζε "ΦΑΝΤΑΣΥ!" και το έφερε στο είδος της Επιστημονικής φαντασίας. Ακόμα λίγοι έξτρα πόντοι επειδή διαδραματίζεται στην Ελλάδα και αναφέρει μέρη που έχω περπατήσει. Καλή δουλειά Airbourne.

 

Ασημένια φύλλα - Mesmer : Για τους ίδιους λόγους με το παραπάνω παίρνει κάποιους έξτρα πόντους και το διήγημα του Μεσμερ. Καθαρό Ε.Φ φλασακι που δεν θα περίμενα με αυτή την πρόταση/θέμα, και μια ιδέα σχετικά πρωτότυπη. Φυσικά η γραφή του Μεσμερ δεν χρειάζεται εύσημα, όλοι ξέρουμε ότι γράφει πολύ καλά ακόμη και υπό την πίεση χρόνου. Μπράβο Άγγελε.

 

Η ιστορία των γιγάντων - Natasha  : Η ευχάριστη έκπληξη του διαγωνισμού. Ένα παραμύθι που ήταν πολύ κοντά σε αυτό που πίστευα ότι θα βγει από αυτή την εισαγωγή σαν σκηνικό, αλλά πολύ πρωτότυπο σαν σενάριο. Νέα συγγραφέας στον χώρο μας η Νατάσα, με εξέπληξε ευχάριστα με τον πλούσιο λόγο της, την καλή δομή της, την όμορφη πρόζα και αυτήν την οικεία αίσθηση του προφορικού σχεδόν storytelling. Η ιστορία δε, θα μπορούσε να είχε βγει από ανθολογία παραμυθιών. Well done και ελπίζω να δούμε και άλλα δικά σου έργα. Καλωσήρθες.

Edited February 22, 2014 by Drake Ramore

[Mesmer]

Να πω κι εγώ πως το θέμα μού φάνηκε λιγάκι απαιτητικό. Πιστεύω ότι τουλάχιστον για τους FFL θα πρέπει το θέμα να είναι πιο απλό. Πάντως, ήταν ωραία που δοκιμάσαμε και κάτι διαφορετικό για να δούμε πώς θα πάει. Και οι 7 συμμετοχές δεν είναι λίγες. Οπότε, θεωρώ ότι τα πήγαμε αρκετά καλά.

 

Για τη διάρκεια του διαγωνισμού μπορούμε να το συζητήσουμε. Παλιότερα ήταν 1 ώρα και για να είναι πιο χαλαρό το όριο έγινε 1,5 ώρα. Νομίζω ότι δεν είχα παίξει ποτέ εκείνα της 1 ώρας, αλλά φαντάζομαι ότι θα ήταν πολύ πιο ζόρικα απ' όσο είναι τώρα. Επίσης, το θέμα της χρονικής πίεσης πρέπει να το νιώθουμε και λίγο στο λαιμό μας. Αυτό είναι ένα από τα «ωραία» αυτού του παιχνιδιού.

 

Κι ας περάσουμε στις ιστορίες.

 

Airbourne - Αν και πολυπαιγμένη η ιδέα, το όλο στήσιμο της ιστορίας δεν μοιάζει καθόλου «της μιάμισης ώρας» και μπράβο γι' αυτό. Καλή γραφή, σχετικά ολοκληρωμένη ιστορία, που θα μπορούσε, ωστόσο, να λειτουργήσει και σαν εισαγωγή για κάτι μεγαλύτερο. Μία από τις ψήφους μου.

 

Myyst - Μια ιστοριούλα που μέσα από λίγες γραμμές σε φέρνει πολύ κοντά στα στοιχεία της φύσης. Όμορφες οι περιγραφές, ζωντανές οι εικόνες, σε κάνει να θέλεις να μάθεις περισσότερα για τους ήρωές της.

 

Nienor - Νομίζω ότι μέσα στην ιστορία σου φαίνεται πολύ καλά το τι πέρασες όταν την έγραφες :Ρ. Τη διαβάζεις και λες: «Γρήγορα! Τρέξε να προλάβεις». Δεν ξέρω αν έτσι το είχες στο μυαλό σου ή αν έτσι σου βγήκε (μάλλον το δεύτερο :Ρ), αλλά είναι πετυχημένο. Γενικά, επικρατεί ένα μικρό μπέρδεμα, αλλά το τέλος είναι αρκετά δυνατό.

 

Nihilio - Αν και φαίνεται η βιασύνη της προσπάθειας, πετυχαίνεις πολύ καλά την ατμόσφαιρα της στοιχειωμένης παραλίας. Σίγουρα μπορείς να βγάλεις κάτι καλό απ' αυτόν το θρύλο.

 

Διγέλαδος - Ξεκινάς όμορφα, ρομαντικά και αισθησιακά. Μας βάζεις για τα καλά μέσα σ' αυτό το παράξενο ερωτικό τρίγωνο και τελειώνεις με τον πιο σκληρό τρόπο. Δεύτερη ψήφος.

 

Natasha - Μ' άρεσε το παραμύθι σου. Είναι ζωγραφισμένο με πολύ όμορφες εικόνες κι ο κόσμος του ολοζώντανος. Επιπλέον εύσημα σε σένα, επειδή ήσουν η μόνη που χρησιμοποίησες τη φράση/θέμα του διαγωνισμού όπως δόθηκε και που χρησιμοποιήθηκε πολύ πετυχημένα για να δηλώσει τον ερχομό των γιγάντων. Να και η τρίτη ψήφος μου.

 

Χάρηκα πολύ που έπαιξα. Όλες οι ιστορίες ήταν όμορφες και το καταευχαριστήθηκα.

 

Να μην ξεχνάμε και το «Εικόνα κι επί τόπου» μεταξύ του Adicto και του Myyst που τρέχει ταυτόχρονα. Έχει κι αυτό δυο πολύ ωραίες ιστορίες να μας πει. Να περάσετε κι από εκεί να πείτε τη γνώμη σας.

Edited February 23, 2014 by Mesmer

[Cassandra Gotha]

Ψήφισα κι εγώ. Αργότερα θα γράψω και δυο λόγια για το κάθε φλασάκι.